Wednesday 27 March 2024
Αντίβαρο
Επίκαιρα Μελέτης Μελετόπουλος

O Εχθρός του Λαού

    Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε προφανή
και πρωτοφανή δυσαρμονία με το λαϊκό αίσθημα. Η εμπιστοσύνη της κοινωνίας προς
τα κόμματα έχει καταρρεύσει. Το κοινωνικό συμβόλαιο διαρρηγνύεται βίαια.

   Η 
κυβέρνηση, αφού κατέκτησε την εξουσία με ένα πελώριο ψεύδος («λεφτά
υπάρχουν»), έχει στραφεί με μανία εναντίον της κοινωνίας, την οποία
κατακρεουργεί  προκειμένου να περισώσει
τα ολιγαρχικά της προνόμια. Η άγρια φορολογική επιδρομή, που αναιρεί την ίδια
την έννοια της μικρομεσαίας ιδιοκτησίας, είναι το υποκατάστατο της περικοπής
δαπανών. Η τρόϊκα δεν ζήτησε φορολογική εξόντωση των μικρών και μεσαίων
στρωμάτων, των επιχειρήσεων και των ιδιωτών, η κυβέρνηση την επέλεξε, αρνούμενη
να προβεί σε οιαδήποτε σοβαρή περικοπή δαπανών. Αλλά περικοπή δαπανών σημαίνει
κλείσιμο των κομματικών εκτροφείων των ΔΕΚΟ, μείωση των υπέρογκων απολαυών των
χρυσοκάνθαρων δημοσίων υπαλλήλων, κλείσιμο κάποιων από τα 25(!) πανεπιστήμια
όπου βολεύθηκαν οι οργανικοί ψευδοδιανοούμενοι φίλοι των κομμάτων εξουσίας (και
της ψευδοανανεωτικής αριστεράς), σημαίνει περικοπή της κρατικής επιχορήγησης
στα κόμματα, κατάργηση των προνομίων της ολιγαρχίας και φυσικά είσπραξη του
φόρου από μεγαλοσχήμονες διαπλεκόμενους ολιγάρχες,  φίλους των πολιτικών της Μεταπολίτευσης.  Όχι μόνον αυτά δεν έγιναν, αλλά, σύμφωνα με
την τελευταία έκθεση της Τραπέζης Ελλάδος, το τελευταίο εξάμηνο η κυβέρνηση
αύξησε τις δαπάνες και προσέλαβε 24.000 δημοσίους υπαλλήλους(!).

    Η αντιπολίτευση αδυνατεί να λειτουργήσει ως
εναλλακτική λύση. Όχι μόνον σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις είναι ανίκανη να
απορροφήσει την δυσαρέσκεια (η οριακή άνοδός της οφείλεται στην κατάρρευση της
κυβέρνησης, ενώ σε απόλυτους  αριθμούς η
αντιπολίτευση παραμένει καθηλωμένη σε ποσοστά της τάξεως του 18-20 %). Αλλά και
ουδείς εμπιστεύεται ως σοβαρό ενδεχόμενο διακυβέρνησης την «ηγετική ομάδα» που
διαμόρφωσε ο Α. Σαμαράς  με δευτερεύοντα
πρόσωπα της οικτρής διακυβέρνησης Καραμανλή.

     Οι επαναστατικές φαντασιώσεις της
Αριστεράς, που μόλις αποκατέστησε τον άνθρωπο που προκάλεσε έναν εμφύλιο πόλεμο
(και που στο τέλος διαγράφηκε από τις τάξεις του ΚΚΕ ως πράκτορας) Νίκο
Ζαχαριάδη, αν δεν είναι γραφικές και εξωπραγματικές ,πάντως θεωρούνται
απαράδεκτες και επικίνδυνες από την τεράστια πλειοψηφία του Ελληνικού λαού. Η
μετατροπή της Ελλάδας σε σοβιετική δικτατορία, που απεφεύχθη με ποταμούς
αίματος το 1944-9, ασφαλώς είναι γελοίο και να την φαντάζεται κανείς έστω και
ως υποθετικό ενδεχόμενο είκοσι χρόνια μετά την παταγώδη αποτυχία και κατάρρευση
του κομμουνισμού στην Σοβιετική Ένωση και την Ανατολική Ευρώπη και την
μετατροπή της Κίνας σε καπιταλιστική υπερδύναμη.

