Τι ήταν οι αρματολοί; Έλληνες, πολεμιστές ατρόμητοι, που δεν «έκατσαν φρόνιμα, να γίνουν νοικοκύρηδες», αλλά πολεμούσαν την Τουρκιά «ψηλά στα κορφοβούνια». Και επειδή οι «μωχαμετάνοι» δεν μπορούσαν να τους εξοντώσουν, τους ανέθεταν την τήρηση της ασφάλειας και της ειρήνης σε δυσυπότακτες περιοχές. Λάμβαναν «μιστούς» και δώρα από τους Τούρκους, συνεργαζόμενοι δήθεν μαζί τους, αλλά, συν τω χρόνω, μαζί με τους Κλέφτες, (δυσδιάκριτοι οι ρόλοι, γι’ αυτό Κλεφταρματολοί), χρησίμευσαν ως η βάση της εθνικής εναντίον των τυράννων Επανάστασης, στάθηκαν η «μαγιά» της λευτεριάς μας. Αρματολοί υπήρξαν τα λιοντάρια του Εικοσιένα, όπως το επιμαρτυρεί και το δημοτικό τραγούδι: «Του Αντρούτσου η μάνα χαίρεται / του Διάκου καμαρώνει / γιατί έχουνε γιους αρματολούς και γιους καπεταναίους…». Σήμερα ζούμε μια νέα Τουρκοκρατία, ύπουλη και δολερή. Η «οικονομία» του Θεού και το καριοφίλι των Κλεφταρματολών, μας λευτέρωσε και νεκραναστήθηκε η ματοκυλισμένη Πατρίδα μας. Η οικονομία των τωρινών προσκυνημένων στις διεθνείς συμμορίες, ακυρώνει στην ουσία την Ευλογημένη Επανάσταση. Υποδουλωνόμαστε, όχι επειδή ηττηθήκαμε σε πόλεμο, αλλά διότι προδίδουν την Πατρίδα οι ανθρωποκάμπιες που υποδύονται τους κυβερνήτες. Παρένθεση: Όλα, μα όλα, οφείλονται στην έλλειψη φιλοπατρίας. «Όσω πλεονάζεις τω πλούτω, τοσούτο ελλείπεις τη αγάπη», έλεγε ο Μέγας Βασίλειος. Αυτό ισχύει και για την αγάπη και το σέβας προς την πατρίδα. Από την μια έχουμε τους μπουκωμένους από καταθέσεις «σωτήρες» του κυβερνητικού συνασπισμού και από την άλλη, τα αντιπολιτευτικά ναυάγια του εθνομηδενισμού και της κακολόγου εκκλησιομαχίας. Και στη μέση ο λαός να επαιτεί, να αυτοκτονεί και να αφήνει τα καλύτερα παιδιά του να λεηλατούνται από τα «ξένα»… Γράφει στα απομνημονεύματά του ο στρατηγός Μακρυγιάννης, σε στιγμή που ξεχείλιζε η καρδιά του από πόνο για την φτωχή μάνα μας, την Πατρίδα. «Σύρε, πες του, όποιος είναι αυτός οπού θα βάλη τα χρήματα, όχι αρχηγόν τον κάνω καμπούλι (=τον δέχομαι), διά την αγάπη της πατρίδος μου, αλλά όπου κατουράγει να μου δίνη να πίνω εγώ το κάτρο· το κάνω αυτό και του το δίνω ενγράφως». (σελ. 483, εκδ. «Ζαχαρόπουλος»). Διαβάζεις και δακρύζεις. Το «κάτρο» του λαού έπρεπε να πίνουν όλα αυτά τα καθάρματα, που πλούτισαν εις βάρος του…
