Ο κ. Γεώργιος Γεωργάνας δακτυλογράφησε το παρακάτω κείμενο και μας το έστειλε ως συνεισφορά στον διάλογο για την ελληνικότητα:
Ἐπισυνάπτω τὸν περίφημο ἐπίλογο τῶν ἑβδομῆντα ἄρθρων στὴν κατάληξη τῆς ἀρθρογραφικῆς μονομαχία
ς τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου μὲ τὸν ἄλλοτε στενὸ συνεργάτη καὶ σύμβουλό του Ἰωάννη Μεταξᾶ. Ὀ συγγραφέας, ἐκτὸς ἀπὸ ἄνθρωπος τῆς δράσεως, ἦταν φανατικὸς τῶν βιβλίων. «Βιβλία, μανία μου» γράφει ὁ ἴδιος στὸ ἡμερολόγιό του. Γιὰ τὸ συγκεκριμένο ἄρθρο γράφει : «Ἐτελείωσα καὶ τὸν ἐπίλογον. Ἀλλά φοβοῦμαι ὅτι δὲν θὰ κάμῃ ἐντύπωσιν. Πάρα πολύ ὑψηλόν. Τέλος πάντων ἐτελείωσα.» Ἐν τούτοις, ὁ Ἑλληνισμὸς μπορεῖ νὰ καυχᾶται γιὰ τὰ ἔργα τοῦ πολιτισμοῦ ποὺ ἐπετέλεσε στὰ σαράντα χρόνια πού ἀκολούθησαν τὶς σχετικὲς παραινέσεις τοῦ ἄρθρου.
ΑΡΘΡΟΝ 70όν
(23 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1935)Η ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΕΝΕΑ ΔΥΝΑΤΑΙ Ν’ΑΝΑΣΤΗΛΩΣΗ ΤΑ ΙΔΕΩΔΗ ΠΟΥ ΣΥΝΕΤΡΙΨΕΝ Η ΘΕΟΜΗΝΙΑ [ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ].
Τὸ κυριώτερον καὶ μεγαλύτερον σύντριμμα τὸ ὁποῖον ἀφῆκεν ὄπισθέν της ἡ φοβερὰ πολεμικὴ θύελλα καὶ ἡ ἐκμετάλλευσις αὐτῆς [ὑπὸ τοῦ κ. Βενιζέλου,] ἦτο τὸ σύντριμμα τῆς πίστεως πρὸς τὰ Ἐθνικὰ Ἰδεώδη. Ὁμιλοῦμεν διὰ τὴν Ἑλλάδα, διότι αὐτὴ μᾶς ἐνδιαφέρει.
Καταστραφέντος τοῦ ἐκτὸς τῶν ὁρίων τοῦ ἐλευθέρου κράτους Ἐλληνισμοῦ καὶ περιορισθείσης τῆς Φυλῆς ἐντὸς τῶν ὁρίων τοῦ ἐλευθέρου κράτους, μὲ τὴν θεωρίαν ὅτι αὐτὸ εἶνε ἡ Ἑλλάς, καὶ τίποτε πάρα πέρα ὄχι μόνον δὲν πρέπει νὰ ἐλπίζωμεν, ἀλλὰ καὶ οὔτε πρέπει νὰ ἐπιδιώκωμεν, ἐγεννήθη ἡ κοινὴ ἐντύπωσις ὅτι δὲν δύναται πλέον νὰ ὐπάρξῃ καὶ Ἐθνικὸν Ἰδεῶδες ἄλλο, πλὴν τῆς τακτοποιήσεως τῶν ἐσωτερικῶν τοῦ οἴκου μας, ὥστε νὰ δυνάμεθα νὰ ζήσωμεν μετὰ ὅσον τὸ δυνατὸν μεγαλυτέρας ἀνέσεως καὶ εὐμαρείας.
Ἀλλ’ ἂν τοιαῦται βλέψεις δύνανται ἴσως νὰ ἱκανοποιοῦν ἀνθρώπους προχωρημένους τὴν ἡλικίαν, ὑποστάντας τὰς ἀπογοητεύσεις τοῦ βίου, καὶ μὴ δυνηθέντας να διατηρήσωσι ἀναμμένην τὴν φλόγα ἥτις ἐθέρμαινε καὶ ἐφώτιζε τὴν νεότητά τους, εἶνε ὅμως ἀδύνατον νὰ ἱκανοποιήσωσι τοὺς νέους.
Οἱ νέοι διὰ νὰ ζήσουν καὶ μὴ μαρανθοῦν προώρως ἔχουν ἀνάγκην νὰ ἔχουν πίστιν εἰς τὰ μεγάλα ἰδεώδη, ἥτις νὰ τοὺς κεντρίζῃ πρὸς τὰ ἐμπρός, νὰ ἐξουδετερώνῃ μέσα εἰς τὴν ψυχήν των τὰς ἐναντιότητας τῆς τύχης, νὰ τοὺς διατηρῇ τὸν ἐνθουσιασμὸν ἄνευ τοῦ ὁποίου δέν ὑπάρχει οὔτε νεότης οὔτε δημιουργία, καὶ ἐν γένει νὰ δίδῃ νόημα εἰς τὴν ζωήν των, καὶ συνείδησιν τοῦ νοήματος αὐτοῦ.
Ἡ Μεγάλη Ἰδέα εἰς τὴν ὁποίαν ἐπίστευαν αἱ προγενέστεραι γενεαί, ἐπίστευαν δὲ ἀκραδάντως, καὶ προσήρμοζαν πρὸς τὴν πίστιν αὐτὴν πάσας τὰς ἐκδηλώσεις τοῦ βίου των, ἕτοιμοι πρὸς πᾶσαν θυσίαν διὰ τὴν πραγματοποίησίν της, ἦτο τὸ μεγάλο ἐλατήριον τὸ ὁποῖον ὤθησε τοὺς Ἕλληνας εἰς τὸν φοβερὸν ἀγῶνα τοῦ 1821, πρὸς τὸν ὁποῖον οὐδεμία ψυχρὰ λογικὴ θὰ ἠδύνατο ἐκ τῶν προτέρων νὰ ἀποβλέψῃ αἰσιοδόξως, καὶ τὸ ὁποῖον ἐλατήριον ὤθησε τὸ νέον μικρὸν κράτος, ἀσυναίσθητον διὰ τὴν ἀδυναμίαν του, τὴν πτωχείαν του, καὶ τὴν ἐν πολλοῖς κακομοιριάν του, νὰ τίθεται ἐπὶ κεφαλῆς ὁλοκλήρου τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί, ἔστιν ὅτε, ἐπὶ κεφαλῆς ὁλοκλήρου τῆς Χριστιανωσύνης τῆς Ἀνατολῆς, ἐναντίον πολλάκις καὶ Μεγάλων Εὐρωπαϊκῶν Δυνάμεων. Χάρις εἰς τὸ ἰσχυρὸν τοῦτο ἐλατήριον, ἠγωνίσθη ἐπὶ πεντηκονταετίαν καὶ ἐπανεστάτησεν ἡ Ἑπτάνησος κατὰ τῆς Ἀγγλίας, θυσιάσασα τὴν ὑλικήν της εὐδαιμονίαν χάριν τῆς Ἑνώσεως. Ἐπανεστάτησε καὶ αἱματοκυλίσθη πολλάκις ἡ Κρήτη, ἠλευθερώθη ἡ Θεσσαλία, ἡ Μακεδονία καὶ ἡ Ἤπειρος. Τὸ μικρὸν καὶ πτωχὸν καὶ ἐν πολλοῖς ἐλεεινὸν κράτος, ἐκάθητο ἐν τούτοις μὲ τὰ ράκη του ἐπὶ τοῦ θρόνου τοῦ Ἑλληνισμοῦ, κρατοῦν ὑπερήφανα τὸ χρυσοῦν σκῆπτρον τῆς Φυλῆς.
Τί ἦτο αὐτὴ ἡ Μεγάλη Ἰδέα ; Ἡ ἐξωτερική της μορφὴ ἦτο εἰς ὀλίγας λέξεις : μία ἀσαφὴς τάσις ἀναστηλώσεως τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας ἀλλὰ ὡς Ἑλληνικῆς τοιαύτης. Κατ’ ἀρχὰς μὲν περιλαμβανούσης ὅλους τοὺς Χριστιανοὺς τῆς Ἀνατολῆς μὲ τοὺς Ἕλληνας ὡς κυριαχοῦσαν φυλήν, κατόπιν δὲ ὅταν ἐσχηματίσθησαν βαθμηδὸν τὰ Βαλκανικὰ κράτη, περιλαμβανούσης τὰς ὑπολοίπους χώρας τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας ἐπὶ τῶν ὁποίων εἶχεν ὁ Ἑλληνισμὸς ἱστορικὰ δικαιώματα. Τὸ ἱστορικὸν δικαίωμα καὶ μόνον ἦτο ἡ βάσις.
Εἶνε ἀληθὲς ὅτι τὸ μέγα τοῦτο καὶ ἰσχυρὸν Ἐθνικὸν Ἰδεῶδες, ἐμφανισθὲν μὲ καθαρῶς ἐδαφικὸν περιεχόμενον, ὑπέστη ἀπὸ τῶν τελευταίων δεκαετηρίδων τοῦ παρελθόντος αἰῶνος ἐπὶ μᾶλλον καὶ μᾶλλον ἰσχυροτέρους κλονισμούς, καὶ ἐκ δύο ἀφορμῶν. Ἡ μία ἦτο τὰ ἱστορικὰ γεγονότα τῆς Ἐγγὺς Ἀνατολῆς, τὰ ὁποῖα ἐξειλίσσοντο, χωρὶς ἡ Ἑλλὰς νὰ ἔχῃ τὴν δύναμιν νὰ τὰ κατευθύνῃ, καὶ κατὰ μέγα μέρος ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος. Ἡ ἑτέρα ἦτο ἡ εἰσβολὴ εἰς τὴν Ἑλλάδα τοῦ ἐπικρατοῦντος τότε ἐν Εὐρώπῃ ὀρθολογισμοῦ, καὶ τῶν τότε ἐν ἰσχύϊ θεωριῶν τοῦ ἱστορικοῦ ὑλισμοῦ. Φορεῖς δὲ τούτων ἦσαν ἰδίως οἱ ἐξ Εὐρώπης ἐρχόμενοι μορφωμένοι νέοι κυρίως, πολλοὶ τῶν ὁποίων μάλιστα ἐπιπολαίως σπουδάσαντες
μετήγγιζον εἰς τὴν νεαρὰν Ἑλληνικὴν κοινωνίαν τοὺς καρποὺς τούτους ἑνὸς γηράσαντος πολιτισμοῦ καὶ δυστυχῶς καὶ αὐτοὺς κακοχωνευμένους.
Ἀλλὰ Λογικὴ καὶ Πίστις, Ὀρθολογισμὸς καὶ Ἰδεαλισμός, εἶνε πράγματα τελείως ἀσυμβίβαστα.
Ἡ ἐπίδρασις τῶν νέων τούτων τάσεων ἦτο περιωρισμένη μὲν ὅσον ἀφορᾷ τὸ σύνολον τοῦ ἔθνους, ἀλλὰ λίαν ἐκτεταμένη εἰς τὴν ἰθύνουσαν αὐτοῦ τάξιν. Αἱ κατώτεραι τάξεις ὅμως ἔμενον ἀκόμη προσηλωμέναι εἰς τὰς ἀξίας τὰς ὁποίας ἐπίστευον ἐκ παραδόσεως καὶ ἐξ ἐνστίκτου.
Ἐκ τῶν ἄνω ἀφορμῶν ἡ ἐθνική πολιτικὴ διετήρει μὲν κατ’ ἐπίφασιν τὴν πρὸς τὴν Μεγάλην Ἰδέαν προσήλωσίν της, ἀλλ’ ἄνευ πίστεως εἰς αὐτήν, τὸ περισσότερον δὲ χάριν δημαγωγίας, καὶ μᾶλλον ὑφισταμένη τὴν ἐκ τῶν κάτωθεν μαζῶν ὤθησιν παρὰ καθοδηγοῦσα αὐτάς.
Δὲν ἔλειψαν ἄλλως τε νέοι πολιτικοὶ καὶ δημοσιογράφοι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης νὰ κτυπήσωσι καὶ δημοσίᾳ τὸ ἐθνικὸν τοῦτο Ἰδεῶδες, ὡς παράλογον κατασκεύασμα, τινὲς τούτων δημοσίᾳ ἀποκαλέσαντες τὴν Μεγάλην Ἰδέαν Μεγάλην Μωρία.
Ἡ ἀντίδρασις ὑπῆρξεν ἰσχυρά, ἐκδηλωθεῖσα διὰ τῆς Ἐθνικῆς Ἑταιρείας, ἥτις καὶ παρέσυρε τὴν Ἑλλάδα εἰς ἀπαράσκευον πόλεμον (1897), κατόπιν δὲ διὰ τοῦ Μακεδονικοῦ Κομιτάτου, τοῦ ὁποίου ὁ ἀγὼν στηριζόμενος μόνον ἐπὶ τῆς πίστεως ἐπὶ τὴν Ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας, ἐδημιούργησε κατ’ οὐσίαν τὴν Ἑλληνικότητα αὐτῆς.
Παρ’ ὅλην ὅμως τὴν ἀντίδρασιν ταύτην, ἐπεκράτησαν ἐν τῇ ἐθνικῇ πολιτικῇ αἱ ὀρθολογιστικαὶ τάσεις, μὴ ὁμολογούμεναι ὅμως. Προῆλθε τότε εἰς τὸ μέσον ἡ νέα θεωρία τῆς ἐκκαθαρίσεως τῶν ἑλληνικῶν ἐπιδιώξεων, οἱασδήποτε μάλιστα ἐκκαθαρίσεως, ὁπωσδήποτε σχηματισμοῦ «στογγυλευμένης» Ἑλλάδος, ἀφινομένης ἀκαθορίστου τῆς θέσεως καὶ τοῦ μέλλοντος τοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Τόσον μάλιστα ἰσχυραὶ ἦσαν αἱ θεωρίαι αὗται τῆς τότε ἰσχυούσης πολιτικῆς. ὥστε ἤγαγον τὴν Ἑλληνικὴν πολιτικὴν κατὰ τὴν διπλωματικὴν παρασκευὴν τῶν Βαλκανικῶν πολέμων, εἰς τὸ «στρογγύλευμα» τῆς Ἑλλάδος μέχρι τῶν ἐκβολῶν τοῦ Λουδία, πρὸς νότον τῆς Θεσσαλονίκης, ἀφιεμένης τῆς Βουλγαρίας νὰ καταλάβῃ καὶ αὐτὴν τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ τὴν Θεσσαλονίκην. Κατόπιν, μετὰ τὰς ἀπροσδοκήτους νίκας τοῦ στρατοῦ μας, είς νέον «στρογγύλευμα» τῆς Ἑλλάδος, ὀλίγον τι πέραν τῆς Θεσσαλονίκης, ἀφιεμένου εἰς τὴν Βουλγαρίαν τοῦ ἡμίσεος καὶ πλέον τῆς Κεντρικῆς Μακεδονίας, ὀλοκλήρου τῆς Ἀνατ. Μακεδονίας καὶ φυσικὰ τῆς Θράκης. Καὶ τέλος μετὰ τὰ ἀνέλπιστα διὰ τὴν πολιτικὴν ἀποτελέσματα τοῦ Βουλγαρικοῦ πολέμου, ἠνέχθη ἡ Ἑλληνικὴ πολιτικὴ καὶ μεγαλύτερον «στρογγύλευμα» τὸ τοῦ 1913. Ἀλλὰ ὑπὸ τὸν ὅρον ὅτι αὐτὸ θὰ ἦτο καὶ τὸ ὁριστικόν της «στρογγύλευμα», καὶ θὰ καθήσουν πλέον ἥσυχοι οἱ «Κωνσταντῖνοι οἱ Παλαιολόγοι», παρεντεθέντος ἄλλως τε καὶ τοῦ Βουλγαρικοῦ ὄγκου μεταξὺ Ἑλλάδος καὶ Κωνσταντινουπόλεως.
Καὶ κατὰ τὸν μέγαν πόλεμον, «στρογγυλεύματα» τῆς Ἑλλάδος ἦσαν καὶ αἱ ἑκάστοτε διεκδικήσεις τῆς πολιτικῆς, μὲ μίαν μάλιστα τελειοποίησιν, τῆς ἀνταλλαγῆς τῶν πληθυσμῶν. Διεγράφη οὕτω καθαρὰ ἡ νέα θεωρία τοῦ περικλείσματος τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἐντὸς τῶν ὁρίων τῆς Ἑλλάδος. Θανάσιμον πλῆγμα διὰ τὸ Ἐθνικὸν Ἰδεῶδες ! Μετὰ δὲ τὴν ἀποτυχίαν τῆς Μικρασιατικῆς πολιτικῆς καὶ τὴν ἐκδίωξιν τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ παντοῦ εἰς τὴν Ἑλλάδα, ἡ Μεγάλη Ἰδέα κατὰ τὴν γενικὴν ἀντίληψιν κατέπεσεν ὁριστικῶς εἰς συντρίμματα καὶ δὲν ὑπῆρχε πλέον διὰ κανένα Ἐθνικὸν Ἰδεῶδες τοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Ἰδοὺ λοιπόν ἡ Ἑλληνικὴ νεότης ἡ σημερινή, ἐστερημένη πλέον μεγάλου Ἐθνικοῦ Ἰδανικοῦ. Ποῦ νὰ στραφῇ ; διότι νεότης χωρὶς Ἰδανικὸν δὲν ἠμπορεῖ νὰ ζήσῃ. Ἄλλοι νέοι ἐστράφησαν πρὸς τὰ ἀνθρωπιστικὰ ἰδεώδη τὰ ὁποῖα ἄλλοι λαοὶ μὲ ἄλλην νοοτροπίαν ἐναφάνισαν. Ὁ ἀριστερισμὸς ἀόριστος καὶ νεφελώδης ἔγινε τῆς μόδας. Ἄλλοι ἐστράφησαν πρὸς τὴν φασιστικήν ἀντίδρασιν. Ἀρκετοὺς θερμαίνει ἀκόμη ἡ νοσταλγία τῆς ὑποδουλωμένης ἰδιαιτέρας πατρίδος των, χωρὶς ὅμως νὰ εὑρίσκουν καὶ πλήρη κατανόησιν μέσα εἰς τὸ ὀρθολογιστικὸν περιβάλλον τῆς κοινωνίας μας. Ἄλλοι ἔγιναν διεθνισταί. Ἄλλοι ἔγιναν Πανευρωπαῖοι. Ἄλλοι κοσμοπολῖται. Ἄλλοι περιώρισαν ὅλα των τὰ ὄνειρα εἰς τὴν θεραπείαν τῶν ἀναγκῶν τοῦ ἀτόμου των. Πλήρης σύγχυσις καὶ ἀταξία εἰς τὰς τάξεις τῆς νεότητος. Καμμία ἑνότης Ἰδανικοῦ. Καὶ πρὸ παντὸς τὸ ἀνήσυχον συναίσθημα τῶν νέων, τοῦ ἀνικανοποιήτου τῆς ψυχῆς των ἀπὸ οἱανδήποτε ἐξ ὅλων τῶν ἐντεῦθεν κἀκεῖθεν τοιούτων τάσεων, καὶ ἡ ἀπογοήτευσις ὅτι ὁ βίος των παραμένει μονήρης καὶ κενὸς ἀνωτέρου καὶ μεγάλου σκοποῦ.
Εἰς τοῦτο συνέτεινε καὶ ἀπὸ καιροῦ τὸ σύστημα τῆς ἐκπαιδεύσεως, ὅπου καὶ ἐκεῖ ἔδρασαν καὶ ἔφερον ἀποτελέσματα νεώτεραι θεωρίαι, κατὰ τὰς ὁποίας σκοπὸς τῆς ἐκπαιδεύσεως ἦτο ἡ μόρφωσις τῶν ἀνθρώπων. Ἐνῷ σκοπὸς τῆς ἐκπαιδεύσεως οὔτε εἶνε οὔτε δύναται νὰ εἶνε ἄλλος παρὰ ἡ μόρφωσις Ἑλλήνων, καὶ πρὸ παντὸς διὰ τῆς στοιχειώδους ἐκπαιδεύσεως.
Ὀφείλομεν λοιπὸν νά ἐπαναστρέψωμεν πρὸς τὰ ὀπίσω, διὰ νὰ ἐπανεύρωμεν τὸν δρόμον μας.
Ἄλλο ἰδεῶδες δυνάμενον νὰ οἰστρηλατήσῃ τοὺς Ἕλληνας, νὰ γεμίσῃ τὴν ψυχήν των, νὰ δώσῃ σκοπὸν καὶ νόημα εἰς τὴν ζωήν των, καὶ νὰ τοὺς συνδέσῃ ὅλους ἀλληλεγγύως πρὸς μεγάλα ἔργα, δὲν εἶνε παρὰ τὸ Ἐθνικὸν Ἰδεῶδες.
Μὴ ἀπατώμεθα, «ἄνθρωποι» ὑπάρχουν μόνον ζωολογικῶς. Ψυχικῶς ὅμως ὑπάρχουν «Ἕλληνας», ὑπάρχουν «Τοῦρκοι», ὑπάρχουν «Γάλλοι», «Ἄγγλοι», «Γερμανοί», «Βούλγαροι», κλπ. Ὁ κάθε ἄνθρωπος βλέπει τὴν ζωήν, διανοεῖται καὶ δρᾷ διὰ τοῦ πρίσματος τῆς ἐθνικότητός του, τῆς φυλῆς του. Ἡ φυλετικότης εἶνε φυσιολογικὸν φαινόμενον.
Πρέπει νὰ ἐννοήσῃ τοῦτο καλὰ ἡ ἑλληνικὴ νεότης διὰ νὰ εὕρῃ τὸν δρόμον της.
Ἀλλὰ τί Ἐθνικὸν Ἰδεῶδες θὰ τὴν ἐμπνεύσῃ, ἀφοῦ ἡ Μεγάλη Ἰδέα κατέπεσε μετὰ πατάγου ;
Ἐδῶ εἶνε τὸ σφάλμα. Δὲν κατέπεσεν ἡ Μεγάλη Ἰδέα. Κατέπεσεν ἡ προσπάθεια πρὸς πραγματοποίησιν αὐτῆς ὑπὸ ἐδαφικὴν μορφήν. Κατέπεσεν ἡ Ἑλληνοβυζαντινὴ ἀντίληψις αὐτῆς. Δὲν κατέπεσεν ὅμως ἡ ἀρχαία ἀντίληψις αὐτῆς, ἠ ἀντίληψις τῆς κυριαρχίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὅπου εὑρίσκεται καὶ δρᾷ.
Τὸ σφάλμα εἶνε, ὅτι ἐνομίσαμεν ὅτι ἠμποροῦμεν, κατ’ ἀναλογίαν μὲ ἄλλα ἔθνη, νὰ περιλάβωμεν ἐντὸς ὁρίων ἐδαφικῶν τὸν Ἑλληνισμόν. Ἐνῷ ἀκριβῶς ἡ ἰδιοφυΐα τῆς φυλῆς μας εἶνε τὸ νὰ μὴ ἔχῃ ὅρια. Εἰς ὅλην τὴν ἱστορίαν μας, πλὴν τοῦ Βυζαντίου, οἱ Ἕλληνες ἀπετελοῦμεν ἕνα ἢ πλειότερα ἰσχυρὰ κρατικὰ κέντρα μὲ ὅρια, ἀκτινοβολοῦντα ὅμως πλοκάμους πρὸς πάσας τὰς κατευθύνσεις, καὶ ἀπωτάτας ἀκόμη. Οὔτε ἡ προσπάθεια τοῦ Ἀλεξάνδρου ὅπως τοῦ δώσῃ ἀλλοίαν μορφήν ἔσχε διάρκειαν. Ἀλλὰ ἐὰν τὸ κρατικόν κέντρον ἐκ τοῦ ὁποίου ἐκπορεύεται ἡ φυλετικὴ ζωὴ ἔχῃ ὅρια, τὸ σύνολον ὅμως μὲ τοὺς πλοκάμους μαζὺ δὲν δύναται νὰ περιληφθῇ εἰς ὅρια.
Ὁ πολιτικὸς ὅστις ἐξεπροσώπησε τὴν Ἑλλάδα εἰς τὴν Διάσκεψιν τῆς Εἰρήνης τοῦ 1918 παρουσίασε στατιστικὰς κατὰ τὰς ὁποίας τὸ 50 τοῖς ἑκατὸν περίπου μόνον τῶν Ἑλλήνων εὑρίσκετο τότε ἐντὸς τῶν ὁρίων τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, τὸ δὲ ἕτερον 50 τοῖς ἑκατὸν περίπου ἔξω τῶν ὁρίων τούτων, εἰς ἰσχυροὺς πλοκάμους ἰδίως ἐν τῇ Μεσογείῳ, ἀλλὰ καὶ εἰς πολύ ἀπώτερα μέρη. Δὲν διδάσκει τίποτε αὐτό ; Χάρις εἰς πολιτικὴν ἐσφαλμένην, πολλοὶ ἀπὸ τοὺς πλοκάμους αὐτοὺς ἀπεκόπησαν. Ἀλλὰ θὰ ξαναγίνουν πάλιν. Διότι πρὸς τὰ ἐκεῖ μᾶς ὁδηγεῖ ἡ φυλετική μας ἰδιοφυΐα καὶ ἡ μοῖρα μας. Οὔτε πρέπει νὰ ἐπηρεαζώμεθα ἀπὸ τὰ ἀντιξόους περιστάσεις τῆς στιγμῆς, τὰς ὁποίας ἄλλως τε ἡμεῖς μὲ τὰ σφάλματά μας προεκαλέσαμεν καὶ αἱ ὁποῖαι ἀποτελοῦν παροδικὸν φαινόμενον.
Ἀλλὰ τότε ποία θὰ εἶνε ἡ ἑνότης ἑνὸς τοιούτου Ἑλληνισμοῦ ; Ὁ πολιτισμός του ! Καὶ μὲ πολιτισμὸν δὲν ἐννοοῦμεν τὸν μηχανικὸν πολιτισμόν, ἀλλὰ τὸν βαθύτερον πολιτισμόν, ὅστις εἶνε ἡ ἐκ τῶν ἐγκάτων τῆς φυλῆς μας ἐκδήλωσις τῆς ζωτικότητος, τῆς ἰδιοφυΐας της καὶ τῆς ἰσχύος της.
Ἔργον λοιπὸν τοῦ κέντρου τοῦ Ἐλληνισμοῦ, τοῦ ζῶντος ἐντὸς τῶν ὀρίων τοῦ ἐλευθέρου κράτους, εἶνε νὰ ἀναδημιουργήσῃ τὸν πολιτισμὸν αὐτόν, τὸν ὁποῖον νὰ ἀντινοβολήσῃ καὶ εἰς τὰ τελευταῖα ἄκρα τῶν πλοκάμων τῆς ἐλληνικῆς φυλῆς, συνδέοντα οὕτω στερεῶς ὅλα τὰ τμήματα τῆς φυλῆς εἰς ἓν συνειδητὸν σύνολον. Ὅπως ἐπίσης ἔργον τοῦ αὐτοῦ κέντρου τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τοῦ ζῶντος ἐντὸς τῶν ὀρίων τοῦ ἐλευθέρου κράτους, εἶνε νὰ δημιουργήσῃ καὶ τὴν κρατικὴν ἐκείνην ἰσχὺν καὶ δυναμικότητα διὰ τῆς ὁποίας νὰ δύναται νὰ ὑπερασπίσῃ τὴν ὕπαρξιν, τὴν ζωὴν καὶ τὴν ἐξέλιξιν τῶν ἐκτὸς ὁρίων πλοκάμων του.
Αὐτὸ ἦτο τὸ περιεχόμενον τῆς Μεγάλης Ἰδέας τοῦ ἀρχαίου Ἑλληνισμοῦ. Ἂν θέλετε, αὐτὸ ὐπελάνθανε ὡς Μεγάλη Ἰδέα καὶ τοῦ ἐν τῷ Βυζαντινῷ κράτει Ἑλληνισμοῦ, ὄχι ὅμως τοῦ Βυζαντινοῦ κράτους, τὸ ὁποῖον κράτος κατὰ βάθος ὐπῆρξεν ὄργανον τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἐκείνου. Ἀλλὰ τὸ Βυζαντινὸν κράτος ἦτο κατασκεύασμα τῶν τάσεων καὶ τῶν ροπῶν τοῦ Μεσαιῶνος. Ἠμεῖς δὲ τώρα ζῶμεν εἰς τὸν εἰκοστὸν αἰῶνα ! Ὁ δὲ Ἑλληνισμὸς ὅστις κατώρθωσε νὰ φθάσῃ εἰς τὸν εἰκοστὸν αἰῶνα, ἐνῷ τόσα καὶ τόσα ἄλλα ἔθνη κατεποντίσθησαν ἐν τῷ μεταξύ, βραδέως ἐπαναστρέφει πρὸς τὰς ἀντιλήψεις καὶ τὴν νοοτροπίαν τοῦ ἀρχαίου.
Αὐτὴ λοιπὸν δύναται καὶ κατ’ ἀνάγκην θὰ εἶνε ἡ Μεγάλη Ἰδέα μας, ὄχι μὲ τὸ Βυζαντινὸν ἐδαφικὸν περιεχόμενον, ἀλλὰ μὲ τὸ περιεχόμενον τῆς ἀρχαίας, δηλ. κατ’ οὐσίαν καὶ πάλιν ἡ ἐπικράτησις τῆς φυλῆς μας καὶ ἐκτὸς τῶν ὁρίων τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, ἰδιαίτατα δὲ εἰς τὴν γειτονίαν αὐτοῦ.
Εἶνε βαρὺ τὸ ἔργον ; καὶ δὲν ἔχει τέλος ; οὔτε ὅρια ; Μὰ ἔτσι εἶνε τὰ μεγάλα ἰδανικά, ἄφθαστα, ἀτελείωτα. Ἄλλως δὲν θὰ ἦσαν ἰδανικά. Μὲ τοιαύτην σημαίαν ἂν προχωρήσῃ ἐμπρὸς ἡ ἑλληνικὴ νεότης, θά εὕρῃ σκοπὸν καὶ νόημα εἰς τὴν ζωήν, τὴν ψυχικὴν γαλήνην, τὴν ἑνότητα τῆς προσπαθείας καὶ θὰ κάμῃ μεγάλα ἔργα.
Βέβαια ἐκτὸς τοῦ μεγάλου αὐτοῦ Ἐθνικοῦ Ἰδανικοῦ δέν θά παύσουν οἱ ἀνταγωνισμοὶ τῶν ἐπὶ μέρους ἰδεῶν, μεθόδων, συστημάτων. Εἶνε ἡ ζωή. Ἀλλὰ ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἀνταγωνισμοὶ θὰ ἄγουν διὰ συγκλινουσῶν ὁδῶν πρὸς τὸν αὐτὸν μεγάλον σκοπὸν, ἀρκεῖ νὰ τὸν πιστεύσῃ ἡ ἑλληνικὴ νεότης.
Καὶ διὰ νὰ τὸν πιστεύωμεν, πρέπει νὰ πιστεύωμεν πρὸ παντὸς ὅτι εἴμεθα Ἕλληνες, ἐξέλιξις φυσιολογικὴ μιᾶς καὶ τῆς αὐτῆς φυλῆς διὰ μέσου τῶν αἰώνων. Τότε μόνον καὶ ἡ ἱστορία μας θὰ ἔχῃ νόημα, καὶ ἡ ἐπίδρασις αὐτῆς θὰ εἶνε ἀκατανίκητος. Καὶ ὄχι νὰ νομίζωμεν ὅτι εἴμεθα ἁπλῶς κάτοικοι μιᾶς καὶ τῆς αὐτῆς χώρας, τὴν ὁποίαν ἄλλοτε κατῴκησαν ἄλλοι ἄνθρωποι μὲ τοὺς ὁποίους μᾶς συνδέει συμπτωματικῶς μόνον τὸ ἐθνικὸν ὄνομα. Διότι καὶ ἡ ἀμφιβολία αὕτη εἰσῆλθεν εἰς τὰς ψυχάς πολλῶν, πάρα πολλῶν, ἐπηρεασθέντων ἀπὸ ἐπιδείξεις ματαίας ἀνωτερότητος διαφόρων διανοουμένων, θελόντων νὰ γεννοῦν τὴν ἐντύπωσιν ὅτι ἵστανται ὑψηλότερα, πολὺ ὑψηλότερα ὅλων τῶν ἄλλων, ὐπεράνω ἔθνους καὶ φυλῆς, εἰς τὴν ὑπερτέραν σφαῖραν τῆς καθαρᾶς ἐπιστημονικότητος, ὥστε δι’ αὐτοὺς νὰ παύουν νὰ ἔχουν ἀξίαν ἐκεῖνα, ἄνευ τῶν ὁποίων ἡμεῖς οἱ ἄλλοι δὲν ἠμποροῦμεν νὰ ζήσωμεν.
