Όταν έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο ο μεγάλος και χαρισματικός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, πήρα την απόφαση να μην ασχοληθώ άλλο με την εκκλησιαστική μας ζωή.
Αποφάσισα να αποστασιοποιηθώ από όλα και κυρίως από όλους εκείνους που για δέκα ολόκληρα χρόνια ήταν οι… «σταυρωτές» ενός σύγχρονου μεγάλου σταυρωμένου: του Χριστόδουλου!
Άλλωστε στην απόφασή μου αυτή συνηγόρησαν δεκάδες λόγοι. Θα αναφέρω -για την ιστορία- δύο:
Πρώτον: Ένα θέμα υγείας, αρκετά σοβαρό, με έκανε να σκεφθώ λίγο πιο ψύχραιμα, να αξιολογήσω σωστότερα τις καταστάσεις και να αλλάξω προτεραιότητες στη ζωή μου.
Δεύτερον: Επειδή η Εκκλησία μας είναι, συν τοις άλλοις, και κοινωνία προσώπων, με την παρούσα ηγεσία της Εκκλησίας μας και την «καμαρίλα» που την πλαισιώνει νιώθω ότι δεν έχω να με συνδέει τίποτα άλλο εκτός από την πίστη μας εις έναν Θεό. Κι αυτό για καθαρά τυπικούς λόγους. Παρ’ όλα αυτά, είναι καιρός τώρα που «προκαλούμαι» από τις αθλιότητες ορισμένων ρασοφόρων -δυστυχώς μερικοί από αυτούς έλαβαν την αρχιεροσύνη απ’ τα χέρια του Χριστόδουλου- για να ξαναπιάσω στα χέρια μου μολύβι και χαρτί, ή αν θέλετε το πληκτρολόγιο ενός κομπιούτερ, για να αρχίσω να λέγω πάλι τα πράγματα με το όνομά τους.
Δεν με πειράζει η ανικανότητα, ο ωχαδελφισμός και οι αδολεσχίες αυτών που κρατούν στα χέρια τους τα ηνία της διοίκησης της Εκκλησίας. Ούτε το γεγονός ότι Ιεράρχες εκλεγμένοι από τον Χριστόδουλο τον πρόδωσαν με τον χειρότερο τρόπο… Με ενοχλεί, με αηδιάζει, με προκαλεί η αθλιότητα της ψυχής αυτών των ανθρώπων που διοικούν σήμερα την Εκκλησία, που αντί να ασχολούνται με το σοβαρό έργο που έχουν αναλάβει, εξακολουθούν να ασχολούνται με τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο και να ρίχνουν λάσπη στη μνήμη του!
Και επειδή δεν ανέχομαι άλλο να μας θεωρούν κάφρους, αποφάσισα να φρεσκάρω λίγο τη μνήμη μας γύρω από τα εκκλησιαστικά μας πράγματα, ζητώντας προκαταβολικά συγγνώμη, διότι αθέτησα την απόφαση που είχα πάρει αλλά και από όσους ενδεχομένως θα σκανδαλίσω, στην προσπάθειά μου να υπερασπιστώ τη μνήμη του μεγάλου Αρχιεπισκόπου, του Χριστόδουλου της καρδιάς μας.
• Ετέθη, λοιπόν, από γνωστό θορυβοποιό Ιεράρχη ότι τώρα η Εκκλησία διοικείται πλέον με διαφάνεια και όλα είναι στο φως. Διότι επί των ημερών του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου επικρατούσε προφανώς σκοτάδι! Μα ποιος μπορεί να ξεχάσει τη φωτεινή Αρχιεπισκοπεία του Χριστόδουλου, που τότε όλα ήταν κυριολεκτικά στο φως, αφού οι τηλεοπτικές κάμερες τον ακολουθούσαν απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ; Ποιος ξέρει σήμερα τι γίνεται στην Εκκλησία; ΚΑΝΕΙΣ! Παρά οι 4-5 της παρέας…
• Τίθεται συχνά ότι το συνοδικό σύστημα δοκιμάστηκε επί Χριστόδουλου. Ποιοι, όμως, το λένε αυτό; Μα η γνωστή «παρέα», που διοικούσε σε ανάλογους ρόλους επί Αρχιεπισκοπείας Σεραφείμ. Έχασαν τους ρόλους αυτούς επί Χριστοδούλου και επανήλθαν δριμύτεροι τώρα επί Ιερωνύμου. Αυτό εννοούσαν όταν έλεγαν συνοδικό σύστημα; Διότι ο Χριστόδουλος σεβότανε την Ιεραρχία και ενημέρωνε τους Αρχιερείς για όλα, ακόμη και γι’ αυτά που δεν όφειλε… Γι’ αυτό έστειλε τότε την επιστημονική πολιτική ανάλυση που του είχε στείλει φίλος του, καθηγητής αμερικανικού πανεπιστημίου. Αν ήταν κρυψίνους και μυστικοπαθής, δεν θα έστελνε ένα τέτοιο κείμενο σε Ιεράρχες οι οποίοι ήταν εχθρικά διακείμενοι προς αυτόν, για να τον εκθέσουν με τις κομπλεξικές και αψυχολόγητες αντιδράσεις τους.