Μιας και σήμερα, όπως προείπα, βιώνουμε την νέα Τουρκοκρατία, για να σωθεί ο τόπος, για να απομείνει μαγιά, η λύση είναι να μιμηθούμε τους ηρωικούς ραγιάδες: Το πνευματικό αρματολίκι. Και αναφέρομαι στους συναδέλφους και αδελφούς εν Χριστώ, δασκάλους. Τι εννοώ; Έρχεται η λεγόμενη αξιολόγηση. Όλοι συμφωνούν ότι πρέπει και ο δάσκαλος, ο καθηγητής, να αξιολογείται, να κρίνεται, ώστε να αποπέμπονται από την τάξη οι ακατάλληλοι και ράθυμοι. Συμφωνώ. Παρεισέφρησε πολλή μετριότητα, άνθρωποι κυριολεκτικώς επικίνδυνοι για σχολική αίθουσα. (Επί ΠΑΣΟΚ, την δεκαετία του ’80, περίπου 20.000 δάσκαλοι μετεγγράφησαν από πανεπιστήμια της Γιουγκοσλαβίας, στις ημέτερες παιδαγωγικές ακαδημίες. Θυμάμαι στην Θεσσαλονίκη «περάσαμε» τριακόσιοι, και την ημέρα της ορκομωσίας ήμασταν πάνω από χίλιοι πεντακόσιοι. Ήταν η εποχή του Ανδρέα, όπου θυσιάζονταν τα πάντα και γίνονταν τα πάντα, αρκεί να εξασφαλιζόταν η παραμονή του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία για μια ακόμη τετραετία. Βεβαίως, αρκετοί εξ αυτών των επήλυδων, στην πορεία εξελίχθηκαν σε λαμπρούς δασκάλους. Δεν παύει όμως να αποτελεί αδικία, δηλωτική της βορβορώδους ευτέλειας και της αίσθησης πως όλα επιτρέπονταν άνω ορίων και χαλινού, με λίγα λόγια το κράτος ΠΑΣΟΚ).Η αξιολόγηση, λοιπόν και κατ’ αρχήν, είναι σωστή. Θα «κοσκινιστεί», θα ξεχωρίσει η ήρα από το σιτάρι, με στόχο «την βελτίωση της ποιότητας και της αποτελεσματικότητας της εκπαίδευσης», σύμφωνα με τις αφόρητες κοινοτοπίες του σχεδίου αξιολόγησης του υπουργείου Παιδείας, Θρησκευμάτων, Πολιτισμού, Αθλητισμού, Νέας Γενιάς, δία βίου Μάθησης, Αναρρήσεως των Αιχμαλώτων, ευφορίας των καρπών της Γης και λοιπά συνοδευτικά….
Αλλού όμως είναι το πρόβλημα.
Πρώτον: Όλοι μας υποψιαζόμαστε, ότι η αξιολόγηση, στην νυν συγκυρία, είναι το κέλυφος, κάτω από το οποίο κρύβεται η απαίτηση της συμμορίας («τρόικας») για μαζικές απολύσεις εκπαιδευτικών.
Δεύτερον: σε συνάφεια με το προηγούμενο. Λιγότεροι δάσκαλοι σημαίνει λιγότερα σχολεία, ο ανομολόγητος στόχος τους. Θα κλείσουν και άλλες εκπαιδευτικές μονάδες, ιδίως σε απομακρυσμένες και ακριτικές περιοχές, οι οποίες θα μεταβληθούν σε γηροκομεία, εύκολη λεία ανεξέλεγκτων συμμοριών.
Τρίτον: Η αξιολόγηση αποτελείται από δύο σκέλη. Την διοικητική από τον διευθυντή, η οποία, λίγο έως πολύ, γίνεται. Και την εκπαιδευτική, από τον οικείο σχολικό σύμβουλο· με λίγα λόγια ο σχολικός σύμβουλος θα ελέγχει τι διδάσκεις στην τάξη. Είναι γνωστό, ότι οι σχολικοί σύμβουλοι -πλην ελαχίστων τιμητικών εξαιρέσεων- είναι «προοδευτικής» κοπής, φερέφωνα του υπουργείου, που «παίρνουν γραμμή και μπαίνουν στην γραμμή».
