Γραφείο Τελετών “κλεμμένων” νεκρών…

Γράφει ο Θανάσης Κ.

Η παράλυση της Αθήνας κάθε 6η Δεκεμβρίου, “επέτειο” του άδικου χαμού ενός 15χρονου μαθητή, πρέπει να σταματήσει!

Όπως πρέπει να σταματήσουν και τα έκτροπα, που γίνονται “εις ανάμνησιν”…

Όλο αυτό το σκηνικό τρόμου είναι παρανοϊκό!

Δείχνει έλλειψη Παιδείας και έλλειμμα πολιτικής ωριμότητας…

1. –Το πρώτο – η έλλειψη Παιδείας – αφορά την πνευματική ηγεσία της χώρας, που δεν σηκώνει το ανάστημά της να καταγγείλει αυτό το αίσχος (ακόμα και η μητέρα του αδικοχαμένου παιδιού, ζήτησε να σταματήσει, επί τέλους αυτή η αξιοθρήνητη εκμετάλλευση του θανάτου του!)
2. –Το δεύτερο – έλλειψη πολιτική ωριμότητας – αφορά την πολιτική ηγεσία της χώρας που δεν τολμά να βάλει τέλος σε όλες αυτές τις ασχήμιες…

Όλο μαζί, όμως, δείχνει ότι η “κακοήθεια” της Αριστεράς επιβάλλεται ακόμα χωρίς αντιστάσεις, σε μια κοινωνία που την απορρίπτει, ενοχλείται, αγανακτεί, αλλά δεν μπορεί να επιβάλει τη θέλησή της…

Όταν έπεσε το Κομμουνιστικό καθεστώς στην Σοβιετική Ένωση, όλοι οι “ήρωες” της Κομμουνιστικής εποχής αποκαθηλώθηκαν! Τα αγάλματα τους γκρεμίστηκαν και αποσύρθηκαν από τη δημόσια θέα, ενώ δρόμοι, πλατείες και εμβληματικά κτίρια που είχαν το όνομα τους μετονομάστηκαν.

Μόνη εξαίρεση οι ήρωες που έπεσαν στον “Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο” κατά των Ναζί, την περίοδο 1941-45.

Γιατί αυτοί οι τελευταίοι δεν ήταν “ήρωες του Κομμουνισμού”, αλλά ήρωες της “Ρωσικής πατρίδας”.

Αντίστοιχα συνέβησαν στις υπόλοιπες ανατολικοευρωπαϊκές χώρες όταν κατέρρευσε ο “υπαρκτός σοσιαλισμός”.

Εκεί μάλιστα, έγινε και πλήρης αντιστροφή: γκρεμίστηκαν οι “κομμουνιστές ήρωες” των χωρών αυτών (όπως ο Γιάννος Καντάρ στην Ουγγαρία) και αναγορεύθηκαν σε ήρωες τα θύματά τους (όπως ο Ίμρε Νάγκυ στην Ουγγαρία ή ο Γιάν Πάλατς στην Τσεχοσλοβακία, ο καθολικός ιερέας Popieluzsko στην Πολωνία κλπ.).

Κάθε κοινωνία έχει ανάγκη τους “ήρωές” της και τους “αγίους” της.

Και κάθε αλλαγή καθεστώτος, κάποιους τους διατηρεί και κάποιους τους αλλάζει, βάζοντας άλλους στη θέση τους.

Η Αριστερά, όμως, έχει μια ειδική σχέση με τους δικούς της “ήρωες”…

Δεν την ενδιαφέρει πώς έζησαν, δεν την απασχολεί το ηθικό ποιον τους, οι ανθρώπινες αρετές τους, η αυτοθυσιαστική τους υπέρβαση.

Την ενδιαφέρει μόνον, αν ο θάνατός τους ταιριάζει στο μισαλλόδοξο μύθο της! Το αφήγημα “ταξικού μίσους” που την τρέφει και τη συντηρεί…

Οι κοινωνίες εξιδανικεύουν τους ήρωές τους.

Η Αριστερά εργαλειοποιεί τους νεκρούς της – αν και εφ’ όσον την “εξυπηρετεί” ο θάνατός τους…

• Τον Άρη Βελουχιώτη, η επίσημη Αριστερά της εποχή του τον είχε αντιμετωπίσει με περιφρόνηση στα νιάτα του.

