Πανίκος Ελευθερίου
Υπάρχουν, κατά την άποψη μου, όρια στον εξευτελισμό που μπορεί να υποστεί ένας λαός χωρίς να αντιδράσει. Θεωρητικά, θα έπρεπε αυτό να ισχύει και στην περίπτωση της Κύπρου, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται για τους ηγέτες μας, οι οποίοι μάλλον νομίζουν ότι θα συνεχίσουμε να επ’ άπειρον να “καταπίνουμε” τα πάντα, αδιαμαρτύρητα. Είδαμε μόλις πρόσφατα, πώς η οργή του λαού συνέθλιψε ένα σαθρό πολιτικό σύστημα που ευθυνόταν για την Οικονομική κατάρρευση (και όχι μόνο) στην Μητέρα Πατρίδα. Στην Κύπρο όμως, αν και ευθύς μετά την καταστροφή στο Μαρί, υπήρξε μια “λαϊκή εξέγερση” που μας έκανε όλους να πιστέψουμε πως θα οδηγούσε στην παραίτηση της κυβέρνησης και στην εξυγίανση, οι ελπίδες μας αποδείχθηκαν φρούδες. Δυστυχώς, το “σύστημα”, ένα πολιτικό κατεστημένο του οποίου ενεργό μέρος είναι και η παρούσα κυβέρνηση, έχει πολύ βαθιές ρίζες και προς το παρόν, αποδεικνύεται πολύ πιο ανθεκτικό από ότι περιμέναμε. Ποιος όμως, μπορεί να πει με σιγουριά, ότι η επόμενη “λαϊκή εξέγερση” που μάλλον θα ακολουθήσει την “έκρηξη” που θα προκαλέσουν τα μέτρα που θα μας επιβάλει η Τρόικα, θα είναι το ίδιο ανώδυνη για τους ηγέτες; Θυμίζουνε ότι στην Μητέρα Πατρίδα, τα πολιτικά πρόσωπα, δεν έχουν πια την ευχέρεια να κυκλοφορούν ελεύθερα, ανάμεσα στους πολίτες.
Ο ταλαίπωρος Κυπριακός Ελληνισμός έχει πολλούς λόγους για να αγαναχτεί και να διαδηλώνει. Οι εξευτελισμοί και οι ταπεινώσεις είναι καθημερινό φαινόμενο. Η Τουρκική κατοχή συνεχίζεται, αλλά το κράτος συνεχίζει να θωπεύει την κατοχική δύναμη και να εξυπηρετεί τους “αδερφούς τουρκοκύπριους”, οι οποίοι σημειωτέον το μόνο που κάνουν, είναι να προσπαθούν με κάθε τρόπο, να πλήξουν τα συμφέροντα της Κ.Δ. Το κράτος οδηγείται στον Μηχανισμό στήριξης, αλλά επιμένει να ξοδεύει δεκάδες εκατομμύρια ετησίως για τα προνομιακά ωφελήματα των “διπλοθεσιτών” τ/κ (οι οποίοι, αν και δεν δείχνουν να αποστρέφονται την Κατοχή, “ασπάζονται” την Κ.Δ. μόνον όταν πρόκειται να… αρμέξουν τα άδεια πια, Ταμεία του Κράτους). Τους έπεισαν, όπως φαίνεται, κάποιοι “επαναπροσεγγιζόμενοι” ηγέτες (ανάμεσα τους και το φαβορί, υποψήφιος για την προεδρία, Νίκος Αναστασιάδης) ότι είναι… “Άρια φυλή” και ως τέτοια θα πρέπει να συμπεριφέρονται.
