Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων
Ένας μεγάλος αγωνιστής και συγγραφέας, ο ελληνορθόδοξος Μακρυγιάννης, έχει εύστοχα παρατηρήσει για τους κινδύνους που απειλούν τον Ελληνισμό: «Πολλά θεριά προσπαθούν να μας φάνε. Δαγκώνει το ένα από εδώ, το άλλο από εκεί, μα η μαγιά πάντα μένει»! Και έτσι είναι. Άλλοτε από τη Δύση, άλλοτε από την Ανατολή, άλλοτε από τον Βορρά και άλλοτε από τον Νότο πολλοί και διάφοροι επιβουλεύθηκαν αυτόν τον ευλογημένο τόπο και τον λαό που κατοικεί επί χιλιάδες χρόνια με ελληνική συνείδηση. Αλώσεις στρατιωτικές, πολιτιστικές, οικονομικές, θρησκευτικές και άλλες επιχειρήθηκαν πολλάκις. Μερικές επέτυχαν επιφανειακά, άλλες αποκρούσθηκαν. Η μαγιά πάντα έμεινε και μένει. Γι’ αυτό και όσες αλώσεις πέτυχαν μόνο εξωτερικά μάς αλλοίωσαν. Την ψυχή του Έλληνα δεν την κατέκτησε κανείς. Ούτε Τούρκος, ούτε Φράγκος, ούτε Σαρακηνός, ούτε Σλάβος. Παραμένει ανυπότακτη, Ορθόδοξη Χριστιανική και ικανή να αναγεννάται μέσα από τα συντρίμμια.
Γι’ αυτό μερικοί από αυτούς που μας επιβουλεύονται επιχείρησαν να κάνουν πιο ύπουλες τις αλώσεις τους. Να βάλουν χρυσό περιτύλιγμα, να χρησιμοποιήσουν ελληνόφωνους για την άλωση από μέσα, να χρυσώσουν το χάπι με οράματα κίβδηλα και ψεύτικους παραδείσους, με φρούδες υποσχέσεις και με δήθεν προοδευτικό και νεωτεριστικό μανδύα.
Με πρόσχημα τη νεωτερικότητα Παπικοί ιεραπόστολοι προσπάθησαν να διαβρώσουν το γλωσσικό και θρησκευτικό φρόνημα των υποδούλων Ελλήνων μεταγλωττίζοντας την Καινή Διαθήκη και χρησιμοποιώντας τη μονοτονική γραφή. (Βλέπε το βιβλίο του Φίλιππα Αργυριάδη, «Η γραπτή μας γλώσσα και οι δολιοφθορείς της»). Παρά την Τουρκοκρατία και τη αγραμματοσύνη τους οι Ρωμηοί δεν υπέκυψαν. Κράτησαν την Ορθή Πίστη και την παραδοσιακή γλώσσα. Με το πρόσχημα της «προοδευτικότητας» κάποιοι άλλοι επιχείρησαν στον Μεσοπόλεμο ( 1918-1940) να επιβάλουν την λατινική γραφή και να υπονομεύσουν τη γλωσσική μας συνέχεια. Αριστεροί και σοσιαλίζοντες διανοούμενοι με επικεφαλής τον Δημήτρη Γληνό πρότειναν τη χρήση του λατινικού αλφαβήτου αντί του ελληνικού. Και πάλι απέτυχαν. Στην περίοδο 1924-1949 στο όνομα της ψευδοπροοδευτικότητας επιχειρήθηκε η απόσχιση της Μακεδονίας και της Θράκης από τον εθνικό κορμό και η νομιμοποίηση του τεχνητού «Μακεδονικού Έθνους». Έλληνες οπαδοί του προλεταριάτου και της .. αταξικής κοινωνίας παρέσυραν σε απαράδεκτες θέσεις απλοϊκούς ανθρώπους, οι οποίοι πίστεψαν ότι έτσι θα έλθει η κοινωνική δικαιοσύνη και η άρση των ανισοτήτων. Μας αιματοκύλισαν, αλλά τελικά οι νοικοκυραίοι κράτησαν με κόπο και θυσίες τη μαγιά του Μακρυγιάννη.
