Πολύς λόγος γίνεται τον τελευταίο καιρό για την άνοδο του ρεύματος της ακροδεξιάς σε Εθνικό και Ευρωπαϊκό επίπεδο. Σπανίως ωστόσο επιχειρείται η παράκαμψη των περιγραφικών στοιχείων της ερεύνης. Η μεταπολεμική ακροδεξιά άλλωστε δεν είναι δα και ένα χθεσινό φαινόμενο που ανέκυψε ερήμην των αναλυτών. Ποσοτικές αναλύσεις διαθέτουμε άφθονες και από την Αυστρία και από την Γαλλία. Πολύ φοβούμαι όμως πώς οι περισσότερες εξ αυτών ηκολούθησαν ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό μοντέλο είτε διότι όντως υπήρξε τέτοια πρόθεση, είτε διότι το μοντέλο αυτό ήτο «politically correct» εκείνη την εποχή με αποτέλεσμα δημοσκόποι και πολιτικοί αναλυτές να μην είναι απολύτως έντιμοι πρωτίστως απέναντι στον εαυτό τους.
Στην Βουλγαρία, στην Τσεχία, στην Ουγγαρία, στην Σλοβακία, στην Ιταλία, ακόμη και στην Βρετανία του μυθικού “προαιώνιου Κοινοβουλευτισμού”, η άκρα δεξιά σημειώνει ηχηρά εκλογικά αποτελέσματα σε επίπεδο Εθνικό ή Ευρωπαϊκό. Ένα πρόσφατο ρεπορτάζ του CNN είναι ενδεικτικό: «Ακροδεξιές ομάδες της Μεγάλης Βρετανίας υπεραμύνονται των σχέσεων τους με το Κόμμα του Τσαγιού». Ανησυχητικό δε είναι, ότι ο πρόεδρος Σαρκοζί, που υιοθέτησε έναν δεξιόστροφο Λόγο δεν φαίνεται να καρπώνεται σε μεγάλη διάρκεια την υποστήριξη του εκλογικού σώματος αφού, τα πρόσφατα σκάνδαλα απομάκρυναν τους ψηφοφόρους από το κεντροδεξιό κόμμα. Από την άλλη, υπάρχει η αίσθηση στην Γαλλία ότι ο Λόγος του νυν Προέδρου ήτο περισσότερο ωφελιμιστικός με στόχο την «αλλίευση ψηφοφόρων», παρά για να ανταποκριθεί στην ανάγκες μίας από τις υποτίθεται πιο ώριμες “κοινωνίες των πολιτών” εις την Ευρώπη. Υπό αυτό το πρίσμα, δεν είναι παράδοξο ότι η Μαρίν Λεπέν καταγράφει στις δημοσκοπήσεις αξιοσημείωτα ποσοστά και με τα τωρινά δεδομένα σπρώχνει τον Σαρκοζί εκτός β’ γύρου..
Ως επιστέγασμα αυτής της τάσεως, το κόμμα των “Αληθινών Φιλανδών ” τετραπλασίασε σχεδόν το ποσοστό του και κατέστη ρυθμιστής του πολιτικού σκηνικού. (Πόσο απειλητικός άραγε να είναι ο επιθετικός προσδιορισμός “αληθινός” για αυτούς που κατά την εκτίμηση του κόμματος δεν είναι “αληθινοί”;) Γεννάται εύλογα το ερώτημα : μήπως τελικά τα ακροδεξιά κόμματα καλύπτουν ανάγκες της Ευρωπαϊκής κοινωνίας που τα αντίστοιχα κεντρώα αδυνατούν να εκφράσουν;
