Ως Ορθόδοξος Χριστιανός γνωρίζω ότι με τον εκάστοτε Πάπα έχω διαφορές δογματικές, εκκλησιολογικές και ιστορικές. Ως Έλληνας και μάλιστα Μακεδών ενοχλήθηκα μερικές φορές από τον αποχωρούντα Πάπα Βενέδικτο 16ο, διότι επηρεάσθηκε από κακούς συμβούλους και διάβασε δημοσίως ευχές στη σκοπιανή διάλεκτο. Παρ’ όλα αυτά οφείλω να ομολογήσω ότι έχω ιδιαίτερη εκτίμηση στον συγκεκριμένο Ποντίφηκα, διότι με κάθε τρόπο έδειξε τη βαθειά γνώση του και τον σεβασμό του για την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και για το ελληνορθόδοξο Βυζάντιο.
Η εκτίμησή μου για τον Πάπα Βενέδικτο έγινε ακόμη μεγαλύτερη με την πρόσφατη απόφασή του να παραιτηθεί στις 28 Φεβρουαρίου. Ο γερμανικής καταγωγής Πάπας, κατά κόσμον Γιόζεφ Ράτσιγκερ, απέδειξε ότι είναι όντως πνευματικός άνθρωπος και δεν είναι προσκολλημένος σε αξιώματα και καρέκλες. Αντιλαμβάνεται ότι οι δυνάμεις του τον εγκαταλείπουν και δεν μπορεί να συνεχίσει να ασκεί τα καθήκοντά του. Μακάρι και ορισμένοι πολιτικοί στην Ελλάδα και στην Υφήλιο να έχουν αντίστοιχη επίγνωση δυνάμεων και αδυναμιών. Θα ήταν για όλους καλύτερα.
Με έκπληξη, αλλά και χαρά, άκουσα τον Πάπα Βενέδικτο να εκφωνεί στα Λατινικά την απόφαση της παραιτήσεώς του. Το έκανε σκοπίμως για να δείξει ότι και οι λεγόμενες «νεκρές» γλώσσες, όπως τα Αρχαία Ελληνικά και τα Λατινικά, παραμένουν ζωντανές και επίκαιρες. Το Ρωμαιοκαθολικό εκκλησιαστικό τυπικό χρησιμοποιεί τα Λατινικά, γι’ αυτό και ο απερχόμενος Πάπας κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια για την δημιουργία ιδρύματος που θα διδάσκει τα Λατινικά στους ιερείς. Χρήσιμο δίδαγμα και για εμάς τους Έλληνες που κινδυνεύουμε να αποκοπούμε από τα Αρχαία Ελληνικά. Θυμίζω ότι τα Λατινικά από τα Ιταλικά διαφέρουν πολύ, είναι μία διαφορετική γλώσσα. Ενώ κατά τον Γ. Μπαμπινιώτη η ελληνική είναι ενιαία, τα Αρχαία και τα σύγχρονα Ελληνικά δεν είναι διαφορετικές γλώσσες. Πρόκειται για την ιστορική συνέχεια της ίδιας γλώσσας.
Με τη χρήση των Λατινικών ο Πάπας έδωσε και ένα άλλο μήνυμα. Ότι ο ευρωπαϊκός πολιτισμός θα επιβιώσει μόνον αν σέβεται τις ρίζες του και το παρελθόν του. Αυτές οι ρίζες είναι η Αρχαία Ελλάδα, η Ρώμη και ο Χριστιανισμός. Τις έχουν επισημάνει ο Πωλ Βαλερύ, ο Τόμας Έλλιοτ, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος και άλλοι. Ευχαριστούμε τον Πάπα που μάς τις θύμισε!