Πριν από λίγα μόλις χρόνια τα Ιδρύματα των διεθνών Χρηματιστών, οι απάτριδες κερδοσκόποι και οι υπηρέτες της Νέας Τάξης πραγμάτων και της Νέας Εποχής του θρησκευτικού συγκρητισμού χρησιμοποίησαν πάλι το δήθεν προοδευτικό προσωπείο για να αλλοιώσουν την Ιστορία μας και να σβήσουν από τη μνήμη των νεωτέρων τους ήρωες και τους μάρτυρες. Σχολικά βιβλία υπετάγησαν στα κελεύσματα της ελληνοτουρκικής φιλίας, τετράτομα έργα εμφανίσθηκαν για να διαστρεβλώσουν τη Βαλκανική Ιστορία, ντοκυμαντέρ προβλήθηκαν για να παρουσιάσουν ως ανύπαρκτη τη διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού. Οι δήθεν ειρηνιστές πάλι απέτυχαν. Η μαγιά κρατά ψηλά τη σημαία.
Σήμερα, εν όψει των εκλογών της 17 ης Ιουνίου, η Νεοταξική Αριστερά ετοιμάζεται να ξεθεμελιώσει κάθε τι Ελληνικό και Ορθόδοξο από την πνευματική και στρατιωτική μας Άμυνα. Αν επικρατήσουν οι συνιστώσες της αλαζονικής Αριστεράς θα κτυπηθεί βάναυσα κάθε στοιχείο που διασφάλισε μέχρι τώρα τη στρατιωτική, την οικονομική και την πνευματική μας άμυνα. Και η Ιστορία αποδεικνύει ότι η πνευματική άμυνα είναι η σπουδαιότερη για τον Ελληνισμό. Χωρίς ελληνορθόδοξη παιδεία και χωρίς πίστη στους Αγίους και τους ήρωες θα υποστούμε εύκολα νέες Αλώσεις.
Κ.Χ. 22.5.2012
8 comments
Ἐρυνητέα ἡ συμβολὴ ἄρθρων ὅπως τὸ ἀνωτέρω στὴν ἄνοδο τοῦ νεοταξικοῦ ἀριστερισμοῦ. Παχειές κουβέντες καὶ λογικὴ ἀνακολουθία. Δὲν ἔχουν ἄλλη δουλειὰ οἱ κάθε λογῆς «σκοτεινὲς δυνάμεις» αὐτοῦ τοῦ κόσμου ἀπὸ τὸ νὰ ἐπιβουλεύονται τὴν γαλανή μας Ἐλλάδα ;
Μᾶλλον τὰ πάθη μας, ἰδίως ὁ φθόνος, τὶς προσκαλεῖ αὐτὲς τὶς σκοτεινὲς δυνάμεις, ὅταν μὲ τὰ ἐγχώρια μέσα μόνον, βλέπουμε ὅτι ὑστεροῦμε ἔναντι ἐκείνων τῶν συμπολιτῶν μας τοὺς ὁποίους θεωροῦμε (συνηθέστατα ἀβασίμως) καλυτέρους μας. Ἔτσι, ἡ ὀκνηρία καὶ ἡ συνακόλουθη μειονεξία περνοῦν καὶ γιὰ πατριωτισμός. Ἰδοὺ ἡ διάγνωσις ἀπὸ τὸν Κωνσταντῖνο Καραμανλῆ τὸν πρεσβύτερο τὸ 1945 : «Κανένας μας δὲν συγχωρεῖ στὸν ἑαυτό του τὸ νὰ γίνῃ ἀφορμὴ νὰ προαχθῇ κάποιος ἄλλος.» Ἦταν ὁ γράψας τότε στὴν ἡλικία ποὺ εἶναι σήμερα ὁ Τσίπρας.
Μετα απο το βαπτισμα ο ανθρωπος ελευθερωνεται απο τον διαβολο ο οποιος μπορει να τον πολεμησει μονο απο εξω (ετσι ο Κυριος διαφυλασσει το αυτεξουσιο). Για να αμαρτησει πρεπει να συνεναισει.
