Γράφει ο Βαγγέλης Δημόπουλος, αρθρογράφος
Ίσως ο πολιτικός χώρος της Αριστεράς στην Ελλάδα, ύστερα από την συντριπτική ήττα του στον Συμμοριτοπόλεμο, να εγκατέλειψε τον δρόμο της “Προλεταριακής Επανάστασης” και να υιοθέτησε τις δημοκρατικές μεθόδους για την άνοδο στην εξουσία, παρόλα αυτά ως ασκούσα την εξουσία “βάλτωσε” στις Ιδεοληψίες της. Επικράτησε ισοπεδωτικός Εθνομηδενισμός και αήθη Προπαγάνδα, με ευθείες βολές κατά του Ελληνικού Πολιτισμού σε Ιστορικό, Κοινωνικό και Θρησκευτικό επίπεδο, πλήττοντας σε βάθος την Πολιτισμική σύνθεση του Έλληνα Πολίτη ( Αξίες, Παράδοση, Παιδεία, Αισθητική).
Στην Ελληνική Κοινωνία του 2019, ο Μέσος Έλληνας Πολίτης είναι Πολιτισμικά ανεπαρκής, με άμεσο αντίκτυπο στην ιδιότητα του ως Πολίτης. Αδυνατεί να συγκροτήσει ορθά Πολιτική Σκέψη και Πολιτικό λόγο, πόσο μάλλον δε να εφαρμόσει Πολιτική. Αυτή του η ανεπάρκεια τον καθιστά έρμαιο διαφόρων Πολιτικών Επιταγών και Μεθόδων, στις οποίες αδυνατεί να αντιταχθεί και τελικώς υποκύπτει είτε άνευ αντίδρασης, είτε κατόπιν ανούσιας αντίδρασης.
Με αφορμή τις Πολιτικές εξελίξεις που πυροδοτεί το Μακεδονικό ζήτημα, εντός κι εκτός συνόρων, τίθενται πλείστα παραδείγματα Αντιδημοκρατικού Πολιτεύματος και ωμής Παγκοσμιοποίησης, φέρ’ ειπείν, τις κατ’ εξακολούθησιν Συνταγματικές Παραβάσεις του Κρατικού Μηχανισμού και των Εξουσιών προς εξυπηρέτηση της Συμφωνίας που προωθεί με τα Σκόπια.
Είναι γεγονός πως πρόκειται περί Κοινοβουλευτικής Δικτατορίας, μιας Δικτατορίας με “Δημοκρατικό” μανδύα, εφόσον ο Κοινοβουλευτισμός και οι Εκπρόσωποι του μερίμνησαν για χρόνους, ώστε ο μέσος Πολίτης του Κράτους να αδυνατεί να κατανοήσει και να ερμηνεύσει τα δικαιώματα που του παρέχει το Σύνταγμα στο οποίο υπάγεται και ταυτόχρονα να αδυνατεί να κατανοήσει και να ερμηνεύσει τις παραβάσεις που υφίσταται το Σύνταγμα απ’τον Κοινοβουλευτισμό και τους Εκπροσώπους του, επιτρέποντας τους με αυτό τον τρόπο, την άσκηση και εφαρμογή πολιτικής Συμφερόντων και Διαπλοκής, αναίμακτα.
Μοιραία λοιπόν, ο μέσος Πολίτης ως πλειοψηφών “βυθίζεται” στον βούρκο της συνέπειας της Πολιτισμικής Ανεπάρκειας του, συμβιβασμένος με κάθε συμφορά που του επιβάλει η Πολιτική Elite του τόπου του, μη έχοντας την διάθεση και την βούληση να αντιταχθεί επαρκώς στην Προδοσία και την Μειοδοσία, είτε αυτή συντελείται σε Γεωπολιτικό είτε Οικονομικό επίπεδο.
Όταν σπέρνεις ανέμους, θερίζεις θύελλες. Νεοελληνική Κοινωνία έπλασες το μέλλον που ήθελες..
1 comment
Συμφωνώ Ευάγγελε και επαυξάνω:
Από ιδρύσεως του νεωτέρου ελληνικού κράτους ο μέσος Έλληνας “πολίτης” ΔΕΝ κατόρθωσε ΠΟΤΕ να γίνει Πολίτης αλλά παρέμεινε αυτό που ήταν στα 400+ χρόνια της οθωμανικής σκλαβιάς: Ένας ραγιάς, ένα υποταγμένο αντικείμενο, στην καλύτερη ένας κουτοπόνηρος αλλά αφελής, ένας “ξερόλας” πλήν όμως αδαής, πληβείος, εσαεί υποταγμένος στους πατρίκιους και την άρχουσα τάξη. Μετά την απελευθέρωση η Ελλάδα εξ ανάγκης αλλά πάντοτε με τον γνωστό μεταπρατικό τρόπο εισήγαγε δομές, συνήθειες και νοοτροπίες απολύτως ξένες, αταίριαστες με την παραδοσιακή ελληνική ιδιοσυγκρασία. Το αποτέλεσμα είναι το εξάμβλωμα που ζούμε και εμείς σήμερα διανθισμένο φυσικά με την νεοελληνική αμετροέπεια, το απαραιτητο κιτς, την λογική του “ξέρεις ποιός είμαι εγώ ρε;”.
