του Χάρη Φεραίου*
Υπήρξε ανέκαθεν προκλητικό ό,τι πρότεινε ο Χρήστος Γιανναράς, ώστε να διαπιστωθεί ποια είναι η «κατά κεφαλήν καλλιέργεια» τής πολιτικής μας ηγεσίας: Να τους υποβληθεί το ερώτημα, «γιατί ο Παρθενώνας», ή «γιατί η Αγια-Σοφιά», υποστηρίζοντας συνάμα, πως θα βρεθούν σε μεγάλη αμηχανία τι να απαντήσουν. Με αυτό ως δεδομένο, το να επιχειρεί κανείς να προτείνει, είτε στην πολιτική μας ηγεσία, είτε στην πολιτική διανόηση, να αντλήσουν ο,τιδήποτε από μιαν ιστορία, που βήμα-βήμα, για 2500 χρόνια, οικοδόμησε ο βίος προγόνων, αποδειγμένα πια, κατά συρροή ανώτερών τους, φαντάζει έργο ιδίως μάταιο. Ό,τι λοιπόν πιο κάτω λεχθεί, ας θεωρηθεί πως λέγεται, ξανά άλλωστε, από την ρομαντική διάθεση ενός επιφυλλιδογράφου εφημερίδων.
Μήνες τώρα επιχειρούν οι δανειστές της, Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι, όχι να κάνουν την Ελλάδα άβουλο υποχείριο, (αυτό δεν είναι πια εγχείρημα, αποτελεί γεγονός…) αλλά, και ειδικά στο νυν πρόσωπο τού Τσίπρα, και να την ταπεινώσουνε στα έσχατα. Όχι μόνο διότι η ίδια ανέμυαλα τους έδωσε αυτή τη ιδιότητα, αλλά διότι γνωρίζουν ήδη, ότι είναι η εθνική ταπείνωση ενός λαού που οδηγεί στην αποτελεσματική υποταγή του, και όχι η ήττα του σε πόλεμο! Και το διδάχθηκαν, (εκείνοι αντί ημών), από την δική μας, την ελληνική, ιστορία! Ως εξής:
Το έτος 168π.Χ., όπου, με τη μάχη της Πύδνας οι Ρωμαίοι κατάργησαν το βασίλειο τής Μακεδονίας, και υποδούλωσαν, για πρώτη φορά, έδαφος ελληνικό, υπήρξε τραγικό για την Ελλάδα. Η τραγωδία όμως δεν γράφτηκε στην Πύδνα, όπου ένας Ρωμαίος Ύπατος (Αιμίλιος Παύλος) συνέτριψε τον Περσέα τής Μακεδονίας, ένα βασιλιά. Γράφτηκε στην Αλεξάνδρεια τής Αιγύπτου, όπου όχι ύπατος, αλλά Ρωμαίος λεγάτος (δηλ. κλητήρας τής Συγκλήτου!) ταπείνωνε ένα βασιλιά, τον Αντίοχο Δ΄.
Ιστορικός ορίζοντας ο εξής. Το 201π.Χ., διαπράχθηκε ξανά ένα από τα θλιβερά εθνικά μας «αθλήματα»: Οι Ρόδιοι έσπευσαν στη Σύγκλητο και ζήτησαν, με επέμβασή της στην Ελλάδα, η Ρώμη να τούς «σώσει» από τον Αντιόχο Γ΄. Με την κίνηση αυτή οι Ρόδιοι «απαλλάσσονταν» μεν από τον «εισβολέα», άνοιγαν όμως διάπλατη την πύλη τής εκχώρησης ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στους Ρωμαίους. Πύλη από την οποία εισήλθαν μεν οι Ρωμαίοι, αλλά ουδέποτε εξήλθαν, διαδραματίζοντας έκτοτε το ρόλο τού «ρυθμιστή» τών ελληνικών πραγμάτων.