Άρα κραδαίνοντας τον πέλεκυ της κακής βαθμολογίας, ίσως και απόλυσης, θα εξαναγκάζουν τους δασκάλους να αυτολογοκρίνονται, να συμμορφώνονται με τις οδηγίες της εξουσίας και να σιωπούν. Αυτό ακυρώνει το θεμέλιο, το υπόβαθρο της Παιδείας, την ελευθερία του λόγου και της σκέψης.
Τέταρτον: Πολλοί εκπαιδευτικοί, τρομοκρατημένοι, θα αναπτύξουν γλοιώδη συμπεριφορά προς τους αξιολογητές, θα καταστούν ευάλωτοι και υποχωρητικοί στους μαθητές, τα φαινόμενα απειθαρχίας θα πολλαπλασιαστούν, αφού κανείς δεν θα θέλει να δημιουργηθεί «επεισόδιο» ή να συγκρουστεί με ανώριμους γονείς «διά τον φόβον των Ιουδαίων».
Για παράδειγμα: Προσωπικώς (φέτος έχω στ’ Δημοτικού) δεν διδάσκω τα βιβλία γλώσσας-περιοδικά ποικίλης ύλης. Χρησιμοποιώ κείμενα από τους μεγάλους μάστορες του λόγου μας, Ευαγγελικές Περικοπές (για τα Θρησκευτικά), κείμενα των Πατέρων, Μακρυγιάννη, Κολοκοτρώνη (απομνημονεύματα, τον λόγο στην Πνύκα), δηλαδή τα παλιά δικά μας πλούτη, τα καλούδια, που μας περιμένουν στο πατρογονικό κελάρι. Προφανώς με την αξιολόγηση θα χαρακτηριστώ «ελλιπής» και ίσως απολυθώ. Το ίδιο ισχύει για πολλούς δασκάλους, που διδάσκουν «ψυχή και Χριστό». Βρισκόμαστε ενώπιον διωγμών, λαμβάνοντας υπ’ όψιν και το πρόσφορο, για τέτοια πράγματα, έδαφος. (Η Τρόικα αλυχτεί και πάλι απαιτώντας κεφάλια…).
Τι κάνουμε; Πνευματικό αρματολίκι. (Η φράση ανήκει στον μακαριστό Δάσκαλό μας στην Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης Απόστολο Ιωαννίδη). Δεν φοβόμαστε γιατί «ου γαρ έδωκεν ημίν ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως». (προς Τιμ. Β’, 1,7).
Όταν θα κλείνει πίσω μας η πόρτα της τάξης θα διδάσκουμε «τι είχαμε, τι χάσαμε και τι μας πρέπει». Να γνωρίσουν οι μαθητές την Πατρίδα τους, την αληθινή και όχι το άβουλο απολειφάδι που την κατάντησαν οι ελεεινοί. Στις τάξεις θα θεριεύουμε την αποσταμένη ελπίδα για την ανάσταση του Γένους, της αλυσόδετης Πατρίδας, ενώ το αιχμάλωτο κράτος, όπως οι αρματολοί με τους Τούρκους, θα νομίζει ότι είμαστε όργανά του. Έτσι διασώζεται η μαγιά, που θα φέρει το φεγγοβόλο αστέρι της αυγής, την λευτεριά μας. Και θέλει λίγο από την «τρέλλα» του Κολοκοτρώνη. «Ο κόσμος μας έλεγε τρελλούς. Εμείς, αν δεν ήμεθα τρελλοί, δεν εκάναμεν την Επανάστασιν». «Όλα τα είχα προβλέψει, τα είχα σκεφτεί, όλα εκτός από την τρέλλα των Ελλήνων», μονολογούσε ο Νικόλαος Ιβανώφ, ο αρχιστράτηγος των Βουλγάρων στην ένδοξη μάχη του Κιλκίς. Η «τρέλλα» των Κλεφταρματολών σώζει πατρίδες και όχι η ηττοπάθεια και η δειλία των «γνωστικών», που κυβερνούν γονατισμένοι.
