Hμερομηνία: 28-11-10
Tου Χρηστου Γιανναρα
O πολιτικός λόγος, στην ιστορική διαδρομή του ελλαδικού εθνικού κρατιδίου, είχε πάντοτε στοιχεία πατριωτισμού: Αναφορές στην Ιστορία, στην αδιάκοπη συνέχεια του Ελληνισμού, στον πολιτισμό που αυτός γέννησε, σε άθλους συλλογικούς, σε ονόματα σοφών και ηρώων. Ηταν αυτονόητος ο πατριωτικός χαρακτήρας του πολιτικού λόγου, δεν ξεχώριζαν οι «συντηρητικοί» από τους «προοδευτικούς» ως προς αυτό το γνώρισμα.
Εξάλλου το ίδιο συνέβαινε (και συμβαίνει) σε όλα τα «πεφωτισμένα και λελαμπρυσμένα της Εσπερίας έθνη» – με εξαίρεση μειονότητες παγιδευμένων στον ψυχαναγκασμό του μαρξιστικού διεθνισμού. Οι κοινωνίες που υιοθέτησαν τις αρχές του Διαφωτισμού για τη συγκρότηση έθνους – κράτους, διατηρούν στον πολιτικό λόγο, αυτονόητα, εμφατικές αναφορές στην εθνική τους ιδιαιτερότητα. Δεν είναι μόνο ορθολογική προϋπόθεση λειτουργικής συνοχής της συλλογικότητας, είναι και βασική ψυχολογική ανάγκη του ανθρώπου η βιωματική αίσθηση λώρου καταγωγής και συνέχειας η συνείδηση ριζών.
Το αυτονόητο πατριωτικό στοιχείο του πολιτικού λόγου στην Ελλάδα εξέλιπε το 1974. Το πολιτικό σύστημα βάλθηκε να αποποιηθεί οπωσδήποτε το παρελθον της χώρας, ιστορία, προγόνους, πολιτισμική ετερότητα, αν ήταν δυνατόν και τη γλώσσα των Ελλήνων. Μέθυσε με το όραμα να γίνει η Ελλάδα η Σιγκαπούρη της Μεσογείου: Κράτος – αγορά με διεθνοποιημένους όρους οργάνωσης και διαβίωσης, πειθήνιο στις οποιεσδήποτε απαιτήσεις του οποιουδήποτε αρκεί να αποφέρουν πλούτο, αφού όραμα μοναδικό, κοινωνικό και πολιτικό, ήταν η μεγιστοποίηση της καταναλωτικής ευχέρειας όλων.
Ορατή αφορμή της παθιασμένης επιλογής του τριτοκοσμικού μοντέλου στάθηκε η εφτάχρονη δικτατορία των συνταγματαρχών: Ταύτισε στις συνειδήσεις τον πατριωτισμό (γλώσσα, ιστορία, αίσθηση πατρίδας, αίσθηση του ιερού) με τον εθνικισμό στην πιο αποκρουστική και γελοία μορφή του. Το πώς συντελέσθηκε αυτή η ταύτιση, αξίζει εξειδικευμένη έρευνα.
Το αποτέλεσμα πάντως ήταν ότι μια ασήμαντη κοινωνική μειονότητα, των ψυχαναγκαστικών του μαρξιστικού διεθνισμού, κολλέγιασε με την επαρχιώτικη μειονεξία των απογόνων του κοραϊκού εκστασιασμού για τη Δύση. Και ο αφελληνισμός του Νεοέλληνα έγινε κατηγορική προστακτική, κυρίαρχη εξουσιαστική ιδεολογία, ταυτίστηκε με τον «εκσυγχρονισμό», την «πρόοδο» της χώρας.
Ο συνασπισμός της «Αριστεράς» και της «προόδου» κυβέρνησε (κυριολεκτικά) τη χώρα μετά το 1974 και την κυβερνάει, με όποιο κόμμα κι αν φέρνει στη βιτρίνα της εξουσίας ο λαός. Η ιδεολογία του συνασπισμού Μαρξιστών και Κοραϊκών, η ηθική του, οι πολιτικές πρακτικές του είναι ένας συνεπέστατος μηδενισμός: επιδίωξη καταναλωτικής ευωχίας, έστω και με εξωφρενικό, εγκληματικό υπερδανεισμό, εγωκεντρική απληστία, παγιωμένη κοινή συνείδηση ότι «όλα επιτρέπονται». Μεταπηδάμε από κόμμα σε κόμμα μόνο για να παραμένουμε στη δημοσιότητα, καταληστεύουμε το κοινωνικό χρήμα από χρυσαμειβόμενα κομματικά μετερίζια στον κρατικό μηχανισμό. Ομως, στον «κοινωνικό στίβο» των καφενείων του Κολωνακίου αναδειχνόμαστε όλοι «αριστεροί». Και συναποφασίζουμε διακομματικά, ποιον από την παρέα θα εκθειάσουμε ως υποψήφιο δήμαρχο, ποια στήριξη θα προσφέρουμε (ομόφωνα) στην αγωνιστική πρωτοπορία των επιτελών του υπουργείου Παιδείας για να επιτευχθεί με συνέπεια ο αφελληνισμός της ελλαδικής νεολαίας.
