Ο Ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος έγραφε τον 1ο μ.Χ. αιώνα για τους ομογάλακτους των σημερινών δυναστών ότι «ubi solitudinem faciunt, pacem appellant», όπου δηλαδή δημιουργούν έρημο, εκεί ισχυρίζονται ότι επιβάλλουν ειρήνη!
Οι Γερμανοί οικονομικοί κατακτητές λεηλατούν και ρημάζουν ασύδοτα τους δύο πυλώνες του Ελληνισμού.
Ταυτόχρονα, οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν την παταγώδη αποτυχία του ευρωπαϊκού εγχειρήματος. Καμία από τις διακηρυγμένες αξίες του δεν λειτούργησε. Ήταν μια φούσκα που στις πρώτες δυσκολίες έσπασε. Η διάλυσή της είναι πια ζήτημα χρόνου.
Οι δυτικές κοινωνίες πέρασαν μια μακρά περίοδο διαχεόμενης ευημερίας, όσο οι άρχοντές τους αισθάνονταν απέναντί τους ισχυρότατο το αντίπαλο δέος του κομμουνισμού. Με τον φόβο να απολέσουν τα πάντα, οι κατεστημένες δυνάμεις συνήνεσαν στη δημιουργία του κοινωνικού κράτους. Αποδέχτηκαν τη θεσμική του κατοχύρωση και συνείργησαν, έστω και με μισή καρδιά στην ανάδειξή του. Η κατάρρευση του κομμουνιστικού μπαμπούλα, κατέστησε μονοπωλιακή και απόλυτη την εξουσία τους.
Έκτοτε κατεδαφίσθηκε το κράτος πρόνοιας και σμπαραλιάσθηκε το συλλογικό εργατικό δίκαιο που υπήρξε καρπός σκληρών αγώνων των εργαζομένων.
Δεν έχει την παραμικρή υπερβολή η καταγγελία του κινήματος Occupy Wall Street ότι η κρίση ωφελεί μόνον το 1% των πολιτών και βλάπτει το 99%.
Για την ανάγκη «επανεκτίμησης του ρεαλισμού» ομιλεί ο Ulrich Beck στο πρόσφατο πόνημά του: «Από τον Μακιαβέλλι στη Μερκιαβέλλι», ο οποίος ενισχύει το κατηγορητήριο του Χάμπερμας για την τρέχουσα «κοντόπνοη και χωρίς πυξίδα» γερμανική πολιτική και τη «συγχώνευση πολιτικής και μιντιακής τάξης» (ενθ αν, σ.14) ιδιώνυμο αμάρτημα του γερμανικού ηγεμονισμού.
Εκχειλίζει η απόγνωση του Μπεκ από την δρώσα πολιτική τάξη. Εφ’ ω και πάλιν διά γραφίδος Χάμπερμας μας βεβαιώνει ότι κοιτάζοντας προς τα πάνω, προς τις πολιτικές ελίτ και τα μέσα ενημέρωσης, «κοιτάμε προς λάθος κατεύθυνση». Για να καταλήξει ότι τα ελλείποντα κίνητρα «μπορούν να προκύψουν από τα κάτω, από την ίδια την κοινωνία των πολιτών».
Στην Κύπρο παίζεται ένα βρώμικο πολιτικοτραπεζικό παιχνίδι. Η ευρωπαϊκή περιφέρεια, ιδίως ο Νότος, δεινοπαθεί και αφαιμάσσεται για να γιγαντώσει τα κέρδη της Deutsche Bank και των άλλων προνομιούχων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων του γερμανικού κύκλου.
Διεθνείς αναλυτές επισημαίνουν ότι η DB αποτελεί συστημικό κίνδυνο για τη Γερμανία, γιατί είναι διεφθαρμένη. Η βεβαρυμένου ποινικού μητρώου μεγαλοτράπεζα, ελέγχεται από την SEC, αμερικανική υπηρεσία που επιτηρεί τα χρηματιστήρια των ΗΠΑ για εσκεμμένη και μεθοδική παραποίηση λογιστικών βιβλίων και απόκρυψη ζημίας 12 δισ. δολ. Μεταξύ άλλων δε, έχει ιδρύσει μέσω θυγατρικής της στη Σιγκαπούρη, πάνω από 300 offshore εταιρείες. Η λεγάμενη έχει σε εξέλιξη σχέδιο εξαγοράς της δικής μας Εθνικής. Ενδεικτική η ανατροπή της συγχώνευσης Εθνικής-Eurobank.
