Η χωροταξική διευθέτηση των αντιπροσώπων στη Συντακτική Συνέλευση της Γαλλικής Επανάστασης γέννησε τους όρους Αριστερά – Δεξιά. Έκτοτε αυτοί υπέστησαν ποικίλες χρήσεις και παραχρήσεις. Φορτίσθηκαν και αποφορτίστηκαν θετικά και αρνητικά αναλόγως εποχών και πρωταγωνιστών και σήμερα συμβολική συγγένεια διατηρούν με την ιστορική τους προέλευση. Άλλωστε είναι πολιτικός «παλαιοημερολογιτισμός» η εμμονή στην ύπαρξη αριστερής και δεξιάς δημοκρατίας.
Η πραγματικότητα διδάσκει ότι η δημοκρατία είναι μία και από κει και πέρα όσοι υπηρετούν το γενικό καλό , δηλαδή το κοινό και το εθνικό συμφέρον τιμούν έμπρακτα τη δημοκρατία, ανεξάρτητα από την ανθρωπογεωγραφική τους προέλευση και την ετικέτα που κολλούν. Η συντήρηση παρωχημένων όρων χωρίς τρέχον αντίκρισμα, ή με μεταλλαγμένο περιεχόμενο μάλλον σύγχυση προκαλεί.
Εξάλλου είναι τεχνικός και απολίτικος ο όρος Κεντροαριστερά. (Αλέκος Παπαδόπουλος, Καθημερινή 22/6/14). Σωστά.
Οι Έλληνες υφιστάμεθα 6 χρόνια ύφεσης και 5 εφιαλτικών μνημονίων. Βιώνουμε την πιο ανθρωποφθόρα και εξολοθρευτική οικονομική καταστροφή εν καιρώ ειρήνης. Και κατά συρροήν εθνικές ταπεινώσεις, ανθρωποθυσίες και κοινωνική διάλυση. Αρνητικοί όλοι οι δείκτες ανθρώπινης ανάπτυξης.
Η λογική εκδοχή της εν αναμονή εξουσίας στη χώρα κύριο κορμό της έχει τον χώρο που αυτοπροσδιορίζεται Αριστερά. Εξυπακούεται ότι πέρα από τον παραδοσιακό πυρήνα του σχήματος η συντριπτική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος που το τίμησε στις πρόσφατες ευρωεκλογές παρακολουθεί παγερά αδιάφορη τα ιδεολογήματα ενίων στελεχών του που απασχολούν καθημερινά το μιντιακό σύστημα. Όχι ασφαλώς και την κοινωνία. Άλλο όμως ποσοστιαία διόγκωση και άλλο ριζοσπαστικοποίηση.
Οι αναφορές αριστερίστικης λογικής αποτελούν αναχώματα που επιβραδύνουν, αν δεν αποτρέπουν κιόλας την διαμόρφωση ενός σαρωτικού πλειοψηφικού ρεύματος που μέσα στις συνθήκες που δοκιμάζεται σήμερα η ελληνική κοινωνία θα ήταν η φυσιολογική κατάληξη. Αυτά όταν «κάτι» υποφώσκει στον ευρωπαϊκό Νότο που δείχνει πως άρχισαν να ξυπνάνε οι σκλάβοι…Ενδεικτική η προχθεσινή δήλωση του Ρέντσι με προφανή αποδέκτη το Βερολίνο : «Είτε δεχόμαστε να έχουμε κοινές αξίες, είτε κρατείστε το νόμισμα σας και αφήστε μας τις αξίες μας»!
