Γράφει ο Γιώργος Μάτσος.
Η εξαγωγή πολιτικών συμπερασμάτων από το ασφαλιστικό νομοσχέδιο ως δήθεν “ταφόπλακα” κλπ. της κυβέρνησης είναι κοινός τόπος, όμως θα αποδειχθεί μάλλον βεβιασμένη. Από την ακόλουθη ανάλυση καταδεικνύεται ότι οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί είναι μάλλον ευμενείς για μεγάλες κατηγορίες ασφαλισμένων, ιδίως, εκ πρώτης όψεως, για τους αυτοαπασχολουμένους.
Σύμφωνα με το δοθέν στη δημοσιότητα κυβερνητικό σχέδιο, οι εισφορές των αυτοαπασχολουμένων θα υπολογίζονται πλέον με βάση το μηνιαίο εισόδημα του ασφαλισμένου σε ποσοστό 20% επί του εισοδήματος για την κύρια ασφάλιση και 7,5% επί του εισοδήματος για την επικουρική ασφάλιση. Συνολικά δηλαδή οι αυτοαπασχολούμενοι θα πληρώνουν 27,5% του εισοδήματός τους ως ασφαλιστικές εισφορές. Ελάχιστο όριο μηνιαίου εισοδήματος επί του οποίου θα υπολογίζονται οι εισφορές, θα είναι ο βασικός μισθός των 586 ευρώ.
Το κυβερνητικό σχέδιο φέρνει πλήρη ανατροπή στον τρόπο ασφάλισης των αυτοαπασχολουμένων, που σήμερα υπάγονται στην ασφάλιση των ΟΑΕΕ, ΕΤΑΑ και ΟΓΑ: Αντικαθιστά το έως σήμερα ισχύον σύστημα των σταθερών και ανεξάρτητων από το εισόδημα ασφαλιστικών εισφορών, με σχεδόν απόλυτα μεταβλητές ασφαλιστικών εισφορών. Παράλληλα, ενισχύεται ο αναδιανεμητικός του χαρακτήρας και δημιουργούνται ερωτηματικά ως προς τη δυνατότητα διατήρησης των ανταποδοτικών στοιχείων που ενυπήρχαν έως σήμερα στην κοινωνική ασφάλιση των αυτοαπασχολουμένων.
Το πρώτο και κύριο άμεσο συμπέρασμα είναι ότι η μεγάλη μάζα των αυτοαπασχολούμενων ασφαλισμένων μάλλον ευνοείται από το νέο σύστημα, καθώς θα οδηγηθεί σε μείωση των καταβλητέων ασφαλιστικών εισφορών. Έστω ως παράδειγμα οι υποχρεώσεις ενός δικηγόρου (όπως ο γράφων) ασφαλισμένου μετά το 1993. Οι συνολικές ασφαλιστικές εισφορές του γράφοντος για το έτος 2015 ανέρχονταν σε 4.201,80 ευρώ. Υπολογιζόμενες αντιστρόφως με συντελεστή 27,5%, οι εισφορές αυτές αντιστοιχούν σε εισόδημα ύψους 15.279,27. Όσοι δικηγόροι έχουν εισόδημα χαμηλότερο από αυτό το όριο θα ωφεληθούν, ενώ όσοι έχουν υψηλότερο θα βλαφθούν από το νέο σύστημα.
Το δεύτερο άμεσο συμπέρασμα είναι ότι η σύνδεση των ασφαλιστικών εισφορών με το εισόδημα αποτελεί υπέρογκη επιπλέον επιβάρυνση κάθε εσόδου, ίση σχεδόν με τη φορολογία με συντελεστή 29%. Σε σύνολο 100 ευρώ που θα εισπράττει ένας ελεύθερος επαγγελματίας, τα 18,70 ευρώ θα είναι ο αναλογών ΦΠΑ, το 27,5% αυτού του ποσού (ήτοι, 22,36 ευρώ) θα είναι η ασφαλιστική εισφορά, εν συνεχεία το 29% του απομένοντος ποσού (ήτοι, 17,09 ευρώ) θα είναι ο φόρος εισοδήματος. Και εάν ο φορολογούμενος πρέπει να πληρώσει και προκαταβολή φόρου ύψους 100%, θα επιβαρύνεται με άλλα 17,09 ευρώ φόρου εισοδήματος. Σύνολο φορολογικών και ασφαλιστικών επιβαρύνσεων ανά 100 ευρώ εσόδων: 75,24 ευρώ. Απομένον καθαρό ποσό για τον αυτοαπασχολούμενο: 24,76 ευρώ!
Για να φθάσει δηλαδή ένας ελεύθερος επαγγελματίας να του απομένουν τα περίπου 494 ευρώ του ισχύοντος καθαρού κατώτατου μισθού, θα πρέπει να εισπράττει 1.995,13 ευρώ το μήνα. Ας μην συνυπολογισθούν καν τα έξοδα διατήρησης γραφείου και οι λοιπές δαπάνες ενός ελεύθερου επαγγελματία.
Το τρίτο συμπέρασμα από τον παραπάνω υπολογισμό είναι ότι ο φοροδιαφεύγων αμειφθήσεται με τετραπλασιασμό του διαθέσιμου εισοδήματός του, ενώ ο φορολογικά συνεπής θα βλαφθεί αντιστρόφως εξίσου. Η φοροδιαφυγή δεν θα είναι πια απλώς συμφέρουσα, αλλά όρος επιβίωσης των αυτοαπασχολουμένων. Νέες μέθοδοι φοροδιαφυγής θα εξευρεθούν, η διαφθορά των ελεγκτικών υπηρεσιών με (πραγματικό πλέον) άλλοθι την επιβίωση των ελεγχομένων θα εκτοξευθεί, ενώ και η συμμετοχή των καταναλωτών στις πράξεις φοροδιαφυγής θα καταστεί ένα είδος επιβεβλημένου κοινωνικού καθήκοντος, όσο και εάν προσπαθήσει ο κ. Αλεξιάδης να καθιερώσει το πλαστικό χρήμα στις συναλλαγές.
Το τέταρτο συμπέρασμα είναι πολιτικής φύσεως και σχετίζεται με την αρχική τοποθέτηση του παρόντος άρθρου: Η μεγάλη μάζα των αυτοαπασχολουμένων εισπράττει σήμερα έσοδα τόσο χαμηλά, που το νέο σύστημα θα οδηγήσει σε μείωση των ασφαλιστικών τους επιβαρύνσεων, ανερχόμενη σε πολλές περιπτώσεις σε χιλιάδες ευρώ. Αυτό θα καταστήσει μια μεγάλη μάζα εκλογέων ιδιαίτερα ευχαριστημένη με τη σημερινή κυβέρνηση. Αλλά και όσοι έχουν μεσαία εισοδήματα, εάν εντέλει κατορθώσουν την φοροδιαφυγή ή φοροαποφυγή, θα οδηγηθούν και αυτοί σε μείωση των ασφαλιστικών τους επιβαρύνσεων.
Το πέμπτο συμπέρασμα είναι οικονομικής φύσεως: Με δεδομένα τα παραπάνω περί σχεδιαζόμενης νομοθετικής μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των περισσότερων αυτοαπασχολουμένων, αλλά και την επιπλέον μείωση των ασφαλιστικών (και φορολογικών) εσόδων που θα προκαλέσει η επιπλέον φοροδιαφυγή (που θα είναι πλέον ταυτόχρονα και εισφοροδιαφυγή), είναι απορίας άξιο πώς σχεδιάζει να στηρίξει η κυβέρνηση το καταρρέον (κατά τον πρωθυπουργό) ασφαλιστικό σύστημα της χώρας. Υπολογίζει η κυβέρνηση να εισπράξει επιπλέον έσοδα λόγω της αύξησης της δυνατότητας πληρωμής εκ μέρους των αυτοαπασχολουμένων που θα επιφέρει η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών; Ενδέχεται, αντιθέτως, η μείωση των εκκρεμών υποχρεώσεων μέχρι και να ενισχύσει τη νοοτροπία “δεν πληρώνω”.
Η σχεδιαζόμενη ασφαλιστική μεταρρύθμιση, σε συνδυασμό με την ολοσχερή ποινική και σχεδόν ολοσχερή διοικητική αποποινικοποίηση της “μικρής” φοροδιαφυγής, μπορεί να δώσει στην κυβέρνηση μια ανορθόδοξη διέξοδο στην πολιτική πίεση που δέχεται από τους επίσημους δανειστές της χώρας για επίλυση του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας. Τούτο βέβαια θα συμβεί, μόνον εάν προηγουμένως μπορέσει να πείσει τους δανειστές για την ορθή κοστολόγηση της προτεινόμενης μεταρρύθμισης. Αυτό, εκ πρώτης όψεως, κάθε άλλο παρά βέβαιο μπορεί να θεωρηθεί.
Βέβαιο είναι ότι η δραστική ανατροπή των κανόνων του παιχνιδιού της ιδιωτικής οικονομίας θα έχει συνέπειες εξαιρετικά δύσκολο να προβλεφθούν. Πέρα από όσες επισημαίνονται αναλυτικώς παραπάνω, η σημαντικότερη συνέπεια σε κοινωνικό-οικονομικό επίπεδο θα είναι η ολοσχερής οικονομική ποινικοποίηση της ατομικής προόδου των πολιτών εντός του νόμιμου οικονομικού συστήματος. Αν και τούτο ευχερώς συμβιβάζεται με τη μαρξιστική προσέγγιση των πραγμάτων, που εμφανώς διέπει τον κυβερνητικό σχεδιασμό στο ασφαλιστικό, δεν είναι εντούτοις καθόλου βέβαιο ότι συμβιβάζεται με τις βαθύτερες προσδοκίες της ελληνικής κοινωνίας.
* Γεώργιος Ι. Μάτσος – Δ.Ν., Δικηγόρος
40 comments
Πολύ σωστὰ τὰ θέτει ὁ ἀρθρογράφος. Ἴσως ἀξίζει νὰ συμπληρώσει κανεὶς ὅτι τὴν συγκεκριμένη φορολογικὴ μεταχείριση ὑφίστανται ἀπὸ μακροῦ χρόνου ὅσοι ἐργάζονταν σὲ καθεστὼς ἐξηρτημένης ἐργασίας. Καὶ ἐννοοῦμε μόνον αὐτοὺς πού εὑρίσκονταν ἐκτὸς τοῦ εὐρυτέρου δημοσίου, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀπολύτως λογικὸ νὰ πληρώνουν τοὺς φόρους (καὶ τὶς ὅποιες εἰσφορές) άπὸ τοὺς ὁποίους τρέφονται. Οἱ μισθωτοὶ ἐκτὸς δημοσίου, λοιπόν, ὑφίσταντο τὸ φορολογικὸ καθεστὼς ποὺ τώρα θέλει νὰ έπιβάλει καὶ στοὺς μὴ μισθωτοὺς ὁ σύντροφος Κατρούλαγκος. Αὐτὴ ἡ ἐξοντωτικὴ ὑπερφορολόγηση κατέστησε τὸν μισθωτὸ ἐκτὸς δημοσίου εἶδος ὸ ἐξαφάνισιν. Τώρα, σειρὰ ἔχει καὶ ὁ μὴ μισθωτός. Θὰ διωχθεῖ γιὰ νὰ συνεχίσουν νὰ πληρώνονται οἱ σφραγιδοθέτες ἐντὸς δημοσίου. Νὰ σημειώσουμε ὅτι πολλοὶ ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς μὴ μισθωτοὺς εἶναι πρώην μισθωτοὶ πού κατέφυγαν στὸ «μπλοκάκι» γιὰ νὰ γλυτωσουν τὴν ὑπερφορολόγηση ποὺ τώρα τοὺς παραλαμβάνει πάλι.
Νομίζω εἶναι ἕνα εἶδος δικαιοσύνης. Ἀφοῦ οἱ μισθωτοὶ ἐκτὸς δημοσίου ἐπέμειναν νὰ μείνουν ταξικῶς ἀλληλέγγυοι μὲ τοὺς μισθωτοὺς ἐντὸς δημοσίου, παρὰ τὰ διαμετρικῶς ἀντίθετα ταξικά τους συμφέροντα, δικαίως θὰ καταδιωχθοῦν τώρα. Ἡ βλακεία πληρώνεται.
…ενώ προφανώς έπρεπε να είναι αλληλέγγυοι με τα παράσιτα των τραπεζών που θησαύρισαν με παχυλά μπόνους την εποχή του πάρτυ – παρουσιάζοντας “εικονικά αποτελέσματα”.
Εχοντας δουλέψει για χρόνια στο εξωτερικό, αυτό που έχω να πω είναι ότι αυτά που η νεοφιλελέ συμμορία παρουσιάζει ως “προνόμια” του δημοσίου, στους ιδιωτικούς του εξωτερικού είναι το μίνιμουμ αυτονόητο.
Το πρόβλημα δεν είναι τα δήθεν προνόμια του δημοσίου, αλλά η πλεονεξία της παρασιτικής ελιταρίας που αφού απομύζησε και φυγάδευσε στο εξωτερικό τα τρόπαια του παρασιτισμού της, σήμερα δίνει φαιδρές συμβουλές για “να σφίξετε κι άλλο το ζωνάρι” και “μαζί τα φάγαμε”. Η πελονεξία των παρασίτων στερεί τον ιδιώτη μισθωτό από έναν αξοπρεπή μισθό και από τα εργασιακά του δικαιώματα.