(Σ.σ.: Προκαλούμε όμως αυτούς να ανατρέξουν στο αρχείο τους και να βρουν το κείμενο αυτό, του διαπρεπούς καθηγητή. Θα τους χρειασθεί τώρα, σ’ αυτά που έρχονται και τα οποία θα αντιμετωπίσουν αυτοί… Εκτός κι αν αποφάσισαν ήδη να τα… «ξεπουλήσουν» όλα, αντί πινακίου φακής…)
• Οι ίδιοι αυτοί εμπαθείς, που πλαισιώνουν τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, θέτουν συχνά θέμα «ιδιοτέλειας», δήθεν, των ανθρώπων του Χριστόδουλου. Αλλά και οι πλέον ανυποψίαστοι γνωρίζουν ότι από την απλή εφαρμογή ενός «πόθεν έσχες» είναι εύκολο να βρει κανείς «ποιοι» μπήκαν μέσα στην Εκκλησία με μισό παπούτσι για να φθάσουν σήμερα να έχουν περιουσίες.
Κι όπως είναι γνωστά για Ιεράρχες και λοιπούς κληρικούς, είναι το ίδιο γνωστά και για τους λαϊκούς που συντρέχουν το ράσο στον αγώνα του. Είναι πάρα πολύ εύκολο να βρεθεί ποιος έχει ωφεληθεί από τη σχέση του με την Εκκλησία και ποιος δεν έχει πάρει ούτε σαυρί σίτου, από την όποια θέση κατείχε ή κατέχει. Τους προκαλώ, και πάλι, όλους αυτούς τους εμπαθείς και ατάλαντους να ανοίξουν στο φως τα περιουσιακά στοιχεία όλων μας και τότε θα καταλάβουμε πολλά. Και η άποψη αυτή δεν είναι θεωρητική αλλά ουσιαστική. Ας ψάξουν έναν έναν τους συνεργάτες του Χριστόδουλου και ας κάνουν το ίδιο και στους παρόντες…. Και τότε θα γελάσουμε….
• Ας σκεφθεί επιτέλους ωριμότερα ο Αρχιεπίσκοπος και ας δει με μεγαλύτερη προσοχή το «ποιόν» των ανθρώπων που τον συμβουλεύουν. Και αν δεν καταλάβει τίποτα, τότε ας σκεφθεί ότι «ο Θεός επιτρέπει τα πάντα προς μετάνοια εις έναν έκαστον». Ενδεχομένως του επέτρεψε να ανέλθει στο αρχιεπισκοπικό αξίωμα -το οποίο μάλιστα θεωρούσε ότι του ανήκει κάτι σαν κληρονομιά, να πούμε- για να πάρει και εκείνος το μάθημά του (όπως το πήρε και ο Μακαριστός Χριστόδουλος). Πάντως για το «ποιόν» αυτών των ανθρώπων δεν είναι άμοιρος ευθυνών ο κ. Ιερώνυμος.
• Ετέθη από την ίδια πηγή παραπληροφόρησης ότι κάποιοι φιλόδοξοι λαϊκοί, συνεργάτες του Χριστόδουλου, χρησιμοποίησαν τον ίδιο και την Εκκλησία για να ανελιχθούν επαγγελματικά. Καλέ, τι μας λέτε; Μόνοι σας το σκεφθήκατε όλο αυτό; Όμως και αυτό είναι εύκολο να το διαπιστώσουμε, αρκεί να δούμε «ποιοι», αλήθεια, χρησιμοποίησαν τον Χριστόδουλο και πού ανελίχθηκαν… Μάλλον το αντίθετο συνέβη! Δεν μπορούμε να πούμε, όμως, το ίδιο και γι’ αυτούς που ρυθμίζουν σήμερα τα εκκλησιαστικά μας πράγματα. Με το που ανέλαβαν στην Εκκλησία, άρχισαν να φροντίζουν για την επόμενη μέρα! Καλές γνωριμίες σε όλα τα επίπεδα, πολιτικά, κοινωνικά, επιχειρηματικά και όχι μόνον… Ο Μητροπολίτης Φιλίππων Προκόπιος τα λέει καθαρά στην επιστολή του, την οποία δημοσίευσαν μόνον η «Αυγή» και «ΤΟ ΠΑΡΟΝ». Οι άλλοι σιωπή…
• Ετέθη θέμα ότι ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος είχε κατασκευάσει, τρόπον τινά, δύναμη κρούσεως κατά των αντιπάλων του Ιεραρχών. Όμως, συνέβαινε τότε το ακριβώς αντίθετο. Υπήρχαν Ιεράρχες που αρθρογραφούσαν κατά του Χριστόδουλου, συχνά παραπληροφορώντας τον λαό, ακόμη χειρότερα, ανάγοντας τις προσωπικές τους πικρίες και τα ψυχολογικά τους προβλήματα σε… εκκλησιολογία! Πρώτος του χορού, τότε, ο νυν Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος ως Θηβών και από κοντά οι Ιωαννίνων Θεόκλητος, Φιλίππων Προκόπιος, Γουμενίσσης Δημήτριος, Ναυπάκτου Ιερόθεος, Ζακύνθου Χρυσόστομος. Τώρα όλοι τους σιωπή… Με εξαίρεση τον Φιλίππων Προκόπιο, που εξακολουθεί να λέει αλήθειες, αν και πιο συγκρατημένα και πιο κομψά… Γιατί, καλέ μου Δεσπότη; Τι άλλαξε που να σε ικανοποιεί; Είναι να απορεί κανείς…
