Sunday 24 March 2024
Αντίβαρο
Δημήτριος Γ. Μαυρίδης Ιστορία: Αρχαιότητα

Η οικουμενική πολιτιστική «δεξίωση» της καθ' ημάς Ανατολής ως συμβολή του Μιθριδάτιδου Βασιλέως της Κομμαγηνής (Ευφρατησίας) Αντιόχου Α Θεού «Δικαίου», «Φιλέλληνος» και «Φιλορωμαίου»

Από παλαιοτάτων χρόνων η περιοχή γύρω
από τις πήγες του Ευφράτη ήταν σημείο συναντήσεως πολεμικών, πολιτικών και πολιτισμικών
συγχρωτισμών. Η περιοχή γενικώς ονομάζονταν «Αρμενία» και γίνονταν διάκριση σε «μεγάλη»
και «μικρή» η σε «παλαιά» και «νέα» Αρμενία. Όταν εννοείτο η περιοχή πέραν των
πηγών, δηλαδή προς τα ανατολικά τότε μιλούσαν για την μεγάλη η παλιά Αρμενία,
ενώ για τις περιοχές πριν τις πηγές, δηλαδή το δυτικό μέρος, τότε την
αποκαλούσαν μικρή η νέα Αρμενία.

Ο όρος Αρμενία ήταν μάλλον ασαφής
καθότι και σε  συναξάρια ακόμη περιοχές
καθαρά π.χ. «ποντιακές» αποκαλούνται Αρμενία, όπως συμβαίνει π.χ. στον βίο του αγίου
Ιωάννου Χρυσοστόμου, αλλά και άλλων αγίων. Στα χρόνια μάλιστα των σταυροφοριών
(πριν και λίγο μετά) λόγω των μεγάλων πληθυσμιακών μετακινήσεων από την μεγάλη Αρμενία
προς την περιοχή της αρχαίας Κομμαγηνής το όνομα μικρή Αρμενία εμπεδώθηκε περισσότερο.

Σε αυτήν λοιπόν την ευρύτερη περιοχή
των πηγών του Ευφράτη ευρίσκεται και το αρχαίο βασίλειο της Κομμαγηνής[1]  του οποίου η ιστορία αρχίζει από πολύ νωρίς, δηλαδή
τον 9ο π. Χ. αιώνα. Είναι μάλιστα πολύ πιθανό να ήταν και μέρος του βασιλείου
των Χετταίων (Πελασγών Χετταίων, βλέπε και τους Ετεοκρήτες του Ομήρου), που είχε
ως πρωτεύουσα την Χαττούσα, της οποίας τα κτίσματα έχουν κατάδηλη ομοιότητα με
τα ανάκτορα των Μυκηνών (π.χ. Πύλη Λεόντων).

Οι Ετέοι είχαν μάλιστα στενές επαφές
με τους συγγενείς τους, τους “Αχιγιάβα”, δηλαδή τους Αχαιούς και ο βασιλιάς
τους μάλιστα αποκαλούσε τον Αχαιό βασιλέα «αδελφέ μου». Μετά από διαδοχικές υποδουλώσεις
υπό περσικό και ασσυριοβαβυλωνικό ζυγό, η Κομμαγηνή διοικείται από το 323 π. Χ.
από τους Έλληνες του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των διαδοχών του. Τους Έλληνες διαδέχονται
οι Ρωμαίοι[2] και μετά ακολουθεί η ενσωμάτωση
της στο Αρμενικό βασίλειο. Από το 109 π. Χ. η Κομμαγηνή αποκτά την ανεξαρτησία
και έκτοτε την κυβερνούν οι Μιθριδάτιδες βασιλείς της, με πρώτο τον Μιθριδάτη Καλλίνικο[3].

Το όνομα του βασιλείου καθεαυτό
είναι μια σύνθεση ελληνικών λέξεων και σημαίνει κάτι σαν «συνάντηση» ή
«δεξίωση»[4] Γενών (εθνών, φυλών),
βασικά δηλαδή του ελληνικού και του περσικού γένους ή πολιτισμού ειδικότερα.
Ιστορικά η περιοχή της Κομμαγηνής[5] κατελάμβανε μια μεγάλη έκταση
από τα βόρεια της Συρίας μέχρι και τον Αντίταυρο. Στα όρια αυτής της περιοχής βρίσκεται
ένα αξιόλογο μνημείο του πολιτισμού της Κομμαγηνής – είναι το ιερόν τέμενος του
Νέμρουτ Νταγ επί της οροσειράς του Αντιταύρου. Βασικά πρόκειται για ταφικό μνημείο
του Αντιόχου Α’, υιού του Καλλίνικου σε επιβλητική τοποθεσία ύψους 2.150 μ. περίπου.