Ο κατάλογος των εξευτελισμών που βιώνουμε, είναι ατέλειωτος (και αδύνατον να καλυφθεί μέσα στα στενά πλαίσια ενός άρθρου). Τι να πρωτοπούμε; Για το συνεχιζόμενο του πήγαινε-έλα στα κατεχόμενα που μας μετατρέπει ως λαό, σε σύγχρονα γιουσουφάκια των Τούρκων (επειδή δεν υπάρχουν οι ηγέτες που θα δώσουν ένα τέρμα στον εξευτελισμό); Να πούμε για την “εισαγωγή” λαθρομεταναστών, μέσω της πράσινης γραμμής, που θα βαπτίζονται “αιτητές ασύλου”, για να απομυζούν κι αυτοί το πτωχό κράτος , ενώ θα αυξάνονται και θα πληθύνονται, (ως έποικοι των ελευθέρων περιοχών)μέχρι οι Έλληνες να είναι μειοψηφία στην Κύπρο; Να πούμε για τα επιδόματα αυτών των “αιτητών”, που ανεξάρτητα της κρίσης, μαζί με τα ωφελήματα της “Άριας φυλής”, είναι τα μόνα που δεν “κόβονται”, έστω κι αν είμαστε κοντά σε στάση πληρωμών; Να πούμε για την συμφωνία με το ψευδοκράτος του κατακτητή για την παροχή ηλεκτρικής ενέργειας, για κάλυψη της έκτακτης ανάγκης μετά την έκρηξη στο Μαρί; Ή να πούμε για την τελετή ανάληψης της Κυπριακής προεδρίας στην Ε.Ε., όπου υπεύθυνοι για την αστυνόμευση ήταν οι Άγγλοι, ενώ δεν επετράπη να υπάρχουν ένστολοι αστυνομικοί του κράτους και δεν αναρτήθηκε καν η σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Παρά λοιπόν τα όσα τραγικά μας συνέβησαν, το πολιτικό κατεστημένο… καλά κρατεί. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στην κομματική αφοσίωση ενός μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος, ανεξαρτήτως των ζημιογόνων εξελίξεων. Πολλοί είναι αυτοί που δηλώνουν αγανακτισμένοι, αλλά δεν κάνουν απολύτως τίποτε για να αλλάξει κάτι. «Συμφωνώ μαζί σου, αλλά θα ψηφίσω το κόμμα μου». Πόσες φορές, αλήθεια, το ακούσαμε, ακόμα κι από κατόχους πτυχίων ανώτατης εκπαίδευσης. Εκτός από το πρόσφατο “δείγμα”, (της καταστροφής στο Μαρί), αλλά και των όσων αναφέρθηκαν πιο πάνω, υπάρχει ασφαλώς και το “ταρακούνημα” του Σχεδίου Ανάν και του δημοψηφίσματος του 2004, που μας υπενθυμίζει πόσο κραταιό είναι αυτό το… “σύστημα” και πόσο δύσκολο είναι να επηρεαστεί το είδος των “πολιτικών δεινοσαύρων”, που μένουν αλώβητοι (σε αντίθεση με τους αυθεντικούς που εξαλείφτηκαν) από τις οποιεσδήποτε “κλιματικές συνθήκες” (περιεχόμενο του σχεδίου Ανάν, στάση που τηρήθηκε στο δημοψήφισμα, σημερινές θέσεις στο Κυπριακό, κ.α.).
Αν πρόκειται δηλαδή να ασχοληθούμε με τους ήδη “συσπειρωμένους” στα κόμματα, που επιμένουν να στηρίζουν “το κόμμα”, ενώ είναι εις γνώση τους ότι αυτό “το κόμμα ” είναι σε… λάθος δρόμο (και γι’ αυτό καταβαραθρώνεται η Κύπρος), συναντούμε το εξής παράδοξο: Ασκούν κάποιοι, δριμεία κριτική στην πολιτική που άσκησε ο Χριστόφιας στο Κυπριακό, αλλά είναι π.χ. έτοιμοι να ψηφίσουν Νίκο Αναστασιάδη (ο οποίος έχει ακόμα πιο προχωρημένες θέσεις στο Κυπριακό κι ο οποίος συναινούσε σιωπηρά στις “προσφορές” που έκανε ο Χριστόφιας στο Κυπριακό). Αλήθεια… τι θα κάνουν στις προεδρικές εκλογές του ερχόμενου Φεβρουαρίου, όλοι αυτοί οι αρθρογράφοι που με πύρινα άρθρα ασκούσαν κριτική στην παρούσα διακυβέρνηση; Θα μεγαλώσουν με την παρουσία και την στήριξη τους, το “πελατολόγιο” του Νίκου Αναστασιάδη (το “market share” για τους αγγλομαθείς) για να διασφαλίσουν ότι θα είναι ο επόμενος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας; Τι θα κάνει ο Ουράνιος Ιωαννίδης, η Ελένη Θεοχάρους, ο Αντρέας Θεμιστοκλέους, Ο Σωτήρης ο Σαμψών και οι υπόλοιποι της “απορριπτικής πτέρυγας” του ΔΗ.ΣΥ.; Κατά τον ίδιο τρόπο, τι θα κάνουν ο Νικόλας Παπαδόπουλος, ο Κυριάκος Κενεβέζος και οι υπόλοιπου του “ανεπίσημου” ΔΗ.ΚΟ. (εκεί που δεν έφερε δυστυχώς την Άνοιξη στο κόμμα, η “επανάσταση” των φωτεινών εξαιρέσεων του Αντρέα Αγγελίδη, Ζαχαρία Κουλία και Γιώργου Κολοκασίδη);