Δηλαδή, ἐὰν δημεύσουμε τὶς σημερινὲς περιουσίες, ἐντὸς καὶ ἐκτὸς Ἐλλάδος, ὅλων τῶν διατελεσάντων στελεχῶν καὶ ὑπαλλήλων τῶν Ἐλληνικῶν τραπεζῶν τῆς περιόδου άπὸ τὴν εἴσοδο τῆς Ἐλλάδος στὴν Εὐρωζώνη μέχρι σήμερα, καὶ ὄχι μόνον τῆς «ἐλιταρίας», θὰ μποροῦμε νὰ πληρώνουμε βιωσίμως τοὺς ὑπαλλήλους τοῦ εὐρυτέρου δημοσίου καὶ τὴν ἐπιδότηση τῶν συντάξεων πού σήμερα πληρώνει ὁ κρατικὸς προϋπολογισμὸς ; Ἂν λύσουμε ἔτσι τὸ πρόβλημα τῆς Ἑλλάδος, ἂς τὸ κάνουμε άμέσως. Μόνον πού διερωτῶμαι πῶς τόσοι λαϊκιστές, τόσοι ὑπέρμαχοι τοῦ νεοναζισμοῦ, τοῦ σοσιαλισμοῦ καὶ τοῦ κομμουνισμοῦ, τόσοι ἐπικοινωνιακοὶ ἀστέρες, πῶς καὶ δὲν εἶχαν τὴν θαυμάσια αὐτὴν ἰδέα μέχρι σήμερα ; Ἀφοῦ, μάλιστα, τὰ περίφημα καὶ ἀμύθητα «μπόνους» εἶναι δηλωμένα ὡς εἰσοδήματα, φορολογημένα (ἂν στηρίζονταν καὶ σὲ σὲ «εἰκονικὰ ἀποτελέσματα» θὰ πρέπει νὰ εἶναι καὶ ὑπερφορολογημένα) καὶ γνωστὰ τοῖς πᾶσιν. Μᾶλλον θὰ εἶναι κατατεθειμένα σὲ χρυσὸ στὴν «Τράπεζα τῆς Ἀνατολῆς» …
Εἶναι, πράγματι, κρῖμα πού ἡ λασπολογία δὲν εἶναι ὑπηρεσία ποὺ ἔχει ζήτηση ἐκτὸς Ἑλλάδος. Θὰ εἴχαμε ἐξασφαλίσει μόνιμο καί διαρκὲς πλεόνασμα στὸ ἰσοζύγιο πληρωμῶν. Στὸ φαντασιακὸ τῶν μειονεκτικῶν καὶ τῶν φθονερῶν ἡ νομιζομένη (στὴν φαντασία τους, πάντοτε) ἐπιτυχία τῶν ἄλλων λαμβάνει, ὅπως εἶναι γνωστὸ άπὸ πλῆθος μελετῶν, τεράστιο μέγεθος. Ὅταν, μάλιστα, λασπολογοῦν ἀπὸ τὴν ἀσφάλεια τῆς ἀνωνυμίας, ἡ φαντασία τους ὀργιάζει.
Ἔτσι, οἱ περίπου 100.000 στελέχη καὶ ὑπάλληλοι ποὺ πέρασαν ἢ καὶ παραμένουν στὶς τράπεζες καὶ τὶς θυγατρικές τους καὶ συναφεῖς ἐπιχειρήσεις στὴν Ἑλλάδα άπὸ τὸ 2002 μέχρι σήμερα μεταμορφώνονται, μὲ τὴν νοσηρή φαντασία τοῦ μεινεκτικοῦ καὶ φθονεροῦ ἀνωνυμογράφου, σὲ κροίσους πού μποροῦν νὰ τρέφουν ἀπὸ τὰ ἕτοιμα κοντὰ 700.000 ὐπαλλήλους στὸ εὑρύτερο δημόσιο καὶ νὰ ἐπιδοτοῦν περίπου τὶς μισὲς συντάξεις τῶν 2,67 ἑκατομμυρίων συνταξιούχων. Καί, ἐπὶ πλέον, μποροῦν νὰ παρασχουν καὶ σὲ ὅσους ἐργάζονται ὠς μισθωτοὶ στὸν ἰδιωτικὸ τομέα ὅλα αὐτὰ πού δικαιοῦνται (ἀλλὰ ἡ παγκόσμια ἀγορὰ λέει πώς, μὲ τὴν ἀπόδοσή τους, δὲν τὰ δικαιοῦνται, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἐπενδύει μία στὴν Ἐλλάδα) οἱ ὅμοιοί τους ἐκτὸς Ἑλλάδος.
ΥΓ Δέν ἔχω ἐργασθεῖ σὲ τράπεζα άπὸ τὸ 2000 καὶ μετά. Σὲ τράπεζες στὴν Ἑλλάδα ἔχω ἐργασθεῖ μόνον τὰ ἔτη 1984-1985 (μὲ ΙΚΑ) καὶ 1995-2000 (μὲ Δελτίο Παροχῆς Ὑπηρεσιῶν), συνεπῶς πρὸ τῆς εἰσδοχῆς τῆς Ἑλλάδος στὴν Εὐρωζώνη καὶ ποτὲ δὲν ἔλαβα μπόνους οὔτε σὲ χρῆμα οὔτε ἄλλης μορφῆς.
Η πλάκα είναι κ. Γεωργάνα ότι μας μιλάτε για “φθονερούς ἀνωνυμογράφους” ενώ σε προηγούμενο σχόλιο σας, σε άλλο άρθρο του αντίβαρου, μας παραθέτετε link από άρθρο στο capital.gr που το έχει γράψει κάποιος …ανώνυμος.
Βέβαια στο capital, που διαβάζετε, σέβονται την ανωνυμία αφού γράφουν στο τέλος του άρθρου:
“Το Capital.gr δημοσιεύει άρθρα χρηστών του twitter σεβόμενο την ανωνυμία τους όπως εκείνοι το επέλεξαν”…
Μὰ ἐγὼ τὸν γνωρίζω πολύ καλά τὸν συγγραφέα, ὅπως ἐγνώριζα καὶ τὸν ἀείμνηστο μαέστρο Ἀλέξανδρο Μποτετζάγια (1908-1991), μὲ τὸ ὄνομα τοῦ ὁποίου ἐμφανίζεται ὁ συγγραφεύς. Μάλιστα, τὸ κείμενο ἀπηχεῖ κατὰ ἀξιοθαύμαστο τρόπο τὴν εὐθύτητα τοῦ μαέστρου, ἀκόμη καὶ τὴν κερκυραϊκὴ θυμοσοφία του. Κατιμᾶ ἀγνώστου παραγωγῆς καὶ προελεύσεως γιὰ τοὺς συναναγνώστας δὲν ἔχω ποτὲ βάλει, οὔτε, ὅσο σωφρονῶ, θὰ βάλω. Ξέρω ὅτι ὁ σεβασμὸς πρὸς ἑαυτόν, συνεπῶς καὶ πρὸς τοὺς ἄλλους, δὲν ἐκτιμᾶται πάντοτε, οὔτε άπὸ ὅλους. Ἐπειδὴ, ὅμως, πρόκειται γιὰ δική μου κατάκτηση, μὲ σημαντικὸ κόστος, δὲν πρόκειται νὰ ἀποστῶ ἀπὸ αὐτόν. Ὅποιος, βεβαίως, ἐπιμένει νὰ γίνεται κατάγελως, συνήθως ἀνώνυμος, εἶναι ἐλεύθερος νὰ διασκεδάζει καὶ ἐμένα καὶ τοὺς συναναγνώστας. Μάλιστα, καὶ πέραν τῆς διασκεδάσεως, ἡ τυφλή λύσσα μερικῶν ἀνωνυμογραφούντων μᾶς ἀνοίγει ἕνα παράθυρο στὸν ἐσωτερικό τους κόσμο, τὸ ὁποῖον παρουσιάζει καὶ ἐπιστημονικὸν ἐνδιαφέρον.
@ Δείμος
9 January 2016 at 13:49
Χαχαχα….Ελάτε τώρα….Επειδή δεν είστε ο μόνος, δεν θυμάμαι να παρέχονται ως αυτονόητα τα ανήκουστα επιδόματα των εδώ δημοσίων “λειτουργών”(=χαβαλέδων) στη Μεγ. Βρετανία!!!
Επίσης λόγω μακράς εμπειρίας μου σε πολυεθνική, αυτά που αναφέρετε ως “αυτονόητα” προκαλούν το γέλιο (προς το χλευασμός για μας τους “νεοφιλελέδες” του ιδιωτικού τομέα) σε συναδέλφους μου από (και όχι μόνο): Γαλλία, Γερμανία, Νορβηγία, Σουηδία, Αυστραλία, Αίγυπτο, Η.Α.Ε., Η.Π.Α., Ισπανία, Μεγ. Βρετανία, Κίνα, Σιγκαπούρη κλπ…
Μάλον θα πρέπει να εισηγηθούμε αλκοτέστ στους σχολιαστές!!!!
Πάλι καλά, μάθαμε μάλλον από που βιοπορίζονται μερικοί από τους φιλο-νεοφιλελέδες του site: από τράπεζες και πολυεθνικές…
@Dimopoulos
“επίσης λόγω μακράς εμπειρίας μου σε πολυεθνική, αυτά που αναφέρετε ως “αυτονόητα” προκαλούν το γέλιο”
Εαν αγαπητέ οι υπάλληλοι πολυεθνικών στις χώρες που αναφέρεις έπαιρναν 1000 ευρώ το μήνα, δηλαδή όσα παίρνει ο μέσος δημόσιος υπάλληλος στην Ελλάδα σήμερα, θα τα είχαν παρατήσει προ πολλού.
Ή δεν ξέρεις από διεθνείς πολυεθνικές ή δεν ξέρεις από Ελληνικό δημόσιο ή και τα δύο.
Ἐὰν οἱ ὑπάλληλοι πολυεθνικῶν ἔπαιρναν 1000 (χίλια) εὐρὼ τὸν μῆνα, δηλαδὴ ὅσα παίρνει ὁ μέσος δημόσιος ὑπάλληλος στὴν Ἑλλάδα, καὶ ἐπιτελοῦσαν τὸ ἀρνητικὸ ἔργο πού ἐπιτελεῖ ὁ μέσος δημόσιος ὑπάλληλος στὴν Ἑλλάδα, οἱ πολυεθνικὲς αὐτὲς δὲν θὰ ὑπῆρχαν. Θὰ εἶχαν χρεωκοπήσει, ὅπως χρεωκόπησε καὶ τὸ Ἑλλαδικὸ δημόσιο καὶ ὅσα ἄλλα δημόσια άπασχολοῦν ὑπεραρίθμους σὲ παρόμοια ἔκταση. Βλέπετε, δὲν ἐπαρκεῖ ἡ παρουσία στὸν χῶρο ἐργασίας ὥστε νὰ μετουσιώνεται ἡ παρουσία σὲ «κοινωνικῶς ἀναγκαία ἐργασία» (κατὰ Κὰρλ Μάρξ, ἀπηνῆ διὼκτη τῶν παρασίτων). Δὲν εἶναι, ἄλλωστε, Ἑλληνικὴ ἐφεύρεση ἡ λειτουργία δημοσίων ἐπιχειρήσεων καὶ ὀργανισμῶν μὲ ἀρνητικὴ προστιθεμένη ἀξία, οἰκονομικὴ καὶ κοινωνική.
Ἄ, καὶ ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου, ἤδη τὸ 1987, ὑπολόγιζε ὅτι οἱ ὑπεράριθμοι στὸ δημόσιο ἦταν περισσότεροι ἀπὸ τοὺς γνησίως ἀναγκαιοῦντας. (Νεο)φιλελεύθερος κι αὐτός, μᾶλλον.
Ἡ τυφλὴ λύσσα κατὰ τοῦ (νεο)φιλελευθερισμοῦ πρέπει κάτι νὰ σημαίνει, μὲ δεδομένο ὅτι στὸ «Ἀντίβαρο» δὲν ἔχω διαβάσει οὔτε ἕναν (οὔτε σχολιασή) ὁ ὁποῖος νὰ τάσσεται άναφανδὸν ὑπέρ του. Δηλαδὴ ὅποιος δυσανασχετεῖ μὲ τίς ( συνεχιζόμενες μετὰ ἀπὸ ἕξι χρόνια οἰκονομικῆς καταρρεύσεως) σπατάλες στὸ Ἑλλαδικὸ δημόσιο εἶναι αὐτομάτως (νεο)φιλελεύθερος ; Μὰ πρῶτοι οἱ κρατιστὲς καὶ οἱ «κοινοτιστὲς» πρέπει νὰ ἀγανακτοῦν. Ἄλλωστε, οἱ κατήγοροι εἶναι καὶ ὀλοσχερῶς ἄμοιροι τῆς ὅλης συλλογιστικῆς τοῦ (νεο)φιλελευθερισμοῦ. Μᾶλλον πρόκειται γιὰ προσπάθεια σπιλώσεως τῶν ἀντιλεγόντων ἤ, τὸ πιθανώτερον, γιὰ ἐσωτερικὴ ἀνάγκη αὐτοδικαιώσεως γιὰ τὶς πολλαπλὲς ἀποτυχίες πού ἐπιβάλει σὲ ὅλους μας ἡ ζωή. Ἄλλοι, οἱ ὡριμωτεροι, τὸ φιλοσοφοῦν καὶ ἄλλοι χρειάζονται νὰ βροῦν κάτι, ὁτιδήποτε, γιὰ νὰ φορτώσουν σ’ αὐτὸ τὴν ἀποτυχία τους. Ἀγνοοῦν, βλέπετε, τὴν ἀλήθεια πού διετύπωσε μὲ ἐπιγραμματικὸ τρόπο ὁ Ἔρικ Ἄρθουρ Μπλαίρ, ὀ συγγραφεὺς Τζὼρτζ Ὄργουελλ, δηλαδή : Κάθε ζωή, ἰδωμένη ἀπὸ τὰ μέσα, εἶναι ἀποτυχία.
Μακάριοι οι αδαείς …νεοφιλελεύθεροι…
Μην φοβάστε όμως! Όπως φαίνεται ο κύκλος της μεταπολίτευσης στην χώρα μας, μετά την απομυθοποίηση της αριστεράς, θα κλείσει με την απομυθοποίηση του νεοφιλελευθερισμού.
