Sunday 24 March 2024
Αντίβαρο
Κύπρος Παναγιώτης Ήφαιστος

Η αποχώρηση από τα εγκόσμια του Γλαύκου Κληρίδη και οι έσχατες λογικές ενός κράτους

DSC00084Παναγιώτης Ήφαιστος www.ifestosedu.gr

 

Το αμείλικτο βιολογικό τέλος όλων και οι ιστοριογραφικές φαρσοκωμωδίες

 

Για τις προσωπικότητες οι οποίες διαδραμάτισαν σημαίνοντα ιστορικό ρόλο η κριτική πρέπει να γίνεται την σωστή στιγμή και με τον σωστό τρόπο. Αυτή την στιγμή η αποχώρηση από τα εγκόσμια του Γλαύκου Κληρίδη επιτάσσει μερικά μόνο και πολύ προσεκτικά λόγια. Κυρίως, όχι για να μιλήσουμε για τον ίδιο αλλά για να υπογραμμίσουμε κάποια αυτονόητα πράγματα, τα οποία, όμως, δυστυχώς, δεν είναι για όλους αυτονόητα.

Κατ’ αρχάς, «ο θάνατος» των ανθρωπίνων όντων υπογραμμίζει εύστοχα ο Παναγιώτης Κονδύλης, «δεν είναι κάτι που θα συμβεί μια φορά στο μέλλον, αλλά αποτελεί μέρος της καθημερινής ζωής, και δεν συνίσταται απλώς στο βιολογικό τέλος, αλλά και στον αμείλικτα πεπερασμένο και σχετικό χαρακτήρα όλων των ανθρωπίνων εγχειρημάτων».

Μολαταύτα, μερικοί συμπεριφέρονται για την ασθένεια ή τον θάνατο των άλλων με σιχαμερό τρόπο και με απύθμενη μικροπρέπεια. Τέτοιες συμπεριφορές παρατήρησα ακόμη και στον ακαδημαϊκό χώρο, εκεί όπου το πνεύμα πρέπει να είναι, υποτίθεται, ανώτερο, και η σκέψη πιο υψηλή. Υποτίθεται!

Σε κάθε περίπτωση, αναγούλα προκαλεί η χαρά μπροστά στην ανθρώπινη κακουχία ή μπροστά στον θάνατο οποιουδήποτε ανθρώπου. Οι πολιτισμένοι άνθρωποι, εξάλλου, ακόμη και κατά την διάρκεια ενός πολέμου προσφέρουν περίθαλψη στους απέναντι και τους επιτρέπουν να θάψουν με τιμή τους νεκρούς τους.

Τον Γλαύκο Κληρίδη, όπως και τις υπόλοιπες ιστορικές προσωπικότητες όπως ο Μακάριος, ο Γρίβας, ο Παπαδόπουλος και πολλοί άλλοι, ή των αντίστοιχων του Ελλαδικού κράτους, δεν μπορεί κανείς ιστορικά μιλώντας να τους δικάσει για να τους καταδικάσει ή αθωώσει. Η πλάστιγγα με τους δύο δίσκους της ιστορικής τους παρουσίας βαραίνει προς την μια ή άλλη κατεύθυνση.  Όπου και να γείρει, όμως, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, πάντα κάτι θα έχει και στην άλλο δίσκο.

Δεν δικάζουμε λοιπόν με ιστορικά άλματα και ιστοριογραφικές φαρσοκωμωδίες αλλά αποτιμούμε κριτικάγια να μαθαίνουμε από τα παθήματα. Για να κατανοήσουμε την θέση και τον ρόλο του πολίτη και τα θέσφατα και τα έσχατα μιας κοινωνίας και ενός κράτους στα οποία όλοι οι πολίτες απαιτείται να είναι προσκολλημένοι. Κυρίως για να καταλάβουμε όσο καλύτερα μπορούμε την σημασία της κρατικής ισχύος στην σύγχρονη διεθνή πολιτική και την ανελέητη ορθότητα της Θουκυδίδειας Υποδειγματικής ανάλυσης.

Ούτε επίσης ωφελούν ωραιοποιήσεις ή ύβρεις. Τα πολιτικά πρόσωπα όταν αναλαμβάνουν θέση ευθύνης είναι εξ ορισμού αμφιλεγόμενα. Ας φροντίζουμε να έχουμε δημοκρατία μέσα στην οποία θα επιδιδόμαστε στο άθλημα ανάδειξης των άριστων στο τιμόνι του κράτους. Ιδιαίτερα στις κρίσιμες στιγμές που διανύουμε, τα κροκοδείλια δάκρυα, οι εξάρσεις θαυμασμού και οι κατάρες περισσεύουν και σε τίποτα δεν χρησιμεύουν.

 

Οι πολίτες πάσχουν όταν η Πολιτική πάσχει  και η Πολιτεία παρακμάζει

 

Αυτά περίπου σκέφτηκα όταν άκουσα για τον θάνατο του Γλαύκου Κληρίδη. Την στιγμή της αποχώρησής του από τα εγκόσμια. Υπενθυμίζεται ότι ο Γλαύκος Κληρίδης ήταν ένα από τα τελευταία εν ζωή ηγετικά στελέχη τόσο της μεταπολεμικής Κυπριακής και Ελλαδικής πολιτικής ιστορίας. Με σεβασμό στον νεκρό μπορούμε να καταγράψουμε κάποια ουσιώδη και στοιχειώδη που αφορούν λιγότερο τον Γλαύκο Κληρίδη και περισσότερο κάθε Πολιτεία, την Πολιτική στο εσωτερικό ενός κράτους, τα θέσφατα και τις έσχατες λογικές μιας κοινωνίας και την ευθύνη των πολιτών.

Κατ’ αρχάς, η κριτική στα ιστορικά πρόσωπα πρέπει να γίνεται με μεγάλη προσοχή και με σεβασμό στην λογική και στους πάγιους κώδικες δεοντολογίας και διαπροσωπικού πολιτισμού. Από επιστημονική άποψη, πάντως, όσο και να το ψάξουμε ποτέ δεν γνωρίζουμε αρκετά για μια εποχή ή ακόμη και για μια ιστορική στιγμή. Διόλου τυχαία οι καλοί διεθνολόγοι δεν στηρίζονται σε στιγμές και δεν ψάχνουν ψύλλους στ’ άχυρα ή σε αρχεία (αυτά μόνο εκλεκτικά και in context). Στέκονται στα διϋποκειμενικά καταμαρτυρούμενα ιστορικά γεγονότα.

Αναρίθμητοι και εν πολλοίς άγνωστοι παράγοντες σμιλεύουν και συνθέτουν κάθε ιστορική στιγμή και κάθε εποχή. Το άτομο, ηγέτης ή όχι, είναι μια σταγόνα στον ωκεανό. Σημασία δεν έχουν οι προθέσεις του ατόμου (του «ηγέτη», όπως λέγεται στην βιβλιογραφία) αλλά το κατά πόσο ο εκάστοτε ηγήτωρ και η κοινωνία η οποία των έθεσε ή τον ανέχεται επικεφαλής αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις όπως το κράτος αενάως κινείται και στροβιλίζεται μέσα στην δίνη της ενδοκρατικής και διεθνούς πολιτικής.

Το ζητούμενο είναι η πολιτική του κράτους να εδράζεται πάνω σε επαρκή κρατική ισχύ, κάτι που δεν είναι εύκολο να αναλύσουμε εδώ (βλ. http://www.ifestosedu.gr/StatePower/0%20IfestosFinalΠεριληψηβιβλιογραφία%20Pdf.pdfόπου και ένα τελευταίο δοκίμιο). Για να αναφέρω ένα παράδειγμα που μελέτησα επαρκώς, ο Ντε Γκολ το 1958 δεν θα σήκωνε όρθια την Γαλλία εάν δεν υπήρχαν οι συντελεστικές και υποστηρικτικές κοινωνικοπολιτικές προϋποθέσεις. Συντελεστικές προϋποθέσεις των οποίων η συγκρότηση είναι ένα διαρκές πολιτικό άθλημα των μελών μιας κοινωνίας της οποίας μιας κρίσιμη μάζα πολιτών θα πρέπει να σκέφτεται και να λειτουργεί ορθολογιστικά. Δεν νοείται βιώσιμο κράτος χωρίς μια τέτοια κρίσιμη μάζα να στηρίζει την έσχατη λογική της εθνικής ανεξαρτησίας.

Όταν η Πολιτική ασθενεί, πάσχει η Πολιτεία. Και όταν η Πολιτεία πάσχει υποφέρουν όλοι ανεξαιρέτως οι πολίτες. Αυτό είναι κατιτί που υπογράμμισε με απαράμιλλη ορθότητα ο Περικλής στις δημηγορίες του. Συχνά εν τούτοις πολλοί ξεχνούν αυτή την αδήριτη νομοτέλεια. Καλά θα κάνουν όλοι να διαβάζουν Θουκυδίδη, ιδιαίτερα τις δημηγορίες του Περικλή και τον διάλογο των Μήλιων και Αθηναίων πρέσβεων.

Ένα άλλο σημαντικό ζήτημα είναι η «ελευθερία». «Όσοι είναι ελεύθεροι το χρωστούν στην δύναμή τους», διαβάζουμε και πάλιν στον Υποδειγματικό Θουκυδίδη. Ενίοτε ακόμη και κατά τα άλλα αξιοσέβαστα άτομα, εν τούτοις με ασυγχώρητο τρόπο ξεχνούν ότι για να είναι και οι ίδιοι ελεύθεροι πρέπει η πατρίδα τους να είναι ισχυρή και ανεξάρτητη. Στην διεθνή πολιτική χωρίς ανεξαρτησία και χωρίς ισχύ δεν υπάρχεις ή είσαι υπόδουλος.

Ως προς την ελευθερία, όμως, σταματώ εδώ γιατί σε τέτοιες στιγμές δεν θέλω να υπεισέλθω σε κριτική όσον αφορά τον ρόλο του Γλαύκου Κληρίδη στην υπόθεση του θανατηφόρου σχεδίου Αναν. Στο τέλος ίσως υπονοήσω κάτι, με την λεπτότητα όμως που επιβάλλουν οι περιστάσεις.

Το σχέδιο Αναν, πάντως, αναντίρρητα καταργούσε για πάντα την ελευθερία της κυπριακής κοινωνίας. Μπορεί να ειπωθεί ως γενική παρατήρηση ότι για όλους τους εμπλεκόμενους αυτό που κρίνεται δεν είναι τόσο το πώς φτάσαμε στο σχέδιο Αναν –αξίζει να το ψάχνουμε όμως με προσοχή και χωρίς άλματα– αλλά το κατά πόσον όταν έγινε κατανοητό πως θα είχαμε απολέσει την ελευθερία μας ο καθείς είπε ΝΑΙ ή ΟΧΙ.

Μπορούμε έτσι να κάνουμε μια κρίσιμη διάκριση μεταξύ από την μια πλευρά της δύσκολης ανάλυσης των ιστορικών γεγονότων ή της κριτικής των ιστορικών προσώπων για τον ρόλο τους όταν συμπλέκονται απροσμέτρητοι δρώντες και από την άλλη πλευρά της «εύκολης» αποτίμησης των γεγονότων όταν το δίλημμα είναι ελευθερία ή θάνατος και κατάργηση του κράτους ή εθνική ανεξαρτησία. Στην παρούσα συγκυρία αυτή η διάκριση ενέχει μεγάλη σημασία. Όπως ήδη έγινε φανερό μετά τις τελευταίες προεδρικές εκλογές μάλλον οι Κύπριοι θα κληθούν να πουν το μεγάλο ΟΧΙ ή να υποδουλωθούν.

 

Γιατί άραγε πυκνώνουν τα «ιστορικά δικαστήρια»

 

Εάν σταθούμε τώρα στην «ιστορία» ως πηγή πληροφοριών για κατιτί, η ιστορική κριτική είναι πολύ σοβαρό ζήτημα για να γίνεται αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης. Είναι απρεπές και προπετές εάν η ιστορική κριτική γίνεται για να εξυπηρετηθούν ιδεολογικοπολιτικά ή κομματικές σκοπιμότητεςπολύ περισσότερο όταν πασίδηλα σκοπός είναι η εκτόνωση συνδρόμων ενοχών εξόφθαλμων πολιτικών εγκλημάτων. Ιδιαίτερα εκείνων των δραστών που λίγο ή πολύ βαρύνονται με συμμετοχές σε καταστροφικά εγχειρήματα όπως οι εμφύλιοι και τα πραξικοπήματα.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι τα ιλαροτραγικά γεγονότα της δεκαετίας του 1960 στα οποία εκόντες-άκοντες και συνειδητά ή ανεπίγνωστα ενεπλάκησαν πολλοί. Επίσης, το πραξικόπημα στην Ελλάδα, η ανταρσία κατά της ΚΔ αρχές της δεκαετίας του 1970 και το πραξικόπημα του 1974 που αποτέλεσε την αρχή του τέλους. Εύλογα κανείς διερωτάται γιατί μερικοί ένοχοι τέτοιων πολιτικών εγκλημάτων αντί να μείνουν σπίτι τους για να κάνουν αυτοκριτική επιδίδονται σε αστείες ιστορικές δίκες προθέσεων και συγγραφή ιστορικών φαρσοκωμωδιών. Προπετώς και αναιδώς εκτελούν τεράστια άλματα συλλογισμών και εμφανίζονται ως ιστορικοί δικαστές για να δικαιολογήσουν τα ολοφάνερα φρικτά λάθη του παρόντος, για παράδειγμα την υιοθέτηση και επιβολή επί των κυπρίων ενός νέου σχεδίου Αναν ή την ακύρωση της εθνικής ανεξαρτησίας με τα μνημόνια στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

Γι’ αυτό, ο θάνατος μιας κατά τα άλλα μετριοπαθούς και πολιτισμένης προσωπικότητας όπως ο Γλαύκος Κληρίδης, την στιγμή μάλιστα που η Κύπρος κρέμεται από μια λεπτή κλωστή στο χείλος της αβύσσου, είναι η κατάλληλη στιγμή όχι για να ασκηθεί κριτική στον ίδιο αλλά για να υπογραμμιστούν μερικές ακόμη πολιτικές παρακρούσεις και να τεθούν κάποια ερωτήματα.

Γιατί, για παράδειγμα, τελευταία πυκνώνουν τα «ιστορικά δικαστήρια» για τον Μακάριο, τον Γρίβα και άλλα στελέχη της πολιτικής ηγεσίας όπως ο Τάσσος Παπαδόπουλος; Ιστορικά δικαστήρια, μάλιστα, τα οποία είναι για γέλια και για κλάματα. Είναι τυχαίο; Αποκλείεται να είναι τυχαίο.

Τον περασμένο Φεβρουάριο, για παράδειγμα, αντί να αφεθούν οι πολίτες να ψηφίσουν ορθολογιστικάστην βάση προγραμματικών θέσεων των υποψηφίων, οργίασαν οι αλματώδεις αυθαιρεσίες. Το αποτέλεσμα ήταν να επιλεγεί κάποιος ο οποίος υποστήριξε με φανατισμό το θανατηφόρο σχέδιο Αναν χωρίς ποτέ να ζητήσει δημόσια συγνώμη. Ιστορικοί ανεκδοτολόγοι ενοχοποιούσαν τον Τάσσο Παπαδόπουλο ο οποίος μοναχικά πάλεψε και μαζί με τους πολίτες έσωσε την Κύπρο. Την ίδια περίοδο, επίσης, με ακόμη πιο μεγάλα άλματα οργίασε ο πόλεμος κατά του … Μακαρίου και καταδικάζονταν οι … προθέσεις του Μακαρίου και χαρακτηρίζονταν ως λάθος οι ορθότατες αποφάσεις του κατά των σχεδίων του 1964-65, την πρώτη δηλαδή φάση εφαρμογής ολοφάνερων σχεδίων θανάτωσης και κατακερματισμού της ΚΔ.

 

Το στροβίλισμα των κρατών μέσα στην δίνη της διεθνούς πολιτικής

 

Ιστορικές δίκες προσώπων και προθέσεων δεν μπορούν να γίνονται και πάντα βλάπτουν. Εάν κάτι ακόμη αρμόζει την στιγμή του θανάτου ενός πολιτικού προσώπου όπως ο Γλαύκος Κληρίδης, είναι να υπογραμμιστεί ότι οι κίνδυνοι που διατρέχουν σήμερα Ελλάδα και Κύπρος συνδυάζονται με αναβίωση συνδρόμων εμφυλίου. Ο κίνδυνος κρατικής και κοινωνικής αποδυνάμωσής μας λόγω αναβίωσης εμφύλιων συνδρόμων είναι μεγαλύτερος από τους κινδύνους λόγω σχεδίων των εχθρών της Ελλάδας και της Κύπρου.

Ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσεων και πολέμων, τα κράτη στροβιλίζονται μέσα σε πολλές δίνες της διεθνούς πολιτικής οι οποίες κινούνται δυναμικά. Μέσα σε κάθε δίνη όπως στροβιλίζεται εισρέουν απροσμέτρητοι, αστάθμητοι και κυρίως άγνωστοι παράγοντες που σχετίζονται με την ετερογονία των σκοπών των κρατικών και άλλων δρώντων. Αναρίθμητες ορατές και αόρατες σμίλες διαμορφώνουν τις στάσεις, αποφάσεις και ενέργειες των δρώντων οι οποίες εναλλάσσουν φίλους εχθρούς, αποφάσεις, στάσεις και συμπεριφορές, όπως τα πουκάμισά τους. Αυτό είναι ιδιαίτερα κρίσιμο όσον αφορά τις μεγάλες δυνάμεις οι οποίες ανά πάσα στιγμή διαθέτουν πληθώρα εναλλακτικών στρατηγικών και τακτικών σχεδίων που εφαρμόζονται ανάλογα με το πώς εξελίσσονται τα πράγματα.

Όπως κάθε αναλυτής της στρατηγικής θεωρίας γνωρίζει, οι στρατηγικές προσεγγίσεις  και μεθοδεύσεις όλων των ηγεμονικών δυνάμεων ανά  πάσα στιγμή εντάσσονται σε μια μορφικά πανομοιότυπη τυπολογία. Το κύριο κριτήριο είναι η κατανομή ισχύος και των συμφερόντων, των δικών τους και των άλλων.

Για να αναφερθούμε στο αριστουργηματικό έργο του John Mearsheimer Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων, αυτό που διαρκώς έχουμε είναι παίγνια εξισορροπήσεων, εκβιασμών, απειλών χρήσης βίας ή χρήση βίας, εναλλαγή συμμαχιών, φίλων και εχθρών, μπλόφες, πρόκληση διενέξεων ή και πολέμων για κατατριβή τρίτων κρατών, ροκανισμούς εξασθένισης φίλων και εχθρών για «να ρυθμιστεί η κατανομή ισχύος», δολοφονίες κρίσιμων παραγόντων, μαλακή ισχύ (soft power) που κατατρώει τα σωθικά των κοινωνιών που αποτελούν στόχους, πολιτικοοικονομικές μεθοδεύσεις κάθε είδους και αποδυνάμωση του φρονήματος άλλων κοινωνιών και της πίστης των πολιτών στην εθνική ανεξαρτησία, στις εθνικές κοσμοθεωρίες και στους κρατικούς σκοπούς.

Επίσης, μεταξύ πολλών άλλων που θα μπορούσαν να αναφερθούν, στρατηγικές και τακτικές προσεγγίσεις οι οποίες παραχωρούν προσωρινά ισχύ σε αυριανούς εχθρούς για να ρυθμιστεί η κατανομή ισχύος, πιο άμεσα μέτρα όπως η κατάκτηση και ο προσωρινός κατασταλτικός έλεγχος πόρων και στρατηγικών «τοποθεσιών» μέχρι να δημιουργηθούν και παγιωθούν πολιτικοοικονομικές δομές έμμεσου ελέγχου και προσπορισμού των πόρων κρατών και περιφερειών. Τα μικρά κράτη, βασικά, βρίσκονται διαρκώς πάνω στην κλίνη του Προκρούστη των στρατηγικών παιγνίων.

 

Ο «ιστορικός ηγέτης» ο οποίος κάποια στιγμή τυγχάνει να ενώνει τα νήματα της εθνικής στρατηγικής μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο ικανός αλλά αυτό που θα περιορίσει τις πιθανότητες λαθών δεν είναι το ηγετικό του ύψος αλλά οι ποιοτικές βαθμίδες της πολιτικής συγκρότησης και των πολιτικών αποφάσεων οι οποίες εν τέλει αφορούν όλους τους πολίτες μιας πολιτείας από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Η «ιστορική δίκη» ενός ηγέτη είναι ανέφικτη παρά μόνο ως φαρσοκωμωδία. Κάποιες μόνο περιπτώσεις μπορούν να σταθμιστούν και εκτιμηθούν όταν όπως προαναφέραμε, στάσεις ενός οποιουδήποτε ατόμου δεν υπάρχουν διλήμματα καθότι η απόφαση είναι ελευθερία ή θάνατος, ναι ή ΟΧΙ.

«Ευκολότερα» κρίνονται επίσης στάσεις και συμπεριφορές αναφορικά με αδιαμφισβήτητα πλέον και καταμαρτυρημένα αληθή μακροϊστορικά γεγονότα. Για παράδειγμα, πόσοι έβλεπαν και πόσοι βλέπουν σήμερα το γεγονός ότι το κυπριακό κράτος που επέβαλαν Άγγλοι και η έξωθεν εξαρτημένη Αθήνα το 1959-60, έγινε αμέσως μετά την ανεξαρτησία στόχος ενός μεγάλου φάσματος στρατηγικών δρώντων οι οποίοι έκτοτε θέλουν να το θανατώσουν ή να υποδουλώσουν παντοτινά την κοινωνία του όπως επιχειρήθηκε με το σχέδιο Αναν.

Όπως μακροϊστορικά καταμαρτυρείται, μετά το 1960 πολλοί πασχίζουν με νύχια και με δόντια να κατεδαφίσουν την ΚΔ, να την διαμελίσουν και να την διανέμουν και καταληστεύσουν ως χώρο, ως χώρα, ως στρατηγικό σημείο και ως κοινωνία. Είτε στέκεσαι σωστά πολιτικά επειδή βλέπεις αυτή την καταμαρτυρούμενη αλήθεια είτε είσαι θεόστραβος. Πόσοι λοιπόν κατάλαβαν αυτή την αλήθεια μετά το 1960 μέχρι σήμερα. Πολύ περισσότερο, πόσοι το κατανοούν σήμερα; Ο Μακάριος, για παράδειγμα, το είχε έγκαιρα συνειδητοποιήσει και αν κάτι μπορεί να καταλογιστεί αρνητικά όσον αφορά τις πολιτικές του αποφάσεις από το 1960 μέχρι το 1974 είναι ότι δεν επέδειξε την αναγκαία αποφασιστικότητα αντιμετώπισης της εξαρτημένης Αθήνας πριν και μετά το 1967. Με τον Γρίβα κάτι αντίστοιχο ισχύει, όμως, λόγω ιδιοσυγκρασίας ταλαντεύτηκε περισσότερο. Εν τούτοις, το κατάλαβε όταν όπως φαίνεται αρνήθηκε, τελικά, να συμπράξει σε ένα καλοστημένο εγκληματικό πραξικόπημα κατά της εκλεγμένης ηγεσίας το 1964-65 το οποίο τελικά και δεν εκτελέστηκε.

            Πέραν τέτοιων ζητημάτων όπου το δίλημμα είναι ξεκάθαρο και τα δεδομένα πασίγνωστα, κάθε προσπάθεια να κριθούν απροσμέτρητα πολύπλοκα και άγνωστα ιστορικά γεγονότα ή να γίνουν ιστορικές καταγγελίες εισαγγελικού χαρακτήρα για τις μύχιες επιθυμίες της μιας ή άλλης πολιτικής προσωπικότητας είναι κατιτί που αποτελεί ύποπτη τσαρλατανιά και ιστοριογραφική φαρσοκωμωδία. Σίγουρα, τέτοιες φαρσοκωμωδίες σε κομβικές μεταβάσεις με τον ένα ή άλλο τρόπο και συνειδητά ή ανεπίγνωστα συνεπικουρούν την λογική ξένων στρατηγικών και τακτικών σχεδίων ελέγχου, πρόκλησης αλλαγών και προσπορισμού οφελών εκ μέρους του ενός ή άλλου ηγεμονικού δρώντα.

 

Πότε πάσχει η Πολιτική και οι έσχατες λογικές μιας Πολιτείας

 

Ιδιαίτερα όσον αφορά ένα μικρό κράτος όπως ρέει η ιστορία και όπως συγκροτούνται αλλαγές στην διεθνή πολιτική που διανέμουν συμφέροντα και ισχύ, αυτό που μετράει, εξ αντικειμένου, είναι η κρατική ισχύς.

Πέραν των αμιγώς υλικών μέσων, η κρατική ισχύς, αφορά πρωτίστως την κοινωνική συνοχή γύρω από έσχατα εθνικά συμφέροντα (το συμφέρον επιβίωσης είναι το υπέρτατο), την κρατική οργάνωση που διασφαλίζει λειτουργική αποτελεσματικότητα, τις σωστές συμμαχίες που διασφαλίζουν εξωτερική εξισορρόπηση και την «θεωρία του κράτους» που παράγεται τόσο από το πολιτικό προσωπικό όσο και από τους κρατικούς λειτουργούς και την ίδια την κοινωνία. Συνολικά και πέραν των αμιγώς υλικών συντελεστών ισχύος, η κρατική ισχύς απαιτεί σωστές εκτιμήσεις ούτως ώστε να θεμελιώνονται ορθολογιστικές πολιτικές και διπλωματικές αποφάσεις και πολιτικές εθνικής ασφάλειας.

Η οργάνωση του κράτους, της κοινωνίας και της κρατικής ισχύος δεν είναι κατιτί στιγμιαίο. Είναι ο ανά  πάσα στιγμή συμψηφισμός πολύμορφων και ποικιλόμορφων τάσεων των οποίων ο κοινός παρανομαστής είναι το συμφέρον εθνικής επιβίωσης. Οι εξωτερικές εισροές αλληλοδιασταυρώνονται, αλληλοενισχύονται ή αλληλοαναιρούνται χαοτικά. Αυτό που είναι το πλέον προσδιοριστικό είναι η Πολιτική εντός ενός κράτους και ο τρόπος που αντιμετωπίζει τους κινδύνους λόγω ανακατανομών ισχύος στο διεθνές σύστημα. Πόσο καλή στρατηγική διαθέτει!

Η Πολιτική εδώ νοείται με την ευρύτερη δυνατή έννοια ούτως ώστε να συμπεριλαμβάνει όλα τα Πολιτειακά δρώμενα, τις βαθμίδες δημοκρατίας και τις πολιτικές διαδράσεις που προσδιορίζουν τους σκοπούς και τα μέσα, την πολιτική υπόσταση των πολιτών και την ανά πάσα στιγμή διακυβέρνηση. Μια υγιής Πολιτική απαιτείται να έχει πάντοτε τον έλεγχο των πραγμάτων, να οδηγεί στην λήψη βέλτιστων και ορθολογιστικών αποφάσεων και να εδραιώνει στον συλλογικό νου τις έσχατες λογικές, δηλαδή την συλλογική επιβίωσή μας που περνά μέσα από την επιβίωση του κράτους.

Αμφιρρέπεια, αντιφατικότητα, διαιρέσεις επί θεσφάτων και εσχάτων χαρακτηρίζουν κράτη τα οποία είναι υποψήφια για θανάτωση. Το λειτουργικό ισοζύγιο αν και είναι σχεδόν ανεξάρτητο από τις πράξεις ατόμων επηρεάζεται αρνητικά και  θετικά από το κατά πόσον η ημέτερη Πολιτική πάσχει ή δεν πάσχει. Με προνοητικότητα ο Περικλής και πάλιν αποφαίνεται:ΜΑΛΛΟΝ ΓΑΡ ΠΕΦΟΒΗΜΑΙ ΤΑΣ ΟΙΚΕΙΑΣ ΗΜΩΝ ΑΜΑΡΤΙΑΣ Ή ΤΑΣ ΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙΩΝ ΔΙΑΝΟΙΑΣ (Περισσότερο φοβούμαι τα ιδικά μας σφάλματα παρά τα σχέδια των εχθρών μας), Θουκυδίδου Α144.

 

Όπως επιβάλλεται, λοιπόν, στάθηκα νηφάλια και με τον δέοντα σεβασμό μπροστά στον θάνατο ενός από τα τελευταία ιστορικά πολιτικά πρόσωπα της Κύπρου και του Ελληνισμού, του Γλαύκου Κληρίδη. Όπως έγινε αντιληπτό, τιμώντας τον νεκρό με τον τρόπο μας δεν ασκήσαμε κριτική για συγκεκριμένα πράγματα. Θελήσαμε μόνο να υπογραμμίσουμε τρία βασικά ζητήματα τα οποία και συνοψίζουμε.

Πρώτον, η ιστορική αλήθεια ποτέ δεν είναι δεδομένη ή ακόμη και εφικτή. Οι ιστορικές δίκες είναι στην καλύτερη περίπτωση φαρσοκωμωδία και στη χειρότερη ύποπτη καλλιέργεια εμφύλιων συνδρόμων. Οι ιστορικές στιγμές και ιστορικές εποχές είναι εξ ορισμού χαοτικές και η ιστορική αποτίμηση απαιτεί να λαμβάνει πληθώρα μακροϊστορικών ζητημάτων, λιγότερο στο επίπεδο των ατόμων, περισσότερο στο επίπεδο της κρατικής Πολιτικής και κυρίως στο επίπεδο της διεθνούς πολιτικής.

Δεύτερον, η κρατική Πολιτική είναι σε κάθε περίπτωση προσδιοριστικής σημασίας καθότι ανεξαρτήτως προσώπων παράγει ορθολογισμό ή ανορθολογισμό, αναιρεί ή δυναμώνει την κρατική ισχύ και ενώνει τα νήματα των συντελεστών ισχύος ή τα κόβει πλήττοντας τον αγώνα επιβίωσης. Ανεβοκατεβάζει καλύτερα ή χειρότερα συστήματα διακυβέρνησης που δύνανται να κινούνται με πολιτικό και διπλωματικό ορθολογισμό ή το αντίστροφο.

Τρίτον, αν κάτι είναι πιο σίγουρο και πιο κοντά στην αλήθεια είναι στάσεις, συμπεριφορές και αποφάσεις που αφορούν την έσχατη λογική της εθνικής επιβίωσης και της εθνικής ύπαρξης. Και πάλιν όμως, τονίζω, χρειάζεται προσοχή. Κανείς θα πρέπει να είναι επιεικής, καθότι όλα τα ανθρώπινα όντα είναι ευμετάβλητα και αστάθμητα, διαφορετικών ικανοτήτων και δυνατοτήτων, ισχυρές προσωπικότητες ή ασθενείς ψυχές που κάμπτονται ή και εκβιάζονται ή παρασύρονται υπό το κράτος πίεσης και προπαγάνδας σε λιγότερο ή περισσότερο λανθασμένες αποφάσεις.

Υπάρχουν ακόμη και συχνά παρατηρούμενες περιπτώσεις, λέω καταληκτικά, διακριτικά και με νόημα, όταν ένας «καθιερωμένος ηγέτης» βρισκόμενος προς τα τέλη του βιολογικού του τέλους είναι επιρρεπής σε λάθη ακόμη και επί εσχάτων λογικών. Ιδιαίτερα σε μια μεγάλη ηλικία και εάν οι σωματικές ασθένειες μειώνουν το σθένος και την πνευματική ευρωστία, τα πολιτικά αντανακλαστικά αποδυναμώνοντα. Τα πράγματα είναι μοιραία εάν τυγχάνει να περιβάλλεται από σπιθαμιαίου αναστήματος άτομα που δεν ξέρουν τι ρέει μέσα στο αίμα τους. Γνωστά και επαναλαμβανόμενα αυτά τα φαινόμενα στην ιστορία των ανθρώπων.

Τέλος, θα ήταν παράλειψη εάν δεν μνημονευτεί ότι ο Γλαύκος Κληρίδης παρά τις αρχικές αμφιταλαντεύσεις του, όταν ανάλαβε πρόεδρος τη δεκαετία του 1990 όταν ήταν ακόμη ανθηρός και παραγωγικός, τάχιστα προχώρησε στην υποβολή αίτησης ένταξης στην ΕΕ και στον ανάπτυξη του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδας- Κύπρου. Το γεγονός ότι δεν αποτέλεσαν εφαλτήριο για λύση του κυπριακού και σταθεροποίηση των σχέσεων στην περιφέρειά μας είναι ένα μεγάλο ζήτημα το οποίο αφορά το σύνολο του πολιτικού κόσμου της Ελλάδας και της Κύπρου και του οποίου η ανάλυση δεν είναι του παρόντος.

 

Καλό ταξίδι στον Γλαύκο Κληρίδη.

 

Π. Ήφαιστος –  P. Ifestos

www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr

281 comments

Γρέγος Ακρίτας 17 November 2013 at 13:50

Το ύστερο ταξίδι ενός Ανθρώπου ως Ελληνες και ως Ανθρωποι μόνο λύπη και βαθειά οδύνη μπορεί να προκαλέσει. Στις όποιες εξαιρέσεις του κανόνα αυτού δεν ευρίσκεται ο Γλαύκος Κληρίδης Ομως ως Πολιτικός Ανδρας δεν θα μας λέιψει και τούτο γιατί σε κρίσιμες ιστορικές στιγμές του τόπου μας εζυγίσθη εμετρήθη και ευρέθη ελλιπής.Δεν τίθεται λοιπόν ζήτημα καταδίκης, αθώωσης ή ηρωοποίησης τίθεται ζήτημα ανεύρεσης της ιστορικής αλήθειας η οποία μεταλλάσσεται στο πέρασμα του χρόνου.