Πριν όμως εξιστορήσω, εν συντομία
βέβαια, τα του όρους
Nemrud Dag, θα ήθελα να αναφερθώ στην πόλη της Μαλάτειας,
διότι έτσι είναι η πόλη αυτή γνωστή σε εμάς τους Έλληνες. Η πόλη αυτή λοιπόν της
Μαλάτειας (δηλαδή η αρχαία Μελίτη
και η βυζαντινή Μελιτινή) βρίσκεται κάπου στο νοτιοανατολικό άκρο της Τουρκίας
και κοντά στα σύνορα Συρίας / Ιράκ. Είναι ιστορική πόλη και γνωστή για την περίφημη
μάχη του 575 μ. Χ. όπου ο Ιουστίνος κατατρόπωσε τον βασιλιά των Περσών Χοσρόη, έτσι
που από τότε οι Πέρσες έπαψαν πλέον να είναι ένας επικίνδυνος γείτονας[6]. Εκεί λοιπόν κοντά ευρίσκεται
και ο Ευφράτης ποταμός ή καλλίτερα το τεράστιο φράγμα του και λίγο μακρύτερα
στο όρος
Nimrod Dag
(οροσειρά
του Ταύρου / Αντίταυρου
), σε υψόμετρο 2.160 μ. ακριβώς (μετρημένο με
GPS) το ταφικό μνημείο του Αντιόχου
Α΄[7].

Ο προαναφερθείς λοιπόν Αντίοχος Α΄ της Κομμαγηνής (βασιλεία
από 69 – 38 π. Χ.) ίδρυσε ένα «ιερόν»
με ένα σύνολο ανάγλυφων πλακών, αγαλμάτων και ανδριάντων ύψους 5 έως
7 μ.,
προς «μνημόσυνον αιώνιον» της βασιλείας του και των «θεοποιημένων»
προγόνων του. Όπως ο ίδιος μας πληροφορεί (το έχει λαξεύσει πάνω
σε πέτρινες πλάκες και μάλιστα σε Ελληνική γλώσσα
) έλκει από πατέρα (Μιθριδάτης
Καλλίνικος[8]
)
την καταγωγή του από τους Πέρσες  με απαρχή
τον Δαρείο (Δαρείος Α΄ , 522-486 π. Χ.), ενώ από μητέρα (Λαοδικεία,  γυναίκα του Μιθριδάτη Καλλινίκου και απόγονος
του Σελεύκου Α’ , Νικάτορος)
δηλώνει Έλληνας με απαρχή τον Μέγα Αλέξανδρο
(356-323 π. Χ.)[9].
Μάλιστα η σειρά των Ελλήνων προγονών ανάγεται στον Πτολεμαίο Α΄ Σωτήρα της Αίγυπτου, τον Αντίγονο Α΄ Μονόφθαλμο τον Μακεδόνα, τον Λυσίμαχο Θράκης και τον ηγεμόνα της Μακεδονίας Αντίπατρο[10]. Με την Ελληνίδα σύζυγο
του Ισιάδα απέκτησαν πέντε παιδιά, τον διάδοχο του Μιθριδάτη Β’, την Λαοδίκεια,
σύζυγο του Ορώδη Β’ της Παρθίας, τον Αντίοχο Β’, την Αντιοχίδα και μια άλλη
κόρη, σύζυγο του Αρταβάσδη Α’, της Ατροπατηνής.

Αριθμός

Πέρσες πρόγονοι

1

Δαρείος I, «Βασιλεύς Βασιλέων»

522-486
π. Χ.

2

Ξέρξης I

486-464
π. Χ.

3

Αρταξέρξης I

464-425
π. Χ.

4

Δαρείος II Όχος

425-404
π. Χ.

5

Αρταξέρξης II Μνήμων

404-359
π. Χ.

6

Ορόνδης I (Αροάνδης)

401
π .Χ.

7

Ροδογούνη («Ροδογέννητη» ή «πορφυρογέννητη»)[11]

8

Άγνωστος

?

Άγνωστος

?

10

Σάμος I

250 π. Χ.

