Thursday 17 August 2023
Αντίβαρο
Ελληνική πολιτική Χάρης Φεραίος

Το τελευταίο οχυρό

dikaio-ithikiτου Χάρη Φεραίου*

Αρκετά χρόνια πριν, καθηγητής τότε τής Φιλοσοφίας τού Δικαίου, και περιώνυμος για τη σοφία του ακαδημαϊκός, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, είπε, μιλώντας στους φοιτητές του, την επίσης περιώνυμη φράση: «Να θυμάστε κύριοι: Και φιλοσοφικά θεωρημένο, το Δίκαιο αποτελεί τον έσχατο φύλακα τής Ηθικής». Ο γράφων είχε αποτολμήσει προ καιρού, να προσθέσει σ’ αυτή τη φράση, «Αλίμονο όμως στην κοινωνία εκείνη που φτάνει στο έσχατο σημείο να έχει ανάγκη το Δίκαιο για διαφύλαξη τής ηθικής της».

Τα τρέχοντα δυστυχώς γεγονότα, όσα συνιστούν τον καθ’ ημέραν βίο στην παρ’ ημίν κοινωνία τών υστεροελλήνων, (κοινωνία ηθελημένης παρακμής…) έχουν ήδη υπερκεράσει τη δεύτερη πιο πάνω φράση: Για το ότι ο καθ’ ημάς πολιτικός βίος ουδέν παρά κρανίου τόπο παράγει, δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει κανείς. Ως να έχει όμως φθονήσει το θλιβερό επίτευγμα εκείνου, άσμενος ακολούθησε τον πολιτικό, προσπαθώντας να τον υποσκελίσει σε ευτελισμό, ο κοινωνικός βίος, τής ποτέ συλλογικής συμβίωσης τής «πόλεως». (Εκείνος που ακόμα και στους πιο σκοτεινούς χρόνους τής δουλείας, επιβίωνε ως κοινωνία προσώπου στην ενορία των τοπικών κοινοτήτων, διατηρώντας εν ζωή, έστω και λανθάνουσα, ως να αναστηθεί, το έθνος). Ό,τι όμως είναι το ύψιστο τεκμήριο πνευματικής παρακμής, είναι η πανηγυρική είσοδος σ’ αυτό τον εκμαυλισμό, και τής παιδείας. Στο προϊόν (ακριβέστερα, υποπροϊόν) «αναλφαβητισμού» τής οποίας, πνίγεται ήδη καθημερινά και ο τόπος, και ο χώρος.

Φαίνεται εντούτοις ότι ο ευτελισμός (και) τής παιδείας δεν είναι το έσχατο που ο τόπος αυτός, στον ηδονικό του κατήφορο, κατόρθωσε να διαπράξει. Λαθούσα παρέμενε, εκτός τού καθολικού  ευτελισμού ανέπαφη, (έσχατο οχυρό) η Δικαιοσύνη. Αφυπνισθέντες βεβαίως οι προμάχοι τής κενολογίας και του (εξυγιαντικού) θορύβου, διαπίστωσαν ότι κάτι εξακολουθεί να παραμένει, παρά την καθολική διάλυση αξιών, όρθιο στον τόπο. Και ως γιγαντομάχοι επέδραμαν εναντίον του, όχι μόνο, (από τηλεοπτικών μάλιστα παραθύρων) δικάζοντας, και βεβαίως καταδικάζοντας εκ τών προτέρων, (πριν καν ασχοληθεί με το «δικαζόμενο» η δικαιοσύνη) αλλά παρασκευάζοντας συνάμα και την νενομισμένη σαρωτική θύελλα τού πλήθους, ώστε να προειδοποιείται ο οποιοσδήποτε αποτολμήσει διατύπωση αντίρρησης σ’ αυτή την καταδυναστευτική πρακτική τους, ότι αυτομάτως ταξινομείται στους «συνένοχους» εγκλήματος. Είτε κοινός πολίτης είναι αυτός, είτε (τραγικός) δικαστής.