Δυστυχώς για την Κύπρο, αν και μεγάλος αριθμός αγανακτισμένων πολιτών απαξιώνουν πλέον την πολιτική και τους πολιτικούς, το “σύστημα” βρίσκει τον τρόπο να επιβιώνει. Κυρίως όμως, γιατί οι πολίτες, εκδικούνται (ή νομίζουν ότι εκδικούνται) τους πολιτικούς, αρνούμενοι να προσέλθουν στις κάλπες, πράγμα που ευνοεί (απλά μαθηματικά είναι) κυρίως τα μεγάλα κόμματα, τα οποία μάλιστα φέρουν το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την πορεία κατολίσθησης, σε όλους τους τομείς. Υπενθυμίζουμε ότι στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, η αποχή είχε ξεπεράσει κάθε προηγούμενο (ήταν… “πρώτη δύναμη”), ενώ η τάση είναι αυξητική.
Γι’ αυτούς τους “οπαδούς” της αποχής, αξίζει να διερωτηθούμε: Γιατί να έχουν την ψευδαίσθηση, ότι με την αποχή τους, μπορούν να πλήξουν ένα σάπιο πολιτικό κατεστημένο που μας έφερε στα σημερινά μας χάλια; Πώς είναι δυνατόν να πιστεύουν οι αφυπνισμένοι πατριώτες, πρώην Συναγερμικοί, οι αφυπνισμένοι πατριώτες, πρώην Ακελικοί κι οι πατριώτες που ανήκουν σε άλλους πολιτικούς χώρους, οι οποίοι αγανάκτησαν για την υποχωρητικότητα στο Κυπριακό, για τα Οικονομικά και άλλα σκάνδαλα που έφεραν την Κύπρο στο κρόδωμα, ότι ωφελείται η Κύπρος επειδή αρνούνται να καταθέσουν την ψήφο τους; Γιατί π.χ. νομίζουν οι αγανακτισμένοι, λόγω της “προσφοράς” του Δημήτρη Χριστόφια, της αποδοχής των τεσσάρων ελευθεριών στην Κυπριακή Επικράτεια για τους Τούρκους πολίτες, ότι τιμωρούν τον Πρόεδρο και το Α.Κ.Ε.Λ. επειδή την ώρα της κάλπης προτίμησαν την καφετερία; Κατά τον ίδιο τρόπο, δεν αντιλαμβάνονται οι πατριώτες Συναγερμικοί, οι οποίοι είχαν τόση μεγάλη συνεισφορά στο 76% του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, ότι με την γενική απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών, ευνοούνται ακριβώς αυτοί που θα ήθελαν να τιμωρήσουν ( συγκεκριμένα ο αμετανόητος υποστηρικτής της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, τύπου σχεδίου Ανάν, Νίκος Αναστασιάδης);
Αν κάπου υπάρχει μια νοητή γραμμή, όριο ασφάλειας για την επιβίωση ενός μικρού λαού (οι γνωστές κόκκινες γραμμές, όπως τις ονομάζουν οι ταγοί μας), πιστεύω ότι επί αυτής της κυβέρνησης την έχουν υπερβεί, σε βαθμό μάλιστα που εγείρονται σωρεία από ερωτηματικά όχι μόνον για την για την ικανότητα των κρατούντων για να κυβερνήσουν, αλλά και για τον ίδιο τον πατριωτισμό τους, τον οποίο κακώς τα πολιτικά πρόσωπα, δεν τολμούν να αμφισβητήσουν. Αυτοί π.χ. που προτείνουν αποδοχή των τεσσάρων ελευθεριών για τους Τούρκους υπηκόους στην Κύπρο, ίσως έχουν την ψευδαίσθηση ότι η “προσφορά” τους αυτή (που θα οδηγήσει πολύ σύντομα σε τουρκοποίηση, αν ω μη γένοιτο εφαρμοστεί), είναι πατριωτική θέση. Δεν σημαίνει ότι οι υπόλοιποι θα πρέπει να διαφωνούν (αν διαφωνούν), πιστώνοντας όμως τους προτείνοντες με… καλές προθέσεις.