Ο πάτος του πηγαδιού, στο οποίο βυθίζεται η χώρα μας, γράφει νεοφιλελευθερισμός…
Υπάρχουν δύο ειδών νεοφιλελεύθεροι:
1) Αυτοί που έχουν συμφέρον να είναι νεοφιλελεύθεροι, βλέπε τραπεζίτες, upper class και γενικώς βολεμένοι από το εμπόριο χρήματος που άρχισε μετά τα 70s.
2) Οι αδαείς πάνω στην λειτουργία του σημερινού παγκόσμιου οικονομικού συστήματος. Αυτοι δηλαδή που νομίζουν ότι ο κόσμος και η οικονομία λειτουργεί όπως λειτουργούσε στα 60s και αδυνατούν να αντιληφθούν το τι γίνεται γύρω τους σήμερα.
« … ἔνα ἰσχυρῶς προοδευτικὸ σύστημα φορολογίας, μὲ ὑψηλοὺς ὀριακοὺς συντελεστὰς φορολογίας, ὑποτίθεται ὅτι θὰ ὁδηγοῦσε σὲ μία ἴση καὶ δικαία κοινωνία. Ἀλλά, τελικῶς, ἐσχημάτισα τὴν γνώμη ὅτι ὁ συλλογισμὸς αὐτὸς δὲν ἔβγαινε. Ἡ προοδευτικὴ φορολογία, ἀντιθέτως, ἐδημιούργησε μία κοινωνία στρεψοδικίας, ζαβολιᾶς, χειραγωγήσεως, ψευδῶν προσδοκιῶν καὶ νέων ἀδικιῶν. Χρειάσθηκε τοὐλάχιστον μία δεκαετία γιὰ νὰ πείσω τὸ κόμμα γι’ αὐτό. …»
Ποιός (νεο)φιλελεύθερος τά ‘χει ‘πεῖ αὐτά ; Καὶ τί συμφέρον μπορεῖ νὰ εἶχε ; Καὶ πῶς, δέκα καὶ βάλε χρόνια ποὺ τά ‘λεγε, δὲν βρέθηκε ἕνας Χριστιανὸς νὰ τὸν ξεστραβώσει ;
Ἀξίζει νὰ σημειώσουμε ὅτι ὀ ὁμιλήσας ἐπολιτεύετο σὲ χώρα μὲ ἀξιοζήλευτο κοινωνικὸ κράτος, ἐκ τῶν πρώτων θεσμοθετηθέντων, καὶ λειτουργοῦν στὴν πράξη. Στὴν Ἑλλάδα δὲν ἔχουμε κἂν προοδευτικὸ σύστημα φορολογίας καὶ οἱ προτεινόμενες ἀλλαγὲς στὸ ἀσφαλιστικὸ σύστημα, στὴν πράξη, θὰ τὸ καταστήσουν ἀκόμη περισσότερο ἀντιστρόφως προοδευτικό.
Αὐτα τὰ γνωρίζουν οἱ «σύντροφοι», ἀπὸ τὴν Κούβα μέχρι τὸ Μαξίμου, γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἀμηχανία τῶν τελευταίων γιὰ τὸ νομοσχέδιο Κατρουλάγκου. Ἂς ἐλπίσουμε ὅτι, ἐδῶ στὸ «Ἀντίβαρο», δὲν θὰ χρειασθοῦν δέκα χρόνια γιὰ νὰ πεισθοῦν οἱ κολημμένοι μὲ τὸν (νεο)φιλελευθερισμό.
Για να βοηθήσω την κουβέντα, δε νομίζετε ότι πρέπει να ορίσουμε τι πράγμα είναι αυτός ο «νεοφιλελευθερισμός»; αρέσουν στους Έλληνες οι ταμπέλες. Αλλά συνήθως οι ταμπέλες είναι λάστιχα. Ο καθένας εννοεί κάτι διαφορετικό.
Χονδρικώς:
Neoliberalism is a term whose usage and definition have changed over time. Since the 1980s, the term has been used by scholars in a wide variety of social sciences and critics primarily in reference to the resurgence of 19th century ideas associated with laissez-faire economic liberalism.
Beginning in the 1970s and 1980s, its advocates supported extensive economic liberalization policies such as privatization, fiscal austerity, deregulation, free trade, and reductions in government spending in order to enhance the role of the private sector in the economy.
Neoliberalism is famously associated with the economic policies introduced by Margaret Thatcher in the United Kingdom and Ronald Reagan in the United States. The transition of consensus towards neoliberal policies and the acceptance of neoliberal economic theories in the 1970s are seen by some academics as the root of financialization, with the financial crisis of 2007–08 one of the ultimate results.
(https://en.wikipedia.org/wiki/Neoliberalism)
___
Αλλά δεν είναι μόνον αυτό, είναι ένα σύνολο από “κόλπα” με στόχο την συγκέντρωση του πλούτου σε πολύ μικρές, συγκεκριμένες μειοψηφίες. Το θέμα είναι μεγάλο. Το καλύτερο κατανοητό βοήθημα για να δει κανείς γιατί έφτασαν στις ΗΠΑ σήμερα να αμφισβητούν ακόμα και το αν υφίσταται πλέον το “american dream” είναι το βιβλίο του Stiglitz, “The price of inequality”, με άπειρες παραπομπές στο τέλος για όλα όσα αναφέρονται εκεί. Υπάρχει και στα Ελληνικά. Δεν είναι ένα βιβλίο για τον νεοφιλελευθερισμό όσο (πιστεύω) για τις μεθοδολογίες του σε κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικό επίπεδο.
Αξίζει να ψάξει κανείς το θέμα για να αποσυνδέσει την έννοια της ελεύθερης αγοράς και του καπιταλισμού με την έννοια του νεοφιλελευθερισμού.
Σε μια γραμμή θα μπορούσε κανείς να πει:
Νεοφιλελευθερισμός = Απολύτως ελεύθερη αγορά χωρίς κανένα κρατικό παρεμβατισμό ή τόσο κρατικό παρεμβατισμό όσο να μην αναιρείται η πλήρης ασυδοσία της ελεύθερης αγοράς.
Νεοφιλελευθερισμός = Ιδιωτική ασυδοσία που οδηγεί σε μια μορφή νέας μεσαιωνικού τύπου αριστοκρατίας.
Φιλελευθερισμός = Υγιής (κατά το δυνατόν) οικονομικός ανταγωνισμός, καπιταλισμός.
Ο νεοφιλελευθερισμός έχει αποδειχτεί τα τελευταία χρόνια (βλέπε τις κρίσεις από το ’07 και μετά, τον θάνατο της μεσαίας τάξης στην δύση) ότι δεν δουλεύει και οδηγεί τελικά σε market failure.
Πολλοί νεοφιλελεύθεροι σκοπίμως λένε ότι είναι φιλελεύθεροι (liberals) αλλά επί της ουσίας ασπάζονται τις αρχές της ιδιωτικής ασυδοσίας που πρεσβεύει ο νεοφιλελευθερισμός.
Όλα αυτά που γράφετε και εσείς και ο σύνδεσμος στον οποίον παραπέμπετε, βρίθουν ανακριβειών και επιπολαιοτήτων.
Αν το κριτήριο που διακρίνει μία φιλελεύθερη οικονομική πολιτική από μία νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική, είναι ο κρατικός «παρεμβατισμός» (υποθέτω εννοείτε το regulation) τότε ούτε η Θάτσερ, ούτε κανείς δεν είναι νεοφιλελεύθερος. Ο νεοφιλελευθερισμός, όπως τον γράφετε, κατοικεί μόνο στα μυαλά ορισμένων. (Συνήθως ανθρώπων που δεν τον πιστεύουν, ως δαίμων).
Η Θάτσερ δεν μείωσε τον κρατικό παρεμβατισμό, δεν μείωσε το regulation. Αν αυτό έγινε, έγινε σε ελάχιστες περιπτώσεις, για άλλους λόγους και μέσα σε πολύπλοκες αλλαγές, οι οποίες δεν είναι δυνατόν να καταγραφούν σε έναν άξονα μέτρησης για να υπάρξει βαθμολογία regulation από το 1 ως το 100 και να πάρει βαθμό, πχ τόσο % πριν και τόσο % μετά, ώστε να είναι ξεκάθαρο. Αυτά είναι απλοϊκότητες, οι οποίες δεν ευσταθούν.
Έχω υποσχεθεί – στον εαυτό μου – να βρω κάποτε τον χρόνο και να γράψω για τις αλλαγές που έχουν γίνει, και συνεχίζουν να γίνονται αυτά τα χρόνια στη Μ. Βρετανία σε έναν συγκεκριμένο τομέα, στον τομέα που εργάζομαι. Είναι αρκετά κοπιώδες και χρονοβόρο. Θα δείτε λοιπόν ότι η Μ. Βρετανία που είναι η πιο φιλελεύθερη οικονομία της Ευρώπης, επί συντηρητικών/φιλελεύθερων κυβερνήσεων του Κάμερον, όχι μόνο δεν «φιλελευθεροποιεί» την οικονομία της, αλλά αυξάνει με πολύ γοργά βήματα τον κρατικό παρεμβατισμό (το regulation). Δημιουργεί ασφυκτικές συνθήκες ανταγωνισμού, ελέγχου, βάζει σκληρούς εμπορικούς όρους, υποχρεώνει τις επιχειρήσεις του τομέα αυτού σε περιορισμούς, αδιανόητους για πολλούς.
Γι’ αυτό, θα συμβούλευα να είμαστε φειδωλοί σε όρους όπως φιλελευθερισμός, νεοφιλελευθερισμός, libertarian, το ένα, το άλλο. Καλύτερα να περιγράφουμε πρώτον με συγκεκριμένα παραδείγματα τι εννοούμε και δεύτερον με συγκεκριμένες πράξεις αυτού που κρίνουμε, για να τον αξιολογήσουμε θετικά ή αρνητικά. Δηλαδή: συμφωνώ/διαφωνώ με το τάδε/δείνα. Όχι ο τάδε είναι δείνα (δείνα = χαρακτηρισμός), και άρα φτου κακά και όξω από δω. Αλλά ο τάδε έκανε αυτό, με το οποίο διαφωνώ για τους εξής λόγους.
Αντέχουμε τέτοιες συζητήσεις; χωρίς ταμπέλες, χωρίς χαρακτηρισμούς, χωρίς επίθετα, χωρίς κατηγορηματικούς προσδιορισμούς. Μόνο με ουσιαστικά.
Αλλιώς οι συζητήσεις είναι παράλυτες.
ΥΓ. Ενδιαφέρον άρθρο για τη Θάτσερ για την εξής μελέτη
Καὶ στὶς ΗΠΑ, deregulation δέν ἔγινε ποτέ, μόνον re-regulation καὶ δέν ξεκίνησε ἀπὶ Ρῆγκαν, ἀλλὰ τὰ σπουδαιότερα καὶ πιό δραστικὰ μέτρα του λήφθηκαν ἐπὶ προεδρίας Κάρτερ(1977-1980). Ἠ δὲ κινητήριος δύναμις δὲν ἦταν ὁ (νεο)φιλελευθερισμὸς οὔτε καμμία ἄλλη ἰδεολογία, ἀλλὰ ἡ διαπίστωση ὅτι οἱ πολιτκὲς ἐξισώσεως εἰσοδημάτων καὶ πλούτου, στὴν πραγματικότητα, εὐνοοῦσαν τοὺς θρασεῖς, τοὺς φωνακλάδες καὶ τοὺς βολεμένους εἰς βάρος τῶν πολλῶν. Τόσο ἁπλό (καὶ τὸσο Ἑλληνικό).
Ὀ Στίγκλιτζ (καὶ ὁ Κρούγκμαν) ὑποφέρουν ἀπὸ τὸ σύνδρομο τοῦ ὀμφαλοῦ τῆς γῆς, ἀκριβῶς ὅσο ὑποφέρουν ἀπὸ αὐτὸ καὶ σχεδὸν ὅλοι ὅσοι ζοῦν στὶς ΗΠΑ, ἐντόπιοι καὶ παρεπιδημοῦντες. Ἡ ζωὴ ἐκεῖ ἀπορροφᾶ σὲ τέτοιον συντριπτικὸ βαθμὸ τὴν προσοχή σου, ὥστε ξεχνᾶς κυριολεκτικῶς ὅτι ὑπάρχει καὶ ὁ ὑπόλοιπος κόσμος. Τὸ νόσημα τὸ πέρασα κι ἐγὼ στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1980.
Γιὰ τὴν ἀνισότητα, πολύ λεπτομερέστερη ἐργασία ἔχει κάνει ὁ Branκo Milanovic (ἀπὸ τὴν κοντογειτονιά μας, τὴν Σερβία, κι ἂς ἀνεδείχθη στὶς ΗΠΑ). Τὸ διάσημο διάγραμμά του
https://drive.google.com/file/d/0B0Zmd0ggWVhuQ1UzTkRRbU02UFE/view?usp=sharing
δείχνει ὅτι ἡ μείωσις στὸ βιοτικὸ ἐπίπεδο τῶν σχετικῶς εὐπορωτέρων στὶς ἀνεπτυγμένες οἰκονομίες συνοδεύεται ἀπὸ στὴν σημαντικὴ ἃνοδο στὸ βιοτικὸ ἐπίπεδο πάλι τῶν εὐπορωτέρων (ποὺ εἶναι φτωχοὶ μὲ κριτήρια ἀνεπτυγμένων χωρῶν), ἀλλὰ στὶς λιγώτερο ἀνεπτυγμένες οἰκονομίες καί, συνεπῶς, ἡ παγκόσμιος ἀνισότης μειώνεται. Καὶ πάντως, ἡ μέση τάξη τῶν πλουσίων χωρῶν περνᾶ καὶ πάλι ἀπείρως καλύτερα ἀπὸ τὴν μέση τὰξη τῶν φτωχῶν χωρῶν.
