Wednesday 27 March 2024
Αντίβαρο
Άμυνα & Διπλωματία Νίκος Λυγερός

Καστελόριζο, ΑΟΖ, μέση γραμμή, μίζερη στάση και εθνική κυριαρχία

Τέσσερα παρεμφερή άρθρα του Νίκου Λυγερού

Από τη μίζερη στάση στην εθνική κυριαρχία

Η μέση γραμμή στην ΑΟΖ ως ισορροπία Nash

ΑΟΖ, ονομασίες και στρατηγική

Οικονομική δραστηριότητα στο σύμπλεγμα Καστελλόριζου

Από τη μίζερη στάση στην εθνική κυριαρχία

Η
κρίση δεν είναι παρά μια ευκαιρία να αλλάξουμε τη μίζερη στάση που
υπάρχει στην πατρίδα μας. Ο καθένας μετρά τα χρήματα του δίχως να εκτιμά
το μέλλον, το οποίο δεν μπορεί να πιάσει με την αρπαχτή. Η νεολαία
είναι αναγκασμένη πλέον να παραδεχθεί ότι το δημόσιο δεν αποτελεί πια το
μοναδικό στόχο ακόμα και μιας κοινωνικής ζωής. Η πολιτική έχει
γονατίσει διότι δεν μπορεί η ίδια να ακούσει τα προσχήματα της. Με άλλα
λόγια, η αλλαγή φάσης υπάρχει ήδη απλώς οι περισσότεροι δεν μπορούν να
το αποδεχθούν διότι δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες. Ποτέ τα
πράγματα δεν ήταν δεδομένα γι’ αυτόν σε όλες τις περιόδους της ύπαρξής
του. Αυτό δεν τον εμπόδισε να προσφέρει όχι μόνο στους συνανθρώπους μας
αλλά και στην ανθρωπότητα μέσω του ελληνισμού. Πότε ήμασταν μια πλούσια
χώρα; Πολύ απλά ποτέ ! Κι όμως είμαστε εδώ ως λαός εδώ και χιλιετίες. Το
ερώτημα λοιπόν είναι γιατί προσπαθούν όλοι να μας πείσουν ότι είμαστε
γονατισμένοι. Ότι έχουμε γενίτσαρους, πασάδες και ραγιάδες δεν
αντιλέγουμε αλλά δεν είμαστε όλοι μόνο αυτό αλλιώς πολύ απλά δεν θα
υπήρχαμε πια. Ο ελληνισμός δεν είναι ούτε το κράτος ούτε θεσμός. Ο
ελληνισμός είναι το είναι μας για να μπορούμε να προσφέρουμε. Δεν ξέρει
από κοινωνικά και μίζερα στοιχεία, είναι γενναιόδωρος. Γι’ αυτό το λόγο
πρέπει ν’ αρπάξουμε την ευκαιρία για να υλοποιήσουμε τα οράματά μας και
να παύσουμε επιτέλους να ζούμε μέσα στα όνειρα που αγοράζουμε με δάνειο.
Ο λαός μας δεν έχει ανάγκη από χρήματα λες και ζητά ελεημοσύνη. Ο λαός
θέλει μέλλον και αυτό δεν αγοράζεται, βρίσκεται μόνο και μόνο με το
έργο. Αντί να παλεύουμε δήθεν για μια αμφιλεγόμενη επιβίωση ας
επικεντρωθούμε σε πραγματικά οράματα για τα οποία μπορούμε ακόμα και να
θυσιαστούμε. Η εθνική κυριαρχία δεν είναι ένα κοινωνικό συμβόλαιο, είναι
μια ανθρώπινη δομή. Όποιος κοιτάζει τις ακριτικές περιοχές και δεν
βλέπει τους δικούς μας δεν αξίζει να μιλά για αυτό το θέμα. Οι δικοί μας
είναι η γη μας. Γι’ αυτό δεν αρκεί η γη μας να είναι δική μας. Γιατί
για να παραμένει δική μας πρέπει να προσέχουμε τους δικούς μας. Η
καθημερινή, μίζερη στάση δεν βοηθά κανέναν ούτε τον εαυτό μας. Το να
ανήκεις σε αυτόν τον λαό, δεν είναι δεδομένο. Δίχως αγωγή παραμένεις
ένα άτομο και μερικές φορές ένας πελάτης μόνο που δεν είναι παρά ένα
νούμερο σε μια κάρτα. Ενώ ο λαός μας όπως και η ανθρωπότητα θέλει
ανθρώπους ικανούς να δημιουργήσουν το μέλλον.