Σχεδόν σε όλες τις χώρες οι αναλυτές θεωρούν πως η πτώση των οικονομικών μεγεθών και η καλούμενη με τόση ευκολία (Ιδεολογικά φορτισμένη) “ξενο-φοβία” είναι πιθανότατα και οι κύριοι λόγοι της ανόδου των ποσοστών. Όμως ήκιστα συνδέουν τους δύο αυτούς όρους με την διαχείρισή τους από τα κεντρώα κόμματα της Ευρώπης. Χρόνια τώρα, ο Λόγος που αρθρώνεται από τα τελευταία, αναδιπλώνεται κατά το δοκούν (χρηστικά) και όχι ως Λόγος που εκφράζει τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών. Η συνέργεια των πολιτικών κομμάτων από την άλλη με τον επιχειρηματικό κόσμο, τη στιγμή που ο πολίτης αισθάνεται ανίκανος να κυνηγήσει το μόνο εναπομείναν «αξιακό» όνειρο του σε μία εργαλειακή Ευρωπαϊκή οικονομία του στείρου αποτελέσματος, προκαλεί οργή που συχνά αποκωδικοποιείται ως ψήφος σε δημαγωγούς. Οι τελευταίοι, αντιλαμβανόμενοι το κενό, με χαρακτηριστική άνεση αρθρώνουν Λόγο αντισυμβατικό, που σε άλλη περίπτωση θα καλύπτετο κάτω από το πέπλο της κοινής μυστικής και ένοχης σιωπής των κεντρώων ως προς την άρθρωσή του. Ποιος όμως είναι αυτός που αρνήθηκε τον ανοικτό για την κοινωνία διάλογο σε μία φιλελεύθερη δημοκρατία;
Μάλλον για να είμαστε συνεπείς οφείλουμε να γυρίσουμε στον Φουκουγιάμα και την περίφημή του ρήση περί «τέλους της Ιστορίας». Πριν καλά καλά λήξει συναισθηματικά ο Ψυχρός Πόλεμος, ξεκίνησε στη Δύση η αντικατάσταση των παλιών Ιδεολογιών με μία νέα. Η νέα αυτή Ιδεολογία χαρακτηρίστηκε «φιλελεύθερη δημοκρατία», Ιδεολογία που εισήχθη νοηματοδοτικά στον Λόγο των περισσοτέρων Ευρωπαϊκών κομμάτων. Επέκεινα αυτού, η Εθνική κοινωνία υπονομεύθηκε με τέτοια δυναμική από το κεντρώο φάσμα, χαρίζοντας την «επιστημονικότητα» της αποδομήσεως στην σοσιαλφιλελεύθερη αριστερά. Εάν υποθέσουμε ότι αυτό έγινε για να καταπνιγεί ο μελλοντικός ολοκληρωτισμός από την ανάδυση ακροδεξιών στοιχείων που με τη σειρά τους είχαν αιματοκυλήσει την Ευρώπη, είναι προφανές ότι το εγχείρημα τούτο κάπου έχει αποτύχει.
Η Εθνική κοινωνία υποτίθεται ότι θα αποδομείτο εάν ο άνθρωπος ζούσε με ευμάρεια, θα ξεχνούσε την συλλογική του ταυτότητα και θα την αντικαθιστούσε με την ατομική. Έπειτα εισήχθησαν μετανάστες με στόχο να καλύψουν την κατώτερη τάξη (ρίχνοντας τους μισθούς) και εφόσον ο Ευρωπαίος ήτο οικονομικά εύρωστος θα ήτο και επαρκώς ανοιχτόμυαλος να υποδεχθεί με ανοιχτές αγκάλες την καινούργια παγκόσμια πολυπολιτισμική κοινωνία. Παραμένει αναπάντητο ένα ερώτημα όμως: Πότε οι πολίτες της Ευρώπης επιζήτησαν να καταργηθεί η Εθνική κοινωνία; Η απάντηση είναι απλή… Ποτέ! Οποτεδήποτε τέθηκε εμμέσως δημοψηφισματικό δίλημμα, με μόνη την υπόνοια ότι μέρος της Εθνικής Κυριαρχίας θα παραχωρηθεί στην ΕΕ (με αποκορύφωμα το Ευρω-Σύνταγμα) οι πολίτες των χωρών αυτών απήντησαν με ένα ισχυρό ΟΧΙ. Θεώρησαν τότε οι δήθεν οραματιστές της Ευρωπαϊκής Κοινότητος, ως ανώτεροι του λαϊκού αισθήματος, ότι πάση θυσία η τελευταία πρέπει να αποτελέσει έναν μετα-Ιστορικό φορέα και μετέφεραν όλες τις διατάξεις του Ευρω-Συντάγματος στη Συνθήκη της Λισσαβώνας.
