«Την τύχη του κάθε λαός
την κάνει μοναχός του
και όσα του φταίει η κούτρα του
δεν του τα κάνει ο εχθρός του»
Στο βιβλίο του Πολυχρόνη Ενεπεκίδη «Η Δόξα και ο Διχασμός», στη σελίδα 373, περιέχεται μία παράγραφος, η οποία διατηρεί την επικαιρότητά της. Την μεταφέρω: «Γενικώς είναι περίεργη η πολιτεία των καθηγητών του αθηναϊκού πανεπιστημίου, που κατήλθαν κατά καιρούς εις την πολιτικήν. Τας περισσότερας φοράς υπέστη ο ελληνικός λαός την πολιτική των δραστηριοτήτα, ως την εκδίκησιν τού πανεπιστημίου απέναντι του Κράτους, διά το μηδαμινόν ποσοστόν του προϋπολογισμού, το διδόμενον προς το ανώτατον ίδρυμα. Εις την περίπτωσιν του Σπυρίδωνος Λάμπρου υπάρχει τουλάχιστον το δικαιολογητικόν ότι δεν είναι ο καθηγητής που κατήλθε εις την πολιτικήν, αλλά η πολιτική κατήλθε και κατέληξεν εις τον Λάμπρον».
Ίσως είναι σκληρός και άδικος ο λόγος του Ενεπεκίδη κατά του Λάμπρου… αλλά φιλτάτη η αλήθεια. Ο Λάμπρος ήταν λαμπρός ιστορικός και μεσαιωνοδίφης, δεινός ερευνητής, διεθνούς κύρους πανεπιστημιακός, όμως ενεπλάκη με την πολιτική σε μια ταραγμένη εποχή. Στις 27 Σεπτεμβρίου του 1916, προσκληθείς από τον βασιλιά Κωνσταντίνο, ανέλαβε την πρωθυπουργία, παραμένοντας στην αρχή μέχρι την 21η Απριλίου του 1917. Εν μέσω, δηλαδή, Εθνικού Διχασμού. Μετά την απομάκρυνση του Κωνσταντίνου και την εγκατάσταση του Βενιζέλου, ο Λάμπρος εισήχθη σε δίκη ενώπιον του ειδικού δικαστηρίου και η περιουσία του δημεύτηκε (σ.σ.: Τότε δικάζονταν και καταδικάζονταν και πρωθυπουργοί. Ενίοτε λειτουργούσε και το εκτελεστικό απόσπασμα. «Οι παλαιοί», γράφει ένα ευφυές στιχούργημα, «επί σταυρών κρεμούσαν τους κακούργους, και οι νέοι σήμερον κρεμούν σταυρούς επί κακούργων». Οι λυμεώνες παρασημοφορούνται κιόλας ή τους επιβάλλεται η επαχθής ποινή της ατιμωρησίας και της απολαύσεως των κλοπιμαίων. Εξορίστηκε ο δύσμοιρος Λάμπρος στην Ύδρα και κατόπιν στην Σκόπελο. Λόγω κακουχιών αρρώστησε και πέθανε τον Ιούλιο του 1919.