Τὰ εὑρήματα τοῦ Milanovic μὲ δικά του λόγια (κάθε ἄλλο παρὰ νεοφιλελεύθερα) ἐδῶ :
http://www.huffingtonpost.com/branko-milanovic/globalization-west-middle-class_b_5655078.html
Ἀλλὰ ὁ Στίγκλιτζ καὶ οἱ σὺν αὐτῷ δὲν χαμπαριάζουν, διότι εἶναι τῷ ὄντι πολύ δύσκολο νὰ κατανοήσει κανεὶς τὴν κατάσταση παγκοσμίως, ὅταν τὴν παρατηρεῖ ἀπὸ τὶς ΗΠΑ. Ἀφ’ ὅτου μᾶς κουβαλήθηκε στὴν Ἐλλάδα ὁ Κρούγκμαν, ἐκεῖ κατὰ τὶς ἀρχὲς τῆς κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δὲν προσέξατε ὅτι δὲν ξανάγραψε κάτι πονεμένο καὶ ριζοσπαστικὸ γιὰ τὴν Ἐλλάδα καὶ τὴν θέση της στὴν Εὐρωζώνη, ὅπως ἔγραφε μέχρι τότε ;
Κλασική νεοφιλελέ προσέγγιση: προβλέψιμη και βαρετή. Τόσο από τον Σταλίδη, όσο και από τον Γεωργάνα.
1) άρνηση του τίτλου του νεοφιλελέ – με την εξίσου προβλέψιμη αλλά πάντα προσφιλή τους καραμέλα της “ταμπέλας” [ποτέ, κανένας, δεν υπήρξε νεοφιλελές σ’αυτόν τον κόσμο. Όλοι βδελύσσονται τον τίτλο αλλά αγκαλιάζουν τις ιδέες]
2) αποσιωπήσεις, μισές αλήθειες και αταίριαστες συγκρίσεις – τεχνάσματα που περιγράφει ομορφότατα ο Σοπενχάουερ – με σκοπό να συσκοτίσουν αντί για να φωτίσουν.
Βέβαια, το αστείο είναι ότι ακόμη και το άρθρο που παραθέτει ο Γεωργάνας το φωνάζει ξεκάθαρα από τον τίτλο του κιόλας: “Globalization Helps the Rich & Asia … “. Η παγκοσμιοποίηση βοηθάει τους ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ και την Ασία. Οπότε, πάει περίπατο η ψευτοκλαψιάρικη φιλάνθρωπη σύγκριση μεσαίων τάξεων Ασίας και Ευρώπης, από τη στιγμή που βγάζει εσκεμμένα από κάδρο τους ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ.
Τα ίδια πράγματα, πολύ λεπτομερειακά, παρουσιάζουν οι Brynjolfsson & Mc Afee, από τις ΗΠΑ. Οι άνθρωποι εξετάζουν τις σύγχρονες τεχνολογίες, προσπαθώντας να “δουν” τον πιθανό αντίκτυπο είχε μέχρι τώρα και θα έχει στο μέλλον η αύξηση της παραγωγικότητας μέσω των νέων τεχνολογιών (συμπεριλαμβανομένων των ρομπότ) στην απασχόληση και τη ζωή ΟΛΩΝ μας. Για να προλάβω κατηγορίες για νεο-λουδιτισμό κλπ, οι άνθρωποι είναι το αντίθετο, αλλά επειδή είναι σοβαροί μελετητές δεν προσπαθούν να δικαιώσουν με το ζόρι νεοκλασσικές ιδεολοηψίες αλλά παρουσιάζουν τα στοιχεία ως έχουν.
Χρησιμοποιώντας ως αναφορά τον οικον. του Πανεπ. του Σικάγο [Φρήντμαν, you know] Steve Kaplan, λένε ότι το ανώτερο 1% των εισοδημάτων έχει δει μεγάλη αύξηση τους ώστε να φτάνουν στο 19% σήμερα, αλλά το 1% αυτών (δλδ, το 0.01%) αύξησε το μερίδιο του από 3% στο 6% όλων των εισοδημάτων των ΗΠΑ από τα τέλη του ’70.
Με μια σειρά από στοιχεία στα κεφάλαια 9, 10 και 11, δείχνουν ότι τα ανώτατα οικονομικά στρώματα, όχι μόνο έχουν προσποριστεί όλη την άυξηση της παραγωγικότητα από τη δεκ.του ’70 αλλά παίρνουν και κομμάτι από την πίτα των κατώτερων τάξεων. Δλδ, ένα μέρος των εργαζομένων στις ΗΠΑ και αλλού, όχι μόνο μένει πίσω στην κατανομή της αυξημένης παραγωγικότητας (δλδ, ανοίγει η ψαλίδα σχετικά με τους πολύ πλούσιους) αλλά χάνει σε ΑΠΟΛΥΤΕΣ τιμές σε σχέση με προηγούμενες δεκαετίες (” … losing ground over time, not just relative to others but in absolute terms”), με διόρθωση ως προς τις σημερινές τιμές. Κοινώς, όχι μόνο δεν βελτιώνεται η θέση τους, αλλά επιδεινώνεται. Και αυτό αφορά όχι τη μεσαία τάξη, αλλά κυρίως τη χαμηλότερη μεσαία και τα φτωχά στρώματα.
Τι θέλουν να μας πουν όλα αυτά; Ότι οι πολύ πλούσιοι γίνονται ακόμα πιο πλούσιοι, οι εξαιρετικά πλούσιοι πολύ, πολύ, πολύ πιο εξαιρετικά πλούσιοι και οι φτωχοί της Δύσης, μέσω της παγκοσμιοποίησης εξομοιώνονται σιγά σιγά με τις φαβέλες του τρίτου κόσμου.
Και ο δήθεν ψυχοπονιάρης Γεωργάνας σου λέει “μη φωνάζεις εναντίον των πλουσιων (το 1%) αυτοί είναι ησυχοι οι κακομοίρηδες και δεν μπορούν να αντιδράσουν – δες ότι βελτιώνεται η θέση της μεσαίας τάξης της Ασίας, αλλά εσύ είσαι ακόμη καλύτερα – γι’αυτό σώπα και άσε το 1% να περνάει όλο και καλύτερα”.
Λοιπόν Γεωργάνα σου έχω νέα: το 99% δεν είναι είναι “θρασείς και φωνακλάδες” όπως λές ούτε το 1% είναι “οι πολλοί” – όσο και στρεψοδικήσεις. Και εγώ θέλω το Κράτος να φορολογεί αγρίως το 1%, να βάζει περιορισμούς στη διακίνηση των κεφαλαίων και να επεμβαίνει ενεργά για να μειώνει την ψαλίδα μεταξύ των τάξεων. Όπως έγινε ενεργητικά τις δεκαετίες του 50 και 60 στις ΗΠΑ. Θέλω να προστατεύει τα εργασιακά δικαιώματα και να μην υπάρχουν εργαζόμενοι 40ωρου κάτω από το όριο της φτώχιας. Θεωρώ ότι η καθαρίστρια δεν είναι υποδεέστερη από τα τραπεζιτικά παράσιτα, για να μην έχει αργίες, ασφάλιση και ωράριο.
Και κάτι για την παγκοσμιοποίηση – με ενδιαφέρει τι γίνεται στην Ελλάδα και μόνο. Το αν χρειάζεται – όπως υποστηρίζεις – να μειωθεί το επίπεδο ζωής της μεσαίας και κατώτερης τάξης στην Ελλάδα για να ανέβει στην π.χ. Ινδονησία, αυτό – για να το πω όσο πιο κομψά γίνεται – το γράφω στα αρχίδια μου. Εμένα με ενδιαφέρει το ευ ζην των συμπατριωτών μου και μόνο. Ας φροντίσουν οι Ινδονήσιοι για την παρτη τους. Αν χρειάζονται δασμοί, να μπουν για να στηρίξουν την εγχώρια παραγωγή – κι ας μην ταιριάζουν με τις ιδεοληψίες σου.
Γκέγκε;
@Beriev,
Αφοπλιστικός όπως πάντα…Και σίγουρα ένα από τα βδελάκια που τους φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από την πάρτη τους….Την ευφυώς αδαή και κενή προσωπικότητας πάρτη τους, που θεωρεί την κατάργηση του επιδόματος έγκαιρης προσέλευσης χτύπημα του νεοφιλελευθερισμού στα εργατικά κεκτημένα….
Μόνο οίκτο και θλίψη μπορείτε να προκαλέσετε αγαπητό beriev.
Σοβαρά πιστεύεις ότι οι πολυεθνικές αποτελούνται από άτομα σαν εσένα;;;; Μα τότε θα ήταν απλώς κρατικές”!!!!!
Θεωρώ ότι τα “beriev” & “δείμος” θέλουν να μας πείσουν για την αξία του επικοικοδομητικού διαλόγου μέσα από τις αρχές της Διαλεκτικής!!!
Χαλαρώστε και οι δύο….ούτε να σας πληρώνανε για να απαντάτε δεν θα κάνατε έτσι….Έτσι;
Σταλίδη, το μόνο που κατοικεί στα μυαλά είναι η ιδεοληψία σας για τη θεότητα της “Ελεύθερης Αγοράς” που δήθεν τα ρυθμίζει όλα με τρόπο “δίκαιο” και μαγικό.
Βέβαια, αυτό που δεν γνωρίζει ο πολύς νεοφιλελέ “κόζμος” είναι ότι ο – μετρίων ικανοτήτων και στυγνός προπαγανδιστής – Ανταμ Σμιθ (ο Μανδραβέλης της εποχής του) είναι ότι στο “έργο” του για τον πλούτο των λαών, αναφέρεται στην ελεύθερη αγορά μόνο μία (“1”) φορά. Τεράστια σημασία της έδωσε …
Αυτό όμως που μπορεί να είχε κάποια μικρή αξία στην Αγγλία του 18ου (π.χ. μπορούσες να κάνεις μια βόλτα στα κρεοπωλεία του Σριουσμπερυ και μεταξύ του Μπομπ, του Τζον και του Νέιθαν να βρεις το καλύτερο κόστος/οφελος), είναι πασιφανώς ανόητο να προσπαθήσεις να το μεταφέρεις στη σύγχρονη εποχή. Γιατί η δυσαναλογία στην πρόσβαση στην πληροφορία μεταξύ του μέσου καταναλωτή και της πολυεθνικής είναι συντριπτική. Και αναφέρομαι σε κάθε είδους “πληροφορία” από τα ψυχολογικά προφίλ συγκεκριμένων ομάδων, μέχρι την παγκόσμια ζήτηση, τις δυνατότητες πληρωμής κλπ.
Επομένως, δεν υπάρχει και ούτε ποτέ πρόκειται να υπάρξει “ελευθερη αγορά”: η αγορά θα λειτουργεί με κανόνες – είτε τους κανόνες τους βάζει το κράτος [προς όφελος των ΠΟΛΙΤΩΝ του – κι αυτό είναι ένα είδος πατριωτισμού], είτε τους βάζουν οι καρχαρίες και τα παράσιτα της τραπεζοκρατίας.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της εποχής μας.
@admin
Έτσι μπράβο …. πέτα τη μπάλα στην κερκίδα όταν δεν έχεις τι να απαντήσεις. Άλλη ένα κλασικό τρικ, από τους νεοφιλελέρες.
Να σου θυμίσω επίσης ότι πάντα μπορείς να αποχωρήσεις από τη συζήτηση “θυμωμένος” επειδή οι συνομιλιτές σου “δεν σέβονται” και δεν διεξάγουν το διάλογο με βάση τις αρχές της “αστικής ευγένιας”.
Μάλιστα λοιπόν.
Τι είναι ο νεοφιλελευθερισμός;
Μην είναι τα βουνά; Μην ειν’οι κάμποι;
Κάπως έτσι βλέπουν οι νεοφιλελεύθεροι το θέμα…
Ο νεοφιλελευθερισμός λοιπόν δεν είναι ένα απλό “οικονομικό σύστημα”. Είναι ένα σύνολο από μεθοδολογίες, εργαλεία, σε κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο που στοχεύουν στην πλήρη απελευθέρωση από κάθε ουσιαστικό κρατικό παρεμβατισμό του μεγαλύτερου ποσοστού (εαν όχι όλης) της οικονομίας από μια μικρή μερίδα οικονομικών παικτών προς όφελός τους και προς ζημία της κοινωνίας ως σύνολο.
Μια προσφιλής τακτική των νεοφιλελεύθερων είναι να προσπαθούν να συγχέουν σκόπιμα ή άθελά τους τον νεοφιλελευθερισμό με την ελεύθερη οικονομία του υγιούς ανταγωνισμού ο οποίος επιτυγχάνεται μόνον δια μέσου της παρέμβασης του κράτους το οποίο είναι το μόνο που μπορεί να βάλει κανόνες στο διαρκές οικονομικό παιγχνίδι.
Μια άλλη προσφιλής τακτική των νεοφιλελεύθερων είναι η λαγνεία σε συγκεκριμένο μέρος των οικονομικών στατιστικών και ο κατακερματισμός των στατιστικών της οικονομίας σε διάφορους “τομείς” με χαρακτηριστικό την παντελή απουσία στατιστικών σχετικά με την πραγματική πορεία της οικονομίας σε ότι αφορά όλη την κοινωνία ως σύνολο, το “trickle down” που λέμε, το πόσος πλούτος από αυτόν που παράγεται καταλήγει σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το “δεν ξέρω, δεν είδα” σχετικά με την επερχόμενη διάλυση της μεσαίας τάξης στην δύση και αργότερα και στην ανατολή, την φτωχοποίηση μεγάλου μέρους των κατώτερων οικονομικών στρωμάτων και την συσσώρευση όλο και περισσότερου ποσοστού του παγκόσμιου πλούτου σε μια όλο και μικρότερη παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία και στην δύση και στην “αναδυόμενη” ανατολή. Οι στατιστικές στο θέμα είναι άπειρες αλλά οι παρωπίδες από τους νεοφιλελεύθερους …μπετόν αρμέ.
