Στην Γαλλία όπως και στην άλλη Ευρώπη, αποφαίνονται οι αναλυτές, τίποτε δεν θα είναι πια ίδιο με πριν. Πριν, τα ανθρωπόμορφα τέρατα προκαλέσουν την εκατόμβη αθώων θυμάτων. Ισοδύναμο το γεγονός με αυτό των Διδύμων Πύργων, συσχετισμός χρήσιμος για μιά νηφάλια προσέγγιση. Τότε παρά την καταπελτώδη βαρύτητα της 11ης Σεπτεμβρίου δυστυχώς τίποτε δεν άλλαξε στη συμπεριφορά των ισχυρών. Ούτε της χώρας που την υπέστη, ούτε και των άλλων που έπρεπε να διδαχθούν.
Τουτ’ αυτό θα συμβεί, φοβόμαστε, και με την «Παρασκευή και 13 Νοεμβρίου». «Πράξη απόλυτης βαρβαρότητας» χαρακτήρισε ο Ολλάντ το συμβάν. Σωστό αλλά «τίνος ούνεκα» φθάσαμε εκεί και πώς μπορούμε να ξεριζώσουμε και όχι προσωρινά να κλαδέψουμε το κακό. Από τον λόγο Ολάντ και τις δηλώσεις των ομολόγων του δεν προκύπτει επίγνωση του πρακτέου.
Το ISIS είναι έργον της Δύσεως. Με την αδρή πολλαπλή συνέργεια της Τουρκίας και την οικονομική των Εμίρηδων. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν προχθές στους G 20 στην Αττάλεια κατήγγειλε ευθέως ότι 40 χώρες και πολλοί από τους «20» χρηματοδοτούν τον ISIS και επέδειξε επιβεβαιωτικό video με αυτοκινητοπομπή Τζιχαντιστών 5 χλμ. που πραγματοποιούσε ελεύθερα λαθρεμπόριο πετρελαίου εντός Τουρκίας. Ο Ρώσος Πρόεδρος εξ άλλου αφήνοντας πίσω τους πολιτικούς νάνους της Δύσεως με τον πρόσφατο μνημειώδη λόγο του στον Ο.Η.Ε. χάραξε την μόνη ορθή απομένουσα οδό δια της εις άτοπον απαγωγής: Συμμαχία Ρωσίας με τη Δύση (Η.Π.Α. – Γαλλία και ει τις άλλος) για την εξάρθρωση του κακοήθους όγκου.
Ήδη από το 2013 η Ε.Ε. ως μη ώφειλε, ήρε το embargo του συριακού πετρελαίου εξασφαλίζοντας έτσι πακτωλό χρήματος στο Χαλιφάτο. Η Δύση μισεί τους δικτάτορες, όταν…παύουν να είναι του χεριού της. Όρα Σαντάμ Χουσεΐν, Άσσαντ, Καντάφι κλπ. Επεμβαίνει, τους ανατρέπει και μετά εγκαταλείπει τις χώρες τους στο απόλυτο χάος (όρα Αφγαντιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία). Για την απρόσφορη απόπειρα ανατροπής του Άσσαντ χρηματοδότησε και εξόπλισε τους φονταμενταλιστές του Ισλαμικού κράτους. Αυτοί βέβαια δεν είναι κράτος και δη δικαίου. Είναι κράτος – συμμορία. Την σκανδαλώδη αμερικανική στήριξη του Χαλιφάτου κατήγγειλε ως και ο Κίσσινγκερ.
Οι αφιονισμένες ισλαμικές ομάδες-καμικάζι που συγκροτούν το αδίστακτο εκτελεστικό κομμάτι του ISIS (όλος ο ISIS άλλωστε είναι εκτελεστικό απόσπασμα) διακατέχονται από τον οίστρο να προλάβουν μία ώρα αρχύτερα τα…«πιλάφια και τα ουρί του Παραδείσου»! Οι εγκληματίες αυτοί σε αντίθεση με τους κοινούς που ενεργούν μόνον όταν είναι πεπεισμένοι ότι μπορούν να διαφύγουν, είναι προαποφασισμένοι και επιδιώκουν το θάνατό τους. Άρα απείρως επικινδυνότεροι, αφού δεν υπολογίζουν την ζωή τους.
