Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Ας σκεφτούμε την ιεράρχηση προτεραιοτήτων σε ατομικό επίπεδο.
Πρώτα, πρέπει το άτομο να υφίσταται.
Δεύτερον, πρέπει να έχει συνείδηση του εαυτού του, να γνωρίζει ποιος είναι, να θυμάται ποιος ήταν εχθές. Να έχει ταυτότητα. Με το Αλτζχάϊμερ δεν γνωρίζεις ποιος ήσουν εχθές και αυτή η ασθένεια συνδέεται με την υπόσταση του ατόμου. Την αποδομεί αργά αργά μέχρι τέλους.
Τρίτον, πρέπει να διαθέτει τα απολύτως αναγκαία για την επιβίωσή του και την συνέχεια των προηγούμενων δύο σταδίων.
Και τέταρτον, πρέπει να φροντίζει για την ευμάρειά του, την ικανοποίηση περαιτέρω των στοιχειωδών αναγκών του.
Αν τα προβάλλουμε αυτά σε μία συλλογικότητα, σε ένα έθνος, διαπιστώνουμε το εξής: το θέριεμα της αποδόμησης της συνέχειάς του, της ταυτότητας, της εθνικής αυτογνωσίας, της αποπομπής της ιστορικής μνήμης (όχι για να συντηρεί παλαιές εχθρότητες, αλλά για επίγνωση της ιστορικής του υπόστασης), συνεπάγεται την προσβολή του δεύτερου από τα παραπάνω τέσσερα βήματα.
Δημιουργεί μακροπρόθεσμα ένα έθνος το οποίο πάσχει από αλτζχάϊμερ, ένα έθνος χωρίς συνείδηση, ένα έθνος που θα μπορεί να ποδοπατιέται από τα γύρω του, όπως ακριβώς ένας παράφρων που περπατά στον δρόμο παραμιλώντας, δεν γνωρίζει το όνομά του, πού βρίσκεται και πού πηγαίνει, και ασφαλώς είναι ευάλωτος στον κάθε περαστικό να πέσει θύμα παραπλάνησης, απάτης και κάθε είδους ζημίας.
Συνεπώς, αυτό το πρόβλημα, της αποδόμησης της ταυτότητας, της γενοκτονίας της μνήμης, άρα γενοκτονίας της συνείδησης, είναι σημαντικότερο από το πρόβλημα της ευμάρειας, το πρόβλημα δηλαδή της οικονομίας.
Η εθιμική επίθεση των αναθεωρητών κατά της ταυτότητας κατά τις ημέρες αυτές, της επετείου του 21 με τη μορφή των αποδομήσεων των δήθεν «εθνικών μύθων», όπως αρέσκονται να τους ονομάζουν, η οποία επίθεση αυτή έχει φτάσει σήμερα, 195 χρόνια μετά την Επανάσταση, να εκπέμπεται από τα χείλη του προεξάρχοντος της παιδείας, δηλαδή του υπουργού (α)παιδείας. Ο κ. Νίκος Φίλης ξεκάθαρα μιλάει για «εθνογένεση» στο καθιερωμένο υπουργικό μήνυμά του. Αυτό αποτελεί μία κλιμάκωση του ετήσιου περιοδικού φαινομένου «αποδόμησης των μύθων», το οποίο ως σήμερα περιελάμβανε συγγράματα, σχολικά εγχειρίδια, επιστημονικά συνέδρια, τηλεοπτικές εκπομπές και αρθρογραφία στον τύπο.
Πολλοί έσπευσαν να το αποδώσουν στο χαμηλό επίπεδο επιστημονικής επάρκειας. Λάθος. Πρόκειται για πολύ καλά ιδεολογικά επεξεργασμένη θέση, την οποία απηχούν άλλωστε οι έως τώρα πράξεις του, αλλά και τα πρόσωπα που επέλεξε για να στελεχώσουν τις ομάδες εργασίας του υπουργείου: την θέση περί έλλειψης συνέχειας του συλλογικού υποκειμένου και της τεχνητής δημιουργίας του στις αρχές του 19ου αιώνα.
Ο ρόλος του 21 λοιπόν μπαίνει στο στόχαστρο, και έτσι δεν μπορούν αυτά να παραμένουν αναπάντητα.