Αντίλογοι και διαμαρτυρίες ξεμυτίζουν, αλλά καταγγέλλουν την κομματική βιτρίνα, όχι το διακομματικό διευθυντήριο στο παρασκήνιο, όχι τον μηδενισμό. Και εξουδετερώνονται άνετα οι διαμαρτυρίες με τη ρετσινιά του «εθνικιστή», του σχεδόν ακροδεξιού, του περίπου φασίστα. Ανετα, αφού δεν υπάρχει αντιπρόταση στον μηδενισμό, ο πατριωτισμός έσβησε μέσα στη χλεύη για τη γελοιοποίησή του από τη δικτατορία. Αντιπρόταση δεν υπάρχει: όλοι οι μπροστάρηδες του τόπου, πρόεδροι Δημοκρατίας, πρωθυπουργοί, κομματικοί αρχηγοί, αρχιεπίσκοποι μιλάνε τη γλώσσα των οικονομικών προτεραιοτήτων και της χρηστικής ωφελιμοθηρίας, γλώσσα του Ιστορικού Υλισμού. Μιλάνε τη γλώσσα που θέλει την Ελλάδα Σιγκαπούρη, αφελληνισμένο Ελλαδιστάν.
Ισως όσοι αρνούνται τον μηδενισμό της μεταπολίτευσης, να είναι οι περισσότεροι. Αλλά μένουν παγιδευμένοι στα παραπλανητικά επιφαινόμενα: ελπίζουν ακόμα στο ΠΑΣΟΚ, στον ανελλήνιστο λόγο της παρακμιακής μικρόνοιας, στη Ν.Δ. που συνεχώς αυτοεξευτελίζεται, γιατί δεν ξέρει να μετανοήσει. Δεν υποψιάζονται ότι το καρκίνωμα, που γέννησε τη χρεοκοπία και το «μνημόνιο», είναι ο μηδενισμός των αφελληνισμένων, αραχτός στα «σικάτα» στέκια. Οτι το πρόβλημά μας είναι να ξαναδώσουμε «νόημα» στον πατριωτισμό.
Ο εθνικισμός είναι συμφορά, γιατί ψευτίζει και διαστρέφει τον πατριωτισμό, τον αλλοτριώνει σε ιδεολογία. Δεν πρόκειται πια για βιωμένη οικειότητα πατρίδας, δεσμούς καταγωγής και συνέχειας, αισθητές σχέσεις μετοχής σε διαχρονικά αυτονόητα. Ο εθνικισμός αναπληρώνει τη βιωματική εμπειρία με ναρκισσιστικές ψυχολογικές εγκυστώσεις, που τις εμφανίζει σαν πεποιθήσεις, και μάλιστα εξαναγκαστές κατά πάντων. Επιστρατεύει προπαγανδιστική χρήση της Ιστορίας, ντοπάρισμα με επιθυμητές ψευδαισθήσεις. Καυχήσεις, κούφια έπαρση, απαιτήσεις να εισπράττει ο εγωκεντρισμός προνομίες και τον κοινό θαυμασμό για κατορθώματα άλλων, των προγόνων.
Ο πατριωτισμός, το ακριβώς αντίθετο: Κοινωνικό (κοινωνίας) γεγονός, άθλημα μετοχής, δηλαδή αυθυπέρβασης. Μετοχή και ανάληψη ευθύνης για τη διαχείριση επιτευγμάτων σοφίας και αρετής που μεταβιβάζονται μόνο εμπειρικά: με το γάλα της μάνας, την «υποταγή στη γλώσσα» (Σολωμός). Κριτήριο για να ξεχωρίζουμε τον αυθεντικό πατριωτισμό από την εθνικιστική καπηλεία, είναι το ίδιο, ένα και μοναδικό, που βεβαιώνει πάντοτε την ποιότητα: η ανιδιοτέλεια.