http://www.lygeros.org/lygeros/7945-gr.html

Η μέση γραμμή στην ΑΟΖ ως ισορροπία Nash

Ν. Λυγερός

Ένα
από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του Jonh Nash είναι η εισαγωγή της
έννοιας της ισορροπίας, που φέρει πια το όνομά του, στη θεωρία παιγνίων
στο πλαίσιο των παιγνίων μη μηδενικού αθροίσματος. Αφού ξεπεράσουμε τις
φοβίες μας με το διπολικό σύνδρομο σε σχέση με την Τουρκία, θα
κατανοήσουμε ότι η ισορροπία του Nash έχει νόημα στο πεδίο της ΑΟΖ.
Βέβαια δεν εννοούμε την εκφυλισμένη περίπτωση όπου κανένας παίκτης δεν
αποφασίζει την οριοθέτηση της κρατικής του ΑΟΖ ακόμα κι αν αυτή η
περίπτωση αποτελούσε την πραγματικότητα πριν μερικά χρόνια ακόμα στο
χώρο της Μεσογείου λόγω του προσχήματος της κλειστής θάλασσας. Στη
συνέχεια η περίπτωση της Μαύρης Θάλασσας απέτρεψε de facto και de jure,
αυτό το πρόσχημα. Το σημείο ισορροπίας Nash είναι ένα σύνολο αμοιβαία
βέλτιστων αποκλίσεων. Και ξέρουμε ότι κάθε πεπερασμένο παίγνιο με Ν
παίκτες έχει τουλάχιστον ένα σημείο ισορροπίας Nash στο χώρο των μικτών
στρατηγικών. Καθώς το θέμα των ΑΟΖ είναι πεπερασμένο παίγνιο, η εφαρμογή
της θεωρίας δημιουργεί την ισορροπία Nash. Όσον αφορά στο θέμα της ΑΟΖ,
το παίγνιο είναι στην ουσία γεωμετρικό αφού τα 200ΝΜ καθορίζουν ένα
εμβαδόν. Το σημείο τριβής και βέβαια διαπραγμάτευσης παρουσιάζεται όταν
υπάρχει επικάλυψη των περιοχών. Επιπλέον οι διακρατικές συμφωνίες είναι
διμερείς άρα κάθε κράτος εξετάζει όλα τα όμορα κράτη. Δηλαδή το παίγνιο
είναι πολλαπλό και δεν παίζεται σε ένα γύρο. Πρέπει η λύση να είναι
συμμετρική για όλους έτσι ώστε να υπάρχει η ισορροπία. Αυτή η προϋπόθεση
είναι πολύ απαιτητική για όλους τους παίκτες και πρέπει να προσέξουν
τις συμφωνίες που κάνουν με τον κάθε παίκτη ακόμα και αν πετύχουν
περισσότερο από αυτόν διότι ένας τρίτος παίκτης μπορεί να πατήσει προς
όφελος του πάνω σε αυτή και να μετατρέψει το πλεονέκτημα της πρώτης σε
μειονέκτημα της δεύτερης. Με άλλα λόγια οι συμφωνίες έχουν ουρά στη
θεωρία παιγνίων ακόμα και αν η νομοθεσία του Δικαίου της Θάλασσας δεν το
προβλέπει. Κατά συνέπεια κάθε παίκτης πρέπει να αναλύσει όλους τους
παίκτες με τους οποίους θα παίξει ένας συγκεκριμένος παίκτης. Και αυτό
ισχύει ακόμα και αν ο ίδιος δεν θα παίξει μαζί. Ένας αποτελεσματικός
τρόπος επίλυσης αυτών των επιλογών στρατηγικών συμπεριφοράς είναι η
χρήση της μέσης γραμμής διότι προσφέρει αυτήν την απαραίτητη συμμετρία
και η ουρά της αντί να είναι ενοχλητική, δημιουργεί μια ορθολογική
ενίσχυση για τα επόμενα βήματα. Με αυτήν την έννοια η μέση γραμμή στην
ΑΟΖ αποτελεί μια ισορροπία Nash.