3 comments
Tον τίτλο της εικόνας δεν μπορείτε να τον γράψετε στα Ελληνικά;
Την περίμενα πολύ καιρό αυτή σας τη διαπίστωση κύριε Νατσιέ,
“…… Συμφωνώ. Παρεισέφρησε πολλή μετριότητα, άνθρωποι κυριολεκτικώς επικίνδυνοι για σχολική αίθουσα. (Επί ΠΑΣΟΚ, την δεκαετία του ’80, περίπου 20.000 δάσκαλοι μετεγγράφησαν από πανεπιστήμια της Γιουγκοσλαβίας, στις ημέτερες παιδαγωγικές ακαδημίες.”
Σε κάθε αξιολόγηση βέβαια το σημαντικό είναι το ποιός είναι αυτός που την κάνει.
Η λέξη αυτή μπήκε στη ζωή μας τελευταία αλλά με μιαν άλλη έννοια και κατά υην γνώμη μου μέναν άλλο σκοπό.
Δεν περιορίζεται σε κάποιο χώρο αλλά απλώνεται σε όλο το φάσμα της ζωής του λαού.
Εδώ οι εμφανώς (στην πλειοψιφία τους) μετριότητες εκ Γιουκοσλαβίας παίζουν το ρόλλο του συστήματος.Κραυγαλέα παραδείγματα που το ίδιο το σύστημα τους έδωσε τίτλους για να έχει τώρα το άλλοθι να βέλλει χέρι στους άλλους τους ακάματους εργάτες της τάξης και του έθνους.
Για να δώσω να καταλάβεται τι εννοώ θα επικαλεσθώ έναν παλιότερο τίτλο σε πρωτοσέλιδο της Καθημερινής γύρω στο καλοκαίρι ενόψει επικείμενης “δόσης” από την Τρόικα…
Έγραφε στην πρώτη σελίδα η εφημερίδα με πηχιαίους τίτλους:
“Τά πάντα για θετική αξιολόγηση”
Eίναι φορές,σπάνιες αλλά υπάρχουν όπως φαίνεται, που κάποια φράση,ένα λόγος ειπομένος σε ανύποπτη στιγμή είναι δυνατόν να περιγράφει με ακρίβεια, ένα πρόβλημα που φαντάζει πολύπλοκο και ταυτόχρονα να παραπέμπει στην λύση του.
Με μια τέτοια περίπτωση λόγου (γραπτού),νομίζω ότι έχουμε να κάνουμε με τον τίτλο της εφημερίδας.
και συνεχίζει στο άρθρο της,
“Στην εξασφάλιση της θετικής έκθεσης της τρόικας αποσκοπούν όλες οι πρωτοβουλίες και οι κινήσεις του Μεγάρου Μαξίμου,καθώς την θεωρεί το “κλειδί” που θα ανοίξει την πόρτα για την πολιτική διαπραφμάτευση του προγράμματος στήριξης της Ελλάδος.”
Τέτοια ευκρίνεια, καθαρότητα σημαίνοντος ,δύσκολα να φανεί μέσα στην ζάλη των αναλύσεων και των αναλυτών,
τα λογής λογής καπνογόνα,τις κραυγές των ειδικών,
τους γρίφους των αναλυτών για την κατάσταση στη Χώρα,
τα παραληρήματα των μεγαλοδημοσιογράφων στις καθημερινές τρομοκρατικές τους “επιθέσεις” στο φοβισμένο τους κοινό ,που αδρανές και μουδιασμένο θέλει να μάθει για την “κρίση”.