Οι χοντροκοπιές της δικτατορίας ίσως βοήθησαν να διακρίνουμε ότι ο πατριωτισμός του πολιτικού λόγου, η ελληνικότητά του, ακόμα και στις κορυφαίες κάποτε περιπτώσεις του Τρικούπη, του Βενιζέλου, του Παπαναστασίου, του Μεταξά, μάλλον απηχούσε έναν κομψό και ειλικρινή, αλλά σαφώς μεταπρατικό εθνικισμό – έβλεπε την Ελλάδα με τα ματογυάλια της Δύσης. Η λαϊκή αυθεντικότητα του Πλαστήρα ή η οραματιστική οξυδέρκεια του Ιωνος Δραγούμη δεν άρκεσαν για να γονιμοποιήσουν διευρυμένης αποδοχής κριτήρια πατριωτισμού. Και αργότερα, η συναρπαστική ελληνικότητα των αναζητήσεων της γενιάς του ’30, δεν άγγιξε ποτέ τον πολιτικό λόγο.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_28/11/2010_1293383
12 comments
Ὁ σεβαστὸς κύριος καθηγητὴς δὲν φαίνεται νὰ γνωρίζει καθόλου καλὰ τὰ τῆς Σιγκαπούρης.
Οἱ Βρεταννικὴ Αὐτοκρατορία τὴν κληροδότησε στὸ θνησιγενὲς ὁμοσπονδιακὸ κράτος τῆς Μαλαισίας (Malaya + Singapore = Malaysia). Ἀλλὰ οὶ προκομμένοι Κινέζοι (οἰκονομικοὶ πρόσφυγες ἀπὸ τὴν Κίνα) τῆς Σιγκαπούρης δέν ἦταν εὔκολο νὰ συνυπάρξουν μὲ τοὺς νωθρούς, τότε, Μαλαίους, οἱ ὁποῖοι νόμιζαν ὂτι ἔπρεπε νὰ κρατήσουν γιὰ πάρτη τους τοὺς φυσικοὺς πόρους (κυρίως φυτεῖες καουτσούκ) τῆς χώρας. Ὑπῆρχε καὶ ἡ διαφορὰ τῆς θρησκείας, καθ’ ὅτι οἱ Σιγκαπουρινοὶ ἦταν Βουδιστὲς καὶ οἱ Μαλαῖοι Μουσουλμάνοι. Ἔτσι, οἱ Μαλαῖοι ἀπέβαλαν τὴν Σιγκαπούρη ἀπὸ τὴν ὁμοσπονδία μὲ τὸ σύνθημα «ἡ Μαλαισία στοὺς Μαλαίους». Ὁ πρωθυπουργὸς τῆς Σιγκαπούρης ἀνακοίνωσε τὴν ἀποβολὴ μὲ δάκρυα στὰ μάτια, σὰν νὰ ἐπρόκειτο γιὰ ἐθνικὴ καταστροφή. Τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν, ἡ Σιγκαπούρη βρέθηκε σὲ θέση παρόμοια μὲ τῆς Ἑλλάδος ἀφοῦ ἀποσχίσθηκε ἀπὸ τὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία. Χωρὶς φυσικοὺς οἰκονομικοὺς πόρους, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἐξαιρετικὴ γεωγραφικὴ θέση της καί, ὅπως ἀποδείχθηκε, τὸν μόχθο τῶν κατοίκων της.
Ἀλλὰ ἡ ὁμοιότητα τελειώνει ἐδῶ. Ὁ ἡγέτης τῆς Σιγκαπούρης ἦταν ἀριστοῦχος τοῦ Καῖμπριτζ. Καὶ στὰ 31 χρόνια ποὺ ἠγήθηκε τῆς χώρας ἐπέμεινε σὲ μιὰν στυγνὴ ἀξιοκρατία. Παραμένει ἰσχυρὸς στὰ παρασκήνια καὶ σεβαστὸς ἀπὸ τὸν λαὸ ποὺ ἀναγνωρίζει τὴν προσφορά του. Εἶναι ὑπέρμαχος τῆς αύταρχικῆς διακυβερνήσεως, τῶν σωματικῶν τιμωριῶν (ραβδισμῶν) καὶ τῆς θανατικῆς ποινῆς. Τὸ κράτος ἀπαγορεύει τὶς τσίχλες γιὰ νὰ μὴν βρωμίζουν τὰ πεζοδρόμια καὶ διατηρεῖ κρατικὴ ὑπηρεσία συνοικεσίων. Ὁ πατριωτισμὸς καλλιεργεῖται συστηματικά. Γίνονται μεγάλες στρατιωτικὲς παρελάσεις. Σὲ 45 χρόνια ἡ χώρα ἔχει ‘δεῖ μόλις τρεῖς πρωθυπουργός. Φυσικά, οὔτε λόγος γιὰ ἐναλλαγὴ κομμάτων στὴν ἐξουσία. Ὅσοι διανοοῦνται νὰ ἀντιπολιτευθοῦν μιὰν τόσο ἀποδοτικὴ ἡγεσία, διώκονται πολιτισμένα, ἀλλὰ ἀπηνῶς. Φυσικὸ ἀποτέλεσμα ὅλων αὐτῶν ἡ ὐποδειγματικὴ οἰκονομικὴ ἀνάπτυξη τῆς χώρας.