    Συνολικά το πολιτικό σύστημα έχει αποκοπεί
από την κοινωνία, όπως δείχνουν τα τεράστια ποσοστά απαξίωσης στις
δημοσκοπήσεις και βεβαίως  οι συνεχείς
και πρωτοφανείς διαδηλώσεις, οι προπηλακισμοί των πολιτικών προσώπων, τα μέτρα
φρούρησης που ταιριάζουν σε τριτοκοσμικά δικτατορικά καθεστώτα. Η τυπική
λειτουργία του κοινοβουλίου δεν συνεπάγεται ουσιαστική δημοκρατική ζωή και η
διεξαγωγή εκλογών με συμμετοχή του ημίσεως του εκλογικού σώματος θέτουν σοβαρό
ζήτημα όχι τυπικής νομιμότητας αλλά ουσιαστικής νομιμοποίησης του
κοινοβουλευτικού καθεστώτος της Μεταπολίτευσης.

    Για πρώτη φορά μετά την εκτροπική περίοδο
1965-1974 υπάρχει τόσης μεγάλης έκτασης συζήτηση για την νομιμότητα της
εξουσίας. Αμφισβητείται από έγκυρους συνταγματολόγους (τους πανεπιστημιακούς
δασκάλους μάλιστα των συνταγματολόγων υπουργών Βενιζέλου, Λοβέρδου κλπ.) η
νομιμότητα των διαφόρων εξοντωτικών μέτρων ,εκτάκτων εισφορών, τελών μέσω ΔΕΗ,
αναδρομικών πληρωμών, της παραβίασης της αρχής της αναλογικότητας και της
φοροδοτικής ικανότητας στην φορολογία, της κατάργησης των κοινωνικών
δικαιωμάτων, του ίδιου του μνημονίου. Η υπερψήφιση διαφόρων μέτρων από την
Βουλή δεν σημαίνει αυτομάτως την συνταγματικότητά τους.

    Το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης
οδηγεί τώρα την χώρα στην χρεωκοπία, στον εξευτελισμό και στον διεθνή διασυρμό,
στην πλήρη αποικιοποίηση, εξωθεί την νεολαία στην μαζική φυγή στο εξωτερικό,
την εθνική ακεραιότητα και αξιοπρέπεια στο βάραθρο.

    Το δε καταπληκτικό είναι η παντελής απουσία
παραιτήσεων. Μετά από δύο χρόνια τραγικής αποτυχίας, με βαρύτατες συνέπειες για
το σύνολο του Ελληνικού λαού, δεν βρέθηκε ένας αξιωματούχος του κράτους,
πρωθυπουργός, υπουργός, υφυπουργός κλπ., να αναλάβει την ατομική έστω ευθύνη
του για τα οικτρά αποτελέσματα της κυβερνητικής πολιτικής και να υποβάλει την
παραίτησή του.

    Εξωθείται υπ’ αυτές τις συνθήκες η κοινωνία
των πολιτών να απαιτήσει, μέσα σε συνθήκες χάους, την αυτοπροστασία της. Το
1843, το 1909, το 1922, το 1974 ο Ελληνικός λαός ανέλαβε τις ευθύνες του,
ανέτρεψε με  συλλογικές, γνήσια λαϊκές
και αυθόρμητες  διαδικασίες την
φαυλοκρατία, ανέδειξε νέους, δημοκρατικούς θεσμούς και νέα, άξια ηγεσία,
διέσωσε την αξιοπρέπειά του και εξασφάλισε την επιβίωσή του.