Τι μαθαίνουμε λοιπόν από την εφημερίδα;
Ότι οι ταγοί μας αγωνίζονται με όλες τους τις δυνάμεις ,
τις πρωτοβουλίες τους και τις κινήσεις ,να εξασφαλίσουν την εύνοια,την θετική έκθεση της τρόικας,πράγμα που οι ίδιοι (οι διοικούντες),την θεωρούν κλειδί που θα ανοίξει την πόρτα για την διαπραγμάτευση του προγράμματος στήριξης!
Για την θετική αξιολόγηση θα δοθουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ.
Τα ερωτηματικά που προκύπτουν είναι πολλά.
Το πρώτο και κυριότερο είναι τι είδους διαπραγμάτευση είναι ή θα είναι αυτή, όταν τίθεται ο όρος “βελτίωσης” του ενός μέρους της ,στα μέτρα του άλλου, σαν όρος απαράβατος ,αν δεν είναι ήδη μια κυνική ομολογία κατοχής, επιβολής και επίδειξη δυνάμεως.
Μία επανάληψη δηλαδή του “οὐαὶ τοῖς ἡττημένοις”.
Ο κάτοχος της αλήθειας ζητά από τον πλανεμένο να διορθωθεί ,να αλλάξει την λάθος πορεία του, να φέρει τις αξίες του στα μέτρα τού αξιολογητή του
και εάν είναι “θετική” η αξιολόγηση,
δηλαδή εάν διώξει κάθετί δικό του
και κατά το μέτρο που θα υιοθετήσει τα γνωρίσματα του άλλου ίσως κριθεί με εύνοια από αυτόν!!
Αυτός όμως είναι ο ορισμός του πολιτιστικού ιμπεριαλισμού,που σημαίνει ότι ήδη υπάρχει η σιωπηρή παραδοχή ότι ο ένας πολιτισμός είναι ανώτερος από τον άλλο που πρέπει
-αν δεν θέλει να πάθει κακό-
πάσει θυσία να “διορθωθεί”.
Αυτό που είναι όμως εξοργιστικότερο είναι πως ενστερνίζονται απολύτως
την άποψη αυτή του “δυνατού”, οι εκλεγμένοι ταγοί μας,
που πρωτοι τρέχουν να παραδεχθούν την άμεση ανάγκη αλλαγής μας ,με ζήλο μεγαλύτερο των κατακτητών και μάλιστα πρώτοι αυτοί μας κουνάν το δάχτυλο:
“Ἀπό τί πάσχουμε κυρίως; Θά σᾶς τό πῶ ἀμέσως: ἀπό μιά μόνιμο, πλήρη, καί κακοήθη ἀσυμφωνία μεταξύ τοῦ πνεύματος τῆς ἑκάστοτε ἡγεσίας μας καί τοῦ «ἤθους» πού χαρακτηρίζει τόν βαθύτερο ψυχικό πολιτισμό τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ στό σύνολο του!…..
…Αὐτή ἡ ασυμφωνία δέν εἶναι μιά συγκεκριμένη κακοδαιμονία, εἶναι, ὃμως, μιά αἰτία πού ἐξηγεῖ ὃλες τίς κακοδαιμονίες, μικρές καί μεγάλες, τοῦ τόπου αὐτοῦ. Ἀπό τήν ἡμέρα πού ἔγινε ἡ Ἑλλάδα κράτος ἕως σήμερα, οἱ πολιτικές πράξεις, θά ἔλεγε κανένας, ὅτι σχεδιάζονται καί ἐκτελοῦνται ἐρήμην τῶν ἀντιλήψεων γιά τή ζωή, καί γενικότερα τῶν ἰδανικῶν πού εἶχε διαμορφώσει ὁ Ἑλληνισμός μέσα στήν ὑγιή κοινοτική του ὀργάνωση καί στήν παράδοση τῶν μεγάλων ἀγώνων γιά τήν άνεξαρτησία του.
