Monday 25 March 2024
Αντίβαρο
Ανδρέας Σταλίδης Μακεδονία Σκοπιανό

Η απίστευτη κοροϊδία των «Συνταγματικών τροποποιήσεων» στα Σκόπια για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Ο επιθετικός «μακεδονισμός» παραμένει. Ευθεία παραβίαση της Συμφωνίας.

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.

Προσοχή. Ανάρτηση για γερά στομάχια.

 
Πριν 3 ημέρες ανακοινώθηκαν οι αλλαγές στο Σύνταγμα των Σκοπίων που προτίθεται να φέρει στη Βουλή για ψήφιση ο Ζάεφ, κατά τη Συμφωνία των Πρεσπών. Η κοροϊδία πέφτει σύννεφο. Μας δουλεύει μπροστά στα μάτια μας.
 
ΠΡΩΤΟΝ.
 
Σύμφωνα με την πρώτη τροπολογία αλλάζει παντού το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας» σε «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας» εκτός από το άρθρο 36!
 
Θέλει να αφήσει ένα παραθυράκι ότι το κράτος θα μπορεί να ονομάζεται «μακεδονικό», έστω και σε ένα μόνο σημείο, σε ευθεία παράβαση του άρθρου 1(3) της Συμφωνίας των Πρεσπών που ρητά ορίζει ότι το κράτος και σε ό,τι το αφορά θα πρέπει να ονομάζεται με το επίθετο που ορίζει το όνομα, δηλαδή «βόρειο μακεδονικό». (εκτός της υπηκοότητας και της γλώσσας, άλλη πονεμένη ιστορία αυτό).
 
ΔΕΥΤΕΡΟΝ.
 
Το άρθρο 36 λέει τα εξής.
 

«Η Δημοκρατία εγγυάται συγκεκριμένα δικαιώματα κοινωνικής ασφάλισης σε βετεράνους του αντιφασιστικού πολέμου και σε όλους τους Μακεδονικούς εθνικοαπελευθερωτικούς πολέμους, στους ανάπηρους πολέμου, σε εκδιωγμένους και φυλακισμένους για τις ιδέες της ξεχωριστής ταυτότητας του Μακεδονικού λαού και του Μακεδονικού κράτους όσο και στα μέλη των οικογενειών τους χωρίς μέσα υλικής και κοινωνικής διαβίωσης. Τα συγκεκριμένα δικαιώματα ρυθμίζονται από το νόμο».

 
Εκ πρώτης όψεως το άρθρο το βρίσκουμε λίγο «κουφό». Σωστά; Ειδικά εφόσον είναι το μοναδικό άρθρο στο οποίο, εκεί στο τέλος, το κράτος ονομάζεται σκέτα «μακεδονικό» και όχι «κράτος της Βόρειας Μακεδονίας».
 
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Ποιοι είναι οι «εθνικοαπελευθερωτικοί πόλεμοι», που είχαν μάλιστα και «εκδιωγμένους» «για τις ιδέες της ξεχωριστής ταυτότητας των Μακεδόνων και του Μακεδονικού κράτους» και μάλιστα τα δικαιώματα των οποίων ο Ζάεφ θέλει να προστατέψει και από τα «μέλη των οικογενειών τους»;
 
Πρέπει να είναι αρκετά ψιλιασμένος κανείς για να σκεφτεί ότι οι «εθνικοαπελευθερωτικοί πόλεμοι» των (ψευδο)«μακεδόνων», είναι το Ήλιντεν, και …ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος!
 
Σωστά καταλάβατε! Οι βετεράνοι, οι εκδιωγμένοι, αυτοί που διώχθηκαν για τις ιδέες τους περί ξεχωριστής ταυτότητας «Μακεδόνων» (ξεχωριστή από ποια; δεν αναρωτηθήκατε; το «ξεχωριστή» δεν προϋποθέτει μία κάποια σύγκριση; καλά το πάτε, το βρήκατε!), είναι όσοι έφυγαν από την Ελλάδα κατά τον εμφύλιο πόλεμο.
 
Ευθεία βολή λοιπόν εναντίον της Ελλάδας, ευθεία βολή υπέρ δημιουργίας προβλημάτων και ανάσυρσης «μακεδονικής μειονότητας» στην Ελλάδα, καταπιεσμένης για τις ιδέες της μέχρι και σήμερα.
 
Όσο κι αν είναι απίστευτο, είναι γεγονός και εντάσσεται στον «μακεδονισμό τους»: θεωρούν τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο 1946-49 είναι «εθνικοαπελευθερωτικός πόλεμος» των «Μακεδόνων».
 
ΤΡΙΤΟΝ.
 
Η δεύτερη τροπολογία αφορά στο προοίμιο του Συντάγματος όπου αντικαθιστά τη λέξη «αποφάσεις» με τη λέξη «διακήρυξη» όταν μιλάει για την «Αντιφασιστική Συνέλευση για την Λαϊκή Απελευθέρωση της Μακεδονίας» του 1944. Οι «αποφάσεις» της συνέλευσης αυτής έλεγαν ότι οι Μακεδόνες της Ελλάδας, της Βουλγαρίας και της «Μακεδονίας» έπρεπε να είναι ενωμένοι στο ίδιο κράτος. Ο Ζάεφ ισχυρίζεται ότι με την αλλαγή της λέξης ως «διακύρηξη» δεν υπάρχουν τέτοιες αναφορές στο συγκεκριμένο κείμενο, άρα δεν υπάρχει πρόβλημα. Ας δούμε ένα απόσπασμα για το τι γράφει αυτό το κείμενο λοιπόν, το οποίο προασπίζεται το Σύνταγμα των Σκοπίων στο προοίμιό τους
 
«Λαέ της Μακεδονίας, λόγω των προδοτών και των αποστατών, το μοιραίο έτος του 1912 σας βρήκε διχασμένους, ματωμένους και αποδιοργανωμένους και η γη σας χωρίστηκε μεταξύ των ιμπεριαλιστών εισβολέων. Αυτή η επαίσχυντη κατάτμηση της Μακεδονίας επιβεβαιώθηκε το 1919 και εσείς συνεχίσατε να είστε υπό τον ζυγό της καταπίεσης…
 
Εν όψει των αιωνίων ιδεωδών του λαού της Μακεδονίας, το πρώτο Μακεδονικό εθνικό συμβούλιο διακηρύσσει σε όλον τον κόσμο τη δίκαιη και αποφασιστική του φιλοδοξία για την ένωση όλου του μακεδονικού λαού με βάση την αρχή της αυτοδιαθέσεως. Αυτό θα θέσει τέλος στην καταπίεση του λαού της Μακεδονίας σε όλα τα τμήματά της…
 
Μακεδόνες υπό την Βουλγαρία και την Ελλάδα η ενοποίηση όλου του λαού της Μακεδονίας εξαρτάται από την συμμετοχή σας στο γιγαντιαίο αντιφασιστικό μέτωπο. Μόνο με την καταπολέμηση του άθλιου φασίστα κατακτητή θα αποκτήσετε το δικαίωμα για αυτοδιάθεση και ένωση ολόκληρου του μακεδονικού λαού. Είθε η συμμετοχή σας στον γενικό αντιφασιστικό αγώνα να δώσει ζωή στις αρχές που διακυρήχθηκαν στο πρώτο εθνικό συμβούλιο της Μακεδονίας και να σβήσει τα σύνορα που σηκώθηκαν διαιρώντας αδελφό από αδελφό, Μακεδόνα από Μακεδόνα.»
 
Πάμε άλλη μία: αυτό το κείμενο διαφυλάσσεται συνταγματικά στο προοίμιο των Σκοπίων.
 
ΤΕΤΑΡΤΟΝ.
 
Η τέταρτη τροπολογία αλλάζει την αναφορά στους Μακεδόνες εκτός Μακεδονίας ως εξής:
 
«H χώρα προστατεύει τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των πολιτών της που κατοικούν ή διαμένουν στο εξωτερικό, και προωθεί τους δεσμούς τους με την πατρίδα τους. Η πολιτεία μεριμνά για τους ανήκοντες στον μακεδονικό λαό που ζει το εξωτερικό».
 
Η πρώτη φράση μιλάει καθαρά για τους «πολίτες» της χώρας που ζουν στο εξωτερικό και πρόκειται για εναρμονισμένη διάταξη με αντίστοιχη δική μας διάταξη για τους απόδημους Έλληνες, όπως ζητήθηκε.
 
Η δεύτερη όμως φράση μιλάει για τους «ανήκοντες στον μακεδονικό λαό», χωρίς να είναι δηλαδή «πολίτες της χώρας». Η φράση αυτή υπάρχει και στο νυν Σύνταγμα, μόνο που αντί για το «εξωτερικό» γράφει «σε γειτονικές χώρες». Η τροποποίηση του Συντάγματος παίρνει τις «γειτονικές χώρες» και τις κάνει «εξωτερικό». Η μέριμνα όμως για τους ανήκοντες στον «μακεδονικό λαό» σε άλλες χώρες, παραμένει.
 
Είναι αλυτρωτικό ή δεν είναι;
 
 
ΠΕΜΠΤΟΝ.
 
Στο άρθρο 7 του Συντάγματος που μιλάει για την «μακεδονική γλώσσα» δεν γίνεται καμία τροποποίηση, παρόλο που στην Συμφωνία των Πρεσπών είναι σαφές ότι δέχεται η πλευρά των Σκοπίων ότι η γλώσσα αυτή «ανήκει στην σλαβικές γλώσσες». Παραμένει αυτούσιο.
 
 
ΕΚΤΟΝ. (το κερασάκι στην τούρτα!)
 
Στην επεξήγηση του πότε θα τεθούν αυτές οι τροπολογίες σε ισχύ γράφει ότι θα τεθούν σε ισχύ «την ημέρα της κυρώσεως από το Κοινοβούλιο της Ελληνικής Δημοκρατίας της Συμφωνίας των Πρεσπών, και του πρωτοκόλλου ένταξης στο ΝΑΤΟ»
 
Αυτό είναι σε ευθεία παραβίαση του άρθρου 2(4) της Συμφωνίας των Πρεσπών, κατά το οποίο «με την ολοκλήρωση των νομικών διαδικασιών» στα Σκόπια, θα ξεκινήσει η διαδικασία ένταξης στο ΝΑΤΟ.
 
Εδώ λοιπόν τροποποιείται μονομερώς η Συμφωνία των Πρεσπών! Πρώτα θα την κυρώσει η Ελλάδα, μετά θα μας βάλετε στο ΝΑΤΟ και μετά θα ισχύσουν οι τροποποιήσεις στο Σύνταγμά μας!
 
Η παραβίαση είναι ωμή.
 
Αν μετά την ένταξη στο ΝΑΤΟ, αρνηθούν τις τροποποιήσεις αυτές, με ποιον τρόπο η Ελλάδα θα μπορέσει να αντιδράσει.
 
Αυτά τα ευρήματα δεν είναι δικά μου. Αντιγράφω την τοποθέτηση του καθηγητή Διεθνούς Δικαίου Άγγελου Συρίγου στον σταθμό 984 στις 5 Νοεμβρίου 2018.
 
Ακούστε τον εδώ.

Η συνέχεια του άρθρου σε πιο συγκροτημένο κείμενο, όπως δημοσιεύθηκε στην Εστία

Κοροϊδία Ζάεφ με τις Συνταγματικές τροπολογίες [ο αλυτρωτισμός ενδημικό δομικό στοιχείο της ταυτότητάς τους]

 

86 comments

NF 6 November 2018 at 07:08

@Admin

Το γενικο πνευμα της συμφωνιας των Πρεσπων ειναι οτι “καμμια πλευρα δεν εχει μονοπωλιο στο ονομα, μπορουν να το χρησιμοποιουν αμφοτεροι, πλην ομως του δινουν διαφορετικο περιεχομενο”.

Προ ολιγων ημερων αποβληθηκαν απο Λυκειο του Γερακα μαθητες που τραγουδησαν το “Μακεδονια ξακουστη”.

Και η Υπουργος Αμυνας των Σκοπιων δηλωσε οτι το εμβατηριο αυτο ειναι μη φιλικο προς τη χωρα της και δεν πρεπει να χρησιμοποιειται.

Το εμβατηριο εχει το εξης κυρια επωδο:
“Μακεδονια ξακουστη του Αλεξανδρου η χωρα
που εδιωξες τους βαρβαρους και ελευθερη εισαι τωρα”.

Ειναι προφανες οτι οι Σκοπιανοί μας εμπαιζουν με τη συνενοχη των ΣΥΡΙΖΑίων. Δε σκοπευουν να τηρησουν ουτε τις λιγοστες υποχρεωσεις που υποτίθεται οτι ανελαβαν, και θα απαιτησουν επιπλεον στο μελλον να μη χρησιμοποιουμε ΕΜΕΙΣ το ονομα.

Οφειλω επισης να διορθωσω κατι σε αυτα που γραφετε:

Ειναι γνωστο οτι στις μαχες Γραμμου-Βιτσι το 60 % των μαχητων του ΔΣΕ ηταν Σλαβοι, αυτοι που ειχαν βαπτιστει “Μακεντόνσκυ”. Ο “μακεδονικος λαος” που ελεγε και η 5η Ολομελεια του ΚΚΕ. Συνεπως δεν πολεμουσαν μεταξυ τους ανθρωποι της ιδιας φυλής και δεν ηταν “εμφυλιος” η συγκρουση του ελληνικου Στρατου με τις κομμουνιστικες συμμοριες, αλλα αμυντικος πολεμος των Ελληνων εναντιον των Σλαβων.

Ο αειμνηστος Πρωθυπουργος Γ. Ράλλης ειχε πολεμησει ασταματητα σε ολους τους πολεμους το 1940-1949, και ηξερε πολυ καλα ποιά ηταν η εθνικοτητα των ανθρωπων που ειχε αντιμετωπισει στο πεδιο της μαχης. Δεν τον αποκαλουσε “ελληνικο εμφυλιο” διοτι δεν ηταν, αλλα δεν μπορουσε να τον πει και “συμμοριτοπολεμο” (που ηταν), διοτι ηταν μη πολιτικώς ορθός ορος που εθιγε την Αριστερα. Τον αποκαλουσε λοιπον “ανταρτοπολεμο”, που ηταν πιο διπλωματικος ορος και δεν εθιγε την ιστορικη αληθεια. Προτεινω να χρησιμοποιειτε τον ιδιο ορο και εσεις! 🙂

Reply
Αλή αλ-Γιουνάνι 8 November 2018 at 20:48

“Η τροποποίηση του Συντάγματος παίρνει τις «γειτονικές χώρες» και τις κάνει «εξωτερικό». Η μέριμνα όμως για τους ανήκοντες στον «μακεδονικό λαό» σε άλλες χώρες, παραμένει.

Είναι αλυτρωτικό ή δεν είναι;”

Είναι ψέμα ότι υπάρχουν στις γειτονικές με την ΠΓΔΜ χώρες άνθρωποι οι οποίοι αισθάνονται ότι εθνικά συνδέονται με την ΠΓΔΜ; Σαφέστατα δεν δέχομαι την ονομασία “Μακεδόνες” γι’ αυτούς. Οι δε περισσότεροι σλαβόφωνοι στη βόρεια Ελλάδα αισθάνονται δίγλωσσοι Έλληνες. Υπάρχει όμως και ένα μικρό ποσοστό τους που ΔΕΝ αισθάνονται Έλληνες αλλά μειονότητα συνδεόμενη με τη γειτονική χώρα. Να τους σκοτώσουμε αυτούς τους ανθρώπους; Τί προτείνεις;

Reply
Αλή αλ-Γιουνάνι 8 November 2018 at 21:04

Στην αρχαία Μακεδονία ανήκε μόνο ένα μικρό μέρος της σημερινής ΠΓΔΜ’ η Πελαγονία (Μοναστήρι, Γευγελή, Στρώμνιτσα) κ.α. Τα υπόλοιπα εδάφη της χώρας αυτής ανήκαν στην Παιονία και τη Δαρδανία.

Όσον αφορά το ψευδεπίγραφο ‘Μακεδονικό’ έθνος, θα μπορούσα να δεχτώ συμβιβασμό ως προς το όνομα της γειτονικής χώρας, αλλά ΑΝ από την αρχή ίσχυαν κάποιοι πολύ συγκεκριμένοι όροι:

α) Να δήλωναν (οι Σκοπιανοί) ότι το Μακεδονικό έθνος (έτσι όπως θέλουν να ονομάζουν το έθνος τους) είναι ένα σλαβικό έθνος, το οποίο σχηματίστηκε τους τελευταίους δύο αιώνες, αφότου αποσπάστηκε από το ευρύτερο βουλγαρικό έθνος,
β) Να δήλωναν ότι δεν έχουν ουδεμία σχέση με τους αρχαίους Μακεδόνες, οι οποίοι ήταν Έλληνες,
γ) Να μην είχαν ΕΞ’ΑΡΧΗΣ καμία αλυτρωτική αναφορά στο Σύνταγμα τους.

Ας δούμε κάτι. Ο Ηρόδοτος είχε πει ότι έθνος είναι ένα σύνολο ανθρώπων οι οποίοι έχουν κοινή καταγωγή, κοινή θρησκεία, κοινή γλώσσα και κοινούς τρόπους/ήθη κ.τ.λ. Μετά τη Γαλλική επανάσταση, ο όρος “έθνος” πήρε μία κάπως διαφορετική σημασία, δηλαδή έθνος πλέον σήμαινε ένα σύνολο ανθρώπων που έχουν κοινά ιστορικά/πολιτικά βιώματα, ανεξαρτήτως της φυλετικής καταγωγής τους. Οι Σκοπιανοί λοιπόν αποδίδουν στο έθνος τους – το οποίο ονομάζουν “Μακεδονικό – την Ηροδότεια έννοια, δηλαδή θεωρούν ότι αυτοί είναι άμεσοι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων, και απορρίπτουν την έννοια που προέρχεται από την Γαλλική επανάσταση και μετά’ ότι δηλαδή το έθνος σχηματίζεται από ανθρώπους που έχουν κοινή κουλτούρα, βιώματα και συνείδηση κ.α. Αυτό όμως σημαίνει ότι διεκδικούν ιστορία που δεν τους ανήκε. Άρα λοιπόν και εγώ προσωπικά δεν θα μπορούσα να συμβιβαστώ με αυτό.

Να πούμε και κάτι άλλο. Η περιοχή της Παιονίας αποικίστηκε από τους Ντρεγκόβιτσι (Δρογουβίτες ή Δρουγουβίτες), έναν σλαβικό λαό από την περιοχή της Λευκορωσίας. Ασφαλώς, ανθρωπολογικά και φυλετικά, οι νότιοι Σλάβοι (ανάμεσα τους και οι ψευτομακεδόνες Σκοπιανοί) δεν είναι γνήσιοι Σλάβοι (δεν ανήκουν στον βαλτικό ανθρωπολογικό τύπο παρά σε ελάχιστο ποσοστό), αλλά στο μεγαλύτερο τους ποσοστό είναι απόγονοι ντόπιων (Ιλλυριών, Θρακών και Παιόνων αλλά και άλλων φυλών) που εκσλαβίστηκαν. Δηλαδή μπορεί όντως ως έναν βαθμό οι σημερινοί Σκοπιανοί να είναι απόγονοι και αρχαίων Μακεδόνων, αυτό όμως και πάλι δεν τους δίνει το δικαίωμα να αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες, και αυτό επειδή οι όποιοι πρόγονοι τους εκσλαβίστηκαν, προσχώρησαν πλέον στην κουλτούρα των Σλάβων, έγιναν κάτι άλλο από αυτό που κάποτε μπορεί να ήταν, προσχώρησαν σε μία άλλη κουλτούρα, γλώσσα κ.α.

Δεν είναι λοιπόν “Μακεδονία” η περιοχή, αλλά ακόμα και αν ήταν, οι σημερινοί κάτοικοι της θα ήταν “Μακεδόνες” μόνο γεωγραφικά (που όμως όπως εξήγησα ούτε αυτό δεν είναι).

Άρα τί παραπάνω να λέμε;

Ας δούμε όμως και κάτι. Το πραγματικό ιστορικό όνομα της ΠΓΔΜ είναι «Βαρντάρσκα Μπανοβίνα»; Στην πραγματικότητα, η ονομασία αυτή χρησιμοποιήθηκε απ’ το γιουγκοσλαβικό κράτος 12 χρόνια όλα κι όλα (1929-1941) και μάλιστα κάτω από συνθήκες που επιβεβαιώνουν πανηγυρικά τον τεχνητό χαρακτήρα της. Οταν η στρατιωτική δικτατορία του βασιλιά Αλέξανδρου επιχείρησε το 1929 να εξαλείψει τις εθνότητες της χώρας συγχωνεύοντάς τις σε ένα ενιαίο «γιουγκοσλαβικό» έθνος υπό σερβική ηγεμονία, όλες οι «ιστορικές» περιφέρειες της Γιουγκοσλαβίας αντικαταστάθηκαν από Διοικήσεις («Μπανοβίνες») με τα ονόματα των τοπικών ποταμών. Η αλλαγή παγιώθηκε με το σύνταγμα του 1931 (άρθρο 83) και αντιμετωπίστηκε ειρωνικά από το διεθνή τύπο της εποχής. Αν πάρουμε στα σοβαρά αυτή τη διοικητική διαίρεση, τότε εκτός από (γιουγκοσλαβική) Μακεδονία δεν υπάρχουν επίσης Σλοβενία (αλλά «Ντράβσκα» Μπανοβίνα), Κροατία («Σάβσκα» και «Πριμόρσκα» Μπανοβίνα), Μαυροβούνιο («Ζέτσκα» Μπανοβίνα), Βοσνία-Ερζεγοβίνη («Ντρίνσκα» και «Βρμπάσκα» Μπανοβίνα), Βοϊβοδίνα («Ντουνάβσκα» Μπανοβίνα) και -φυσικά- ούτε Σερβία («Μοράβσκα» Μπανοβίνα). Η γελοιότητα του όλου επιχειρήματος, που προπαγανδίστηκε κι από επίσημα χείλη (βλ. επιστολή Παπαθεμελή, «Ε» 17.3.01), είναι παραπάνω από προφανής.

Το μόνο όνομα που θα τους ταίριαζε, θα ήταν:

α) Βουλγαρική Δημοκρατία του Βαρδάρη,
β) Δημοκρατία του Βαρδάρη,
γ) Δημοκρατία των Ντρεγκόβιτσι
ε) Βουλγαρική Δημοκρατία της Παιονίας.
στ) Δημοκρατία της Παιονίας
ζ) Κεντρική Βαλκανική Δημοκρατία (διαχωρισμένη σε δύο ομόσπονδα κρατίδια, από τα οποία το ένα θα λέγεται ‘Ιλλυρίδα’ και το άλλο ‘Σλαβομακεδονία’ ενώ τα δύο βασικά έθνη της χώρας θα λέγονται Σλαβομακεδόνες και Αλβανοί)

Το ‘Μακεδονία του Βαρδάρη’ (ή στα σλαβικά ‘Βάρνταρσκα Μακεντόνιγια’) θα το συζητούσα αλλά ΜΟΝΟ αν εκπλήρωναν όλες τις προϋποθέσεις που ανέφερα παραπάνω. Διαφορετικά δεν θα μπορούσε να γίνει ο οποιοσδήποτε συμβιβασμός ή συζήτηση με αυτούς τους ανθρώπους (τους ψευδομακεδόνες Σκοπιανούς δηλαδή).

Υπάρχουν τώρα 100-200.000 Έλληνες στην Π.Γ.Δ.Μ.; Άγνωστο. Το αρχικό έναυσμα δόθηκε από μια σφυγμομέτρηση του περιοδικού «PULS» (1991) κατά την οποία, σε περίπτωση διάλυσης της ΠΓΔΜ, ένα 10,88 % των ερωτηθέντων θα προτιμούσε να ζήσει στην Ελλάδα κι όχι σε κάποια άλλη γειτονική χώρα -προτίμηση που από ελληνικά ΜΜΕ (και το Α2 του ΓΕΣ) ερμηνεύθηκε σαν εκδήλωση ελληνικής εθνικής συνείδησης!

Ακολούθησε η πανηγυρική υποδοχή της προκήρυξης μιας «Οργάνωσης Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας» (19.2.93), που σύντομα αποδείχθηκε κατασκεύασμα του εγχώριου «Στόχου». Οπως επισημαίνει και ο Κωφός, η όλη παραφιλολογία (στην οποία μετείχε ακόμη και η υφυπουργός Εξωτερικών Βιργινία Τσουδερού, ανεβάζοντας μάλιστα το ποσοστό της «ελληνικής μειονότητας» σε 18,6) «ενίσχυε την εντύπωση σε τρίτους ότι η Ελλάδα αναζητεί ή κατασκευάζει ερείσματα για επέμβαση στη γειτονική χώρα.».

Επίσημες πηγές δέχονται ότι «το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων» της Σερβικής Μακεδονίας (5.000 άτομα) μετανάστευσε στην Ελλάδα το 1913. (Α.Α. Πάλλης, «Στατιστική μελέτη περί των φυλετικών μεταναστεύσεων Μακεδονίας και Θράκης», Αθήναι 1925, σ.6)

Οπως επισημαίνει ο επί τρεις δεκαετίες εμπειρογνώμων του ΥΠΕΞ, Ευάγγελος Κωφός, «αφότου άρχισε να λειτουργεί μετά τον πόλεμο το Γενικό Προξενείο Σκοπίων, κανείς από τις περίπου δυο δεκάδες προξένους που υπηρέτησαν εκεί δεν κατέγραψε ελληνική μειονότητα παρόμοιων διαστάσεων στην περιοχή. Υπήρχαν μερικά απομεινάρια Βλάχων, αν και οι περισσότεροι ή είχαν ‘μακεδονοποιηθεί’ ή προέβαλλαν χωριστή ‘βλάχικη’ ταυτότητα.» («Αντί» 3.1.1997). Η εικόνα αυτή δεν άλλαξε μέχρι σήμερα.

Οι μόνοι πολίτες της ΠΓΔΜ που διεκδικούν δημόσια τη σχέση τους με την Ελλάδα, είναι οι σλαβόφωνοι πολιτικοί πρόσφυγες του Εμφυλίου που, ως «μη Ελληνες το γένος» οι περισσότεροι (όπως η οικογένεια του Γκrούεφσκι), αποκλείστηκαν από τον ελεύθρο επαναπατρισμό του 1982, κάποιοι λίγοι Βλάχοι με ελληνική συνείδηση, οι λίγοι πλέον Σαρακατσάνοι της Γευγελής και της Στρώμνιτσας και οι γηγενείς Έλληνες του Μοναστηρίου.

Σε περίπτωση διάλυσης του γειτονικού κρατους και διαμοιρασμού των εδαφών του, η Ελλάδα θα μπορούσε να διεκδικήσει το Μοναστήρι, τη Γευγελή, τη Στρώμνιτσα κ.α.

Όσον αφορά τους Αλβανούς της ΠΓΔΜ, δεν είναι η πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας. Όμως δεν είναι ούτε 25,2% όπως αναφέρει η τελευταία απογραφή που διεξήχθη στη χώρα αυτή το 2002. Αν προσθέσουμε και τους χριστιανούς ορθόδοξους Αλβανούς που κατοικούν σε 17 οικισμούς στην περιοχή Ράκα ε Έπερμε και τους οποίους το καθεστώς της ΠΓΔΜ δεν αναγνωρίζει ως μειονότητα και προσπαθεί να τους αφομοιώσει, αν προσθέσουμε και κάποιους Αρβανιτόβλαχους που κατέφυγαν τα παλαιότερα χρόνια από την Αλβανία στην ΠΓΔΜ (ένα ποσοστό των οποίων έχει αλβανική εθνική συνείδηση), και αυτοί ορθόδοξοι χριστιανοί τους οποίους δεν καταγράφει η ΠΓΔΜ, καθώς και τους λίγους Ρωμαιοκαθολικούς Αλβανούς της ΠΓΔΜ (τους οποίους και αυτούς δεν αναγνωρίζει ως Αλβανούς η ΠΓΔΜ αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις τους αναφέρει ως Κροάτες), τότε οι Αλβανοί είναι τουλάχιστον το 35% (και παραπάνω) του πληθυσμού της γειτονικής χώρας.

Ο Ισμαΐλ Κεμάλι τέλος, ο μετέπειτα ιδρυτής του Αλβανικού κράτους και πρώτος πρωθυπουργός της Αλβανίας, στην επίσημη εφημερίδα του Σωτηρία (εξέδοσε μόνο 5 φύλα στο Παρίσι) έγραψε σε άπταιστα Ελληνικά:

«Δεν επιτρέπεται ζήτημα Μακεδονικόν. Υπάρχει μεν Μακεδονία εν τη Ευρωπαϊκή Τουρκία ως υπάρχει εν τη Ασιατική Τουρκία Καρία, Παφλαγωνία ως υπάρχει εν Ελλάδι Λακεδαίμων και Βοιωτία, δεν υπάρχουν όμως Μακεδόνες. Κυρίως Μακεδονικόν ζήτημα δεν υπάρχει. Οι το Μακεδονικόν ζήτημα παρουσιάζοντες δεν αποβλέπουσι παρά εις τον σχηματισμόν της Μεγάλης Βουλγαρίας. Οι Έλληνες ουδόλως ζητούν να παραβιάσουν τα δικαιώματα των άλλων γενών, η στάσις των είναι απλώς αμυντική. Το Βουλγαρικόν στοιχείον όμως εμπνέεται από άλλων διαθέσεων, ζητεί δι’ όλων των μέσων να εξαπλωθεί επί βλάβη του Ελληνικού στοιχείου. Ανάγκη λοιπόν ή το σλαβικόν στοιχείον να στερηθεί της εξωτερικής του υποστηρίξεως ήτις το καθιστά επιθετικόν ή το Ελληνικό στοιχείον εξ ίσου να υποστηριχθεί, ώστε να δυνηθεί να διατηρήσει ό, τι θέλουν να του αποσπάσουν. Τοιαύτη είναι η αμοιβαία στάσις των Ελλήνων και Βουλγάρων εν τη Θράκη και Μακεδονία. Ενώ οι πρώτοι (οι Έλληνες) ζητούν να καθέξουν τας καθαρώς Ελληνικάς χώρας (της Μακεδονίας), οι Βούλγαροι κάμνουν ό, τι είναι δυνατόν διά να καταπατήσουν τας κτήσεις των άλλων εθνικοτήτων και προ πάντων τους ελληνικούς τόπους. Οι Έλληνες εν και μόνον πράγμα επιθυμούν, να προφυλαχθούν κατά πάσης παραβιάσεως των ιστορικών και εθνολογικών δικαιωμάτων τους.»