Διὰ νὰ μὴ ἀμφιβάλῃ δὲ ἡ ἑλληνικὴ νεότης, ἂς συλλογισθῇ ὅτι ἀνὰ πᾶσαν ἡμέραν καὶ ὥραν ἔχει εἰς τὸ στόμα της, τὰ ὦτα της καὶ τὸν νοῦν της, τὴν μεγαλυτέραν ἀπόδειξιν τῆς φυλετικῆς μας συνεχείας, ἄνευ διακοπῆς, παρ’ ὅλας τὰς τυχαίας μικρὰς σποραδικὰς ἀναμίξεις μετὰ ὀλίγων ξένων στοιχείων, ἀπορροφηθέντων ἐντὸς τῆς ἑλληνικῆς χοάνης. Εἶνε δὲ ἡ ἀπόδειξις αὕτη ἡ γλῶσσα μας. Ἡ «καθομιλουμένη», οὐδενὸς κατασκεύασμα καὶ οὐδενὸς δίδαγμα, διακεχυμένη ὅμως πέραπέρα, ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον, εἰς ὅλον τὸν Ἑλληνισμόν, ὁμοία παντοῦ καὶ σχεδὸν ἄνευ ἀξίων λόγου διαλεκτικῶν διαφορῶν, εἶνε ἡ γραμματικῶς, συντακτικῶς, φθογγολογικῶς ἐξέλιξις τῆς ἀρχαίας. Ἐξέλιξις ὅμως ὑποστᾶσα ὅλας τὰς μεταπτώσεις τῆς ἱστορίας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ τῆς Φυλῆς, τὰς εὐτυχίας της καὶ τὰς δυστυχίας της, τὰς ἀνόδους της καὶ τὰς καθόδους της. Διὰ τοῦτο εἶνε βαρὺ πταῖσμα ἐκείνων οἵτινες τὸν ζωντανὸν αὐτὸν ὀργανισμόν, τὴν καθομιλουμένην γλῶσσαν μας, ἠθέλησαν νὰ καταστήσουν στατικὸν κατασκεύασμα, ὁριστικῆς μορφῆς, παραβλέψαντες τὴν ἐκ τῶν ἰδίων αὐτῆς σπλάγχνων δυναμικότητα αὐτῆς πρὸς ἀνύψωσιν, ἀνακάθαρσιν καὶ βελτίωσιν, ὥστε ἀφ’ ἑαυτῆς νὰ φθάσῃ εἰς βαθμῖδα ἐξυπηρετοῦσαν τὰς γενικωτέρας ἀνάγκας ἑνὸς ἐκπολιτιζομένου ἔθνους, τῆς τύχης καὶ τοῦ πολιτισμοῦ τοῦ ὁποίου εἶνε ἡ κυριωτέρα ἐκδήλωσις.
Ζῆ ἑπομένως καὶ ὑφίσταται ἡ Μεγάλη Ἰδέα τοῦ Ἐλληνισμοῦ μὲ τὸ περιεχόμενον τῶν ἀρχαίων προγόνων μας, ζωντανὸν ἀπαύγασμα τῆς δυνάμεως καὶ τῆς ἰδιοφυΐας τῆς Φυλῆς μας. Καὶ ἡ ἑλληνικὴ νεότης δύναται νὰ τὴν ἁρπάσῃ, πλήρης πίστεως, εἰς τὰς χεῖρας της καὶ μὲ αὐτὴν ὡς σημαίαν νὰ χωρήσῃ πρὸς τὰ ἐμπρὸς ἄνευ δισταγμοῦ καὶ συγχύσεων καὶ ἀνησυχιῶν, παρασύρουσα τὰ πάντα εἰτὸν δρόμον της.
Πολλοὶ ἴσως δὲν θὰ ἐννοήσουν τί σχέσιν ἔχει ὁ ἐπίλογός μου μὲ τὰ ἄρθρα μου. Τί σχέσιν ἔχει ἡ ἀνάγκη Ἐθνικοῦ Ἰδεώδους εἰς τὸ ὁποῖον νὰ πιστεύσωμεν καὶ ὄχι νὰ δημοκοποῦμεν μὲ αὐτό[, μὲ τὸν ἐθνικὸν διχασμὸν καὶ τὸν κ. Βενιζέλον]. Πράγματι, ἡ σχέσις αὕτη ἠμπορεῖ νὰ μὴ φαίνεται ἐπιφανειακῶς, εἶνε ὅμως ἐσωτερική. Καὶ ὅσοι ἔζησαν τὴν ἐποχὴν ποὺ περιέγραψα καὶ εἶδον τὴν ἀνατροπὴν τῶν ἐθνικῶν ἀξιῶν[, τὴν ὁποίαν ἐπέφερεν ἡ νοοτροπία τοῦ κ. Βενιζέλου] καὶ τὴν ὁποίαν πρέπει τώρα νὰ ἐπανορθώσῃ ἡ ἑλληνικὴ νεότης, θὰ μὲ δικαιώσωσι διὰ τὸν ἐπίλογον.
88 comments
Το κείμενο αυτό του Ιωάννη Μεταξά δεν συνιστά τον καλύτερο τρόπο για να αξιολογήσουμε την πολιτισμική βαρύτητα της (αλυτρωτικής και απελευθερωτικής) ιδεολογίας της Μεγάλης Ιδέας. Είναι μάλλον κείμενο παράλληλο προς την απαξίωση που επιχειρήθηκε και το ίδιο αποβλέπει στην ένταξη της Μεγάλης Ιδέας στο οπλοστάσιο μιας συγκυριακής πολιτικής ιδεολογίας.
Οπωσδήποτε, παρά την τραγική της αποτυχία, η Μεγάλη Ιδέα παραμένει στο συλλογικό μας υποσυνείδητο ως αντίβαρο στην κατάπτωση και την λήθη και ως υπόσχεση αναγέννησης. Είναι πάντως δύσκολη και άκαιρη, τις μέρες αυτές, κάθε αναφορά στη Μεγάλη Ιδέα και στο πολιτισμικό όραμα που εκφράζει. Γιατί σήμερα βιώνουμε την θλιβερή καταρράκωση του καταναλωτικού μας ονείρου και την αδόκητη επιστροφή στην ανέχεια, ως αποτελέσματα της έλλειψης κάθε οράματος.
Δημήτρης Μαυρίδης
Ἐνδιαφέρον ἔχει ἡ χρονικὴ στιγμὴ κατὰ τὴν ὀποία συνεγράφη τὸ κείμενο. Ἡ Ἑλλάδα εἶχε χρεωκοπήσει τὴν ἄνοιξη τοῦ 1932, τρία χρόνια πρὶν γραφεῖ τὸ κείμενο. Τὴν χρεωκοπία εἶχε κηρύξει ἡ κυβέρνηση τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου, ἡ ἰδία πού θεσμοθέτησε τὸ σύστημα συναλλαγματικῶν ἐλέγχων ἀπὸ τὸ ὁποῖο βγήκαμε μόνον τὸ 1997 ! (Καὶ μερικοὶ τὸ νοσταλγοῦν σήμερα !). Ὁ Μεταξᾶς ἦταν πολιτικὸς ἡγέτης, τὸ ἰδεολογικὸ στῖγμα τοῦ ὸποῖου ἧταν στὸ κέντρο τῶν μεγάλων ἀντιμαχομένων πολιτικῶν μερίδων, τῶν Φιλελευθέρων τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου καὶ τῶν βασιλοφρόνων. Γι`αὐτὸ ὀνόμασε τὸ κόμμα του Ἐλευθερόφρονες. Οἱ ψηφοφόροι ἤξεραν ὅτι δὲν τοὺς χαριζόταν καὶ ἀναγνώριζαν τὴν ἱκανότητά του καὶ τὴν ὀρθότητα τῶν συμβουλῶν του. Γι’ αὐτὸ καὶ ἐλάχιστοι τὸν ψήφιζαν. Τήν γνώμη τών ψηφοφόρων γιὰ τὸν Μεταξᾶ συμμεριζόταν καὶ ὅλος ὁ πολιτικὸς κόσμος, ἀκόμη καὶ οἱ, ἐλάχιστοι τότε, κομμουνιστές.
Το ιδεολόγημα το οποίο ο Ιωάννης Μεταξάς παρουσιάζει ως Μεγάλη Ιδέα δεν μπορεί να περιγράψει την ελληνικότητα. Η Μεγάλη Ιδέα είναι ακατανόητη χωρίς την Κωνσταντινουπολη και χωρίς την ανατολική διάσταση του Ελληνισμού. Όσο για τον ίδιο τον Μεταξά οι εξαιρετικές, πράγματι, ικανότητές του δεν τέθηκαν δυστυχώς στην υπηρεσία του Ελληνισμού κατά τον Αύγουστο του τρομερού και κρίσιμου έτους 1921,όταν ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τον Κεμάλ , ¨οπως του ζητήθηκε.
Δημήτρης Μαυρίδης
Τοῦ ζητήθηκε, ἀλλὰ δὲν τοῦ παρασχέθηκαν καὶ τὰ μέσα.
Ἐνδιαφέρον ἔχει ὁ παραλληλισμὸς τῆς καταστάσεως τὴν ἄνοιξη τοῦ 1921 μὲ τὴν ἄνοιξη τοῦ 2011. Οἱ λίγοι σκεπτόμενοι, καὶ ὁ Μεταξᾶς πρῶτος ἀπ αὐτούς, ἰσχυρίζονταν ὅτι ἡ Ἑλλάδα δὲν εἶχε τὰ μέσα, πρωτίστως οἰκονομικά, γιὰ νὰ ἐκστρατεύσει στὴν Μικρὰν Ἀσία ἐπὶ τόσον χρόνον ὅσον θὰ χρειαζόταν γιὰ νὰ διαλύσει τὸ Τουρκικὸ κράτος. Οἱ συντριπτικῶς περισσότεροι ἰσχυρίζονταν δημοσίᾳ ὅτι λεφτὰ ὐπάρχουν, ἐνῶ στὶς μυστικὲς συναντήσεις τους μὲ τὸν Μεταξᾶ ὀμολογοῦσαν ὅτι εἶχαν χρήματα μόνον γιὰ τρεῖς μὲ τέσσαρες μῆνες ! Ἄντεξαν δεκάξι …
Μέχρι καὶ τὶς παραμονὲς τῆς καταστροφῆς, ἀρχές Αὐγούστου τοῦ 1922, ἐφημερίδα ἀρνήθηκε τὶς στῆλες της στὸν Μεταξᾶ διότι, τοῦ εἶπαν, αὐτὰ ποὺ ἔγραφε γιὰ τὸ ἀνέφικτον τῃς ἐπικρατήσεως στὴν Μικρὰν Ἀσία ἔβλαπτε τὴν κυκλοφορία της !
Οι λαοί που θέλουν και είναι αποφασισμένοι να επιβιώσουν βρίσκουν τα μέσα για να το επιτύχουν. Τι μέσα βρισκόταν στη διάθεση του Κεμάλ τον Μάιο του 1919? Αλλά και ο Μεταξάς τι μέσα διέθετε τον κρίσιμο Ιανουάριο του 1941, όταν η πανίσχυρη Γερμανική στρατιά ετοιμαζόταν να διαβεί τον Δούναβη?
Δεν υπάρχει δικαιολογία. Ο Ελληνικός Στρατός αποτελούσε το καλοκαίρι του 1921 μια επιβλητική δύναμη και ήταν πολύ ανώτερος του Τουρκικού. Ο Μεταξάς είχε κάθε προϋπόθεση για να αποφύγει την μοιραία μάχη του Σαγγάριου ή να την επιχειρήσει με τους δικούς του όρους.
Αλλά και ο θανάσιμος κίνδυνος που απειλούσε την πατρίδα το καλοκαίρι του 1921 επέβαλε την παρουσία κάθε στρατιώτη στο πεδίο της μάχης. Τι σημασία έχει το αν ο Μεταξάς δεν πίστευε στην επιτυχία της Μικρασιατικής περιπέτειας? Χρέος του ήταν να αγνοήσει τους στενόκαρδους εγωισμούς και να πολεμήσει γι’ αυτό που τον υπερβαίνει.
Νομίζω ότι ο παραλληλισμός που μπορούμε να κάνουμε της Άνοιξης του 1921, όταν κινδύνευε η ανατολική μας διάσταση, με την ¨Ανοιξη του 2011, που κινδυνεύει η δυτικόστροφη οικονομική μας απογείωση, βρίσκεται ακριβώς στην απουσία της πίστης και της αφοσίωσης σε αυτό που ως άτομα μας υπερβαίνει.
Έτσι, η αναδρομή στη Μικρασιατική περιπέτεια δίνει την αίσθηση αυτού που ονομάσαμε ελληνικότητα ως την αδυναμία να υπερβούμε το ατομικό και να υποταχθούμε στο συλλογικό που μας υπερβαίνει.
Δημήτρης Μαυρίδης
Κοιτάξτε, τὰ θούρια ἐμπνέουν, ἀλλὰ χρειάζονται καὶ ὅπλα. Καὶ αὐτὰ μόνον μὲ χρήματα μποροῦν νὰ ἀγορασθοῦν. Ὁ Κεμὰλ εἶχε τὴν καλὴ τύχη νὰ συμπίπτουν τὰ συμφέροντά του μὲ αὐτὰ τῆς Ἰταλίας, τῆς Γαλλίας καὶ τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως. Ὁπότε μπόρεσε νὰ ἐφοδιαθεῖ ἀπ` αὐτούς. Εἶναι οὐτοπία νὰ πιστεύει κανεὶς ὅτι ἡ Ἑλληνικὴ λόγχη θὰ μποροῦσε νὰ ὑπερισχύσει ὅλων αὐτῶν. Ὅπως καὶ δὲν ὑπερίσχυσε τὸ 1941. Ἀλλά, τότε, πολεμούσαμε ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν. Ἐνῶ στὴν Μικρὰ Ἀσία οἱ Μωαμεθανοὶ εἶχαν περισσοτέρους βωμοὺς καὶ ἑστίες.
Ὅσο γιὰ τὸν Μεταξᾶ, ὁ Γούναρης εἶναι βέβαιον ὅτι δὲν τὸν ἤθελε. Τὸ ἴδιο κι ὁ βασιλιᾶς. Καὶ ὁ λαὸς ἐπίσης δὲν τὸν ἤθελε. Ἂν τὸν συνιστοῦσαν στοὺς Πρωτοπαπαδάκη καὶ Θεοτόκη οἱ στρατιωτικοί, τὸν συνιστοῦσαν γιὰ νὰ συμμαζέψει τὴν ἐκστρατεία, ὄχι γιὰ νὰ καταλύσει τὸ κράτος τοῦ Κεμάλ, πρᾶγμα ὑλικῶς ἀνέφικτον.
Σὲ κάθε περίπτωση, συμφωνοῦμε ὅτι ἀδυνατοῦμε ὡς Ἕλληνες νὰ ὑπερβοῦμε τὸ ἀτομικὸ καὶ νὰ ὑποταχθοῦμε στὸ συλλογικὸ ποὺ μᾶς ὑπερβαίνει. Μάλιστα, καὶ ὁ Μεταξᾶς τὸ εἶχε παρατηρήσει καὶ σημειώσει σὲ ἄλλο γραπτό του. Ἀλλά, αὐτὸ συνεπάγεται ὅτι κράτος τῆς προκοπῆς δὲν μποροῦμε νὰ ἔχουμε ποτὲ καὶ ὅτι πρέπει νὰ ἔχουμε ἄλλους νὰ μᾶς διοικοῦν.
Κι όμως, η ορθολογική ανάλυσή σας απορρίπτεται από την ιστορική εμπειρία: υπάρχει πλήθος παραδειγμάτων από «ασύμμετρες αντιπαραθέσεις», κατά τις οποίες η αδύναμη πλευρά αντιμετωπίζει με επιτυχία ένα πανίσχυρο αντίπαλο. Ως «ασύμμετρη αντιπαράθεση» χαρακτηρίζουμε την σύγκρουση στην οποία ο ένας αντίπαλος υπερέχει συντριπτικά και αδιαμφισβήτητα. Χαρακτηριστική ασύμμετρη αντιπαράθεση για την εποχή μας αποτελεί ο πόλεμος των πολιτισμών στο Αφγανιστάν, όπου οι ζωσμένοι με εκρηκτικά Ταλιμπάν αντιμετωπίζουν με επιτυχία την φουτουριστικού τεχνολογικού χαρακτήρα στρατιωτική δύναμη των ΗΠΑ.
Μπορούμε να αναφέρουμε επίσης την εξέλιξη του Ισραήλ σε στρατιωτική υπερδύναμη και την ταπείνωση των ΗΠΑ από μια χώρα του τριτου κόσμου κατά τον πόλεμο του Βιέτναμ πριν μια γενεά.
¨Όμως το κυριότερο παράδειγμα ασύμμετρης σύγκρουσης παραμένουν οι Περσικοί Π’ολεμοι. Ο Ηρόδοτος, μάλιστα, προσπαθει να ερμηνεύσει τα αίτια της ελληνκης νίκης με κριτήρια πολιτικής διακυβέρνησης και ηθικής δικαίωσης. Ο Πλάτων είναι όμως αυτός που δίνει μεταφυσική, πολιτική και πολιτισμική διάσταση στο ζήτημα με την διήγηση του μύθου της Ατλαντίδας.
Επανερχόμενος στην Μικρασιατική Εκστρατεία, θέλω να επισημάνω ότι πέρα από τα εθνικά δίκαια των Ελλήνων, αυτοί δεν διεκδικούσαν ολόκληρη την εδαφική επικράτεια της σημερινής Τουρκικής Δημόκρατίας, αλλά το μερίδιο τους, που στη Συνθήκη των Σεβρών αντιστοιχούσε στο 8% των εδαφών, ενώ οι ίδιοι ασποτελούσαν το 13% των πληθυσμών, σύμφωνα με τον μετριώτερο υπολογισμό.Οπωσδήποτε, η διεξαγωγή του πολέμου έγινε από τμήμα μόνο του Ελληνισμού, αφού σε κάθε φάση του πολεμούσε μόνο ένα τμήμα των Ελλήνων. Αλλά και τα τεράστια σφάλματα της ελληνικής πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας φέρουν μεγάλο μέρος της ευθύνης για την ήττα, που δεν αποτελούσε μοιραία και ντετερμινιστική κατάληξη, όπως υπονοείτε. ¨Αλλωστε σε κάθε φάση του πολέμου μέχρι τον Ιούλιο του 1922, υπήρχε η δυνατότητα σωτηρίας της Ανατολικής Θράκης ή και της Κωνσταντινούπολης, πράγμα που θα απέτρεπε εν πολλοίς τη σύγχρονη γεοπολιτική μας κάμψη.
¨Οσο για την ελληνικότητα, το συμπέρασμά σας, ότι δηλαδή αδυνατούντες να υπερβούμε την ατομική πραγμάτωση, δεν μπορούμε να κυβερνηθόυμε και άρα πρέπει να μας κυβερνούν άλλοι, δεν είναι παρά εθελοδουλεία. Πρέπει να ερμηνεύσουμε την τάση μας προς το ατομικό ως απλή φάση μιας ταλάντωσης που σημαίνει αντίφαση και παρακμή, αφού οι εμπειρίες μας βρίθουν από παραδείγματα συλλογικής συγκρότησης και επιτυχούς συλλογικής δράσης, όπως π. χ. είναι το κατόρθωμα να συμβιβάσουμε την ατομική επιτυχία με τη συλλογική πρόοδο μέσα στις κοινότητες της καθ’ ημάς Ανατολής.
Δημήτρης Μαυρίδης
Πῶς καὶ σᾶς ξέφυγε ἡ Ἐπαναστατικὴ Ὀργάνωση 17Ν, καὶ ἡ ἑπικράτηση τῶν Μπολσεβίκων ; Ἢ ἡ μονοπώληση ἀπὸ τὸ ΚΚΕ τῆς Ἐθνικῆς Ἀντιστάσεως ; Ἢ ἡ ἐπικράτηση τοῦ Μουσσολίνι καὶ τοῦ Χίτλερ ; Τὸ κυριώτερο, ὅμως, παράδειγμα εἶναι ἡ μακρόχρονη κατατυράννηση τῶν εἱλώτων ἀπὸ τοὺς Σπαρτιάτες, ἡ ὁποία διατηρήθηκε ἐπὶ αἰῶνες. Ἀσφαλῶς μιὰ συμπαγὴς μειοψηφία μπορεῖ, καλὰ ὀργανωμένη, μὲ αὐτοθυσία καὶ αὐταπάρνηση νὰ κυριαρχήσει πολιτικῶς καὶ διὰ τῆς βίας ἐπὶ μιᾶς ἀδρανοῦς πλειοψηφίας. Ἀλλὰ εἶναι, λέτε, «μεταφυσικὴ, πολιτικὴ καὶ πολιτισμικὴ» ἡ αἰτία ; Καὶ εἶναι «ἀνθρώπινο» ἢ «Ἑλληνικὸ» νὰ μὴν κοιμᾶται κανεὶς ἥσυχος ποτὲ ἀπὸ τὸν φόβο τοῦ ξεσηκωμοῦ ; Ἢ νὰ ἐξοντώσει μέχρις ἑνὸς τοὺς ἐχθρούς του ὅπως ἐπεχείρησαν οἱ ναζὶ μὲ τοὺς Ἰσραηλίτες ;
Ἀσφαλῶς στὴν Μικρὰν Ἀσία πολλά περισσότερα μποροῦσαν νὰ σωθοῦν ἀπὸ μιὰ πιὸ σώφρονα πολιτική. Ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία, ὅμως, τῶν Ἑλλήνων ἐπέλεξε «τῆς καρδιᾶς τὸ πύρωμα» καὶ τὴν «Ἑλληνικὴν λόγχην», δηλαδὴ τὸ ἀνέφικτον. Οἱ φιλελεύθεροι τοῦ Δαγκλῆ χειροκροτοῦσαν ὅταν ἡ κυβερνητικὴ πλειοψηφία ἀπέρριπτε στὴν Βουλὴ τὴν μεσολάβηση τῶν Δυνάμεων. Ναί, ὑπῆρχε διχασμός, ἀλλὰ καὶ οἱ δύο μερίδες διαγκωνίζονταν ποιά θὰ ὑποσχεθεῖ τὸ πιὸ ἀνεδαφικό ! Τοὺς σώφρονες τοὺς ἔλεγαν ἐθελοδούλους μέχρι τὴν παραμονὴ τῆς καταστροφῆς. Ὁ Μεταξᾶς ἔχει ἀποτυπώσει μιὰ σκηνὴ στὴν ὁποία ἀποθεραπευμένοι τραυματίες ξαναφεύγουν γιὰ τὸ μέτωπο ἐπευφημούμενοι. Τότε, ἕνας εὔζωνος λέει : «Μωροὶ κερατάδες, νὰ φωνάζετε ζήτω ξέρετε, νὰ πᾶτε νὰ πολεμήσετε δὲν θέλετε». Τῆς «καρδιᾶς τὸ πύρωμα» δηλαδή, διαρκεῖ γιὰ τοὺς πολλοὺς ὅσο κάνουν ἄλλοι τὶς θυσίες.
Σχετικῶς μὲ τὴν διακυβέρνηση ἀπὸ ἄλλους, ἐθελόδουλοι εἶναι, λέτε, οἱ ἀπόδημοι Ἕλληνες. Μήπως ἡ κακοδιοίκηση μᾶς κάνει περισσότερο δούλους ἐδῶ, στὴν Ἑλλάδα ἀπ` ὅτι εἴμαστε ὡς μετανάστες ἐκτὸς Ἑλλάδος ; Καὶ ἡ ἀποδημία εἶναι προαιώνιο καταφύγιο τῶν Ἑλλήνων. Τυχαῖο ;
Τι να σας πω; Ομολογώ ότι αισθάνομαι αμήχανος και αδύναμος μπροστά στο καταγγελτικό σας οίστρο. Ίσως εγώ δεν είμαι σαφής, αφού μου αποδίδετε γνώμες που δεν διατύπωσα. Οπωσδήποτε σας ευχαριστώ για τη συζήτησή μας.
Δημήτρης Μαυρίδης
Κι ἐγὼ σᾶς εὐχαριστῶ.
Δὲν φαντάζομαι νὰ ἀμφισβητεῖτε τὸ «ἐμπλήκτως ὀξὺ» στὴν πρόταση:
«¨Οσο για την ελληνικότητα, το συμπέρασμά σας, ότι δηλαδή αδυνατούντες να υπερβούμε την ατομική πραγμάτωση, δεν μπορούμε να κυβερνηθόυμε και άρα πρέπει να μας κυβερνούν άλλοι, δεν είναι παρά εθελοδουλεία.»
Αὐτὸ ὡς πρὸς τὴν διατύπωση.
Ὡς πρὸς τὴν οὐσία, ἐθελοδουλεία εἶναι νὰ ἐμμένει κανείς νὰ παραμένει σὲ κοινωνικὸ περιβάλλον ποὺ τοῦ περιορίζει τὴν δυνατότητα νὰ δημιουργήσει. Ἐπειδή δέ, ἡ ταλάντωση μέχρι νὰ συνέλθουν οἱ ὑπόλοιποι Ἕλληνες μπορεῖ καὶ νὰ ὑπερβεῖ τὴν διάρκεια μιᾶς ἀνθρωπίνης ζωῆς, ἡ ἀποδημία, μὲ ὅλες τὶς θυσίες ποὺ συνεπάγεται, εἶναι πράξη ἀπελευθερώσεως.
Κύριε Γεωργάνα,
Όπως θέτετε το ζήτημα με την τελευταία απάντησή σας δεν μπορώ παρά να συνεχίσω τη συζήτηση μαζί σας.
Είστε ένας δύσκολος, αλλά ενδιαφέρων συζητητής: συχνά δεν αποκαλύπτετε τι εννοείτε και για ποιο θέμα μιλάτε, έχετε την δική σας αντίληψη χωρίς να φροντίζετε να την κάνετε κατανοητή, αποδίδετε στον συνομιλητή σας γνώμες που δεν έχει διατυπώσει, του απευθύνετε αναπάντεχες κατηγορίες, τον υποχρεώνετε να απολογείται και χρησιμοποιείτε ερμητικούς τρόπους έκφρασης που ο συνομιλητής σας πρέπει να πασχίσει για να αποκρυπτογραφήσει. Αυτά, με όλο το σεβασμό που σας οφείλεται.
Διέκοψα άκομψα τη συζήτησή μας, γιατί διαπίστωσα με απελπισία ότι έπρεπε να απολογηθώ για αυτά που δεν είχα πει. Τι τις θέλατε εκείνες τις κορώνες για επαναστατικό κίνημα της 17Ν στην ανάρτησή σας της 2.7.11 και όλα τα άλλα που ακολούθησαν; Αδικαιολόγητα, δεν σας επαρκούσαν οι αναφορές στο ύψιστο παράδειγμα των Περσικών Πολέμων και οι συνακόλουθες αναφορές στην αρχαία γραμματεία που φαίνεται πως σας γοητεύει. Ακόμη και στην τελευταία ανάρτησή σας η φράση «ἐμπλήκτως ὀξὺ», που πρέπει να αναφέρεται σπάνια και δεν θυμάμαι να την έχω ξανασυναντήσει, με υποχρέωσε να ψάχνω για να κατανοήσω το τι θέλετε να πείτε. Βέβαια, για χάρη αυτών που έχουν την υπομονή να μας διαβάζουν, πρέπει να εξηγήσω ότι προέρχεται από τον Θουκυδίδη (Γ/82) και μεταφράζεται σύμφωνα με τον Ελευθέριο Βενιζέλο ως «τυφλή παραφορά».
Για το θέμα μας λοιπόν θεωρώ ότι η προτροπή σας «να έχουμε άλλους να μας διοικούν, αφού δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε κράτος άξιο του ονόματός του» είναι εθελοδουλία, δηλαδή υποταγή σε κάποιο ξένο δυνάστη, δηλαδή ακύρωση των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων μας, για τους οποίους είμαστε υπερήφανοι και οι οποίοι στηρίζουν την ταυτότητά μας. Τι άλλο να υποθέσει κανείς διαβάζοντας την διατύπωσή σας; Και γιατί η ερμηνεία μου χαρακτηρίζεται από «τυφλή παραφορά»; Πως αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς μια τέτοια αιτίαση;
Ωστόσο εσείς άλλο εννοείτε, και εννοείτε την καταφυγή σε κάποιο περιβάλλον ξένο μεν, αλλά τέτοιο που να μην εμποδίζει την δυνατότητα για δημιουργία και να μην καταδικάζει στην ανέχεια και την αδράνεια νέους ανθρώπους. Αν είναι έτσι, έχετε απόλυτο δίκιο και μάλιστα υποχρεώνετε όλους αυτούς που εργάσθηκαν και δημιούργησαν στη χώρα μας μετά το 1960 να αντιληφθούν τις ευθύνες τους και τα σφάλματά τους που οδήγησαν στην δημοσιονομική και οικονομική αποτυχία μας και στην διάψευση των επιλογών τους. Προσωπικά θεωρώ υπεύθυνο το πολιτικό μας σύστημα και την ιδεολογία που καλλιεργήθηκε μετά τη μεταπολίτευση, όπως και την δόλια πρακτική της νομής της εξουσίας και του πελατειακού κράτους. Το τι θεωρώ εγώ όμως δεν έχει σημασία. Εκείνο που είναι αναγκαίο και απολύτως απαραίτητο δεν φαίνεται να το επιδιώκει κανείς και αυτό είναι απογοητευτικό.
Δημήτρης Μαυρίδης
Πολύ καλά τὰ γράφετε. Πράγματι, δὲν μποροῦσα ἀπὸ μικρὸς νὰ γράφω πολλά. Διασώζεται καὶ σχολικό μου τετράδιο μὲ τὴν παρατήρηση τῆς δασκάλας : «Καλή ἡ ἔκθεσή σου, Γιῶργο, ἀλλὰ σύντομη». Ἀλλὰ ὅταν βρῶ ἀναγνώστη μὲ τὸ κέφι νὰ κατανοήσει τὰ γραφόμενα χαίρομαι. Σᾶς εὐχαριστῶ, λοιπόν, γιὰ τὴν ἐπιμονή σας καὶ τὴν ἐπιμέλειά σας.
Ἂν θεωρήσουμε τὴν πολιτικὴ τὴν πάλη γιὰ τὸ ποιὸς θὰ πείσει τοὺς ἄλλους νὰ τὸν άναγνωρίσουν ὡς πρῶτο, ἔστω μεταξὺ ἴσων, τότε δὲν βλέπω γιατὶ ἡ πολιτικὴ αὐτονομία, ὅση μπορεῖ νὰ εἶναι αὐτὴ μὲ τὰ σημερινὰ μέσα, πρέπει νὰ εἶναι ὁ κύριος στόχος ἑνὸς λαοῦ. Ὡραία αὐτονομία ἔχουν ἡ Κούβα καὶ ἡ Βόρειος Κορέα ! Κύριος στόχος πρέπει νὰ εἶναι ἡ δημιουργία, τὸ νὰ προσθέσει ἕνας λαὸς στὸ κοινὸ ἔργο ὅλων μαζὶ τῶν λαῶν τῆς γῆς. Δηλαδὴ ὁ Πλούταρχος καὶ ὁ Πολύβιος δὲν εἶναι μεγάλοι ἱστορικοί, ἐπειδὴ ἔγραψαν σὲ ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία ἡ Ἑλλάδα ἦταν ὐπὸ Ρωμαϊκὴ κυριαρχία ; Τί νὰ κάνουμε, ἀφοῦ οἱ Ρωμαῖοι ἦταν καλύτεροι στὸ νὰ ὀργανώσουν λειτουργοῦν κράτος ; Νὰ ὑφιστάμεθα τοὺς μικροτυράννους τῆς καθημερινότητός μας, μόνον καὶ μόνον διότι κηρύσσουν ὅτι εἶναι Ἕλληνες. Καὶ αὐτὸ ἐνῶ οἱ πράξεις τους δὲν ἔχουν τίποτε Ἑλληνικό. Ἂν ἡ ὁμάδα παίζει καλύτερα ἐκτὸς ἕδρας, ἴσως πρέπει νὰ παραιτηθεῖ ἀπὸ τὸ δικαίωμα νὰ παίζει στὸ γήπεδό της.
Ελληνισμός κάτω από ξένη κυριαρχία είναι αυτό που περιγράφετε. Το να το εξιδανικεύετε ίσως είναι αποτέλεσμα βαθειάς απογοήτευσης. Δυστυχώς, η απογοήτευση είναι κάτι που συνοδεύει την Ελλάδα του σήμερα. Τόσο, που παρόμοιες αντιλήψεις εκφράζονται συχνά. Πρόκειται για αντιλήψεις βλαπτικές. Αναφέρομαι στον κ. Γιανναρά που έφτασε να προτείνει προσέγγιση της Ελλάδας στο νέο-οθωμανικό μόρφωμα. Εκεί, κατά τον κ. Γιανναρά, θα μπορέσουν οι Έλληνες να δράσουν και πάλι ως νέο-φαναριώτες!
