Το Μνημόνιο αναπόφευκτα θα είχε καταστροφικά αποτελέσματα στην ελληνική οικονομία: ραγδαία μείωση διαθέσιμου εισοδήματος, κατανάλωσης, ΑΕΠ, αύξηση ανεργίας, επιδείνωση προσδοκιών, συνακόλουθη μείωση επενδύσεων, κ.ά. με πολλαπλασιαστικές, καταστροφικές επιδράσεις. Οιι προβλέψεις του φιλομνημονιακού Προβόπουλου στην έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος του 2010 (αλλά και του 2011-προφανώς δε διδασκόταν τίποτα από την εμπειρία) για εν δυνάμει μελλοντική ανάπτυξη μέσω μεταρρυθμίσεων (που δήθεν θα αντέστρεφαν τις προβλεπόμενες αρνητικές συνέπειες -όπως η αύξηση του δημόσιου χρέους-του Μνημονίου)ήταν παντελώς αστήρικτες. Κυρίως υποστηρίζονταν και υποστηρίζονται οι αποκρατικοποιήσεις κάθε είδους χωρίς να προσδιορίζεται: ποιος θα τις κάνει αμερόληπτα -οι διεφθαρμένοι πολιτικοί;-, πότε, σε ποιο πλαίσιο εποπτείας των ιδιωτικοποιημένων δραστηριοτήτων, βάσει ποιων ποσοτικών στοιχείων, σε συνδυασμό με ποια μέτρα αναδιάρθρωσης των ρημαγμένων παραγωγικών δομών της χώρας, με ποιες δυνατότητες απορρόφησης από τον ιδιωτικό τομέα των υπαλλήλων που θα χάσουν τη δουλειά τους και επομένως θα πάψουν να τροφοδοτούν την αγορά με ζήτηση και το κράτος με φορολογικά έσοδα.
Γενικά έχουν χρησιμοποιηθεί από τα ΜΜΕ και τους κάθε λογής ‘ειδικούς’ κατά κόρον όροι όπως ‘απελευθέρωση’ επαγγελμάτων, ‘εξυγίανση’, ‘εξορθολογισμός’, κ.ά., που προβάλλονται ως φάρμακο για πάσα νόσο χωρίς, σκόπιμα, να προσδιορίζεται επακριβώς το περιεχόμενό τους και να τεκμηριώνονται τα υποτιθέμενα αποτελέσματα που θα έχουν. Κυρίως, ακόμη κι αν οι συγκεκριμένες τακτικές μπορούν να είναι ορθές (εφόσον βέβαια προσαρμοστούν στις ελλαδικές συνθήκες και δεν προσεγγίζονται δογματικά), δεν εξηγείται πώς θα τις εφαρμόσουν σωστά τα κόμματα που τόσα χρόνια καταχρώνται το δημόσιο χρήμα και είναι υπεύθυνα για το τεράστιο χρέος της χώρας και την αποδόμηση της οικονομίας της.
Η ανεργία δυστυχώς θα μεγαλώσει κι άλλο. Περίπτωση να σωθούμε υπάρχει μόνο αν η κοινωνία ξυπνήσει και απαιτήσει πολιτικές αλλαγές, να γίνει το πολίτευμα αντιπροσωπευτικό, όπως λέει ο Κοντογιώργης, για να ελέγχει τους πολιτικούς και το τι κάνουν με τα λεφτά της.