Δεν γνωρίζω κατά ποσό υπηρέτησε την Κρατική ισχύς της Κύπρου η υιοθέτηση απο τον Γλαύκο Κληρίδη του πάγιου Τουρκικού αιτήματος (καθ’ υπόδειξιν της Αγγλικής Διπλωματίας”) της Δικοινοτικής Διζωνικής Ομοσπονδίας ούτε τα παράγωγα της συμφωνίας της 3ης Βιέννης στην οποία έπαιξε καταλυτικό ρόλο πόσο δε η θετική στάση του απέναντι στο σχέδιο Ανάν .

Αν μπώ στον κόπο να αναρωτηθώ για το αν η Κυπριακή Ελληνική Κοινωνία και ο Ελλαδικός Ελληνισμός διατήρησαν ή και είχαν μια ορθολογιστική στάση απέναντι στο γίγνεσθαι η απάντηση είανι σαφέστατα όχι τις πιότερες φορές. Ομως ως γνωρίζετε σείς καλύτερα Κε Καθηγητά απο οιαδήποτε άλλον η πολιτική του ΟΧΙ αποτελεί στάση ζωής και ξεκινά πολύ νωρίς απο τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου.

Με ενδιαφέρει να μάθω το πως ο Ντε Γκολ το 1958 σήκωσε όρθια την Γαλλία αξιοποιώντας τους υπαρκτούς συντελεστές που στήριζαν την λογική της Εθνικής Ανεξαρτησίας. Ομως ως γνωρίζεται σείς καλύτερα οι Εθνικές στρατηγικές και τα Δόγματα στρατηγικών αποτελούν προϊόν βαθιάς ιστορικής διεργασίας για το κάθε Έθνος. Για τον Ελληνισμό σε Ελλάδα και Κύπρο κάτι τέτοιο δεν έλαβε χώρα σε κανένα επίπεδο της Κοινωνίας

Σωστά επισημαίνεται την σχέση Πολιτείας -Πολιτικής όμως υπήρξαν και περίοδοι στην Ιστορία που ένας πολιτικός ηγέτης ενέπνευσε τους Πολίτες και καθόρισε και μέσα απο αυτό την ιστορική εξέλιξη του ως και την δημιουργία του κατάλληλου υπόβαθρου για την εκπλήρωση της ιστορικής του αποστολής, ευρισκόμενος πιο μπροστά απο την εποχή του και την κοινωνία του.Αυτό άλλωστε αποτελεί το υπόβαθρο του όρου ” πολιτικός ηγέτης”.

Έχουμε Πολλά να διαβάσουμε Κύριε Καθηγητά. Ενα απο αυτά που πρόχειρα ανασύρω στην μνήμη μου είναι πως η Εξωτερική πολιτική μιας χώρας αποτελεί της εσωτερικής της πολιτικής και πώς αυτή δεν είναι δυνατή αν δεν υπάρχει το μέγιστο της κοινωνικής συναίνεσης το ύψιστο της κοινωνικής συνοχής, ώστε αυτή και αξιόπιστη να είναι και παραγωγική

Τα Ιλαροτραγικά γεγονότα που επέφεραν πλείστα τα δεινά για τον Ελληνισμό ξεκινούν πολύ νωρίτερα κε. Καθηγητά τα μέσα της δεκαετίας του 1930 όπου σταθερά τέθηκαν οι βάσεις της πρόσδεσης της Ελλάδας και της Κύπρου στο Αγγλικό Άρμα επιρροής με όρους υποταγής και υποτέλειας Στο ερώτημα για το τι έπραξε η Ελληνική Κοινωνία στην μνημονιακή περίοδο της η απάντηση είναι κοφτή και κυνική.

Η Γερμανία εφαρμόζει με τρόπο εμφατικό το δόγμα Βίσμαρκ και το δόγμα Γουλιέλμου Β .Δόγμα της πολιτικής επίσης αποτελεί και η χρήση της νομισματικής και τραπεζικής ισχύος της προκειμένου να επιτύχει τις πάγιες οικονομικές και γεωγραφικές επιδιώξεις της.Κατά συνέπεια το ερώτημα είναι γιατί εμείς παραχωρήσαμε τον ζωτικό χώρο που επίτρεψε την γερμανική προέλαση ως επίσης και γιατί ενω η πολιτική ορίζεται ως η τέχνη του προβλέπειν θα πρέπει με την κάνη στον κρόταφο να λαμβάνουμε αποφάσεις ως Εθνος;

Επι της ευκαιρίας δε της επισήμανσης της πράξης του Γλαύκου Κληρίδη αναφορικά με την υποβολή αίτησης ένταξης στην ΕΕ νας σας θυμίσω πως ο Γιάννος . Κρανιδιώτης πίστευε ότι η λύση στο κυπριακό ή θα είναι με τη σφραγίδα της ΕΕ ή αλλιώς το αδιέξοδο θα συνεχίσει την κυριαρχία του. Οι διαδικασίες της λύσης μπορούν να λειτουργήσουν μόνο εάν η ΕΕ δουλέψει ως ο πραγματικός καταλύτης της λύσης όπως τη σχεδίαζε ο Γ. Κρανιδιώτης (διάσκεψη, ασφάλεια, εγγυήσεις, οικονομία κ.λπ.)..

Η Πολιτική μας αναλυτική μνήμη επιβάλλει πώς ο Γιάννος Κρανιδιώτης, πρωταγωνιστώντας και ευθυγραμμισμένες με όσους υποστήριζαν την ευρωπαϊκή λύση, υποστήριζε παράλληλα την στρατιωτική και διπλωματική ισορροπία που θα επέτρεπε την εφαρμογή μιας τέτοιας στρατηγικής. (ΦΙΛΕΛΥΘΕΡΟΣ)

Επίσης ” «Η λύση θα [πρέπει να] κατοχυρώνει, προκειμένου να είναι βιώσιμη, την πλήρη εφαρμογή του κοινοτικού κεκτημένου, στο σύνολο του κυπριακού εδάφους μετά την παρέλευση ορισμένου σύντομου χρόνου εφαρμογής των μεταβατικών ρυθμίσεων. Με το θέμα αυτό συνδέονται και οι λύσεις που θα δοθούν στο συνταγματικό και κυρίως στο ζήτημα της αναγνώρισης αρνησικυρίας στην τουρκοκυπριακή πλευρά. Το δικαίωμα αυτό πρέπει να είναι απόλυτα περιορισμένο ώστε να μην απονευρώνει, τόσο την εκπροσώπηση της Κυπριακής Δημοκρατίας στα κοινοτικά όργανα, όσο και τη λειτουργία των κοινοτικών θεσμών και διαδικασιών…»” (Παναγιώτης Ήφαιστος

Το παράγωγο Κύπρος του σχεδίου Ανάν ως Ομοσπονδία Δύο Συνιστωσών Κρατών πόσο απέχει απο τον σχεδιασμό του Γιάννου Κρανιδιώτη; “

Reply
Άντης Ροδίτης 17 November 2013 at 16:04

Στην παρούσα μας κατάσταση το Δίκιο του Ανθρώπου σε αντιδιαστολή με εκείνο του Θεού, δεν είναι αυτοδύναμο. Δεν επιβιώνει, χωρίς στήριξη από τον Σατανά.
Ο Γλαύκος Κληρίδης αποτέλεσε για την Κύπρο μια τέτοια απόδειξη.
Το «παράπονο» για τον Γλαύκο Κληρίδη ή το μειονέκτημά του ήταν η στήριξη που έδωσε στον ανεξαρτησιακό αγώνα – σε αντιπαράθεση με τον ενωτικό – του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Το έκαμε για να διατηρηθεί στην επιφάνεια. Να μη χαθεί μέσα στη σκοτεινή, βαριά σκιά τού Μακαρίου.
Επιβίωσε, ως πολιτικός άνδρας κι ας τον κυνήγησε η σκιά του Μακαρίου, παίρνοντας σχήματα ΑΚΕΛ-Παπαϊωάννου, ΕΔΕΚ-Λυσσαρίδη, Σπύρου, Τάσσου και άλλων μικρών. Επιβίωσε, ηγήθηκε και αποτέλεσε για την Κύπρο, έναν φακό ή τα γυαλιά μέσα από τα οποία μπορούσε και μπορεί ο σημερινός, μέσος Κύπριος να δει την κακία του, τη μικρότητά του, την «επίκτητη βαρβαρότητά» του, όπως την αποκάλεσε ο Αδαμάντιος Διαμαντής.
Συνηθίζουν να λένε για κάποιον σημαντικό άνθρωπο που φεύγει: «Γίναμε φτωχότεροι». Αυτό κι αν ισχύει για τον πολιτικό άνδρα Γλαύκο Κληρίδη.
Χωρίς το παράδειγμα αυτοθυσίας των ηρώων τής ΕΟΚΑ δεν θα είχαμε, ειδικά σήμερα, μετά από τόσες πράξεις αυτοεξυπηρέτησης διαφόρων μεγαλόσχημων σε βάρος του συνόλου, σε βάρος της πατρίδας, δεν θα είχαμε κανέναν αυτοσεβασμό. Χωρίς αυτοσεβασμό δεν θα είχαμε ούτε ταυτότητα, έρμαιο στα χέρια ξένων.
Χωρίς τον Γλαύκο Κληρίδη, επίσης αγωνιστή της ΕΟΚΑ, δεν θα είχαμε παράδειγμα σωφροσύνης, σεμνότητας, μεγαλοσύνης δικού μας πολιτικού ανδρός.

Reply
Άκης 17 November 2013 at 20:31

Ευτυχώς που υπήρχε ο ¨μικρός¨ Τάσσος και διέσωσε τον Ελληνισμό της Κύπρου σε αντίθεση με τον ¨Μεγάλο Ηγέτη¨ που με τον όρκο του στο ιερόν ευαγγέλιο μας οδηγούσε στον εξανδραποδισμό.

Reply
dimitra passali 18 November 2013 at 07:09

Δεν μας ενδιαφέρει αυτή την στιγμή να κρίνουμε τον θανόντα αλλά να κρίνουμε γενικά την πολιτική που ασκούν οι πολιτικοί του τόπου και αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε πολίτη που σηκώνει τις συνέπειες Εθνικές, οικονομομικές, πολιτικές και είναι ο δέκτης όλων των εκουσίων ή ακουσίων λαθών της πολιτικής. Επικροτώ τα παραπάνω λόγια για τον Τάσσο Παπαδόπουλο που κράτησε ανδρεία στάση στο σχέδιο Ανάν και όχι μόνο.

Reply
Γιώργος Μάτσος 18 November 2013 at 10:15

Πάνω που νόμιζα ότι ο Π. Ήφαιστος “το βούλωσε”, κατά το κοινώς λεγόμενο, μετά την δημοσίευση του συγκλονιστικού ιστορικού πονήματος του Άντη Ροδίτη με τον λογοτεχνικό τίτλο “Κουράγιο Πηνελόπη”, να λοιπόν που με αφορμή τον θάνατο του Γλαύκου Κληρίδη επιμένει στις ανιστόρητες και αντιεπιστημονικές θέσεις του περί τα ιστορικά γεγονότα του 1964 και έρχεται και χαρακτηρίζει “ορθότατη” την απόφαση του Μακαρίου να απορρίψει την πρόταση μονομερούς ανακήρυξης πλήρους Ένωσης, που είχαν κάνει μετά την αποτυχία των σχεδίων Άτσεσον οι Αμερικανοί στην Ελλάδα, την οποία θα έσπευδαν να αναγνωρίσουν οι ίδιοι, συγκρατώντας παράλληλα ακόμη και με στρατιωτικά μέσα την Τουρκία από οποιαδήποτε αντίδραση εις βάρος του ενιαίου, πλέον ελληνικού ελλαδο-κυπριακού κράτους.

Την ανέλπιστη αυτή εξέλιξη απέτρεψε συνειδητά και μεθοδευμένα ο Μακάριος. Την ίδια στιγμή που τις ημέρες εκείνες κατέπλεε ο αμερικανικός στόλος στα ανοικτά της Κύπρου για να υποστηρίξει την προταθείσα μονομερή ανακήρυξη Ένωσης Ελλάδας-Κύπρου, ο Μακάριος κατήγγειλε ότι ο στόλος ερχόταν για… να καταλάβει την Κύπρο και να βοηθήσει την Τουρκία και ζητούσε βοήθεια από την… Σοβιετική Ένωση!

Μετά μας φταίνε οι Αμερικανοί που επέβαλαν την χούντα και μεθόδευσαν το πραξικόπημα, την εισβολή, την εθνοκάθαρση, την κατοχή και την διχοτόμηση… Τα συμφέροντά τους εξυπηρετούσαν, κυνικά όπως πάντοτε στην διεθνή πολιτική, και όταν μας πρότειναν λύση σύμφωνη με τα δικά μας συμφέροντα εμείς (δηλαδή ο Μακάριος) φωνάζαμε για βοήθεια τους… Σοβιετικούς, μην τυχόν και περάσει αυτή η λύση! Η οποία μόνον με τα συμφέροντα του Μακαρίου δεν ήταν βέβαια συμβατή, που θα γινόταν απλός “Νομάρχης”, την ίδια στιγμή που ο κυπριακός Ελληνισμός θα έβρισκε το λιμάνι του και την πλήρη πολιτική ελευθερία, για την οποία πολέμησε.

Όχι, όμως, κατά Π. Ήφαιστο. Ο Μακάριος “έσωσε την χώρα” και κακώς κάνουμε σήμερα ιστορικά δικαστήρια, τα οποία βέβαια ο ίδιος μετά σπεύδει κάνει εις βάρος του Κληρίδη (και ορθώς, αφού όντως ο Κληρίδης βαρύνεται ιστορικά με το σχέδιο Ανάν). Όμως ο Μακάριος την “έσωσε” τόσο πολύ, που ανάγκασε τελικά τους Αμερικανούς να αλλάξουν σχέδια και από την πλήρη και καθαρή Ένωση να μεθοδεύσουν την εισβολή και την διχοτόμηση.

Κατά τα άλλα, “την έσωσε” και “να μην κάνουμε ιστορικά δικαστήρια”, μην τυχόν και αποκαλυφθεί ότι οι πατριωτικές δάφνες κάτι πατριωτών τύπου Παναγιώτη Ήφαιστου βασίζονται στην πρωταρχική μακαριακή προδοσία του 1964.

Προδοσία μεν του Κληρίδη το σχέδιο Ανάν, η πρωταρχική όμως προδοσία ήταν αυτή του Μακαρίου το 1964, από την οποία απορρέει τελικά και κάθε νεώτερη προδοσία από τις πολλές που έγιναν στο Κυπριακό μετέπειτα. Διότι εάν τότε είχε γίνει η Ένωση με την ατράνταχτη υποστήριξη των ΗΠΑ, κάθε νεώτερο δεινό (Ιουλιανά, αποσταθεροποίηση, χούντα, εκδίωξη της μεραρχίας, πραξικόπημα 1974, κλήση Μακαρίου προς Αγγλία-Τουρκία να επέμβουν για να αποκαταστήσουν την εξουσία του, εισβολή, υπονόμευση της κυπριακής άμυνας, εθνοκάθαρση, κατοχή, αποδοχή διζωνικής, αποδοχή δέσμης ιδεών Γκάλι, αποδοχή σχεδίου Ανάν και λοιπά, δυστυχώς και λοιπά), θα είχε οριστικά αποφευχθεί.

Μια προδοσία που κατάφερε ο δόλιος εκείνος ηγέτης να κρατήσει καλά κρυμμένη, αφού στην υπηρεσία της τάχθηκαν πολλοί μικροί μακάριοι, που το αρχέτυπο δημιούργησε, όπως εδώ καλή ώρα ο Π. Ήφαιστος, οι οποίοι με ενθουσιασμό τάσσονται υπέρ του προδότη ηγέτη τους, που “έσωσε τη χώρα” αποτρέποντας την Ένωση, που θα έσβηνε την πηγή του δικού τους πατριωτισμού και υπεροχής έναντι των λοιπών σημερινών “προδοτών”. Είπαμε, όχι ότι δεν ειναι, αλλά σε συνθήκες προτεκτοράτου, που βιώνουν η Ελλάδα και η Κύπρος, η προδοσία καταντάει όρος επιβίωσης για το πολιτικό σύστημα. Δυστυχώς.

Να κάνουμε λοιπόν ιστορικά δικαστήρια, Παναγιώτη Ήφαιστε, όχι όπως εσύ μας προτρέπεις “να μην κάνουμε” και μετά κάνεις, καταδικάζοντας (μόνον) τον Κληρίδη και αθωώνοντας τον Μακάριο. Ου δυνήσετε πόλις κειμένου επί του όρους κρυβήναι. Η αλήθεια θα λάμψει, όσο και αν καταρρέει με αυτήν ο δικός σου ψευδοεπιστημονισμός και οι πολλές καριέρες, πολιτικές, επιστημονικές και πολλές άλλες, που χτίστηκαν πάνω στην μακαριακή προδοσία.

Reply
Ευρής Μπίλλης 18 November 2013 at 17:51

Για τα αήθη γραφόμενα του κ. Μάτσου παρατηρώ ότι ποτέ δεν το “βούλωσε” όπως απρεπώς γράφει ο άξιος Έλληνας της Κύπρου Παπαγιώτης Ήφαιστος.
Ούτε και θα το “βουλώσουν” ποτέ όσοι αγαπούν και προσπαθουν να σώσουν από τον εκτουρκισμό της ιδιατέρα τους πατρίδα.

