«Η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία και η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στη σημερινή Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις…»
Γ.Σεφέρης, «Πολιτικό ημερολόγιο», 1945
Άφησαν το σκοπιανό υποκείμενο «να ξερνάει», μες στη Βουλή των Ελλήνων, τις αθλιότητες περί Μακεδονίας και… «αφωνότεροι των ιχθύων και απραγέστεροι των βατράχων» οι ασήμαντοι της σήμερον. Άρα είναι έτοιμοι να υπογράψουν, με χέρια και ποδάρια, το ξεπούλημά μας. Διάβασα την είδηση και… «κάπνισαν τα μάτια μου». Αν μου αφαιρέσουν, μου καταστρέψουν, μου εξευτελίσουν εμένα τον Μακεδόνα-γεννήθηκα στην Πιερία-το έσχατο καταφύγιο της αξιοπρέπειάς μου, την ιστορία μου, την ιθαγένειά μου, την μνήμη μου, τότε να γνωρίζουν ότι:
Πρώτον: Θα αντιμετωπίσουν, σε περίπτωση υπογραφής της προδοσίας, ό,τι αντιμετώπισαν οι παπόδουλοι επίσκοποι, όταν γύρισαν στην Κωνσταντινούπολη το 1438, μετά την ψευτοσύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας. Υπέγραψαν ένωση-υποταγή της Ορθοδοξίας-των Εκκλησιών και φτάνοντας στην Πόλη τους ανέμεναν οι πιστοί… Όταν μαθεύτηκε ότι λατινοφρόνησαν και υπέκυψαν στα «φλωρία» του Πάπα, ο ευσεβής λαός τους προπηλάκισε και δεν έμεινε μόνο στον πηλό… έπεσαν και καρπαζιές. Ταραγμένοι και μετανιωμένοι ψέλλιζαν οι ταλαίπωροι: «Πεπράκαμεν (πουλήσαμε) την πίστην ημών, αντηλλάξαμεν τη ασεβεία την ευσέβειαν, προδόντες την καθαράν θυσίαν (την Ορθοδοξία), αζυμώται (παπικοί) γεγόναμεν. Κόψατε την δεξιάν ημών την υπογράψασαν (κόψτε το χέρι που υπέγραψε), εκριζώσατε την γλώσσαν ημών την τοιαύτα ομολογήσασαν». (Δ.Παναγόπουλου, «Εις έναντι μυρίων»). Χέρι που θα υπογράψει και γλώσσα που θα ομολογήσει «Βόρεια, Άνω ή Νέα Μακεδονία» θέλουν κόψιμο ή ξερίζωμα. Τελεία και παύλα. Σε θέματα πατρίδος και πίστεως δεν χωρεί συγκατάβασις.
Δεύτερον: Η στάση μας στο θέμα της Μακεδονίας είναι η λυδία λίθος για το σύνολο της εξωτερικής μας πολιτικής. Αν υποκύψουμε στους ωμούς εκβιασμούς και παραδώσουμε αμαχητί το όνομα, ανοίγει ο ασκός του Αιόλου. Πέραν της διεθνούς ανυποληψίας και περιφρόνησης, δημιουργείται κακό προηγούμενο. Όλοι θα απαιτούν και εμείς θα επαιτούμε την σύμπραξη ανύπαρκτων συμμάχων. Ως γνωστόν οι μεγάλες δυνάμεις συναγάγουν συμπεράσματα για την πολιτική τους, όχι με κριτήριο την «ετοιμότητα υποκλίσεων», αλλά με κριτήριο την ισχύ των κρατών στις περιφέρειες, την ικανότητα-αποφασιστικότητα των κυβερνήσεών τους να υπερασπίσουν τα εθνικά τους συμφέροντα και το ειδικό γεωπολιτικό βάρος, που αναπτύσσουν στους περιφερειακούς συσχετισμούς ισχύος. Έλεγε, ο Παπαρρηγόπουλος στον πρόλογο της «Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους»: «Ουδέν έθνος υποχρεούται να είναι μεγαλοφυές. Αλλ’ ουδέν έθνος δύναται να υπάρξει άνευ κοινού νοός. Κοινός δε νούς των εθνών είναι η κυβέρνησις». Ο κοινός νους φρονεί ότι στην παρούσα συγκυρία και μέχρι να εκπαραθυρωθούν οι Τρόικες και τα ημέτερα πειθήνια ενεργουμενά τους, δεν πρέπει ο λαός να υποκύψει σε κανέναν εκβιασμό. Τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί και κυρίως οι 8.500 νεκροί αξιωματικοί και στρατιώτες που έπεσαν στο Κιλκίς, και οι χιλιάδες ήρωες στα πεδία των μαχών.