1. Τον αποκαλούσαν υποτιμητικά: “Μιζέρια”.
2. Τον χαρακτήριζαν απαξιωτικά: “δηλωσία”…

Το γιατί ακριβώς τον θεωρούσε “επικίνδυνο” άτομο, έχει επιμελώς αποκρυβεί.

Στις 12 Ιουνίου 1945, λίγες μέρες πριν το θάνατό του (16 Ιουνίου 1945), ο “Ριζοσπάστης” τον κατήγγειλε βίαια:

–“Ούτε ψωμί ούτε νερό στον δηλωσία-Μιζέρια Άρη”, παρήγγειλε στα μέλη του Κόμματος…

Αυτό δεν εμπόδισε, ωστόσο, να γίνει αργότερα το “σύμβολο” της Ελληνικής Κομμουνιστικής Αριστεράς!

• Ο Νίκος Μπελογιάννης και ο Νίκος Πλουμπίδης συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν από τις μετεμφυλιακές κυβερνήσεις (του Κέντρου, ο πρώτος και του Συναγερμού ο δεύτερος) για την ίδια υπόθεση (των ασυρμάτων που χρησιμοποιούσε ο παράνομος μηχανισμός του ΚΚΕ στην Αθήνα, του οποίου προϊσταντο και οι δύο). Μάλιστα ο Πλουμπίδης προσπάθησε να σώσει τον Μπελογιάννη.

Κι όμως για το ΚΚΕ ο Μπελογιάννης υπήρξε “ήρωας”, ενώ ο Πλουμπίδης “χαφιές”!

• Ο Σωτήρης Πέτρουλας σκοτώθηκε σε διαδήλωση στην Αθήνα, στα “Ιουλιανά” του 1965. Λίγες μέρες πριν το θάνατό του είχε διαγραφεί από τη Νεολαία Λαμπράκη! Η επίσημη ΕΔΑ της εποχή, όταν πληροφορήθηκε το θάνατό του, έκανε τα πάντα για να αποσύρει την απόφαση διαγραφής του, η οποία όμως, είχε ήδη κοινοποιηθεί στις οργανώσεις!

Και σήμερα ακόμα αυτό αποκρύβεται. Αν και υπάρχουν πλήθος μαρτυρίες (προσωπικές μαρτυρίες συντρόφων του, αλλά και δικές του ενυπόγραφες επιστολές προς το σύντροφό του Μάκη Παπούλια κ.α.) ότι ο Πέτρουλας όχι μόνο διαφωνούσε πλήρως με την γραμμή του ΚΚΕ και της ΕΔΑ τότε, αλλά κι ότι οργάνωνε αυτή τη διαφωνία (φράξια) στις γραμμές της. Κι ότι συνδέονταν με τις “αντικομματικές” οργανώσεις της εποχής “Αναγέννηση”(προσκείμενη στο φιλοκινεζικό ΚΚΕ μ-λ), αλλά και στην ¨διασπαστική” οργάνωση ΦΝΧ (Φίλοι Νέων Χωρών) του Νίκου Ψυρούκη.

Ο Σωτήρης Πέτρουλας έγινε “ήρωας” της Αριστεράς, όντας ο ίδιος …διαγεγραμμένος από την επίσημη Αριστερά!

Με το ίδιο το γεγονός και τους λόγους διαγραφής του, να αποκρύβονται επιμελώς…

• Στα χρόνια της μεταπολίτευσης, τον Νοέμβριο του 1980 σκοτώθηκαν σε συγκρούσεις με την Αστυνομία – με παρόμοιο τρόπο και κοντά στο ίδιο σημείο, όπως και ο Πέτρουλας δεκαπέντε χρόνια πριν – ο Ιάκωβος Κουμής, φοιτητής από την Κύπρο και η Σταματίνα Κανελλοπούλου, εργάτρια από το Περιστέρι.

Αλλά ο τότε αρχηγός της αξιωματικής Αντιπολίτευσης, Ανδρέας Παπανδρέου, είχε καταδικάσει την πορεία από “μικρές ομάδες ανεύθυνων στοιχείων και προβοκατόρων αγνώστου προέλευσης” που “δημιούργησαν έκτροπα”! Κι έτσι τα ονόματα του Κουμή και της Κανελλοπούλου δεν μπήκαν στο “πάνθεο των ηρώων” της Αριστεράς.