Ετσι συλλογικα γινεται και ιστορικα με την Ελλαδα. Καταπολεμηται και συνενει. Οταν αναδειξουμε φιλελληνες και ορθοδοξους ηγετες τοτε θα σπασει αυτος ο κυκλος.
Άς μου επιτρέψει ο αξιόλογος αρθρογράφος να επισημάνω ότι οι παρατηρήσεις του είναι υπέρ το δέον απλουστευτικές και εξαιρετικά κοντόφθαλμες. Η διαπίστωση ότι “η μαγιά κρατά ψηλά τη σημαία” μπορεί να εκληφθεί ως πρόσχημα επανάπαυσης, ενώ η άλλη πλευρά όχι μόνο δεν έχει παραιτηθεί του σκοπού της, αλλά αντιθέτως ενισχύεται συνεχώς. Η σημαία μπορεί αν στέκει ψηλά, αλλά το βάθρο της τρέμει. Εξάλλου, το συμπέρασμα ότι δήθεν το αντίπαλο δέος ετοιμάζεται να δώσει τον υπέρ πάντων αγώνα στις επικείμενες εκλογές της 17ης Ιουνίου θυμίζει τον ορειβάτη, που παραπονείται για τη χιονόπτωση και δεν αντιλαμβάνεται τη χιονοστιβάδα. Βέβαια, για να μην αδικείται αβάσιμα ο αρθρογράφος, σύσσωμη η παράταξή του έχει υιοθετήσει την συγκεκριμένη εντελώς εσφαλμένη “μικροαστική” θεώρηση, ότι δηλαδή εάν επικρατήσει στις εκλογές και καταφέρει με κάποιο τρόπο να σχηματίσει κυβέρνηση, ο κίνδυνος απομακρύνθηκε. Η Αριστερά, σε όλες τις εκφάνσεις της, δεν διακατέχεται από το “σύμπλεγμα” των εκλογών ως μοναδικού τρόπου κατάληψης της εξουσίας. Εάν επεδείκνυε ιδιαίτερη “δραστηριότητα” στο παρελθόν στο μέτωπο των δρόμων, μπορεί κανείς να φανταστεί την ένταση και έκταση της δράσεως τώρα, με πολλαπλάσιο ποσοστό εκλογικής επιρροής. Υπάρχει τεράστια μάζα ανθρώπων, που δεν έχει τίποτα να χάσει, έτοιμη για εξέγερση και ανατροπή του υπάρχοντος σάπιου συστήματος, με κάθε κόστος και με κάθε τρόπο. Εν ολίγοις, κε Χολέβα, άς μην αφιερώνεται τόσος χρόνος στον επιτιθέμενο αντίπαλο, αλλά στην οργάνωση της άμυνας. Δεν υπάρχει πλέον πολυτέλεια, ούτε χρόνος για κατ’ όνομα “κυβερνήσεις” αφ’ υψηλού διαχειριστών, όπως οι προηγούμενες. Ίσως είναι η τελευταία ευκαιρία να λειτουργήσει επιτέλους σε αυτόν τον τόπο σύγχρονο κράτος. Εάν ο κος Σαμαράς δεν είναι διατεθειμένος να το δημιουργήσει, είναι προτιμότερο να μην αναλάβει. Διότι, δυστυχώς, τα χειρότερα έπονται των εκλογών.
«Υπάρχει τεράστια μάζα ανθρώπων, που δεν έχει τίποτα να χάσει, έτοιμη για εξέγερση και ανατροπή του υπάρχοντος σάπιου συστήματος, με κάθε κόστος και με κάθε τρόπο.»
Τὰ 4,5 ἐκατομμύρια τῶν συνταξιούχων καὶ ἐπιδοματούχων δὲν ἔχουν τίποτε νὰ χάσουν ; Οἱ ἑκατοντάδες χιλιάδες τῶν σιτιζομένων ἀπὸ τὸ εὐρύτερο δημόσιο δὲν ἔχουν τίποτε νὰ χάσουν ; Τὰ περισσότερα ἀπὸ 10 ἑκατομμύρια πολιτῶν ποὺ ἔχουν ἀκίνητη περιουσία δὲν ἔχουν τίποτε νὰ χάσουν ; Ἐμ τότε, θὰ ἔχουν πολύ γερὸ κομπόδεμα !
