Ένα καθοριστικό απαιτούμενο, για την άσκηση πολιτικής, για την χρησιμοποίηση του εργαλείου που λέγεται πολιτική, είναι το πόσο ελεύθερος είσαι. Όχι το πόσο αισθάνεσαι ελεύθερος, έχει σημασία η λέξης, ακριβολογώ στον όρο. πόσο ελεύθερος είσαι. Φυσικά αυτό έχει να κάνει με γνώση, της δικής σου στάσης απέναντι στους άλλους, αλλά και γνώση, του τη έχουν οι άλλοι για σένα. Εδώ δεν παίζουμε, δεν ακροβατούμε, δεν αυτοσχεδιάζουμε έχουμε λοιπόν γνώση, ή οι ομοτράπεζοι μας, ξέροντας την αδυναμία μας, ουσιαστικά, της αγνωσίας μας, γελάνε μαζί μας, δεν μας παίρνουν σοβαρά. Άρα μηδέν διαπραγματευτική δυνατότητα, έρμαιο του κάθε κερδοσκόπου, του κάθε τυχοδιώχτη. Γινόμαστε φασόν, στην εμπορευματική διαδικασία, με την μειοδοτική προσφορά, αυτό που λέμε, τη να βγάλω, το πήρα, από τέταρτο χέρι. Φυσικά και εδώ πρέπει να σταθούμε. Δεν είμαστε παντελώς ανίσχυροι και κατεστραμμένοι. Θέλεις η απειρία και ο φόβος της πρώτης φοράς, θέλεις αχυράνθρωποι; Ο κόμπος έφτασε στο χτένι, το ζητούμενο, να απαιτήσουμε να φύγουν αυτοί οι διοικούντες, αυτοί που μας βουλιάζουν όλο και ποιο βαθιά στην οικονομική καταστροφή, στην ένδεια. Από τούτο ή το άλλο που αναφέρω ποιο πάνω. Να απαιτήσουμε να φύγουν οι ανίκανοι όχι με διαμαρτυρίες, αυθόρμητα ξεσπάσματα, σε πλατείες και άλλα ευτράπελα, με κομμάτια διάφορων κοινωνικών ομάδων, χωρισμένων και αποκεκομμένων, από την υπόλοιπη κοινωνία. Να διεκδικούν μόνοι την κάθε φορά. Όχι, στην σαλαμοποίηση. Αυτή που τους βολεύει, όχι. Να καλέσει οι αξιωματική αντιπολίτευση τον Λαό σε πορεία, μπροστά αυτή, να θέση τον πρόεδρο της Δημοκρατίας προ των ευθυνών του. Να πάρουν και το μήνυμα οι επίδοξοι επίβουλοι, ότι στην όποια βρώμικη κίνηση, συναλλαγή, θα βρουν μπροστά τους, όχι μειράκια, αλλά Λαό που ξέρει τη του γίνεται. Τόλμησε κύριε Σαμαρά, η Ιστορία κουράστηκε να περιμένει. ΜΜΕ, ασύδοτα και ανεξέλεγκτα, συνεχίζουν το διαβρωτικό τους έργο με απρόβλεπτες συνέπειες, οι καιροί δεν περιμένουν.
Ενδιαφέρουσα η πρόταση του ασώτου υιού που τελικώς βρήκε τη σωτηρία. Εμείς που έχουμε πιό μικρό βηματισμό προς τη δική μας θα χρειαστούμε μιά βοήθεια στα πρακτικά. Αυτή τη “πορεία του Λαού” μπορεί άραγε να την κάνει λίγο πιό συγκεκριμένη; Πως την εννοεί; Με ποδήλατα; Με πυρσούς; Κάτω από ποιό λάβαρο ακριβώς; Της Νέας Δημοκρατίας;
Αν κρίνω από τα μέχρι στιγμής πρακτέα εντός του κόμματος, φαντάζομαι ότι κι αυτή η σκληρή “αποφασιστικότητα” θα πρέπει να ανακαλυφθεί.