Το Αντίβαρο έχει συλλέξει αρκετό υλικό και για την 25η Μαρτίου, για την Οθωμανική διοίκηση, για το κρυφό σχολειό, για τις δεκάδες αποτυχημένες εξεγέρσεις κατά την τουρκοκρατία, τον ρόλο των μοναστηριών στην επανάσταση και γενικώς ενός αφιερώματος με πλούσιο υλικό για την εθνεγερσία του 1821 με πηγές, παραπομπές κλπ.
16 comments
Ορθά το Αντιβαρο τονίζει ότι στις “Φιλικές” ενεργειες υπάρχει συστηματοποιημένη αποδόμηση. Και ο Πρωθυπουργός, ήδη απαίδευτος και επομένως ανευ συνείδησης αδυνατεί συλλάβει το πρόβλημα (η , ακόμα χειρότερα) υποδαυλίζει την αποδόμηση.
Πρόκειται για την εισαγωγή νέου “τρόπου” στην εκτίμηση και βίωση της ελληνικότητας.
Κάθε πνευματικός άνθρωπος καλείται να “μαρτυρήσει” λόγον αληθείας, διαφορετικά και “οι λίθοι κεκράξονται”.
Ευχαριστώ τον αρθρογράφο για το δομημένο κείμενο και την παράθεση της απαραίτητης βιβλιογραφίας και του αναγκαίου υλικού.
Οι Έλληνες ποτέ δεν είχαν καλή σχέση με το κράτος τους, γι’ αυτό, ίσως, δεν μπορούν να αντιληφθούν την ουσιώδη διαφορά ανάμεσα στην κατακερματισμένη (γένος-λαός-εθνότητα-ethnie) και την πολιτικά ομογενοποιημένη πολιτισμική κοινότητα (έθνος-nation), η οποία είναι δημιούργημα της νεωτερικής πολιτικής ιδεολογίας του εθνικισμού (nationalism).
Αδαμάντιος Κοραής
“Εξ εκείνης της ώρας [αναφέρεται στη Γαλλική Επανάσταση] αποθέμενοι οι Έλληνες την ματαιοφροσύνην προέλαβον σχήμα και στάσιν λαού παρασκευαζομένου όπως καταστή ΈΘΝΟΣ”.
Σπυρίδων Ζαμπέλιος (αναφερόμενος στο 1821)
“Ιδού ο νόμος. Θέλει μεταβληθή το ΓΕΝΟΣ ΕΙΣ ΕΘΝΟΣ• θέλει τραπή η ασυνάρτητος ποικιλία εις ενότητα αδιαχώριστον, εις οικογένειαν ακαταπαύστως απαρτιζομένην εν ομοιομορφία και συμφυΐα ΕΙΣ ΕΘΝΟΣ, δια την αναζώωσιν των μελών, προβαίνον ΕΠΙ ΣΥΝΤΕΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑΝ”.
[Βυζαντιναί Μελέται, Αναγέννησις]
Η αντίληψη του έθνους ως μιας υπερβατικής οντότητας που διαπερνά όλες τις εποχές είναι δημιούργημα του γερμανικού ρομαντισμού και στην Ελλάδα καθιερώθηκε από τον Παπαρρηγόπουλο.
Όταν λοιπόν υπογραμμίζουμε τον καταλυτικό ρόλο που έπαιξε η δημιουργία της σταθερής εθνικής κοινότητας, προάγουμε την πολιτική μας παιδεία και επαναπροσδιορίζουμε (θετικά) τη σχέση μας με το εθνικό κράτος.
Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι, χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμην.
Και εσύ Antonis παίξε με τα ethnie και τα nation όσο θέλεις.
Θα θυμίσω επίσης, κομίζοντας γλαύκα εις Αθήνας βέβαια, ότι χίλια χρόνια πριν από το παραπάνω επίγραμμα, το ίδιο έθνος, έχοντας πλήρη γνώση της κοινής οικονομικής και στρατιωτικής του ανάγκης, εξεστράτευσε μαζικά και συντονισμένα και κατέλαβε το Ίλιον, ως βάση εμπορική και στρατιωτική πριν την Μαύρη Θάλασσα.
Το αν τα έθνη της Ευρώπης γεννήθηκαν από τον Καρλομάγνο ή από την Γαλλική επανάσταση ή από οτιδήποτε άλλο, αφορά τα ίδια και όχι το Ελληνικό έθνος το οποίο και έχει καταγεγραμμένη την ιστορία του.
