Δυόμιση χιλιάδες χρόνια οι «δοκούντες άρχειν των εθνών» δεν κατάφεραν να συνειδητοποιήσουν την αναντίλεκτη αλήθεια του Ηροδότου (Α, 87): «Ουδείς ούτω ανόητος εστίν όστις πόλεμον προ ειρήνης αιρέεται» (= Κανείς δεν είναι τόσον ανόητος ώστε να προτιμάει τον πόλεμο από την ειρήνη). «Εν μεν γαρ τη οι παίδες τους πατέρες θάπτουσιν, εν δε τω οι πατέρες τους παίδας». Στην ειρήνη τα παιδιά θάβουν τους γονείς, ενώ στον πόλεμο οι γονείς τα παιδιά. Όμως εδώ τα αφεντικά δεν θάβουν τα δικά τους, αλλά των αλλωνών τα παιδιά!
Στερεότυπη δικαιολογία των σύγχρονων επεμβάσεων είναι το σενάριο ότι, ο στόχος κατέχει χημικά όπλα μαζικής καταστροφής και είναι στυγνός τύραννος. Πρέπει επομένως να ανατραπεί για να εγκαθιδρυθεί η δημοκρατία.
Όπλα μαζικής καταστροφής δεν βρέθηκαν πουθενά ως τώρα. Μυθιστόρημα, π.χ. τα δήθεν χημικά του Σαντάμ. Ο Σαντάμ, πρώην χαϊδεμένο παιδί τους. Τον έβαλαν να κηρύξει και πόλεμο κατά του Ιράν, μετά τον εκτέλεσαν, αλλά τα «χημικά» του αποδείχθηκαν σκηνοθετημένο τέχνασμα προς εξαπάτηση της κοινής γνώμης.
Βεβαίως ο «στόχος» είναι συνήθως δικτάτωρ. Αλλά πουθενά η πτώση του τυράννου δεν σηματοδότησε ανατροπή της τυραννίας και προώθηση της δημοκρατίας. Η εσχάτη πλάνη υπήρξε χείρων της πρώτης. Κραυγαλέο παράδειγμα η τρέχουσα κατάσταση στο Ιράκ, τη Λιβύη, το Αφγανιστάν και όπου γης.
Οι «αμερικανότεροι των αμερικανών» Βρετανοί μετά το ράπισμα στης αγγλικής Βουλής αρνούνται συμμετοχή. «Πρόθυμοι» ο Ολάντ και ο πολλαπλά στραπατσαρισμένος Ερντογάν. Αντίθετοι: Γερμανία, Ιταλία, Βέλγιο.
Φυσικά ο Άσαντ δεν είναι άγγελος. Όμως στη ζωή τα μεγέθη είναι πάντοτε σχετικά και συγκρίσιμα, ο Άσαντ προστάτευσε τους Χριστιανούς της Συρίας, ενώ οι αντίπαλοί του, υπέρ των οποίων επεμβαίνει η Δύση, τούς σφάζουν. Οι επίδοξοι «απελευθερωτές» παραπλανούν τη διεθνή κοινή γνώμη.
Πάγιο δόγμα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο είναι ο πλήρης έλεγχος των ενεργειακών πόρων. Εφ’ ω και οι εισβολές τους στοχεύουν πρόκληση καταστροφών και τοπικού χάους ενώ «διαχειρίζονται την αποδιοργανωτική τους επιρροή χωρίς ντροπή» (Τζώρτζ Φρίντμαν, Η επόμενη δεκαετία, σ. 31).
Πάντα ταύτα επιβεβαιώνουν ότι η υπαρκτή αλλά μη ομολογούμενη και αποκρυπτόμενη αιτία – κατά Θουκυδίδην (Α, 23) «αληθεστάτη πρόφασις, αφανεστάτη δε λόγω» – είναι το πάρτι των ενεργειακών πόρων.
Η Ελλάς δικαιούται και υποχρεούται αυτές τις κρίσιμες ώρες να παίξει το ισχυρό χαρτί της σταθερότητας και της ειρήνης. Να ενώσουμε τις προσπάθειές μας με τα κοινοβούλια (όπως Βρετανίας), τους ειρηνιστές του Κογκρέσου και τους απανταχού της γης ανθρώπους των αναίμακτων λύσεων. Οι ημέτεροι αντί να λειτουργούν «σαν έτοιμοι από καιρό» χορηγοί «διευκολύνσεων» να δράσουν αποφασιστικά ως ειρηνοποιοί.
Ενώ ογκώνεται η αντίδραση κατά της επεμβάσεως διεθνώς και στην ίδια την Αμερική, η επίσημη Ελλάς έσπευσε ως μη όφειλε να ταχθεί άκριτα υπέρ.
Είναι αδιανόητη η στάση χώρας, που αντί να είναι αλληλέγγυα και προστάτιδα παντί σθένει του αγρίως σφαγιαζόμενου από τους ισλαμιστές ελληνορθόδοξου πληρώματος του πρεσβυγενούς Πατριαρχείου της Αντιόχειας (ο νέος Προκαθήμενος του οποίου είναι γαλουχημένος στις ελληνικές παραδόσεις) συντάσσεται με τους επιδρομείς.
Η επέμβαση θα έχει βαρύ κόστος για μας, όπου θα καταφύγουν οι διασωθησόμενοι από τις σφαγές δυστυχείς συνάνθρωποί μας. Αλλά θα είναι επίσης γεωπολιτικά βλαπτική, κυρίως αν ο Ομπάμα στα αδιέξοδά του υιοθετήσει την εισβολή στη Συρία χερσαίων τουρκικών δυνάμεων. Κάτι τέτοιο θα νεκραναστήσει ως παίκτη τον περιθωριοποιημένο εσχάτως Ερντογάν και θα ξαναδώσει στην Άγκυρα το ρόλο του κομβικού κράτους, με ό,τι σημαίνει αυτό.
Είναι προφανές ότι συμφέρον της Ελλάδας είναι η αναίμακτη πολιτική λύση του προβλήματος και καθήκον μας η συστράτευσή μας με τις δυνάμεις της ειρήνης.
Αν όμως παρά τα συντριπτικά επιχειρήματα μιας τέτοιας επιλογής η Κυβέρνηση εμείνει στην καταστροφική για τα εθνικά μας συμφέροντα στήριξη της εισβολής, ας θυμηθεί τουλάχιστον τον κανόνα do ut des.
Η Ελλάς παρέσχε μέχρι τώρα τον γεωπολιτικά πολυτίμητο χώρο της – όπως και η Κύπρος – εις πάσαν αίτηση (Πόλεμοι Κόλπου, Ιράκ, Κοσσόβου, Λιβύης κλπ) με μηδέν ανταλλάγματα και με βαρύ εκάστοτε κόστος. Με κυνισμό π.χ. αμερικανός υφυπουργός απεκάλυπτε ότι για το Ιράκ, όπου η Άγκυρα αρνήθηκε διέλευση των ατλαντικών της εταίρων «προσφέραμε πολλά εκατομμύρια δολάρια και την Κύπρο μέσω του Σχεδίου Ανάν»!
Αφού η Κυβέρνηση δεν έχει το κουράγιο να πρωτοστατήσει σε μια σταυροφορία αποτροπής του πολέμου, να αξιώσει σοβαρά γεωπολιτικά ανταλλάγματα.