Οιωνοσκόπος,
προφήτης, εκλογολόγος και γενικά σεναριογράφος δεν είμαι, όμως η διαπίστωση που
θα διατυπώσω παρακάτω είναι πλέον «ηλίου
φαεινότερη» και ως εκ τούτου δημοσιεύσιμη από την ταπεινότητά μου.
Οι κοινωνίες που δεν έχουν να χάσουν
κάτι, ανατρέπουν την «κακόδρομη» μοίρα
τους και όπως είχε πει ο Benjamin Disraeli , οι μεγάλες ιστορικές ανατροπές
γίνονται από μικρές συνοχικές ομάδες που αναλαμβάνουν το βάρος.
Οι σύγχρονες όμως δυτικές
κοινωνίες και ειδικά η νεοελληνική έχει την ψευδαίσθηση πως η όποια ανατροπή
θα την κάνει να χάσει κάτι, τα
λεγόμενα κεκτημένα της ( όμως ανά πάσα
στιγμή ανακλήσιμα από τις κυβερνήσεις, όπως η εμπειρία έχει αποδείξει ) και την κατ’ επίφαση υλική της ευμάρεια ( ουσιαστικά χρωστούμενη στις Τράπεζες μέσω
των δανείων ) !!!
Αυτά τα δύο είναι αρκετά για
να κάνουν την νεοελληνική κοινωνία να
έχει ανασταλτικά συναισθήματα και αφενός να έχει χάσει την συνοχική της δύναμη
, αφετέρου σχεδόν «ραγιάδικα» να περιμένει
κάποιον κάπου κάποτε να της λύσει
«ως δια μαγείας» τις διαχρονικές
και συσσωρευόμενες παθογένειές της, αρνούμενη ακόμα να
παραδεχτεί το «δεν πάει άλλο» και
φυσικά μη αντιδρώντας δημιουργικά μιας
και φοβάται μήπως χάσει την «βολή της».
Μικρές ομάδες, «α-κομματικές», αλλά με πολιτικό λόγο , που ακόμα οργανώνονται και
ονειρεύονται άρχισαν σιγά σιγά να
εμφανίζονται, όμως μέχρι να δράσουν και ακόμα περισσότερο να υλοποιήσουν τη
δημιουργική αναγεννητική ανατροπή, πείθοντας και έχοντας αρωγό τον λαό έχουν να διανύσουν πολύ δρόμο.
Ίσως όμως και «όχι», αν κάποιο «εντροπικό» έκτακτο και μη
προβλέψιμο γεγονός ενεργοποιήσει
δημιουργικές «φιλότιμες»
δυνάμεις που σήμερα βρίσκονται σε λανθάνουσα «χειμερία νάρκη» ή « λήθαργο» και επαληθευτούν τόσο οι
νόμοι της φυσικής, όσο και η ιστορικό/κοινωνιολογική ρήση του Β. Disraeli .
Εκείνο όμως που ρεαλιστικά
όλοι σήμερα βλέπουν ( δημοσιογράφοι,
πολιτικοί, ακαδημαϊκοί ) δεν είναι τα παραπάνω, αλλά η « ελπιζόμενη
αυτοθέσμιση/ ζυγοστάθμιση» των λεγομένων κυβερνητικών κομμάτων , ούτως ώστε
με συναίνεση ( ζητούμενη πλέον επισήμως
και από την Ε.Ε και φυσικά την τρόϊκα ) να
περάσουν ( επιβάλουν ) τα
μέτρα «εξυγίανσης» όπως
μας τα όρισαν οι δανειστές μας, ούτως ώστε κάποτε να τους ξεχρεώσουμε με
άλλα δάνεια που θα πάρουμε από τις «αγορές»
, διαιωνίζοντας ένα φαύλο, μη δημιουργικό, εθελόδουλο και οικονομικά ελεγχόμενο
σύστημα που «υποδουλώνει» κράτη και
λαούς στ’ όνομα ,- ω της παραδοξότητας
– , της «προόδου» !!!
Όμως εάν τα δύο μεγάλα
κυβερνητικά κόμματα δείξουν μεταξύ τους συναίνεση και ανοχή, ουσιαστικά
αυτοαναιρούν την ατομική τους δύναμη και υποθηκεύουν το κομματικό τους
μέλλον στα μάτια των «πελατειακών» ψηφοφόρων τους, που θα εκλάβουν την κίνηση
αυτή , όχι ως πατριωτική, αλλά ως αδυναμία στα πλαίσια της «ποδοσφαιροποίησης» της πολιτικής ζωής.