11

Αρσάμης

230 π. Χ.

12

Άγνωστος

223-187 π. Χ.

13

Πτολεμαίος

163-130
π. Χ.

14

Σάμος II Θεοσεβής Δίκαιος, πατέρας Μιθριδάτη Ι Καλλίνικου

130-109
π. Χ.

15

Μιθριδάτης I Καλλίνικος

109-69 π. Χ.

Αριθμός

Έλληνες Πρόγονοι

1

Αλέξανδρος
ο Μέγας

356-323 π. Χ.

2

Σέλευκος
I Νικάτωρ

304-279 π. Χ.

3

Αντίοχος
 I Σωτήρ

279-262 π. Χ.

4

Αντίοχος
 II Θεός

261-246 π. Χ.

5

Σέλευκος
II Καλλίνικος

246-225 π. Χ.

6

Σέλευκος
III Σωτήρ

225-223 π. Χ.

7

Αντίοχος  III ο Μέγας

223-187 π. Χ.

8

Σέλευκος
 IV Φιλοπάτωρ

187-176 π. Χ.

9

Αντίοχος
 IV Επιφανής

176-164 π. Χ.

10

Δημήτριος
I Σωτήρ

162-150 π. Χ.

11

Δημήτριος
II Νικάτωρ

145-125 π. Χ.

12

Κλεοπάτρα
Θεά, σύζυγος Δημητρίου  
II

13

Αντίοχος  VIII Γρύπος

125-96 π. Χ.

14

Τρύφαινα,
σύζυγος Αντίοχου
VIII Γρύπου
και μητέρα Λαοδικείας VII

15

Λαοδίκεια
VII Θεά Φιλάδελφος, σύζυγος Μιθριδάτη
I,

μητέρα
Αντιόχου Ι Θεού και κόρη Αντίοχου  VIII
Γρύπου

16

Ισιάς
Φιλόστοργος, σύζυγος Αντίοχου
I Θεού

17

Αντίοχος I  Θεός Δίκαιος Επιφανής Φιλορωμαίος Φιλέλλην

69-38 π. Χ.

Πίνακας 1: Πρόγονοι
Αντιόχου Α’ Θεού Δικαίου Φιλλέληνος και Φιλορωμαίου

 

Παρόλο που κάθε ηγεμόνας της εποχής
εκείνης φρόντιζε να κατάγεται από «επίσημους» προγόνους, στην περίπτωση του
Καλλίνικου και του Αντίοχου Α’ το γενεαλογικό δένδρο δεν είναι
«κατασκευασμένο». Η αναγραφή των προγονικών (πίνακας 1) ονομάτων, άλλα και
αυτών των απογόνων, μας δίνει μια εικόνα της οικουμενικότητας του DNA των
αναφερθέντων Μιθριδατιδών βασιλέων.

 

Αριθμός

Απόγονοι

18

Μιθριδάτης
ΙΙ

38-20 π. Χ.

19

Μιθριδάτης
ΙΙΙ

20-12 π. Χ.

20

Αντίοχος  ΙΙΙ

12-17 π. Χ.

21

Αντίοχος  ΙV και σύζυγος Ιοτάπα

38-72 μ. Χ.

Πίνακας 2: Απόγονοι
Αντιόχου Α’ Θεού Δικαίου Φιλλέληνος και Φιλορωμαίου

 

Τα τεράστια αυτά αγάλματα (ότι απέμεινε
δηλαδή) παριστάνουν από αριστερά προς δεξιά τον Αντίοχο Α’, την πάτρια θεά Κομμαγηνή
(με «κάλαθο» στο κεφάλι), τον Δία ή Αχούρα Μάζδα, Ορομάσδης, τον
Απόλλωνα ή Μίθρα – Ήλιο – Ερμή , τον Ηρακλή – Άρη, ένα λιοντάρι /
aslan (επίγεια και «εφήμερη»
δύναμη) και ένα αετό / kartal (θεία και «αιώνια» δύναμη)[12]. Πάνω στις πέτρινες
πλάκες δεν είναι μόνο χαραγμένα τα ονόματα των Ελλήνων και Περσών προγόνων του
Αντίοχου Α’, αλλά επίσης και ο «Νόμος» του (εντολές και παραινέσεις στα ελληνικά
περί του «ιερού τόπου» προς τους απογόνους του). Οικουμενικό όμως ενδιαφέρον
παρουσιάζουν οι ανάγλυφες σε πέτρα «δεξιώσεις» του, όπου ο Αντίοχος Α’ χαιρετά
με το δεξί χέρι (δεξιώνεται) τον Ηρακλή, τον Απόλλωνα και την επιτόπια θεά
Κομμαγηνή.

