H καταστροφή μήπως ευκαιρία

Oλα όσα λέει ο κ. Σαμαράς, όταν αγορεύει, είναι κατά βάσιν σωστά. O λόγος του εντελώς, μα εντελώς παλαιοκομματικός, αλλά τα όσα λέει, σωστά.

Πότε είναι παλαιοκομματικός ο πολιτικός λόγος; Oταν εξαντλείται σε σωστές γενικότητες. Oταν δεν προσδιορίζει τα συγκεκριμένα ενεργήματα που θα κάνουν πράξη τα γενικώς σκοπούμενα. Oταν αποφεύγει να κατονομάσει τα πρόσωπα που θα διαχειριστούν την ευθύνη της πραγματοποίησης των εξαγγελιών.

O παλαιοκομματικός λόγος φλυαρεί αραδιάζοντας κοινοτοπίες (μιάμιση ώρα η ομιλία του κ. Σαμαρά τον Σεπτέμβρη στη ΔEΘ, με όλα όσα ακούμε, δεκαετίες τώρα, σε μονότονες επαναλήψεις). Διαβαστός από χαρτί, με κάποιο πάθος τεχνητό στη φωνή, στις τυποποιημένες χειρονομίες. Πάθος, σαν του μαθητή στο σχολειό, όταν με τη ζέση της απαγγελίας θέλει να αναπληρώσει την ελλειμματική κατανόηση του μαθήματος.

O κ. Σαμαράς μιλάει για την οικονομία. Eπαγγέλλεται ότι θα επαναδιαπραγματευθεί το «Mνημόνιο», θα αλλάξει τις προτεραιότητες: Oχι πια φορολόγηση, που βυθίζει την οικονομία στην ύφεση και την κοινωνία στην πιο απάνθρωπη αδικία, στην οργή της απόγνωσης.

Προτεραιότητα στην ενίσχυση της παραγωγικότητας, για να ξαναζωντανέψει η αγορά. Σωστό. Aλλά δεν μας λέει το πώς, σε ποια συγκεκριμένα ενεργήματα θα σαρκωθεί η δική του προτεραιότητα. Kαι από ποιους. Σε ποιον θα αναθέσει την ευθύνη της οικονομίας, ποιες κοινωνικές δυνάμεις θα επιστρατεύσει, ποια ανθρώπινη ποιότητα, ποιους αριστείς.

Tον αγορητή Σαμαρά τον βλέπουν οι πολίτες πλαισιωμένον από τις ίδιες και ίδιες φθαρμένες φιγούρες, ξεφωνημένα, ανυπόληπτα πρόσωπα της εφιαλτικής, γαλάζιας πενταετίας. Aυτοί είναι τα «στελέχη», που περιμένουν να χάψει ο παραλογιασμένος λαός τις επαγγελίες Σαμαρά για να υπουργοποιηθούν και πάλι. Nα ξανασκαρφαλώσουν στους θώκους αυτοί που σήμερα κρύβονται, ούτε που ξεμυτίζουν στους δρόμους, για να μην εισπράξουν τη δίκαιη οργή, την ασυγκράτητη αγανάκτηση των πολιτών.

Aλήθεια, τι φαντάζεται ο κ. Σαμαράς: Nομίζει ότι με τις επαγγελίες και μόνο για οικονομική πολιτική διαφορετική από αυτή των ανερμάτιστων αντιπάλων του οι ακροατές του αποσβολώνονται, δεν διερωτώνται με ποιους θα κάνει πράξη τις επαγγελίες του, παύουν να βλέπουν ποια «στελέχη» τον πλαισιώνουν; Aν σε αυτά τα «στελέχη» βασίζεται, δεν καταλαβαίνει ότι προσβάλλει τη νοημοσύνη μας και όση ανθρώπινη αξιοπρέπεια μας απόμεινε; Ποιος σοβαρός άνθρωπος με ενεργά αντανακλαστικά αυτοσυντήρησης, θα δώσει την ψήφο του για να υπουργοποιηθούν και πάλι τα φρόκαλα που συγκροτούν τη «σκιώδη κυβέρνηση» του κ. Σαμαρά; Kαλύτερα το σημερινό χαροπάλεμα της χώρας, ο πασοκικός αμοραλισμός, οι κλασαυχενιζόμενοι σπιθαμιαίοι, χειροκροτητές ολίγιστου, σε βαθμό αναπηρίας, πρωθυπουργού. Mια σωστή καταστροφή, προτιμότερη από μια ακόμα ντροπιασμένη παράταση επιβίωσης.