    Σήμερα, το περισσότερο που μπορεί να πράξει
το πολιτικό κατεστημένο της Μεταπολίτευσης είναι να εξασφαλίσει την ευθανασία
του, παραδίδοντας με ψήφο εμπιστοσύνης την διακυβέρνηση της χώρας σε μία
κυβέρνηση προσωπικοτήτων και αποχωρώντας οριστικά από το προσκήνιο. Σε μία κυβέρνηση
προσώπων που δεν θα προκύπτουν από τα κομματικά φυτώρια της Μεταπολίτευσης, δεν
θα έχουν πελατειακές δεσμεύσεις, σκοτεινό παρελθόν, μαύρο χρήμα και εγνωσμένη
ανικανότητα. Σε μία κυβέρνηση έντιμων και ικανών πολιτών, ηθικά απρόσβλητων,
που θα λάβει άμεσα τα απαιτούμενα μέτρα για την διάσωση της Πατρίδας, θα
αποκαταστήσει τον νόμο και την δικαιοσύνη, θα τιμωρήσει τους υπεύθυνους της
εθνικής συμφοράς και θα προκηρύξει δημοψήφισμα για την κατάργηση του
ολιγαρχικού, διαπλεκόμενου κοινοβουλευτισμού ,την αλλαγή του Συντάγματος και
την εγκαθίδρυση μίας υγιούς και αποτελεσματικής προεδρικής δημοκρατίας.

    Ο Μελέτης Η. Μελετόπουλος είναι Διδάκτωρ
Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης.

4 comments

Κοζανίτης 6 October 2011 at 16:30

Συμφωνώ σε πολλά με τον Μελετόπουλο, αλλά θα απορήσω με την άποψή του για την ηγετική ομάδα του Σαμαρά. Που τα είδε τα δευτερεύονοτα πρόσωπα της οικτρής διακυβέρνησης Καραμανλή; Θα μας τρελλάνει; Ειδικά ως προς την οικονομία, η οποία είναι το ζητούμενο και μάλιστα το κυρίως θέμα ως εκείνο το σημείο, το επιτελείο Σαμαρά αποτελείται από τον γεννημένο το 1973 Σταϊκούρα με αναπληρωτή τον γεννημένο το 1972 Μυταράκη. Αυτοί οι δύο άνθρωποι και κανείς άλλος σχεδιάζουν την οικονομική πρόταση της ΝΔ. Και οι δύο με περγαμηνές, από το εξωτερικό, ο ένας μόνο είναι βουλευτής κι αυτός τα τελευταία 2 χρόνια και γενικώς ήταν παντελώς εκτός της πολιτικής πραγματικότητας όλη την προηγούμενη περίοδο. Σε συνδυασμό με την ηλικία τους, πολλά γίνονται αντιληπτά για τη νέα ηγετική ομάδα που διαμορφώνει ο Σαμαράς στη ΝΔ. Υψηλή θέση στο επιτελείο έχει και ο Λαζαρίδης, ο οποίος επίσης δεν μπορεί να υποτεθεί ότι είχε καμία σχέση με την προηγούμενη ΝΔ, όπως και η Τζότζολα και αρκετοί άλλοι.