Κατ’ εμέ, αυτό που πρέπει να κοιτάξουμε είναι κατά πόσον υπήρξε ένα διαρκές συλλογικό υποκείμενο, το οποίο σε γενικές γραμμές παρέμενε ως μία σταθερά μέσα στους αιώνες παρόλο που περνούσε διαφορετικές φάσεις, ακόμα και αλλαγή πολιτιστικού υποδείγματος.
Η απάντηση, η δική μου τουλάχιστον, είναι θετική. Δηλαδή ότι πράγματι υπήρξε ένα τέτοιο συλλογικό υποκείμενο.
Το πώς αυτό θα το ονομάσει κανείς, έθνος ή nation ή όπως άλλως θέλει, είναι δευτερεύον.
Η συνέχεια άπτεται ακριβώς εκεί: στο ταξίδι αυτού του υποκειμένου μέσα στον χρόνο.
Πέραν αυτού, που είναι το γενικό, υπάρχει και το ειδικό. Το ειδικό λέει ότι από τον 13ο περίπου αιώνα, τα στοιχεία του συγκεκριμένου συλλογικού υποκειμένου είναι ανιχνεύσιμα και χωρίς μεγάλες διακυμάνσεις. Πολλοί ιστορικοί λοιπόν κάπου εκεί τοποθετούν την έναρξη της νεοελληνικής συλλογικής ταυτότητας.
Ανδρέας Στ.
Οι ελλαδίτες αυτοκτόνησαν με την αρνησιτεκνία και οριστικά με την εκλογή μιας καθαρά ανθελληνικής κυβέρνησης.
Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες για τον ιστορικό του μέλλοντος.
Όμως, καθώς αυτός ο ιστορικός θα είναι Άραβας ή Παστούν, θα δικαιώσει τον Φίλη, Τσίπρα, Τασία και τους άλλους θεμελιωτές της Τζαμαχαρίγιας.
Αυτά .
@ Antonis
Υπάρχει διαφορά μεταξύ τού nation (όπως κι αν το προφέρει κανείς, δηλ. γαλλικά, αγγλικά κλπ.) και τού έθνους. Συνηθίζεται στην μετάφραση η αντιστοίχηση, αλλά είναι διαφορετικές έννοιες. Αρκεί να σκεφτεί κανείς, ότι από την λέξη nation παράγεται η λέξη nationality, που σημαίνει υπηκοότητα (citizenship), που όμως ουδεμία έχει σχέση με το έθνος.
Συμφωνώ με την απάντηση του Οπούντιου Λοκρού, που καταρρίπτει τις αβάσιμες απόψεις τού Hobsbawm, “μαθητές” τού οποίου είναι όσοι ισχυρίζονται ότι τα έθνη γεννήθηκαν με την Γαλλική Επανάσταση, συγχέοντάς τα με τα εθνικά κράτη, που όντως δημιουργήθηκαν μετά απ’ αυτήν. Άλλωστε, πώς θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα εθνικό κράτος, αν δεν προυπήρχε το έθνος;
Πριν τον Παπαρρηγόπουλο, δηλαδή, εμείς, οι Έλληνες δεν ξέραμε ότι είμαστε Έλληνες;
Και κάτι ακόμη: Ο εθνικισμός δεν είναι ιδεολογία, δηλ. σύστημα ιδεών. Είναι αίσθημα, όπως και ο πατριωτισμός.
Ἄν δὲν κάνῳ λάθος, ἡ λέξη nation (nacio, natus, nasci = be born) σημαίνει ἐκ γεννήσεως, ράτσα, φυλή, ομαιμον δηλαδή. Κάτι ποὺ εἶναι ἐντελῶς διάφορο τοῦ ἔθνους, ποὺ σημαίνει κοινότης (svedos, sabha = συνέλευση, Βλ. λεξ. Σταματάκου). Ποὺ βρίσκεται στό ὁμότροπον τοῦ ¨Ηροδότου.
Μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ἕννοιες ὅπως τό ἔθνος δυσκολα μποροῦσαν νὰ κατανοηθοῦν ἤ ἐφαρμοσθοῦν πλήρως, στοὺς ἄλλους πολιτισμένους Λαούς τῆς Θάλασσας. Πόσῳ μᾶλλον, σὲ μιὰ διαλελυμένη ἀρχικά Εὐρωπη μετά τὴν πτωση τῆς Ρὠμης και μετά Αὑγουστίνεια καὶ τύπου Καρλομάγνου. Ἡ Γαλλική Ἐπανάσταση κάπως προσπάθησε ἐπ’αὐτοῦ.