Πάντως σας περιμέναμε το ίδιο τολμηρό και ρηξικέλευθο… Τι σας εβάσκανε;
• Ετέθη θέμα ότι οι σχέσεις με το Φανάρι, πλέον, μπαίνουν σε άλλη τροχιά και ότι η Εκκλησία της Ελλάδος δεν θα «σηκώσει» κεφάλι στη Μητέρα Εκκλησία, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, όπως είχε γίνει επί Χριστόδουλου… Και αυτό το διαπιστώσαμε από την πρώτη στιγμή που ανήλθε στον αρχιεπισκοπικό θρόνο των Αθηνών ο κ. Ιερώνυμος. Αν απουσιάζαμε εκτός Ελλάδας, κάπου μακριά και επιστρέφαμε, θα νομίζαμε ότι καταργήθηκε η αυτοκεφαλία στην Εκκλησία της Ελλάδος και γίναμε Επαρχία του θρόνου. Βλέποντας τον Αρχιεπίσκοπο να συλλειτουργεί με τον Οικουμενικό Πατριάρχη φορώντας επανωκαλήμμαυχο και όχι μίτρα ως Προκαθήμενος Αυτοκέφαλης Εκκλησίας. Καμία αντίρρηση. Θα γίνει που θα γίνει κάποτε αυτό, ας γίνει με σωστότερο τρόπο και με πιο έντιμα μέσα. «Όλα στο φως», δεν λέει ο λαλίστατος Άγιος; Ε, λοιπόν συμφωνούμε όλοι!
Ας το πουν ευθέως στον λαό και ας του ζητήσουν να αποφασίσει ο ίδιος το τι θέλει… Μια και μπήκαμε για τα καλά στον αστερισμό της… συμμετοχικής δημοκρατίας, ας ξεκινήσουμε από ένα τέτοιο θέμα, που άπτεται της εθνικής μας υποστάσεως.
• Όμως, μια και το έφερε η κουβέντα, ας θυμηθούμε, για ιστορικούς λόγους, ποιος απαγόρευε στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο να πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα (από το 1991), για να έλθει τελικά το 1998, προσκεκλημένος από τον «μεγάλο εχθρό» του Οικουμενικού (όπως τον παρουσίαζαν και εξακολουθούν να τον παρουσιάζουν), Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Ο Σεραφείμ δεν τον άφηνε… Το ξεχάσαμε αυτό… Ο Χριστόδουλος, όμως, πάνω απ’ όλα ήταν Έλληνας πατριώτης και έβλεπε πολύ μακριά… Θα τον θυμηθούμε πολλές φορές τα χρόνια που έρχονται, τα οποία θα είναι πολύ δύσκολα. Και θα διαπιστώσουμε να επαληθεύονται, δυστυχώς, όλοι οι φόβοι και οι ανησυχίες που είχε για το έθνος και την Εκκλησία μας.
• Τέλος, όσον αφορά εμέ προσωπικώς, αρκούμαι να πω ότι θεωρώ μεγάλη τιμή και ύψιστη ευλογία που υπήρξα πνευματικός ακόλουθος του μεγάλου Χριστόδουλου. Μπροστά σε αυτά που πέρασα στη ζωή μου, θέλω να πω, με πλήρη επίγνωση, ότι ο τελευταίος φανατισμός μου, όσο ζω, είναι να κρατήσω το όνομά του άσβεστο στις καρδιές και στις μνήμες μας.
• Όσο για τους ποικιλώνυμους κατήγορούς μου, ορισμένοι από αυτούς με κάνουν να αισθάνομαι υπερήφανος. Οι ύβρεις τους αποτελούν για μένα μεγάλη τιμητική διάκριση. Διότι τίποτε χειρότερο δεν μπορεί να μου συμβεί από το να τους… μοιάσω, σε οτιδήποτε.
ΥΓ.: Πολύ σύντομα θα δει το φως της δημοσιότητας ένα βιβλίο που θα φωτίσει όλες τις πτυχές του πολυκύμαντου βίου -κυρίως κατά τη δεκαετία της Αρχιεπισκοπείας- του μεγάλου Πρωθιεράρχη Χριστόδουλου. Καθώς και ένα τελευταίο αποχαιρετιστήριο κείμενο που ενεπιστεύθη στον υπογράφοντα.
http://www.paron.gr/v3/new.php?id=47244&colid=&catid=26&dt=2009-11-08%200:0:0
Το Παρόν 8 Νοεμβρίου 2009.