Σᾶς θυμίζει τὶποτε ἀπ’ὅλα αὐτὰ τοὺς δικούς μας πατριδοκτόνους, τόσο τοὺς χουντικούς, ὅσο καὶ τοὺς ἀντιπάλους τους ;
Μᾶλλον πρέπει νὰ ζητήσει συγγνώμην ὁ κύριος Γιανναρᾶς ποὺ συκοφάντησε, ἔστω καὶ ἀπὸ ἄγνοια, τὴν Σιγκαπούρη.
Καὶ γιὰ κάτι ἀκόμη νὰ ζητήσει συγγνώμην : Πῶς προσβάλλει τοὺς Τρικούπη, Βενιζέλο, Παπαναστασίου καὶ Μεταξᾶ ; Πρέπει, δηλαδὴ, νὰ ἀπορρίψουμε ὅ,τι καλὸ βλέπουμε ἐκτὸς Ἑλλάδος ἐπειδὴ δὲν ἔτυχε νὰ τὸ σκεφθοῦμε ἐμεῖς πρῶτοι; Εἶναι αὐτὴ ἡ ἄποψη Ἑλληνική ; Ἂν ἦταν, πῶς οἱ ἀρχαϊκοὶ κοῦροι τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδος μοιάζουν τόσο μὲ τὰ Αἰγυπτιακὰ ἀγάλματα ; Μεταπρατισμὸς εἶναι αὐτό ; Ἡ διονυσιακὴ λατρεία ποὺ μᾶς ἔδωσε τὸ ἀρχαῖο καὶ τὸ σύγχρονο θέατρο, δὲν εἶχε κι αὐτὴ ἀπώτερες ρίζες στὴν Αἴγυπτο ; Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ποτὲ δὲν τὸ ἀρνήθηκαν. Μήπως πρέπει ἐμεῖς νὰ ντραποῦμε γιὰ λογαριασμό τους ;
Έκτος από γραφικός είσαι και παντελώς άσχετος από Αρχαία Ελληνική Ιστορία. Για την υποτιθέμενη προτεραιότητα του Αιγυπτιακού πολιτισμού δες αν δεν σου είναι κόπος τι είπαν οι ίδιοι οι Αιγύπτιοι ιερείς στον Σόλωνα και ποιοί ήταν αυτοί που μέτρησαν το ύψος των πυραμίδων στην Αίγυπτο, Αιγύπτιοι ή μήπως Έλληνες.
Δεν αναφέρω τις πανάρχαιες εκστρατείες του Διονύσου στην Αίγυπτο και τις Ινδίες γιατί είμαι σίγουρος ότι δεν τις έχεις ακούσει ποτέ σου
Ναί, ὀ Διόνυσος εἶναι ἰστορικὸ πρόσωπο. Κάτι σὰν ἀρσενικὴ Κοκκινοσκουφίτσα.
H Ελλάδα δεν μπορεί να φθάσει την Σιγκαπούρη ούτε στα πιο τρελά όνειρά της. Η Σιγκαπούρη δεν είναι “κράτος-αγορά”, αλλά πρότυπο κράτους. Απ’ αυτά που γράφει ο κ. Γιανναράς(*), δείχνει ότι δεν ξέρει καθόλου την Σιγκαπούρη.