Ας βλέπουμε την ουσία και όχι την επιφάνεια. Γιατί ο Μελετόπουλος βλέπει την πραγματικότητα αλλού, αλλά κολάει σ’ αυτό. Αν εννοεί τα διάφορα πόστα της σκιώδους κυβέρνησης, είναι προφανές ότι ο Σαμαράς παρέλαβε την κοινοβουλευτική ομάδα 80 ανθρώπων από τον προηγούμενο. Αυτούς έχει μ’ αυτούς κινείται. Τι να κάνει; Στο χέρι μας είναι στην επόμενη βουλή να μη βρίσκεται ούτε ο ηλιοκαμμένος της Μυκόνου Αρούλης, ούτε το βαρύ πυροβολικό Παυλόπουλος, ούτε άλλοι. Άλλωστε σχεδόν οι πάντες από την προηγούμενη περίοδο έχουν αποχωρήσει έτσι ή αλλιώς. Μπακογιάννη, Βουλγαράκης, Ρουσόπουλος, Σουφλιάς, Αλογοσκούφης και Παπαθανασίου (μια που λέμε για οικονομία), Μειμαράκης (στο Ίδρυμα Καραμανλή), Λιάπης και ένα σωρό άλλοι. Εκτός αυτών όμως δεν πατάνε το πόδι τους στη Συγγρού ούτε οι επιτελείς τους.

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 7 October 2011 at 12:27

Ἀνεδαφικὸ τὸ ἄρθρο. Δὲν ὑπάρχει προηγούμενο παραδόσεως τῆς ἐξουσίας ἀπὸ ἐκλεγμένη κυβέρνηση, μέ δεδηλωμένη πλειοψηφία στὴν Βουλή, σὲ ἄλλη ἀπροσδιορίστου συνθέσεως, χωρὶς δυναμικὴ ἔξωθεν παρέμβαση. Ὁ ἡγέτης μιᾶς τέτοιας πλειοψηφίας θὰ διακινδύνευε νὰ διωχθεῖ, βάσει τοῦ Συντάγματος, γιὰ ἐσχάτη προδοσία.

Reply
kanaris 12 October 2011 at 05:24

Αξιότιμε κ.Μελετόπουλε,

Χρόνια τώρα με πολύ ενδιαφέρον παρακολουθώ άρθρα σας τόσο στο Αντίβαρο και αλλού, και πολλές φορές συμφωνώ μαζί σας. Όμως τα συμπεράσματα της τελευταίας παραγράφου τούτου του άρθρου σας είναι κατά την γνώμη μου από λανθασμένα μέχρι και επικίνδυνα, θέλω δε να πιστεύω ότι οφείλονται μόνο στην προσωπική σας απόρριψη συγκεκριμένων ανθρώπων, και δεν υποκρύπτουν άλλες σκέψεις. Δεν είναι δυνατόν μια περιστασιακή πλειοψηφία που συγκροτήθηκε το 2009 πάνω στην αισχρότερη εξαπάτηση του Ελληνικού Λαού από της εποχής του «Οίκαδε», να καλείται να «δανείσει» τώρα την εξουσία (ποια εξουσία, αλήθεια!!) σε «προσωπικότητες», ερήμην του Λαού, αποποιούμενη ουσιαστικά τις ευθύνες της για την σημερινή κατάσταση, αλλά παραμένοντας στο παρασκήνιο σαν τιμητής-επικυρίαρχος. Σκεφθήκατε τι θα γίνει αν κάποιες από τις «πρόθυμες προσωπικότητες» σε λίγο διάστημα, αρνηθούν να αντλούν πλέον την εξουσία τους από τους βουλευτές που θα τους στηρίζουν/ελέγχουν, ή αν θελήσουν να συγκρουστούν μαζί τους επειδή οι τελευταίοι θα θέλουν να συνεχίσουν τις φαυλότητες τους, ή έστω αν ζητήσουν να παραιτηθούν μόνοι τους αντιλαμβανόμενοι ότι το έργο είναι πέρα από τις δυνάμεις τους; Τότε κατά την γνώμη σας οι σημερινοί βουλευτές θα πρέπει ψάξουν για νέες προσωπικότητες, και μέχρι πότε θα επαναλαμβάνεται αυτή η φαυλότητα; Δεν είναι δυνατόν να ζητάτε να ξαναζήσει ο τόπος την περίοδο ’65-67 από την αρχή.

