Friday 18 August 2023
Αντίβαρο
Δημήτρης Νατσιός Παιδεία Πολυτονικό

Τῆς πατρίδας μου ἡ σημαία…

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός.

Πριν από 5 περίπου χρόνια έγραψα κάτι για τις παρελάσεις και την σημαία. Τώρα που τούτοι οι καντιποτένιοι αλλάζουν το σύστημα επιλογής σημαιοφόρων στο Δημοτικό, προφανώς για να παραδώσουν την σημαία σε μωαμεθανούς και να ρίξουν την χαριστική βολή στο τελευταίο υγιές κίνητρο για μελέτη, κάποτε μιλούσαμε για ευγενή άμιλλα των μαθητών, αποσπώ κάποιες παραγράφους από εκείνο το άρθρο:

Οἱ παρελάσεις τῶν  ἐθνικῶν ἐπετείων τὰ τελευταῖα χρόνια ἔγιναν πεδίο διχογνωμιῶν καὶ ἰδεολογικῆς τριβῆς. Ὡς συνήθως ἡ κρατικοδίκαιη, ἀριστεροφανὴς ἱστοριογραφία -τὸ νεοταξικὸ κηφηναριό- καὶ ἡ λοιπὴ προοδομανὴς συνοδοιπορία, ἀμφισβητεῖ:

Πρῶτον: τὴν ἱστορικότητα τῶν παρελάσεων

Δεύτερον
: Τὴν χρησιμότητα τῶν παρελάσεων, τὶς ὁποῖες θεωροῦν μεταξικὸ κατάλοιπο καί, ἑπομένως, εἶναι ἐθνικιστικὴ ἐκδήλωση.

Τρίτον: Τὸ ζήτημα τῆς σημαίας. Πρέπει ἢ ὄχι νὰ τὴν φέρουν καὶ ἀλλοδαποὶ μαθητές;

Ὡς πρὸς τὴν ἱστορικότητα τῶν παρελάσεων. Μία ἐλάχιστη νύξη στὴν «προϊστορία» τοῦ θεσμοῦ. Στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα οἱ παρελάσεις γίνονταν σὲ διάφορες γιορτὲς πρὸς τιμὴν θεοτήτων. Στὰ Παναθήναια, γιὰ παράδειγμα, ἐν ἐπισήμῳ πομπῇ, παρελαύνουσα «ἡ πόλις», συνόδευε τὸ πέπλο καὶ τὸ ἔθετε ἐπὶ τοῦ ξοάνου τῆς θεᾶς Ἀθηνᾶς-«τοῦ ἀρχαίου ἔδους»-στὸν Παρθενώνα. Στὴν πομπὴ ἔπαιρναν μέρος καὶ στρατιωτικοί: ὁπλίτες, ἁρματοδρόμοι καὶ ἱππεῖς, οἱ ὁποῖοι ἔκαναν ἐπιδεικτικὴ παρέλαση, ὅπως αὐτὸ διαπιστώνεται καὶ ἀπὸ τὴν ἀριστουργηματικὴ ζωφόρο τοῦ Φειδία. Στὸ Βυζάντιο εἴχαμε τοὺς θριάμβους. Θρίαμβος ὀνομαζόταν ἡ μεγαλοπρεπὴς ὑποδοχὴ τῶν νικητῶν αὐτοκρατόρων ἢ στρατηγῶν, κατόπιν περιφανοῦς νίκης. Κατὰ τὸν «θρίαμβο», παρήλαυνε ὁ τροπαιοῦχος στρατός, ἀκολουθούμενος ἀπὸ τοὺς δορυάλωτους, αἰχμαλώτους ἐχθροὺς καὶ τὰ λάφυρα.
Τὴν περίοδο τῆς Ἐθνεγερσίας. Ὁ Παπαφλέσσας μὲ τοὺς ἀντρειωμένους του σπεύδει πρὸς ἀπελευθέρωση τῆς Τριπολιτσᾶς. Καθ’ ὁδὸν περνᾶ μέσα ἀπὸ χωριά, γιὰ νὰ δώσει θάρρος στὸ αἱματοβαμμένο Γένος. «…Καθὼς ἔβλεπαν οἱ Ἕλληνες τὰς σημαίας καὶ τοὺς στρατιώτας, ἐσήμαινον τῶν ἐκκλησιῶν τὰ σήμαντρα καὶ οἱ μὲν ἱερεῖς ἔβγαινον ἐνδεδυμένοι τὰ ἱερὰ ἄμφια καὶ μὲ τὸ Εὐαγγέλιον ἀνὰ χεῖρας, οἱ δὲ Χριστιανοὶ ἄνδρες, γυναῖκες καὶ παιδία ἐπαρακαλοῦσαν τὸν Θεὸν νὰ τοὺς ἐνδυναμώνει. Ὁ Ἀρχιμανδρίτης (σ.σ. ὁ Παπαφλέσσας) μάλιστα ἐφοροῦσε μίαν περικεφαλαίαν καὶ διὰ τοῦτο τὸν ἐκκύταζαν μὲ πολλὴν περιέργειαν οἱ ἄνθρωποι καὶ τὸν ἐδέχοντο μὲ μεγάλην ὑποδοχήν. Εἶχε δὲ σημαιοφόρον ἕνα καλόγηρο θεόρατο, πάπα-Τούρταν ὀνομαζόμενον, ὁ ὁποῖος ἐκράτει ἕνα μεγάλο σταυρὸν ὑψηλὰ εἰς τὰ χέρια καὶ ἐπήγαινε μπροστὰ εἰς τὸ στράτευμα. Ὁ κόσμος ἐγένετο τοῖχος καὶ ἔκαμαν τὸν σταυρό τους, καθὼς ἐπέρνα ὁ καλόγηρος μὲ τὸ σταυρό». (Ἠλ. Οἰκονόμου, «Κείμενα Πίστεως καὶ Ἐλευθερίας», Ἀθήνα 1985, σελ. 206. Τὸ περιστατικὸ διασώζει, ὁ Φωτάκος στὰ «Ἀπομνημονεύματά» του). Ἐδῶ ἔχουμε μία κανονικὴ περιγραφὴ παρέλασης, μὲ σημαιοφόρο καὶ τὸν λαὸ «νὰ κάμει τοῖχος», ὅπως ἀκριβῶς γίνεται καὶ σήμερα στὶς παρελάσεις.