Τρίτον, σε συνάφεια με τα προηγούμενα. Όλα δείχνουν πως οι Σκοπιανοί κατανοούν πως ευνοϊκή απόληξη του ζητήματος θα πετύχουν μόνο επί της νυν μνημονιακής τάχα και κυβέρνησης. Άρα οδεύουμε προς ατιμωτική συναλλαγή. Αν συμβεί το απευκταίο είναι σίγουρο πως οι κλεφτοσκοπιανοί ευθύς θα καταπατήσουν τις υπογραφές τους και θα θέσουν, από θέσεως ισχύος πλέον, όλα τα συμπαρομαρτούντα με το σκοπιανό ζητήματα: αλυτρωτισμός, περιουσίες, ονοματοδοσία προϊόντων, τοπονυμίων, αεροδρομίων, «μακεδονική» εκκλησία, ιστορική κληρονομιά. Μας αναμένει, δεν έχει σημασία αν είναι το εγγύς ή το απώτερο μέλλον, το μακεδονικό Κόσοβο. Και τότε θα ερωτηθούμε εμείς οι Μακεδόνες, οι γηγενείς. «Είστε Έλληνες ή Μακεδόνες; Όσοι Έλληνες κάτω από τον Όλυμπο… η Μακεδονία ανήκει στους Μακεδόνες».
Τέταρτον: «Την δε την Πόλιν σοι δούναι ούτ’εμόν εστί ούτ’άλλου των κατοικούντων εν αυτή…». Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο ηρωικός αυτοκράτορας, διδάσκει ες αεί. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να πουλήσει πατρίδα. Στην πατρίδα ανήκουμε και δεν μας ανήκει. Αυτό που κερδήθηκε με αίμα δεν μπορεί κανείς να το περιφέρει σε συνέδρια παρανόμων, να το διαγράψει με το μελάνι μιας υπογραφής. Κάποιοι θέλουν να «ρευστοποιήσουν», κόκαλα ιερά, σε σταδιοδρομίες, αξιώματα, έδρανα πρωθυπουργικά. «Παίζουνε πασιέντζες το έθνος ολάκερο για να ικανοποιήσουν τις μωροφιλοδοξίες τους», όπως έλεγε ο Πάν. Κολοκοτρώνης. Ματαιοπονούν. Πολλές φορές σταυρώθηκε ο Ελληνισμός από ξένους και βαρβάρους, πολιτισμένους και απολίτιστους, πολλές φορές και από τους δικούς μας, τους εφιάλτες και μηδίζοντες, παλαιούς και νέους, αλλά, «ιδού ζώμεν». «Τρώνε από μας και μένει και μαγιά». Και άλλη φορά η Μακεδονία χάθηκε με το μελάνι της υπογραφής. Το 1878 η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου την παραχωρούσε σχεδόν εξ ολοκλήρου στη Βουλγαρία. Εις μάτην. Κατέπεσε μέσα σε λίγους μήνες το ψεύδος και η αδικία. Η συνθήκη του Βερολίνου αποκατέστησε την τότε τάξη των πραγμάτων. Σ’ αυτά τα ζητήματα λειτουργούν και πνευματικοί νόμοι. «Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής, η οικουμένη και πάντες οι κατοικούντες εν αυτή». (Ψαλμός, ΚΔ’).
