γράφει ο Υποναύαρχος (εα) Ηρακλής Καλογεράκης
Στο ανατολικότερο άκρο της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης, που απέχει 72 ναυτικά μίλια από Ρόδο και 1,25 από τις τουρκικές ακτές, ευρίσκεται ο Δήμος Μεγίστης. Ο δήμος Μεγίστης περιλαμβάνει 14 νησίδες εκ των οποίων οι τρείς μεγαλύτερες, Μεγίστη, Ρω και Στρογγύλη, κατοικούνται δηλαδή έχουν από μόνες τους οικονομική ζωή και το σπουδαιότερο, μπορούν να συντηρήσουν από μόνες τους ανθρώπινη διαβίωση. Θυμηθείτε την «κυρά της Ρω» την Δέσποινα Αχλαδιώτη που πάνω από 40 χρόνια, μετά τον 2ο ΠΠ, ζούσε στη Ρω και κάθε πρωί ύψωνε την Ελληνική σημαία. Στη νότια πλευρά της Στρογγύλης (Υψηλή) υπάρχει φάρος για τους ναυτιλλόμενους και το σημείο αυτό ήταν το ανατολικότερο όριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μέχρι την είσοδο της Κύπρου σε αυτή. Ο δήμος έχει πληθυσμό 430 ατόμων (406 στη Μεγίστη, 15 στη Ρω και 9 στη Στρογγύλη, σύμφωνα με την απογραφή 2001) ενώ στα δημοτολόγια είναι γραμμένα 1579 άτομα από τα οποία στις τελευταίες δημοτικές εκλογές ψήφισαν τα 452. Τα νησιά που απαρτίζουν το σύμπλεγμα των «Νότιων Σποράδων», όπως είναι γνωστά στους ναυτικούς, είναι: Άγιος Γεώργιος, Αγριελιά, Βουτσάκια (2 βράχοι), Μαύρο Ποΐνι και Μαύρο Ποϊνάκι (2 βραχονησίδες), Μεγίστη, Πολυφάδος (2 βραχο-νησίδες), Ρω (ή Ροπή), Στρογγυλή (ή Υψηλή), Τραγόνερα, Ψωμί και Ψωραδιά.
Το μεγαλύτερο νησί απ’ αυτά, η Μεγίστη, πήρε το όνομα της από τον πρώτο οικιστή Μεγιστέα ή κατ’ άλλους επειδή ήταν απλά το μεγαλύτερο. Έχει έκταση 7,35 τετραγωνικά χιλιόμετρα, μήκος ακτών 20 χιλιομέτρων και αποτελεί την έδρα του ομώνυμου δήμου. Η συνολική δε έκταση του συμπλέγματος των νότιων Σποράδων είναι περίπου 18 τετρ. χιλιόμετρα.
Από τα αρχαιολογικά ευρήματα συμπεραίνουμε ότι το νησί κατοικείται από τα χρόνια της Νεολιθικής και της Μεσο-Μινωικής εποχής και πως στο νησί άνθησε και ο Μυκηναϊκός πολιτισμός όπως δείχνουν οι μυκηναϊκοί τάφοι. Στο νησί έρχονται αρχικά προελληνικά μικρασιατικά φύλα, Πελασγοί, στη συνέχεια έχουμε Μινωική κυριαρχία, κάθοδο των Αχαιών και τελικά Δωρική επικράτηση, όπως και σε όλα τα Δωδεκάνησα.
Το νησί κυριαρχήθηκε από Ρωμαίους, Βυζαντινούς και κατόπιν, από το 1306 κατά την Φραγκοκρατία, από τους Ιππότες του Αγίου Ιωάννη της Ρόδου που ανοικοδόμησαν το ψηλό κάστρο του νησιού (Καστέλο Ρόσο δηλ. κοκκινωπής απόχρωσης) με τα διπλά του τείχη και τις πολεμίστρες, κάνοντάς το ένα από τα δυνατότερα οχυρά του Αιγαίου πελάγους. Στο κάστρο αυτό, οφείλεται το όνομα του νησιού. Κατά άλλους το όνομα βγαίνει από το Καστέλι (κάστρο) στους πρόποδες του βουνού (στα ριζά). Από 1440 το Καστελόριζο κυριεύτηκε διαδοχικά από τους Αιγύπτιους (μέχρι 1461), Καταλανούς (μέχρι 1470), Ναπολιτάνους (μέχρι 1480), Τούρκους (μέχρι 1498), ξανά από τους Ναπολιτάνους (μέχρι 1512), Ισπανούς (μέχρι το 1523) και στη συνέχεια το 1523 πέφτει στα χέρια των Τούρκων (Σουλτάνος Σουλεϊμάν) που έμεινε μέχρι το 1570 όταν το πήραν οι Βενετοί. Το 1635 περνά πάλι στα χέρια των Τούρκων. Το 1695 κυριεύτηκε πάλι από τους Βενετούς υπό τον γνωστό Μοροζίνι, αλλά μετά από μερικά χρόνια το ξαναπήραν πίσω οι Τούρκοι. Τον Ιούλιο του 1788, ο Λάμπρος Κατσώνης το απελευθέρωσε για λίγο γιατί μόλις έφυγε, ξαναγύρισαν οι Τούρκοι. Τη δεκαετία του 1810, το Καστελόριζο είχε 120 εμπορικά πλοία, 60 αλιευτικά και 30 μεγάλα καΐκια σπογγαλιείας με 400 έμπειρους σπογγαλιείς. Όταν κηρύχτηκε η επανάσταση του 1821, οι κάτοικοι του Καστελόριζου που αριθμούσαν 2500, έλαβαν μέρος και διέθεσαν τα πλοία τους στον κοινό αγώνα. Όμως, μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας, σύμφωνα με το πρωτόκολλο του Λονδίνου (1830), το Καστελόριζο μαζί με τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα, ξαναγύρισαν υπό την Τουρκική κυριαρχία. Τη δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα το Καστελόριζο βρέθηκε στην μεγαλύτερη του ακμή, με πολύ μεγάλο εμπορικό στόλο και πληθυσμό περίπου 15.000 άτομα. Ο εμπορικός του στόλος ανήρχετο σε 165 πλοία ολικής χωρητικότητας 24.000 τόνων χωρίς να υπολογίζεται ο αριθμός των μικρότερων πλοίων, μπρατσέρες, γολέτες, σκούνες κ.α. Είχε τέσσερα σχολεία, τη πασίγνωστη Σαντράπεια Σχολή, το Παρθεναγωγείο, το μικτό σχολείο και το νηπιαγωγείο, που όλα μαζί συγκέντρωναν πάνω από 1100 μαθητές. Το Καστελόριζο ευημερούσε και οι Καστελοριζοί ήταν οι μεγαλύτεροι εξαγωγείς ξυλείας (σανίδες-κορμοί δένδρων) προς τα άλλα Ελληνικά νησιά και ηπειρωτικά μέρη. Είχαν τα δένδρα, τα εργοτάξια και τις επιχειρήσεις τους απέναντι στις Μικρασιατικές ακτές αλλά τα σπίτια τους για ασφάλεια και προστασία από τους ανατολίτες, στο νησί.
Με την έναρξη του Α΄ ΠΠ, η Γαλλία, επιδιώκοντας να κάνει στο νησί προκεχωρημένη ναυτική βάση για μελλοντικές ενέργειες στη Μέση Ανατολή, το κατέλαβε τον Δεκέμβριο του 1915 αλλά μετά από έξι χρόνια (1/3/1921), το παραχώρησε με πληρωμή, στην Ιταλία. Η Ιταλική κατοχή ήταν σκληρή. Η ναυτιλία, το εμπόριο και τα γράμματα μαράζωσαν ενώ οι κάτοικοί του νησιού, μην αντέχοντας τον ιταλικό ζυγό και τις συνέπειες της Μικρασιατικής Καταστροφής, άρχισαν να ξενιτεύονται προς την Αυστραλία, Αίγυπτο, Αμερική, Αθήνα, Ρόδο και αλλού, με αποτέλεσμα ο πληθυσμός να περιοριστεί στις δύο χιλιάδες. Οι Ιταλοί και οι Γάλλοι χρησιμοποιούσαν το νησί όσο το είχαν, σαν σταθμό ανεφοδιασμού και επισκευής των επιβατηγών τους υδροπλάνων της AIR FRANCE και AL ITALIA (Ala Littoria) για να μεταφέρουν εμπορεύματα και «επιχειρηματικούς» παράγοντες της Δύσης στην ¨Μέση, στην ‘Άπω και στην μακρινή Ανατολή.
Ο Β΄ ΠΠ βρήκε το Καστελόριζο με αισθητά μειωμένο πληθυσμό, μόλις 1110 άτομα, ο οποίος υποδέχθηκε ενθουσιωδώς την 24/2/1941 τους Άγγλους στρατιώτες που αποβιβάσθηκαν στο νησί. Τον Οκτώβριο και Νοέμβριο του 1943, το νησί βομβαρδίστηκε ανηλεώς από τα Γερμανικά αεροπλάνα που γκρέμισαν όσα σπίτια είχανε μείνει όρθια, ενώ αρκετοί από τους κατοίκους αναγκάστηκαν να φύγουν και να πάνε άλλοι στις τουρκικές ακτές και άλλοι στο προσφυγικό στρατόπεδο Νουζεϊράτ στη Γάζα της Παλαιστίνης. Με τη λήξη του 2ου ΠΠ, οι κάτοικοι θέλησαν να επιστρέψουν στο νησί. Όμως οι Άγγλοι υπο τον διοικητή Χάρντινγκ, στη προσπάθεια τους να καλύψουν τις λεηλασίες που είχαν γίνει στα αρχοντικά, από τους στρατιώτες του στέμματος που ήταν Ινδοί, Πακιστανοί κλπ, προκάλεσαν φοβερή πυρκαγιά στην οποία κατεστράφησαν περί τα 1400 σπίτια.
Το νησί έμεινε υπό τη διακυβέρνηση των Άγγλων, όπως και τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα, μέχρι την 7η Μαρτίου του 1948, οπότε ενώθηκε επισήμως με την Ελλάδα. Δύο μήνες αργότερα επισκέφτηκε το νησί το βασιλικό ζεύγος της Ελλάδας και το 1949 το Εθνικό Ίδρυμα ενίσχυσε το νησί και έδωσε κίνητρα για να επιστρέψουν πάλι οι κάτοικοι του. Είχαν μείνει μόνο 675 άτομα.
Σήμερα το Καστελόριζο έχει λιμάνι και αεροδρόμιο ενώ απέκτησε παγκόσμια προβολή το 1991, όταν γυρίστηκε εκεί η βραβευμένη με Oscar ταινία «Mediterraneo». Επίσης στο νησί έγινε συμβολικά η σύνοδος των Υπουργών Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης επί ελληνικής προεδρίας, την άνοιξη του 2003 και πιο πρόσφατα, στις 22 Απριλίου του 2010, το διάγγελμα του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου για την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ.
Το νομικό πλαίσιο για την κυριαρχία. Με την εκχώρηση της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα μετά το τέλος του 2ου ΠΠ, με την Συνθήκη των Παρισίων της 10/2/1947, η Χώρα μας παρέλαβε την περιοχή όπως αυτή ήταν οριοθετημένη από προηγούμενες συμφωνίες μεταξύ Ιταλίας και Τουρκίας, τη συνθήκη της Λωζάννης (1923) και τις επακολουθήσασες συμφωνίες-πρωτόκολλα (της 4ης Ιαν. 1932 και της 28ης Δεκ. 1932). Κατά συνέπεια τα Ιταλοτουρκικά όρια μεταβλήθηκαν σε Ελληνοτουρκικά λόγω της κλασικής περίπτωσης διαδοχής κράτους. Τα σύνορα αυτά δεν μπορούν με καμία δικαιολογία να τεθούν υπό αμφισβήτηση αφού η Σύμβαση της Βιέννης της 23ης Μαΐου 1969 που κωδικοποίησε τους εθιμικούς κανόνες για το δίκαιο των συνθηκών, αναφέρεται σε τέτοιες περιπτώσεις και ρητά αποκλείει (άρθρο 11) την περίπτωση λήξης της συνθήκης ή τη δυνατότητα αποχώρησης μέρους της αφού η συνθήκη καθορίζει «μεθοριακή γραμμή». Σύμφωνα λοιπόν με αυτά, είναι σαφές ότι δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανένα η Ελληνική κυριαρχία πάνω στα νησιά και τις βραχονησίδες της Δωδεκανήσου και του Καστελόριζου ούτε και να γίνει λόγος για γκρίζες περιοχές και άλλα σχετικά που κατά καιρούς υποστηρίζει η Τουρκία. Καστελόριζο και ΑΟΖ
Ως γνωστό, στη νέα Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας (του 1982) αναφέρει ρητά στο άρθρο 121, ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ ενός νησιού καθορίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζεται και για τις ηπειρωτικές περιοχές. Τα νησιά δηλαδή, δικαιούνται να έχουν ΑΟΖ αρκεί να το δηλώσουμε και να την προσδιορίσουμε. Αυτή είναι και η σημαντική διαφορά της νέας σύμβασης για το δίκαιο της θάλασσας από την προηγουμένη. Μπήκε η ΑΟΖ που υπερκαλύπτει την έννοια της υφαλοκρηπίδας. Αυτό αναμφισβήτητα είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας, γιατί η Τουρκία δεν μπορεί να προβάλλει τα ίδια επιχειρήματα που προβάλλει για δεκαετίες τώρα για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου. Ότι δηλαδή τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι βρίσκονται πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας.
Βέβαια για να αναγνωριστεί δικαίωμα ΑΟΖ σε βραχονησίδες ή βράχους, η Σύμβαση με σαφήνεια διευκρινίζει πως αυτές θα πρέπει ή να έχουν από μόνες τους οικονομική ζωή ή να μπορούν να συντηρήσουν από μόνοι τους ανθρώπινη διαβίωση. Αντίθετα λοιπόν με ένα νησί ένας βράχος/βραχονησίδα δεν έχει ζώνη αποκλειστικού οικονομικού ελέγχου (ΑΟΖ) ούτε και υφαλοκρηπίδα (ΥΦΑΛ), έχει όμως χωρικά ύδατα και περιβάλλουσα ζώνη. Όμως, στη περίπτωση του Καστελόριζου, η Τουρκική διπλωματία έχει ήδη αρχίσει να δηλώνει πως δεν είναι δυνατόν ένα τόσο μικρό νησί μπροστά από τις τουρκικές ακτές, να έχει ένα τόσο μεγάλο κομμάτι υφαλοκρηπίδος ή ΑΟΖ και να υποστηρίζει πως το σύμπλεγμα των 14 νησίδων-βραχονησίδων της Μεγίστης διέπεται από ειδικό καθεστώς, των αποκομμένων νησίδων που επικάθονται επί της τουρκικής υφαλοκρηπίδας. Άρα, τα νησιά αυτά δεν διαθέτουν ούτε ΑΟΖ, ούτε και έχουν δική τους υφαλοκρηπίδα! Όμως στο σύμπλεγμα των νοτίων Σποράδων, δεν έχουμε μόνο το Καστελόριζο ή Μεγίστη που κατοικείται. Υπάρχουν και άλλα δύο νησάκια που είχαν, έχουν και μπορούν να συντηρήσουν ανθρώπινη διαβίωση και συνεπώς δικαιούνται να έχουν ΑΟΖ, αν βέβαια την προσδιορίσουμε.
Η περίπτωση των νησιών του Δήμου Μεγίστης, αποτελεί για τη χώρα μας, μέγιστο Εθνικό θέμα και θα πρέπει χωρίς καμία καθυστέρηση, να απορρίπτεται κάθε δήλωση ή συζήτηση μόλις αυτή εγείρεται από την Τουρκία, όπως π.χ. να εξαιρεθεί αυτό το νησιωτικό σύμπλεγμα από τις ελληνοτουρκικές συνομιλίες για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ. Το ταχύτερο δε οι αρμόδιοι στο ΥΠΕΞ και οι σύμβουλοι των κυβερνόντων, οφείλουν να αναλογιστούν τις όποιες ευθύνες τους και να βιαστούν να ανακηρύξουν ΑΟΖ πριν οι εξελίξεις μας προλάβουν και μας εκπλήξουν.