Ὑπάρχει κανεὶς λόγος νὰ υἱοθετοῦν τὴν κομμουνιστικὴ ὁρολογία καὶ μυθολογία γιὰ τὶς τεράστιες δῆθεν ὀργισμένες μᾶζες καὶ ὅσοι δὲν εἶναι κομμουνιστές ; Οἱ μᾶζες αὐτὲς στὴν Ἑλλάδα ἐξαντλοῦν τὴν ὀργή τους στὸν καναπέ. Καί ὅσο περισσότερο κάθονται, τόσο περισσότερο κλαίγονται. Ξάπλα-Κλάψα εἶναι τὸ δίπολο τῆς δημοσίας ἐκφράσεώς τους.
κε Γεώργιε, δεν υιοθετώ αριστερή προπαγάνδα, περιγράφω την δεινή πραγματικότητα. Δυστυχώς, από τα σύνολα που αναφέρετε, αρκετοί ήδη έχουν χάσει μέρος (ή και το σύνολο) των συντάξεων και των επιδομάτων, άλλοι έχουν ήδη απωλέσει (ή κινδυνεύουν άμεσα) την πρόσβαση στο κρατικό σιτηρέσιο και άλλοι έχουν αποστερηθεί τα ακίνητά τους. Αλλά και όσοι δεν τα έχουν ήδη χάσει, έχουν προ πολλού στερηθεί το ψυχολογικό υπόβαθρο, που τους εξασφάλιζε την επίπλαστη “ευημερία”, δηλαδή την πεποίθηση της αδιατάρακτης συνέχειας όλων των ανωτέρω εσαεί. Το μάννα εξ ουρανού δεν πέφτει πλέον και υπάρχει διάχυτη ανασφάλεια διότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Η αναγκαστική διακοπή του δανεικού ονειρού προοιωνίζει τον εφιάλτη της εξέγερσης. Όσο για την έκφραση των μαζών, η πυρκαγιά δεν ανάβει μεμιάς σε όλο το δάσος. Από μία σπίθα ξεκινάει και εξαπλώνεται, θυμηθείτε τον Δεκέμβριο του 2008. Επίδοξοι εμπρηστές και θεωρητικοί – εκμεταλλευτές του χάους αφθονούν στον τόπο μας. Δημιουργούσαν δε ασύμμετρες απειλές ακόμη και όταν ελάμβαναν μονοψήφια ποσοστά, φανταστείτε τώρα. Και αυτό πρέπει να το λάβουν πολύ σοβαρά υπόψιν τους όσοι αναλάβουν τις τύχες της χώρας μετά τις εκλογές. Εάν δεν κυβερνήσουν με φρόνηση, κινδυνεύουν να παρασυρθούν.