Πέμπτον: Τυχόν υπογραφή σε κείμενο καταισχύνης και διασυρμού, που θα αναγνωρίζει κράτος με το όνομα της Μακεδονίας, θα τινάξει στον αέρα την ελληνική εκπαίδευση. Θα παρουσιαστούμε, εμείς οι δάσκαλοι, ενώπιον των μαθητών μας ψεύτες, υποκριτές, με έλλειψη φιλοπατρίας, αφού τόσα χρόνια διδάσκουμε μία και μοναδική Μακεδονία, αναπόσπαστο τμήμα του Ελληνισμού. Ελεγχόμαστε έτσι για την πνευματική μας εντιμότητα, για την παιδαγωγική μας ειλικρίνεια. Όταν αντικρίσουν οι μαθητές μας στις οθόνες τους Σκοπιανούς να πανηγυρίζουν για την υποκλοπή, και τους χάρτες να εμφανίζουν «Βόρεια ή Άνω Μακεδονία», τι θα τους πούμε το άλλο πρωί; Πώς ο φιλότιμος και ευαίσθητος Έλληνας δάσκαλος θα ατενίσει το βλέμμα των μαθητών του; Πώς θα αντέξουμε την ντροπή; Θα μας τοξεύει αλύπητα η απορία, η ειρωνεία, η αγωνία των παιδιών για την δειλία μας, για την επερχόμενη θύελλα.
Κλείνω μ’ ένα «επεισόδιο» το οποίο περιέχεται στο βιβλίο «Το εθνικό μας τραγούδι», του Βασίλη Περσείδη, εκδ. «Τ. Πιτσίλος», Αθήνα 1983, σελίδα 32.
«Όταν ο Ελληνικός Στρατός μπήκε στα Σέρβια ελευθερωτής το 1912, βρήκε σφαγμένους από τους Τούρκους τους 115 πρόκριτους της πόλης, που τους είχαν κρατήσει για όμηρους. Την άλλη μέρα γινόταν μνημόσυνο των μαρτύρων αυτών σε πάνδημη συγκέντρωση λαού και στρατού. Ο παπάς άρχισε να απαγγέλει την επιμνημόσυνον ακολουθίαν, όταν μία βροντερή φωνή ακούσθηκε: Στάσου παπά!
Ήταν η φωνή του ιδρυτού του Λευκού Σταυρού Σπύρου Ματσούκα. Και το αυτοσχέδιον τραγούδι που έκαμε τον παπά να σιγήση και 3.500 στρατιώτες και άλλους τόσους πολίτας να γονατίσουν και ν’ αναλυθούν εις δάκρυα έλεγε:
«Ξυπνάτε από τα μνήματα, αδικοσκοτωμένοι,
να ιδήτε την Πατρίδα σας, ελευθερωμένη.
Ξυπνάτε κι αναστήσαμε, δεν είστε πια ραγιάδες
Ξυπνάτε κι ήρθε Πασχαλιά, χαθήκαν οι αγάδες».
Αν υπογράψουν, να πάνε στα μνήματα, που αναπαύονται τα ιερά κόκκαλα των αδικοσκοτωμένων και να τους πουν:
«Ξανακοιμηθείτε, είστε και πάλι ραγιάδες…»
Όσοι Έλληνες, όσοι ζωντανοί, αντισταθείτε…
11 comments
Διαβάζω τὸ Ἀντίβαρο, ἄν καὶ ἔχω ἀποφασίσει νὰ μὴν σχολιάζω, ἐξαιτίας τῆς ἔμμεσης (;) κάλυψης σὲ “ἀνωνύμους” ἀναγνῶστες ποὺ λασπολογοῦν.
Παραταύτα, δὲν μπορῶ νὰ βλέπω λάθη ποὺ βγάζουν μάτι: ὁ συντάκτης τοῦ κειμένου αὐτοῦ εἶναι ἐκτεθιμένος σὲ σωρεία λαθῶν, στὶς ἱστορικές του ἀναφορές. Δὲν ἔχω, εἰλικρινά, χρόνο νὰ ἀναλύσω τὴν ἐντελῶς ἀνιστόρητη ἀναφορᾶ στὴν Σύνοδο τῆς Φερράρας, ποὺ προδίδει παντελῆ ἄγνοια τῶν πηγῶν. Θὰ σχολιάσω σύντομα τὸ τέταρτο σκέλος: ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος οὐδέποτε ἐκφώνησε τὰ λόγια ποὺ τὸ προσδίδει ὁ ἀνιστόριτος συγγραφέας. Τὰ λόγια αὐτὰ βρίσκονται στὸ τέταρτο βιβλίο τοῦ ψευδο-Σφραντζῆ, καὶ ὅχι στὸ βραχὺ χρονικὸ ποὺ θεωρεῖται γνήσιο. Ἔχουμε μιλήσει ἐκτενῶς γιὰ αὐτὸ τὸ ζήτημα, τόσο σὲ σχολιασμὸ στὸ Ἀντίβαρο, ὅσο καὶ σὲ δύο ἀρθράκια γνώμης. Καὶ ὅμως, στοῦ κουφοῦ τὴν πόρτα…
Ὅχι τίποτε ἄλλο, ἀλλὰ χάνουμε καὶ τὸ δίκιο μας στοὺς _καλύτερα διαβασμένους_, _συστηματικότερους_ καὶ πάντα προετοιμασμένους κρατικούς μας ἐχθρούς.