http://www.lygeros.org/lygeros/7944-gr.html

 

ΑΟΖ, ονομασίες και στρατηγική

Ν. Λυγερός

Το πλαίσιο της ΑΟΖ δημιουργεί μια δυναμική σε πολλούς τομείς και ενώ
φαίνεται να αφορά αποκλειστικά ένα οικονομικό θέμα έχει επιπτώσεις σε
διάφορους τομείς λόγω στρατηγικής. Ένα χειροπιαστό παράδειγμα αφορά τη
σημειωτική. Οι ονομασίες των κοιτασμάτων στο πεδίο της έρευνας δεν είναι
τυχαίες. Όσον αφορά στο Ισραήλ έχουμε ήδη τις ονομασίες Dalit,
Leviathan και Tamar, οι οποίες έχουν σχέση με την εβραϊκή μυθολογία.
Όσον αφορά στην Κύπρο έχουμε πλέον την Αφροδίτη, κι ας μην ξεχάσουμε ότι
η πλατφόρμα της γεώτρησης ονομάζεται Όμηρος όπως το είχαμε ήδη
επισημάνει σε παλαιότερη αναφορά. Για λόγους λειτουργικότητας τα blocks,
τα οικόπεδα δηλαδή, καθορίζονται γεωμετρικά έτσι ώστε να ελαχιστοποιούν
τις κορυφές του τόπου και για λόγους απλοποίησης έχουμε συχνά ένα
τετραγωνικό σχήμα. Στην περίπτωση της Κύπρου, τα 13 οικόπεδα έχουν αυτήν
την ιδιότητα, δεν έχουν όμως σημασία. Και οι ονομασίες των εταιριών
αφορούν τα κοιτάσματα που έχουν μια πολυπλοκότερη δομή λόγω γεωλογίας.
Από την άλλη πλευρά, η τοποστρατηγική ανάλυση της ΑΟΖ μέσω των
διαγραμμάτων Voronoi, επιτρέπει με τις κυψέλες αλλά και τις γενικευμένες
κυψέλες να καθοριστούν εύκολα και αποτελεσματικά περιοχές. Δηλαδή, με
άλλα λόγια προσφέρει τη δυνατότητα της ονομασίας. Πιο συγκεκριμένα, για
την περίπτωση της Ελληνικής ΑΟΖ, κάθε νησί μας μπορεί να έχει μια
γενικευμένη κυψέλη, η οποία αποτελείται από τα σημεία της θάλασσας, τα
οποία βρίσκονται σε κοντινότερη απόσταση από το νησί. Αφού τα
διαγράμματα Voronoi υποστηρίζουν τη μέση γραμμή είναι εύκολο να γίνει ο
επιμερισμός της ΑΟΖ μας με τις γενικευμένες κυψέλες και αυτές να έχουν
την ονομασία των νησιών. Με αυτόν τον τρόπο, δείχνουμε με άμεσο τρόπο
την περιοχή της ΑΟΖ, που υπάγεται σε αυτό το νησί. Αυτή η στρατηγική
ονομασία επιτρέπει βέβαια την επικάλυψη όλης της ελληνικής ΑΟΖ και
αναδεικνύει και την επιρροή κάθε νησιού. Έτσι, δίχως να υπάρχει αρίθμηση
μπορούμε εύκολα να αναφερόμαστε σε μια ειδική περιοχή της ΑΟΖ μας. Και η
ελληνική ονομασία αποτελεί το επιπλέον στίγμα όταν πρόκειται να
βρεθούμε σε κρατικές διαπραγματεύσεις για τις διακρατικές συμφωνίες.
Ακόμα και αν υπάρχει μια χώρα που να αμφισβητεί μερικά σημεία της ΑΟΖ
μας, θα πρέπει να κάνει χρήση της ονομασίας αυτής και όχι μιας ουδέτερης
αρίθμησης που δεν θα αντιπροσωπεύει κανένα από τα μέρη της
διαπραγμάτευσης και της διεκδίκησης.
http://www.lygeros.org/lygeros/7884-gr.html