Πως όμως θα πρέπει να χαρακτηρίσουμε τέτοιες στάσεις που ακυρώνουν τα εθνικοαπελευθερωτικά και αντιστασιακά στοιχεία της ταυτότητάς μας; Κα ι γιατί η θλιβερή πραγματικότητα δικαιολογεί την αποδοχή της εθελοδουλίας;
Δημήτρης Μαυρίδης
Κατὰ τί ἀκριβῶς ὑπερτερεῖ ἡ τυραννία Ἑλλήνων ἐπὶ Ἑλλήνων τῆς τυραννίας ξένων ἐπὶ Ἑλλήνων;
Ὁ Σολωμὸς ποὺ δὲν πάτησε πόδι στὸ ἑλλαδικὸ κράτος ἐθελόδουλος ἦταν ; Ὁ Καβάφης ; Ὁ Παπαδιαμάντης ποὺ γράφει ὅτι μὲ τὰ ἐθνικοαπελευθερωτικὰ κὰι ἀντιστασιακὰ στοιχεῖα τῆς ταυτότητός μας τὸ μόνο ποὺ ἐπιτύχαμε ἦταν νὰ μεταλλάξωμεν τυράννους ;
Κύριε Μαυρίδη να τις χαρακτηρίσετε ως χρήσιμες πνευματικές ασκήσεις κι ως εκεί. Ο αγώνας πάντως που (οφείλουμε να) διεξάγουμε εφεξής, προϋποθέτει περισσότερο τα “ευρηματικά” και λιγότερο τα “αντιστασιακά” χαρακτηριστικά της ταυτότητάς μας.
Παρατηρώ μία κατάχρηση του “όχι” στα κείμενα που διαβάζω αυτό τον καιρό. Καίτοι αντιλαμβάνομαι ότι η λέξη έχει ιστορικώς καθαγιαστεί στη συλλογική μας μνήμη, θα προτιμούσα περισσότερη έμφαση στη διατύπωση του ερωτήματος παρά στην λεβεντιά της εκφώνησής της.
Εχουμε ανάγκη πράγματι μιάς ηρωικής προσπάθειας κι ίσως (επιτέλους) να έχουμε και την ετοιμότητα να την καταβάλουμε. Αυτό δεν αίρει την ανάγκη να αντιμετωπίσουμε κατάματα το λαβύρινθο των ζητημάτων που αντιμετωπίζουμε και να επιλέξουμε τα ενδεδειγμένα μονοπάτια εξόδου.
Καίτοι λιγότερης λεβεντιάς και τραγικότητας έργο, είναι ωστόσο πιό σύνθετο από τα ηρωικά “όχι” της ιστορίας μας. Ο,τι μας κάνει υπερήφανους δεν είναι κατ’ ανάγκην κι αυτό που μας λύνει όλα τα προβλήματα.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός
Αν φτάσαμε σαν έθνος να διερωτώμαστε αν είμαστε ικανοί να αυτοκυβερνηθούμε …
Αν το δίλημμά μας έφτασε να είναι ποιά τυραννία είναι καλύτερη, των Ελλήνων ή των ξένων …
Αν μόνη λύση αυτοπραγμάτωσης είναι οι επιτροπείες ή να φεύγουμε για αραπιά και όπου αλλού …
Να χ@σω την τρισχιλιόχρονη ιστορία μας, τον λαμπρό πολιτισμό μας και τα λεφτά που χάλασαν οι πατεράδες μας να μας μάθουν γράμματα!
Τότε όλα αυτά, σ’ αυτό το νέο είδος Homus novus-Hellenicus μόνο πλήρη αποβλάκωση επιφέρουν!
Τότε οι “ντιντήδες” του παλιού ελληνικού κινηματογράφου είναι η περιγραφή της προσωπικότητάς μας!
Για τον κ.Γεωργάνα:
1. Κάθε τυραννία είναι απαράδεκτη γα την παράδοσή μας. Όσο για το εθνικό μας κράτος, η παρουσία του δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί συλλήβδην ως τυραννική. Αυτό είναι, αυτό δημιουργήσαμε με αγώνες και θυσίες, αυτό πρέπει να υπερασπίσουμε, αυτό έχουμε,
2. Κατά προσφιλή σας συνήθεια μου αποδίδετε αυθαίρετα γνώμες: και βέβαια ο Μείζων Ελληνισμός δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί εθελόδουλος!
Σας παρακαλώ να μου υποδείξετε την πηγή γι τα λεχθέντα από τον Παπαδιαμάντη.
Δημήτρης Μαυρίδης.
Ο κ. Μικρός βάζει την συζήτηση σε επίκαιρη βάση:
Αποτελεί απόλυτη ανάγκη η κινητοποίησή μας για να αναιρέσουμε την οικονομική καταστροφή που μας έπληξε. Υπεύθυνοι είναι το άφρον πολιτικό μας σύστημα και η ανεξέλεγκτη διεθνής κερδοσκοπία.
Πρέπει να κατανοήσουμε ότι δεν είναι δυνατόν να επιβιώσουμε καταναλώνοντες πόρους τους οποίους δανειζόμαστε.
Είναι απόλυτη ανάγκη να αναπτύξουμε την εθνική παραγωγή, που τόσο απερίσκεπτα εγκαταλείψαμε.
Η αποτυχία του παρασιτικού καταναλωτισμού και η διακοπή της παρασιτικής προσκόλλησής μας προς τη Δύση αφήνουν ελεύθερο πεδίο για την ανάδειξη και δράση με βάση τα πλεονεκτήματα του τόπου και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των Ελλήνων.
Πρέπει χωρίς καθυστέρηση να υπερβούμε την αδράνεια και να αναλάβουμε ενεργητική στάση. Τότε θα έχουμε ανάγκη και θα πρέπει να επωφεληθούμε από τα ιδιαίτερα εκείνα χαρακτηριστικά που αθροίζουμε ως ελληνικότητα
Μέσα από τα χαλάσματα και τις καταρρεύσεις ανέρχεται το Ελληνικόν και αυτό δεν έχει γίνει μια μόνο φορά.
Δημήτρης Μαυρίδης
Πάντως να πω την αμαρτία μου δεν πιστεύω ότι μας φταίει η προσκόλληση μας στην Δύση. Όχι πως δεν αναγνωρίζω ζητήματα ασυμβατότητας της ταυτότητας μας (όποια τέλος πάντων είναι αυτή) με την αντίστοιχη της “Δύσης” (κι εδώ μάλιστα η ισοπέδωση της “Δύσης” όλης μαζί, σε σύγκριση με μας τους ξεχωριστούς κι αναδέλφους κρύβει κι ένα στοιχείο ελιτισμού – αλλά ας τ’ αφήσουμε αυτά). Κάθε άλλο λοιπόν παρά αντιπαρέρχομαι την βάση του συλλογισμού, την αναγνωρίζω και είμαι πολύ δεκτικός σε περαιτέρω αναλύσεις της.
Αλλά τέλος πάντων για να βρεί κανείς παραδείγματα παθογενειών σαν τις δικές μας “στη Δύση” (αυτή τη στραβή Δύση, την καταναλωτική), θα χρειαστεί να ψάξει πολύ. Για να το θέσω λίγο προκλητικά, αν συζητάμε για “προσκόλληση”, μάλλον το πρόβλημα ήταν ότι δεν πολυπροσκολληθήκαμε. Κι αν μου πεί κανείς ότι “βεβαίως! επειδή είμαστε διαφορετικοί! έχουμε δική μας ταυτότητα! δεν κολλάγαμε!” θα του πω ότι ο δρόμος της διαφορετικότητάς μας ακολούθησε πολύ στραβά μονοπάτια, τελείως άλλα από αυτά που θα υπεδείκνυε οιαδήποτε έγκυρη συζήτηση “για την ταυτότητά μας”.
Κι αν μου πεί κανείς ότι “ναί γιατί τελικά υιοθετήσαμε ένα μπάσταρδο μοντέλο, δεν πηγαίναμε πουθενά” θα του απαντήσω ότι καλώς κακώς ο κόσμος αλλάζει, οι επιδράσεις είναι έντονες και θα είναι πάντα εκεί. Και εν πάσει περιπτώσει δεν μπορεί να μας φταίει η “Δύση” για τα προβλήματα που έχουμε εμείς, κι όλη η Δύση δεν έχει.
Να μου πείτε ότι έχουμε πήξει στο Χόλιγουντ να σας δώσω όλα τα δίκια δικά σας. Να μου πείτε ότι έχουμε παιδική παχυσαρκία λόγω του καταναλωτικού μοντέλου, να προσυπογράψω. Να μου πείτε ότι βαράμε ενέσεις, πίνουμε ουίσκια από έφηβοι κτλ., να πω μάλιστα.
Αλλά basta και λιγάκι. Ο πληθυσμός μας δεν αθλείται ενώ στη Δύση οι πάντες τρέχουν. Φταίει το μπαστάρδεμα της ταυτότητάς μας; Τι θα έπρεπε να κάνουμε δηλαδή; Να πηγαίνουμε με τα πόδια ή το μουλάρι από τα Σάλωνα στο Ζιτούνι μέσω Γκιώνας; Στη Δύση παίζουν μιά χαρά μπάλα κι εμείς ακούμε τους διαλόγους Μπέου – Ψωμιάδη. Πάλι φταίει το μπαστάρδεμα της ταυτότητάς μας; Δηλαδή τι έπρεπε να κάνουμε; Να παίζουμε μπάλα τζάμπα στο γρασίδι της Ολυμπίας με σανδάλια και χλαμύδες;
Φταίει η Δύση που έχουμε ένα δάσκαλο ανά πέντε μαθητές, τρία πανεπιστήμια ανά πόλη, κι έχουμε κι ελλείψεις διδασκόντων κι από πάνω; Αυτό δεν είναι ζήτημα Παιδείας; Μόνο τα “αρχαία” είναι; (Μη με παρεξηγήσετε, είμαι φανατικά υπέρ των αρχαίων). Κι αν τα αρχαία είναι όντως ζήτημα ταυτότητας, για το γεγονός ότι δεν μπορούμε να κάνουμε μια διαίρεση μεταξύ διδασκόντων και διδασκομένων, μεταξύ ιατρών και ασθενών, τι φταίει, η Δύση; Και για να πάμε και στο ψητό, τι φταίει η Δύση που έχουμε διορίσει τη μάνα μας και τον πατέρα μας και τώρα πρέπει να τα πληρώσει ο γιός μας;
Εντάξει, μπορεί να παρεξηγώ και αδικώ τον κ. Μαυρίδη (το κάνω δηλαδή και του ζητώ συγγνώμη κιόλας) καθώς ο άνθρωπος έγραψε την λέξη κλειδί: “παρασιτική”! Παρασιτική προσκόλληση! Αυτό ναί! Απομυζούμε δανεικά, κονδύλια, επιδοτήσεις, τα πάντα.
Σαν τους φαύλους που κέρδισαν το λαχείο κι έχασαν τη μπάλα καταλήγοντας υπερχρεωμένοι. Όπως αντιλαμβάνεστε δεν έφταιγε το κερδισμένο λαχείο. Κάτι πήγαινε στραβά από την αρχή (πριν το λαχείο). Οπότε, μάλιστα! Ελάτε να βάλουμε μπροστά το θέμα της ταυτότητας να δούμε τι πήγαινε στραβά από την αρχή. Πάμε όπου θέλετε, από τα Αγγλογαλορωσικά κόμματα, μέχρι τον Κοραή και τους ανθενωτικούς της Πόλης – κόσμο έχουμε στο Αντίβαρο γι’ αυτή τη δουλειά, δόξα τω Θεώ.
Κύριε Μαυρίδη δεν διαφωνώ με το κείμενό σας, αντιθέτως. Απλώς ψάχνω αφορμές να απομονώνω τους παράγοντες του πάζλ για να τους συζητάμε έναν έναν. Και βρήκα ευκαιρία …
Κύριε Χονδρογιάννη σέβομαι την οργή σας, ξέρετε ότι μεταξύ μας τα βρίσκουμε, αλλά ειλικρινά πιστεύω ότι η ωφελιμότητα της οργής έχει πλέον εξαντληθεί. Τώρα θέλει παγερή ψυχραιμία.
Ακούστε, υπάρχει ένα θετικό στην όλη ιστορία, που βοηθάει στην απλοποίηση. Ποιό είναι αυτό;
Είναι το γεγονός ότι
– ανεξαρτήτως των αιτίων για το δράμα μας (που πάντα αξίζει να ψάχνουμε και να μελετάμε για να κατανοούμε),
– ανεξαρτήτως των ιδεολογιών στις οποίες ενδεχομένως καθ’ ένας μας πιστεύει,
– ανεξαρτήτως των τεχνικών ή πολιτικών λύσεων που θα αποφασιστούν για μας απ’ έξω σχετικά με το χρέος,
– ανεξαρτήτως των πιέσεων που θα δεχθούμε, τον βαθμό στον οποίο θα “υποκύψουμε”, θα “αντιταχθούμε”, θα “ελιχθούμε” ή θα “διαπραγματευτούμε”,
ανεξαρτήτως όλων αυτών λοιπόν,
αυτά που πρέπει να κάνουμε στα του οίκου μας για να ξεμπλέξουμε και να προοδεύσουμε απορρέουν από ήρεμη, ορθολογική σκέψη. Αγνή, παρθένα, τετράγωνη λογική. Πραγματισμό.
Ας τα κάνουμε τα ρημάδια, ας δημιουργήσουμε την αντζέντα πάνω στην οποία θα δουλέψουμε αφού έχουμε την όρεξη, ας βάλουμε το νερό στ’ αυλάκι και σας υπόσχομαι ότι το έργο που θα αρχίσει να παράγεται θα είναι άριστα συμβατό με οποιαδήποτε βαθύτερη πνευματική αναζήτησή μας για την ταυτότητά μας και με (οποιαδήποτε) ιδεολογία πιστεύετε ότι πρέπει να διέπει την ζωή μας ως έθνους, ως κοινωνίας και ως ατόμων. Αν πάρουμε ένα δρόμο σοβαρό, θα δείτε ότι πολλές από τις σημερινές αντιπαραθέσεις θα είναι ευχάριστοι προβληματισμοί πολυτελείας. Και με τη Δύση θα είμαστε σε ένα αξιοπρεπές modus vivendi και τις ευκαιρίες μας να συμμαζευτούμε πολιτιστικά και παιδευτικά θα έχουμε και για τα Θρησκευτικά θα τσακωθούμε, όλα μία χαρά θα γίνουν.
Και επ’ αυτού επιφυλάσσομαι να επανέλθω, διότι η άποψη αυτή είναι το δικό μου πνευματικό στοίχημα. (Τόσα καταλαβαίνω, τόσα λέω δηλαδή).
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
Φαίνεται, λοιπόν, ότι η μόνη σωστική δυνατότητα που μας απομένει είναι αυτή, που χωρίς φρόνηση αγνοήσαμε πριν 30 χρόνια, όταν οι συνθήκες για κάτι τέτοιο ήταν πολύ πιο ευνοϊκές. Πρόκειται για στροφή της ελληνικής οικονομίας προς μεταβιομηχανικές δραστηριότητες. Οικονομικές και παραγωγικές δραστηριότητες δηλαδή, που βασίζονται περισσότερο στη γνώση, παρά στο μέγεθος των επενδύσεων. Τέτοιες δραστηριότητες, που χρειάζονται προηγμένες γνώσεις και νεαρής ηλικίας ανθρώπινο δυναμικό. Ακριβώς αυτά που διαθέτουμε σήμερα και που απαξιώνονται κάθε μέρα παραμένοντας άνεργα. Οι παραγωγικές αυτές δραστηριότητες δεν είναι κατ’ ανάγκη ό,τι χαρακτηρίζεται ως «υψηλή τεχνολογία». Πρόκειται για ειδικεύσεις με ένταση εργασίας και με προσανατολισμό προς τις αγορές του εξωτερικού και για παραγωγή ειδικευμένων εργασιών ή και τελικών προϊόντων, τα οποία αφορούν υπεργολαβίες, δηλαδή τμήματα ευρύτερων έργων. Αυτής της μορφής μεταποίηση δεν απαιτεί επενδύσεις κεφαλαίων, τα οποία μετά τη χρεοκοπία μας απλώς δεν είναι διαθέσιμα.
Οπωσδήποτε, οι κατά παράδοση μεταποιητικοί κλάδοι είναι απαραίτητο να αναβιώσουν για τον απλό λόγο ότι είναι απόλυτη ανάγκη να υποκαταστήσουμε ό,τι προμηθευόμαστε από τη διεθνή αγορά με τα προϊόντα των δικών μας χεριών. Και τα προϊόντα αυτά, όχι μόνο θα πρέπει να παράγονται από μας, αλλά και θα πρέπει να είναι ανταγωνιστικά.
Δεδομένης της θλιβερής αποτυχίας μας να επωφεληθούμε από τον πακτωλό που έθεσε στη διάθεσή μας η Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και της κατασπατάλησης των κολοσσιαίων δανείων της καταναλωτικής μας ευδαιμονίας, οι στόχοι που περιγράψαμε φαίνονται να μην είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν. Το κύριο εμπόδιο παραμένει το πολιτικό μας σύστημα.
Με τη συνενοχή των πολιτών, το πολιτικό μας σύστημα, έχει ευτελιστεί και είναι ανίκανο να σχεδιάσει και να εφαρμόσει μακροπρόθεσμες συναινετικές πολιτικές. Έτσι η πολιτική σήμερα νοείται και εξασκείται ως μέσο νομής της εξουσίας και εφαρμόζεται με γνώμονα το πολιτικό κόστος. Ποιός Έλληνας πολιτικός μπορεί να εμπνεύσει σήμερα τους πολίτες για να αποδεχθούν σκοπιμότητες πιο σπουδαίες από τον ίδιο τον εαυτό τους; Και δεν μπορεί να εμπνεύσει γιατί ο ίδιος δεν είναι ειλικρινής και στερείται οποιοδήποτε όραμα, εκτός βέβαια από την υποθήκη να κυβερνήσει, όπως του επιβάλλεται παιδιόθεν από την οικογένειά του. Γιατί εκεί εξαντλείται, χωρίς να τους υπερβαίνει, το όραμα της πλειονότητας των φιλόδοξων πολιτικών μας. Αλλά και σε ό,τι αφορά τις αξίες, τον τόπο, την ιστορική μνήμη και τα παραδείγματα της παράδοσης, δύσκολα οι Έλληνες πολιτικοί μπορούν να στηρίξουν οράματα. Κανείς δεν είναι σε θέση να αναφερθεί και να αντλήσει από την τεράστια παράδοση, τη μακραίωνη ιστορία, τη γιγαντιαία πνευματική δημιουργία και τα πλήθη των παραδειγμάτων και των προτύπων. Κανείς δεν τολμά τέτοιες επικλήσεις. Και δεν φταίει μόνο ο συμβατικός χαρακτήρας της παιδείας, αλλά κυρίως η στάση των εκπροσώπων και των φορέων του κοινωνικού συμβολαίου και η αποκοπή τους από την ελληνική υπόσταση, τον τόπο, τη γλώσσα και την ιστορική μνήμη.
Προϋπόθεση λοιπόν της αναγέννησής μας είναι η ριζική ανατροπή του πολιτικού συστήματος, που είναι υπεύθυνο για τις αποτυχίες μας. Πραγματικά χρειάζεται μια ανατροπή με χαρακτήρα επαναστατικό. Πως θα γίνει αυτό;
Δημήτρης Μαυρίδης
Πολύ σωστά κ. Μαυρίδη! Πάμε λοιπόν: Χωρίς πολλά – πολλά νομίζω ότι χρειάζεται ένα νέο κόμμα. Για να αντιπαρέλθω το γνωστό πρόβλημα του “ποιός θα ηγείτο”, το οποίο θα καθυστερούσε τις λειτουργικές διαδικασίες, θα έλεγα ότι το θέμα αυτό θα όφειλε να αντιμετωπιστεί αργότερα. Άνθρωποι ικανοί – χρειαζόμαστε ονόματα εδώ – θα έπρεπε να δημιουργήσουν την πρώτη μαγιά για να αποκτηθεί η αναγκαία δυναμική. Αναγνωρισμένοι για τις ικανότητές τους και την ανιδιοτέλειά τους παλιοί πολιτικοί, ελπιδοφόροι νεότεροι και – κυρίως – νέα πρόσωπα από την κοινωνία. Θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες. Αλλά προτιμώ να κάνουμε κάτι άλλο: έχει κανείς όρεξη να αρχίσουμε να γράφουμε ονόματα; Δεν θέλω να μιλήσουμε για “τον ηγέτη” ακόμα. Αλλά θα ήθελα πολύ να μιλήσουμε για την ομάδα. Λοιπόν; Τι λέτε; Πάμε για ένα brainstorming;
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός
Ἀγαπητὲ κύριε Μαυρίδη,
Δὲν εἶναι παράδοσίς μας ἡ ζωὴ ὑπὸ ξένη κυριαρχία γιὰ πάρα πολλὰ ἀπὸ τὰ ἀκόμη περισσότερα χρόνια ζωῆς τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους ; Ἀσφαλῶς, λοιπόν, στὰ λόγια «τοῦ Ἕλληνος ὁ τράχηλος ζυγὸν δὲν ὑποφέρει». Ἀλλὰ στὴν πράξη ὑποφέρει ἀσμένως καὶ ξένο καὶ ἐντόπιο ζυγό.
Ἰδοὺ καὶ ἡ σχετικὴ περικοπὴ ἀπὸ τὸν κυρ-Ἀλέξανδρο :
«Ἄ! αἱ ἐκλογαί, αὐτή εἶναι ἡ μόνη ἐπὶ ἑβδομήκοντα ἔτη ἀσχολία μας, ἀφ’ ὅτου ἠλευθερώθημεν, ἀφ’ ὅτου δηλαδὴ μετηλλάξαμεν τυράννους, τοὺς ὁποίους διὰ τῶν ἐκλογῶν φανταζόμεθα ὅτι ἀντικαθιστῶμεν τάχα συχνότερον». («Ἂι μου Γιώργη»).
Ἀλλὰ καὶ ἡ μαζικὴ μετανάστευσις Ἑλλήνων ἀπὸ τὸ Ἑλλαδικὸ Βασίλειο πρὸς τὴν Ὀθωμανικὴ Αύτοκρατορία μέχρι τὸ 1908, δύο τινὰ μπορεῖ νὰ σημαίνει. Εἴτε ὅτι οἱ λάτρες τῆς ἐλευθερίας Ἕλληνες εὕρισκαν ὅτι ἡ Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία ἦταν πιὸ ἐλεύθερη, εἴτε ὅτι ἀντήλλασαν τὴν ἐλευθερία τοῦ Ἑλλαδικοῦ Βασιλείου μὲ τὸ ψωμὶ ποὺ εὕριακαν εὐκολώτερα ἐκτὸς αὐτοῦ.
Τώρα ὡς πρὸς τὸ νέο κόμμα, ἂς ἀκούσουμε τί ἔχει νὰ μᾶς ‘πεῖ ὁ συγγραφέας τῆς ἀρχικῆς ἀναρτήσεως, ποὺ εἶχε καὶ πεῖρα στὸ νὰ ἱδρύσει καὶ νὰ διευθύνει κόμμα. «Εἰς τὴν Ἑλλάδα ἓν κόμμα ἀρχῶν μόνον μπορεῖ νὰ ὑπάρξει καὶ ὑπάρχει : τὸ ἀστικόν. Ἀσφαλῶς εἰς τὸ ἐσωτερικὸν τοῦ κόμματος αὐτοῦ ὐπάρχουν διαμάχαι διὰ τὴν διεύθυνσιν καὶ τὰ ἀξιώματα, ἀλλὰ εἶναι διαμάχαι προσώπων.» Σήμερα μάλιστα, ἕνα κόμμα ἀξίων καὶ ἀφθάρτων μπορεῖ νὰ φθαρεῖ πολύ πιὸ γρήγορα ἀπὸ τὴν λυσσαλέα κατασυκοφάντηση ποὺ θὰ δεχθεῖ ἀπὸ τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐξηλιθιώσεως. Συνεπῶς τὸ νὰ προσβλέπει κανεὶς σὲ σωτῆρες εἶναι ἀπολύτως ἀνεδαφικό.
Κύριε Γεωργάνα καίτοι με μαλώνετε ενίοτε, μου είστε συμπαθέστος και μάλιστα διάκειμαι θετικώς στις απόψεις που εκφράζετε στον εδώ διάλογο. Επιπλέον βρίσκω τις προβλέψεις σας για την τύχη ενός νέου κόμματος απολύτως βάσιμες. Και όντως, αν διστάζω να παραθέσω ονόματα είναι μεταξύ άλλων γιατί πιθανολογώ ότι θα αρχίσουμε εδώ μια έντονη αντιπαράθεση (και “εττικετοθεσία”) για τις προτιμήσεις καθ’ ενός – ήδη πολύ νωρίτερα από την έκθεση της άτυχης “λίστας” στην “κριτική” των Μ.Μ.Ε.
Αλλά τι άλλο έχετε υπ’ όψιν σας αν όχι αυτό; Από κάπου δεν πρέπει να αρχίσουμε;
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
Κύριε Μικρέ,
είστε καταιγιστικός! Πάρτε το λίγο πιο σιγά να παίρνουμε και μία ανάσα!
Ακολουθείτε συνήθως μια πρακτική προσέγγιση των θεμάτων και κάνετε πολύ καλά να μας προσγειώνετε οσάκις το θυμικό μας ή οι ονειροβασίες μας απογειώνονται!
Ασφαλώς και δεν μας φταίει για όλα η «Δύση» ούτε όποιο άλλο «ξόρκι», όπως δεν φταίει το κρασί για τη μέθη! Με όλα πρέπει να έρχεσαι σε επαφή, αλλά πρέπει να μαθαίνεις και να τα χειριστείς!
Εμείς, στην επαφή μας με τους «δυτικούς» είχαμε ανάλογη συμπεριφορά με τους Ινδιάνους! Πού έδιναν ότι είχαν για ένα μπουκάλι «νερό της φωτιάς»! Οι σκληροτράχηλοι μαχητές έπεφταν από το μεθύσι όταν δεν έπεφταν από τα όπλα των κατακτητών!
Προσπαθώ να επικεντρωθώ σε «ήρεμη, ορθολογική σκέψη. Αγνή, παρθένα, τετράγωνη λογική. Πραγματισμό».
Ξεκινώ λοιπόν από μένα, από τη δουλειά μου!
Το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζω αυτή τη στιγμή είναι η εξαφάνιση πελατείας! Όχι γιατί η κοινωνική ανάγκη του επαγγέλματός μου παρήλθε! Ούτε γιατί εγώ ή οι λοιποί συνάδελφοί μου τα κάναμε σκ…! Πως μπορώ να το αντιμετωπίσω ορθολογικά, με πραγματισμό;
Μόνο με ένα τρόπο! Ψάχνοντας να βρώ τι άλλο μπορώ να κάνω, τουλάχιστον να μην πεινάσω! Και θα γίνει! Είναι αυτό όμως προοπτική; Είναι ότι ονειρεύτηκα για μένα, είναι η καλύτερη Ελλάδα που κάποτε πίστεψα;
Ξέρετε επαγγελματία, επιχειρηματία ή αυτοαπασχολούμενο να μην ανταποκρίνεται ακαριαία και αποτελεσματικά άπαξ και εμφανίζεται πρόβλημα; Και μάλιστα προς ορθή κατεύθυνση έστω και εξ’ ενστίκτου; Οι ελάχιστοι που δεν ανταποκρίνονται πληρώνουν βαρύτατο τίμημα! Και δεν τους λυπάται και κανείς!
Αυτά όμως όσο το πρόβλημα αποτελεί καθαρά προσωπική υπόθεση και ευθύνη!
Μιλάμε όμως για το μεγάλο πρόβλημα που έχουμε με τα κοινά. Αυτά που μόνο συλλογικές λύσεις μπορούν να απαντήσουν και σε προσωπικά αδιέξοδα.
Παρατηρείτε αντίστοιχη ανταπόκριση εκ μέρους των υπευθύνων; Η κυβέρνησή μας π.χ. αντιμετωπίζει επιτυχώς έστω και το ¼ των προβλημάτων; Ή προσθέτει μόνο και νέα;
Πού είναι η ορθολογική σκέψη, η τετράγωνη λογική, ο πραγματισμός; Αυτό επικαλέσθηκαν και αυτοί πέρυσι και εγώ είπα από την πρώτη στιγμή ότι είναι μ@λ@κίες! Τελικά δίκιο είχα εγώ, ο άσχετος και ανεύθυνος! Οι «υπεύθυνοι» δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν στο δρόμο!
Το έχω ξαναπεί! Σ’ αυτούς και το περίπτερό σου να τους εμπιστευτείς μια ώρα, θα στο ρημάξουν!
Με βρίσκετε ίσως συχνά θυμωμένο! Ή να πνίγω το θυμό μου απεραντολογώντας και αμπελοφιλοσοφώντας περί ανέμων και υδάτων, εθνικών ταυτοτήτων, ιστορίας και κοσμοθεωριών!
Πάλι καλά, να λέτε, που έστω με αυτόν τον τρόπο διατηρώ την ψυχραιμία μου! Και δεν με βρίσκετε ανάμεσα σ’ αυτούς που προπηλακίζουν πολιτικούς γιατί εγώ δεν θα ρίξω γιαούρτια αλλά θα τους πιάσω στα κλωτσίδια!
Αναλάβαμε σ’ αυτό τον χώρο τουλάχιστον να κάνουμε ένα διάλογο, μια αναζήτηση προτάσεων, να αυτοϊκανοποιηθούμε τουλάχιστον ότι τις απειροελάχιστες δυνατότητες κοινωνικής συμβολής μας τις εκμεταλλευτήκαμε, ότι εκπληρούμε το κοινωνικό μας χρέος όπου, όσο και όταν ζητηθεί!
Προσωπικά σε άλλες αναρτήσεις μου είχα αποτολμήσει κάποιες γενικές προτάσεις. Αν είχα διοικητική θέση θα ήταν και πιο εξειδικευμένες και θα με ελέγχατε κιόλας για την εφαρμογή τους! Αλλά επαναλαμβάνω, είναι περιττό να αποτολμώ σύνταξη νομοσχεδίων!
Θα επαναλάβω την πιο απλή και εύκολη! Αποφεύγοντας να μιλήσω για ΑΟΖ, ορυκτό πλούτο, δημόσια περιουσία, δημόσιο χρέος κλπ. που είναι εκ φύσεως πολύπλοκα ζητήματα και ο καθένας μπορεί να μου αντιπαραβάλλει το «μακρύ του και το κοντό του» χωρίς να είμαι σε θέση τεκμηριωμένα να αντικρούσω!
Να βάλουμε στόχο να ισοσκελίσουμε τουλάχιστον ξανά τη διατροφή μας! Να ξεκινήσουμε δηλαδή την προσπάθεια από τον πρωτογενή τομέα!
Μπορούμε να ξεκινήσουμε αύριο κιόλας, γή ακαλλιέργητη όση θέλετε, οι περισσότεροι έχουν και δική τους, ευκολότατη μεταπήδηση πληθυσμού είτε σαν πρώτη ασχολία είτε σαν βοηθητική, τεχνογνωσία (σιγά!) έχουμε ή εύκολα αποκτάμε, απαιτούνται τα λιγότερα κεφάλαια και η απόδοση είναι σχεδόν άμεση!
Επενδύοντας δηλαδή κυρίως σε ΕΡΓΑΣΙΑ (κατά ποσοστό 90%)! Αυτό που φωνάζουμε όλοι! ΔΟΥΛΕΨΤΕ!
Πόσος κόσμος μπορεί να απασχοληθεί, πόσος πλούτος μπορεί να παραχθεί από το τίποτα, πόση αξιοπρέπεια προσφέρει η αυτάρκειά μας!
Αν το προσπαθήσει όμως ο καθένας μεμονωμένα θα βρεί ανυπέρβλητα εμπόδια! Το κυριότερο! Πρέπει να πουλάει ο ίδιος τα προϊόντα του! Σε κάποια λαϊκή ίσως το πρωί! Αγρότης και έμπορος! Και τα δύο συνήθως είναι αδύνατον!
Είδατε κανέναν εκ των «ηγετών» μας να θέτει κάποιο τέτοιο στόχο για να μην πεινάσουμε τουλάχιστον με τέτοια κρίση;
Έπεσε στην αντίληψή σας κάποια συντονισμένη προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση;
Πιστεύετε ότι πέρασε έστω και σαν φευγαλέα έμπνευση από το μυαλό του υπουργού μας Γεωργίας; Αλήθεια ποιος είναι, ούτε κατ’ όνομα τον έχω ακουστά! Ξέρει να ξεχωρίζει ένα χωράφι από ένα γήπεδο του γκόλφ; Ή είναι απασχολημένος και αυτός με την καταγραφή δημοσίων εκτάσεων και αιγιαλών ….
Υπάρχει ένα κείμενο έστω και μια σελίδας που στην κορφή να γράφει «Αγροτική πολιτική»;
Κύριε Μικρέ,
Γενικόλογα επίσης είχα αναφερθεί και για δευτερογενή και τριτογενή τομέα κλπ. Στον δευτερογενή σίγουρα δεν περιμένω να ξαναδούμε τα μηχανουργεία και πάσης φύσεως εργαστήρια του παρελθόντος.
Διαβάζοντας το σχόλιό σας, γνωρίζετε καλύτερα τον τομέα, σας έχει απασχολήσει και περισσότερο.
Και σίγουρα με βρίσκει σύμφωνο η στροφή προς «Οικονομικές και παραγωγικές δραστηριότητες, που βασίζονται περισσότερο στη γνώση, παρά στο μέγεθος των επενδύσεων».(Μια εταιρεία παραγωγής λογισμικού για παράδειγμα ούτε κεφάλαια δεν χρειάζεται το προϊόν όμως είναι πολύ υψηλής αξίας!)