Παραπέμπω καί στὸ ἐξαιρετικό, δίτομο ἔργο τοῦ συμπολίτη μας Θ. Βαφειάδη, «Χρονικό τοῦ Κιλκὶς 1913-1940», ὁ ὁποῖος κυριολεκτικὰ «χτένισε τὶς πηγές», ποὺ γράφει στὸν α´ τόμο, σελ. 232-233: «Ἀθήνα 21 Ἰουνίου 1914. Μετὰ τὸ πέρας τῆς δοξολογίας ἄρχισε ἡ παρέλαση τῶν διαφόρων σωμάτων τοῦ στρατοῦ πρὸ τοῦ βασιλέως: “Μελαμψοί, δυνατοί, νευρώδεις περνοῦν οἱ στρατιῶται ἐνῶ ἡ μουσικὴ τῆς φρουρᾶς παίζει διάφορα ἐμβατήρια καὶ τὸν βασιλικὸν ὕμνον. Ἐμπρὸς ἀπὸ ἕνα τῶν προχωρούντων λόχων ὁ πρίγκηψ Ἀλέξανδρος βαδίζει ὑπερήφανα μὲ τὸ κεφάλι ψηλά, σκονισμένος, κοκκινισμένος, ἱδρωμένος, χαλκόχρους”. Μετὰ τὴν παρέλασι ὁ βασιλιάς, ἀφοῦ συνεχάρη ἐκ νέου τὸν ἐπικεφαλῆς τῆς Γαλλικῆς ἀποστολῆς Στέφανο Βιλλαρὲ καὶ χαιρέτισε τὸν Μητροπολίτη καὶ τὸ ὑπουργικὸ συμβούλιο, ἀναχώρησε κάτω ἀπὸ τὶς ζωηρὲς ἐπευφημίες τοῦ συγκεντρωμένου πλήθους». Άρα δέν είναι μεταξικό κατάλοιπο.
Γιὰ τὴν παιδαγωγικὴ χρησιμότητα θὰ γράψω αὐτὸ ποὺ βλέπω στοὺς μαθητές μου. Ἂν μιλήσεις στὰ παιδιὰ γιὰ τοὺς πατρικοὺς ἀγῶνες καὶ τὶς θυσίες, γιὰ τὰ κόκκαλα τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά, μετέχουν στὴν παρέλαση μὲ καμάρι. Ἐξ ἄλλου οἱ παρελάσεις εἶναι φανέρωση τοῦ «ἐμεῖς», τῆς αἴσθησης τοῦ «συνανήκειν», εἶναι τὸ ὡραιότερο μάθημα φιλοπατρίας -καὶ τὰ ἔθνη λέγονται ἔθνη «ὅταν εἶναι στολισμένα μὲ πατριωτικὰ αἰστήματα». Οἱ παρελάσεις εἶναι προσανάμματα μνήμης τῶν ἀγώνων γιὰ πατρίδα ἑλληνικὴ καὶ ὄχι πολυπολιτισμικό… παστίτσιο. Ἀκόμη καὶ ἡ ἐνδυματολογικὴ ὁμοιομορφία ὑποδηλώνει τὴν ἐν Ἐπιδαύρῳ διακήρυξη τῶν προγόνων μας ὅτι «ὅλοι οἱ Ἕλληνες εἰσὶν ἴσοι ἐνώπιον τῶν νόμων, ἄνευ τινὸς ἐξαιρέσεως».
.         Τὴν σημαία τοῦ Παπαφλέσσα, μὲ τὸν σταυρό, τὴν κρατοῦσε ἕνας καλόγερος, ὁ Παπατούρτας, πολεμιστής, φόβητρο τῶν Τουρκαλβανῶν. Κατὰ τὰ ἄλλα ἡ Ἐκκλησία δὲν θυσιάστηκε στὸν Ἀγώνα, ἀλλὰ συνεργάστηκε μὲ τὸν κατακτητή. «Ἀφάνισαν ὅλως διόλου τὰ μοναστήρια καὶ οἱ καϊμένοι οἱ καλόγεροι, ὅπου ἀφανίστηκαν εἰς τὸν ἀγώνα, πεθαίνουν τῆς πείνας μέσα στοὺς δρόμους, ὅπου αὐτὰ τὰ μοναστήρια ἦταν τὰ πρῶτα προπύργια τῆς ἀπανάστασής μας… Καὶ θυσίασαν οἱ καϊμένοι οἱ καλόγεροι· καὶ σκοτώθηκαν οἱ περισσότεροι εἰς τὸν ἀγώνα», γράφει ὁ Μακρυγιάννης.
.         Τὴν σημαία, τὸ ἐθνικὸ σύμβολο πρέπει νὰ τὸ κρατοῦν μαθητὲς μὲ ἰθαγένεια,χέρια Ἑλλήνων. Ἐρώτηση: ἂν αὔριο-μεθαύριο μαθητής, μουσουλμάνος τὸ θρήσκευμα, ἀριστεύσει, τί θὰ συμβεῖ; Ἴσως ἀπαιτήσει νὰ παρελάσει χωρὶς τὴν σημαία καὶ θὰ προσφύγει -μὲ τὴν συνδρομὴ τῶν Γραικύλων τοῦ πολυπολιτισμοῦ– σὲ κάποιο διεθνὲς καφενεῖο-δικαστήριο καὶ μᾶλλον θὰ δικαιωθεῖ. Τὰ περὶ ρατσισμῶν τὰ ἀκούω… βερεσέ.