Επανερχόμαστε έτσι λοιπόν στην άκρα δεξιά. Η άκρα δεξιά είναι, συν τοις άλλοις, η απάντηση των Ευρωπαίων πολιτών σε έναν εύσχημο Λόγο τριάντα συναπτών ετών, που επιδεικτικά τους αγνόησε. Η συντονισμένη Εθνική αποδόμηση ήτο ένα βίαιο πνευματικό εγχείρημα που με έμμεσο τρόπο, βίαια απαντάται, μέσω της κάλπης. Ένα ολόκληρο οικοδόμημα, αυτό της φιλελεύθερης δημοκρατίας των κεντρώων συνασπισμών, στήθηκε δίχως ουσιαστική κοινωνική προσταγή. Χειρίστηκε τον Λόγο με εργαλειακά ωφελιμιστικό τρόπο, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι οι υλικές αξίες θα αντικαταστήσουν τις υπαρξιακές που διέρχονται μέσω της ταυτότητος.
Τελικά οι αρνητές της Ιδεολογίας και δη μάλιστα της Εθνικής, χρόνια τώρα υποπίπτουν σε ένα μοιραίο σφάλμα. Προσπαθούν να δικαιολογήσουν μέσω τεχνητών ιδεολογημάτων τις προαποφασισμένες επιλογές για την Οικονομία. Δεν αρθρώνουν έναν πραγματικό Ορθό Λόγο που να νοηματοδοτεί με ειλικρίνεια, κάτω από τις πραγματικές ανάγκες των Ευρωπαίων πολιτών το μέλλον, την πορεία της κοινωνίας. Αντίθετα, με περίσσιο τυχοδιωκτισμό τον χρησιμοποιούν για να αναπαράγουν την Εξουσία. Δεν σκέφτηκαν όλοι αυτοί όμως την Θουκιδίδειο παράφραση : Όταν ο Λόγος καταστεί έρμαιο στα χέρια ακραίων ομάδων ποιο θα είναι το μέλλον της Ευρώπης; Ποιο θα είναι το δικό τους μέλλον; Φευ!
.
3 comments
Κατ’ αρχάς, διαφωνώ με τον όρο «άκρα δεξιά», διότι είναι κενός περιεχομένου. Οι όροι «δεξιά» και «αριστερά» έλκουν την καταγωγή των από την Γαλλική Επανάσταση και σήμερα μάλλον είναι ξεπερασμένοι. Αυτό που ο αρθρογράφος αποκαλεί «ακροδεξιό», εγώ θα το έλεγα εθνικό/πατριωτικό. Έτσι, η «ακροδεξιά» στροφή δεν είναι τίποτε άλλο από την ενστικτώδη αντίδραση των λαών (εθνών) της Ευρώπης στην πρόθεση του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών να τους διαλύσει. Διότι αυτή είναι η πρόθεσή του, όταν μία κλίκα τυχάρπαστων και αγνώστων ανθρώπων(*) αποφασίζει για θέματα ζωτικά, τα οποία θέτουν σε κίνδυνο όχι μόνο την εθνική κυριαρχία, αλλά και αυτή την εθνική ταυτότητα των λαών (εθνών).
(*) http://www.youtube.com/watch?v=2gm9q8uabTs
http://www.youtube.com/watch?v=dranqFntNgo
http://www.youtube.com/watch?v=LFeDr2EgAMk
Δε χρειάζεται να πάμε πολύ μακρυά για να καταλάβουμε τη φράση «οργή που συχνά αποκωδικοποιείται ως ψήφος σε δημαγωγούς»
Δείτε μόνο το 5% της Χρυσής Αυγής στον Δήμο Αθηναίων και την πρώτη εκλογή Νεοναζί αιρετού εκπροσώπου στην Ελλάδα (για να μην πω για άλλους)
Δεν είμαι βέβαιος ότι αντιλαμβάνομαι πλήρως προς το που κατατείνει το ενδιαφέρον άρθρο του κ. Καλυβιώτη. Η “άκρα δεξιά”, ως έννοια, έχει τουλάχιστον δύο όψεις, όχι απαραιτήτως του ιδίου νομίσματος. Η μία είναι πολιτική και η ετέρα οικονομική.