Τὸ δεδομένο καὶ τὸ κεκτημένο εἶναι πάντοτε μόνον ἐκεῖνο ποὺ μπορεῖ νὰ κάνει ὁ ἄνθρωπος ὥστε νὰ γίνει χρήσιμος στοὺς συνανθρώπους του. Χρήσιμος δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι αὐτὸς ποὺ προσδοκᾶ νὰ βρεῖ τὰ πρὸς τὸ ζῆν μὲ μόνιμες μεταβιβάσεις πόρων ἀπὸ ἄλλους, ἐντοπίους ἢ ξένους. Ἐὰν δὲν θέλουμε νὰ τὸ κατανοήσουμε αὐτό, τὸ μόνον ποὺ μποροῦμε νὰ περιμένουμε εἶναι περαιτέρω ὑποβάθμιση τοῦ βιοτικοῦ μας ἐπιπέδου. Εἴτε ὁμαλῶς εἴτε, σὲ περίπτωση ἐξεγέρσεως, ἀνωμάλως. Συνεπῶς, ἡ πλειοψηφία δὲν ὑπάρχει περίπτωση νὰ ὠφεληθεῖ ἀπὸ μία ἐξέγερση καὶ δὲν φαίνεται καὶ νὰ ἐνδιαφέρεται νὰ συμμετάσχει. Μένουν οἱ μειοψηφίες τῶν ἑκάστοτε ἐμπρηστῶν, οἱ ἴδιες πάντοτε, εἴτε σὲ καιρὸ εὐημερίας, εἴτε σὲ καιρὸ κρίσεως. Αὐτοὶ εἶναι ἀντικείμενο μελέτης τῶν ψυχολόγων. Πράγματι, στὸ παρελθόν, σὲ συνθῆκες μεγάλης δοκιμασίας, ἀναδείχθηκαν ἄνθρωποι ἀπὸ τὴν μερίδα αὐτὴ σὲ θέσεις ἰσχύος. Αὐτὸ δὲν φαίνεται νὰ συμβαίνει, πάντως, τόσο συχνὰ σήμερα. Πιθανώτατα, ἡ δημοσιότης καὶ ἡ ἐγγύτης καὶ ἐξοικείωση μὲ τὰ πρόσωπα αὐτὰ τοὺς ἀφαιρεῖ μέρος τῆς ἐκ τοῦ μακρόθεν ὁρωμένης ἢ νομιζομένης δυνάμεως καὶ γοητείας των. Εἰδικῶς γιὰ τὴν Ἑλλάδα, ἡ δημογραφία εἶναι καταδικαστικὴ γιὰ κάθε μορφὴ ριζοσπαστικῆς εξεγέρσεως.
θὰ ὤφειλε νὰ γνωρίζη ὁ συντάκτης τοῦ ἄρθρου ὁρισμένα δεδομένα τῆς ἱστορικῆς μας πραγματικότητος:
1. ἡ παράδοση τοῦ τόπου στὴν Δύση (πνευματικὴ & πολιτικὴ) εἶναι ἔργο, καημὸς καὶ σημαία τῆς λεγόμενης πατριωτικῆς δεξιᾶς. ἡ οὐμανιστικὴ ἀριστερὰ πράγματι εἶναι κι αὐτὴ δυτικογεννὴς καὶ δυτικόστροφη, πλὴν δὲν εἶχε ποτὲ τὴν εὐκαιρία νὰ πραγματώση τὸ μεγὰλο ἔργο τοῦ ξεπουλήματος τῆς Ἑλλάδας, τὴν ἔχει προλάβη ἡ πατριωτικὴ δεξιά.
2. ἡ ὑποταγὴ τῆς Ἐκκλησίας στὸν κρατισμὸ εἶναι ἔργο τῆς ἑλληνορθόδοξης δεξιᾶς. τὸ σύρσιμο τῆς Ἐκκλησίας σὲ ὅλες τὶς νεώτερες ἱστορικὲς περιπέτειες τοῦ τόπου μας εἶναι ἔργο τῶν “πατριωτικῶν”δυνάμεων. μὲ κορυφαία στιγμὴ (ἄκρον βλασφημίας τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ) τὴν ἐμπλοκὴ τῆς Ἐκκλησίας στὸν (στοὺς…) ἐθνικὸ διχασμό.
3. δὲν εἶναι ἡ “Νεοταξικὴ Ἀριστερὰ” ποὺ ἀναδύεται κυρίαρχη πολιτικὴ δύναμη, ἀλλὰ ἡ συνειδητὴ προσπάθεια τοῦ λαοῦ (ἢ ἔστω ἑνὸς μεγάλου του τμήματος) νὰ ἀπελευθερωθῆ ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῶν δυνάμεων τῆς ὑποταγῆς καὶ τῆς ξενοδουλείας. ἂν ἡ προσπάθειά του αὐτὴ γίνεται μὲ τρὀπο κομμάτι ἄγαρμπο, αὐτὸ θὰ τὸ κρίνη ὁ ἴδιος καὶ θὰ τὸ διαχειρισθῆ ὅπως αὐτὸς ξέρει.