Μπορεί τα νησιά μας να βρίσκονται πολύ κοντά στις ακτές της Μικράς Ασίας, όμως η κυριαρχία τους είναι δεδομένη, έχουν και συντηρούν ανθρώπινη ζωή και δεν φταίει το Καστελόριζο, η Ρω και η Στρογγύλη για τις επιλογές των κρατών στους δύο παγκόσμιους πολέμους αλλά ούτε και για τις συνθήκες που μετά το τέλος των πολέμων μοίρασαν τις περιοχές, ώστε να μην θέλουμε να τους αναγνωρίσουμε σήμερα αυτά που πάλι με διεθνή σύμβαση δικαιούται να έχουν. O χάρτης που παρατίθεται μας δείχνει ξεκάθαρα την οριοθέτηση της AOZ της Ελλάδας με βάση πάντα το Δίκαιο της Θάλασσας και αρκεί μια μόνο ματιά για να αντιληφθεί κανείς το μεγάλο πρόβλημα της Τουρκίας και τον λόγο που δεν επιθυμεί καμία διαπραγμάτευση με την Ελλάδα για την οριοθέτηση της AOZ. Τον καταλαβαίνουμε όπως καταλαβαίνουμε και τα δικαιώματα μας. Από τον χάρτη αυτό, εκτός της έκτασης της θάλασσας που μας δίνει για αξιοποίηση, διαπιστώνουμε το τι το Καστελόριζο στερεί από την Τουρκία. Το Καστελόριζο, η Ρω και η Στρογγυλή κατοικούνται από αρχαιοτάτων χρόνων, περιήλθαν στην Ελληνική κυριαρχία με συνθήκες που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει και συνεπώς βάσει της νέας σύμβασης για το δίκαιο της θάλασσας, δικαιούνται να διαθέτουν Α.Ο.Ζ, αρκεί όμως να την προσδιορίσουμε.
Το θέμα τώρα για τους Τούρκους είναι ότι, η θέση που βρίσκονται τους δημιουργεί τεράστιο πρόβλημα γιατί έχοντας δική τους ΑΟΖ, αποτελεί σημείο οριοθέτησης της ΑΟΖ της Ελλάδας με την Αίγυπτο και με την Κύπρο και συνεπώς η Τουρκία δεν έχει θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο. Γι’ αυτό το λόγο η Τουρκία ζήτησε από την Αίγυπτο να μη λάβει υπόψη το Καστελόριζο, στις διαπραγματεύσεις που είχε με την Ελλάδα, ώστε να έχει και αυτή αφενός θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο και αφετέρου μεγάλο μερίδιο στον υποθαλάσσιο πλούτο της περιοχής, που όπως διαφαίνεται, είναι μεγάλος (λεκάνη Ηροδότου) και έχει ανοίξει την όρεξη σε πολλές εταιρείες αλλά και στην Τουρκία.
Το Καστελόριζο, η Ρω και η Στρογγύλη είναι αυτά που θα:
α. αυξήσει σημαντικά την αποκλειστική οικονομική ζώνη της Ελλάδας (ΑΟΖ),
β. συμβάλλει τα μέγιστα στην αύξηση του εθνικού μας πλούτου. Άμεσα με την ανάθεση δικαιωμάτων για έρευνα και μελλοντικά με την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου που η ΑΟΖ έχει,
γ. δώσει κοινά σύνορα με την αντίστοιχη ΑΟΖ της Κύπρου (που είναι και το πιο σημαντικό) ώστε αν γίνει κάποτε αγωγός για να μεταφέρει το φυσικό αέριο ή και πετρέλαιο από Κύπρο και Ισραήλ στην Ευρώπη και Βαλκανική, αυτός θα είναι ενιαίος και δεν θα διακόπτεται από κανένα άλλο κράτος. Αφήστε που στον αγωγό αυτό θα μπορέσουμε αργότερα να διοχετεύσουμε και τους δικούς μας υδρογονάνθρακες. δ. Θα ενισχύσει το «Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου», Ελλάδας-Κύπρου που διακηρύχτηκε το Νοέμβριο του 1993. ε. στερήσει από την Τουρκία μεγάλο μέρος θαλάσσιας περιοχής και ταυτόχρονα απαγορεύει στην Τουρκία να έχει κοινά σύνορα με την Αίγυπτο. Με την οριοθέτηση της Ελληνικής ΑΟΖ στα νότια της χώρας μας, έχουμε πολλά να ωφεληθούμε και οικονομικά και γεωστρατηγικά. Συνεπώς αυτό θα πρέπει να είναι το μεγαλύτερο Εθνικό θέμα, ιδιαίτερα την περίοδο αυτή και θα πρέπει χωρίς καμία καθυστέρηση να δηλώσουμε πως θα εξασκήσουμε άμεσα το δικαίωμα μας για την χάραξη της και να προχωρήσουμε χωρίς χρονοτριβές στην οριοθέτηση της αρχίζοντας από τα εύκολα, δηλαδή την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Κύπρο για ευνόητους λόγους.
Πρέπει επιτέλους να διεκδικήσουμε αυτά που δικαιούμαστε και διασφαλίσουμε αυτά που μας ανήκουν. Το αν γίνονται οι σωστές ενέργειες ή όχι, το αποτέλεσμα θα δείξει. Κανείς δεν αμφισβητεί την ακεραιότητα και τις γνώσεις των μελών της επιτροπής που χειρίζονται το θέμα αυτό. Όμως την ικανότητα τους; Αυτή θα την κρίνουμε από το αποτέλεσμα. Μέχρις ενός βαθμού η μυστικότητα των χειρισμών είναι και επιβεβλημένη και κατανοητή. Το ίδιο όμως είναι και οι φωνές των ακαδημαϊκών και των ειδικών στα πολιτικοστρατιωτικά και διπλωματικά θέματα. Ευτυχώς που υπάρχουν και αυτοί για να επαναφέρουν το «όχημα» στη σωστή τροχιά. Ας μην τους υποτιμούμε και ας δώσουμε λίγη προσοχή σε όσα μας λένε.
Άλλωστε, τα ανατολικά όρια της δικής μας ΑΟΖ έχουν γίνει σεβαστά από Νορβηγία στις 14/11/2008 όταν το Νορβηγικό ερευνητικό σκάφος επιχειρούσε για λογαριασμό της Τουρκίας κοντά στο Καστελόριζο, από ΗΠΑ στις 17/9/2010 με την περίπτωση του ερευνητικού Ναυτίλος πάλι στην ίδια περιοχή, πρόσφατα από το Ισραήλ με αφορμή την οριοθέτηση της δικής του ΑΟΖ με την Κύπρο που έμμεσα τα αναγνώρισε και τέλος με τη Κύπρο που από το 2003 μας περιμένει να το πράξουμε. Ας το κάνουμε λοιπόν και ας το ανακοινώσουμε εκεί που πρέπει, στον ΟΗΕ. Οι καιροί ού μενετοί, βροντοφώναζε ο Περικλής!
.
25 comments
Αγαπητέ Ναύαρχε
Χαιρετίζω την πολύ καλή σου ιστορική ανάλυση και είναι πολύ ενδιαφέροντα τα πολιτικο-τεχνικά συμπεράσματα που παραθέτεις. Θέλω όμως να επισημάνω, με σεβασμό στην καλή σου προσπάθεια, την αγαθή εθνική σου συνείδηση, αλλά και με το θάρρος της από πολλά έτη γνωριμίας μας (επειδή ουσιαστικά θα θυμάσαι ότι σας δίδασκα αυτά τα θέματα!!!), πως η υπόθεση της ΑΟΖ- που τώρα τελευταία έχει γίνει σε υπερβολικό και μπορώ να πω και καταστροφικό βαθμό για τα συμφεροντά μας- της μόδας, ΔΕΝ είναι τόσο απλή υπόθεση και καλό είναι να αφήνουμε την διαχείριση αυτών των ζητημάτων σε πιο εξειδικευμένους νομικούς διεθνολόγους.
Επειδή διάβασα και προηγούμενη ανάρτησή σου για την ΑΟΖ (και δεν θέλησα να παρέμβω, αλλά επειδή βλέπω πως συνεχίζεται η τολμηρή σου προσπάθεια), σε παρακαλώ λάβε υπόψη σου απλά την συμβουλή μου:Όπως εγώ δεν μπορώ να γνωματεύω σε θέματα ναυτικών εξοπλισμών, αρτιότητα υλικού, ναυτική στρατηγική και τακτική των ναυτικών επιχειρήσεων, καλό θα είναι και εσύ να αφήνεις τα θέματα διεθνούς δικαίου θαλάσσης για πιο ειδικευμένους αναλυτές.
Φιλικώτατα
Παύλος Γ. Φωτίου
Κύριε καθηγητά, απ’ ό,τι καταλαβαίνω ως τρίτος παρατηρητής, δεν διαφωνείτε επί της ουσίας των αναφερόμενων από τον κ.Ναύαρχο αλλά από το γεγονός ότι τα γράφει αυτός και όχι κάποιος ειδικευμένος αναλυτής στα θέματα διεθνούς δικαίου της θάλασσας…
Θα μου επιτρέψετε να σας επισημάνω ότι οι μαθητές σας δεν θυμήθηκαν ΤΩΡΑ τα περί ΑΟΖ αλλά προφορικά ή γραπτά θέτουν το ζήτημα ακόμα και πριν από το φιάσκο των Ιμίων αλλά κανείς δεν τους ακούει. Ίσως γιατί δεν εμπίπτουν στην κατηγορία των “ειδικευμένων αναλυτών” που από το 1982 θα έπρεπε να αναλύουν και προτείνουν για τα συμφέροντα της χώρας με βάση το νέο ΔΔΘ που το θυμήθηκαν μόλις ΤΩΡΑ, το 2011!!!, σιωπώντας στο διάστημα που μεσολάβησε και όπου ΟΛΟΙ μιλούσαν για την υφαλοκρηπίδα με όρους προ 1982.
Ακόμα και τώρα, όμως, εκτιμώ ότι μια ειδευμένη παρέμβασή σας επί της ουσίας του θέματος θα ήταν πολύ πιο χρήσιμη από την παρέμβασή σας επί του τύπου…
με εκτίμηση
Αξιότιμε κ. Φωτίου
Διάβασα με μεγάλη προσοχή την παρέμβαση σας, στο …”Αντίβαρο” και ομολογώ ότι ΔΕΝ κατάλαβα την αποστροφή του λόγου σας, προς τον Ηρ. Καλογεράκη, την οποία παραθέτω αυτούσια παρακάτω:
σε παρακαλώ λάβε υπόψη σου απλά την συμβουλή μου:Όπως εγώ δεν μπορώ να γνωματεύω σε θέματα ναυτικών εξοπλισμών, αρτιότητα υλικού, ναυτική στρατηγική και τακτική των ναυτικών επιχειρήσεων, καλό θα είναι και εσύ να αφήνεις τα θέματα διεθνούς δικαίου θαλάσσης για πιο ειδικευμένους αναλυτές.
Φιλικώτατα
Παύλος Γ. Φωτίου .
Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας υποβάλω μερικά ερωτήματα…
1. Επί της ουσίας του κειμένου έχετε να κάνετε κάποιο σχόλιο ή διόρθωση ;;;
2. Τα θέματα Διεθνούς Δικαίου είναι της αποκλειστικής αρμοδιότητας σας ;;; ή φοβάστε μήπως ο πάλαι ποτέ “μαθητής” σας, σας ξεπέρασε στη προσπάθεια ευαισθητοποίησης του ευρύτερου και μη εξειδικευμένου σ’ αυτά τα θέματα κοινού;;;
3.Οι δικές σας προσπάθειες..(.ως καθηγητού ή εξειδικευμένου “αναλυτή”στο Διεθνές Δίκαιο..).προκειμένου η γνώση και εμπειρία σας να γίνουν ευρύτερα γνωστές πού έχουν καταγραφεί και πότε;;;
Επειδή, εκλαμβάνω την “συμβουλή” σας, ως προσπάθεια αποκλεισμού και κατηγοριοποίησης (ειδικευμένους αναλυτές και μη) προκειμένου το “παιχνίδι” να παίζεται μόνο σε επίπεδο…”ελίτ” θα συνέστηνα με όλο το σεβασμό στο πρόσωπο σας…λίγη σεμνότητα, ΔΕΝ ΒΛΑΠΤΕΙ.
Ν.Νικολιάς.( Ανειδίκευτος Αναγνώστης)
nikpirea@gmail.com
Αγαπητοί συσχολιαστές, οφείλω να διευκρινήσω κάποια σημεία αφού το ζήτημα τοποθετείται πλέον σε άλλη βάση πέραν της ΑΟΖ.
Ουσιαστικά χαιρέτισα την πρωτοβουλία του Ναυάρχου και την πολύ κατατοπιστική του έρευνα με την ιστορική αναδρομή καθώς και τα συμπεράσματα της αναλύσεώς του.
Δεν νομίζω κ.Ν.Νικολιά, ότι: 1)δεν έχω επιδείξει “σεμνότητα” καθ’ όλη την δραστηριότητά μου, και όσοι με γνώρισαν στην εργασία μου και κατά την πολυετή μου παρουσία σε διδακτικό έργο αυτό και ειδικά αυτό με διέκρινε αφού είχα διαδόσει και διανείμει όλα μου τα γραπτά χωρίς καμία φειδώ, επιφύλαξη ή κατοχύρωση πνευματικών δικαιωμάτων με την παρότρυνση μάλιστα να χρησιμοποιούνται απ’ όσους νομίζουν ότι μπορούν να εργαστούν πάνω στα εθνικά θέματα για να αντλήσουν στοιχεία και κατευθύνσεις προς τεκμηρίωση της εθνικής μας επιχειρηματολογίας, 2)δεν νομίζω πως τα θέματα δικαίου θαλάσσης είναι αποκλειστικής αρμοδιότητος κανενός, αλλά νομίζω πως όσοι τα επεξεργάζονται και τα αναλύουν πρέπει να επιχειρηματολογούν, 3)δεν είναι σόφισμα να θεωρείται πως οι μαθητές μπορούν να ξεπερνούν τους δασκάλους, αφού οι δάσκαλοι αυτό προσδοκούν! και 4) ΔΕΝ υπήρξα ποτέ “ελίτ” ούτε στο πνεύμα ούτε στην κοινωνική μου διαδρομή, απεναντίας μάλιστα, για όσους πάλι με γνωρίζουν, δεν αυτοδιαφημιζόμουν αλλά με την επίμονη εργασία μου φρόντιζα να αναγνωρίζεται η αξία όσων απόψεων διετύπωνα και το βασικότερο ζητούσα από τους άλλους να γίνουν η “ελίτ” για να προοδεύσει η πατρίδα.
Και βέβαια κ.Κ. Γκορτζή, διεκδικώ, χωρίς να μονοπωλώ, τίτλο “ειδικευμένου αναλυτή”, και εσείς οπωσδήποτε θα γνωρίζετε πως οι απόψεις μου ήταν πάντοτε προς το εθνικό για τα ζητήματα αυτά συμφέρον, πως με διέκρινε η τόλμη των απόψεων και η σε βάθος μελέτη προκειμένου να τεκμηριώνονται οι εισηγήσεις μου και τέλος πως “μια αναλυτική και ειδικευμένη” παρέμβασή μου για αυτά τα θέματα δεν ενδείκνυνται όπως θα καταλάβατε από κάποιες παρατηρήσεις που έχω κάνει σε ανάλογα θέματα στο “Αντίβαρο” αλλά και σε άλλα sites. Γι’ αυτό υπήρξε και η παρατήρησή μου προς τον αγαπητό Ναύαρχο, να αφήνουμε αυτά τα ζητήματα μακρυά από το δέλεαρ της δημοσιότητος, όταν η φθορά τους και η ζημιά μπορεί να είναι δυσανάλογη του ενδεχομένου οφέλους της δημοσιότητας. Πιστεύω πως θα ήταν καλλίτερα να αφήνουμε σε πολιτικάντιδες και σε πολιτικομανείς ακαδημαϊκούς να νοθεύουν την επιστημονική επιχειρηματολογία με υπερβολές, σπέρνοντας ανέξοδα φρούδες ελπίδες, για θέματα που και εκείνοι στο βάθος γνωρίζουν ότι δεν είναι έτσι που τα παρουσιάζουν.