…Μά ναί. Γιατί εἶναι βασικό.(H πολιτική) Εἶναι πρῶτο… κι ἄς εἶμαι ποιητής, ἐγώ πού τό λέω, μακριά πάντα ἀπό τήν «πολιτική». Κοιτάξτε: ὁ λαός αὐτός κατά κανόνα ἐκλέγει τήν ἡγεσία του. Καί ὅμως, ὅταν αὐτή ἀναλάβει τήν εὐθύνη τῆς ἐξουσίας –εἴτε τήν ἀριστοκρατία ἐκπροσωπεῖ εἴτε τήν ἀστική τάξη εἴτε τό προλεταριάτο–, κατά ἕναν μυστηριώδη τρόπο ἀποξενώνεται ἀπό τή βάση πού τήν ἀνέδειξε, καί ἐνεργεῖ σάν νά βρισκόταν στό Τέξας ἤ στό Οὐζμπεκιστάν!”
Ὁδυσσέας Ἐλύτης
Σύν τοῖς ἄλλοις, ἐκδόσεις Ὕψιλον, 2011
Η ιδιαιτερότητά μας ενοχλεί, είναι εμπόδιο που πρέπει να φύγει από την μέση,για να πορεύθούμε μετά την θετική αξιολόγησή μας στην πρόοδο και την ανάπτυξη αλλά και για να έχουμε το δικαίωμα να υπάρχουμε, όχι σαν λαός πια με πολιτισμό, αλλά σαν φυσικές οντότητες χάρι στην μεγαλοψυχία των ισχυρών.
Έ λοιπόν δεν μας ενδιαφέρει η θετική μας αξιολόγηση από αυτούς.
Εάν υπάρξει κάτι τέτοιο θα μας δυσαρεστήσει ,γιατί θα σημαίνει ότι χάσαμε τα χαρίσματά μας,
την ιδιοπροσωπεία μας τον τρόπο να βλεπουμε τον κόσμο και να ζούμε σ’αυτόν,αλλάξαμε την ιεράρχηση των αναγκών μας,
αυτό δηλαδή που σημαίνει πολιτισμός
και βάλαμε πρώτα στη σειρά τα ευτελή τα τελευταία,
παρακούσαμε στην εντολή:
“Μη δότε τα άγια τοις κυσί μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων” .
Εαν υπάρξει θετική αξολόγηση απ’αυτούς θα σημαίνει ότι δεν είμαστε πια ποιητές:
Δεν είμαστε ποιητές
Σημαίνει φεύγουμε
σημαίνει εγκαταλείπουμε τον αγώνα
Παρατάμε τη ζωή στους ανίδεους
στις γυναίκες στα φιλιά του ανέμου
Και στη σκόνη του καιρού
Σημαίνει πως φοβόμαστε
Και η ζωή μας έγινε ξένη
Ο θάνατος βραχνάς.
Γιώργος Σαραντάρης
Εάν υπάρξει θετική αξιολόγηση απ’αυτούς θα σημαίνει πως ενστερνισθήκαμε την άποψη των κριτών μας ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΛΟΥΤΟΣ κι’΄ετσι αισθανθήκαμε φτωχοί:
Φαντασθῆτε ὅτι ἔχετε Πλοῦτον Θεοῦ. Τί Παλάτι θὰ ἠθέλατε; Κλείσετε τὰ μάτια σας καὶ φαντασθῆτε. Ἔπειτα ἀνοίξετε τὰ μάτια σας: Τὸ ἔχετε ἐμπρός σας, ὡραιότερον τοῦ ὡραιοτέρου ὀνείρου. Εἶναι ἡ ΓΗ ΣΑΣ. Οὐράνιον Παλάτι νύκτα καὶ ἡμέρα ἀνοικτόν, διὰ κάθε πλούσιον, διὰ κάθε πένητα, διὰ κάθε καλόν, διὰ κάθε χωρὶς εἴσοδον, χωρὶς ἐξέτασιν, χωρὶς ὅρον, χωρὶς περιορισμόν, χωρὶς ποινήν. Κάθε ὂν ἀνοῖγον τὰ μάτια του τὸ ἔχει, ἕως ὅτου τὰ μάτια του εἶναι ἀνοικτά. Καθήσετε εἰς ἕνα ὕψωμα, ἔχετε τὸ παλάτι σας….
