Καίριος ο έμμετρος λόγος του Παναγιώτη Κρητικού. Οιστρηλατείται από την ασφαλώς ανατρεπτική ελπίδα και το φως που διαχέει η Ανάσταση του Κυρίου: «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια».
«Το φως το αναστάσιμο // τη χώρα να φωτίσει // και το ακριβό χαμόγελο // στα χείλη της να ανθίσει // που τόσο το στερήθηκε // όλα αυτά τα χρόνια // και ας μη ζητήσει πουθενά // βοήθεια και συμπόνοια»!
Μάλλον «ανεπαισθήτως», παρά την μαφιόζικη πρακτική των δραστών, φτάσαμε στα όρια του ολικού αφανισμού, καθώς με τα ανθυπολείμματα της δανεικής ευμάρειας της εποχής του καταναλωτισμού κουτσοβολεύονταν άχρι καιρού μεγάλα τμήματα του πληθυσμού που βρίσκονται όμως πια στη χορεία των νεοπτώχων.
Η πολιτισμική διάβρωση και η αδιάκοπη πλύση εγκεφάλου του λαού μας στην οποία θεσμικοί και εξωθεσμικοί παράγοντες επιδίδονται ασυδότως τα τελευταία χρόνια εξασθένισαν δραματικά τις φυσικές του αντιστάσεις. Η άνωθεν κατευθυνόμενη αποκοπή από τις παραδόσεις που κράτησαν το Γένος όρθιο σε καιρούς χαλεπούς, κατ’ εξοχήν δε η αποδυνάμωση της βιωματικής σχέσης του με την Ορθοδοξία δημιούργησαν τους όρους της εύκολης υποταγής μας στους ξένους δανειστές – δυνάστες.
Στο μεταξύ συντελείται προσχεδιασμένα, μουλωχτά, συστηματικά και ασταμάτητα ο ισλαμικός εποικισμός της χώρας. Οι λαθρομετανάστες, η συντριπτική δηλαδή πλειοψηφία των εισερχομένων στην Ελλάδα (μικρό πσοστό τους είναι πραγματικοί πρόσφυγες ) έρχονται – τους φέρνουν – για να μείνουν. Και θα μείνουν αφού όλοι, πλην ημών έχουν κλειστά, ερμητικά κλειστά τα σύνορά τους.
Το (αληθινό) προσφυγικό είναι ανθρωπιστικό πρόβλημα. Το (λαθρο)μεταναστευτικό όμως, που συναθροίζει εδώ αφροασιάτες ισλαμιστές, είναι αυτόχρημα γεωπολιτικό. Συνιστά ασύμμετρη απειλή.
Οι ηγετικές ελίτ αντιπαρέρχονται απαθώς το πρόβλημα σαν ξένο. «Δημοπιθήκους» και «ψηφοκαπήλους» ονομάζει ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στους «Χαλασοχώρηδες» τους πολιτικούς του καιρού του πλην Χαριλάου Τρικούπη. Θέτοντας τας χείρας στους τύπους των ήλων της παθογένειας της εποχής του (ου μην αλλά και της δικής μας) βλέπει την Ορθοδοξία ως την «σπονδυλικήν στήλην του εθνικού σώματος». Συλλαμβάνει το όλον νόημα της Αναστάσεως και με την εθνική της διάσταση: «Όταν λέγη Ανάστασις ο ελληνικός λαός, κρυφία τις χορδή αναπαλλομένη εις τα μυχιαίτατα της καρδίας του, υπενθυμίζει εις αυτόν και του Γένους την Ανάστασιν, και ο Χριστός και η Πατρίς συναντώνται εν αυτώ ισοπαθείς και ισόθεοι».