Οικονομική δραστηριότητα στο σύμπλεγμα Καστελλόριζου

Ν. Λυγερός

Η
ΑΟΖ είναι πιο ανθρώπινη από την υφαλοκρηπίδα. Με την απαίτηση της
οικονομικής δραστηριότητας, ενεργοποιεί και την ανθρώπινη. Γι’ αυτό το
λόγο, το κατοικημένο νησί έχει εξ ορισμού οικονομική δραστηριότητα. Η
ύπαρξη και μόνο των ανθρώπων εξασφαλίζει την ύπαρξη της ΑΟΖ. Ενώ αυτό
δεν ισχύει με την υφαλοκρηπίδα. Αυτή η διαφορά κάνει και τη διαφορά για
τους δικούς μας στο σύμπλεγμα Καστελλόριζου. Όλα τα νησιά είναι
σημαντικά σε αυτό το σύμπλεγμα διότι το καθένα παρέχει κάτι στα άλλα,
και όλα μαζί βοηθούν την πατρίδα μας για να έχει αυτό το απέραντο
γαλάζιο, που την ενώνει με την Κύπρο και επιτρέπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση
να έχει μια συνεκτική ΑΟΖ στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Αυτό
σημαίνει όμως ότι πρέπει πραγματικά να προσέχουμε τους δικούς μας σε
αυτές τις περιοχές, τις οποίες αμφισβητεί η Τουρκία για λόγους
ευνόητους. Με άλλα λόγια δεν επαρκεί η απασχόλησή μας με το έδαφος,
πρέπει να δώσουμε σημασία και στους ανθρώπους μας. Και αυτό δεν μπορεί
να γίνει μ’ έναν παθητικό τρόπο αλλιώς θα έχουμε ένα μουσειακό
αποτέλεσμα. Στο Καστελλόριζο δεν αρκεί να θυμόμαστε το παρελθόν. Η ουσία
είναι να ενισχύσουμε το μέλλον με αυτό. Σε αυτό το πλαίσιο είναι εύκολο
να κατανοήσουμε ότι το σχολείο χρειάζεται μια ενεργή όχι μόνο
υποστήριξη αλλά και παρουσία για να βλέπουν οι δικοί μας ότι είμαστε
όντως εδώ μαζί τους και ειδικά στις κρίσιμες μέρες. Οι άνθρωποι έχουν
ανάγκη τους ανθρώπους και πρέπει να νιώθουν ότι τους θέλουμε πραγματικά
λόγω σχέσεων και όχι από συμφέρον αλλιώς το μέλλον θα έχει ημερομηνία
λήξης. Ούτως ή άλλως, οι ανθρώπινες δραστηριότητες παράγουν και αυτές
οικονομικές δραστηριότητες. Κατά συνέπεια πρέπει να επικεντρωθούμε στις
δράσεις για να είμαστε μαζί με τους ανθρώπους μας, για να έχουν ονόματα
που μας αγγίζουν. Κι ύστερα η οικονομική δραστηριότητα θα είναι
δεδομένη. Έτσι, θα φάμε μαζί το ψαράκι που ψάρεψε δικός μας στην ΑΟΖ
μας, είτε θα πάμε μαζί βόλτα στο απέραντο γαλάζιο. Οι ανθρώπινες σχέσεις
μπορεί να είναι οι πιο αδύναμοι θεσμοί αλλά είναι οι πιο ισχυροί δεσμοί
και αυτούς έχουμε ανάγκη. Τα πλατάνια υπάρχουν και χωρίς δέντρα διότι
υπάρχουν οι άνθρωποι αλλά γιατί να μην φυτέψουμε καινούρια δέντρα για
τους ανθρώπους; Αυτές οι λεπτομέρειες όταν συνδυάζονται παράγουν ένα
διαχρονικό έργο το οποίο υποστηρίζει το μέλλον, χάρη στις αξίες που
προωθεί. Η οικονομική αξία, δίχως ανθρώπινη αξία είναι απλώς μια τιμή
που δεν έχει τιμή. Ας αρχίσουμε λοιπόν με τον φόρο τιμής στο σύμπλεγμα
Καστελλόριζου κι όλα τα άλλα θα ακολουθήσουν.