Reply
admin 8 November 2018 at 23:59

Τι προτείνω;

Δεδομένης της συζήτησης στο άλλο άρθρο περί Αλβανίας, αν πρότεινα να βάλει και η Ελλάδα στο Σύνταγμά της ότι θα μεριμνά για τους ανήκοντες στο ελληνικό έθνος και ζουν σε γειτονικά κράτη, τι θα λέγατε; για πείτε να σας ακούσω.

Reply
Αρβανιτης 9 November 2018 at 00:11

Προτεινουμε αφου μιλάνε σλαβικα και δεν αισθανοντε Ελληνες
α]Να ονομαστουνν Παιονες ,και αυτοια αρχαιος λαος ηταν και καταλαμβανε το μεγαλθυτερο μερος του κρατους των Σκοπιων
Και οι λιγοστοι διγλωσσοι μη Ελληνες της Φλωρινας να ιδρυσουν συλλογο Παιόνων Φλωρινης.

Reply
Αλή αλ-Γιουνάνι 9 November 2018 at 00:49

“να βάλει και η Ελλάδα στο Σύνταγμά της ότι θα μεριμνά για τους ανήκοντες στο ελληνικό έθνος και ζουν σε γειτονικά κράτη”

Ας βάλει. Κάθε κράτος δεν έχει το δικαίωμα να προστατεύει τους ομοεθνείς του που ζουν σε άλλα κράτη;

Reply
Αλή αλ-Γιουνάνι 9 November 2018 at 00:57

“Προτεινουμε αφου μιλάνε σλαβικα και δεν αισθανοντε Ελληνες
α]Να ονομαστουνν Παιονες ,και αυτοια αρχαιος λαος ηταν και καταλαμβανε το μεγαλθυτερο μερος του κρατους των Σκοπιων
Και οι λιγοστοι διγλωσσοι μη Ελληνες της Φλωρινας να ιδρυσουν συλλογο Παιόνων Φλωρινης.”

Πρώτον, η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική. Δεύτερον, όπως σου είπα δεν έχω πρόβλημα να αναγνωριστούν αυτοί οι άνθρωποι ως μειονότητα (υπάρχουν σε Φλώρινα, Πέλλα, Κιλκίς) κ.α.. Εκεί που διαφωνώ, είναι στο όνομα τους. Δεν συμφωνώ να ονομάζονται Μακεδόνες (ούτε δέχομαι να λέγονται τα Σκόπια ως “Μακεδονία”). Ενδεχομένως να συμφωνούσα με το Σλαβομακεδόνες όπου ΞΕΚΑΘΑΡΑ δηλώνουν ότι είναι Σλάβοι. Τέλοσπάντων.

Reply
Αρβανίτες απαντησεις 9 November 2018 at 18:50

Snof εσημαινε Σλοβενομακεντονσκι αρα το δεχονταν αυτον το προσδιορισμο και ως τετοιοι εδρασαν εντος του Ελας

Reply
Αλή αλ-Γιουνάνι 9 November 2018 at 19:21

Αναφέρομαι σε όσους διεκδικούν αρχαία μακεδονική καταγωγή. Για την ακρίβεια κάνουν κάτι χειρότερο’ λένε ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες δεν ήταν Έλληνες αλλά κάτι ξεχωριστό (που δεν ισχύει) και ότι αυτοί είναι απόγονοι τους.

Reply
Αρβανίτες απαντησεις 9 November 2018 at 19:26

Αυτό ειναι το θέμα.
Αν Λεγανε οτι ειμαστε και μεις Μακεδονες αλλα μπορειτε να ειστε και σεις και να εχουμε κοινη την Μακεδονικη κληρονομια
Ουτε διεκδηκησεις θα ειχανε ουτε εμεις θα ειχανε καποιο προβλημα με τον Αυτοπροσδιορισμο τους.
Κια να λεγαμε
Εδω Κατοικουν Ελληνομακεδονες και εκει Σλαβομακεδονες [οπως αυτοι αυτοπροσδιοριζονταν εντος του ΕΛΑΣ το 1944,και οχι σκέτο Μακεδονες]

Reply
Αλή αλ-Γιουνάνι 9 November 2018 at 19:39

“Αν Λεγανε οτι ειμαστε και μεις Μακεδονες αλλα μπορειτε να ειστε και σεις και να εχουμε κοινη την Μακεδονικη κληρονομια”

Αν το λέγανε ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ, ότι δηλαδή είναι Μακεδόνες με την έννοια ότι είναι κάτοικοι της Μακεδονίας, τότε θα μπορούσα να το δεχτώ. Η ΠΓΔΜ όμως ήταν κατά 90% Παιονία και Δαρδανία, ΌΧΙ Μακεδονία (πλην ενός μικρού ποσοστού της χώρας).

“Κια να λεγαμε
Εδω Κατοικουν Ελληνομακεδονες και εκει Σλαβομακεδονες”

Αν δεν έλεγαν ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες δεν είναι Έλληνες και ότι αυτοί είναι εθνικά απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων, τότε θα μπορούσα να δεχτώ αυτό που λες.

Reply
Αρβανίτες απαντησεις 9 November 2018 at 19:48

Σωστά .
Οι Αρχαιοι Μακεδονες και Ελληνες να μην ηταν,
ηταν τουλαχιστον το πιο συγγενες φυλο των Ελληνων [συμφωνα με τις πιο ακραιες μη ελληνικες αποψεις] οποτε σαν απογονοι των Μακεδονων [το δεχομαστε] δεν θα μπορουσε κανενας να τους κανει ανθελληνες [ κυβερνωντες τους] η ελληνοφοβους [λαος των Σκοπιων].
Οποτε θα ειχαμε εναν ελληνοφιλο λαο στα βορεια συνορα μας που δεν θα εκλεβε την ιστορια της Μακεδονιας απλα θα την θεωρουσαμε κοινη κληρονομια.
Ουτε διεκδηκησεις ουτε λαλακιες

Reply
Αλή αλ-Γιουνάνι 9 November 2018 at 20:45

“σαν απογονοι των Μακεδονων”

Μα οι Σκοπιανοί δεν είναι απόγονοι των Μακεδόνων. Είναι Βούλγαροι. Έστω είναι ένα κράτος ή έθνος που αποσπάστηκε από το ευρύτερο βουλγαρικό.

Reply
Αρβανίτες απαντησεις 9 November 2018 at 20:52

Aν υπηρχε καλη προθεση θα το δεχομασταν αυτο λεω.
Αλη για το hellenisation δεν μου απαντησες στο αλλο αρθρο.

Reply
Αλή αλ-Γιουνάνι 9 November 2018 at 21:00

Τί θα δεχόμασταν;

Υ.Γ.
Hellenisation σημαίνει εξελληνισμός, Hellenism σημαίνει ελληνισμός.

Reply
Αρβανίτες απαντησεις 9 November 2018 at 21:04

Και πως θα γινότανε αυτός ο ”’εξελληνισμος”’ μετα από
30 χρόνια αλβανικου κράτους
αλβανικης λειτουργιας στην εκκλησια
και αλβανικων σχολειων;;;;
Πως;;;

Reply
Αρβανίτες απαντησεις 9 November 2018 at 21:10

Θα δεχομασταν τον αυτοπροσδιορισμο τους αν δεν υποκρυπτετω απο πισω πονηραδα
[ιμπεριαλισμοι κλπ]

ΥΓ
Συνεχισε τον διαλογο στο αλλο αρθρο.

Θα μπερδευτουμε.

Reply
Αλή αλ-Γιουνάνι 9 November 2018 at 23:39

Τον αυτοπροσδιορισμό ως “Μακεδόνες” εννοείς ή ως “Σλαβομακεδόνες”;

Reply
Αλή αλ-Γιουνάνι 9 November 2018 at 23:42

Έτσι αναφέρει το άρθρο που με παραπέμπεις στα αγγλικά, δεν το είπα εγώ.

Reply
Αρβανίτες απαντησεις 9 November 2018 at 23:46

Ακομα και ως Μακεδονες θα δεχομασταν με βαση τα οσα ανεφερα παραπανω και εν πολλοις ανεφερες και συ πολυ παραπανω.

Ως Σλοβενομακεντονσκι δεν θα χρειαζοτανε κανενας ορος η αστερισκος.

Νο προβλεμ

Reply
Αρβανίτες απαντησεις 9 November 2018 at 23:49

Λάθος διατυπωση λογο βιασύνης.

Ως Ανω Μακεδονια αλλα με εθνικοτητα Σλαβομακεδονικη οποτε δεν θα χρειαζοτανε κανενας αστερισκος.

Reply
Αλή αλ-Γιουνάνι 10 November 2018 at 00:04

Δεν είναι Μακεδονία. Ούτε Άνω Μακεδονία. Άνω Μακεδονία ήταν η Κοζάνηυ, Φλώρινα κ.τ.λ. Μακεδονία ήταν μόνο το Μοναστήρι και η Γευγελή. Παιονία ήταν η περιοχή.

Reply
Αλή αλ-Γιουνάνι 10 November 2018 at 00:08

“Ακομα και ως Μακεδονες θα δεχομασταν με βαση τα οσα ανεφερα παραπανω και εν πολλοις ανεφερες και συ πολυ παραπανω.”

Αν ίσχυαν ήδη από το 1990. Όχι αν τα κάνουν τώρα.

Reply
Αρβανίτες απαντησεις 10 November 2018 at 00:20

Δεν διαφωνω
αλλα σου ξαναλεω οτι στη βαση μιας συννενοησης και αλληλοκατανοησης -καλης προθεσηςαπο μερους μας θα το δεχομουν αυτο που σου εγραψα τελευταιο.
Δηκαδη η χωρα να λεγεται ΑνωΜακεδονια αλλα η εθνικοτητα να ειναι Σλοβενομακεντονσκι οπως ακριβως εδρασαν στον ΕΛΑΣ το 1944

Reply
Αρβανίτες απαντησεις 10 November 2018 at 00:23

”’Έτσι αναφέρει το άρθρο που με παραπέμπεις στα αγγλικά, δεν το είπα εγώ.”’

Στο αρθρο αυτο εσυ με παρεπεμψες

Reply
Αλή αλ-Γιουνάνι 10 November 2018 at 00:24

“θα το δεχομουν αυτο που σου εγραψα τελευταιο.
Δηκαδη η χωρα να λεγεται ΑνωΜακεδονια αλλα η εθνικοτητα να ειναι Σλοβενομακεντονσκι”

Δεν είναι Άνω Μακεδονία. Άνω Μακεδονία ήταν η Κοζάνη, Φλώρινα κ.α. Δεν είναι ΚΑΝ Μακεδονία. Να ξεκαθαρίσω επίσης ότι άλλο εθνικότητα (nationality) και που θα ήταν διαφορετική για τους Σλαβομακεδόνες και τους Αλβανούς και άλλο η υπηκοότητα (citizenship) που θα ήταν ίδια για όλους τους κατοίκους.

Reply
Αρβανίτες απαντησεις 10 November 2018 at 00:36

Σου ξαναλεω οτι συμφωνω οτι δεν ειναι καν Μακεδονια απλα θα το δεχομουν για λογους αλληλοκατανοησης
και αναφερομαι στους Σλαβοφωνους στη προκειμενη περιπτωση αφου αυτοι διεκδικουν το ΄΄Μακεδονες”

Reply
Αλή αλ-Γιουνάνι 10 November 2018 at 01:39

Αφού δεν είναι. Τί αλληλοκατανόηση; Εγώ θα δεχόμουν το “Μακεδονία του Βαρδάρη” ΜΟΝΟ αν ίσχυαν οι προϋποθέσεις που ανέφερα παραπάνω (αν και το καλύτερο θα ήταν σκέτο το “Δημοκρατία του Βαρδάρη” με εθνικότητες τους Σλαβομακεδόνες και τους Αλβανούς). Αλλά καταλαβαίνω τί εννοείς.

Reply
Αρβανίτες απαντησεις 10 November 2018 at 08:25

”Αλλά καταλαβαίνω τί εννοείς.”’
Τοτε ενταξει….

Reply
NF 23 November 2018 at 13:41

Οι Σκοπιανοι παραβιαζουν ολα, μα ολα τα αρθρα της Συμφωνιας.

Στην επιτροπη που συσταθηκε για τα σχολικα βιβλια ιστοριας, ζητουν μεταξυ αλλων ιταμων απαιτησεων να γινει διαχωρισμος της Αρχαιας Μακεδονιας απο την αρχαια Ελλαδα, και να γινει δεκτο οτι εκτος απο τη βασιλικη οικογενεια οι υπολοιποι αρχαιοι μακεδονες δε μιλουσαν ελληνικα.

https://www.thepressroom.gr/diethne/sok-apo-tis-apaiteseis-ton-skopion-gia-ta-biblia-na-diachoristei-e-archaia-ellada-ap-ten

Δυστυχως φαινεται οτι τους παιρνει να τα κανουν, διοτι υπαρχει διαχυτη υποψια οτι ο κρετίνος Τσιπρας εδωσε το “σκοπιανο” στους Γερμανους σε ανταλλαγμα για την υποτιθεμενη περιορισμενη “διευθετηση” του Δημοσιου Χρεους.

Reply
Αλή αλ-Γιουνάνι 23 November 2018 at 19:31

Οι Σκοπιανοι παραβιαζουν ολα, μα ολα τα αρθρα της Συμφωνιας.

“Στην επιτροπη που συσταθηκε για τα σχολικα βιβλια ιστοριας, ζητουν μεταξυ αλλων ιταμων απαιτησεων να γινει διαχωρισμος της Αρχαιας Μακεδονιας απο την αρχαια Ελλαδα”

Αυτό είναι το μεγάλο λάθος του Κοτζιά και του Τσίπρα. Σύμφωνα με τη Συμφωνία των Πρεσπών η ΠΓΔΜ αναγνωρίζει ότι δεν έχει ΚΑΜΙΑ σχέση και δεν διεκδικεί την αρχαία ελληνική κληρονομιά. Όταν το διάβασα, αναρωτήθηκα: “Είναι ηλίθιοι αυτοί που υπέγραψαν τη συμφωνία; Μα οι Σκοπιανοί ΈΤΣΙ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ ΔΙΑΧΩΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΩΡΟΥΝ ΌΤΙ οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν Έλληνες. Η Συμφωνία θα έπρεπε να δηλώνει ξεκάθαρα ότι οι κάτοικοι της ΠΓΔΜ, πλην εξαιρέσεων, δεν συνδέονται σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση με την αρχαία μακεδονική κληρονομιά. “Αρχαία μακεδονική” έπρεπε να λέει και όχι “αρχαία ελληνική. Όχι όπως είπα ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες δεν ήταν Έλληνες, ήταν ΞΕΚΑΘΑΡΑ, αλλά για να αντιμετωπιστεί η πονηριά των Σκοπιανών. Κατάλαβες τί θέλω να πω; Ακριβώς αυτό που λες και συ.

“να γινει δεκτο οτι εκτος απο τη βασιλικη οικογενεια οι υπολοιποι αρχαιοι μακεδονες δε μιλουσαν ελληνικα.”

Και όμως μιλούσαν, όπως γνωρίζουμε και από τον κατάδεσμο της Πέλλας και από άλλες πειγραφές που έχουν βρεθεί όχι στην αττική διάλεκτο, αλλά σε δωρικού τύπου διάλεκτο, διάλεκτο παρόμοια με τη διάλεκτο που ομιλούνταν στην Ήπειρο. Επίσης, οι αρχαίοι ιστορικοί μας διαβεβαιώνουν ότι όταν οι Μακεδόνες μιλούσαν με τους Ιλλυριούς, χρησιμοποιούσαν μεταφραστές, που σημαίνει ότι Μακεδόνες και Ηπειρώτες μιλούσαν την ίδια γλώσσα, όχι ιλλυρικά βεβαίως, αλλά ελληνικά, καθώς δεν υπάρχει ΟΥΔΕΜΙΑ επιγραφή, ΟΎΤΕ ΈΝΑ ΚΕΊΜΕΝΟ σε κάποια άλλη γλώσσα στην περιοχή παρά ΜΌΝΟ στα ελληνικά. Η μόνη άλλη γλώσσα που ομιλήθηκε στην περιοχή ήταν τα φρυγικά, τα οποία και αυτά ήταν στενά συνδεδεμένα με τα ελληνικά – αν όχι μια κάποια “καθυστερημένη” ελληνική διάλεκτος.

Reply
admin 23 November 2018 at 20:47

Αντιγράφω τις ερωτήσεις 12 και 13 από κείμενο σχολιασμού της Συμφωνίας των Πρεσπών

http://www.antibaro.gr/article/19783

12. Γιατί το 7(2,4) εστιάζει στο ότι διαχωρίζουν τη θέση τους από τον «Ελληνικό πολιτισμό», ενώ αυτοί ουδέποτε θεώρησαν κάτι τέτοιο, θεωρώντας τα όλα αυτά απλώς «Μακεδονικό πολιτισμό» και όχι «ελληνικό»;

Πώς γίνεται να θεωρούμε ότι κερδίσαμε την παραδοχή τους ότι δεν συμπεριλαμβάνουν στην κληρονομιά τους τον «ελληνικό πολιτισμό», ενώ αυτό ποτέ δεν το έκαναν! Απλώς θεωρούσαν την αρχαία Μακεδονία ως κάτι διακριτκό και ξεχωριστό από την αρχαία Ελλάδα; Μήπως δεν έγινε καν κατανοητό τι έλεγαν τόσον καιρό;

13.
Γιατί στα άρθρα 7(2,4) ο διαχωρισμός της έννοιας της «Μακεδονίας» γίνεται μόνο σε σχέση με την Μακεδονία της αρχαίοτητας και δεν επεκτείνεται στα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας; Γιατί, δηλαδή, τους παραδίδουμε τους Αγίους Κύριλλο και Μεθόδιο, για παράδειγμα ή την Μακεδονική Δυναστεία του Βυζαντίου;

Reply
Αρβανίτες 24 November 2018 at 15:51

”Όταν το διάβασα, αναρωτήθηκα: “Είναι ηλίθιοι αυτοί που υπέγραψαν τη συμφωνία; ”’

Μπαααααα…απλά δωσιλογοι ειναι….και το λεω με ολη τη σημασια της λεξης.
Για αυτο γραφουν τον λαο στα παλιαοτερα των υποδηματων τους

””ΈΤΣΙ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ ΔΙΑΧΩΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΩΡΟΥΝ ΌΤΙ οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν Έλληνες. ””
ΣΩΣΤΟΟΟΟΟΟΟΟΣ

”’Η μόνη άλλη γλώσσα που ομιλήθηκε στην περιοχή ήταν τα φρυγικά, τα οποία και αυτά ήταν στενά συνδεδεμένα με τα ελληνικά – αν όχι μια κάποια “καθυστερημένη” ελληνική διάλεκτος.””

Ωραια στοιχεια αυτά Αλη αν και δεν τα ηξερα…..

Reply
Αλή Αλ-Γιουνάνι 24 November 2018 at 19:10

Με τα χρόνια, η Μακεδονία είχε διάφορα ονόματα. Στην αρχή οι Μακεδόνες της έδωσαν το όνομα Ημαθία, αφού ο αρχηγός τους ήταν ο Ημαθίωνας. Προέρχεται από τη λέξη άμαθος, αμαθόεις και σημαίνει άμμος, αμμώδης.
Από τώρα και στο εξής, όλα τα ονόματα θα είναι ελληνικά.

Αργότερα ονομάστηκε Μακετία ή Μακέσσα και τελικά Μακεδονία (Μακεδονία). Η τελευταία ονομασία προέρχεται από τη λέξη Δωρική / Αιολική “μάκος” (στην Αττική “mēkos) σημαίνει μήκος (δείτε Όμηρος, Οδύσσεια, VII, 106), έτσι Μακεδνός σημαίνει τον μακρύ, τον ψηλό, αλλά και τον ορεσίβιο. (βλ Ορεστών, Έλληνες).

Στην Όπιδα, κατά τη διάρκεια της ανταρσίας του Μακεδονικού Στρατού, ο Μέγας Αλέξανδρος μίλησε σε ολόκληρο το μακεδονικό στρατό, μιλώντας τους στην Ελληνική (Αρριανός, Ανάβασις Αλεξάνδρου, VII, 9,10).

Οι Μακεδόνες στρατιώτες τον άκουσαν εμβρόντητοι από αυτά που άκουσαν από τον διοικητή τους. Είχαν αναστατωθεί.
Αμέσως μετά ο Αλέξανδρος μπήκε στο παλάτι του και απαίτησαν ότι ο Αλέξανδρος να τους επιτρέψει να εισέλθουν στο παλάτι ώστε να μπορούν να του μιλήσουν. Όταν αυτό αναφέρθηκε στον Αλέξανδρο, που γρήγορα βγήκε και είδε την συγκρατημένη διάθεση τους, άκουσε την πλειοψηφία των στρατιωτών του να κλαίει θρηνώντας και συγκινήθηκε μέχρι δακρύων.
Αυτός τότε ήρθε προς τα εμπρός για να μιλήσει, αλλά αυτοί άρχισαν να τον εκλιπαρούν. Ένας από αυτούς, που ονομάζεται Καλλίνης, των οποίων η ηλικία και η διοίκηση του ιππικού των Εταίρων τον έκανε διαπρεπή, μίλησε ως εξής: «Μεγαλειότατε, το γιατί θλίβωνται οι Μακεδόνες, είναι ότι έχετε ήδη κάνει κάποιους Πέρσες συγγενείς» σας, και οι Πέρσες ονομάζονται «συγγενείς» του Αλεξάνδρου και σε φιλούν, ενώ δεν είναι κανένας τους από τους Μακεδόνες που έχει χορηγηθεί αυτή την τιμή »(Αρριανός, Ανάβασις Αλεξάνδρου, VII, 8-11).

Η ιστορία φανερώνει καθαρώς ότι οι Μακεδόνες μιλούσαν Ελληνικά εφ ‘όσον μπορούσαν να τους καταλάβουν. Υπήρχαν χιλιάδες από αυτούς, όχι μόνον μερικοί που έτυχε να μιλούν την Ελληνική γλώσσα. Θα ήταν εξωπραγματικό για το Μέγα Αλέξανδρο να τους μιλήσει σε μια γλώσσα που υποτίθεται δεν καταλάβαιναν. Θα ήταν αδύνατο να πιστέψουμε ότι οι Μακεδόνες στρατιώτες είχαν συγκινηθεί τόσο πολύ σε σημείο που όλοι τους θρηνούσαν μετά την ακρόαση σε μια γλώσσα που δεν καταλάβαιναν.

Δεν υπήρχε κανένας τρόπος για τους Μακεδόνες στρατιώτες να είχαν πάρει μια πορεία σύγκρουσης μέσα σε 20 λεπτά, έτσι ώστε να είναι σε θέση να χωρίς να κατανοήσουν την ομιλία ταυτόχρονα, όπως ο Αλέξανδρος τους είχε μιλήσει στην ελληνική γλώσσα.

Επιπλέον, οι Μακεδόνες φορούσαν ένα χαρακτηριστικό καπέλο, την “καυσία” (καυσία) (Πολύβιος IV 4,5? Ευστάθιος 1398? Αρριανός, Ανάβασις Αλεξάνδρου, VII 22? Πρβλ Sturz, Μακεδονική Διάλεκτος, 41) από την ελληνική λέξη για την παραγωγή θερμότητας που τις χώριζε από τους υπόλοιπους Έλληνες.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι Πέρσες τους αποκαλούσαν «takabara yauna,” που σημαίνει “Έλληνες οι οποίοι φορούν το καπέλο».

Το Μακεδονικό καπέλο ήταν πολύ πιο διαφορετικό από τα καπέλα των άλλων Ελλήνων, αλλά οι Πέρσες δεν ξεχώριζαν τους Μακεδόνες, επειδή η Μακεδονική ομιλία ήταν επίσης Ελληνική ομιλία (Hammond, Η Μακεδονική κρατική σ. 13 βλ JM Balcer, Ιστορίαι, 37 [1988] 7).

Οι Μακεδόνες και οι λοιποί Έλληνες μιλούσαν την ίδια γλώσσα, είχαν την ίδια θρησκεία και τα ίδια ήθη και έθιμα. Καταγγελίες ότι οι Μακεδόνες ήταν βάρβαροι άρχισαν στην Αθήνα και ήταν το αποτέλεσμα της πολιτικής υφής βασισμένο στο μακεδονικό τρόπο ζωής και όχι στην εθνικότητά τους ή τη γλώσσα τους. (Casson, Μακεδονία, τη Θράκη και την Ιλλυρία, ρ158, Errington, Ιστορία της Μακεδονίας, σελ 4)

Ο Δημοσθένης ταξίδεψε στη Μακεδονία δυο φορές για συνολικά εννέα μήνες. Ήξερε πολύ καλά τι γλώσσα μιλούσαν οι Μακεδόνες. Διακρίνουμε την ίδια στάση και στον Θρασύβουλο. Ο ίδιος αναφέρει ότι οι Ακαρνάνες ήταν βάρβαροι μόνον όταν οι Αθηναίοι αντιμετώπιζαν ανταγωνισμούς πολιτικής υφής από τους Ακαρνάνες.

Ο Μακεδονικός τρόπος ζωής διέφερε σε πολλά σημεία από το νότιο ελληνικό τρόπο ζωής, αλλά αυτό ήταν κάτι πολύ κοινό μεταξύ της Δυτικής Ελλάδος, όπως Χάονες, Μολοσσοί, οι Θεσπρωτοί, οι Ακαρνάνες και οι Μακεδόνες (Errington, Ιστορία της Μακεδονίας, σ. 4 ) τα υδρίματα του μακεδονικού κράτους ήταν παρόμοια με αυτά των Μυκηνών και της Σπάρτης (Wilken, ο Μέγας Αλέξανδρος, σελ 23).

Όσον αφορά τον Δημοσθένη ότι ο Φίλιππος ήταν «βάρβαρος», ακόμη και ο Badian που εναντιώνεται πολύ προς την Ελληνικότητα των Μακεδόνων, γράφει: “Μπορεί να έχει τίποτα να κάνει με το ιστορικό γεγονός, περισσότερο από κορώνες των ρητόρων» κατά των προσωπικών τους εχθρών που συνήθως έχουν. » (E. Badian, Μελέτες στην Ιστορία της Τέχνης, Τόμος 10: Μακεδονία και Ελλάδα κατά την Ύστερη Κλασική και Πρώιμη Ελληνιστική Εποχή, Έλληνες και Μακεδόνες).

Εσφαλμένη αντίληψη # Αρχαία Μακεδονία ήταν ένα εθνικό κράτος

Πραγματικότητα # Πριν τον Φιλίππο Β ‘, η Μακεδονία ήταν διαιρεμένη σε πόλεις, έχοντας υιοθετήσει την ίδια υφή αστικής δομής με τις νότιες Ελληνικές πόλεις-κράτη. Κάθε Μακεδονική πόλη ή περιοχή είχε την δική της πρωτεύουσα και κυβέρνηση. Ο Φίλιππος Β ‘ένωσε τις μακεδονική πόλη-κράτη υπό τη θέσπιση και καθιέρωση του Ομηρικού τύπου Βασιλείου, διατηρώντας την υποδομή των μικρότερων πόλεων-κρατών με τους όλους βασιλείς που πλήρωναν φόρους στο βασιλιά της Μακεδονίας.
Το ξέρουμε αυτό από το γεγονός ότι ένα χρόνο ο βασιλιάς της Λυγκηστίδος (σημερινό Μοναστήρι – Φλώρινα) ήταν ο Αλέξανδρος.

Το σημείο που πρέπει να γίνει σαφές είναι ότι η πρώτη αφοσίωση ενός άνδρα ήταν στην πόλη του, κι όχι στο βασιλιά της Μακεδονίας (Hammond, του Μακεδονικού κράτους, σελ. 9).

Εσφαλμένη αντίληψη # Οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν φυλή συγγενείς με τους Έλληνες, αλλά δεν ήταν Έλληνες.

Πραγματικότητα # Οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν μια εκ των πλέον των 230 Ελληνικές φυλές, υπο-φυλές, και των οικογενειών του Ελληνικού Έθνους που μιλούσαν πλέον των 200 διαλέκτων. Για περισσότερες πληροφορίες διαβάστε Ηρόδοτο, Θουκυδίδη, Τίτο Λίβιο, Νεβιίμ, Κετουβίμ, Απόκρυφα (Μακκαβαίων Ι, 1-2). Μέχρι το 1945 ότι ο Ελληνισμός τους δέν είχε αμφισβητηθεί από τους Σλάβους για επεκτατικούς λόγους.

Εσφαλμένη Αντίληψη # Με την πάροδο των ετών οι αρχαίοι Μακεδόνες εξαφανίσθηκαν

Πραγματικότητα # Οι αρχαίοι Μακεδόνες, υπό την επίδραση της νέας κοινής γλώσσας, της Κοινής, όπως αναπτύχθηκε τα χρόνια, συγχωνεύθηκαν με τους υπόλοιπους Έλληνες, είτε Έλληνες.

Εσφαλμένη Αντίληψη # Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν Ελληνική εθνική συνείδηση, αλλά οι Μακεδόνες, καταστρέφοντας τις Ελληνικές πόλεις, απέδειξαν ότι δεν ήταν Έλληνες

Πραγματικότητα # Η Ελλάδα είναι μια περιοχή η οποία στερούμενη γεωγραφικής συνέχειας ευνόησε την απομόνωση των διαφόρων φυλών όχι μόνον στην γενική έννοια, αλλά και σε μια στενότερη έννοια.
Αυτό εξηγεί γιατί οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν κοινή εθνική συνείδηση η οποία είναι ο λόγος που ήταν αντιμαχόμενες ένας εναντίον του άλλου.

