Ο Ερντογάν, η Τανσού Τσιλέρ και η τουρκική βαρβαρότητα
Του Σάββα Καλεντερίδη
Το άρθρο μας την προηγούμενη Κυριακάτικη Δημοκρατία ήταν αφιερωμένο στον πολυδιαφημισμένο εκδημοκρατισμό της Τουρκίας. Στο άρθρο μας εκείνο καταλήγαμε ως εξής: …είναι πλέον ηλίου φαεινότερον ότι η Τουρκία βαδίζει στο δρόμο ενός εκδημοκρατισμού αλά τούρκα, όπου όταν θίγονται τα συμφέροντα της Τουρκίας, οι μηχανισμοί του κράτους θα συνεχίζουν να σκοτώνουν, να τοποθετούν βόμβες και να πυρπολούν, με τις κυβερνήσεις, τα κόμματα και το λαό να παραμένουν συσπειρωμένοι στη βαρβαρότητα που αναδύεται από το λυσσασμένο τρόπο που υπερασπίζονται μια ανύπαρκτη αδιαίρετη, αδιάσπαστη ενότητα του τουρκικού έθνους και κράτους.
Πριν περάσουν μερικές ημέρες, το τουρκικό κράτος, η τουρκική κυβέρνηση, τα ΜΜΕ και η συντριπτική πλειοψηφία της ελίτ, των διανοουμένων και της τουρκικής κοινής γνώμης, τουλάχιστον σε δυο περιπτώσεις απέδειξαν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα δικά τους «εθνικά» συμφέροντα, είναι διατεθειμένοι να καλύψουν και να καθαγιάσουν και τους πιο απεχθείς δολοφόνους.
Η πρώτη περίπτωση αφορά στον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε η τουρκική κυβέρνηση και ο ίδιος ο πρωθυπουργός Ερντογάν το θάνατο του Ντενκτάς. Όσο και αν ήταν για τους Τούρκους ένας ηγέτης που καθόρισε τη της μοίρα των Τουρκοκυπρίων, ο Ερντογάν γνώριζε την εμπλοκή του ίδιου του Ντενκτάς στις δολοφονίες των Ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων, το 1974, και το κυριότερο -γι’ αυτόν- την ενεργό συμμετοχή του θανόντος στην ένοπλη τρομοκρατική οργάνωση ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ, η οποία σχεδίαζε τη δολοφονία του ιδίου, σύμφωνα με δική του δήλωση.
Παρ’ όλα αυτά, ο Ερντογάν παρέστη στην κηδεία, γιατί προφανώς είναι της ίδιας άποψης με την αλήστου μνήμης Τανσού Τσιλέρ, που παρέστη στην κηδεία του παρακρατικού Τσατλί, δηλώνοντας μάλιστα το αμίμητο: «Όποιος κρατήσει όπλο και έχει ρίξει σφαίρες υπέρ της πατρίδος, όποιος κι αν είναι, αξίζει της τιμής και της υποστήριξής μας». Και για όποιους βιαστούν να μιλήσουν για λάθος συγκρίσεις, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Ντενκτάς και ο Τσατλί ανήκαν στην ίδια παρακρατική οργάνωση και στη γενική ιεραρχία ήταν περίπου ομοιόβαθμοι!
Η δεύτερη περίπτωση είναι κάπως διαφορετική και κατά την άποψή μας πολύ πιο σοβαρή. Την εβδομάδα που πέρασε το 14ο Κακουργιοδικείο Κωνσταντινουπόλεως εξέδωσε άλλη μια απόφαση, αντάξια της ένδοξης -για τα τουρκικά δεδομένα- ιστορίας της Τουρκικής Δικαιοσύνης (sic). Επέβαλλε την ποινή της ισόβιας κάθειρξης στον Γιασίν Χαγιάλ (Yasin Hayal) για σχεδιασμό της δολοφονίας του Αρμένιου δημοσιογράφου Χραντ Ντινκ, ενώ αθώωσε όλους τους συγκατηγορουμένους του, που βρίσκονταν στο εδώλιο του κατηγορουμένου με την κατηγορία της «συμμετοχής σε ένοπλη τρομοκρατική οργάνωση».
Είναι σε όλους γνωστό ότι η δολοφονία του Χραντ Ντινκ σχεδιάστηκε με κάθε λεπτομέρεια από τη ΜΙΤ και από τους επίσημους μηχανισμούς του τουρκικού ΓΕΕΘΑ, οι οποίοι μηχανισμοί χρηματοδότησαν ολόκληρη την ομάδα που χρησιμοποιήθηκε για τη δολοφονία του Αρμένιου δημοσιογράφου, τον Ιανουάριο του 2007, στην Κωνσταντινούπολη.
Οι ίδιοι μηχανισμοί εμπλέκονται στη δολοφονία του Αντρέα Σαντόρο, ιερέα της καθολικής εκκλησίας Santa Maria της Τραπεζούντας, το Φεβρουάριο του 2006, όπως και των Χριστιανών της Μαλάτειας, τον Απρίλιο του 2007. Οι ίδιοι μηχανισμοί κρύβονται πίσω από τις απειλές εναντίον του δημοσιογράφου Ορχάν Παμούκ και εναντίον του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου.
Και για τις τρεις προαναφερθείσες περιπτώσεις, για την τέλεση των οποίων χρησιμοποιήθηκαν νεαροί εθνικιστές και ισλαμιστές, υπάρχουν ατράνταχτα στοιχεία για την εμπλοκή όχι μιας, αλλά πολλών υπηρεσιών του τουρκικού κράτους. Σε καμία περίπτωση τα αρμόδια δικαστήρια (sic) δεν έλαβαν υπ’ όψιν τους τα στοιχεία, και φυσικά, σε καμία περίπτωση ο νόμος δεν άγγιξε τα στελέχη του τουρκικού κράτους που εμπλέκονται στις δολοφονίες.