(*)“Κράτος – αγορά με διεθνοποιημένους όρους οργάνωσης και διαβίωσης, πειθήνιο στις οποιεσδήποτε απαιτήσεις του οποιουδήποτε αρκεί να αποφέρουν πλούτο, αφού όραμα μοναδικό, κοινωνικό και πολιτικό, ήταν η μεγιστοποίηση της καταναλωτικής ευχέρειας όλων.“
Δεν είναι η Σιγκαπούρη αυτό που τόσο αβασάνιστα και επιπόλαια περιγράφει ο κ. Γιανναράς. Οι άνθρωποι εκεί έχουν μάθει να ζουν με αξιοπρέπεια μοναδική (είναι το μόνο μέρος που έχω δει να μην δέχονται φιλοδώρημα, διότι το θεωρούν προσβολή!), να μην ντρέπονται για την δουλειά που κάνουν, να πιστεύουν στο κράτος τους, το οποίο είναι συνεπές και σοβαρό, να είναι περήφανοι γι αυτό που είναι και αυτά που πέτυχαν, να έχουν ελπίδα, όραμα και κάθε λόγο να πιστεύουν σε ένα αύριο. Έχει καθόλου ιδέα ο κ. καθηγητής σε τι επίπεδο, προσιτό ΣΕ ΟΛΟΥΣ, βρίσκεται η παιδεία εκεί;
Συμφωνώ με το πρώτο σχόλιο, παρά την επιδερμικότητά του και κάποιες ανακρίβειες (κανείς δεν διώκεται απηνώς, επειδή αντιπολιτεύεται και υπάρχει αντιπολιτευόμενος τύπος). Επίσης, δεν είναι αληθές ότι “Ὁ πρωθυπουργὸς τῆς Σιγκαπούρης ἀνακοίνωσε τὴν ἀποβολὴ μὲ δάκρυα στὰ μάτια, σὰν νὰ ἐπρόκειτο γιὰ ἐθνικὴ καταστροφή”. Κάθε άλλο. O Lee Kuan Yew τους ενθάρρυνε λέγοντάς τους ότι μόνοι τους θα τα καταφέρουν πολύ καλύτερα, απ’ ό,τι με τους καθυστερημένους (τότε) Μαλαίσιους. Και αποδείχτηκε ότι είχε δίκιο.
Αλλά δεν θα σταθώ στα λάθη αυτά, τα οποία είναι επουσιώδη, μπροστά στο λάθος του αρθρογράφου που δεν γνωρίζει σε βάθος την Σιγκαπούρη, ώστε να εκτιμήσει το τι πράγματι είναι και τι έργο έχει συντελεσθεί εκεί.
Πολλά θα μπορούσαν να λεχθούν για το ήθος των πολιτικών, τον τρόπο διακυβερνήσεως, ο οποίος βασίζεται στην πειθώ περισσότερο, παρά στην ποινή, αλλά δεν θα κάτσω να κάνω ανάλυση εδώ.
Ὥστε «δεν είναι αληθές ότι “Ὁ πρωθυπουργὸς τῆς Σιγκαπούρης ἀνακοίνωσε τὴν ἀποβολὴ μὲ δάκρυα στὰ μάτια, σὰν νὰ ἐπρόκειτο γιὰ ἐθνικὴ καταστροφή”» ;
Ἂς ‘δεῖ ὁ ἀναγνώστης τὸ βίντεο ἐδῶ :
http://www.youtube.com/watch?v=41ND3U_9HgQ&NR=1
κι ἂς ἀποφασίσει ἂν θὰ πιστέψει τὸν Ἀνώνυμο ἢ τὰ μάτια καὶ τὰ αὐτιά του …
Γιὰ τὶς διώξεις, δικαστικὲς κυρίως, τῶν ἀντιπολιτευομένων βοᾶ τὸ διαδίκτυο. Ἡ κυβέρνηση τῆς Σιγκαπούρης ἐπιλέγει νὰ διώκει τὴν ἀντιπολίτευση καὶ τὸν τύπο μὲ ἀστικὲς ἀγωγὲς γιὰ δυσφήμιση. Οἱ ἀστικὲς ἀγωγές δὲν ἀπαιτοῦν τὸ ἴδιο ὑψηλὸ ἐπίπεδο ἀποδείξεων ὅπως οἱ ποινικὲς δίκες. ὁπότε οἱ πιθανότητες νὰ ἐπιτύχει ἡ δίωξις εἶναι μεγαλύτερες.