Οι Μακεδόνες κατέστρεφαν ή έκαιγαν πόλεις που ανήκαν σε άλλους Έλληνες, για τον ίδιο λόγο οι Αθηναίοι, και οι Θηβαίοι και οι Σπαρτιάτες πολεμούσαν αναμεταξύ τους. Ήξεραν ότι με κάποιο τρόπο να έχουν σχέση, αλλά η τοπική συνείδηση ήταν πολύ ισχυρότερη από ότι ένα Πανελλήνιο.

Οι αρχαίοι Έλληνες της ηπειρωτικής Ελλάδος ήταν ενωμένοι πριν από την επίθεση του εχθρού, που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την κοινή ελευθερία και την ευημερία. Αυτό εκδηλωνόταν κάθε φορά που οι Πέρσες επιτίθονταν κατά των Ελληνικών περιοχών.

Οι Έλληνες της Ιωνίας και Αιολίας (τα σημερινά παράλια του Αιγαίου-παράλια της Τουρκίας), ωστόσο, ήταν ως επί το πλείστον περσικός σύμμαχος σε αντίθεση με τους Έλληνες της ηπειρωτικής Ελλάδας. Ήταν κοινή πρακτική για διάφορες Ελληνικές πόλεις να δημιουργούν πολιτικές / στρατιωτικές συμμαχίες αναμεταξύ τους και ένας ενάντια στον άλλο, αλλά ποτέ δεν καλλιέργησαν εθνικές συνεργασίες.

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα τέτοιων συμμαχιών στον αρχαίο ελληνικό κόσμο. Πέρασαν μερικοί αιώνες έως ότου οι Έλληνες αποχτήσουν εθνική συνείδηση. Οι Έλληνες σίγουρα επίτευξαν την ολοκλήρωση της εθνικής συνείδησης από την εποχή που ο Ιουστινιανός εστέφθη Αυτοκράτορας του Βυζαντίου.

Πολύ λίγοι αρχαίοι Έλληνες, όπως ο Περικλής, ο Δημοσθένης και ο Φίλιππος Β ‘της Μακεδονίας είχαν το όραμα μιας ενωμένης χώρας, αλλά ο καθένας ήθελε να δει τη δική του κατάσταση ως ηγετική δύναμη μιας τέτοιας ένωσης, που ο Περικλής είχε ονειρευτεί, ο Δημοσθένης υποστήριζε, αλλά ο Φίλιππος Β’ υλοποίησε. Επίσης, οι Μακεδόνες, είχαν κοινές θρησκευτικές πρακτικές και έθιμα με τους Σπαρτιάτες.

Εσφαλμένη αντίληψη # Οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν μια από τις φυλές των Ιλλυριών

Πραγματικότητα # Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν πολλά αποδεικτικά στοιχεία (τα πιο πολλά έμμεσα) όσο αφορά τη γλώσσα των αρχαίων Μακεδόνων, υπάρχει ένα κομμάτι των αποδεικτικών στοιχείων που προσφέρονται από τον Πολύβιο στο βιβλίο XXVIII, παράγραφοι 8 και 9, όπου αναφέρεται πως οι Μακεδόνες χρησιμοποιούσαν μεταφραστές στήν προσπάθειά τους να επικοινωνήσουν με τους Ιλλυριούς.

Αυτό σημαίνει πως οι Μακεδόνες και οι Ιλλυριοί δεν μιλούσαν την ίδια γλώσσα. Για παράδειγμα, ο Περσέας, ο Μακεδόνας βασιλιάς, έστειλε τον Αδαίο της Βεροίας (ο οποίος μιλούσε μόνο ελληνικά) και τον Πλεύρατο τον Ιλλυριό (διότι αυτός μιλούσε την γλώσσα των Ιλλυρίων) ως μεταφραστές σε αποστολή στόν βασιλιά Γένθιο των Ιλλυριών(169 π.Χ.).

Ο Πλευράτος ήταν εξόριστος Ιλλυριός, που ζούσε στην αυλή του Περσέα. Επιπλέον υπάρχουν ενδείξεις ότι οι Ιλλυριοί και οι Μακεδόνες ήταν άσπονδοι εχθροί.

Reply
Αρβανίτες απαντησεις 24 November 2018 at 19:34

Τζάμι…..

Reply
Αλή Αλ-Γιουνάνι 24 November 2018 at 23:39

Εσφαλμένη αντίληψη # Οι κάτοικοι της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (πΓΔΜ) είναι εθνικώς Μακεδόνες, άμεσοι απόγονοι, ή συγγενείς των αρχαίων Μακεδόνων.

Πραγματικότητα # Οι κάτοικοι της πΓΔΜ είναι κυρίως Σλάβοι, Βούλγαροι και Αλβανοί. Δεν έχουν τίποτε το κοινό με τους αρχαίους Μακεδόνες.

Εδώ είναι μερικές από τις μαρτυρίες Πολιτικών της πΓΔΜ:

α. Ο πρώην Πρόεδρος της πΓΔΜ, Κίρο Γκλιγκόροφ δήλωσε: «Είμαστε Σλάβοι και ήρθαμε στην περιοχή τον έκτο αιώνα … Δεν είμαστε απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων» (Υπηρεσία Πληροφοριών Εξωτερικού, Ημερήσια Αναφορά, την Ανατολική Ευρώπη, 26 Φεβ 1992 …, σελ 35)

β. Επίσης, ο κ Γκλιγκόροφ δήλωσε: “Είμαστε Μακεδόνες, αλλά είμαστε Σλαβομακεδόνες. Αυτό είναι που είμαστε! Δεν έχουμε καμία σχέση με τον Αλέξανδρο τον Έλληνα και με τη Μακεδονία του. Οι πρόγονοί μας κατέφτασαν εδώ τον 5ο και 6ο αιώνα.» (Toronto Star, 15 του Μαρτίου του 1992)

γ. Στις 22 Ιανουαρίου 1999, η Πρέσβης της πΓΔΜ στις ΗΠΑ, Ljubica Ατσέφσκα έδωσε α. την ομιλία σχετικά με την σημερινή κατάσταση στα Βαλκάνια Σε απάντηση των ερωτήσεων στο τέλος της ομιλίας της η κα Acevshka δήλωσε: “Εμείς δεν θέλουμε να πούμε ότι είμαστε απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου… Η Ελλάδα είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της πΓΔΜ, και υπ ‘αριθμόν ένα επενδυτής της. Αντί να εκλέξουμε εχθροπραξίες, έχουμε επιλέξει την διαιτησία των Ηνωμένων Εθνών, με συζητήσεις σε επίπεδο πρεσβευτών υπό τον κ Βανς και ο κ Nemitz. »Απαντώντας σε άλλη ερώτηση σχετικά με την εθνοτική καταγωγή των κατοίκων της πΓΔΜ, η Πρέσβης Ατσέφσκα απάντησε ότι: «Είμαστε Σλάβοι και μιλούμε Σλαβική γλώσσα».

δ. Στις 24 Φεβρουαρίου του 1999, σε μια συνέντευξη με τον Πολίτης της Οττάβας, Gyordan Βεσέλινοφ, της ΠΓΔΜ Πρέσβης στον Καναδά, παραδέχθηκε, «Εμείς δεν συνδέονται με τους βόρειους Έλληνες οι οποίοι παράγονται ηγέτες όπως ο Φίλιππος και ο Μέγας Αλέξανδρος. Είμαστε μια Σλαβική φυλή και τη γλώσσα μας συνδέεται στενά με τη Βουλγαρική”.
Σχολίασε επίσης, «Υπάρχει κάποια σύγχυση σχετικά με την ταυτότητα του λαού της χώρας μου.»

δ. Επιπλέον, ο υπουργός Εξωτερικών της ΠΓΔΜ Σλόμπονταν Τσάσουλε, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Utrinski Vesnik των Σκοπίων στις 29 Δεκεμβρίου του 2001, δήλωσε ότι ανέφερε στον Υπουργό Εξωτερικών της Βουλγαρίας, Σολομών Πασί, ότι ανήκουν «στην ίδια Σλαβική φυλή».

Εσφαλμένη αντίληψη # Υπήρχε μία αρχαία Ελληνική γλώσσα και οι αρχαίοι Μακεδόνες μιλούσαν Μακεδονικά, όχι ελληνικά.

Πραγματικότητα # Γλωσσολογικώς, δεν υπάρχει πραγματική διάκριση μεταξύ διαλέκτου και γλώσσας χωρίς έναν ορισμένο παράγοντα. Οι άνθρωποι συνήθως θεωρούν τον πολιτικό παράγοντα για να καθοριστεί αν ένα ορισμένο είδος του λόγου είναι μια γλώσσα ή διάλεκτο. Δεδομένου ότι η Πανελλαδική περιοχή αποτελείτο από πολλές μικρές πόλεις-κράτη (Αττική, Λακεδαίμονα, Κόρινθος, κλπ), και μεγαλύτερες περιοχές (Μολοσία, Θεσπρωτία, Μακεδονία, Ακαρνανία, Αιτωλία, κλπ), ήταν κοινώς γνωστή κατά το χρόνο που οι άνθρωποι όλων αυτών των κρατών μιλούσαν διαφορετικές γλώσσες, ενώ στην πραγματικότητα ήταν όλα παραλλαγές της ίδιας γλώσσας, Ελληνική ή ελληνικά. Το πιο προηγμένο όλων των Ελληνικών διαλέκτων ήταν η διάλεκτος της Αττικής (Αθήνα) ή, Αττική διάλεκτος. Όταν οι άνθρωποι δηλώνουν στην «αρχαία Ελληνική γλώσσα» εννοούν την Αττική διάλεκτο και οποιαδήποτε σύγκριση της Μακεδονικής διαλέκτου και της αρχαίας ελληνικής είναι στην πραγματικότητα μια σύγκριση με την αττική διάλεκτο. Η διαφορά μεταξύ της Μακεδονικής και Αττικής διαλέκτου είναι παρόμοια με τη διαφορά μεταξύ Βόρειας και Νότιας στα Γερμανικά. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι και οι δύο είναι γερμανικές γλώσσες, αν και διαφέρουν από το ένα το άλλο. Ένα άλλο καλό παράδειγμα ενός πολυ-γλωσσολογικού καθεστώτος που υπάρχει σήμερα στην Ιταλία.

Η επίσημη γλώσσα της Ιταλίας είναι η της Φλωρεντίας, αλλά ο λαός ακόμη μιλά τις διαλέκτους. Δύο άτομα από διαφορετικές περιοχές της Ιταλίας δεν μπορούν να επικοινωνήσουν εάν μιλούν τις αντιστοίχους διαλέκτους τους, αλλά και οι δυο τους μιλούν ιταλικά. Γιατί η αρχαία Ελληνική γλώσσα πρέπει να αντιμετωπίζεται με διαφορετικό τρόπο;

Εκείνη την εποχή οι Έλληνες μιλούσαν περισσότερες από 200 Ελληνικές διαλέκτους ή γλώσσες, όπως οι αρχαίοι Έλληνες συνήθιζαν να αποκαλούν τους. Μερικά από τα γνωστές διαλέκτους είναι η Ιωνική, Αττική, Δωρική, Αιολική, Κυπριακή, Αρκαδική, Αιτωλική, Ακαρναϊκή, Μακεδονική και Λοκρική. Επιπλέον, γνωρίζουμε ότι οι Ρωμαίοι θεωρούσαν τους Μακεδόνες ως Ελληνόφωνες.

Ο Λίβιος γράφει «… οι Αιτωλοί, οι Ακαρνάνες, οι Μακεδόνες, οι άνδρες της ίδιας γλώσσης, ενωμένοι ή χωρισμένοι λόγω ασήμαντων αιτιών οι οποίες εμφανίζονται από καιρού εις καιρόν …» (Λίβιος, Ιστορία της Ρώμης, β. XXXI παρ. XXIX). Οι Αιτωλοί και Ακαρνάνες ήσαν αναμφισβητήτως Ελληνικές φυλές. Σε μια άλλη περίσταση ο Λίβιος γράφει «… [Ο Στρατηγός Paulus] έλαβε επίσημα την έδρα (θρόνο) του περιτριγυρισμένος από πλήθος Μακεδόνων … οι ανακοινώσεις του μεταφράστηκαν στην Ελληνική και επαναλήφθηκαν από τον πραίτορα Gnaeus Octavius …”.

Εάν το πλήθος των Μακεδόνων δεν μιλούσε Ελληνικά, γιατί στη συνέχεια οι Ρωμαίοι αισθάνθηκαν την ανάγκη να μεταφράσουν το λόγο του Paulus στα Ελληνικά; (Λίβιος, Ιστορία της Ρώμης, β. XLV, παρ XXIX).
Η Μακεδονική διάλεκτος ήταν Αιολική διάλεκτος των Δυτικών Ελληνικών γλωσσών (Hammond, Η Μακεδονική κρατική, σ. 193).

Όλες αυτές οι διάλεκτοι διαφέρουν η μία από την άλλη, αλλά ποτέ με έναν τρόπο που ένα άτομο δεν θα μπορούσε να καταλάβει την άλλη. Στρατιωτική Γιουγκοσλαβική Εγκυκλοπαίδεια, έκδοση 1974 (Γράμμα Μ, σελίδα 219), μία πολύ ανθελληνικά προκατειλημμένη έκδοση, τα κράτη , «… u doba rimske invazije, njihov jezik bio grčki, ali se dva veka ranije dosta razlikovao od njega, mada ne toliko da se ta dva naroda nisu mogla sporazumevati..» (… κατά το χρόνο της Ρωμαϊκής εισβολής, η γλώσσα τους ήταν Ελληνική, αλλά δύο αιώνες πριν, ήταν αρκετά διαφορετική, αλλά όχι τόσο όσο οι δύο λαοί να μην καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον).

Μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η κατάσταση άλλαξε στην απέραντη αυτοκρατορία σε μια νέα πραγματικότητα. Ο Πτολεμαίος ΙΙ, Φιλάδελφος (308 με 246 π.Χ.), ο Φαραώ (βασιλιάς) της Αιγύπτου συνειδητοποίησε πως η ενοποίηση των Ελλήνων και η απεραντοσύνη της Αυτοκρατορίας απαιτούσαν τη σταθεροποίηση της ήδη καθομιλουμένης γλώσσας, της Κοινής.

Ελληνική ήταν ήδη η lingua franca του τεράστιου ελληνιστικού κόσμου σε όλα τα τέσσερα βασίλεια των Διαδόχων (Διαδόχων του Αλεξάνδρου). Ομιλούνταν ήδη, αλλά όχι ως επίσημη ούτε αλφάβητο και γραμματική είχε επινοηθεί για την Κοινή. Η Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου ήταν ήδη το Πολιτιστικό Κέντρο της Αυτοκρατορίας περίπου το 280 πΧ.

Ο Πτολεμαίος Β ‘ανέθεσε στον Αριστέα, έναν Αθηναίο λόγιο, να δημιουργήσει τη γραμματική της νέας γλώσσας, ούτως ώστε όχι μόνον οι Έλληνες, αλλά και όλοι οι κάτοικοι της αυτοκρατορίας θα είναι σε θέση να μιλήσουν. Έτσι, ο Αριστέας χρησιμοποίησε την Αττική διάλεκτο ως βάση της νέας γλώσσας. Ο Αριστέας και οι λόγιοι που τον βοηθούσαν, ψαλίδισε τη γλώσσα λίγο, ώστε να εξαλειφθούν οι αττικές ιδιοσυγκρασίες Ιδιωμστισμοί) και πρόσθεσε λέξεις, καθώς και γραμματικούς και συντακτικούς κανόνες, κυρίως από τη Δωρική, Ιωνική και Αιολική διάλεκτο.

Η Σπαρτιατική Δωρική, ωστόσο, εξαιρούνται από αυτή (βλ. Τσακώνικη, πιο κάτω). Έτσι, λοιπόν σταθεροποίησαν την Ελληνική γλώσσα, την ονομαζόμενη ΚΟΙΝΗ. Η γλώσσα αυτή όμως δεν είχε τελειοποιηθεί.

Κατά την περίοδο αυτή, η Ελληνική ήταν μια πολύ μελωδική γλώσσα, περισσότερο μελωδική από τα ιταλικά σήμερα.
Οι Μη-Έλληνες αντιμετώπιζαν δυσκολίες στο διάβασμα, δεδομένου ότι δεν υπήρχε κανένας τρόπος για να διαχωρίσουν τις λέξεις, προτάσεις και παραγράφους. Επιπλέον, δεν ήταν σε θέση να εκφράσουν τα συναισθήματά τους με τον τονισμό.
Εβαλε το σύστημα των παραγράφων, προτάσεων, και κάποια σύμβολα όπως αυτά: ~. ? ”! , που ήταν το αποτέλεσμα της συνεχούς βελτίωσης και ανάδειξης της γλώσσας, με συμβολή πολλών λογίων Ελλήνων από όλο τον κόσμο.

Υπήρχαν μερικά αλφάβητα που χρησιμοποιούνται από διάφορες ελληνικές πόλεις ή κράτη, και αυτά τα αλφάβητα περιείχαν γράμματα τα οποία αντιπροσώπευαν φθόγγους της συγκεκριμένης διαλέκτου.
Υπήρχαν δύο βασικές κατηγορίες, τα Ανατολικά και Δυτικά αλφάβητα.
Το πρώτο επίσημο αλφάβητο παρέλειψε γράμματα που δεν χρησιμοποιούνται πλέον (σαμπί, κόππα, δίγαμμα, επίσης γνωστό ως “στίγμα” στην ελληνική αρίθμηση) και παρουσίασε ένα αλφάβητο με 24 γράμματα για την νέα Κοινή γλώσσα.
Ωστόσο, η ένταξη και η χρήση μικρών γραμμάτων έλαβε χώρα σε μια περίοδο πολλών αιώνων μετά την τυποποίηση της Κοινής.

Μετά την καινούργια γλώσσα που τελειοποιήθηκε με τα σύμβολά της, οι Εβραίοι της Αιγύπτου θεώρησαν πως ήταν ευκαιρία να μεταφράσουν τα θρησκευτικά τους βιβλία στην Ελληνική γλώσσα, αφού ήταν η γλώσσα που μιλούσαν οι Εβραίοι της Διασποράς.

Λοιπόν, στο νησί Φάρος, στη είσοδο του λιμένος της Αλεξανδρείας, 72 Εβραίοι λόγιοι ήταν απομονωμένοι και μετέφρασαν τα ιερά τους βιβλία (Τορά, Νεβι’ίμ, Κετουβίμ, κλπ) από την αραμαϊκή και εβραϊκή στην Κοινή Ελληνική, την νεοσυσταθείσα γλώσσα. Αυτό είναι γνωστό ως η μετάφραση των Εβδομήκοντα.

Η Κοινή εν τω μεταξύ εξελίχθει και μέσα σε δύο με τρεις αιώνες έγινε η γλώσσα που λόγιοι ονομάζουν Βιβλική Ελληνική. Στην πραγματικότητα, μόνο όσοι έχουν μελετήσει την Αττική διάλεκτο μπορούν να αντιληφθούν τη διαφορά μεταξύ της Ελληνικής των Εβδομήκοντα και της Ελληνικής της Καινής Διαθήκης.

Παρά το γεγονός ότι η Κοινή εν τω μεταξύ, ήταν επίσημα σε χρήση, ο κοινοί λαϊκοί γενικά συνέχισαν να μιλούν τη δική τους διάλεκτο και εδώ και εκεί μπορεί κανείς να αισθανθεί την εισαγωγή των στοιχείων της αττικής διάλεκτου σε διάφορα έγγραφα, όπως η Καινή Διαθήκη.

Το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο και η Αποκάλυψη είναι έγγραφα γραμμένα σε τέλεια Αττική σύνταξη γλώσσας. Τα άλλα τρία Συνοπτικά Ευαγγέλια γράφτηκαν στην Κοινή με προσθήκες σημιτικών γραμματικών εννοιών (π.χ. η Εβραϊκή Γενική) και επινοημένο λεξιλόγιο (π.χ. ο επιούσιος).

Το αποτέλεσμα είναι ότι σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές παραλλαγές στην ομιλία; Φυσικά ναί αλλά όχι στο σημείο οι άνθρωποι δεν καταλάβουν ο ένας τον άλλο, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει απόκλιση στην ελληνική ομιλούμενη γλώσσα.
Σήμερα η επίσημη Ελληνική γλώσσα αποδέχεται ως μόνη διάλεκτο, την τσακωνική, η οποία είναι φυσική εξέλιξη της αρχαίας Δωρικής διαλέκτου της Σπάρτης.

Η Δημοτική είναι εξέλιξη της Δωρικής ως φωνητικό σύστημα, ενώ η καθαρεύουσα είναι μια κατασκευασμένη γλώσσα, βασίζεται στην Κλασσική ή Αττική διάλεκτο.

Επί του παρόντος, η ομιλία στην Ελλάδα διαφέρει κάπως και μερικές φορές ένα ανεκπαίδευτο αυτί μπορεί να αντιμετωπίσει δυσκολία κατανοήσεως τοπικών διαλέκτων. Τα Ποντιακά και Κυπριακά Ελληνικά είναι πολύ καλά παραδείγματα για το αυτί που δεν γνωρίζει.

Η Τσακωνική διάλεκτος, η απόγονος της Σπαρτιατικής Δωρικής, είναι σχεδόν αδύνατο να την καταλάβουμε αν κάποιος δεν είναι εξοικειωμένος με αυτό.

Reply
Aρβανίτης 25 November 2018 at 00:34

Ελα ρε Αλη ωραια αναλυση

Reply
NF 26 November 2018 at 00:28

@Αλή Αλ-Γιουνάνι
@Admin

Δυστυχως φαινεται οτι δεν ηταν καθολου ηλιθιοι οι ΣΥΡΙΖΑίοι οταν συμφωνουσαν στην πονηρη διατυπωση που αναφερατε. Διοτι εδιναν στους Σκοπιανους ολα οσα ηθελαν, ενω ταυτοχρονως μπορουσαν προσποιουνται ενωπιον της ελληνικης κοινης γνωμης οτι δηθεν προστατευσαν την ελληνικη ιστορικη κληρονομια και εδωσαν μονο εναν “γεωγραφικο” προσδιορισμο.

Πολυ απλα οι ΣΥΡΙΖαίοι ηθελαν να τελειωνουν οπως οπως με το θεμα, στο κατω κατω ουδολως τους ενδιεφερε, και φαινεται οτι ειχαν δωσει και υποσχεσεις στους Γερμανους………….

Οταν πρωτοδιαβασα τη διατυπωση δαγκωθηκα. Ειπα “δε μπορει να ειναι τοσο πονηροι οι δικοι μας, ουτε τοσο κακοπιστοι οι Σκοπιανοι”. Και ομως ειναι……..

Reply
Aρβανίτης 26 November 2018 at 17:48

Ελλας

Η χωρα των αντιφασεων

Η χωρα οπου μια στρατιωτικη κυβερνηση 1967-1974
λειτουργησε ρολοι στα οικονπμικά
αλλά τα εκανε μανταρα στον τομεα της δηλαδη τα στρατιωτικά χανοντας μαλιστα και εθνικο εδαφος

Η χωρα όπου μια αριστερη κυβερηση-ΣΥΡΙΖΑ
ειναι η πιο ξεδιαντεροπα αμερικανοφιλη από ολες τις ”δεξιες” και σοσιαλιστικες” που προυπηρξανε ακομα και από τη Χούντα

Η χωρα που ο κάθε δικαιωματακιας
υπερασπιζεται καθε ειδους μειονοτικο [ ακομα και κοινοτητες που ζουν απο το ναρκεμποριο βλεπε Ζεφυρι]
και στρεφοντε κατα της ασυνομιας με την παραμικρη αφορμη
αλλα στην περιπτωση που ο μειονοτικος ειναι Ελληνας ”ΜΕΤΑΛΑΣΟΝΤΕ” σε παπαγαλους των αφηγηματων των γεοτονικων εθνικισμων-βλεπε περιπτωση Κατσιφα – ταυτοζομενοι με τους πολιτικους υπερασπιστες της Μεγαλης Αλβανιας.

Η χώρα που οι Συγκυβερνησεις εφτασαν στο σημειο να υπερασπιζοντε τους ΦΑΣΙΣΤΕΣ του δεξιου τομεα στην Ουκρανια
[την ιδια ωρα που στην Ελλαδα γινοτενε ”εξαλοι” με οτι ειχε να κανει με την ΧΑ] μονο και μόνο για να υπηρετησουν τα αφεντικά τους στην αντιπαλοτητα αυτων με τη Ρωσία.

Η χώρα που βρεθηκανε ””””αριστεροί””
καθηγητες κι δημοσιαγραφοι
να μας που οτι
΄΄όι Αλβανοτσαμηδες ηταν μια μειονοτητα που καταπιεστηκε και εκδιωχθηκε απο το ελλαδικο κρατος”
φτασανε δηλαδη στο σημειο να γινοντε απολογητες
φιλοΝΑΖΙ κοινοτητων μονο και μονο επειδη ηταν ητα ταυτοχρονια και μειονοτικες.

Και πολλα αλλα….

Reply
Αλή Αλ-Γιουνάνι 26 November 2018 at 21:57

“χανοντας μαλιστα και εθνικο εδαφος”

;;;;;

Αν αναφέρεσαι στο Κυπριακό, αυτό έγινε επί Ιωαννίδη και Καραμανλή. Όχι επί 21ης Απριλίου.

Reply
Aρβανίτης 26 November 2018 at 22:36

Ενταξει αλλα θεωρω και τον Ιωαννιδη και τους επιτελεις του ΕΣ ως συνεχεια της 21ης Απριλιου οσο και αυτούς που εκαναν το πραξικοπημα στη Κυπρο…….

Αλη κατι σχετικο με τα προηγουμενα που βρηκα για να δεις την διαφοροποιηση που υπηρχε παλια στη συνειδηση …..

”’Απλά και ξάστερα: Οι Μπασταίοι, σαν το ’φερνε η κουβέντα σ’ Αρβανίτες κι Αλβανούς, πάντα λέγανε για Λαλαίους Αλβανούς, με τζαμιά …… Και σε Αρβανίτες μ’ εκκλησιές και με παπά, στην εδώ. ”’

Reply
Αλή αλ-Γιουνάνι 26 November 2018 at 22:46

Είναι θρησκευτικός ο διαχωρισμός. Οι Λαλαίοι ήταν μουσουλμάνοι. Και δεν ήταν όλοι Αλβανοί, υπήρχαν και Έλληνες στην καταγωγή στο Λάλα (π.χ. η οικογένεια των Μανωλόπουλων που είχες αναφέρει σε άλλο σχόλιο σου).

Reply
Aρβανίτης 26 November 2018 at 22:58

Κατι αναλογο συνεβαινε με τους Αρβανιτες της Αττικης οι οποιοι καλουσανε Αρβανιτη τον εαυτο τους
και Αρναουτη τους Αλβανους
παροτι το Αρνανουτης προερχετε απο το Αρβανιτης ετοιμολογικά.]
Οπως και οι Αλβανοι Σκιπεταροι καλουσανε τους Αρβανιτες ως Ρωμιους ως Γκιαουρηδε και ως Γραικους

Reply
Aρβανίτης 26 November 2018 at 23:00

Το ξερω Αλη
σου λεω απλά πως διαμορφωθηκαν οι συνειδησεις κατω απο εκεινες τις συνθηκες

Reply
Aρβανίτης 26 November 2018 at 23:25

Αλή δεν εχω καταληξει σε κατι.

Γιατι οι Παργινοι μουσουλμανοι ηταν ελληνοφωνοι ενω ηταν Λαλαιοι;;;;

Δηλαδη μηπως τελικά δεν ισχυε παντα το γλωσσα – εθνοτητα;;;;

Γιατι το να ονομαστουν οι Λαλαιοι ως ”Ελληνες μουσουλμανοι” δεν νομιζω να στεκει.

Reply
Aρβανίτης 26 November 2018 at 23:40

Αυτο ισχυε και για τους μουσουλμανους Κονιτσης και Ιωαννινων- ελληνοφωνοι αλλα με διαφορετικη καταγωγη
[Αλβανοι και Αλβανοελληνες οι μεν ,Ελληνες και Τουρκοι οι δε ]

Ακκα παλι δεν μπορω να καταλαβω ην περιπτωση Παργας.

Reply
Aρβανίτης 27 November 2018 at 01:42

Ελλαδα η χωρα των αντιφασεων.

Η χωρα οπου οι ψευτοαριστεροι μισουνε τον ανθρωπο που θαυμαζαν οι μεγαλυτεροι αριστεροι αντικαπιταλιστες
οπως ο Γκε βαρα και ο Καστρο

Η χωρα οπου η αριστερα σκεφτεται με ορους χιτλερικους λεγοντας ”” Οι Ελληνες δεν ειναι καθαρη φυλη”’
λες και ειναι ..βρωμικη ενα πραγμα …

Η χωρα που η αριστερα ποτε δεν νοιαστηκε για τα δικαιωματα των μουσουλμανων η καθολικων Αλβανων
γιατι οσα Τζαμια και καθολικες εκκλησιες και να τους χτιζανε
αυτοι δεν προκειται στον αιωνα τον απαντα να ψηφιζαν ….αριστερα….

Η χωρα οπου ενα Κεντρωο κομμα ειναι πιο κοντα στην εκκλησια απο το δεξιο .

Η χωρα οπου υπάρχει ακομα παραμαγαζο κομματος ενω το Μαγαζι-τα κεντρικα εχουν κλεισει 25 χρονια τωρα

Η χωρα οπου οι τοιχοι της πρωτευουσας της εχουν γεμισει ρατσστικα συνθηματα οπως
΄΄Ελληνας εισαι και φαινεσαι”
”Ελλαδα σκασε΄΄”
”Να πεθανει η Ελλαδα να ζησουμε εμεις”’
και κατα τα αλλα οι μονοι ρατσιστες σε αυτο τον τοπο ειναι οι…”’ντοπιοι”’ για να μηλισουμε με ορους ψευτοκουλτουρας

Η χωρα οπου ξυλο απο τα Ματ τρωει μονο οποιος κραταει ελληνικη σημαια η διαμαρτυραιτε για καποιο εθνικο θεμα
την ιδια ωρα που βανδαλοι κουκουλοφλωροι δεν πειραζοντε ποτε και απο κανεναν
και ας σπανε μαγαζια
και ας ασκουνε βια σε ανηλικους που κρατανε ελληνικη σημαια
ας δερνουν κανενα φανταρακι που φοραει τα ρουχα της στρατιωτικης του θητειας.