 

http://www.lygeros.org/lygeros/7882-gr.html

2 comments

Παύλος Γ. Φωτίου 18 October 2011 at 12:35

Για το άρθρο του κου Ν. Λυγερού «Η μέση γραμμή στην ΑΟΖ ως ισορροπία Nash», θέλοντας να βρω κάποια άκρη ως προς την σχέση που μπορεί να έχει η ΑΟΖ με την ισορροπία Nash, για την οποία ο κ. Ν. Λυγερός γράφει ότι: «Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του Jonh Nash είναι η εισαγωγή της έννοιας της ισορροπίας, που φέρει πια το όνομά του, στη θεωρία παιγνίων στο πλαίσιο των παιγνίων μη μηδενικού αθροίσματος», βρήκα πως: η ισορροπία Nash στην θεωρία των παιγνίων, είναι μια ιδέα επιλύσεως ενός παιγνίου που εμπλέκονται δύο ή περισσότεροι παίκτες, με την παραδοχή ότι στο παίγνιο αυτό ο καθένας παίκτης γνωρίζει τις στρατηγικές ισορροπίας των άλλων παικτών και κανένας από τους παίκτες δεν έχει να κερδίσει τίποτα με το να αλλάξει την δική του στρατηγική μονομερώς.
Προσεγγίζοντας λοιπόν το θέμα της ΑΟΖ με εκείνα που λέει ο John Forbes Nash, κομβικής σημασίας για να το κατανοήσουμε στον χώρο της θεωρίας των παιγνίων, είναι να κάνουμε καταρχάς μια παραδοχή, για να καταλήξει το παίγνιο στο αποτέλεσμα της ισορροπίας που καθιέρωσε. Και δεν ξέρω αν κάνω λάθος επειδή δεν γνωρίζω μαθηματικά, διαφορική γεωμετρία και κλασματικές διαφορικές εξισώσεις, με τα οποία προκύπτει η ισορροπία Nash, αλλά για την μέση αντίληψη μας, λέει κάτι αυτονόητο. Ότι δηλαδή, μεταφέροντας την θεωρία των παιγνίων στην πραγματικότητα που λέγεται Τουρκία, δεν χρειάζεται να αλλάξουμε εμείς (η Ελλάδα) μονομερώς την στρατηγική μας, όταν εκείνη δεν αλλάζει την δική της στρατηγική απέναντί μας. Οπότε επικρατεί η ισορροπία του (Nash).
Και ο κος Ν. Λυγερός, επικαλούμενος αυτήν την ισορροπία Nash, μας λέει μεταξύ πολλών άλλων συνειρμών και αναλύσεων στο άρθρο του, ότι: «Το σημείο τριβής και βέβαια διαπραγμάτευσης παρουσιάζεται όταν υπάρχει επικάλυψη των περιοχών».
Δηλαδή, μέχρι σήμερα που δεν είχαν εμφανιστεί στην αναζήτηση λύσεως για την οριοθέτηση της ΑΟΖ οι ισορροπίες του Nash και μάλιστα με την αναγωγή της ΑΟΖ «στην θεωρία παιγνίων στο πλαίσιο των παιγνίων μη μηδενικού αθροίσματος», δεν καταλαβαίναμε ότι, όταν υπάρχει επικάλυψη των ΑΟΖ μεταξύ των Κρατών, τότε υπάρχει σημείο τριβής που απαιτεί διαπραγμάτευση. Τόσα χρόνια, από το 1974 που οι Τούρκοι άρχισαν με διεκδίκηση της Υφαλοκρηπίδας στο μέσο του Αιγαίου, εμείς δηλαδή δεν είχαμε καταλάβει ότι υπάρχει σημείο τριβής, αλλά αυτό ξεκίνησε πρόσφατα με αιχμή την ΑΟΖ.