Υποθέτω ότι όταν, κατά την σχετική παραγγελία, ο κ. Σαμαράς θα εγκαλεί τους πάντες (και φαντάζομαι θα το κάνει λίγο μετά τις 8 για να συντονιστεί με τα κανάλια), οι κομματάνθρωποι που ζούν και βασιλεύουν στο οικοσύστημα του θα καμαρώνουν από πίσω για την λεβεντιά του ασυμβίβαστου Αρχηγού. Και θα τους πιάνει κι η κάμερα.
Χωρίς αιδώ που – αντιθέτως από τον σχολιαστή – παραμένουν εσαεί άσωτοι και θρασείς.
Εντάξει δεν λέγω, σωστά αναρωτιέστε, όμως την άλλη πρόταση δεν βλέπω, αυτή που θα μας βγάλει από το αδιέξοδο, αν υπάρχει φυσικά αδιέξοδο, αν το βλέπετε.Τώρα το ποδήλατο, τον πυρσό και το δελτίο τον οκτώ, ας τα δει η αξιωματική αντιπολίτευση, ή εν πάση περιπτώση όσοι κόπτονται για έξοδο, αν επαναλαμβάνω βλέπουν το αδιέξοδο, της σημερινής κατάστασης.Όσον αφορά τα περί την Σωτηρία μου, σωστά διακρίνετε, ναι όντως έχω εδώ και επτά περίπου χρόνια, από τότε που σταμάτησα να δέχομαι διαχωριστικές γραμμές, ή και να βάζω, κατάφερα και έγινα φίλος με τη ειρήνη, φίλος με τον εαυτό μου, φίλος με τους ανθρώπους. Καλή σας ημέρα, Ο Άγιος Θεός να σας ελεεί. υιος ασωτος.
Δεν αρνούμαι το αδιέξοδο αγαπητέ, πλην εκφράζω τις επιφυλάξεις μου για το δρομολόγιο εξόδου. Τα έχω ξαναπεί: ο άνδρας δεν επέδειξε την δέουσα αποφασιστικότητα στην μικρότερη κλίμακα του κόμματός του, όταν το τελευταίο βρισκόταν στην πλέον ενοχική στιγμή του, η βάση του βοούσε για αλλαγές, ο ίδιος ήταν πανίσχυρος και κανένα άγχος ευθύνης σε επίπεδο εθνικών αποφάσεων δεν τον βάραινε.
Τώρα βέβαια αν μου ζητήσετε αντιπροτάσεις, ήρθε η ώρα να ομολογήσω ότι το θέμα με ξεπερνά. Ισως οφείλουμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμά σας. Και να δεχθούμε με συντριβή ότι έχουμε αργήσει πολύ περισσότερα από επτά χρόνια.
Επιτρέψτε μου μία απάντηση στο σχόλιο του κ. Γεωργάνα αναφορικά με τον αριθμό αναγνωστών του Αντίβαρου.
Όχι μόνο «τόσους» (500), αλλά πολύ περισσότερους! Ορισμένα δεδομένα:
Ο τρέχων μέσος όρος διαφορετικών χρηστών ανά ημέρα είναι σταθερά άνω των 3000. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο μέσος όρος διαφορετικός χρηστών ανά μήνα είναι 3000χ30=90000, διότι πολλοί χρήστες μπαίνουν τακτικά. Ένας αριθμός όμως περίπου 50000 διαφορετικών χρηστών τον μήνα είναι ρεαλιστικός.
Επίσης, ο αριθμός των παραληπτών του μηνιαίου δελτίου ενημέρωσης του Αντίβαρου είναι περίπου 10000, και σημειωτέον ότι σχεδόν χωρίς εξαίρεση, γράφτηκαν μόνοι τους κατά τη διάρκεια των 7 ετών (από το 2004) που αποστέλλεται το εν λόγω δελτίο, το οποίο αρχικά μάλιστα ήτανε εβδομαδιαίο! Θυμίζω ότι το Αντίβαρο τον Μάϊο που μας πέρασε ξεπέρασε τα δέκα χρόνια ζωής (2001).
Το ότι ελάχιστοι, συγκριτικά με αυτά τα νούμερα, σχολιάζουν τα άρθρα ή συμμετέχουν στις δημοσκοπήσεις, είναι διαφορετικό ζήτημα.