Reply
Aρβανίτης 27 November 2018 at 22:31

Ο Φραγκίσκος Γριμάνης(1706-1709), αυτά λέει για την Πελοπόννησο γενικά αλλά και για τους Αρβανίτες ειδικότερα προς τη Γερουσία του :
« Η Πελοπόννησος κατοικείται υπό Γραικων και Αλβανών,[Greeks et Albaniαns]
τούτων οι Έλληνες, πολυπληθέστεροι,οικούσι τας πόλεις και καταγίνονται εις το εμπόριον και τη ναυτιλίαν,οι δε Αλβανοί οίτινες τοσούτον έχουσι συγχωνευθή μετά των Ελλήνων, ώστε δεν θεωρούνται αποτελούντες ίδιαν φυλήν αλλ’απλώς διάφοροι τάξιν,…..»»

Τι συμπεράσματα συνάγοντε από τη μαρυρία αυτη.

α] Οτι οι ντόπιοι Μωραιτες ηταν περισσοτεορι από τους επίλυδες Αρβανιτοφωνους

β]Οτι οι δευτεροι – αρβανιτοφωνοι η διγλωσσοι ,
οπως λεει χαρακτηριστικά ”’δεν θεωρουντε αποτελουντες ιδιαν φυλή”
πραγμα που αποδεικνυει την ομοιοτητα [πολιτισμικη και συνειδησιακη ] σε μεγαλο βαθμο ντοπιων και επιλυδων
και ολα αυτα στα 1709.

Ετσι για αλλη μια φορα γινετε φανερο οτι σε αντιθεση με αλλες πλυθησμιακες ομαδες αποικων στο Μωριά
[πχ Ρομα , Ανατολιτες , Σλαβοι κατα τα Βυζαντινα χρονια κλπ ]
οι περισσοτεορι Αρβανιτες λογω ακριβως της καταγωγης τους απο την παραλια Αλβανια , μερος οπου συγκετοικουσανε Ελληνες και Ιλλυριοι απο τα αρχαια χρονια
και ιδιως από τα Αλεξανδρινα χρονια ως τα υστερα Βυζαντινα,
ειχανε ελληνικη εθνικη συνειδηση κοινα σε μεγαλο βαθμο ηθηκαι εθιμα
τοσο στο Μωρια οσο και αργοτερα στη Βενετια οπου ιδρυσανε την κοινοτητα των Γραικων.

Reply
Αλή αλ-Γιουνάνι 28 November 2018 at 09:34

Ο Άγγελος Έμμος, Βενετός κυβερνήτης της Πελοποννήσου κατά τα έτη 1703-1706, χαρακτηρίζει τους Αρβανίτες: «γένος άθλιον, περιορισθέν μετά των οικογενειών αυτών εις τα κρησφύγετα των όρεων, εν πενιχραίς καλύβαις, αποζών εκ των προιόντων των ποιμνίων, ων αυτοί σχεδόν αποκλειστικώς εισίν οι επιμεληταί» . Ο δε διάδοχος του Φραγκίσκος Γριμάνης (1706-1709), επιεικέστερος, αυτά λέει για την Πελοπόννησο γενικά αλλά και για τους Αρβανίτες ειδικότερα προς τη Γερουσία του : « Η Πελοπόννησος κατοικείται υπό Ελλήνων και Αλβανών, τούτων οι Έλληνες, πολυπληθέστεροι, οικούσι τας πόλεις και καταγίνονται εις το εμπόριον και τη ναυτιλίαν, οι δε Αλβανοί οίτινες τοσούτον έχουσι συγχωνευθή μετά των Ελλήνων, ώστε δεν θεωρούνται αποτελούντες ίδιαν φυλήν αλλ’απλώς διάφοροι τάξιν, είσιν ολιγώτερον εύποροι και πεπολιτισμένοι, διάγοντες βίον πλάνητα και νομαδικόν και διαιτώμενοι το μεν θέρος εις τα όρη της Αρκαδίας, τον δε χειμώνα εις την Ηλίδα και την Αργολίδα και τα παράλια του Φαναρίου(Ερμιονίδα,Τροιζήνα και Επιδαυρίαν).»

“…έχουσι συγχωνευθή μετά των Ελλήνων…” ;;;;;

Και πάλι δεν καταλαβαίνω από πού προκύπτει ότι ήρθαν από τα παράλια της Ιλλυρίας. ;;;

Πόσοι ήταν οι Αρβανίτες – Η αλληλογραφία του Τάσου Νερούτσου με τον αυστριακό αλβανολόγο Gustav Meyer

Ο Τάσος Νερούτσος ήταν από τη μητέρα του αρβανίτης της Αθήνας, σπούδασε στη Γερμανία ιατρική και φιλολογία και εγκαταστάθηκε στην Αίγυπτο όπου εργάστηκε ως γιατρός. […] Η πρώτη αντίδραση του Νερούτσου είναι να γράψει στον Μάγιερ ότι υπάρχει μεγάλη υποχώρηση της αρβανίτικης γλώσσας λόγω της διαδικασίας εξελληνισμού που συντελείται στο βασίλειο της Ελλάδας. Αυτό γίνεται το 1888. Δίνει δύο λόγους για αυτόν τον εξελληνισμό. Ο πρώτος αφορά την πολιτική πίεση που υπάρχει, αφού δεν διδάσκονται τα αρβανίτικα, “δεν επιτρέπονται τα αλβανικά σχολεία”. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι μαζί με την πολιτική της μη διδασκαλίας υπάρχει και η εγκατάσταση σχολείων για κορίτσια που κατά τη γνώμη του Νερούτσου έχουν γίνει ειδικά στις αλβανόφωνες περιοχές. Κατά τη γνώμη του το κράτος θέλει να ξεριζώσει τα αρβανίτικα από την Ελλάδα και θεωρεί ότι η χρήση της γλώσσας αυτής συνδέεται με κατώτερα κοινωνικά στρώματα, αγροτικά και ναυτικά, ενώ η χρήση της ελληνικής δείχνει εκείνον που έχει προσχωρήσει στην ελληνική εθνική ιδεολογία. Δίνει και ορισμένα δημογραφικά στοιχεία. Υπολογίζει, το 1833 σε 260.000 τους αλβανόφωνους της Ελλάδας και το 1879, ο ίδιος, σε 58.000 μόνο.

Tα αρχεία του υπουργείου παιδείας για την Άνδρο
Σε δημοσιευμένα αρχεία του υπουργείου παιδείας (19ος αι) για την Άνδρο βρίσκει κανείς ιδιαίτερες αναφορές για το βορειότερο μέρος όπου και η ιδιαίτερη μέριμνα του Υπουργείου Παιδείας να ιδρύσει σχολεία στα αρβανιτοχώρια για να μειωθεί η χρήση της γλώσσας.

-“To 1855 o Θεόδωρος Ράινχολντ εκδίδει βιβλίο για τη γλώσσα του Στόλου. ήταν και αυτός ένας Βαυαρός που ήρθε και υπηρέτησε στο στόλο για 12 χρόνια, ήταν Αρχίατρος του Ελληνικού Στόλου και έχει σαν υπότιτλο του έργου του “Η γλώσσα του Στόλου”. Την εποχή αυτή η γλώσσα που ομιλούνταν στο ηρωικό ναυτικό μας, που είχε μία συνέχεια με το ναυτικό του 1821, ήταν η αρβανίτικη γλώσσα και συνήθως αναφέρεται στις ναυτοπεριοχές που πλαισίωναν το στόλο της εποχής αυτής, τις Σπέτσες, την Ύδρα, τα Μέθανα και τον Πόρο. Στο έργο υπάρχει καταγραφή πολλών λέξεων, ένα λεξικό, ορισμένα τραγούδια και παροιμίες και διάφορα γλωσσικά στοιχεία. Τα ονομάζει πελασγικά γιατί και αυτός πίστευε ότι η αρβανίτικη είναι επιβίωση της πελασγικής γλώσσας. Το 1907, βλέπω εδώ, στα επίσημα αρχεία του Υπουργείου Εσωτερικών, στις Σπέτσες δεν αναφέρεται ούτε ένας να μιλάει αρβανίτικα!”
Αριστείδης Κόλλιας, από το συνέδριο του ΚΕΜΟ “Γλωσσική ετερότητα στην Ελλάδα”.

Κυρίως στο Μαρτίνο, αλλά και στο γειτονικό χωριό, τη Μαλεσίνα και στην ευρύτερη περιοχή, η χρήση της γλώσσας έχει περιοριστεί πια στην οικογένεια, μεταξύ ηλικιωμένων ατόμων ή και στη συνομιλία μεταξύ νέων και ηλικιωμένων ατόμων. Υπάρχουν ακόμα ανδρόγυνα κάποιας ηλικίας που επικοινωνούν κυρίως στην αρβανίτικη γλώσσα. Υπάρχει ακόμα στο Μαρτίνο σα γλώσσα του καφενείου, αλλά όχι μεταξύ νεαρών ατόμων. Κυρίως τα άτομα πάνω από 55-60 ετών συνεννοούνται στα αρβανίτικα. Στη δική μας περιοχή αυτό το φαινόμενο διγλωσσίας άρχισε να εμφανίζεται μετά το 1950. Δηλαδή μία συζήτηση μπορεί να ξεκινούσε στα αρβανίτικα, να παρεμβάλλονταν ελληνικά, να επανέρχονταν στα αρβανίτικα κλπ. Πριν από το 1940, η κύρια γλώσσα επικοινωνίας ήταν τα αρβανίτικα. Η μαρτυρία της δικής μου μητέρας, η οποία γεννήθηκε το 1910 ήταν ότι ελληνικά έμαθε σε ηλικία 15 ετών. Υπάρχει επίσης ιστορική μαρτυρία περιηγητή η οποία έχει εκδοθεί σε βιβλίο, είναι η Στρατιωτική ζωή εν ελλάδι. Ένα στρατιωτικό απόσπασμα είχε επισκεφθεί την περιοχή. Όταν έφτασαν στο χωριό το 1855 ή το 1856 πήγαν σε ένα πηγάδι που ήταν έξω από το συνοικισμό και ζήτησαν από τις γυναίκες νερό. Αυτές δεν ήξεραν ούτε τη λέξη “νερό” στα ελληνικά. Επίσης, αναφέρει ο ίδιος συγγραφέας ότι το Μαρτίνο ήταν η έδρα του του δήμου Λαρύμνης την εποχή εκείνη, η οποία του είχε αφαιρεθεί για 10 χρόνια σε όφελος του μικρού χωριού Προσκυνά. Αυτό συνέβη για το λόγο ότι οι κάτοικοι του Μαρτίνου δε γνώριζαν ελληνικά.
σελ. 325, Γλωσσική Ετερότητα στην Ελλάδα, μαρτυρία Γ. Μίχα

Οι Αρβανίτες αρχικά δεν ήταν δίγλωσσοι. Ακόμα και στον 20ο αι. ζούσαν άνθρωποι που δεν ήξεραν παρά μόνο αρβανίτικα:

Πριν το 1940, η κύρια γλώσσα επικοινωνίας ήταν τα αρβανίτικα. Η μαρτυρία της δικής μου μητέρας, η οποία γεννήθηκε το 1910, ήταν ότι ελληνικά έμαθε σε ηλικία 15 ετών. Υπάρχει επίσης ιστορική μαρτυρία περιηγητή, η οποία έχει εκδοθεί σε βιβλίο, είναι το “Η στρατιωτική ζωή εν Ελλάδι”. Ένα στρατιωτικό απόσπασμα είχε επισκεφτεί την περιοχή. Όταν έφτασαν στο χωριό, το 1855 ή το 1856, πήγαν στο πηγάδι που ήταν έξω από τον οικισμό και ζήτησαν από τις γυναίκες νερό. Αυτές δεν ήξεραν ούτε τη λέξη “νερό” στα ελληνικά.
Γ. Μίχας, Γλωσσική ετερότητα στην Ελλάδα, σελ. 325

Στη Σαλαμίνα από τις αρχές του αιώνα άρχισαν να εισχωρούν τα ελληνικά, δηλαδή να υπάρχει διγλωσσία. Μου έλεγε για παράδειγμα η γιαγιά μου ότι από τότε που γεννήθηκε, το 1917, ο πατέρας της άρχισε να της μιλάει με τα λίγα ελληνικά που ήξερε.
T. Kαραντής, Γλωσσική ετερότητα στην Ελλάδα, σελ. 323

Μεγάλωσα στα Βάγια μέχρι 13 χρονών. Δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα για το τι γινόταν στο σπίτι μου ίσως γιατί δεν ομιλούνταν άλλη γλώσσα από την αρβανίτικη. Διότι αν μιλούσαν και ελληνικά θα μου είχε κάνει εντύπωση το ότι μιλάνε αρβανίτικα. Η γιαγιά μου από το Κασκαβέλι γνωρίζω ότι μιλούσε μόνον αρβανίτικα.
Θ. Μωραϊτης, Γλωσσική ετερότητα στην Ελλάδα, σελ. 329

Όταν ήμουν μικρό παιδί στο χωριό και εγώ ο ίδιος μισά ελληνικά, μισά αρβανίτικα τα έλεγα. Η γλώσσα ομιλούνταν παντού, στο σπίτι, στο καφενείο, στη δουλειά. Μόνο στο σχολείο έπρεπε να μιλάμε ελληνικά και όταν έπρεπε να συνεννοηθούμε με κάποιον ο οποίος δεν γνώριζε τη γλώσσα. Οι γριές δεν ξέρανε καθόλου ελληνικά.
Α. Κόλλιας, Γλωσσική ετερότητα στην Ελλάδα, σελ. 328

————————————————————————–

Για τον πληθυσμό των Αρβανιτών: Ο Ράινχολντ το 1855 δημοσιεύει αλβανόφωνα τραγούδια από τις Σπέτσες αλλά το 1907 στα επίσημα αρχεία του Υπουργείου Εσωτερικών δεν καταγράφεται ούτε ένας που να μιλάει αρβανίτικα στο νησί (ΚΕΜΟ, σελ 313) ενώ ο Τριανταφυλλίδης (Άπαντα, τόμος Γ, σελ 557) δίνει αριθμό αλβανοφώνων 18.773 το 1928 και παρατηρεί ότι σύμφωνα με τις στατιστικές ζούνε στην Ήπειρο (προφανώς αναφέρεται στους Τσάμηδες). Έπειτα αποπειράται μία καταγραφή των αρβανιτών με υποθέσεις και αναφέρει μία στατιστική (1907) που καταγράφει 10.401 αλβανόφωνους και παραθέτει και πηγές που λογαριάζουν τους Αρβανίτες σε 200.000.

Λόγοι υποχώρησης της χρήσης της αρβανίτικης:

I. Η εξάπλωση της εκπαίδευσης και του μονόγλωσσου (ελληνόφωνου) σχολείου υποχρεώνει όλο και περισσότερους μαθητές που έχουν μητρική γλώσσα την αρβανίτικη να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις του σχολείου.
II. Οι πρόοδοι που συντελούνται στην καπιταλιστική οικονομία και ο εξαστισμός της κοινωνίας αυξάνουν την κινητικότητα των πληθυσμών και οδηγούν μεγάλο μέρος του αγροτικού πληθυσμού στις πόλεις όπου επικρατεί η ελληνική (όντας εκτός από γλώσσα της διοίκησης και γλώσσα των καθημερινών συναλλαγών κλπ.)
III. Συναφές με το προηγούμενο αίτιο είναι και η ανάπτυξη ενός πυκνού δίκτυου μεταφορών που συνδέει ακόμη περισσότερο την «αποκομμένη» από τις εξελίξεις περιφέρεια με τα αστικά κέντρα.
IV. Η είσοδος της τεχνολογίας στην γεωργία συνδέει επίσης την αγροτική περιοχή με το αστικό κέντρο.
V. Η γραφειοκρατία στις δημόσιες υπηρεσίες καθιστά την γνώση της ελληνικής απαραίτητη.

Βιβλιογραφική παραπομπή: Tsitsipis Lukas D: “The construction of an “outsider’s” voice by low-proficiency speakers of an Albanian variety (Arvanitika)” in Greece: language and ideology, International Journal of the sociology of Language v.126, Mouton de Gruyter

Reply
Αλή Αλ-Γιουνάνι 28 November 2018 at 09:39

“Η χωρα οπου οι ψευτοαριστεροι μισουνε τον ανθρωπο που θαυμαζαν οι μεγαλυτεροι αριστεροι αντικαπιταλιστες
οπως ο Γκε βαρα και ο Καστρο”

Ποιόν άνθρωπο εννοείς;

“Η χωρα οπου η αριστερα σκεφτεται με ορους χιτλερικους λεγοντας »» Οι Ελληνες δεν ειναι καθαρη φυλη»’
λες και ειναι ..βρωμικη ενα πραγμα …”

Καμμία φυλή δεν είναι ‘καθαρή’.

“Η χωρα που η αριστερα ποτε δεν νοιαστηκε για τα δικαιωματα των μουσουλμανων η καθολικων Αλβανων
γιατι οσα Τζαμια και καθολικες εκκλησιες και να τους χτιζανε
αυτοι δεν προκειται στον αιωνα τον απαντα να ψηφιζαν ….αριστερα….”

Έχω ακούσει για πολλούς μουσουλμάνους μετανάστες που πήραν ελληνική υπηκοότητα και ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Δυστυχώς.

“βανδαλοι κουκουλοφλωροι δεν πειραζοντε ποτε και απο κανεναν
και ας σπανε μαγαζια
και ας ασκουνε βια σε ανηλικους που κρατανε ελληνικη σημαια
ας δερνουν κανενα φανταρακι που φοραει τα ρουχα της στρατιωτικης του θητειας.”

Γι’ αυτό αυτοί που τα σπάνε και βάζουν φωτιές και καίνε μαγαζιά και αυτοκίνητα θέλουν μια σφαίρα στο κεφάλι και πέταγμω των πτωμάτων τους στα βουνά…

Reply
Αλή αλ-Γιουνάνι 28 November 2018 at 09:42

“Γιατι οι Παργινοι μουσουλμανοι ηταν ελληνοφωνοι ενω ηταν Λαλαιοι;;

Δηλαδη μηπως τελικά δεν ισχυε παντα το γλωσσα – εθνοτητα;;

Γιατι το να ονομαστουν οι Λαλαιοι ως »Ελληνες μουσουλμανοι» δεν νομιζω να στεκει.”

Δεν είπα ότι οι Λαλαίοι ήταν όλοι τους ελληνικής καταγωγής. Αλλά προφανώς υπήρχαν ανάμεσα τους ΚΑΙ Έλληνες που εξαλβανίστηκαν. Όχι ΜΟΝΟ Έλληνες, αλλά ΚΑΙ Έλληνες.

Υ.Γ.
Από πότε η εθνότητα ταυτίζεται με τη γλώσσα; Εγώ δεν συμφωνώ με γλωσσα=εθνοτητα.

Reply
Αλή Αλ-Γιουνάνι 28 November 2018 at 09:44

“Κατι αναλογο συνεβαινε με τους Αρβανιτες της Αττικης οι οποιοι καλουσανε Αρβανιτη τον εαυτο τους
και Αρναουτη τους Αλβανους”

Και τους μουσουλμάνους τους αποκαλούσαν Αρβανίτες (κυρίως τους αποκαλούσαν Τουρκαλβανούς και Αρναούτες όπως λες αλλά και Αρβανίτες). Θα παραθέσω παραδείγματα αν θέλεις.

Reply
Αρβανίτες απαντησεις 28 November 2018 at 13:36

Για παραδειγματα μην ρωτας .Απλα παρεθεσε τα.

Ειπα για τους Λαλαιους πως γινετε ενω ηταν κυριως εξισλαμισμενοι Αλβανοι να μιλαγανε κυριως ελληνικα .
Μου φαινεται παραξενο ..

Αναφερομουν στον Γρίβα,.

Το οτι ηρθαν απο τα παραλια της Ιλλυριας στο εχω αναφερει σε αλλο σχολια για τοςυ Αρβανιτες της Αττικης.
Αλλα υπάρχουν και αλλες ενδειξεις θα στις παραθεσω κι αυτες

Reply
Aρβανίτης 28 November 2018 at 16:22

Πάντως Αλη τον Μιχα μην το πολυεμπιστευεσαι……
Εχει γταψει καν και καν….

Reply
Aρβανίτης 28 November 2018 at 16:28

”’Κυρίως στο Μαρτίνο, αλλά και στο γειτονικό χωριό, τη Μαλεσίνα και στην ευρύτερη περιοχή, η χρήση της γλώσσας έχει περιοριστεί πια στην οικογένεια, μεταξύ ηλικιωμένων ατόμων ή και στη συνομιλία μεταξύ νέων και ηλικιωμένων ατόμα”’

Απο κει καταγομαι και ισχυει.

Το Μαρτινο οπως και η Μαλεσινα ηταν ετσι κι αλλιως 2 χωρια -μιξη ντοπιων και επιλυδων….

Reply
Aρβανίτης 28 November 2018 at 20:19

””έχουσι συγχωνευθή μετά των Ελλήνων”’

Οποτε μιλάμε ηδη απο το 1708
για Ελληνες ντοπιους Μωραιτες και επίλυδες
Αρβανιτες – Ελληνοαλβανους
συμφωνα με τις πηγες του Γριμμανη και του Μπαρμπαριγο.

Τωρα γνωμη μου ειναι οτι οι Αρβανιτες που ως γνωστο τα χωρια τους ειναι σε θυλακες.
Ειχανε συγχωνευθιε ακριβως γιατι ηταν ”Ενας λαος”’ με τους ντοπιους και αυτο πιστευω οτι οφειλεται στο οτι καταγονταν απο τη παραλια Αλβανια.

Reply
Αλή Αλ-Γιουνάνι 30 November 2018 at 01:57

“οφειλεται στο οτι καταγονταν απο τη παραλια Αλβανια”

Και πάλι αυτό είναι μια εικασία.

“ακριβως γιατι ηταν ”Ενας λαος””

Τότε γιατί οι πηγές τους καταγράφουν ως Αλβανούς και Ιλλυριούς ή Αλβανίτες αλλά όχι αλβανόφωνους Έλληνες;

Υ.Γ.
Με τον Μίχα έχουμε τσακωθεί στο διαδίκτυο.

Reply
Aρβανίτης 30 November 2018 at 14:05

Γιατι αν επιτρεπεται τσακωθηκατε ;;;;

Σου παρεθεσα σε αλλο σχολιο μια πηγη πριν 350- 400 χρονια που αναφερει τα μερη του σημερινου Φιερι ,Λαμπερια και Μουζακια
ως τοπος καθοδου .

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απ’ το βιβλίο “Athenes, Ancienne et Nouvelle” του Guillet de la Guilletiere, 1676, σελίδα 89.

Ils sont en par……. Magnottes sont sur mer…”

Ας το μεταφράσουμε…

Ενα μέρος τους προέρχεται … απ’ τα μέρη που είναι κοντά στην Απολιμένα και την Σαπόζα κι ένα άλλο απ’ την περιοχή της Ηπείρου κοντά στα βουνά της Χειμάρας. Είναι γενναίοι απ’ την φύση τους, αποφασιστικοί κι ακούραστοι…..¨¨

Το όνομα Απολιμένα είναι στην πραγματικότητα μια παραφθορά του ονόματος της αρχαίας Απολλωνίας (η Πογιάνας η Μπογιάνας). Κι αυτό σημαίνει πως ένα μέρος των Αρβανιτών της Αττικής προερχόταν απ’ την περιοχή η οποία σήμερα έχει το, λατινικό και σχεδόν Ιταλικό, όνομα Φίερι.

Το όνομα Σαπόζα είναι στην πραγματικότητα η Σόπεζα στην σημερινή κεντρική Αλβανία, βόρεια της πόλης Φίερι. Το αρχαιότερο όνομα της ήταν Σπαλάτο ενώ σήμερα λέγεται Κριεκούκι κι αποτελεί τμήμα της περιοχής της Μουζακίας.

Αλλωστε τα μερη αυτα μοιαζουν και με τα μερη στα οποια τελικα αυτοι εγκατασταθηκαν

και αυτά τα μερη κατα την απογραφη την τουρκικη του 1431 φαινοντε πολυ πιο αραιοκατοικημενα απο τις υπολοιπες περιοχες της σημερινης Αλβανιας αρα καποιος πλυθησμος ειχε αποχωρησει απο κει.

Και βλεποντας τα μικροτοπονυμια στα αρβανιτικα χωρια θα δεις οτι οσα εχουν σχεση με την αλβανικη γλωσσα αλλα συγχρονως και τον αλβανικο χωρο
παρατηρουντε κυριως στα μερη εκεινα και οχι στην υπολοιπη Αλβανια πραγμα που φαινεται ερευνοντας και τον πινακα του Αρβαντινου
οπου τα χωρια και οικισμοι της περιοχης εκεινης μοιαζουν σε αρκετο βαθμο με τα αρβανιτοχωρια της Αττικοβοιωτιας.

Επισης σου ξαναειπα οτι οι πηγες τους καταγραφουν ετσι οπως λες
αλλα και ως Ελληνες η Αλβανους Ελληνες οποτε και αυτο επιβεβαιωνει τα παραπανω.

Εκει εχω καταληξει εγω.

Reply
Aρβανίτης 1 December 2018 at 00:33

Αλη εχω 2 δημοτικα αλβανικα για την πολιορκεια των Ιωαννινων το 1913.
Αν θες να στα παραθεσω.

Ελληνοαλβανους αναφερουν
και οι Αραβαντινος , Κοσμας Θεσπρωτος και Χριστοβασιλης .

Reply
Αλή Αλ-Γιουνάνι 1 December 2018 at 03:01

“εχω 2 δημοτικα αλβανικα για την πολιορκεια των Ιωαννινων το 1913.
Αν θες να στα παραθεσω.”

Γιατί ‘οχι…

Reply
Αλή αλ-Γιουνάνι 1 December 2018 at 03:41

“Απλά παρέθεσε τα”

Αναφέρονται ως Αρβανίτες ακόμα και οι μουσουλμάνοι Αλβανοί – Περίπου ένα χρόνο πριν από το ξέσπασμα της επανάστασης του 1821, την άνοιξη του 1820, με πρωτοβουλία του Οδυσσέα Αντρούτσου και Σουλιωτών καπεταναίων, αυτών που είχαν συμμαχήσει με τον Αλή Πασά, έγινε συγκέντρωση στην Άρτα Αλβανών οπλαρχηγών, χριστιανών και μουσουλμάνων. Στη συνάντηση αυτή μετείχαν ο Ομέρ Βρυώνης, βλάμης του Οδυσσέα [Χανι της Γραβιας], ο Σιλιχτάρ Μπότα, ο Άγκο Βάσιαρι και ο Ντερβίς Χασάν. Τότε αποφασίστηκε η υποστήριξη του Αλή και η από κοινού αντιμετώπιση των σουλτανικών στρατευμάτων, και στις 15 Ιανουαρίου 1821 υπογράφεται στο Σούλι συνθήκη συμμαχίας μαζί τους, στην οποία ορκίζονται και τα δύο μέρη ‘να ειναι αδέλφια, ένα κορμί και μια ψυχή’.

Στην χειρόγραφη εφημερίδα του Μεσολογγίου ‘Αιτωλική’ στις 10 Σεπτεμβρίου 1821, είναι δημοσιευμένο ένα ποίημα με τον τίτλο ‘Άσμα της περίφημου συμμαχίας των ενδόξων Αλβανών μετά των ηρώων Ελλήνων της Ηπείρου’.

«Αγάδες της Αλβανιτιάς του Λιουμ Τεπελένας
και σεις από τα άντικρυς χωρία της Δερβένας,
η φήμη σας ονόμασε πύργους εμπιστοσύνης
γνήσια τέκνα της τιμής και της ευγνωμοσύνης.» (Αικατερίνη Κουμαριανού (επιμ.), ‘Ο Τύπος στον Αγώνα,’ Αθήνα – 1971, τ. Α’, 21)

Το ποίημα αυτό απευθύνεται προς τον στρατάρχη Μουχουρδάρη και τον Αλή πασά. Μαζί με αυτούς εκθειάζει τους Σουλιώτες και όλους τους άλλους Αλβανούς πολεμιστές, χριστιανούς και μουσουλμάνους.

Οι Χριστιανικές ωμότητες ου έγιναν εναντίον δικαίων και αδίκων, περιγράφονται με μελανά χρώματα από τον Σπ.Τρικούπη και τον Μακρυγιάννη. Η συμμαχία ανάμεσα σε μουσουλμάνους Αλβανούς, χριστιανούς Αλβανούς και Έλληνες, υπέστη βαρύτατο πλήγμα. Η μεταξύ τους διάσπαση δεν άργησε να έρθει. Όταν ο Μουσουλμάνος Αρβανίτης Ταχίρ Αμπάζι τον Νοέμβριο του 1821 κατεβαίνει από την Ήπειρο, για να λαβει μερος στην Α’ Εθνοσυνελευση, διαπιστώνει ότι σε Ρούμελη και Μοριά οι ομόθρησκοι του εχουν υποστεί διωγμούς, και ακόμη ότι μουσουλμάνες γυναίκες κακοποιήθηκαν και όλα τα τζαμιά λεηλατήθηκαν, δεν συνέχισε το ταξίδι του και ξαναγύρισε στην Άρτα.

Συνεννοείται εκεί με τους άλλους ομόθρησκους του αρχηγούς και το αποτέλεσμα ήταν να χαλάσουν την συμμαχία με τους χριστιανούς και να ενωθούν με τον Χουρσίτ πασά εναντίον του Αλή πασά. Μόνο ο Μούρτο Τσάλι και ο Χουσεΐν πασάς έμειναν πιστοί στον Αλή και διετήρησαν τη συμμαχία τους με τους Σουλιώτες. Τον Ιανουάριο του 1822, όταν ο Χουρσίτ πασά έδωσε τέλος στη ζωή του Αλή πασά, οι δικοί του Τόσκηδες Αλβανοί ειδοποίησαν τους Σουλιώτες ότι αφήνουν πια τον αγώνα και υποτάχθηκαν όλοι στον Σουλτάνο.