@admin
H σύγχρονη συζήτηση περί έθνους δεν αφορά τόσο την ιστορική συνέχεια του συλλογικού υποκειμένου (άλλο πρόβλημα αυτό), όσο το πότε ακριβώς η συλλογικότητα αυτή αποκτά μια σταθερή και μόνιμη ενότητα. Ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί αυτή η σταθερή ενότητα είναι η πολιτική ενοποίηση (ή το όραμα της πολιτικής ενοποίησης) και μάλιστα στο πλαίσιο ενός εθνικού κράτους (και όχι π.χ. μιας αυτοκρατορίας, στην οποία έχουμε μια αυτοκρατορική πόλη που ελέγχει στρατιωτικά τις επαρχίες με σκοπό να τις απομυζεί οικονομικά).
Για να σε προλάβω, σίγουρα οι ομοϊδεάτες του Φίλη προσπαθούν να υποβαθμίσουν την προνεωτερική πολιτισμική συλλογικότητα (μερικοί φτάνουν στο σημείο να την αρνούνται εντελώς), ωστόσο η συγκεκριμένη ανακοίνωση στοχεύει, κατά τη γνώμη μου, στην προβολή της σημασίας της νεωτερικής σταθερής ενότητας.
Κάτι που δεν μπορεί να κατανοήσει π.χ. ο αγαπητός σχολιαστής Οπούντιος Λοκρός, ο οποίος μας παραπέμπει σε περιπτώσεις περιστασιακής συμμαχίας του γένους που δεν έχουν καμιά σχέση με πραγματικό εθνικισμό και εθνική ενότητα.
@ Πατριώτη, η σημασία των λέξεων αλλάζει στο πέρασμα του χρόνου
π.χ. το Nation από «φυλή» (όπως σωστά επισημαίνει ο κ. Κακαρελίδης) κατέληξε να σημαίνει «έθνος-κράτος» (υπάρχει διαφορά και ανάμεσα στο nationality και citizenship). Αντίστοιχα η ελληνική λέξη έθνος στην αρχαιότητα σήμαινε οποιαδήποτε ομάδα που τα μέλη της είχαν κοινά χαρακτηριστικά (έθνος Ελλήνων, έθνος μουσικών, έθνος μελισσών κλπ), στο μεσαίωνα συνδέθηκε κυρίως με τους παγανιστικούς λαούς (τα «έθνη») και στην εποχή του Διαφωτισμού χρησιμοποιήθηκε στη θέση του παραδοσιακού όρου «γένος», ακριβώς για να δηλώσει μια διαφορετική ποιότητα ενότητας (βλέπε τη χρήση της από τον Κοραή και τον Ζαμπέλιο που παρέθεσα παραπάνω). Η εννοιoλογική διαφορά εξαλείφθηκε από τον Παπαρρηγόπουλο, για να επανέλθει στα γραπτά των μαρξιζόντων και τέλος των μοντερνιστών.
Πάντως, αν κάποιος θέλει σώνει και ντε να αποκαλεί «έθνος» την προνεωτερική κοινότητα, πρέπει αναγκαστικά να χρησιμοποιεί άλλο όρο γι’ αυτήν που δημιούργησε η Επανάσταση του ’21.
@ Antonis
Το Ίλιον αγαπητέ ήταν μόνο ένα παράδειγμα…Να θυμήσουμε γενικότερα τους πολέμους επί “αλλοεθνών” (βλέπε Πέρσες) κατά την αρχαιότητα;
Ας μην παίζουμε με τις λέξεις. Αυτό είναι αριστερόν ίδιον…Η ουσία είναι απλή όπως αναφέρει και ο αρθρογράφος….Στόχος τους είναι η αποδόμηση. Το κόψιμο από τις ρίζες (βλέπε ΣΥΡΙΖΑ)!!!!
Παίζουν τελικά το παιχνίδι αυτών τους οποίους λένε ότι μάχονται;
Αντώνη γράφεις «η συγκεκριμένη ανακοίνωση στοχεύει, κατά τη γνώμη μου, στην προβολή της σημασίας της νεωτερικής σταθερής ενότητας.»