Βέβαια από την άλλη πλευρά, είναι δικαίωμα κάθε Έλληνα να ασχολείται με τα εθνικά ζητήματα και να πληροφορείται την αλήθεια. Αλλά είναι και υποχρέωση εκείνων που προχωρούν με γνώση και επίγνωση σε τέτοιου είδους αναλύσεις και ενημερώσεις να παρουσιάζουν κάθε δυνατή λεπτομέρεια. Και εδώ βρίσκεται η ουσία της ενστάσεώς μου για την ΑΟΖ και το Καστελόριζο (τα παραλειπόμενα στην προκειμένη περίπτωση εννοούνται, αφού η συζήτησή τους είναι επιζήμια). Τέλος κ. Γκορτζή πιστεύω πως τις απόψεις μου για τα Ίμια, την Σύμβαση 1982, την ΑΟΖ και την Υφαλοκρηπίδα (αλλά και για την Χωρική Θάλασσα), οι οποίες σας είναιο σίγουρα γνωστές, τις είχα διατυπώσει με παρρησία, καθαρά, χωρίς περιστολές και αναστολές σε όλες τις αίθουσες, σεμινάρια και συσκέψεις που με φιλοξένησαν.
Ζητώ συγγνώμη εάν θεωρήθηκε πως ο σχολιασμός μου ήθελε να φιμώσει. Αντιθέτως,ο σχολιασμός και η προτροπή μου, θέλει να προλάβει τα χειρότερα που η απροδίκαστη υιοθέτηση ορισμένων – μπορεί και σκόπιμα διαχεομένων (και αυτό δεν περιλαμβάνει τον αγαπητό μου Ναύαρχο)- απόψεων ενδέχεται να προξενήσει.
Παύλος Γ. Φωτίου
(και για αμεσότερη επικοινωνία ή διευκρινήσεις: pavlosfotiou-at-hotmail-teleia-com)
Κύριε καθηγητά, ουδείς αμφισβήτησε την επάξια κατακτημένη ιδιότητά σας ως ειδικευμένου αναλυτή. Η απορία μου παραμένει στο γιατί ενώ θεωρείτε σωστά τα αναφερόμενα από τον κ.Καλογεράκη (“Ουσιαστικά χαιρέτισα την πρωτοβουλία του Ναυάρχου και την πολύ κατατοπιστική του έρευνα με την ιστορική αναδρομή καθώς και τα συμπεράσματα της αναλύσεώς του”), τον παροτρύνετε να αφήσει αυτές τις αναλύσεις σε άλλους πιό ειδικούς. Έχοντας περάσει το μέγιστο του επαγγελματικού μας βίου στην αναφερόμενη θάλασσα υπερασπιζόμενοι τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και απορούντες διαρκώς γιατί οι ηγεσίες μας δεν εφαρμόζουν τα αυτονόητα, δικαιούται ο καθένας μας νομίζω να καταθέτει τη γνώμη του με τεκμηριωμένα επιχειρήματα που προκύπτουν από την παίδευση και εκπαίδευση στο αντικείμενο τόσο στην πράξη όσο και στη θεωρία με καθηγητές κύρους και γνώσης ως οι δικές σας. Αναμφισβήτητα το θέμα είναι σοβαρό. Και οι παρεμβάσεις όπως αυτή του κ.Καλογεράκη κατατίθενται με την προσήκουσα σοβαρότητα απέναντι στις τηλετυφλωτικές αρλούμπες και πολιτικές ήξεις αφίξεις που έχουν αποπροσανατολίσει και φοβίσει τους πολίτες. Αλλά και απέναντι στην απουσία, επιμένω, των ειδικευμένων αναλυτών από το δημόσιο προσκήνιο επί 30 χρόνια όπου θα έπρεπε καθημερινά να θίγουν το θέμα και να προτρέπουν τις ηγεσίες να πράξουν κατά τα νομίμως δικαιούμενα. Η εξάντληση των γνώσεων με την παρουσίασή τους σε κλειστά σεμινάρια και Φόρα, αίθουσες διδασκαλίας και αμφιθέατρα, εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται αναποτελεσματική αφού ακόμα και χθές ο Υπουργός Εξωτερικών μιλούσε δημόσια για οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας. Δεν έχει κανένα ειδικευμένο σύμβουλο; Ή κάτι κρύβεται πίσω από όλα αυτά; Γιατί χρειάστηκαν 12 χρόνια για να μεταφράσει η Ελλάδα το ΔΔΘ; Γιατί χρειάστηκαν 13 χρόνια για να το κάνει Νόμο του Κράτους; Γιατί κανένας ειδικευμένος αναλυτής δεν βγήκε δημόσια την επομένη των Ιμίων να μιλήσει για ΑΟΖ; Πού ήταν ο κ.Καρυώτης (σεβαστός καθηγητής) από το 1982 που υπέγραψε τη Συμφωνία της Τζαμάϊκα και βγαίνει σήμερα,29 χρόνια μετά, να κατακεραυνώνει τους πολιτικούς για την αβελτηρία τους στη διακήρυξη ΑΟΖ;
Τελικά, για να είμαι ειλικρινής, δεν κατάλαβα τον λόγο της παρέμβασής σας στο κείμενο του κ.Καλογεράκη και εξακολουθώ να περιμένω μια δική σας ανάλυση και προτάσεις επί των θιγόμενων θεμάτων που θα βοηθήσουν στην αντικειμενική συζήτηση και εξ αυτής ενημέρωση της κοινής γνώμης.
Αγαπητέ κ. Γκορτζή
Eυχαριστώ για το παράθυρο που μου ανοίγετε για να μπω στην ουσία του ζητήματος ΑΟΖ. Φυσικά τα όσα έχουν διαμειφθεί με την αρθρογραφία και τον σχολιασμό σε εφημερίδες, περιοδικά, τηλεοπτικές εκπομπές και συνεντεύξεις, καθώς και σε διάφορα sites, όπως και εδώ στο Αντίβαρο, δεν έχουν πλέον μέτρο. Εύστοχα τις χαρακτηρίσατε «τηλετυφλωτικές αρλούμπες και πολιτικές ήξεις αφίξεις που έχουν αποπροσανατολίσει και φοβίσει τους πολίτες». Σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις ακαδημαϊκών δασκάλων, πρέσβεων, δημοσιογράφων, αλλά και απλών σαν εμένα σχολιαστών, έχουν ανταλλαγεί προσωπικές αντεγκλήσεις αλλά και ύβρεις. Δεν θα σταθώ όμως σε αυτά.
Επειδή το ζήτημα ΑΟΖ είναι πολύ σοβαρό και δεν μπορεί να εξαντληθεί σε αυτόν τον περιορισμένο χώρο, θα κάνω αναγωγή σε ορισμένα σχόλιά σας και από εκεί με κάποιες παρατηρήσεις μου θα γίνει αντιληπτό γιατί, όπως έγραψα και στην προηγούμενη παρέμβασή μου, δεν θεωρώ φρόνιμο να γίνονται αναλύσεις χωρίς νομική τεκμηρίωση σε κάποια ζητήματα που η υπεραπλούστευσή τους βλάπτει.
Για τα κενά που οπωσδήποτε θα αφήσω, παρακαλώ εάν θελήσετε γράφτε μου στο e-mail που ήδη περιέγραψα, για να μπορέσω να σας ενημερώσω πιο αναλυτικά. Και φυσικά αυτό μην θεωρηθεί υπεκφυγή από μέρους μου, αλλά εύλογος προστασία των εθνικών θεμάτων και προσαρμογή στον επιτρεπτό χώρο των σχολίων.
Γράφετε: γιατί ενώ χαιρετίζω την κατατοπιστική του έρευνα με την ιστορική αναδρομή καθώς και τα συμπεράσματα της αναλύσεώς του, τον παροτρύνω να αφήσει αυτές τις αναλύσεις σε άλλους ποιο ειδικούς.
Επειδή ο Ναύαρχος έχει γράψει στις παραγράφους του (τις έχω αριθμήσει για ευκολία αναφοράς): 10, 11, 12, 13, και 14, ορισμένες απόψεις που δεν συνάδουν απόλυτα με όσα ρυθμίζει και προβλέπει το δίκαιο θαλάσσης (Σύμβαση 1982). Σκόπιμο είναι και λόγω χώρου, να μην επεκταθώ εδώ σε ανάλυση.
Γράφετε: «δικαιούται ο καθένας μας νομίζω να καταθέτει τη γνώμη του με τεκμηριωμένα επιχειρήματα».
Συμφωνώ απόλυτα στο δικαίωμα της ελεύθερης γνώμης αλλά και ο ίδιος υποστηρίζετε πως τα επιχειρήματα πρέπει να είναι τεκμηριωμένα και υπερθεματίζω την άποψή σας.
Γράφετε: «Αναμφισβήτητα το θέμα είναι σοβαρό. Και οι παρεμβάσεις όπως αυτή του κ.Καλογεράκη κατατίθενται με την προσήκουσα σοβαρότητα»
Ναι, υπάρχει σοβαρότητα και αξιέπαινη έρευνα όσον αφορά τα ιστορικά και γεωγραφικά στοιχεία. Δεν εννοώ όμως έλλειψη σοβαρότητας την περιορισμένη ή λανθασμένη σε κάποια σημεία νομική ανάλυση, όπου χρειάζεται μεγαλύτερη εμβάθυνση και τεκμηρίωση.
Γράφετε: «Αλλά και απέναντι στην απουσία, επιμένω, των ειδικευμένων αναλυτών από το δημόσιο προσκήνιο επί 30 χρόνια όπου θα έπρεπε καθημερινά να θίγουν το θέμα και να προτρέπουν τις ηγεσίες να πράξουν κατά τα νομίμως δικαιούμενα»
Εγώ έχω και την συνείδησή μου ακέραιη και την προσπάθειά μου αδιαμφισβήτητη πάνω σε αυτήν την παρατήρηση. Αλλά και σε κάποιες δημοσιεύσεις μου, προ ετών, είχα δημοσιοποιήσει ανάλυση κρισίμων ζητημάτων.
Γράφετε: «ακόμα και χθές ο Υπουργός Εξωτερικών μιλούσε δημόσια για οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας».
Ναι. Και πολύ καλά έκανε και δεν μιλούσε με την ρητορική της ΑΟΖ που έχει γίνει της μόδας και έχει μπει στην καθημερινότητά μας, ως πανάκεια!!! (μπορεί να σας ξαφνιάζει η άποψη αυτή, αλλά αν θελήσετε θα σας την τεκμηριώσω).
Γράφετε: «Γιατί χρειάστηκαν 12 χρόνια για να μεταφράσει η Ελλάδα το ΔΔΘ; Γιατί χρειάστηκαν 13 χρόνια για να το κάνει Νόμο του Κράτους;»
Μα, η Σύμβαση του ΟΗΕ για το Διεθνές Δίκαιο Θαλάσσης, ολοκληρώθηκε στις 30 Απριλίου 1982, άνοιξε για υπογραφές στις 10 Δεκεμβρίου 1982, και στο άρθρο 308 προέβλεπε ότι θα τεθεί σε διεθνή ισχύ ένα χρόνο μετά την κύρωσή της από 60 Κράτη. Τούτο έγινε στις 16 Νοεμβρίου 1993, οπότε τέθηκε σε ισχύ στις 16 Νοε. 1994 και η Ελλάδα την κύρωσε το 1995 (με το Ν. 2321 (ΦΕΚ 136 Α’) της 23ης Ιουνίου 1995). Όσον αφορά την μετάφραση, αυτή κατατέθηκε μαζί με την εισηγητική έκθεση του κυρωτικού νόμου όπου και υπάρχει.
Γράφετε: «Γιατί κανένας ειδικευμένος αναλυτής δεν βγήκε δημόσια την επομένη των Ιμίων να μιλήσει για ΑΟΖ;»
Δεν υπάρχει καμία σύνδεση μεταξύ της υποθέσεως των Ιμίων και της ΑΟΖ, ώστε να απαιτείται ειδική μνεία και συζήτηση (που άλλωστε δεν χρειάζεται αφού τα Ίμια και η χωρική πέριξ αυτών θάλασσα είναι ελληνική επικράτεια και η ΑΟΖ βρίσκεται έξω από την Χωρική Θάλασσα και πρέπει να οριοθετηθεί για να αναγνωρίζονται τα επί αυτής κυριαρχικά δικαιώματα, σε αντίθεση με την Υφαλοκρηπίδα που τα κυριαρχικά δικαιώματα υπάρχουν ipso facto και ab initio, χωρίς να απαιτείται δηλαδή οριοθέτηση!!! (αυτή η παρατήρηση ταιριάζει και παραπάνω με τον υπουργό!).
Γράφετε: «Πού ήταν ο κ.Καρυώτης (σεβαστός καθηγητής) από το 1982 που υπέγραψε τη Συμφωνία της Τζαμάϊκα και βγαίνει σήμερα,29 χρόνια μετά, να κατακεραυνώνει τους πολιτικούς για την αβελτηρία τους στη διακήρυξη ΑΟΖ;»
Δεν ξέρω αν την υπέγραψε και ο κ. Καρυώτης, αλλά συνήθως αυτά τα κείμενα τα υπογράφει ο επικεφαλής της εθνικής αντιπροσωπείας και προς τούτο εξουσιοδοτημένος Πρέσβης. Για το που ήταν, ξέρω πως ήταν καθηγητής σε Πανεπιστήμιο των ΗΠΑ.
Παύλος Γ. Φωτίου
Κύριε Φωτίου, επί των νομικών παραμέτρων, θα αποδεχθώ την πρότασή σας για διαπροσωπική ενημέρωση-συζήτηση γιατί διατηρώ άλλη άποψη για τη σχέση ΑΟΖ-υφαλοκρηπίδας. Μερικές επισημάνσεις επί του τελευταίου σχολίου σας:
Στην ερώτησή μου “Γιατί χρειάστηκαν 12 χρόνια για να μεταφράσει η Ελλάδα το ΔΔΘ; Γιατί χρειάστηκαν 13 χρόνια για να το κάνει Νόμο του Κράτους;” παίρνω την απάντηση “Μα, η Σύμβαση του ΟΗΕ για το Διεθνές Δίκαιο Θαλάσσης, ολοκληρώθηκε στις 30 Απριλίου 1982, άνοιξε για υπογραφές στις 10 Δεκεμβρίου 1982, και στο άρθρο 308 προέβλεπε ότι θα τεθεί σε διεθνή ισχύ ένα χρόνο μετά την κύρωσή της από 60 Κράτη. Τούτο έγινε στις 16 Νοεμβρίου 1993, οπότε τέθηκε σε ισχύ στις 16 Νοε. 1994 και η Ελλάδα την κύρωσε το 1995 (με το Ν. 2321 (ΦΕΚ 136 Α’) της 23ης Ιουνίου 1995). Όσον αφορά την μετάφραση, αυτή κατατέθηκε μαζί με την εισηγητική έκθεση του κυρωτικού νόμου όπου και υπάρχει.” δηλαδή επιβεβαιώνετε ότι χρειάστηκαν 13,5 χρόνια για να μεταφραστεί και να πάει στη Βουλή. Το ερώτημά μου παραμένει “γιατί;”. Περιμέναμε και το Εκουαντόρ να την κυρώσει πριν από εμάς; Περιμέναμε να τεθεί σε νομική ισχύ (αν και πολύ πριν άρχισε να εφαρμόζεται μεμονωμένα) για να την κυρώσουμε με Νόμο; Ήταν τόσο “αδιάφορη” σε σχέση με τα συμφέροντά μας ώστε να μη σπεύσουμε να είμαστε ένα από τα 60 πρώτα κράτη που θα την κύρωναν;
Και τέλος, είναι συμπτωματικό ότι, κατά την προετοιμασία και μόνο της αποστολής στη Βουλή για κύρωση του ΔΔΘ, ο κ.Κρίστοφερ “εν αιθρία” προανήγγειλε εκλογές για τον τότε Οκτώβριο στη χώρα μας; Είναι συμπτωματικό ότι λίγους μήνες μετά την κύρωση εξώκειλε το τουρκικό τραμπάκουλο στα Ίμια και ακολούθησαν τα γνωστά γεγονότα που “γκρίζαραν” το Αιγαίο; “Συμπτωματικά” αναφέρθηκε και η Γαύδος; Κατά την εκτίμησή μου, τίποτα δεν είναι συμπτωματικό. Οι γείτονες φανερά και με θράσος δηλώνουν δημόσια και διεθνώς τις απαιτήσεις τους κι εμείς περιμένουμε από τους εξειδικευμένους αναλυτές να μας ενημερώσουν για τις θέσεις μας. Κι αν εσείς έχετε τη συνείδησή σας ήσυχη γιατί στο βαθμό που είχατε τη δυνατότητα το κάνατε, δυστυχώς η σιωπή των περισσότερων ευθύνεται για το σκοτάδι της αβεβαιότητας και του αισθήματος αδυναμίας που οδηγούν στον φόβο των πολιτών.
