«
Γράμμα στη Γαλλία» τιτλοφορούσε στα 1897 μιαν ιστορική παραίνεσή του στους συμπατριώτες του ο συγγραφέας του περιλάλητου «Κατηγορώ» Εμίλ Ζολά. Εξόρκιζε σ’ αυτό την πατρίδα του, για να παραμείνει ακόμη μεγάλη, να ξαναβρεί τον εαυτό της. Τηρουμένων των αναλογιών το «retrouve – toi – ξαναβρές τον εαυτό σου» ισχύει κατά μείζονα λόγον για την Ελλάδα των κρίσεων.
Με αποδομημένες τις μεγάλες αξίες και τον εθνομηδενισμό ως άρχουσα ιδεολογία, δεξιά και αριστερά, το κρατούν αξιακό μοντέλο των Νεοελλήνων αδυνατεί να εμπνεύσει ένα κίνημα ανατροπής της καθεστηκυίας αταξίας.
Αυτό που θα πανικόβαλλε τους «διασώστες», θα ήταν μία πρώτη συνεννόηση του πολιτικού κόσμου στη βάση ενός προγράμματος έκτακτης ανάγκης. Άμεσοι στόχοι του επαναλειτουργία του ερειπωμένου κράτους, υπέρβαση διαπλοκής, αναδιαπραγμάτευση χρέους.
Ό,τι μας προέκυψε από το προχθεσινό κυβερνητικό ταρατατζούμ όπου κυριάρχησαν τα έκγονα του αλήστου μνήμης σημιτικού «εκσυγχρονισμού», δεν έχει καμία σχέση με το ζητούμενο. Ξέχασαν την παροιμία «αν έχει ο γάιδαρος φωνή για ψάλτη δεν τον κράζουν» και τον – τους έκραξαν…
Εν τω άμα και το θάμα επιβεβαιώθηκαν οι Ρωμαίοι : gravioramanent, τα χειρότερα περιμένουν: νέες περικοπές μισθών – συντάξεων, απόλυτη απελευθέρωση απολύσεων, νέα μέτρα 7,5 δις ευρώ για την ερχόμενη τριετία.
Είναι κατεπείγουσα η απεξάρτηση της κοινωνίας από το αναισθητικό που την καθηλώνει σε απραξία. «Και η Αριστερά (…) είναι βωβή. Φοβάται να μιλήσει για όρους όπως είναι το Έθνος, η αυτοχθονία, το αίσθημα εντοπιότητας» δηλώνει τίμια ο Γ. Κιμούλης. «Και έχουμε έναν λαό ο οποίος διαρκώς ζει σαν να είναι μετανάστης στην ίδια του τη χώρα. Η δε Αριστερά δεν έχει πάρει θέση, εξαιτίας του κλασικού φόβου, ότι θα κατηγορηθεί για αντιδιεθνισμό. Και εκεί η Ακροδεξιά έχει ένα τοπίο και παίζει μόνη της»( ΒΗΜΑgazino 8/6/14).
Στην αρχή της κρίσης το ελληνικό δημόσιο χρέος ήταν μόλις 115% του ΑΕΠ. Τότε το ιταλικό ξεπερνούσε το 130% και το βελγικό το 145%. Οι δημόσιες δαπάνες μας ήταν κάτω του ευρωπαϊκού μ.ο. Στα έσοδα υστερούμε δραματικά γιατί έχουμε πρωτείο υποφορολόγησης κεφαλαίου και υψηλών εισοδημάτων και δεν διαθέτουμε αποτελεσματικό εισπρακτικό μηχανισμό.
Οι «διασώστες» εκτίναξαν το χρέος στο 177% του ΑΕΠ. Το 2009 οφείλαμε 299 δισ. ευρώ . Το 2012, 355 δισ και τότε μας «κούρεψαν»( μάλλον μας … κούρσεψαν) κατά 53% – Αλλά ταχυδακτυλουργικά αντί να πέσουμε στα μισά κολλήσαμε στα 321δισ.
Είμαστε το ιδανικό πειραματόζωο. Ανατριχιαστικές οι συγκρίσεις σε βάρος μας με ομοιοπαθείς χώρες: Το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών μας μειώθηκε κατά 35,4 %. Αντίστοιχη μείωση Ιρλανδίας 6,2% , Πορτογαλίας 5,3 %. Στην τελευταία βέβαια το Ανώτατο Ακυρωτικό έκρινε αντισυνταγματικά όλα τα μνημονιακά μέτρα.
Μηδενικής αξίας ο ανασχηματισμός όταν η πολιτική παραμένει πεισματικά αμετάλλακτη. Η Ευρώπη τελεί υπό γερμανική Κατοχή. Μέρκελ – Σόϊμπλε αποφασίζουν για όλα. Η βούλησή τους δημιουργεί ψευδώνυμο ευρωπαϊκό δίκαιο.
Η Ευρώπη περνάει δομική κρίση. Η άνευ όρων υποταγή της στο Βερολίνο αναποδογύρισε την ισοτιμία και ευτέλισε την αλληλεγγύη, αρχές στις οποίες ώμοσαν οι πατέρες της.
Σπανίζουν πια ονόματα όπως αυτό του Le Golf που μαρτυρεί ότι η Ευρώπη «είναι μια ελπίδα που θα πάρει σάρκα και οστά, μόνο αν λάβει υπόψη της την ιστορία. Μια Ευρώπη χωρίς ιστορία θα ήταν ορφανή και θλιβερή. Γιατί το σήμερα πηγάζει από το χθες και το αύριο είναι προϊόν του παρελθόντος». Τετράγωνες αλήθειες που η έρπουσα εθνοαποδόμηση, εγχώρια και διεθνής, αντιμάχεται συστηματικά, διότι ιστορική αυτοσυνειδησία και εθνική αυτογνωσία ανατρέπουν τα σχέδια της.
Ο νέος «τσάρος» όπως κι ο προκάτοχός του είναι προϊόν του σημιτικού θερμοκηπίου. Εκφραστής των συμφερόντων των δανειστών και πιστός εκτελεστής των εντολών τους. Σε ανύποπτο χρόνο διεκήρυξε ότι «η Ελλάδα βυθίζεται στην καταστροφή καθαρά για λόγους παραδειγματισμού»! Έτσι θα σε υπερασπισθεί κατακαημένη Ρωμιοσύνη ;
Όχι ο κ. Στουρνάρας δεν θα μείνει άνεργος. Άνθρωποι που δεν ήταν ποτέ με τους φτωχούς και τους χαμένους δεν χάνονται. Τον θέλουν Διοικητή της ΤτΕ ! Οι διοικητές των Κεντρικών Τραπεζών είναι σήμερα δυνατότεροι κατά πολλούς τρόπους από τους πρωθυπουργούς και τους προέδρους ( Luttwak, Αχαλίνωτος Καπιταλισμός σ. 414). Θεραπευτική τους η ατέρμονη αποπληθωριστική πολιτική με φονικές περικοπές δαπανών, πιστώσεων και εισοδημάτων.
Κατόρθωμά τους μαζική ανεργία και στρατιές νεόπτωχων όπως τότε που έστρωσαν το χαλί στον Χίτλερ.
Μήπως αυτά θέλουν οι μεταμφιεσμένοι εχθροί της Ευρώπης;