Νὰ μὴν λησμονοῦμε ὅτι τὸ ἑξαμελὲς ἄγημα τῶν μαθητῶν ποὺ προπορεύεται καὶ ξεχωρίζει ἀπὸ τὸ ὑπόλοιπο σχολεῖο, «συνοδεύει» καὶ τιμᾶ τὴν σημαία, τὸ σύμβολο τοῦ ἔθνους καὶ ὄχι τὸν σημαιοφόρο. Ἡ λέξη σημαία παράγεται ἀπὸ τὴν ἀρχαία «σῆμα» ποὺ σημαίνει τάφος. «Ἀνδρὸς μὲν τόδε σῆμα πάλαι κατατεθνηῶτος», «ἄνδρα ποὺ σκοτώθηκε παλιὰ εἶναι αὐτὸς ὁ τάφος», λέει ὁ Ἕκτορας στὴν ραψωδία Η, 89. Καὶ σ’ αὐτοὺς τοὺς τάφους ἀναπαύονται τὰ λευκασμένα κόκκαλα ὅσων ἔδωσαν τὴν ζωή τους γιὰ τὴν Ἐλευθερία μας, ποὺ πῆραν τ’ ἅρματα ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος, ὅπως βροντολαλεῖ ὁ Κολοκοτρώνης.

Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς

6 comments

Φιλανθρωπηνός 4 August 2017 at 11:13

Δάσκαλε,
το χειρότερο είναι ότι το δημόσιο σχολείο ουσιαστικά παραιτείται και επίσημα από οποιαδήποτε διαδικασία αξιολόγησης, επιλογής και ανάδειξης των καλύτερων μαθητών.
Πάντως, ανοίγονται νέοι ορίζοντες. Και τούτο διότι εφόσον αφήνονται όλα αποκλειστικά στον κλήρο, μάλλον θα πρέπει το Υπουργείο να εντάξει στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα ή, έστω, στους προορισμούς εκπαιδευτικών εκδρομών και τους ναούς της Τύχης, όπως καζίνο, χαρτοπαικτικές λέσχες, πρακτορεία κλπ. Εξάλλου, δεν έχει διευκρινισθεί επαρκώς η διαδικασία της κλήρωσης ώστε να είναι αδιάβλητη. Για να έχει ενδιαφέρον θα μπορούσε να συνδυασθεί με κάποιο (πάντα αμιγώς τυχερό, μην παρεξηγηθούμε) παιχνίδι από τόσα που υπάρχουν π.χ. ζάρια, ρουλέτα, χαρτοπαιξία, λοταρία κλπ. Πεδίο δόξης λαμπρό για τους μελλοντικούς κυνηγούς της τύχης.

