Η ΝΔ και οι Πρέσπες.

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.

Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 7 Μαΐου 2019.

Ο καθηγητής Άγγελος Συρίγος στις 25.12.2018, δηλαδή ένα μήνα πριν την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών από το ελληνικό Κοινοβούλιο έγραφε ότι βάσει της Σύμβασης της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών του 1969, η οποία δεσμεύει και τις δύο χώρες υπάρχουν τρεις δυνατότητες απαλλαγής: η ακύρωση, η καταγγελία και η λύση/αναστολή της εφαρμογής της. Δεν θα επαναλάβω το σκεπτικό, μόνο τα συμπεράσματα του καθηγητή για τις τρεις περιπτώσεις.

Για την πρώτη λέει ότι «δεν έχει βάσεις», για την δεύτερη ότι «πρόκειται για δύσκολο εγχείρημα» και για την τρίτη ότι «δεν είναι κάτι απλό».

Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «το καλύτερο είναι να μην κυρώσει η Ελλάδα τη συμφωνία». Βεβαίως, ένα μήνα μετά την κύρωσε, οπότε το ερώτημα είναι τι γίνεται τώρα, εάν πράγματι η ΝΔ επιθυμεί την απαλλαγή.

Πληροφορούμαι από τον σύλλογο «Μακεδόνες Δραμινοί» ότι στην προχθεσινή επίσκεψη του κ. Μητσοτάκη, του έθεσαν ευθέως το ερώτημα για να λάβουν την εξής απάντηση: «Σε διεθνές επίπεδο είναι μειοψηφία οι φωνές που υποστηρίζουν ότι η συμφωνία αυτή ακυρώνεται, οι περισσότεροι υποστηρίζουν ότι αυτή δεν μπορεί να ακυρωθεί».

Αν θεωρήσουμε ότι η κοινή ορολογία της λέξης «ακύρωση» περιέχει και την ίδια ακριβώς έννοια στις δύο δηλώσεις, τότε η φράση «δεν έχει βάσεις» του κ. Συρίγου μετατρέπεται στο «είναι μειοψηφία όσοι το υποστηρίζουν», του κ. Μητσοτάκη. Άρα, υπάρχουν αυτοί που το υποστηρίζουν, απλώς είναι μειοψηφία. Ένα το κρατούμενο.

Η υποψηφιότητα για την θέση του πρωθυπουργού της χώρας είναι γενικώς «δύσκολο εγχείρημα», δεν είναι «κάτι απλό». Δεν πρόκειται για περίπατο στον κήπο. Υποτίθεται ότι προϋποθέτει κίνητρα προσφοράς με διάθεση ανάληψης των αντίστοιχων ευθυνών. Για τα «δύσκολα» και «μη απλά» εγχειρήματα αξίζει κανείς να εκτίθεται και να ζητά την ψήφο του ελληνικού λαού να κυβερνήσει την Ελλάδα. Όχι για να κάνει κάτι που υποστηρίζουν ή θεωρούν εύκολο οι «πλειοψηφίες».

Δέχομαι ότι μέχρι σήμερα δεν έχει παρουσιαστεί συγκεκριμένη και απτή πρόταση διεξόδου από τη Συμφωνία των Πρεσπών, παρόλο που ορισμένα αδύνατά της σημεία είναι γνωστά: 1) δεν υπεγράφη από τον Πρόεδρο των Σκοπίων, 2) δεν έχουν σταλθεί ακόμα επισήμως στην ελληνική κυβέρνηση οι τροποποιημένες εκφράσεις στο Σύνταγμα των Σκοπίων, παρά μόνο τα άρθρα υπό τροποοίηση και 3) κατ’ ουσίαν δεν ισχύει η Συμφωνία, έως ότου υπάρξει πλήρης ένταξη στο ΝΑΤΟ.

Άρα, η Σύμβαση της Βιέννης παρέχει και χρόνο και βάση για να διερευνηθεί περαιτέρω η προοπτική απαλλαγής από τη Συμφωνία. Με μία μόνο προϋπόθεση: την πολιτική βούληση.

Το ερώτημα λοιπόν είναι το εξής: διαθέτει η Νέα Δημοκρατία την πολιτική βούληση να διερευνήσει όλες αυτές τις περιπτώσεις απαλλαγής από τη Συμφωνία των Πρεσπών; Είναι διατεθειμένος ο κ. Μητσοτάκης να σηκώσει όλες τις πέτρες που θα βρει μπροστά του;

Θεωρώ προφανές ότι τα προσκόμματα που προτίθεται να θέσει η ΝΔ στην, ούτως ή άλλως μακροπρόθεσμη, διαδικασία ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένταξη, είναι δευτερεύουσας σημασίας σε σχέση με την αναγνώριση γλώσσας, ταυτότητας και «μακεδονικού κράτους» από την Ελλάδα.