Επί του τύπου των υπογραφών, αποδεικνύετε και τη διπλωματική σας δεινότητα όταν επισημαίνετε ότι ο επικεφαλής πρέσβης υπογράφει. Συμφωνώ, αλλά ο κ.Καρυώτης ήταν ο “ειδικευμένος αναλυτής” που συμβούλευε τον κ.Πρέσβη, ουσιαστικά δηλαδή ο κύριος γνώστης του θέματος…
Ένας άλλος εξαιρετικός ειδικευμένος αναλυτής που συμμετείχε κι αυτός στα συνέδρια για τη συμφωνία, ο δικαστικός/νομικός κ.Αθανάσιος Κοσιώρης, είναι αυτός που μας δίδαξε το ΔΔΘ. Και από το 1987 αναρωτιόμασταν γιατί δεν κυρώνουμε τη Συμφωνία (μεταφράζεται, μας έλεγαν τότε) ώστε να συμπληρωθούν τα εξήντα κράτη συντομότερα και να διακηρύξουμε το ταχύτερο την ΑΟΖ αφού η υφαλοκρηπίδα συμπεριλαμβάνεται -ως βυθός- σ’ αυτήν.
Αυτά τα ερωτήματα με βάση τις γνώσεις μας θέτουμε διαχρονικά και αντί απαντήσεων δεχόμαστε (καλοπροαίρετες θεωρώ) συμβουλές να μην τα δημοσιοποιούμε γιατί η επεξεργασία τους είναι αποκλειστικής αρμοδιότητας ειδικών. Προσωπικά, και γνωρίζω το ίδιο και για τον κ.Καλογεράκη, η “ΑΟΖολογία” δεν είναι συγκυριακή λόγω Χαρδαβέλλα και άλλων παρόμοιων αλλά θέση που εκφράζεται επί 23 χρόνια.
Ευχαριστώ για την καλή σας διάθεση στη συζήτηση.
Αγαπητέ κ. Φωτίου
Ευχαριστώ και για τα 2 μέρη του σχολίου σας. Επιτρέψτε μου όμως να έχω τις αντιρρήσεις μου στη συμβουλή σας, που την εκλαμβάνω σαν προσπάθεια φίμωσης όπως σεις αναφέρατε σε επόμενο σχόλιο. Θεωρώ πως ορθά έπραξα γράφοντας το άρθρο μου για τους παρακάτω λόγους: αφενός γιατί λόγω σπουδών, εμπειρίας και συνείδησης και αφετέρου λόγω του ότι σαν σκεπτόμενος πολίτης αυτής της δημοκρατικής χώρας, έχω και θέση και φωνή επί του θέματος. Όταν πρόκειται για «θαλάσσιες» ζώνες κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, τα δικαιώματα της οποίας επί 36 έτη διαφύλαξα, ΝΑΙ έχω και γνώμη και τεκμηριωμένη άποψη. Όσο για την περιοχή ενδιαφέροντος, σας ενημερώνω πως τα δικαιώματα της προσωπικά διαφύλαξα επί 2 χρόνια με τις περιπολίες που έκανα, όπως και ο συνάδελφος μου κ. Γκορτζής. Εσείς κε Φωτίου (εννοώ τον κάθε ειδικευμένο ειδικό διεθνολόγο)έχετε ποτέ πάει στο Καστελόριζο? και αν ναι τότε γιατί μιλάτε μόνο για ένα κατοικημένο νησί και όχι για τρία όπως πραγματικά είναι? και δεν αναφέρετε επίσης πως τα τουρκικά νησάκια των νοτίων σποράδων είναι «βράχοι» χωρίς κτίσματα και ανθρώπινη ζωή? Αυτό ήταν λοιπόν το κίνητρο μου. Να προσθέσω ένα λιθαράκι στις απόψεις των «ειδικών».
Με εκτίμηση,
Ηρακλής Καλογεράκης
Μία μικρή παρέμβαση για την αργοπορία να κυρωθεί το ΔΔΘ από την Ελλάδα:
Η δική μου εκτίμηση, χωρίς να έχω κάποιο απτό στοιχείο πέραν δηλαδή της γενικότερης αντίληψής μου για τα πράγματα, είναι ότι η Ελλάδα εσκεμμένα δεν έδρασε νωρίτερα, δηλαδή δεν επεδίωξε να είναι στις πρώτες 60 χώρες που θα κυρώσουν το ΔΔΘ. Προτίμησε την κάπως παθητικότερη στάση να τεθεί προηγουμένως σε ισχύ από άλλες 60 χώρες. Δηλαδή περίμενε να αποτελέσει πρώτα πηγή διεθνούς δικαίου θεωρώντας ότι έτσι κωδικοποιούσε δικαιώματα που απορρέουν από το εθιμικό διεθνές δίκαιο, και άρα αγγίζει και χώρες που δεν το έχουν υπογράψει. Και ήθελε να το κάνει αυτό χωρίς να έχει συμβάλλει η ίδια σ’ αυτή τη διαδικασία.
Ανδρέας Σ.
Αγαπητέ κ.Ανδρέα Σ.,
και σε τι θα πείραζε να είμαστε στους πρώτους 60; Εξ άλλου είχε μονογραφεί από όλους (εκατοτριαντα και) εκτός από ΗΠΑ (το έχουν ήδη κυρώσει τώρα), Τουρκία, Πακιστάν και Λιβύη (ενδεχομένως και από ένα ή δύο ακόμα που μου διαφεύγουν. Ακόμα κι αυτές που δεν το είχαν μονογράψει, όμως, το εφάρμοζαν κατά τα συμφέροντά τους! Όπως η Τουρκία, που είναι πια μία από τις τρείς εναπομείνασες που δεν το μονόγραψαν, δεν το υπέγραψαν και δεν το κύρωσαν αλλά διακήρυξε 12ν.μ. χωρικά ύδατα στη Μαύρη Θάλασσα και ΑΟΖ στην ίδια περιοχή και προχωρεί σε γεωτρήσεις εκεί.
Η Κύπρος την κύρωσε το 1988! Αυτοί οι τετρακόσιες χιλιάδες έλληνες, με το μισό νησί τους υπό κατοχή και τις Μεγαλοδυνάμεις όλες εναντίον τους, δεν φοβήθηκαν μη παρεξηγηθούν;
(Ναύαρχε κύριε Καλογεράκη θα σας απαντήσω χωριστά στην συνέχεια)
Επειδή μεσολάβησαν τα σχόλια του Ναυάρχου κ. Καλογεράκη, του κ. Ανδρεά Σ. και η απάντηση του κ. Κ. Γκορτζή επί των οποίων αρκετά σημεία μπορούν να απαντηθούν με την παρακάτω ενημέρωση που έχω συντάξει προς την απευθείας σε μένα απάντηση του κ. Γκορτζή παρακαλώ Κύριε Γκορτζή, να θεωρήσετε πως χαίρω που θα μπορέσουμε να κουβεντιάσουμε πιο αναλυτικά κάποια ζητήματα.
Κατά δεύτερο νομίζω πως έχετε συμφωνήσει με την συλλογιστική ότι αυτά τα πολύ ειδικευμένα ζητήματα, χρειάζονται επιστημονική εμβάθυνση, εθνική συστολή, επαγρύπνηση και περίσκεψη στην δημοσιοποίησή τους, ώστε να επιτυγχάνεται το καλλίτερο για τα εθνικά συμφέροντα αποτέλεσμα.
Και τώρα πάνω σε κάποιες αιτιάσεις σας που θα επισημάνω, θα σας απαντήσω συγχρόνως, πάλι με την βασική μου σκέψη όπως την περιέγραψα.
Γράφετε: «δηλαδή επιβεβαιώνετε ότι χρειάστηκαν 13,5 χρόνια για να μεταφραστεί και να πάει στη Βουλή. Το ερώτημά μου παραμένει “γιατί;”. Περιμέναμε και το Εκουαντόρ να την κυρώσει πριν από εμάς; Περιμέναμε να τεθεί σε νομική ισχύ (αν και πολύ πριν άρχισε να εφαρμόζεται μεμονωμένα) για να την κυρώσουμε με Νόμο; Ήταν τόσο “αδιάφορη” σε σχέση με τα συμφέροντά μας ώστε να μη σπεύσουμε να είμαστε ένα από τα 60 πρώτα κράτη που θα την κύρωναν;»
Αν νομίζετε πως αργήσαμε να κυρώσουμε την Σύμβαση, ή ότι θα έπρεπε να την έχουμε κυρώσει προ της θέσεώς της σε διεθνή ισχύ, έχω να σας πω τα ακόλουθα: 1) ήμασταν μεταξύ των 117 Κρατών που την υπέγραψαν μόλις ολοκληρώθηκε το 1982. Τώρα τί νομικές συνέπειες ή υποχρεώσεις έχει η υπογραφή, αρκεί μόνο να σας πω πως μέχρι να την κυρώναμε αυτό που έπρεπε να κάνουμε ήταν να μην παραβιάζουμε το πνεύμα της, ενώ αφ’ ης στιγμής την κυρώσαμε τότε θα πρέπει να προσαρμόσουμε την πρακτική μας και με το γράμμα της (αυτό άλλωστε γίνεται αντιληπτό και από το γεγονός πως την καταστήσαμε νόμο του κράτους μας), 2) ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΝ ΚΥΡΩΣΟΥΜΕ !!! Και άλλωστε αυτό το είχα επισημάνει/εισηγηθεί όπου έδει!!! (γιατί;;; σκεφτείτε απλώς τα «Στενά Διεθνούς Ναυσιπλοΐας»-«πλους διελεύσεως». Βέβαια αργότερα τα «πράγματα» μας ξεπέρασαν και σε αυτό!!!— Μην παραμείνετε την ΑΟΖ, γιατί το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης την είχε χαρακτηρίσει «μέρος του εθιμικού δικαίου», που σημαίνει ότι την…είχαμε και τότε δεδομένη, χωρίς να απαιτείται καν η κύρωση της Συμβάσεως. Προσωπικά, δεν βλέπω ποια τα οφέλη της κυρώσεως- έχουν γίνει πολλές σχετικές συζητήσεις…εκ των υστέρων – αν τα 12νμ ΧΘ, ήταν η βασική αιτία να κυρώσουμε, λόγω της συμβατικής αναγνωρίσεως του δικαιώματος, τότε ήμασταν πολύ…ανόητοι, αφού και τα 12νμ τα είχαμε ως εθιμικό δικαίωμα, αλλά δεν θέλω και δεν μπορώ να επεκταθώ περισσότερο σε αυτό το θέμα).
Γράφετε: «Και τέλος, είναι συμπτωματικό ότι, ……. Κατά την εκτίμησή μου, τίποτα δεν είναι συμπτωματικό. Οι γείτονες φανερά και με θράσος δηλώνουν δημόσια και διεθνώς τις απαιτήσεις τους……»
Σε αυτά τα σκόπιμα ή συγκυριακά πολιτικά φαινόμενα, νομίζω πως δεν χωράει νομική επιχειρηματολογία, αλλά πολιτικο-διπλωματικές εκτιμήσεις τις οποίες και εγώ έχω κάνει και εν μέρει μπορεί να συμφωνώ μαζί σας. Και μάλιστα ανεπιφύλακτα σας λέω πως, εάν οι γείτονες διεκδικούν, αυτό οφείλεται στην δική μας αδυναμία να εξασφαλίζαμε και να επιδεικνύαμε (όταν έπρεπε και όσο έπρεπε –και ευκαιρίες υπήρξαν, ακόμη και στα Ίμια, καθώς ξέρετε), σταθερή ΙΣΧΥ δυνάμεων αλλά και προθέσεων (καταλάβατε φυσικά τι εννοώ, αφού σε αυτά τα ζητήματα υπάρχουν οι αρχαιοελληνικές παρακαταθήκες «μολών λαβέ» και «νυν υπέρ πάντων ο αγών», αλλά φυσικά υπήρχαν και υπάρχουν και δυστυχώς ήταν περισσότερες και καλά οργανωμένες, οι αντίθετες απόψεις που θεωρούσαν πολεμοκάπηλους εκείνους που σκέφτονταν έτσι, αλλά ας μην πάμε παρακάτω).
Γράφετε: «Οι γείτονες φανερά και με θράσος δηλώνουν δημόσια και διεθνώς τις απαιτήσεις τους κι εμείς περιμένουμε από τους εξειδικευμένους αναλυτές να μας ενημερώσουν για τις θέσεις μας. Κι αν εσείς έχετε τη συνείδησή σας ήσυχη γιατί στο βαθμό που είχατε τη δυνατότητα το κάνατε, δυστυχώς η σιωπή των περισσότερων ευθύνεται για το σκοτάδι της αβεβαιότητας και του αισθήματος αδυναμίας που οδηγούν στον φόβο των πολιτών»
Να ξεκινήσω ανάποδα την παρατήρησή μου. Λυπάμαι που έχω ήσυχη μόνο την συνείδησή μου!!! Ενημέρωση όμως έχω κάνει με παρρησία, όπου χρειαζόταν αλλά και σε αμέτρητους αξιωματικούς, όπως θα ξέρετε. Τώρα εάν οι «γείτονες» έχουν αποθρασυνθεί δεν είναι καθόλου ευχάριστη διαπίστωση. Και αν παραβιάζουν κατάφωρα το διεθνές δίκαιο στους περισσότερους κλάδους του, ξέρετε πως βολεύονται οι ισχυροί και δεν αντιδρούν, αλλά δεν έχει βρεθεί και κανένας τρελός στην γειτονιά μας για να πει απλά εγώ θα προχωρήσω και «γαία πυρί μειχθήτω» όπως έλεγαν πάλι οι αρχαιοέλληνες. Μην μου πείτε ότι είναι εξτρεμιστικές απόψεις κλπ, κλπ,;;;; Τα ξέρω καλά αυτά, τα έζησα και γέρασα μαζί τους.
Γράφετε: «Ένας άλλος εξαιρετικός ειδικευμένος αναλυτής που συμμετείχε κι αυτός στα συνέδρια για τη συμφωνία, ο δικαστικός/νομικός κ.Αθανάσιος Κοσιώρης, είναι αυτός που μας δίδαξε το ΔΔΘ».
Ο κ. Α. Κοσιώρης με τιμά με την γνωριμία μας, την τολμηρή μου παρουσία καθώς και την χαμηλού προφίλ επιστημονική μου αναγνώριση.
Γράφετε: «…Και από το 1987 αναρωτιόμασταν γιατί δεν κυρώνουμε τη Συμφωνία (μεταφράζεται, μας έλεγαν τότε) ώστε να συμπληρωθούν τα εξήντα κράτη συντομότερα και να διακηρύξουμε το ταχύτερο την ΑΟΖ αφού η υφαλοκρηπίδα συμπεριλαμβάνεται -ως βυθός- σ’ αυτήν».
Δεν νομίζω πως η κύρωση μας ωφέλησε περισσότερο έναντι της μη κυρώσεως. Μπορώ να πω ότι μάλλον έβλαψε μετά το 1997!!! (σηκώνει πολύ κουβέντα το θέμα)
Μην θεωρείτε πως η ΑΟΖ επιλύει τα προβλήματα, αφού η οριοθέτησή της απαιτεί τις ίδιες προϋποθέσεις με την Υφαλοκρηπίδα (δείτε τα άρθρα 74 και 83 της Συμβάσεως 1982 και θα καταλάβετε του λόγου το αληθές), και μπορεί να περιπλέκει περισσότερο τα πράγματα, αφού αφορά και την αλιεία!!!! (τσιπούρες, Ζουράφα, δικαιώματα γειτονικού περίκλειστου κράτους, κλπ, κλπ). Μην παρασυρόμαστε θεωρώντας την ΑΟΖ, πανάκεια.
Γράφετε: «Αυτά τα ερωτήματα με βάση τις γνώσεις μας θέτουμε διαχρονικά και αντί απαντήσεων δεχόμαστε (καλοπροαίρετες θεωρώ) συμβουλές να μην τα δημοσιοποιούμε γιατί η επεξεργασία τους είναι αποκλειστικής αρμοδιότητας ειδικών. Προσωπικά, και γνωρίζω το ίδιο και για τον κ.Καλογεράκη, η “ΑΟΖολογία” δεν είναι συγκυριακή λόγω Χαρδαβέλλα και άλλων παρόμοιων αλλά θέση που εκφράζεται επί 23 χρόνια».
