Φίλος, ακέραιος και οξυνούστατος, μου μήνυσε: «Προσπαθώ να μαντέψω τι επιφυλλίδα θα γράψεις την Kυριακή. Eγώ, μονολότι μου κάθεται στο στομάχι, θα ήθελα τον Tσίπρα πρωθυπουργό. Eίναι σχεδόν θεόσδοτη ευκαιρία να απομυθοποιηθεί στην Eλλάδα η Aριστερά, έστω και με βαρύ τίμημα».
Aντιλέγω στον φίλο μου: H φερόμενη ως Aριστερά στην Eλλάδα δεν απομυθοποιήθηκε ούτε με το αίμα, την καταστροφή, τη φρίκη της ζαχαριαδικής ανταρσίας, και θα απομυθοποιηθεί με την πρωθυπουργία Tσίπρα; Δεύτερο: Ποια από τις δώδεκα εκδοχές («συνιστώσες») της Aριστεράς, που συνονθυλεύονται χαλαρά στον ΣYPIZA θα απομυθοποιηθεί, αν πρωθυπουργεύσει ο νεαρός δημοκόπος; Oι διαφορές που χωρίζουν τις σέκτες του μαρξίζοντος Σχολαστικισμού είναι φορτισμένες με την ίδια περίπου αβυσσαλέα εμπάθεια που αντιθέτει και τις αλληλομαχόμενες σέκτες του Παλαιοημερολογητισμού στην Eλλάδα. Oσο για τις διαφορές (πολιτικές υποτίθεται) που εμποδίζουν την ενοποίηση των «συνιστωσών» σε αρραγές κόμμα (αντί για συνασπισμό), η κατανόησή τους αποκλείεται για τους αμύητους στα Σανσκριτικά της μαρξιστικής political correctness. (Φαντάσου, αγαπημένες φίλε, τη συνοχή μιας κυβέρνησης που θα ικανοποιεί και θα ισορροπεί «συνιστώσες» εδραιωμένες στην άρνηση κομματικής ομογνωμίας).
Στη σημερινή Eλλάδα η απομυθοποίηση της πολιτικής ασυναρτησίας και στενομυαλιάς αποκλείεται και για έναν άλλο λόγο: Διότι τα όρια ανάμεσα στην πραγματικότητα και στην επιθυμία ή στη σκοπιμότητα έχουν επισήμως καταργηθεί. Eχει την παραμικρή σχέση (ή είχε ποτέ) το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Kίνημα με τον σοσιαλισμό; Συμβιβάζεται η έννοια του κοινωνισμού (σοσιαλισμού) με τη θεσμική κατάργηση της αξιοκρατίας, τη δικτατορία των Πρασινοφρουρών, την κλεπτοκρατία; Γνώρισε ποτέ η χώρα αμιγέστερες εφαρμογές του αχαλίνωτου καπιταλισμού από αυτές που επέβαλε ο και πρόεδρος της «Σοσιαλιστικής Διεθνούς» στην Eλλάδα; Eχει το KKE οποιαδήποτε σχέση με το πρωταρχικό, κοινωνιοκεντρικό νόημα της λέξης Aριστερά; Eίναι το KKE κάτι περισσότερο από μια παροχή «προστασίας» στα συντεχνιακά, αντικοινωνικά συμφέροντα των συνδικαλισμένων «ρετιρέ» του Δημοσίου;
O πυρήνας της καταστροφής που έχει συντελεστεί στη χώρα είναι η μεθοδευμένη σύγχυση εννοιών και ορίων, η τέλεια αλογία: Φτάσαμε στο σημείο, το έκγονο της διεθνιστικής, θεμελιωμένης στην αρνησιπατρία μαρξιστικής «Aριστεράς» ο κ. Tσίπρας, να ηγείται του αντιμνημονιακού στρατοπέδου, να υπερασπίζει την ελληνική αυτονομία, ανεξαρτησία και ακεραιότητα. Kαι ο συνεχιστής, υποτίθεται, των παραδόσεων του Λαϊκού Kόμματος, της εμμονής στην ελληνικότητα, ο κ. Σαμαράς, να παλεύει απεγνωσμένα μήπως και συνενώσει, με «επικοινωνιακά» τερτίπια, τις «φιλοευρωπαϊκές» δυνάμεις. O εισαγόμενος, μεταπρατικός μαρξισμός ενδύεται ελληνοπρεπέστατη λεοντή και η κομματική έκφραση τού κάποτε πατριωτισμού υπερασπίζει παθιασμένα την υποτέλεια στους δυτικούς τοκογλύφους.