Τραγικός βεβαίως, αφού αυτή η τρομοκρατία τού (προαποφασίζοντος) πλήθους, ήδη φρόντισε, όχι μόνο να καταστήσει πάνδημη την ετυμηγορία της για συνενοχή τής αντίθετης γνώμης, αλλά και να κάνει σαφές, ότι δεν θα έχει καμιάν αναστολή, για επόμενη δια βοής καταδίκη σε πνευματικό θάνατο, οιουδήποτε (δικαστή) αποτολμήσει αντίθετη τού πλήθους δικαστική απόφαση! Αυτή την εφόρμηση απανθρωπίας τού πλήθους ονομάζει ο γράφων «κατεδάφιση τού εναπομείναντος οχυρού»…

Συντέλεια όμως είναι, όταν οι ίδιοι οι δικαστές (και αυτοί!) έχουν προσχωρήσει στην τρέχουσα ιδεολογία «γνώμης τού πλήθους»! Προσχώρηση που αποκαλύπτεται μάλιστα από τους ίδιους τους ιεροφάντες τής δικαιοσύνης: Είτε ένθεν τού Αιγαίου, με την δικαστική μασκαράτα περί τον, εξευτελίζοντα το Κράτος, επώνυμο μεγαλοτραπεζίτη, είτε, τρισχειρότερα, εκείθεν αυτού, όταν το (καλούμενο) «περιρρέον» πλήθος, αναβαπτίζεται σε (προς αφουγκρασμό από τους δικαστές…) «σφυγμό τής κοινωνίας»… Οπότε μοιραία προσχωρούν, και αυτοί, στην κομματική γιγαντομαχία τής κενολογίας, και φυσικά προχωρούν στην εκ των ένδον πια κατεδάφιση τού οχυρού, τού οποίου είναι οι υποτιθέμενοι φύλακες. («Φύλακες» βεβαίως κατά την πλατωνική έννοια.)

Ας γνωρίζουν όμως οι «γιγαντομάχοι», ότι τις δυο ρήσεις με τις οποίες άρχισε αυτό το κείμενο, τις συμπληρώνει και μια τρίτη. Η οποία έχει ως εξής: «Και τρισαλίμονο στο έθνος που επιχειρεί να συντρίψει και τον έσχατο φύλακα τής ηθικής του». Και ας όλοι γνωρίζομε, ότι κορυφαία πόλη στην ιστορία τού ανθρώπινου πολιτισμού, η αρχαία Αθήνα, πόλη που άρχισε την πνευματική της ηγεμονία με ένα Μαραθώνα μαζί κι έναν Αισχύλο, πόλη μοναδική στην ιστορία κατά το ότι, ακόμα και σε χρόνους έσχατης παρακμής της, παρέμενε (λόγω βεβαίως εκείνης της πρότερης φήμης) πάντα σεβαστή και στους πολέμιούς της, εκείνη η ποτέ κορυφοβατούσα πόλη, έδυσε δια παντός, ενενήντα μόλις χρόνια μετά τον Μαραθώνα, όταν κατάληξε να καταδικάσει κορυφαίο καρπό τού πολιτισμού της, να πιει το κώνειο! Για να ικανοποιήσει φυσικά την επικρατούσα έξαλλη λαίλαπα «εξυγίανσης» τής πόλης! Ιεροτελεστία ανίερη βεβαίως, (σήμερα θα τη λέγαμε «εξυγιαντικό – κατά τής διαπλοκής – αμοραλισμό») που τότε ονόμαζαν, καθαρά και ασυγκάλυπτα και μονολεκτικά, «δημαγωγία». Όταν δηλ. κατεδάφισε εκείνο που αποτελούσε την πρωταρχή για την συγκρότησή της: Το οχυρό τού δικαίου.

Απλή υπενθύμιση: Το μέγα έργο που έγραψε για τη συγκρότηση της ιδανικής πόλης ο Πλάτων, ό,τι δηλ. σήμερα  αποκαλούμε  «Πλάτωνος Πολιτεία», εκείνος το ονόμασε «Περί  δ ι κ α ί ο υ  πολιτικός».

*Ο Χάρης Φεραίος είναι Διδάκτωρ του ΕΜΠ                                                                                             «Φ» 15/10/16

Leave a Comment

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.