Συγκεντρωτικά βιβλία πάνω στο θέμα, το Κεφάλαιο του Πικετύ, το βιβλίο του Στίγκλιτς που ανάφερα παραπάνω κ.α. Αλλά βέβαια το πιθανότερο είναι αυτές οι έρευνες να μην αρέσουν στους νεοφιλελεύθερους γιατί δεν είναι τόσο καλά επιστημονικά κατηρτισμένοι οι συγγραφείς… ή γιατί είναι ομφαλιστές ή γιατί είναι ανάστροφος ο Ερμής… Πιο “αξιόπιστη” πηγή θα είναι για αυτούς το βιβλίο κάποιου στελέχους της Goldman Sachs, κάποιου τραπεζιτη, κάποιου στελέχους της World Bank ή του Institute of Economic Affairs…
Ἁπλῶς νὰ θυμίσω ὅτι τὸ θέμα τοῦ παρόντος νήματος δὲν εἶναι «τί εἶναι (νεο)φιλελευθερισμός ;» οὔτε, ἐπίσης, «τ’ εἶν’ τ’ ἄπαρτα, ψηλὰ βουνά ;».
Ὑποτίθεται ὅτι ἡ συζήτησις εἶναι γιὰ τὶς νέες προτάσεις τῆς κυβερνήσεως γιὰ τὴν κοινωνικὴ ἀσφάλιση. Ἡ κυβέρνηση προτείνει νὰ ἐπεκτείνει τὸ καθεστὼς πού ἰσχύει γιὰ τὴν κοινωνικὴ ἀσφάλιση τῶν μισθωτῶν καὶ στοὺς αὐταπασχολουμένους. Ἐξαιρεῖ, ὅμως, τὸ προσωπικὸ τοῦ εύρυτέρου δημοσίου καί, ἐπὶ πλέον, ὁρίζει χρόνο ἐνάρξεως τῆς ἰσχύος τῶν περιοριστικῶν ρυθμίσεων σὲ ὅλες τὶς συντάξεις πού σήμερα ἐπιδοτεῖ τὸ κράτος τὸ 2018, τότε πού, πιθανώτατα, δὲν θὰ βρίσκεται στὴν ἐξουσία.
Ἂν ἐξαιρέσουμε τοὺς κολλημμένους μὲ τὸν (νεο) φιλελευθερισμὸ τῆς κούτρας τιους (ποὺ φαντασιώνονται ὅτι μιλοῦν γιὰ τὸ 99%, κόψτε κάτι μωρέ παιδιά, πέστε τὸ 44% τῶν παρασιτούντων καὶ ἀπελπισμένων, πάλι σχετικὴ πλειοψηφία εἶσθε, προσθέστε καὶ τὸ 18% πού μᾶς θέλει Βόρειο Κορέα καὶ σκίζετε), ὁ μέσος λογικὸς (καὶ ἀντινεοφιλελεύθερος) ἄνθρωπος γνωρίζει ὅτι, ὅπως οἱ ρυθμίσεις γιὰ τὴν κοινωνικὴ ἀσφάλιση ἀφάνισαν τὴν μισθωτὴ ἐργασία ἐκτὸς εύρυτέρου δημοσίου, ἔτσι θὰ ἀφανίσουν καὶ τὴν αύταπασχόληση. Δεύτερον, ἡ ρητὴ ἐξαίρεση τῶν μισθοδοτουμένων στὸ εὐρύτερο δημόσιο δικαιολογεῖ τὴν ὑποψία ὅτι ὁ ἀφανισμὸς τῶν αὐταασχολουμένων χρειάζεται ὥστε νὰ πέσουν μαλακώτερα οἱ μισθοδοτούμενοι στὸ εύρύτερο δημόσιο, οἱ ὁποῖοι εἶναι, κατὰ κανόνα, καὶ πελάτες τοῦ Πελατειακοῦ Ἰδιοτελῶν Παρασιτικοῦ Παρακράτους (ΠΙΠΠα). Τέλος, ἡ ἀναβολὴ τῶν περικοπῶν, ἂν τὴν δεχθεῖ ἡ τρόϊκα πού καλεῖται νὰ δώσει χρήματα γιὰ τὴν ἐνδιάμεσο περίοδο, δικαιολογεῖ τὴν ὑποψία ὅτι ἠ κυβέρνηση δὲν αἰσθάνεται ἀσφαλής. Αὐτό, βεβαίως, σημαίνει ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ ἐμπνεύσει ἀσφάλεια οὔτε στοὺς χρηματοδότες της. Τὸ πιὸ πιθανόν, λοιπόν, εἶναι νὰ περάσουμε ἕναν ἀκόμη κύκλο μειώσεων εἰσοδημάτων καὶ παραγωγῆς, μέχρι νὰ κατανοήσουμε ποιὲς εἶναι οἱ πραγματικές μας δυνατότητες καὶ ἐπιλογὲς καὶ νὰ ἀφήσουμε τὶς ὀνειρώξεις γιὰ «ἀπὸ μηχανῆς θεούς». Τέτοιοι ὑπάρχουν μόνον στὴν Ἀρχαία Τραγωδία.
ΥΓ Ὁ τρόπος ἐκφράσεως, ἔμπλεως ἀδεξίας κακίας, καὶ οἱ βιαιότητες στὸν λόγο περισσότερο ἀποκαλύπτουν γυμνότητα ἐπιχειρημάτων καὶ ἀνασφάλεια περὶ τὰ γραφόμενα. Τήν ἐντύπωση ἐπιτείνει ἡ ἀνώνυμος ρυπαρογραφία. Τοὐλάχιστον μᾶς ἀποζημιοῖ ἡ διασκέδασις, ἡ νοητὴ εἰκὼν τῶν λυσσώντων καὶ ἐκσπώντων τήν καταφορά των ἐπάνω στὸ ὅλως ἀθῶον πληκτρολόγιόν των. Κάπως πρέπει νὰ ζήσουν καὶ οἱ πωληταὶ εἰδῶν ἠλεκτρονικῆς …
ΥΓ2 Τί κακὸ μπορεῖ νὰ ἔχει κάνει ὁ Milanovic στοὺς κολλημμένους αὐτούς ; Γιατί δέν τοὺς ἀρέσει ; Ἀφοῦ (νεο)φιλελεύθερος δὲν εἶναι. Χαρακτηριστικὸν τῆς δολιότητός των, ἂν ὄχι τῆς ἀσχετωσύνης των, εἶναι ὅτι ἐξομοιώνουν τὴν Παγκόσμιο Τράπεζα, ἐκεῖ ὅπου ὁ Milanovic διεδέχθη τὸν Stiglitz (μόνον ὡς ἐπιστημονικοὶ συνεργάτες καὶ ὄχι, ποτέ, ὡς ὑπάλληλοι ἢ στελέχη), μὲ τὴν Goldman Sachs καὶ τὸ Institute of Economic Affairs … Ἕνα κακὸ μὲ τὸν φανατισμὸ εἶναι ὅτι καθιστᾶ τοὺς φορεῖς του περίγελων καὶ τῶν κυνῶν.
@Γεωργάνας
Έγραψα ΚΑΠΟΙΟΥ στελέχους της World Bank, όχι όλων. Ο Stiglitz έχει υπάρξει στέλεχος της World Bank αλλά από ένα σημείο και μετά διαφοροποιήθηκε με αρκετές από τις πολιτικές της. Όταν λέμε στέλεχος μπορεί να σημαίνει economist, chief economist, υπάλληλος, διευθυντής ή και υπαλληλάκι.
Και τέλος πάντων δεν είπε κανείς ότι ο Stiglitz είναι ο πρώτος και ο αλάνθαστος, απλά έδωσα ένα reference πάνω στο θέμα του inequality για το οποίο ευθύνονται κυρίως οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
ΥΓ
Επίσης ό,τι δεν είναι σύμφωνο με τις απόψεις και τα πιστεύω σου δεν σημαίνει ότι είναι αυτομάτως και “ρυπαρό”, “βίαιο” και “γεμάτο αδέξια κακία”, ούτε ότι “λυσσάει” κανείς εναντίον σου…
@Beriev,
Γράφετε: «Ο νεοφιλελευθερισμός λοιπόν … Είναι ένα … που στοχεύουν στην πλήρη απελευθέρωση από κάθε ουσιαστικό κρατικό παρεμβατισμό του μεγαλύτερου ποσοστού (εαν όχι όλης) της οικονομίας …»
Αυτό είναι το ίδιο με αυτό που γράψατε πιο πάνω.
Μάλιστα, ξεκίνησα το σχόλιό μου με το εξής
«Αν το κριτήριο που διακρίνει μία φιλελεύθερη οικονομική πολιτική από μία νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική, είναι ο κρατικός «παρεμβατισμός» (υποθέτω εννοείτε το regulation) τότε…»
Δεν προθέτετε λοιπόν κάτι καινούργιο. Δεδομένου λοιπόν ότι ο κεντρικό και ουσιώδες χαρακτηριστικό του «νεοφιλελευθερισμού» είναι η παντελής απουσία «κρατικού παρεμβατισμού» και regulation γενικώς, επαναλαμβάνω αυτά που έγραψα και πιο πάνω, αλλά με άλλα λόγια, πιο απλά δηλαδή:
1. αυτό δεν εφαρμόστηκε πουθενά
2. αυτό δεν είναι ρεαλιστικό να εφαρμοστεί πουθενά
3. αυτό δεν υπάρχει στις σκέψεις κανενός φιλελεύθερου πολιτικού
4. αυτό δεν εφαρμόστηκε ούτε από την Θάτσερ. Εδώ, σας δίνω και αναφορές για το αν μείωσε ή αύξησε τον κρατικό παρεμβατισμό.
5. αυτές οι ιδέες, ως ιδέες και μόνο, απαντούν μόνο στη θεωρία, όχι στην εφαρμογή. Σε ορισμένους (ελαχιστότατους) θεωρητικούς του νεοφιλελευθερισμού από τη μία, και σε -πολύ περισσότερους- «αντιπάλους του νεοφιλελευθερισμού».
6. σας δίνω και το παράδειγμα του χώρου της ενέργειας στο Η.Β. όπου: στο πιο οικονομικά φιλελεύθερο κράτος στην Ευρώπη, μία από τις πιο οικονομικά φιλελεύθερες, δεξιές κυβερνήσεις της Ευρώπης, αντί να μειώνει τον κρατικό παρεμβατισμό και το regulation, το αυξάνει με γοργούς ρυθμούς. Επιφυλάσσομαι για τις λεπτομέρειες σε εύθετο χρόνο.
Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, η θέση μου είναι ότι πολλοί άνθρωποι κυνηγούν φαντάσματα πίσω από όρους που δεν αντιλαμβάνονται. Αρέσκονται να χρησιμοποιούν επίθετα και ταμπέλες για να δαιμονοποιούν δυσάρεστες καταστάσεις.
Θα μπορούσα να συνεχίσω τα σημεία και να σας πω ότι η ΕΕ, η οποία κατηγορείται από τους εναπομείναντες αντιμνημονιακούς ως «νεοφιλελεύθερη» είναι μάλλον μία δυσκίνητη γραφειοκρατική μηχανή, δηλαδή μία μηχανή με πολύ μεγάλες παρεμβάσεις στην οικονομία και regulation. Το ακριβώς ανάποδο από αυτό για το οποίο την κατηγορούν!
Ανδρέας.
Νεοφιλελευθερισμός είναι ένα σύνολο πρακτικών δεν είναι απλά ένα de-regulation. Αυτό είναι και το πρόβλημα.
Δεν ορίζεται με ακρίβεια ότι είναι “αυτό” και το ασκεί “εκείνος”.
Το ζήτημα είναι ότι έχει όμως αποτελέσματα. Αποτελέσματα ορατά και μετρήσιμα πάνω στην κοινωνία. Κάτι σαν την σκοτεινή ύλη ας πούμε χονδροειδώς, ουδείς την έχει δει αλλά έχει μετρήσιμα αποτελέσματα πάνω στην δυναμική του σύμπαντος…
Πρακτικές του νεοφιλελευθερισμού όπως αυτές εφαρμόζονται στις ΗΠΑ καταγράφονται στο βιβλίο του Stiglitz που ανάφερα. Σημειωτέον ο Stiglitz δεν αναφέρει πουθενά στο βιβλίο την λέξη “νεοφιλελευθερισμός”. Οι πρακτικές όμως που αναφέρονται εκεί οδηγούν τελικά στην ασυδοσία που περιγράφεται ως “νεοφιλελευθερισμός” (αυτό είναι η δική μου οπτική).
ΥΓ
Δεν είπα ότι Θάτσερ= Νεοφιλελευθερισμός. Απλά τα πρώτα λιθαράκια που επέτρεψαν την ασυδοσία που ζούμε σήμερα τα έβαλαν ο Νίξον το ’71, ο Ρήγκαν και η Θάτσερ στην Αγγλία. Είναι πιθανόν να μην το έκαναν εσκεμμένα οι άνθρωποι αλλά μερικές από τις πολιτικές τους άνοιξαν τους ασκούς του αιόλου που μας έφεραν στην σημερινή ανισότητα.
ΥΓ2
Πως λοιπόν ξεχωρίζουμε αν κάποιος πολιτικός ή γενικά οικονομικός παίκτης είναι νεοφιλελεύθερος;
Από το ότι βλέπει τα οικονομικά μόνον ως μαθηματικά και όχι ως κοινωνική επιστήμη. Είναι αριθμολάγνος και αφήνει να εννοηθεί ότι ισχύει ως αξίωμα ότι η ευημερία (συγκεκριμένων) αριθμών κάπου, κάποτε θα οδηγήσει τελικά και στην ευημερία των πολιτών, πράγμα βέβαια που δεν αποδεικνύεται μαθηματικά ούτε και πάντα συμβαίνει.