Ο κ. Λυγερός μας ενημερώνει με το άρθρο του, επίσης ότι: «Επιπλέον οι διακρατικές συμφωνίες (εννοεί για την οριοθέτηση της ΑΟΖ) είναι διμερείς άρα κάθε κράτος εξετάζει όλα τα όμορα κράτη. Δηλαδή το παίγνιο είναι πολλαπλό και δεν παίζεται σε ένα γύρο. Πρέπει η λύση να είναι συμμετρική για όλους έτσι ώστε να υπάρχει η ισορροπία», προσθέτοντας ότι: «Αυτή η προϋπόθεση είναι πολύ απαιτητική για όλους τους παίκτες και πρέπει να προσέξουν τις συμφωνίες που κάνουν με τον κάθε παίκτη ακόμα και αν πετύχουν περισσότερο από αυτόν διότι ένας τρίτος παίκτης μπορεί να πατήσει προς όφελος του πάνω σε αυτή και να μετατρέψει το πλεονέκτημα της πρώτης σε μειονέκτημα της δεύτερης».
Δεν ξέρω αν πάλι χρειαζόμαστε μαθηματική ανάλυση ή την θεωρία των παιγνίων, για να καταλάβουμε ότι, για τις οριοθετήσεις της ΑΟΖ χρειάζονται διακρατικές διμερείς ή πολυμερείς συμφωνίες και δεν αρκεί απλώς η διακήρυξη της ζώνης (όπως κατά κόρον έχει αναπτυχθεί τα τελευταία δύο χρόνια), για να μπορεί το κάθε Κράτος να ασκήσει τα κυριαρχικά του δικαιώματα στην έρευνα και την εκμετάλλευση της. Επί πλέον νομίζω πως είναι κοινός τόπος και δεν χρειάζεται μαθηματική ανάλυση ή η θεωρία των παιγνίων για να ξέρουμε ότι κατά τις συζητήσεις τους, για την οριοθέτηση της ΑΟΖ, τα Κράτη πρέπει να προσέχουν μήπως μπαίνουν και σε θαλάσσιες περιοχές που μπορεί να διεκδικούνται από άλλα όμορα Κράτη, οπότε τότε μπερδεύεται το παίγνιο και τέλος ότι, για να υπάρχει ισορροπία, η λύση πρέπει να είναι συμμετρική για όλα τα εμπλεκόμενα Κράτη.
Αυτήν την έννοια της «συμμετρίας», θα την αφήσω όμως για το τέλος του σχολιασμού μου.
Ας έρθουμε στο κύριο ζήτημα της οριοθετήσεως της ΑΟΖ. Και για να βάλουμε κάποια τάξη στο θέμα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι: 1) η ΑΟΖ οριοθετείται με βάση το διεθνές δίκαιο και όχι με την θεωρία των παιγνίων, 2) η ΑΟΖ, είναι θαλάσσια ζώνη όπου ασκούνται κυριαρχικά δικαιώματα από τα Κράτη και άρα είναι ζήτημα νομικό και όχι παίγνιο μαθηματικών, 3) η αρχή της μέσης γραμμής είναι μέθοδος οριοθετήσεως αποκρυσταλλωμένη στο εθιμικό και συμβατικό δίκαιο θαλάσσης, ασχέτως εάν ο κ. Λυγερός την θέλει ως ισορροπία Nash,, 4) η αρχή της «μέσης γραμμής» που μπορεί να λογισθεί και στην οριοθέτηση της ΑΟΖ, εφαρμόζεται από τα Κράτη όταν μεταξύ τους συμφωνήσουν με καλή πίστη και όταν δεν παρεμβάλλονται νησιά, βράχοι και σκόπελοι στην προς οριοθέτηση θαλάσσια περιοχή, επειδή αυτές οι γεωφυσιογνωμίες παρουσιάζουν διαφορετική νομική βαρύτητα στην διεκδίκηση δικαιώματος σε ΑΟΖ και Υφαλοκρηπίδα 5) από την εφαρμογή αυτής της αρχής, δεν εξαιρείται ούτε η χωρική θάλασσα, και πρέπει, για την ακρίβεια, να σημειώσουμε πως και για αυτήν την θαλάσσια ζώνη, που ως γνωστόν είναι ζώνη πλήρους και απόλυτης κυριαρχίας, το διεθνές δίκαιο δέχεται