Θα μπορούσε να ισχύει θεωρητικά αν επρόκειτο για φράση σε κάποιο συνέδριο. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι πολύ βαθύ, πολύ μεγάλο, πολύ καλά συγκροτημένο. Την πολιτική (και όχι επιστημονική) επιβολή της άποψης της εθνογένεσης σχεδόν εκ του μηδενός το 21 και ταυτόχρονα την απαξίωση της εθνικής ταυτότητας των Ελλήνων, η οποία εφόσον συμφωνούμε μεταξύ μας ότι προηγείτο της δημιουργίας του κράτους, δεν μπορεί παρά να υποτιμηθεί. Γι’ αυτόν τον λόγο ορισμένοι χρησιμοποιούν τον όρο «εθνομηδενισμός» γι’ αυτό το ρεύμα. (Ξανατονίζω: περισσότερο πολιτικής υφής παρά επιστημονικής).
Η απαξίωση αυτή θα πρέπει να αναπληρωθεί από κάποια άλλη ταυτότητα. Έτσι δεν είναι; εδώ είναι το δεύτερο μέρος της προσπάθειας να δομηθεί η ταυτότητα στη Γαλλική επανάσταση, στα μοντέρνα ευρωπαϊκά έθνη κλπ. Αυτό θα μεταφέρει στους νεοέλληνες και όλα τα δυτικά ιστορικά συμπλέγματα και τα ιστορικά βάρη. Για παράδειγμα: το αντικληρικαλιστικό μένος, το βαρίδι του Μεσαίωνα, τις Σταυροφορίες, ακόμα ίσως φτάσει (για να συνδεθεί με τα ζητήματα της επικαιρότητας) με τους απώτατους προγόνους αρκετών δυτικών λαών, δηλαδή τις βαρβαρικές ορδές των Βανδάλων, Γότθων, Βησιγότθων και Οστρογότθων και τις μεταναστευτικές ροές του 5ου αιώνα προς την Ευρώπη. Θα μπορούσε στο μέλλον να προχωρήσει ακόμη περισσότερο (θεωρητικά το εξετάζω εδώ) και να ακουμπήσει και σε άλλες δυτικές ενοχές, όπως πχ την αποικιοκρατία ή ακόμη και τη σύγχρονη επεκτατική πολιτική της Δύσης.
Όχι κύριε Φίλη, δεν είμαστε «καινούργιο έθνος» που «γεννήθηκε» το 1821.
Ανδρέας.
Ἔτσι, γιά νὰ εὐθυμήσετε λιγάκι:
Κατάφερε τό ἀκατόρθωτο ὁ Ὑπουργός Φίλης, στό «διάγγελμά» του, γιὰ τὴν ἐπέτειο τῆς 25ης Μαρτίου: νὰ μὴν ἀναφέρῃ οὔτε μία (!!!) φορά τήν λέξη ἐλευθερία, παρά μόνο ἀναφερόμενος στό σύνθημα (sic) γιά τό … πολυτεχνεῖο!! Ἔτσι, ποὺ ὅλοι ἀνοίξαμε τὸ γκούγκλο καλαντάρι, μὴν τυχόν καί μπερδέψαμε τίς ἡμερομηνίες.
Κατάφερε ἐπίσης, νὰ μὴν ἀναφέρῃ οὔτε μία φορά, τὴν λέξη κράτος. Ἀκόμη χειρότερα, μίλησε γιά δημιουργία καινούργιου ἔθνους (sic). Γιά γενέθλια. Ναί, μὲ αὐτὴν τὴν ἀνιστόρητη λεξούλα, πάπαλα ἡ συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Χαππι Μπερθντεϊ Ντίαρς, ὅπως θὰ ἀναφωνοῦσαν, στὰ δικά τους Γκρικλις, οἱ «φίλοι»μας οἱ ἀγγλοσάξωνες.
Ἄντε, νὰ ποῦμε ὅτι ἔμεινε μέχρις εδῶ, τό θέμα, ὑπομονή, μπόρα εἶναι θὰ περάσῃ. Ἄμ δέ! Βούτηξε τόν Κοραῆ καὶ τὸν ἔκανε ἰδεοδότη τῶν .. ἰδεῶν τοῦ …. καινούργιου (ἄντε πάλι) ἔθνους. Ναί! Καί, ἔτσι γιὰ νὰ δέσῃ, πασπάλισε τό ἰδεόμειγμα μὲ ὁλίγη ἀπὸ Καποδίστρια! Χωρίς νὰ μᾶς διαφωτἰσῃ ἀρκούντως, περὶ τοῦ Καποδιστριακοῦ ἰδεοπεριεχομένου.