Γράφετε ὅτι γράφετε, τουλάχιστον ἐκθέστε καὶ σὲ κανέναν εἰδήμονα τὸ γραπτό σας, πρὶν τὸ δημοσιεύσετε. Ἔλεος…
Κάτι γιὰ τὴν ταμπακιέρα θὰ πεῖς; Δὲν ἀσχολεῖσαι μὲ τὰ οὐσιώδη. Γιατὶ δὲν σχολιάζεις τὴν οὐσία καὶ παραθέτεις ὅλες αὐτὲς τὶς μπρουρδολογίες; Εἶσαι ἐκτὸς θέματος. Ἔχεις καταντήσει γραφικός.
Καλὰ τότε, ἂς ἐπισημάνω ἐγὼ μία, ἀπὸ τὶς πολλές, κραυγαλέα μπαρούφα :
«Και άλλη φορά η Μακεδονία χάθηκε με το μελάνι της υπογραφής. Το 1878 η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου την παραχωρούσε σχεδόν εξ ολοκλήρου στη Βουλγαρία. Εις μάτην. Κατέπεσε μέσα σε λίγους μήνες το ψεύδος και η αδικία. Η συνθήκη του Βερολίνου αποκατέστησε την τότε τάξη των πραγμάτων. Σ’ αυτά τα ζητήματα λειτουργούν και πνευματικοί νόμοι.»
Οἱ πνευματικοὶ ἀδελφοί μας, συνορθόδοξοι Ρῶσσοι δημιούργησαν τὴν Μεγάλη Βουλγαρία τοῦ Ἀγίου Στεφάνου, ἐπίσης Ορθόδοξη καὶ οἱ σχισματικοὶ Ἄγγλοι τοὺς άναχαίτισαν στὸ Βερολῖνο. Ἡ Συνθήκη τοῦ Ἁγίου Στεφάνου, λοιπόν, δὲν «κατέπεσε» μόνη της οὔτε διότι παρεβίαζε «πνευματικοὺς νόμους», οὔτε διότι ἧταν «ψεῦδος καὶ ἀδικία». Κατέπεσε διότι ἡ Ρωσσία, ἂν καὶ νικήτρια στὸ στρατιωτικὸ πεδίο ἐπὶ τῆς Τουρκίας, δὲν μποροῦσε νὰ νικήσει καὶ διπλωματικῶς τὶς ὑπόλοιπες Εὐρωπαϊκὲς δυνάμεις. Ἤθελε νὰ τῆς ἀναγνωρίσουν οἱ ἄλλοι τὰ κέρδη της καὶ ἦταν διατεθειμένη νὰ παραιτηθεῖ ἀπὸ ὁρισμένα γιὰ νὰ ἀσφαλίσει τὰ ὐπόλοιπα. Καὶ οἱ Ἕλληνες πολιτικοὶ ἡγέτες τῆς ἐποχῆς, οἱ ξενόδουλοι προδότες πού θἄπρεπε κατὰ τὸν «δάσκαλο» (διότι δάσκαλος δὲν εἶναι) συγγράψαντα νὰ τοὺς κοποῦν τὰ χέρια καὶ νὰ τοὺς ἐκριζωθεῖ ἡ γλῶσσα, πῆραν τὴν Ἠπειροθεσσαλία χωρὶς πόλεμο. Ἡ Ἑλλάδα μεγάλωσε σὲ ἔκταση κατὰ 50% καὶ πῆρε καὶ τὸν εὔφορο Θεσσαλικὸ κάμπο. Καὶ ἀπέκτησε τὸ Ἑλλαδικὸ Βασίλειο ἐδαφικὴ ἐπαφὴ μὲ τὴν Μακεδονία. Ὅλα αὐτὰ διότι, ἁπλῶς, οἱ Ἕλληνες ὑπάκουσαν στοὺς Ἄγγλους καὶ κάθησαν φρόνιμα στὴν διάρκεια τοῦ Ρωσσοτουρκικοῦ πολέμου.