Λάβετε υπόψη κάποια από τα στοιχεία – παρατηρήσεις που σας έγραψα παραπάνω και με γνώμονα την προάσπιση των εθνικών μας απόψεων, πείτε μου αν, τώρα με την τόσο υπερβολική δημοσιότητα αλλά και την σύγχυση που έχει δημιουργηθεί, πιστεύοντας πως εάν προχωρήσουμε σε συζητήσεις για οριοθέτηση της ΑΟΖ, θα …πλουτίσουμε του χρόνου και θα βγάλουμε από πάνω μας τις οικονομικές δεσμεύσεις του τρισκατάρατου μνημονίου;;;
Και για να σας «ιντριγκάρω» (χωρίς φυσικά να έχω στοιχεία να σας επιβεβαιώσω την συνδυαστική μου σκέψη-αλλά καταλαβαίνω από κάποιες αναφορές που έχετε κάνει (Κρίστοφερ “εν αιθρία” προανήγγειλε εκλογές για Οκτώβριο στη χώρα μας; …λίγους μήνες μετά την κύρωση εξώκειλε το τουρκικό τραμπάκουλο στα Ίμια και ακολούθησαν τα γνωστά γεγονότα που “γκρίζαραν” το Αιγαίο; “Συμπτωματικά” αναφέρθηκε και η Γαύδος;) – ότι μπορεί και να αποδέχεστε ότι μπορεί να συντρέχουν), παρακαλώ διαβάστε το ακόλουθο απόσπασμα από άρθρο των καθηγητών κ.κ. Καρυώτη και Sir Β. Μαρκεζίνη στα «Επίκαιρα on line» της 27ης Ιανουαρίου, με θέμα: «Μαρκεζίνης – Καρυώτης: Απαιτείται Στιβαρή Πολιτική απέναντι στην Τουρκία», όπου γράφουν την εξής παράγραφο: «Τρίτον: Ερωτά ο καθηγητής εάν αναλογιστήκαμε γιατί δεν υπάρχει «ενδιαφέρον εταιρειών» στην περιοχή εάν, όντως, υπάρχει αέριο σε μεγάλες ποσότητες. Μήπως, δηλαδή, κάνουμε πολύ θόρυβο για το τίποτε; Λάθος και πάλι! Πρώτον, διότι οι Τούρκοι είναι αυτοί που επιθυμούν να αφήσουν έξω από τις διαπραγματεύσεις τη συγκεκριμένη περιοχή – γιατί άραγε; Και, δεύτερον, διότι εμείς τουλάχιστον γνωρίζουμε ήδη μια μεγάλη, τεχνικώς και οικονομικώς ικανή, βορειοαμερικανική εταιρεία που έχει δείξει εσπευσμένο ενδιαφέρον. Τούτο έχει ήδη φτάσει στο υπουργείο μας, αλλά, βεβαίως, ουδέν έχει ανακοινωθεί. Μπορεί όμως αυτό να το αγνοεί ο γράφων!» (ο Καθηγητής στον οποίον αναφέρονται είναι ο κ. Γρηγοριάδης και τα άρθρα μπορείτε να τα διαβάσετε και στο Αντίβαρο). Να σας υπογραμμίσω λοιπόν…χωρίς λόγια την φράση «διότι εμείς τουλάχιστον γνωρίζουμε ήδη μια μεγάλη, τεχνικώς και οικονομικώς ικανή, βορειοαμερικανική εταιρεία που έχει δείξει εσπευσμένο ενδιαφέρον. Τούτο έχει ήδη φτάσει στο υπουργείο μας, αλλά, βεβαίως, ουδέν έχει ανακοινωθεί».
Παύλος Γ. Φωτίου
Κύριε Φωτίου, διαισθάνομαι μια φόρτιση στην απάντησή σας που δημιουργεί την εντύπωση αντίθεσης ενώ στην πλειονότητα των αναφερόμενων συμφωνούμε!
Επιτρέψτε μου, λοιπόν, τα ολίγα:
Διαβάζω και παρακολουθώ όσο μπορώ όλες τις δημοσιεύσεις για το θέμα, όπως και όλα τα άρθρα του ΔΔΘ. Και βεβαίως συμφωνώ με τον κ.Β.Μαρκεζίνη και καθηγητή Καρυώτη στην αντιπαράθεσή τους με τον κ.Γρηγοριάδη και στις απόψεις που καταθέτουν εσχάτως δημόσια. Μόνο που οι απόψεις τους συγκλίνουν περισσότερο με αυτές του κ.Καλογεράκη (σαφώς υπέρ της ΑΟΖ έναντι της “υφαλοκρηπίδας”) από τις δικές σας. Και το ερώτημά μου για την απουσία των ειδικών τόσο καιρό αφορά κυρίως σ’ αυτούς. Πού στην ευχή ήταν από το 1982 οι έγκυρες αυτές φωνές;
Δεν θεωρώ ότι η διακήρυξη της ΑΟΖ είναι “πανάκεια” ούτε παραβλέπω δυσκολίες και επιπλοκές. Η διακήρυξή της όμως (όπως και άλλων δικαιωμάτων από το ΔΔΘ) εγκαίρως και μάλιστα πριν από το 1996 -πριν προλάβουν να προετοιμαστούν οι αντιδράσεις από εξωγενείς παράγοντες όχι αποκλειστικά τουρκικούς)- σε περίοδο ισορροπίας αν όχι στρατιωτικής υπεροχής στο Αιγαίο, θα διαμόρφωνε διαφορετικά το πεδίο απ’ ό,τι είναι σήμερα. Σαφώς και έχει δικαιώματα σε ΑΟΖ το “περίκλειστο κράτος”. Αυτά εκτιμώ όμως ότι είναι πολύ πιό εύκολα διευκρινίσιμα από τα δικαιώματα υφαλοκρηπίδας με τους ορισμούς του ΔΔΘ προ 1982 που επαναλαμβάνονται διαχρονικά από τους διαχειριστές της εξουσίας. Εκτός αν το εθιμικό Δίκαιο του 58 (με το οποίο εκδικάστηκαν οι διαφορές στη Βόρεια Θάλασσα από το ΔΔΧ το 69 και αναφέρεται συνεχώς από τους “ειδικούς”) εξακολουθεί να ισχύει. Εξακολουθώ να αναφέρω το παράδειγμα της Κύπρου που με μύρια όσα διεθνή και εσωτερικά προβλήματα, κύρωσε το ΔΔΘ το 1988, διακήρυξε την ΑΟΖ της χωρίς να ανοίξει μύτη και προβαίνει στις έρευνες για εκμετάλλευση του όποιου πλούτου της βρεθεί.
Δεν καταλαβαίνω τις νύξεις σας για τα “στενά” και τις “διεθνείς διελεύσεις” αφού σε καμιά περίπτωση αυτά επηρεάζονται ακόμα και από την αύξηση των χωρικών υδάτων πόσο μάλλον από την ΑΟΖ. Η ελευθερία των θαλασσών και των διελεύσεων παραμένει στο ακέραιο. Το ότι μας έβλαψε η κύρωση στον συγκεκριμένο χρόνο είναι πασιφανές… Γι αυτό έπρεπε να γίνει νωρίτερα αλλά η “προβλεπτικότητα” δεν υπάρχει ως λέξη στο ελληνικό πολιτικό λεξικό.
Σε μία “απόκρουση” ενδεχομένως της εκληφθείσας ως βολής εναντίον σας, αναφέρετε ότι προσωπικά έχετε ενημερώσει και πληθώρα αξιωματικών. Σωστά κάνατε κι εσείς όπως και ο κ.Κοσσιώρης, μόνο που γνωρίζετε καλά ότι οι αξιωματικοί δεν μπορούν να δημοσιεύουν τις απόψεις τους και να ασκούν πίεση προς τις εκάστοτε ηγεσίες βάσει των υφιστάμενων Νόμων περί καταστάσεως των αξιωματικών. Και περιμένουν είτε από εσάς να το κάνετε, είτε όταν αποκτούν την ιδιότητα του πολίτη να καταθέτουν δημόσια αυτοί όσα τους διδάξατε. Συμπληρώστε μας, διορθώστε μας αν κάνουμε λάθος αλλά, μη μας απαγορεύετε να καταθέτουμε αυτά που γνωρίζουμε.
Κατά τα άλλα, με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο όσα αναφέρετε και όσα αντιλαμβάνομαι ότι υποννοείτε.
με εκτίμηση
Κύριε Γκορτζή θα μου επιτρέψετε να απαντήσω στον Ναύαρχο κ. Καλογεράκη, αφού το υποσχέθηκα παραπάνω και στην συνέχεια θα κουβεντιάσουμε για τα σχόλιά σας με κύριο βάρος πλέον την ΑΟΖ.
Λοιπόν για τον Ναύαρχο κ. Καλογεράκη
Αγαπητέ Ναύαρχε
Θα αντιπαρέλθω κάποια σημεία της απαντήσεως σας που εκφράζουν ή πικρία ή και ειρωνεία. Φυσικά και έχω απαντήσει ότι, δεν είναι στις προθέσεις μου να σας φιμώσω. Χαιρέτισα την επιστημονική σας ιστορική έρευνα και το μόνο που έκανα είναι να παρακαλέσω να αφήνατε τα νομικά σημεία περί ΑΟΖ για πιο ειδικευμένη ανάλυση. Αν πάλι επιμένετε να ασχοληθείτε με την ΑΟΖ της περιοχής του νησιωτικού συμπλέγματος του Καστελόριζου ή γενικότερα με την ΑΟΖ, δεν μπορώ διόλου να σας αποτρέψω.
Αναρωτηθείτε όμως γιατί η ΑΟΖ μπορεί να μας ευνοεί περισσότερο από την Υφαλοκρηπίδα;; Και μην μου παραθέσετε τα γνωστά περί τουρκικών ισχυρισμών για γεωλογική προέκταση του ηπειρωτικού της εδάφους που επηρεάζουν την Υφαλοκρηπίδα, ενώ η ΑΟΖ όχι, αφού αυτά ανήκουν πλέον στο παρελθόν της Συμβάσεως της Γενεύης 1958 (που έχει ξεπεραστεί σε όλα όσα ήθελε τότε να ρυθμίζει), και το επικρατούν σύγχρονο δίκαιο, όπως έχει αποκρυσταλλωθεί στην Σύμβαση 1982, η οποία σημειωτέον βάσει και της Συμβάσεως της Βιέννης 1969 για το δίκαιο των Συνθηκών, έχει περάσει στον χώρο του εθιμικού δικαίου, ενώ παράλληλα το πλέγμα των ρυθμίσεων της Συμβάσεως 1982 για ΑΟΖ και Υφαλοκρηπίδα, συμπληρώνουν οι αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, που θέλουν να οριοθετούν ΑΟΖ και Υφαλοκρηπίδα με τις ίδιες προϋποθέσεις (με τις πρόνοιες δηλαδή των άρθρων 74 και 83 της Συμβάσεως 1982), αλλά και το «δυσμενέστερο» για την δική μας περίπτωση, με αναγωγή στο άρθρο 38 του Καταστατικού του, το οποίο ορίζει την έννοια της «ευθυδικίας» ώστε να αποδοθεί δίκαιο αποτέλεσμα. Και φυσικά καλό είναι να σταματήσω έως εδώ, την ανάλυση αυτή.
κ. Ναύαρχε, δεν σας προσβάλλει ούτε μειώνει την δική σας αξία, εάν υπάρχουν «ειδικευμένοι ειδικοί διεθνολόγοι», όπως με αποκαλέσατε (και δεν το εκλαμβάνω ως ειρωνεία στο σχόλιό σας, γιατί σας θυμάμαι να έχετε πάντοτε θετικό λόγο και διάθεση, όπως είμαι και εγώ, αν φυσικά θα με θυμηθείτε καλλίτερα).
Γνωρίζω την σταδιοδρομία σας στο Πολεμικό Ναυτικό. Εσείς ίσως έχετε ξεχάσει την δική μου, μακρόχρονη και σε δύσκολες ακόμη περιόδους, παρουσία στο επιτελείο. Λυπάμαι ειλικρινώς, που όταν εγώ καθόμουν στα θρανία, εσείς με ζήλο και αυταπάρνηση μοχθούσατε, κάτω από όλες τις καιρικές συνθήκες και περιστάσεις το Αιγαίο.
Εγώ σας θαύμαζα και σας θαυμάζω. Ξέρετε πως και εμείς οι «χαρτογιακάδες» (κατά τον Καρυωτάκη), μπορεί να έχουμε προσφέρει αρκετά σε άλλους χώρους και με άλλη δυναμική, αλλά αφανώς σε σύγκριση με τις δικές σας μετρήσιμες δραστηριότητες. Φυσικά και θα προτιμούσα να μην έχω επισκεφθεί το Καστελόριζο μόνον ως τουρίστας. Δεν αναφέρθηκα πουθενά σε «ένα» νησί για το Καστελόριζο. Ξέρω ότι είναι συστάδα 14 νησιών (αποφεύγω την έννοια «βράχος» γιατί είχα εισηγηθεί την γενικότερη απόρριψη της εννοίας αυτής προκειμένου να υπάρχει από μέρους μας κατάλληλη νομική εκμετάλλευση!). Αλλού θα διαβάσατε τα περί των τουρκικών βράχων κλπ, γιατί εγώ ποτέ δεν αναφέρθηκα στους τουρκικούς βράχους, που ξέρω πολύ καλά που βρίσκονται και ποια επήρεια μπορεί να διεκδικούν σε θαλάσσιες ζώνες!!! Και σας διαβεβαιώνω εδώ πολύ πρόχειρα: «καμία».
Αναγνωρίζω πως με την άδολη σκέψη σας, επιστρατεύοντας τις γνώσεις και τις εμπειρίες σας, θέλετε να προσφέρετε ένα λιθαράκι στις απόψεις των «ειδικών», όπως μου γράφετε. Και εγώ πάνω σε αυτό σας απαντώ: Πολύ καλά κάνετε και εφόσον θέλετε μπορείτε να συνεχίσετε. Όμως καθώς μπορεί να μου αναγνωρίζετε και εμένα το δικαίωμα να σχολιάζω, δεν σας προτρέπω τώρα να αποφεύγετε την νομική ανάλυση πάνω σε αυτά τα ζητήματα, αλλά θα μπορώ πλέον να κρίνω πιο αυστηρά τα γραφόμενά σας, όταν νομίζω πως δεν επιχειρηματολογείτε πάνω στο διεθνές δίκαιο θαλάσσης.
Με ειλικρινή εκτίμηση
Παύλος Γ. Φωτίου
Κ. Γκορτζή
Δεν υπάρχει καμία φόρτιση από μέρους μου και οι απαντήσεις μου θέλουν να λένε ευθέως αυτά που πιστεύω, χωρίς να προσπαθώ να αναγνωριστώ για όσα έχω κάνει αλλά να υποστηρίζω αυτά που έχω μελετώντας αποκρυσταλλώσει. Ας αρχίσω κάπως ανορθόδοξα αυτή την απάντηση.
1) Αφού κατά βάση συμφωνούμε σε πάρα πολλά, καλό είναι να διατηρήσουμε αυτά τα σημεία. Αν πάλι θέλετε να επικοινωνήσουμε με πιο λεπτομερειακή ανάλυση και χωρίς υπεκφυγές (που εγώ τις συνηθίζω εδώ, για όσους λόγους σας έχω αναφέρει),μπορώ να σας γράψω αν μου αφήσετε το e-mail σας. Το δικό μου σας το έχω περιγράψει ήδη παραπάνω, σε αυτά τα σχόλια που ανταλλάσουμε.