6 comments
Ένα καθοριστικό απαιτούμενο, για την άσκηση πολιτικής, για την χρησιμοποίηση του εργαλείου που λέγεται πολιτική, είναι το πόσο ελεύθερος είσαι. Όχι το πόσο αισθάνεσαι ελεύθερος, έχει σημασία η λέξης, ακριβολογώ στον όρο. πόσο ελεύθερος είσαι. Φυσικά αυτό έχει να κάνει με γνώση, της δικής σου στάσης απέναντι στους άλλους, αλλά και γνώση, του τη έχουν οι άλλοι για σένα. Εδώ δεν παίζουμε, δεν ακροβατούμε, δεν αυτοσχεδιάζουμε έχουμε λοιπόν γνώση, ή οι ομοτράπεζοι μας, ξέροντας την αδυναμία μας, ουσιαστικά, της αγνωσίας μας, γελάνε μαζί μας, δεν μας παίρνουν σοβαρά. Άρα μηδέν διαπραγματευτική δυνατότητα, έρμαιο του κάθε κερδοσκόπου, του κάθε τυχοδιώχτη. Γινόμαστε φασόν, στην εμπορευματική διαδικασία, με την μειοδοτική προσφορά, αυτό που λέμε, τη να βγάλω, το πήρα, από τέταρτο χέρι. Φυσικά και εδώ πρέπει να σταθούμε. Δεν είμαστε παντελώς ανίσχυροι και κατεστραμμένοι. Θέλεις η απειρία και ο φόβος της πρώτης φοράς, θέλεις αχυράνθρωποι; Ο κόμπος έφτασε στο χτένι, το ζητούμενο, να απαιτήσουμε να φύγουν αυτοί οι διοικούντες, αυτοί που μας βουλιάζουν όλο και ποιο βαθιά στην οικονομική καταστροφή, στην ένδεια. Από τούτο ή το άλλο που αναφέρω ποιο πάνω. Να απαιτήσουμε να φύγουν οι ανίκανοι όχι με διαμαρτυρίες, αυθόρμητα ξεσπάσματα, σε πλατείες και άλλα ευτράπελα, με κομμάτια διάφορων κοινωνικών ομάδων, χωρισμένων και αποκεκομμένων, από την υπόλοιπη κοινωνία. Να διεκδικούν μόνοι την κάθε φορά. Όχι, στην σαλαμοποίηση. Αυτή που τους βολεύει, όχι. Να καλέσει οι αξιωματική αντιπολίτευση τον Λαό σε πορεία, μπροστά αυτή, να θέση τον πρόεδρο της Δημοκρατίας προ των ευθυνών του. Να πάρουν και το μήνυμα οι επίδοξοι επίβουλοι, ότι στην όποια βρώμικη κίνηση, συναλλαγή, θα βρουν μπροστά τους, όχι μειράκια, αλλά Λαό που ξέρει τη του γίνεται. Τόλμησε κύριε Σαμαρά, η Ιστορία κουράστηκε να περιμένει. ΜΜΕ, ασύδοτα και ανεξέλεγκτα, συνεχίζουν το διαβρωτικό τους έργο με απρόβλεπτες συνέπειες, οι καιροί δεν περιμένουν.
Ενδιαφέρουσα η πρόταση του ασώτου υιού που τελικώς βρήκε τη σωτηρία. Εμείς που έχουμε πιό μικρό βηματισμό προς τη δική μας θα χρειαστούμε μιά βοήθεια στα πρακτικά. Αυτή τη “πορεία του Λαού” μπορεί άραγε να την κάνει λίγο πιό συγκεκριμένη; Πως την εννοεί; Με ποδήλατα; Με πυρσούς; Κάτω από ποιό λάβαρο ακριβώς; Της Νέας Δημοκρατίας;
Αν κρίνω από τα μέχρι στιγμής πρακτέα εντός του κόμματος, φαντάζομαι ότι κι αυτή η σκληρή “αποφασιστικότητα” θα πρέπει να ανακαλυφθεί.