Ήταν η εποχή που το ΠΑΣΟΚ είχε πια αρχίσει να διαχειρίζεται ως κόμμα εξουσίας, την Αριστερή ιδεολογική παράδοση. Και να επιβάλει τους όρους του…

• Επί ΠΑΣΟΚ πλέον, σκοτώθηκε στα Εξάρχεια – πάλι στην επέτειο του Πολυτεχνείου – ο δεκαπεντάχρονος Μιχάλης Καλτεζάς, από τον 27χρονο αστυνομικό Μιχάλη Μελίστα. Ο δεκαπεντάχρονος συμμετείχε σε ομάδα αναρχικών που έριχναν βόμβες μολότοφ κι έβαλαν φωτιά στο κλούβα των ΜΑΤ μέσα στην οποία βρισκόταν ο Μελίστας φιλώντας τραυματισμένο συνάδελφό του. Ο Μελίστας βγήκε από την κλούβα και πυροβόλησε τον πρώτο που είδε μπροστά του, να προσπαθεί να ρίξει κι άλλη βόμβα και να τους κάνει παρανάλωμα. Ο άτυχος που βρέθηκε μπροστά του κι έφαγε τη σφαίρα ήταν ο δεκαπεντάχρονος Καλτεζάς.

Ο Μελίστας αποπέμφθηκε αμέσως από το Σώμα, αρχικά καταδικάστηκε, αλλά στο εφετείο απαλλάχθηκε με ψήφους 6-1! Του αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό ότι βρισκόταν σε κατάσταση άμυνας εν βρασμώ ψυχής, φόβου και ταραχής.

Ο 15χρονος Καλτεζάς δεν έγινε “ήρωας” της Αριστεράς! Γιατί τότε κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ.

• Λίγες μέρες αργότερα, η τρομοκρατική οργάνωση “17 Νοέμβρη”, επιτέθηκε – για αντίποινα – με βόμβα σε λεωφορείο των ΜΑΤ έξω από το Κάραβελ, σκοτώνοντας τον αρχιφύλακα Νίκο Γεωργακόπουλο και τραυματίζοντας 14 συναδέλφους του – αρκετούς από αυτούς σοβαρά.
• Από τότε και για 23 χρόνια, η Αριστερά δεν θρήνησε θύματα “αστυνομικής βίας”. Η ελληνική κοινωνία, όμως, θρήνησε θύματα τρομοκρατικής βίας. Με δράστη τη “17 Νοέμβρη” που φρόντισε να τη “χρεωθεί” ένα μέρος της Αριστεράς. Που μετεξελίχθηκε στο ΣΥΡΙΖΑ.

Τα στελέχη του οποίου πήγαν ως μάρτυρες υπεράσπισης στη δίκη των δολοφόνων της 17Ν. Τους ονόμαζαν και τους προέβαλλαν ως “πολιτικούς κρατουμένους”. Προέβαλλαν τις θέσεις και τα βιβλία που εξέδιδαν. Κι όταν έγιναν κυβέρνηση, άλλαξαν το πλαίσιο και τους έδιναν “άδειες” από τη φυλακή, τους αγκάλιαζαν και τους κάλυπταν με όποιον τρόπο μπορούσαν.

Τα θύματα της 17 Νοέμβρη, βέβαια, δεν έγιναν “ήρωες” ποτέ!

• Κι ύστερα ήλθε η άτυχη μέρα όπου σκοτώθηκε ένας άλλο 15χρονος, ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, 6 Δεκεμβρίου 2008!

Και στη συνέχεια καιγόταν η Αθήνα για τρεις μέρες! Στην αρχή από ομάδες μαθητών που τους “κινητοποιούσαν” οι δάσκαλοί τους (με μηνύματα SMS), χωρίς κανένας τους ποτέ να διωχθεί γι’ αυτό. Και λίγο αργότερα από κουκουλοφόρους που εξαπέλυσαν αληθινό πογκρόμ εμπρησμών (κυρίως μικρών καταστημάτων) και εκτεταμένου πλιάτσικου. Το εμπορικό κέντρο της Αθήνας ποτέ δεν συνήλθε από εκείνη την καταστροφή.

Ο 15χρονος Γρηγορόπουλος, δεν είχε σχέση με την Αριστερά! Και δεν σκοτώθηκε στη διάρκεια διαδήλωσης. Μια μεμονωμένη ενέργεια ενός αστυνομικού, του έκοψε το “νήμα” – και μάλιστα με σφαίρα που είχε εξοστρακιστεί.