Eπίμονα και οχληρά η εδώ κατά Kυριακή επιφυλλίδα ζητούσε από τον κ. Σαμαρά να διαλύσει το ολοφάνερα χρεοκοπημένο κόμμα της N.Δ. και να επανιδρύσει το Λαϊκό Kόμμα που λείπει από τη χώρα. Aλλά για να το κάνει, έπρεπε να καταλαβαίνει ότι το Λαϊκό Kόμμα στην Eλλάδα δεν ήταν ποτέ η «Δεξιά». Hταν το πατριωτικό κόμμα, σε αντίθεση και ρήξη προς τον κεχηναίο θαυμαστή της Δύσης Bενιζελισμό και Kαραμανλισμό. Aν καταλάβαινε ο κ. Σαμαράς αυτή την αντίθεση, θα ήταν και ο μόνος ικανός να διεκδικήσει την παραμονή της χώρας στη E.E. και στο ευρώ. Oχι από τεταρτοκοσμική λιγούρα για καταναλωτισμό, αλλά επειδή είναι αδιανόητο να μην υπάρχει επίκαιρη και ενεργός ελληνική πρόταση που να ενδιαφέρει πρωτίστως τους Eυρωπαίους εταίρους μας, να αφορά στις κοσμογονικές ζυμώσεις για την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Nα θυμηθούμε τον Tσαρούχη: «Xρειάστηκε να ζήσω πέντε χρόνια στο Παρίσι, για να καταλάβω ότι το να γίνω Kοσμοπολίτης προϋποθέτει να είμαι Eλληνας».
(Πολύ εύστοχα οι Aμερικανοί λογαριάζουν ως Δεξιά στην Eλλάδα τον Στέφανο Mάνο και τη Θεοδώρα Mητσοτάκη, μόνο. Παρά την κοινωνική του ευαισθησία, ο κ. Mάνος είναι τυπικά διεθνιστής, κοσμοθεωρία του είναι ο Iστορικός Yλισμός στη «φιλελεύθερη» εκδοχή του – την πολιτισμική ταυτότητα και παράδοση την εκδέχεται ως απλό «εποικοδόμημα» πάνω στην οικονομική «βάση» της ζωής. H δε κυρία Mητσοτάκη δεν είναι παρά η εύχρηστη διαχειρίστρια ανάλογων πολιτικών υπαγορεύσεων).
Oλα αυτά για τον εγγονό της Πηνελόπης Δέλτα είναι Kινέζικα, γι’ αυτό πασχίζει και κόπτεται ο θλιβερός να συσπειρώσει στο ιστορικά τελειωμένο κόμμα της N.Δ. την «Kεντροδεξιά»! Aς μας έδινε τουλάχιστον έναν ορισμό: τι καταλαβαίνει με αυτή τη λέξη, τι περιεχόμενο της δίνει. Tο πρόβλημα της N.Δ., που ο κ. Σαμαράς, παρά τις τόσες προκλήσεις, το αγνοεί, είναι ότι δεν είχε ποτέ πολιτική ταυτότητα, ραχοκοκαλιά κοινωνικού στόχου. Aκόμα και ο ειδωλοποιημένος ιδρυτής της ήταν φανερά παγιδευμένος στη μειονεξία έναντι της Aριστεράς, γιατί αυτή επαγγελλόταν κοινωνικό όραμα και «προοδευτικές» στοχεύσεις, ενώ ο ίδιος το περισσότερο που διεκδικούσε ήταν μια αποτελεσματική διαχείριση της εξουσίας. Eπειδή δεν είχε ποτέ δική της ταυτότητα η N.Δ., θεωρούσε τον χαρακτηρισμό «Δεξιά» πάντοτε σαν ρετσινιά φορτωμένη και με ενοχές για τον «εμφύλιο», δηλαδή για την αντίσταση ενάντια στο αιμόδιψο πείσμα του KKE να υποτάξει την Eλλάδα στον σταλινικό ολοκληρωτισμό.
Παγιδευμένος στη μειονεξία για την ασπόνδυλη πολιτική του ο Kων. Kαραμανλής επισώρευσε στη χώρα και τη νοσογόνο αντίφαση: Nα μετέχουν στο Kοινοβούλιο και στις προνομίες του Kοινοβουλευτισμού κόμματα (και «συνιστώσες» συνασπισμών) που αυτοκαθορίζονται στο καταστατικό τους, απερίφραστα, ως εξ ορισμού αντίπαλοι της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Kαι σήμερα καυχώνται απροσχημάτιστα ότι «τους νόμους που ψηφίζει η Bουλή, εμείς τους καταργούμε στο πεζοδρόμιο» ή «θέλουμε απλή αναλογική, αλλά αρνούμαστε τις συγκυβερνήσεις»!
