Ουδείς προσδοκά σήμερα θριάμβους από την αντιδικία μας με Βρυξέλλες – Βερολίνο. Αλλά η αβεβαιότητα προκαλεί βαρύτατες παρενέργειες. Αποπνικτικό το τοπίο. Βιαιοπραγεί το Βερολίνο, ακυρώνοντας τώρα μαζικά κρατήσεις από τουριστικούς φορείς του για το καλοκαίρι. Πολιτική εξουθένωσης και εξανδραποδισμού μας. Αλλά εμείς πρέπει να αντέξουμε. Οι σκλάβοι ευτυχώς αρχίζουν να ξυπνούν. Δείγματα : η εξέγερση στο Μιλάνο με αφορμή την πρόκληση της πολυτελέστατης Expo, ο κλυδωνισμός του ευπειθούς Ρέντσι και η πρόσφατη γαλλική δημοσκόπηση, 80%, σχεδόν αναθεματίζει την πολιτική του «καλού παιδιού» της Γερμανίας Φρανσουά Ολάντ.
Εξάλλου, παρά τις περί του αντιθέτου βαττολογίες ότι ένα Grexit τούς είναι αδιάφορο, πυκνώνουν οι εκτιμήσεις εγκύρων διεθνών αναλυτών περί του αντιθέτου.
Διαπραγματευόμαστε με το πιστόλι στον κρόταφό μας, αν αυτό λέγεται διαπραγμάτευση. Με ανεξέλικτο και στυγνό τον ευρωπαϊκό περίγυρο και εμάς ασθμαίνοντες από χρηματοδοτική στεγνότητα δεν πρέπει να υπάρχουν αφελείς που προσδοκούν ανατροπή της μερκελικής λιτότητας. Ζητούμενο και νικηφόρα θα είναι μια αισθητή χαλάρωση στα δεσμά που ματώνουν τον λαό μας.
Δεν υπάρχουν περιθώρια παράτασης της επιπολάζουσας αβεβαιότητας. Ξένοι και ημέτεροι πρέπει να βάλουν κάποιο νερό στο κρασί τους για να λήξει αυτό το δράμα και όχι μόνον για κάποιες εβδομάδες. Οι άλλοι δεν μας αγαπούν και κάποιοι θέλουν να μας συνθλίψουν. Αρνούνται τα εγκληματικά τους λάθη που διόγκωσαν το χρέος.
Από το 2010 ως σήμερα τους πληρώσαμε 43, 4 δισ.€ περισσότερα απ’ όσα μας έδωσαν. Καταβάλαμε 270,1 δισ , λάβαμε, λογιστικά, μόλις 226,7 δισ. Έμειναν στη χώρα μόνον 33,3 δισ!
Η Γερμανία όταν αρνήθηκε η Βρετανία να εγκαταλείψει το νόμισμά της έψαχνε – θύματα σε ελάσσονες και μωροφιλόδοξους εταίρους. Έτσι στρατολόγησε, με το αζημίωτον βέβαια, την Ελλάδα του Σημίτη ή τον Σημίτη της Ελλάδας. Κόστος «εισιτηρίου»: παραγγελίες στη Γερμανία 84 δισ € για εξοπλιστικά. Άχρηστα (υποβρύχια που γέρνουν, Leopard προβληματικά και Eurofigter φωτιά και λάβρα). Αργότερα μας έσπρωξαν, πλαστογραφώντας δια της Eurostat τα πραγματικά στοιχεία, στο φρενοκομείο της τρόϊκας.
Απειλούμενοι έργω από την νατοϊκή μας «σύμμαχο»Τουρκία έχουμε ανάγκη έγκυρης και αποτελεσματικής εθνικοαμυντικής θωράκισης με έμφαση στο αεροναυτικό και το ηλεκτρονικό πεδίο. Εκτός τόπου και χρόνου ο Γιόσκα Φίσερ ψέγει τον κ. Τσίπρα γιατί «δεν μείωσε τον αμυντικό προϋπολογισμό» (Νέα, 30/4/15). Αγνοεί ο επικριτής ότι 3 φορές τη μέρα τουρκικά μαχητικά παραβιάζουν τον εναέριό μας χώρο και ο Αττίλας βρίσκεται 41 χρόνια στην Κύπρο, ενώ νέοι Αττίλες εισβάλλουν στην ελλαδική και κυπριακή ΑΟΖ.
Εντούτοις οι αμυντικές δαπάνες μειώθηκαν κατά 54% .