«Αρβανίτες παινεμένοι
Πουν” ο Αλή πασάς, καϋμένοι;
Που ”ταν απ’ το Τεπελένι
Κι” άλλος τέτοιος δε τα γένη.
Όλου του ντουνιά λιτάρι,
Της Αρβανιτιάς καμάρι
Και της Ρούμελης νταάκι.»

Από ένα ρωμαίικο τραγούδι μας του 1822
———–
Στον κώδικα του Μ. Σπηλαίου διαβάζουμε για την επιδρομή των Αλβανών:

«Οι Αρβανίτες ήλθαν όχι ως άνθρωποι αλλά ωσάν θηρία ή σαν μια φωτιά και ωσάν ποταμός και την αιματοχυσίαν οπού έκαμαν εις τους ευρεθέντας ταλαιπώρους χριστιανούς του Μορέος και τες σκλαβίες νόος ανθρώπινος αδυναzεί να τους λογαριάσει, οπού και όλον τον Μορέαν τον έγδυσαν εξ ολοκλήρουσι…………….Η Ζάτουνα, ως και η περί αυτήν χώρα, ήτο πυκνώς κατωκημένη, και αρκούντως ευημερούσα κωμόπολις. Αλλά οι Αλβανοι; Αφού εφόνευσαν όσους ηδυνήθησαν, επώλησαν τους αιχμαλωτισθέντες εν Δημητσάνη και Ζατούνη εις τους πειρατάς της Βαρβαρίας, οίτιμες έδραμον εις τον κόλπον της Κυπαρισσίας, ίνα μετέσχωσι των λαιφύρων. Οικογένειαι τινές, καταφυγούσαι εις τα όρη, μόλις διεσώθηκαν…»
——
Ο γερμανός αρχαιολόγος και φιλέλληνας Ludwig Ross, που ήρθε στην Ελλάδα για να αναλάβει τη διεύθυνση της αρχαιολογικής υπηρεσίας και την έδρα της αρχαιολογίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών, συνειδητοποιώντας το πλήθος και την έκταση του αρβανίτικου πληθυσμού, σημείωνε απελπισμένος το 1832, φτάνοντας στην Ελλάδα: “ήμουνα, αλήθεια, πάνω σε ελληνικό χώμα, ανάμεσα σε Έλληνες; Στην πραγματικότητα όχι. Ο γυμνός βράχος της Ύδρας, τα γειτονικά νησιά, Σπέτσες και Πόρος, το Καστρί και το Κρανίδι… είχαν καταληφθεί από Σκιπετάρους Αρβανίτες.” [Ρος Λουδοβίκου, Αναμνήσεις και ανακοινώσεις από την Ελλάδα 1832 – 1833, μετάφραση Α. Σπήλιου, Αθήνα 1976., σ. 25]

Ο γάλλος αρχαιολόγος Edmond About, που έζησε δυο χρόνια στην Ελλάδα, έγραφε το 1855, πως η ίδια η Αθήνα όταν ιδρύθηκε ήταν ένα αρβανιτοχώρι και πως ακόμα, “κάθε βράδυ που βασιλεύει ο ήλιος, συναντάς γύρω από την Αθήνα μεγάλες συντροφιές από Αλβανούς που γυρίζουν με τις γυναίκες τους από τη δουλειά στα χωράφια.” [Αμπού Εντμόντ, Η Ελλάδα του Όθωνος / η σύγχρονη Ελλάδα, μετάφραση Α. Σπήλιου, χωρίς χρονολογία., σ. 70]

Ο δε σκωτσέζος ιστορικός George Finlay, που έζησε τη μισή ζωή του στην Αθήνα και γνώρισε όσοι λίγοι τη χώρα και τους ανθρώπους της, παρατηρούσε το 1861: “Στο Μαραθώνα, στις Πλαταιές, στα Λεύκτρα, στη Σαλαμίνα, στη Μαντινεία, στην Είρα και στην Ολυμπία, δεν κατοικούν τώρα πια Έλληνες, αλλά Αλβανοί. Ακόμα και στην Αθήνα, που είναι, ένα τέταρτο του αιώνα και πλέον πρωτεύουσα του ελληνικού βασιλείου, ακούει κανείς τα παιδιά που παίζουνε στους δρόμους, κοντά στο Θησείο και στην Πύλη του Αδριανού, να μιλάνε στην αλβανική γλώσσα” [George Finlay, Ιστορία της ελληνικής επαναστάσεως, τόμος Α΄, Αθήνα – 2009, σ. 46]

«Δίπλα στους φαίους Βούλγαρους, τους λευκούς Αρβανίτες και τους μαύρους Έλληνες (εννοώ φυσικά τα χρώματα των ενδυμασιών τους), βλέπει κανείς και τους ερυθρούς Αρναούτες…Οι (μουσουλμάνοι) Αρναούτες και οι (χριστιανοί) Αρβανίτες ξεχωρίζουν από τους Βούλγαρους κατά τούτο ότι οι πρώτοι οπλοφορούν και οι τελευταίοι δεν κουβαλάνε όπλα. Κάθε ομάδα υποστήριζε με επιμονή το δίκαιο της και αρνιόταν να αναγνωρίσει στην άλλη τους δικούς της νόμους. Τα δίκαια όμως αυτά, αυτοί οι leges barbarum, ήσαν εκατέρωθεν αντιφατικοί.Μια ανυπόφορη κατάσταση ! Και μια ακόμη απόδειξη ότι είναι ανάγκη να δημιουργηθεί ένας νόμος που να ισχύει για όλους και να τεθεί υπό την διεθνή προστασία των φίλων δυνάμεων.»
(Ενεπεκίδης Κ. Π., Η Θεσσαλονίκη στα χρόνια 1875 – 1912, εκδ. Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1988, σ .94, 138.)

Ο Δημήτριος Σαλαμάγκας (1894-1965), νομικός και λαογράφος από τα Γιάννενα, περιγράφοντας την πολιορκία του κάστρου στο νησάκι της λίμνης των Ιωαννίνων από τον Χουρσίτ Πασά, με σκοπό τη σύλληψη του Αλή Πασά, γράφει: «Το Νησί όμως βαστούσε άμυνα αποτελεσματική. Προστάζει τότε ο Χουρσήτ να πιάσουν όλους τους Νησιώτες και δίνει διαταγή να τους κόψουν, επειδή φαίνεται δεν τον βοηθούσαν στον αγώνα του εναντίον του Αλή. Στο μεταξύ, είχε εκραγεί η Ελληνική Επανάσταση κι είχε αυτή την εποχή φουντώσει για καλά. Κι ο Χουρσήτ, βιαζόταν να τελειώσει γρήγορα με τον Αλή, για να μπόρεση να πεταχτή στο Μοριά. Ξαναετοιμάζουν λοιπόν τα καράβια, βάζουν μέσα «χαλντούπους αρκετούς, κι αυτούς, τους αλβανίτας, όλους τους διαλεχτούς» και, κάμνουσι τον τρόπον, κι εμβαίνουν στο Νησί χαλντούποι κι Αλβανίτες ανδρείοι περισσοί…» (Δημήτριος Σαλαμάγκας,«Περίπατοι στα Γιάννενα», Εταιρεία Ηπειρωτικών Μελετών, 1965)

Δύο ‘‘Σημειώματα’’ μαρτυρούν ότι ο Πατροκοσμάς έφθασε στο Μπεράτι κατά το 1777. Ο Σπυρίδων Λάμπρος στον ‘‘Νέο Ελληνομνήμονα’’ του 1910, δημοσιεύει την πρώτη συλλογή ‘‘Ενθυμήσεων’’, ήτοι χρονικών ‘‘Σημειωμάτων’’, μεταξύ των οποίων τον 49 κώδικα της πόλεως Κάστρου Βερατίου, όπου υπάρχει η ‘‘Σημείωση’’: «1777 – 1779. Tω 1777 Αυγούστου 22 ημέρα Τρίτη ήλθεν εις ασκητής καλούμενος Κοσμάς ιερομόναχος και εδίδαξεν ημέρας τρεις εν Βερατίω. Την διδαχήν δε έβαλεν αναβαίνων επί σκαμνίου και εδίδαξεν όλον τον κόσμον και έκοψαν αι γυναίκες τα ασήμια και τα μεταξωτά φορέματαžκαι μετά δεύτερον χρόνον πάλιν ήλθεν εις Μουζακιάν και έφθασεν εις το χωρίον Κολικόνδησι και τον έπνιξαν με σκοινί και τον έρριψαν εις τον ποταμόν και τον έβγαλαν και τον ενταφίασαν εις το ρηθέν χωρίον και γράφω την ημέραν οπού τον εσκότωσαν 1779 Αυγούστου 24 ημέρα Σαββάτω». Για την ίδια επίσκεψη του Αγίου Κοσμά στο Βεράτι, υπάρχει και άλλη ‘‘Σημείωση’’, γραμμένη στην αριστερή πλάκα, εσωτερικά, σε μηναίο του Μαρτίου που τυπώθηκε στη Βενετία το 1558 και ανήκει και αυτό στην ίδια εκκλησία του Κάστρου Βερατίου: «Εις τους χιλίους επτακοσίους εβδομήκοντα επτά εις τας είκοσι δύο του αυγούστου μηνός επέρασεν ένας ασκητής και αγιώτατος άνθρωπος εις όλα τα μέρη εις Γραικίαν και Αρβανιτίαν ήλθεν και εδώ εις τα Βελεγράδια και μας εδίδασκεν άγια λόγια και εθαύμασαν οι χριστιανοί από τας διδαχάς αυτού και επήραν τόσον φόβον οι χριστιανοί και μάλιστα οι γυναίκες έκοψαν να μη φορούν ‘ποκάμισα κόκκινα και άλλα κεντημένα με χρυσάφι και πολλά πράγματα έκαμεν οπού τις ημπορεί να τα γράψη?αλλά ταύτα τα έγραψα δια ενθύμησιν των μεταγενεστέρων εγώ ο ελάχιστος Νικόλαος υιός Κωνσταντίνου Νόκας και έξαρχος και όποιος να τον αναγνώση ας με συγχωρήση και να ήναι συγχωρημένος. αμήν. Και τω θεώ δόξα»

Reply
Αλή αλ-Γιουνάνι 1 December 2018 at 04:01

“Απλά παρέθεσε τα”

Ας δούμε έναν φανταστικό διάλογο που γράφτηκε το 1908, το «τραγουδι της Δεσπως», που αναφέρεται στην Σουλιότισα Δέσπω Μπότση ή Γιώργενα (σύζυγος του Γεωργάκη Μπότζη) «έργο» των Π. Σ. Πομόνη και Ι. Σ. Μπετρόπουλου:

«Αχός βαρύς ακούεται, πολλά τουφέκια πέφτουν.
Μήνα σε γάμο ρίχνονται, μήνα σε χαροκόπι;
Ουδέ σε γάμο ρίχνονται, ουδέ σε χαροκόπι,
η Δέσπω κάνει πόλεμο με νύφες και μ” αγγόνια.
Αρβανιτιά την πλάκωσε στου Δημουλά τον πύργο.
«Γιώργαινα, ρίξε τ” άρματα, δεν είν” εδώ το Σούλι.
Εδώ είσαι σκλάβα του πασά, σκλάβα των Αρβανίτων.
– Το Σούλι κι αν προσκύνησε, κι αν τούρκεψεν η Κιάφα,
η Δέσπω αφέντες Λιάπηδες δεν έκανε, δεν κάνει»,
Δαυλί στο χέρι νάρπαξε, κόρες και νύφες κράζει:
«Σκλάβες Τούρκων μη ζήσομε, παιδιά μ’, μαζί μου ελάτε».
Και τα φυσέκια ανάψανε κι όλοι φωτιά γενήκαν.» (Π. Σ. Πομόνης – Ι. Σ. Μπετρόπουλος, «Ιστορία του Σουλίου, ή, ηρωικοί πόλεμοι των Σουλιωτών και Σουλιωτιδών», Κωνσταντινούπολη – 1908)

Στον κώδικα του Μ. Σπηλαίου διαβάζουμε για την επιδρομή των Αλβανών:«Οι Αρβανίτες ήλθαν όχι ως άνθρωποι αλλά ωσάν θηρία ή σαν μια φωτιά και ωσάν ποταμός και την αιματοχυσίαν οπού έκαμαν εις τους ευρεθέντας ταλαιπώρους χριστιανούς του Μορέος και τες σκλαβίες νόος ανθρώπινος αδυναzεί να τους λογαριάσει, οπού και όλον τον Μορέαν τον έγδυσαν εξ ολοκλήρουσι…………….Η Ζάτουνα, ως και η περί αυτήν χώρα, ήτο πυκνώς κατωκημένη, και αρκούντως ευημερούσα κωμόπολις. Αλλά οι Αλβανοι; αφού εφόνευσαν όσους ηδυνήθησαν, επώλησαν τους αιχμαλωτισθέντες εν Δημητσάνη και Ζατούνη εις τους πειρατάς της Βαρβαρίας, οίτιμες έδραμον εις τον κόλπον της Κυπαρισσίας, ίνα μετέσχωσι των λαιφύρων. Οικογένειαι τινές, καταφυγούσαι εις τα όρη, μόλις διεσώθηκαν…».
………
Ο Χασάν Τζαζαερλής Μαντάλογλου μετά από διετή προετοιμασία και έχοντας στα χέρια του ρητή διαταγή του Σουλτάνου « Να μη γυρίσει στην Κωνσταντινούπολη αν δεν εξοντώσει τις αλβανικές ορδές» πέρασε το 1779 τα στενά.
Έφτασε στο Ναύπλιο και αποβιβάζει 2.000 άνδρες, δεν μπορεί όμως να βρει άλλους τούρκους πρόθυμους για πόλεμο με τους αλβανούς που η δύναμή τους έφτανε 10.000 με 15.000 άνδρες, γι αυτό τον συμβούλεψε ο δραγουμάνος του Νικόλαος Μαυρογένηςνα στραφεί στους Κλέφτες του Μοριά. Έγραψε λοιπόν ο Χασάν Τζαζαερλής Μαντάλογλου πρόσκληση προς τους Κλέφτες «Σας διορίζομεν να σκοτώνετε χωρίς φόβον τους ζορμπάδες. Είναι δικά σας όλα τα πράγματα των. Να μας φέρετε μόνο τα κεφάλια των και σας συγχωρούμεν όσα εκάματε καπαέτια…………» (Ιω. Φιλήμων ΔΙΦΕ σελ 82)

Οι Κλέφτες ήταν καχύποπτοι αλλά τότε μεσολάβησε ο Νικόλαος Μαυρογένης και άρχισαν να φτάνουν στο στρατόπεδο των τούρκων , οι οποίοι τους υποδέχτηκαν με φιλοφρονήσεις, στους ποιο σπουδαίους από τους Κλέφτες ο Χασάν Τζαζαερλής Μαντάλογλου έκανε πλούσια δώρα, στον Κόλια Πλαπούτα έδωσε ένα καπότο.
Δες ένα δημοτικό στοίχο που περιγράφει αυτή την συνάντηση τούρκων και Κλεφτών :

Να κάνουμε το ένα μας
και τούρκοι και ραγιάδες
τον τόπο να παστρέψουμε
από τους αρβανιτάδες. (Λαμπρυνίδης, “Η Ναυπλία», σελ.306).
………
Γράφει ο Θ Κολοκοτρώνης στα «απομνημονεύματα» :

«Εις τον πατέρα μου έστειλε χωριστό μπουγιουρτί έλθετε να βγάλουμε τους Αρβανλιτες και να εύρει ο ραγιάς το δίκιο του. Ο πατέρας μου εκίνησε με χιλίους στρατιώτες και έπιασε τα τρόκορφα. Δεν επήγε στον Καπετάμπεη διότι φοβείτο. Ο καπετάμπεης εσηκώθηκε από τους Μύλους, επήρεν 6.000 ταγκαλάκια και τους κλέφτες 3.000 και επήγεν εις τα Δολιανά. Τριπολιτσά κι έριξε ορδί. Ο πατέρας μου , σαν ήτο στα Τρίκορφα, του έστειλε ο Καπετάμπεης να πάγει σε δαύτονε, δια να τον προσκυνήσει. Ο πατέρας μου αποκρίθηκε δεν είναι καιρός να έλθωνα προσκυνήσω. Οι Αρβανίτες είναι στην Τριπολιτσά, ημπορούν να πιάσουν τον άγριον τόπον και να σκορπίσουν τότε μέσα στην Πελοπόννησο, να χουν τον τόπο. Τότε του έστειλαν 20 μπινίσια για τους καπεταναίους κι ένα καπότο για τον εαυτό του».
…..
οι αρχηγοί των κλεφτών και αρματωλών συσκεφθέντες εν πολεμικώ συμβουλίω απήντησαν και αυτοί ως εξής:

“Αρβανίτες
Το γράμμα σας το ελάβαμεν, και σας γράφομεν και ημείς ότι ποτέ δεν είχαμε σκοπόν για να αναταμωθώμεν με τους Τούρκους, διότι κι αυτούς θεωρούμεν κακούς εχθρούς μας, και νάρθουμε να σας χτυπήσουμε, τα θέλετε εσείς, γιατί από το καιρό που γένηκε το σεφέρι (επανάστασις) το Μάρτι το έτος 1769 και εμβήκατε στο Μωριά για να βοηθήστε τους Τούρκους και να κτυπήσετε εμάς τους Μωραΐτες δέκα χρόνια γένουνται από τον καιρό εκείνον έως σήμερα, που μας ετυραννίσατε, μας εγδύσατε, εσκωτώσατε τους πατέρες μας, τις μητέρες μας, τα αδέρφια μας, τις γυναίκες μας, τα παιδιά μας, τους συγγενείς μας και τους πατριώτες μας, και μας κάμετε τέτοια πολλά κακά που εμείς δεν μπορούμε πλιά να σας χωνεύσωμε, και ούτε να σας συγχωρήσωμεν, για δαυτό μαζωχθήκαμε ούλοι δω πέρα να σας χτυπήσωμε, και με την δύναμι του Θεού, αν μπορέσωμε και να σας διώξουμε πλια από το Μωριά. Αν εσείς θέλετε για να πολεμήσουμε και να σκοτωθούμε, εμείς σας συγχωρούμε για όλα τα χάλια που μας εκάματε, και ελάτε μερικοί από όλους σας να μας φέρετε τα άρματά σας, και να μας δώσετε και όσα χρήματα έχετε στα κεμέρια σας που τα μαζώξατε από τους πατριώτες μας, και ύστερα να σας στείλουμε με μεγάλο σιγουρητό στην πατρίδα σας, ελάτε και σας καρτερούμε, γιατί παν εκείνα που ξέρατε, ελάτε το ταχύ αλοιώς θα το μετανοήσετε.

Από Τρίκορφα 10 Ιουλίου έτος 1779
Με την συμφωνίαν από όλους τους κλέφτας και τους αρματωλούς του Μωριά, υπογράφουμε εμείς οι πρώτοι αρχηηγοί
Κωνσταντίνος Κολοκοτρώνης
και Αλέξης Ντάρας

Οι Υπαρχηγοί
Αναγνώστης Κολοκοτρώνης και οι αδελφοί του Αποστόλης και Γιώργος, Ιωάννης Θιακός, Ιωάννης Κόρδας, Ιωάννης Ρούσσης, Χρ. Ντουσιακίτης, Ιωάννης Ντάβος, Δήμος Μπαρακούρας, Πάνος Κρεμαστιώτης, Αναστάσιος Μιουτζάρας, Παναγιώτης Βεενετσαναίος, ή Παναγιώταρος, Γεώργιος Μαργέλης”.
…..
ΑΡΒΑΝΙΤΙΑ
Έτσι ονομάζεται η ποραλία στην νότια μασχάλη της Ακροναυπλίας (Ιτς Καλέ) μέχρι τον όρμο Καραθώνα, η ονομασία οφείλεται το πιο κάτω περιστατικό: Ο Χασάν Τζαζαερλής Μαντάλογλουτο 1779 κάλεσε τους Αλβανούς στο Ναύπλιο και τους ανέβασε στο Παλαμήδι για να τους πληρώσει αυτά που ζητούσαν για μισθούς ανάλογα με το αξίωμα του κάθε ένα. Οι Αλβανοί περιχαρείς ανέβηκαν στην Καρά Ντάπια αυτή που οι Έλληνες λένε «Θεμιστοκλής» Τους οδηγούσε σε μικρές ομάδες από την ΒΔ πύλη κα από μια μικρή ξύλινη γέφυρα τους πήγαινε στην Ταβίλ Ντάπια αυτή που Έλληνες ονόμαζαν «Φωκίων», κάτω από την γέφυρα όμως υπήρχε ένα βαθύ χάσμα, η ξύλινη γέφυρα ήταν έτσι φτιαγμένη ώστε όσοι περνούσαν από εκεί να πέφτουν στο χάσμα στη δυτική πλευρά του Παλαμηδίου. Η θάλασσα βάφτηκε κόκκινη και η ακτή αυτή ονομάστηκε Αρβανιτιά.
Υπάρχει σχετική διήγηση από τον Μ Λαμπρυνίδη «Η Ναυπλία» Αθήνα 1898 σελ 305.

ΑΡΒΑΝΙΤΙΚΟΣ ΠΥΡΓΟΣ
Ο Χασάν Τζαζαερλής Μαντάλογλου έστειλε «ΜΠΟΥΓΙΟΥΡΔΙΑ» στους αλβανούς να φύγουν από τον Μοριά, όμως ο αρχηγός τους Μούρτο Άμζα κράτησε περιφρονητική στάση.
Ο Χασάν Τζαζαερλής Μαντάλογλου όπως είπαμε κάλεσε τους Κλέφτες όπως λέει ένα δημοτικό :
«Να κάνουμε το ένα μας Τούρκοι και ραγιάδες
Τον τόπο να παστρέψουμε απ τους Αρβανιτάδες».
Μετά το τέλος της μάχης ο Τζαζαερλής για λόγους τρομοκρατίας αλλά και σε ανάμνηση της νίκης του έστησε τρόπαιο ……… 5.000 κεφάλια αλβανών κόπηκαν και γδάρθηκαν και μετά κτίστηκαν σε σχήμα πυραμίδας, αυτό ονομάστηκε ο Αρβανίτικος πύργος, Ο Πουκεβίλ γράφει ότι η πυραμίδα διατηρήθηκε μέχρι το 1806-1807, τότε οι τούρκοι το εξαφάνισαν για να μη προσβληθεί ο Βελής (γιός του Αλή Πασά ) που είχε διοριστεί Μόρα Βαλεσής και είχε κατέβει στην Πελοπόννησο.
Όλα και όλα οι τούρκοι πρόσεχαν μη θίξουν τους Αλβανούς αφού πρώτα τους ξεπάστρεψαν.

ΑΡΒΑΝΙΤΙΚΟ ΜΑΚΕΛΕΙΟ
«Αρβανίτικο Μακελειό» μια χαράδρα με χείμαρρο στα Καλάβρυτα, ονομάστηκε έτσι διότι εκέι κατέφυγαν όσοι αλβανοί γλύτωσαν από την ήττα στην Τρίπολη, με στόχο να περάσουν από το Αίγιο στη Ρούμελη. Ο Χασάν Τζαζαερλής Μαντάλογλου του πήρε κατά πόδας μαζί με τους Κλέφτες και τους περικύκλωσε και φυσικά τους μακέλεψε, η στενωπός ονομάστηκε «Στενό της Σφαγής».

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Ιστορία της ελληνικής Επαναστάσεως Σ Τρικούπη εκδοσεις Χ Γιοβάνη Αθήνα 1978
2. Μεγ. Ελλ. Εγκυκλ. τόμ. ΙΖ΄,
3. «Ιστορία της Μάνης όλης» Νικήτα Νηφάκη.
4. Επιτομή της Ιστορίας της Αναγεννηθείσης Ελλάδος Αθήνα 1832 σελ 439-440
5. Αλβανοί Αρβανίτες Έλληνες του Σαράντου Καργάκου εκδόσεις Ι. ΣΙΔΕΡΗΣ Αθήνα 2005 Ε ΕΚΔΟΣΗ.

Reply
Αλή αλ-Γιουνάνι 1 December 2018 at 04:44

“Απλά παρέθεσε τα”

Αρβανίτες λέγονταν και οι χριστιανοί και οι μουσουλμάνοι Αλβανοί. Ας δούμε μερικά ελληνικά δημοτικά τραγούδια:

-Οι Τσάμηδες και η μάχη της Βελτσίστας – Η ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΤΩΝ ΤΣΑΜΗΔΩΝ

Ένα πουλάκι εκίνησε μες από τους Φιλιάτες,
κ’ επήγε στον Ιμήν Πασά, στα Γιάννενα στο κάστρο.
– Πασά μου, όλ’ οι Τσάμηδες, πρώτ’ Παραμυθιώτες,
όλοι κεφάλ’ εσήκωσαν, και τόχουν σηκωμένο,
κ’ έρχονται να σε κλείσουνε, τα Γιάννενα να κάψουν

’Σ του Ράικου απόψε φτάνουν, και γράφουνε στη Βελτσίστα,
«Σ’ εσάς, χωριά, Βελτσιστινοί, παπάδες και γερόντοι,
φαγιά πολλά ’τοιμάσετε, και φέρτε τα στου Ράικου,
γιατί σας καίμε το χωριό, σας παίρνουμε και σκλάβους».
– Πόσες χιλιάδες, μπρε πουλί, πόσοι κατσικοκλέφτες;
– Πέντε χιλιάδες γίνηκαν Σεϊκάτες και Ντεμάτες,
για να σε πιάσουν ζωντανόν, για να σε πάρουν σκλάβο.
Νύχτα κινάει ο Ιμήν Πασάς με χίλιους πεντακόσιους,
και την Βελτσίστα έπιασε πριν γλυκοχαράξει.
Ανάφτει πόλεμος πικρός, δουλεύει το ντουφέκι

τρία γιρούσια εκάμανε οι Τσάμηδες οι μαύροι,
και μες το τρίτο τσάκισαν, κ’ εγύρισαν τες πλάτες,
κι αφήνουν κάπες κι άρματα, κ’ έφευγαν σαν τα γίδια.
από τη συλλογή του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΓΙΑΝΓΚΑ.

.,.,.,.

ΤΑ ΤΣΑΠΟΠΟΥΛΑ (1838)

Με γέλασ’ ο αυγερινός, μ’ εγέλασεν η πούλια,
κι εβγήκ’ απάνου στα βουνά, ψηλά στα κορφοβούνια,
κι ακούω αέρας που φυσάει, και τα βουνά μαλώνουν.
– Εσείς, βουνά του Γρέββενου, και χίλιων χρόνων πεύκα,
τι έχετε και μαλώνετε, τι έχετε και βογγάτε;
μήνα τα χίονια σας βαρούν, μη σας βαρεί ο χειμώνας;
– Δεν μας βαρεί ο χειμών’ ο καιρός, δεν μας βαρούν τα χιόνια
μόν’ μας βαρεί η κλεφτουριά που περπατεί τη νύχτα,
με το ντουφέκι στο πλευρό΄και το σπαθί στη ζώση,
και μας βαρεί κ’ η παγανιά, οι τόσ’ οι Αρβανίτες,
που μέρα νύχτα περπατάν και ψάχνουν και γυρεύουν,
τα δόλια τα Τσαπόπουλα τα τέσσερα ξαδερφια.

Τα τραγουδισμένα και αλλιώς βουνά των Γρεβενών και πεύκα του Μετασόβου εδώ σε ένα κλέφτικο τραγούδι από τη συλλογή του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΓΙΑΝΓΚΑ. το συναντήσαμε σε παραλλαγή και στη συλλογή του ΑΡΑΒΑΝΤΙΝΟΥ.

.,.,.,.,.

ΝΤΕΛΗ-ΧΟΥΣΙΟΣ (Στα τρία)

Λαλεί ο κούκος το βραδιό – μπραϊμένια, μπραϊμένια.
Λαλεί με το φεγγάρι – μωρέ παιδιά καημένα.

Λάλησε κούκεμ’ λάλησε – μπραϊμένια, μπραϊμένια.
Λάλησε και πες μας – μωρέ παιδιά καημένα.

– Το τι να λαλήσω – μπραϊμένια, μπραϊμένια.
Και τι να μολογήσω – μωρέ παιδιά καημένα.

Ο Ντελή-Χούσιος στα βουνά – μπραϊμένια, μπραϊμένια.
Ψηλά στα κορφοβούνια – μωρέ παιδιά καημένα.

Παλικάρια μάζευε – μπραϊμένια, μπραϊμένια.
Όλο Αρβανιτόπαιδα – μωρέ παιδιά καημένα.

Τα μάζευε τα σύνταζε – μπραϊμένια, μπραϊμένια.
Τα κάνει δυο χιλιάδες – μωρέ παιδιά καημένα.

Παιδία μου, σαν θέλετε κλεψιά – μπραϊμένια, μπραϊμένια.
Και κλέφτες να γινήτε – μωρέ παιδιά καημένα.

Κάμ’τε τσελίκι τη καρδιά – μπραϊμένια, μπραϊμένια.
Και σίδερο τα πόδια – μωρέ παιδιά καημένα.

Να πάμε να πατήσομε – μπραϊμένια, μπραϊμένια.
Του Νικολού τ’ αρχόντι – μωρέ παιδιά καημένα.

Ρίχνουν ντουφέκια παταριά – μπραϊμένια, μπραϊμένια.
Και σκάλα δεν πατούνε – μωρέ παιδιά καημένα.

Ο Νικολός μπουρώθηκε – μπραϊμένια, μπραϊμένια.
Με όλα τα παιδιά του – μωρέ παιδιά καημένα.

– Τούρκε, δεν σου γίνεται – μπραϊμένια, μπραϊμένια.
Αυτό που τώρα θέλεις – μωρέ παιδιά καημένα.