2 comments
Τόση ἦταν ἡ πραγματικὴ ἀνεργία τῶν νέων (καὶ πολλῶν μεγαλυτέρων) καὶ πρίν. Ἁπλῶς ἦταν συγκεκαλυμμένη ἀνεργία (disguised unemployment). Ὅσο ὑπῆρχε ἡ προοπτικὴ τῆς ἀκόπου μισθοδοτήσεως ἀπὸ τὸ εὐρύτερο δημόσιο, κάθε ἄλλη ἐργασία ἦταν. συγκριτικῶς, ἀνεπιθύμητη. Γι’αὐτὸ γεμίσαμε μετανάστες γιὰ τὶς βαρειὲς δουλειές. Ἀλλὰ καὶ νὰ ἤθελε ὁ νέος Ἕλληνας νὰ δουλέψει, αὐτομάτως ὁ ἐργοδότης εἶχε ὑποψίες : Γιὰ νὰ μήν περιμένει διορισμό, ὅπως οἱ ἄλλοι, εἴτε προσβλέπει σὲ πλάγια κέρδη ἀπὸ τὴν ἐργασία του, εἴτε εἶναι ἐπικινδύνως ἀφελής.
Το Μνημόνιο αναπόφευκτα θα είχε καταστροφικά αποτελέσματα στην ελληνική οικονομία: ραγδαία μείωση διαθέσιμου εισοδήματος, κατανάλωσης, ΑΕΠ, αύξηση ανεργίας, επιδείνωση προσδοκιών, συνακόλουθη μείωση επενδύσεων, κ.ά. με πολλαπλασιαστικές, καταστροφικές επιδράσεις. Οιι προβλέψεις του φιλομνημονιακού Προβόπουλου στην έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος του 2010 (αλλά και του 2011-προφανώς δε διδασκόταν τίποτα από την εμπειρία) για εν δυνάμει μελλοντική ανάπτυξη μέσω μεταρρυθμίσεων (που δήθεν θα αντέστρεφαν τις προβλεπόμενες αρνητικές συνέπειες -όπως η αύξηση του δημόσιου χρέους-του Μνημονίου)ήταν παντελώς αστήρικτες. Κυρίως υποστηρίζονταν και υποστηρίζονται οι αποκρατικοποιήσεις κάθε είδους χωρίς να προσδιορίζεται: ποιος θα τις κάνει αμερόληπτα -οι διεφθαρμένοι πολιτικοί;-, πότε, σε ποιο πλαίσιο εποπτείας των ιδιωτικοποιημένων δραστηριοτήτων, βάσει ποιων ποσοτικών στοιχείων, σε συνδυασμό με ποια μέτρα αναδιάρθρωσης των ρημαγμένων παραγωγικών δομών της χώρας, με ποιες δυνατότητες απορρόφησης από τον ιδιωτικό τομέα των υπαλλήλων που θα χάσουν τη δουλειά τους και επομένως θα πάψουν να τροφοδοτούν την αγορά με ζήτηση και το κράτος με φορολογικά έσοδα.
Γενικά έχουν χρησιμοποιηθεί από τα ΜΜΕ και τους κάθε λογής ‘ειδικούς’ κατά κόρον όροι όπως ‘απελευθέρωση’ επαγγελμάτων, ‘εξυγίανση’, ‘εξορθολογισμός’, κ.ά., που προβάλλονται ως φάρμακο για πάσα νόσο χωρίς, σκόπιμα, να προσδιορίζεται επακριβώς το περιεχόμενό τους και να τεκμηριώνονται τα υποτιθέμενα αποτελέσματα που θα έχουν. Κυρίως, ακόμη κι αν οι συγκεκριμένες τακτικές μπορούν να είναι ορθές (εφόσον βέβαια προσαρμοστούν στις ελλαδικές συνθήκες και δεν προσεγγίζονται δογματικά), δεν εξηγείται πώς θα τις εφαρμόσουν σωστά τα κόμματα που τόσα χρόνια καταχρώνται το δημόσιο χρήμα και είναι υπεύθυνα για το τεράστιο χρέος της χώρας και την αποδόμηση της οικονομίας της.
Η ανεργία δυστυχώς θα μεγαλώσει κι άλλο. Περίπτωση να σωθούμε υπάρχει μόνο αν η κοινωνία ξυπνήσει και απαιτήσει πολιτικές αλλαγές, να γίνει το πολίτευμα αντιπροσωπευτικό, όπως λέει ο Κοντογιώργης, για να ελέγχει τους πολιτικούς και το τι κάνουν με τα λεφτά της.