Κατά τον ίδιο όμως τρόπο, ούτε και η αναστολή της εφαρμογής του Ευρωπαϊκού κεκτημένου, για μερικά χρόνια μετά την λύση του Κυπριακού, εισήγηση του φαβορί για την προεδρία, Νίκου Αναστασιάδη, μπορεί να περνά απαρατήρητη, όπως δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη (να ξεχνιέται) η στάση που τήρησε στο δημοψήφισμα ο συγκεκριμένος πολιτικός ηγέτης (ο οποίος μάλιστα δεν νιώθει καν την ανάγκη να απολογηθεί και να αναγνωρίσει το λάθος του, επικαλούμενος το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος – «Γιατί να απολογηθώ; Μήπως πέρασε το ΝΑΙ για να απολογηθώ;» είχε περίπου δηλώσει σε συνέντευξη του στον δημοσιογράφο του ΡΙΚ, Γιάννη Νικολάου).
Αν ένας πολιτικός με το παρελθόν του Νίκου Αναστασιάδη εκλεγεί στο προεδρικό αξίωμα, την έκρηξη στο Μαρί και την έκρηξη στην Οικονομία, πιθανότατα θα διαδεχθεί και η έκρηξη στο Κυπριακό (το ξεπούλημα στο Κυπριακό δηλαδή). Οι πιθανότητες να συμβεί αυτό είναι αυξημένες, ειδικά σε μια περίοδο που θα είμαστε πιο ευάλωτοι σε πιέσεις, λόγω Οικονομικής εξάρτησης. Έχοντας απολέσει την ανθηρή Οικονομία μας, τον άλλοτε ισχυρό πυλώνα στήριξης της Κυπριακής Δημοκρατίας, τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα πιο πολύ. Αυτά, ας τα έχουν υπόψη, όσοι σκέφτονται να “δοκιμάσουν” και τον Νίκο Αναστασιάδη (όπως δοκίμασαν και τον Δημήτρη Χριστόφια). Τέτοιοι πειραματισμοί, μπορεί να αποβούν μοιραίοι για τον Κυπριακό Ελληνισμό. Η Κυπριακή Δημοκρατία, δεν μπορεί να επιβιώσει μετά από μια δεύτερη πενταετία, με πρόεδρο της σχολής σκέψης των Χριστόφια και Αναστασιάδη (και Μαλά).
Πρέπει όλοι να κατανοήσουν ότι για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις επιβίωσης του Ελληνισμού σε αυτό το νησί (γιατί αυτή την στιγμή, δυστυχώς δεν υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις), πρέπει να νικηθεί πρώτα το υπάρχον σαθρό πολιτικό κατεστημένο. Επιβάλλεται να έχουμε τους ηγέτες που θα εγκαταλείψουν την “πολιτική του καλού παιδιού” και θα υιοθετήσουν μια νέα διεκδικητική πολιτική, που θα έχει στόχους και όραμα. Ζητούνται λοιπόν ηγέτες που θα εμπνεύσουν τους πολίτες, που θα “καταπνίξουν” την ηττοπάθεια και θα επαναφέρουν το αγωνιστικό φρόνημα, ηγέτες που θα έχουν ως στόχο την απελευθέρωση και όχι την “επανένωση” μέσω του “συνεταιρικού κράτους Δ.Δ.Ο. και την εξυγίανση σε όλους τους τομείς. Ζητείται ο ηγέτης που θα εκμεταλλευτεί σωστά, προς όφελος του Κυπριακου Ελληνισμού, τα νέα “υπερόπλα” που κατέχει η Κύπρος (την Ευρωπαϊκή μας ιδιότητα και την ύπαρξη του υποθαλάσσιου πλούτου).