ὁ πατριωτισμὸς δὲν εἶναι ἀποκλειστικὸ προνόμιο τῶν εἰδικῶν τῆς πατριωτικῆς ἐλίτ, καὶ ὅσοι φυτρώσαμε σ’ αὐτὰ τὰ χώματα δὲν τὸν χαρίζουμε σὲ κανέναν ποὺ δὲν προσέρχεται σὲ διάλογο μὲ τον λαὸ μὲ σεβασμὸ καὶ φιλαδελφία. στὴν παράδοσή μας ἡ διαποίμανση τοῦ λαοῦ συμβαίνει ὄχι μόνο μὲ τὴν συναίνεση τοῦ λαοῦ ἀλλὰ καὶ ΜΟΝΟ μετὰ ἀπὸ πρόσκληση τοῦ λαοῦ σὲ αὐτὸ τὸ ἔργο!
/βψ
« … τὸ σύρσιμο τῆς Ἐκκλησίας σὲ ὅλες τὶς νεώτερες ἱστορικὲς περιπέτειες τοῦ τόπου μας εἶναι ἔργο τῶν “πατριωτικῶν”δυνάμεων. μὲ κορυφαία στιγμὴ (ἄκρον βλασφημίας τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ) τὴν ἐμπλοκὴ τῆς Ἐκκλησίας στὸν (στοὺς…) ἐθνικὸ διχασμό. … »
« … ἡ συνειδητὴ προσπάθεια τοῦ λαοῦ (ἢ ἔστω ἑνὸς μεγάλου του τμήματος) νὰ ἀπελευθερωθῆ ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῶν δυνάμεων τῆς ὑποταγῆς καὶ τῆς ξενοδουλείας … »
Ἡ ἀπελευθέρωση τοῦ λαοῦ ἀπὸ τὴν ὑποταγὴ καὶ τὴν ξενοδουλεία δὲν εἶναι ὑπόθεση τῆς Ἐκκλησίας ; Συνεπῶς, ἡ συμμετοχὴ τῆς Ἐκκλησίας στὸν ἀγῶνα τοῦ 1821 ἦταν ἄτοπη ; Ἡ «πατριωτικὴ δεξιὰ» τὴν παρέσυρε ;
Ὅταν, ἐπίσης, ἡ κυβέρνηση προσκαλέσει ξένο στρατὸ στὴν Ἑλλάδα, καὶ ἡ Ἐκκλησία ἀντιταχθεῖ, αὐτὸ σημαίνει «ὑποταγὴ στὸν κρατισμό» ; Διότι αὐτὸ συνέβη στὴν Ἑλλάδα τὸ 1915. Πάλι ἡ «πατριωτικὴ δεξιὰ» τὴν ρυμούλκησε ;
Ὅταν, πάλι, ἡ Ἐκκλησία ἀρνηθεῖ νὰ ὁρκίσει τὴν κατοχικὴ κυβέρνηση, μήπως πάλι ἦταν δάκτυλος τῆς «πατριωτικῆς δεξιᾶς» ;
Καί, τέλος, ὅταν ἡ «πατριωτικὴ ἀριστερὰ», ὅποτε ἔμπαινε σὲ χωριὸ τυφέκιζε τοὺς ὅποιους κληρικοὺς εὕρισκε, τὸ ἔκανε γιὰ νὰ μὴν τοὺς παρασύρει ἡ «πατριωτικὴ δεξιὰ» στὴν ὑποταγὴ καὶ τὴν ξενοδουλεία ;
Ἀλλοίμονο, ἡ διανοητικὴ ὀκνηρία καὶ ὁ συνακόλουθος ἄκριτος πιθηκισμὸς ὅποιου πολιτικοῦ προτύπου φαίνεται εὔπεπτο δὲν εἶναι προνόμια τῆς μιᾶς ἢ τῆς ἄλλης πολιτικῆς παρατάξεως. Εἶναι χαρακτηριστικὸ λαοῦ ἀπαιδεύτου καί γι’αὐτὸ δέν διορθώνεται.