Τέλος πάντων, ο αείμνηστος ιστορικός υπήρξε θύμα της εποχής του, διατήρησε όμως την υστεροφημία του. Το έργο του παραμένει κτήμα ες αεί. Στην περίπτωσή του επιβεβαιώνεται ο ανοξείδωτος, λαϊκός, παροιμιακός λόγος πως «όταν μαλώνουν τα βουβάλια (Κωνσταντίνος-Βενιζέλος) την πληρώνουν τα βατράχια». Αυτά τω καιρώ εκείνω. Τω καιρώ ετούτω, των δημοπιθήκων και των «κοπροκρατών του μέλλοντός μας» (Ελύτης), αρκετοί πανεπιστημιακοί, οιηματίες και κενόσπουδοι, «κατήλθαν» στην πολιτική συμπαρασύροντάς την «εις τα κατώτατα της γης». Σημίτης, ο επονομαζόμενος και «αρχιερέας της διαπλοκής», Λοβέρδος και Βενιζέλος, αμφότεροι συνταγματολόγοι, που κουρελιάζουν το Σύνταγμα, Παυλόπουλος-«Πάκης», Αλογοσκούφης, Χριστοφιλοπούλου-αυτή ή όνομα πρέπει να αλλάξει ή υπουργείο- είναι κάποιοι που απαρνήθηκαν την πανεπιστημιακή έδρα και «τρύπωσαν» στον «χρυσοφόρο θερισμό», όπως ονομάζει ο Πλούταρχος, την πολιτική. Βεβαίως και ο νυν δοτός πρωθυπουργός, Παπαδήμος, πανεπιστημιακός ήταν, στα Χάρβαρντ και λοιπά εκκολαπτήρια εξουσιαστών. Για να γίνεις πρωθυπουργός της Ελλάδας πρέπει να φοιτήσεις σε αμερικανικό πανεπιστήμιο. Σπεύδουν, στην Αμερική οι πορφυρογέννητοι γόνοι των οικογενειών, των τριών, και μας γυρίζουν «Γραικύλοι της σήμερον». (Πόσα χρόνια έχει να δει η πατρίδα μας πρωθυπουργό που δεν «προσκύνησε» σε αλλόφυλο πανεπιστήμιο; Ακόμη και οι «αριστερόφρονες» πολιτικοί, τα βλαστάρια τους, σε «καπιταλιστικά» σπουδαστήρια, τα εσωκλείουν. Ως γνωστόν, τα συνθήματα περί δημοκρατικότητας, ίσων μορφωτικών ευκαιριών ισοτιμίας, ισοπολιτείας και ισομοιρίας, ισχύουν για τα παιδιά μας. Τα δικά τους «βοσκούν» σε κολέγια και πανεπιστήμια «ταξικών εχθρών»). Ίσως ο τομέας που επλήγη ριζικότερα και βαναυσότερα ήταν η δύσμοιρη και δύστυχη παιδεία. Θα περίμενε κανείς, εφ’ όσον πολλοί «διανοούμενοι» πανεπιστημιακοί μετείχαν στις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, ότι η Παιδεία θα ξεχώριζε κατά τι. Εις μάτην.
«Δύστυχη Ελλάδα να ‘ταν οι ξένοι μονάχα• μα και οι Έλληνες; Και καλά οι Έλληνες γενικά• μα και οι πιο κοντινοί μας, οι «διανοούμενοι»; Να βλέπουν τον τόπο τους με συγκατάβαση, σα μια οποιαδήποτε μικρή χώρα της Μέσης Ανατολής; Επειδή τα Πανεπιστήμια δεν έχουν συγχρονισμένα εργαστήρια, για να μην πω: κι επειδή τα ουρητήρια δεν διαθέτουν ηλεκτρονικό μάτι;». Σπουδαία τα λόγια του Ελύτη από «το χρονικό μιας δεκαετίας» (1974).
Έχει γραφεί και είναι αλήθεια ότι την δεκαετία του ’60 περίπου, μέχρι την Δικτατορία, η Ελλάδα είχε από τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, με έξοχους, διεθνούς κύρους καθηγητές. Υπήρχε όμως και φωτισμένη ηγεσία. Παπανούτσος, Γεωργούλης, οι οποίοι διετέλεσαν γενικοί γραμματείς του υπουργείου Παιδείας, είναι δύο μόνο ονόματα που πραγματικά κόσμησαν τον δημόσιο βίο. Μιλάμε για όντως πνευματικά αναστήματα. Θέλω να παραπέμψω σ’ ένα κείμενο της τότε εποχής. Το φθινόπωρο του 1962, κατά την επίσημη έναρξη συνεδρίου της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος (ΔΟΕ) ομιλητής είναι και ο Γεώργιος Παπανδρέου. Την βρήκα στο παλιό περιοδικό «Νέο Σχολείο», του οποίου διευθυντής ήταν ο Χάρης Πάτσης. Είναι ωραία ομιλία, ανθρώπου καλλιεργημένου. (Παρακολουθεί κανείς, διαβάζοντας το κείμενο και συγκρίνοντας το με τα αερογεμή λόγια του Ανδρέα και τις παντομίμες και χειρονομίες του, τραυλίζοντος στη σκέψη και τη γλώσσα, Γιωργάκη, τον προϊόντα εκφυλισμό και διασυρμό της οικογένειας των πρωθυπουργών. Στον Ελευθέριο Βενιζέλο, η διαδοχή σταμάτησε στον υιό, Σοφοκλή. Στους Παναδρέου προχώρησε, προς δυστυχία της πατρίδας, ως τον «υπομείονα» εγγονό). Στο κείμενο αυτό ο «Γέρος» αναφέρεται γενικά στην Παιδεία, στον δάσκαλο (το οποίο πρέπει να διακρίνει το αίσθημα της αποστολής) και στα ιδεώδη της Παιδείας. Αποσπώ το επιλογικό σημείο του λόγου, για τα ιδεώδη. Κι αν ακόμη δεν τα πίστευε αυτά ο άνθρωπος, είναι σημαντικά και επίκαιρα.