Έτσι, 33 χρόνια αργότερα, το ίδιο έτος με την Πύδνα, τον ρόλο αυτό ανέλαβε ο Ρωμαίος λεγάτος, ο Γάιος Ποπίλιος Λένας, απεσταλμένος τής Συγκλήτου να διαβιβάσει στον Αντίοχο Δ’, απόφασή της να εγκαταλείψει πάραυτα την Αίγυπτο τών Πτολεμαίων, όπου είχε εισβάλει. Ο λεγάτος συνάντησε τον βασιλιά έξω από την Αλεξάνδρεια Εκεί διαδραματίστηκε η μεγαλύτερη στην ιστορία ταπείνωση τού ελληνικού ονόματος. (Ταπείνωση που περιέγραψε με πόνο ο Έλληνας ιστορικός Πολύβιος, και, εκατό χρόνια αργότερα, με έσχατη περιφρόνηση, ο Ρωμαίος ιστορικός Τίτος Λίβιος.) Ο Ποπίλιος, όπως διηγείται ο Πολύβιος, αφήνοντας περιφρονητικά μετέωρο τον θερμό χαιρετισμό τού Αντιόχου, (γνωρίζονταν από παλιά στη Ρώμη) τού εγχείρησε ξερά το έγγραφο τής Συγκλήτου. Κι’ όταν διαβάζοντάς το εκείνος ζήτησε να συσκεφθεί με τους συμβούλους του, ο λεγάτος δεν απάντησε καν, παρά «εποίησε πράγμα βαρύ μεν δοκούν είναι…» όπως γράφει ο Πολύβιος: Με ένα ραβδί κληματίδας που κράταγε, χάραξε στην άμμο ένα κύκλο γύρω από τον Αντίοχο, λέγοντάς του να μη βγει απ’ εκεί, πριν δώσει απάντηση στη Σύγκλητο! Εξεπλάγη βεβαίως ο Αντίοχος, αλλά, με παγωμένο στο πρόσωπο αμήχανο χαμόγελο, απάντησε απλώς πως θα κάνει ό,τι τού ζητήθηκε… Ο Τίτος Λίβιος περιγράφει βέβαια ειρωνικά τη σκηνή, κομπάζοντας πως: «Αποσβολωμένος (Obstupefactus) από τέτοια “αυτοκρατορική” βία» ο βασιλιάς είπε πως θα πράξει «ό,τι απεφάσισε η σύγκλητος»! (quod censet senates…).
Το 168π.Χ. λοιπόν ο Περσέας ηττήθηκε κατά κράτος. Ο Αντίοχος απλώς ταπεινώθηκε. Η ταπείνωση όμως εκείνη είναι που στα μάτια τών Ρωμαίων μετάτρεψε τους Έλληνες σε γραικύλους (graeculi)! Μυκτηρισμός που τους ακολούθησε για τα επόμενα εκατό τριάντα χρόνια. Ώσπου οι διορισθέντες «ρυθμιστές», απορρόφησαν σταδιακά όλο το, διάδοχο τού Αλεξάνδρου, απέραντο Ελληνιστικό κράτος, με τελευταία την Αλεξάνδρεια το 30π.Χ. Διότι το 201π.Χ. ανέμυαλα οι Ρόδιοι εκχώρησαν ρόλο ρυθμιστή τών ελληνικών πραγμάτων στους Ρωμαίους! Όπως ο Γόργος στην Κύπρο το 498π.Χ. στους Πέρσες, ζητώντας τους να τον αποκαταστήσουν στο θρόνο τής Σαλαμίνας. Όπως και το 1204μ.Χ. ο Αλέξιος (Αλέξιος!) Κομνηνός στους Λατίνους, για να τον αποκαταστήσουν στον βυζαντινό θρόνο. Και όπως ακριβώς το 1974, (ουδέν δηλ. διδαχθέντες) σύγχρονοι Ρόδιοι, «Κύπριοι και Αθηναίοι», έσπευσαν σε Ευρώπας και Αμερικάς, εκζητώντας να αποκαταστήσουν εκείνοι τις Δημοκρατίες σε Κύπρο και Ελλάδα…
Και τώρα, όχι 33, αλλά 44 ολόκληρα χρόνια αφότου έτσι διορίστηκαν, και φυσικά έκτοτε παρέμειναν, και ρυθμιστές, και δανειστές, έστειλαν τελικά και τον Οθωμανό πια λεγάτο, να μας βάλει μέσα στον κύκλο τών Ιμίων, «αποσβολωμένοι», όπως ο Αντίοχος κι εμείς, από τέτοια «αυτοκρατορική» βία, εγκαταλείπομε και Αιγαίο και Κύπρο (μετά των αερίων), με πλατύ δε χαμόγελο Κοτζιά, εγκαταλείπομε και τη Μακεδονία… Ώστε να πράξομε κι εμείς quod censet senates, για να εισπράξομε την ευτέλεια σε δανειζόμενο αργύριο, η σε δανειζόμενο χρόνο! Εν αναμονή βεβαίως τής πλήρους απορρόφησής μας, σε κάποια νέα «Αλεξάνδρεια»…
*Ο Χάρης Φεραίος είναι Διδάκτωρ τού ΕΜΠ.