Η πολιτική της λιτότητας δεν σχετιζόταν ποτέ με το οικονομικό πρόβλημα βεβαιώνει ο Τζέϊμς Γκαλμπραίηθ. Ήταν καθαρή πολιτική απόφασή τους. Προφανώς γιατί «οι Γερμανοί θέλουν να αποκτήσουν ό,τι πολύτιμο έχει η Ελλάδα» καταγγέλλει ο Τσόμσκυ. Απομυθοποιούνται και τα πολυδιαφημιζόμενα αρνητικά επιτόκια του Ντράγκι, αφού οι Τράπεζες δεν δανείζουν αποθεματικά, δημιουργούν καταθέσεις και χορηγούν δάνεια μόνο σε ικανούς δανειολήπτες(Γκαλμπραίηθ).
Το ελληνικό πρόβλημα του οποίου μια παράμετρος μόνο είναι η οικονομία είναι υπαρξιακό. Θα υπάρχουμε αύριο ως πατρίδα, ως εθνικό κράτος; Δεν μπορεί να υπάρξει πατρίδα χωρίς πατριωτισμό των πολιτών της. Και όταν λέμε πατριωτισμό κυριολεκτούμε. Γι’ αυτό απορρίπτουμε τα υποκατάστατα του τύπου «νέος πατριωτισμός», τον οποίο αποκήρυξε ήδη ο ίδιος ο εισηγητής του Γιούργκεν Χάμπερμας. Ο Σωκράτης έχει άπαξ δια παντός ξεκαθαρίσει το τοπίο : «Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον η πατρίς˙ και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρά θεοίς και ανθρώποις τοις νουν έχουσι» (Πλ. Κρ.,12).
Πατρίδα και ο θαυμαστός κόσμος των αξιών ζωής που δημιούργησαν τα παιδιά της. Ο Πλάτων στους ώριμους και μη ουτοπικούς «Νόμους» του (Γ.679 β) απεικονίζει το όραμα της δίκαιης κοινωνίας, όπου «μήτε πλούτος ξυνοική, μήτε πενία», δεν υπάρχει δηλαδή ούτε πλούτος ούτε φτώχεια. Σ’ αυτήν μπορούν να αναπτυχθούν οι ευγενέστεροι χαρακτήρες, «γενναιότατα ήθη», αφού αλαζονεία, αδικία, ζηλοτυπία και φθόνος είναι αδιανόητα.
Βαρύνουσα η επισήμανση του ιερού Χρυσοστόμου : «Ουδέν ωφελεί τιθέναι νόμους, αν μη και η εκδίκησις ( = τιμωρία) έποιτο». Παρ’ ημίν καλά κρατεί το ντε φάκτο ακαταδίωκτον και ατιμώρητον. Και ο λαβύρινθος της πολυνομίας. Σαρκαστικός ο παροιμιογράφος λαός: Όσο πιο πολλοί είν’ οι νόμοι, πιο πολλοί κι οι αστυνόμοι!
Στο μεταξύ ανοίξαμε τις ευρωπαϊκές πύλες στην Αλβανία. Κατάπιαμε την κλιμακούμενη επιθετικότητα κατά Ομογένειας Εθνικής Ασφάλειας και συμφερόντων μας. Vae victis!
Λένε ότι η Δικαιοσύνη είναι τυφλή, για να είναι αμερόληπτη. Γι΄ αυτό ο Επίκτητος έλεγε ότι όπως το ίσιο δεν χρειάζεται ισιάδα, έτσι ούτε το δίκαιο δικαιοσύνη, « Το ευθύ ευθέος ου δείται, ουδέ το δίκαιον δικαίου».
Η Δικαιοσύνη βρήκε συνταγματικές τις κτηνώδεις περικοπές στον ιδιωτικό τομέα στο όνομα του «κοινωνικού συμφέροντος» και αντισυνταγματικές στον … οικογενειακό της τομέα!
«Μπάρμπα Γιάννη Μακρυγιάννη
πάρε μαύρο γιαταγάνι
κι έλα στη ζωή μας πίσω
το στραβό να κάνεις ίσο» (Γκάτσος)
Γι΄ αυτό « όταν το άδικο γίνεται νόμος, η αντίσταση γίνεται καθήκον»(Μπρέχτ).
τ).