Φυσικά τὀν μόνο ἰδεοδότη, τόν Ρῆγα Βελεστινλῆ, τὸν ἄφησε στὴν ἀπέξω, ἴσως γιατί ἔμαθε, ἐσχάτως, ὅτι τὸν εἶχαν φάει λάχανο, κατ’ἐντολὴν τοῦ Σουλτάνου, συνεπῶς δὲν ὑπῆρχε λόγος νὰ ἔρθῃ σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν νεοΣουλτᾶνο Ταγίπ, ἀναδεικνύοντάς τον.
Μ’αὐτὰ καὶ μ’αὐτά, ἡ ἰδεοπαιδεία μας, συνέτεινε, λέει, στὴν γέννηση καὶ δημιουργία (ἀμάν πιά) τῆς ἐθνικῆς μας συλλογικότητος (ἄλλο φροῦτο, αυτό) καὶ ἔτσι μπήκαμε βάσει τῆς μετακενωθείσης αὐτῆς παιδείας, δόξῃ καὶ τιμῇ, στὴν «χορεία τῶν ἐθνῶν τῆς σύγχρονης εὐρώπης».
Κι’ἐνῷ πήραμε βαθειά ἀνάσα, ἕτοιμοι νὰ χειροκροτήσουμε εὐγενικά καὶ νὰ τὴν κάνουμε, ὁ ὑπουργός, οὔρλιαξε ὡς νέος νεφεληγερέτης καὶ μᾶς καθήλωσε ἐνεούς: «σκύψτε στο έργο των εκπαιδευτικών μεταρρυθμιστών, που …. αφιέρωσαν τις διανοητικές τους δυνάμεις, για να ξαναδώσουν σε μια εκπαίδευση αποστεωμένων γνώσεων το φιλί της σύγχρονης ζωής, για να συνδέσουν τη μάθηση με την απόλαυση του πολιτισμού», εἶπε.
Καί πρίν προλάβουμε νὰ ἀναρωτηθοῦμε, ἱατρικῶς μέν γιὰ τὸ πῶς ἀποστεώνονται οἱ γνώσεις, ἐκπαιδευτικῶς δέ, πῶς αὐτός καὶ οἱ ὅμοιοί του, ποὺ μετέλαβαν ἀποστεωμένων γνώσεων, κατάφεραν καὶ ξέφυγαν καὶ ἔγιναν σπουδάρχιδες καὶ τρανοί, μαγειρικῶς δέ, πῶς μᾶς κάθεται καλύτερα ἡ …. ἀπόλαυση τοῦ πολιτισμοῦ, μᾶς ἔβγαλε ἀπό τὸ τσεπάκι του, ὡς νέος Χουντίνι, τοὺς δημοτικιστές ἐκπαιδευτικούς (ποὺ ἄν καταλάβαμε καλῶς, ξέφυγα παρὰ τρίχα, ἀπὸ τὸ κυνῆγι τῶν ὁστεοαττικιστῶν), σὰν τοὺς «πιο δραστήριους οργανωτές της Αντίστασης στο φασισμό» ποὺ ἐν τέλει κατάφεραν ὥστε « τό αίτημα της Παιδείας» νὰ κυριαρχήση στό … Πολυτεχνεῖο.
Καί ἐδῶ μᾶς ἔχασε τελείως. Ἀφήνω γι’ἄλλους τὴν καινοφανῆ ἀλλαγή, ποὺ ἐπέφερε στό βέλος τοῦ χρόνου, ἀφοῦ δήλωσε, περαιώνοντας ἐπιτέλους, ὅτι ἡ ἐμπιστοσύνη στὸ μέλλον εἶναι αὐτὴ, ποὺ καθορίζῃ τὴν ἐκτίμηση τοῦ παρελθόντος! Καί μᾶς κούφανε.