ότι μπορεί να μην τηρηθεί (η μέση γραμμή δηλαδή), εάν συντρέχουν ιστορικοί λόγοι ή άλλες συνθήκες που γίνονται αποδεκτές από τα Κράτη και συμφωνηθεί έτσι μεταξύ τους, 6) η αρχή της μέσης γραμμής-ίσης αποστάσεως από τις εκατέρωθεν ακτές υπήρχε εθιμικά και την εφάρμοζαν τα Κράτη χωρίς αναγωγή στην θεωρία παιγνίων, ούτε στο πλαίσιο των παιγνίων μη μηδενικού αθροίσματος, προτού καν γεννηθεί η ισορροπία Nash, 7) εάν η μέση γραμμή αποδίδει ισορροπία κατά την θεωρία των παιγνίων του Nash στις οριοθετήσεις της ΑΟΖ, δεν εξαρτάται από την εφαρμογή της αρχής αυτής, αλλά από το πώς αντιλαμβάνονται την ισορροπία οριοθετήσεως τα άλλα Κράτη, και δυστυχώς για την περίπτωσή μας, την μέση γραμμή για την ΑΟΖ και την Υφαλοκρηπίδα δεν την θέλουν ούτε οι Τούρκοι, ούτε οι Αιγύπτιοι, ούτε οι Λίβυοι και τέλος αποδείχτηκε ούτε και οι Αλβανοί.
Με βάση αυτά λοιπόν, τι μπορούμε να κάνουμε που τα όμορα με εμάς Κράτη διατηρούν αναλοίωτη την στρατηγική τους στο παίγνιο της οριοθετήσεως της ΑΟΖ και δεν την αλλάζουν;;; Βάσει αυτού συνεπώς καλά κάνουμε και εμείς και δεν αλλάζουμε την στρατηγική μας αφού δεν θα έχουμε κανένα κέρδος σύμφωνα με το παίγνιο που μας διδάσκει ο John Forbes Nash. Και έτσι τελικώς, δεν έχουμε και δεν μπορούμε να έχουμε ΑΟΖ με όλα αυτά τα όμορα Κράτη αφού διατηρούμε ισορροπία με το να μην υποχωρεί κανένα από τις στρατηγικές του απόψεις. Από την άλλη γιατί διαμαρτυρόμαστε και αρθρογραφούμε να προχωρήσουμε στην διακήρυξη της ΑΟΖ αφού για να την εκμεταλλευτούμε πρέπει να την οριοθετήσουμε;;; Τι μπορούμε να κάνουμε που τα άλλα Κράτη γύρω μας, δεν θέλουν εφαρμογή της αρχής μέσης γραμμής για να υπάρχει η ισορροπία Nash στην χάραξη των ορίων της ΑΟΖ, αλλά εκείνοι θέλουν την οριοθέτηση με εφαρμογή της άλλης αρχής οριοθετήσεως που προβλέπει επίσης το διεθνές δίκαιο θαλάσσης, και η οποία μπορεί να καθιερώθηκε μεν μεταγενέστερα εκείνης της μέσης γραμμής, αλλά δυστυχώς την εφαρμόζει το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης σε όλες τις περιπτώσεις οριοθετήσεως ΑΟΖ και Υφαλοκρηπίδας που έχουν φτάσει ενώπιον του και η οποία έχει περιληφθεί και στις διατάξεις της Σύμβασης του ΟΗΕ 1982 για το Διεθνές Δίκαιο Θαλάσσης (άρθρα 74 (1) για την ΑΟΖ και 83 για την Υφαλοκρηπίδα), και τέλος έχει γίνει αποδεκτό από την διεθνή κοινότητα ότι είναι αποκρυσταλλωμένη και εθιμικώς αρχή και λέγεται «ευθυδικία»;;; Και όπως θέλει να πει το όνομά της, θέλει να αποδίδει δίκαιο αποτέλεσμα αγνοώντας ή παραβιάζοντας την αρχή της μέσης γραμμής. Και δεν χρειάζεται θεωρία παιγνίων ούτε ισορροπίες Nash, για να καταλάβουμε πως, ειδικά οι Τούρκοι, διατηρούν την στρατηγική τους αμετάθετη και δεν θα συμφωνήσουν σε οριοθέτηση παρά μόνο όταν τους αποδεχτούμε όσα δικαιώματα επιδιώκουν προς δόξαν της ευθυδικίας που επικαλούνται;;; Και ο μόνος τρόπος για να πάψουν να διεκδικούν δεν αναλύεται με την θεωρία των παιγνίων, αλλά με την πρακτική εφαρμογή της ισχύος, αλλιώς δυστυχώς θα γράφουμε σελίδες απόψεων και θα σχολιάζουμε θεωρίες.