Υποθέτω ότι όταν, κατά την σχετική παραγγελία, ο κ. Σαμαράς θα εγκαλεί τους πάντες (και φαντάζομαι θα το κάνει λίγο μετά τις 8 για να συντονιστεί με τα κανάλια), οι κομματάνθρωποι που ζούν και βασιλεύουν στο οικοσύστημα του θα καμαρώνουν από πίσω για την λεβεντιά του ασυμβίβαστου Αρχηγού. Και θα τους πιάνει κι η κάμερα.
Χωρίς αιδώ που – αντιθέτως από τον σχολιαστή – παραμένουν εσαεί άσωτοι και θρασείς.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
Εντάξει δεν λέγω, σωστά αναρωτιέστε, όμως την άλλη πρόταση δεν βλέπω, αυτή που θα μας βγάλει από το αδιέξοδο, αν υπάρχει φυσικά αδιέξοδο, αν το βλέπετε.Τώρα το ποδήλατο, τον πυρσό και το δελτίο τον οκτώ, ας τα δει η αξιωματική αντιπολίτευση, ή εν πάση περιπτώση όσοι κόπτονται για έξοδο, αν επαναλαμβάνω βλέπουν το αδιέξοδο, της σημερινής κατάστασης.Όσον αφορά τα περί την Σωτηρία μου, σωστά διακρίνετε, ναι όντως έχω εδώ και επτά περίπου χρόνια, από τότε που σταμάτησα να δέχομαι διαχωριστικές γραμμές, ή και να βάζω, κατάφερα και έγινα φίλος με τη ειρήνη, φίλος με τον εαυτό μου, φίλος με τους ανθρώπους. Καλή σας ημέρα, Ο Άγιος Θεός να σας ελεεί. υιος ασωτος.
Δεν αρνούμαι το αδιέξοδο αγαπητέ, πλην εκφράζω τις επιφυλάξεις μου για το δρομολόγιο εξόδου. Τα έχω ξαναπεί: ο άνδρας δεν επέδειξε την δέουσα αποφασιστικότητα στην μικρότερη κλίμακα του κόμματός του, όταν το τελευταίο βρισκόταν στην πλέον ενοχική στιγμή του, η βάση του βοούσε για αλλαγές, ο ίδιος ήταν πανίσχυρος και κανένα άγχος ευθύνης σε επίπεδο εθνικών αποφάσεων δεν τον βάραινε.
Τώρα βέβαια αν μου ζητήσετε αντιπροτάσεις, ήρθε η ώρα να ομολογήσω ότι το θέμα με ξεπερνά. Ισως οφείλουμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμά σας. Και να δεχθούμε με συντριβή ότι έχουμε αργήσει πολύ περισσότερα από επτά χρόνια.
Φιλικά,
Γιάννης Μικρός.
Τὰ ἀποτελέσματα σὲ αὐτεπιλεγμένο δεῖγμα ἄνω τῶν 500 ἀναγνωστῶν (ἔχει τόσους στ’ ἀλήθεια τὸ «Ἀντίβαρο» ; ἀξιοσημείωτο !) εἶναι ἀπόδειξη ὅτι, ὡς σύνολο, δὲν μελετᾶμε, δὲν σκεπτόμαστε καί, ἀπὸ ‘πάνω, εἴμαστε καὶ ἀχάριστοι. Πλήρης πνευματική καὶ ἠθική χρεωκοπία ! Ὡχριᾶ πρὸ αὐτῆς ἡ οἰκονομικὴ χρεωκοπία.