Μόνο ποὺ ὑπουργέ μας, δυστυχῶς γιὰ τὶς ίδεοληψίες σας, οἱ Ἕλληνες, μπορεῖ νὰ τρωγόμαστε μεταξύ μας σὰν τὰ σκυλιά, ὅμως ἔχουμε ‘πρόβλημα’ μὲ τὸν βιασμό τῆς Αὐτονομίας μας, στὸ ‘ἀτομικό, κοινωνικό καὶ πολιτικό πεδίο’ δηλαδή τῆς Ἐλευθερίας μας. Γι αὐτό καὶ ὑπῆρξαν Μαραθῶνες και Σαλαμῖνες, Κωνσταντινούπολη καὶ Ἁγία Λαύρα, Πίνδος καὶ Ροῦπελ.
Οἱ προπάτορές μας καὶ ἰδιαίτερα τοῦ 1821 πάλαιψαν δυνατά γιὰ τὸ φῶς τῆς Ἐλευθερίας, ἔχοντας νὰ ἀντιδώσουν μόνο τὸν θάνατό τους. Καὶ νομίζω θὰ σᾶς βοηθήσουν ἐξαιρετικά, στὴν θεώρηση τῶνἝλλήνων τὰ λόγια τοῦ Ποιητῆ:
“Ἀπό τὴν Ἤπειρ’ ὡς τό Μοριά, κι ἀπ’ τό Σκοτάδι στὴ Λευτεριά,
τὸ πανηγύρι κρατάει χρόνια, στὰ μαρμαρένια τοῦ χάρου ἀλώνια”
@ Antonis
Οι λέξεις «έθνος-κράτος» δεν έχουν ουσία στα ελληνικά. Είναι αυτολεξεί μετάφραση από το αγγλικό «nation-state», το οποίο δεν βγάζει νόημα στα ελληνικά. Αντιθέτως, ο δόκιμος όρος εθνικό κράτος, περιέχει το ουσιαστιό και το προσδιοριστικό επίθετο. Τα δύο ουσιαστικά μαζί τι νόημα βγάζουν; Μπορεί να αλλάζει η σημασία των λέξεων με το πέρασμα τού χρόνου, αλλά δεν μπορούμε ΕΜΕΙΣ να τις αλλάζουμε κατά το δοκούν.
«Nationality is the legal relationship between a person and a state», «Citizenship is the status of a person recognized under the custom or law as being a member of a country», «Nationality is often used as a synonym for citizenship in English» (εδώ κι εδώ). Μην το μπερδεύεται με την λέξη «etnicity», η οποία πράγματι φορά στην εθνική ταυτότητα.
Τα υπόλοιπα που γράφετε είναι απλώς μία καλή προσπάθεια απόπροσανατολισμού. Δυστυχώς, κάποιοι προσπαθούν να επιβάλουν νέους όρους, παραβιάζοντας τις έννοιες, οι οποίες κρατούν από την αρχαιότητα και δεν άλλαξαν από μόνες των, μόνο και μόνο για να περάσουν κάποια μηνύματα.
Τέτοιο παράδειγμα έχομε και στα νεώτερα χρόνια, όταν ακούμε/διαβάζομε ότι οι Έλληνες στην Πίνδο πολέμησαν το … φασισμό και οι Κρήτες το ’41 αντιστάθηκαν στον ναζισμό. Ο φασισμός/ναζισμός υποκαθιστά τις λέξεις Ιταλοί/Γερμανοί αντιστοίχως, παραποιώντας την Ιστορία δια τής πολιτικοποιήσεώς της.
@ Διαχειριστές
Θα παρακαλούσα να μού πείτε πώς μπορώ να γράψω τονισμένα (bold) και πλαγίως (italics), διότι τα σημεία και
δεν φαίνεται να είναι τα κατάλληλα.
Ευχαριστώ
ό,τι γράφετε μέσα σε < στρονγ > και < /στρονγ > είναι έντονο (bold) και μέσα σε < εμ > και < /εμ > είναι πλάγιο.
Εννοείται με λατινικούς χαρακτήρες: strong και em
Ευχαριστώ πολύ 🙂
Ἀπὸ πληροφορίες ποὺ ἔχω, τὸ μήνυμα τοῦ ὐπουργοῦ ἀπεδοκιμάσθη ζωηρῶς σὲ ἕνα σχολεῖον, ὅπου ἡ σχολικὴ ἑορτὴ ἦταν καθαρῶς ἐθναποδομητικὴ (!), ἐνῶ σὲ ἄλλο ἀνεγνώσθη ἐντελῶς διεκπεραιωτικῶς.
