Τριάντα-έξι χρόνια από την βάρβαρη Τουρκική εισβολή, η πικρή πραγματικότητα είναι ότι οι συνεχείς υποχωρήσεις των ηγετών, έχουν φέρει τους Έλληνες της Κύπρου στα όρια του εξανδραποδισμού. Κανείς, (ίσως ούτε καν οι εντός του εσωτερικού πυρήνα του Α.Κ.Ε.Λ), δεν μπορεί να αμφισβητήσει την δυσμενή θέση στην οποία βρισκόμαστε. Αποδεικνύεται στην πράξη ότι μόνο προσωρινά είχε ξεπεραστεί ο κίνδυνος, με το 76% του “ΟΧΙ” στο σχέδιο Ανάν, το 2004. Έξι χρόνια μετά, μια παρόμοια παγίδα στήνεται, με συγκαλυμμένα χρονοδιαγράμματα, επιδιαιτησίες, ασφυκτικές πιέσεις κ.α., για να συναινέσει ο Κυπριακός Ελληνισμός στην ίδια απαράδεκτη λύση.
Μια νέα διεθνής συνομωσία, στοχεύει στο να εκμεταλλευτεί την σημερινή αδυναμία του Ελληνισμού για να αλώσει την Κύπρο, προς όφελος των Τούρκων και των Αγγλοαμερικανών. Με την “πολιτική των προσφορών” (έχοντας την πλήρη στήριξη, τότε, του ΔΗ.ΣΥ.) και στην προσπάθεια του να συντηρήσει το “καλό κλίμα” των συνομιλιών), είναι φανερό ότι ο πρόεδρος Χριστόφιας έχει αυτοπαγιδευθεί. Σε πρόσφατη δήλωσή του, ουσιαστικά παραδέχθηκε ότι το σκηνικό θα είναι ίδιο με αυτό του 2004. Πέραν όμως της παραδοχής του αυτής, το θέμα είναι… τι κάνει (εκτός από τις “διακοινοτικές συνομιλίες” που συντηρούν την εικόνα της “καλής Τουρκίας” «που στηρίζει τις προσπάθειες των δύο κοινοτήτων για εξεύρεση λύσης») για να ξεφύγουμε από την δαμόκλειο σπάθη (διασώζοντας το κράτος μας και τον Κυπριακό Ελληνισμό);
Δυστυχώς, παρά την χρεοκοπία της πολιτικής της αναζήτησης λύσης Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (που οδήγησε στην τραυματική εμπειρία του σχεδίου Ανάν), φαίνεται ότι ο Ελληνισμός της Κύπρου δεν έχει βάλει μυαλό (η ηγεσία που επιμένει σε “λύση” Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, αλλά κι ο λαός που την αναδεικνύει με την ψήφο του). Τρανή απόδειξη γι’ αυτό, είναι η παρουσία στην προεδρία του κράτους, του Δημήτρη Χριστόφια, του «πρόεδρου λύσης», γνωστού υποστηρικτή του σχεδίου Ανάν, που είπε το “ΟΧΙ” «για να “τσιμεντώσει” το “ΝΑΙ”». Υπό τις περιστάσεις, το μέγα ερώτημα που προκύπτει, είναι το εξής: Οδεύουμε πράγματι, προς ακόμα ένα ναυάγιο στις συνομιλίες (κρίνοντας από τα αποτελέσματα των συνομιλιών) ή μας περιμένουν κάποιες δυσάρεστες εκπλήξεις και ανατροπές (επιτάχυνση των διεργασιών για λύση);
Είναι ουτοπία να πιστεύει κανείς ότι με τις τελευταίες προτάσεις του (που ουσιαστικά το μόνο που κάνουν είναι να θολώνουν τα νερά – ίσως έγιναν για να εξυπηρετήσουν προεκλογικές σκοπιμότητες), θα μπορέσει ο Πρόεδρος να διορθώσει τα κακώς έχοντα στο Κυπριακό. Πέρα από τις κινήσεις εντυπωσιασμού και τους οποιουσδήποτε τακτικισμούς η ουσία παραμένει ή ίδια: Η επιδίωξη συνεχίζει να είναι συνεταιρικό κράτος Δ.Δ.Ο. με… “πολιτική ισότητα”. Μια “λύση” που αν γίνει αποδεχτή θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην τουρκοποίηση της Κύπρου γιατί θα καταργήσει την Κυπριακή Δημοκρατία και στη θέση της θα “εγκαθιδρύσει” ένα προβληματικό κράτος που θα τελεί υπό την κηδεμονία των πρώην δυναστών του.