Ο Rene Girard, διεθνώς γνωστός ανθρωπολόγος, μελέτησε όλες τις μυθολογίες του κόσμου και κονιορτοποίησε τις απόψεις όσων μίλησαν για μύθο του Χριστού. Έντονα κριτικώς απέναντι του δυτικού Χριστιανισμού και θαυμαστής των Ελλήνων Πατέρων της Εκκλησίας. Κλασσικό του έργο το «Εθεώρουν τον σατανάν πεπτωκότα» (Εξάντας). Συγκλονιστικό το κεφάλαιο 11 «Ο θρίαμβος του Σταυρού» (σ. 206 επ.): Οι άρχοντες του κόσμου τούτου συνώνυμο του Σατανά σταύρωσαν τον Κύριο προσδοκώντας ότι ο θυματοποιητικός μηχανισμός τους (=σταύρωση) θα λειτουργούσε υπέρ αυτών. Αυτοεξαπατήθηκαν οικτρά!
Και φέτος η Ανάσταση βρίσκει τον ελληνικό λαό εσταυρωμένο. Για να μπορούν τα κοράκια της διεθνούς λωποδυσίας να καταληστεύουν ανενόχλητα τον εθνικό μας πλούτο έπρεπε ο λαός να έχει υποβληθεί σε λοβοτομή των εθνικών του πεποιθήσεων, των ανησυχιών και των αντιστάσεών του. Αυτό το έργο το ανέλαβαν οι ηγετικές ελίτ διά του εξωνημένου μιντιακού συστήματος και της ανάπηρης εκπαίδευσης. Λοιδορήθηκε συστηματικά η Εκκλησία. Ο πατριωτισμός χαρακτηρίσθηκε περίπου ποινικόν αδίκημα. Προς ευκολία τους μάλιστα οι μισθοφόροι του συστήματος αυτοονομάστηκαν πατριώτες και τους όντως πατριώτες χαρακτήρισαν σκωπτικά «υπερ-πατριώτες»!
Ό,τι βλάπτει την πατρίδα πρέπει να απορρίπτεται: «Παν δένδρον μη ποιούν καρπόν καλόν, εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται» (Ματθ. 3, 10). Για το (λαθρο)μεταναστατευτικό να επισπευσθούν αναστολή πρωτίστως του Δουβλίνου ΙΙ και τώρα πια και της Σέγκεν.
Αχόρταγοι οι δυνάστες επανέρχονται στις απειλές ασφυξίας του Μαίου 2015. Ευτυχώς μέσα στον ζόφο «ερημιά, θάνατος και φρίκη» υψώνονται και φωνές τίμιες, καθαρές και δυνατές.
Κείμενο εθνικού φρονηματισμού και καμπάνα αφύπνισης η «Διακήρυξη για την Κύπρο. Υπεράσπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όχι σε κίβδηλη δήθεν λύση» των Δέκα Πανεπιστημιακών – Διπλωματών. Θα το σχολιάσουμε στο επόμενο.
Στο αναστάσιμο κλίμα των ημερών:
(1) Ο ιστορικός Emmanuel Tod, (ο μόνος που προέβλεψε την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού), στην «Επινόηση της Ευρώπης» υπογραμμίζει μια δυσάρεστη για τους μηδενιστές αλήθεια: «Όσο κατέρρεε η πίστη στο Θεό τόσο επιταχύνονταν ο αντισημιτισμός και οι δικτατορίες».
(2) Για σοσιαλίζοντες (Πασόκους, Συριζαίους και τις …παραφυάδες τους) αρμόζει η σοφή θέση του μεγάλου Ντοστογιέφσκι: «Ανάμεσα στους σοσιαλιστές υπάρχουν και μερικοί, όχι πολλοί, εξαιρετικά ιδιόρρυθμοι άνθρωποι. Αυτοί πιστεύουν στον Θεό, είναι χριστιανοί και ταυτόχρονα είναι και σοσιαλιστές. Αυτούς το άδικο καθεστώς τους φοβάται περισσότερο. Ο Χριστιανός σοσιαλιστής είναι φοβερώτερος (για το κατεστημένο) από τον άθεο σοσιαλιστή!» (Αδελφοί Καραμαζώφ).
Χριστός Ανέστη!
Στέλιος Παπαθεμελής