Μία παρατήρησις δὲν σημαίνει πολλά. Ἐν τούτοις, ἡ μαθητικὴ παρέλασις στὸν Δῆμο Νέου Ἡρακλείου Ἀττικῆς, ἀνήμερα τὴν Παρασκευή, 25 Μαρτίου 2016, ἦταν μακρὰν ἡ καλυτέρα πού θυμᾶμαι στὰ τελευταῖα δέκα χρόνια. Καμμία ἀνοησία, ἀπὸ ἐκεῖνες τὶς «ταξικὲς» πού εἴχαμε συνηθίσει, δὲν ἀκούσθηκε άπὸ τὰ μεγάφωνα. Μέχρι πέρισυ, κάθε πού ἄκουα τέτοιες ἀνοησίες διεμαρτυρόμην μεγαλοφώνως καὶ ἡ σύζυγος μὲ κατσάδιαζε διότι, τάχα, ἐνοχλοῦσα τοὺς συνακροωμένους. Τὰ παιδιὰ ντυμένα τέλεια (ποῦ ἡ κουρελαρία καὶ ἡ ἀτημελησία ἄλλων ἐτῶν ;), πειθαρχία, τάξις, ὅλα πολύ ὡραῖα. Στὰ παρακείμενο γραφεῖα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἡ «μοναρχοφασιστικὴ» σημαία (αὐτὴν μὲ μόνον τὸ σταυρό, ἐπισήμως κατηργημένη !) μόνη της στὸν ἐξώστη, χωρὶς τὴν κομματικὴ δίπλα της.
Φυσικά, πρῶτος προσῆλθε στὸν χῶρο τῆς παρελάσεως, ἐπὶ κεφαλῆς τῶν έπισήμων, ὁ νέος Μητροπολίτης, Νέας Ἰωνίας καὶ Νέας Φιλαδελφείας.
Τὸ Νέο Ἡράκλειον Ἀττικῆς εἶναι τὸ κάποτε ἀρβανιτοχῶρι Ἀρακλί, ἕδρα τοῦ στρατιωτικοῦ συνοικισμοῦ ὅπου συνοικίσθηκαν μὲ τὸν γηγενῆ πληθυσμὸ οἱ Βαυαροὶ στρατιῶτες ποὺ ἧλθαν στὴν Ἑλλάδα μὲ τὸν Ὄθωνα. Στὴν Ἑλλάδα παρέμειναν μόνον ὅσοι εἴτε λιποτάκτησαν εἴτε φέρθηκαν τόσον ἀπείθαρχα ὥστε τὸ κράτος δὲν τοὺς ἔκανε τὰ ἔξοδα γιὰ νὰ έπιστρέψουν στὴν Βαυαρία. Νυμφεύθηκαν ἐντόπιες γυναῖκες, ἵδρυσαν Ρωμαιοκαθολικὸ ἐνοριακὸ ἱερὸ ναό, μοναστῆρι καὶ νεκροταφεῖο. Μετὰ άπὸ μιὰ γενιά, τὸ Νέον Ἡράκλειον παρουσίαζε τὸ άλλόκοτο φαινόμενο κατοίκων ἀλβανοφώνων μὲ Βαυαρικὰ ἐπώνυμα ! Σήμερα δὲν ἔχει ἀλβανοφώνους.
Μήπως, τελικῶς, ὁ Τσὶπρας εἶναι πέμπτη φάλαγξ τῶν Ἑλλήνων Χριστιανῶν ; Ἕνας φίλος, ποὺ ἔχει ἰσχυρὴ άπέχθεια γιὰ τοὺς πολιτικούς, ἀπετόλμησε πρὸ μηνῶν τὴν πρόβλεψη ὅτι κάποια στιγμὴ ὁ Τσίπρας θὰ ἠγηθῇ τῆς Νέας Δημοκρατίας.
Σημ. : Ἔλαβα, χάρη σὲ συγκυρία περιστάσεων, τὴν εύκαιρία νὰ λάβω προσωπικὴ πεῖρα τῆς ραγδαίας βελτιώσεως τοῦ Τσίπρα στὸ πεδίο τῆς οἰκονομικῆς πολιτικῆς. Πρέπει νὰ μαθαίνῃ ἐξόχως γρήγορα «στῆς ἀνάγκης τὰ θρανία» !