«Ποιά είναι τα ιδεώδη; Αναγράφεται από μωρούς ανθρώπους, συνήθως, ότι θα πρέπει η Παιδεία να αναζητήση νέα ιδεώδη, διότι εισήλθομεν εις μίαν νέαν τεχνικήν περίοδον. Αυτή είναι η μωρία της δοκησισοφίας. Καθ’ όλους τους αιώνας η τεχνική μετέβαλεν σχήμα και αποδόσεις. Και θα εξακολουθή να συμβαίνη πάντοτε εις το μέλλον. Αλλά ενώ η τεχνική μεταβάλλεται, ο άνθρωπος μένει αμετάβλητος. Αυτό το θαύμα του Θεού, της φύσεως, της μοίρας, ο Άνθρωπος. Η γέννησις, ο θάνατος, η ψυχή, το πνεύμα η συνείδησις, το θαύμα. Αυτό μένει αμετάβλητον. Τα ιδεώδη αφορούν τον άνθρωπον και διότι ο άνθρωπος ως φύσις θεία, ή ως φύσις ανθρώπινη, είναι αιώνιος. Έχει πάντοτε επίσης αμετάβλητα ιδεώδη. Τα ιδεώδη είναι πάντοτε επίκαιρα, διότι είναι αιώνια. Ποία είναι τα ιδεώδη εις τα οποία έφθασε το επίπεδον του ανθρωπίνου πολιτισμού; Είναι ακριβώς όπως προσδιορίζεται και εις το Σύνταγμά μας. Τα ιδεώδη του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού. Αλλά ποία συγκεκριμένως;
Και εις αυτό επικρατεί μεγάλη σύγχυσις. Ιδεώδη του Ελληνικού πολιτισμού είναι η Ελευθερία και η Δικαιοσύνη. Είναι η Δημοκρατία.
Ποία είναι τα ιδεώδη του Χριστιανικού πολιτισμού; Η Αγάπη και η Θυσία. Η σύνθεσις των δύο ιδανικών του Ελληνικού και του Χριστιανικού πολιτισμού, η Ελευθερία και η Δικαιοσύνη, η Αγάπη και η Θυσία είναι τα πάγια ανθρώπινα ιδεώδη τα οποία δεν μεταβάλλονται με όσασδήποτε μεταμορφώσεις της τεχνικής, διότι είναι έκφρασις της φύσεως του ανθρώπου.