Από τις άνω αναφερθείσες επιγραφές ιδιαίτερο
αστρονομικό ενδιαφέρον παρουσιάζει το 5ο ανάγλυφο (1, 75 μ. επί 2, 40 μ.), όπου απεικονίζεται
ένα λιοντάρι με την Σελήνη κρεμασμένη στο λαιμό του και με 19 αστέρια χαραγμένα
πάνω στο σώμα του. Από αυτά τρία (3) είναι μεγάλα (συμβολίζουν με ελληνικά γράμματα τους πλανήτες Δια,
Ερμή
και Άρη)
και έχουν 16 ακτίνες (πανομοιότυπα με το αστέρι της Βεργίνας), ενώ τα
υπόλοιπα 16 μικρότερα αστέρια έχουν από 8 ακτίνες. Πρόκειται δηλαδή για το
παλαιότερο ωροσκόπιο του
κόσμου και μάλιστα με ελληνική επιγραφή και το Μακεδονικό αστέρι (Βεργίνας).
Είναι λοιπόν το ωροσκόπιο της ανέγερσης του ιερού από τον Αντίοχο Α’, γιό του Μιθριδάτη 
«Καλλίνικου»
(= πορθητή)[13], το έτος 62 π. Χ., στις
14 Ιουλίου και περίπου στις 19.30.

Η ευρύτερη λοιπόν  περιοχή της Mαλάτειας ή Μελιτινής ήταν πάντα
πεδίο συγκρούσεων και «συναντήσεων»
διαφόρων πολιτισμών. Ενώ κατά την ρωμαϊκή περίοδο ο Αντίοχος Α΄ ( όπως και ο
Αριοβαρζάνης της Καππαδοκίας) ήταν πολύ προσεκτικός με τους τότε ισχυρούς της
οικούμενης (εξ ου και «φιλορωμαίος»
απεκλήθη), κατά την ύστερο-βυζαντινή περίοδο (Ρωμανία) στην περιοχή υπήρχαν
ονομαστές επισκοπές όπως τα Σαμοσάτα, η Απάμεια, η Κύρρος, η Ιεράπολις, η
Μακεδονόπολις και η Γερμανίκεια
, με πολλούς αγίους καταγόμενους  ή μαρτυρήσαντας εκεί.

Μεταξύ αυτών και ενδεικτικά μόνο είναι
π.χ. ο άγιος Δομετιανός επίσκοπος Μελιτινής (10.01.), ο άγιος Ευθύμιος ο Μέγας
(εκ Μελιτινής ή Μελίτης, 20.01.), οι άγιοι επτά οι εν Σαμοσάτοις τελειωθέντες
μάρτυρες Φιλόθεος, Υπερέχιος, Άββιβος, Ιουλιανός, Ρωμανός, Ιάκωβος και
Παρηγόριος (29.01.),  ο άγιος Ακάκιος,
επίσκοπος Μελιτινής (31.03 και 15.09), ο άγιος ιερομάρτυρας Ευτυχής επίσκοπος
Μελιτινής (28.05), οι άγιοι τρεις μάρτυρες οι εν Μελιτινή τελειωθέντες (21.07.),
ο εκ Πολύευκτος μάρτυς (09.01.), η εκ Μελιτινής αγία Κυριακή (07.07), οι εκ
Μελιτινής επτά μάρτυρες Ρωμύλος, Ζήνων, Μακάριος, Ανδροπελαγία, Καλοδότη, Θέκλα
και οι συν αυτούς 1.120 μαρτυρήσαντες στρατιώτες του ρωμαϊκού στρατού.

