Στην ενόραση του Σάρτρ “κόλαση είναι ο άλλος”. Πιο συγκεκριμένα: “όταν τρία άτομα μοιράζονται το ίδιο κελί”. Είναι “κόλαση”, γιατί οι σχέσεις είναι εκεί άμεσες και το πρόσωπο του νεωτερικού Ατόμου δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από ένα απρόσωπο εξατομικευμένο κοινωνικό προσωπείο. Η εγγύτητα εμποδίζει την λειτουργία της απρόσωπης κοινωνικότητας. Το αντίθετο συμβαίνει στην ελληνική κοινωνικότητα. Κόλαση είναι εδώ η αδυναμία αλληλοπεριχώρησης των προσώπων. Στην Κόλαση δεν βλέπει ο ένας το πρόσωπο του άλλου, βεβαιώνει το Γεροντικό, ενώ είναι πολύ κοντά: πλάτη με πλάτη. Εκεί “συν τρεις δεν κάθονται συν δύο δεν κουβεντιάζουν”, επιμαρτυρεί η δημοτική μούσα. Κόλαση είναι η τεχνητή μη ορατότητα του προσώπου του άλλου: ο απρόσωπος Πλησίον. Δηλαδή: για τον παραδοσιακό ελληνικό άνθρωπο ο νεωτερικός κόσμος είναι κόλαση!.