2) Από την άλλη πλευρά, αν νομίζετε φρόνιμο να προχωρήσουμε εδώ, προκειμένου να κουβεντιάσουμε πιο βαθειά, αν θέλετε πείτε μου μετά από όσα σας έχω γράψει για την ΑΟΖ και την Υφαλοκρηπίδα, σε ποια σημεία συμφωνείτε εσείς (και ο κ. Καλογεράκης που όντως έτσι έχω καταλάβει και εγώ), με όσα έχουν αναπτύξει οι κ.κ. Καρυώτης και Μαρκεζίνης, για την ΑΟΖ, πως τεκμηριώνετε ότι η ΑΟΖ έχει υπερκεράσει την Υφαλοκρηπίδα και πως αντιλαμβάνεστε τα θέματα της οριοθετήσεώς της;;; (Έχω κάνει κάποια αναφορά για αυτά σε ανωτέρω σχόλιό μου προς τον κ. Καλογεράκη. Αν σας ικανοποιεί η παρούσα ερωτηματική τοποθέτησή μου, καθώς και κάποιες νύξεις που έχω κάνει παραπάνω στον κ. Ναύαρχο, νομίζω πως θα συμφωνήσετε πιο κατηγορηματικά ότι καλλίτερα να μην ανοίγουμε και ένα ακόμη ζήτημα διμερών τριβών-ΑΟΖ- όσο οι συγκυρίες δεν είναι ευνοϊκές για μας)
3) Λέτε που ήταν τόσα χρόνια οι φωνές των ακαδημαϊκών;; Μα τώρα πριν δυο χρόνια πτωχεύσαμε και χρειαζόμαστε επειγόντως τους κρουνούς του πετρελαίου και του φυσικού αερίου για να ξεχρεώσουμε. Μέχρι πριν δύο χρόνια άλλωστε και το πετρέλαιο είχε χαμηλές τιμές. Τώρα ακριβαίνει και η βενζίνη. Και τέλος μπορεί να είναι και οι ανάγκες υποθηκεύσεως των πόρων λόγω μνημονίου. Αλλά ας αφήσουμε τους ακαδημαϊκούς ΑΟΖολάγνους, που μνημονεύσατε, αλλά και πολλούς άλλους να «τρώγονται» με προσωπικές αιχμές και λοιδορίες και ας μην προσπαθούμε να δούμε πίσω από αυτές τις διαμάχες τι μπορεί να προσδοκούν (γιατί οπωσδήποτε κάτι μαγειρεύουν), εάν εμείς που δεν προσδοκούμε τα ίδια (και εγώ προσωπικά σας δηλώνω ότι δεν προσδοκώ τίποτα), θέλουμε να βλέπουμε τα εθνικά ζητήματα με γνώμονα το εθνικό συμφέρον αλλά χωρίς να παραβλέπουμε και την υφισταμένη πραγματικότητα. Πάντα πίστευα στην αντικειμενική ενημέρωση χωρίς να καλλιεργούνται ψευδαισθήσεις και φρούδες ελπίδες, οι οποίες κάνουν μεγαλύτερη ζημιά.
4) Μου έχετε γράψει «Σαφώς και έχει δικαιώματα σε ΑΟΖ το “περίκλειστο κράτος”. Αυτά εκτιμώ όμως ότι είναι πολύ πιό εύκολα διευκρινίσιμα από τα δικαιώματα υφαλοκρηπίδας με τους ορισμούς του ΔΔΘ προ 1982 που επαναλαμβάνονται διαχρονικά από τους διαχειριστές της εξουσίας». Ίσως τα περί δικαιωμάτων του περίκλειστου κράτους που σας έγραψα μπορεί να είναι περισσότερο διευκρινίσιμα, αλλά για σκεφτείτε τους έλληνες ψαράδες να έχουν και πΓΔΜίτες ψαράδες να μοιράζονται την αλιεία στο Αιγαίο;;;. Όσον αφορά τα δικαιώματα επί της Υφαλοκρηπίδος αυτά δεν επηρεάζονται είτε αναφέρεστε στην Σύμβαση της Γενεύης 1958 περί Υφαλοκρηπίδος, είτε στην Σύμβαση 1982. Είναι ακριβώς τα ίδια. Η διαφορά βρίσκεται αλλού. Στην οριοθέτηση. Αν με την παρατήρησή σας εννοείτε αυτά που είπε ο κ. Πάγκαλος για 200μ βάθος και ανάγονται πράγματι στην ανωτέρω Σύμβαση του 1958, ας τα αφήσουμε στο πλάϊ, γιατί δεν είναι φαίνεται να ήταν και ενημερωμένος ότι άλλα λέει η Σύμβαση 1982 που έχουμε καταστήσει νόμο του κράτους, και άλλωστε είναι πολιτικός.
5) Σας έχω γράψει πως η διακήρυξη της ΑΟΖ, δεν παράγει νομικά αποτελέσματα και δεν έχει καμία σημασία αν την εξαγγέλλαμε αμέσως με την υπογραφή της Συμβάσεως ή την καταθέταμε με την κύρωσή της. Η εκμετάλλευση της ΑΟΖ μπορεί να νομιμοποιηθεί όταν και μόνον όταν οριοθετηθεί (όταν οι αποστάσεις των ακτών μεταξύ των κρατών υπολείπονται των 400νμ) τελεία και παύλα!!! Και οποιαδήποτε άλλη άποψη προβάλλεται και προωθείται για άλλους λόγους, απλά και σταράτα!!!
6) Σημειώστε πως οι αποφάσεις από όλες τις υποθέσεις οριοθετήσεως Υφαλοκρηπίδας που ήχθησαν στο ΔΔΧ, αποτελούν μεν νομολογία και το δεδικασμένο συντρέχει ως επικουρική πηγή για οποιαδήποτε νεώτερη υπόθεση αχθεί προς διευθέτηση (έχει αποφανθεί σχετικά το ΔΔΧ πως κάθε υπόθεση εξετάζεται μεμονωμένα και κάθε απόφαση δεν επηρεάζεται από προγενέστερη, βάση της γενικότερης αρχής να αποδίδεται δικαιοσύνη, γι’ αυτό και το ΔΔΧ αποφασίζει πάντοτε με την αρχή της «ευθυδικίας» και η αρχή της μέσης γραμμής-ίσης αποστάσεως λαμβάνεται θεωρητικά υπόψη και μπορεί να εφαρμοσθεί αρχικά, αλλά τροποποιείται προκειμένου να εξευρεθεί ποιο είναι το δίκαιο για κάθε περίπτωση αποτέλεσμα.
7) Σημειώστε επίσης πως και οριοθέτηση της ΑΟΖ, ακολουθεί την ίδια διαδικασία και γι’ αυτό τα Κράτη όταν προσφεύγουν στο δικαστήριο για την διευθέτηση της μιας ζώνης ζητούν να οριοθετηθεί και η άλλη (Maritime Single Boundary Delimitation).
8) Αναφερθήκατε στην Κύπρο και τις συμφωνίες που επετεύχθησαν με Αίγυπτο, Συρία, Λίβανο (συζητιέται), Ισραήλ. Λάβετε υπόψη ότι ανάμεσα δεν υπάρχουν πουθενά νησιά!!!! Και οι συμφωνίες μπορούσαν να είναι πολύ απλές. Βάλτε τα δικά μας νησιά γύρω γύρω στην επικράτεια και πείτε μου αν βλέπετε τις οριοθετήσεις να μπορούν να είναι απλές (ας μην προχωρήσουμε όμως).
9) Μου έχετε γράψει «Δεν καταλαβαίνω τις νύξεις σας για τα “στενά” και τις “διεθνείς διελεύσεις” αφού σε καμιά περίπτωση αυτά επηρεάζονται ακόμα και από την αύξηση των χωρικών υδάτων πόσο μάλλον από την ΑΟΖ. Η ελευθερία των θαλασσών και των διελεύσεων παραμένει στο ακέραιο. Το ότι μας έβλαψε η κύρωση στον συγκεκριμένο χρόνο είναι πασιφανές…» Εγώ σας έγραψα κάποιους λόγους που επέμενα, όταν συζητιόταν η κύρωση, να μην προχωρήσουμε, αλλά φαίνεται από το αποτέλεσμα ότι δεν έπεισαν τα επιχειρήματά μου και στο τέλος βγήκαμε χαμένοι ακόμη και σε αυτά τα θέματα που δεν έχουν σχέση με ΑΟΖ ή Υφαλοκρηπίδα.
Πιστεύω πως με αυτά που σας έγραψα να έχετε πιο σφαιρική εικόνα και δεν ξέρω αν και τώρα βλέπετε την ΑΟΖ με το ίδιο μάτι. Εγώ την έχω «αντιπαθήσει» από τότε που έκανα την μεταπτυχιακή μου πάνω σε αυτή.
Με ειλικρινή εκτίμηση
Παύλος Γ. Φωτίου
Αγαπητέ κύριε Φωτίου, από τις 09:53 χθές (31/1) έχω στείλει μήνυμα στη διεύθυνση που αναφέρατε στο σχόλιό σας αλλά τα ερωτήματα που έθεσα εκεί έχουν απαντηθεί εν πολλοίς με το τελευταίο σχόλιό σας. Δυστυχώς, και χωρίς ίχνος ειρωνείας πιστέψτε με, η εικόνα που σχηματίζεται πλέον στο μυαλό μου μάλλον λαβυρινθώδης και ομιχλώδης παρά σφαιρική είναι.
Στη διπλανή (δεξιά) στήλη της σελίδας αυτής, κάτω από τον τίτλο “αγορά” υπάρχει ο σύνδεσμος ενός άρθρου του κυρίου Πέτρου Μηλιαράκη με τίτλο “12 απαντήσεις στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας” όπου νομικά αναλύονται τα αντίθετα από τα δικά σας. Ενδεικτικά αντιγράφω: “Ιδιαιτέρως δε λόγω και της νομικοπολιτικής υπεροχής της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης [ΑΟΖ],το Καστελόριζο αποτελεί τη λυδία λίθο της όλης υπόθεσης.)” και επισημαίνω το νομικοπολιτικής υπεροχής της ΑΟΖ”. Νομικά επίσης τεκμηριώνει ότι θέμα “ευθυδικίας” δεν υφίσταται. Η θέση του αυτή συμπίπτει με αυτή των κ.Μαρκεζίνη και Καρυώτη όπως επανειλημένα έχουν αρθρογραφήσει και αναφέρει σε τηλεοπτικές εκπομπές (υπάρχει πληθώρα video στο You Tube). Άλλος ένας ΑΟΖολάγνος; Ή ευκαιριακός κερδοσκόπος -επικοινωνιακά- όπως σαφώς αφήνετe να εννοηθεί γι αυτούς που θυμήθηκαν αργά -λόγω πτώχευσης και “ανακάλυψης” του μαύρου χρυσού;…
Προσωπικά, γνωρίζω, εκτιμώ και σέβομαι την ακαδημαϊκή σας γνώση και σταδιοδρομία που συνέβαλε τα μέγιστα και στην επιτελική σχεδίαση τη λειτουργία του Π.Ν. στα θέματα αρμοδιότητάς σας.
Επιτρέψτε μου, όμως, ως απλός πολίτης, να υποθέσω εγώ μια απάντηση στο αναπάντητο ερώτημά μου γιατί δεν ενεργούμε ποτέ εγκαίρως ως Κράτος.
Σε κάθε μείζον θέμα που απασχολεί τους πολίτες, οι ακαδημαϊκοί κάτοχοι της επιστημονικής γνώσης ξιφουλκούν ο ένας εναντίον του άλλου διεκδικώντας την αυθεντικότητα της προσωπικής άποψής τους. Να θυμηθούμε τους σεισμούς και τους καταξιωμένους επιστήμονες που αντί να μας ενημερώσουν “σφάζονται στα παράθυρα”; Να θυμηθούμε τις γρίπες πουλερικών και γουρουνιών με τους καταξιωμένους επιστήμονες να προσηλυτίζουν φανατικούς οπαδούς του μπολιάσματος ή του μη μπολιάσματος; Ή τους οικονομολόγους πιο πρόσφατα;
Ως απλός πολίτης σήμερα, ενημερώνομαι από τον καταξιωμένο ακαδημαϊκό επιστήμονα κ.Φωτίου ότι αυτά που έμαθα από έναν άλλον καταξιωμένο επιστήμονα, τον κ.Κοσσιώρη και ακούω και άλλους καταξιωμένους σερ και καθηγητές (Μαρκεζίνη, Καρυώτη, Μηλιαράκη)να συμφωνούν, τα έμαθα στραβά. Και όχι μόνο, αλλά δεν προσφέρω και τίποτα, απεναντίας αποπροσανατολίζω την κοινή γνώμη αν τα αναπαράγω όπως δεν δικαιούμαι να το κάνω λόγω ιδιότητας. Τελικά, αν η ακαδημαϊκή κοινότητα με δάφνες σπουδών και προσφοράς γνώσης δεν μπορεί να συνεννοηθεί και να καταλήξει στη διαμόρφωση κοινής εθνικής γραμμής, περιμένουμε από τους διαχειριστές της εξουσίας να αποφασίσουν;
Οι Τούρκοι, χωρίς να έχουν μονογράψει, υπογράψει ή κυρώσει τη σύμβαση του 82, εφάρμοσαν την ΑΟΖ (και τα 12ν.μ.) από το 1986 στη Μαύρη Θάλασσα! Ναι, δεν έχει νησιά εκεί, ναι σ’ εμάς το θέμα είναι πιο σύνθετο, ναι καταλαβαίνουμε ότι και συμβιβασμούς θα κάνουμε αλλά μήπως πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσουμε στον κόσμο τι δικαιούμαστε, πόσο δίκαιο είναι νομικά, πόσο ηθικό είναι να συμβιβαστούμε ή όχι; Πολύ φοβάμαι ότι μέχρι να συναποφασίσουμε, η λύση θα μας επιβληθεί εκ των έξω όπως είναι η διαχρονική μοίρα αυτού του τόπου. Μοίρα που προδιαγράφουμε όλοι εμείς, ειδικοί και μη, στην αέναη υπεράσπιση του εγώ μας. Του χειρότερου εχθρού μας που, να είστε βέβαιος, τόσο ο κ.Καλογεράκης όσο κι εγώ “πολεμούμε” χρόνια τώρα.
Σε κάθε περίπτωση, εκτιμώ ότι η συζήτησή μας μπορεί να μη διαφώτισε πλήρως όποιον την παρακολούθησε αλλά έδωσε πολύ τροφή για σκέψη και περαιτέρω αναζήτηση της αλήθειας.
Με εκτίμηση
Υ.Γ. Οι ψαράδες της FYROM μπορούν να ψαρεύουν χωρίς στο Αιγαίο και με το σημερινό καθεστώς και να στέλνουν τα ψάρια τους στα Σκόπια από την πόλη μου τη Θεσσαλονίκη. Αν το κόστος ανακήρυξης της ΑΟΖ είναι η υποχρεωτική άδεια στους ψαράδες της FYROM να ψαρεύουν στη θάλασσά μας, ε, αυτό θα αντισταθμιστεί πολλαπλάσια από τον αποκλεισμό των Ιταλών ψαράδων που λιανίζουν το Αιγαίο, το Κρητικό, το Λυβικό, το Ιόνιο κλπ ΣΗΜΕΡΑ με αφρόδυχτα χιλιομέτρων όσο δεν διακηρύσσουμε την δικαιούμενη ΑΟΖ μας.
Παρακολουθώ με ενδιαφέρον την κουβέντα.
Αναγνωρίζω την αγωνία των απλών πολιτών (σαν κι εμένα) για τα τεκταινόμενα.
Αντιλαμβάνομαι επίσης την μη καθαρότητα άποψης κάποιου ειδικού: είναι λογικό ο κάτοχος μιας εξειδικευμένης άποψης, που άπτεται των εθνικών συμφερόντων, να είναι φειδωλός.
Επιτρέψτε μου όμως να διαφωνήσω σε κάτι.
Δεν είναι προς το εθνικό συμφέρον να συστήνεται “σιγή ασυρμάτου”. Αν υποθέσουμε ότι μία άποψη μπορεί να προσδώσει επιχειρήματα στην άλλη πλευρά, είναι νομίζω αφελές να πιστεύουμε ότι, η άλλη πλευρά δεν το έχει ήδη σκεφτεί.
Στο κάτω-κάτω είναι υποχρέωση και ευθύνη των ηγετών να βρουν το αντεπιχείρημα που θα προσδώσει το απαιτούμενο βάρος που απαιτείται.
Τέλος, ένα σχόλιο για τη φράση: “…ναι καταλαβαίνουμε ότι και συμβιβασμούς θα κάνουμε…” του κυρίου Γκορτζή.