Αποτελεί έλλειψη σεβασμού στο νεκρό Κληρίδη να προσπαθεί να καπηλευθεί το θάνατο του, και μάλιστα τη στιγμή που όλος ο Ελληνισμός της Κύπρου πενθεί για το θάνατο ενός από τους ιστορικούς του ηγέτες.

Δείχνει επίσης τέλεια άγνοια ο κ. Μάτσος, για το τι προηγήθηκε της συμφωνημένης ελεύθερης εισβολής της Κύπρου στην Κύπρο για επίλυση του Κυπριακού με παραχώρηση στους τούρκους της περιοχής του Αττίλα 1 . Συμφωνημένη από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον επιλεγόμενο Εθνάρχη ένα χρόνο πριν, το 1973 στο Παρίσι.

Παραπέμπω τον απαράδεκτα φανατικό σε τέτοιες στιγμές, πέραν από το άρθρο του Παναγιώτη Ήφαιστου και στη σημερινή δήλωση του Βάσσου Λυσσαρίδη. Που ανεξάρτητα από ότι έγινε μέχρι τώρα, σκοπός όλων δεν πρέπει να είναι το κόμμα αλλά η σωτηρία και η αποφυγή εκτουρκισμού της Κύπρου:

«Ο Κληρίδης ήταν αδιάφθορος», δηλώνει ο Β. Λυσσαρίδης
2013-11-17 10:19 in ΕΙΔΗΣΕΙΣ, ΚΥΠΡΟΣ, Τοπικες

Ο ιστορικός ηγέτης του σοσιαλιστικού κόμματος ΕΔΕΚ και πρώην πρόεδρος της Βουλής, Βάσος Λυσσαρίδης, δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για τον εκλιπόντα πρώην πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας , Γλαύκο Κληρίδη, ότι «το σημαντικότερο είναι ότι ήταν αδιάφθορος».

Πρέπει να τα λέμε αυτά, σημειώνει ο Β. Λυσσαρίδης, γιατί, τονίζει, «σήμερα είναι σπάνιο φαινόμενο να είναι κάποιος αδιάφθορος».

Στην μακρά πολιτική τους διαδρομή ο Βάσος Λυσσαρίδης και ο Γλαύκος Κληρίδης είχαν σφοδρές αντιπαραθέσεις για το κυπριακό. Μάλιστα, ο Β. Λυσσαρίδης και η ΕΔΕΚ κατηγορούσαν για χρόνια τον Κληρίδη ως ηγέτη του «μεταπραξικοπήματος», γιατί ως προεδρεύων της Δημοκρατίας είχε δηλώσει, στις 24 Ιουλίου 1974, ότι το θέμα της επιστροφής του Μακαρίου θα ήταν κάτι που θα αποφάσιζε ο λαός σε εκλογές, στις οποίες θα μπορούσε να βάλει υποψηφιότητα και ο Μακάριος. Επίσης, έντονη ήταν η πολεμική Λυσσαρίδη κατά του εκλιπόντος προέδρου σε διάφορες φάσεις του κυπριακού προβλήματος.

Ωστόσο, στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών του 1998 ο Β. Λυσσαρίδης και η ΕΔΕΚ υιοθέτησαν την στάση «ψήφο κατά βούληση». Με την επανεκλογή του ο Κληρίδης διόρισε στην κυβέρνηση του δύο υπουργούς προερχόμενους από την ΕΔΕΚ. Η συνεργασία όμως διαλύθηκε στα τέλη του 1998, όταν αποφασίστηκε η ματαίωση της εγκατάστασης στην Κύπρο των πυραύλων S-300.

Με τον Γλαύκο Κληρίδη, είπε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Βάσος Λυσσαρίδης, συνδεόμασταν από τα μαθητικά χρόνια, καθώς ήμασταν συμμαθητές στο Παγκύπριο Γυμνάσιο. Αν και διαφέραμε ιδεολογικά και ανήκαμε σε διαφορετικές σχολές τρόπων αντιμετώπισης θεμάτων, αυτό, σημειώνει, δεν παρεμπόδισε τις φιλικές σχέσεις και την ειλικρινή ανταλλαγή απόψεων.

Ο Β. Λυσσαρίδης τονίζει ότι ο Κληρίδης «ήταν άνθρωπος του διαλόγου, η πολιτική αντιπαράθεση δεν μεταφερόταν ποτέ σε προσωπικό επίπεδο» και προσθέτει:
« δεν είχε ποτέ μνησικακία , που ενίοτε είναι χαρακτηριστικό των πολιτικών».

Επίσης, αναφέρει, ήταν ο «πατέρας» μιας μεγάλης οικογένειας, αυτής του Δημοκρατικού Συναγερμού. « Ήταν ευχάριστος στην παρέα , ποτέ δεν είχε πικρίες. Θα μας λείψει, έστω κι αν πολλές φορές διαφωνήσαμε σε μείζονα ζητήματα», μας είπε ο κ. Λυσσαρίδης.

Στην ερώτηση, τί κρατά κυρίως ως ανάμνηση από τον Γλαύκο Κληρίδη, ο Βάσος Λυσσαρίδης απάντησε: «την διαλεκτική του προσέγγιση. Δεν είχε μονοπώλιο άποψης, ήταν άνθρωπος του πολιτικού διαλόγου».

Reply
Άντης Ροδίτης 18 November 2013 at 22:21

Φοβερό, Γιώργο Μάτσο, δεν ήξερα ότι ο Μπίλλης είναι copy του Π.Η.
Προσπαθείς, λέει, να καπηλευθείς τον θάνατο του Γλαύκου Κληρίδη κι ακολουθούν δέκα παράγραφοι καπηλείας του νεκρού Κληρίδη υπέρ του Βάσου Λυσσαρίδη! Ο Μπίλης εκμεταλλεύεται τον θάνατο του Γλαύκου για να λιβανίσει τον Βάσο, αλλά λέει ότι κάτι τέτοια τα κάνεις… εσύ!
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτοί οι άνθρωποι (σοσιαλιστές) είναι κολλημένοι στο 8%.
Σημειωτέον ότι αν δεν βρισκόταν ο Γλαύκος να τους μάθει όλους αυτούς σωστή πολιτική συμπεριφορά θα είχαμε εφτά εμφύλιους μέχρι σήμερα. Για μια εικοσαετία έβριζαν τον Κληρίδη οι “δημοκρατικές πατριωτικές δυνάμεις” (ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ για ν’ ανεβάζουν δεξιοκομμουνιστές προέδρους), μέχρι πράκτορα των ναζί αποκάλεσαν τον Κληρίδη – τον μόνο που πολέμησε με μπαρούτι τους ναζί κι όχι με λόγια – και κανείς δεν βγήκε ποτέ από αυτούς να τον υπερασπιστεί. Τώρα δεν έμεινε έπαινος που δεν του τον απένειμαν!
Από το γλύψε-γλύψε εκεί που έφτυναν δεν βλέπονται πια.
Κι επί τη ευκαιρία θυμίζω ότι περιμένω από το Κέντρο Ερευνών Τάσσος Παπαδόπουλος (το ξέρει ο Μπίλης και ο Π.Η. αλλά δεν μεσολαβούν) να μου στείλουν την ομιλία του Τάσσου στις 12.1.2005 στην παρουσίαση του βιβλίου του Δρ Π.Περσιάνη “Η νομιμοποίηση της Κυπριακής Δημοκρατίας”. Εκεί, ο Τάσσος είπε ότι οι Συμφωνίες Ζυρίχης ήταν καλύτερες από την… Ένωση! Αυτά ως απάντηση στον ‘Άκη” και στην Passali, πιο πάνω.
Θα μεσολαβήσουν, άραγε, ο Π.Η. και ο Μπίλλης να πάρουμε την ομιλία Τάσσου; Αυτοί έχουν τα μέσα. Το όνομα του διευθυντή του Κέντρου Ερευνών Τάσσος Παπαδόπουλος είναι Χρύσης Παντελίδης. Google him.

Reply
Γιώργος Μάτσος 18 November 2013 at 23:38

Άντη, ούτε ο κος. Μπίλλης, ούτε οι λοιποί συναναγνώστες γνωρίζουν για ποιο πράγμα ομιλούμε, διότι δεν έχουν διαβάσει το τελευταίο βιβλίο σου, ούτε γνωρίζουν την πολεμική που αναπτύχθηκε σχετικώς εναντίον της ιστορικής αλήθειας από τα ορφανά του Μακαρίου.

Υποθέτω, τουλάχιστον, ότι δεν γνωρίζει. Διότι εάν γνωρίζει, τότε το “πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα” αναφερόμενος στον “αδιάφθορο Κληρίδη” κλπ. κλπ., θα είναι απλώς η κλασική τακτική των ορφανών του Μακαρίου, για να μην μιλήσουμε ποτέ για την “ταμπακιέρα”.

Reply
Άντης Ροδίτης 19 November 2013 at 06:54

Πιστεύω ο κ. Μπίλλης γνωρίζει πολύ καλά για ποιο πράγμα μιλούμε κι ας μην έχει διαβάσει (;) το βιβλίο, δηλαδή τα αποδεικτικά έγγραφα. Αποφεύγει εδώ και κάποιο καιρό ο κ. Μπίλλης να έρθει σε αντιπαράθεση επιχειρημάτων μαζί μου. Όπως άλλωστε και ο κ. Ήφαιστος, ο οποίος για να μην εκτίθεται πλέον συζητώντας μαζί μου έχει αποχωρήσει και από μια άλλη παρέα συγγραφέων και διανοουμένων.
Όμως: Πριν αποχωρήσει υποσχέθηκε κατ’ επαναλάληψη ότι ομάδα “επιστημόνων-ερευνητών” υπό τη δική του αρχηγία συνάγει και συντάσσει πλήθος “ατράντακτων” αποδεικτικών στοιχείων που κονιορτοποιούν τα έγγραφα και την επιχειρηματολογία του βιβλίου μου “Κουράγιο Πηνελόπη”. Εδώ και μήνες επι ματαίω περιμένουμε τα αποτελέσματα των ερευνών του. Στο μεταξύ έχει σωπάσει πλήρως, αφού ανάλωσε εατοντάδες σελίδες περιγράφοντας άλλ’ αντ’ άλλων και αφηγούμενος άσχετα με το θέμα γεγονότα! Κατηγορεί, τώρα, εσένα ότι το να ασχολείται κανείς με την αλλοπρόσαλλη, αντιδυτική και ανθελληνική “πολιτική” Μακαρίου, της οποίας θύμα υπήρξε η Κύπρος, ισούται με απασχόληση με με τη… μινωική εποχή!! Αυτό από τον ίδιο που ασχολήθηκε με εκατοντάδες σελίδες γι’ αυτή τη “μινωική” εποχή!
Πιστεύω, πάντως, πως η τωρινή σιωπή του οφείλεται σε εξυπνότερούς του που τον συμβούλευσαν να αφήσει το θέμα, αφού και οι ίδιοι έκαψαν τα χέρια τους συζητώντας μαζί μου και με τον Δρ Χάρη Φεραίο επί του ιδίου θέματος στον κυπριακό “Φιλελεύθερο”. Συγκεκριμένα, ο κ. Μάριος Ευρυβιάδης παρουσίασε προ διετίας αμερικανικό έγγραφο που αποδείκνυε πρόθεση εκ μέρους του Γεώργιου Παπανδρέου, τον Αύγουστο 1964, να καταλύσει την κυπριακή Δημοκρατία.
Χρησιμοποιώντας ακριβώς το ίδιο έγγραφο αποδείξαμε στον κ. Ευρυβιάδη ότι η πραγματοποίηση της Ένωσης – για την οποία οι Αμερικανοί μας έδωσαν τότε ευκαιρία τότε χωρίς όρους – ήταν ασφαλώς κατάλυση της Κ.Δ. αλλά με αντάλλαγμα το αληθινό όραμα του αγώνα της Κύπρου, την Ένωσή της με τη μητέρα Ελλάδα. Μέσα, όμως, στο απο δεκαετιών και ανεξάντλητο μακαριακό-προσωπολατρικό τους πάθος, Ευρυβιάδης και Ήφαιστος, λησμόνησαν ποιος ήταν και δεν μπορεί ποτέ να σταματήσει να είναι ο αγώνας της Κύπρου, και κατηγόρησαν τον Γεώργιο Παπανδρέου ως… πραξικοπηματία!! Τη στιγμή που ο άνδρας κείνος ΔΕΝ κατέφυγε σε ανατροπή του Μακαρίου για να πραγματοποιήσει την Ένωση με τη μεραρχία και την Εθνική Φρουρά το 1964. Οπότε θα αποφεύγονταν η δικτατορία του 67, η αποχώρηση της μεραρχίας από την Κύπρο τον ίδιο χρόνο και στη συνέχεια το πραξικόπημα και η εισβολή του 74.
Θα μείνω για την ώρα ως εδώ και αν υπάρχουν “νούσιμες” απορίες θα τις απαντήσω, αν όχι παραπέμπω πάντα ενδιαφερόμενο στο βιβλίο μου “Κουράγιο Πηνελόπη”, και για να μη θεωρηθεί “διαφήμιση” το στέλνω και δωρεάν με δικά μου έξοδα σε όποιον το ζητήσει από γνήσιο ενδιαφέρον για την ιστορική αλήθεια.
Στο μεταξύ αναμένω από το Αντίβαρο να αναρτήσει το βίντεο παρουσίασης της “Πηνελόπης”, στο οποίο μιλούν ο πρώην Διευθυντής του Παγκυπρίου Γυμνασίου Γιώργος Χατζηκωστής, η φιλόλογος βιβλιοκριτικός (ιστοσελίδα “αναγνώστρια”) κυρία Κίκα Ολημπίου, ο συγγραφέας-ερευνητής αρχιτέκτων Δρ Χάρης Φεραίος, ο οικονομολόγος βουλευτής Πρόδρομος Προδρόμου και ο υποφαινόμενος. Παρέμβαση στην παρουσίαση κάνει ο 80ετής αγωνιστής της ΕΟΚΑ Λουκής Καρανίκκης εξηγώντας πώς ο ίδιος ως υπάλληλος της ΑΤΗΚ (ΟΤΕ Κύπρου) κατασκόπευε και ηχογραφούσε με οδηγίες της κυπριακής υβέρνησης τηλεφωνικές συνομιλίες που γίνονταν ακόμα και μέσα από την ελληνική πρεσβεία στη Λευκωσία. Πώς, δηλαδή, ενώ η Κύπρος διατεινόταν ότι “αγωνιζόταν” για την Ένωση, την ίδια στιγμή διενεργούσε κατασκοπεία σε βάρος της μητέρας πατρίδας της με την οποία ήθελε, τάχα, να ενωθεί.

Reply
Ευρής Μπίλλης 19 November 2013 at 11:16

Ο κ. Ροδίτης θυμίζει κάποιον Ελλαδίτη νυν υπουργό που όποιος διαφωνεί μαζί του τον καλεί σε τηλεοπτική μονομαχία”.
Αντίθετα με την ευπρέπεια της παρατήρησης του κ. Μάτσου μετά το σχόλιο μου, προβαίνει σε χαρακτηρισμούς και άλλα που προφανώς εκείνον χαρακτηρίζουν καλώς ή κακώς.
Για το «πάπλωμα» τώρα, παρατηρώ όχι βέβαια στον αμετανόητο υβριστή μου, ότι όποιος αφελώς ή άλλως πως, παρέδιδε στους τούρκους με οποιεσδήποτε εγγυήσεις μέρος του ιερού εδάφους της Κύπρου, για να κάνει δήθεν την Ένωση, θα ήταν τουλάχιστον αφελής.
Που οι τούρκοι θα το χρησιμοποιούσαν, με τις ευλογίες τυχόν συμφωνίας μας, ως εφαλτήριο για την Αλεξανδρεττοποίηση της Κύπρου.
Υπενθυμίζω τι έγραφε ο Κιουτσούκ ο πρώτος αντιπρόεδρος – όργανο της τουρκίας, στην τουρκοκυπριακή Χαλκίν Σεσί στις 27 Μαρτίου 1950. «Η Κύπρος» έγραφε, «είναι μία δεύτερη Αλεξανδρέττα στην τουρκική ιστορία».
Επίσης η Χουριέτ στις 10 Μαίου του 1950 έγραφε ότι «η Κύπρος και τα Δωδεκάνησα είναι εθνική υπόθεση της τουρκίας.
Για το θέμα της συμφωνίας να αποβιβαστούν ελεύθερα οι Τούρκοι στην Κύπρο και να καταλάβουν ένα μικρό μέρος βορειοδυτικά της Κερύνειας, για να “επιλύσει” ο Καραμανλής το Κυπριακό, γράφει μεταξύ άλλων ο πρέσβης επί τιμή Θέμος Στοφορόπουλος στο άρθρο του “Η Θράκη άλλη Κύπρος”.
Ο Στοφορόπουλος που μαζί με τον άλλον σπουδαίο Έλληνα πρέσβη, τον αείμνηστο Μιχάλη Δούντα, παραιτήθηκαν και εγκατέλειψαν μία λαμπρά διπλωματική σταδιοδρομία μετά τα το mea culpa του Ανδρέα Παπανδρέου και τη συμφωνία του με τον Τούρκο πρωθυπουργό Οζάλ. Με την οποία ο Ανδρέας Παπανδρέου έδινε συγχωροχάρτι για την Κύπρο στους Τούρκους και απεμπολούσε δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο.
Γράφει ο Θέμος Στοφορόπουλος επιβεβαιώνοντας τη συμφωνία για ελεύθερη απόβαση- εκδρομή των Τούρκων στην Κύπρο στις 23 Ιουλίου 1974:
«Είχε προηγηθεί η προδοσία του Ιουλίου 1974, από εκείνους που ίσως πίστεψαν (λέω “ίσως”, διότι η Δίκη της Κύπρου ματαιώθηκε για ανεξήγητους “λόγους ύψιστης εθνικής σκοπιμότητας”) από εκείνους, λοιπόν, που ίσως πίστεψαν, βλακωδώς, ότι “δίνοντας” (σαν να ήταν χωράφι του πατέρα τους) την μικρότερη περιοχή που κατέλαβε ο “Αττίλας Ένα”, θα ένωναν την υπόλοιπη Κύπρο με την Ελλάδα».
Γράφει επίσης και ο αείμνηστος Νεοκλής Σαρρής μεταξύ άλλων στο άρθρο του, “Αναζητώντας Διάλογο με την Τουρκία” στην εφημερίδα ΠΑΡΟΝ της Αθήνας της 7/2/2010:
“Ο Τριανταφυλλίδης ήταν προσωπικός φίλος του Καραμανλή, άλλωστε με το όνομα του ο τελευταίος ταξίδεψε για το Παρίσι (Σημ. το 1963 όταν έχασε τις εκλογές), ο οποίος μετά τη Μεταπολίτευση παρέμεινε στο περιθώριο εξομολογούμενος σε φίλους “ότι γνώριζε με ποιες δεσμεύσεις ήλθε ο Καραμανλής”, υπονοώντας ότι είχε αποδεχτεί να μην αντιδράσει στον Αττίλα”.