Πουθενὰ ΣΚΟΤΟΣ· πουθενὰ τρόμος· πουθενὰ φόβος· πουθενὰ μυστήριον· πουθενὰ βάρος· πουθενὰ λύπη· πουθενὰ κακία· πουθενὰ δυσθυμία· πουθενὰ σκυθρωπότης…..Ὅλα παντοῦ καὶ πάντοτε λέγουν: Βλέπε· στάσου· κάθου· μένε· χαῖρε· μὴν παιδεύεσαι· μὴν βασανίζεσαι. Ἠρέμει. Γαλήνευε. Μένε ὡραῖα καὶ βλέπε..
Δεν θέλουμε θετική αξιολόγηση από αυτούς γιατί αυτό θα σήμαινε ότι χάσαμε την αισθητική μας και θα προσχωρήσαμε στην μαυρίλα τους:
Ἔλθωμεν, λοιπὸν εἰς τὰς Εὐρώπας. Καὶ κατ᾿ ἐκλογήν! καὶ κατὰ προτίμησιν! καὶ κατ᾿ ἐξοχήν! εἰς τὰς Σκοτεινοτάτας! τὰς Ὑγροτάτας! τὰς Καρβουνοειδεστέτας! τὰς Σαπιωτάτας! Εἰς αὐτὰς τὰς Γερμανίας, ὅπου πηγαίνουν οἱ μισοὶ Ἕλληνες καὶ γίνονται μὲν Σοφολογιώτατοι ἀλλὰ καὶ ἀποδασκαλίζονται ἀλλὰ καὶ ἀπομιστριωτίζονται ἀλλὰ καὶ ἀποντοτορώνονται.
Ἐκεῖ οὐρανὸς Κλειστός. Αἰωνία Συννεφιά. Αἰωνία Μαυρίλα. Αἰώνιον Πένθος. Αἰωνία Ὁμίχλη, Αἰωνία Πάχνη. Αἰωνία Ὑγρασία. Αἰωνία Μούχλα. Αἰωνία Σαπίλα. Καμπουρογραμμία Γῆς. Ξυλογραμμία δένδρων. Καὶ βάρος καὶ πάχος καὶ πύκνα ἀέρος. Καὶ στούπωμα τῶν πάντων μὲ μπαμπάκια ὁμίχλης. Ὁ Οὐρανὸς κλειστός. Ἡ Γῆ κλειστή. Ὁ Ἀέρας κλειστός. Τὸ Σπίτι κλειστόν. Τὸ Ροῦχον κλειστόν. Τὸ Σῶμα κλειστόν. Ὁ Ἄνθρωπος κλειστός. Τὸ Πνεῦμα κλειστόν. Ὁ Οὐρανὸς σκότος. Ἡ Γῆ πένθος. Τὰ Φῶτα λύπη. Τὰ Ζῷα μελαγχολία. Ὁ Ἀέρας ὑγρὰ πηκτὴ μαυρίλα. Ὅλος ὁ ΕΞΩ ΚΟΣΜΟΣ σπρώχνει τὸν Ἄνθρωπον εἰς ἕνα καταφύγιον, εἰς ἕνα ὑπόγειον. Καὶ ἐκεῖ ζῇ μίαν ζωὴν τεχνητήν.