Τα Σαμοσάτα μάλιστα, τα οποία ιδρυθήκαν από τον Μιθριδάτη Α’, πατέρα
του Αντίοχου Α’, περίπου το 80 π. Χ., ήταν πρωτεύουσα του βασιλείου της
Κομμαγηνής, το οποίο όπως αναφέραμε και πιο πάνω επεκτεινόταν από τον Ταύρο
μέχρι και την σημερινή Γαζιανθό (
Gaziantep).
Τα αρχαία Σαμόσατα ήταν όμως και πατρίδα του Λουκιανού και του Ευσεβίου των
Σαμοσατέων. Αργότερα μάλιστα έγιναν και έδρα επισκόπου και τόπος μαρτυρίου
πολλών αγίων. Τα Σαμοσάτα όμως έχουν και μια ιδιαίτερη σημασία για τον
Χριστιανισμό ως γενέτειρα του Λουκιανού, μέσω του οποίου, εμμέσως πλην σαφώς,
μας παραδίδεται στο έργο «Περί της
Περεγρίνου Τελευτής
» η «απόδειξη» για την «ιστορικότητα» του Κ.Η.Ι.Χ
λέγοντας, ότι: «(11)…μετά γουν εκείνον ον έτι σέβουσιν, τον
άνθρωπον, τον εν τη Παλαιστίνη ανασκολοπισθέντα, ότι καινήν ταύτην τελετήν
εισήγαγεν ες τον βίον… (13) …έπειτα δε ο νομοθέτης πρώτος έπεισεν αυτούς ως
αδελφοί πάντες είεν αλλήλων, έπειδαν άπαξ παραβάντες, θεούς μεν τους Ελληνικούς
απαρνήσωνται, τον δε ανεσκολοπισμένον εκείνον σοφιστήν αυτόν <Ιησούν
Χριστόν> προσκυνώσι και κατά τους εκείνου νόμους βιώσι, καταφρονούσιν ουν απάντων
εξ ίσης και κοινά ηγούνται
».

 

Δημήτριος Γ. Μαυρίδης


[1] Αργότερα εισήχθη και η
ονομασία Ευφρατησία (από τον Ευφράτη ποταμό).

[2] Οι σχέσεις των Μιθριδατιδών
με τους ρωμαίους υπαγορευόταν από την διπλωματία, αλλά και την επήρεια της
Ελληνορωμαϊκής πολιτισμικής ώσμωσης της ώριμης πλέον Ελληνιστικής εποχής .

[3] Η φιλορωμαϊκή αφοσίωση του
γιου του Αντιόχου Α’ ήταν τόσο δεδομένη, ώστε 
η Ρωμαϊκή Γερουσία να του απένειμε τιμές, όπως την Toga Praetexta,
σκήπτρο  από ελεφαντοδόντο και πολυτελή
αμφίεση. Ήταν αρωγός του Κικέρωνα (όταν ο Κ. ήταν κυβερνήτης Κιλικίας), του
Πομπηίου (εναντίον του Καίσαρα) και στα «δύσκολα» έκλεισε ειρήνη με τον γνωστό
Αντώνιο (της Κλεοπάτρας).

[4] «Σπονδαί τ’ άκρητοι και δεξιαί, ήις επέπιθμεν» λέγει ο Όμηρος
(Ιλιάς, Β’, 341), δηλαδή σπονδές από καθαρό (άνυδρο) κρασί (άκρητος = α +
κράμα) και χειραψίες (της δεξιάς χειρός εννοείται), τις οποίες εμπιστευόμαστε!

[5]Γειτονικές περιοχές της
Κομμαγηνής είναι η Σοφηνή (Ανατολικά), Οσροηνή (Νοτιοανατολικά) και Αδιαβηνή ,
Ατροπατηνή ακόμα ανατολικότερα.

[6] Ήρθαν όμως στο προσκήνιο οι
Άραβες ως συνεχιστές της αντιπαλότητας.

[7]Το όρος Nimrod Dag
είναι κοντά στη πόλη
Karadut του νομού Kahta[7], της
επαρχίας
Adiyaman και ανακαλύφθηκε από τον Γερμανό μηχανικό Karl
Sester, το 1881. Το έτος 1882-83 οι Karl
Humann and Otto Puchstein δημοσιεύουν (1890) το βιβλίο τους «Reisen
in Kleinasien und
Nordsyrien». Οι Τούρκοι Osman
Hamdi Bey and Osgan Effendi δημοσιεύουν το 1883 τα αποτελέσματα των
ερευνών τους με τίτλο «
Le Tumulus de Nemroud Dagh».
Το  1989 το όρος «
Nemrut
Dag» και η περιοχή του ανακηρυχθήκαν σε εθνικό
πάρκο.

[8] Η μητέρα του Μιθριδάτη
Καλλίνικου ονομαζόταν Ισιάς, η αδελφή του Αντιοχίς και η κόρη της Άκα.