Ντελή-Χούσιος έφυγε – μπραϊμένια, μπραϊμένια.
Μ’ όλα τα παλικάρια – μωρέ παιδιά καημένα.

Πωγωνίσια εκδοχή του γνωστού ιστορικού τραγουδιού που έχει δισκογραφηθεί και από την “ΑΠΕΙΡΟ” στις “ΦΩΝΕΣ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ 2” με τη ζυγιά του ΠΕΤΡΟΛΟΥΚΑ ΧΑΛΚΙΑ και τον ΜΙΧΑΛΗ ΖΑΜΠΑ. από τη συλλογή του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΤΣΙΑ “ΠΩΓΩΝΙ, ΔΕΡΟΠΟΛΗ, ΗΘΗ ΚΙ ΕΘΙΜΑ”

.,.,.,.

ΗΠΕΙΡΟΣ ΜΕ ΤΑ ΦΛΟΥΡΙΑ ΣΟΥ (Χορευτικό)

Ήπειρος με τα φλουριά σου,
με την άσπρη φορεσιά σου, (δις)

που τα έχεις τα παιδιά σου;
– Τα παιδιά μου τα καημένα
τάχει η τσέτα σκλαβωμένα (δις)

στην Αρβανιτιά δομένα.
Κάστρο, Δέλβινο, Χειμάρρα
και αυτό το Τεπελένι.

Τεπελένι Τεπελένι
πάλι Ελληνικό θα γένει
Τεπελένι και Αυλώνα
της Ελλάδος αρραβώνα
Κορυτσά κι Αργυρόκαστρο
θα λάμψει καινούργιο άστρο.

Δέλβινο κι Άγιο Σαράντα
θάναι Ελληνικό για πάντα.

Με σαφείς αλυτρωτικές διαθέσεις η κατάληξη τούτου του τραγουδιού που έτσι περιέχεται στη συλλογή του αείμνηστου ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΖΩΤΟΥ, δάσκαλου από την Πολύτσανη Άνω Πωγωνίου που κι ο ίδιος ποτέ δεν έκρυψε ανάλογες διαθέσεις… το τραγούδι το έχουμε ακούσει σε λιτή στιχουργική εκδοχή από το γιαννιώτικο πολυφωνικό σχήμα “ΗΝΟΡΟ” του Κώστα Λώλη
τραγούδια που μέσα από επιτόπιες καταγραφές ή από ψηφιακές μεταγραφές έντυπων συλλογών περιέχονται στο ΑΡΧΕΙΟ ΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ που από το 2003 ίδρυσε η ΜΚΟ “ΑΠΕΙΡΟΣ”

.,.,.,.

Τήν 1η Μαΐου 1830 Αλβανοί άτακτοι κατέλαβαν καί ἐλεηλάτησαν τήν Κοζάνη ἐπί 27 ἡμέρες. Στή συνέχεια κινήθηκαν πρός τή Σιάτιστα, τῆς ὁποίας οἱ κάτοικοι προέβαλαν σθεναρή ἀντίσταση καί τούς ἀνάγκασαν νά ἀπομακρυνθοῦν. Τότε αὐτοί κινήθηκαν δυτικότερα, πρός τά πλούσια χωριά τοῦ Ζαγορίου. Τραγούδι τῆς Σαμαρίνας μᾶς πληροφορεῖ γιά τήν ἐπιτυχῆ ἀπόκρουση τῶν ληστῶν ἀπό μέρους τῶν κατοίκων της:

«Τ’ ἀκοῦτι σεῖς μαῦρα βουνά κί σεῖς οἱ Σαρμανιῶτες:
Καλά νά τή φυλάξετε αὐτήν τή Σαμαρίνα
Ἀσλάνβεης μᾶς ἔρχεται μ’ ἀσκέρι τρεῖς χιλιάδες.
Βγαίνει ὁ Μάτης ἀμπρουστά, Μίχος τοῦ Χατζηζήση.
-Ποῦ πᾶς, ποῦ πᾶς, Ἀσλάνβεη και σύ Παλιαρβανίτη;
Ἐδῶ το λέγουν Σμόλικα, τό λέν κί Σαμαρίνα»

Μάτης ἦταν ὁ γνωστός ὡς γέρο – Ζήσης Χατζημάτης, ὁ ὁποῖος σκοτώθηκε στη μάχη τῆς Φιλουριᾶς τό 1854.

Αρβανίτες αποκαλούσαν και τους μουσουλμάνους! Ο Μακρυγιάννης γράφει στο Βιβλίον Α´, Κεφάλαιον δεύτερον:

«Καὶ ὕστερα γεννήθη καὶ τὸ δικό μας τὸ Ἑλληνικὸν κ᾿ ἐμεῖς τὸ πηγαίναμε σκεπασμένο ὅτι δουλεύομε διὰ τὸν Ἀλήπασσα, τὸν ἀφέντη μας, νὰ τὸν σώσωμε, ὅτι ἀδίκως τὸν κατατρέχει ὁ Σουλτάνος. Αὐτὰ βγαίναμε, νὰ ἐλκύζωμε τοὺς Τούρκους Ἀρβανίτες, τὸ κόμμα τοῦ Ἀλήπασσα, νὰ τοὺς ἔχωμε φίλους αὐτούς, νὰ μᾶς βοηθήσουνε κι᾿ αὐτεῖνοι, ὅτι ἤμαστε ὀλίγοι καὶ οἱ Τοῦρκοι πλῆθος. Ἀφοῦ συνάχτηκαν οἱ πρόκριτοι καὶ οἱ νοικοκυραῖγοι, μιλήσαμε νὰ εἶναι αὐτὸ τὸ μυστήριον κρυφό, καὶ τῶν ἀνθρώπων τοῦ Ἀλήπασσα νὰ τοὺς λέμε συντρόφους διὰ τὸν σωμὸ τοῦ Ἀλήπασσα.»

Δηλαδή αποκαλεί «Τούρκους Αρβανίτες» τον Αλή Πασά και τους δικούς του.

Reply
Αλή αλ-Γιουνάνι 1 December 2018 at 05:06

Ας δούμε και κάποια άλλα στοιχεία.

-Πόσοι ήταν στην Ελλάδα οι Αρβανίτες;

The size of Albanian population in Greece:

-The Arvanites are approximated to have been half of the Greek population before the exchange of Asia Minor Greeks in 1922, according to estimates by several amateur historians (Magliveras, Simeon, Spyros, the ontology of difference: Nationalism, localism and ethnicity in a Greek Village, Durham University, 2009, p.22)

-According to some estimates, the Christian Albanian population in Greece reached up to 45% by the 15th century, and they were then supplemented by an additional wave of Muslim Albanians in the 18th century (Trudgill). (1975: 6)

-An Albanian historian, Dhimiter Grillo, referring to Byzantine chronicler George Sphrantzes, indicates that during the middle of XV century, Albanians in Peloponnesus numbered 290000 and could provide 30000 fighters. (Arvanitet dhe Shqiptaret ne Luften Clirimtare te Popullit Grek, 1985)

–N. L. G. Hammond, a historian who is sympathetic to the Greek views, said that by the middle of the fourteenth and early fifteenth century the majority of the people of the Peloponnese were Albanian speaker. Â (N.L.G. Hammond, Greece Old and New, p. 44)

–George Finlay indicated that Peloponnesus still had a majority Albanian population during mid-nineteenth century. (George Findlay, A History of Greece: The Greek Revolution, pt.1, p. 29)

-In 1855, Edmond About estimated that 25% of Greece was populated by Albanians. (Edmond About, Greece and Greeks of present day, MDCCCLY, p. 49)

-A more conservative number comes from J. G. Hahn who in in 1854 estimated that of a total of one million inhabitants of Greece, about 173,000 were Albanians. (Vasiliiev, A. A., History of the Byzantine Empire, 1964, Vol. 2, p.615)

«Ο Finlay υπολογίζει ότι Αρβανίτες στην Ελλάδα αποτελούν το ένα πέμπτο του πληθυσμού, και ότι είναι περίπου 200.000 στον αριθμό, από τους οποίους το ένα δέκατο ασπάζεται το Ισλάμ. Ο ταξιδιώτης στην Αττική δεν θα πρέπει να υποθέσει ότι ο χωριάτης που συναντάει στον Πάρνωνα κατάγεται από προγόνους που πολέμησαν στον Μαραθώνα. Το λιγότερο θα μπορούσε να ισχυριστεί συγγένεια με αυτούς τους Ηπειρώτες των οποίων η συμπτυγμένη φάλαγγα υπό τον Πύρρο επανειλημμένα κατατρόπωσε τις λεγεώνες των Ρωμαίων. Η Βοιωτία επίσης και η Αργολίδα και η περιοχή γύρω από την Κόρινθο, μαζί με περιοχές της Ηλίας και της Μεσσηνίας…κατοικείται σχεδόν απόλυτα από Αλβανούς…» (The Home and the Foreign Review, Williams and Norgate, London-1863, vol. 3, p. 59-60;)

-Τί σήμαινε ‘Αρβανίτης’;

Αρβανίτης (λεξικά) –

*Λεξικό Τριανταφυλλίδη

Αρβανίτης, ο (Arvanitis), θηλ. Αρβανίτισα: 1. Αλβανικής καταγωγής Έλληνας (που παράλληλα με τα ελληνικά μιλάει και τα αρβανίτικα). 2. (μτφ. μειωτ.) αρβανίτης, ως χαρακτηρισμός ανθρώπου πεισματάρη και ξεροκέφαλου. 3. (παρωχ.) ο Αλβανός.
[μσν. Αρβανίτης < τοπων. Άρβαν(α) περιοχή της Αλβανίας –ίτης (πρβ. αλβανικός), Αρβανίτ(ης)-ισσα]

*Λεξικό Κριαρά

Αρβανίτης, ο., Αλβανίτης. 1) Ο κάτοικος της Αλβανίας : ‘ουκ έστι Έλληνες, μόνο Τούρκοι και Αλβανίτες’ (Μηλ. Οδοιπ. 641). 2) Αυτός που κατάγεται από την Αλβανία: ‘ήτον από την Ήπειρον, το γένος Αρβανίτης’ (Μαρκάδ. 5), ‘το αυτό έτος απίστησαν οι Αλβανίτες του Μορέως’ (Byz. Kleinchron. A’ 250).
[<τοπων. Άρβανον ή Άρβανα + κατάληξη –ίτης. Η λέξη τον 11ο αιώνα και σήμερα]

*Λεξικό Γεωργακά

Αρβανίτης (Arvanitis) ο, pl Αρβανίτες και Αρβανιτάδες.
1) Albanian (syn Αλβανός): prov ‘Αρβανίτη αν κάμεις φίλο, βάστα και κομμάτι ξύλο’, ‘σε ορισμένες βενετοκρατούμενες πόλεις .. κατοικεί μωσαϊκό από κατοίκους διάφορων εθνικών προελεύσεων, Έλληνες, Αρβανίτες κ.λ.’
2) member of formerly Albanian speaking communities (in s.Greece): ‘οι Αρβανίτες των Μεσογείων της Αττικής’,
3) fig unjust and unfair person (syn άδικος): ‘ο Θεός δεν είναι Αρβανίτης’, overheated (υπέρθερμός): ‘έκαψε τον φούρνο και τον έκαμε Αρβανίτη’,
4) region (Epir) north wind (syn βοριάς) [ethnicon Αρβανίτης]

*Εγκυκλοπέδια Πάπυρος-Λαρούς (Γενική Παγκόσμιος Εγκυκλοπαίδεια, μετά πλήρους λεξικού της ελληνικής γλώσσης)
Αρβανιτιά, η., (Αρβανίτης+παράγωγ. Κατάληξη –ιά), ‘η χώρα των Αλβανών’, ‘η Αλβανία’ ||| (συνκδ.) ‘οι κάτοικοι της Αλβανίας’.

Αρβανίτικος, -η, -ο, ‘ο ανήκων ή αναφερόμενος εις τους Αρβανίτας, τους Αλβανούς’. ||| (το ουδ. ως ουσ.) το αρβανίτικο’ είδος χορού των Αλβανών. ||| τα αρβανίτικα’ η αλβανική γλώσσα. (Εγκυκλοπέδια Πάπυρος-Λαρούς. Γενική Παγκόσμιος Εγκυκλοπαίδεια, μετά πλήρους λεξικού της ελληνικής γλώσσης, τόμος 3ος, Αθήναι)

*Greek/English dictionary, (Contopoulos 1903)
Αλβανίτης, ‘Albanian’.

-Άλλο Αρβανίτες και άλλο γνήσιοι Έλληνες

Η πιο σημαντική μαρτυρία γύρω από τους Αρβανίτες και την συμμετοχή τους στον Αγώνα είναι αυτή του Χρυσανθόπουλου Φώτιου-Φωτάκου που στάθηκε πάντα στο πλευρό του Γέρου και έγραψε εξαιρετικά απομνημονεύματα που θεωρούνται “προέκταση” αυτών του Κολοκοτρώνη αφού ήταν πάντα δίπλα του και σαν φίλος και σαν υπασπιστής του. Εκπροσωπεί τον Μωραΐτικο λαό και τις απόψεις του γενικώς.

Τι γράφει; (Χρυσανθόπουλος Φώτιος-Φωτάκος, Απομνημονεύματα περί της Ελληνικής Επαναστάσεως, τ.Α’, 470):

{…Τοιαύτα έλεγαν εις τους ξένους, οίτινες ευκόλως επείθοντο, και ένας, ένας ήρχετο και επροσκολλάτο εις τον ένα και εις τον άλλον εξ αυτών, ο μεν δηλ. εις τον Μαυροκορδάτον, ο δε εις τον Νέγρην, και ο άλλος εις άλλον, εις τον Δημήτριον Υψηλάντην όμως δεν επλησίαζαν, διότι αυτός ήτο ενωμένος με το στοιχείον τού τόπου, και διά τούτο δεν τον εμπιστεύοντο ούτε ο Νέγρης, ούτε ο Καρατσάς, ούτε ο Μαυροκορδάτος. Κατά δυστυχία όμως με τούς τελευταίους τούτους εσυμφώνησαν όλη η φυλή των Αλβανών- Ελλήνων-Σουλιωτών(σημ.-Αρβανιτών δηλαδή-), και πρώτη όλων τούτων η νήσος Ύδρα έδωκεν εις αυτούς την ηθικήν και υλικήν δύναμιν. Όσον και αν θέλη τις να εξυμνήση τον ηρωϊσμόν και τον πατριωτισμόν της φυλής αυτής, θα την εύρη πάντοτε να αγαπά μάλλον τα υλικα συμφέροντα, παρά την αθάνατον δόξαν. Εντεύθεν και από αυτούς όλους έλαβαν την αρχήν των και εγένοντο εις τον τόπον όλα τα γνωστά δυστυχήματα τών εμφυλίων πολέμων και των άλλων ταραχών. Οι γνήσιοι Έλληνες θέλοντες να φανούν ανώτεροι και ανεκτικώτεροι δια τον γενικον σκοπόν, και να μη κατηγορηθουν ως αποκλειστικοί, ηθέλησαν να δεχθούν, και εδέχθησαν και απο όλα τα τμήματα πληρεξουσίους επί ψιλώ ονόματι και χωρίς να έχουν και πραγματικόν πληθυσμόν. Ούτοι ούτε φόρους επλήρωναν, ούτε αγγαρείαν καμμίαν έκαμναν, ούτε στρατιώτας έδιδαν, ούτε βάρη υπέφεραν, ούτε την παραμικραν δούλευσιν έκαμναν χωρίς να πληρωθούν. Όλα τα βάρη και τας βασανους του αγώνος οι εντόπιοι τας υπέφεραν μόνοι. Ούτοι ενεργούσαν γενναίως απαθώς και αδόλως, εκείνοι δολίως, υπούλως και πονηρώς εβουλεύοντο, ώστε κατώρθωσαν και απέκτησαν δικαιώματα, εδυνάμωσαν, έλαβαν την πλειοψηφίαν εις την διοίκησιν, και έσπρωξαν τούς έντοπίους έξω τών πολιτικών πραγμάτων. Το πνεύμα αυτό εξακολούθει τότε, το αυτό πνεύμα και η αυτή ενέργεια εξακολουθεί όλον ένα και έως της σήμερον. Ένεκα δε τούτου γεννάται η δυσπιστία μεταξύ τών Έλληνικών τμημάτων, και προέρχονται όλα τα κακά εις το Έθνος. Ενταύθα η πολιτική ραδιουργία ευρίσκει άφθονον τροφήν, η δε εθνική πρόοδος οπισθοδρομεί. Τέλος πάντων άρχισαν να συνέρχωνται οί πληρεξούσιοι και των δύο μερών, καί οι μεν ώρισαν ως τόπον συναθροίσεως το Κρανίδι και το Καστρί τής Έρμιόνης, το δε άλλο μέρος του Ύψηλάντη και Κολοκοτρώνη το Ναύπλιον….}

Reply
Αλή αλ-Γιουνάνι 1 December 2018 at 05:10

Διάφορα άλλα ζητήματα

-Αλβανοί=Αρβανίτες=Ιλλυριοί

«Το των Αλβανών γένος άλλως Αρβανιτών, Αρναούτων και κατά την εγώριον γλώσσαν Σκυπετάρων καλουμένων, όσοι κατοικούσι την ιδίως επαρχίαν της Αλβανίας εν τη πρώην Μακεδονική Ιλλυρία και Ηπείρω και εσπαρμένοι κατά διαφόρους άλλας χώρας του εν Ευρώπη Οθωμανικού βασιλείου εξ αρχαίας Ιλλυρικής καταγωγής…» (“Νεώτατη Διδακτική Γεωγραφία”, εκ των νεωτέρων γεωγραφιών και στατιστικών δυγγραμάτων του Σομμέρου, Α. Βάλβη, Ριττέρου, Κανναβίχου, Φρ. Σχιουβέρτου και άλλων, υπό Νικολάου Λωρέντη, Γκαρπολάς και Ρεφενδάρης, τομ. 2ος, Βιέννη 1838)

-Αρβανίτες=Αλβανοί

«Η εθνότης αύτη διετηρήθη τοσούτον αναλλοίωτος καθ’όλον το διάστημα της οσμανικής κυριαρχίας ώστε δυνάμεθα να είπωμεν ότι το έθνος το διενεργήσαν την τελευταίαν επανάστασιν ουδαμώς κατά τα συστατικά αυτού διέφερε του έθνους, το οποίον ηναγκάσθη να υποκύψη εις τον ζυγόν. Είδομεν άλλοτε αυτό, ήτοι μέχρι της 12ης εκατονταετηρίδος αναμιχθέν από Ίστρου μέχρι Ταινάρου μετά ποικίλλων ετερογενών φυλών και ιδίως σλαυοβουλγαρικών και βλαχικών. Από δε της 13ης εκατονταετηρίδος εις μεν τας βορειοτέρας χώρας νέαι επιμιξίαι δεν εγένοντο, εις δε τας μεσημβρινωτέρας, ήτοι τας εντεύθεν του Ολύμπου και των Κεραυνίων ορέων, εισέρρευσαν έτερα πάλιν διάφορα φύλα και εξαιρέτως το αλβανικόν[…]. Οι δε Βλάχοι και οι Αλβανοί επί τοσούτον εταύτισαν την φυλετικήν αυτών ιδιότητα μετά των Ελλήνων ώστε πολλάκις εν ονόματι του ελληνισμού ηγωνίσθησαν, επί δε της επαναστάσεως και επρωταγωνίστησαν. Αλλ’όμως αμφότεροι διετήρησαν κατά το μάλλον ή ήττον το γλωσσικό αυτών ιδίωμα.». (Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, Ιστορία του ελληνικού έθνους: από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι του 1930 (προσθήκες, σημειώσεις και βελτιώσεις υπό Παύλου Καρολίδου), τόμ.Ε’, μέρος Β’: Από της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως υπό των Τούρκων μέχρι της επαναστάσεως του 1821, Αθήνα 1932, σ. 41-44.)

Καρολίδης, στα 1892, εν μέσω δηλαδή της καθολικής κυριαρχίας του δόγματος περί της ομοεθνίας Ελλήνων και Αλβανών:

«Αλλά προ της Τουρκικής κατακτήσεως δύο έτι σπουδαίοι εγένοντο μεταναστεύσεις ξένων λαών εις τας Ελληνικάς χώρας. Από των αρχών του ΙΓ’ αιώνος εγκατεστάθησαν εν Πελοποννήσω και εν τισί χώρας της εντεύθεν του Ισθμού Ελλάδος και εν πολλαίς νήσοις Φράγκοι κατακτηταί και άποικοι, οίτινες επενήργησαν και εις τον φυλετικόν οργανισμόν του Ελληνικού έθνους. Πολλώ σπουδαιοτέρα των εποικήσεων τούτων υπήρξεν η από του ΙΔ’ αιώνος αρξαμένη των γεναίων Αλβανών εις τας κυρίως Ελληνικάς χώρας μέχρι της Πελοποννήσου και των παρακειμένων νήσων μετανάστευσις. Οι Αλβανοί ούτοι εν μέρει συνεχωνεύθησαν φυλετικώς μετά των Ελλήνων, αλλά κατά το πλείστον διετήρησαν την εθνικήν ιδιοφυίαν αυτών, τουλάχιστον ως προς την γλώσσαν, και έδειξαν αντοχήν φυλετικήν εν τη προς τους Έλληνας αφομοιώσει μείζονα ή πάντες οι άλλοι εις την Ελλάδα μεταναστεύσαντες λαοί […]. Αλλά μεθ’ όλην την πληθύν των κατά καιρούς εις τας Ελληνικάς χώρας επιδραμόντων ή μεταναστευσάντων και εν Ελλάδι εγκατασταθέντων μη Ελληνικών φύλων, η Ελληνική εθνότης διετήρησε τον ιδιοφυή αυτής χαρακτήρα, τον ιστορικόν αυτής οργανισμόν εν τη ιστορική ενότητι αυτού, συγχωνεύσασα και αφομοιώσασα πάντα τα φυλετικώς ξένα στοιχεία εν τω ισχυρώ τούτω οργανισμώ της μεγάλης Ελληνικής εθνότητος.». (Παύλος Καρολίδης, Ιστορία του ΙΘ’ αιώνος, ό.π., τόμ.Β’, σ.144)

«Η ελευθέρα Ελλάς εθνολογικώς είναι κράμα Ελλήνων και Αλβανών, αφ’ενός μεν ένεκα των πολλών εν αυτή εποικήσεων, αφ’ετέρου δε, διότι ευθύς μετά την αποκατάστασιν αυτής εις κράτος, ου μόνον ο λαός, αλλά και οι λόγω γένους, πολεμικής αρετής, επιστημονικής μορφώσεως και πλούτου επιφανέστατοι αυτής άνδρες προεθυμήθησαν να συνδέσωσι τας οικογενείας των μετά των ενδοξοτέρων Αλβανών. Και ιδού, οι Μποτσαραίοι συνδεόμενοι δι’επιγαμιών μετά των Δεληγιανναίων, Κοντογιανναίων, Σισίνηδων κ.τ.λ., οι Τζαβελαίοι μετά των Κολοκοτρωναίων, Ράλληδων, Κριεζώτηδων, οι Μιαούληδες μετά των Πετράκη, Βλαχοπούλου, Κουμπάρη, οι Τομπάζηδες μετά των Μαυροκορδάτου, Μπαλτατζή, Κολιάτσου, οι Κουντουριώται μετά των Κανακάρη, Κοντοσταύλου, Καλλέργη, Νεγρεπόντε, και ούτω καθεξής. Ο πληθυσμός δε αυτής αποτελείται αναμφισβητήτως κατά μέγα μέρος εξ Αλβανών, είτε κατεχόντων τα υπό των πρώτων εν τη κυρίως Ελλάδι εποικήσεων παραχωρηθέντα εις τους προγόνους αυτών ή καταληφθέντα παρά τούτων διαμερίσματα, είτε ασκούντων τα επί των διαφόρων εθνικών γαιών δικαιώματα κυριότητος, άτινα η ελευθέρα Ελλάς παρεχώρησεν αυτοίς υπό τον τύπον των προικοδοτήσεων, τας οποίας, ως και τας μηνιαίας χρηματικάς χορηγίας – τας συντάξεις – απένειμεν εις τους Αλβανούς, οιονεί ως αντισήκωμα των μεγάλων αυτών θυσιών εις τον βωμόν της ελευθερίας αυτής. Ούτω λοιπόν οι Αλβανοί εισίν εγκατεστημένοι ανά την Στερεάν, την Πελοπόννησον και τας νήσους. Η δε διοίκησις της ελευθέρας Ελλάδος ενησκήθη και ενασκείται από κοινού υπό τε των Αλβανών και Ελλήνων, ού μόνον εν τη διευθύνσει των δύο στρατιωτικών της χώρας υπουργείων, εν η και πλειονοψηφούσιν οι Αλβανοί διά των Κωλέττου, Κουντουριώτου, Δ.Βούλγαρη και Γ. Βούλγαρη, Τζαβέλλα, Δ. Νώτη Μπότσαρη και Δ.Μάρκου Μπότσαρη, Σπυρομήλιου, Αρτέμη Μίχου, Μέξη, Ν.Μπουντούρη και Δ.Μπουντούρη, Δράκου, Παλάσκα, Τομπάζη, Σαχίνη, Γρίβα, Καραϊσκάκη, Μπούμπουλη, Δ.Σαχτούρη και Κ.Σαχτούρη, Επαμεινώνδα Κριεζή και Δ.Κριεζή και Τσαμαδού, των οποίων οι πλείστοι κατ’επανάληψιν ανέλαβον την διοίκησιν των υπουργείων των κατά ξηράν και θάλασσαν στρατιωτικών της χώρας δυνάμεων, αλλά και εις όλους τους άλλους διοικητικούς κλάδους. Διότι οι Αλβανοί εκ της μετά των Ελλήνων επιμιξίας αυτών παρέλαβον, αντί του κατ’εξοχήν μαχίμου αυτών πνεύματος, όπερ μετέδωκαν εις αυτούς, τα ευγενέστατα αισθήματα της φιλοπατρίας, της φιλομαθείας και ευνομίας, άτινα διέπλασαν τον χαρακτήρα αυτών και ανέδειξαν ου μόνον στρατιωτικούς επιστημονικώς μεμορφωμένους επιστήμονας και εν γένει λογίους εξέχοντας, αλλά και πρωθυπουργούς της ελευθέρας Ελλάδος, Κωλέττην, Κουντουριώτην, Τζαβέλλαν, Κριεζήν, Μιαούλην και Βούλγαρην. Ο τελευταίος δε ούτος, ο αρχικός και ακέραιος Υδραίος, οκτάκις κατέλαβε την προεδρίαν της Ελληνικής κυβερνήσεως και επί εικοσαετίαν ολόκληρον υπήρξεν ο ζωτικότατος παράγων της ελληνικής πολιτείας. Εις Αλβανούς δε επιδαψιλεύθη η υπερτάτη τιμή να κομίσωσι το στέμμα της Ελλάδος εις τον πρώτον αυτής βασιλέα, διότι εκ της τριμελούς εκείνης πρεσβείας ου μόνον ο Μιαούλης και ο Μπότσαρης ήσαν Αλβανοί, αλλά και αυτός ο Πλαπούτας ήτο τέκνον της Παλούμπας, ιστορικού Αλβανικού της Γορτυνίας χωρίου.». (Λεοντίου, ό.π., σ. 38-41.)

-Ύδρα και Αρβανίτες/Αλβανοί

Edward Blaquiere Esq. author of the book “The Greek Revolution; Its Origin and Progress” on page 21 says: “Among the numerous islands of the Aegean, arise several barren rocks, some of which are however gifted by nature with small and commodious heavens. Of this number are Hydra Spezzia and Ipsara, the two first close to the Eastern shore of the Peloponnesus, and the later not far from Scio, on the Asiatic coast. Tyranny and Want had driven some families, whose origin like that of nearly all the peasants, who inhabited proper Greece, was Albanian, to take refuge on the desolate crags, where they built villages, and sought a precarious existence by fishing.”

William St. Clair author of the book “That Greece Might Still Be Free” on page 9 says: “The Albanians of Hydra and Spetsae, many of whom could not even speak Greek, regarded themselves as Greek because their allegiance was to the Orthodox Church.”

-Χιμαριότες & Σουλιότες=Αλβανοί Λιάπηδες & Τσάμηδες

Ο Γεννάδιος, γιος του Έλληνα λογίου Γ. Γενναδίου από τα Δολιανά της Ηπείρου, επιτετραμμένος της Ελλάδας στο Λονδίνο, γράφει στο μικρό βιβλίο «εισαγωγικάς παρατηρήσεις εν τω εθνογραφικώ χάρτη της ευρωπαϊκής Τουρκίας και Ελλάδος» που εξέδωσε το 1876 στην αγγλική γλώσσα:

«Οι Αλβανοί ή Σκιπετάροι ή Αρναούτηδες, είναι απόγονοι και αντιπρόσωποι των αρχαίων Πελασγών της Ιλλυρίδας…Επί των πολέμων του Αλή Πασά οι Χιμαριότες Λιάπηδες και οι Σουλιότες (Τσάμηδες) παρείχαν τους κορυφαίους των αγωνιστών Μπότσαρη, Τζαβέλα, Δράκο, όπως και οι εξελληνισμένοι Αλβανοί της Ύδρας και των Σπετσών παρείχαν τον Μιαούλη, τον Τσαμαδό και τον Τομπάζη.»

ενώ ο Αντώνιος Γεωργίου, ο οποίος παραθέτει στο βιβλίο του την παραπάνω αναφορά του Γεννάδιου, στη σελίδα 31 του βιβλίου του λέει: «…ουδέποτε οι Σκηπετάροι αυτοαποκαλούνταν Αλβανοί, ακόμα και αυτοί οι μετέχοντες αυτής της φυλής ήρωες του Σουλίου…» (σελ. 7-31;)

Επίσης, ο Δήμιτσας στα Μακεδονικά του θεωρούσε τους Αλβανούς απόγονους των Ιλλυριών.