Η πατρίδα διατρέχει θανάσιμο κίνδυνο! Όχι μόνο λόγω της γεωστρατηγικής της σημασίας και των όσων ισχυρών την επιβουλεύονται αλλά και λόγω της ανεπάρκειας των ηγετών. Με πρόεδρο τον μοναδικό ίσως ηγέτη στην παγκόσμια ιστορία που δηλώνει ότι αρκείται με “μειωμένη ελευθερία” (Πάσχα 2009, σε στρατόπεδο της Εθνικής Φρουράς: «…αν επιμένουμε σε ατόφια λύση και ατόφια ελευθερία, θα οδηγηθούμε στην διχοτόμηση…»), δεν μπορούμε να ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία.
Η μόνη μας ελπίδα για να σταματήσει (άμεσα) αυτή η ολέθρια πορεία, θα ήταν να κάνει ο Πρόεδρος ακόμα μια σημαντική παραδοχή: «Επειδή η πολιτική της ευελιξίας και των προσφορών έχει αποτύχει παταγωδώς και δεν μπορούν οι ώμοι μου, από μόνοι τους, να σηκώσουν το αβάσταχτο βάρος μιας “Νέας Ζυρίχης”, παραιτούμαι και προκηρύσσω πρόωρες εκλογές». Δυστυχώς, μάλλον δεν πρόκειται να δούμε τέτοια ηρωική έξοδο (εφόσον δηλώνει ότι τον στηρίζει ο λαός κι ότι επειδή… νιώθει ότι κάνει το σωστό, θα προχωρήσει). Γι αυτό… ο αγώνας συνεχίζεται. Για την εξασφάλιση της επιβίωσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, την υπεράσπιση των δικαίων του λαού μας και μέχρι την εμφάνιση ικανών ηγετών που θα μας επαναφέρουν στον δρόμο της απελευθέρωσης (κι όχι “επανένωσης”) της πατρίδας μας. Τριάντα-έξι χρόνια μετά… ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΜΕ…
Πανίκος Ελευθερίου
Άσσια – Κατεχόμενη Αμμόχωστος (20.07.2010)
.
8 comments
Η τουρκική κατοχή του 40% της Κύπρου έλαβε χώρα επειδή ο δικτάτορας Ιωαννίδης έκανε ένα
αναίτιο πραξικόπημα κατά του τριτοκοσμικού Μακάριου και διότι ο τότε οικουμενικός
πρωθυπουργός Καραμανλής λύγισε στις δεσμεύσεις του και δεν έστειλε ελληνικό στρατό
τον Αύγουστο του 1974 στη Βόρεια Κύπρο για να διώξει το τούρκικο απόσπασμα που βρισκόταν
στην Κερύνεια.
Το δίδαγμα από την κυπριακή τραγωδία είναι οτι ο ελληνισμός πρέπει να είναι ενωμένος
γιατί αλλιώς οι Μεγάλες και περιφερειακές δυνάμεις βρίσκουν πάτημα για να εφαρμόσουν
το αποσταθεροποιητικό τους έργο.
Νεκτάριος Κατσιλιώτης
Ιστορικός-Εκδότης
Ο Καραμανλής ανέλαβε την πρωθυπουργία την 24η Ιουλίου 1974, δηλαδή μετά την εισβολή στην Κύπρο. Τον κατηγορούν διάφοροι, μεταξύ των οποίων κι εσείς, ότι δεν έστειλε στρατό για τον “ΑΤΤΙΛΑ Β”, ή .. γενικώς.
Τι στρατό να στείλει; Ξέρετε σε τι κατάσταση ήταν ο ελληνικός στρατός μετά την κατάρρευση της δικτατορίας; Πόσο αξιόμαχος ήταν; Ή μήπως έπρεπε να στείλει κάποιους να σφαγιασθούν σαν αρνιά, για να μην ακουγονται αυτές οι ανοησίες σήμερα;
Οι πολιτικοί ηγέτες των διαφόρων τάσεων στην Κύπρο, οφείλουν να συνειδητοποιήσουνε δύο πράγματα:
1. δεν έχουνε οι ίδιοι τα κλειδιά της επίλυσης του προβλήματος, οπότε είναι άστοχο να αλληλοκατηγορούνται για αποτυχία ή αστοχία των εκάστοτε πολιτικών επιλογών.
2. οποιαδήποτε στρατηγική επιλογή είναι καταδικασμένη να αποτύχει, εάν δεν υπάρχει κοινή αντίληψη του προβλήματος, η οποία θα εξασφαλίσει την αντικειμενική επικοινωνία, ανάλυση των δεδομένων και σύνθεση απόψεων, οδηγώντας στην απαραίτητη εθνική ομοψυχία. Διότι το νόημα του μεταφυσικού άξονα για μια πολιτικά οργανωμένη κοινωνία βρίσκεται στην παρόμοια, έως κοινή, ερμηνεία γεγονότων και καταστάσεων.