Εκάστη γενεά επομένως σφάλλεται εάν νομίζη ότι επιδίδεται εις την ανεύρεσιν ιδανικών. Τα ιδανικά είναι δεδομένα. Και η αποστολή της γενεάς είναι να πλησιάση την πραγματοποίησιν των ιδανικών. Αυτή είναι η αποστολή της. Αυτή είναι η μεγάλη αποστολή και η ευθύνη η δική σας ως οδηγών και της νέας γενεάς και του λαού. Τότε μόνο θα έχετε εκπληρώσει την αποστολήν σας. Εάν κατεχόμενοι από το αποστολικόν πάθος, από το οποίον γνωρίζω ότι θέλετε να κατέχεσθε, διότι βεβαίως δεν είναι επάγγελμα, είναι αποστολή το έργον σας. Εάν καταληφθήτε από το πάθος της Ιδέας και αισθανθήτε ότι εις τον κύκλον της ιδικής σας επιρροής η ακτινοβολία σας ασκείται διά την καλλιέργειαν, διά την έμπνευσιν, διά την επιβεβαίωσιν, διά την νίκην της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της αγάπης και της θυσίας, τότε θα έχετε επιτελέσει την αποστολήν σας. Αυτήν την αποστολήν θέλω επίσης να σας εμπιστευθώ. Γενήτε απόστολοι της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της αγάπης και της θυσίας. Θα γίνετε τότε άξιοι της Ελλάδος
».
Τουλάχιστον ήταν μία εποχή που για να μιλήσει κάποιος εις βάρος της πατρίδας μας έπρεπε να πλύνει το στόμα του. Σήμερα μόνο κάτι σαπρόφυτα, ντρέπονται για την μάνα, γενέθλια γη…
Δημήτρης Νατσιός
Δάσκαλος Κιλκίς
5 comments
Τους λόγους των πολιτικών ως συνήθως γράφουν άλλοι. Αυτοί πρέπει μόνον να υποδυθούν καλά τον ρόλο από την θέση του αναγνώστου, όπως ο καλός ηθοποιός απαγγέλλει ποίηση ή παίζει μονόπρακτο.
Την ουσία του προβλήματος εγώ εστιάζω αλλού. Κάτι δεν πάει καλά με το εργαλείο που παράγει και προωθεί ιδεώδη. Ακόμη και εάν συμφωνήσουμε πάντες ότι αυτά πρεπει να είναι τα ιδεώδη και είναι αρκετά από μόνα τους (ως ικανή και αναγκαία συνθήκη), από ιδρύσεως του έθνους κράτους μας -οπότε ανεκυρήχθη και η επίσημη ιδεολογία που θα τα προωθεί- και μέχρι σήμερα, παρατηρούμε μια σχεδόν παταγώδη αποτυχία!
Κανένα από αυτά τα ιδεώδη δεν διακρίνει την ελληνική κοινωνία σε κάποιον έστω ικανοποιητικό βαθμό! Σταθερά και διαχρονικά. Έχουμε μόνον κάποιες στιγμιαίες εξάρσεις, πότε του ενός και πότε του άλλου και ακολούθως ύφεση ή ακόμα και αναίρεση.
Υποκείμενο ο άνθρωπος και η βούληση του για εξύψωση ζωής (υλικής-πνευματικής), με εργαλείο τις ιδεολογίες, για να δημιουργήσει ιδεώδη (αντικείμενα) με τα οποία θα οπλιστεί για την επίτευξη του στόχου.
Ανομολόγητα, αλλά αφού το συζητάμε συνεχώς, έχουμε ελαττωματική παραγωγή ιδεωδών.
Ανομολόγητα επίσης, αποδίδουμε μεγάλο μέρος ευθύνης στον άνθρωπο/κοινωνία (υποκείμενο) για την πενιχρή βούληση και φιλοπονία του. Αν αυτό συμβαίνει, τότε έτσι θα είναι πάντα και δεν υπάρχει θεραπεία όσο και αν πρωτοστατούν κάποιοι.
Ομολογημένα το εργαλείο είναι τέλειο, αλλά φταίνε κάποια άλλα εργαλεία που παρεισφρύουν και κάποιοι δοκιμάζουν και χαλάνε το προϊόν. Αν όμως το εργαλείο ήταν τέλειο και αποτελεσματικό, τα άλλα εργαλεία θα παρέμεναν ακόμα στην συσκευασία τους.
Εδώ εγώ θα αμφισβητήσω ΚΑΙ την ποιότητα και ικανότητα του επίσημου ιδεολογικού μας εργαλείου. Του ισχύοντος Ελληνικού και Χριστιανικού μοντέλλου.