Αυτό δεν το καταλαβαίνουμε όλοι κύριε Γκορτζή. Εν πάση περιπτώσει όμως, αν δεν γίνεται αλλιώς, αν διακυβεύεται π.χ. η συνέχιση ύπαρξης της χώρας, τότε, είναι λανθασμένη η κρατούσα αντίληψη, η οποία επιτρέπει -ήδη και συνεχώς- συμβιβασμούς σε όλο το μήκος και το πλάτος και το βάθος και το ύψος του Αιγαίου.
Μπορεί ο υποτιθέμενος συμβιβασμός να μην γίνει με την Τουρκία αλλά στο συλλογικό υποσυνείδητο το δικό μας, αυτή θα τον καρπωθεί.
Και στην απευκταία αυτή περίπτωση θα τεθεί το -λανθασμένα ίσως αλλά θα τεθεί- συλλογικό δίλημμα: και πάλι γκιαούρης ή και πάλι επαναστάτης;
Προφανώς και δεν αναφέρομαι σε συμβιβασμούς του είδους αυτών που διαχρονικά γίνονται και στο συλλογικό υποσυνείδητο έχουν ήδη διαμορφώσει την εντύπωση “γκιαούρη”. Αναφέρομαι σε ενδεχόμενους συμβιβασμούς ένθεν και ένθεν που εκτιμώ ότι μπορούν να γίνουν μόνο αν γνωρίζουμε εκ των προτέρων και συμφωνούμε ΟΛΟΙ ποιά είναι τα δικαιώματά μας, ποιά είναι των διπλανών και ποιό είναι το συμφέρον της χώρας.
Κ. Γκορτζή
Πήρα το μήνυμά σας και νομίζω πως έχει όντως μεσολαβήσει αρκετά κατατοπιστική συζήτηση που έχει δώσει στοιχεία και απόψεις για όσα μου έχετε γράψει εκεί.
Όσον αφορά τον παρόντα σχολιασμό σας, καταλαβαίνω τις επιφυλάξεις σας αλλά με προβληματίζουν οι αναγωγές σας στις διαφωνίες μεταξύ των επιστημόνων (σεισμολόγων, ιατρών, νομικών, διεθνολόγων, κλπ), αφού όπως ξέρετε είναι θεμιτό να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις και κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει ότι η ακαδημαϊκή ελευθερία επιτρέπει να αναπτύσσονται, φτάνει να γίνεται με επιχειρήματα που να τις τεκμηριώνουν. Βέβαια, ξέρουμε πως η απόφαση περί της διαχειρίσεως των εθνικών ζητημάτων που συζητούμε εδώ, δεν ανήκει στους επιστήμονες, αλλά στους πολιτικούς, τους διπλωμάτες και σε κάποιες περιπτώσεις στους στρατιωτικούς (δεν αναφέρομαι φυσικά σε έκρυθμες καταστάσεις). Όπως όμως σας έχω δηλώσει κατηγορηματικά, δεν μου αρέσει να χαϊδεύουμε τα αυτιά για πολιτικό όφελος, ή πίσω από τις αναλύσεις να υπάρχει κρυφή σκέψη προς εκμετάλλευση κάθε μορφής, ή να επιχειρηματολογούμε δίκην θεσφάτου των απόψεών μας και τέλος να μην υπάρχει εμπάθεια και ανταλλάσσονται ύβρεις και επιτιμητικές αιχμές (και δυστυχώς για την ΑΟΖ έχουμε διαβάσει αρκετές τέτοιες αναφορές)
Για το σοβαρό ζήτημα της ΑΟΖ (ας αφήσω προς το παρόν την Υφαλοκρηπίδα για να συνεχίσω την συλλογιστική μου), σας έχω γράψει όσο μπορούσα αναλυτικά τις δικές μου απόψεις, που όπως θα έχετε καταλάβει είναι προϊόν βαθειάς μελέτης και έρευνας συνδυασμένων πηγών.
Μου έχετε γράψει ότι έχετε παρακολουθήσει δημοσιεύσεις πολλών ακαδημαϊκών πάνω σε αυτό το θέμα και διαπιστώνω πως έχετε πράγματι αποκομίσει αρκετές σκέψεις για να μπορείτε να καταλήξετε, καίτοι με κάποιο δισταγμό όπως καταλαβαίνω, ότι υπερτερεί σε ωφελιμότητα η ΑΟΖ. Σεβαστό. Μου έχετε παραθέσει μάλιστα και αντιεπιχειρήματα πολύ εύστοχα για την αλιεία. Δεν θα σταθώ περισσότερο σε αυτό, αλλά η ΑΟΖ περιλαμβάνει και αρκετά άλλα ζητήματα, όπως προστασίας του θαλασσίου περιβάλλοντος, ελέγχου των εμπορικών και των δεξαμενοπλοίων όταν διέρχονται, κανονισμούς ναυπηγικών προδιαγραφών όπως υπάρχουν και έχουν τυποποιηθεί από τον ΙΜΟ κ. α., και ας τα διαβάζουμε όλα αυτά και από την πλευρά των χρηστών και όχι μόνον των κατόχων της ζώνης.
Μου αρκεί ότι έχετε πεισθεί για την ωφελιμότητα της ΑΟΖ, ασχέτως των δικών μου προβληματισμών και επιφυλάξεων. Εγώ δεν συμμερίζομαι την ίδια άποψη αφού έχω καταλήξει πως η ΑΟΖ δεν είναι πανάκεια, και δεν είναι μόνο τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο. Αντιθέτως Υφαλοκρηπίδα είναι αυτά μόνο, χωρίς όλα τα άλλα!
Αλλά και αν ακόμη αντιδρώ επιμόνως είναι γιατί να υπάρχει τέτοιος ζήλος και αγωνία οριοθετήσεως ΑΟΖ και όχι Υφαλοκρηπίδας, όταν και οι δύο θαλάσσιες ζώνες θέλουν τις ίδιες προϋποθέσεις για την οριοθέτηση. Και επίσης επειδή έχω σοβαρούς προβληματισμούς και ένσταση, γιατί να δημιουργούμε στην διεθνή κοινότητα την αίσθηση ότι έχουμε άλλο ένα θέμα τριβής ειδικά με την Τουρκία, αφού αυτό που θα συμβεί με την οριοθέτηση της ΑΟΖ, θα συμβεί και με την Υφαλοκρηπίδα, την οποία πολύ σωστά την έχουμε τοποθετήσει ως νομική διαφορά από το 1974 και πήγαμε και στο ΔΔΧ έστω και μονομερώς, εκτός εάν με την οριοθέτηση της ΑΟΖ νομίζουμε πως θα κερδίσουμε περισσότερα. Σε αυτό το τελευταίο διαφωνώ κατηγορηματικά. Σας έχω γράψει παραπάνω τις απόψεις μου αναλυτικά.
Μου έχετε αναφέρει τις απόψεις του κ. Μηλιαράκη στο άρθρο του με τα 12 σημεία-απαντήσεις για την οριοθέτηση της Υφαλοκρηπίδας. Με αιχμή την «equity».
Τώρα βέβαια πάνω σε αυτή την ανάλυση τι να πω;;; Αν περιοριστώ στο ότι από τις παραγράφους 9 και επέκεινα δεν βλέπω με τι επιστημονικά και νομικά διηθημένο προσφέρουν κάτι ουσιαστικό στα εθνικά ζητήματα θα μου πείτε πως μεροληπτώ, όταν όμως έχω επεξεργαστεί και πάλι σε βάθος αυτά τα σημεία, αναλύσεις τέτοιας προχειρότητας με προβληματίζουν. Δεν μπορώ να συμφωνήσω με την άποψη πως άλλοι κανόνες του διεθνούς δικαίου ή άλλες διατυπώσεις ακόμη και στις ανεπίδεκτες τροποποιήσεως Συνθήκες Ειρήνης ή Συνθήκες που καθορίζουν εδαφικό καθεστώς (erga omnes), μπορούν να μεταβάλλουν την «equity», αφού είναι κατοχυρωμένη αρχή αποδόσεως δικαιοσύνης, σύμφωνα με το άρθρο 38 του Καταστατικού του ΔΔΧ και με βάση αυτήν όλα τα Κράτη του ΟΗΕ αναμένουν τις αποφάσεις του, ενώ παράλληλα και οι εθιμικοί πλέον κανόνες οριοθετήσεως ΑΟΖ και Υφαλοκρηπίδας, που έχουν προσδιοριστεί με τα άρθρα 74 και 83 της Συμβάσεως του 1982, καθορίζουν την equitability ως απαραίτητη προϋπόθεση για δίκαιο αποτέλεσμα.
Όσον αφορά την μέχρι την παράγραφο 9 ανάλυση, εκ των «12 απαντήσεων για την Υφαλοκρηπίδα» του κ. Μηλιαράκη, θα σας συνιστούσα το βιβλίο του νυν Επίκουρου Καθηγητή του Παντείου Παν/μίου κ. Άγγελου M. Συρίγου “The Status of the Aegean Sea According to International Law” ISBN 960-232-832-0 Sakkoulas, για την νομικά άριστα τεκμηριωμένη ενημέρωση επί του εδαφικού καθεστώτος του Αιγαίου και τις τουρκικές εδαφικές και άλλες διεκδικήσεις (Χωρική Θάλασσα, Υφαλοκρηπίδα, γκρίζες ζώνες, FIR, SAR).
Και λίγα λόγια για τους «συμβιβασμούς».
Καταρχάς να κάνουμε μία παραδοχή. Θα συζητήσουμε για «οριοθέτηση» και όχι για διακήρυξη, αφού αυτή η τελευταία μπορεί να γίνει ανά πάσα στιγμή προς τον Γεν. Γραμματέα του ΟΗΕ, και όπως έχω αναφερθεί σε αυτό σε προηγούμενο σχολιασμό, δεν επιφέρει κανένα νομικό αποτέλεσμα, δηλαδή δεν σημαίνει πως η διακήρυξη σημαίνει και άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων που καθορίζει η Σύμβαση 1982 (να σημειωθεί ότι η Σύμβαση αυτή έχει περιέλθει και στον χώρο του εθιμικού δικαίου άρα δεσμεύεται και η Τουρκία και ας μην την κυρώσει ποτέ).
Για την οριοθέτηση λοιπόν (πολύ συνοπτικά), είτε καθίσουμε σε τραπέζι διαπραγματεύσεως είτε πάμε σε δικαστήριο (οπότε χρειάζεται να γίνει «συνυποσχετικό»), πρέπει προηγουμένως να ξεκαθαρίσουμε: 1) το εύρος της χωρικής θάλασσας, 2)το καθεστώς κυριαρχίας των εδαφών που θα συμμετάσχουν στην οριοθέτηση, 3)την φυσιογνωμία των νησιών και των βράχων σύμφωνα με το άρθρο 121 (δικαίωμα ή όχι σε ΑΟΖ), και την αποδεκτή επήρεια συμμετοχής (πλήρη ή περιορισμένη και σε ποιο ποσοστό), 4) αν πάμε σε δικαστήριο να αποδεχτούμε την δικαιοδοσία του.
Συνεπώς γίνεται αντιληπτό πως σε αυτή την διαδικασία κάπου θα γίνουν κάποιοι συμβιβασμοί!!!
Και τέλος θα αναφερθώ στην παράγραφο που γράφετε: «αλλά μήπως πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσουμε στον κόσμο τι δικαιούμαστε, πόσο δίκαιο είναι νομικά, πόσο ηθικό είναι να συμβιβαστούμε ή όχι; Πολύ φοβάμαι ότι μέχρι να συναποφασίσουμε, η λύση θα μας επιβληθεί εκ των έξω όπως είναι η διαχρονική μοίρα αυτού του τόπου. Μοίρα που προδιαγράφουμε όλοι εμείς, ειδικοί και μη, στην αέναη υπεράσπιση του εγώ μας. Του χειρότερου εχθρού μας που, να είστε βέβαιος, τόσο ο κ.Καλογεράκης όσο κι εγώ “πολεμούμε” χρόνια τώρα»
ΣΑΣ διαβεβαιώνω ότι και εγώ ποτέ δεν έβαλα μπροστά στην υπερασπιστική γραμμή των επιχειρημάτων που χρησιμοποιούσα τις δικές μου απόψεις, όταν ήξερα πως απόψεις άλλων, νομικά πιο τεκμηριωμένες, μου εξασφάλιζαν το επιθυμητό αποτέλεσμα (και άλλωστε εκεί βρίσκεται και η αξία της βαθειάς μελέτης και προσωπικής αυτογνωσίας), απέναντι ακόμη και σε ενδογενείς «διαξιφισμούς». Έχω ζήσει αμέτρητες τέτοιες «εσωτερικές» διαμάχες, και με υπερηφάνεια θυμάμαι πόσες φορές έχω βρεθεί σε εθνικές επιτυχείς προσπάθειες στο εξωτερικό.
ΝΑ ξεκαθαρίσουμε στον κόσμο τι;;; ότι όταν και εφόσον ο «ξένος παράγων» θελήσει να λυθούν τα ζητήματα αυτά, θα λυθούν;;; Αυτό το ξέρουμε όλοι. Το πώς θα λυθούν έχει σημασία και αυτό δεν εξαρτάται από την νομική επιχειρηματολογία αλλά από τα διπλωματικά ερείσματα και συμμαχίες. Εκεί συμφωνώ απόλυτα με τον κ. Β. Μαρκεζίνη!!! Όπως έχω συμφωνήσει και υποστηρίζω ανεπιφύλακτα ότι, η ΙΣΧΥΣ είναι ο συντελεστής και ο μοχλός που διαμορφώνει, τροποποιεί και εφαρμόζει το διεθνές δίκαιο.
Παύλος Γ. Φωτίου
Αγαπητέ κύριε καθηγητά,
έγινε κατανοητή η νομική βάση εκκίνησης της νομικής σας άποψης για την ΑΟΖ. Και για τους “συμβιβασμούς” που έθιξα κι εγώ και που είναι αναπόφευκτοι άλλωστε και για τα δύο εμπλεκόμενα μέρη λόγω της νομικής και γεωγραφικής πολυπλοκότητας. Εξακολουθώ βεβαίως να θεωρώ χρήσιμη τη διακήρυξη της ΑΟΖ έστω και ως μοχλό πίεσης προς την άλλη πλευρά για να δεχθεί τις νόμιμες διαδικασίες οριοθέτησης. Συμφωνώ μαζί σας ότι η ευθυδικία θα παίξει ρόλο σε όποια μέθοδο και αν καταλήξουμε-συναποφασίσουμε.
Αυτό που, ως απλοί πολίτες, θα θέλαμε είναι να μη φτάσουμε ακόμα μια φορά στο “ΝΑ ξεκαθαρίσουμε στον κόσμο τι;;; ότι όταν και εφόσον ο «ξένος παράγων» θελήσει να λυθούν τα ζητήματα αυτά, θα λυθούν;;;” γιατί αυτή η διαπίστωση από τη μια εκμηδενίζει όποια άποψη κατατίθεται από τους ακαδημαϊκούς ειδικούς ή απλά ενημερωμένους μαθητές τους και από την άλλη συντηρεί το σύνδρομο του “γκιαούρη” υποταγμένου που είμαι σίγουρος ότι δεν εκφράζει ούτε εσάς, ούτε τον κ.Καλογεράκη, ούτε τους συσχολιαστές μας.
Ευχαριστώ για την παραγωγική συζήτηση
Οι ενδεχόμενοι συμβιβασμοί ένθεν και ένθεν είναι φυσιολογικά αποδεκτοί αρκεί να έχει χαρτογραφηθεί πλήρως το ανατολίτικο παζάρι, το οποίο προχωράει 3 βήματα και “συμβιβάζεται” κάνοντας 1 ή 2 βήματα πίσω.
Θέλω να πιστεύω ότι αυτά συνυπολογίζονται αλλά και μόνο η αναφορά μου, μαρτυρά έλλειψη απολύτου εμπιστοσύνης προς την ηγεσία μας και αυτό είναι ένα αδύναμό μας σημείο, είτε έχω δίκιο είτε έχω άδικο.
Είναι όμως γεγονός ότι “η μόνη διαφορά μας με την τουρκία” έχει πάψει εδώ και καιρό να είναι τόσο μόνη. Επομένως, εδώ, έχει δημιουργηθεί μία δυναμική η οποία οφείλει να ανασχεθεί.
Νομίζω ότι στο σημείο αυτό, αν έχω αντιληφθεί σωστά την άποψη του κυρίου Φωτίου, συμφωνώ με τον καθηγητή.