Η πολιτική “άκρα δεξιά” θα ηδύνατο να χαρακτηρισθή ως η συσπείρωσις του πληθυσμού πέριξ “παραδοσιακών” (και υποτίθεται επιτυχώς “δοκιμασμένων”) αξιών, ως επί παραδείγματι το ημέτερον τρίπτυχον “Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια”, ή το ναζιστικόν “Blut und Boden”, “Αίμα και Έδαφος”. Η προειρηθείσα συσπείρωσις δεν είναι παρά μία αντίδρασις, απόρροια του φαινομένου ότι πίεσις εκ των έξω δημιουργεί συσπείρωσιν εκ των έσω. Συνεπώς τα “ακροδεξιά” πολιτικά κινήματα θάλλουν εις περιόδους όπου η εξωτερική πίεσις διαμορφούται ως απειλή ή αδικία εκ των έξω και οι πληθυσμοί αντιδρούν αναλόγως. Αμφότεροι οι προπάτωρες των “ακροδεξιών” κινημάτων, ο ιταλικός Φασισμός και ο Ναζισμός, ενεφανίσθησαν, και επεκράτησαν, εις παρομοίας καταστάσεις, κατά την, ιδεολογικώς, πολιτικώς και οικονομικώς, ρευστήν περίοδον του Μεσοπολέμου. Σημειωτέον ότι αμφότεροι οι προπάτωρες είχον σοσιαλιστικήν προέλευσιν, του ιταλικού απολακτίσαντος τον σοσιαλισμόν μετά βδελυγμίας, ενώ του γερμανικού διατηρήσαντος την προσωνυμίαν μέχρι το τέλος. Ας μην παρωράται το γεγονός ότι η λέξις “Ναζισμός” είναι ακρωνύμιον του “Εθνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Εργατών”.
Η οικονομική “άκρα δεξιά” θεωρείται, τουλάχιστον εις τον 20ον αιώνα, ως η νεοφιλελευθέρα οικονομική πολιτική. Αυτή βασίζεται επί των διδαχών της Σχολής του Σικάγου (κατ’ άλλους “συμμορίας του Σικάγου”) και κυρίως του Νομπελίστα Μίλτον Φρίντμαν. Ενεφανίσθη δε ως η αντίρροπος του New Deal του Ρούσβελτ και της παρεμβατικής οικονομικής πολιτικής προταθείσης υπό του Κέϋνς. Συνελόντι ειπείν, η οικονομική “άκρα δεξιά” ευαγγελίζεται την απόλυτον ιδιωτικοποίησιν του κράτους.
Η οικονομική “άκρα δεξιά” επεδίωξε, και επέτυχε, κατά πριπτώσεις, τον εναγκαλισμόν της μετά της πολιτικής ομολόγου της με απότοκον τα στρατιωτικά καθεστώτα της νοτίου Αμερικής.
Eπανερχόμενος εις το υπό συζήτησιν άρθρον, θα ήθελα να παρατηρήσω ότι, το εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσόν CNN του Τ. Turner, μάλλον επιδιώκει ανάκτησιν του μεριδίου της αγοράς το οποίον απώλεσε από to CBS Fox, ιδιοκτησίας του ενεργού υπερασπιστού και χρηματοδότου της “υπερδεξιάς”, R. Murdoch. Τα Tea Parties εν ΗΠΑ δεν είναι παρά ολιγάριθμοι-αν και ταραξίες-νοσταλγοί του Bush του Βου-συγνώμην του Β’, μη δυνηθέντες να εύρουν ηγέτην μείζονος αναστήματος της κας Πέϊλιν. Προσωπικώς εύχομαι διακαώς την επικράτησίν των, διότι εν ή περιπτώσει επικρατήσουν θα αποχωρήση η (τέως) Μεγάλη Βρετανία της ΕΕ, απαλλάσσοντάς μας από μόνιμον-και θρασύ-υπονομευτήν. Παρακολούθησις των video που ευγενώς παραθέτει ο κ. Πατριώτης πιστοποιούν του λόγου το αληθές. Συμφωνώ ως προς τα τεκταινόμενα εν Γαλλία και Φινλανδία και ως προς τους λόγους της ανόδου της πολιτικής “ακροδεξιάς”, ήτοι την οικονομικήν κρίσιν, την ξενοφοβίαν και τον εναγκαλισμόν πολιτικών και επιχειρηματιών, όστις, παρ΄ημίν, έχει εξελιχθεί εις περιπαθή ασπασμόν με αποδέκτην της εν συνεχεία σεξουαλικής επαφής τον Ελληνικόν Λαόν-τη συναινέση του, αν όχι τη παρακλήσει του.