Εντάσσεται εξ’ άλλου απολύτως στην γενικότερη οικονομική μου αντίληψη που χονδροειδώς ή αδοκίμως περιέγραψα και αλλού ως «λαϊκό καπιταλισμό».
Έχει εξ’ άλλου το πλεονέκτημα (όπως και ο πρωτογενής τομέας) να επενδύει στην ΕΡΓΑΣΙΑ μάλλον παρά σε κεφάλαια, να επενδύει δηλαδή στον ΑΝΘΡΩΠΟ και να έχει αυτόν ως επίκεντρο!
Θα αποτολμήσω και λίγο brainstorming! Λάθη ή λάθος εκτιμήσεις επιτρέπονται, σωστά; Γιατί εγώ δεν είμαι ακόμα νεκρός για να μην κάνω!
Θέλετε νέο κόμμα;
Να προτείνουμε τη συμμετοχή των περισσότερων αρθρογράφων του Αντιβάρου που συγκεντρώνουν την συνολική έστω αποδοχή και εκτίμηση μας, καθώς και των σχολιαστών που ασπάζονται τέτοια προσπάθεια.
Λοιποί ακαδημαϊκοί επίσης έχουν κάνει ήδη αισθητή την παρουσία τους και έχουν συγκεντρώσει συμπάθειες και αποδοχή!
Ο χώρος της τέχνης σίγουρα έχει πολλά να προσφέρει!
Μέχρι στιγμής σκοπίμως δεν αναφέρω ονόματα αλλά νομίζω ότι συνεννοούμαστε!
Αυτοί ας αποτελέσουν τον πρώτο, ιδεολογικό πυρήνα, που θα επεξεργασθεί θέσεις αρχών, στόχους κλπ.
Λείπουν οι «διαχειριστές» και οι «καπάτσοι» να τα υλοποιήσουν!
Κατά πρώτον εγω θεωρώ και πολλούς της πρώτης ομάδας ικανούς για διοίκηση!
Και κατά δεύτερον θα προσχωρήσουν ακολούθως και πολλοί «πρακτικοί» που θα ασπάζονται τις ιδέες και τους στόχους!
Αρχηγό θα βρούμε, μην σας απασχολεί, είναι το πιό εύκολο! Και θα μάθει και τη “δουλειά” αμέσως!
Τώρα θέλετε και ονόματα!
Θα το αποτολμήσω από τον πιο «επικίνδυνο» για λάθος χώρο! Των πολιτικών!
Στην Ν.Δ. έχω εντοπίσει πέντε- έξι παλληκάρια κυρίως νέους αλλά όχι και πολύ γνωστούς βουλευτές! Δεν είμαι σίγουρος αυτή τη στιγμή για τα ονόματά τους! Πάντως «αιχμές δόρατος» όπως ο Φαήλος Κρανιδιώτης και ο … Καμμένος(!) –έστω και για να μας κάνει άνω-κάτω που και πού- θα τους έβλεπα μέσα!
Στο ΠΑΣΟΚ πρέπει να ανακαλέσω στη μνήμη μου το παρελθόν, σε διαγραμμένους, λησμονημένους κλπ. Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης για παράδειγμα!
Να κάνουμε «ψηστήρι» και στη Λιάνα Κανέλλη αν και το βλέπω δύσκολο! Χρησιμότατη πάντως θα είναι!
Τόλμησα τρία-τέσσερα ονόματα. Ας τολμήσει κι άλλος κανα-δυό και συνεχίζω!
1. Για τον Ελληνισμό υπό ξένη κυριαρχία, η επιχειρηματολογία που παρουσιάζεται βασίζεται σε ανεπίτρεπτες λογικές παραδοχές.Χαρακτηριστική είναι η τύχη του Ανατολικού Μείζονος Ελληνισμού, για την σωτηρία του οποίου το Νέο Ελληνικό Κράτος αποτόλμησε εκστρατεία και πόλεμο. Ο Παπαδιαμάντης δεν κάνει παρά μια λογοτεχνική παρομοίωση και δεν εκφράζει γνώμη, ούτε παραθέτει επιχειρήματα. Τέτοιες αντιλήψεις αποκοιμίζουν την κρίση μας και διαλύουν το φρόνημά μας.
2. ¨Οσον αφορά τη Δύση, η μεγάλη αστική της παράδοση και η παγκόσμια επεκτασή της μας υποχρεώνουν σε μίμηση πολιτισμού και θεσμών ώστε συνεχώς αποτυγχάνουμε.
3. Η σημερινή ανάγκη για την αναγέννηση του Ελληνισμού σημαίνει και ανάγκη ανάδυσης μιας νέας πολιτικής πραγματικότητας και προσώπων χωρίς προσωπικές φιλοδοξίες. Κάτι σαν Φιλική Εταιρεία. Κάτι όπου η πολιτική δεν θα ασκείται ως επάγγελμα. Χρειάζονται νέοι πολιτικοί σχηματισμοί.
Ας είμουν 30 χρόνια νεότερος!
Δημήτρης Μαυρίδης
Υπερεκτιμάτε νομίζω τα Μέσα Μαζικής Εξαθλίωσης!
Παρατηρείστε ότι δυό στους τρείς που ακούνε ειδήσεις πιό πολύ βλαστημάνε παρά ακούνε!
Αλλά και τα ίδια είναι αρκετά πονηρά να αλλάζουν ρότα κάθε που φυσάει δυνατά κάποιος άνεμος! Για λόγους αυτοσυντήρησης προφανώς!
Εδώ κοντεύουν να γίνουν αντιμνημονιακοί ο Καγκουράκης και ο Υπονομέας!
Ας εμφανιζόταν δυναμικά κάποια νέα κίνηση και να δείτε υποχρεωτικό “γλείψιμο” που θα ‘πεφτε!
Διερωτῶμαι κατά πόσον μερικά ἐκ τῶν γραφομένων προσήκουν εἰς τὴν σοβαρότητα! Ὀρθῶς ἐξανίσταται ὁ κ. Φιλανθρωπηνός. Ὁ κ. Γεωργάνας, ἀναπὲμπων εἰς τό ἐθελοδουλικόν κείμενον Γιανναρᾶ, ἀποπειρᾶται νά μᾶς θέσει το ἐρὼτημα:
“Κατὰ τί ἀκριβῶς ὑπερτερεῖ ἡ τυραννία Ἑλλήνων ἐπὶ Ἑλλήνων τῆς τυραννίας ξένων ἐπὶ Ἑλλήνων;”
Ήτοι δέν διαβλέπει διαφοράν μεταξύ δικτατορίας Μεταξᾶ (1936-1941) καί τῆς ξένης Κατοχῆς (1941-1944), διά νά παραθέσω δύο παραδείγματα χρονικῆς ἐγγύτητος.
Ἐπικαλεῖται ἐπὶσης τόν “κοσμοκαλόγηρον”:
«Ἄ! αἱ ἐκλογαί, αὐτή εἶναι ἡ μόνη ἐπὶ ἑβδομήκοντα ἔτη ἀσχολία μας, ἀφ’ ὅτου ἠλευθερώθημεν, ἀφ’ ὅτου δηλαδὴ μετηλλάξαμεν τυράννους, τοὺς ὁποίους διὰ τῶν ἐκλογῶν φανταζόμεθα ὅτι ἀντικαθιστῶμεν τάχα συχνότερον». («Ἂι μου Γιώργη»).
Δέν ἔχω ὑπ΄ ὄψιν μου τάς πολιτικάς πεποιθήσεις τοῦ Παπαδιαμάντη, ἀλλά η δημοκρατία βασίζεται εἰς τάς ἐκλογάς, καλῶς-κακῶς εἰς αὐτάς βασίζεται. Τό κατά πόσον τις ἀντιμετωπὶζει τήν ἐναλλαγήν κυβερνήσεων ὡς ἐναλλαγήν τυραννιῶν εἶναι δικό του θέμα καί, τουλάχιστον εἰς τήν δημοκρατίαν, δύναται νά ταχθῆ ἐναντίον της ἀτημωρητί, ἀνάγνωθι ΚΚΕ. Σημειωτέον ὄτι ἀναφέρομαι εἰς τάς εὐρωπαϊκοῦ “τύπου” δημοκρατίας μέ πάνδημον δικαίωμα ψήφου, οὐχί εἰς republics μέ κόλπα ἐκλεκτόρων και διαφόρων καλπονοθευτικῶν μεθοδεύσεων· ὑπάρχουν καί παρ΄ ὑμῖν, π.χ. ἐνισχυμένη ἀναλογική, ἀλλά καμμίαν σχέσιν ἔχουν μέ τας λεχθείσας. Ἀσφαλῶς καί ἡ Κούβα ἔχει τά χάλια της, ἀλλά σᾶς προτείνω μίαν βολτούλα εἰς Βολιβίαν, ὅπου τά χὰλια εἶναι τρεισχειρότερα. Δέν δύναμαι να διατυπώσω γνώμην ἐπί τῆς Β. Κορέας, δεν τήν ἔχω ἐπισκεφθεί, ἀν καί κατά τά λεγόμενα ἡ κατάστασις εἶναι ἀθλία. Ὅσον ἀφορᾶ τήν μετανάστευσιν Ἑλλήνων πρός τήν Ὀθωμανικήν Αὐτοκρατορίαν μέχρι το 1908, τά πράγματα δέν εἶναι τόσον ἁπλᾶ, οἱ Ἕλληνες, ἐθισθέντες εἰς τήν Ὀθωμανικήν διοίκησιν, δέν ἠδύναντο νά προσαρμοσθοῦν εἰς τά Βαυαρικά πρότυπα, ἅτινα ἡ τριανδρία ἀπεπειράθη νά ἐπιβὰλλη, καί τό αὐτόν ἴσχυσεν ἐν συνεχείᾳ· λαμβανομένης ἀναμφισβητήτως ὑπ΄ ὄψιν τῆς πληγῆς τῆς φιλαρχίας καί τῶν ἐξημμένων πολιτικῶν παθῶν.
Τά πράγματα εἶναι ἁπλᾶ, εὐρισκόμεθα πρό μίας ἱστορικῆς καμπῆς ἥτις ἐπιδέχεται δύο λύσεις: (α) ἀποδοχή τῶν νεοφιλευθέρων μέτρων-ἅτινα ΔΕΝ ὁδηγοῦν εἰς λύσιν- ἐκπροσωπουμένων ὑπό ΓΑΠ καί Σαμαρᾶ, ἐπιτρέποντες εἰς ἑαὐτούς τόν ἐπικρεμάμενον φόβον (ΦΟΒΟΣ, Ἡ Ἱστορία Μιᾶς Πολιτικῆς Ἰδέας, Corey Robin), ἤ, (β) θά ἀνατρέψωμεν τάς τρεχούσας κοινοβουλευτικάς συσχετίσεις μέ ἀναδειξιν ἀνθρώπων δυναμένων-καί βουλομένων-νά ἐργασθούν πρός σωτηρίαν τῆς χώρας. Οὐσιαστικῶς ἐνστερνίζομαι τήν ἄποψιν τοῦ κ. Μικροῦ. Μή ἔχων παρωπίδας, ἀντιλαμβάνομαι ὄτι αὐτό ἐντέλλεται ἀλλαγήν τοῦ τρόπου τοῦ σκέπτεσθαι καί δρᾶν τῶν Ἑλλήνων, ἀλλά εἶναι καταφανές ὄτι δέν ὑπάρχουν ἄλλα περιθώρια. Ὅσον δέ αφορᾶ τά Μέσα Μαζικής Ἐξαπατήσεως/Ἐξηλιθιώσεως, ὑπάρχει πάντα ὁ φόνος διά τού τηλεκοντρόλ (προσφυεστάτη ἔκφρασις τοῦ κ. Χονδρογιάννη αν δέν ἀπατῶμαι).
Λοιπόν λ. Χονδρογιάννη, αφού μπαίνω νωρίς στο παιχνίδι δικαιούμαι να παίξω τα εύκολα: Βασίλειος Μαρκεζίνης, Αλέκος Παπαδόπουλος, Στέφανος Μάνος.
Eπί της διαδικασίας: καλό είναι να αναβάλουμε γενικά το θάψιμο των επιλογών που θα πέφτουν στο τραπέζι, τουλάχιστον μέχρις ότου σχηματιστεί μια λίστα με κάμποσο υλικό μέσα της – και για να μην αποθαρρύνουμε τους διαστακτικούς σαν και μένα. Μετά, ευχαρίστως, την βάζουμε κάτω και τσακωνόμαστε με την ψυχή μας. Τώρα ας μιλήσουμε χωρίς σχόλια (κι αναλαμβάνω την γραμματεία).
Για αυτούς που θέλουν να βγάλουν και λίγο το άχτι τους όσο θα προοδεύει η διαδικασία, μπορούμε αν θέλουμε να σχηματίζουμε και μια μαύρη λίστα των εν ενεργεία πολιτικών που ΔΕΝ θα θέλαμε σε καμία περίπτωση να μετέχουν του πιθανού νέου σχήματος. Η black list (ναί, ξέρω, συντάσσεται απείρως ευκολότερα!) θα μας διευκολύνει μετά να τσακωθούμε οργανωμένα βρίσκοντας ονόματα που εμφανίζονται σ’ αμφότερες τις λίστες.
Πάμε gentlemen. Αφήστε τις δικαιολογίες και πάμε. Που ξέρετε που μπορεί να φτάσει αυτό;
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός
Θα παραβώ τη διαδικασία και θα δηλώσω ότι διαφωνώ περί Μάνου. Συμφωνώ με τα άλλα ονόματα που τέθηκαν. Ο Μάνος ανέλαβε μία ανθούσα επιχείρηση της μητέρας του (Αλλατίνη) και μέσα σε ελάχιστα χρόνια την έφερε σε χρεωκοπία. Μάλιστα συνήθως δεν γράφει ούτε καν στο βιογραφικό του ότι τέθηκε διευθυντής της επιχείρησης αυτής για να προλάβει ερωτήματα σχετικά με την πορεία της επιχείρησης. Είπαμε να έχουν οι πολιτικοί ένσημα, αλλά είπαμε και η εργασία τους να είναι επιτυχημένη και αποδοτική. Από την άλλη πλευρά ο Μάνος είναι ένας πολύ σκληρός φιλελεύθερος. Τόσο που κατά την άποψή μου χάνει την μπάλα. Εννοώ ότι δίνει πολύ μεγάλη έμφαση στο να περιοριστεί το κράτος, αλλά όχι στις υπόλοιπες προϋποθέσεις να οδηγηθεί η χώρα σε συνθήκες υγιούς ανάπτυξης ιδιωτικού τομέα. Ναι συμφωνώ ότι πρέπει να γίνουν απολύσεις από το δημόσιο. Όμως όχι εν αυτώ. Ναι συμφωνώ να γίνουν αποκρατικοποιήσεις. Όμως όχι να γίνουν για να γίνουν. Έχει σημασία πιστεύω η ιεράρχηση. Άλλο να ζητάς αποκρατικοποιήσεις μόνο και μόνο για να μειωθεί το κράτος και μετά να ελπίζεις ότι ο ιδιώτης που ανέλαβε την πρώην ΔΕΚΟ θα φέρει ανάπτυξη στη χώρα. Και άλλο να ζητάς αποκρατικοποιήσεις με σκοπό να φέρεις συνθήκες υγιούς ανταγωνισμού στην αγορά. Το ότι οι αποκρατικοποιήσεις μικραίνουν το κράτος δηλαδή είναι δευτερεύον παράγοντας και όχι πρωτεύον. Αποκρατικοποιείς για να δράσεις ως καταλύτης για τον ανταγωνισμό. Δεν αποκρατικοποιείς από ιδεολογία και ό,τι γίνει, έγινε. Αυτή είναι κρίσιμη διαφορά και θα την δείτε στα κείμενα του Μάνου που τα έχω διαβάσει. Αν προσέξετε μιλάει κατά 99% για περικοπές στο δημόσιο και μόνο κατά 1% για τις συνθήκες υγιούς ανταγωνισμού. Από αυτό κρίνει κανείς τις προτεραιότητες του λόγου του καθενός. Προσέξτε το γιατί αυτό ξεχωρίζει τους νεοφιλελεύθερους από τους υπόλοιπους φιλελεύθερους. Για τους πρώτους είναι πανάκεια ο περιορισμός του κράτους. Για τους δεύτερους είναι μέσο επίτευξης ωφέλιμου για την κοινωνία ανταγωνισμού. Τέλος ο Μάνος δεν είναι ακριβώς οι φρέσκιες ιδέες. Μετά την αποτυχία του ως επιχειρηματίας πήγε στη ΝΔ. Υπουργός επί Μητσοτάκη. Αρχηγός κόμματος μετά, των Φιλελευθέρων. Βουλευτής Επικρατείας ΠΑΣΟΚ πιο μετά. Αρχηγός νέου κόμματος πιο μετά, της Δράσης μαζί με Βερέμη και Μπουτάρη. Και τις ευκαιρίες του τις είχε και τις ιδέες του τις κατέθεσε. Σήμερα άνω των 70 τι μπορεί να προσφέρει;
Συμμετέχω στη διαδικασία με 3 νέα ονόματα. Έτσι γλυτώνω να επαναλάβω τον Μαρκεζίνη. Κώστας Ζουράρις, Χρύσανθος Λαζαρίδης, και Μελέτης Μελετόπουλος.
Αρχίζοντας κιόλας τις παραβάσεις του κανόνα θα παραθέσω και εγώ τις επιφυλάξεις μου για τον Στέφανο Μάνο. Θα τον θεωρούσα χρήσιμο απλώς γιατί κατεβάζει ιδέες που και που, συνεχίζει να κουράζει το μυαλό του, με επιφύλαξη όμως! Αλλά δεν θα ήθελα να τον δώ σε υπεύθυνο πόστο! Πέραν των της “Αλλατίνης” που δεν γνωρίζω, ούτε σαν υπουργός διεκρίθη για τις επιδόσεις του!
Τον Ζουράρι είχα και εγώ κατά νου να προτείνω!
Παρ’ όλο που είναι αρκετά δύσκολος χαρακτήρας και δεν μπορώ να στοιχηματίσω για πόσο θα μας αντέξει ή θα τον αντέξουμε! Έχει πάντως να προτείνει άποψη, λόγο και αν μη τι άλλο, ευφράδεια!
Πάντως κ. Μικρέ επιφυλάξατε για τον εαυτό σας τα ηχηρά ονόματα. Δεν νομίζω ότι εύκολα θα βρούμε άλλα!
Αλλά ειλικρινά, δεν με ενδιαφέρουν καθόλου τα γνωστά και ηχηρά ονόματα! Μόνο σε επικοινωνιακό επίπεδο μπορεί να έχουν κάποια χρησιμότητα. Να δημιουργήσουν ρεύμα και ενδιαφέρον του κόσμου.
Αν γνωστό και ηχηρό όνομα ήταν το ΓΑΠ από γεννησιμιού του, είδαμε τι κερδίσαμε!
Και δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα ο γνωστός πολιτικός κόσμος!
Θα ήθελα να δώ να συρρέουν ονόματα άγνωστα στο πλατύ κοινό, αλλά από αυτούς που σε μικρότερους κύκλους λέμε ότι οι σοβαροί και ικανοί δεν ασχολούνται με την πολιτική!
Θα ήθελα να δώ πολλούς από τον επιχειρηματικό κόσμο, τον κόσμο της εργασίας γενικότερα που σήμερα είναι τραγικά απόντες. Αλλά όχι της γνωστής προδοτικής, απάτριδος οικονομικής ελίτ! Ονόματα πιό χαμηλά, ας μην τα έχω ακουστά!
Θα ήθελα να αλλάξουν οι επαγγελματικοί συσχετισμοί στη νέα σύνθεση! Έλεος, δεν χρειαζόμαστε τόσους δικηγόρους! Ούτε καν τόσους γιατρούς!
Θέλω να δω να μπαίνουν μαζικά μηχανικοί κάθε ειδικότητος και λοιποί τεχνοκράτες, κατά τεκμήριον πιό ειδικευμένοι σε σχεδιασμό και υλοποίηση Projects! Και να στελεχώνουν ευρύτατα την μεσαία κυρίως βαθμίδα, ακόμα και σε διοικητικές υπηρεσίες που χρειάζονται ανασυγκρότηση! Οι “χαρτογιακάδες” ποτέ δεν θα τα καταφέρουν, όση εμπειρία και να έχουν! Διότι τους λείπει η απαραίτητη λογική και εκπαίδευση, η κουλτούρα της αποδοτικότητας!
Από επαγγελματίας και συγκροτημένος πολίτης να αναλάβεις πολιτική ευθύνη θέλει ενημέρωση και κάποια επί πλέον εκπαίδευση αλλά είναι εύκολα ΕΦΙΚΤΟ!
Από πολιτικό όμως να ζητάς ΤΩΡΑ ιδεολογική συγκρότηση και ηθική υπόσταση και ακεραιότητα, είναι πραγματικά ΑΝΕΦΙΚΤΟ!
Αυτά μόνον αν έχουν προηγηθεί τα βρίσκεις! Αλλά μέχρι και τώρα, δεν αποτελούσαν καθόλου προϋπόθεση για πολιτική καριέρα!
Να ασχοληθώ και με κάτι εύκολο;
Να ξεκινήσω την black list, έτσι για εκτόνωση!
Όξω το Παπαντρέϊκο και ο συρφετός που έχει μαζευτεί γύρω του, αυλικοί και σφογγοκωλάριοι!
Όξω το Μητσοτακέϊκο με το συρφετό του ομοίως!
Όξω όσοι ψήφισαν το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο!
Όξω όσοι άσκησαν μέχρι τώρα εξουσία και δεν βρίσκουμε μια καλή κουβέντα να πούμε! Μην είμαστε ισοπεδωτικοί! Κάποιοι ενδεχομένως να προσπάθησαν, κάποιοι τουλάχιστον δεν προκάλεσαν!
Όξω οι Τραπεζίτες! ΟΛΟΙ! Ικανοί υπάρχουν μόνο για πάρτη τους! Καλοί για μας με τίποτα!
Όξω οι “άριστοι” οικονομολόγοι μας που έχουν θητεύσει σε Goldman Sachs, Moody’s, M&S, ΔΝΤ, ΟΟΣΑ, ΕΚΤ και λοιπά ευαγή διεθνή πιστωτικά ιδρύματα! Το πνεύμα τους εκεί, όχι σε μας! Όχι ότι απαραίτητα, όλοι, θα ενδιαφερθούν για τα δικά τους συμφέροντα! Αλλά εμείς δεν θα μπορέσουμε ποτέ να τους εμπιστευθούμε!
Όξω οι σχετιζόμενοι με “φιλανθρωπικά” και λοιπά “ανθρωπιστικά” ιδρύματα χρηματοδοτούμενα από Sorros, Rockefeller foundation και λοιπή κλίκα!
Όξω όσοι αντλούν πολιτική-ιδεολογική συγκρότηση από ΕΛΙΑΜΕΠ και συναφή!
Έβγαλα κοντά το 80% της “ιθύνουσας” τάξης μας, συνεχίστε εσείς!
Το ξέρω ότι θέλουμε “άγνωστους” και επιτυχημένους. Αλλά από κάπου πρέπει να αρχίσουμε. Επιφυλάξεις έχω κι εγώ για τους πάντες – ακόμα και γι’ αυτούς που προτείνω. Brainstorming κάνουμε, δεν θα μας μαλώσει κανείς, κι αν το κάνει, μισή ντροπή δική του.
Και δεν πειράζει που παραβιάζετε την διαδικασία κ. Χονδρογιάννη κάντε ό,τι θέλετε, λίγο νεύρο θέλουμε τώρα. Ξέρω ότι υψώνονται κάμποσα φρύδια για την άσκηση που κάνουμε, αλλά όποιος επικαλείται “υγιείς δυνάμεις” στις αναρτήσεις του καλό θα ήταν να συνεισφέρει όπως μπορεί, γνωστούς, αγνώστους, ότι κρίνει ο καθ’ ένας.
Λοιπόν, ανέλαβα την γραμματειακή δουλειά. Έχουν κατατεθεί ορισμένα ονόματα – χώνω και μερικά ακόμα για να αυγατίσει η λίστα. Ετερόκλητα, ξε-ετερόκλητα, καλά, στραβά, πολιτικοί, ξε-πολιτικοί, μέχρι στιγμής αυτά είναι:
Γιανναράς
Ζουράρης
Καμμένος
Κρανιδιώτης
Κανέλη Λιάνα
Λοβέρδος
Μάνος
Μαρκεζίνης
Παπαδόπουλος Αλέκος
Φλωρίδης
Χαραλαμπίδης Μιχάλης
Χατζηδάκης Κωστής
Χμμμ, προφανώς έχουμε δουλειά να κάνουμε. Ας μην ασχοληθούμε προς το παρόν μ’ αυτούς, τα λέμε αργότερα. Χρειαζόμαστε κι άλλες απόψεις κι άλλα ονόματα. Μη ντρέπεστε. Βοηθήστε με ό,τι ξέρετε και κρίνετε.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός
Κίτρινη κάρτα στον γραμματέα μας. Εμένα με παραβλέψατε. Είπα Λαζαρίδη και Μελετόπουλο που δεν τους βάλατε. Εξέφρασα και αντιρρήσεις για τον Μάνο όπως και ο Ι. Χονδρογιάννης αλλά τον βάλατε.
Θα έβαζα και το Νίκο Λυγερό και γιατί όχι τον συνεπώνυμό του Σταύρο Λυγερό. Αν έβαζα και τον Σαμαρά θα υπήρχε βέτο; Πειράζει που τον εμπιστεύομαι;
Παρακαλώ τη γραμματεία να καταχωρήσει πάραυτα τους προτεινομένους από τον κ. Κοζανίτη!
Το “εμένα με παραβλέψατε” το εκλαμβάνω αυθαιρέτως ως δική σας αίτηση προσχώρησης!
Είπαμε, να εισχωρήσουν και σχολιαστές του χώρου!
Ελάτε να γίνουμε γρήγορα πολλοί!
Οπα! Συγγνώμη κ. Κοζανίτη, έχετε δίκιο, κάτι έχασα. Δεν υπάρχουν βέτο. Γκρίνιες και αντιρρήσεις ευπρόσδεκτες, veto και τσακωμοί αργότερα. Ανανεώνω τη λευκή λίστα (για τη μαύρη δεν έχω κουράγιο, αλλά δεν χανόμαστε, εδώ θα ‘μαστε):
Γιανναράς
Ζουράρης
Καμμένος
Κρανιδιώτης
Κανέλη Λιάνα
Λαζαρίδης
Λυγερός Νίκος
Λυγερός Σταύρος
Λοβέρδος
Μάνος
Μαρκεζίνης
Μελετόπουλος
Παπαδόπουλος Αλέκος
Σαμαράς Αντώνης
Φλωρίδης
Χαραλαμπίδης Μιχάλης
Χατζηδάκης Κωστής
Αντιγραφή,
Γιάννης Μικρός
Κύριε Κοζανίτη ο κ. Χονδρογιάννης σας εκλαμβάνει ως προτεινόμενο. Έχετε υπ’ όψιν σας, ότι ούτε για τον εαυτό σας δεν μπορείτε να θέσετε veto! Αν εξαιρούσαμε όσους έχουν δηλώσει ότι “δεν ενδιαφέρονται” θα το είχαμε ήδη κλείσει το μαγαζί…
Πάνος Παναγιωτόπουλος, Γ. Δελαστικ, Σαράντης Καργάκος!
Και Κώστας Καββαθάς!
Μαρία Ρεπούση, Θάλεια Δραγώνα, Θάνος Βερέμης, Πέτρος Τσατσόπουλος!
Καλά μη βαράτε, δεν είπαμε ότι θα σβήνουμε κιόλας;
Το εμένα με παραβλέψατε πήγαινε στους προτεινόμενούς μου. Όχι σε μένα.
Με την ευκαιρία προτείνω τον Γιάννη Μικρό. Η σκέψη του είναι ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΝΗ.
Ἀγαπητὲ κύριε Μαυρίδη,
Μία λογικὴ μόνον δύναται νὰ ὑπάρξει. Καὶ ὑπάρχει διότι τὴν χρειαζόμεθα γιὰ νὰ συνεννοούμεθα καὶ γιὰ κανέναν ἄλλο λόγο. Τώρα, ἐὰν τὴν βρίσκετε ἀνεπίτρεπτη, ἁπλῶς κηρύσσετε ὅτι δὲν ἔχετε διάθεση νὰ συνεννοηθεῖτε. Οὐδὲν πρόβλημα.
Τὴν δύναμη τῆς συκοφαντίας δὲν τὴν ἔχουμε, νομίζω, ἐπαρκῶς ἐκτιμήσει. Ὁ γερο-Καραμανλῆς εἶχε προτείνει νὰ κρεμᾶμε τοὺς συκοφάντες ἀπὸ τὴν γλῶσσα καὶ τοὺς πολύ περισσοτέρους ποὺ τοὺς πιστεύουν ἀπὸ τὰ αὐτιά.
Κίνημα παλλαϊκὸ ποὺ νὰ σάρωσε γνησίως τὸ παρελθὸν δὲν ἔχει ἐμφανισθεῖ στὴν παγκόσμιο ἱστορία, Ἄλλο ὅτι κάθε βλάκας μόλις ἐπικρατήσει σπεύδει νὰ διακηρύξει ὅτι ἡ στιγμὴ ποὺ επεκράτησε εἶναι τὸ ἔτος μηδὲν τῆς παγκοσμίου ἱστορίας. Μποροῦμε νὰ ἐλπίζουμε σὲ σωτῆρες, ἀλλὰ νὰ ξέρουμε ὅτι ἡ ἐλπίδα αὐτὴ δὲν ἔχει βάση καὶ εἶναι μόνον γιὰ νὰ γίνεται κουβέντα.
Κύριε Γεωργάνα,
Η μια λογική που υπάρχει λέει ότι είναι χειρότερο άλλοι να αποφασίζουν για σένα. Για ένα λαό, λέει ότι η υπόστασή του, η ιστορική μνήμη, η γλώσσα,ο τόπος απαλλοτριώνονται όταν ξένοι κυβερνούν.
Η συκοφαντία πού έχει θέση;
Υπάρχουν πολλές μορφές πολιτικής διακυβέρνησης. Από μια αποτυχημένη διακυβέρνηση υπάρχει πάντα μια καλύτερη.
Άλλωστε, “ο άνθρωπος γελιέται όσο πασχίζει”, όπως θα λέγατε κι εσείς!
Δημήτρης Μαυρίδης.
Η black list θα είναι παράλληλη διαδικασία για να εκτονώνει την οργή και να αφήνει καθαρότερη την σκέψη για θετικούς συλλογισμούς!
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
Κύριοι Γεωργάνα, Κατσαρέ και Μαυρίδη σας καλώ να μετάσχετε – οιαδήποτε άποψη κι αν έχετε για την διαδικασία: Είτε ψάχνουμε σωτήρες, είτε “κουβέντα κάνουμε” είτε οτιδήποτε ανάμεσα, χρειαζόμαστε τις απόψεις σας. Αλλά φυσικά σεβόμαστε απολύτως και την προτίμησή σας να απέχετε.
Επιτρέψτε μου να πω κάτι. Ξέρω ότι είναι τολμηρό και ότι κρύβει κινδύνους. Όμως το πιστεύω και το λέω:
Η διαδικασία πρέπει να διευρυνθεί με τις απόψεις περισσοτέρων. Κατά την άποψή μου το Αντίβαρο είναι η καλύτερη ελληνική κοινότητα συζητήσεων στο διαδίκτυο. Συγκεντρώνει εξαιρετικούς ανθρώπους, συχνότατα αναγνωρισμένους στον τομέα τους, κατά κανόνα ικανούς να συζητήσουν και κατά τεκμήριο ενδιαφερόμενους για το μέλλον του τόπου.
Είναι απολύτως κατάλληλη κοινότητα για να διεξάγει μιά τέτοια διευρυμένη – και επιτέλους συγκεκριμένη – συζήτηση. Περί προσώπων. Με όνομα και επώνυμο.
Η διαδικασία (κατ’ αρχήν brainstorming αλλά αργότερα θα πρέπει να εμβαθύνει)θα πρέπει να ανακεφαλαιωθεί και καταγραφεί από την αρχή, για να άρει τις βάσιμες επιφυλάξεις που θα είχαν πολλοί σοβαροί άνθρωποι στο να μετάσχουν με τις προτάσεις τους. Δεν είμαι μορφωμένος άνθρωπος και πιθανότατα είμαι εντελώς ακατάλληλος, αλλά – μεταξύ σοβαρού και αστείου μέχρι στιγμής – έχω προτείνει μερικούς κανόνες για την διεξαγωγή μιάς τέτοιας συζήτησης. Προτείνω να συνεργαστούμε για να τους κάνουμε συγκεκριμένους, αποτελεσματικούς, απλούς και ελκυστικούς προς τους συνομιλητές.
Αντιλαμβάνομαι ότι μιά τέτοια «σχολαστικότητα» στους όρους διεξαγωγής της συζήτησης οφείλει να τηρηθεί και για ένα ακόμα λόγο: το Αντίβαρο οφείλει να προστατευτεί από κινδύνους «να χαρακτηριστεί», να «καπελωθεί», να «γίνει καφενείο».