Reply
καροτακιας 4 August 2017 at 12:04

Διαβάζοντας τις δηλώσεις του υφυπουργού Παιδείας προς τον Εθνικό Ιεράρχη Αμβρόσιο και του κάθε λογής ψευτομαρξιστή βλέπουμε να ακολουθείτε πιστά η ηθική αποδόμηση του Έθνους μας. Δεν είναι κάτι καινούργιο, ούτε εφαρμόστηκε πρώτη φορά στην χώρα μας με την έλευση των κομμουνιστών στην κυβέρνηση. Είναι η σιωνιστική πολιτική του τελευταίου αιώνα και αν αυτό ακούγεται συνωμοσιολογικό για μερικούς, γίνεται πολύ εύκολα αντιληπτό με μια απλή αναζήτηση.
Είναι κοινώς γνωστό πως ο Μαρξ ήταν Εβραίος όπως ο Λένιν στην συνέχεια και αφού δεν πέτυχε η επανάσταση που είχε προβλέψει ο ένας, καθώς οι εργάτες του κόσμου δεν είχαν όρεξη να ενωθούν με κανέναν εκτός των συνόρων τους, έτσι ο Λένιν με την παρέα του θα έπρεπε να πάρει την εξουσία με τα όπλα όπως και έκαναν. Οι υπόλοιποι Ιουδαίοι δεν ήταν ευχαριστημένοι με το γεγονός ότι η “ιδεολογία” τους περιοριζόταν μόνο στην Σοβιετική Ένωση, έτσι αποφάσισαν πως πρέπει με κάποιο τρόπο να εξαπλωθεί η επιρροή τους προς τον δυτικό, χριστιανικό πολιτισμό.
Πριν αρχίσουν να στοχοποιούνται οι Εβραίοι στην Γερμανία, βλέποντας τον αντισημιτισμό να εξαπλώνετε την δεκαετία του ’20 δημιουργήθηκε από αποκλειστικά Ιουδαίους διανοούμενους το Ινστιτούτο για την Κοινωνική Έρευνα στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης ή όπως έγινε γνωστή, η Σχολή της Φρανκφούρτης. Επηρεασμένοι από τα γραπτά του Γκράμσι και αποφασισμένοι να διαλύσουν ηθικά ότι αποτελούσε απειλή στα σιωνιστικά σχέδια και αφού ο Νέϊθαν Ρόθτσαϊλντ, από τον περασμένο αιώνα είχε ήδη σχεδόν κατακτήσει την αγορά ομολόγων, έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος διείσδυσης του πολιτισμού του εχθρού για να ολοκληρωθεί η επικράτηση των παγκόσμιων εξουσιαστών. Αφού οι εργατοθεωρίες ενός μη-εργάτη επεδείχθησαν άκαρπες και να μην έχουν την παραμικρή σχέση με την πραγματικότητα, αποφάσισαν να αλλάξουν λίγο την μαρξιστική θεωρία και να πουν πως οι προλετάριοι θα ενωθούν μόνο όταν αλλοιωθούν οι παράγοντες που αποτρέπουν την επανάσταση τους όπως η οικογένεια, το έθνος και η θρησκεία ή πιο συγκεκριμένα οι έννοιες τους, στις αντιλήψεις των λαών. Με την νοοτροπία του διαίρει και βασίλευε, θα έπρεπε να επιτεθούν στα θεμέλια των κοινωνιών μας και να αντιστρέψουν την ηθική του χριστιανικού κόσμου. Ότι θεωρούνταν “κακό” θα έπρεπε να θεωρείτε “αποδεκτό” και ότι ήταν “καλό” θα γινόταν “αυταρχικό”. Δεν ήταν πλέον το ταξικό μίσος που διαιρούσε τις κοινωνίες και δημιουργούσε την ανισότητα, ήταν μια διαμάχη μεταξύ των εξουσιαστών και των εξουσιαζόμενων. Έτσι μετέτρεψαν τον κλασσικό μαρξισμό σε νεομαρξισμό και με την επιρροή του επίσης Ιουδαίου Φρόιντ, δημιούργησαν την κριτική θεωρία. Στην ουσία ήταν η συνταγή για την αποδόμηση του Δυτικού τρόπου ζωής.
Με την πρακτική της πολιτικής ορθότητας ως κύριο όπλο για την εφαρμογή της κριτικής θεωρίας, αυτομάτως θα προωθούνταν ιδέες όπως: η κριτική κοινώς αποδεκτών εννοιών, η δεδομένη υπερεκτίμηση μειονοτήτων ως καταπιεσμένων που πρέπει να βοηθηθούν, την περιόριση της ελευθέριας του λόγου στον βαθμό που η ελευθερία κάποιου θα παύει να υφίσταται όποτε θίγονται τα συναισθήματα κάποιου άλλου κ.α. Όταν πήραν την εξουσία οι εθνικοσοσιαλιστές και σιγά σιγά άρχισαν να φεύγουν οι Εβραίοι, μάζεψε και η Σχολή της Φρανκφούρτης τα μπογαλάκια της και μετανάστεψε στην Νέα Υόρκη και βρήκε καταφύγιο στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Εκεί έγραψαν και εκδώσανε την “Απολυταρχική Προσωπικότητα”, το μανιφέστο του νεομαρξισμού.
Αρχίζοντας από την οικογένεια και καταλήγοντας στο Έθνος, φρόντισαν να αλλοιωθούν έννοιες και ρόλοι όπως του πατέρα και της μητέρας, του ηγέτη και του ήρωα, των σεξουαλικών προτιμήσεων και των πολιτικών πεποιθήσεων, του καλού και του κακού. Με τον σκοπό να αφαιρέσουν από τους ανθρώπους την αίσθηση της συλλογικότητας όπως επιθυμεί και ο φιλελευθερισμός με τον τρόπο του.
Τα επόμενα εβδομήντα χρόνια, οι σιωνιστές φρόντισαν να διεισδύσουν στην παιδεία μέσω της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, των τεχνών μέσω της λογοτεχνίας, των εκδοτικών οίκων αλλά κυρίως του κινηματογράφου και των μέσων μαζικής ενημέρωσης, με την ιδεολογία του νεομαρξισμού να είναι φανερή σε κάθε δημιούργημα τους.

Reply
Πατριώτης 4 August 2017 at 19:01

καροτακια,

Όταν κάνομε αντιγραφή/επικόλληση (ελληνιστί copy/paste), παραθέτομε και την πηγή, άλλως το κείμενο είναι κλεψίτυπο και μπορεί να διωχθείς γι’ αυτό.