Νομίζω ότι υπάρχει μία παρανόηση. Μπορεί να έχετε δίκιο και εσείς οι δύο σχολιαστές που καυτηριάσατε τον Γιανναρά για την άποψή του περί Σιγκαπούρης, αλλά και ο Γιανναράς. Διότι ο Γιανναράς δεν αναφέρεται στην Σιγκαπούρη για τα κατορθώματά της να προχωρήσει οικονομικά έχοντας περιορισμένες πρώτες ύλες, ούτε για την ποιότητα των ηγετών της, ούτε για τη συμπεριφορά και το ήθος των πολιτών της. Ο Γιανναράς αναφέρεται στα πολιτισμικά στοιχεία της ιστορίας της χώρας, τα οποία παραμερίζονται για να γίνουν τα υπόλοιπα. Αναφέρω ενδεικτικά παραδείγματα, χωρίς να παίρνω προσωπικά θέση, αλλά απλώς και μόνο επειδή έχω δει αναφορά του Γιανναρά στη Σιγκαπούρη και παλιότερα: υιοθέτηση της αγγλικής ως επίσημης γλώσσας της χώρας, όλα τα μαθήματα στο σχολείο γίνονται στην αγγλική (εκτός από το μάθημα της μητρικής γλώσσας που είναι διαφορετικό), μία από τις πλέον πολυπολιτισμικές κοινωνίες με Μαλαισιανούς, Κινέζους, Ινδούς και πάρα πολλούς ξένους (πάνω από 40%!) μεταξύ των οποίων και αρκετοί Βρετανοί, ενθράρρυνση εισαγωγής μεταναστών (κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις βέβαια) λόγω του χαμηλού μέσου όρου αναπαραγωγής κλπ. Όλα αυτά καταλήγουν σε μία κοινωνία προοδευμένη ασφαλώς οικονομικά, ενδεχομένως πράγματι με κάποιους κοινά αποδεκτούς κώδικες συμπεριφοράς (πολιτισμένους), αλλα μία κοινωνία χωρίς ουσιαστική ταυτότητα, χωρίς ρίζες, χωρίς ιδιοπροσωπεία. Αυτό είναι το στοιχείο που -υποπτεύομαι- επισημαίνει ο Γιανναράς.
Επαναλαμβάνω ότι το θέτω προς συζήτηση, ως απλός παρατηρητής επιχειρώντας να δώσω τη δική μου ερμηνεία αποσαφήνισης των λόγων του.
Ανδρέας.
Ἐμ βεβαίως ἡ Σιγκαπούρη δέν θὰ μποροῦσε νὰ γίνει Ἑλλάδα. Εἶναι μόλις 45 χρονῶν. Προσπαθεῖ ὅμως, νὰ ἀξιοποιήσει τὴν μικρὴ κληρονομιὰ ποὺ τῆς ἔτυχε, ἐνῶ ἐμεῖς προσπαθοῦμε νὰ διασπαθίσουμε τὴν τεράστια δική μας κληρονομιά. Πρῶτα διασφάλισε τὴν οἰκονομική της ἐπάρκεια ἡ Σιγκαπούρη καὶ τώρα προσπαθεῖ νὰ βαθύνει τὶς ρίζες τις. Σὲ βάθος χρόνου μπορεῖ νὰ τὸ ἐπιτύχει. Ἀφοῦ κατοχύρωσε τά Ἀγγλικά, τώρα στοχεύει στὴν διγλωσσία, ἀφοῦ ἡ Κίνα εἶναι ἀνερχομένη δύναμη.
Τὴν ἰδιοπροσωπεία δὲν τὴν κατακτᾶ κανεὶς μὲ βασιλικὸ διάταγμα. Τὴν ἀποκτᾶ μὲ μιὰν μακροχρόνιο ἱστορικὴ πορεία. Οὔτε καὶ τὴν χάνει μὲ νόμους, ὅπως αὐτὸν τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ μονοτονικοῦ. Τὴν χάνει λόγῳ τῆς ὀκνηρίας, σύμπτωμα τῆς ὀποίας εἶναι καὶ ἡ ὐπεραπλούστευση τῆς ὀρθογραφίας. Τώρα, ἂν δεχθοῦμε ὅτι ἡ ὀκνηρία εἶναι στοιχεῖον τῆς Ἑλληνικῆς ἰδιοπροσωπείας, τότε λογικὸ εἶναι νὰ ἐξαφανισθεῖ ἀπὸ προσώπου ζώντων ὀ ὅποιος Ἑλληνικὸς πολιτισμός, ὅπως καὶ τόσοι ἄλλοι. Τὸ κρίσιμο σημεῖο τῆς συζητήσεως εἶναι ἂν ὁ κατὰ Γιανναρᾶ μεταπρατισμὸς νοθεύει τὴν ἰδιοπροσωπεία μας. Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλῆ : Τῶν ὀκνηρῶν τὴν νοθεύει, τῶν ἐναργῶν τὴν ἐμπλουτίζει, κάποτε δημιουργικῶς καὶ γνησίως. Λάθος, λοπόν, καὶ τοῦ Γιανναρᾶ εἶναι ἡ ἔμφαση στὸν μεταπρατισμό.