Τα οικονομικά είναι κοινωνική επιστήμη, όχι φυσική επιστήμη. Με τα οικονομικά μαθηματικά μπορείς να βελτιστοποιήσεις ότι μεταβλητή θέλεις εσύ από το μοντέλο σου ή όποιον μέσον όρο μεταβλητών διαλέξεις.
Δεν σημαίνει ότι π.χ. εαν φτιάξω μιαν εθνική οικονομία στην οποία θα αυξάνει συνεχώς το ΑΕΠ θα ευτυχούν αυτομάτως και όλοι οι πολίτες της, εαν δεν έχω φροντίσει να αναδιανεμηθεί κάποιο ποσοστό της αύξησης σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας και αναλογικά με το πραγματικό έργο του κάθε πολίτη μέσα σε αυτήν.
Κάποιος θα μπορούσε πιο ακραία να πει π.χ. ότι θα καταργήσω παντελώς τους φόρους οι οποίοι, ως γνωστόν, περιορίζουν την αγορά και την ζήτηση από το φτάσουν στην βέλτιστη ισορροπία, θα σταματήσω κάθε κοινωνική μέριμνα του κράτους, ιδιωτικοποιώντας τα πάντα και έτσι θα έχω βελτιστοποίηση της οικονομίας. Μπορεί όντως κάνοντάς το κάποιος να βελτιοποιήσει κατά πολύ τους “αριθμούς”, θα ανακαλύψει σε βάθος χρόνου όμως ότι θα έχει διαλύσει την κοινωνία.
Μπράβο ! Σωστὴ τακτικὴ νὰ ἀναρτᾶ κανένας κομμάτι-κομμάτι τὰ σχόλιά του, μήπως καὶ τὸ πληκτρολόγιο τὸν ἀφήσει χρόνους άπὸ τὴν κακομεταχείριση.
Λοιπόν, ἐγὼ τὸ ἐμπέδωσα ὅτι ὑπάρχουν συσσχολιασταί, οἱ ὁποῖοι ἀντιπαθοῦν σφόδρα ὁρισμένες ἰδέες καὶ πολιτικὲς πρακτικές, τὶς ὁποῖες οἱ ἴδιοι ἐπιλέγουν νὰ ὀνομάζουν (νεο)φιλελεύθερες. Ὅμως, στὸ νῆμα συζητήσεων αὐτό, ὑποτίθεται, θέλουμε νὰ διαβάσουμε γνῶμες σχετικὲς μὲ τὴν πρόταση μέτρων πολιτκῆς πού ἔχει ὑποβάλει ἡ κυβέρνηση. Ἀγαπητοί μας ἀντι(νεο)φιλελεύθεροι, κυρίες ἢ κύριοι ἢ κυρίες καὶ κύριοι (ποῦ νὰ ξέρω ἀφοῦ γράφετε ἀνωνύμως ;), ἐσεῖς, γιὰ τὴν πρόταση Κατρουλάγκου, τί νομίζετε ; Εἶναι καλή ἢ εἶναι κακή ; Γιὰ ποιούς λόγους ;
Ὁρίστε, γιὰ παράδειγμα, ἡ γνώμη τοῦ Διοικητοῦ τῆς Τραπέζης τῆς Ἑλλάδος :
http://news247.gr/eidiseis/oikonomia/pros-th-swsth-kateuthynsh-oi-protaseis-ths-kyvernhshs-sto-asfalistiko-leei-o-stoyrnaras.3857870.html
Θὰ μποροῦσαν οἱ ἀξιότιμοι ἀντ(νεο)φιλελεύθεροι νὰ μᾶς ἀξιώσουν τῆς τιμῆς νὰ διαβάσουμε καὶ τὴν δική τους θέση ; Ἐὰν ἔχουν … Ἐλευθέρως ἐκφραζόμεθα έδῶ στὸ «Ἀντίβαρο».
Ἀπὸ ὅλες τὶς χῶρες τῆς Εὐρώπης, μόνον ἡ Ἑλλάς, τὰ ἔτη μετὰ τὸ 2000, ἐπέλεξε νὰ αὐξήσει τὶς ἀσφαλιστικὲς παροχὲς πολύ ταχύτερα άπ’ ὅτι τὶς ἀσφαλιστικὲς εἰσφορὲς καὶ τοὺς φόρους. Ὅλες οἱ ὑπόλοιπες χῶρες, ἀνεξαρτήτως τῆς ἰδεολογικῆς καλύψεως τῶν μέτρων τους, μείωσαν τὶς παροχὲς ταχύτερα ἀπ’ ὅτι μείωσαν τὶς εἰσφορὲς καὶ τοὺς φόρους. Τελικῶς, ποιᾶς χώρας ἡ κοινωνία διαλύθηκε ; Ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος, ποιός ἐκήδετο τῆς κοινωνικῆς άλληλεγγύης καὶ συνοχῆς ;
@ ΓΕΩΡΓΑΝΑΣ
– “Ὑποτίθεται ὅτι ἡ συζήτησις εἶναι γιὰ τὶς νέες προτάσεις τῆς κυβερνήσεως γιὰ τὴν κοινωνικὴ ἀσφάλιση.”
Αυτό βέβαια δεν σε εμπόδισε μερικά σχόλια παραπάνω να αναφερθείς εκτενώς στις επωφελείς συνέπειες της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελερισμού στη μεσαία τάξη της Ασίας και ….. τους ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ.
Αλλά προφανώς μόλις ξέμεινες από επιχειρήματα, πετάς τη μπάλα στην εξέδρα.
– “ποὺ φαντασιώνονται ὅτι μιλοῦν γιὰ τὸ 99%… ”
Κανένας δεν ισχυρίστηκε ότι μιλάει εξ’ ονόματος του 99% και σε προκαλώ να δείξεις με copy/paste που γράφηκε κάτι τέτοιο. Αυτό όμως που ισχυρίζομαι είναι ότι ΕΣΥ υπερασπίζεσαι τα συμφέροντα του 1% που κατέχει το 19% των εισοδημάτων (στην Ελλάδα ίσως και περισσότερο)
– “Τί κακὸ μπορεῖ νὰ ἔχει κάνει ὁ Milanovic στοὺς κολλημμένους αὐτούς ; Γιατί δέν τοὺς ἀρέσει ;”
Μα ακριβώς το αντίθετο έγραψα πιο πάνω: “Βέβαια, το αστείο είναι ότι ακόμη και το άρθρο που παραθέτει ο Γεωργάνας το φωνάζει ξεκάθαρα από τον τίτλο του κιόλας: “Globalization Helps the Rich & Asia … “. Η παγκοσμιοποίηση βοηθάει τους ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ και την Ασία. Οπότε, πάει περίπατο η ψευτοκλαψιάρικη φιλάνθρωπη σύγκριση μεσαίων τάξεων Ασίας και Ευρώπης, από τη στιγμή που βγάζει εσκεμμένα από κάδρο τους ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ. ”
Μια χαρά τα λέει μπάρμπα … πέρα από το υποκριτικό ενδιαφέρον σου για τον …. τρίτο κόσμο (ποιός έχασε την ευαισθησία του για να τη βρουν οι νεοφιλελέρες;) αποδεικνύεται ότι απλώς κόπτεσαι για τα τα συμφέροντα των ΠΛΟΥΣΙΩΝ για τους οποίους πουθενά δεν αναφέρεσαι … λες και δεν υπάρχουν.
Αλλά οι ΠΛΟΥΣΙΟΙ δικαιωματικά είναι πλούσιοι – τους τα δίνει η “Ελευθερη Αγορά” – ε, Γεωργάνα; Οπότε αποτελεί ύβρις και μάλιστα μεγίστη, στα πλαίσια του κοινωνικού δαρβινισμού που υποστηρίζεις να προσπαθήσουμε να φορολογήσουμε τους πλούσιους αναλογικά με τον πλούτο τους. Η φορολόγηση είναι “κλοπή” όσων με τόσο “κόπο” πέτυχαν να κερδίσουν “τίμια” εντός της “ελέυθερης αγοράς”, όπως έχεις συχνά υποστηρίξει.
Κι επειδή κλαψουρίζεις πάλι, ψευδόμενως καταφανώς, για απουσία επιχειρημάτων, σου παραθέτω ξανά τα επιχειρήματα που περιμένουν την απάντηση σου. Λόγω έκτασης δεν νομίζω να μην τα είδες – μπορεί όμως η αναπόφευκτη φθορά του χρόνου να μην σου επέτρεψε να τα κατανοήσεις πλήρως και επανέρχομαι.
Και επειδή ξέχασα να παραθέσω το βιβλίο στο οποίο αναφέρομαι, είναι το “The second machine age”. Θα στο συστήσω ανεπιφύλακτα, ελπίζοντας ότι τα αισθήματα οργής που θα σου προκαλέσουν να είναι ευεργετικά για εμάς:
Τα ίδια πράγματα, πολύ λεπτομερειακά, παρουσιάζουν οι Brynjolfsson & Mc Afee, από τις ΗΠΑ. Οι άνθρωποι εξετάζουν τις σύγχρονες τεχνολογίες, προσπαθώντας να “δουν” τον πιθανό αντίκτυπο είχε μέχρι τώρα και θα έχει στο μέλλον η αύξηση της παραγωγικότητας μέσω των νέων τεχνολογιών (συμπεριλαμβανομένων των ρομπότ) στην απασχόληση και τη ζωή ΟΛΩΝ μας. Για να προλάβω κατηγορίες για νεο-λουδιτισμό κλπ, οι άνθρωποι είναι το αντίθετο, αλλά επειδή είναι σοβαροί μελετητές δεν προσπαθούν να δικαιώσουν με το ζόρι νεοκλασσικές ιδεολοηψίες αλλά παρουσιάζουν τα στοιχεία ως έχουν.
Χρησιμοποιώντας ως αναφορά τον οικον. του Πανεπ. του Σικάγο [Φρήντμαν, you know] Steve Kaplan, λένε ότι το ανώτερο 1% των εισοδημάτων έχει δει μεγάλη αύξηση τους ώστε να φτάνουν στο 19% σήμερα, αλλά το 1% αυτών (δλδ, το 0.01%) αύξησε το μερίδιο του από 3% στο 6% όλων των εισοδημάτων των ΗΠΑ από τα τέλη του ’70.
Με μια σειρά από στοιχεία στα κεφάλαια 9, 10 και 11, δείχνουν ότι τα ανώτατα οικονομικά στρώματα, όχι μόνο έχουν προσποριστεί όλη την άυξηση της παραγωγικότητα από τη δεκ.του ’70 αλλά παίρνουν και κομμάτι από την πίτα των κατώτερων τάξεων. Δλδ, ένα μέρος των εργαζομένων στις ΗΠΑ και αλλού, όχι μόνο μένει πίσω στην κατανομή της αυξημένης παραγωγικότητας (δλδ, ανοίγει η ψαλίδα σχετικά με τους πολύ πλούσιους) αλλά χάνει σε ΑΠΟΛΥΤΕΣ τιμές σε σχέση με προηγούμενες δεκαετίες (” … losing ground over time, not just relative to others but in absolute terms”), με διόρθωση ως προς τις σημερινές τιμές. Κοινώς, όχι μόνο δεν βελτιώνεται η θέση τους, αλλά επιδεινώνεται. Και αυτό αφορά όχι τη μεσαία τάξη, αλλά κυρίως τη χαμηλότερη μεσαία και τα φτωχά στρώματα.
Τι θέλουν να μας πουν όλα αυτά; Ότι οι πολύ πλούσιοι γίνονται ακόμα πιο πλούσιοι, οι εξαιρετικά πλούσιοι πολύ, πολύ, πολύ πιο εξαιρετικά πλούσιοι και οι φτωχοί της Δύσης, μέσω της παγκοσμιοποίησης εξομοιώνονται σιγά σιγά με τις φαβέλες του τρίτου κόσμου.
Και ο δήθεν ψυχοπονιάρης Γεωργάνας σου λέει “μη φωνάζεις εναντίον των πλουσιων (το 1%) αυτοί είναι ησυχοι οι κακομοίρηδες και δεν μπορούν να αντιδράσουν – δες ότι βελτιώνεται η θέση της μεσαίας τάξης της Ασίας, αλλά εσύ είσαι ακόμη καλύτερα – γι’αυτό σώπα και άσε το 1% να περνάει όλο και καλύτερα”.
Δεν διάβασα όλη την πρόταση του Κατρούγκαλου που είναι πάνω από 100 σελίδες. Είδα όμως ότι προτίθεται να αυξήσει τις εισφορές των επιστημόνων-ελευθέρων επαγγελματιών σε σημεία δυσβάσταχτα (τρελλά για την ακρίβεια) για τους περισσότερους επαγγελματίες.
Δεν συμφωνώ με το γενικό πλαίσιο των μεγάλων αυξήσεων στις εισφορές. Ήδη στην χώρα οι εισφορες είναι σε πάρα πολύ υψηλό επίπεδο σε σχέση με το εισόδημα των εργαζομένων. Οι επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι δεν αντέχουν άλλες αυξήσεις εισφορών.
Αυτό που χρειάζεται είναι να γίνει ένα μόνο μεγάλο ταμείο και μια ενιαία εθνική σύνταξη με μικρές διαφοροποιήσεις-κλίμακες. Επίσης οι συντάξεις ιδίως οι μεγάλες πρέπει να μειωθούν δραστικά αλλά αφού πρώτα κάποιος επιτέλους μειώσει το κόστος ζωής, κυνηγώντας το μαύρο χρήμα, τα καρτέλ, την φοροδιαφυγή και την φοροκλοπή. Αλλά ποιος θα τα κάνει αυτά αφού όλα τα κόμματα είναι βουτηγμένα μέσα στο μαύρο χρήμα, τα καρτέλ, την φοροδιαφυγή και την φοροκλοπή.