Ἡ Εὐρωπαϊκὴ Γραμμὴ εἶναι γέννημα φυσικὸν καὶ μοιραῖον τῆς Εὐρωπαϊκῆς φύσεως. Ἐκεῖ γῆ μαύρη, γῆ βρεγμένη, παχεῖα, βαρεῖα. Ἐκεῖ ὁμίχλη, πάχνη, συννεφιά, βροχή, χιόνι, κρύον. Ἐκεῖ βουνὰ ἐπὶ βουνῶν, θυμωμένα, παλαίοντα, γιγαντιαῖα. Ἐκεῖ δάση δασῶν πυκνότατα· κάθε δένδρον, ὄγκος, δύναμις, ἀντοχὴ κάθε κλάδος ξύλινος. Ἐκεῖ κάθε ἄνθρωπος ἑκατονταδυνατώτερος διὰ νὰ ἀνθέξῃ. Κάθε σπίτι κλεισμένον, κάθε σῶμα τυλιγμένον. Κάθε σπίτι καίει κόκ, κάθε σῶμα καίει ἀλκόλ.
Ἀπὸ τὸν οὐρανόν, τὸ χῶμα, τὸ βουνόν, τὸ φυτόν, τὸν ἄνθρωπον, τὸ ἀλκόλ, τὸ κόκ, τὸ κρύον, τὴν πάχνην, τὴν ὁμίχλην, τὴν καπνιάν, ἐγεννήθη φυσικά, μοιραῖα καὶ ἁρμονικά, ἡ Εὐρωπαϊκὴ Γραμμή.
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ (1871-1910) Ἑλληνική γραμμή. Ελληνικό χρώμα.
Είναι τέτοια η φύσις των καιρών που ζούμε που δύσκολα κρατώνται τα προσχήματα και πιὀ δύσκολα κρύβει κανείς τις προθέσεις του.Ενστικτωδώς πιά ο κόσμος βλέπει και καταλαβαίνει ποιοί είναι οι ταγοί του, αυτοί στους οποίους εμπιστέυθηκε το μέλλον του τόπου του.Ξένοι οι τρόποι τους οι συμπεριφορές τους τα γούστα τους το ύφος τους κιὀμως αυτοί κρατούν τις τύχες αυτού του λαού.
Δεν ήρθε τυχαία αυτό, αλλα προετοιμάστηκε από την αρχή ακόμη αυτού του κράτους ,έντεχνα με πρόγραμμα και προσεχτικά.Το αίσθημα της μειονεξίας απέναντι σε κάθε τι από τα πεφωτισμένα της εσπερίας έθνη έπρεπε να στεργιώσει γερά στην καρδιά του Ρωμιού.
Πάντα ο μεγάλος βοηθός σ’αυτό το έργο των Δυτικών υπήρξε η ηγεσία του τόπου.Από τον Φαρμακίδη και τον Μάουερ μέχρι τον Γιωργάκη και τον Φούχτεν ίδια ιστορία.Αίσθημα μειονεξίας συστάσεις για διόρθωση,υπόδειξη του ορθού.Με την ίδια λύσσα οι ίδιοι λαοί ,ανά τους αιώνες έρχονται είτε σαν σύμαχοι,είτε σαν εταίροι είτε σαν φίλοι οι χειρότεροι εχθροί μας ποτισμένοι με μίσος και χολή.
Ἦρθαν
ντυμένοι «φίλοι»
ἀμέτρητες φορές οἱ ἐχθροί μου
τό παμπάλαιο χῶμα πατώντας.
Καί τό χώμα δέν ἔδεσε ποτέ μέ τή φτέρνα τους.
Οδυσσέας Ελύτης
Σε κάθε περίπτωση νομίζω ότι οι θετικώς αξιολογηθέντες θα είναι πάλι οι εκλεκτοί του συστήματος και οι αρνητικώς αξιολογηθέντες ο ανθός και οι άξιοι,οι μη Μηδίσαντες.
Χαίρεται κύριε Νατσιέ και συγχαρητήρια,
επιτρέψτε μου δε να κλείσω το σχόλιό μου με μία λέξη που με βρίσκει σύμφωνο και που την είπε ο κ.Καραμπελιάς στην εκπομπή σας ως οδοδεικτική σχετικά με το τι πρέπει κάνουμε:
Οίκαδε!
Συγχωρέστε μου τα ορθογραφικά λάθη.