Στην πολιτική αρένα ο “έλληνας?” (με μικρό έψιλον, σε εισαγωγικά και ερωτηματικό) ΚΑΙ εδώ έπεσε εύκολο θύμα της μεταπρατικής μανίας και εισήγαγε ευρωπαϊκά συστήματα όπως π.χ. το επί τούτου κατασκευασμένο, ιδεολογικά παρωχημένο και εθνικά διχαστικό δίλημμα “αριστερά – δεξιά”. Π.χ. δεν καλλιεργήθηκε ΠΟΤΕ από την άρχουσα τάξη (πλούσιοι, πολιτικοί, διανοούμενοι, κλπ) η ανάγκη όχι απλώς για έναν ασαφή “πατριωτισμό” αλλά για έναν βαθύτατα φιλοσοφημένο Εθνικισμό, όπου εμπράκτως ή έργω και όχι μόνον λόγω Αγάπη του Έλληνα προς το Έθνος του θα είχε κεντρική θέση στην Παιδεία του Λαού. Βρεθήκαμε λοιπόν ΚΑΙ εδώ να προσπαθούμε να …μεταπράξουμε έναν Εθνικισμό εξ’ Εσπερίας εισαχθέντα ο οποίος είχε λίγο από τον Γαλλικό σοβινισμό, λίγο από τον Βρετανικό ιμπεριαλισμό, λίγο από τον Γερμανικό εθνοκεντρισμό, κλπ.
Βρεθήκαμε λοιπόν να παλεύουμε σπασμωδικά να αποκαταστήσουμε τα σύνορα ενός Κράτους ενώ ως α-κρατο Έθνος είμασταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από πλευράς εθνικής συνειδητοποίησης. Και ναι μεν πετύχαμε άθλους όπως το 1912 και το 1940 αλλά και επιφέραμε οι ίδιοι στον λαό τραγωδίες και συμφορές όπως το 1897 και το 1922. Κάποιος έχει πει (νομίζω ο Χρ. Γιανναράς) πολύ σωστά κατά την γνώμη μου, ότι η Ελλάδα ως Έθνος χωρίς Κράτος μεγαλουργούσε ενώ από την στιγμή που δημιούργησε Κράτος άρχισε να χάνεται το Έθνος. Η αναρρίχηση στην εξουσία των εγγονών αυτών που μαζί με τους ΕΑΜοΒούλγαρους (και όχι μόνον) ήθελαν να εντάξουν δια της βίας την Ελλάδα στην σφαίρα επιρροής της (μητέρας) ΕΣΣΔ, αποτελεί κατά την γνώμη μου το κατώτατο σημείο ηθικής κατάπτωσης ενός λαού ο οποίος σήμερα, υπό τις τρέχουσες, ισχύουσες και δεδομένες κοινωνικο-οικονομικο-γεωπολιτικές συνθήκες ΔΕΝ είναι άξιος να φέρει την ονομασία “ελληνικός”.
Η τραγωδία της απώλειας της Μακεδονίας και των πολλών άλλων δεινών τα οποία νομοτελειακώς έπονται αυτής της προδοτικής “συμφωνίας” αποτελεί την μεγάλη (δυστυχώς) “ρεβάνς” των (όπως λέει το άρθρο) συντριπτικά ηττημένων του Συμμοριτοπολέμου, και επιτέλους χαίρομαι που βρέθηκε κάποιος που έχει το θάρρος να εξιστορήσει την αλήθεια χωρίς φόβον και πάθος, δηλαδή αγνοώντας την μάστιγα της “άνωθεν” επιβεβλημένης, αφύσικης, αυτο-λογοκρισίας της “πολιτικής ορθότητος”.
Ο “έλληνας?” θα παραμένει ένας ασήμαντος ραγιάς, αγόμενος και φερόμενος από τους επιτήδειους πολιτικάντηδες όσο το βόλεμα και η “καλοπερασιά” θα υπερισχύουν του αυτονόητου, της κοινής λογικής και -κυρίως- του Εθνικού Συμφέροντος. Όσο θα παράγονται γενιές αντάξιες αυτών που προτιμούσαν την οθωμανική σκλαβιά από το “Ελευθερία ή Θάνατος” των λίγων τρελών προγόνων του, η πορεία του ελληνικού λαού θα είναι πτωτική. Όσο ο “έλληνας?” αρνείται να πράξει και να σκέφτεί όπως ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, κλπ, π.χ. ” … Μιά χούφτα τρελλοί πήραμε τα άρματα και ξεσηκωθήκαμε … Για να λεφτερωθούμε ή να πεθάνουμε … Εμείς οι Έλληνες πάντα λίγοι ήμασταν … Φωτιά και τσεκούρι στους προσκηνυμένος¨κλπ, κλπ, σωτηρία δεν θα δούμε. Δηλαδή, περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαίς ακριβώς δηλαδή όπως τα λόγια του Διονυσίου Σολωμού, αλλά και η αλήθεια είναι ότι από τότε, σχεδόν δύο αιώνες μετά, “τίποτα δεν έχει αλλάξει, [αλλά και] τίποτα δεν είναι όπως παλιά” που έχουν τραγουδήσει με επιτυχία ένα “ντουέτο” διδύμων τραγουδοποιών.
Το αποτέλεσμα είναι ότι με αντάλλαγμα μια δήθεν ελληνο-ευρωπαϊκή υπόσταση που θα είναι πλέον μεταλλαγμένη-απαλλαγμένη από κάθε “μίσος” και “σκοταδισμό” (sic) ο “ευρω-έλληνας” θα αρμενίζει στραβά ολοένα απομακρυνόμενος από την παραδοσιακή “θεώρησιν του βίου” των -πάλαι ποτέ- προγόνων του.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι “η φύσις εκδικείται”. Στην πραγματικότητα πρόκειται -απλώς- για την απόδοση δικαιοσύνης με τον πλέον …φυσικό τρόπο.
– ἔσσεται ἦμαρ