Η Δύση, ο Ερντογάν και οι Εμίρηδες για να ανατρέψουν τον μη αρεστό Άσσαντ κατέστρεψαν μια (ακόμη) χώρα. Βύθισαν τον λαό της στην εξαθλίωση. Όσοι προλαβαίνουν, παίρνουν τους ναρκοθετημένους δρόμους της προσφυγιάς, βορά των δουλεμπόρων. Οι ζωντανοί προσφέρονται ως δουλοπάροικοι πολυτελείας στην Ευρώπη. Η Ευρώπη των 500 εκατομμυρίων πολιτών αποδεικνύεται ανίκανη να διαχειρισθεί και ενσωματώσει μόλις 500 χιλιάδες πρόσφυγες – μετανάστες. Η Ελλάδα των μόλις 5 εκατομμυρίων, καθημαγμένη από υπερδεκαετή πόλεμο το 1922, απορρόφησε 1,5 εκατομμύριο πρόσφυγες της Μικρασιατικής τραγωδίας. Ενώ πρόσφατα ενσωματώσαμε 1 εκατομμύριο βόρειους οικονομικούς πρόσφυγες.
Ο όσιος Παϊσιος επεσήμανε την απερισκεψία με την οποία οι Δυτικοί διαχειρίζονται το Ισλάμ. Οι Γάλλοι, έλεγε, «χαϊδεύουν το Ισλάμ, αλλά όταν γεμίσουν με τζαμιά, τότε θα δούμε τι θα κάνουν»! Αυτή την ώρα μιλούν για πόλεμο που οι Γερμανοί αντιπαρέρχονται. Να ακούσουν τον Πούτιν, να σταματήσουν τα χαϊδέματα στον σουλτάνο. Ας σοβαρευτούν. Δεν παίζει κανείς «εν ου παικτοίς». Γλείφουν και χρυσώνουν τον άπληστο τούρκο. Του ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες της Ευρώπης, παραγράφουν τις υποχρεώσεις του και παραφουσκώνουν το θράσος του. Αυτός τους κάνει ό,τι θέλει.
Το ένοπλο Ισλάμ εκδικείται, υποτίθεται αναδρομικά, τους δυτικούς Σταυροφόρους, αν και εκείνοι δεν στόχευαν αυτό, αλλά το ελληνικό Βυζάντιο. Θανάσιμη, άμεση και ασύμμετρη απειλή σήμερα, erga omnes.
Το Βερολίνο επιστρέφει στην εσωστρέφειά του (είναι και τα εσωκομματικά της Καγκελαρίου). Ο Γιουνκέρ έχει εκτροχιαστεί εντελώς από τις γραμμές στήριξής μας. Από συμμαχίες, προϋπόθεση ισχύος και επιβολής ορφανέψαμε επικινδύνως .
Εμείς δεν προσδοκούσαμε τίποτε το ιδιαίτερο από το πρωθυπουργικό ταξίδι στην Άγκυρα. «Καιρός παντί πράγματι». Και πάντως δεν ήταν τώρα. Λεκτικά συγκαταβατικός ο Νταβούτογλου στη συνέντευξη των δύο. Αλλά φυσικά τούρκος και όταν κάλυψε το κυανόλευκο (ελληνικό) κομμάτι του κασκόλ με το ερυθρόλευκο (τούρκικο) και όταν ξεφούρνισε τα περί δήθεν «αμοιβαιότητας παραβιάσεων», σφήνα που έμεινε δυστυχώς αναπάντητη.
Αναφορικά με το προσφυγικό οι τουρκικές δεσμεύσεις είναι μετέωρες, αλλά και ρητές να ήταν, πάλι θα τις ποδοπατούσαν κατά τα ειωθότα οι γείτονες, όπως τη Συμφωνία Επανεισδοχής ΓΑΠ-Τζεμ.
Κατά τα λοιπά, ο λαός μας ξέρει: «Τούρκον είδες; Γρόσια θέλει. Κι άλλον είδες; Κι άλλα θέλει».