Πρόσφατα στοιχεία που έρχονται στο φως (βλ.ιδίως Π.Παπαναγιώτου,Επίκαιρα,181/4-4-13,σ.8) αποδεικνύουν ότι οργιάζει η διαφθορά στη χώρα που καταγγέλλει όλους τους άλλους κατ’ εξοχήν Ελλάδα, Κύπρο ως διεφθαρμένους. Έφτασαν στο σημείο το Κοινοβούλιό τους να αρνείται την κύρωση της Σύμβασης του ΟΗΕ κατά της διαφθοράς!
Οι Φαρισαίοι του Βερολίνου παριστάνουν τον Μέγα Ιεραξεταστή όπως τον περιγράφει στους Αδελφούς Καραμαζώφ ο Ντοστογιέφσκυ. Ούτε ένα, ούτε δύο τα σκάνδαλα με πρωταγωνιστή τον πολύ Σόιμπλε. Βίος και πολιτεία ο αρχιδήμιος Ελλάδος και Κύπρου. Καταγγέλλει ιταμώτατα την Κύπρο ως δήθεν πλυντήριο βρώμικου χρήματος, αλλά έρχεται η Financial Action TF, αρμόδιος διακυβερνητικός Οργανισμός που αποφαίνεται ότι η Κύπρος τηρεί όλους τους κανόνες, ενώ η Γερμανία παραβαίνει τους 5 απ’ τους 14! Οι γερμανικές τράπεζες έχουν τοξικά περιουσιακά στοιχεία 800 δισ. € και η Μέρκελ χρηματοδοτεί παράνομα τη διάσωσή τους.
Στο μεταξύ, επειδή ο λύκος (και ιδίως ο «γκρίζος) στην αναμπουμπούλα χαίρεται, ο εξ ανατολών κακοποιός και καταχθόνιος γείτων, με την αδρή στήριξη των ΗΠΑ βυσσοδομεί κατά Ελλάδος και Κύπρου.
Σε μια περίοδο έντασης των γεωπολιτικών ανταγωνισμών, προτεραιότητας στον στρατηγικό έλεγχο των ενεργειακών κοιτασμάτων, η επίσημη Ελλάς λάμπει διά της απουσίας της ενώ έπρεπε να πρωταγωνιστεί. Άφησε άπρακτο και παντελώς αναξιοποίητο τον χρόνο των ψυχρών τουρκοϊσραηλινών σχέσεων, όπου έπρεπε να αξιοποιήσει τις υπηρεσίες του εβραιοαμερικανικού λόμπι και τώρα που διά χειρός Ομπάμα τα ξαναβρήκαν Τούρκοι και Ισραηλινοί, εμείς αντί να κινήσουμε λυτούς και δεμένους στην Ουάσιγκτον, είμαστε σε πλήρη αφασία.
Μία δρώσα ελληνική εξωτερική πολιτική θα υπενθύμιζε στους Ισραηλινούς του Τελ Αβίβ και της Ουάσιγκτον, ότι ο νεοθωμανός από τον οποίον ζήτησαν συγγνώμη, είναι άκρως επισφαλής εταίρος τους για να του αφοσιωθούν όπως στο παρελθόν. Οι φιλοδοξίες του να ηγηθεί του ισλαμικού κόσμου, πέραν από ορισμένες ανέξοδες κινήσεις εντυπώσεων, δεν του αφήνουν περιθώρια πραγματικής συμμαχίας με ένα κράτος που είναι ορκισμένος εχθρός του Ισλάμ.
Θα ήταν επομένως πολιτική βλακεία για το Ισραήλ να αφοσιωθεί ξανά ψυχή τε και σώματι στην υπηρεσία όχι πια μόνον του τουρκισμού, αλλά του νεοοθωμανικού πανισλαμισμού.
Η επίσημη Ελλάς αρνείται πεισμόνως να αξιοποιήσει την δύναμη της Ομογένειας, δημιουργώντας Μηχανισμό Επιρροής στα αμερικανικά κέντρα αποφάσεων. Γι’ αυτό η αμερικανική πολιτική σέρνεται πίσω από τον τουρκικό παράγοντα.
Ο Θέογνις έλεγε: «καιρός επί πάσιν άριστος», όλα δηλαδή πρέπει να γίνονται στην ώρα τους. Είναι η ώρα τους!
Αύριο θα είναι πιο αργά από αργά.
Του Στέλιου Παπαθεμελή
(Πρόεδρος Δημοκρατικής Αναγέννησης)
1 comment
Τελικά μόνον αυτός ο άνθρωπος έμεινε να ομειλεί για τη χώρα μας έξω από τα δόντια
Μπράβο του.