[9]Η μητέρα του Λαοδίκεια Ζ΄
γέννησε τέσσερεις κόρες κατά σειρά και η ανακούφιση του πατέρα του Μιθριδάτη Καλλίνικου
ήταν πολύ μεγάλη, όταν γεννήθηκε «υιός», δηλαδή διάδοχος του θρόνου και πήρε το
όνομα του παππού του, τον πατέρα της μητέρας του, την οποία αγαπούσε πολύ  ως «φιλομήτωρ υιός» όπως ο ίδιος
σχετικά αναφέρει.

[10] Όλοι αυτοί (Σέλευκος  Α’ 
Νικάτωρ μέχρι και τον Αντίπατρο Μακεδονίας)
υπήρξαν στρατηγοί του
Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ο δε γάμος των γονέων του Αντιόχου Α’ ήταν «διπλωματική»
κίνηση των εκατέρωθεν βασιλείων και έτσι «ασπάστηκε» ο Αντίοχος Α’ οριστικά τον
Ελληνικό πολισμό.

[11] Σύζυγος Ορόνδη,
κόρη του Αρταξέρξη ΙΙ, που νίκησε τον αδελφό του Κύρο (401 Π. Χ.) με την
βοήθεια του στρατηγού του (και γαμπρού μετέπειτα) Ορόνδη Ι.

 

[12] Επειδή κατά καιρούς μερικοί
«έγκυροι» και ανιστόρητοι εκφράζουν απόψεις «σκοπιμότητας» περί της καταγωγής
του αετού, ως συμβόλου της Ρωμανίας («Βυζαντίου») και των Κομνηνών
αυτοκρατόρων, ως δήθεν σύμβολο των Σελτζούκων ή άλλων, καταθέτω  την προσωπική μου μαρτυρία, ότι δηλαδή στα
βραχογραφήματα της αρχαίας Χαττούσας (πρωτεύουσα των Έλληνό-Πελασγών Χετταίων ή
Ετέων,  εξ ου και το ομηρικό Ετεοκρήτες
«μεγαλήτορες» δηλαδή μεγαλόψυχοι ή αληθινοί Κρήτες) υπάρχουν αετοί δικέφαλοι
και μονοκέφαλοι «ποντιακοί», χώρια τα Μυκηναϊκά «κυκλώπεια» τείχη με την
επίσης εκπληκτική «πύλη των λεόντων».

[13] Ο πατέρας του Μιθριδάτης Ι ο
Καλλίνικος διοργάνωσε ολυμπιακούς αγώνες εφάμιλλους προς το πρότυπο τους στην
Ολυμπία και λόγω των επιδόσεων του στους αγώνες επονομάσθηκε «Καλλίνικος».

.

7 comments

B.A. 29 July 2010 at 08:27

Συγχαρητήρια για το άρθρο.

Να προσθέσω ότι εκτός από τοβ αετό (δικέφαλο και μονοκέφαλο), στο ταφικό μνημείο υπάρχει και η ημισέληνος με το άστρο, αρχαίο σύμβολο του Βυζαντίου των Μεγαρέων, αλλά και των Μιθριδατιδών του Πόντου.

Δεν ξέρω μόνο εάν η χρήση του όρου “Έλληνό-Πελασγών Χετταίων” είναι δόκιμη.

Reply
mauridhs 30 July 2010 at 07:45

Κι όμως, ο δικέφαλος αετός των Παλαιολόγων προέρχεται από τον δικέφαλο αετό των Σελτζούκων και Τουρκομάνων (Ντανιζμίντ) της Μικράς Ασίας που μάλλον και αυτοί τον δανείστηκαν από τα γραφογραφήματα της Μικράς Ασίας. Οι νομισματικές μαρτυρίες είναι άφθονες.
Δημήτρης Μαυρίδης

Reply
Δημητριος Γ. Μαυριδης 2 August 2010 at 14:27

Οντως η ημισεληνος υπαρχει σε πολλα ταφικα μνημεια και επιγραφες (επιγραμματα) των αιωνων μεταξυ 2. π.Χ και σχεδον τελη 2. μ. Χ.. Οσον αφορα την εκφραση “Έλληνό-Πελασγών Χετταίων” δεν ειναι μεν δοκιμη “επιστημονικα” εκφραζει ομως κατα την αποψη μου αυτο που πρεπει να τονισθει: οτι Ελληνες, Πελασγοι και Χετταιοι(και οχι μονον, αλλα εστωσαν ουτως, σαν “αντιπροσωποι και αλλων ελληνικων φυλων, οπως π. χ. Λυδες, Καρες,κ.α.)ειναι “αδελφα φυλα”.