Ὁ Μεταξᾶς καὶ ὁ Βενιζέλος κατὰ τοῦτο συμφωνοῦσαν πλήρως. Ὁ ρόλος τῆς Ἐλλάδος ἐξαρτᾶται ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες. Ἂν δέχονται οἱ Ἕλληνες ὅτι εἶναι «διὰ μούντζωμα», τότε εἶναι ὄντως γιὰ μούντζωμα. Ἂν δέχονται ὅτι μποροῦν νὰ διδάξουν τὸν κόσμο πράγματα ποὺ δὲν θὰ μάθει ἀλλοῦ, ἂς στρωθοῦν νὰ τὸν πείσουν. Ἀλλὰ εἴπαμε, οἱ Ἕλληνες πολιτικοὶ ἀρχηγοὶ δὲν καλοῦνται νά πείσουν οὔτε τοὺς ψηφοφόρους τους. Λογικὸ εἶναι νὰ γίνονται ὀκνηροί.
@ antibaro 30/11/2010 – 15:31.
Μα εγώ ξεκαθάρισα πού, κατά την κρίση μου, κάνει λάθος ο Γιανναράς. Γράφει «αφού όραμα μοναδικό, κοινωνικό και πολιτικό, ήταν η μεγιστοποίηση της καταναλωτικής ευχέρειας όλων.»
Όλοι οι λαοί, λίγο-πολύ, θέλουν την μεγιστοποίηση της καταναλωτικής τους ευχέρειας, θα μπορούσε να φέρει παράδειγμα τους Αμερικανούς, αλλά ειδικά στην Σιγκαπούρη δεν συμβαίνει μόνον αυτό, δεν είναι αυτό το μοναδικό τους όραμα. Αδικεί κατάφορα την Σιγκαπούρη ο Γιανναράς, διότι ή δεν την ξέρει, ή δεν κατάλαβε τι ακριβώς έχει συντελεσθεί εκεί.
Ποια πολιτιστικά στοιχεία της πόλης/κράτους παραμερίζονται για να γίνουν όλα τα υπόλοιπα; Ίσα-ίσα, προσπάθησε να διατηρήσει τα όποια πολιτισμικά στοιχεία έχει. Δεν υιοθέτησε την αγγλική, η οποία υπήρχε από την αποικιοκρατία, αλλά την διατήρησε εξ ανάγκης, για να μπορούν να συνεννοηθούν. Μήπως δεν την διατήρησε και η Ινδία, άσχετα αν σε ένα λαϊκίστικο πυροτέχνημα τύπου Παπανδρέου, Ο Ρατζίβ Γκάντι την κατάργησε από επίσημη γλώσσα του κράτους, ενώ στο Κογκρέσο του Δελχί συνέχισαν και συνεχίζουν να μιλούν αγγλικά, διότι δεν μπορούν να συνεννοηθούν αλλιώς;
Τι άλλη ιδιοπροσωπία είχε η Σιγκαπούρη ειδικά, που την έχασε; Το ότι ήταν πονηροί ανατολίτες και κλέφτες (υπάρχει και δρόμος με όνομα “Thieves Market”!), που έμαθαν να ζουν πιο πολιτισμένα από τους Σκανδιναβούς; Το ότι έκτισαν ουρανοξύστες, διότι δεν τους χωρούσε να μείνουν διαφορετικά; Αλλά πρέπει να δει κανείς και τι ουρανοξύστες, με την μεγίστη δυνατή προσαρμογή στο ανατολικό χρώμα, καλαίσθητα κτήρια και όχι απλώς μπλόκα από μπετόν. Ναι, δόθηκε μ’ αυτό και με πολλά άλλα, ένα ιδιαίτερο χρώμα στην πόλη που δεν είχε κανένα. Διατηρήθηκαν, όμως, και οι παλιές γραφικές συνοικίες (αραβική και κινεζική κυρίως).
Και βέβαια επιτρέπει την απολύτως ελεγμένη εγκατάσταση μεταναστών, αν αυτοί χρειάζονται, ή αν έχουν να προσφέρουν κάτι καινούριο. Θα προτιμούσε ο κ. Γιανναράς να περιφράξουν τα σύνορά τους σαν την Αλβανία του Χότζα και να απομονωθούν; Ο Γιανναράς ζει στον κόσμο του μάλλον, αλλά δεν έπεται και πως ό,τι λέει είναι ευαγγέλιο.
@ Γεώργιος Ἰακ. Γ…30/11/2010 – 14:59.