Κάτι όμως πρέπει να κάνουν.
Το πιθανότερο είναι να ρίξουν πάλι το βάρος της ευθύνης στον λαό , πού είναι
πάντοτε «σοφός» όταν τους ψηφίζει,
αλλά ανώριμος να ψηφίσει σε δημοψήφισμα για μεγάλα εθνικά θέματα !!!
Επομένως, πιθανολογώ άμεσες
εκλογές με δικαιολογία το ότι η αντιπολίτευση δεν συναινεί, όπως μας ζήτησαν οι
δανειστές μας της Ε.Ε και επομένως η κυβέρνηση δεν μπορεί να πάρει το βάρος των νέων μέτρων μόνη της και ως εκ τούτου
ζητεί την συναίνεση του κυριάρχου λαού, που θ’ αποφασίσει ( ουσιαστικά επικυρώσει τα προαποφασισμένα
) με την ψήφο του για το μέλλον.
Προφανώς δεν θα βγει
αυτοδύναμη κυβέρνηση, οπότε θα πρέπει «αναγκαστικά»
πλέον τα δύο «μεγάλα» κόμματα να συναινέσουν σ’ ένα «οικουμενικό μοντέλο κυβέρνησης» , διότι έτσι ζήτησε ο κυρίαρχος
λαός που δεν τους έδωσε αυτοδυναμία .
Εννοείται βέβαια πως με αυτόν τον τρόπο
, τα δύο κόμματα θα έχουν κερδίσει το άλλοθι
που ήθελαν εξ αρχής, δηλ. ναι μεν
συναίνεση ( εικάζω την έχουν προαποφασίσει έτσι κι’ αλλιώς ),
αλλά για τα «μάτια του κόσμου» δεν
την κάνουν μόνα τους προεκλογικά, αφού
το καθένα απ’ αυτά θέλει να εμφανίζεται
ως αυτόνομο δυναμικό κόμμα εξουσίας ( μη υποθηκεύοντας το πολιτικό του μέλλον ως δήθεν
αδύναμο κόμμα που το σύρει το άλλο )
, αλλά διότι ο λαός το ζήτησε !!
Η «οικουμενική κυβέρνηση» προφανώς θ’ αποτελείται εκ «προσωπικοτήτων» , των οποίων θα έχει
πλεχτεί ( δημοσιογραφικά ) προκαταβολικά
το «εγκώμιο ικανοτήτων» και η οποία ( κυβέρνηση ) θα πάρει το «πολιτικό κόστος», ανέξοδα όμως για τα δύο μεγάλα κόμματα, αφού αυτά δεν θα
συμμετέχουν με τα «καθαρά» στελέχη
τους , που «οι ελεύθερες» φωνές τους
συχνά θα αντιπολιτεύονται την «σκληρή και
αντιλαϊκή οικουμενική κυβέρνηση » ( η
οποία κάποια στιγμή θ’ αποχωρήσει χωρίς συνέπειες για τα στελέχη της, που έτσι
κι’ αλλιώς δεν θα ενδιαφέρονται για μελλοντική κομματική καριέρα ) οικοδομώντας
έτσι το πολιτικό τους μέλλον για
να επανακάμψουν δριμύτεροι αυτοί ή οι
πνευματικοί τους κλώνοι ως άλλοι
«μεταπολιτευτικοί» ( λέγε μεταΔΝΤ ) σωτήρες
διαιωνίζοντας το σύστημα που μας οδήγησε εδώ : «ου της βασιλείας ουκ έσται
τέλος» !!!
Τι λέω σήμερα πιθανολογώντας τα παραπάνω
; « Δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω
τίποτα, είμαι λεύτερος»
Τι λέω στους συνανθρώπους μου; «Ε κακομοίρη άνθρωπε», είπε δυνατά,
«μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην
κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία ; Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και
δεν το ξέρεις – το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα ‘ναι πολύ αργά -.
Ας ανασκουμπωθούμε εμείς που το ξέρουμε, ας σύρουμε μπορεί να μας ακούσουν!»
από το
βιβλίο “Αδερφοφάδες”
Τι
διαπιστώνω για τους εκάστοτε κυβερνώντες ; «Μωραίνει Κύριος όν βούλεται απολέσαι».
Τι λέω στους εκάστοτε κυβερνώντες; « άλλαι
μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε Θεός κελεύει» , άς λάβετε υπ’ όψιν σας και τους
εντροπικούς νόμους της φύσης !!!
Δημήτρης Σταθακόπουλος