Για το αγαπητό του κ. Ροδίτη σχέδιο Ανάν το βασικό βήμα των τούρκων για Αλεξανδρεττοποίηση της Κύπρου και τον εκτουρκισμό της αρκούμαι να επισυνάψω το τι έγραψε τότε ο Έλληνας της Κωνσταντινούπολης Καθηγητής Νικόλαος Ουζούνογλου του ΕΜΠ στον Τάσσο Παπαδόπουλο.
Ότι του έγραψε τότε θα μπορούσε να επαναληφθεί και σήμερα:

ΕΘΝΙΚΟ ΜΕΤΣΟΒΙΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
ΣΧΟΛΗ ΗΛΕΚΤΡΟΛΟΓΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ
ΚΑΙ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΏΝ
ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΜΙΚΡΟΚΥΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΠΤΙΚΩΝ ΙΝΩΝ
Ηρώων Πολυτεχνείου 9
157 73 Ζωγράφου
Αθήνα
NATIONAL TECHNICAL UNIVERSITY OF ATHENS

SCHOOL OF ELECTRICAL
AND COMPUTER ENGINEERING
MICROWAVE AND FIBER OPTICS LABORATORY
157 73 Zografou
Iroon Politechniou 9
Athens, GREECE
Tel.: + 301 772 3556, Fax.: + 301 772 3557

Προς : Εξοχότατο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας
κ. Τάσσο Παπαδόπουλο

9 Απριλίου 2004

Εξοχότατε κύριε Πρόεδρε,

Σας συγχαίρω ολόψυχα για την γενναία στάση σας προς το καταστροφικό για τον Ελληνισμό – όχι μόνο της Κύπρου- σχέδιο Annan. Με βάση την προσωπική πείρα μου (23 χρόνια ζωής στην Κωνσταντινούπολη) είναι απολύτως βέβαιο ότι η Τουρκία (και να μη υπήρχαν οι πάμπολλες ασάφειες) δεν θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της μέσα στα πλαίσια του μορφώματος που προτείνεται να δημιουργηθεί. Ακριβώς αυτό έγινε στην Κωνσταντινούπολη και στην Ίμβρο και Τένεδο. Έχω μελετήσει το σχέδιο και η πιθανή αποδοχή του θα είναι πάμπολλα καταστροφική για τον Ελληνισμό.

Η Τουρκία διαχρονικά πάντοτε καταλαβαίνει μόνο από αντίσταση την οποία υπολογίζει με πολύ προσοχή και σοβαρότητα. Επειδή σήμερα ο βαθμός αντίστασης μας είναι αυτός που είναι συμπεριφέρεται η Τουρκία με αυτό τον τρόπο. Επομένως πρέπει να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να είμαστε έτοιμοι για θυσίες. Οι ηγεσίες είναι αυτές που πρέπει να προβάλλουν την αναγκαιότητα της αντίστασης πράγμα που επιβάλλεται να γίνει.

Σας εύχομαι υγεία και δύναμη από τον Θεό.

Με εκτίμηση

Καθ. Νικόλαος Ουζούνογλου

Κάτι παρόμοιο με αυτό που «ονειρευόταν» για δήθεν Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα συμφώνησαε το 1973 στο Παρίσι ο Καραμανλής και εφάρμοσε το 1974 επιτρέποντας σε συνωμοσία με τη στρατιωτική ηγεσία της Ελλάδας την ελεύθερη εισβολή στην Κύπρο.

Για το θέμα της συμφωνίας να αποβιβαστούν ελεύθερα οι Τούρκοι στην Κύπρο και να καταλάβουν ένα μικρό μέρος βορειοδυτικά της Κερύνειας, για να “επιλύσει” ο Καραμανλής το Κυπριακό και να κάνει την «Ένωση», γράφει μεταξύ άλλων ο πρέσβης επί τιμή Θέμος Στοφορόπουλος στο άρθρο του “Η Θράκη άλλη Κύπρος”.
Ο Στοφορόπουλος που μαζί με τον άλλον σπουδαίο Έλληνα πρέσβη, τον αείμνηστο Μιχάλη Δούντα, παραιτήθηκαν και εγκατέλειψαν μία λαμπρά διπλωματική σταδιοδρομία μετά τα το mea culpa του Ανδρέα Παπανδρέου και τη συμφωνία του με τον Τούρκο πρωθυπουργό Οζάλ. Με την οποία ο Ανδρέας Παπανδρέου έδινε συγχωροχάρτι για την Κύπρο στους Τούρκους και απεμπολούσε δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο.
Γράφει ο Θέμος Στοφορόπουλος επιβεβαιώνοντας τη συμφωνία για ελεύθερη απόβαση- εκδρομή των Τούρκων στην Κύπρο στις 23 Ιουλίου 1974:
«Είχε προηγηθεί η προδοσία του Ιουλίου 1974, από εκείνους που ίσως πίστεψαν (λέω “ίσως”, διότι η Δίκη της Κύπρου ματαιώθηκε για ανεξήγητους “λόγους ύψιστης εθνικής σκοπιμότητας”) από εκείνους, λοιπόν, που ίσως πίστεψαν, βλακωδώς, ότι “δίνοντας” (σαν να ήταν χωράφι του πατέρα τους) την μικρότερη περιοχή που κατέλαβε ο “Αττίλας Ένα”, θα ένωναν την υπόλοιπη Κύπρο με την Ελλάδα».
Γράφει επίσης και ο αείμνηστος Νεοκλής Σαρρής μεταξύ άλλων στο άρθρο του, “Αναζητώντας Διάλογο με την Τουρκία” στην εφημερίδα ΠΑΡΟΝ της Αθήνας της 7/2/2010:
“Ο Τριανταφυλλίδης ήταν προσωπικός φίλος του Καραμανλή, άλλωστε με το όνομα του ο τελευταίος ταξίδεψε για το Παρίσι (Σημ. το 1963 όταν έχασε τις εκλογές), ο οποίος μετά τη Μεταπολίτευση παρέμεινε στο περιθώριο εξομολογούμενος σε φίλους “ότι γνώριζε με ποιες δεσμεύσεις ήλθε ο Καραμανλής”, υπονοώντας ότι είχε αποδεχτεί να μην αντιδράσει στον Αττίλα”.
Τέλος προκαλούν θλίψη τα γραφέντα αλλού του κ. Ροδίτη:

«να συνειδητοποιούσαμε ότι τερματίστηκαν άδοξα, συντριπτικά και τελειωτικά πια οι εθνικοί μας αγώνες, οπότε ας βάλουμε προσωρινά πίσω στα μπαούλα τα σύμβολα και τα οράματα κι ας δούμε τι μπορούμε να περισώσουμε ως απλοί «πολίτες» μιας ιδιότυπης «Δημοκρατίας», που για την ώρα σκέφτονται μόνο τη βιολογική τους επιβίωση εν ειρήνη. … θέτει (έθεσε κι έθετε από τότε) τέρμα στους εθνικούς ενωτικούς αγώνες της Κύπρου για τα επόμενα 100 χρόνια, κι αν αυτό ήταν σοκ σε πολλαπλά πεδία (εθνικό, ψυχολογικό, ιστορικό κ.λπ.), κανένας δεν δικαιολογείται να λέει «εγώ θέλω να αγνοώ το τάδε πεδίο διότι όταν το σκέφτομαι με αρρωσταίνει».
Όχι κ. Ροδίτη. Η Κύπρος ποτέ δεν θα παραδοθεί στους τούρκους και οι Έλληνες της δεν θα γίνουν «λινοπάμπακοι»

Αυτά και τέλος από μένα.

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 19 November 2013 at 12:23

Ὁπότε, ἀφοῦ «τέλος ἀπὸ μένα», τὸ παίρνουμε ἀπόφαση ὅτι γιὰ τὸ 1964 οἱ ἐν Κύπρῳ δέχονται ὁμοφώνως τὴν ἑρμηνεία Ροδίτη. Τὴν δική μου ἄποψη, βεβαίως, τὴν ἔχω καταθέσει καὶ διαφέρει κατὰ τὸ ὅτι δὲν θεωρῶ χρήσιμη τὴν ἀποτίμηση τοῦ ἔργου μακρῶν χρόνων πολιτικῶν ἀνδρῶν πού ἀπήλαυσαν τῆς ἐμπιστοσύνης τοῦ λαοῦ μὲ ὅρους προδοσίας ἢ πατριωτισμοῦ. Ἀκριβῶς ὁ μανιχαϊσμὸς αὐτὸς ἐστέρησε τὴν Κύπρο τῶν ὑπηρεσιῶν τοῦ Γλαύκου Κληρίδη τότε πού θὰ μποροῦσε, ἴσως, νὰ τῆς εἶναι χρησιμώτερος. Θά περίμενα, ὅμως, ἀπ’ ὅσους (δικαίως) καταγγέλλουν τὴν δαιμονοποίηση τῶν ἀντιπάλων ὡς πολιτικὴ μέθοδο, νὰ μὴν τὴν χρησιμοποιοῦν οἱ ἴδιοι, ἀφοῦ, ἔτσι, ἀθελήτως, ἀθωώνουν τοὺς ἀντιπάλους των.

Reply
Άντης Ροδίτης 19 November 2013 at 18:03

Ορθώς ομιλεί ο κ.Γεωργάνας.
Όσον όμως αφορά γενικώς στον κ. Μπίλλη, εγώ καλά το είπα: Μπίλης=copy του Π.Η. Μπλα μπλα μπλα κι εμείς καλώς σας ηύραμεν. Ή από τα… ως τα… κι εμείς καλώς σας ηύραμεν!
Δεν διάβασα, λοιπόν, όλο το μακρυνάρι του κ. Μπίλη μέχρι που να διαβάσει αν όχι όλα τα έγγραφα, τουλάχιστο το τελευταίο κεφάλαιο της Πηνελόπης με τα σχετικά αμερικανικά έγγραφα και τον Επίλογο. Κι ας πει τη γνώμη του τουλάχιστο για τη μαρτυρία Αναστάση Πεπονή για τον Μακάριο.
Στο μεταξύ κοντός ψαλμός:
“Ο Τέυλορ Μπέλτσερ (Αμερικανός πρέσβης στη Λευκωσία) έγραφε (έγγραφο 49) στις 7 Απριλίου 1964: Την εποχή που καταρτιζόταν το Σύνταγμα τής Κυπριακής Δημοκρατίας το 1959, έστειλα στο Υπουργείο μιαν έκθεση, όπου έλεγα ότι αυτό που σχεδιαζόταν ως λύση ενός απλούστατου ‘προβλήματος’ ήταν τόσο πολύπλοκο, που θα μπορούσε μεν να λειτουργήσει, αλλά θα χρειαζόταν πολλή μεγαλοψυχία εκ μέρους των Ελλήνων και καλή θέληση εκ μέρους όλων. Μια ακόμα πρόχειρη λύση, τώρα, το μόνο που μπορεί να φέρει στο μέλλον είναι περισσότερα και μεγαλύτερα προβλήματα. Η ασφάλεια τής περιοχής απαιτεί δραστικά μέτρα και μεγάλη προσπάθεια εκ μέρους τού ΝΑΤΟ, αλλά επίσης και αναγνώριση τής βασικής αρχής τής δημοκρατίας, της αρχής τής κυβερνώσας πλειοψηφίας.
“Η δική μας επιθυμία για μια-δια-παντός-λύση προσομοιάζει με εκείνη τού Αλεξάνδρου μπροστά στον Γόρδιο δεσμό, αλλά χωρίς το αποτέλεσμα τού «διαμελισμού» τού κόμβου, όπως έγινε στον μύθο. Θα απαιτηθούν πολύ μεγάλες προσπάθειες για να πείσουμε τους Τούρκους, αφού αυτό που προτείνουμε είναι αναγνώριση τής επικυριαρχίας, της εμμονής και επιμονής των Ελληνοκυπρίων σε λύση σύμφωνη με τις γενικώς αποδεκτές αρχές τής αυτοδιάθεσης, που εδράζεται στην αρχή τής κυβερνώσας πλειοψηφίας… (κ.λπ.)”
Οι Αμερικανοί σκέφτονταν αυτοδιάθεση κι εμείς (ο Μακάριος) … ανεξαρτησία!! (Όχι εν τη ενώσει, αλλά εν τη διαλύσει η ισχύς-του!) Και αποχώρηση από το ΝΑΤΟ ήθελε!!, λες κι όταν έκανε τον αγώνα για Ένωση με την Ελλάδα, η Ελλάδα ήταν εκτός ΝΑΤΟ!!
Αλλά τότε η φόρμουλα που έφερνε ψήφους ήταν ο αντιαμερικανισμός, κόλπο που έμαθε κι ο Ανδρέας από τον ανέλπιστης και διττής εξουσίας Πάφιο, για να φέρουν “αντιστασιακώς” και οι δυο Ελλάδα και Κύπρο εδώ που τις έφεραν.