Τα ξέρω αυτά τα βιντεάκια, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο παρουσιάζουν την πραγματικότητα (το αμφισβητούν και πολλοί σχολιαστές από κάτω), διότι είναι γνωστό ότι ο Κινέζος Lee Kuan Yew επεδίωκε την απόσχιση της Σιγκαπούρης από την Μαλαϊκή Ομοσπονδία, για τους λόγους που προανέφερα. Οι Άγγλοι μάλιστα τον απείλησαν ότι, αν αποσχισθεί η Σιγκαπούρη, θα πάρουν από κει την ναυτική τους βάση, η οποία ήταν μία πηγή εσόδων για την πόλη. Εκείνος –και πολύ σωστά- είπε ότι, αν η Σιγκαπούρη εξαρτάται από μία ναυτική βάση, τότε ασφαλώς δεν είναι άξια να ζήσει μοναχή της! Tώρα αν έχυσε και κανένα δάκρυ, μάλλον κροκοδείλιο ήταν :-))
Όσο για την δικαστική δίωξη της αντιπολίτευσης, ομολογώ ότι δεν το ξέρω. Ίσως κάνω λάθος. Δεν είμαι δα και Γιανναράς! 🙂
Ἐν τάξει, κατάλαβα. Τὸ 1965 οἱ καταχθόνιες δυνάμεις ἤξεραν ὅτι ἡ Σιγκαπούρη θὰ προκόψει καὶ ἔβαλαν ἕναν σωσία τοῦ πρωθυπουργοῦ ποὺ ἦταν συγχρόνως καὶ μεγάλος ἠθοποιὸς νὰ παραστήσει στὴν τηλεόραση ὅτι ὁ πρωθυπουργὸς δῆθεν ἔκλαψε. Ὑποψιάζομαι τὸν κρύβουν ἐπιμελῶς ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια γιὰ νὰ τὸν χρησιμοποιοῦν ὅποτε χρειάζεται, ὅπως πρὸ διμήνου σὲ μνημόσυνο τῆς συζύγου τοῦ πρώην πρωθυπουργοῦ, ὅπου πάλι παρέστησε ὅτι τὸν ἔπνιγαν οἱ λυγμοί. Μάλιστα ἡ θανοῦσα δὲν ἦταν στ` ἀλήθεια σύζυγός του, ἀλλὰ πράκτωρ ποὺ τὴν χρησιμοποιοῦσε γιὰ νὰ δίνει τὴν εἰκόνα συνετοῦ οἰκογενειάρχου καὶ συζύγου … Ἂν πιστεύουμε ὅλες αὐτὲς τὶς θεωρίες συνομωσίας καὶ ὄχι τ` αὐτιά μας καὶ τὰ μάτια μας, γιατὶ νὰ μήν πιστέψουμε καὶ τὴν ἐκδοχὴ τοῦ Γιανναρᾶ. Μπὰς καὶ ;
Χωρίς να θέλω να φανώ γραφικός και ακραίος,πρέπει να ομολογήσω ότι η μεταπολίτευση,δυστυχώς,
στηρίχθηκε στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου του ελληνικού λαού με αντάλλαγμα την υπονόμευση
των εθνικών θεμάτων.Να θυμίσω την αδράνεια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στην τότε ανακήρυξη του
ψευδοκράτους,την άρση του εμπολέμου με την Αλβανία που γέννησε το θέμα της Τσαμουριάς,την
διακήρυξη της ελληνοτουρκικής φιλίας το 1988 στο Νταβός που προκάλεσαν τις γκρίζες ζώνες στη
Δυτ.Θράκη και στο Αιγαίο και τέλος την αδράνεια των πολιτικών στο καυτό σκοπιανό.
Για να βγεί το έθνος μας από αυτή την περιπέτεια,με επικίνδυνη και άσχημη κατάληξη,οφείλουμε
συντεταγμένα να εργαστούμε για να ξοφλήσουμε το χρέος μας στην Ευρώπη και ύστερα να εκλέξουμε
τους πολιτικούς που θα χαράξουν την πραγματικά ανεξάρτητη πολιτική.
Νεκτάριος Κατσιλιώτης
Ιστορικός-Εκδότης
Αν περιμένουμε να εξοφλήσουμε το χρέος μας και μετά να εκλέξουμε τους άξιους για να κυβερνήσουν την χώρα τότε να με συγχωρείτε αλλά δεν θα κυβερνήσουν ποτέ την χώρα οι άξιοι. Τους άξιους θα πρέπει να τους ψάξουμε τώρα για να μπορέσουμε όντως κάποια στιγμή να βγούμε από τον βόρβορο που μάς έχουν ρίξει ηθελημένα κάποιοι.