Αυτά στα γρήγορα επειδή με ρωτάς…
@ Beriev
Εξαιρετικά εύστοχη η παρατήρηση σου για το ΑΕΠ – το οποίο αποτελεί ένα συχνό αλλά φτηνό επιχείρημα των νεοφιλελέδων για την “ανάπτυξη”. Θεωρητικά αυτές οι ανοησίες βασίζονται κυρίως σε διαστρεβλώσεις των απόψεων του Μιλλ σχετικά με το καλό της κοινωνίας και ότι ηθικώς καλύτερες είναι οι ενέργειες που μεγιστοποιούν το όφελος του κοινωνικού συνόλου, και έτσι μπόρεσαν – στο μυαλό τους και μόνο – να βαφτίσουν την κοινωνική κακοήθεια τους, τον δαρβινισμό των απόψεων τους και την απληστία τους σε ….. κοινωνικό καλό.
Φυσικά στην πράξη η αύξηση του ΑΕΠ από μόνη της δεν λέει τίποτα. Σήμερα ακόμη περισσότερο καθώς λόγω παγκοσμιοποίησης πολλές φορές απλώς περιγράφει το transit οικονομικών μεγεθών από μία χώρα που έρχονται και φεύγουν χωρίς να αφήνουν εισόδημα και φόρους στην κοινωνία. Αλλά ακόμη και μια πραγματική αύξηση του ΑΕΠ δεν σημαίνει αυτόνόητα και βελτίωση του κοινωνικού επιπέδου των πολλών, εάν το μοίρασμα της αύξησης της πίτας είναι άνισο όπως αποδεικνύουν και οι Brynjolfsson & McAfee στο βιβλίο τους και πιο πριν άλλοι όπως ο Στιγκλιτζ, ο Κρούγκμαν και ο Πικετύ.
Γι’αυτό και πιο αξιόπιστος δείκτης δεν είναι ούτε το ΑΕΠ, ούτε ο μέσος όρος εισοδημάτων γιατί και τα δύο δεν περιγράφουν τις αποκλίσεις που διαστρεβλώνουν την εικόνα. Καλύτερος δείκτης – και σπάνια, μη πω πότε, χρησιμοποιούμενος από τους νεοφιλελέ – είναι ο ΔΙΑΜΕΣΟΣ ΟΡΟΣ του εισοδήματος. Δλδ, ο αριθμός που χωρίζει τα εισοδήματα στο 50%κάτω και 50% πάνω από αυτόν.
Αν θέλαμε λοιπόν να δώσουμε έναν ορισμό των νεοφιλελέδων, θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε από την επισήμανση ότι η αύξηση του ΑΕΠ γι’αυτούς είναι ο τελικός στόχος και οτι η ελεύθερη αγορά θα καθορίσει [“σοφά” πάντα!] πως θα μοιραστεί. Τα λεφτά από τους πλούσιους θα κατρακυλήσουν – ως ψίχουλα, συνήθως – προς τα κάτω, χωρίς παρέμβαση του κράτους που “αυξάνει τις στρεβλώσεις”. Επομένως, δεν χρειάζονται παρεμβάσεις εκ μέρους της κοινωνίας για να αμβλυνθούν οι ανισότητες. Και επιτέλους, οι πλούσιοι είναι πλούσιοι γιατί το αξίζουν. Οι φτωχοί ας ψοφήσουν γιατί δεν τους αξίζει να είναι πλούσιοι.
Αυτά υποστηρίζουν οι νεοφιλελέδες, αυτά και οι ΣΤΑΛΙΔΗΔΕΣ και οι ΓΕΩΡΓΑΝΕΣ. Και οι όποιες πατριωτικές κορώνες είναι στάχτες στα μάτια και αισχρή πατριδοκαπηλεία.
@Beriev 13 January 2016 at 09:10
Ἂς εἶναι, παραπέμπω, κατὰ παράβαση τῶν ἀρχῶν μου, σὲ ἀνώνυμο σχόλιο. Εὐχαριστῶ ποὺ γυρίζουμε στὸ θέμα.
Λοιπόν, ἡ λύση εἶναι νὰ περιορίσουμε τὸ μαῦρο χρῆμα, τά καρτέλ, τὴν φοροδιαφυγὴ καὶ τὴν φοροκλοπή ; Ὑπάρχει ἕνα (ἀριθμὸς ἕνα) πολιτικὸ κόμμα πού νὰ μὴν ὑπόσχεται, ἐπὶ δεκαετίες, νὰ τὰ περιορίσει ὅλα αὐτά ; Δὲν τὸ κάνει άλλά, ψηφίζεται καὶ ξαναψηφίζεται. Ἐμένα, αὐτὸ μοῦ δείχνει ὅτι οἱ πολίτες θέλουν νὰ ἀκοῦν τέτοια ὡραῖα λόγια, άλλὰ θέλουν, ἐπίσης, νὰ ἀπολαμβάνουν τὸ μαῦρο χρῆμα, τά καρτέλ, τὴν φοροδιαφυγὴ καὶ τὴν φοροκλοπή. Τί σᾶς κάνει νὰ ἐλπίζετε ὅτι, αὐτὸ ποὺ δὲν ἔκαναν ὅλα αὐτὰ τὰ κόμματα τόσα χρόνια μπορεῖ νὰ γίνει σήμερα ; Μόνον καὶ μόνον ἐπειδὴ τὸ γράψατε καὶ ἐσεῖς, μετὰ άπὸ τόσες δεκαετίες ποὺ τὸ ἔγραφαν ἄλλοι ; Μήπως περιμένετε νὰ ἐπιβληθοῦν ὅλα αὐτὰ ἀπὸ κυβέρνηση χωρὶς λαϊκὴ ἔγκριση καὶ ἔλεγχο ;
Γιὰ τὸν ἑμμένοντα νά σχολιάζει σὰν τρελλαμένος, λέω νὰ περιμένω μήπως συνέλθει καὶ διαβάσει, ἔστω, τὸν τίτλο τοῦ νήματος. Εἴπαμε, τὸ ἐμπεδώσαμε, ἀντιπαθεῖ βιαίως μερικὰ πράγματα, τὸ ὁποῖα ἐπιλέγει νὰ ὀνομάζει (νεο)φιλελεύθερα. Τὸ ἐμπεδώσαμε, εὐχαριστοῦμε πολύ.
Beriev, τρίτη φορά προσπαθώ να σου γράψω. Και τις δύο προηγούμενες, είτε το σχόλιο δεν πέρασε από τεχνικό πρόβλημα, είτε κόλησε ο υπολογιστής. Αν συνέβαινε σε άλλον, θα μιλούσε για απόπειρα λογοκρισίας. Απαντώ στ’ αυτό (12 January 2016 at 14:01) και στο επόμενο με το υστερόγραφο.
Παρατηρώ μία σύγχυση. Από τη μία είναι «σύνολο πρακτικών», «δεν ορίζεται με ακρίβεια», κι από την άλλη «έχει αποτελέσματα ορατά και μετρήσιμα». Κανείς δεν είναι «νεοφιλελεύθερος», αλλά ένας συγκεκριμένος είναι και καταγράφει τις πρακτικές του. Ο ίδιος βέβαια δεν χρησιμοποιεί ποτέ τον όρο. Στο υστερόγραφο, πάλι το ερώτημα με ποιο κριτήριο θα ξεχωρίσουμε, δηλαδή επιστρέφουμε εκεί που αρχίσαμε.
Επαναλαμβάνω, με τον κίνδυνο να γίνω κουραστικός: εγώ λέω ότι μπορούμε να συζητήσουμε χωρίς τη σχετική ορολογία. Ο ποδοσφαιριστής παίζει μπάλα, ο σπήκερ περιγράφει τις κινήσεις του και ο οπαδός από την κερκίδα ταυτίζεται. Εφόσον δεν είμαστε ποδοσφαιριστές (πολιτικοί ή θεωρητικοί οικονομολόγοι), αντί να συζητούμε σαν οπαδοί, μπορούμε να προσπαθούμε να συζητάμε σαν σπήκερ. Αυτό και μόνο λέω.
Βέβαια, και με το που το λέω αυτό, με περισσή ευκολία κάποιοι όχι απλώς συνεχίζουν να σκέφτονται ως οπαδοί, αλλά με κατατάσσουν και σε όποια κατηγορία επιθυμουν, και μάλιστα με περισσό θράσος.
Επί της ουσίας, δεν έχω κάτι να προσθέσω στο σχόλιό μου (12 January 2016 at 13:10). Εκτός από μία παρατήρηση στο επιπλέον κριτήριο που θέσατε, την αριθμολαγνεία. Επ’ αυτού λοιπόν θα πω ότι ενώ συμφωνούμε στο ότι η αύξηση του ΑΕΠ δεν είναι αυτοσκοπός, εγώ επιμένω στο ότι δεν μπορούμε να παραβλέπουμε τα δημοσιονομικά μεγέθη. Και ασφαλώς, η διανομή του πλούτου μετρείται κι αυτή. Διότι, αν παραβλέψουμε τους αριθμούς (λόγω αντι-αριθμολαγνείας), τι μας μένει για να αποκομίσουμε την εικόνα της οικονομίας; η τσέπη μας και η τσέπη των γύρω μας; μα αυτό και περιοριστικό τοπικά είναι (μας δίνει ελάχιστη στερεά γωνία στα πράγματα) και χρονικά (διότι αφορά μόνο τη δεδομένη χρονική στιγμή, ενώ τα μακροοικονομικά μεγέθη αφορούν την πορεία, δηλαδή την τάση, δηλαδή το μέλλον).
Ανδρέας.
@admin
Δεν είναι εύκολη η συζήτηση για ένα τέτοιο θέμα διαμέσου του πληκτρολογίου λόγω χρόνου. Εαν είχαμε την δυνατότητα να συνομιλούσαμε για το θέμα δια ζώσης πιστεύω ότι δεν θα διαφωνούσαμε σε πολλά γιατί και εγώ είμαι υπερ της ελεύθερης οικονομίας, με όρους όμως που θέτει το κράτος και οι θεσμοί του (δηλαδή το σύστημα των ΗΠΑ μέχρι τα τέλη περίπου των ’70s), το οποίο εγώ το ορίζω ως “φιλελευθερισμός”. Το οικονομικό σύστημα που πήγε τον άνθρωπο στο φεγγάρι, έφτιαξε την μεσαία τάξη, έδωσε όχι μόνον ψωμί αλλά πλούτο και δικαίωμα στο όνειρο σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας.
ΥΓ
Υπάρχει ένα θέμα με την πράξη που βγαίνει για τον έλεγχο των σχολίων στο κάτω μέρος του πλαισίου σχολίων. Πολλές φορές εαν αργήσεις να στείλεις το σχόλιο δεν το εμφανίζει. Μόνη λύση που βρήκα είναι να πατήσεις το κουμπί refresh που έχει δίπλα στην πράξη, να ανανεωθεί αυτή και τότε να στείλεις το μήνυμα αφού φυσικά συμπληρώσεις την νέα πράξη.