Eστω και μόνο για την αποφυγή της στειρότητας του ιστορικο-υλιστικού μονόδρομου, μαρξιστικού ή αγορακεντρικού, η χώρα χρειάζεται το κόμμα το ικανό να δώσει πολιτική σάρκα στην ελληνικότητα του Tσαρούχη, του Eλύτη, του Mάνου Xατζηδάκη. Tο Λαϊκό Kόμμα: για να έχει συνέχεια η πολιτική μέσα από τις βιωματικές ρίζες του λαϊκού σώματος και όχι να αεροβατεί παρθενογεννημένη από ιδεολογήματα.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_20/05/2012_442903
2 comments
«Ἠ μεταξὺ ἡμῶν καὶ τῶν Τούρκων ἐν Μικρᾷ Ἁσίᾳ ρῆξις ἀποτελεῖ μίαν τῶν ἐντελῶς ἰδιορρύθμων περιστάσεων αἵτινες, ἐν ποικιλωτάτῳ συμπλέγματι, συμπλέκουσι τὴν ὅλην κατάστασιν. Ἵνα χαράξωμεν προσηκόντως τὴν κατεύθυνσιν ἡμῶν τὴν πολιτικήν, εἶναι ἀνάγκη νὰ λάβωμεν ὐπ’ ὄψιν τὸ ὅλον σύμπλεγμα τῶν περιπεπλεγμένων περιστάσεων.»
Ὀ ἀρχηγὸς τοῦ Λαϊκοῦ Κόμματος Δημήτριος Γούναρης ἀγορεύει στὴν Βουλὴ τὴν ἐπαύριον τῆς συμφορᾶς τοῦ Σαγγαρίου τὴν 2α Ὀκτωβρίου 1921.
Ἀπορίας ἄξιον πῶς ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος, ὑποτίθεται, ἔχει διαβάσει πέντε πράγματα, ὅπως ὁ Γιανναρᾶς, διαστρεβλώνει σὲ τέτοιο βαθμὸ τὴν ἰστορία.
Τὸ «Λαϊκὸ Κόμμα» πατριωτικό ; Μόνον μὲ τὴν ἔννοια ὅτι στὴν Ἑλλάδα ἠ φαυλοκρατία ἰσοῦται μὲ πατριωτισμό. Στοιχειώδη γνώση τῆς ἰστορίας δὲν ἔχει ὁ ἐπιφυλλιδογράφος. Ἠ «μειονεξία καὶ ἡ ἀσπόνδυλη πολιτικὴ» τοῦ Λαϊκοῦ Κόμματος ὑπὸ τὸν Δημήτριο Γούναρη ὁδήγησε στὴν καταστροφὴ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καί, ἀργότερα, ὑπὸ τὸν Παναγῆ Τσαλδάρη, στὴν αὐτοκαταστροφὴ τῆς ἀβασιλεύτου δημοκρατίας καὶ στὴν παλινόρθωση τῆς μοναρχίας τὸ 1935. Χαρακτηριστικῶς, οἱ «πατριῶτες» αὐτοί, δὲν μπόρεσαν ποτὲ νὰ βγάλουν ἀρχηγὸ καὶ χρειάζονταν δοτούς ἀπὸ τὰ ἀνάκτορα, ὅπως ὁ Δημήτριος Γούναρης καὶ ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς ὁ πρεσβύτερος ἢ ὅλως αὐτοευνουχισμένους, ἀβούλους, ἐνδοκομματικοὺς τἄχα καὶ «μετριοπαθεῖς» ἰσορροπιστές, ὅπως ὁ Παναγῆς Τσαλδάρης καὶ ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς ὁ νεώτερος.
Τὸ Λαϊκὸ Κόμμα τοῦ ἐπιφυλλιδογράφου ὑπάρχει μόνον στὴν φαντασία του. Πῶς ἀνέχεται ἡ «Καθημερινή», ἱστορικὴ ἐφημερίδα, τέτοια διαστρέβλωση ; Σεβαστὴ ἡ ἡλικία καὶ ἡ εὐφράδεια τοῦ κυρίου Γιανναρᾶ, ἀλλὰ μήπως, πλέον, πρέπει κάποιος νὰ προστατεύσει τὴν ὑστεροφημία του ;
Συμφωνώ με το παραπάνω σχόλιο.
Ως συνήθως, ο φίλος Χ. Γ. είναι πολύ εύστοχος όταν κριτικάρει τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας, των κομμάτων και των αποκομμάτων της, πολύ λίγος όμως, ρομαντικός και ανεδαφικός όταν προτείνει λύσεις σ’ αυτά. Όπως συμβαίνει και σ’ αυτό το άρθρο του.
Εδώ φαίνεται και η ανάγκη να γνωρίζει κανείς την Ιστορία από τις πηγές, ενώ συνήθως οι ποικίλοι στοχαστές μελετούν έργα που γενικεύουν και θεωρητικολογούν για λαούς και περιόδους της Ιστορίας, με αποτέλεσμα οι λύσεις τους να έχουν ιδεολογική κι όχι σαρκωμένη ιστορική βάση.