Άφησα στο τέλος την συζήτηση για την έννοια της «συμμετρίας» που επικαλείται ο κ. Λυγερός ότι αποδίδεται με την θεωρία της ισορροπίας Nash. Η έννοια αυτή καθ’ αυτή με προβληματίζει. Η «συμμετρία» απ’ όσα ξέρουμε σημαίνει «μέτρο και αναλογία» και δεν ξέρω αν αυτό το μέτρο και η αναλογία ερμηνεύεται όπως την θέλει ο κ. Λυγερός με την αρχή της μέσης γραμμής στην ΑΟΖ. Μακάρι να ήταν έτσι κατηγορηματικά διατυπωμένη η αρχή οριοθετήσεως των θαλασσίων ζωνών στο δίκαιο θαλάσσης με την μέση γραμμή για να υπάρχει με αυτήν το αποτέλεσμα της συμμετρίας. Από την άλλη πλευρά τα Κράτη γιατί δεν υιοθέτησαν την κατά τεκμήριο αρχή της μέσης γραμμής ως παράγουσα την συμμετρία, αλλά την ευθυδικία που είναι πολύ μεταγενέστερη ενώ η μέση γραμμή υπήρξε και προγενέστερη της ισορροπίας Nash;;; Γιατί τα Κράτη ευνόησαν, αποδέχτηκαν και περιέλαβαν στο κείμενο της διεθνούς συμβάσεως 1982 του ΟΗΕ για το δίκαιο θαλάσσης την διάταξη (74 (1)), που θέλει την οριοθέτηση της ΑΟΖ με βάση την αρχή της «ευθυδικίας»;;; Και εμείς από την άλλη, αφού θέλαμε την ισορροπία Nash βασισμένη στην μέση γραμμή, σαν Κράτος γιατί κυρώσαμε με τον νόμο 2321/1995 αυτήν την Σύμβαση που δεν την υιοθετεί;;; Δηλαδή κυρώσαμε την εφαρμογή μιας αρχής οριοθετήσεως που δεν μας αποδίδει ισορροπία, αλλά με επίγνωση μια αρχή που θέλει να απονέμεται δικαιοσύνη ακόμη και σε βάρος της «μέσης γραμμής», ξέροντας μάλιστα, από την δεκαετία του ’70 που άρχισε η συζήτηση για την σύμβαση του ΟΗΕ για το δίκαιο θαλάσσης, ότι αυτήν την τελευταία δεν υπάρχει προθυμία να την εφαρμόσουν οι γείτονές μας;;; Και τέλος, αφού ξέρουμε ότι το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης την έχει πλέον καθιερώσει (την αρχή της ευθυδικίας) σε όλες τις αποφάσεις του, με αποτέλεσμα να αγνοεί, ή να τροποποιεί την αρχή της μέσης γραμμής για να αποδώσει δικαιοσύνη, τότε γιατί υποστηρίζουμε την εκδοχή επιλύσεως της διαφοράς οριοθετήσεως με τα όμορα Κράτη μέσω αυτού του δικαστηρίου;;;
Παύλος Γ. Φωτίου

Reply
Δημοκριτος 20 October 2011 at 21:06

Θεόδωρος Καρυώτης, “Υφαλοκρηπιδα και ΑΟΖ – Μυθοι και Πραγματικοτητα”

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/10/blog-post_4331.html

Reply

Leave a Comment

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.