Από την άλλη, το Αντίβαρο έχει αποδείξει ότι με minimum περιορισμών μπορεί να συντονίζει έξοχες συζητήσεις και – ας το πούμε με το όνομά τους: αν δεν μπορούμε να κάνουμε στο Αντίβαρο μια τέτοια διευρυμένη συζήτηση με σοβαρούς ανθρώπους, τότε δεν μπορούμε να την κάνουμε πουθενά.
Διερωτώμαι εάν η συζήτηση αυτή – όταν καταλήξουμε στους κανόνες της και συμφωνήσουμε ότι είναι αποτελεσματικοί έναντι των κινδύνων που περικλύει – θα έπρεπε να υποστηριχθεί ενεργητικά από το Αντίβαρο και να προβληθεί σε ειδικό χώρο του ώστε να προκαλέσει το ενδιαφέρον και την συμμετοχή και των υπολοίπων. Αν και θα ήταν κρίμα, σέβομαι φυσικά απολύτως και την επιλογή κάτι τέτοιο τελικώς να μην γίνει. Και κατανοώ ότι μάλλον είναι ακόμα νωρίς. Σας καλώ να σκεφτείτε πως και πότε θα μπορούσε να γίνει αυτό.
Ανακεφαλαιώνω στα πρόχειρα όσους κανόνες έχω τώρα κατα νού – θα γίνει μεθοδικότερα με την βοήθειά σας:
– Προτείνουμε με θετικό τρόπο ονόματα.
– Δεν υπάρχουν veto – εκτός εάν οι προτάσεις είναι πρόδηλα προκλητικές και αποσκοπούν στο να γελοιοποιήσουν τη συζήτηση. Ακόμα και τέτοιες πάντως θα μπορούσαν να γίνουν δεκτές. Θα υποβληθούν στη βάσανο της κριτικής, όταν αργότερα η συζήτηση στραφεί προς την επεξεργασία της λίστας.
– Προτάσεις γίνονται επωνύμως ή εν πάσει περιπτώσει από αναγνωρισμένους συζητητές του Αντίβαρου.
– Αν διαπιστωθεί συντονισμένη προσπάθεια για «καπέλωμα» θα αντιδράσουμε.
– Σχολιάζουμε μεν τις προτάσεις, αλλά γενικά αποφεύγουμε τις πρόωρες αντιπαραθέσεις. Θα έχουμε την ευκαιρία μας γι’ αυτές.
– Αποφεύγουμε να δώσουμε «προδιαγραφές», «κριτήρια» και «κείμενα αρχών» που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν περιοριστικά κατά την αρχική καταγραφή (να είναι «νέοι», να είναι «πατριώτες», να είναι «επιτυχημένοι», να είναι «έτσι» ή «αλλιώς»).
– Δεχόμαστε ότι η σύνθεση της λίστας μπορεί να περιέχει ετερόκλητα ονόματα από τελείως διαφορετικούς χώρους, πρόσωπα που μεταξύ τους έχουν τελείως διαφορετικές απόψεις ή που έχουν μεταξύ τους συγκρουστεί αγρίως.
– Η «μαχητικότερη» συζήτηση επί των ονομάτων μπορεί να αρχίσει όταν θα έχει συγκεντρωθεί αρκετός αριθμός απ’ αυτά και όταν η συμμετοχή έχει ικανώς διευρυνθεί. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι όσο καταρτίζουμε και εμπλουτίζουμε τη λίστα θα είμαστε μουγγοί. Καταλαβαίνετε το πνεύμα.
Κατανοώ απόλυτα ότι το Αντίβαρο δεν μπορεί να προβάλλει περισσότερο μιά τέτοια προσπάθεια καταρτισμού «κατάστασης ονομάτων» έως ότου η συζήτηση αποδείξει την σοβαρότητά της. Καλούμαστε – με χιούμορ ενίοτε, κακό δεν είναι – να την δείξουμε.
Κύριοι, προφανώς μιά τέτοια συζήτηση δεν διακόπτει καμία απ’ όλες τις υπέροχες άλλες που διεξάγονται αυτή τη στιγμή στο Αντίβαρο. Αλλά κατά την άποψή μου δεν μπορεί να ελλείπει κι όλας. Θα ήταν θλιβερή ενδεχόμενη αποτυχία μας να συμμετέχουμε σε κάτι που θα κατέληγε σε πιό χειροπιαστά συμπεράσματα. Εχω μετρήσει περισσότερες από εκατό αναρτήσεις το τελευταίο διάστημα που μιλούν για την ανάγκη «ικανών», «άξιων» κλπ. Ωραία. Ιδού η Ρόδος.
Ανανεώνω την κατάσταση με τις νεότερες προτάσεις των συνομιλητών.
Γιανναράς
Δελαστίκ
Ζουράρης
Καμμένος
Καβαθάς
Καργάκος
Κρανιδιώτης
Κανέλη Λιάνα
Λοβέρδος
Μάνος
Μαρκεζίνης
Παναγιωτόπουλος Πάνος
Παπαδόπουλος Αλέκος
Φλωρίδης
Χαραλαμπίδης Μιχάλης
Χατζηδάκης Κωστής
Αντιγραφή,
Γιάννης Μικρός
Ἀγαπητὲ κύριε Μαυρίδη,
Πάντοτε «ἄλλοι» ἀποφασίζουν γιὰ τὰ περισσότερα ποὺ μᾶς ἀφοροῦν Σ’ αὐτοὺς ποὺ δὲν ἀρέσει ἡ ἀλληλεξάρτηση αὐτὴ ταιριάζει ὁ ἀναχωρητισμός.
Τήν συκοφαντία τὴν ἀναφέρω γιατὶ εἶναι ἡ κυρία ἐργασία τῶν Μέσων Μαζικῆς Ἐξηλιθιώσεως.
Παίρνω ἀφορμὴ ἀπὸ τὴν παρατήρησή σας, ὅμως, γιὰ τὸ ὅτι ἄλλοι ἀποφασίζουν γιὰ μᾶς γιὰ νὰ θυμίσω ὅτι ὀργάνωση καὶ ὀργανωμένο κράτος σημαίνει κάποιοι νὰ διατάζουν καὶ κάποιοι νὰ ἐκτελοῦν. Καὶ αὐτὸ δὲν γίνεται διότι οἱ διατάσσοντες εἶναι καλύτεροι ἀπὸ τοὺς ἐκτελοῦντας, ἀλλὰ διότι, ἄλλως, γίνεται ὁ χαμὸς ποὺ βλέπουμε. Ὑπάρχει θεμελιώδης παρεξήγηση στὴν ἑλλαδικὴ κοινωνία ὡς πρὸς αὐτὸ τὸ θέμα.
Ἀγαπητὲ κύριε Μικρέ,
Ἐὰν ἤμουν ὑποχρεωμένος νὰ συστήσω κάποιους γιὰ νὰ παίρνουν ἀποφάσεις, θὰ συγκροτοῦσα συνέλευση ἀπὸ πολίτες μὲ κλῆρο. Πιθανώτερον εἶναι νὰ ἑμπνεύσει σεβασμὸ καὶ ὑπακοή.
Αγαπητέ κύριε Γεωργάνα προφανώς δεν είστε υποχρεωμένος. Πάντως δείτε το κι έτσι:
1) Μια απόφαση που θα ήταν χρήσιμο να ληφθεί και ακολούθως να προβληθεί, είναι το ποιοί θα μπορούσαν να συγκροτήσουν ένα νέο κόμμα.
2) Το γεγονός ότι η ιδέα έπεσε στο Αντίβαρο κι ότι συχνάζετε κι εσείς εκεί, έχει μιά τυχαιότητα.
Υπό την έννοια αυτή, έχετε κληρωθεί. Είμαστε λίγο πειραγμένο δείγμα βέβαια, αλλά μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας. Χρειαζόμαστε τις αιχμηρές προσεγγίσεις σας. Τι λέτε;
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός
Πήρα την πρωτοβουλία να συμπληρώσω τη λίστα.
Χρήστος Γιανναράς
Γιώργος Δελαστίκ
Κώστας Ζουράρις
Πάνος Καμμένος
Κώστας Καβαθάς
Σαράντος Καργάκος
Φαήλος Κρανιδιώτης
Λιάνα Κανέλη
Ανδρέας Λοβέρδος
Στέφανος Μάνος
Βασίλειος Μαρκεζίνης
Πάνος Παναγιωτόπουλος
Αλέκος Παπαδόπουλος
Γιώργος Φλωρίδης
Αντώνης Σαμαράς
Μελέτης Μελετόπουλος
Νίκος Λυγερός
Σταύρος Λυγερός
Χρύσανθος Λαζαρίδης
Μιχάλης Χαραλαμπίδης
Κωστής Χατζηδάκης
Δημήτρης Αλευρομάγειρος
Νεοκλής Σαρρής
Γιώργος Καραμπελιάς
Μιχάλης Χρυσοχοΐδης
Στέλιος Παπαθεμελής
Κωνσταντίνος Κόλμερ
Στάθης ο σκιτσογράφος
Κωνσταντίνος Σβολόπουλος
Γιώργος Πιπερόπουλος
Κύριε Κοζανίτη, κάθε βοήθεια ευπρόσδεκτη. Ας τηρήσουμε μόνο αλφαβητική σειρά κι ας αντιμεταθέσουμε τη σειρά ονόματος – επωνύμου για το ευανάγνωστο του πράγματος. Τα ονόματα είναι τώρα καμιά τριανταριά. Ας βάλουμε ένα στόχο να τα αυξήσουμε κατά μία τάξη μεγέθους ή έστω να τα φτάσουμε 200 προκειμένου να είμαστε συμβατοί με μιά μικρότερη βουλή. Και μόλις προσπεράσουν τα εκατό, ας αρχίσουμε την επεξεργασία, τις ενστάσεις, τα σκεπτικά επ’ αυτών. Χρειαζόμαστε όμως κι άλλους προτείνοντες.
Αλευρομάγειρος Δημήτρης
Ανδρουλάκης Μίμης
Γιανναράς Χρήστος
Δελαστίκ Γιώργος
Ζουράρις Κώστας
Καβαθάς Κώστας
Καμμένος Πάνος
Κανέλη Λιάνα
Καραμπελιάς Γιώργος
Καργάκος Σαράντος
Κόλμερ Κωνσταντίνος
Κρανιδιώτης Φαήλος
Λαζαρίδης Χρύσανθος
Λοβέρδος Ανδρέας
Λυγερός Νίκος
Λυγερός Σταύρος
Μάνος Στέφανος
Μαρκεζίνης Βασίλειος
Μελετόπουλος Μελέτης
Παναγιωτόπουλος Πάνος
Παπαδόπουλος Αλέκος
Παπαθεμελής Στέλιος
Πιπερόπουλος Γιώργος
Σαμαράς Αντώνης
Σαρρής Νεοκλής
Σβολόπουλος Κωνσταντίνος
Στάθης (σκιτσογράφος)
Φλωρίδης Γιώργος
Χαραλαμπίδης Μιχάλης
Χατζηδάκης Κωστής
Κε. Χονδρογιάννη, διαφωνώ καθέτως επί των κλωτσιδίων. Η σωματική βία περιποιεί κάποιαν τιμήν εις τον αποδέκτην, αν μη τι άλλο λόγω επαφής με τα μιάσματα αντιποιούμενα τους ταγούς. Επιπροσθέτως, το αγχέμαχον κλωτσίδι, παρά την εκτόνωσιν, δύναται να παρεμποδισθή υπό των εντεταλμένων προς φύλαξιν του στόχου, ενώ το εκηβόλον γιαούρτι δυσκόλως, ειδικώς εις βολήν φράγματος. Άλλωστε οι όλμοι είναι το πυροβολικόν του πεζικού. Τώρα, εάν πιστεύετε ότι αναγκαιοποιείται χρήσις βλημάτων σκληροτέρων του απαλού αγελαδινού ή πρόβειου, σας προτείνω εκθύμως την χρήσιν πηλίνου κεσέ. Πιστέψατέ με, βελτιώνει την ακρίβειαν της βολής και δεν μειώνει σοβαρώς το βεληνεκές. Γιαούρτι, φίλτατε, γιαούρτι, διότι έχει και ως παράπλευρον απώλειαν την ανήκεστον τρώσιν του γοήτρου του στόχου, ήτοι τον εφιάλτην των αποδεκτών. Ων γηραιότερος των πλείστων της ομηγύρεως, επιτρέψατέ μου να υπενθυμίσω ότι το γιαούρτωμα κατά το παρελθόν επεφυλάσσετο εις τους οπισθογεμείς ως έκφρασις υψίστης περιφρονήσεως. Σύμαπντες οι ψηφίσαντες το μνημόνιον και/ή τον εφαρμοστικόν νόμον κατέστησαν οπισθογεμείς υπό της τρόϊκας και συνεπώς επαξίως δικαιούνται το απορρέον εκ της πράξεως γιαούρτωμα. Κατά το παρελθόν, ότε τα γαλακτοκομικά ήταν ακριβώτερα, οι πολιτικοί είχον καταστεί στόχοι ζαρζαβατικών, ει δυνατόν προκεχωρημένης αποσυνθέσεως. Εξ ου και η παραίνεσις: “το κουνουπίδι μην το φοβάσαι εξόν αν έρχεται με το κοτσάνι”. Τοιαύτη πράξις εις το παρόν θα επαρουσίαζε τον ενδιαφέροντα συσχετισμόν, αποσυντεθειμένα ζαρζαβατικά εναντίον αποσυντεθειμένης ηθικής. Εάν, όλως τυχαίως, υποπέσει εις την αντίληψίν σας κάποιος συλλέγων ζαραζαβατικά μετά την λήξιν της λαϊκής Αμαρουσίου, εστέ σίγουροι ότι πρόκειται περί πυρομαχικών εν όψει εμφανίσεως κοι(υ)νοβουλευτικού αστέρος. Ασφαλώς οι τολμητίαι αποφεύγουν την διαφήμισιν εμφανίσεως, αλλά προωθώ ενεργώς την δημιουργίαν δικτύου πληροφοριοδοτών.
Τι να πω και γώ κ. Κατσαρέ, μάλλον έχετε δίκιο!
Πάντως είτε η μία είτε η άλλη πράξη μάλλον κρυφούς πόθους περιγράφει παρά αληθείς προθέσεις! Ευτυχώς δεν ευρίσκεται ουδείς εξ΄αυτών εις το βεληνεκές μου και προτιμώ που συμβαίνει αυτό, ακριβώς για να καυχώμαι ότι διατηρώ έλεγχο των αντιδράσεών μου!
Για ένα είμαι σίγουρος! Εάν εκ των πραγμάτων ευρεθώ εις βεληνεκές με κάποιον από αυτούς, την φραστική επίθεση, χωρίς απαραίτητα να περιλαμβάνει και “γαλλικά” (από τον ίδιο θα εξαρτηθεί!), δεν θα τη γλυτώσει!
Προς το παρόν δηλώνω αρκετά ικανοποιημένος που μου δίνεται η ευκαιρία εκτόνωσης μαζί σας, με πιό νηφάλιο τρόπο, πιό ευγενικό και σαφέστατα πιό δημιουργικό, έστω και αν φορές αδυνατώ να συγκρατήσω την οξύτητά μου!
Ἀγαπητὲ κύριε Μικρέ,
Δεινὸν τὸ ἐρώτημα ποὺ μοῦ θέτετε. Τί θὰ ἀπεφάσιζα ἐὰν ὁ κλῆρος ἀνεδείκνυε κι ἐμένα μεταξὺ αὐτῶν ποὺ θὰ ἐκαλοῦντο νὰ ἀποφασίσουν γιὰ ὅλους μας ; Σίγουρα δὲν θὰ ἀνέθετα τὴν ὑπόθεση σὲ «ἀρίστους» οὔτε σὲ «ἀρεστούς». Κάτι σὰν τὴν Βουλὴ τῶν Πεντακοσίων στὴν ἀρχαία Ἀθήνα νομίζω θὰ εἶχε περισσότερες πιθανότητες νὰ πείσει. Μὲ θητεία ἑνὸς μηνὸς καί, κατόπιν, νέα κλήρωση καὶ ἀνανέωση.
Τὸ πρόβλημά μας εἶναι ὅτι δὲν ἔχουμε διάθεση νὰ ὑπακούσουμε σὲ κανέναν καὶ νὰ χαλιναγωγήσουμε τὰ ἄμεσα συμφέροντά μας, ἀκόμη καὶ ὅταν γνωρίζουμε ὅτι μεσοπροθέσμως θὰ εἴχαμε ὄφελος. Θυμᾶμαι, στὴν διάρκεια τῆς βασικῆς ἐκπαιδεύσεώς μου στὴν Πολεμικὴ Ἀεροπορία, ὁ διοικητὴς τῆς μοίρας, ἄνθρωπος μὲ λίγη μόρφωση, μᾶς εἶχε ‘πεῖ τὰ ἑξῆς σοφώτατα : «Ὅλη ἡ ἰδέα τοῦ στρατοῦ εἶναι ὅτι ἐγὼ διατάζω κι ἐσεῖς ἐκτελεῖτε. Δὲν εἶμαι σὲ τίποτε ἀνώτερος ἀπὸ ‘σᾶς καὶ ἀπὸ τοὺς περισσοτέρους ἔχω λιγώτερη μόρφωση. Ἀλλὰ δὲν γίνεται νὰ διατάζουμε ὅλοι».
Τὸ ἐρώτημα, λοιπόν, ποὺ θὰ πρέπει νὰ θέσουμε στὸν ἑαυτό μας δὲν εἶναι ποιὸν θὰ θέλαμε νὰ ἡγηθεῖ τοῦ μοναδικοῦ κόμματος ἀρχῶν ποὺ μπορεῖ νὰ ὑπάρξει καὶ ὐπάρχει στὴν Ἑλλάδα. Εἶναι ἂν ξέρουμε κάποιον στὶς διαταγὲς τοῦ ὁποίου θὰ ἐτιθέμεθα, ἔστω κι ἂν διέταζε κάτι ποὺ θὰ ἔβλαπτε κάπως τὰ στενῶς νοούμενα συμφέροντά μας. Μὲ τὸ πρῖσμα αὐτό, δὲν νομίζω ὅτι κανένας ἀπὸ τοὺς προτείναντας ὀνόματα θὰ ἐπέμενε στὶς ἐπιλογές του.
Γιατί μας θεωρείτε τόσο “απείθαρχους” κ. Γεωργάνα;
Εννοώ συλλήβδην όλο τον Ελληνικό λαό.
Όταν έρχεται το “χαρτί” της εφορίας, πάντοτε δυσάρεστο και κατά τη γνώμη μας “άδικο”, πόσοι διανοούνται μα μην πειθαρχήσουν;
Τις ασφαλιστικές εισφορές, δεν καταβάλει η συντριπτική πλειοψηφία, έστω και μετά χιλίων βασάνων, διότι θα μείνει χωρίς περίθαλψη και σύνταξη;
Αλλά σε τι άλλο παρατηρείται ανυπακοή στις “διαταγές”; Πότε το κράτος θέλησε να επιβάλει κάτι και δεν μπόρεσε;
Έρχεται στην εξουσία κόμμα που εμείς δεν ψηφίσαμε. Διαννοηθήκαμε να πούμε να πάει να κυβερνάει μόνο τους ψηφοφόρους του;
Εκτός αν συγχέετε την ανυπακοή με την αντιπολίτευση! Η πολιτική, η κοινωνία όμως δεν είναι στρατός! Εκ φύσεως αντιπροσωπεύει ΚΑΙ σύγκρουση συμφερόντων και υπάρχουν και αντίθετες, υπάρχουν και εναλλακτικές απόψεις που πρέπει να αναδεικνύονται και ενδεχομένως να κατισχύουν! Συντεταγμένα βεβαίως!
Εκτός αν υπονοείτε την ειδική ασυλία που χαίρουν μεγαλοσχήμονες και διαπλεκόμενοι, κομματόσκυλα, συνδικαλιστάδες και λοιποί “ημέτεροι”!
Αυτοί όντως γράφουν τις “διαταγές” σε γνωστό σημείο του καβάλου τους, αλλά με την ΚΑΛΥΨΗ, την ΑΝΟΧΗ, για μα μην πω την ΠΡΟΤΡΟΠΗ των “διατασσόντων”! Και εν πάσει περιπτώσει, είναι μιά παρασιτική μειοψηφία που καιρός είναι να καταλάβει ότι οφείλει να εξισωθεί με τους υπολοίπους! Ή να υποχρεωθεί!
Ο μέσος Έλλην γιατί δεν θέτει τα “στενώς νοούμενα συμφέροντα” του για εξυπηρέτηση κοινού στόχου;
Παρατηρήσατε εν μέσω τέτοιας κρίσης και ανέχειας να υπάρχουν πολλοί Έλληνες που να απαιτούν περικοπή δαπανών για την εθνική άμυνα π.χ. που τόσα κονδύλια απορροφά;
Εδώ σχεδόν δεν κάνουμε ΚΙΧ για το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο, παρ’ όλο που γνωρίζουμε ότι με μαθηματική ακρίβεια μας οδηγεί στο γκρεμό!
Εἴμαστε, λέτε, νομοταγεῖς ; Διαβάστε αὐτό :
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=286289
Οἱ εἰδικοὶ λένε ὅτι πρόκειται γιὰ φορολογικὴ ἀνταρσία τὴν ὀποία δημιούργησε τὸ κίνημα τῶν ἀποδείξεων. Μιλᾶμε γιὰ 238.000 ἐπιχειρηματίες που φοβοῦνται νὰ δηλώσουν τὸν πραγματικὸ κύκλο ἐργασιῶν τους, τώρα πού, ἐπὶ τέλους, λόγῳ τῶν ἀποδείξεων, ἀποδεικνύεται συντριπτικῶς ὐψηλότερος ἀπ’ ὅτι δήλωναν (τὸ κατώτατο πάντα) γιὰ δεκαετίες.
Ἀφήνω τὰ δισεκατομμύρια ληξιπροθέσμων ὀφειλῶν πρὸς τὸ δημόσιο.
Ἀφήνω τὰ δισεκατομμύρια ληξιπροθέσμων ὀφειλῶν πρὸς φορεῖς κοινωνικῆς ἀσφαλίσεως.
Ἀφήνω τὴν ἀδήλωτη καὶ ἀνασφάλιστη ἐργασία καὶ τὴν φοροδιαφυγή.
Καὶ πόσοι ἔχουν βγάλει χρήματα ἔξω …
Μπορεῖ νὰ μὴν κάνουν κὶχ γιὰ τὸ μνημόνιο, ἀλλὰ τὰ κουμάντα τους τὰ κάνουν.
Γιατί, λέτε, ἔχουμε τέτοιο τεράστιο ἀριθμὸ αὐτοαπασχολουμένων ; Μᾶλλον διότι δὲν θέλουμε νὰ μᾶς διατάζουν.
Νὰ ‘πῶ γιὰ τα αὐθαίρετα ;
Γιὰ τὴν ἀνύπαρκτη ἐργασιακὴ πειθαρχία στό εὐρύτερο δημόσιο ;
Ἀμ οἱ ἰδιοκτῆτες πισινῶν, ἐννοῶ κολυμβητικῶν δεξαμενῶν. Οἱ δορυφορικές φωτογραφίες δείχνουν 16.974 πισίνες. Οἱ φορολογικὲς δηλώσεις 324. Τὸ 98% τῶν Ἐλλήνων ἔχει βγάλει τὸ κακὸ ὄνομα στὸ ὑπόλοιπο 2% !
Τώρα μη μου ζητήσετε στατιστικά στοιχεία, αλλά εάν υπήρχε ένας γενικός δείκτης πειθαρχίας (όπου άριστα 10 θα θέταμε πχ σε Γερμανούς, Σκανδιναβούς και Φινλανδούς) νομίζω ότι δεν θα πιάναμε πάνω από 3-4. Υπό την έννοια αυτή δίνω δίκιο στον κ. Γεωργάνα κι ας υποθέσουμε ότι ξεκινάμε (σε σχέση με τους Ευρωπαίους) απ’ αυτό περίπου το επίπεδο.
Από την άλλη βέβαια, οι επιδόσεις σ’ αυτό το δείκτη είναι εξαρτώμενες κι από άλλους παράγοντες. Αμέσως μετά τις εκλογές, ο δείκτης θα έδειχνε σημαντικά ψηλότερα, ενώ σήμερα – προφανώς – δείχνει σημαντικά χαμηλότερα.
Η ποιότητα της ηγεσίας είναι ο κρισιμότερος απ’ αυτούς. Μάλιστα, σε συνθήκες κρίσης, η ποιοτική ηγεσία επιβάλλεται “αβίαστα”. Ταυτοχρόνως όμως, σε ίδιες συνθήκες (κρίσης) η κακής ποιότητας ηγεσία οδηγεί πολύ ευκολότερα σε απειθαρχία.
Πάντως δείτε ότι σε οποιοδήποτε χρονικό στιγμιότυπο που ελέγχουμε, η “διάθεση προς πειθαρχία” και οι εξωτερικές συνθήκες είναι δεδομένες. Εκείνο που μπορεί να μεταβληθεί είναι η ποιότητα της ηγεσίας.
Συμφωνώ λοιπόν με τον κ. Γεωργάνα περί του γενικού μας δείκτη πλην όμως η παρατήρησή του δεν αίρει την ανάγκη να αναδείξουμε ικανή ηγεσία, αντιθέτως την κάνει πιο επιτακτική.
Το θέμα το αντιμετώπισα στο πετσί μου από 23 ετών, όταν τότε είχα αναλάβει καθήκοντα αρχηγού σχολής εφέδρων αξιωματικών πεζικού – κι από τότε δεν έπαψε ποτέ να με απασχολεί καθημερινά.
Δεν έχω καταλήξει. Είμαι βέβαιος ότι οι παρατηρήσεις του κ. Γεωργάνα επιδρούν (μαζί με πολλά άλλα) στο μηχανισμό ανάδειξης ελληνικών ηγεσιών αλλά δεν έχω βρεί την θεμελιώδη αιτιώδη συσχέτιση και συγκεκριμένα το εάν η ροπή μας προς την απειθαρχία οδηγεί στην ανάδειξη αδύναμων ηγεσιών ή εάν εξηγεί την αδυναμία τους. Αν τελικά ισχύει κάτι απ’ αυτά, ή τίποτα απ’ αυτά ή κάποια απόχρωση ανάμεσα (μαζί με πολλά άλλα πάντα).
Έπειτα είναι γνωστό ότι στη στατιστική ο μέσος όρος δεν δείχνει πολλά πράγματα. Επηρεάζεται αγρίως από τις ακραίες τιμές, κρύβει το τι συμβαίνει εντός του ελεγχομένου δείγματος κλπ. Αρα με το καλημέρα σας, έχουμε σοβαρό πρόβλημα, όταν μιλάμε για την “απειθαρχία (ή πειθαρχία) των Ελλήνων” όταν μιλάμε για τον “μέσο Ελληνα” κλπ. Κι έχουμε ακόμα μεγαλύτερο εάν επιχειρήσουμε να ορίσουμε την “πειθαρχία”. Τα αντιλαμβανόμαστε όλοι αυτά και θα πρέπει να αποφεύγουμε τις γενικεύσεις επιλέγοντας παραδείγματα από υποσύνολα του δείγματος (των Ελλήνων).
Εν πάσει περιπτώσει, επιμένω ότι ανεξαρτήτως συμπερασμάτων σχετικά με “την ροπή προς την απειθαρχία”, ανεξαρτήτως του εάν επιβεβαιώνεται ή όχι, το βέβαιο είναι ότι η ανάγκη ηγεσίας είναι απόλυτη. Κι άρα ότι η συζήτηση περί αυτής οφείλει να συνεχιστεί.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
Να προσπαθήσω να συνοψίσω, να χωρέσω σε ένα σακί και τα μεν και τα δε;
1) Αναφορικά με το σύνδεσμο. Του χρόνου αυτοί που δεν θα υποβάλουν δήλωση ΦΠΑ θα είναι διπλάσιοι. Και το ανθρωποκυνηγητό του υπουργείου θα θυμίζει μάχες για εξόντωση ποντικών. Θέλουμε να κατανοούμε τι συμβαίνει γύρω μας και γιατί, ή θα περιοριζόμαστε σε εύκολους αφορισμούς όπως κάνει και το υπουργείο;
2) Διαχρονικά σε καιρούς κρίσης αυξάνονται είτε οι ληξιπρόθεσμες οφειλές είτε η φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή, είτε οι ακάλυπτες επιταγές, είτε…, είτε…, είτε όλα μαζί! Το ενδεχόμενο οι απαιτήσεις του κράτους ή γενικώς τρίτων από εμάς να ξεπερνούν κατά πολύ την οικονομική μας δυνατότητα θέλουμε να μας απασχολήσει, ή προτιμάμε με ένα απλό χαρακτηρισμό «κλέφτες» να κοιμηθούμε με τη συνείδηση ήσυχη;
3) Είναι νομίζω γνωστό και κατανοητό ότι σε καιρούς δύσκολους ή ανασφαλείς το ένστικτο αυτοσυντήρησης υπερισχύει παντός άλλου και το καθήκον αυτοπροστασίας επισκιάζει κάθε άλλο καθήκον. Οι συμπεριφορές λοιπόν προσαρμόζονται στην εκάστοτε πραγματικότητα.
4) Το θέμα «ληξιπρόθεσμες οφειλές» στο σύνολό του είναι τόσο ταλαιπωρημένο, τόσο από το λαιμό τραβηγμένο και τόσο πολιτικά σκόπιμα διαστρεβλωμένο που καλύτερα να μην το αναφέρουμε καν! Κάτι σαν «πράσινη» ανάπτυξη ας πούμε! Ας αρκεστούμε σε μια απλή διαπίστωση, ότι κατά 20% περίπου (και πολύ λέω) το θέμα είναι βάσιμο, αληθές και οφείλει να αντιμετωπισθεί. Τα υπόλοιπα είναι απλή μπουρδολογία αριθμών! Δεν είναι του παρόντος να επεκταθώ και να εξηγήσω.
5) Το ότι η φορολογική ασυλία βαίνει αυξανόμενη με το εισόδημα, εκτροχιάζεται δε τελείως όταν αυτό δημιουργείται με υπερηχητικές ταχύτητες, είναι τοις πάσι γνωστό, όπως γνωστή και η ξετσιπωσιά των κατεχόντων, ιδίως αν αναλογιστούμε τα τεράστια κεφάλαια που έκαναν φτερά έξω. Τα «αρπάξανε» σαν κλέφτες και τα φύλαξαν σαν κλέφτες! Δυστυχώς ο πλούτος στην Ελλάδα είναι αντιστρόφως ανάλογος της παιδείας. Λεφτά κάνουν μόνο απαίδευτοι και αδίστακτοι, σοβαροί και μορφωμένοι πάντα αμείβονται λίγο. Θα το θεωρήσω ωστόσο βάσιμο και ικανό για μια χαμηλή βαθμολογία, έστω και του 3-4 που βάζει ο κ. Μικρός.
Από την άλλη όμως 16.974 πισίνες (μόνο ιδιωτικές; ή μέσα είναι και οι χιλιάδες επαγγελματικές;) έστω όλες ιδιωτικές, μου φαίνονται πολύ λίγες για να χαρακτηρίσουν ολόκληρο λαό. Σε οικογένειες αν τις αντιστοιχήσουμε έχουμε τουλάχιστον άλλα 2 εκατομμύρια οικογένειες χωρίς αδήλωτη πισίνα! Και να το πω κι αλλιώς; Σιγά το έξοδο και την πολυτέλεια! Άλλη μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού και εύκολης στοχοποίησης εκ μέρους του υπουργείου μου φαίνεται για να μην βγαίνουν στο φώς αυτά που θα έπρεπε να βγούν, για να συνεχίσουν να μένουν στο απυρόβλητο αληθείς ένοχοι!
6) Τη διαπίστωσή σας κύριε Γωργάνα για «τεράστιο αριθμό αυτοαπασχολουμένων» με αιτιολογικό ότι « μάλλον διότι δεν θέλουμε να μας διατάζουν» δεν την κατάλαβα! Μήπως αποτελεί αρετή η τάσις υποβολής σε διαταγάς παρά η αυτοδιάθεση; Μήπως πάει κανείς στον παράδεισο γρηγορότερα ή μήπως ωφελείται περισσότερο εάν π.χ. προκρίνει να είναι σερβιτόρος σε καφενείο αντί να ονειρεύεται ένα δικό του;
7) Οι παθογένειες λοιπόν της κοινωνίας μας είναι ουσιαστικά ανατροφοδοτούμενος κύκλος!
Δεν πρόκειται για «απειθαρχία» μονομερώς από πλευράς των υπηκόων. Έχουμε κυρίως έλλειψη αυτοπειθαρχίας από πλευράς κράτους αλλά και διαιώνιση όλων των κακοδαιμονιών για γνωστούς λόγους!
Θέλησε πραγματικά ποτέ το κράτος να μην υπάρξουν πλέον αυθαίρετα; Πόσα αυθαίρετα ξέρετε στο κέντρο της Αθήνας; Ή των άλλων πόλεων; Υπάρχουν συνεπώς «θύλακες» έστω, που η αυθαιρεσία είτε είναι αδιανόητη, είτε αν συμβεί αντιστοιχεί σε κακούργημα! Αυτό εξηγεί πολλά!
