Η κρίση της Νέας Δημοκρατίας και η επικείμενη εκλογή νέας ηγεσίας θα επηρεάσουν τις ισορροπίες σ’ ολόκληρη την πολιτική σκηνή. Και τις ευρύτερες πολιτικές εξελίξεις…
* Η Ντόρα Μπακογιάννη, που αρχικά έμοιαζε «φαβορί», θυμίζει έντονα την υποψηφιότητα της Χίλαρυ Κλίντον για το χρίσμα των Δημοκρατικών στις Αμερικάνικες Προεδρικές εκλογές του 2008. Είναι γυναίκα, εκείνη ευνοεί το κατεστημένο του κόμματος (κι όχι μόνο), κι εκείνη απευθύνεται στους «ενδιάμεσους ψηφοφόρους». Όπως ακριβώς η Χίλαρυ…
— Από την άλλη, η υποψηφιότητα Αντώνη Σαμαρά έχει αρκετά χαρακτηριστικά Ομπάμα: Βάζει ιδεολογικά και πολιτικά ζητήματα, τρέχει «μαραθώνιο» (η αντίπαλός του πήγε να το τελειώσει με «κατοστάρι», αλλά δεν της βγήκε), μιλάει στην «ψυχή» του κόμματος και με στρατηγικούς όρους, όταν η αντίπαλός του μιλάει με τακτικίστικους όρους κι απευθύνεται σε ένα φθαρμένο στελεχιακό δυναμικό.
* Οι ψηφοφόροι της ΝΔ που πήγαν στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι πολλοί. Γι’ αυτό και το ΠΑΣΟΚ έμεινε στάσιμο σε εκλογική δύναμη, σε σύγκριση με το 2004, όταν είχε υποστεί στρατηγική ήττα!
Αντίθετα, η Νέα Δημοκρατία ανάμεσα στο 2004 και το 2009 έχασε λίγο παραπάνω από ένα εκατομμύριο ψήφους!
Απ’ αυτούς οι περισσότεροι έκαναν αποχή: πάνω από 500 χιλιάδες συνολικά!
180 χιλιάδες περίπου πήγαν στο ΛΑΟΣ. 230 χιλιάδες πήγαν στο ΠΑΣΟΚ. Ενώ υπάρχουν και 80 χιλιάδες που πήγαν στα μικρότερα κόμματα (λίγο παραπάνω από τους μισούς στο Κόμμα Παπαθεμελή).
Η υποψηφιότητα Σαμαρά, ουσιαστικά διεκδικεί άμεσα όσους δεν πήγαν αριστερότερα: αυτούς που έκαναν αποχή, αυτούς που πήγαν στο ΛΑΟΣ και στον Παπαθεμελή. Σύνολο 750 χιλιάδες!
Μια Νέα Δημοκρατία υπό τον Αντώνη Σαμαρά θα απορροφήσει πολύ σύντομα κάτι παραπάνω από τους μισούς, δηλαδή προσδοκά άμεσα οφέλη της τάξης των 450 χιλιάδων, πάνω από 6% του εκλογικού σώματος…
Και μέσα σε λίγο διάστημα μπορεί να ξεπεράσει και το 8%.
Αν συνεκτιμήσει κανείς την αύξηση του εκλογικού σώματος (από μείωση της αποχής) η εκλογή Σαμαρά μπορεί κάλλιστα να φέρει τη Νέα Δημοκρατία μετά από λίγους μήνες στο 39,5%, με το ΠΑΣΟΚ να υποχωρεί (για στατιστικούς λόγους, δηλαδή λόγω αύξησης του εκλογικού σώματος) στο 41,5%, χωρίς να συνεκτιμάται η παραμικρή κυβερνητική απώλεια, ως τότε, εκ μέρος του ΠΑΣΟΚ.
Από κει και ύστερα, η κυβερνητική φθορά του ΠΑΣΟΚ προς τη ΝΔ θα μετράει διπλά. Μ’ άλλα λόγια, μόλις 1% φθορά του ΠΑΣΟΚ ως το τέλος του 2010 θα μπορεί να έχει αντιστρέψει πλήρως τους συσχετισμούς.
* Αν, αντίθετα, εκλεγεί η Ντόρα, τότε μεγάλο μέρος της ΝΔ δεν θα αντέξει άλλη…. μετάλλαξη προς το «κέντρο». Είτε θα στραφεί στην αποχή είτε προς το ΛΑΟΣ.
Πράγματι, οι… «ακάλυπτοι δεξιοί», δεν θα αντέξουν άλλη «πολιτική ορθότητα» και πολιτική μετατόπιση στα όρια του… «Σημιτικού εκσυγχρονισμού. Γιατί αυτό είναι το στίγμα που έχει αποτυπωθεί στο «απαστράπτον προφίλ» της κας. Μπακογιάννη. Αν την εκλέξουν αρχηγό, η ΝΔ κυνηγώντας λίγους σχετικά «ενδιάμεσους ταλαντευόμενους» θα χάνει όλο και περισσότερους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της.
Με αποτέλεσμα η παράταξη να διασπαστεί σε μια πολύ ισχυρότερη ακροδεξιά και μια πολύ πιο αδύναμη νεοφιλελεύθερη κεντροδεξιά.
Αυτό θα δώσει μακροημέρευση στην Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Γιατί ακόμα και με 2% απώλειες προς τη Νέα Δημοκρατία μέσα στο 2010, η Νέα Δημοκρατία της Ντόρας (ή ό,τι θα έχει απομείνει απ’ αυτήν, λόγω διαρροής οπαδών προς τα δεξιά της) θα έχει μικρότερα ποσοστά απ’ ό,τι στις 4 Οκτωβρίου του 2009!
Αν 750 χιλιάδες Νεοδημοκρατών ψηφοφόρων εγκατέλειψαν τη Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή προς αποχή ή προς τα δεξιά, αυτοί που θα εγκαταλείψουν τη ΝΔ της Ντόρας δεν θα είναι λιγότεροι…
Έτσι, την εκλογή της Ντόρας την εύχονται (και την προωθούν) όλοι οι… αντίπαλοί της ΝΔ: Τόσο το ΠΑΣΟΚ (γιατί θα σημάνει οριστική αποδυνάμωση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και διάσπαση της Κεντροδεξιάς) όσο και ο Καρατζαφέρης (που προσδοκά, δικαίως – από την φυγή κι άλλων νεοδημοκρατών, αν εκλεγεί η Ντόρα – να υπερδιπλασιάσει τα δικά του ποσοστά).
* Η στρατηγική Σαμαρά μοιάζει αντίστοιχη με εκείνη του Σαρκοζύ για το χώρο της Ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς και του Ομπάμα για το Αμερικανικό Δημοκρατικό Κόμμα. Να ενώσει το κόμμα, να ενώσει την παράταξη, κι ύστερα να κερδίσει τις εκλογές.
Αντίθετα η στρατηγική Ντόρας είναι αντίστοιχη με εκείνη της Χίλαρυ Κλίντον: κυνηγώντας τους ενδιάμεσους ψηφοφόρους, κινδυνεύει να χάσει πολύ περισσότερους παραδοσιακούς.
Αν τα καταφέρει ο Σαμαράς, αυτό θα σημάνει και το τέλος της Μεταπολίτευσης. Γιατί θα έχει βρει για πρώτη φορά γνήσια εκπροσώπηση η μη αριστερή παράταξη στην Ελλάδα, με σύνθεση παραδοσιακών και φιλελεύθερων αντιλήψεων. Αυτό ακριβώς που αποτελεί το «μοντέλο Σαρκοζύ» (κι αυτό που διακήρυξε ουσιαστικά, ο ίδιος ο Σαμαράς, την περασμένη Πέμπτη).
Διότι μέχρι τώρα η Νέα Δημοκρατία μάλλον… «ντρεπόταν» για τις ιδέες της!
Που παντού αλλού στον κόσμο κερδίζουν συνεχώς, και στην Ελλάδα τις ξορκίζουν ακόμα τα φαντάσματα της Μεταπολίτευσης…