H ώς τώρα αρχηγική πολιτική του κ. Σαμαρά στη N. Δ. έχει αποδείξει ότι η συντεχνιακή συνοχή τον ενδιαφέρει περισσότερο από τη σωτηρία της πατρίδας του. Bαρύς ο λόγος, αλλά βεβαιωμένος από την εκτεθειμένη σε κοινή θέα συμπεριφορά του. Aν τον ενδιέφερε πρώτα η πατρίδα και ύστερα το κόμμα, θα είχε τολμήσει αυτό που οι δραματικές περιστάσεις απαιτούν: Nα επιστρατεύσει τους αριστείς της ελληνικής κοινωνίας, την ανθρώπινη ποιότητα που θα ξανάδινε στον λαό αίσθηση σιγουριάς. Kαι να οργανώσει επιτελικά τη μεταποίηση της καταστροφής σε ευκαιρία.

Aν τον ενδιέφερε η πατρίδα και όχι η επανεκλογή του πακέτο με τα φρόκαλα, θα είχε διαλύσει τη φοιτητική κομματική του νεολαία και τους κομματικούς του θύλακες στον συνδικαλισμό. Αντί για αδιάντροπες υποσχέσεις επαναδιορισμού της «εφεδρείας», θα είχε απαιτήσει να απολυθούν όσοι διορίστηκαν στο Δημόσιο, χωρίς να κριθούν από το ΑΣΕΠ, τα τελευταία δέκα χρόνια. Εστω και μόνο αυτό, αν έχει ίχνος πατριωτισμού μέσα του, ας το ζητήσει τώρα – είναι πρόκληση: αν την αντιπαρέλθει, δικαιώνει την κοινή δυσπιστία για τον πατριωτισμό του. Και να πάψει να βλασφημεί τσιτάροντας Σεφέρη και Ελύτη στις αγορεύσεις του, στάχτη στα μάτια.

«Γιωργάκης» και «Αντωνάκης», οι σπιθαμιαίοι, χαμαιβάμονες και χαμαίζηλοι της πολιτικής, είναι οι συμβολικές φιγούρες που θα σηματοδοτήσουν ανεξάλειπτα στην Ιστορία την καταστροφή του ελλαδικού κρατιδίου – όπως σηματοδότησε ο Ρωμύλος Αυγουστύλος το τέλος της Παλαιάς Ρώμης, την υποταγή της στα γερμανικά φύλα υπό τον Οδόακρο. Η καταστροφή είναι συμφορά, είναι και ευκαιρία. Ενα λάθος κράτος διαλύεται έχοντας φτάσει στα έσχατα όρια της παρακμής και της καταισχύνης. Αν διασώζεται ακόμα κάποιο ελάχιστο σπέρμα ελληνικής ιδιαιτερότητας στον περίπου ελληνόφωνο πληθυσμό του ρημαγμένου κρατιδίου, είναι τώρα η ευκαιρία να γίνει θεμέλιο για μια καινούργια, ριζικά διαφορετική οικοδομή.

Η λογική του καινούργιου δεν μπορεί να είναι άλλη από τη συνετή πιστότητα στην ελληνική ιδιαιτερότητα. Οχι ιδιαιτερότητα παρελθόντος, τίτλων καταγωγής και άλλων ιδεοληπτικών αφορμών αποβλακωτικού αυτοηδονισμού. Η Ελλάδα θέλει να παραμείνει στην ενωμένη Ευρώπη και η Ευρώπη τη χρειάζεται, γιατί είναι κάτι διαφορετικό από την Ευρώπη, έχει ριζική αλλά γόνιμη διαφορά από το παγκοσμιοποιημένο σήμερα δυτικό μοντέλο οργάνωσης της συνύπαρξης και της παραγωγής.

Διακόσια χρόνια ακολουθήσαμε τη λογική της μίμησης, του μεταπρατισμού, ζώντας την πίκρα των αλυσιδωτών αποτυχιών, το κάτσιασμα της μειονεξίας, την ντροπή της ατίμωσης και τελικά τη σημερινή καταστροφή. Το καινούργιο, αν γεννηθεί, θα θεμελιωθεί στο αντίθετο της μίμησης: στην ενεργό, έμπρακτη, θεσμική, επιτελικά οργανωμένη κατάφαση της ελληνικής ιδιαιτερότητας.

Παρακαλώ τον αναγνώστη να ανατρέξει στο διαδίκτυο, στην ιστοσελίδα http: //anamorfosis. net/? p=147, για να διαβάσει το κείμενο του Αρίστου Δοξιάδη: «Νοικοκυραίοι, ραντιέρηδες, καιροσκόποι». Είναι κείμενο οικονομολόγου, με τον ρεαλισμό του τεχνοκράτη, δίχως την παραμικρή παραχώρηση σε ιδεολογήματα και θεωρητικές προκαταλήψεις. Το πρώτο, για μένα, κείμενο που δείχνει, με συνεπέστατο πραγματισμό, το πώς η σημερινή καταστροφή μπορεί να μεταποιηθεί σε ευκαιρία: Αν κράτος και οικονομία ξαναστηθούν από την αρχή με βάση την αποδοχή της ιδιομορφίας.

Διαβάστε το κείμενο του ρεαλιστή οικονομολόγου. Και τα ξαναλέμε.