Νὰ σημειώσουμε, ἐπίσης, ὅτι τὴν Βουλγαρικὴ ἐθνικὴ ἀφύπνιση βοήθησε πολύ ἡ διαφθορὰ τοῦ Ἑλληνορθοδόξου κλήρου στὶς χῶρες τῶν Βαλκανίων πού βρίσκονταν ὑπὸ Ὀθωμανικὴ κυριαρχία καὶ ὑπήγοντο κανονικῶς στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Αὐτὴ ἡ ἐθνικὴ καταστροφή εἶναι ἴσως χειρότερη άπὸ τὴν καταστροφὴ τῆς Μικρασίας. Διότι ὁ Ἑλληνικὸς πολιτισμός, ὁ ὁποῖος διεῖπε τὴν οἰκονομικὴ καὶ τὴν πνευματικὴ ζωὴ τῶν ὑποδούλων, ἀπεδείχθη, στὴν κοσμικη του διάσταση, λίγος καὶ ὑπεχώρησε, ἐνῶ, καταλλήλως καλλιεργούμενος, θὰ μποροῦσε καὶ τοὺς Ἕλληνες, καὶ τοὺς ὑπολοίπους Χριστιανικοὺς λαοὺς τῶν Βαλκανίων νὰ ὠφελήσει.
Κάποτε θὰ πρέπει τὸ «Ἀντίβαρο» νὰ στοχασθεῖ ἂν ἐνισχύει τὸν πατριωτισμὸ τῶν ἀναγνωστῶν δημοσιεύοντας κραυγαλέες καί, τελικῶς, ἀντιπατριωτικὲς μπαροῦφες, μόνον καὶ μόνον διότι οἱ συγγράφοντες αὐτὲς δηλώνουν ἀνευθύνως «πατριῶτες». Ἄς τοὺς ζητήσει, τοὐλάχιστον, νὰ ἐμφανισθοῦν ἐδῶ καὶ νὰ ὑπερασπισθοῦν τὶς μπαροῦφες πού γράφουν. Καί, ἂν ἀρνηθοῦν, ἂς τὸ σημειώνει τὸ «Ἀντίβαρο» κάτω ἀπὸ κάθε ἀπὸ κάθε δημοσίευμά τους. Δὲν χρειαζόμαστε ἄλλους εὐγλώττους κενολόγους καὶ χοντρόπετσους σὰν τὸν ρίψασπι Μαλακαρνῆ τῆς Ραφήνας. Ἔχουμε ἤδη ἀρκετούς.
Το “Την δε την Πόλιν σοι δούναι…” το αναφέρει ο Δουκας και περιέχεται και στο “Περί Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως (1453)” του Τωμαδάκη, εαν δεν ξέρει και ο Τωμαδάκης από πηγές, ποιος ξέρει;
Βέβαια μπορεί να ξέρουν καλύτερα διάφοροι σχολιαστές στο διαδίκτυο…
Προσυπογράφω την ανάρτηση!
Και αν αργήσουμε πολύ, στο τέλος θα λογαριαστούμε με όποιους τυχόν θέσουν την υπογραφή τους. Η κοινή απόφαση των πολιτικών αρχηγών επί προεδρίας Καραμανλή του πρεσβύτερου δεν έχει ανατραπεί ή τροποποιηθεί με νεώτερη. Η ιστορία αναμένει τον κ. Σαμαρά. Θα καταδείξει την συνέπεια και ακλόνητη σταθερότητα στην παλαιά απόφασή του ή θα επιδείξει την αποκαλούμενη και “ευλυγισία” του “ρεαλισμού”; Προσωπικώς επιλέγω την μέθη από τ’ αθάνατο κρασί των συμμαχητών του ’21.