Στο μεταξύ μπερδεύτηκαν και οι … «συνιστώσες» των τοκιστών. Αν παραταύτα με κάποια συν – πλην μπορούμε να λάβουμε το τελευταίο πακέτο 20- 30 δισ € , να μπούμε στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης και να βγούμε στις αγορές, πρόσω ολοταχώς!
Αν γίνει Grexit τώρα, τα εισοδήματά μας θα πέσουν 50% – 60% και ακόμη περισσότερο το επίπεδο ζωής, μας προειδοποιεί ο νομπελίστας Χριστόφορος Πισσαρίδης, «διότι τα περισσότερα αναλώσιμα τα εισάγουμε και η τιμή τους είναι σε ευρώ» (Βήμα 3 /5/15).
Ειδωλοκλαστική η Μαρία Δελιβάνη (Η αβάσταχτη ελαφρότητα των διαπραγματεύσεων). Θα συμφωνήσουμε μαζί της αν την ρήξη και την έξοδο την διαχειρισθεί μια Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, με την συμμετοχή και συνευθύνη όλου, ή σχεδόν όλου του πολιτικού φάσματος. Δεν εμπιστευόμαστε ένα τόσο σοβαρό εγχείρημα σε ένα κόμμα…
Όσο συλλογιζόμαστε τα δρώμενα των ημερών βρίσκουμε αναλογίες στον επίλογο των «Ελληνικών» του Ξενοφώντα (Ζ, 26,27) όπου σχολιάζεται το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου : « Μετά από τις εξελίξεις αυτές έγινε το αντίθετο απ΄ ό,τι πίστευαν όλοι οι άνθρωποι ότι θα γίνει. «Συνεληλυθυιίας γαρ σχεδόν απάσης της Ελλάδος », ενώ δηλαδή είχαν συγκεντρωθεί εκεί στρατοί απ’ όλη την Ελλάδα και βρέθηκαν αντιμέτωποι δεν υπήρχε κανείς που δεν πίστευε ότι θα ηγεμόνευαν οι νικητές, ενώ οι ηττημένοι θα ήταν υπήκοοί τους. « Ο δε θεός ούτως εποίησεν », ώστε και οι δύο έστησαν τρόπαιο ως νικητές και κανένας από τους δύο δεν εμπόδισε τον άλλον να το στήσει, και τους νεκρούς παρέδωσαν ως νικητές και παρέλαβαν ως ηττημένοι και υποστηρίζοντας ο καθένας ότι νίκησε, δεν φάνηκε να κατέχει ούτε μέρη, ούτε πόλη, ούτε εξουσία περισσότερη απ΄ ό,τι πριν. (431- 404 π.Χ.)
Και το φοβερό συμπέρασμα του ιστορικού : «Ακρισία δε και ταραχή έτι πλείων μετά την μάχην εγένετο ή πρόσθεν εν τη Ελλάδι». Σύγχυση και ταραχή επεκράτησε ακόμη μεγαλύτερη παρά προηγουμένως.
Τότε έδωσαν τη λύση πρώτα ο Φίλιππος και ακολούθως Αλέξανδρος ο Μέγας, οι ενωτές των Ελλήνων. Τώρα ;
3 comments
Μήπως θὰ μπορούσαμε νὰ δώσουμε, οἱ συναναγνῶσται, μία ἐξήγηση γιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ποτὲ ἀνάρτηση ὑπογραφομένη ἀπὸ τὸν Στέλιο Παπαθεμελῆ δὲν προσελκύει σχόλια ;
Μία ἐξήγηση εἶναι ὅτι πάντοτε γράφει καὶ τὶς δύο ἀπόψεις γιὰ ἕνα ζήτημα χωρὶς νὰ παίρνει θέση. Γιὰ παράδειγμα, παραθέτει (ἐλλειπτικῶς) τὶς ἀντιτιθέμενες ἀπόψεις καὶ προτάσεις πολιτικῆς δύο οἰκονομολόγων, τῆς Δελιβάνη καὶ τοῦ Πισσαρίδη, ἀλλὰ δέν φαίνεται νὰ δείχνει ποιὰν θεωρεῖ αἱρετωτέραν. Ζητᾶ τὴν «ρήξη», ἀλλὰ παραθέτει τὸ ἱστορικὸ παράδειγμα μιᾶς ρήξεως τοῦ παρελθόντος, ἡ ὁποία ἀπεδέιχθη ὅλως ἄσκοπος.