Άσκησε ποτέ πολεοδομική πολιτική με εκ των προτέρων πρόβλεψη για να εξυπηρετήσει πραγματικές στεγαστικές ανάγκες πληθυσμών; Δήλωσε παρόν όταν τα αυθαίρετα άρχιζαν να ξεφυτρώνουν; Μη λέμε τα ίδια και τα ίδια!
8) Θα συμφωνήσω λοιπόν ότι η ποιότητα της ηγεσίας είναι ο κρισιμότερος από τους παράγοντες. Με την ταυτόχρονη εμπιστοσύνη που ξέρει να εμπνέει στο λαό ή όχι!
Όλοι γνωρίζουμε από παλιά τη δυσφορία των πολιτών για συνεισφορά σε φόρους. Με το ορθό εν πολλοίς σκεπτικό «γιατί μήπως τα λεφτά μου τα βλέπω σχολεία, δρόμους νοσοκομεία κλπ,;»
Όταν ο κόσμος βλέπει τα λεφτά του να πετιούνται, φυσιολογικό είναι να αναπτύσσει την τάση να τα σπρώχνει όλο και πιο βαθιά στην τσέπη!
Αλλά ακόμα και τους γνωστούς «ασυνείδητους», μήπως μια πραγματικά εθνική προσπάθεια από μια αξιόπιστη, αποφασισμένη και εμπνευσμένη ηγεσία θα ήταν το ένα και μόνο αποτελεσματικό εργαλείο να εντάξει και αυτούς στην προσπάθεια, να τους υποκινήσει να δείξουν έστω λίγη συνείδηση;
Με φοροκυνηγητά μόνο βλάκες ευελπιστούν να γεμίσουν τα ταμεία τους! Αυτός που κρατάει τα λεφτά και αυτός που τα έχει άμεση ανάγκη αποδεικνύεται πάντα πιο πονηρός!
Καταλήγω λοιπόν και εγώ στο συμπέρασμα του κ. Μικρού ότι «το βέβαιο είναι ότι η ανάγκη ηγεσίας είναι απόλυτη. Κι άρα ότι η συζήτηση περί αυτής οφείλει να συνεχιστεί».
Ἐν τάξει, λοιπόν, ἔχει κεφαλαιώδη σημασία ἡ ἡγεσία.
Τί τὴν θέλουμε τὴν ἡγεσία ; Ὑποθέτω γιὰ νὰ δίνει διαταγὲς καὶ οἱ ἄλλοι νὰ ἐκτελοῦμε. Ὄχι νὰ λέμε προέχει ἡ αὐτοσυντήρησή μου καὶ μετὰ ἔρχονται οἱ ἐντολὲς τῆς ἡγεσίας. Σκεφθεῖτε νὰ τὸ ἔλεγαν αὐτὸ οἱ πολεμιστὲς τοῦ 1940. Ποὺ στὸ τέλος, τέλος διακινδύνευαν τὴν ζωή τους, ἐνῶ πολλοὶ σήμερα διακινδυνεύουν μόνον τὴν ἀργομισθία τους. Εἰδικῶς οἱ συνδικαλιστὲς μὲ τὶς κοιλάρες τους, μόνον κέρδος θὰ εἶχαν στὴν ὑγεία τους μὲ τὶς περικοπές.
Λοιπόν, ἡ καλύτερη ἡγεσία γίνεται καραγκιόζης ὅταν οἱ ἴδιοι ποὺ τὴν ἀνέδειξαν δὲν τὴν ὑπακοῦν.
Καὶ ὑπάρχει καὶ τὸ ἄλλο : Ὁ λαὸς μπορεῖ νὰ ἀλλάξει ἡγεσία, ἡ ἡγεσία δὲν μπορεῖ νὰ ἀλλάξει λαό. Εὐθύνη, λοιπόν, δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει παρὰ μόνον αὐτὸς ποὺ ἔχει τὴν ἐπιλογή. Ὁ ἄλλος εἶναι ἀναγκασμένος νὰ χορέψει τὸν στὸν σκοπό του.
Ὡραῖα τὄχε ‘πεῖ ὁ Ἀμερικανὸς πρόεδρος Κάλβιν Κούλιτζ : Ὁ Ἀμερικανικὸς λαὸς θέλει ἕναν σοβαροφανῆ γάιδαρο γιὰ πρόεδρο καὶ σκοπεύω νὰ εἶμαι ἀκριβῶς αὐτό.
“Τί τὴν θέλουμε τὴν ἡγεσία ; Ὑποθέτω γιὰ νὰ δίνει διαταγὲς καὶ οἱ ἄλλοι νὰ ἐκτελοῦμε.”
Θα το τοποθετούσα αλλιώς, έστω και αν πρακτικά είναι το ίδιο πράγμα. Κεφαλαιώδη σημασία έχει όμως και η προσέγγιση, η αντίληψη των πραγμάτων.
Η ηγεσία (πολιτική τουλάχιστον) θεσπίζει νόμους τους οποίους οφείλουμε να σεβόμαστε και να τηρούμε. Αφού υποτίθεται έχει θέσει πρώτα σε ΚΡΙΤΙΚΗ και ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ! (Κοινωνικοί φορείς, Βουλή κλπ.). Και ανταποκρίνονται (πάλι υποτίθεται!) στις λαϊκές ανάγκες και δημόσιο αίσθημα. Δεν δίνει διαταγές! Άλλως απλά θα γαβγίζει σε κόσμο που της γυρνά την πλάτη!
Ο σεβασμός και υπακοή των πολιτών είναι ευθέως ανάλογη της αποδοχής και εμπιστοσύνης προς την ηγεσία! Εάν συμμερίζεται τους στόχους που αυτή θέτει και τους τρόπους που το πράττει, τότε ναι, μπορούμε να πούμε ότι εκτελεί οικειοθελώς, παρά κατ’ εξαναγκασμόν και μάλιστα ευσυνειδήτως τις “διαταγές”!
Να προσθέσω και ένα μικρό σχόλιο της στιγμής!
Εάν επιδεικνύαμε “απειθαρχία” παλαιότερα, όταν χαράσσονταν και εφαρμόζονταν οι πολιτικές που μας οδήγησαν στον κατήφορο πόσο διαφορετικά θα είμασταν τώρα! Πως θα υμνούσαμε την τότε “απειθαρχία” μας!
Πρέπει όμως δυστυχώς να αποδεχθούμε και την συχνή συμπεριφορά του λαού ως “όχλου”, έτσι δεν είναι;
Που πάλι στην αναγκαιότητα ηγεσίας ποιότητος οδηγεί.
Η “πειθαρχία” λοιπόν από μόνη της δεν αποτελεί αναγκαστικά αρετή! Γι αυτό και η ιστορία είναι γεμάτη εξεγέρσεις και επαναστάσεις, πολλές από τις οποίες μάλιστα προβάλει και ως ηθικόν δίδαγμα!
Ἐὰν τὰ λαϊκὰ συμφέροντα ἦταν προφανῆ σὲ ὅλους, δὲν θὰ χρειαζόμαστε ἡγεσία. Δυστυχῶς, ἔχουν μιὰ μοχθηρὰ τάση νὰ ἐμφανίζονται συγκεχυμένα. Ὁ συνδικαλιστὴς τῆς «Ὀλυμπιακῆς» διεκδικοῦσε ὅλο καὶ περισσότερες ἀποδοχὲς καὶ ἤθελε καὶ οἰκονομικῶς στιβαρὴ τὴν ἑταιρεία. Ἀλλὰ δὲν γίνονταν καὶ τὰ δύο. Καὶ ἡ κριτικὴ καὶ ἡ διαβούλευση ἔχουν μιὰν ἄλλη μοχθηρὰ τάση, νὰ παρατείνονται ἀενάως, ἐνῶ οἱ τόκοι τρέχουν.
Συνεπῶς, ἡ ἡγεσία ἔχει λόγο ὑπάρξεως μόνον ἐὰν πρόκειται νὰ διατάξει πράγματα λαομίσητα καὶ ἀπεχθῆ. Ἀποφασίστε ἂν τὴν θέλετε καί, τότε, τὰ ξαναλέμε. Εἰ δὲ μή, θέλετε κυβέρνηση ἀνδρεικέλων. Αὐτὴν ποὺ ἔχουμε ἀπὸ ἱδρύσεως ἑλλαδικοῦ κράτους μὲ ἐλάχιστα διαλείμματα.
Ἀπειθαρχία παλαιότερα μὲ τὸν ὁρισμό σας θὰ ἦταν νὰ ἀρνούμαστε νὰ διορισθοῦμε ἀργόμισθοι καὶ νὰ μαυρίζουμε μὲ σύστημα ὅσους τὸ πρότειναν. Ἐμένα, γιατί αὐτὸ μοῦ ἀκούεται ὡς σκληρὰ πειθαρχία ; Νὰ μὴν φτάσουμε αὐτοὺς ποὺ «τὴν εἰωθυῖαν ἀξίωσιν τῶν ὀνομάτων ἐς τὰ ἔργα ἀντήλλαξαν τῇ δικαιώσει».
Παρά τις επιφυλάξεις μου για την πληρότητα της, συμφωνώ με την επιγραμματική άποψη ότι ” Ὁ λαὸς μπορεῖ νὰ ἀλλάξει ἡγεσία, ἡ ἡγεσία δὲν μπορεῖ νὰ ἀλλάξει λαό. Εὐθύνη, λοιπόν, δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει παρὰ μόνον αὐτὸς ποὺ ἔχει τὴν ἐπιλογή”.
Δεν συμφωνώ όμως με την άποψη ότι “Ὁ ἄλλος (ο ηγέτης) εἶναι ἀναγκασμένος νὰ χορέψει τὸν σκοπό του (του λαού)”.
Δεν αναθέτουμε την εξουσία (μόνο) για να εκτελεστούν ξεκάθαρες και ειλημμένες αποφάσεις. Βεβαίως, κατά την «ανάθεση» υπάρχει ένα είδος «συμβολαίου» μεταξύ «λαού» και «ηγεσίας» το οποίο όμως είναι εν πολλοίς αδιευκρίνιστο. Κατά κανόνα οι όροι του (αν υπήρξαν τέτοιοι) είναι άτυποι και αναγνωρίζονται «πολύ μετά». Πιο πολύ κατά την ιστορική έρευνα παρά την στιγμή της σύναψής του.
Είναι σημαντικό να παραδεχτούμε ότι η πολυπλοκότητα των καιρών δεν επιτρέπει «καθαρές λαϊκές εντολές»: οι τελευταίες είναι δυσερμήνευτες, ετερόκλητες και – κατά κανόνα – συγκρουόμενες. Προέρχονται από διαφορετικές ομάδες που μάλιστα δεν είναι αμιγείς, αλλά αναμεμιγμένες. Οποιοδήποτε «μέρος του λαού» μπορεί να θεωρήσει ότι «εντέλλεται» οτιδήποτε. Οι ίδιοι που ζητούν «πολιτική κατά των ναρκωτικών» ως «ανήσυχοι γονείς» αντιδρούν στην ίδρυση κέντρων απεξάρτησης ως «νοικοκυραίοι Μαρουσιώτες». Έχει λοιπόν ιδιαίτερη σημασία:
– αφ’ ενός μεν ως πολίτες να δεχθούμε τη σημασία και ΤΗΝ ΔΙΕΥΡΥΜΕΝΗ ΕΚΤΑΣΗ της «ελεύθερης εντολής» που χορηγούμε (προς τις ικανότητες και την συνείδηση των αντιπροσώπων του έθνους που εκλέγουμε).
– αφ’ ετέρου δε οι τελευταίοι να αναγνωρίσουν και να δεχθούν ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥΣ ελευθερίας της εντολής αυτής και να κάνουν καλή χρήση τους.
Η πολιτική δράση (σωστή ή λανθασμένη, δεν εξετάζεται εδώ) είναι εφικτή και αποτελεσματική στο βαθμό που κινείται εντός της ανωτέρω ωφέλιμης περιοχής. Δράση εκτός αυτής συνεπάγεται ακυρωτικές αντιδράσεις. (Αλλά και υπερβολική στρογγυλοποίηση των δράσεων για να κείται πάντα «εντός της ασφαλούς περιοχής» σημαίνει αναποτελεσματικότητα).
Ο ηγέτης έχει λοιπόν να κάνει δυό δουλειές:
α) να είναι αποτελεσματικός. Για να το κάνει πρέπει να δράσει σε περιοχές που εκ πρώτης όψεως είναι εκτός της ελευθερίας εντολής που έχει στα χέρια του (πχ να διώξει τους μισούς δημοσίους υπαλλήλους)
β) προκειμένου να κάνει το α) πρέπει να διευρύνει τα συμβατικά περιθώρια χειρισμών που έχει στα χέρια του και για να το κάνει αυτό πρέπει να κερδίσει την εμπιστοσύνη.
Σε γενικές γραμμές λοιπόν κατανοώ το πνεύμα του κ. Γεωργάνα. Αισθάνομαι όμως ότι οφείλω να προχωρήσω περισσότερο. Δεν μπορούμε να τα παρατάμε εδώ:
Ο ηγέτης οφείλει να σχεδιάζει έγκαιρα για να προκρίνει τα σωστά μίγματα δράσεων και άρα να έχει ρεαλιστικές τύχες ότι θα αποδειχθεί αποτελεσματικός. Κυρίως όμως οφείλει να τον κάνει για να τον θέτει εγκαίρως υπ’ όψιν των πολιτών. Κι αυτό προκειμένου να αποκτήσει το απόθεμα αξιοπιστίας και τα περιθώρια χειρισμών που του χρειάζονται όταν έλθει η ώρα.
Μετά, εάν ο σχεδιασμός επιβεβαιωθεί, ο ηγέτης εξαργυρώνει τις πρώτες επιτυχίες του και ανανεώνει τα περιθώρια χειρισμών του .
Ακόμα κι αν δεχθώ τις αγαθότερες των προθέσεων δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι αυτοί οι θεμελιώδεις κύκλοι ηγετικής συμπεριφοράς έχουν εξευτελιστεί από το πολιτικό μας σύστημα – από τις «ήπιες προσαρμογές» έως τα «λεφτά (που) υπάρχουν».
Ο έγκαιρος σχεδιασμός και η (ομοίως έγκαιρη) επικοινωνία του (με τα δυσάρεστα μαζί) είναι κρίσιμα κριτήρια για τον υποψήφιο ηγέτη. Δεν ξέρω εάν είναι αρκετά ως κριτήρια επιλογής του ξέρω όμως ότι (εάν ελλείπουν), είναι αρκετά ως κριτήρια αποκλεισμού του.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
Γνωρίζουμε όλοι μας ότι αποτελεσματικός ηγέτης δεν είναι κατ’ ανάγκην (το αντίθετο μάλιστα) ο αρεστός ή ευχάριστος σε όλους.
Υποθέτω ότι, μεταξύ μας τουλάχιστον, ως λαϊκά συμφέροντα δεν υπονοούμε το ίδιον μικροσυμφέρον. Ως εκ τούτου και η απλή αναφορά στον συνδικαλιστή της Ολυμπιακής π.χ. και όποιον άλλον κηφήνα, πρέπει να θεωρηθεί άσκοπος στην παρούσα συζήτηση. Τη γνώμη μου εξ’ άλλου γι αυτούς έχω ήδη εκφέρει αλλού!
Ο λαός ως γνωστόν έχει τάση να προτιμά εύκολες, σερβιρισμένες στο πιάτο και χορταστικές λύσεις όπως και μείς προτιμούμε σερβιρισμένο καλό φαγητό στο τραπέζι χωρίς να μαγειρέψουμε, χωρίς να υποχρεωνόμαστε να πλύνουμε πιάτα!
Όταν όμως η ανάγκη, ή νέες συνθήκες, μας καλούν σε αφύπνιση και δράση νομίζω ότι ο καθένας εξ’ ενστίκτου ίσως, αναλαμβάνει το μερίδιο των ευθυνών του, “κεκτημένα” ξεχνιούνται και πολλά πράγματα αλλάζουν! Τα παραδείγματα είναι άφθονα γύρω μας.
Εάν λοιπόν ως λαϊκά συμφέροντα δεν ερμηνεύουμε τα 10 ή 100€ συν-πλήν στη σύνταξη ή μισθό, αλλά τη συνολική πορεία μας ως έθνος…
Εάν την αφύπνιση και δράση που υποτίθεται ότι εμείς αναζητούμε και αποδεχόμεθα ως αναγκαία λύση, δεν έχουμε τον “ελιτισμό” να θεωρούμε “κλειστή” μας υπόθεση, αλλά αναγνωρίζουμε και ανησυχίες πολύ πλατύτερες…
Θα επιμείνω ότι μια αξιόπιστη και ποιοτική ηγεσία είναι ικανή να εμπνεύσει στο λαό όχι απλά συμπόρευση, αλλά και ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ! Ακόμη και αν πλήττει πολλούς προσωπικά! Ο καθένας έχει την απλή νοημοσύνη να υποχωρεί σε παρασιτικές απαιτήσεις του όταν του ζητείται επιτακτικά να εναρμονίσει το συμφέρον του στις συλλογικές προσπάθειες.
Την ευθύνη της όποιας πορείας αναλαμβάνει εκ των πραγμάτων η ίδια η ηγεσία και του αποτελέσματος θα κριθεί. Η θα περάσει θετικά στην ιστορία ή θα καταλήξει σαν τον Μουσολίνι στην Piazza Loreto! Όπου σίγουρα θα αλάλαζαν και αρκετοί που τον ακολούθησαν στην μεγαλειώδη πορεία του προς τη Ρώμη. Ενώ ο μέχρι τότε λαομίσητος Μεταξάς διέσωσε την υστεροφημία του διότι στην κατάλληλη στιγμή ήρθη στο ύψος των περιστάσεων! Γενόμενος μάλιστα και εκ των ηθικών αυτουργών του έπους του ’40!
Σίγουρα εκεί οι Έλληνες δεν προσέτρεξαν προς ίδιον μικροσυμφέρον!
Δεν νομίζω λοιπόν ότι οφελούν οι πολλές μεμψιμοιρίες και ισοπεδωτικές απαξιώσεις! Η ιστορία έχει γράψει πολλά και θα συνεχίσει να γράφει ακόμα!
Υ.Γ.
Με την ονοματολογία ξεχαστήκαμε!
Πάρτε ένα που μου ήρθε τώρα! Γιάννης Βαρουφάκης!
Ανανέωση κατάστασης:
Αλευρομάγειρος Δημήτρης
Ανδρουλάκης Μίμης
Βαρουφάκης Γιάννης
Γιανναράς Χρήστος
Δελαστίκ Γιώργος
Ζουράρις Κώστας
Καβαθάς Κώστας
Καμμένος Πάνος
Κανέλη Λιάνα
Καραμπελιάς Γιώργος
Καργάκος Σαράντος
Κόλμερ Κωνσταντίνος
Κρανιδιώτης Φαήλος
Λαζαρίδης Χρύσανθος
Λοβέρδος Ανδρέας
Λυγερός Νίκος
Λυγερός Σταύρος
Μάνος Στέφανος
Μαρκεζίνης Βασίλειος
Μελετόπουλος Μελέτης
Παναγιωτόπουλος Πάνος
Παπαδόπουλος Αλέκος
Παπαθεμελής Στέλιος
Πιπερόπουλος Γιώργος
Σαμαράς Αντώνης
Σαρρής Νεοκλής
Σβολόπουλος Κωνσταντίνος
Στάθης (σκιτσογράφος)
Φλωρίδης Γιώργος
Χαραλαμπίδης Μιχάλης
Χατζηδάκης Κωστής
Οι προτάσεις ονομάτων θα πρέπει να συνεχιστούν. Πρέπει να εμπλακούν περισσότεροι. Η σύνθεση της κατάστασης πρέπει να αυξηθεί. Ακολούθως η συζήτηση περί αυτών να ενταθεί. Και στο τέλος, κάποια στιγμή (χωρίς απαραιτήτως να έχουμε συμφωνήσει οι πάντες για την “ιδεώδη” σύνθεση), θα πρέπει να γίνουν ορισμένες κινήσεις – όχι ιδιαιτέρως συνωμοτικές: να θέσουμε υπ’ όψιν των μετεχόντων της κατάστασης την συζήτηση που τους περιέλαβε σ’ αυτήν. Κι ας συνεχίσουν εκείνοι. Υποτίθεται ότι θα είναι ικανοί και φιλότιμοι και άξιοι, θα ξέρουν τι πρέπει να κάνουν.
Ζητώ κατ’ αρχήν από τους κκ. Γεωργάνα και Κατσαρό (με τους οποίους καλώς – κακώς απέκτησα κάμποσα θάρρη!) να μετάσχουν έστω και με ένα όνομα. Όχι απαραιτήτως γνωστού και επωνύμου. Πριν συζητήσουμε με το Αντίβαρο για περαιτέρω γνωστοποιήσεις της συζήτησης, είναι καλό να έχουμε μαζευτεί κάμποσοι. Θέλει μια δυναμική το ζήτημα.
Ναί, ξέρω ότι ο κίνδυνος “γραφικότητας” παραμονεύει. Αλλά ο κίνδυνος αυτός δεν θα είναι κι ό,τι χειρότερο μας έχει τύχει. Θα τον αντέξουμε κύριοι, σωστά;
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
Υ.Γ. Εάν σε οποιαδήποτε στιγμή, το Αντίβαρο κρίνει ότι δεν είναι σωστό να συνεχιστεί μια τέτοια συζήτηση (έχω δεχθεί σε προηγούμενη ανάρτηση μου ότι υπάρχουν πράγματι ορισμένοι φόβοι παρεξηγήσεων), ας συμφωνήσουμε ότι θα διακόψουμε αμέσως.
Προτείνω ανεπιφυλάκτως όλους και όλες πού οι συναναγνώστες θα δέχονταν να ακολουθήσουν ανεπιφυλάκτως. Αν πείθουν έστω και έναν να τους ακολουθήσει τυφλά, συντάσσομαι κι εγώ, κι ας ξέρω από πρώτο χέρι πόσο ακατάλληλοι είναι. Η ώρα είναι για δράση.
Ά ξέχασα ! Και τί γίνεται όταν ο κοιλαράς συνδικαλιστής φωνάζει ότι η τσέπη του είναι το εθνικό συμφέρον ; Όλοι οι αργόμισθοι το ίδιο δεν λένε; Και άν είναι αριθμητικώς υπέρτεροι των γνησίως εργαζομένων ;
Έλεος κ. Γεωργάνα, μόνο τα χειρότερα βλέπετε γύρω σας! Αισιοδοξήστε και λίγο! Μόνο καλό μπορεί να κάνει, σε σας και σε μας!
Αφού ξέρετε που τον έχουμε γραμμένο τον κοιλαρά συνδικαλιστή ή όποιον άλλον! Τόσο πολύ τους φοβάστε πιά; Όσο για το αριθμητικώς υπέρτεροι μήν φοβάστε, τα μαθηματικά είναι σαφέστατα εναντίον τους!
Μια πιό ψυχρή ανάγνωση της πραγματικότητας θα σας αποδείκνυε ότι οι φόβοι σας και οι ενδοιασμοί σας είναι περισσότερο ψυχολογικοί και μάλλον αδικαιολόγητοι! Εξ’ άλλου, πως λέμε ότι η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά; Έτσι και η αισιοδοξία είναι η μισή προϋπόθεση για την όποια επιτυχία!
Συμφωνούμε στην διάγνωση ή όχι ;
Η αίσιοδοξία έρχεται μετά. Άν συμφωνούμε και στην θεραπεία, είμαι αισιόδοξος. Αλλά, βλέπω, δεν συμφωνούμε.
Κατανοώ!
Όμως θα θέλατε να μας εξηγήσετε όταν στο παραπάνω σχόλιο σας γράφετε “Η ώρα είναι για δράση”, τι έχετε κατά νού;
Δράση από ποιόν, ποιούς και προς ποιά κατεύθυνση;
Δεν έχετε γίνει πουθενά σαφής ή έστω αρκούντως επεξηγηματικός.
Συμπληρώνω!
Επειδή εμείς κανέναν δεν είμαστε πρόθυμοι να ακολουθήσουμε ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΩΣ και ΤΥΦΛΑ, ούτε αυτούς που οι ίδιοι προτείναμε, πράγμα που μάλλον γνωρίζετε, θεωρώντας συνεπώς τις προτάσεις μας ανεδαφικές και την όλη συζήτηση αερολογία.
ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΑ και ΤΥΦΛΑ προσωπικά δεν έχω ακολουθήσει την θρησκεία, πόσο μάλλον πολιτικά πρόσωπα! Αλλά το θεωρώ και τελείως αντίθετο προς την πολιτική αντίληψη των στοιχειωδώς πεπαιδευμένων τουλάχιστον και διεκδικούντων ένα ελάχιστο αυτοεκτίμησης και αξιοπρέπειας! Τι είμαστε, σκυλιά να ψάχνουμε αφεντικό;
Οι πάντες για μάς, καθημερινά πρέπει να αποδεικνύουν την αξία τους, καθημερινά ελέγχονται και υποβάλλονται σε test αντοχής και αξιοπιστίας! Με πάσα ΕΠΙΦΥΛΑΞΗ πάντα!
Διαβλέποντας λοιπόν ότι δεν συμφωνείτε με τις δικές μας προτάσεις δράσης, τι αντιπροτείνετε;
Ἐμ πῶς κατανοεῖτε ; Ἐδῶ ρωτῶ ἒνα ἁπλὸ ναὶ ἢ ὄχι γιὰ τὴν διάγνωση καὶ ἄλλο ἕνα γιὰ τὴν θεραπεία. Ἡ ὁποία εἶναι ἡ ἵδρυση, ἐπὶ τέλους, κράτους ποὺ νὰ ἀξίζει τὸ ὄνομά του στὴν Ἑλλάδα. Μὲ ἐπιφυλάξεις καὶ καχυποψία, μὲ πισινοκράτορες, κράτος δὲν γίνεται.
Ἀλλὰ καὶ δὲν τὸ θέλουμε. Οἱ Ἕλληνες εἶναι πολὺ ἔξυπνοι γιὰ νὰ σκύψουν νὰ προσκυνήσουν τοὺς νόμους ποὺ ἔφτιαξαν μέ τὰ χέρια τους. Γιὰ νὰ μὴν φοροδιαφύγουν ἢ νὰ μὴν εἰσφοροδιαφύγουν. Γιὰ νὰ μὴν λουφάρουν ἢ νὰ μὴν διορισθοῦν ἀργόμισθοι. Τὸ λογικὸ παρακολούθημα ὅλης αὐτῆς τῆς ἐξυπνάδας εἶναι ἡ λιτότητα, μόνιμη σύντροφος τοῦ Ἐλληνισμοῦ ἀπὸ χιλιετίες, καὶ ἡ πνευματικὴ δημιουργία.
Σήμερα, πάντως, τόσο ἡ ἀνοικτὴ χρεωκοπία, ὅσο καὶ ἡ συγκεκαλυμμένη, ἀπαιτοῦν συστράτευση καὶ τιποτε ἄλλο. Ἀποφασίστε ποιούς θέλετε νὰ ἀκολουθήσετε στὸν ἕνα ἢ στὸν ἄλλο δρόμο, ἀλλὰ χωρὶς νὰ κρατᾶτε πισινή. Τότε, σᾶς ἀκολουθῶ.
Το κατανοώ αναφερόταν στη διάσταση απόψεων (όχι αναγκαστικά και όλων των διαπιστώσεων) τόσο στη διάγνωση όσο και στην θεραπεία.
Έχετε το δικό σας τρόπο να βλέπετε τα πράγματα που συνοψίσατε και πάλι ανωτέρω. Αυτά μας τα είχατε καταστήσει ήδη γνωστά. Και αφορούν πάλι αποκλειστικά τη διάγνωση.
Αυτό που δεν μας έχετε περιγράψει καθόλου είναι προτάσεις διεξόδου από την κατ’ εσάς πραγματικότητα.
Γι αυτό ερωτώ, τι βλέπετε εσείς σαν θεραπεία;
Εμείς, όχι απλά εκθέσαμε τη γνώμη μας για την συνολική πορεία μας μέχρι τώρα, αλλά και τολμήσαμε να διερευνήσουμε τρόπους εξόδου. Γενόμενοι και κατά το δυνατόν συγκεκριμένοι αναφορικά με το σημερινό μεγάλο πρόβλημα της χώρας μας, αλλά και ως προς το πως βλέπουμε την οικονομική ανάπτυξη, ποιοί τομείς της οικονομίας έχουν δυνατότητες, τι διοικητικά μέτρα και τι πολιτικές αποφάσεις απαιτούνται, τι νοοτροπίες και τι είδους παιδεία επιθυμούμε με στόχο και το μέλλον.
Η απλή νύξη σας για “λιτότητα, μόνιμη σύντροφος τοῦ Ἐλληνισμοῦ ἀπὸ χιλιετίες, καὶ ἡ πνευματικὴ δημιουργία” σαν το “Δι’ ευχών…” ακούγεται. Η πολιτική πράξη απαιτεί συγκεκριμένες πρακτικές και συντονισμένες δράσεις κοινωνίας προς ΣΤΟΧΟΥΣ!
Να δηλώνετε επίσης ότι μας ακολουθείτε εάν εμείς … και εφ’ όσον … και αν δεν χάσουμε το δρόμο κλπ., πάλι ως υπεκφυγή το εκλαμβάνω!
Εμείς μέχρι και ονόματα προτείνουμε, όχι για να ακολουθήσουμε ως κοπάδι ή συρφετός, αλλά γιατί έχουμε ξεχωρίσει την ποιότητά τους και τις απόψεις τους (με ΕΠΙΦΥΛΑΞΗ σφάλματος!) για ΣΥΝΘΕΣΗ ενός κοινού πολιτικού οράματος και πρακτικής.
Καλείτε και πάλι σε “συστράτευση καὶ τίποτε ἄλλο”. Χωρίς να μας λέτε όμως ποιούς, που εκστρατεύουμε, με τι όπλα και τι πάμε να κερδίσουμε! Εγώ για παράδειγμα που και πως θα συστρατευθώ; Που και ποιός είναι στρατολόγος;
Θα θέλαμε την άποψή σας, αν θέλετε και σεις αφιερώνετε λίγο χρόνο, αισθάνομαι να γίνομαι κάπως φορτικός!
Δεν είμαι εντελώς βέβαιος ότι μπορώ να εντοπίσω το ακριβές σημείο της διαφωνίας μεταξύ των κυρίων Χονδρογιάννη και Γεωργάνα. Εάν η διάγνωση αφορά στις γνωστές παθογένειες μας, υποθέτω ότι δεν διαφωνεί κανείς. Θα τηρούσα κάποιες αποστάσεις από ορισμένα συμπεράσματα σχετικά με τον “Ελληνα”, αλλά η συζήτηση σχετικά με το “γιατί είμαστε έτσι όπως είμαστε” θα πήγαινε αρκετά μακριά.
Σχετικά με τη “δράση” είμαι γενικά αισιόδοξος. Έχω ξαναπεί ότι ανεξαρτήτως των αιτίων που μας οδήγησαν ως εδώ, τα προσεχώς πρακτέα οφείλουν να προκύπτουν από «ορθολογικές» κυρίως σκέψεις.
Υπό την έννοια αυτή δεν έχει πολύ μεγάλη σημασία τι θα κάνεις. Είτε πεις ότι με ενδιαφέρει η ανάπτυξη, είτε πεις ότι με ενδιαφέρει η αυτάρκεια, είτε πεις ότι θέλω να συμμαζέψω το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, είτε πεις ότι θέλω να προσφέρω αξιοπρεπή παιδεία και υγεία, είτε πεις ότι με σιχτιριάζουν οι αργόσχολοι, είτε πείς ότι «παράγινε με τους μετανάστες», είτε θες να “πατάξεις” την φοροδιαφυγή ή την διαφθορά, είτε θέλεις να κάνεις τους δρόμους ασφαλέστερους, είτε θέλεις να πετύχεις πρωτογενή πλεονάσματα – όπως και να το πιάσεις τέλος πάντων, όποια ιδεολογική σχολή σκέψης κι αν ακολουθήσεις (εντάξει, ας μην υπερβάλουμε εδώ αλλά … καταλαβαινόμαστε) θα διαπιστώσεις ότι πολλοί διαφορετικοί δρόμοι οδηγούν στις ίδιες περίπου δράσεις.
Κατανοώ το ερώτημα του κ. Χονδρογιάννη («Δράση από ποιόν, ποιούς και προς ποιά κατεύθυνση;») αλλά περιορίζομαι στο «από ποιους». Απαντώ: από το μέγιστο δυνατό αριθμό πολιτών αλλά κυρίως από μια νέα ηγετική, κυβερνητική ομάδα που θα μπορούσε να εμπνεύσει και κινητοποιήσει τους πρώτους. Μα πριν συνεχίσουμε μ’ αυτήν – κι επειδή πολλοί μπορεί να σπεύσουν να ζητήσουν “κείμενα αρχών” πριν προτείνουν ονόματα – θέλω να ξεμπερδεύω με τα θέματα “προσανατολισμού της δράσης”.
Σε μια επίδειξη προκλητικότητας θα έλεγα ότι άπαξ και αποφασίσουμε να δράσουμε, έχει μικρότερη σημασία το «τι» θα κάνουμε και μεγαλύτερη το «πως» θα το κάνουμε.