Επίσης, σού επισημαίνω ότι σου “ξέφυγε” η τελευταία φράση (πρόσεχε, βρε αδελφέ, όταν αντιγράφεις 🙂 ), που έχει ως εξής:

“Τέτοιοι άθλιοι είναι και ο άθεος Ζουράρις και ο κομαντάντε Τσίπρας.”

Δεν απομένει, παρά να μάς πεις από ποια από τις δύο πηγές το αντέγραψες και τι σχέση έχει το αντισημιτικό αυτό κατεβατό (μάλλον ξερατό) με το σοβαρότατο άρθρο τού Δασκάλου. Διότι, αν δεν έχει σχέση, είναι τρολλάρισμα και οι διαχειριστές οφείλουν να το διαγράψουν. Ας μην γίνει το “Αντίβαρο” τσίρκο.

Reply
Γιώργος Κατσαφάδος 5 August 2017 at 07:23

Ας μου επιτραπεί να προσεγγίσω διαφορετικά το άρθρο του εκλεκτού εκπαιδευτικού κου. Δημήτρη Νατσιού, ως απλός πολίτης χωρίς πολιτικές, θρησκευτικές ή άλλες ιδεολογικές αγκυλώσεις. Η γνώμη μου είναι ότι ο κάθε άνθρωπος έρχεται σε αυτόν τον κόσμο χωρίς θρησκευτική ή ιδεολογική ταυτότητα, το ότι στην συνέχεια αποδέχεται (εξ’ ανάγκης θα έλεγα) κάποια θρησκευτική ταυτότητα από αυτούς που τον επισιτίζουν και αργότερα δυνατόν να μυηθεί και σε κάποιον από τους γνωστούς ή και καινοφανείς ιδεολογικούς χώρους, αυτοβούλως ή και από σκοπιμότητα, δεν πρέπει να στιγματίζεται από τα πρώτα στάδια της ζωής του, ως καθαρόαιμος ή κατώτερης κατηγορίας πολίτης, όταν μάλιστα μορφώνεται στην Ελληνική γλώσσα.
Κύριοι, εδώ είναι το βασικό πρόβλημα της Μητρόπολης του Ελληνισμού, ο τρόπος με τον οποίον διδάσκεται και εδιδασκόταν η γλώσσα μας σε όλες τις βαθμίδες τις εκπαίδευσης τώρα και στο παρελθόν. Η ίδια η Ελληνική γλώσσα είναι ικανή να διαμορφώνει παγκόσμιους υγιείς πολίτες με κρίση, νόηση και βαθιά κατανόηση του κόσμου ο οποίος μας περιβάλλει και όχι μόνο, καθότι η δομή και η λειτουργεία /χρήση της, προάγουν την έρευνα και την αναζήτηση του θείου τέλειου.
Αν είχαμε διαχρονικά αξιολογήσει σωστά την δύναμη της Ελληνικής γλώσσας, πολλοί (ίσως και δισεκατομμύρια) θα ήθελαν να ήταν Έλληνες. Τα υψηλότερα νοήματα έχουν δοθεί στον κόσμο μας στην Ελληνική ευκρινέστερα από οποιαδήποτε άλλη γνωστή Ινδοευρωπαϊκή γλώσσα. Στις χώρες στις οποίες έχω ταξιδεύσει είμαι περισσότερο καλοδεχούμενος όταν χρησιμοποιώ πολλά ή λιγότερα στοιχεία των αντίστοιχων γλωσσών τους και πολύ περισσότερο αποδεκτός όταν μοιράζομαι μαζί τους στοιχεία του πολιτισμού των. Γιατί λοιπόν να στιγματίζονται στην Ελλάδα όση μετέχουν της Ελληνικής παιδείας και μάλιστα σε πρώιμο στάδιο της ζωής τους;

Reply
ΝΙΚΟΛΑΟΣ 5 August 2017 at 12:49

ΜΗΠΩΣ ΗΛΘΕΝ Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΞΕΣΗΚΩΜΟΥ ???

Reply
ΧΡΗΣΤΟΣ Γ. ΤΖΕΛΙΟΣ 6 August 2017 at 02:18

Δεν ύπάρχει ίνδοευρωπαίκή γλώσσα. Ύπάρχει μὀνον Έλληνική!

Reply

Leave a Comment

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.