Πιστεύω ότι ο Γιώργος Λιλλήκας πληρεί όλες τις προϋποθέσεις για να ηγηθεί μιας προσπάθειας που θα επαναφέρει το καράβι του Κυπριακού Ελληνισμού στην ορθή πορεία. Για όσους τον κατηγορούν για τις θέσεις που είχε στο παρελθόν, τους απαντώ με κάποια σημαντικά ερωτήματα: Προτιμούν να έχουν Πρόεδρο, ο οποίος ανεξαρτήτως των νέων συνθηκών, επιμένει στις ίδιες αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος, ή έναν πρόεδρο που ορθοδρόμησε γιατί κατάλαβε ποιο είναι το σωστό και το πρέπων για τον τόπο; Προτιμούν κάποιον που απέδειξε έμπρακτα ότι άλλαξε πολιτική (κι η αλλαγή στάσης του, δεν είναι προεκλογικό πυροτέχνημα του στυλ «ενώνουμε δυνάμεις για Κυβέρνηση “εθνικής σωτηρίας” – χωρίς να έχει αλλάξει η πολιτική στο Κυπριακό) ή προτιμούν συνέχιση του κατήφορου με κάποιον που επιμένει στην αδιέξοδη (εδώ κα 38 χρόνια) πορεία προς την Δ.Δ.Ο., τύπου σχεδίου Ανάν (την “λύση”, την οποία δέχθηκε και η Τουρκία – ας αναρωτηθούν κάποιοι γιατί το έκανε); Το οποίο σχέδιο Ανάν, μεταλλαγμένο προς το χειρότερο, αν και με διαφορετικό όνομα, βρίσκεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων λόγω της πολιτικής των προσφορών της σχολής σκέψης των Χριστόφια και Αναστασιάδη (και Μαλά). Οι πολίτες θα πρέπει επιτέλους να αποφασίσουν τι θέλουν…
Πανίκος Ελευθερίου
Άσσια – Κατεχόμενη Αμμόχωστος
Υ.Γ.:
Θλίψη και οργή μας κατέβαλαν στην 38η επέτειο της Τουρκικής εισβολής. Θλίψη για την κατοχή της πατρίδας, οργή για τα ατιμώρητα εγκλήματα. Θλίψη για τους ανεπαρκείς σπιθαμιαίους ηγέτες, οργή γιατί τολμούν να μιλούν για λύτρωση της Κύπρου που θα γίνει μέσω μιας εκτρωματικής λύσης, Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, τύπου σχεδίου Ανάν που παραδίδει την Κύπρο στην Τουρκία. Δεν κατάλαβαν όμως καλά… Όσα χρόνια κι αν περάσουν, ο πόθος της επιστροφής στην κατεχόμενη γη μας, θα μένει άσβεστος. Ας το βάλουν καλά στα ηττημένα τους μυαλά, όσοι επιμένουν στο όνομα του ρεαλισμού, να προωθούν την αντεθνική (και εκ των πραγμάτων μη ρεαλιστική) Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, επειδή τάχατες, δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Τους απαντούμε: Δεν πρόκειται να τους περάσει! Ας το χωνέψουν επιτέλους ότι δεν θα δεχθούμε να αυτοκτονήσουμε για να φανούν αυτοί συνεπείς με τις δεσμεύσεις τους (και για να μείνει “ανέγγιχτη” η πολιτική τους καριέρα). Δεν πείθει το ψευδοδίλλημα (Διζωνική ή Διχοτόμηση) που προσπαθούν να μας επιβάλουν. Απορρίπτουμε και την Διζωνική (ακόμα και αυτήν με το “σωστό περιεχόμενο” – κάτι που δεν μπορεί να υπάρξει) και την Διχοτόμηση. Υπάρχει και ο δρόμος της αξιοπρέπειας και του αγώνα, μέχρι την τελική δικαίωση. Μπορούμε, φτάνει να το πιστέψουμε…