Ο Επτανήσιος Κωνσταντίνος Μεταξάς, γράφοντας στα απομνημονεύματα του για τους μουσουλμάνους Αλβανούς στρατιώτες, γράφει: «Το ένδυμα, η οπλοφορία, το ανάστημα και η διάλεκτος των Αλβανών, δεν διέφερε καθόλου από των Σουλιοτών…»

Σχετικά με τα αλβανικά φύλα που ξεκίνησαν να κατεβαίνουν από τον 13ο αιώνα αρκεί κανεις να διαβάσει το τι έγραψε για αυτούς ο Ρωμαίος (Βυζαντινός) αυτοκράτορας Ιωάννης ΣΤ’ Κατακουζηνός (1341-1354), ομοίως και με τους βλάχους και με κάθε προσπάθεια ιστορικής συνεχειας περί του ομόαιμου.

Reply
Αλή αλ-Γιουνάνι 1 December 2018 at 05:17

Διάφορα ζητήματα

-Οι Βαλκανικές Συνδιασκέψεις, που οργανώθηκαν να γίνονται κάθε χρόνο σε μια βαλκανική πρωτεύουσα από το 1930, ενεργοποίησαν μια σειρά άλλες εκδηλώσεις, που στόχευαν στη στενότερη προσέγγιση των λαών της Βαλκανικής. Ενθουσιώδεις θιασώτες της γαλλικής κυρίως αυτής πολιτικής, όπως είναι γνωστό, υπήρξαν ο Αλ. Παπαναστασίου και ο Ελ. Βενιζέλος. Μετά την πρώτη Συνδιάσκεψη στην Αθήνα, για την περαιτέρω καλλιέργεια του πνεύματος της συνεργασίας, οργανώθηκε στα Τίρανα το Συνέδριο των Βαλκανικών οργανισμών αυτοδιοικήσεως. Η Ένωση των Δήμων της Ελλάδος, με πρόεδρο τον Δήμαρχο Αθηνών Σ. Μερκούρη, όρισε ως εκπρόσωπο ανάμεσα σε άλλους τον γνωστό συγγραφέα ταξιδιωτικών κυρίως βιβλίων και άρθρων Γ.Π. Παρασκευόπουλο (πρόσφατα ανατυπώθηκε το βιβλίο του |Η Μεγάλη Ελλάς Περιηγήσεις ανά την Ρωσσίαν, Ρουμανίαν, Βουλγαρίαν, Σερβίαν, Τουρκίαν, Μακεδονίαν…|, 1898).

Για τον δημοτικό σύμβουλο Αθηναίων η αποστολή στην Αλβανία δεν ήταν απλώς ένα υπηρεσιακό καθήκον. Η αρβανίτικη καταγωγή του προσέδωσε ιδιαίτερη σημασία στο ταξίδι αυτό, αφού είχε για πρώτη φορά την ευκαιρία να επικοινωνήσει με Αλβανούς παράγοντες και απλούς πολίτες στη μητρική του γλώσσα, απόδειξη ότι κατέγραψε τις εντυπώσεις του “ζωηρά κάπως χρωματισμένας” στο βιβλίο του |Δεκαπέντε ημέραι εις την Αλβανίαν| (Αθήναι 1931).

Ας δούμε τι λέει ο συγγραφέας στο βιβλίο του: «Όπως οι Έλληνες έχωμεν τα μοναστήρια και οι Τουρκαλβανοί έχουν τους τεκέδες….Μετά την Κρόγιαν επανήλθομεν εις Τίρανα και την επομένην διεπεραιώθημεν μετά τετράωρον επ’ αυτοκινήτου διαδρομήν εις μίαν μεγάλην και εξακουστήν Αλβανικήν πόλιν, την Σκόδραν (Σκούταρι), συνοδευόμενοι από τους βουλευτάς κ.κ. Παπαπάνον και Σικιέλ Σερεγκή, τον διευθυντήν της “Όρα” [εφημερίδας των Τιράνων] κ. Τ.Δίλον και άλλους. Είναι εκεί η καρδιά της Αρβανιτιάς. Όταν σας λέγουν: “Είμαι Αρβανίτης Σκορδιάνος”, εννοούν τον ηρωικόν, τον ανεκφύλιστον, τον αδάμαστον Αρβανίτην. Μεγάλη και ενδιαφέρουσα πόλις η Σκόδρα, περιβαλλομένη από λιμνοθάλασσαν με δύο-τρεις μεγάλας γεφύρας, συνδεούσας το έναντι τμήμα της. Μού ενθύμισεν η Σκόδρα την Βουδαπέστην, την οποίαν τέμνει ο Δούναβις, τηρουμένων, εννοείται, των αναλογιών.» (Γ.Π.Παρασκευόπουλος, “Δεκαπέντε ημέραι εις την Αλβανίαν”, Αθήναι 1931, τύπ. Πύρσου;)

– Ας δούμε τι μας μεταφέρει ο Μιχαήλ Λαμπρυνίδης για τον αλβανικό εποικισμό από Αλβανούς της Αργολίδας τον 15ο αιώνα, της Ύδρας, των Σπετσών και του Πόρου. Λέει: «Οι εκτός των τειχών του Ναυπλίου απομείναντες Αλβανοί κάτοικοι της Αργολίδας…διεκπαιρεώθησαν δι’ Ενετικών πλοίων και ώκισαν τας εγγύς Αργολικάς νήσους, Ύδραν, Σπέτσας και Καλαύρεια (Πόρον), ερήμους κατοίκων από πολλού διατελούσας εκ των πειρατικών επιδρομών, αίτινες εμάστιζον επί εκατοετηρίδας όλα τα ελληνικά παράλια…» Συνεχίζει και λέει: «…αποίκισις των Αλβανικών οικογενειών, αίτινες Αλβανόφωνοι ούσαι, την μητρικήν αυτών γλώσσαν έκτοτε, αποκλειστικώς σχεδόν καθιέρωσαν εν τω τόπω.» (Μιχαήλ Γ. Λαμπρυνίδου: «Οι αλβανοί κατά την κυρίως Ελλάδα και την Πελοπόννησον. Ύδρα-Σπέτσαι», Τυπογραφείον «Εστία», Αθήνα, 1907)

-Προσπάθειες για εξελληνισμό των Αλβανών

Οι κάτοικοι χωριού στην μητροπολιτική επαρχία Δρυϊνουπόλεως, ζήτησαν από την τοπική οθωμανική αρχή ναδιδάσκεται η αλβανική γλώσσα αντί της ελληνικής στο σχολείο. Σύντομα το αίτημα τους επικυρώθηκε από το διοικητικό συμβούλιο του καζά Δελβίνου, το οποίο προσυπόγραψε και ο επίτροπος του μητροπολίτη• ο τελευταίος, όντας συνοδικός, απουσίαζε στην Κων/λη. (A.Y.E., 1885, ΑΑΚ, Δ.: Έγγρ. υπ. αρ. 5/11 (23) Αυγούστου του προξένου Αργυροκάστρου προς το υπΕξ.)

Κι εδώ η αντίδραση του Ελληνικού υπΕξ. ήταν άμεση. Πρώτιστο μέλημα των Ελλήνων στην περιοχή ήταν η «δια της ελληνικής γλώσσης προσηκείωσις του αλβανικού στοιχείου, που συναντάται με το ελληνικό και δεν είναι ενάντιο». Για την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί, αποδόθηκαν ευθύνες τόσο στον πρόξενο Αργυροκάστρου που δεν είχε διαγνώσει εγκαίρως το πρόβλημα, όσο και στον επίτροπο της μητροπόλεως που θεωρήθηκε ότι υπέγραψε χωρίς να μελετήσει με λεπτομέρεια το σχετικό κείμενο των αιτούντων. Κύριος φόβος των Ελλήνων υπήρξε η ενδεχόμενη υιοθέτηση του αιτήματος από την οθωμανική κυβέρνηση. (Α.Υ.Ε., 1885, ΑΑΚ, Δ: Έγγρ. υπ. αρ. 19/27 Σεπτεμβρίου (9 Οκτωβρίου) του προξένου Αργυροκάστρου προς το υπΕξ.)

Ο προσδιορισμός της Κορυτσάς, ως σημαντικού κέντρου για την προώθηση των σχεδίων των Αλβανών πατριωτών, προκάλεσε την αντίδραση του μητροπολίτη της πόλης καθώς και των μελών της δημογεροντίας που προσανατολίζονταν προς τον Ελληνισμό, παρά τη βλάχικη καταγωγή των περισσοτέρων από αυτούς. Περαιτέρω προχώρησαν και στη σύνταξη μυστικού υπομνήματος προς τοελληνικό υπΕξ. όπου υποδείκνυαν μέσα και τρόπους αντίδρασης απέναντι στους Αλβανούς εθνικιστές. Συγκεκριμένα πρότειναν:

α) την εγκατάσταση Έλληνα διπλωμάτη στην Κορυτσά, έστω και κατ’ αρχάςμη αναγνωρισμένου από τις οθωμανικές αρχές•
β) την προσάρτηση εκκλησιαστικώς μερικών χωριών στη μητρόπολη Κορυτσάς•
γ) τη συγκρότηση μυστικής ολιγομελούς αδελφότητας στην Κορυτσά με ελληνικούς προσανατολισμούς και με μερικά μέλη της που θα λειτουργούσαν ως όργανα της ελληνικής κυβέρνησης•
δ) τη μεοποιοδήποτε τρόπο και μέσα καταστροφή του αλβανικού κέντρου στο Βουκουρέστι.•
ε) την ενημέρωση της οθωμανικής κυβέρνησης για τις ενέργειες των Αλβανών εθνικιστών, ώστε να καταδιωχθούν τα μέλητης «Drita» στην Κορυτσά και στην Κων/λη•
στ) την οικονομική αλλά και ηθική ενίσχυση του μητροπολίτη Κοριτσάς και των χριστιανών προκρίτων που ήταν προσανατολισμένοι στο ελληνικό εθνικό ιδεώδες•
ζ) την επέκταση των δραστηριοτήτων του «Συλλόγου προς Διάδοσιν των Ελληνικών Γραμμάτων» και την αποστολή στον αλβανικό χώρο δασκάλων, οι οποίοι θα μπορούσαν να υποστηρίξουν την ιδέα του κοινού παρελθόντος αλλά και συμφέροντος Ελλήνων και Αλβανών, ανεξαρτήτως θρησκεύματος•
η) προστασία του βαθύπλουτου Ιωάννη Μπάγκα, που κατοικούσε στην Αθήνα, ώστε να μην επηρεαστεί από τους Αλβανούς εθνικιστές και με τρόπο που η περιουσία του μετά το θάνατο του να περιέλθει στα χέρια των χριστιανών προκρίτων Κορυτσάς με ελληνική συνείδηση. Σε όλα τα παραπάνω σημείωναν τον επείγοντα χαρακτήρα που έπρεπε να πάρουν οι σχετικές ενέργειες. (A.Y.E., 1886, [Β, 33]: Υπόμνημα περί του Αλβανικού ζητήματος. Εν Κορυτσά 1 (13)Σεπτεμβρίου το 1886. Η πατρότητα του υπομνήματος αποδεικνύεται από ιδιόχειρο σημείωμα του μητροπολίτη Κορυτσάς)

– Ο Γεώργιος Παχυμέρης (1242 – 1310), λόγιος, θεολόγος, κληρικός, φιλόσοφος, ιστορικός και μαθηματικός με πλούσια εκκλησιαστική και πολιτική δράση και εκτεταμένο συγγραφικό έργο, αναφερόμενος στους κατοίκους της Νέας Ηπείρου (Epirus Nova), χρησιμοποιεί τη μια το όνομα “Αλβανίτες”, σε μια άλλη περίπτωση το όνομα “Ιλλυριός”. Αργότερα χρησιμοποίησε κυρίως το “Ηπειρώτες” αντί του “Αλβανίτες”. (Georgius Pachymeres, ed. Bekker, Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, Bonn 1835)

– Ο Νικηφόρος Γρηγοράς (1295−1360), Βυζαντινός ιστορικός συγγραφέας, λόγιος, θεολόγος, ρήτορας, μαθηματικός και αστρονόμος, πολέμιος θρησκευτικών αντιλήψεων του Μεσαίωνα. Αποκαλούσε τους Αλβανούς “Ιλλυριούς”. (Nicephorus Gregoras, ed. Schopen, Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, Bonn)

Ο Μιχαήλ Κριτόβουλος (π. 1410- ;), γνωστός και ως Κριτόβουλος ο Ιμβριώτης, ιστορικός, λόγιος και αξιωματούχος κατά την Υστεροβυζαντινή περίοδο, αποκαλούσε τους Αλβανούς “Ιλλυριούς”. (Dokumente të periudhës bizantine për historinë e shqipërisë (shek. VI-XV), ed. Koço Bozhori, Akademia e Shkencave e RPSSH, Instituti i Historisë: Tiranë, 1978)

Ο Παναγιώτης Αραβαντινός με τη σειρά του, στα μέσα του 19ου αιώνα, θεωρεί τους Αλβανούς (ή Σκιπετάρους όπως τους αποκαλεί) αυτόχθονες, «γηγενείς», απογόνους των αρχαίων Πελασγών και Ιλλυριών, «ανήκοντες εις τον Χριστιανισμόν και Ισλαμισμόν» όπως χαρακτηριστικά λέει.

«Οι ξένοι έχουν διακρίνει επί μακρόν από τους γείτονες τους τον πληθυσμό που ζει ανάμεσα ανάμεσα στη λίμνη του Σκούταρι (Σκόδρα) και την Ήπειρο, ανάμεσα στον Βαρδάρη και την Αδριατική. Ευγνώμονες όντες στον χαρακτήρα, του δίνουν ένα γενικό όνομα. Για μερικούς, είναι οι Αλβανοί, ένας όρος που προέρχεται από την ονομασία που αποδόθηκε σε μία συγκεκριμένη περιοχή και στους κατοίκους της (Arbër, Arbëri); Οι Σέρβοι τους αποκαλούν Αρμπανάσσι, οι Έλληνες ‘Αρβανίτες’, οι Τούρκοι και οι Βούλγαροι ‘Αρναούτ’…αυτοί οι πληθυσμοί ονομάζουν τους εαυτούς τους Σκιπετάρ…» (Fernand Van Langenhove, “The Albanian nationality,” The formation of a nationality, p. 52)

«Όταν οι Έλληνες ελαττώθηκαν και αποδεκατίσθηκαν, είτε εκ των συχνών εμφυλίων πολέμων είτε από τις πολλές και ποικίλες εισβολές πολλών εθνών στα οποία αντιστάθηκαν ηρωικά και έπεσαν μαχόμενοι, ώστε πολλές πόλεις και χωριά ερημώθηκαν και ο πληθυσμός της Ελλάδας μειώθηκε, ευδόκησε ο Θεός κατά τις ανεξερεύνητους αυτού βουλές να εγχύσει στο εξασθενημένο και αποδεκατισμένο σώμα του ελληνικού έθνους, αίμα αλβανικό, νεαρό και ακμαίο, κατ’ αρχάς συγγενές, ανδρείο και μάχιμο…μετά τον θάνατο του Γεωργίου Καστριώτη ή Σκεντερμπέη, του ηγεμόνα των Αλβανών, μέρος αυτού του πολεμικού έθνους, που ανήκε στην τοσκική φυλή, φεύγοντας από την υποδουλωμένη πατρίδα, μετανάστευσαν στην Ελλάδα…Από αυτούς τους μεγαλόσωμους και ρωμαλαίους, τους από πέντε αιώνες εγκατεστημένους στην Ελλάδα και εξηλληνισμένους Αλβανούς, κατάγονταν και ο γενναίος Νικόλαος Κριεζώτης…» (Λόγοι Επικήδειοι εκφωνηθέντες εν Σμύρνη και εν Χαλκίδι κατά την κηδείαν και την ανακομιδήν των λειψάνων του στρατηγού Νικολάου Κριεζώτου, Τυπογραφείο Αθ. Μαυρομμάτη, εν Αθήναις 1863, σελ. 49-50)

-Σχολεία, εκκλησία και εξελληνισμός των Αλβανών

There were no doubt schools in such centres as Jannina, Berat, Koritza, and Elbasan, but i they belonged to the Orthodox Church, and their whole ( instruction was in Greek). They taught the young Albanian that he was a Greek, that he must speak Greek, and that his mother-tongue was only a nursery dialect for children, or a barbarous patois for ” Turks.” As for the Muslims, school hardly entered into their notions. The Turkish conceptionof a school was a place where little boys squatted upon the ground, and recited the Koran by heart.

The knowledge of Greek letters was at no time rare in Southern Albania, but none the less the Albanians remained illiterate, isolated, and untaught. The few who went to the Greek Gymnasia in Koritza or Jannina, or to the University of Athens became, to all purposes, Greeks. But the bulk of the Albanian people had no intention of denationalized itself, and its patriotism in consequence was quite untainted by letters.

It was not until the second quarter of the seventeenth century that any Albanian developed the odd wish to use his language for literary purposes. The first pioneers seem to have come from among the Catholic clergy. Their record in this matter compares favourably with that of their Orthodox brethren, for whom the terms ” Greek ‘ and “Christian” seem to have been synonymous. The first Albanian book that was ever printed was an ” Imitatio Christi,” published in Venice in 1626.A Catholic Bishop of Uskub, by name Bogdanes, did much for the language. He used the Latin alphabet, and a few copies of his works are still extant. He had a more enterprising successor towards the end of the eighteenth century, an Orthodox teacher named Theodore, who lived in Elbasan. He was the first pioneer to attempt a serious study of the language, and his “Lexicon Tetraglosson ” (Latin, Greek, Vlach, Albanian) displays a real originality, since it claims for Albanian a place among the languages of Europe.

Clearly Theodore was a Pioneer born out of due time. It was a dangerous thing in those days to play with letters in Albania. Some fifty years later another Southern Albanian, Naum Veqilharxhi , took up Theodore’s task, and worked out mother alphabet. It made some progress in the districts around Koritza, and a few little booklets were printed in it. But by this time the jealousies of the Greek clergy were aroused, and it is generally believed among albanian patriots that Naoum, who was so reckless as to mitrust himself during an illness to the Greek hospital at Constantinople, was poisoned by order of the Patriarch. I repeat the story because it is interesting to note that the efforts of the Albanians to throw the ignorance of the centuries had already roused the hostility of the Orthodox Church. As yet the movement was in its infancy, and could be checked by the untimely deaths of its leaders…..

To keep Albania savage and ignorant is a fundamental principle of Abdul Hamid’s statescraft. Macedonia is covered with schools which disseminate the views of every conceivable racial propaganda. There are Greek schools to Hellenise Vlachs and Slavs and Albanians. There are Bulgarian schools which maintain the schism within the Orthodox Church. There are Servian schools to split the Slav element. There are Roumanian schools to detach the Vlachs from the Hellenic interest…Albanian schools ever came to be established at all. In 1884, however, the Albanian Society, which was busied in publishing its booklets and periodicals in Bucharest, contrived to open a secondary school for boys in Koritza. It had on an average about sixty pupils, who came from both Moslem and Christian families, while the teachers belonged to the Orthodox rite. Its success among the Christians, however, was limited, because from the first it was subjected to the systematic persecution of the Greek clergy. The reading of anathemas against it soon became a regular part of the ritual in the Greek cathedral. Its teachers were steadily boycotted. But even these methods proved ineffective, and ultimately the Greeks found it necessary to denounce the two principal Albanian teachers as traitors who were conspiring against the Sultan…The same organisation which founded the Albanian boys’ school in Koritza, opened schools at Pogradetz and in the Colonia district, but these also were closed mainly through the jealousy of the Greeks. On the coast there are secular Italian schools at Durazzo and Vallona, which have also had their share of persecution. The fears of the Turks and the jealousies of the Greeks have worked their will upon the Albanian movement so far as any external organisation goes. (Henry Noel Brailsford, Macedonia: its Races and their Future, London: Methuen & Co. – 1906)

-Και μια πληροφορία για ελληνική συνείδηση Αρβανιτών και Βλάχων

Αρμπανάσι Βουλγαρίας – »Προσθέτουμε, ὡσαύτως, τὴν περίπτωση τοῦ χωρίου Arbanas στὴν Βουλγαρία, ὅπου ἀπὸ τὸν 17ο αἰ. εἶχαν ἐγκατασταθεῖ Μοσχοπολῖτες ἔμποροι μεταπράτες, πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους ὑπῆρξαν δραστήρια μέλη τῶν ἑλληνικῶν ἐμπορικῶν κομπανιῶν τοῦ Braşov καὶ τοῦ Sibiu, στὴν Τρανσυλβανία, ὅπου μετέφεραν τὸ ἑλληνικὸ φρόνημα, ὅπως δείξαμε στὸ βιβλίο μας L’Hellénisme en Transylvanie, Θεσσαλονίκη 1989 καὶ στὴν ἑλληνικὴ Ὁ Ἑλληνισμὸς τῆς Τρανσυλβανίας, Θεσσαλονίκη 2004»

Reply
Aρβανίτης 1 December 2018 at 17:56

”’Αρβανίτες αποκαλούσαν και τους μουσουλμάνους! Ο Μακρυγιάννης γράφει στο Βιβλίον Α´, Κεφάλαιον δεύτερον:””’

Οι ντοπιοι
οποιονδηποτε ερχομενο απο την Αρβανιτια ανεξαρτητως καταγωγης η θρησκειας τον ελεγαν Αρβανιτη.

Εγω σου εγραψα οτι οχι οι ντοπιοι αλλα οι Αρβανιτες δεν καλουσανε τους Αλβανους ετσι ,
αλλα Αρναουτηδες και Αλβανους
γιατι δεν ενοιωθα ιδια φυλη με αυτους.
Επισης καλουσανε τον εαυτο τους και Ελληνα και Γραικο.
Αντιθετα οι Αλβανοι καλουσανε τον εαυτο τους Σκιπεταρ σε μερικες περιοχες και Τουρκο

«Αγάδες της Αλβανιτιάς του Λιουμ Τεπελένας
και σεις από τα άντικρυς χωρία της Δερβένας,
η φήμη σας ονόμασε πύργους εμπιστοσύνης
γνήσια τέκνα της τιμής και της ευγνωμοσύνης.» (Αικατερίνη Κουμαριανού (επιμ.), ‘Ο Τύπος στον Αγώνα,’ Αθήνα – 1971, τ. Α’, 21)
Εδω ως Αρβανιτια αναφερεται η περιοχη της Τεπελενης αφου διαχωριζεται απο τα χωρια της Ντερβενας
Ειναι γνωστο οτι τα χρονια εκεινα Αρβανιτια ως περιοχη ονομαζοτανε η Λαμπερια

Τα ελληνικα δημοτικα σε ολη την Ελλαδα τους Αλβανους τους αναφερουν ως Αρβανιτες αυτο λογικο ειναι οπως εξηγησαμε παραπαπνω.

Το θεμα ειναι οτι οι Αρβανιτες της Ελλαδας ηρθαν απο την παραλια Αρβανιτια και για αυτο ηταν Ελληνοαλβανοι και ελληνικης συνειδησεως…..

””Στο Μαραθώνα, στις Πλαταιές, στα Λεύκτρα, στη Σαλαμίνα, στη Μαντινεία, στην Είρα και στην Ολυμπία, δεν κατοικούν τώρα πια Έλληνες, αλλά Αλβανοί.””
Προσεχε τις πηγες σου στο εχω ξαναπει.
Οχι Αλβανοι αλλα ουτε καν Αρβανιτες κατοικουσανε ουτε στην Ολυμπια ουτε στην Μαντινεια…..

Τα οσα παρεθεσες αποδεικνυουν οτι οι
Κολοκοτρωνης
Μακρυγιαννης
Γιαννιωτες
Πωγωνισιοι
κλπ κλπ
Δενν ηταν Αρβανιτες.
Αν ηταν δεν θα καλουσανε ετσι τους Αλβανους

«Ο Finlay υπολογίζει ότι Αρβανίτες στην Ελλάδα αποτελούν το ένα πέμπτο του πληθυσμού, και ότι είναι περίπου 200.000”’
Καλα ο Φινλευ παλι υπερβαλει αφου υπολογιζει Αρβανιτες ανυπαρκτους σε Κορωνη και Μεθωνη

””Ο ταξιδιώτης στην Αττική δεν θα πρέπει να υποθέσει ότι ο χωριάτης που συναντάει στον Πάρνωνα κατάγεται από προγόνους που πολέμησαν στον Μαραθώνα.”’
Στον Παρνωνα δεν ειχε Αρβανιτες παλι ρε Αλη οι πηγες σου υπερβαλουν .
Απο τα μερη εκει καταγομαι κιολας ξερω τι σου λεω.
Ασε που μυριζεται ανθελληνισμος αυτη η πηγη ”οποιον δητε στον Παρνωνα δεν εχει σχεση με Αρχαια Ελλαδα”’
Σιγα μην τους εκανε και Τεστ DNA

”’Επί των πολέμων του Αλή Πασά οι Χιμαριότες Λιάπηδες και οι Σουλιότες (Τσάμηδες)”’
OI Σουλιωτες δεν ηταν Τσαμηδες , ουτε οι Χειμαριωτες Λιαμπηδες [ τα 7 χωριά εκτος αν εννοεις το Ντουκατ που κατοτε ηταν Χειμάρα.

Reply
Aρβανίτης 2 December 2018 at 00:23

Διγλωσσοι πλυθησμοι υπηρχανε στη περιοχη της Νεας Ηπειρου από την εποχή του Στράβωνα.
Και κυριως την παραλια περιοχη που συγκατοικουσανε Ελληνες και Ιλλυριοι….

Reply
Αλή Αλ-Γιουνάνι 2 December 2018 at 02:38

“Το θεμα ειναι οτι οι Αρβανιτες της Ελλαδας ηρθαν απο την παραλια Αρβανιτια”

Πάλι ενδείξεις, όχι απτές αποδείξεις. Υπάρχουν μαρτυρίες και για Αλβανούς από τη βόρεια Αλβανία.

“Προσεχε τις πηγες σου στο εχω ξαναπει.
Οχι Αλβανοι αλλα ουτε καν Αρβανιτες κατοικουσανε ουτε στην Ολυμπια ουτε στην Μαντινεια…..”

Ίσως, δεν το ξέρω σίγουρα. Δεν υιοθετώ με απόλυτη σιγουριά τις πηγές. Απλή αναφορά προς συζήτηση κάνω.

“Τα οσα παρεθεσες αποδεικνυουν οτι οι
Κολοκοτρωνης
Μακρυγιαννης
Γιαννιωτες
Πωγωνισιοι
κλπ κλπ
Δενν ηταν Αρβανιτες.
Αν ηταν δεν θα καλουσανε ετσι τους Αλβανους”

Για όλους που λες συμφωνώ, εκτός από τον Κολοκοτρώνη. Αλλά όταν λες “δεν θα αποκαλούσανε έτσι” τί εννοείς;

“Καλα ο Φινλευ παλι υπερβαλει αφου υπολογιζει Αρβανιτες ανυπαρκτους σε Κορωνη και Μεθωνη” Για τον Φίνλεϋ νομίζω έχουν ξαναειπωθεί υπερβολές του. Έχω διαβάσει.

“OI Σουλιωτες δεν ηταν Τσαμηδες , ουτε οι Χειμαριωτες Λιαμπηδες [ τα 7 χωριά εκτος αν εννοεις το Ντουκατ που κατοτε ηταν Χειμάρα.”

Διαφωνώ. Για το Σούλι ειδικά ξέρουμε ότι κατοικούνταν από χριστιανούς Τσάμηδες, αλλά και από κατοίκους που είχαν έρθει από άλλες περιοχές της Ηπείρου (Έλληνες, Βλάχοι) κ.α.

“οι Αρβανιτες δεν καλουσανε τους Αλβανους ετσι ,
αλλα Αρναουτηδες και Αλβανους

Επισης καλουσανε τον εαυτο τους και Ελληνα και Γραικο”

Λόγω θρησκείας περισσότερο.

Reply
Aρβανίτης 2 December 2018 at 10:22

”’Αλλά όταν λες “δεν θα αποκαλούσανε έτσι” τί εννοείς;”’
Σου ξαναλεω οτι ετσι δηλαδη Αρβανιτες
καλουσανε τους Αλβανους,
οι μη Αρβανιτες Ελληνες πχ οι
Κολοκοτρωνης
Καραισκακης κλπ.
Επισης ο Κολοκοτρωνης αφησε απομνημονευματα που ειναι αναλυτικα για την καταγωγη του οποτε ουτε αυτος φαινεται να ηταν Αρβανιτης.

”’Πάλι ενδείξεις, όχι απτές αποδείξεις”’
Σου παρεθεσα πηγη πριν 350 χρονια ,
σου ειπα οτι οι παραδοσεις των παππουδων κατοικων απο τα Μεσογεια αναφερανε παραλια μερη
σου ειπα οτι στην απογρφη του 1431 οι παραλιες περιοχες ηταν πολυ πιο αραιοκατοικημενες απο την υπολοιπη Αλβανια σου ειπα για τα παρομοια τοπονυμια
οποτε δεν ξερω τι αλλο θες για να πειστεις.