Reply
Άντης Ροδίτης 20 November 2013 at 16:58

Ο κ. Μπίλλης καταφεύγει στο από καιρού ανατιναγμένο οπλοστάσιο του Παναγιώτη Ήφαιστου ο οποίος αποχώρησε ηττημενος από άλλη ομάδα συζήτησης, με την υπόσχεση να επανέλθει με τα πορίσματα ομάδας ερευνητών που εργάζεται αόκνως, νυχθημερόν, για να παραγάγει τις αποδείξεις που χρειάζονται για ν’ αποδείξουν ότι δεν υπήρξε ευκαιρία Ένωσης άνευ όρων τον Αύγουστο, τουλάχιστο, του 1964, την οποία ακύρωσε ο επίορκος Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος Γ’.
Είναι ο κ. Μπίλλης, άραγε, όλη κι όλη η ομάδα που μας έταξε ο κ. Ήφαιστος; Δεν νομίζω, γιατί αντί αποδείξεων, σφυρίζουν αδιάφορα και το ρίχνουν αλλού, στο σχέδιο Ανάν, και ότι τάχα είναι σχέδιο “αγαπητό” σε μένα!! Πού το δήλωσα αυτό; Ούτε στα αποσπάσματα από άλλα γραφτά μου, που προμηθεύει ο κ. Ήφαιστός τον κ. Μπίλη κάτω από το τραπέζι και τα αναδημοσιεύει πιο πάνω, δεν υπάρχει τέτοια δήλωση. Πρόκειται απλώς για σοβαρές σκέψεις και προβληματισμούς τους οποίους ούτε ο ένας ούτε ο άλλος είναι σε θέση να παρακολουθήσουν και ως εκ τούτου θεωρούν σκόπιμο να τους διαστρεβλώνουν.
Οι θεοί τους, Μακάριος και Τάσσος, είναι ψεύτικοι. Τον πρώτο διαψεύδουν τα έγγραφα που βρίσκονται στο βιβλίο “Κουράγιο Πηνελόπη”, πλείστα των οποίων απελευθέρωσε το Στέητ Ντιπάρτμεντ μετά το 2000 και είναι δικαιολογημένοι να μην τα ήξεραν, αλλά αδικαιολόγητοι να μην τα μελετούν τώρα και να προτιμούν συκοφαντίες και διαστρεβλώσεις. Τον δεύτερο, Τάσσο – ο οποιος, παρεμπιπτόντως, ήταν τόσο μακαριακός ώστε να επέμβει το 2008 και να μας φορτώσει τον Χριστόφια από φόβο μην αποκτήσουν οι ενωτικοί πολιτικοί εξουσία – τον Τάσσο, λοιπόν, διαψεύδει ο εαυτός του: 12.1.2005, στην παρουσίαση του βιβλίου του Δρ Π. Περσιάνη “Η νομιμοποίηση της Κυπριακής Δημοκρατίας”, δήλωσε ξεκάθαρα ότι οι Συμφωνίες της Ζυρίχης ήταν καλύτερες από την Ένωση. Γιατί δεν με διαψεύδουν δημοσιεύοντας τον λόγο του Τάσσου;
Εγώ μιλώ με αμερικανικά έγγραφα για τη δυνατότητα Ένωσης το 1964 και ο κ. Μπίλης καταφεύγει σε μια δήθεν “Ένωση” που τάχα εγώ ήθελα το… 1974! Και παραθέτει ατεκμηρίωτους διαλόγους Καραμανλή δηλώνοντας “πηγή” ένα “EDT by greek_news”.
Δηλώνω ξανά πηγή μου (για τις αληθινές προθέσεις Μακαρίου) τον υπάλληλο του Μακαρίου Λουκή Καρανίκκη, που στην παρουσίαση του βιβλίου “Κουράγιο Πηνελόπη” (έχει το βίντεο το Αντίφωνο – γιατί δεν το αναρτά;) δηλώνει απερίφραστα ότι διενεργούσε κατασκοπία εις βάρος της ελληνικής πρεσβείας στη Λευκωσία: Ο Μακάριος κατασκόπευε την πατρίδα του! Γιατί άραγε;
Όσον αφορά τον Καραμανλή, να τι λέει ο ίδιος:
“Δυστυχώς ο Μακάριος ηκολούθησεν εντελώς αντίθετον πολιτικήν. Αντί να ευθυγραμμισθή με τας Αθήνας, ηκολούθησεν πολιτικήν αδέσμευτον, πράγμα το οποίον και την περαιτέρω ευνοικήν εξέλιξιν τού Κυπριακού εδυσχέρανε, αλλά και εις την Ελλάδα εδημιούργησε προβλήματα σοβαρά…
Πολύ φοβούμαι ότι ο Μακάριος είτε από κακήν εκτίμησιν είτε από
πολυπραγμοσύνην, χειρίζεται το θέμα κατά τρόπον εθνικώς επικίνδυνον,
αλλά και ασύμφορον διά την Κύπρον. Διότι και εάν δεχθώμεν ότι εις την καλλιτέραν δι’ αυτόν περίπτωσιν επιτυγχάνει μίαν βελτίωσιν των συμφωνιών, αυτό θα αποβή εις βάρος τής οριστικής λύσεως, δηλαδή της Ενώσεως. Θα στερηθή του επιχειρήματος τής ατελείας των συμφωνιών, και της δυνατότητος να ανακινήση και πάλιν το θέμα υπό την μορφήν τής Ενώσεως, εις τον κατάλληλον χρόνον…
Επιστολή Κ. Καραμανλή προς Παναγ. Κανελλόπουλο, 3 Μαρτίου 1964 (Αρχείο Καραμανλή, 6ος τόμος, σ. 127. Εκδ. Ιδρύματος Κ. Καραμανλή).

Reply
Άντης Ροδίτης 20 November 2013 at 18:14

Και για να μην τρέχουν οι ενδιαφερόμενοι για την αλήθεια να πάρουν το βιβλίο και να κουραστούν ψάχνοντάς το, νά τι έγραψε ο Άτσεσον στις 23 Αυγούστου 1964, στο έγγραφο 462, σ. 344 με το πρωτότυπο στα αγγλικά στις σ. 495-498 τής ‘Πηνελόπης’: «…when Greeks were ready to produce Enosis, they could say it was unconditional, as it would indeed be since the Turks would have missed the bus»!
Δηλαδή: “Μόλις μπορέσουν οι Έλληνες να κηρύξουν την Ένωση θα μπορούν να πουν ότι είναι χωρίς όρους, όπως πραγματικά θα είναι, αφού οι Τούρκοι θα έχουν χάσει το λεωφορείο”!
Οι Έλληνες, βέβαια, δηλαδή ο Γεώργιος Παπανδρέου, δεν μπορούσαν να κηρύξουν την Ένωση διότι δεν τη δεχόταν ο Μακάριος, με τη δικαιολογία ότι ήταν, τάχα, διχοτόμηση, ενώ ο ίδιος ο Άτσεσον ομολογεί πως ήταν Ένωση χωρίς όρους.
Μέχρι και το 2005 ο μέγας ήρως του… όχι, Τάσσος, διακηρυττε ότι η Ζυρίχη ήταν καλύτερη από την Ένωση! Αντιληπτό τώρα, φαντάζομαι, γιατί το σχέδιο Ανάν δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι “αγαπητό” στον Ροδίτη αλλά πολύ αγαπητό στον Τάσσο, αφού με το όχι εξασφάλιζε μια ολόκληρη (αν όχι και δεύτερη) πενταετία στη βασιλεία – συγγνώμη, στην “προεδρία” – της θανάσιμα πληγωμένης από τη μακαριακή πολιτική, Κύπρου.
Αντίθετα, ο Ροδίτης δεν έχει κανένα απολύτως λόγο να του είναι “αγαπητό” το Ανάν. Αλλά ούτε και μπορούσε να βρεθεί στο ίδιο στρατόπεδο με τους ψεύτες, τους ανθέλληνες και τους ζυριχικούς, τους αληθινούς καταστροφείς της Κύπρου, που ήθελαν τώρα να τη σώσουν, τάχα, με ένα υποκριτικό “όχι”, τη στιγμή που εκείνοι την είχαν φέρει κατ’ ευθείαν στον όλεθρο με τις ασυνέπειες, τις παρασπονδίες και τις μωροφιλοδοξίες τους.
Αν έχει κάτι να πει ακόμα ο παρασυρμένος από τον κ. Ήφαιστο σε ένα χαμένο παιγνίδι κύριος Μπίλλης, θα επανέλθω με το έγγραφο του τότε υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Ντην Ρασκ, της ίδιας ημερομηνίας, όπου ξεκαθαρίζει ότι, προκειμένου να έστελλε στ’ ανάθεμα τον Μακάριο ο Παπανδρέου και να κήρυττε την Ένωση, ο 6ος στόλος ήταν πανέτοιμος να παρεμποδίσει τουρκική ή σοβιετική επέμβαση. Η χωρίς όρους Ένωση με πανέτοιμη την ελληνική μεραρχία και την Εθνική Φρουρά, με αρχηγό τον Διγενή, θα πραγματοποιόταν χωρίς να σπάσει μύτη.
Που να τολμήσει, όμως, τέτοιο πράγμα ο καημένος ο Παπανδρέου σε μια ακελικομακαριακοκρατούμενη Κύπρο; Ο Μακάριος είχε βγάλει τον αντιαμερικανισμό στα ύψη και δεν ήθελε καν, με έναν του λόγο, για χάρη της Ένωσης, να τον παραμερίσει, ούτε προσωρινά. Σύμμαχοί του ήταν η Αίγυπτος και η ανθενωτική Σοβιετική Ένωση! Μ’ αυτούς κέρδιζε τις ψήφους των κομμουνιστών και των άλλων προσωπολατρών, υποδούλων του. Κι από τον Μακάριο, τον “τετραπέρατο” βλάκα από την Πάφο, έμαθε το κόλπο του αντιαμερικανισμού και ο Ανδρέας, για να κερδίσει τις ψήφους που χρειαζόταν για κυβερνήσει και να καταστρέψει και την Ελλάδα.
Ας σκεφτεί κανείς ότι η πραγματοποίηση της Ένωσης χωρίς όρους το 1964 θα ακύρωνε την δικτατορία του 67, το πραξικόπημα και την εισβολή του 74, κι ότι σήμερα η Ελλάδα με τη μεγαλύτερη ΑΟΖ στη Μεσόγειο δεν θα περνούσε καν την τρέχουσα οικονομική κρίση! Καταλαβαίνουν οι οπαδοί της πολιτικής Μακαρίου σε ποιο απροσμέτρητο κακό οδήγησε τον ελληνισμό ένας Παφίτης “καλόγερος”, πρώην βοσκός, που το έφερε η μοίρα να περάσει στο χέρι όλη την πολιτική και εκκλησιαστική εξουσία μισού εκατομμυρίου κακομεταχειρισμένων μέσα στους αιώνες, στην πλειονότητά τους απελέκητων Ελλήνων;
Ξέρω ότι δεν ωφελεί να καλέσω, Μπίλλη και Ήφαιστο, να συνέλθουν και να αναγνωρίσουν την αλήθεια. Πώς να το κάμουν αφού αλλού οικοδόμησαν την κοσμοθεωρία, την καριέρα, τους πολιτικούς τους προσανατολισμούς, την ταυτότητά τους; Τι άλλο, όμως, μπορώ να κάνω;

Reply
ifestos 20 November 2013 at 18:28

Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι!!

Reply
ifestos1 20 November 2013 at 19:53

Διαδίκτυο, τρέλα, αλητεία και δεοντολογία (από δημοσίευση στο facebook https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos)

Το διαδίκτυο θέτει επί τάπητος ζητήματα χρηστής συγκρότησης, θέσμισης των στάσεων και συμπεριφορών και δημιουργία δεοντολογικών κωδίκων και ίσως κανόνων. Κανόνες βέβαια υπάρχουν για ζητήματα του κοινού ποινικού κώδικα. Ποιος όμως και πως αντιμετωπίζει την συχνή ρύπανση του κάθε ξιπασμένου, του κάθε μωροφιλόδοξου, του κάθε Δονκιχώτη και του κάθε φαντασιόπληκτου. Ποιος αντιμετωπίζει τους ύπουλους χλευασμούς, τα χυδαία υπονοούμενα, τις δολοφονίες χαρακτήρα ή το χειρότερο από όλα την προσβολή του κοινού νου από σαχλαμάρες και ειδικούς της φαρσοκωμωδίας! Μήπως όταν βάλλουν κατά κάποιου με κάθε λογής τέτοιες δολοφονίες χαρακτήρα θα σπεύδει να απαντά στον κάθε αρλουμπολόγο και ειδικό της φαρσοκωμωδίας. Είναι αλήθεια ότι προσπαθώντας να αναπτύξουμε αυτό το μεγάλο μέσο Δημοκρατίας, το διαδίκτυο, το οποίοι κατά κάποιο τρόπο μπορεί να εξελιχθεί σε Δήμο μέσα στον οποίο θα αναιρείται η επικοινωνιακή κυριαρχία των κατεξουσιαστών κάθε συγκυρίας, κάνουμε και λάθη. Βρισκόμαστε σε κοινές λίστες, λες ότι αυτή είναι και ο Α και Β σοβαρός άνθρωπος αρχίζεις να συνομιλείς και τελικά εμφανίζονται 1 ή 2 ειδικοί της φαρσοκωμωδίας και σε πρήζουν μέχρι να καταλάβεις ότι πρέπει να διακόψεις. Συχνά επίσης στις πολύ οξείες περιπτώσεις απαντούμε στα μπλοκ για να μην αφήνουμε την χυδαιότητα να προσβάλει την λογική μη εμπλεκομένων. Πόσο και πόσες φορές θα το κάνεις, όμως! Καλή η δημοκρατία του διαδικτύου αλλά ο καθείς μας ανάλογα με την θέση και τον ρόλο που κατέχει στα κοινωνικοπολιτικά και επιστημονικά δρώμενα έχει και άλλο έργο να επιτελέσει. Δεν μπορεί να ασχολείται κάθε μέρα με τις σαχλαμάρες και τις φαντασιώσεις του κάθε αργόσχολου. Η κατάσταση πάντως χειροτερεύει αντί να βελτιώνεται. Ολοένα και περισσότεροι ασεβείς χαρακτηρισμοί και αμετροεπή ή προπετή σχόλια ρυπαίνουν το διαδίκτυο. Από καιρό έχω αποφασίσει στις ακραίες περιπτώσεις τρέλας να μην εισέρχομαι σε αντιδικίες. Να μην απαντώ σε περιπτώσεις ξεκάθαρης τρέλας, σε φαντασιόπληκτους και σε μωρούς κάθε είδους. Το ίδιο απ’ ότι ξέρω κάνουν πολλοί χωρίς να εγκαταλείψουν την ιδέα ότι το διαδίκτυο είναι το μεγάλο μέσο κατά των κατεξουσιαστών.
Στο πεδίο των ζητημάτων της διεθνούς πολιτικής και της ιστορίας, η φαρσοκωμωδία είναι η πιο επικίνδυνη περίπτωση ρύπανσης η οποία σκοτώνει κυριολεκτικά ανθρώπους. Φανταστείτε όλους αυτούς που εκμεταλλεύτηκαν την στήριξη που τους παρείχαν εγχώριοι και ξένοι κάτοχοι «κονδυλίων» με αποτέλεσμα παρ’ ολίγο να χαθεί μια ολόκληρη κοινωνία. Τα ίδια επίσης ισχύουν όποτε καταχραστές του διαδικτύου εκμεταλλεύονται την ιστορική άγνοια πολλών –δεν μιλώ για τίποτα σημαντικό αλλά για στοιχειώδη γνώση ζητημάτων όπως το Κυπριακό ή το Μακεδονικό– οι οποίοι σε λίστες συζητήσεων ή σε μπλοκ παρασύρονται από φάρσες και κωμικά πράγματα που διαδίδονται τάχιστα κτίζοντας πάνω στην άγνοια. Σκέφτεσαι, λοιπόν, τι να απαντήσεις σε σαχλαμάρες και εκτονώσεις συνδρόμων και ψυχής, ιδιαίτερα εάν λάβουμε υπόψη ότι οι αλλεπάλληλες κρίσεις της πατρίδας μας δημιουργούν πολλές εμπάθειες, μίση, ψυχολογικές καταπιέσεις και επιθετικότητα. Δημιουργούν επίσης σύνδρομα ενόχων των «δραστών της καθημερινότητας», για παράδειγμα όσων κατά καιρούς τήρησαν στάσεις και υιοθέτησαν θέσεις που τους κάνουν να αισθάνονται ένοχοι. Αντί να ζητήσουν ένα τίμιο συγνώμη γίνονται πιο επιθετικοί και πιο ψεύτες (κυρίως στον εαυτό τους).
Ανθρώπινα όλα αυτά βέβαια και καλό είναι να είμαστε ανεκτικοί και μεγαλόψυχοι. Ούτε βέβαια αξίζει τον κόπο όσοι προσβάλλονται να ταλαιπωρούν την δικαιοσύνη. Άσε τον καθένα να λέει ότι θέλει και οι υπόλοιποι έχουν κρίση, είναι καλό να λέμε πλέον. Ή καλύτερα το κλασικό ρηθέν, «Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι». Υπάρχουν βέβαια και πολύ ακραίες περιπτώσεις ανθρώπων για τους οποίους δεν χρειάζονται «αστυνόμοι» αλλά ειδικοί ψυχολόγοι για να τους βοηθήσουν να μην καταλήξουν στο Δαφνί. Τα κράτη θα μπορούσαν να υιοθετήσουν προσωρινά μέτρα για όσους οι οποίοι ενδεχομένως δεν είναι τελείως τρελοί αλλά λόγω πίεσης και ενοχών εκτονώνονται επιτιθέμενοι μανιασμένα χωρίς το παραμικρό επιχείρημα παρά μόνο αρλούμπες επιπέδου νηπιαγωγείου. Επειδή δεν συνάδουν με συμπεριφορά πολιτισμένων ανθρώπων να επιστρατεύσουν ειδικούς ψυχολόγους που θα συνομιλούν δωρεάν με τους εκτροχιασμένους και να τους κατευνάζουν την ψυχή. Ακραίες περιπτώσεις βέβαια που προσποιούνται ότι είναι ο Μεγάλος Ναπολέων ή ο Μέγας Αλέξανδρος ή ακόμη και καλύτεροι ειδικοί από τον Θουκυδίδη, δεν υπάρχει δυνατότητα να τύχουν μέριμνας. Θέλουν ψυχίατρο για να τους βοηθήσει πιο δραστικά. Για να δώσω ένα ακόμη παράδειγμα, πριν μερικούς μήνες έπεσα πάνω σε ανάρτηση σ’ ένα μπλοκ. Διεξαγόταν με πάθος, με άλματα, με φαντασιοπληξίες και ασυναρτησίες, μια επίθεση κατά του Δημοσθένη γιατί τα αρχαία εκείνα χρόνια εμπόδιζε την ένωση των Ελλήνων. Κουνούσε στον αέρα ένα αντίγραφο πάπυρου πάνω στο οποίο έλεγε ότι το υποσχέθηκαν οι Πέρσες στους Αθηναίους εάν έκαναν πραξικόπημα κατά του Αλέξανδρο στο Βασίλειο της Μακεδονίας. Μεμφόταν επίσης με σφοδρότητα, ειρωνείες, υπονοούμενα και χλευασμούς τους ιστορικούς, τους διεθνολόγους και άλλους επιστήμονες γιατί … δεν βιάζονται να του … απαντήσουν. Κύριε ελέησον, σκέφτηκα. Ο Θεός να βάλει το χέρι του γιατί το διαδίκτυο είναι πολύτιμο. Πως σταματάς αυτή την ρύπανση και την προσβολή της λογικής και του κοινού νου. Κάτι άλλο θα πρέπει να σκεφτούμε όλοι για αυτές τις ανίατες αλλά και ταυτόχρονα «ασύλληπτες» περιπτώσεις παράκρουσης. Εκφράζω την συμπάθειά μου για όλους τους πάσχοντες, βέβαια, γιατί δεν είναι να κατηγορεί ή να αντιδικεί κανείς τους πολύ καταπιεσμένους και τους φορείς συνδρόμων ενοχής όταν εκτρέπονται ακυρώνοντας κάθε κώδικα δεοντολογίας των συζητήσεων μεταξύ πολιτισμένων ανθρώπων. Μόνο να τους λυπάται.