Κωνσταντίνος Χολέβας –Πολιτικός Επιστήμων
Κ.Χ. 12.2.2013
3 comments
Τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα (ἔστω ὡς μετεξέλιξη τῆς
κοινῆς ἑλληνιστικῆς) καὶ τὴν λατινικὴ θὰ ἔπρεπε νὰ τὶς
διασώζαμε ἐμεῖς, ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ…ἄν ὁ κ. Χολέβας
θεωρεῖ τὸν φραγκικῆς ἐθνότητας Πάπα ὡς τὸν κλειδοφύλακα
τῆς παρακαταθήκης τῆς λατινικῆς (!), ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ῥωμηοὶ
(δηλαδὴ οἱ πάλαι ποτὲ ῥωμαίοι) θὰ ἔπρεπε νὰ τὴν θεωροῦμε
μέρος τοῦ πολιτισμοῦ μας: εἰδάλλως εἶναι σὰν νὰ
ὁμολογοῦμε ὅτι δὲν ἔχουμε οὔτε ἐνιαῖο πολιτισμό, οὔτε συνέχεια…
Τὸ γνωρίζω ὅτι γράφω ἀρκετὰ δύσπεπτα πράγματα, γιὰ αὐτοὺς ποὺ περιορίζουν τὴν
γνώση τους στὶς σοῦπες: ἡ ἱστορία εἶναι πολὺ πιὸ σύνθετη, καὶ
σαφῶς τὴν ὑποτιμοῦν οἱ ὑπεραπλουστεύσεις τοῦ σημερινοῦ ἄρθρου.
Ὅχι μόνον ἡ λατινικὴ εἶναι διαφορετικὴ ἀπὸ τὴν λατινογενὴ ἰταλικὴ
γλώσσα, ἀλλὰ μεγάλη διαφορὰ διέπει τὴν μεσαιωνικὴ λατινικὴ ποὺ
ἐπέβαλλε ὁ Καρλομάγνος στὸ βασίλειό του, ἀπὸ τὴν λατινικὴ τῶν
ἀρχαίων Λατίνων κλασσικῶν. Δὲν ἀναρωτηθήκατε ποτὲ γιατὶ
αὐτὴ ἡ γλώσσα δὲν ἐπιβίωσε στὴν “καθολικὴ” (ἀρνοῦμαι αὐτὸν τὸν
προσδιορισμὸ στὸν βατικάνειο παπισμό!) Δύση;
Μιλῶ γιὰ πάρα πολὺ βασικὰ πράγματα, ποὺ τὰ γνωρίζουν πρωτοετεῖς
σὲ πανεπιστήμια τοῦ ἐξωτερικοῦ: εἶναι ζήτημα βάσης, οὔτε κὰν καλοῦ
βαθμοῦ…καὶ τὸ ἀπίστευτο εἶναι ὅτι αὐτὲς εἶναι ἀλήθεις ποὺ ἄρχισαν νὰ
τὰ παραδέχονται οἱ ἴδιοι οἱ δυτικοί!
Νὰ δοῦμε πότε θὰ ἀφυπνισοῦμε ἐμεῖς.
Τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα (ἔστω ὡς μετεξέλιξη τῆς
κοινῆς ἑλληνιστικῆς) καὶ τὴν λατινικὴ θὰ ἔπρεπε νὰ τὶς
διασώζαμε ἐμεῖς, ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ…ἄν ὁ κ. Χολέβας
θεωρεῖ τὸν φραγκικῆς ἐθνότητας Πάπα ὡς τὸν κλειδοφύλακα
τῆς παρακαταθήκης τῆς λατινικῆς (!), ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ῥωμηοὶ
(δηλαδὴ οἱ πάλαι ποτὲ ῥωμαίοι) θὰ ἔπρεπε νὰ τὴν θεωροῦμε
μέρος τοῦ πολιτισμοῦ μας: εἰδάλλως εἶναι σὰν νὰ
ὁμολογοῦμε ὅτι δὲν ἔχουμε οὔτε ἐνιαῖο πολιτισμό, οὔτε συνέχεια…
Τὸ γνωρίζω ὅτι γράφω ἀρκετὰ δύσπεπτα πράγματα, γιὰ αὐτοὺς ποὺ περιορίζουν τὴν
γνώση τους στὶς σοῦπες: ἡ ἱστορία εἶναι πολὺ πιὸ σύνθετη, καὶ
σαφῶς τὴν ὑποτιμοῦν οἱ ὑπεραπλουστεύσεις τοῦ σημερινοῦ ἄρθρου.