””Επισης καλουσανε τον εαυτο τους και Ελληνα και Γραικο”
Λόγω θρησκείας περισσότερο.””
Από το κλασσικό βιβλίο του Μπίρη “Αρβανίτες, Οι Δωριείς του νεώτερου ελληνισμού” ( σελ. 328 ) για αρβανιτόφωνους της Σικελίας που είχανε ερθει από την Πελοπόνησο.
Ο Πέτρος Καρολίδης …
Επεχείρησε , όπως γράφει στην σχετική διατριβή του ( Περιοδικό Ελληνισμός , έτος Ζ 1904 σελ. 176 – 183 ) , να μιλήση ελληνικά σε γηραιάν κατοικο της Piana dei Greci ( https://en.wikipedia.org/wiki/Piana_degli_Albanesi In 1941 during Mussolini’s invasion of Greece, the name was changed to Piana degli Albanesi so as to gain the locals support for the fascist regime’s imperialist intentions toward Albania ), εκατάλαβε όμως, ότι εκείνη μόνον αρβανίτικα ήξερε , και το είπε στον Ιταλό ο οποίος του την συνέστησε.
Οπότε : “Η αγαθή πρεσβύτις , μόλις ήκουσεν εμού λέγοντος , ότι η γλώσσα αυτής δεν ήτο κυρίως ελληνική , διαμαρτυρομένη, εν αγανακτήσει ανεφώνησε : Io sono propria Greca

Reply
Aρβανίτης 2 December 2018 at 23:35

””Ο γάλλος αρχαιολόγος Edmond About, που έζησε δυο χρόνια στην Ελλάδα, έγραφε το 1855, πως η ίδια η Αθήνα όταν ιδρύθηκε ήταν ένα αρβανιτοχώρι και πως ακόμα”””
Πρόσεχε τις πηγές σου.
Μια πολυ καλη εργασια για την Αθηναικη λαλιά….και πως αυτη επηρεασε τα αρβανιτοχωρια.
Κάνε download

https://www.researchgate.net/publication/305489928_To_palaioathenaiko_idioma_Peges_martyries_charakteristika_The_Modern_Greek_variety_of_old_Athens

https://www.sbs.com.au/yourlanguage/greek/el/audiotrack/i-athinaiki-dialektos-tis-proepanastatikis-periodoy?language=el

Reply
Aρβανίτης 2 December 2018 at 23:36 Reply
Αλή Αλ-Γιουνάνι 3 December 2018 at 13:45

“μόλις ήκουσεν εμού λέγοντος , ότι η γλώσσα αυτής δεν ήτο κυρίως ελληνική , διαμαρτυρομένη”

Τί σχέση έχει η εθνικότητα με τη γλώσσα; Είναι δηλαδή ελληνική γλώσσα τα αρβανίτικα;

Reply
Αλή Αλ-Γιουνάνι 3 December 2018 at 13:54

Ο Edmond About αναφέρθηκε στην Αθήνα, όχι γενικώς στην Αττική.

Reply
Αλή Αλ-Γιουνάνι 3 December 2018 at 14:08

Διαβάζω την εργασία του Παντελίδη. Ναι, έχεις δίκιο..

Reply
Αρβανιτες 5 December 2018 at 00:36

οι Αλβανοί διά των Κωλέττου, Κουντουριώτου, Δ.Βούλγαρη και Γ. Βούλγαρη, Τζαβέλλα, Δ. Νώτη Μπότσαρη και Δ.Μάρκου Μπότσαρη, Σπυρομήλιου, Αρτέμη Μίχου, Μέξη, Ν.Μπουντούρη και Δ.Μπουντούρη, Δράκου, Παλάσκα, Τομπάζη, Σαχίνη, Γρίβα, Καραϊσκάκη, Μπούμπουλη, Δ.Σαχτούρη και Κ.Σαχτούρη, Επαμεινώνδα Κριεζή και Δ.Κριεζή και Τσαμαδού,”’

Ολοι Αρβανιτες πλην των
Καραισκακης Παλασκας Κωλλετης Σπυρομηλιος οι οποιοι ηταν μη Αρβανιτες απο μανα και πατερα

Reply
Αρβανιτες 5 December 2018 at 01:04

Αλη μια καλη εργασια που αφορα την Παραμυθιά

http://panepirotiki.eu/fileadmin/user_upload/paramythia_tsamhdes_meleth.pdf

σ

Reply
Αρβανιτες 5 December 2018 at 15:16

”’Τί σχέση έχει η εθνικότητα με τη γλώσσα; ”’
Μα αυτο ακριβως επιβαιβεωνει η ηλικιωμενη του πρωην ”’Πιανα ντι Γκρέτσι”” – Χωρα ε Αρμερορεβε στα ντοπια
δηλαδη Πολη των Αρβανιτων….
Οταν ο συνομιλιτης της αμφισβητωντας την ικανοτητα της να μιλησει ελληνικα-γκρεκικα αμφησβητησε ουσιαστικα την γραικοσυνη της
αυτη απαντησε οτι ”Ειμαι πουρο Γκρέκα”’

Στα 3 δημοτικα τραγουδια [ αποσπασματα αυτων ] απο τη Τσαμουριά από τη συλλογη [Κένγκατ ποπουλορε νγκα Τσαμερια] φαινοντε τα εξης ….

Οτι οι Αλβανοι ενοπλοι των Ιωαννινων δεν ηταν ντοπιοι αλλα
Λιαμπηδες [ Απο την Αυλωνα ] και Τσάμηδες από τη Τσαμουριά – Θεσπρωτια γιατι ακριβως στην επαρχια Ιωαννινων δεν υηρχανε χωρια Αλβανων….

Σημ.Ταμπορετ ε βλιορες βιν……Περ Μπιζαν ε περ Γιαννιν..Τριμα Σκιπερια κα ….

Αλβανοτσάμηδες και Λιαμπηδες αυτοπροσδιοριζονταν ως Σκιπεταρ και τη χωρα τους ονομαζανε Σκιπερια.
Με εντολη των Τουρκων πηγαν ενοπλοι στο Μπιζανι για να μην το απελευθερωσει ο ελληνικος στρατος.

Σημ.Πο Λουφτεν με κεμεπε ε μπαν , Βουρε Γκρεκουν νε νισιαν….,κανε λουφτε με Γιουνανε…..

Σημ. Λουφτον Τσαμ Λουφτον Τσαμ, νε πες πουσ ου μπεν ναμι

Εδω βλεπουμε οτι οι Σκιπεταροι της Τσαμουριας
οι οποιοι ειχανε σταλει στα Γιαννενα με εντολη της Οθωμανικης αρχης καλουσανε τον ελληνικο στρατο τοσο με την αλβανικη ονομασια [ Γκρεκ] οσο και με την Τουρκικη [ Γιουναν ] .

Κι εδω βλεπουμε οτι ολοι οι Αλβανοτσάμηδες ακόμα και οι ελληνοφωνοι μουσουλμανοι της Παραμυθιας αυτοπροσδιοριζονταν ως Σκιπεταροι ετσι και οι αρβανιτοφωνοι του Πιανα ντι Γκρετσι αυτοπροσδιοριζονταν ως Γρεκοι
κι οτι δεν ισχυει απαραιτητα η εξισωση γλωσσα=εθνοτητα.

Reply
Aρβανιτης 5 December 2018 at 21:09

Διγλωσσοι πλυθησμοι
Αλβανοελληνογλωσσοι και Αλβανοτουρκογλωσσοι

Μαρτυριες για διγλωσσους πλυθησμους

Εχουμε και τη παρακάτω αξιοσημείωτη αναφορά……
»»Ως προς το θρήσκευµα όλοι οι κάτοικοι ήταν και είναι χριστιανοί ορθόδοξοι και ως προς την γλώσσα
µιλούσαν
την αλβανική παραφθαρµένη και λιγότερο την ελληνική
µέχρι που µετά το 1913 περιορίστηκε τόσο πολύ που εγκαταλήφθηκε …
Η µη σωστή χρήση της αλβανικής γλώσσας939 στην περιοχή της Ζαγοριάς, όπως και στις γύρω αλβανόφωνες περιοχές…..»’
939. Vasil Bici, Ceshtje te dygjuhesise ne shkollat e pakicave, σελ. 70

»»Από ένα γράµµα που προέρχεται από τον αποδηµούντα στην Tolosa της Αµερικής, Μ. Μάρκο από το Τόποβο και στέλνεται στον πατέρα του, βλέπουµε ότι στις αρχές του 20ου αι.
οι Ζαγορίσιοι ως προς τη συνείδηση ήταν διηρηµένοι σε δύο στρατόπεδα.

Χαρακτηριστικό του γράµµατος είναι το παρακάτω …..
»’Σας παρακαλώ όπως αφήσετε τον Ελληνικό φανατισµόν,»’
Αρα μεχρι τοτε στο χωριο τους, υπηρχε »ελληνικος φανατισμος».

Τους παρακινουσε ομως να εγκαταλειψουν τον »ελληνικό φανατισμό»’
και εξηγουσε τους λογους
»»….αφήσετε την Μεγάλην Ιδέα, διότι δεν µας δίδει ψωμι….»»»

ΔΙΓΛΩΣΣΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΛΛΗΝΟΤΣΑΜΗΔΕΣ
Οι ενθυμήσεις στις ορθόδοξες εκκλησίες της Τσαμουριάς [ως γνωστόν οι ενθυμήσεις πέρα από τα »’όποια»’ λόγια στοιχεία , γράφονταν κυρίως στη γλώσσα της εκάστοτε περιοχής ]
δεν θα ήταν γραμμένες στα ρωμείκα [ της περιοχής μάλιστα ] ,αλλά , αν όχι στην αλβανική [ που έτσι κι αλλίώς δεν ήταν γραπτή γλώσσα τότε ]
θα γράφονταν τότε »’στη καλύτερη »’ περίπτωση
στην »ελληνιστική κοινή» επίσημη γλώσσα της εκκλησίας πράγμα που δεν συνέβη.

Μια ενθύμηση από τη Κρήτη…
»’1770 εποίγασι υ Τούρκυ σα σφακιά κε κάψασιντα κεκάμασι μεγάλο κακό. »’

Μια ενθύμηση από τη Τσαμουριά ….
»»1822 Μάης μήνας 9
Νότας εσκοτώθηκε ο Δήμος μας επήγαμαν στου
Αργέρ-μπέη και έρθαμαν βράδυ καιρό προ έξη μερών του Χριστόφορου. Την ημέρα
του Χριστοφόρου τον εθάψαμαν το Δήμο, οπ’εσκοτώθηκε στα πρόβατα του»»
[ανορθόγραφη στο πρωτότυπό της όπως η παραπάνω της Κρήτης]

Όπως βλέπουμε στις ενθυμήσεις στις ορθόδοξες εκκλησίες ,στον ελλαδικό χώρο
γινοτανε χρήση κυρίως της λαλιας του τόπου
είτε στη Κρήτη
έιτε στη Τσαμουριά
ανορθόγραφα μεν
ρωμέικα δε

Καταφανως οτι ειναι ντόπια λαλια και οχι καποιου ειδους καθαρευουσα της εκκλησιας και στις 2 περιπτωσεις
Tι Να καναμαν ;Πηραμαν και φτιάξαμαν ..Το παλεκάγαμαν το ξύλο σιγά σιγά….””
Ν.Φωτιου Παργινος
Κλασσικο νότιο ιδίωμα που μιλότανε στο μεγαλυτερο μέρος της Τσαμουριάς από μονογλωσσους και διγωσσους.

Κοσσοβο και διγλωσσια

Σύμφωνα με τον Lampe, κατά την περίοδο των Νεότουρκων οι μουσουλμάνοι Γκέγκηδες του Κοσόβου εν γένει αδιαφορούσαν για τον πολιτισμικό αγώνα των Τόσκηδων μουσουλμάνων λογίων για την καταστολή της τουρκοφωνίας και την προώθηση της αμιγης αλβανοφωνίας.

Παραθέτω την σλδ 92:

https://imgur.com/a/sgbsBDu

Reply
Aρβανιτης 7 December 2018 at 23:44

Η προφορική παράδοση προελευση των Γκέγκηδων απο τη σημερινη γεωγραφικη Βοσνια [αρκετων εξ αυτών και οχι ολων ]

Οι Γκέγκηδες κατοικούν σήμερα, στην πλειοψηφία τους, την περιοχή της βόρειας Αλβανίας και του Κοσόβου. Ομως, σύμφωνα με τις δικές τους παραδόσεις, οι Γκέγκηδες δεν είναι αυτόχθονες των περιοχών που ακτοικούν σήμερα αλλά ήρθαν στα μέρη εκείνα απο διάφορες άλλες περιοχές αλλά κυρίως απ’ την Βοσνία. Ας το δούμε αυτό.

Το 1908 η (Αλβανόφιλη) Βρετανίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας Mary Edith Durham επισκέφθηκε την βόρεια Αλβανία κι, ανάμεσα σε άλλους, τις “φυλές” των Γκέγκηδων. Κι οι Γκέγκηδες της είπαν πως, σύμφωνα με τις δικές τους (προφορικές) παραδόσεις, δεν κατοικούσαν πάντα σ’ εκείνα τα μέρη, αλλά πως είχαν έλθει εκεί προερχόμενοι κυρίως απο την Βοσνία η την Ερζεγοβίνη. Κι η Durham κατέγραψε αυτές τις (προφορικές) παραδόσεις στα βιβλία της “High Albania and its Customs in 1908”, “High Albania” και “Some Tribal Origins, Laws and Customs of the Balkans”.

Παρ’ όλο που, για την υπόθεση που εξετάζουμε, το βιβλίο που ίσως θα ταίριαζε καλύτερα θα ήταν το “Some Tribal Origins, Laws and Customs of the Balkans” το οποίο αναφέρεται πιο αναλυτικά απ’ τα υπόλοιπα στην καταγωγή των Γκέγκηδων αλλά κι άλλων πληθυσμών της ίδιας περιοχής, θα χρησιμοποιήσουμε εδώ κείμενα απ’ το πιο “λιτό” και συνοπτικό βιβλίο της M.E. Durham το οποίο είναι το “High Albania and its Customs in 1908”.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απ’ το βιβλίο της Mary Edith Durham “High Albania and its Customs in 1908”, σελίδα 454. Στο κείμενο αυτό η M.E. Durham καταγράφει τις (προφορικές) παραδόσεις των Γκέγκηδων της Maltsia e Madhe σχετικά με την καταγωγή τους.

“These tribes are divided into several marked groups. The first group Ι visited was Maltsia e madhe,……… precise district unknown.”

Reply
Aρβανιτης 7 December 2018 at 23:45

Ας το μεταφράσουμε…

“Αυτές οι “φυλές” διαιρούνται σε αρκετές “ξεχωριστές” ομάδες. Η πρώτη ομάδα που επισκέφθηκα ήταν της Maltsia e Madhe , της Μεγάλης Ορεινής Γής. Αυτή αποτελείται από πέντε μεγάλες “φυλές” και τρείς μικρές. Κάθε μία απο τις τέσσερεις απο τις πέντε μεγάλες [“φυλές”], διηγείται πως οι πρόγονοι της ήρθαν απο τον βορρά με τις οικογένειες τους δεκατρείς η δεκατέσσερες γενιές πριν, υποχωρώντας απο τους Τούρκους που προέλαυναν. Σε μερικές περιπτώσεις βρήκαν έρημη γη και εγκαταστάθηκαν σ’ αυτή. Σε άλλες, πολέμησαν με τους ανθρώπους που κατοικούσαν ήδη την γη και τελικά εγκαταστάθηκαν ανάμεσα τους. Αυτούς, τους προηγούμενους κατοίκους, τους αποκαλούν Άνα, το οποίο, στο σύγχρονο Αλβανικό Λεξικό ερμηνέυεται ως “αυτόχθονες…”

Παντρεύτηκαν με τους Άνα. Λίγες οικογένειες στους Hoti εξιστορούν ακόμη την απ’ ευθείας καταγωγή τους απο τους Άνα, από την πατρογονική γραμμή. Και οι τεσσέρεις αυτές “φυλές” (Skreli, Hoti, Gruda, Kilmeni) διηγούνται πως ήλθαν απ’ την Βοσνία ή την Ερζεγοβίνη, χωρίς να γνωρίζουν την ακριβή περιοχή…””

Σε σχέση με τον χρόνο “άφιξης” τους στην βόρεια Αλβανία, η αλήθεια είναι πως όλες οι φυλές των Γκέγκηδων δεν έφτασαν ταυτοχρονα σ’ εκείνα τα μέρη. Μία απ’ αυτές τις φυλές έφθασε πολύ νωρίτερα απ’ τις υπόλοιπες, γύρω στα 1350, κι “άνοιξε” τον δρόμο για τους υπόλοιπους. Αυτή η “φυλή” ήταν οι “Κράσνικι” η οποία “ήλθε” σ’ εκείνα τα μέρη για να “βοηθήσει” την οικογένεια/δυναστεία των Δουκατζίνη. Κι επειδή αυτή η ομάδα “υπηρέτησε” εκείνη την δυναστεία, πήρε και το όνομα Δουκατζίνη.

Reply
Aρβανιτης 7 December 2018 at 23:46

Επιβαιωση της καθοδου τους μεσα aπο πολιτισμικα στοιχεια.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι απ’ το βιβλίο “Albanian Folk Verse: Structure and Genre” του Σκυπετάρου (πατριώτη) διανοούμενου Arsi Pipa, σελίδες 126-127. Αναφέρεται στα επικά τραγούδια των Γκέγκηδων.

“An area in northern Albania including Malci e Madhe, Dukagjin, and Kosove, cultivates a particular genre of epic songs sung ………he same with minor modifications…”.

Ας το μεταφράσουμε…

“Σε μία περιοχή της βόρειας Αλβανίας που περιλαμβάνει την Maltsia e Madhe, την [περιοχή του] Δουκατζίνη και το Κόσοβο “καλλιεργείται’ ένα ιδιαίτερο είδος “επικών τραγουδιών” τα οποία τραγουδιούνται με την χρήση της lahute, ενός [μουσικού] οργάνου που είναι το ίδιο με την Σερβο-Κροατική gusla. Ενα συνηθισμένο όνομα γι’ αυτά τα τραγούδια είναι “ kange kreshnikesh”, [δηλαδή] “ηρωϊκά τραγούδια”. Η λέξη kreshnik προέρχεται απ’ την [λέξη] “krajisnik” (Σερβο-Κροατικά “krajina”, σύνορο) που αντιστοιχεί στην Ελληνική “ακρίτης”, “στρατιώτης των συνόρων”, “miles limitaneus” (=στρατιώτης των συνόρων). Αυτά τα τραγούδια είναι όντως τραγούδια των συνόρων, ακριβώς όπως εκείνα που αποτελούν τον “κύκλο” του Διγενή Ακρίτα. Σύμφωνα με τον Stavro Skendi, τα Αλβανικά “ηρωϊκά τραγούδια” (kreshnike) προέρχονται απ’ τα Βοσνιακά “επικά τραγούδια”. Τα περισσότερα απ’ τα “θέματα” είναι τα ίδια, αν κι η “ανάπτυξη” τους συχνά αποκλίνει, αντικατοπτρίζοντας ηθικές και εθνικές διαφορές. Όταν οι Τούρκοι κατέλαβαν την Κροατία στο πρώτο μισό του 16ου αιώνα), δύο απ’ τις περιοχές της, η Lika και η Krbva, έγιναν μία συνοριακή ζώνη στην οποία οι Τούρκοι κι οι Σλάβοι έδωσαν αιματηρές μάχες. Ο Mujo κι ο Alil (Αλβανικά: Muji και Halili), οι γιοί ένος Τούρκου “ιππότη” που κυριαρχούσε σ’ εκείνη την περιοχή, ξεχώρισαν σ’ εκείνες τις μάχες, και “ξεκίνησαν” την δημιουργία πολλών “επικών τραγουδιών”.

Σαν αποτέλεσμα της Αλβανικής επέκτασης στα Μετόχια, το Κόσοβο και το Σαντζάκ προς τα τέλη του 17ου αιώνα οι Γκέγκηδες ήλθαν σ’ επαφή με τους Ερζεγοβίνιους και τους Βόσνιους οι οποίοι είχαν ήδη μεταστραφεί στον Μωαμεθανισμό. Εφόσον κι οι ίδιοι οι Γκέγκηδες ήταν ήδη Μουσουλμάνοι κι αφού τα Βοσνιακά τραγούδια “επαινούν” τους Μουσουλμάνους που μάχονται ενάντια σε Ορθόδοξους Σλάβους, τους παραδοσιακούς εχθρούς των Γκέγκηδων, Μουσουλμάνων και Καθολικών, οι Γκέγκηδες υιοθέτησαν και “καλλιέργησαν” αυτά τα τραγούδια. Οι πιο όμορφες ραψωδίες μπορούν πραγματικά να βρεθούν ανάμεσα στους Καθολικούς Γκέγκηδες, μια απόδειξη πως η εθνικότητα, κι όχι η θρησκεία, είναι αυτό που έχει διαχρονική αξία για τους Αλβανούς. Υιοθετώντας τον “κύκλο” Muji-Halil, οι Γκέγκηδες διατήρησαν ανέπαφο το γεωγραφικό υπόβαθρο. Οι δύο ήρωες δίνουν τις μάχες τους πολύ μακριά απ’ την Αλβανία: η [πόλη] Jutbine (Udbine) κι η (Velika) Kladusha, δύο κύριες “ηρωικές τοποθεσίες” βρίσκονται στην “καρδιά” της Κροατίας, νότια και βόρεια απ’ το Bihac αντίστοιχα, ενώ ακόμη ένα “κέντρο” το Sinje (Sinj) βρίσκεται βόρεια απ’ το Σπαλάτο (Spilt). Οι ήρωες κι οι ηρωίδες είναι επίσης ίδιοι με μικρές τροποποιήσεις…”

Reply
Aρβανιτης 7 December 2018 at 23:47

Ας το αναλύσουμε…

Στις περιοχές που κατοικούν οι Γκέγκηδες, λέει ο (Σκυπετάρος πατριώτης διανοούμενος) Arshi Pipa τραγουδιέται ένα “ιδιαίτερο” είδος επικών τραγουδιών, που έχουν αντίστοιχίες με τα Ελληνικά ακριτικά τραγούδια του κύκλου του Διγενή Ακρίτα. Όπως και τα τραγούδια του κύκλου του Διγενή Ακρίτα, αυτά τα επικά τραγούδια εξυμνούν τα ηρωϊκά κατορθώματα μιας ομάδας ανθρώπων που ζεί σε κάποια συνοριακή περιοχή και μάχεται εναντίον “εχθρικών” πληθυσμών που ζούν στις γειτονικές περιοχές.

Αυτό βέβαια δεν είναι παράξενο. Σχεδόν όλοι οι Ευρωπαϊκοί λαοί έχουν αντίστοιχα επικά τραγούδια. Κι αυτά τα επικά τραγούδια έχουν μία χρησιμότητα για τους ερευνητές. Απ΄τα τοπωνύμια που αναφέρονται σ’ αυτά τα τραγούδια μπορεί κάποιος να προσδιορίσει την συνοριακή περιοχή στην οποία έζησε ο λαός που τα πρωτοδημιούργησε. Ετσι, για παράδειγμα, τα τραγούδια του κύκλου του Διγενή Ακρίτα μας “οδηγούν” στα σύνορα του Βυζαντινού κόσμου με τον Αραβικό. Θα περίμενε λοιπόν κανείς κάτι αντίστοιχο και για τα επικά τραγούδια των Γκέγκηδων. Όμως αυτό δεν συμβαίνει. Αντί τα τοπωνύμια των επικών τραγουδιών των Γκέγκηδων να βρίσκονται στην βόρεια Αλβανία ή ακόμη και το Κόσοβο, όπως θα περίμενε κανείς, τα τοπωνύμια αυτά εντοπίζονται σε περιοχές που είτε βρίσκονται σήμερα στην Κροατία, είτε στην Βοσνία. Με άλλα λόγια οι ήρωες των επικών τραγουδιών των Γκεγκηδων δεν ζούσαν στην βόρεια Αλβανία αλλά στην Βοσνία.

Ποια είναι η εξήγηση γι’ αυτην την “παραδοξότητα”; Οι Σκυπετάροι διανοούμενοι δεν μπορούν βέβαια να αρνηθούν την Βοσνιακή καταγωγή αυτών των επικών τραγουδιών. Όμως ταυτόχρονα δεν μπορούν να αποδεχθούν και μία συνύπαρξη των Γκέγκηδων με τους Βόσνιους στην περιοχή της Βοσνίας αφού κάτι τέτοιο θα κατέρριπτε τον “μύθο” της “αυτοχθονίας” των Γκεκηδων Σκυπετάρων στην βόρεια Αλβανία και στο Κόσοβο, έναν καθαρά πολιτικό μύθο.

Για να “ξεπεράσουν” αυτό το πρόβλημα οι Σκυπετάροι διανοούμενοι “ανακάλυψαν” τον “δανεισμό” των επικών τραγουδιών απ’ τους Βόσνιους και τους Ερζεγοβίνιους στα τέλη του 17ου αιώνα, όταν οι πρόγονοι των Σκυπετάρων του Κοσόβου “εισήλθαν” υποθετικά απ’ την βόρεια Αλβανία στο Κόσοβο, στα Μετόχια και στο Σαντζάκ. Όμως η αλήθεια είναι πως οι Σκυπετάροι του Κοσόβου, οι οποίοι όντως εισήλθαν στις περιοχές εκείνες στα τέλη του 17ου και στις αρχές του 18ου αιώνα, δεν δανείστηκαν τα επικά τραγούδια απ’ τους Βόσνιους, όπως υποθέτουν οι Σκυπετάροι διανοούμενοι, αλλά τα έφεραν μαζί τους, απ’ την Βοσνία, απ’ όπου κι αυτοί προέρχονταν.

Οι Σκυπετάροι του Κοσόβου προέρχονται, κατά κύριο λόγο, απ΄την “φυλή” των Χότι. Κι όπως οι “αυθεντικοί” Χότι, προέρχονταν κι αυτοί απ’ την Βοσνία. Κι αυτό δικαιολογεί την “σίγουρη” Βοσνιακή προέλευση των Σκυπετάρικων επικών τραγουδιών. Απ΄τους Σκυπετάρους του Κοσόβου, οι οποίοι είναι μια μεταγενέστερη μετανάστευση απ’ αυτή των “αυθεντικών” Χότι, τα τραγούδια αυτά “πέρασαν” και στους υπόλοιπους Γκέγκηδες.

Reply
Aρβανιτης 7 December 2018 at 23:50

Ας δουμε λιγα στοιχεια για τη δραση των Αρβανιτων στην Ηπειρο .
Τα αποσπάσματα που ακολουθούν είναι απο το κείμενο “Breve memoria de li discendenti de nostra casa Musachi. Per Giovanni Musachi, despoto d’Epiro” όπως δημοσιεύθηκαν στο βιβλίο “Chroniques gréco-romanes inédites ou peu connues publiées avec notes et tables généalogiques” του Charles Hopf, Βερολίνο 1873, σελίδες 270 έως 340.

Στο πρώτο απόσπασμα ο Μουζάκης αναφέρεται στην εκστρατεία του Ιωάννη Καντακουζηνού στην Αλβανία και τον αφανισμό των Αλβανών το 1336 (σελίδα 304).

«…et il prefato Giovanni Catacusino fa alcuni anni Imperadore, che fè la guerra in Albania et la roino».

Η μετάφραση έχει ως εξής.

«…κι ο προαναφερθείς Ιωάννης Καντακουζηνός ήταν σε παλαιότερους χρόνους Αυτοκράτορας, κι αυτός έφερε τον πόλεμο στην Αλβανία και την κατέστρεψε (την μετέτρεψε σε ερείπια)».

Στο δεύτερο απόσπασμα αναφέρεται πιο αναλυτικά στον αφανισμό των Αλβανών και το σταμάτημα της προέλασης τους (σελίδα 321), απο τον Ιωάννη Καντακουζηνό. Αναφέρεται επίσης και στον τοπικό ηγέτη της Ηπείρου που βρίσκεται πίσω απ’ την καταστροφή των Αλβανών.

Η μετάφραση έχει ως εξής.

“…και σ’ αυτούς τους πολέμους ο προαναφερθείς Ανδρέας Μουζάκης ο Δεσπότης έχασε [επίσης] και την πόλη των Ιωαννίνων, την πρωτεύουσα της Ηπείρου κι άλλα μέρη όταν ο προαναφερθείς Αυτοκράτορας Καντακουζηνός ήλθε εκεί από μακριά και διόρισε ως κυβερνήτη αυτής της πόλης έναν “ιδιώτη” (δηλαδή χωρίς προηγούμενα αξιώματα) ευγενή άνδρα που ονομαζόταν ΤΖΙΝΟΣ (η Γκίνος) ΣΠΑΤΑΣ, ο οποίος (δηλαδή ο Τζίνος Σπάτας) ήταν η μεγάλη αιτία για τον “ξεπεσμό” του οίκου του προαναφερθέντα Δεσπότη Μουζάκη αλλά κι [η αιτία για τον “ξεπεσμό”] κι άλλων Αρχόντων (της Αλβανίας). Κι αμέσως μετά ήλθε ο Τούρκος στην προαναφερθείσα Αλβανία και προκάλεσε την καταστροφή της, όπως θ’ ακούσετε, αλλά κι άλλων επαρχιών της Ελλάδας. Αλλά αυτό δεν ήταν καταστροφή μόνο για την Αλβανία αλλά για όλη την Χριστιανοσύνη”.

Αν κανείς διαβάσει προσεκτικά τα παραπάνω κείμενα, θα καταλάβει πως ο άνθρωπος τον οποίο οι ίδιοι οι πραγματικοί (εθνικά) Αλβανοί (όπως ο συγγραφέας των κειμένων) θεωρούν υπεύθυνο για την καταστροφή τους δεν ήταν άλλος από τον [Αρβανιτη ] Τζίνο Μπούα Σπάτα. Οι Αλβανοί μέχρι να “συναντήσουν” τους Μπούιους/Αρβανίτες των Σπαταίων προέλαυναν ασταμάτητοι, εκμεταλλευόμενοι το χάος που επικρατούσε στην Ηπειρο τα χρόνια εκείνα. Οταν τελικά οι Αλβανοί “συνάντησαν” τους Σπαταίους/Μπούιους/Αρβανίτες συνάντησαν και την “καταστροφή” τους, όπως έγραψε κι ο Μουζάκης, ο οποίος ήταν ένας απ’ αυτούς.

Reply
admin 8 December 2018 at 01:25

Προς Αλή Αλ-Γιουνάνι και Αρβανίτη,

παρακαλώ υποδείξτε μου ένα άρθρο στο Αντίβαρο σχετικό με την συζήτησή σας, ώστε να μεταφέρω εκεί όλον σας τον διάλογο. Δεν γίνεται τα σχόλια να είναι τόσο άσχετα με το άρθρο. Θα πρέπει να ληφθούν μέτρα. Τα σχόλια υποτίθεται ότι σχετίζονται με το άρθρο.

Ευχαριστώ.

Reply
jotis 20 January 2024 at 01:06

Εδω λεει ….Illyrian Macedonia = Αρβανίτικη Μακεδονία.Δεν γραφει καθολου για Ελληνικη Μακεδονία
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.1674546209311871&type=3

Reply

Leave a Comment

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.