Ελληνικό βεβαίως δεν μπορεί να μην είναι. Το μοντέλλο Ελληνισμού όμως που διαμορφώθηκε είναι βαθειά λοβοτομημένο έως και παραμορφωμένο. Γι αυτό αδυνατεί να παράγει αληθινούς Έλληνες, αδυνατεί και να παράγει αληθή δημοκρατία, ελευθερία, δικαιοσύνη κλπ. Είναι Ελληνισμός φθηνής συσκευασίας. Και αντί να παράγει ιδέες, πρακτικές και αρετές, παράγει μόνον εθνικισμό.
Το Χριστιανικό (υποχρεωτικά στην ορθόδοξη εκδοχή του) δεν απευθύνεται σε όλους τους Έλληνες. Δεν απευθύνεται σε αλλόδοξους, αλλόθρησκους και άθρησκους. Τους περιθωριοποιεί εκ των προτέρων, ουσιαστικά τους εκδιώκει ή τους καλεί σε υποταγή αν όχι προσυλητισμό. Αλλά και εντός του σώματος των ούτως φερομένων (ορθοδόξων χριστιανών) τα αποτελέσματα διάδοσης και εμπέδωσης των ιδεωδών του είναι πενιχρότατα. Ούτε η αγάπη βασιλεύει, ούτε η αλληλοβοήθεια, ούτε η ανιδιοτέλεια, προσφορά και ηθική συμπεριφορά. Ως δε προς την θυσία προς κοινό ιδεώδες ή στόχο ο ιστορικός ελληνισμός έχει αποδειχθεί πολύ πιο αποτελεσματικός. Η χριστιανική θυσία επικεντρώνεται εν τοις πράγμασι στην προσωπική σωτηρία.
Συνεπώς το κύριο, το επίσημο και -παρά τα ισχυριζόμενα- καθολικό μοντέλλο δεν λειτουργεί. Και είναι εύκολη λύση να ψάχνουμε την αιτία πάντα αλλού για τα ελαττωματικά προϊόντα του. Είτε στα υποκείμενα, είτε σε αλλότρια μοντέλλα πρόσκαιρης και περιορισμένης χρήσης. Διότι στρουθοκαμηλίζουμε.
Αυτήν την ώρα κρίσης για την Ελλάδα, που έχουμε την αίσθηση ότι όλα πρέπει να αναθεωρηθούν και να ξεκινήσουμε από την αρχή δεν μπορεί να μένει αδιαμβισβήτο το κύριο ιδεολογικό μας μοντέλλο που είναι υπεύθυνο γι αυτήν την κατάληξη.
Γενικά τα εξαίρετα άρθρα του κ. Νατσιού αποτελούν ανάσα αισιοδοξίας σε αυτή την περίοδο τεχνητής παρακμής που διέρχεται το Εθνος. Στο παρών άρθρο του όμως υπάρχουν καποιες ασάφειες και γενικεύσεις στις οποίες θα ήθελα να αναφερθώ.
1) Δέν είναι όλοι οι Ελληνες που φοίτησαν σε Αμ. Πανεπιστήμια εχθροί του Εθνους. Επίσης δέν είναι όλοι γιοί/κορες επιφανών πολιτών, οι οποίοι/οποίες με την ελευσή τους πίσω στην “πατρίδα” να προσπαθήσουν να μας διαποτίσουν με τις ξένες προς το σώμα του Γένους ιδεολογίες που υιοθέτησαν εκεί. Συγκεκριμένα, γνωρίζω πολλούς που σπούδασαν σε μεταπτυχιάκό επίπεδο και με στερήσεις, αίμα και ιδρώτα πήραν το πτυχίο τους (συνήθως διδ. δίπλωμα) και ακόμα αγαπούν την πατρίδα τους και καίγεται η ψυχή τους όταν βλέπουν Αυτή να κυβερνάται από τους εχθρούς της.
Η πρώτη κατηγορία εχει διασυνδέσεις με την εξουσία και με την επιστροφή τους, τους παρέχονται αμέσως όλες οι ευκαιρίες, ακόμα και να (δια)κυβερνήσουν τη χώρα.