Μὴν τὸ λέτε. Ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ἀριθμούς, ὑπάρχουν καὶ τὰ ἀνέκδοτα. Πέρα ἀπὸ τὰ ἀνέκδοτα, ὑπάρχει καὶ ἡ φαντασία. Καὶ δὲν πρέπει νὰ ὑποτιμοῦμε τὴν σημασία της. Ἰδού τὶ συνέβαινε τὸ 1919 :
« … Ὁ ἑλληνικὸς λαός, ὁ ἀπό τοῦ 1821 καὶ ἐντεῦθεν, οὐδέποτε ὑπῆρξε κυρίαρχος. Τὴν κυριαρχίαν κατεῖχε πάντοτε μικρὰ μειοψηφία, ἥτις μέχρι τὸ 1909 προήρχετο πάντοτε ἐκ τῆς ἐθνικῆς μάζης, ἀνήρχετο κατὰ κανόνα δι’ ὑπηρεσιῶν πρὸς τὸ σύνολον τοῦ ἔθνους ἢ πρὸς τὴν ἰδιαιτέραν των ἐπαρχίαν, καὶ συνεδέετο στενότατα μετὰ τοῦ λαοῦ διὰ προσωπικῶν δεσμῶν. Ἡ μειοψηφία αὕτη καίτοι διῃρημένη εἱς κόμματα, ἀπετέλει ὅμως ἀπέναντι τῆς λαϊκῆς μάζης, μίαν μόνην τάξιν, ζηλότυπον τῶν προνομίων καὶ δικαιωμάτων της. Ἡ τάξις αὕτη ἐξήσκησε τὴν κυριαρχίαν κατὰ τὸ δοκοῦν κατὰ τὰς ἰδίας ἑαυτῆς ἰδέας καὶ συμφέροντα, ἄνευ τοῦ λαοῦ. Ὁ λαὸς στενῶς μετ’ αὐτῆς συνδεδεμένος καὶ ἀκολουθῶν αὐτήν, διὰ τοὺς μετ’ αὐτῆς δεσμούς, ἐνόμιζε μόνον ὅτι ἦτο κυρίαρχος, καὶ ὅτι αἱ πράξεις τῆς μειοψηφίας ταύτης ἦσαν καὶ πράξεις του · ἑφρόντιζε δὲ ἡ τάξις αὕτη νὰ τὸν διατηρῇ ἐν τῇ πλάνῃ ταύτῃ, διὰ πολιτικῆς συνετῆς. Ἡ προϊοῦσα χαλάρωσις τῆς συνετῆς ταύτης πολιτικῆς, ἰδίως ἀπὸ τοῦ 1890 καὶ ἐντεῦθεν, ἐχαλάρωσε βαθμηδὸν τελείως καὶ τοὺς δεσμοὺς τῆς τάξεως ταύτης μετὰ τοῦ λαοῦ, οὕτως ὥστε οὗτος τὸ 1909, μετ’ ἀδιαφορίας εἶδε τὴν κατάρριψιν αὐτῆς ὑπὸ νέας τάξεως ἀνδρῶν, καὶ ἐπευφήμησε τούτους. Τὸ χαρακτηριστικὸν τῶν τελευταίων τούτων ἦτο ἡ πραγματικὴ εἴτε νομιζομένη ἑνὸς ἑκάστου ἱκανότης εἴς τι ἐπάγγελμα ἢ ἔργον · αὕτη δ’ ἀπετέλεσε τὸ κριτήριον πρὸς ἀνύψωσιν, καὶ οὐχὶ ἀγῶνες ἐθνικοί, ἢ πολιτικοὶ τοπικῶς, οὐδόλως δὲ γενικοί, ἢ ἐπαρχιακοί, ἢ προσωπικοὶ μετὰ τοῦ λαοῦ δεσμοί. Οἱ «νέοι ἄνδρες» οὗτοι κατέλαβον τὴν πρώτην θέσιν ἐν τῷ ἔθνει καὶ ἐξασκοῦσι μέχρι σήμερον τὴν κυριαρχίαν, ἐπίσης δικτατορικῶς ὡς καὶ ἡ προκάτοχος αὐτῶν τάξις. Μὲ τὴν διαφορὰν ὅτι ὁ λαός, μὴ ἔχων μετὰ τῆς νέας τάξεως τοὺς δεσμοὺς τοὺς ὁποίους εἶχε μετὰ τῆς προηγουμένης, αἰσθάνεται ἑαυτὸν ἀποξενωμένον τῶνἔργων καὶ πράξεων αὐτῆς καὶ συνεπῶς ἀποξενωμένον καὶ τῆς ἐξασκήσεως τῆς κυριαρχίας. Νομίζει δὲ ὅτι τώρα μόνον ἀπεξενώθη αὐτῆς, ἐνῶ πράγματι οὐδέποτε μετεῖχεν αὐτῆς. Οὗτος εἶναι ὁ κύριος λόγος τῆς κατὰ τῆς τάξεως ταύτης ἐκδηλουμένης σήμερον ἔχθρας του. Ἡ ἔχθρα αὕτη, κατ’ ἀρχὰς ὑπόκωφος, και καλυπτομένη ὑπὸ τῶν ἰαχῶν τοῦ θριάμβου διὰ τὴν ὑπ’ αὐτῆς κατάκτησιν τῆς ἐξουσίας, καὶ διὰ τὰς ἐξ ἄλλων βαθυτέρων καὶ γενικωτέρων αἰτίων ἐπιτυχίας τοῦ 1912 καὶ 1913, κατέστη βαθμηδὸν τόσον ζωηρὰ ὥστε ἐκάλυψεν ἤδη αὕτη ἐντελῶς τὰς ἰαχὰς τοῦ θριάμβου διὰ τὰς νέας ἐπιτυχίας, ἐξ ὁμοίων αἰτίων προελθούσας. Τὴν διάσπασιν ταύτην ἐπέτεινεν εἰς ἀδιόρθωτον τρόπον, καὶ ἡ πρὸς τὸν λαὸν πολιτικὴ τῆς νέας ταύτης τάξεως. Αὕτη, συνεπὴς πρὸς ἑαυτὴν, εἰς ἀντίθεσιν πρὸς τὴν προηγουμένην τάξιν, ὀλιγώρησε, καὶ δὴ περιεφρόνησε καὶ ὑπετίμησε νὰ συνδεθῇ προσωπικῶς καὶ τοπικῶς μετὰ τοῦ λαοῦ, καὶ ἐβασίσθη, διὰ τὴν τήρησιν τῆς ὑπεροχῆς της, ἐπὶ τῆς εἴτε νομιζομένης, εἴτε πραγματικῆς ἱκανότητος τῶν μελῶν της εἰς ἔργον τι ἢ ἐπάγγελμα. Οὕτω διηυρύνθη τὸ χάσμα. Ὅταν δ’ ὁ λαὸς ἠθέλησε κατὰ τὸ 1916, διὰ πρώτην φοράν, νὰ φανῇ κυρίαρχος, ἡ τάξις αὕτη αἰσθανομένη τὸν κίνδυνον ὅτι θὰ ἔχανε τὰ προνόμια αὐτῆς ἐστράφη πρὸς τοὺς ἐξωτερικοὺς αὐτῆς φίλους, καὶ τῇ βοηθείᾳ αὐτῶν ἐδέσποσε τοῦ λαοῦ καὶ διετήρησε, διὰ τῆς βίας, τὴν θέσιν της. Ἔκτοτε ὁ λαὸς νομίζει ὅτι ἔπαυσε νὰ εἶναι κυρίαρχος, ἐνῷ πράγματι οὐδέποτε ὑπῆρξε, ὅτι ἔχασε τὴν ἐλευθερίαν του, ἐνῷ οὐδέποτε κατεῖχε τοιαύτην, καὶ ὅτι τυραννεῖται, ἐνῷ πάντοτε ἐτυραννεῖτο. Τὰ ἐκβιαστικά, πρὸς ἐξασφάλισιν τῆς κατοχῆς τῆς ἐξουσίας, μέτρα τῆς μειοψηφίας ταύτης, τῶν ὁποίων εἰς τὸ παρελθὸν δὲν ὑπῆρχεν ἀνάγκη νὰ γίνῃ χρῆσις, ἐστερέωσαν ἔτι μᾶλλον τὴν πεποίθησιν τοῦ λαοῦ ὅτι τυραννεῖται, καὶ ἐκορύφωσαν τὴν πρὸς τοὺς τυράννους ἔχθραν των. Ἀλλὰ καὶ ἄνευ τῶν μέσων τούτων, τὸ σημερινὸν ἀποτέλεσμα θὰ ἐπήρχετο πάντοτε. »
Ἂν ὁ συγγράψας τὰ ἀνωτέρω ἔχει δίκαιο, τότε εἶναι δυνατὸν νὰ ἐξαπατᾶ κανεὶς τὸν λαὸ γιὰ μεγάλα χρονικὰ διαστήματα. Βεβαίως, σήμερα αὐτὸ εἶναι κάπως δυσχερέστερο διότι καὶ περισσότεροι πολίτες εἶναι ἐγγράμματοι καὶ τὰ μέσα νὰ πληροφοροῦνται ἔχουν αὐξηθεῖ. Ἐν τούτοις, καὶ ὁ χρόνος ποὺ ἔχουν οἱ πολίτες γιὰ νὰ σκεφθοῦν ἔχει περιορισθεῖ. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ καὶ πολλοὶ ἀκόμη ἐπιχειροῦν νὰ ἀπευθυνθοῦν στὸ φαντασιακό τῶν πολιτῶν, νὰ τοὺς διεγείρουν τὸ θυμικὸν ἐναντίον τῶν (νεο)φιλελευθέρων ἢ ἄλλων μπαμπουλῶν, μὲ κάποιαν, κατὰ καιρούς, ἐπιτυχία. Δὲν τοὺς ἐᾶ καθεύδειν τὸ τοῦ Ἀλεξίου τρόπαιον. Τὸ «Ἀντίβαρο», ἂν καὶ διακηρύσσει ρητῶς ὅτι δὲν τὸ ἐνδιαφέρουν τέτοιοι ἐπιχειρηματίες (μὲ τὴν ἔννοια τῆς λέξεως τὸ 1919) τῆς πολιτικῆς, δὲν ἔχει βεβαίως κανέναν τρόπο νὰ διακρίνει ποιοὶ ἀπὸ τοὺς ἀρθρογράφους καὶ σχολιαστές του ἀνήκουν στὴν κατηγορία αὐτή. Εὐτυχῶς, οἱ ἴδιοι ἀποκαλύπτουν ἑαυτοὺς σὲ κάθε εὐκαιρία.
@ Γεωργάνα
Τον τίτλο του νήματος τον διάβασες στις 13 January 2016 at 10:14 για πρώτη φορά;
Γιατί στις 11 January 2016 at 19:52, έβγαλες ένα δεκάρικο υπέρ της μεσαίας τάξης στην Ασία και πόσο πολύ οφελείται από την παγκοσμιοποίηση! Μήπως είχε άλλο τίτλο το νήμα τότε; Ή λόγω της αναπόδραστης φθοράς του χρόνου και τη στενότητα στον αριθμό τωννευρώνων ξεχνάς τι γράφεις πριν λίγες μέρες;
Από κει και πέρα τα επιχείρημα είναι εκεί και περιμένουν την απάντηση σου – γιατί τίμια παραδοχή ότι δεν έχεις αντεπιχειρήματα δεν περιμένω. Δεν σε έχω ικανό για τέτοια ευπρέπεια
“Τα ίδια πράγματα, πολύ λεπτομερειακά, παρουσιάζουν οι Brynjolfsson & Mc Afee, από τις ΗΠΑ. Οι άνθρωποι εξετάζουν τις σύγχρονες τεχνολογίες, προσπαθώντας να “δουν” τον πιθανό αντίκτυπο είχε μέχρι τώρα και θα έχει στο μέλλον η αύξηση της παραγωγικότητας μέσω των νέων τεχνολογιών (συμπεριλαμβανομένων των ρομπότ) στην απασχόληση και τη ζωή ΟΛΩΝ μας. Για να προλάβω κατηγορίες για νεο-λουδιτισμό κλπ, οι άνθρωποι είναι το αντίθετο, αλλά επειδή είναι σοβαροί μελετητές δεν προσπαθούν να δικαιώσουν με το ζόρι νεοκλασσικές ιδεολοηψίες αλλά παρουσιάζουν τα στοιχεία ως έχουν.
Χρησιμοποιώντας ως αναφορά τον οικον. του Πανεπ. του Σικάγο [Φρήντμαν, you know] Steve Kaplan, λένε ότι το ανώτερο 1% των εισοδημάτων έχει δει μεγάλη αύξηση τους ώστε να φτάνουν στο 19% σήμερα, αλλά το 1% αυτών (δλδ, το 0.01%) αύξησε το μερίδιο του από 3% στο 6% όλων των εισοδημάτων των ΗΠΑ από τα τέλη του ’70.
Με μια σειρά από στοιχεία στα κεφάλαια 9, 10 και 11, δείχνουν ότι τα ανώτατα οικονομικά στρώματα, όχι μόνο έχουν προσποριστεί όλη την άυξηση της παραγωγικότητα από τη δεκ.του ’70 αλλά παίρνουν και κομμάτι από την πίτα των κατώτερων τάξεων. Δλδ, ένα μέρος των εργαζομένων στις ΗΠΑ και αλλού, όχι μόνο μένει πίσω στην κατανομή της αυξημένης παραγωγικότητας (δλδ, ανοίγει η ψαλίδα σχετικά με τους πολύ πλούσιους) αλλά χάνει σε ΑΠΟΛΥΤΕΣ τιμές σε σχέση με προηγούμενες δεκαετίες (” … losing ground over time, not just relative to others but in absolute terms”), με διόρθωση ως προς τις σημερινές τιμές. Κοινώς, όχι μόνο δεν βελτιώνεται η θέση τους, αλλά επιδεινώνεται. Και αυτό αφορά όχι τη μεσαία τάξη, αλλά κυρίως τη χαμηλότερη μεσαία και τα φτωχά στρώματα.
Τι θέλουν να μας πουν όλα αυτά; Ότι οι πολύ πλούσιοι γίνονται ακόμα πιο πλούσιοι, οι εξαιρετικά πλούσιοι πολύ, πολύ, πολύ πιο εξαιρετικά πλούσιοι και οι φτωχοί της Δύσης, μέσω της παγκοσμιοποίησης εξομοιώνονται σιγά σιγά με τις φαβέλες του τρίτου κόσμου.
Και ο δήθεν ψυχοπονιάρης Γεωργάνας σου λέει “μη φωνάζεις εναντίον των πλουσιων (το 1%) αυτοί είναι ησυχοι οι κακομοίρηδες και δεν μπορούν να αντιδράσουν – δες ότι βελτιώνεται η θέση της μεσαίας τάξης της Ασίας, αλλά εσύ είσαι ακόμη καλύτερα – γι’αυτό σώπα και άσε το 1% να περνάει όλο και καλύτερα”.
Σημείωση ως διαχειριστής: διεγάφησαν δύο σχόλια, εντελώς άσχετα με το περιεχόμενου του άρθρου. Το ένα καλούσε σε έρευνα για το πρόσωπο άλλου έτερου σχολιαστή, και το άλλο απαντούσε. Υπενθυμίζω ότι οι κανόνες είναι δύο για τη δημοσίευση σχολίων: 1ον, να μη γίνονται προσωπικές επιθέσεις (αλλά επιθέσεις επί του περιεχομένου) και 2ον, να μην παρεκτρέπεται ο διάλογος σε άσχετα θέματα. Τα δύο αυτά σχόλια παραβίασαν και τους δύο ταυτόχρονα.
Επίσης, επειδή ερωτήθην, ναι, και τα τρία πρόσωπα που εμπλέκονται στη συζήτηση είναι υπαρκτά, καθ` όσον γνωρίζω.
Ναί, κακῶς παρασύρομαι άπὸ τοὺς ὅποιους τρελλαμένους, κάποτε, κάποτε.
Ἐν τούτοις, καλὸ εἶναι νὰ ὑφιστάμεθα ὅλοι ἐξ ἴσου τὶς συνέπειες τῆς άπερισκεψίας μας καὶ νὰ παραμένουν τὰ πειστήριά της άνηρτημένα, ὄχι ὁλιγώτερο πρὸς παίδευσίν μας. Καί, δεύτερον, καλὸν εἶναι ὁ τρίτος συναναγνώστης νὰ προστατεύει ἑαυτὸν ἀποφεύγοντας νὰ διαβάζει τὰ σχόλια τῶν τρελλαμένων (εἶναι προφανὲς ποιὰ εἶναι αύτά) καὶ νὰ μὴν στηρίζεται στὴν καλὴ προαίρεση τῶν διαχειριστῶν.