Ἐάν, πάντως, λάβωμε τοῖς μετρητοῖς τὸ ἰστορικὸ προηγούμενο ὡς ὁδηγὸ γιὰ τὸ παρόν, ἡ ἑπισφαλὴς ἱσορροπία τοῦ 404 π.Χ. κατέδειξε ὅτι οἱ Ἑλληνικὲς πόλεις-κράτη δὲν εἶχαν τὴν δυνατότητα νὰ θέσουν κανόνες στὶς μεταξύ τους σχέσεις, οἱ ὁποῖες νὰ τοὺς ἐπιτρέπουν νὰ δίδουν παραγωγικὴ διέξοδο στὶς ἱκανότητες τῶν πολιτῶν τους. Ἐνῶ ἕνα πιὸ αὐταρχικὸ καὶ συγκεντρωτικὸ πολιτικὸ σύστημα, ὅπως τοῦ Φιλίππου καὶ τοῦ Ἀλεξάνδρου, ἔδωσε τὸ θαῦμα τῆς Ἑλληνίδος Ἀνατολῆς.
Εἶναι ὁ Παπαθεμελῆς, στὰ 78 του χρόνια, πρόθυμος νὰ ἐκστρατεύσει πολιτικῶς ὑπὸ τὴν ἡγεσία κάποιου πιὸ αὐταρχικοῦ, ἐλπίζει κανεὶς καὶ πιὸ ἀποτεεσματικοῦ, ἀρχηγοῦ ; Πολύ ἀμφιβάλλω καὶ δὲν φταίει ἡ ἡλικία καθὼς πλῆθος γηραιότεροί του σκέπτονται κρυστάλλινα. Καὶ μπορεῖ ὁ, ὑποτίθεται χαρισματικός, ἀρχηγὸς αὐτός, σύμφωνα μὲ τὸ ἱστορικὸ προηγούμενο, νὰ ἐμφανισθεῖ σὲ πενῆντα χρόνια. Μέχρι τότε, τί κάνουμε ; Συνεπῶς, πρέπει νὰ καταλήξω στὸ λογικὸ συμπέρασμα ὅτι ὁ Παπαθεμελῆς δὲν ἔχει πλήρη συναίσθηση τῶν γραφομένων του καί καλὸ θὰ ἦταν νὰ ἐπωφεληθεῖ τῆς ἐλεήμονος «μεταχειρίσεως Γιανναρᾶ».
Η ύπαρξη σοβαρών και καλοπροαιρέτων σχολίων προϋποθέτει ανταλλαγή διαφορετικών απόψεων, ή σε περίπτωση συμφωνίας επιπρόσθετη και ενδιαφέρουσα πληροφόρηση.
Ίσως οι αναγνώςτες να βρισκουν τον λόγο του κ. Παπαθεμελή πλήρη χάριτος και αληθείας και τον αποδέχονται σιωπηλά.
Μὰ δὲν μπορεῖ νὰ ἀμφισβητήσει κανεὶς τὴν χάρι καὶ τὴν ἀλήθεια τοῦ λόγου τοῦ Παπαθεμελῆ. Ἡ ἔλλειψις πρακτικῶν προτάσεων λύσεως τῶν τεραστίων προβλημάτων πού ἐπισημαίνει ὁ ἴδιος εἶναι ποὺ θέτει τὸ ὅλον ἐγχείρημά του ἐν ἀμφιβόλῳ. Οἱ διαπιστώσεις, κεχαριτωμένες καὶ ἀληθεῖς, ἔχουν ὐπερπερισσεύσει. Ἐνῶ οἱ ρεαλιστικὲς προτάσεις εἶναι παντελῶς ἀποῦσες. Ἴσως ὁ Παπαθεμελῆς θεωρεῖ, ὅπως οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες, ὅτι ἀρκεῖ νὰ θέσει κανεὶς τὰ ὀρθὰ ἐρωτήματα καὶ οἱ ὀρθὲς ἀπαντήσεις θὰ προκύψουν αὐτομάτως. Ἂν ἰσχύει αὐτό, εἴτε ὁ Παπαθεμελῆς δὲν θέτει τὰ ἐρωτήματα ἀρκετὰ σαφῶς, εἴτε δὲν ὑπάρχει ὁ ἐλεήμων συναναγνώστης πού θὰ διευκολύνει ἐμᾶς, τοὺς ὀλιγονουστέρους θνητοὺς, μὲ τὸ νὰ γράψει πιὸ λιανὰ τὰ ἐλλείποντα.