Γράφει ο Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος
Στην Ελλάδα οι νικητές του εμφυλίου πολέμου, που έσωσαν τη Δημοκρατία, διακατέχονταν από σύμπλεγμα κατωτερότητας έναντι των ηττημένων, που επιχείρησαν να επιβάλουν στη χώρα τον ολοκληρωτισμό. Πρόκειται για παγκόσμια πρωτοτυπία. Πράγματι, αντί οι ηττημένοι να απολογούνται γιατί αιματοκύλισαν την Ελλάδα, κέρδισαν τον ιδεολογικό αγώνα και πέτυχαν να απολογούνται οι νικητές γιατί τους νίκησαν και να κάνουν αυτοκριτική για τα όσα διέπραξαν σε βάρος τους!… (Δες σχ. Γ.Ν. Παπαθανασόπουλου «Εμφύλιες Μάχες Ιδεών – Ο ιδεολογικός εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα, 1946-1960», Εκδ. «Επίκεντρο», Θεσσαλονίκη, 2018).
Το πρόβλημα για τη χώρα είναι πως ακόμη και μετά το 1989, την κατάρρευση του κομμουνισμού, την απελευθέρωση από τον ολοκληρωτισμό εκατομμυρίων ανθρώπων της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης, και την αποκάλυψη των αποτροπιαστικών εγκλημάτων του σταλινισμού στην Ελλάδα, οι ιδεολογικοί απόγονοι των νικητών εξακολουθούν να διακατέχονται από το ίδιο σύμπλεγμα κατωτερότητας. Πρόσφατο σύμπτωμα: Οι έξι από τους επτά Ευρωβουλευτές της Νέας Δημοκρατίας σε πρόσφατο ψήφισμα κατά της βίας του σταλινικού και του ναζιστικού ολοκληρωτισμού απέφυγαν να αντιπαραταχθούν με το ΚΚΕ… Η κα Σπυράκη ψήφισε μαζί με το ΚΚΕ κατά του ψηφίσματος, πέντε έρριψαν λευκό ή απέσχον και μόνο η κα Ασημακοπούλου έδωσε θετική ψήφο…
Σημειώνεται ότι η ομάδα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, στην οποία ανήκει η ΝΔ, ψήφισε υπέρ του ψηφίσματος… Το ίδιο και οι ομάδες των Σοσιαλδημοκρατών, Φιλελευθέρων και Πρασίνων. Οι έξι ευρωβουλευτές της ΝΔ ψήφισαν ως να ανήκουν στην πτέρυγα των κομμουνιστών, ή των αριστερών μαρξιστών.
Διευκρινίζεται ότι σύμπλεγμα κατά τον ορισμό του Γιουνγκ, είναι το σύνολο των συνειρμών και παρορμήσεων, που συνδέονται από άτομα και ομάδες με ένα συγκεκριμένο θέμα και επηρεάζουν τη συμπεριφορά τους. Και το σύμπλεγμα κατωτερότητας, κατά τον Άντλερ, «οδηγεί αναπόφευκτα στην υποταγή στη θέληση του ισχυρού», είτε αυτή είναι ιδεολογική, είτε πολιτική, είτε κοινωνική.
Το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, της 19ης Σεπτεμβρίου 2019, ήταν σχετικό με τη σημασία της μνήμης για το μέλλον της Ευρώπης και κατατέθηκε, με την ευκαιρία των 80 χρόνων από την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και του συμφώνου Μολότοφ – Ρίμπεντροπ (23/8/1939). Σε αυτό καταδικάζεται η βία των ολοκληρωτικών καθεστώτων και η διάδοση ολοκληρωτικών ιδεολογιών, είτε αυτές είναι ναζιστικές, είτε κομμουνιστικές. Υπενθυμίζεται πως οι γονείς και οι παππούδες των Ευρωβουλευτών, που έφεραν προς έγκριση το ψήφισμα, υπέφεραν και από τους δύο ολοκληρωτισμούς και είναι ακόμη φανερά τα σημάδια των βασάνων που υπέστησαν.
Η Χάννα Αρέντ περιέγραψε και ερμήνευσε την απανθρωπιά του ναζιστικού και του σταλινικού ολοκληρωτισμού. Στο βιβλίο της «Το ολοκληρωτικό σύστημα» (Εκδ. Ευρύαλος, Αθήνα, 1988) έγραψε: «Ο ιδανικός πολίτης της ολοκληρωτικής εξουσίας δεν είναι ούτε ο πεπεισμένος ναζί, ούτε ο πεπεισμένος κομμουνιστής, αλλά ο άνθρωπος που δεν μπορεί να κάνει διαχωρισμό μεταξύ γεγονότος και μύθου (δηλαδή αγνοεί την πραγματικότητα της εμπειρίας) και μεταξύ αληθινού και ψεύτικου (δηλαδή αγνοεί τους κανόνες της σκέψης).-
1 comment
Σύμπλεγμα κατωτερότητας διακατέχει τις μεταπολεμικές πολιτικές ελίτ στην Ελλάδα, όχι όμως, “καημένε Αθανασόπουλε”, έναντι του “εσωτερικού εχθρού” αλλά γιατί ήσαν υποτελείς στους ξένους επικυρίαρχους και το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η ιδιοτελής καλοπέραση και τα προσωπικά και κομματικά οφέλη από την νομή της εξουσίας, αδιάφοροι προς το γενικό συμφέρον και την προκοπή αυτού του τόπου.
Άβουλοι, ηττοπαθείς και γονυπετούντες, σαν εκείνο τον αξιολύπητο Βρετανό πρωθυπουργό Λέβιν Τσάμπερλαιν απέναντι στους Χίτλερ και Μουσολίνι, με τους οποίους έσπευσε να προσυπογράψει τη συμφωνία “της έντιμης ειρήνης” του Μονάχου, που επέτρεψε στον Χίτλερ να κερδίσει χρόνο για συμπλήρωση των εξοπλισμών της Γερμανίας και να αποτολμήσει την επομένη, ανακατάληψη της Ρηνανίας, ενσωμάτωση της Αυστρίας και διάλυση της Τσεχοσλοβακίας. Αλλά αυτό δεν συμφέρει να το λέμε, έτσι;