Ο Φ. Φουκουγιάμα, εις το ευφυές βιβλίον του, “Το Τέλος της Ιστορίας” (1992), διαβλέπει ότι η ιστορία γράφεται ως σύγκρουσις δύο αντιπάλων και, μετά την αυτοκατάλυσιν της Σοβιετικής Ενώσεως, η ιστορία λήγει λόγω μη υπάρξεως αντιπάλου. Φοβούμαι όμως ότι ηπατήθη διότι ο παρών κόσμος μόνον μονοκρατορία της φιλελευθέρου δημοκρατίας δεν είναι! Επιπροσθέτως, η βίβλος της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής είναι η θεωρία του Σ. Χάντινγκτον (“Σύγκρουσις των Πολιτισμών”, 1993) όπου προβλέπονται πολλαπλαί συγκρούσεις.
Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω καθέτως ως προς την ΕΕ. Η ΕΕ προέκυψε ως συνείδησις του γεγονότος ότι η Ευρώπη έχει κοινή καταγωγή και όλοι οι πόλεμοι, από τον εκατονταετή και εντεύθεν, δεν ωδήγησαν πουθενά. Εν ταυτώ, οι κατακερματισμένες ευρωπαϊκές οικονομίες δεν θα ηδύναντο να ανταγωνισθούν γίγαντες ως, η τότε, ΕΣΣΔ, αι ΗΠΑ και προσφάτως η Κίνα και η Ινδία. Δεν προβλέπεται καμμία αποδόμησις της εθνικής κυριαρχίας αλλά ευκταία είναι άσκησις της κρατικής κυριαρχίας εις τα πλαίσια του κοινού συμφέροντος. Το γεγονός ότι τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα επιχειρούν να καταστήσουν την ΕΕ όργανον των νεοφιλελευθέρων επιδιώξεών τους δεν σημαίνει ότι οι πολίτες πρέπει να το επιτρέψουν. Ασφαλώς υπάρχουν εθνικοί ανταγωνισμοί στα πλαίσια της ΕΕ και προσπάθεια επιβολής απόψεων, πολιτικών, και/ή εθνικής υπεροχής. Αυτά δύνανται να καταπολεμηθούν ευχερέστερον εντός της ΕΕ παρά εκτός. Πολιτικώς δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στην Κανόσα! Θα προτιμούσατε της Ευρώπη της Entente και των Κεντρικών Αυτοκρατοριών;΄Η την εποχή που ήταν απαραίτητος η θεώρησις διαβατηρίου (visa) διά να ταξιδεύσωμεν εις την Γαλλίαν ή την Αγγλίαν;
Κε. Πατριώτη, άγνωστος και τυχάρπαστος είναι ο κ. Farage όστις εμφανίζεται εις τα video τα οποία ανηρτήσατε. Άλλωστε εις αυτά περιέχεται και η απάντησις εις τον εν λόγω δημαγωγόν. Δεν θα ήθελα να υποθέσω ότι θεωρείτε το κ(υ)(οι)νοβούλιον (επιλέξατε) των 300 εγκυρώτερον του “Διευθυντηρίου των Βρυξελλών”. Είμαι ειλικρινώς φιλόπατρις και δεν διακατέχομαι από επαρχιωτισμόν, θεωρών τους “ξένους” σοφωτέρους, αλλά λαμβάνων υπ΄όψιν την διαγωγήν και τα έργα των 300-τη λαϊκή συναινέση, το τονίζω-δεν νομίζω ότι έχω σοβαράς εναλλακτικάς επιλογάς παρά την συμμετοχήν εις το εν λόγω Διευθυντήριον και την συνεργασίαν προς σωτηρίαν της πατρίδος.