Η δεύτερη κατηγορία αποτελείται από άσημους που άρχισαν από το μηδέν και σπανίως μπορούν να αναριχηθούν στις θέσεις κλειδιά όπου θα μπορούσαν να παράσχουν τις υπηρεσίες τους.
2) Σωστά αναφέρει ο Δάσκαλος ότι η Ελλάς είχε άριστα Πανεπιστήμια πρίν το 1974. Απο τότε και έπειτα ένα από τα βασικά κριτήρια της πρόσληψης καθηγητών ήταν τα “Δημοκρατικα” κριτήρια (δείτε μία προκύρηξη ή συνέντευξη της δεκατίας του 80). Το αποτέλεσμα ήταν να προσληφθούν με αυτόν τον τρόπο ένας τεράστιος αριθμός “διδασκόντων” οι οποίοι δεν είχαν καμμία σχέση με την Επιστήμη, καμμία σχέση με την επιστημονική έρευνα, αλλά χρησιμοποίησαν την θέση τους για να προωθήσουν μία συγκεκριμένη ιδεολογία. Το αποτέλεσμα: ανίδεοι απόφοιτοι, βίαιες συμμορίες να λυμαίνονται τους χώρους των πανεπιστημίων, μηδενική παραγωγή Ερευνας (δεν υπάρχει Ελληνικό παν. σε διεθνείς κατατάξεις
http://www.arwu.org/ ) και μία στρατιά αποφοίτων οι οποίοι έχουν εμβαθύνει πλείστως στην ιδεολογία των “διδασκόντων” τους και οι οποίοι στη συνέχεια γίνονται καθηγητές/δάσκαλοι στα ελληνικά σχολεία. Τα αποτελέσματα είναι προφανή.
Η ελληνική κοινωνία ζεί σε μία πλασματική πραγματικότητα. Νομιζει π.χ. ότι το πολυτεχνείο είναι το καλύτερο Παν. στην Ελλάδα (η του κόσμου!).
Ναί κάποτε ήταν. Σήμερα έχει μηδενική παραγωγή ερευνας (εκτός από κάποια λίγα και ηρωικά μέλη ΔΕΠ (Καθηγητες Παν.)).
Ας ξυπνήσει ο Ελληνικός Λαός και άς ζητήσει να Παν. να χρησομοποιούνται για τον σκοπό που ο Ελληνικός λαοός τα χρηματοδοτεί μέσω των φόρων: Παραγωγή διπλωματούχων επιστημόνων οι οποίοι θα βοηθήσουν στην ανάπτυξη της χώρας και όχι ταραχοποιών κουκουλοφόρων που την υπονομεύουν. Ερευνα που θα χρησιμοποιηθεί για την ανάπτυξη της τεχνολογίας και την δημιουργία μίας δυνατής μεσαίας τάξεως. Για να γίνει αυτό ΟΛΑ τα μέλη ΔΕΠ (Παν. Καθηγητές) πρέπει να αξιολογηθούν από την αρχή και όσοι δεν κάνουν έρευνα ή έστω καποιου στοιχειώδους επιπέδου διδασκαλία, να απόμακρυνθούν από αυτά. Με λίγα λόγια, οι πολιτικοί πρέπει να απόμακρυνθούν από αυτά.
Δυό επισημάνσεις για συμπλήρωση όσων αναφέρει ο κ. Ελευθέριος.
Ασφαλώς και δεν φταίει το Πανεπιστήμιο για την αγωγή των πολιτών. Η βασική αγωγή κατ’αρχάς θεωρείται καθήκον της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, ενώ τα Πανεπιστήμια προσφέρουν εξειδίκευση γνώσεων. Αυτό ισχύει και για τα Πανεπιστήμια του εξωτερικού, οπότε δεν μπορούμε να ισχυρισθούμε ελλειπή “ελληνική” παιδεία και ζήλο στους από αυτά προερχομένους.