Υστερόγραφο. Μια παλαιότερη ανάρτηση πριν μερικούς μήνες:

Να γράφεις ή να μην γράφεις και τι να γράφεις; Με ποιους να συνομιλείς και γιατί; Ποιος ο σκοπός;

Να γράφεις ή να μην γράφεις και τι να γράφεις; Με ποιους να συνομιλείς και γιατί; Ποιος ο σκοπός, εν τέλει των επιστημονικών και δημόσιων συζητήσεων; Μήπως γούστο και χαβαλές;
Λογικά, δεν πρέπει να ενδιαφέρει η γνώμη του καθενός όταν κολλήματα, παραξενιές, ιδιωτεία, ιδιοτέλειες και προκαταλήψεις πρυτανεύουν. Λες το αυτονόητο και νοιώθεις ότι σκιαμαχείς με φαντάσματα. Σε χαλαρής κανονιστικής συγκρότησης, ηθικά αθέσμιστους, εξαρτημένους και θνησιγενείς κρατικούς χώρους, η κατάσταση είναι χαώδης. Υπερισχύουν ιδιωτεία, ιδιοτέλεια, κριτήρια ωμής ισχύος και προσωπικές ιδιοτροπίες, πείσματα και κολλήματα. Αρχίζει ένας «πόλεμος όλων εναντίον όλων». Γελοίοι αυτόκλητοι σωτήρες αφθονούν. Ακούμε κηρύγματα αντί επιχειρήματα.
Όταν έλθουν Τρόικες το έδαφος είναι έτοιμο για την εκτέλεση των θηριωδών αξιώσεών τους. Εγχώριοι «εκτελεστές» και «πραιτοριανοί» αυξάνονται μέρα με την μέρα. Ο αριθμός και ο άθλιος ρόλος τους σταθεροποιείται όταν παγιωθεί μια κατάσταση πλήρους έξωθεν πολιτικοοικονομικού ελέγχου, φτηνή εργασία και κανονιστικές δυνατότητες εκποίησης του εθνικού πλούτου. Άθλιοι και αδίστακτοι εκτελεστές και πραιτοριανοί κάθονται πάνω σε φτηνές καρέκλες και γλύφουν κοκαλάκια.
Η σωστή στάση απέναντι στις κάθε λογής αυθαίρετες γνώμες ίσως να είναι αδιαφορία και περιφρόνηση. Όμως, σε στιγμές κρίσιμες και κομβικές όπως η παρούσα η αδιαφορία ίσως είναι πολυτέλεια γιατί επιφέρουν τον πολιτειακό μας θάνατο. Η πολιτεία μας είναι το συμβόλαιο των νεκρών με τους ζώντες και των ζώντων με αυτούς που θα γεννηθούν. Αδιαφορώντας ροκανίζεις και αναιρείς την ελευθερία της Ύπαρξης και την οντολογία. Κανονικώς εχόντων των πραγμάτων η ελευθερία (εθνική ανεξαρτησία) μιας κοινωνικής οντότητας είναι για όλους δεοντολογικά-ηθικά δεσμευτική.
Για τέτοια λεπτά ζητήματα ο σκοπός σταθεροποίησης κοινής αντίληψης γύρω από θέσφατα και έσχατες λογικές είναι ανέφικτο να εκπληρωθεί όταν το θνησιγενές κράτος κοντεύει το σημείο μηδέν. Αναν του λες και ο άλλος απαντά … Άτσεσον. Πιάσε δηλαδή το αυγό και κούρεψέ το. Κυριαρχεί ένας αναίτιος και απρόκλητος αυτοκτονικός, πνευματικός και πολιτικός αυτισμός. Αδιαπέραστα τείχη βλακείας και διαδεδομένες μηδενιστικές παραδοχές διαχέουν και διαλύουν τα πάντα.
Ολοένα και περισσότεροι με τον ένα ή άλλο τρόπο προσχωρούν στον εχθρό. Αντί αντίστασης προτιμούν την «βιολογική τους επιβίωση εν ειρήνη». Ακολουθούν άκρατα αυθαίρετα άλματα, εκλογικεύσεις, αυτισμός, ύβρεις. Ο χείμαρρος παρασύρει και σοβαρούς ανθρώπους. Μέσα στον χείμαρρο επιπλέουν φελλοί και ασυνάρτητοι κάθε είδους. Γύρω γύρω κακαρίζουν αυτόκλητοι εισαγγελείς, προφήτες του παρελθόντος και του μέλλοντος, δικαστές προθέσεων ιστορικών προσωπικοτήτων, παντογνώστες της συμπαντικής ιστορικής αλήθειας και σωτήρες και κήρυκες ποικίλων ανελεύθερων «αναγκαιοτήτων». Ούτε καν Θερμοπύλες δεν θα υπάρχουν εάν η ψυχή πολλών πάσχει αυτοκτονικά και εάν μέσα στο πνεύμα εισχωρήσει ο εχθρός.

Υστερόγραφο 2. Παλαιότερες αναρτήσεις μου στην ιστοσελίδα μου για το διαδίκτυο

http://www.ifestosedu.gr/110Wikileaks.htm

http://www.ifestosedu.gr/81ΜπλοκΙστοσελίδες.htm

110Wikileask

Reply
Ευρής Μπίλλης 20 November 2013 at 20:38

Υπενθυμίζω ότι ο κ. Ροδίτης δεν αρνείται ότι είπε να σταματήσουμε κάθε αγώνα και να παραδοθούμε στους τούρκους. Είπε:

«να συνειδητοποιούσαμε». λέει, «ότι τερματίστηκαν άδοξα, συντριπτικά και τελειωτικά πια οι εθνικοί μας αγώνες, οπότε ας βάλουμε προσωρινά πίσω στα μπαούλα τα σύμβολα και τα οράματα κι ας δούμε τι μπορούμε να περισώσουμε

ως απλοί «πολίτες» μιας ιδιότυπης «Δημοκρατίας», που για την ώρα σκέφτονται μόνο τη βιολογική τους επιβίωση εν ειρήνη. … θέτει (έθεσε κι έθετε από τότε) τέρμα στους εθνικούς ενωτικούς αγώνες της Κύπρου για τα επόμενα 100 χρόνια, κι αν αυτό ήταν σοκ σε πολλαπλά πεδία (εθνικό, ψυχολογικό, ιστορικό κ.λπ.), κανένας δεν δικαιολογείται να λέει «εγώ θέλω να αγνοώ το τάδε πεδίο διότι όταν το σκέφτομαι με αρρωσταίνει».

Το είπατε ή όχι κ. Ροδίτη και τα περί αρχείου κτλ αποτελούν υπεκφυγή.

Χάνω λίγο τον καιρό μου να απαντώ στο Ανανιακό copy (τιμή βέβαια αισθάνεται γι’ αυτό και το δείχνει) γιατί εκτός του ότι πράγματι η συζήτηση μαζί του είναι πολύ διασκεδαστική θέλω και να τον βοηθήσω.

Λοιπόν τον πληροφορώ ότι το αρχείο – οπλοστάσιο το δικό μου είναι πολύ μεγαλύτερο από οποιοδήποτε άλλο, υποθέτω και από αυτό του Καθηγητή Ήφαιστου. Στο αρχείο μου προστρέχουν πολλοί όταν κάτι χρειάζονται. Ότι συνεπώς πληροφορία χρειάζεται ο κ. Ροδίτης μπορεί να την έχει από μένα.

Είναι όμως θλιβερό να επικαλείται ο κ. Ροδίτης, έστω και ο ίδιος ως Ανανιακό copy, το αρχείο του τρις σταυρώσαντα τον Ελληνισμό της Κύπρου «εθνάρχη» Καραμανλή.

Για τον «εθνάρχη» αυτόν που πλην των άλλων έστειλε στην Κύπρο ως πρόξενον του τον Βλάχο, ενώ διαρκούσε ο αγώνας της ΕΟΚΑ, για να βρει την περιοχή που θα έδινε στην Κύπρο για να κάνει την Ένωση. Την ίδια περιοχή που υποσχέθηκε στους τούρκους το 1973 για τους αφήσει ελεύθερους να αποβιβαστούν στην Κύπρο για να «κάνει» την «Ένωσιν».

Έχει επίσης ακούσει τίποτε ο κ. Ροδίτης για τη υπόθεση Μέρτεν και τον «εθνάρχη» Καραμανλή του που τον επικαλείται;;

Για το ότι προετοίμαζε δικτατορία το 1967 και τον πρόλαβαν οι συνταγματάρχες το ακούσατε κ. Ροδίτη;;

Είναι δυνατόν να επικαλείται τον καταστροφέα του Ελληνισμού της Κύπρου;

Είναι δυνατόν μετά τα όσα των Αμερικανών να επικαλείται κάποιους κατώτερους Αμερικανούς και να λέει ότι η Αμερική που γνωρίζουμε πως φέρθηκε και φέρεται θα μας έκανε την «ενωσιν»;;

Αφέλεια ή τί άλλο;;

Είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνεται ο κ. Ροδίτης, επικαλούμενος κάποια έγγραφα, υπάρχουν εκατομμύρια αντίθετα με αυτά που λέει, ότι με την Καρπασία ή τον Κορμακίτη να τα κατέχει η τουρκία θα άρχιζε η Αλεξανδεττοποίηση της Κύπρου;;

Και επειδή σίγουρα τα αντιλαμβάνεστε κ. Ροδίτη γιατί γράφετε ότι γράφετε;;

Τη στιγμή μάλιστα που υποστηρίξατε τον εκτουρκισμό της Κύπρου με το σχέδιο Ανάν;;

Είναι δυνατόν επίσης να προσποιείστε ότι αγνοείτε το έγγραφο του Στείτ Ντιπάρτμεντ με τη συνομιλία Καραμανλή Κίσσινγκερ μετά την εισβολή;;

Εάν πράγματι τα αγνοείτε όλα αυτά, συγνώμην αλλά έχετε μαύρα μεσάνυχτα και δεν πρέπει να ομιλείτε.

Ένα παράδειγμα από τα αρχεία του “εθνάρχη” σας Καραμανλή που προετοίμαζε δικτατορία και τον πρόλαβαν οι συνταγματάρχες:

Απαντώντας στην επιστολή αυτή ο Κων. Τσάτσος σημείωνε («Αρχείο», τόμος 6ος, σελ. 219 και επόμ.):
«Πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε μερικά πράγματα:
Πρώτον, για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, εισηγούμεθα -(λέω …”εισηγούμεθα”, διότι ασπάζομαι -μαζί με μυριάδες άλλους- ανεπιφύλακτα τις σκέψεις σου). Εισηγούμεθα, λοιπόν, παρεκτροπήν από το πολίτευμα και μίαν προσωρινήν δικτατορίαν -ίσως ενός έτους. Προς αυτήν την κατεύθυνσιν πρέπει να δουλευθεί από εκείνους που θα επωμιστούν την παρεκτροπήν και θα την κυρώσουν δι’ ενός δημοψηφίσματος. Δικτατορίες χωρίς ονοματισμένο δικτάτορα δεν κουβεντιάζονται».

Στην απάντησή του (στις 26 Οκτωβρίου 1966) ο Κων. Καραμανλής αναφέρει:
«Φοβούμαι ότι εις το σημείον που έφτασαν τα πράγματα, δεν αποκλείεται να οδηγηθείτε, χωρίς να το θέλετε, σε κάποιο είδος παρεκτροπής (…). Εχει δημιουργηθεί κρίσις νομιμότητος, εφ’ όσον καλώς ή κακώς πιστεύεται, ότι η επικράτησις ορισμένης πολιτικής παρατάξεως (σ.σ. εννοούσε την Ενωση Κέντρου του Γ. Παπανδρέου) θα έχει ως αποτέλεσμα την ανατροπήν των πάντων. Υπό τας συνθήκας όμως αυτάς, όπως το λέγει η λογική και το διδάσκει η Ιστορία, ομαλή δημοκρατική εξέλιξις αποκλείεται. Γιατί είναι φυσικόν ν’ αντιδράσουν, πριν παραδοθούν, και το καθεστώς και εκείνοι οι οποίοι πιστεύουν ότι απειλούνται. Τούτου δοθέντος, θα πρέπει η εκτροπή αυτή να προληφθεί. Ή, αν επιχειρηθεί, να χειραγωγηθεί, τόσον από απόψεως διαδικασίας, όσον και από απόψεως σκοπών, για να μην αποβεί συμφορά στον τόπον. Θα πρέπει, δηλαδή να είναι σχετικώς νομιμότυπος, κάπως ελεγχομένη και να έχει ως σκοπόν την ανασύνταξιν της δημοκρατίας που, για πολλούς λόγους, είναι επισφαλής στον τόπον μας».

Και για το ενδεχόμενο επανόδου του, σημείωνε:
«Η πείρα μου με έπεισε ότι δεν είναι δυνατόν να κυβερνηθεί δημοκρατικά ο τόπος μας, αν δεν γίνουν βαθειές αλλαγές στην εθνική μας ζωή. Αν γυρίσω χωρίς αυτές ή θα φύγω και πάλι ή θα καταλήξω σε δικτατορία».

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 20 November 2013 at 22:31

Παρὰ τὰ μακροσκελῆ σχόλια, παρατηρῶ πλήρη ὁμοφωνία ὡς πρὸς τὸ τὶ συνέβη τὸ 1964. Πράγματι, οἱ ΗΠΑ προσέφεραν στὴν Κύπρο καὶ στὴν Ἐλλάδα τὴν Ἕνωση καί, πράγματι, ὁ τότε πρόεδρος τῆς Κύπρου τὴν ἀπέτρεψε. Σ`αὐτὸ συμφωνοῦμε ὅλοι. Μὲ τὴν στερνὴ γνώση αὐτὸ μπορεῖ νὰ φαίνεται λάθος, ἀλλὰ ὁ χειρισμὸς πρέπει νὰ κρίνεται μὲ τὶς πληροφορίες πού εἶχαν οἱ κυβερνῶντες τότε. Μοῦ προξενεῖ ἐντύπωση τὸ ὅτι οἱ ὑπερασπισταὶ τῆς μνήμης τοῦ Μακαρίου ἐπιλέγουν νὰ σιωπήσουν ἐπὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ. Καὶ τοῦτο ἐνῶ εὔκολα μπορεῖ νὰ ἑρμηνεύσει κανεὶς τὴν ἀπόφαση τοῦ Μακαρίου χωρὶς νὰ συμπεράνει ὑποχρεωτικῶς ὅτι τὴν ἔλαβε διότι ἧταν προδότης, ἀρχομανὴς ἤ, ἁπλῶς, ἀνόητος. Τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ συγκεκριμένος χειρισμὸς ἔμεινε μυστικὸς μέχρι πρόσφατα σημαίνει ὅτι οἱ ἴδιοι οἱ τότε ἐπικρατήσαντες δὲν ἦταν βέβαιοι ὅτι ἔκαναν τὸ σωστὸ οὔτε κἂν τότε. Ἐπὶ πλέον, ἡ μυστικότης σημαίνει ὅτι ὁ λαὸς τῆς Κύπρου δὲν εἶχε τὴν εὐκαιρία νὰ νομιμοποιήσει τὶς ἀποφάσεις τῆς τότε κυβερνήσεώς του μὲ τὴν ψῆφό του. Διότι πῶς μποροῦσε ὁ ψηφοφόρος νὰ μορφώσει γνώμη, ὅταν δὲν εἶχε τὶς πληροφορίες ; Ὑπὸ τὶς συνθῆκες αὐτές, εἶναι κατανοητὴ ἡ μῆνις τῆς μειοψηφίας τῶν ἑνωτικῶν. Ἡ ἑπιτυχία τοῦ Κληρίδη ἦταν ὅτι διαχειρίσθηκε τὴν ὀργὴ (καὶ τὰ αἰσθήματα ἐνοχῆς καὶ ντροπῆς, ἀργότερα, λόγῳ πραξικοπήματος) τῶν ἑνωτικῶν καὶ τὴν κατηύθυνε σὲ πιὸ παραγωγικὲς κατευθύνσεις. Πάντως, τὸ λάθος τῆς δεσμεύσεως τοῦ λαοῦ ἐρήμην του δὲν τὸ διέπραξε ὁ Κληρίδης. Τὸ σχέδιο Ἀνὰν ἐτέθη σὲ δημοψήφισμα, ἡ πρόταση τῶν ΗΠΑ τοῦ 1964 ὄχι. Καὶ αὐτὸ καθιστᾶ τὸν Κληρίδη ἄξιο τῆς εὐγνωμοσύνης, τόσο τῶν ὑποστηρικτῶν, ὅσον καὶ τῶν ἀντιπάλων του. Εἶναι μειωτικὸ γιὰ τοὺς τελευταίους νὰ ἐμφανίζονται μικρόψυχοι καὶ μειονεκτικοί.