Δ.Γ. Μαυριδης

Reply
Δημητριος Γ. Μαυριδης 2 August 2010 at 14:57

Αγαπητε συνεπωνυμε και συν-χθονε (γεννηθηκα μεν στην Ξανθη, αλλα δεν διαμενω εκει, ενω απο οτι γνωριζω απο το εξαιρετικο βιβλιο σας “ΞΑΝΘΗ” με σας συμβαινει το αντιθετο)συμφωνω, οτι μαλλον “δανειστηκαν” τους μονο-δικεφαλους αετους, οπως και με τοσα αλλα πραγματα. Ισως ομως με την θεωρια των “δανειων” να αδικουμε μια μεγαλη μεριδα του τουρκικου λαου, ο οποιος δεν δανειστηκε, αλλα απλα κρατησε σε χρηση, αυτα που γνωριζε σαν ρωμαιικος λαος, πριν δηλαδη ακομη αναγκαστει να “απολαυσει” τα πιλαφια του παραδεισου. Ισως θα ηταν χρησιμο προσεχως να γινει και μια αναφορα στα λεγομενα “γλωσσο- η λεξο-δανεια” της τουρκικης, με την εννοια της ετυμολογικης ανασκαφης των λεξεων, καθοτι η ετυμολογια ειναι νομιζω η ανασκαφικη αρχαιολογια της γλωσσας. Ενα παραδειγμα: ντεφτερι το λεμε και το ξαναλεμε και τουρκικο το αποκλαουμε – δεν ομως, διοτι το ετυμον της λεξεως παραπεμπει στας “διφθερας και μεμβρανας” του Απ. Παυλου, αλλα και της Γραμμικης Β (αλλο ενα πεδιο δοξης λαμπρον). Παρεπιπτωντως θελω να τονισω, οτι στην Χαττουσα υπαρχουν και (δυο) περιπτωσεις παραστασης ανδρων με φορεσια, που ειναι απαραλλαχτα “ποντιακη”.

Δ. Γ. Μαυριδης

Reply
mauridhs 3 August 2010 at 11:32

Πράγματι κ. Μαυρίδη ,ενδιαφέρουσα είναι η ιδέα ότι οι εκτουρκισμένοι αυτόχθονες της Μικράς Ασίας κράτησαν σε χρήση αυτά που γνώριζαν ως Ρωμηοί. Επίσης χρήσιμη θα αποδειχθεί η ετυμολογική έρευνα της τουρκικής που απ όσα γνωρίζω δεν έχει ακόμη επιχειρηθεί.

Δημήτρης Μαυρίδης

Reply
imago 3 August 2010 at 13:36

Δεν γνωρίζω κατά πόσο χρήσιμη θα ήτανε μια ετυμολογική έρευνα της τουρκικής. Σήμερα μετράει η εθνική συνείδηση όχι οι πολιτισμικές καταβολές!

Reply
mauridhs 3 August 2010 at 16:43

Αυτό που λέτε είναι μόνο εν μέρει σωστό κ. Imago. Η βίαιη επιβολή της τουρκικής εθνικής ταυτότητας παρά την επιτυχία της γεννά ερωτηματικά σε πολλούς. Η διαφαινόμενη αποδυνάμωση του Κεμαλισμού θα επιτείνει τέτοιες διεργασίες. Επί πλέον φαίνεται μάλλον να αποτυγχάνει ο εκτουρκισμός των εκατομμυρίων Κούρδων που έχουν διασπαρεί παντού και χαρακτηρίζονται από υψηλούς δημογραφικούς δείκτες. Πολλοί αμφισβητούν το πληθυσμιακό πλεονέκτημα της Τουρκίας αναλύοντας τις δημογραφικές τάσεις που οδηγούν σε πλειονότητα πληθυσμών με ασθενή και αμφίβολη αποδοχή της τουρκικής ταυτότητας.
Στα πλαίσια αυτά κάθε διερεύνηση της ιστορικής και πολιτισμικής πραγματικότητας στη Μικρά Ασία είμαι βέβαιος ότι σύντομα θα αποδειχθεί χρήσιμη.

Δημήτρης Μαυρίδης

Reply

Leave a Comment

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.