Ὅχι μόνον ἡ λατινικὴ εἶναι διαφορετικὴ ἀπὸ τὴν λατινογενὴ ἰταλικὴ
γλώσσα, ἀλλὰ μεγάλη διαφορὰ διέπει τὴν μεσαιωνικὴ λατινικὴ ποὺ
ἐπέβαλλε ὁ Καρλομάγνος στὸ βασίλειό του, ἀπὸ τὴν λατινικὴ τῶν
ἀρχαίων Λατίνων κλασσικῶν. Δὲν ἀναρωτηθήκατε ποτὲ γιατὶ
αὐτὴ ἡ γλώσσα δὲν ἐπιβίωσε στὴν “καθολικὴ” (ἀρνοῦμαι αὐτὸν τὸν
προσδιορισμὸ στὸν βατικάνειο παπισμό!) Δύση;
Μιλῶ γιὰ πάρα πολὺ βασικὰ πράγματα, ποὺ τὰ γνωρίζουν πρωτοετεῖς
σὲ πανεπιστήμια τοῦ ἐξωτερικοῦ: εἶναι ζήτημα βάσης, οὔτε κὰν καλοῦ
βαθμοῦ…καὶ τὸ ἀπίστευτο εἶναι ὅτι αὐτὲς εἶναι ἀλήθεις ποὺ ἄρχισαν νὰ
τὰ παραδέχονται οἱ ἴδιοι οἱ δυτικοί!
Νὰ δοῦμε πότε θὰ ἀφυπνιστοῦμε ἐμεῖς.
Ἀντί σχολίου ἡ κατακλεῖδα τοῦ ἄρθρου «Δραχμή ἤ solidus;»
…
«Δραχμή λοιπόν ἤ solidus; Ἐγώ προτείνω μέ κάθε βεβαιότητα solidus καί μάλιστα γραμμένο καί μέ τά δύο ἀλφάβητα. Καί αὐτό γιά νά ὑπενθυμίζομε καθημερινά στούς ἑαυτούς μας, στίς ἑπόμενες ἀπό μᾶς γενιές ἀλλά καί στούς ξένους ὅτι ἡ ἱστορία τῆς Ρωμανίας εἶναι ἡ ἱστορία τῆς δικής μας πατρίδας καί ὅτι ἡ κρατική συλλογικότητα στήν ὁποία ζοῦμε σήμερα εἶναι (ἤ θά ἔπρεπε νά εἶναι) συνέχεια ἐκείνης τῆς συλλογικότητας. Solidus λοιπόν, γιά νά ὑπενθυμίζομε στούς ἑαυτούς μας καί στίς ἑπόμενες γενιές ὅτι καί ἡ Λατινική γραμματεία εἶναι καί αὐτή γραμματεία τοῦ γένους μας, γιατί οἱ αὐτοκράτορες καί οἱ λόγιοι τῆς πατρίδας μας ἔγραψαν καί στά Λατινικά, γιατί πολλοί Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ὀρθόδοξης παράδοσής μας ἔγραψαν καί στά Λατινικά. Εἶναι ὅλα δικά μας καί δέν θέλομε νά παραπέσουν καί νά τά οἰκειοποιοῦνται ἄνθρωποι πού δέν ἔχουν τίς προϋποθέσεις καί τόν πολιτισμό νά καταλάβουν τό πραγματικό τους νόημα. Τέλος θέλομε ξεφεύγοντας ἀπό τά πνιγηρά σύνορα τοῦ σημερινοῦ βαλκανικοῦ προτεκτοράτου καί τοῦ σημερινοῦ αἰσχροῦ μεταπρατικοῦ κρατιδίου, οἱ ἑπόμενες γενιές νά ἀνοίξουν τήν πολιτισμική τους ἀγκαλιά καί νά κλαύσουν ξανασμίγοντας καί μέ τά ἄλλα, τά ἐκτός συνόρων, τά ἀπό αἰῶνες χαμένα τούς ἀδέρφια.»
Περισσότερα: http://www.antibaro.gr/article/7341, Ἀντίβαρο