Για τις δυο περιπτώσεις, αυτήν του Σαντόρο και των Χριστιανών της Μαλάτειας, υπήρχε μια δικαιολογία. Όταν έγιναν οι σχετικές δίκες, ο Ερντογάν δεν ήταν τόσο δυνατός, αφού οι ίδιοι μηχανισμοί απειλούσαν τον ίδιο και το κόμμα του. Έτσι, δεν μπόρεσε να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες που θα απομόνωναν τις δυνάμεις του κράτους που εμπλέκονταν στις δολοφονίες, οι οποίες καθόριζαν με την επιρροή τους και το αποτέλεσμα της κάθε δίκης.
Όμως, τα βλέμματα όσων παρακολουθούν πραγματικά με αγωνία την πορεία εκδημοκρατισμού της Τουρκίας, είχαν στραφεί στη δίκη του Χραντ Ντινκ, για την οποία, σημειωτέον είχε αντιδράσει μεγάλο τμήμα των προοδευτικών δυνάμεων της Κωνσταντινούπολης. Και οι προσδοκίες στην περίπτωση αυτή ήταν υψηλές, κυρίως για δυο λόγους. Ο πρώτος ήταν το γεγονός ότι υπήρχε πληθώρα στοιχείων για την εμπλοκή της ΜΙΤ Κωνσταντινούπολης, της Στρατοχωροφυλακής Τραπεζούντος και της Ασφάλειας Τραπεζούντος και Κωνσταντινούπολης στην υπόθεση της δολοφονίας του Ντινκ.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η εμπλοκή της ΜΙΤ έγινε στο γραφείο και παρόντος του αντινομάρχη Κωνσταντινούπολης (σε κάθε νομαρχία της Τουρκίας υπάρχει αντινομάρχης αρμόδιος για θέματα ασφάλειας, πληροφοριών και κρατικών εγκλημάτων). Ο αντινομάρχης Εργκιούν Γκιουνγκιόρ (Ergun Güngör), κάλεσε τον Ντινκ στο γραφείο του και παρουσία δυο στελεχών της ΜΙΤ, και σύμφωνα με σημείωμα που έγραψε ο ίδιος ο Ντιν πριν δολοφονηθεί, του είπε: «Κύριε Χραντ, εσείς είστε ένας έμπειρος δημοσιογράφος. Δεν νομίζετε ότι πρέπει να γράφετε πιο προσεκτικά; Αφήστε που δεν υπάρχει κανένας λόγος να γράφετε τέτοια πράγματα. Κοιτάξτε πόσο άνω κάτω είναι η κοινωνία. Όχι, εμείς ξέρουμε ποιος είστε, όμως που να ξέρει ένας του δρόμου. Μπορεί να θεωρήσει ότι γράφετε τέτοια άρθρα με κάποιον άλλο σκοπό. Βλέπετε αυτό το χαρτί. Είναι καταγγελία του Αρμενικού Πατριαρχείου, για απειλές που εκτοξεύονται εναντίον του από κάποιους ανόητους τρομοκράτες. Εμείς τους βρήκαμε και τους παραδώσαμε στη δικαιοσύνη. Αύριο θα μπορέσουμε να βρούμε εκείνους που θα απειλήσουν κι εσάς;»
Ο υπάλληλος της ΜΙΤ με τη σειρά του είπε στον Ντινκ: «Εμείς, όσο κι αν δεν συμφωνούμε με κάποια από τα γραπτά σας, γνωρίζουμε ότι οι προθέσεις σας δεν είναι κακές. Όμως όλοι μπορεί να μην το αντιληφθούν αυτό και θα αναγκαστείτε να υποστείτε τις αντιδράσεις τους».
Τελικά, μετά από μικρό χρονικό διάστημα, ο Χραντ Ντινκ έπεφτε νεκρός από σφαίρες ενός ανήλικου παιδιού του δρόμου, το χέρι του οποίου όπλισε το τουρκικό κράτος.
Ο δεύτερος λόγος που τροφοδοτούσε τις προσδοκίες των πραγματικών προοδευτικών δυνάμεων της Τουρκίας, ήταν το γεγονός ότι ο Ερντογάν εξουδετέρωσε την τρομοκρατική οργάνωση ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ και έθεσε υπό τον έλεγχό του τους εγκληματικούς μηχανισμούς του τουρκικού κράτους. Άρα, όλοι περίμεναν ότι το δικαστήριο θα καταδικάσει τους κατηγορουμένους, γεγονός που ίσως άνοιγε το δρόμο για την αποκάλυψη των πραγματικών ηθικών αυτουργών και την προσαγωγή τους σε δίκη.
Όμως, για άλλη μια φορά αποδείχτηκε ότι και το τουρκικό κράτος του Ερντογάν συνεχίζει να διατηρεί τα ίδια χαρακτηριστικά με αυτό της Τσιλέρ, αφού όποιος ρίξει σφαίρα υπέρ του κράτους, ειδικά αν η σφαίρα αυτή κατευθύνεται προς έναν «άπιστο Χριστιανό», όχι μόνο δεν οδηγείται στη φυλακή, αλλά λαμβάνει επάξια τη θέση του στο …πάνθεο των Τούρκων δολοφόνων για το καλό της πατρίδας!
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, Παρασκευή 20 Ιανουαρίου
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/01/h-2.html