Η μεγαλύτερη αδυναμία μας αυτή τη στιγμή είναι ότι δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε αυτά που προτιθέμεθα να κάνουμε. Πολλοί βεβαίως θα πουν «δεν θέλουμε» αλλά δεν συμφωνώ κατ’ ανάγκην. Δέχομαι τις καλές προθέσεις. Ούτως ή άλλως δεν σε διασφαλίζουν από την πορεία προς την κόλαση.
Χρειαζόμαστε νέο πολιτικό φορέα, με ιδέα μια καλύτερη ποιότητα ηγεσίας. Η τελευταία θα οργάνωνε τις πληροφορίες του Ελληνικού Κράτους, θα απλοποιούσε/κωδικοποιούσε (διαρκώς) την νομοθεσία και τις διοικητικές πράξεις του και θα σχεδίαζε ένα νέο κρατικό οργανόγραμμα από λευκό χαρτί. Και με συγκεκριμένο σχέδιο μετάβασης από το παλαιό στο νέο.
Την δουλειά αυτή θα την έκαναν τρείς ικανές ολιγομελείς και συστεγαζόμενες ομάδες εργασίας υπό κοινό επιτελείο και διοίκηση.
Οι δράσεις αυτές θα συνοδεύονταν (θα προϋπέθεταν, θα είχαν ως αποτέλεσμα – όπως θέλετε πέστε το) από μία δραστική, ριζοσπαστική μείωση του κράτους έτσι ώστε «το νέο κράτος» να αποτελεί κλάσμα του σημερινού. Οι εκατοντάδες χιλιάδες ανέργων που θα προέκυπταν θα υποκινούντο (με διάφορους τρόπους που έχω προτείνει) να αναπτύξουν χαοτική εκ πρώτης όψεως επιχειρηματικότητα – πλην όμως τεχνιέντως υποκινούμενη προκειμένου να προσανατολιστεί σε επιλεγμένους στρατηγικούς αναπτυξιακούς τομείς της χώρας από τους οποίους δεν πρέπει να απουσιάζει ο πρωτογενής τομέας.
Οι πιθανότητές τους να απασχοληθούν είναι όντως αρχικά μικρές. Θα βελτιώνονταν δραστικά από τα πρώτα αποτελέσματα που θα έφερε η απομάκρυνσή τους στον περιορισμό των δημοσίων δαπανών και στην αποτελεσματικότητα του κράτους.
Πλήθος παραλλήλων δράσεων, το πλήρες κυβερνητικό πρόγραμμα εάν θέλετε, (από το τι θα κάνουμε με τους μετανάστες, μέχρι το που θα στεγάζεται το Εφετείο Αιτωλοακαρνανίας) θα προσανατολιζόταν γύρω από την δυναμική του θεμελιώδους ανωτέρω προγράμματος ανασυγκρότησης.
Παρατηρείστε, ότι οι τρείς πρώτες δράσεις που πρότεινα, δεν αφορούν στο «τι θα κάνουμε» αλλά στο πώς: ιεραρχώ πρώτες τις δράσεις που θα επιτρέψουν όλες τις επόμενες, ήτοι Πληροφορίες (μηχανογραφικά συστήματα, μηχανιστικοί τρόποι βασισμένοι σε νέες τεχνολογίες), Κωδικοποίηση Νομοθεσίας και Διοικητικών πράξεων, Νέο Κρατικό Οργανόγραμμα.
Μόνο εφ’ όσον δρομολογηθούν αυτά τα τρία (προκρίθηκαν ως ελάχιστα αναγκαία, αλλά ενδεχομένως και ως ικανά) γρανάζια ως καρδιά του μηχανισμού αποτελεσματικότητας που πρέπει να συγκροτηθεί, μόνο τότε, έχει ενδιαφέρον να δούμε λοιπές λεπτομέρειες σχετικά με το «τι». Αν δεν τα κάνουμε αυτά, όλα τα άλλα θα είναι «εξαγγελίες».
Σε συνέχεια της προκλητικής μου στάσης, υποβάλλω εαυτόν στην εξής άσκηση: Προτείνατέ μου οιοδήποτε «μέτρο», οιαδήποτε «πολιτική», προκειμένου να καταδείξω την συνάφεια της με τον τρίπτυχο αυτό μηχανισμό και – κυρίως – τον βαθμό στον οποίο ο τελευταίος είναι αναγκαίος για να αναληφθεί αυτή η οιαδήποτε «δράση».
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός
Κύριε Μικρέ,
θα παρατηρήσατε ότι δεν σχολιάζω πλέον τις αναρτήσεις σας τουλάχιστον επί του παρόντος θέματος, απλά ενίοτε κάτι συμπληρώνω.
Και ο λόγος είναι προφανής. Όχι μόνον ευρίσκω να ταυτίζονται οι απόψεις μου με τις δικές σας σε ποσοστό τουλάχιστον 95% αλλά έχετε και την ικανότητα να με συμπληρώνετε εκεί που εγώ υστερώ. Σε προτάσεις πρακτικής εφαρμογής και υλοποίησης!
Τρόπον τινά έχω αναλάβει το “θεωρητικό” σκέλος και σεις αυτό της “εφαρμογής”!
Σε ένα υποθετικό όνειρο όπου θα ανελάμβανα να κάνω πράξη τις “θεωρίες” μου, σίγουρα μόνο με ανθρώπους σαν και σας θα μπορούσα να τρέφω ελπίδες!
Δυστυχώς ο διάλογος διεξάγεται κυρίως μεταξύ εμού και υμών! Τι να κάνουμε, κόμμα οι δυό μας;
Ευτυχώς συμμετέχει ακόμα ενεργότατα και ο κ. Γεωργάνας με τα αιχμηρά του συνήθως σχόλια!
Η προτροπή σας για μαζικότερη συμμετοχή και προτάσεις δεν είχε δυστυχώς αρκετή επιτυχία!
Εκ των πραγμάτων επικέντρωσα λίγο τα “βέλη” μου στον κ. Γεωργάνα προκαλώντας για ενεργότερη και σαφέστερη συμμετοχή σε προτάσεις, σε θετική δράση! Ή έστω τις όποιες απόψεις του που δεν μας έχει ξεκαθαρίσει.
Η όποια απάντηση, ακόμα και η σιωπή του είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ του και ΣΕΒΑΣΤΗ!
Όπως και όλων των υπολοίπων!
Απλά διαπιστώνω! Μείναμε ΔΥΟ!
Υ.Γ.
Δεν χρειάζεται να υποβάλετε τον εαυτό σας σε ασκήσεις με μόνη ωφέλεια την καύση λίπους! Την αναγκαιότητα των ΕΡΓΑΛΕΙΩΝ για την οποιαδήποτε παραγωγή έργου όλοι γνωρίζουμε και αναγνωρίζουμε!
Ναι, την βλέπω την αποτυχία κ. Χονδρογιάννη, δεν πειράζει όμως θα τ’ αντέξουμε. Με ή χωρίς τα ονόματα υπάρχει μιά πρόκληση που παραμένει: πως θα καταφέρουμε να “μεταφράσουμε” την εξαιρετική σκέψη που συγκεντρώνεται στο Αντίβαρο, σε εφαρμοστέα και εφαρμόσιμα συμπεράσματα σχετικά με το “δια ταύτα” (ο καθ’ένας τον πόνο του).
Ο κ. Γεωργάνας είναι πολύτιμος! Αφ’ ενός μεν διότι είναι ενεργός, αφ’ετέρου επειδή δεν είναι καθόλου εύκολος! Η αινιγματικότητά του μας θυμώνει ενίοτε αλλά έχω βάσιμους λόγους να υποψιάζομαι ότι το κάνει επίτηδες για να μας τσιγκλάει επί το παραγωγικότερον. Κι αν σκεφτεί κανείς ότι μεταξύ μας συνήθως συμφωνούμε, τι στην οργή ερχόμαστε να κάνουμε στο Αντίβαρο; Να συμφωνούμε μόνο;
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
Μου ήρθε μόλις μια αισιόδοξη σκέψη!
Την καταθέτω έστω και αν δεν την πολυπιστεύω, για να αποτελεί φιλί ζωής στην προσπάθεια!
Όλοι οι άλλοι, πλήν ημών των “μαύρων”, έχουν βρεί καλύτερες ασχολίες με τα μπάνια τους, τις βόλτες και τις εκδρομές τους, τις αυξημένες κοινωνικές συναναστροφές τους και ότι άλλο καλύτερο βάζει ο νούς μας!
Ακόμα και να κάθονται στο μπαλκόνι τους χωρίς να κάνουν τίποτα! Ευκαιρία να το χαρούν και αυτό!
Στην περίπτωση αυτή, ΣΥΓΧΑΙΡΩ!
Κύριοι, επιτρέψατέ μου να επισημάνω μίαν διάστασιν της ηγεσίας ήτις δεν έχει εισέτι αναφερθεί αλλά είναι, κατ΄εμέ, κεφαλαιώδους σημασίας. Αναφέρομαι εις το παράδειγμα. Η παραδειγματική συμπεριφορά του ηγέτου υπερκεράζει το δυσάρεστον των αναγκαίων αποφάσεων και δημιουργεί ένα κλίμα εις την κοινωνίαν όπου οι παρανομούντες (οι μη συμμορφούμενοι προς την παραδειγματικήν συμπεριφοράν) καθίστανται κοινωνικώς απόβλητοι. Η παραδειγματική συμπεριφορά δέον να συνοδεύεται υπό δρακοντείων μέτρων άνευ της παραμικράς εξαιρέσεως. ΟΥΔΕΙΣ θα πληρώση εθελουσίως φόρους όταν ο ολίγιστος πρωθυπουργός, Γ. Ράλλης, εκράτη την χείραν της απατεώνος συζύγου του εις το δικαστήριον διά την διαβόητον υπόθεσιν των Lacoste, αντί να την εξωπετάξη πυξ λαξ διά την προσβολήν και αφού καταβάλλη μέχρι δεκάρας τα δέοντα. Δεν χρειάζεται να αναφερθώ εις μετέπειτα πρακτικάς “δωρακίων”, “πάμπερς”κ.λ.π. Πιθανώς να θεωρηθώ male chauvinist pig, αλλά θεωρώ ότι άπαντες οι υπουργοί και πρωθυπουργοί της μεταπολιτεύσεως, πλην μεγάλου Γοδεφρύδου (και αυτός λόγω έξεων, πιθανώς επαμφοτεριζόντως οικογενειακών), ήταν απλώς pussywhipped ανθρωπάρια διότι κατά Φρόϋντ…, ξεν/χεια Four Seasons, Donna Karan κ.λ.π. Αιτώ συγνώμην διά την χρήσιν των αγγλικών όρων αλλά δεν νομίζω ότι δύναμαι να μεταφράσω το pussywhipped ώστε να μην ενοχληθή δικαίως το Αντιβαρον, αλλά αυτό ακριβώς εννοώ. Ελαύνων από ρυτήρος δε επισημαίνω ότι, κατά πλειοψηφίαν, πρόκειται περί γυναικαρίων της αισχίστης υποστάθμης. Το θέμα της φοροδιαφυγής με την συνάφειαν της εμπιστοσύνης διαθέσεως των εκ της φορολογίας πόρων θα είχε λυθεί εξ υπαρχής εάν είχε ανασκολοπισθεί δημοσία, όχι απλώς εκτελεσθεί, επιμένω ανσκολοπισθεί, ο “θα τα φάγωμεν ούλα”, τσουμπές.
Ο Galbraith, ορθώς κατ΄εμέ, διαπιστώνει ότι οι αμοιβές των επί μέρους τομέων της οικονομίας εξαρτώνται από την πίεσιν που μπορούν να εξασκήσουν επί της κοινωνίας. Εξ αυτού τεκμαίρεται ότι μιά επιτυχής κυβέρνησις περιστέλει τις απαιτήσεις των τομέων προς όφελος των αδυνάμων να ασκήσουν κοινωνικήν πίεσιν, αλλά σημαντικών διά την κοινωνικήν ευποιίαν. Όλα αυτά βεβαίως υπό το φώς ότι μία κυβέρνησις δεν ενδιαφέρεται αποκλειστικώς διά την επανεκλογήν της, θέμα το οποίον έχει αναλυθεί επαρκώς ενθάδε, και δεν είναι άκρως επικίνδυνος λόγω της δημιουργίας “στρατών” μέσω της εκλογικής της πελατείας των ΔΕΚΟ. Εν κατακλείδι διαφωνώ με την άποψιν ότι η ηγεσία δεν δύναται να αλλάξη τον λαόν, πιστεύω ότι μία κυβέρνησις δύναται να αλλάξη τον λαόν, είτε επί τα βελτίω είτε επί τα χείρω. Από της μεταπολιτεύσεως και εντεύθεν αι αλληλοδιάδοχοι κυβενήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ήλλαξαν τον ελληνικόν λαόν σφόδρα επί τα χείρω, καλλιεργήσασαι, επιδεξίως ομολογουμένως, τα κατώτερα ένστικτα του λαού και αναδείξασαι ότι χειρότερον και ποταπότερον ενυπάρχει εις τον Έλληνα.
Το “πως θα καταφέρουμε να “μεταφράσουμε” την εξαιρετική σκέψη που συγκεντρώνεται στο Αντίβαρο, σε εφαρμοστέα και εφαρμόσιμα συμπεράσματα σχετικά με το “δια ταύτα” είναι το ένα σκέλος που ζητά απάντηση.
Θα προσέθετα όμως και ένα δεύτερο εξ’ ίσου σημαντικό που διαπιστώνω συνεχώς προς ευχάριστη έκπληξη!
Συζητώντας με κόσμο κάθε μορφωτικού επιπέδου αλλά ιδίως με αυτούς του θεωρουμένου “χαμηλοτέρου” και ιδίως σε χωριά, μου έχει κάνει εντύπωση ο βαθμός πληροφόρησης που έχουν πλέον, τουλάχιστον για όσα συμβαίνουν γύρω μας, τουλάχιστον σε επίπεδο διαπιστώσεων!
Αυτοί που ακόμα τρώνε “κουτόχορτο” έχουν μείνει πολύ λίγοι πιά!
Υποτίθεται ότι εγώ για την ενημέρωσή μου ξημεροβραδιάζομαι στο διαδίκτυο, έχω προ ετών δημιουργήσει ένα ικανοποιητικό background, γνωρίζω που να αναζητήσω εναλλακτική πληροφόρηση.
Για να ανακαλύπτω ότι άνθρωποι που δεν ξέρουν τα “γράμματα” τα δικά μου, που μέχρι χτές δεν τους απασχολούσαν και πολλά, που δεν διαθέτουν ούτε internet ούτε πρόσβαση σε έντυπα, έχουν κατανοήσει λίγο-πολύ όσα και εγώ!
Και ήδη έχουν αρχίσει να σκέφτονται και να ελπίζουν “κάτι άλλο”!
Υπάρχει δηλαδή ήδη ένα πολύτιμο κεφάλαιο σε έμψυχο υλικό που μπορεί να πλαισιώσει την προσπάθεια που γίνεται στο πρώτο σκέλος και που δυνητικά θα μπορούσε να αποτελέσει πλειοψηφικό ρεύμα.
Και είναι η δεύτερη απάντηση που πρέπει να δοθεί μαζί με την πρώτη!
Ας συνεχίσουμε να τις ψάχνουμε!
Η ηγεσία δεν δύναται να αλλάξει λαό, αλλά σαφώς δύναται να αλλάξει τον λαό και η επιχειρηματολογία σας είναι επαρκής κ. Κατσαρέ αν και μάλλον γνωστή.
Η πρώτη διαπίστωση είναι μάλλον ρητορική και μεταφυσικής ερμηνείας, αποδίδουσα σε κάθε λαό ιδιαίτερα “κληρονομικά” χαρακτηριστικά αναλλοίωτα ίσως στο χρόνο. Πράγμα που ουδέποτε επαληθεύτηκε. Και μάλλον εκφράστηκε για να απεκδύεται ευθύνες ηγετών φορτώνοντας τα πάντα στο ίδιο υποζύγιο.
Οι επισημάνσεις σας ορθές, τόσον για την ηθική ακεραιότητα της ηγεσίας όσον και η κατά Galbraith κοινωνική πίεση.
Την “κοινωνικήν ευποιίαν” όμως έχουμε φθάσει τώρα να αναζητούμε και δώ θα καλούσαμε για την συνδρομή σας! Ή πιστεύετε ότι είναι δουλειά μόνον της κυβέρνησης, της “ηγεσίας”; Και μεις πως θα ξέρουμε αν έχουμε συναντίληψη και αν όντως την υπηρετεί;
Μόνον εκ του αποτελέσματος ή μάλλον του μη-αποτελέσματος αφού μετά από χρόνια εκφυλισθεί σε “δωράκια” και “πάμπερς” και pussywhipped διηγήσεις σε έντυπα και μεσημεριανά κουτσομπολάδικα;
Πως δεν θα συμβούν ξανά αυτά συζητάμε, πως θα συμβούν αυτά που νομίζουμε ορθά!
Ο κύριος Κατσαρός μου φέρνει στο μυαλό μιά ενδιαφέρουσα περίπτωση: Ο δήμαρχος Ελληνικού (και Αργυρουπόλεως πλέον) καίτοι θα μπορούσε κανείς να διαφωνήσει με τις ιδεολογικές του πεποιθήσεις, είναι μιά από τις περιπτώσεις ανδρών που ηγούνται δια του παραδείγματος. Το τι έχει πετύχει ο άνθρωπος αυτός στο Ελληνικό είναι κάτι το απίστευτο κι ακόμα πιό απίστευτο είναι το γεγονός ότι άφησε το δήμο με μηδενικό χρέος. Ναί καλά διαβάσατε: μηδενικό χρέος.
Μία συνάδελφος, (κάτοικος Αργυρουπόλεως η οποία δεν τον είχε ψηφίσει στις τελευταίες εκλογές διότι δεν τον εγνώριζε), μου περιέγραψε σήμερα ότι έχει μείνει άφωνη από την αποτελεσματικότητα των δημοτικών υπηρεσιών κατά το τελευταίο διάστημα. Αφού μου απαριθμούσε τα σημεία που την εντυπωσίασαν, (δωρεάν παιδικοί σταθμοί, δωρεάν κατασκηνώσεις, εξαφάνιση της γραφειοκρατίας για συμμετοχή εκεί, εξαφάνιση των καταστάσεων αναμονής κλπ) κατέληξε στο ζουμί:
Την τελευταία Κυριακή, ο δήμαρχος είχε τεθεί προσωπικώς επικεφαλής συνεργείου καθαρισμού το οποίο επεμελείτο (ναί Κυριακάτικα) τον καθαρισμό αλσυλίου της περιοχής. Εργάστηκε, απ’ ότι μου είπε η συνάδελφος, προσωπικά. Δεν κράτησε συμβολικά το “μυστρί”: χειριζόταν προσωπικά ένα από τα μηχανήματα αποψιλώσεως επί τρίωρο, από τις 10 το πρωί έως τις 13.00. Τότε, επιβιβάστηκε κάθιδρος επί του δικύκλου του και κατευθύνθηκε σε άλλες περιοχές του δήμου. Απ’ ότι μου είπε το συνηθίζει, όλοι τον βλέπουν να τρέχει από το πρωί ως το βράδι.
Το συνεργείο καθαρισμού συνέχισε να εργάζεται εντατικά και μέχρι το βράδι το αλσύλιο ήταν πλήρως αποψιλωμένο και έλαμπε από καθαριότητα.
Απ’ ότι με είχε παλαιότερα ενημερώσει η αδελφή μου, (παλαιά κάτοικος Ελληνικού), ήταν τελείως αδιανόητο για οιαδήποτε δημοτική υπηρεσία να φέρει αντιρρήσεις της μορφής “εμείς είμαστε υπάλληλοι γραφείου” όταν ο εν λόγω δήμαρχος συχνάκις στεκόταν επί του σκαλιδίου των απορριματοφόρων, συμβάλλοντας προσωπικά στην αποκομιδή, ανασχεδιάζοντας τις θέσεις των κάδων, βελτιώνοντας τα δρομολόγια των απορριματοφόρων.
Δεν γνωρίζω τον άνδρα. Εριξα μιά ματιά στις ιστοσελίδες και δεν συμφωνώ με όλες τις απόψεις του. Δεν συγγενεύω ιδεολογικά μαζί του. Αλλά πρέπει να αναγνωρίσω το έργο του!
Διοίκησις δια του παραδείγματος; Ασφαλώς! Μπορεί να διαφωνώ με τα πολλά – πολλά συμπεράσματα σχετικά με τα “χαρακτηριστικά του έλληνα”, αλλά – βρε αδελφέ – υπάρχει και φιλότιμο!
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
Κύριοι, κατά κανένα τρόπο δέν ἰσχυρίζομαι ὄτι κομίζω γλαύκαν εἰς Ἀθήνας. Κε. Χονδρογιάννη, συμφωνῶ ὠς πρός τήν μή ἐπιστημονικήν ἐπαλήθευσιν “κληρονομικῶν”, τρόπον τινά, χαρακτηριστικῶν λαῶν, ἀλλά δέν νομίζω ὄτι χρειάζεται ἐπιστημονική τεκμηρίωσις τῆς τάσεως πρός φατριασμόν τῶν Ἑλλήνων, ἤ τῆς οἰκογενειοκρατείας. Ὁ ἑλληνικός λαός ἦτο ἀνέκαθεν καλῶς πληροφορημένος, καί νῦν πιθανῶς περισσότερον, ὡς ὀρθῶς διαπιστώνετε, ἀλλά το προβληματικόν σημεῖον εἶναι ἡ ἑρμηνεία τῶν πληροφοριῶν πρός ἐξαγωγήν συμπερασμάτων καί ἡ ἐξ αὐτῆς ἀναγκαία δράσις. Εἶμαι ἀπολύτως διατεθειμένος να συστρατευθῶ μεθ΄ ὑμῶν μέ σκοπόν τήν κοινωνικήν εὐποιίαν δεδομένου ὄτι ἔχω σχηματίσει τήν ἐντύπωσιν ὄτι κατά τό μάλλον ἤ ἔλαττον τήν ἀντιλαμβανόμεθα ὁμοίως. Πρέπει να δηλώσω ἀπεριφράστως ὄτι θαυμάζω τήν ἐργώδη προσπάθειαν τοῦ κ. Μικροῦ, καί ἐπί προσωπικοῦ δύναται νά ἔχει ὅσον θάρρος ἐπιθυμεῖ μεθ΄ ἑμοῦ, ὡς ἄλλωστε οἱ κ.κ. Χονδρογιάννης καί Γεωργάνας· εἰς τόν τελευταῖον ὀφείλω καί τήν δυνατότητα τοῦ πολυτονικοῦ.
Φοβοῦμαι ὄτι ὡς ἔχει ἡ κατάστασις ἐν Ἑλλάδι εἶναι μή ἀναστρέψιμος. Ὁ λαός ἔχει ἐξαχρειωθεί πλήρως καί δέν ἐπιζητεί τίποτε πέραν τοῦ προσωπικοῦ/συντεχνιακοῦ ὀφέλους εἰς βᾶρος τῶν ἄλλων κοινωνικῶν ὁμάδων. Τά δέ συμφέροντα ἔχουν διαπλακεί εἰς γόρδιον δεσμόν, ὅστις δέν λύεται, κόπτεται διά τοῦ ξίφους· καί αὐτό φοβοῦμαι ὑπέρ παντός ἄλλου, τό ξίφος, ἤτοι πόλεμον ὄταν ἡ κατάστασις φθάσει εἰς τό ἀπροχώρητον. Τό ΠΑΣΟΚ εἶναι ἕτοιμον, μέ στρατόν, ὡς κατεδείχθει ἀπό τάς τελευταίας ταραχάς. Τό worst case scenario εἶναι πόλεμος, ἀπώλεια ἐθνικοῦ ἐδὰφους, καί ἐν συνεχεία ἐμφύλιος διά να εὐρεθοῦν οἱ νεώτεροι ἕξη. Δέν νομίζω ὄτι χρειάζεται νά παραθέσω παραδείγματα τοῦ γεγονότος ὄτι ὁ ἐκτουρκισμός μέρους τῆς χώρας ἑτοιμάζεται ἀπό καιροῦ. Ἡμεῖς, οἱ Ἑλληνες, ἔχωμεν ἀνύπαρκτον ἱστορικήν μνήμην, ἐξελέξαμεν ὡς πρωθυπουργόν τόν σημαιοφόρον τοῦ Σχεδίου Α(υ)νάν καί ἔνθερμον παραστάτιδα τῆς ἰδίας σημαίας τήν ὑπουργό ἐξωτερικῶν ἐπί ΝΔ. Ἐλπίζω οἱ φόβοι μου αὐτοί νά μήν ἀποδειχθοῦν τίποτε περισσότερον ἀπό “ἐπιστημονικήν φαντασίαν”.
Κύριε Κατσαρέ σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, αλλά προς το παρόν δεν κάνω και τίποτα κοπιαστικό.
Το δράμα είναι ότι υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί που θέλουν και μπορούν να προσφέρουν αλλά δεν υπάρχει γι’ αυτούς μια ατζέντα για να το κάνουν. Μερικοί απ’ αυτούς διοχετεύουν την ενεργητικότητά τους σε διάφορες καλές ή λιγότερο καλές ή κακές οργανώσεις, με υπέροχους έως σκοτεινούς σκοπούς και με άριστα έως ανύπαρκτα αποτελέσματα. Πάει καλά μ’ αυτούς. Οι λοιποί – που είναι και οι περισσότεροι – ξεσπάνε (καλή ώρα) σε διάφορες ιστοσελίδες λέγοντας το μακρύ τους και το …μικρό τους. Αναρωτιέμαι όμως πραγματικά: πως άραγε θα μπορούσε κανείς να συνδράμει σε μια πολιτική ζύμωση με ξεκάθαρους και χωρίς ενοχές σκοπούς; Πραγματικά προβληματίζομαι. Όχι δεν θέλω διακήρυξη αρχών, δεν είμαι αρκετά διανοούμενος. Δεν θέλω άλλες “διαπιστώσεις” τα έχω διαπιστώσει όλα. Δεν θέλω άλλες λεβεντιές και ηρωικά όχι όταν δεν έχω ξεκαθαρίσει τι με ρωτάνε. Δεν θέλω καθόλου καρέκλες!
Το μόνο που φαντασιώνομαι είναι ότι με κλείνουν σε ένα ημιυπόγειο του υπουργείου Εσωτερικών, με δέκα – δεκαπέντε ψώνια σαν και μένα, με μερικούς ικανούς νομομαθείς (“αποσπασμένους” από το υπουργείο Δικαιοσύνης), ότι δεν μας πληρώνουν δραχμή και ότι μας αφήσουν να εργαζόμαστε εθελοντικά τις νύχτες γι’ αυτά που πιστεύουμε ότι πρέπει να κάνουμε. Πολλά θέλω;
Όχι κ. Κατσαρέ δεν είναι κουραστικό αυτό που κάνω εδώ κι ούτε είμαι ιδιαίτερα περήφανος για τις αμπελοφιλοσοφίες μου. Δόξα τω Θεώ, για αυτά που κάνω κάθε μέρα στη δουλειά μου και για την ομάδα μου, έχω πολλούς λόγους να είμαι υπερήφανος.
Και εθνικά υπερήφανος μάλιστα – δεν κρατιέμαι άλλο, θα το μοιραστώ: μας επέλεξαν προς βράβευση ως μία από τις κορυφαίες ομάδες παραγωγής νέων τεχνολογιών λογισμικού στο κόσμο. Δεν βάζω τα link για να μην θεωρηθεί ότι κάνω διαφήμιση. Αλλά … είμαι χαρούμενος!
Και κατά βάθος, πολύ αισιόδοξος! Όλα είναι δυνατά!
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός
Οι φόβοι σας κ. Κατσαρέ και λόγο υπάρξεως έχουν και αρκετά βάσιμοι είναι. Ο εκτροχιασμός των πραγμάτων βαίνει αυξανόμενος, η αναντιστοιχία στόχων και προσδοκιών ηγεσίας και λαού το ίδιο. Τόσο που να διερωτώμαι και εγώ εάν τελικά οδηγούμεθα σε λύσεις δια του ξίφους!
Θέλω να πιστεύω ότι θα αποφευχθεί. Θέλω να πιστεύω ότι πριν φθάσουμε σε τέτοιες λύσεις θα έχουν προηγηθεί καταλυτικές εξελίξεις που θα αναλάβουν την κατάσταση με πιο πολιτισμένους και λιγότερο επώδυνους τρόπους.
Σε αυτό αποσκοπεί και η μικρή συνεισφορά μας σ’ αυτήν εδώ την συζήτηση!
Δεν συμμερίζομαι την απαισιοδοξία σας ότι η κατάστασις είναι μη αναστρέψιμος. Από τις γνωστές πολιτικές ηγεσίες σίγουρα όχι, δεν ξέρουμε όμως τι επιφυλάσσει και ο λαός που καιροφυλακτεί στριμωγμένος προς στιγμήν στη γωνία.
Ούτε νομίζω είναι ώρα για συνήθεις αφορισμούς του τύπου «Ὁ λαός ἔχει ἐξαχρειωθεί πλήρως και δεν ἐπιζητεί τίποτε πέραν τοῦ προσωπικοῦ/συντεχνιακοῦ ὀφέλους εἰς βᾶρος τῶν ἄλλων κοινωνικῶν ὁμάδων».
Ο λαός δεν μπορεί να ταυτίζεται με τους διορισμένους στις ΔΕΚΟ για να κατασυκοφαντείται συλλήβδην. Και ο λαός που γνωρίζω εγώ, ζώντας μακριά από το κέντρο και τους «ευαγείς» οργανισμούς του, ούτε σχέση έχει ούτε καμιά επιρροή σε τέτοιες αντιλήψεις και πρακτικές. Απλά να αφεθεί να δουλέψει σ’ αυτό που ξέρει για να ζήσει θέλει. Σήμερα όμως σου παίρνουν και τη δουλειά εκτός από τα λεφτά. Και δεν εννοώ βεβαίως μόνο μισθωτούς ή τις Αυτών Μεγαλειότητες Δημοσίους Υπαλλήλους γύρω από τους οποίους στρέφονται όλες οι συζητήσεις! Ο κόσμος για αυτό απελπίζεται, γιαυτό αγανακτεί! Τουλάχιστον καθ’ ημάς!
Αλλά και αν τα πράγματα οδηγηθούν προς ανεξέλεγκτες καταστάσεις και βίαιες λύσεις ξέρετε τι λέω;
Καλύτερα μια ώρα αρχύτερα!
Όχι μόνον γιατί θα υποχρεωθούμε σε «καθαρές» λύσεις, όχι μόνον γιατί θα απελευθερωθούμε γρηγορότερα από το άγος!
Αλλά γιατί το όποιο οδυνηρό τίμημα οφείλει να το πληρώσει η γενιά που το δημιούργησε!
Τρέμω στη σκέψη να κληρονομήσω στο παιδί μου εκτός από χρέη και όλους τους κινδύνους να δώσει αυτό βίαιες λύσεις για αμαρτήματα προγόνων!
Κύριε Μικρέ, ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ! Δικαιούσθε να είσθε και χαρούμενος και εθνικά υπερήφανος!
Περιορισμοί στην ανάδειξη νέων ικανών πολιτικών στελεχών:
1) Το πρόβλημα της αναγνωρισιμότητας είναι κεντρικό: Η ικανότητα κάποιου δεν γίνεται γνωστή. Απαιτεί την συμμετοχή των ΜΜΕ, κάτι που δεν είναι απαραίτητα ύποπτο ή κακό αλλά – ας μην κοροϊδευόμαστε – έχει τις πασίγνωστες, ύποπτες πτυχές του. Στην παράγραφο αυτή, εντάσσω όλη την παθογένεια των “δαπανών επικοινωνίας” – προεκλογικής και μη – των υποψηφίων. Το σίγουρο είναι ότι αυτή τη στιγμή, είναι πιθανότερο να εκλεγεί ένας αστρολόγος της trash tv παρά ένας επιτυχημένος επαγγελματίας του ιδιωτικού τομέα.
2) Η ικανότητα σε ένα επαγγελματικό τομέα (καίτοι προτιμότερη από την “σκέτη” αναγωρισιμότητα) δεν συνεπάγεται κατ’ ανάγκην πολιτική ικανότητα. Αναγνωρίζω ότι οι “τεχνοκρατικές” ικανότητες (παρ’ όλο που τις θεωρώ απαραίτητες) δεν επαρκούν. Νομίζω μάλιστα ότι διακρίνω μιά πόλωση μεταξύ στελεχών που
– είτε έχουν θαυμάσιες τέτοιες τεχνικές ικανότητες αλλά σοβαρό έλλειμα γενικής παιδείας και κατανόησης των ιστορικών και κοινωνικών μηχανισμών
– είτε έχουν εξαιρετική μόρφωση αλλά ρέπουν προς την ακαδημαϊκότητα (“δεν πιάνουν τα χέρια τους”)
Αν και η διάκριση βασίζεται κάπως σε στερεότυπα νομίζω ότι έχει βάση. Πάντως γι’ αυτό το δεύτερο πρόβλημα δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα. Παρά μόνον να ελπίζουμε σε πολιτικές ομάδες που μπορούν να αφομοιώσουν στελέχη με αμφότερα τα αναγκαία χαρακτηριστικά.
Για το πρώτο πρόβλημα, το internet καλείται να παίξει το ρόλο του.
Αλλες ιδέες;
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
Αναζητούμε νέους πολιτικούς με αξίες και ικανότητα αλλά που δεν γνωρίζουμε.