Ειδικά όμως για τα Πανεπιστήμια του εξωτερικού και τους ελληνόπαιδες που φοιτούν εκεί, πρέπει να κάνουμε τον εξής διαχωρισμό:
1) Οι γόνοι λαϊκών ή και όσον ευπόρων στρωμάτων, αλλά μη εχόντων διασυνδέσεις με την εξουσία και αντίστοιχες βλέψεις, φοιτούν σε πανεπιστήμια κάθε χώρας που είναι πρόσφορη και σε όποιο ίδρυμα μπορέσουν να εισαχθούν. Επιλέγουν ειδικεύσεις κυρίως τεχνοκρατικού χαρακτήρα (γιατροί, μηχανικοί, κλπ.) στοχεύοντες σε επαγγελαματική αποκατάσταση εντός της πραγματικής οικονομίας.
2) Οι γόνοι της εξουσιαστικής ελίτ, με τις υψηλές διασυνδέσεις και επίσης υψηλές βλέψεις, στέλνονται προς φοίτηση σε πολύ συγκεκριμένα Πανεπιστήμια του εξωτερικού, ιδίως Αμερικής (Harvard, Yale κλπ.), και ακολουθούν άλλου κλάδους εξειδίκευσης όπως Πολιτικές Επιστήμες, Οικονομία κλπ. , δηλαδή κρατικές υποθέσεις. Είναι τα παγκοσμίως γνωστά Πανεπιστήμια παραγωγής υπουργών και πρωθυπουργών για όλον τον κόσμο καθώς και της συνοδεύουσας εξουσιαστικής ελίτ.
Από εκεί προέρχεται το πρόβλημα, όχι γιατί εξ’ ορισμού χάνουν την αγάπη για την πατρίδα, αλλά γιατί μορφώνονται να θεωρούν αγάπη και συμφέρον της πατρίδας τους, αυτά που διδάσκονται εκεί! Τα οποία δεν έχουν προγραμματισθεί για να ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες και στόχους ούτε της Ελλάδας, ούτε της Χιλής, ούτε του Πακιστάν ή ότι άλλο.
Ακόμα λοιπόν και αν κάνουμε άριστα Πανεπιστήμια, θα βγάζουμε απλώς καλούς επιστήμονες και τεχνοκράτες, γιατί όσο η εξουσία θα διατηρεί την δομή της αντλώντας την διαμόρφωσή της από τα συγκεκριμένα ιδρύματα παραγωγής διεθνών πρωθυπουργών και κρατικών managers, θα τελούμε υπό αποικιοκρατικό καθεστώς.
Εὑτυχῶς ὑπάρχει νομοθετικὴ λύσις γιὰ ἕνα ἀπὸ τὰ θέματα ποὺ φαίνεται ὅτι στενοχωρεῖ ἰδιαιτέρως τὸν ἀρθρογράφο : Μπορεῖ νὰ ἀφαιρεθεῖ διὰ νόμου τὸ δικαίωμα τῶν σπουδασάντων γιὰ ὁποιοδήποτε μέρος τῶν σπουδῶν τους σὲ ξένα πανεπιστήμια νὰ ἐκλέγονται σὲ αἱρετὰ ἀξιώματα.
Ἐναλλακτικῶς, μποροῦμε νὰ ἐπαναφέρουμε τόν ἀμεσοδημοκρατικώτατο καὶ Ἑλληνικώτατο θεσμὸ τοῦ ἐξοστρακισμοῦ ὥστε οἱ ἐντόπιοι συμπλεγματικοί νὰ μποροῦν νὰ ἐξορίσουν τοὺς σημερινοὺς πνευματικοὺς κληρονόμους τοῦ Ἀριστείδη ἐπειδὴ πειράζει τὴν φιλαυτία τους νὰ ἀκοῦν ἀπὸ ὅλους νὰ ἀποκαλοῦν τοὺς ἐν λόγῳ πνευματικοὺς κληρονόμους τοῦ Ἀριστείδη δικαίους …
Ἄλλωστε εἴμαστε καὶ ἀρκούντως καλῶς ἐφοδιασμένοι σὲ ἡγέτες μεγάλου βεληνεκοῦς, οἱ ὁποῖοι ἀνδρώθηκαν καὶ πολιτικῶς στὸ Ἑλληνικὰ πανεπιστήμια : Τζουμάκας, Παπουτσῆς, Βουλγαράκης, Μεϊμαράκης …