Η κατανόηση των δύο προαναφερθέντων σημείων μπορεί να μην οδηγήσει στην ανέβρεση, αλλά θα επιτρέψει σίγουρα την αποτροπή ασύμφορων έως και καταστροφικών λύσεων!
Θεωρώ άκρως ευτυχή τον εαυτό μου που δεν είμαι Κύπριος ηγέτης, άλλως θα έπρεπε να σπάσω το κεφάλι μου να καταλάβω τα ανωτέρω διδασκαλίστικα μεταφυσικά. 🙂
‘Αγαπητοί Φίλοι,
Τά πολλά λόγια, καί κυρίως “τά μοιρολόγια”, ειναι φτώχεια.
΄Ε ν α ν μόνον τρόπο καταλαβαίνει, σέβεται καί φοβαται ή “τουρκιά”….
Τίς σφαιρες καί τίς όβίδες.
Ούτε σέβεται π ο τ έ καί τιμάει τίς συμφωνίες πού κάνει, άφου βασική της πολιτική ειναι νά τίς καταπατάη, προτου στεγνώσει τό μελάνι των ύπογραφων.
Όσο γρηγορότερα τό καταλάβετε αύτό τόσο καλύτερα.
“Θεωρώ άκρως ευτυχή τον εαυτό μου που δεν είμαι Κύπριος ηγέτης, […]”
και εγώ χαίρομαι που δεν είσαι Κύπριος ηγέτης, για ευνόητους λόγους…
Αγαπητοί φίλοι,
Κάποιος έγραψε πως το 40% της Κύπρου μας είνε υπό κατάληψη. Κάνει λάθος:
37% (Τουρκία) + 9% (Βρεττανία) = 46%, δηλαδή σχεδόν το μισό νησί! Πώς έχουμε καταφέρη και συνεχώς ξεχνούμε ότι μετά την είσβολή του ’74 και την είσοδο της Κύπρου στην ΕΕ οι συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου έχουν εκπέση; Τί θα γίνη; Μια ζωή θα χαϊδεύουμε τους Άγγλους; Δεν φτάνει το κακό που μας έχουν κάνη; Δεν πρέπει κάποτε να αρχίσουμε συνομιλίες αποχώρησής τους από το νησί;
Ὁ Στρατὸς ἦταν ἀπολύτως ἀξιόμαχος καὶ μία γενικευμένη ἑλληνοτουρκικὴ σύρραξις μὲ τὴν Τουρκία θὰ ἦταν νικηφόρος γιὰ τὴν Ἑλλάδα, ὅπως οἱ Αἰθίοπες π.χ. πῆραν φαλάγγι τοὺς Σομαλούς τὸ 1998-2000. Αὐτὰ ὐπεστήριζε ὁ μακαρίτης ὁ Ζίγδης καὶ ὄχι κανένας χουντικός. Ἀλλὰ οἱ προδότες ἔπρεπε νὰ συκοφαντήσουν τὸ ἀξιόμαχο τοῦ Στρατοῦ γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴν προδοσία τους.* Τὸ ἴδιο καὶ ἡ Σερβία δὲν θὰ ἔχανε τὴν Βοσνία-Ἑρζεγοβίνη ἂν δὲν ξεχνοῦσε τί σημαίνει Ἔθνος ἀλλὰ κρυβόταν πίσω ἀπὸ τὸ διαφορετικὸ κράτος, ὄπως κάνουν οἱ προδότες Ἑλλαδῖτες ἀπὸ τὸ 1974 ἕως σήμερα. Ἀνοησία εἶναι τὸ νὰ μὴ πολεμᾷς ὅταν δέχεσαι ἐπίθεσι ἀπὸ φόβο μήπως σφαγῇς. Τότε καὶ σφάζεσαι καὶ σκλαβώνεσαι. Τέλος, ἡ Ἐλευθερία ἀπαιτεῖ θυσίες: εὐτυχῶς ποὺ οἱ Μακεδονομᾶχοι καὶ οἰ Βαλκανιομᾶχοι δὲν ἐσκέπτοντο ὅπως ἔσύ, ὁ μὴ ἀνόητος, διότε τότε, ἐγὼ στὴν Βέρροια θὰ φοροῦσα ἀκόμη φέσι.
*Παρομοίως, σήμερον, πολλοὶ ψιθυρίζουν ὅτι ἡ νῦν κυβέρνησις ἐκακολόγησε, ὅσον καμμία ξένη προπαγάνδα, τὴν Ἐθνική μας Οἰκονομία, ὥστε νὰ μᾶς πλασάρῃ τὸ ΔΝΤ ὡς μονόδρομο.