Δεν συμφωνώ ίσως, στον “ξένο παράγοντα”. Με την έννοια ότι υπάρχουν αρκετοί ξένοι παράγοντες και κάποιοι μπορεί να μη θέλουν αλλά κάποιοι άλλοι μπορεί να θέλουν να λυθούν τα ζητήματα. Είναι -συμφωνώ και πάλι- θέμα κατάλληλων συμμαχιών.
Αν μου επιτρέπει όμως ο σεβαστός, κύριος καθηγητής, γράφετε στο τέλος του σχολίου σας ότι:
“…Το πώς θα λυθούν έχει σημασία και αυτό δεν εξαρτάται από την νομική επιχειρηματολογία αλλά από τα διπλωματικά ερείσματα και συμμαχίες. Εκεί συμφωνώ απόλυτα με τον κ. Β. Μαρκεζίνη!!! Όπως έχω συμφωνήσει και υποστηρίζω ανεπιφύλακτα ότι, η ΙΣΧΥΣ είναι ο συντελεστής και ο μοχλός που διαμορφώνει, τροποποιεί και εφαρμόζει το διεθνές δίκαιο.”
Διακρίνω μία αντίφαση όταν γράφετε ότι ο τρόπος επίλυσης δεν εξαρτάται από τη νομική επιχειρηματολογία (βασισμένη προφανώς στο Διεθνές Δίκαιο) ενώ καταλήγετε ότι, μοιραία, ο ισχυρός είναι αυτός που θα εφαρμόσει -έστω και κατά το δοκούν- το Διεθνές Δίκαιο.
Αγαπητέ Ναύαρχε κ. Γκορτζή
Θα σας στείλω μέσω email, κάποια χρήσιμα στοιχεία και περισσότερη βιβλιογραφία οψέποτε έχετε χρόνο και θέλετε να εντρυφήσετε πιο βαθειά σε αυτά τα ζητήματα. Σας σημειώνω την γνώμη μου ότι, η αρθρογραφία στα καθημερινά ή περιοδικά έντυπα και οι συνεντεύξεις στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, δεν είναι ενδεικτικά επιστημονικής αρτιότητας για τον απλό λόγο ότι δεν υπάρχει συζήτηση ουσιαστική και όλα λέγονται δίκην αποφθέγματος!!!
Μου γράφετε: «Εξακολουθώ βεβαίως να θεωρώ χρήσιμη τη διακήρυξη της ΑΟΖ έστω και ως μοχλό πίεσης προς την άλλη πλευρά για να δεχθεί τις νόμιμες διαδικασίες οριοθέτησης»
Σας απαντώ ότι, η διακήρυξη της ΑΟΖ αντιθέτως, δεν θα ασκήσει καμία πίεση στην άλλη πλευρά αλλά σε εμάς τους ιδίους που πρέπει στην συνέχεια ή να τηρήσουμε σιγή (πράγμα που θα μας γελοιοποιήσει), ή για να υλοποιήσουμε την οριοθέτηση θα πρέπει να καθίσουμε σε ουσιαστικές διαπραγματεύσεις, ή να διαπραγματευτούμε (ομοίως) «συνυποσχετικό» παραπομπής σε δικαστήριο. Και πάλι επαναφέρω ως σκέψη και απορία, γιατί όμως να θέλουμε ΑΟΖ, δείχνοντας στους αδιάφορους διεθνώς εταίρους, ότι ξεκινάμε μια ακόμη ιστορία τριβής;;; αφού μας αρκεί ο βυθός και το υποθαλάσσιο υπέδαφος της Υφαλοκρηπίδας, που από 37ετίας έχουμε υποχρέωση να οριοθετήσουμε παραπέμποντάς την στη Χάγη;;; (και μάλιστα περιμένουμε αυτό το στραβοπάτημα στην γωνία για άλλα ζητήματα-και ο νοών νοείτω- και καλό να μην συνεχίσω με αυτήν την παρατήρηση- βέβαια θα μου πείτε πως και οι άλλοι δεν είναι χαζοί, και μάλιστα μπορώ να πω αντιθέτως πως είναι πολύ καλά μελετημένοι, και πάλι καλό είναι εδώ να μην συνεχίσω).
Όσον αφορά την φράση σας «…την άλλη πλευρά για να δεχθεί τις νόμιμες διαδικασίες οριοθέτησης». Η άλλη πλευρά έτσι ή αλλιώς θα ακολουθήσει τις νόμιμες διεθνώς διαδικασίες και δεν θα «εκβιασθεί» με την δική μας διακήρυξη. Και θα τις ακολουθήσει επειδή δεν υπάρχει τρίτη νόμιμη διαδικασία.
Όσον αφορά τον σχολιασμό που κάνατε στην δική μου προγενέστερη παρατήρηση: «ΝΑ ξεκαθαρίσουμε στον κόσμο τι;;; ότι όταν και εφόσον ο «ξένος παράγων» θελήσει να λυθούν τα ζητήματα αυτά, θα λυθούν;;;», ίσως δεν έγινε κατανοητή η παρατήρησή μου ως προς την ουσία της ότι ήθελα να τονίσω πως: εάν τα δεδομένα εκμεταλλεύσεως των πόρων είναι τόσα και προσοδοφόρα, ο «ξένος παράγων» θα πιέσει στην εξεύρεση λύσεως και θα υπάρξει λύση!!!. Νομίζω ότι είναι επομένως αλλιώτικη η τοποθέτηση που έκανα σε συνάρτηση με την διαπίστωση που μου αποδίδετε γράφοντας: «γιατί αυτή η διαπίστωση από τη μια εκμηδενίζει όποια άποψη κατατίθεται από τους ακαδημαϊκούς ειδικούς ή απλά ενημερωμένους μαθητές τους και από την άλλη συντηρεί το σύνδρομο του “γκιαούρη” υποταγμένου που είμαι σίγουρος ότι δεν εκφράζει ούτε εσάς, ούτε τον κ.Καλογεράκη, ούτε τους συσχολιαστές μας». Προς επίρρωση ότι θα πρέπει να είστε σίγουρος πως δεν έχω ούτε με εκφράζει «το σύνδρομο του “γκιαούρη” υποταγμένου», θα αναφερθώ απλώς σε κάποια σημεία σχολίων που είχα διατυπώσει σε αυτές τις σελίδες ανταλλαγής απόψεων, όπου σας έγραφα για «μολών λαβέ», «νυν υπέρ πάντων ο αγών» και «γαία πυρί μειχθήτω»!!! Και αυτή ανέκαθεν η άποψη με χαρακτήριζε (έχω αφήσει σχετικούς υπαινιγμούς πιο πάνω σε διάφορα σχόλιά μου, αλλά και εδώ δεν θέλω να πω πως είμαι ή ήμουν περισσότερο Έλληνας να σκέφτομαι έτσι!).
Κ. Γκορτζή, ευχαριστώ για την γόνιμη ανταλλαγή απόψεων και αν θελήσετε και εφόσον χρειαστεί μπορούμε και με το email να ανταλλάσσουμε απόψεις και για άλλα θέματα.Ευχαριστώ για τις απόψεις σας που μου εμπιστευτήκατε.
Παύλος Γ. Φωτίου
(για τον συσχολιαστή)
κ. Κώστα
Θεωρώ σκόπιμο κάποιες σκέψεις μου απαραίτητες για δύο σημεία που έχετε θίξει.
(Δεν σας κρύβω πως ένα από τα θέματα που αγγίζετε είναι εξαιρετικά πολύπλοκο, αλλά θα το προσπαθήσω παρακάτω).
Επειδή λοιπόν έχετε γράψει: «Διακρίνω μία αντίφαση όταν γράφετε ότι ο τρόπος επίλυσης δεν εξαρτάται από τη νομική επιχειρηματολογία (βασισμένη προφανώς στο Διεθνές Δίκαιο) ενώ καταλήγετε ότι, μοιραία, ο ισχυρός είναι αυτός που θα εφαρμόσει -έστω και κατά το δοκούν- το Διεθνές Δίκαιο. Είναι όμως γεγονός ότι “η μόνη διαφορά μας με την τουρκία” έχει πάψει εδώ και καιρό να είναι τόσο μόνη. Επομένως, εδώ, έχει δημιουργηθεί μία δυναμική η οποία οφείλει να ανασχεθεί».
Να πάρουμε τα πράγματα με κάποια σειρά διαλεκτικής, ώστε να διευκρινιστούν και οι δικές μου σκέψεις σχετικά με το «διεθνές δίκαιο» και την «ισχύ» των Κρατών, αλλά συνάμα και τα όποια συμπεράσματα βγαίνουν από τα όσα έγραψα, ή το δικό σας συμπέρασμα εάν η «μόνη διαφορά» δεν είναι πλέον μόνη και πως η δυναμική που έχει δημιουργηθεί, και φυσικά εννοείτε την σώρευση και άλλων τουρκικών διεκδικήσεων, οφείλει να αναχαιτισθεί. Για αυτό το δεύτερο, δηλαδή την διεκδικητική πολιτική της Τουρκίας, αυτό δεν σημαίνει κατ’ ουδένα τρόπο πως η δική μας πολιτική που θέλει να παρουσιάζει ως μοναδική εκκρεμότητα την επίλυση της διαφοράς ως προς την οριοθέτηση της Νομικής Υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου μέσω του μηχανισμού ειρηνικής διευθετήσεως των διαφορών που είναι το ΔΔΧ, αν το σκεφτούμε βαθειά, νομίζω πως είναι η πλέον σώφρων (και ας μην το αναλύσουμε εδώ).
Όσον αφορά το τεράστιο κατά την γνώμη μου θέμα «δίκαιο» και «ισχύς», θα προσπαθήσω να περιγράψω πολύ συνοπτικά και με σίγουρο κίνδυνο ότι αυτή η απλοποίηση δεν είναι επαρκώς και σοβαρά τεκμηριωμένη, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς στην προκειμένη περίπτωση αυτής της θεωρητικής συζητήσεως, γιατί πιστεύω ακράδαντα (και αυτό αποτελεί και σημείο τριβής σε αρκετές ακαδημαϊκές συζητήσεις), ότι η «ισχύς» των κρατών είναι, από την εποχή της περίφημης διπλωματίας των κανονιοφόρων, αφ’ ότου δηλαδή συνειδητοποιήθηκε πλέον ποια είναι η δυναμική της έννοιας της συμμετοχής των κρατών – μοναδικών έως τότε υποκειμένων του διεθνούς δικαίου- στην δικαιοπαραγωγική διαδικασία, η πρακτική των οποίων διαμόρφωνε τους εθιμικούς και στην συνέχεια συμβατικούς κανόνες του διεθνούς δικαίου, η καθοριστική συνιστώσα όχι μόνο στην διαμόρφωση των κανόνων, αλλά (επίσης σημαντικό) και στην εφαρμογή και τήρηση εφαρμογής τους. Άρα, στην περίπτωση των θεμάτων που μας απασχολούν, τα ισχυρά κράτη (να μην παρεξηγηθώ- εννοώ αυτά που είναι, αυτά που είναι συγκυριακά και λόγω θέσεως ή διεθνών ερεισμάτων, κλπ. – ανάλυση που θέλει χρόνο και χώρο), όπως έχει διαμορφωθεί το σύγχρονο διεθνοδικαιϊκό σύστημα, έχουν τους κατάλληλους «μοχλούς» (να μην μπούμε σε λεπτομέρειες), να εξασφαλίζουν για τον εαυτό τους και τους προστατευόμενους τους, αν μη τι άλλο ανοχή ακόμη και σε κραυγαλέες παραβιάσεις των διεθνοδικαιϊκών κανόνων, ή τέλος –τέλος, να μπορούν να επιβάλλουν την τήρηση των υφισταμένων κανόνων, βασισμένη στην δική τους ερμηνεία και πρόσληψη, με διπλωματικο-πολιτικές παρεμβάσεις (ακόμη και στο «ευάλωτο» ΔΔΧ).
Γι’ αυτό και συμφωνώ κατηγορηματικά με τον καθηγητή Sir Β. Μαρκεζίνη στην αναπροσαρμογή της διπλωματίας και την εκμετάλλευση κάθε δυνητικής συμμαχίας-ευκαιρίας (το βιβλίο του για το θέμα έχει σημαντικές προτάσεις).
Παύλος Γ. Φωτίου
Κύριε Φωτίου,
πράγματι ως μη μόνη πλέον διαφορά με την τουρκία εννοώ “την σώρευση και άλλων τουρκικών διεκδικήσεων” όπως ευκρινέστερα εμού, γράφετε.
Τείνω δε -και νομίζω το άφησα να υπαινιχθεί στο προηγούμενο σχόλιό μου- να ενστερνιστώ την άποψή σας ότι η “επίλυση της διαφοράς ως προς την οριοθέτηση της Νομικής Υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου μέσω του μηχανισμού ειρηνικής διευθετήσεως των διαφορών που είναι το ΔΔΧ…είναι η πλέον σώφρων”.
Δεν σας κρύβω στο σημείο αυτό ότι, αρχικώς, ίσως επηρεασμένος από έναν ξαφνικό βομβαρδισμό πληροφοριών περί της ΑΟΖ, θεωρούσα και εγώ ότι η ΑΟΖ διευκολύνει τα πράγματα.
Δεν είμαι σίγουρος πια ότι είναι όντως έτσι.
Σε κάθε περίπτωση, ως αδαής και έχοντας κατά νου ότι ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες, ο αρχικός μου ενθουσιασμός υπέρ της ΑΟΖ έχει μεταβληθεί σε κριτική στάση απέναντί της.
Σχετικά με το δίπολο Ισχύς – Δίκαιο, αναγνωρίζω ότι δεν μπορείτε να επεκταθείτε, όπως άλλωστε και εσείς επισημαίνετε, επομένως δεν σχολιάζω οτιδήποτε χωρίς αυτό να σημαίνει ότι διαφωνώ σε κάτι.
Αν ήθελα να κάνω όμως ένα σχόλιο, γενικό, θα έλεγα ότι είναι απολαυστικό οτιδήποτε δίνει τροφή για σκέψη, συμβάλλοντας δηλαδή στην διεύρυνση του πεδίου σκέψης.
Δεν έχω παρά να σας ευχαριστήσω γι’ αυτό.
Με εκτίμηση
κώστας
Σαφώς και η Ελλάδα οφείλει να συνεργαστεί με τις Μ.Δυνάμεις για να αποκτήσει το ακριτικό
Καστελόριζο δικαίωμα ΑΟΖ ώστε την πολιτική και οικονομική υπερροχή να έχει η Ελλάδα και όχι
η Τουρκία με τον Λίβανο και τη Συρία.
Είναι τόσο ρευστή και περίπλοκη η κατάσταση που εάν η Ελλάδα χάσει την μάχη του ΑΟΖ κινδυνεύει άμεσα να δεί την Κύπρο και τα νησιά του Αιγαίου να διχοτομούνται.Το αποτέλεσμα θα είναι νέα
προσφυγιά και συνεχιζόμενη μείωση της εδαφικής κυριαρχίας.
Νεκτάριος Κατσιλιώτης
Ιστορικός-Εκδότης
Αγαπητέ συσχολιαστή κ. Κώστα
Ευχαριστώ για την καλή σας προαίρεση και εκτιμώ την διάθεσή σας για γόνιμη συμμετοχή σε αυτές τις σελίδες ανταλλαγής απόψεων, γιατί όπως και εσείς έχετε διαπιστώσει, και άλλωστε για τον λόγο αυτόν συμμετέχω, διακρίνονται από σοβαρότητα και επιδιώκουν τεκμηριωμένες συζητήσεις.
Με εκτίμηση
Παύλος Γ. Φωτίου
ΥΓ. Και βέβαια το προσωπικό μου email, που έχω αφήσει περιγραφικά σε κάποιο σχόλιό μου παραπάνω, είναι ανοικτό για συζήτηση και για άλλα συναφή με το διεθνές δίκαιο θέματα.
Καλησπέρα
Άκουσα μια δήλωση της Τουρκίας, ότι το Καστελόριζο δεν ανήκει στο Αιγαίο αλλά στη Μεσόγειο.
Θα καταλάβαινα για ποιο λόγο θα έλεγαν, αν έλεγαν ότι δε μας ανήκει το Καστελόριζο, αλλά με το να δηλώνουν ότι ανήκει στη Μεσόγειο, τι προσπαθούν να κερδίσουν; Αφού δεν αλλάζει κάτι ως προς την ΑΟΖ όπου και να ανήκει το Καστελόριζο.