Πρόβλημα είναι η αναγνωρισιμότητα που αποτελεί πρώτιστο καθοριστικό παράγοντα όπως η εξωτερική εμφάνιση σε γυναίκα! Σίγουρα δεν θέλουμε μια trash αστρολόγος να εκτοπίζει άξια και ικανά άτομα που το μόνο ελάττωμά τους είναι να έχουν ζήσει έως τώρα με διακριτικότητα.
Το διαδίκτυο λοιπόν είναι πρόσφορο, φθηνό και συνεχώς μεγαλύτερης απήχησης εργαλείο. Αλλά θα περιελάμβανα και όλα τα «κλασσικά» ΜΜΕ!
Με νέους όρους όμως που πρέπει να επιβάλλουμε, να θεσπίσουμε!
Για να μην έχουν το μονοπώλιο οι ισχυροί του χρήματος και εκλεκτοί του συστήματος, να υποχρεώνονται την παρουσίαση των υποψηφίων να διαχειρίζονται οι πολιτικοί οργανισμοί στους οποίους ανήκουν, επί ΙΣΟΙΣ ΟΡΟΙΣ!
Στο internet για παράδειγμα θα έχουν όλοι την προσωπική τους ιστοσελίδα (ήδη συμβάινει) όπου την προβολή θα επιμελούνται οι ίδιοι κατά το δοκούν.
Σε τηλεόραση & ραδιόφωνο όμως την διαχείριση των παρουσιάσεων θα επιμελείται ο πολιτικός τους φορέας ΙΣΟΜΕΡΩΣ! Εκεί υποχρεωτικά θα τα βρούν!
Όλοι για παράδειγμα θα δικαιούνται 15,30 ή 60 συνολικά λεπτά παρουσίασης από το σύνολο καναλιών και ραδιοφώνων! Ξέρουμε πολύ καλά ότι σήμερα ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ αδρά για να «συνεντευξιαστούν» και να τους «κολλάει» ο δημοσιογράφος στη γωνία με στημένες ερωτήσεις! Ακόμη και για να εμφανιστούν 5 λεπτά σε μια μεσημεριανάδικη εκπομπή ακατασχέτου σαχλαμάρας!
Η προσωπική διαφήμιση -σαν θαυματουργά απορρυπαντικά!- είτε με αφίσες και καταχωρίσεις στον τύπο, είτε με spots και banners στα ηλεκτρονικά μέσα να ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΕΙ! Προάγει λεφτάδες, λαμόγια και διαπλεκομένους!
Μόνο αρθρογραφία,, δημοσιεύσεις κειμένων να επιτρέπονται κατά βούλησιν! Ακόμα και εάν κάποιοι θα έχουν πιο «ανοιχτές» πόρτες, η υπερέκθεση απόψεων έχει κινδύνους που δεν έχει η διαφήμιση.
Και μη μου πεί κανείς για αντισυνταγματικότητα και «ελευθερίες» κλπ.! Την αντισυνταγματικότητα και παραγκωνισμό που υφίστανται οι τελευταίοι κάθε εκλογικής λίστας, δεν την βλέπουν;
Θα τολμήσουν ενδεχομένως και συμπολίτες που σήμερα δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα έξοδα μιας προεκλογικής εκστρατείας με πιθανότητες επιτυχίας.
Αφού λοιπόν δημιουργήσουμε προϋποθέσεις ώστε η αναγνωρισιμότητα να λειτουργεί πιο δημοκρατικά και δίκαια (προς επεξεργασία και συμπλήρωση βεβαίως οι προτάσεις) πάμε στο δεύτερο σκέλος.
Πως θα γίνει η αναγνώριση, το «διάβασμα» των απόψεων και ικανοτήτων των προσώπων;
Γνωρίζουμε ότι σε κάθε προεκλογική περίοδο τουλάχιστον, τους πιάνει όλους πυρετός γραψίματος και εκφωνήσεως λόγων.
Να απαιτήσουμε να τους απαλλάξουμε λίγο, να τους ξεκουράσουμε θεσπίζοντας νέο απαράβατο κανόνα! Όποιος δεν τον εφαρμόζει να ξεμπροστιάζεται και να «μαυρίζεται».
ΛΙΓΑ γραφτά και λόγια, ΜΟΝΟ αυτά που θέλουμε και πρέπει ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ!
Βαρέθηκα τους πύρινους λόγους που δεν λένε απολύτως ΤΙΠΟΤΑ! Για «καλύτερη Ελλάδα», για «πορείες προς το μέλλον», «προοπτικές» και «οράματα» που ποτέ δεν είδαν!
Κατ’ εμέ ο κάθε υποψήφιος για δημόσιο λειτούργημα, πέρα από τυπικά και ενδεχομένως στην πράξη αναγνωρισμένα προσόντα, θα πρέπει να καταστήσει σαφή τη προσωπική του ιδεολογία και κοσμοαντίληψη. Θα έπρεπε να του υποβάλλεται π.χ. ένα ερωτηματολόγιο στο οποίο να είναι υποχρεωμένος να απαντήσει και το οποίο θα αποτελεί και το κύριο αντικείμενο των από ΜΜΕ παρουσιάσεων και συνεντεύξεων και όχι όπως σήμερα «ποια η θέση του κόμματός σας και γιατι πρέπει να εκλέξουμε εσάς γιαυτό!»
Προσωπικά θα απαιτούσα άποψη και θέση επί παντός!
– Πως αντιλαμβάνεστε τον ελληνισμό;
– Τι σημαίνει για εσάς παιδεία και εκπαίδευση; Ποίος ο κύριος κορμός;
– Την αντίληψή σας για τον πολιτισμό και την πολιτιστική δράση!
– Πως σχολιάζετε σήμερα την τέχνη; Ποιες οι προτιμήσεις σας και γιατί!
– Πως τοποθετείστε απέναντι στη θρησκεία/ες;
– Τοποθετείτε το εαυτό σας σε κάποιο κύριο ιδεολογικό-φιλοσοφικό ρεύμα και αν ναι ποιο; Εξηγείστε τότε με δυό λόγια το προσωπικό σας!
– Ποια η άποψή σας περί παγκόσμιας οικονομίας και γεωστρατηγικής; Πως τοποθετείτε την Ελλάδα μέσα σ’ αυτήν;
– Ποιες διεθνείς συμμαχίες προκρίνετε και ποιες προϋποθέσεις πρέπει να εκπληρούνται;
– Ποια η θέση σας σε κρίσιμα εθνικά ζητήματα (κυπριακό, τουρκικό, «μακεδονικό» κλπ) και ποιες οι κόκκινες σας γραμμές σας;
– Ένα νέο «θερμό» επεισόδιο στο Αιγαίο τύπου Ιμίων. Πως λέτε ότι πρέπει να αντιμετωπίζεται σε επίπεδο αρχών αλλά και πρακτικής;
– Ποια η θέση σας για τον εθνικό πλούτο και πώς αξιοποιείται; (θέση περί ΑΟΖ, ορυκτού πλούτου, ενέργειας, ακίνητης περιουσίας κλπ.)
– Τι συγκεκριμένο όραμα ανάπτυξης και οικονομικής πολιτικής έχετε για τη χώρα μας; Δώστε μας μερικά κατανοητά παραδείγματα!
– Τι πιστεύετε για το ελληνικό χρέος; Ποιες κινήσεις θα κάνατε σε διεθνές επίπεδο και σε εθνικό;
– Πως κρίνετε την δημόσια διοίκηση. Ποια τρία βασικά πρώτα μέτρα θα παίρνατε;
– Πώς τοποθετείστε για τις δημόσιες επιχειρήσεις κοινής ωφελείας; Πως βλέπετε το ρόλο του δημοσίου σ’ αυτές;
– Εκθέστε την άποψη σας για τον συνδικαλισμό σήμερα! Και τι θεωρείτε ορθό να γίνει και με ποια πρακτικά μέτρα!
………………………………….
Καμιά τριανταριά το πολύ ερωτησούλες καλά διατυπωμένες! Μια μικρούλα αλλά συνολική και κατανοητή έκθεση ιδεών! Τις απαντήσεις από συνεντεύξεις θα υποχρεώνονται οι ίδιοι να αναρτούν στην προσωπική τους ιστοσελίδα και να παραμένουν εκεί για όσο διάστημα είναι πολιτικά ενεργοί. Ταυτόχρονα στην αρχική κιόλας σελίδα θα συνοψίζουν τις άνω θέσεις και απόψεις σε κύρια κεφάλαια. Πολιτισμός-Παιδεία-Οικονομία κλπ. Για να ελέγχεται ανά πάσα στιγμή η συνέπειά τους! Για να φυλάνε οι ίδιοι τη «μαγκούρα» που απειλεί την πλάτη τους;! Όχι μόνο επισκέψεις και φωτογραφίες σε ΚΑΠΗ, νοσοκομεία και αδελφότητες!
Ο στόχος είναι πολλαπλός!
Θα τους υποχρεώναμε να εγκαταλείψουν την σημερινή αοριστία και θολούρα που επιθυμούν για ευνόητους λόγους χαμαιλεοντισμού προς τις εκάστοτε ανάγκες πολιτικής τους επιβίωσης. Τέρμα τα «εγώ δεν είπα», «δεν έχω ποτέ δηλώσει», «παρεξηγήθηκαν οι θέσεις μου» κλπ.
Ένας στους δύο από τους σημερινούς πολιτικούς θα βρεθεί σαν αδιάβαστος μπροστά σε διαγώνισμα και θα κοπεί με συνοπτικές διαδικασίες. Πράγματι, αμφιβάλλω αν οι μισοί σημερινοί «ηγέτες» μας έχουν την επάρκεια να απαντήσουν έστω και στις μισές! Επειδή όμως κάποια απάντηση θα δώσουν που θα την έχει ετοιμάσει ο ψευτο-Θόδωρός τους όπως και τους λόγους τους, από την συνεχιζόμενη αοριστία και μπουρδολογία θα φανεί η γύμνια τους.
Η προσωπική προβολή πλέον θα γίνεται δια του ανταγωνισμού σε ιδέες και συγκρότηση απόψεων, αντιστρόφως από τις ισοπεδωτικές, θολές αντιλήψεις του σήμερα που αποκρύπτει η δημοσιοσχεσίτικη ανάδειξη των πολιτικών. Θα προαχθεί αναζήτηση, ενημέρωση, τεκμηρίωση και εντονότερη πνευματικότητα!
Η σαφήνεια και η συγκρότηση σκέψης θα αποτελούν πλέον πρόκριμα και όχι οι εμφανίσεις στην TV και οι χειραψίες στο δρόμο.
Αυτά τα λίγα, αλλά απαραίτητα για μας να υποχρεώνονται να λένε, και να έχουν μετά όλο το χρόνο δικό τους για χειραψίες και χαμόγελα αν νομίζουν ότι ωφελούν!
Με αυτόν τον τρόπο ξεπετάμε α) Τις φιλόδοξες αστρολόγες και γενικώς αστοιχείωτους που θέλουν και να μας κυβερνήσουν β) τους πολιτικάντηδες που μόνο η ασάφεια, η αοριστία και θολούρα είναι όπλο τους και θα τους καταλάβουμε γ) όσους κατά λάθος (θα) ψηφίζαμε ενώ δεν συμφωνούμε ιδεολογικά που πλέον μπορούμε να εντοπίζουμε.
Με το σκέλος «θεωρητική-ιδεολογική συγκρότηση» πολιτικών νομίζω ότι έτσι κάνουμε κιόλας αρκετή δουλειά. Σαν απαραίτητη αρχή τουλάχιστον.
Μένει το σκέλος της ικανότητας. Στις ανωτέρω ερωτήσεις μπήκαν εμβόλιμες και αρκετές υποθετικές ερωτήσεις εφαρμογής για σχηματισμό μιάς πρώτης ιδέας. Απαιτούνται και άλλες προτάσεις προς την κατεύθυνση αυτή.
Εν πάση περιπτώσει η πρόγνωση ικανότητας θα αποτελεί εσαεί μάλλον ζητούμενο, μπορούμε όμως να δηλώσουμε αρκετά ικανοποιημένοι αν μας κυβερνούν ακέραιοι άνθρωποι έστω και μετρίας αποτελεσματικότητας, παρά αληταριό και τυχοδιώκτες εγνωσμένης καπατσοσύνης!
ΚΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΡΙΕ Χονδρογιάννη, μά Κύριε Χονδρογιάννη!!!, Ὲχετε τόσες θαυμάσιες ἰδέες ἀλλά ΠΟΥ ζεῖτε;;;;; Εἶσθε δέ καί ἀθεραπεύτως αἰσιόδοξος πλησιάζων τό αἰθεροβάμων· εἰλικρινῶς πιστεύετε ὄτι ΜΟΝΟΝ το 50% τῶν παρόντων μελῶν τοῦ κοι(υ)νοβουλίου δέν θα ἠδύνατο νά ἀνταποκριθῆ εἰς τάς ἐρωτήσεις σας; Τό 50% ΔΕΝ δύναται κἄν νά τάς ἀναγνώση, ὄχι κατανοήση, ἀ-ν-α-γ-ν-ώ-σ-η (συλλάβισα τήν λέξιν μιμούμενος τόν τρόπον ἀναγνώσεως τῶν βολευτῶν)· τό ὑπόλοιπον 25% δύναται νά τάς ἀναγνώση ἀλλά ὄχι κατανοήση, τό ἑπόμενον 20% δύναται νά τάς ἀναγνώση καί κατανοήση, τό δέ ἐναπομένον 5% δύναται ὅλα τά προηγούμενα σύν τήν συντάξιν κατανοητῆς ἀπαντήσεως. Ἐκ τοῦ 5%, εἰλικρινῆ ἀπάντησιν θά λάβετε από τό 0,10%. Ἀντιλαμβάνεσθε τί θά ἔλεγε ὁ ἡρακλῆς τῆς γνώσεως, “ἀνδρός πεσούσης….” Μιχελογιαννάκης, εἰς τήν ἐρώτησιν περί φιλοσοφίας; Καί γιά νά μήν εἶμαι ἄδικος, τί θά ἔλεγον καί οἱ ψηφοφόροι του; Πιστεύετε ὄτι ὁ αὐτοπροσδιορισθείς ὡς προσφυγόπουλον καί πρωθυπουργεύων, ΓΑΠ, δύναται νά τάς ἀναγνώση εἰς χρόνον μικρότερον τοῦ δεκαημέρου, τῇ βοηθείᾳ ἑλληνοαγγλικοῦ λεξικοῦ πάντα; Ἡ δέ σύνταξις ἀπαντήσεων, ἐντός τριμήνου, θά προὐκάλη οὐρανομήκεις γέλωτας, καγχασμούς καί τά συναφῆ, ἀκόμη καί από τούς ψηφοφόρους Μιχελογιαννάκη.
Πέραν τούτων, πιστεύετε, φίλτατε, ὄτι ὁ ἑλληνικός λαός ἐπιθυμεί ΑΛΗΘΩΣ νά κυβερνᾶται ὑπό ἀτόμων ἐπιπέδου καί εἰλικρινῶν; Ἐπιτρέψατέ μου τήν διατύπωσιν σοβαρῶν ἀμφιβολιῶν. Ἐν πρώτοις ἡ ἐκτίμησις τοῦ ἐπιπέδου ἐντέλεται τήν ὕπαρξιν ἐπιπέδου ἐκ μέρους τοῦ ἐκτιμῶντος· 30 συναπτά ἔτη “εχπαιδευτικής μεταρύθμισης” διέλυσαν ὀριστικῶς και ἀμετακλήτως, φοβοῦμαι, τό ἐπίπεδον τῶν Ἑλλήνων. Ὡς ὀρθῶς διαπιστώσατε εἰς προτεραίαν ἀνάρτησίν σας, οἱ συμπατριῶται μας εἶναι καλῶς πληροφορημένοι ἐπί τῶν τεκταινομένων, ἀλλά τό ἐπίπεδον, συναρτώμενον μέ τήν καλλιέργειαν, εἶναι εἰς ἀξιοδάκρυτον κατάστασιν. Ἐπιπροσθέτως, τό ἐπίπεδον δέν ἐκτιμᾶται, ὡς ἀξία, ὑπό τοῦ μείζονος μέρους τοῦ πληθυσμοῦ. Πιστεύω ὄτι εἴμεθα μία χρηματολατρική κοινωνία τοῦ φαίνεσθαι.
Λόγῳ χρόνου πρέπει νά κλείσω, θά ἐπανέλθω.
Βέβαια πολλά από τα προβλήματα που τίθενται δεν είναι απαραιτήτως δικά μας. Για παράδειγμα, ισότητα ευκαιριών στον ανταγωνισμό “αναγνωρισιμότητας” δεν υπάρχει πουθενά. Έρχεται η ώρα κατά την οποία – αναποφεύκτως – η ποιότητα (και η παιδεία) της κοινωνίας επηρεάζει την ποιότητα της διαδικασίας ανάδειξης ηγεσιών. Αλλά εδώ φυσικά επιστρέφουμε σε πρόβλημα κότας – αυγού. Καλώς ή κακώς, αυτός ακριβώς ο φαύλος κύκλος πρέπει να σπάσει. Με υπέρβαση ωριμότητας της ηγεσίας ή/και αυτών που την αναδεικνύουν.
Διαπιστώνω πάντως ότι μια κατάσταση κρίσης δεν οδηγεί απαραιτήτως σε ωρίμανση των εντολέων (ώστε να προκρίνουν τους ιδεώδεις ηγέτες) – κάτι για παράδειγμα που συνέβη στην Αγγλία το 1940. Μια κατάσταση κρίσης είναι μιά πολωτική κατάσταση η οποία με μεγάλη ευκολία μπορεί να καταλήξει σε τραγωδία, ακριβώς διότι αντί να αναδείξει την ωριμότητα ή την ευθυκρισία μπορεί να αποκαλύψει ότι οι αδυναμίες είναι τελικώς ανυπέρβλητες (Γαλλία 1940).
Μη με ρωτήσετε τι υποθέτω για μας…
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός
Κύριε Κατσαρέ,
Έχω αντιληφθεί και εγώ ότι η εκ φύσεως αισιοδοξία μου με καθιστά συχνά αιθεροβάμονα . Σκέφτομαι όμως ότι τα όποια βήματα προόδου έχουν κατά καιρούς συντελεστεί στις κοινωνίες είχαν ως ηθικούς ή φυσικούς αυτουργούς κάποιους αιθεροβάμονες, Δεν είναι εν τέλει απαραίτητα κακό και καταδικαστέο!
Αυτό που δεν ανέχομαι με τίποτα είναι να θεωρώ καταστάσεις δυσάρεστες και ενοχλητικές σαν «χημικά αδρανείς»! Τελικές και μη αναστρέψιμες! Θα ξεκινήσω με ένα φιλόδοξο σχέδιο Α, θα φάω τα μούτρα μου και θα επανέλθω με ένα πιο συμμαζεμένο plan B που μπορεί να υποχρεώσει σε ένα ελάχιστο plan C κ.ο.κ. Αλλά προσωπικά έχω πάρει διαζύγιο με τον «ωχαδελφισμό»!
Μην υποτιμάτε και τόσο πολλούς εκ των πολιτικών μας! Βλάκες δεν είναι τόσο, ΛΕΡΕΣ είναι στο δόξα πατρί! Απόδειξη ότι για λοβιτούρες και κομπίνες αποδεικνύουν εξαιρετική ευφυΐα και ικανότητα!
Το 50% που έγραψα ότι θα πιαστεί αδιάβαστο σε ένα διαγώνισμα με τα παραπάνω θέματα δέχομαι ότι είναι αισιόδοξο. Όχι όμως γιατί αδυνατεί εκ χαρίσματος να κατανοήσει και απαντήσει, αλλά γιατί παρόμοια θεματολογία και προβληματισμό την έχει γραμμένη στον … καβάλο του! Ένα κάποιο ποσοστό είναι βεβαίως και τελείως βλάκες!
Φυσικά και δεν περιμένω ειλικρινή απάντηση από τους πολιτικούς που έχουμε. Αν διαβάσατε όμως προσεκτικά αναφερόμουν στους πολιτικούς που θέλουμε για αύριο! Για τους νέους που θέλουμε να εκκολαφθούν μέσα από νέες διαδικασίες και αντιλήψεις που εμείς θα θέσουμε! Στοχεύοντας σε μη εισέτι αναγνωρίσιμους και μη έχοντας οικονομικά ή άλλα μέσα.
Και αν τέλος πάντων τόσοι σημερινοί πολιτικοί είναι ανεπαρκείς για κάτι τέτοιο, ιδού το εργαλείο να τους ξεπαστρέψουμε!
Εν πάση περιπτώσει και στις δύο περιπτώσεις η πρόταση μου μπορεί να λειτουργήσει ως φίλτρο διαλογής αρχικά. Πιστεύω με αρκετή επιτυχία γιατί είναι πολλά τα θέματα και διάφορα ώστε να θεωρούν ότι με προσχηματικές απαντήσεις μπορούν να μας ικανοποιήσουν. Τυχόν δε ομοιομορφία απαντήσεων που θα προέκυπτε από σύγχρονες μεθόδους των opinion searchers θα ακύρωνε τον ετεροπροσδιορισμό τους και τη δυνατότητα επιτυχίας έχοντας περιθωριοποιήσει την αυτοπροβολή με διαφημίσεις και δημόσιες σχέσεις σαν εργαλείο ανάδειξης.
Πόσοι εκ του λαού έχουν επίπεδο για τέτοιες απαιτήσεις έχει επίσης σχετική σημασία. Αρκεί να επιβληθούν!
Κατ’ αρχήν ο καθένας έχει το ευαίσθητο σημείο του! Άλλος τα οικονομικά, άλλος τα εθνικά θέματα, άλλος τα πολιτιστικά, παιδείας … Και θα συγκεντρώσει τουλάχιστον την προσοχή του εκεί! Θα βρεθεί κάποιος άλλος που θα θίξει θέμα δικού του ενδιαφέροντος. Τελικά οι συζητήσεις θα επεκταθούν, θα γίνει μια συνολικότερη ζύμωση! Αυτός είναι ο στόχος!
Κατά δεύτερον για απαράδεκτους και τσαρλατάνους θα φθάνουμε εγώ, εσείς, όποιοι άλλοι τρελοί ή «αγανακτισμένοι» με μια εκτυπωμένη σελίδα από το δικό τους site με τις θέσεις τους σε κάθε ευκαιρία! Απαξιώνοντας τους και στα μάτια των λιγότερο απαιτητικών ή αυτών που δεν καταλαβαίνουν! Η ζημιά από κάτι λίγους τρελούς μπορεί να είναι ανυπολόγιστη!
Οι όποιες απαντήσεις όμως δοθούν, ειλικρινείς ή ψευδείς, θα αποτελούν δαμόκλειο σπάθη για την περαιτέρω πορεία τους σε περίπτωση επιτυχίας! Εμείς θα τις θεωρούμε ΔΕΣΜΕΥΣΗ! Και αντί να ψάχνουμε γιαούρτια θα τους τρίβουμε στη μούρη και πάλι την εκτυπωμένη σελίδα! Θα τους αναλαμβάνουν πλέον περιχαρείς και οι δημοσιογράφοι! Και να δούμε τότε που θα κρυφτούν εάν επαναλάβουν τακτικές τόσο γνωστές σήμερα, με ψευτοδικαιολογίες όμως βασιζόμενες στην προεκλογική ασάφεια ή τη μη-δέσμευση δια της επιλεκτικής σιωπής!
Τόλμησα προτάσεις απλές και εφικτές για αλλαγή πολιτικών προσώπων που θα επιφέρει και αλλαγή του συστήματος, χωρίς να ανατρέπω το σύμπαν, χωρίς καν να χρειάζονται νέοι νόμοι και εθνοσυνελεύσεις. Τι ζήτησα; Να γνωρίζουμε ΚΑΛΑ ποιον ψηφίζουμε και ΓΙΑΤΙ! Και αν προδώσει τα ίδια του τα λόγια να μαζεύει την ξεφτίλα όπως ο ΓΑΠ σήμερα! Και το επισφαλές μέλλον του! Απλά, πρακτικά και –συνυπολογίστε- όχι απλά ΜΗΔΑΜΙΝΟΥ κόστους ως προς αυτά, αλλά και μεγάλης συνολικότερης οικονομικής ΩΦΕΛΕΙΑΣ αν αναλογιστούμε τα τεράστια ποσά που σπαταλιούνται σε ανούσιες προεκλογικές εκστρατείες προσώπων!
Το ανεκτίμητο όφελος όμως θα είναι για τον ελληνικό λαό!
Κύριε Μικρέ,
Έχω επίγνωση ότι προτείνω πράγματα διεθνώς ασυνήθιστα. Σ’ αυτή τη χώρα όμως συμβαίνουν πολλά πράγματα διεθνώς «μη-συνήθη» τουλάχιστον και δεν βλέπω ισχυρές ενστάσεις. Όταν ανεχόμαστε τα χειρότερα μιλάμε για εθνική «ιδιοπροσωπία», όταν πάμε να προτείνουμε κάτι για βελτίωση, «κωλώνουμε» και στη σκέψη ακόμα γιατί δεν βρίσκουμε «διεθνές αντίστοιχο»!
Σε κάθε περίπτωση ποτέ δεν ήμουν υπέρμαχος της copy & paste δημοκρατίας όπως είθισται διεθνώς! Άλλως, να επιτρέψουμε και τις νόμιμες «χορηγίες» των κομμάτων από την σεβαστή πλουτοκρατία μας, όπως Αμερική!
Το export κεντροευρωπαϊκό-αμερικανικό πολιτικό μοντέλο το μόνο που επιτυγχάνει είναι ισχυροποίηση των ιδίων και δημιουργία κρατών «παρίες» για τους υπόλοιπους. Έχουμε πολύ πιο πρόσφατα και ισχυρά παραδείγματα από τόσα νέα κράτη της Ευρασίας που κέρδισαν την «ελευθερία» τους με το μοντέλο αυτό!
Φυσικά και δεν περιμένω υποστήριξη της ιδέας από τους πολιτικούς μας! Σιγά μην θέλουν τέτοιον ασφυκτικό έλεγχο! Από τα κάτω θα επιβληθεί, από εμένα, εσάς και λοιπούς «τρελούς» που θα το προτείνουμε σε ομοίους μας και σε «αγανακτισμένους» που ευτυχώς υπάρχουν πλέον αρκετοί!
Κύριε Χονδρογιάννη, δεν εισηγούμαι κάποιο μοντέλο. Χρειαζόμουν δύο παρεμφερείς περιπτώσεις κατά τις οποίες δύο πολιτικά συστήματα τέθηκαν ενώπιον ανάλογης κρίσης και αντέδρασαν με τον βέλτιστο και χείριστο αντιστοίχως τρόπο. Κι άρπαξα ό,τι βρήκα μπροστά μου!
Ξέρετε, σκεφτόμουν αυτό που λέγατε επί του ζητήματος του ερωτηματολογίου. Πρέπει να σας πω ότι έχω συχνά αποστείλει επιστολές προς πολιτικά πρόσωπα. Εχω θέσει ερωτήσεις όχι γενικές – που θα μπορούσαν να τους αιφνιδιάσουν – αλλά εντελώς συγκεκριμένες, που αφορούν συγκεκριμένες πράξεις, παραλήψεις ή απόψεις των παραληπτών. Καλύτερα να μην σας πω τι πήρα ως απάντηση. Κι έχει πλάκα να χαζολογήσει κανείς τις ιστοσελίδες τους. Κανονικά έπρεπε να είναι πέντε Αντίβαρα η κάθε μία. Κι αντ’ αυτού … πάτε να δείτε. Κοινό χαρακτηριστικό ότι απουσιάζει τελείως ο διάλογος. Εντάξει, καταλαβαίνω ότι αν όλα ήταν ανοικτά, θα έγραφε κάθε κακόπιστος τις αισχρότητές του. Αλλά από το σημείο αυτό, μέχρι να απουσιάζει κάθε δυνατότητα επικοινωνίας, να απουσιάζει ο διάλογος, οι θέσεις, να βλέπεις φωτογραφίες τύπου “Δυναστείας”, ε, έχει απόσταση.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός
Υ.Γ.
Για την ευθυκρισία του λαού σε καταστάσεις πόλωσης λόγω κρίσης κανείς δεν στοιχηματίζει. Ούτε θα διανοηθεί όμως να στοιχηματίσει ότι θα ανταποκριθούν επιτυχέστερα ηγέτες που δεν ξέρουμε που μας πάνε και γιατί!
Σε κάθε περίπτωση πιστεύω προτιμότερο και ωφελιμότερο να επωμίζεται ο λαός τις ευθύνες της τύχης του. Τις επιτυχίες και τα λάθη του!
Η ελπίδα να βρεθεί φωτισμένος και ικανός ηγέτης εναντιούμενος το σκότος πλήθους, έχει τις ίδιες πιθανότητες με την ελπίδα να κάνεις την τύχη σου με λαχεία!
Την ποιότητα των ιστοσελίδων τους σχολίασα και εγώ ακροθιγώς λέγοντας ότι μόνο φωτογραφίες από επισκέψεις σε ΚΑΠΗ κλπ. βρίσκεις!
Και ναι, ξέχασα, ήθελα και εγώ να παρατηρήσω ότι απουσιάζει η ανταλλαγή απόψεων με την κοινωνία. Καλύτερα ένα blog-spot και με αισχρότητες, παρά να ζουν στην “κοσμάρα” τους!
Πάντως, μιά που το έφερε η κουβέντα, όσο βρισκόμουν στην Αγγλία απολάμβανα την ώρα του πρωθυπουργού. Αν μη τι άλλο έχει νεύρο. Βέβαια ευνοούνται οι “εύστροφοι”, οι “σβέλτοι”, οι “ετοιμόλογοι”, οι έχοντες “χάρισμα” (όπως πχ ο Μπλέρ) και αδικούνται οι “στοχαστικότεροι”, οι “ασχημούληδες”, οι «αργοί» κλπ. Όμως αυτό είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι για να σταθείς, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος. Αν περιοριστείς σε γενικότητες, σε σκίζουν.
Κάποτε είχα την ευκαιρία (ατυχία) να παρευρεθώ σε συνάντηση εργασίας με – παλαιότερο – υπουργό Ανάπτυξης.
Ο υπουργός ήταν πλαισιωμένος από “αρμόδιους υπηρεσιακούς παράγοντες”. Εμείς προτείναμε μιά ρύθμιση που ήταν τόσο απλή όσο το να μοιράσεις δυό γαϊδάρων άχυρα: ούτε πολιτικό κόστος είχε, ούτε λεφτά ήθελε, ούτε με “συναρμόδιους υπουργούς” έμπλεκε, ούτε “νομοθετική παρέμβαση” προϋπέθετε, ούτε τις μίζες κανενός χάλαγε, ούτε με “συμφέροντα” συγκρουόταν, τίποτα.
Ο υπουργός άκουσε με προσοχή. Μετά έστρεψε το βλέμμα μακριά. Κοίταξε το υπερπέραν, ως εάν να διαλογιζόταν. Έδειχνε ότι επικοινωνούσε με δυνάμεις απροσπέλαστες σε μας. Δεν μιλούσε. Οι “αρμόδιοι υπηρεσιακοί παράγοντες” είχαν σκύψει το κεφάλι με σεβασμό, ως ιέρειες της Πυθίας αναμένοντας το χρησμό. Τα δευτερόλεπτα περνούσαν στη σιωπή. Υπήρχε ένα μεγαλείο στην ατμόσφαιρα. “Ετσι παίρνονται οι πολιτικές αποφάσεις” σκεφτόμουν – ήμουν νέος ακόμα.
Ξαφνικά ο Υπουργός μίλησε! Απαρίθμησε απνευστί καμιά δεκαριά ουσιαστικά («τοποθέτηση στη βάση της κατεύθυνσης..»), ανακάτεψε «ατμομηχανές ανάπτυξης» με «νέες τεχνολογίες», στο τέλος ξέχασε να βάλει και ρήμα σ’ ό,τι έλεγε – και σιώπησε.
«Άρα το προχωράμε αυτό»; τόλμησα να ρωτήσω. Αλλά αυτός δεν μίλησε, ούτε καν με κοίταξε. Το βλέμμα του είχε αναληφθεί στους ουρανούς – κοίταζε απλανώς το ταβάνι. Έκανε μόνο μια αόριστη κίνηση με τα χέρια. Κοίταξα τους «αρμόδιους» μήπως άραγε εκείνοι είχαν εκπαιδευτεί σε κάποιο μυστικό κώδικα όπως οι consigliori των μαφιόζων και μπορούσαν να ερμηνεύσουν. Σήμαινε «ναί»; Σήμαινε «όχι»; Σήμαινε «θα δούμε»; Μάταια. Κανείς δεν ανέλαβε την ευθύνη της ερμηνείας, ούτε απαντήθηκε το ερώτημα, ούτε καν χρησμό δεν πήραμε. Κι έτσι συνεχίστηκε η συνάντηση ως το τέλος.
Σας ορκίζομαι πάντως πως ο υπουργός ανταποκρίθηκε μ’ αυτό το τρόπο άνετα χωρίς καμία βοήθεια: Ούτε φύλλα μάσαγε, ούτε καπνούς ανέπνεε, τίποτα σας λέω.
Δυστυχώς έκτοτε, δεν μπορώ να πω το ίδιο για μένα.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός