Τhe Elephant in the Room by Terry Kettering
Ο Ελέφαντας στο δωμάτιο
There’s an elephant in the room.
Υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο.
It is large and squatting, so it is hard to get around it.
Είναι μεγάλος και κάθεται γονατιστά, γι’ αυτό είναι δύσκολο να τον αποφύγεις.
Yet we squeeze by with, “How are you?” and “I’m fine,” and a thousand other forms of trivial chatter.
Παρόλα αυτά στριμωχνόμαστε από δίπλα του με φράσεις όπως “Τι κάνεις;” και “Είμαι μιά χαρά!” και χίλιες άλλες κοινότυπες φλυαρίες.
We talk about the weather.
Μιλάμε για τον καιρό.
We talk about work.
Μιλάμε για τη δουλειά.
We talk about everything else, except the elephant in the room.
Μιλάμε για όλα τ’ άλλα, εκτός από τον ελέφαντα στο δωμάτιο.
There’s an elephant in the room.
Υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο.
We all know it’s there. We are thinking about the elephant as we talk together.
Όλοι το ξέρουμε πως είναι εκεί. Σκεφτόμαστε τον ελέφαντα καθώς μιλάμε μεταξύ μας.
It is constantly on our minds. For, you see, it is a very large elephant. It has hurt us all.
Είναι συνέχεια στο μυαλό μας. Γιατί, βλέπεις, είναι ένας πολύ μεγάλος ελέφαντας. Μας έχει πληγώσει όλους.
But we don’t talk about the elephant in the room.
Αλλά δε μιλάμε για τον ελέφαντα στο δωμάτιο.
Oh, please say his (her) name.
Oh, please say his (her) name again.
Oh, please, let’s talk about the elephant in the room.
Παρακαλώ, πες το όνομά του[της].
Παρακαλώ, πες το όνομά του[της] ξανά.
Παρακαλώ, ας μιλήσουμε για τον ελέφαντα στο δωμάτιο.
For if we talk about his (her) death, perhaps we can talk about his (her) life.
Can I say his (her) name to you and not have you look away?
For if I cannot, then you are leaving me…. alone…. in a room…. with an elephant.
Γιατί αν μιλήσουμε για το θάνατό του[της], ίσως μπορούμε να μιλήσουμε και για τη ζωή του[της].
Μπορώ να σου πω το όνομά του[της] και να μην κοιτάξεις αλλού;
Γιατί αν δεν μπορώ, μ’ αφήνεις… μόνη… σ’ ένα δωμάτιο… μ’ έναν ελέφαντα.
Ποιο θα ήταν το μειονοτικό θέμα της Θράκης αν έλειπε η διαβρωτική δράση του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής; Όλοι γνωρίζουν την πραγματική αιτία πλήθους προβλημάτων στην περιοχή, όμως κανείς δεν τολμάει να την ονομάσει ρητά και ταυτόχρονα να αναδείξει το ζήτημα ασφάλειας για την ελληνική πολιτεία και πλειονοτική κοινωνία, το ζήτημα εκδημοκρατισμού και ένταξης της μειονοτικής κοινωνίας, το ζήτημα εξορθολογισμού και εξομάλυνσης της πολιτικής και οικονομικής ζωής της Θράκης.
Ποιος χρειάζεται το Προξενείο της Τουρκίας στην πόλη μας;
- Υπάρχουν Τούρκοι υπήκοοι στη Θράκη;
- Υπάρχουν τόσες γραφειοκρατικές διαδικασίες – ιδίως μετά την κατάργηση της βίζας για την Τουρκία – που δικαιολογούν μια τέτοια πολυπρόσωπη και πολυέξοδη υπηρεσία στην Κομοτηνή;
- Υπάρχουν μειονοτικά δικαιώματα που, μέσα στη σύγχρονη Ελλάδα της ΕΕ, έχουν ανάγκη έναν τέτοιο «εγγυητή», όπως π.χ. τον βλέπουμε να τα προσφέρει στο τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν;
- Ή μήπως η Συνθήκη της Λωζάνης, που η Τουρκία την έχει κάνει κουρελόχαρτο από την ημέρα της υπογραφής της, χρειάζεται την κηδεμονία του βιαστή της;
Η απάντηση είναι προφανώς αρνητική σε όλα τα παραπάνω, λέει η κοινή λογική.
Ποιος ο λόγος τότε της ύπαρξής του στη Θράκη;
- Μήπως η συντήρηση ενός παρακρατικού μηχανισμού που οδηγεί τους μουσουλμάνους συμπολίτες μας σε γκετοποίηση;
- Μήπως η δημιουργία / χειραγώγηση κάποιων μειονοτικών ηγεσιών για τον έλεγχο της μειονοτικής κοινωνίας;
- Μήπως η μεθόδευση ενεργειών που εκτουρκίζουν Πομάκους και Ρομά για να δημιουργήσουν μέσα από αυτήν την εθνοκάθαρση «τουρκική μειονότητα»;
Όλα τούτα τα γνωρίζει πολύ καλά η τοπική κοινωνία, μα δεν μιλάει. Άλλοι λόγω οικονομικών συμφερόντων, άλλοι λόγω πολιτικών βλέψεων, άλλοι λόγω εφησυχασμού με το άλλοθι των «αρμοδίων» που δήθεν «ξέρουν τι κάνουν», δεχόμαστε όλοι την παρουσία του λύκου μέσα στο μαντρί.
Είναι όμως άμεση ανάγκη να γίνει ένας δημόσιος, δημοκρατικός διάλογος για το ζήτημα και η θρακική κοινωνία να εκφράσει τη βούλησή της. Χρειαζόμαστε ένα κοινωνικό κίνημα που θα προτάσσει τα αληθινά προβλήματα του τόπου, τα οποία έχουν φτάσει σε τέτοιον παροξυσμό, που η επίλυσή τους είναι όρος όχι μόνο συλλογικής αλλά και ατομικής προόδου κι επιβίωσης.
Η απομάκρυνση του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής είναι ένα τέτοιο μείζον θέμα που δεν μπορεί να σκεπάζεται διαρκώς από σιωπή. Αν είμαστε πράγματι κοινωνία πολιτών, έχουμε λόγο και πρέπει ν’ ακουστεί!
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ
www.proxeneio-stop.org
.