Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) δεν είναι «στα πάνω του». Ο τρόπος που χειρίστηκε την κρίση στην Άπω Ανατολή, το 1998, θεωρήθηκε ολέθριος. Από τότε δεν συνήλθε ποτέ…
Αντίθετα, συνέχισε να χάνει κύρος και επιρροή. Αν διαβάσει κανείς τις εκτιμήσεις του από το 2000 και εντεύθεν θα αντιληφθεί ότι συνήθως προβάλλει στο μέλλον τη «συμβατική σοφία» κάθε δεδομένης στιγμής. Αυτό ονομάζεται – ειρωνικά ασφαλώς – «αναδιατύπωση του προφανούς» (restating the obvious). Οι διεθνείς οργανισμοί χρειάζονται για να βλέπουν πέρα από το εκάστοτε «προφανές». Αυτό το τελευταίο το ξέρουμε και μόνοι μας…
Πέρσι τέτοιον καιρό, όταν η διεθνής επιβράδυνση είχε αρχίσει – αλλά δεν την είχαν πάρει χαμπάρι ακόμα – το ΔΝΤ προέβλεπε ρωμαλέα ανάπτυξη για την Ελλάδα και το 2008 και το 2009! Φυσικά, την πάτησαν πανηγυρικά. Τώρα που υπάρχει απαισιοδοξία στον κόσμο ολόκληρο, προβλέπουν πολύ βαθιά ύφεση – και για την Ελλάδα δύο πολύ δύσκολες χρονιές. Το πιθανότερο είναι να πέφτουν και τώρα έξω, προς την αντίθετη πλευρά αυτή τη φορά…
Όμως, ανεξάρτητα από τις πολύ συζητήσιμες προβλέψεις του, οι εισηγήσεις του ΔΝΤ για την Ελλάδα είναι κατά βάση σωστές: Όπως, η ανάγκη περικοπής των δημοσιονομικών σπαταλών, ο περιορισμός των δημοσίων οργανισμών, το γεγονός ότι κάποιοι υπό-φορολογούνται σκανδαλωδώς, ή ότι οι ΔΕΚΟ και οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης πρέπει να πάψουν να αιμορραγούν συνεχώς…
Αν παίζουν κάποιο ρόλο αυτές οι «παροτρύνσεις» είναι ότι αυξάνουν την πίεση στην κυβέρνηση να τολμήσει μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και χρόνια. Αλλά μέχρις εκεί…
Στρατηγική διεξόδου από την κρίση δεν προσφέρουν! Ακόμα κι αν η κυβέρνηση κάνει όλα όσα της εισηγούνται, θα υπάρξει, ίσως, εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών πολύ-πολύ μακροχρόνια, αλλά οικονομική ανάκαμψη δεν θα υπάρξει στο ορατό μέλλον. Διότι οι οικονομίες μετά από τέτοιες διαρθρωτικές κρίσεις θέλουν «επανεκκίνηση» (jump start το λένε οι αγγλοσάξονες). Και «επανεκκίνηση» δεν προτείνει κανείς. Ούτε το ΔΝΤ…
Το 1933 ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ έκανε «επανεκκίνηση» κόντρα στη συμβατική σοφία της εποχής του. «Μπολσεβίκο» τον αποκάλεσαν τότε οι εχθροί του, αλλά εκείνος δεν έδωσε σημασία, ούτε πτοήθηκε…
Το 1979 η Μάργκαρετ Θάτσερ στη Βρετανία, κι ένα χρόνο αργότερα ο Ρόναλντ Ρέηγκαν στις ΗΠΑ, «επανεκκίνηση» έκαναν επίσης. Τους χλεύασαν, αλλά εκείνοι δεν πτοήθηκαν. Και πέτυχαν.
Η «επανεκκίνηση» είναι η αναδιάρθρωση του παραγωγικού μοντέλου για να μπορέσει να αποκτήσει δική του αυτοτροφοδοτούμενη δυναμική.
Αυτά μην περιμένετε να σας τα πει Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ούτε η Κομμισσιόν, ασφαλώς.
Αναδημοσίευση από το δίκτυο 21 – Ημερομηνία δημοσίευσης: 27-05-09
.