Πολύ σωστά σεις ο ίδιος στις προηγούμενες παραγράφους του άρθρου σας επικαλείστε τις περιπτώσεις του 1843, του 1909, και του 1922. Και στις τρεις όμως αυτές περιπτώσεις ο Λαός βρέθηκε στο προσκήνιο της Ιστορίας, αναλαμβάνοντας την τύχη του στα δικά του χέρια. Ο Λαός δεν είναι αλάθητος, τουναντίον πολλές φορές παρασύρεται σε επικίνδυνους δρόμους, όμως έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να «σκοντάφτει» μόνος του, και όχι να τον κρατούν πάντα στην κατάψυξη, «μήπως πέσει και χτυπήσει». Πολύ σύντομα θα αρχίσει πάλι να μαζεύεται στην Πλατεία Συντάγματος και στις άλλες πλατείες, αναζητώντας την δική του έκφραση, και διεκδικώντας πίσω την ζωή του. Μακάρι να υπάρξουν εκείνες οι πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες που θα επιτρέψουν την συγκρότηση νέων ρευμάτων και πολιτικών φορέων, που δεν θα κουβαλούν μαζί τους το σάπιο παρελθόν, και θα συγκροτούνται από τίμιους και ικανούς ανθρώπους που να διέπονται από υγιείς πατριωτικές ιδέες. Η εμπειρία μου όμως με έχει διδάξει ότι για τέτοια αποτελέσματα απαιτείται χρόνος και διαρκής προσπάθεια, στοιχεία ανύπαρκτα στην σημερινή καταστροφική συγκυρία. Ας μην ξεχνάμε ότι και στις τρεις περιπτώσεις που αναφερθήκαμε στην αρχή ο Λαός όταν κλήθηκε να δράσει, με το κριτήριο του στηρίχτηκε τους καλύτερους από αυτούς που κάθε στιγμή είχε διαθέσιμους μπροστά του (Καλλέργης-Μακρυγιάννης, Βενιζέλος, Τριανδρία), και δεν περίμενε μέχρι να εμφανιστούν με «παρθενογένεση» άλλες άσπιλες προσωπικότητες.

Εδώ που φτάσαμε σήμερα οι άμεσες Εκλογές δεν είναι πολυτέλεια, αλλά η μοναδική επιτρεπτή θεσμικά και ηθικά πράξη. Όλες οι υπόλοιπες λύσεις («σοφοί», Στρατός, συγκυβέρνηση, «δημοψηφίσματα») είναι κατ’ ουσίαν πολιτειακές εκτροπές, και το μόνο που εξυπηρετούν είναι τα συμφέροντα των ξένων ή τις προσωπικές φιλοδοξίες κάποιων. Αν ΜΕΤΑ τις Εκλογές οι πολιτικές δυνάμεις που θα προκύψουν αποφασίσουν να συγκροτήσουν από κοινού ένα Πανεθνικό Μέτωπο για την Σωτηρία του τόπου από την λεηλασία και την υποδούλωση, αυτό θα είναι ευπρόσδεκτο από τον πολύ Λαό. Αν για την επιτυχία του Μετώπου αυτού κρίνουν ότι πρέπει να καλέσουν και πραγματικά αποδεδειγμένους «σοφούς» της Οικονομίας και της Εξωτερικής Πολιτικής που τυχαίνει να μην εκλέγονται, τότε ακόμα καλύτερα για τον τόπο. Η σημαντικότατη διαφορά της παραπάνω προσέγγισης με αυτό που εσείς ευαγγελίζεστε σήμερα έγγυται στο ότι εκείνη την στιγμή οι νέο-εκλεγμένοι βουλευτές που μόλις θα τους έχει εμπιστευθεί ο Λαός την τύχη του θα προσφέρουν ένα μέρος της εξουσίας τους, με την ελπίδα ότι οι «Χρηστοί» θα μπορέσουν να προσφέρουν περισσότερα στον τόπο. Με τους λακέδες της σημερινής Βουλής που ενδιαφέρονται μόνο για το τομάρι τους, και επιδιώκουν να παραμείνουν όσο περισσότερο μπορούν στην εξουσία για το δικό τους όφελος, απλά κανένα τέτοιο Πανεθνικό Μέτωπο Σωτηρίας του τόπου δεν μπορεί να σταθεί.