Δεν υπήρχε καμία διάσταση “γενικευμένης αστυνομικής βίας” εκείνη την εποχή.

Όπως δεν υπήρχε και καμία “κοινωνική κρίση” τότε. Η χρονιά που σκοτώθηκε ο Αλέξης Γρηγορόπουλος (2008), ήταν κατά σύμπτωση η εποχή της μεγαλύτερης ευημερίας στην Ελλάδα (έστω και επίπλαστης, έστω και με δανεικά).

Η μόνη κρίση που υπήρχε – τότε και τώρα – ήταν η κρίση αξιών!

Αλλά αυτή δεν μπορούσε να την επικαλεστεί η Αριστερά. Γιατί η ίδια είναι προϊόν της κρίσης αυτής.

Κι όμως το τραγικό εκείνο περιστατικό πήρε έκτοτε διαστάσεις εξωπραγματικές, που οδήγησαν σταδιακά στον πλήρη “αφοπλισμό” της Αστυνομίας (ιδιαίτερα επί ΣΥΡΙΖΑ) και στην πλήρη επικράτηση της ανομίας των κουκουλοφόρων στα Εξάρχεια και στις γύρω περιοχές.

Από τότε ζούμε ετήσια “επετειακά” έκτροπα, κάθε 6 Νοεμβρίου! Που τα οργανώνουν αναρχικές ομάδες τρομοκρατών – κουκουλοφόρων, με την πλήρη κάλυψη μερίδας της Αριστεράς!

• –Για τα 23 θύματα της 17 Νοέμβρη ποτέ δεν έγιναν πάνδημες εκδηλώσεις μνήμης.
• –Για τα τρία θύματα της Μαρφίν, δεν έγινε καμία πάνδημη εκδήλωση μνήμης.
• –Για τα τρία τουλάχιστον θύματα-αστυνομικούς που βρήκαν το θάνατο, σε συγκρούσεις με κουκουλοφόρους, δεν έγινε ποτέ καμία πάνδημη εκδήλωση μνήμης…

Αλλά αυτά, βλέπετε, ΔΕΝ είναι θύματα που μπορεί να επικαλεστεί η Αριστερά! Είναι νεκροί, οι δολοφόνοι των οποίων έχουν την πλήρη ηθική και πολιτική κάλυψη της Αριστεράς!

Η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα Αριστερά, ψάχνει θύματα να τα αναδείξει σε “ήρωες-σύμβολα”!

Κι όταν δεν βρίσκει, τα κατασκευάζει! Και τα σκυλεύει…

Ψάχνουν αθώους νεκρούς, κατά προτίμησιν ανήλικους πλέον.

Γιατί από ζωντανούς δεν τα πάνε καλά…

Γιατί όσοι αριστεροί επέζησαν, είτε αποκήρυξαν την Αριστερά, είτε τους κατήγγειλε η Αριστερά!

Δεν είναι τυχαίο που όλοι οι ηγέτες του ΚΚΕ, από το 1917 ως το Φλωράκη – και τα περισσότερα ηγετικά στελέχη του όλων αυτών των δεκαετιών – πέθαναν διαγεγραμμένοι ή στιγματισμένοι ως “οπορτουνιστές”, “προδότες”, “χαφιέδες”, “πράκτορες”. Από τον Αποστολίδη, τον Κορδάτο, τον Πουλιόπουλο και τον Ασημίδη, μέχρι τον Σιάντο, τον Βελουχιώτη, τον Πλουμπίδη και τον ίδιο τον Ζαχαριάδη.

Δεν είναι τυχαίο, επίσης, ότι κάποια ιστορικά στελέχη της Αριστεράς, λίγο πριν τον θάνατό τους ομολόγησαν (με ανακούφιση):

–Ευτυχώς που δεν νικήσαμε εμείς, το 1949!

Η Αριστερά λοιπόν, ξέμεινε από ήρωες δικούς της, αποκήρυξε τους ζωντανούς της και αναζητεί νεκρούς 15χρονους να σκυλεύσει τη μνήμη τους.

Από “πρωτοπορία της Επανάστασης” όπως φανταζόταν τον εαυτό της κατάντησε… “Γραφείο Τελετών κλεμμένων νεκρών”!

Αληθινό κατάντημα!

Κι ακόμα μεγαλύτερο κατάντημα όσων την ανέχονται ακόμα…