Ι.Σουλιώτης
Ἔγῶ στὴν θέση σας δὲν θὰ ἄφηνα τὶς γνώσεις μου ἐκτεθιμένες στὴν κριτικὴ κάθε ἄσχετου με τὴν ἱστορία. Θὰ δημιουργούσα τὸ δικό μου ἱστολόγιο καὶ θὰ ἔγραφα τὰ δικά μου βιβλία γιὰ νὰ τὰ κρίνουν ἱστορικοί. Γιατὶ νὰ σπαταλάτε ἔτσι τὸ πολίτιμο χρόνο σας; Μαζέψτε τὰ σχόλιά σας καὶ ἐκδόστε ἕνα βιβλίο ἢ καλύτερα μία σειρὰ βιβλίων. Κάντε καὶ μία παρουσίαση μὲ καλεσμένους πανεπιστημιακοὺς, καὶ ἀποκαταστῆστε τὴν ἀλήθεια.
Ἔτσι θὰ είχατε διπλό κέρδος. Θὰ κερδίζατε ἀπὸ τὶς πωλήσεις τῶν βιβλίων. Καὶ ἀντὶ τῶν μακροσκελῶν σας σχολίων θὰ παραπέμπατε στὰ βιβλία σας.
Εἰλικρινῶς δικός σας
Ὁ μόνος λόγος νὰ άσχολεῖται κανεὶς μὲ τὴν Ἱστορία εἶναι γιὰ νὰ άποφεύγει λάθη στὴν διαχείριση τῶν τρεχουσῶν ὑποθέσεών του. Ἀκριβῶς γιὰ τὸν ἴδιο λόγο πού πρέπει νὰ θυμόμαστε ὅτι ἡ φωτιὰ καίει : Γιὰ νὰ μὴν ξανακαοῦμε.
Τι λες βρε εξωνημένε έμπορα ιδεών, θεραπαινίδα της εκάστοτε εξουσίας, πασπαρτού του διαδικτύου, γυρολόγε της πληροφοριακής ένδειας, και τι μας νοιάζουν εμάς βρε ακαμάτη οι τρέχουσες υποθέσεις σου, που δεν είναι άλλες απ’ το να κάθεσαι ολημερίς τεμπελχανά, να σχολιάζεις και να επιτίθεσαι δώθε κείθε σε πάσα ένα που ασκεί κριτική στην εξουσία, δισυπόστατε που θέλεις να το παίζεις και καθοδηγητής σε θέση εξουσιαζόμενου, μίσθαρνο όργανο της τυραννικής κυβέρνησης, αλλαζόνα που για όλα έχεις αποφαντική της αληθείας άποψη χωρίς καν μια προσπάθεια ανίχνευσης του τι βιώνει σήμερα ο κατατρεγμένος άνθρωπος του Ελλαδιστάν, χέλι γλοιώδικο, γυμνοσάλιαγκα που έχεις πουληθεί σε έχω σιχαθεί…
To μέλλον ανήκει στο έθνος με τις σχολικές ποδιές.
Εύγε δάσκαλε.
Να σου δίνει ο Θεός δύναμη να φωνάζεις πάντα την αλήθεια – αν και φοβάμαι πως ακούσια, μάλλον προφητεύεις την αυτοκαταδίκη μας…
«Ελευθέριε», νομίζω η δυναμίτιδα είναι το τελευταίο που χρειάζεται μία κοινότητα σχολιαστών για να βρει τον δρόμο της. Συνεχίζω πάντα να ελπίζω ότι είναι δυνατός ένας γόνιμος και ουσιαστικός διάλογος με επιχειρήματα χωρίς χαρακτηρισμούς. Το να ακούει (ή να διαβάζει) κανείς απόψεις με τις οποίες διαφωνεί, ακόμα και αν τις ακούει συστηματικά, και να συγκρατείται, να μην παρετρέπεται και να προσπαθεί να απαντά με σύνεση επί της ουσίας, είναι μία αρετή από αυτές που έχουμε ανάγκη.