Δεν τρέφω αυταπάτες για την ωριμότητα μας σαν πρόσωπα και σαν ομάδες. Όσο και αν με πονάει σαν άνθρωπο να βλέπω τους «ηλιοκαμένους» κηφήνες να μαζεύουν τους πιο πολλούς σταυρούς στην Β’ Αθήνας, δεν μπορώ παρά να αποδέχομαι στην ετυμηγορία των ομοεθνών μου, και να ελπίζω πάντα σε κάποιο θαύμα του τύπου «Γιαννάκου-Κουτσίκου». Σε κάθε περίπτωση οι παραπάνω επιλογές είτε κακές είναι είτε καλές αποτελούν γνήσιες εκφάνσεις της λαϊκής έκφρασης, σε αντίθεση με τις εξυφαινόμενες εκτροπές των διαφόρων μηχανορράφων, που τελικά μπορεί να οδηγήσουν και σε λύσεις τύπου «Παπαδόπουλου ή Κουφοντίνα».

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 12 October 2011 at 08:24

Ἐπειδὴ ἡ ἱστορία τοῦ παρόντος ἱστοτόπου εἶναι συνδεδεμένη μὲ τὸν ἀγῶνα ἐνάντια στὶς κάθε λογῆς παραχαράξεις τῆς ἰστορίας, καλόν εἶναι νὰ διευκρινίσουμε γιὰ τί πρᾶγμα ἀκριβῶς μιλᾶμε ὅταν ἀναφερόμεθα στὰ πολιτικὰ γεγονότα τῶν ἐτῶν 1843, 1909 καὶ 1922.
Οἱ ταραχὲς τοῦ 1843 εἶχαν τόσο τεράστια λαϊκὴ στήριξη, ὥστε οἱ ἐξεγερμένοι ἀναγκάσθηκαν ν` ἀνοίξουν τὶς ποινικὲς φυλακὲς γιὰ νὰ μαζέψουν λίγο κόσμο. Οἱ πολλοὶ πλήρωσαν τὴν ἐξέγερση διπλᾶ : Πρώτον, μὲ ἔξαρση τῆς ἐγκληματικότητος καί, δεύτερον, μὲ τὸ Σύνταγμα, τὸ ὁποῖο προεβλήθη ὡς λαϊκὴ κατάκτηση, ἀλλὰ ἁπλῶς παρέδωσε τὸν λαό, ἀπὸ τὰ νύχια τῆς Αὐλῆς στὴν πολὺ μεγαλύτερη ἀπληστία τῶν τοπικῶν προὐχόντων. Διότι ἡ ψῆφος ποὺ ἔδωσε σὲ λαὸ νηστικὸ μποροῦσε νὰ ἀγορασθεῖ πάμφθηνα ἀπὸ τοὺς κατὰ τόπους χαλασοχώρηδες. Ἀπόδειξη ὅτι ἡ ἐξέγερση δὲν εἶχε λαϊκὴ ὐποστήριξη εἶναι ὅτι ὁ βασιλιᾶς πολὺ γρήγορα ἀνέκτησε τὴν οὐσιαστικὴ ἐξουσία ἐκμεταλλευόμενος τὶς ἐσωτερικὲς διαιρέσεις τῶν κομμάτων καὶ τὴν κράτησε γιὰ ἄλλα 19 χρόνια.