Ἐξηγοῦμαι : Πότε ἀκριβῶς μᾶς ἐστήριξε ἡ πρωτοπόρος τῆς δημοσκοπήσεως (37%) Ρωσσία στὰ 190 χρόνια τοῦ ἐλλαδικοῦ κράτους ; Μήπως τὸ 1878 μὲ τὴν Βουλγαρία τοῦ Ἁγίου Στεφάνου ; Μήπως τὸ 1915 πού μᾶς ἀπέκλεισε ἀπὸ τὴν Ἀντάντ, γιὰ νὰ μὴ τῆς φᾶμε τὴν Κωνσταντινούπολη ; Μήπως στὰ 1920 ποὺ πρώτη στήριξε τὸν Κεμάλ ; Μήπως μὲ τὶς διώξεις ὁμογενῶν ἐπὶ Στάλιν ; Μήπως στὰ 1943-49 ποὺ στήριξε τὴν κομμουνιστικὴ ἀνταρσία ; Μήπως τὸ 1974 στὴν Κύπρο ; Μήπως τὸ 1991 ποὺ ἀναγνώρισε τὰ Σκόπια ὡς «Μακεδονία» ; Μήπως σήμερα ποὺ μᾶς στέλνει καραβιὲς λεφτά ;
Ἀλλὰ καὶ στὰ 190 αὐτὰ χρόνια πάντοτε δουλεύαμε λιγώτερο ἀπ’ ὅσο τρώγαμε. Ποιός συμπλήρωνε τὰ ἐλλείμματά μας ἐκτὸς ἀπὸ τὶς ΗΠΑ (5% στὴν δημοσκόπηση) καὶ τὶς χῶρες τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης (4% στήν δημοσκόπηση) ; Ποιός πληρώνει δισεκατομμύρια γιὰ νά παίρνουν, ἀκόμη καὶ σήμερα, οἱ ἀργόμισθοι στὴν Ἑλλάδα μισθοὺς καὶ συντάξεις ;
Καὶ πῶς θὰ κρατήσουμε «εὐαίσθητη ἰσορροπία» (34% στὴν δημοσκόπηση), ὅταν δὲν ἔχουμε τὸ στοιχειῶδες φιλότιμο νὰ δουλέψουμε λιγάκι ὥστε νὰ πάψουμε κάποτε νὰ εἴμαστε ζητιάνοι ;
Ἀμ τὸ Ἰσραήλ (10% στὴν δημοσκόπηση) ; Οἱ ΗΠΑ πού, χωρὶς αὐτές, κράτος τοῦ Ἰσραὴλ δὲν θὰ ὑπῆρχε, πῆραν τὶς μισὲς ψὴφους ! Καὶ μήπως ἔχει τὸ ἴδιο λίγα προβλήματα πολεμώντας τὸν ἰσλαμικὸ φανατισμὸ, ὁ ὁποῖος ἔχει πιάσει προγεφύρωμα καὶ ἀκριβῶς δίπλα του; Καὶ νὰ σκεφθεῖ κανεὶς ὅτι εἶναι χώρα μὲ ἐδαφικὴ ἔκταση ὅση περίπου ἔχει ἡ Πελοπόννησος !
Επιτρέψτε μου μία απάντηση στο σχόλιο του κ. Γεωργάνα αναφορικά με τον αριθμό αναγνωστών του Αντίβαρου.
Όχι μόνο «τόσους» (500), αλλά πολύ περισσότερους! Ορισμένα δεδομένα:
Ο τρέχων μέσος όρος διαφορετικών χρηστών ανά ημέρα είναι σταθερά άνω των 3000. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο μέσος όρος διαφορετικός χρηστών ανά μήνα είναι 3000χ30=90000, διότι πολλοί χρήστες μπαίνουν τακτικά. Ένας αριθμός όμως περίπου 50000 διαφορετικών χρηστών τον μήνα είναι ρεαλιστικός.
Επίσης, ο αριθμός των παραληπτών του μηνιαίου δελτίου ενημέρωσης του Αντίβαρου είναι περίπου 10000, και σημειωτέον ότι σχεδόν χωρίς εξαίρεση, γράφτηκαν μόνοι τους κατά τη διάρκεια των 7 ετών (από το 2004) που αποστέλλεται το εν λόγω δελτίο, το οποίο αρχικά μάλιστα ήτανε εβδομαδιαίο! Θυμίζω ότι το Αντίβαρο τον Μάϊο που μας πέρασε ξεπέρασε τα δέκα χρόνια ζωής (2001).
Το ότι ελάχιστοι, συγκριτικά με αυτά τα νούμερα, σχολιάζουν τα άρθρα ή συμμετέχουν στις δημοσκοπήσεις, είναι διαφορετικό ζήτημα.
Ανδρέας.