Τὸ κίνημα τοῦ Δεκαπενταυγούστου τοῦ 1909 στοῦ Γουδῆ ἦταν κάτι σὰν τὶς κινητοποιήσεις τῆς ΑΔΕΔΥ, ἀφοῦ τότε ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων ἦταν στρατιωτικοί. Γρήγορα ἀπεδείχθη ὅτι οἱ ἡγέτες του ἦταν ἀνάξιοι νὰ ἡγηθοῦν τῶν συναδέλφων τους, πολύ λιγώτερο τῆς χώρας. Φυσικά, ἦταν εὐθεῖα προσβολὴ τῆς λαϊκῆς ἐτυμηγορίας. Νὰ σημειωθεῖ ὅτι ἡ ἀνασυγκρότηση τῆς χώρας εἶχε προχωρήσει πολύ χάρη στὸν Διεθνῆ Οἰκονομικὸ Ἔλεγχο ποὺ περιόριζε τὶς κρατικὲς σπατάλες καὶ στὴν πολιτικὴ σταθερότητα, ἡ ὁποία ἐπέτρεψε στὴν κυβέρνηση Θεοτόκη νὰ κυβερνήσει ἐπὶ πέντε χρόνια. Ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος, τὸν ὀποῖον ἐκάλεσε ὁ Στρατιωτικὸς Σύνδεσμος, εἶδε κι ἔπαθε νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τοὺς κινηματίες καὶ νὰ ἐπαναφέρει τὴν πειθαρχία στὸν στρατό. Καί, φυσικά, στὰ 17 χρόνια ποὺ ἀκολούθησαν, μόνον μία φορὰ ἀπέκτησε ὁ λαὸς κυβέρνηση τῆς ἐπιλογῆς του : Αὐτὴν ποὺ προέκυψε ἀπὸ τὶς ἐκλογὲς τοῦ Νοεμβρίου 1920 καὶ ἡ ὁποία κυβέρνησε μέχρι τὴν καταστροφὴ τοῦ 1922.
Τέλος, τὸ κίνημα τῶν Πλαστήρα, Γονατᾶ, Φωκᾶ τοῦ 1922 δέν μπορεῖ μὲ κανένα τρόπο νὰ ‘πεῖ κανεὶς ὂτι ἦταν ἔργο τοῦ λαοῦ. Περισσότερο ἦταν προσπάθεια τῶν στρατιωτικῶν νὰ ἀποσείσουν τὶς σημαντικὲς εὐθύνες τους γιὰ τὴν καταστροφή. Ἀπόδειξη τοῦ πόσο δημοφιλὲς ἦταν εἶναι, πρῶτον, τὸ καλπονοθευτικὸ ἐκλογικὸ σύστημα τῆς στενῆς ἐκλογικῆς περιφερείας πού, μὲ ὑπόδειξη τοῦ Γεωργίου Παπανδρέου, ἐπιχείρησε νὰ θεσμοθετήσει καί, δεύτερον, ἡ σχεδὸν συνολικὴ προσχώρηση τοῦ στρατοῦ στὸ ἀντικίνημα τοῦ Ὀκτωβρίου τοῦ 1923. Ὅπως κάθε νόθος κατάστασις, τὸ κίνημα τοῦ 1922 εἶχε ἐκπέσει σὲ κλίκα.
Τώρα γιὰ τὸ 1974, τί να ‘πεῖ κανείς ; Λαϊκὴ κινητοποίηση ἦταν ποὺ ὁδήγησε τὸν τότε Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας, στρατηγὸ Γκιζίκη, νὰ καλέσει τοὺς πολιτικοὺς ἀρχηγοὺς καὶ νὰ τοὺς παραδώσει τὴν κυβέρνηση ἢ ντροπὴ γιὰ τὸ στρατιωτικὸ κατάντημα τῆς χώρας ὅπως τὸ φανέρωσαν τὸ πραξικόπημα καὶ ἡ εἰσβολὴ τῶν Τούρκων στὴν Κύπρο ;

Ὑπὸ τὸ φῶς τῶν πληροφοριῶν αὐτῶν, τόσο τὸ ἄρθρο, ὅσο καὶ μερικὰ σχόλια, ἐλέγχονται ἀνεδαφικά.

Reply

Leave a Comment

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.