Reply
Kyriakos Papadopoulos 21 November 2013 at 00:38

Ἀξιότιμε κ. Ἥφαιστε,

Τὸ ὅλο ζήτημα θὰ σταματήσει ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ ἀποκαλύπτεται ἄμεσα
ἡ ταυτότητα τῶν σχολιαστῶν (IP, ἀκριβῆς τοποθεσία, στοιχεῖα τῆς ταυτότητας
τοῦ χρήστη κλ.π.). Ἡ τεχνογνωσία ὑπάρχει ἤδη, ὅμως ὅπως θὰ γνωρίζετε ἡ
ἄρση τοῦ ἀπορρήτου ἐπιτυγχάνεται κυρίως γιὰ λόγους ποὺ ἀφοροῦν ἐκβιασμό,
ἀποπλάνηση ἀνηλίκου καὶ ἄλλα τέτοια βαρειὰ ἐγκλήματα. Ἡ νομοθεσία στὴν
χώρα μας (πρὸς τὸ παρόν!) εὐνοεῖ αὐτοὺς ποὺ αὐτοϊκανοποιοῦνται πάνω
στὸ πληκτρολόγιο. Γνωρίζω ὅμως ὅτι εἴμαστε πολὺ κοντὰ στὶς μέρες ὅπου
τὰ πράγματα θὰ σφίξουν. Τὸ διεθνοδίκτυο δὲν θὰ εἶναι πλέον στατικό:
ὅλοι θὰ ἐκτίθενται ἀνὰ πάσα στιγμή.

Ἐπιτρέψτε μου νὰ πιστεύω ὅτι ὅλο τὸ πρόβλημα ἐστιάζεται στὴν ὑποτιθέμενη
ἀνωνυμία. Δὲν κρύβονται μόνον κομπλεξικοί, ἀποτυχημένοι ἀνώμαλοι πίσω
ἀπὸ τὴν σαβούρα ποὺ διοχετεύεται στὸν κυβερνοχῶρο ἔτσι ὥστε νὰ καθίσταται
δύσκολο νὰ ἐντοπιστεῖ ἡ ποιότητα. Κρύβονται κι ἄνθρωποι “καθωσπρέπει”
ποὺ βγάζουνε ἀποθημένα σὲ στιγμὲς χαλάρωσης: αὐτοὶ εἶναι πιὸ ἐπικίνδυνοι
ἀπὸ τοὺς ἐπώνυμους καταθλιπτικοὺς καὶ ἀργόσχολους.

Μὲ τιμή

Reply
Επισκέπτης 21 November 2013 at 01:01

Kyriakos Papadopoulos:

“αὐτοὺς ποὺ αὐτοϊκανοποιοῦνται πάνω στὸ πληκτρολόγιο ( ) Δὲν κρύβονται μόνον κομπλεξικοί, ἀποτυχημένοι ἀνώμαλοι πίσω ἀπὸ τὴν σαβούρα ποὺ διοχετεύεται στὸν κυβερνοχῶρο ( ) βγάζουνε ἀποθημένα ( ) ἐπώνυμους καταθλιπτικοὺς καὶ ἀργόσχολους. ”

Και τα γράφει το γνωστό τρολ πλήρους απασχόλησης ΚΠ – ποτέ μου δεν έχω ξαναδεί τέτοια έλλειψη αυτογνωσίας και συνείδησης της κατάστασης!!! Γειά σου ρε Αντίβαρο, είσαι πάντα γεμάτο εκπλήξεις!!!

Reply
Kyriakos Papadopoulos 21 November 2013 at 01:38

Τοῦ λόγου τὸ ἀληθές, κ. Ἥφαιστε!

Ὁ παραπάνω “ἐπισκέπτης” εἶναι γνωστός μου. Μὲ γνωρίζει καὶ τὸν γνωρίζω καλά. Δὲν τοῦ κάθεται καλὰ στὸ λαιμὸ ἡ ἐξέλιξή μου, καὶ αὐτοϊκανοποιεῖται γιὰ δεύτερη φορὰ γράφοντας τὰ ἴδια.

Τὴν πλήρη ἀπάντηση τὴν δίνεται ἐσεῖς…

Υ.Γ.
Θὰ συνιστοῦσα στὸν ἐπισκέπτη νὰ ἀντιγράψει 100 φορὲς τὸ ἄρθρο μου στὸ Ἀντίβαρο
“Ποιοι Φοβουνται τα Μαθηματικα”, μπᾶς καὶ ἀρχίσει καὶ κινεῖται κάτι στὸ δεξί του
ἡμισφαίριο…

Reply
Επισκέπτης 21 November 2013 at 02:13

Ο ‘Επισκέπτης’ τυχαίνει να είναι postdoctoral fellow in Algebraic Topology στην αλλοδαπή, οπότε κάτι θα σκαμπάζει από μαθηματικά. Ευτυχώς δεν σας ”γνωρίζω καλά”, παρά μόνο από το full time trolling σας στο site, αλλά τρέμω για την τύχη του φουκαρά που ταυτίζετε με μένα… Κάθε αναγνώστης από τους χιλιάδες του Αντίβαρου τα ίδια σκέφτεται, μην κοιτάς που δεν τα γράφουν.

Επί της ουσίας τώρα, πέρα απο τα τρολς: οι δυνατότητες για Ένωση με τα Άτσεσον δεν μπορούν να σβηστούν μονοκοντυλιά με wishful thinking μετά από δεκαετίες. Άξια μελέτης κάθε άποψη, όσο δεν βασίζεται στο να βλέπουμε τον Μακάριο σαν τοτέμ. Το ερώτημα γιατί δεν επιλέχθηκε η Ἐνωση όταν θα μπορούσε να είχε γίνει πραγματικότητα. Και αυτό δεν απαντιέται τόσο εύκολα…

Reply
Kyriakos Papadopoulos 21 November 2013 at 02:15

Ἄσε τὶς παπαριὲς μπούλη.

Στὸ γράφω ἐπώνυμα. Καὶ μόνο τὸ ὅτι ἐπικαλεῖσαι τὸ ἀντικείμενό μου αὐτὴ
τὴν στιγμή, προδίδεις προσωπικά σου στοιχεῖα.

Ἔχω γράψει σοῦ εἶπα στὸν Α.Σ. γιὰ σένα. Εἶμαι σίγουρος γιὰ τὸ ποιὸς
εἶσαι.

Ἐπώνυμα ἔχω δικαίωμα νὰ ἀγανακτῶ.

Καλὴ τύχη…

Reply
Επισκέπτης 21 November 2013 at 02:35

Ακούστε, ‘μπούλη’ (I quote). Αν δω από το άρθρο για τα μαθηματικά και τις παραπομπές του στον μέγα τηλεστάρ Δημήτρη Καζάκη, η Algebraic Topology !αποκλείεται! να είναι το αντικείμενό σας… Έχει ψηφιστεί ασυμβίβαστο σοβαρής επιστήμης, τρολιάς και Δημήτρη καζάκη.

Τί σημαίνει αγανακτώ επώνυμα; Που ξέρει ο αναγνώστης αν κάποιος λέγεται στην πραγματικότητα Kyriakos Papadopoulos ή Αλέκος Καραφλόπουλος ή Κώστας Γραφοδήμος; Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Οn the internet noone knows you’re a dog, και όποιος λέει το αντίθετο απλά κοροιδεύει τον κόσμο.

Αφήστε τώρα τις βρισιές και τις απειλές κατά αγνώστων, όπως συνηθίζετε, και δώστε χώρο σε όσους ήρθαν να συζητήσουν για την Κύπρο και όχι να βγάλουν το άχτι τους να το κάνουν.

Reply
Kyriakos Papadopoulos 21 November 2013 at 02:51

Κρίση πανικοῦ ἀπὸ τὸν εὐτραφῆ (τουλάχιστον στὸν
χαρακτήρα) γνωστό μας, ποὺ βγάζει τὸ οἲδιπόδειο σύμπλεγμά
του στὸ Ἀντίβαρο (πολὺ σὲ φάσκιωνε ἡ μάνα σου…).

(Ι) Ἔχει ἐντοπιστεῖ (IP address), θὰ ἐπιμείνω, καὶ κατανοῶ τὴν
ἀμηχανία του νὰ περάσει σὲ ἄλλο θέμα.

(ΙΙ) Σχολιάζω ἐπώνυμα πάνω σὲ αὐτὸ ποὺ ὑποστήριξε ὁ κ. Ἥφαιστος,
σὲ σχολιασμό του ποὺ ἐκτίθεται παραπάνω, γιὰ τὴν χρήση τοῦ διαδικτύου.

(ΙΙΙ) Ἐμφανίζεται τὸ πραγματικὸ troll, χύνοντας χολῆ (λόγῳ
προβλήματος ποὺ ἔχει ἐδῶ καὶ καιρὸ στὴν πέψη…) καὶ
με βρίζει, out of the blue… στὸ τέλος τέλος, ἄν
δὲν γουστάρει δὲν θὰ ‘πρεπε νὰ μὲ διαβάζει.

(IV) Ἀποδεικνύει ὅτι ὡς Μπούλης ἔχει ξεχάσει ποὺ βρίσκεται
αὐτὸ ποὺ τὸν κάνει (ὑποθετικὰ) ἄνδρα, διότι κρύβεται μέσα
στὸν σκεμπέ. Ὁπότε, ἐμφανίζεται μὲ μάσκα, ὅπως θὰ δικαιολογούσαμε
μόνο στὸ ἀσθενὲς καὶ ὅμορφο φύλο. Ἄλλοτε σὰν
ἐπισκέπτης, ἄλλοτε σὰν Μαριάνκα (τὸ καλλιτεχνικό του
εἴπαμε!) καὶ ἄλλοτε σὰν … νὰ μὴν τὸ πῶ, διότι θὰ ἔχεις
τὸ πάνω χέρι μετὰ κρετίνε…

(V) Κατὰ τ’ ἄλλα, φοβισμένος γιὰ τὸ λάθος (ποὺ ἔγραψα
καὶ στὸν Α.Σ. ὅτι θὰ κάνει σύντομα!) καὶ τὴν ταυτοποίησή του,
ἐνδιαφέρεται ξαφνικὰ γιὰ τὸ κείμενο, καὶ ξεχνᾶ τὴν τρολλιά του.
Κλανομεντόλ…

Ἐπειδὴ ἐπισκίασε ἡ σαβούρα του τὸ σχόλιό μου, τὸ ἐπικολλῶ ξανά,
ἀναφορόμενος στὸν κ. Καθηγητῆ:

Ἀξιότιμε κ. Ἥφαιστε, Τὸ ὅλο ζήτημα θὰ σταματήσει ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ ἀποκαλύπτεται ἄμεσα ἡ ταυτότητα τῶν σχολιαστῶν (IP, ἀκριβῆς τοποθεσία, στοιχεῖα τῆς ταυτότητας τοῦ χρήστη κλ.π.). Ἡ τεχνογνωσία ὑπάρχει ἤδη, ὅμως ὅπως θὰ γνωρίζετε ἡ ἄρση τοῦ ἀπορρήτου ἐπιτυγχάνεται κυρίως γιὰ λόγους ποὺ ἀφοροῦν ἐκβιασμό, ἀποπλάνηση ἀνηλίκου καὶ ἄλλα τέτοια βαρειὰ ἐγκλήματα. Ἡ νομοθεσία στὴν χώρα μας (πρὸς τὸ παρόν!) εὐνοεῖ αὐτοὺς ποὺ αὐτοϊκανοποιοῦνται πάνω στὸ πληκτρολόγιο. Γνωρίζω ὅμως ὅτι εἴμαστε πολὺ κοντὰ στὶς μέρες ὅπου τὰ πράγματα θὰ σφίξουν. Τὸ διεθνοδίκτυο δὲν θὰ εἶναι πλέον στατικό: ὅλοι θὰ ἐκτίθενται ἀνὰ πάσα στιγμή. Ἐπιτρέψτε μου νὰ πιστεύω ὅτι ὅλο τὸ πρόβλημα ἐστιάζεται στὴν ὑποτιθέμενη ἀνωνυμία. Δὲν κρύβονται μόνον κομπλεξικοί, ἀποτυχημένοι ἀνώμαλοι πίσω ἀπὸ τὴν σαβούρα ποὺ διοχετεύεται στὸν κυβερνοχῶρο ἔτσι ὥστε νὰ καθίσταται δύσκολο νὰ ἐντοπιστεῖ ἡ ποιότητα. Κρύβονται κι ἄνθρωποι “καθωσπρέπει” ποὺ βγάζουνε ἀποθημένα σὲ στιγμὲς χαλάρωσης: αὐτοὶ εἶναι πιὸ ἐπικίνδυνοι ἀπὸ τοὺς ἐπώνυμους καταθλιπτικοὺς καὶ ἀργόσχολους. Μὲ τιμή

Περισσότερα: http://www.antibaro.gr/article/9461, Ἀντίβαρο

Reply
Επισκέπτης 21 November 2013 at 03:10

Χαχαχαχαχαχα το βιολί του. διασκεδαστική η αποτυχημένη ταύτισή μου με 15 άτομα… Δεν γνωριζόμαστε αγαπητό μου τρολ, βρείτε όσα IP θέλετε και στείλτε μου και μια μπομπονιέρα δώρο στο PO Box μου ή το CSI να μέ βρει. Το πρόβλημα στο internet δεν είναι η ανωνυμία (που χάρη σ αυτήν έχουμε πχ whistleblowers), αλλά η γελοιότητα, επιθετικότητα και χυδαιότητα. Εγώ εκπροσωπώ την ανωνυμία, εσείς τα υπόλοιπα. Δεν ερχόμαστε για να σας διαβάσουμε. Ερχόμαστε για να διαβάσουμε ένα άρθρο της προκοπής (σαν το πολύ ενδιαφέρον του καθ. Π.Η.), και πέφτουμε με το ζόρι πάνω στα ψυχολογικά του καθενός. Την καλησπέρα μου.

Reply
Άντης Ροδίτης 21 November 2013 at 11:42

Με όλα όσα λέει ο κ. Ήφαιστος βρίζοντας άλλους δεν θα μπορούσε να σκιαγραφήσει καλύτερα τον ίδιο τον εαυτό του. Στις υβρισίες και τον εκτραχηλισμό του απαντώ, όπως υποσχέθηκα, με ντοκουμέντα.
(Όσον αφορά τον κ. Μπίλλη, αυτά που είπα εγώ είναι μέσα σε εισαγωγικά κι όχι σε όσα “εξυπνα” κολλά στη συνέχεια μόνος του, εκτός εισαγωγικών. Κατά τα άλλα, ο καθένας καταλαβαίνει όσα δύναται ο νους του).
Τα νέο ντοκουμέντο που υποσχέθηκα:
Document 479 secret, Department of State, Central Files, POL 27 CYP, N.A.R.A., 23rd August 1964. Μεταφρασμένο στις σ. 348-351 και το πρωτότυπο φωτοτυπημένο στις σ. 506-510 τού «Κουράγιο Πηνελόπη». Μετά την πλήρη απόρριψη όλων των σχετικών προτάσεων εκ μέρους των Τούρκων στις συνομιλίες τής Γενεύης, ο Υπ. Εξ. των ΗΠΑ Ντην Ρασκ απευθύνεται προς τον μεσολαβητή Ντην Άτσεσον και στους πρέσβεις Χένρυ Λαμπουίς στην Αθήνα, Ρέυμοντ Χέαρ στην Άγκυρα και Νταίηβιντ Μπρους στο Λονδίνο.
“Δεν είμαστε διατεθειμένοι να αφήσουμε τα πράγματα να παρασυρθούν μέχρι τού σημείου όπου η Κύπρος θα μετατραπεί σε ακόμα μια Κούβα, πράγμα που είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα συμβεί αν το καθεστώς Μακαρίου συνεχίσει να ελέγχει μιαν ανεξάρτητη Κύπρο.
“Η Ελληνική Κυβέρνηση θα πρέπει να προχωρήσει με τα σχέδια της για την πραγματοποίηση τής Ενώσεως, κι εμείς αναλαμβάνουμε την ευθύνη, αν το κατορθώσει μέσα σε λογικά σύντομο χρονικό διάστημα, ώστε ούτε οι Τούρκοι ούτε οποιαδήποτε άλλη εξωτερική δύναμη να επέμβει με στρατιωτική ενέργεια».
Αναλαμβάνουν την ευθύνη, λέει. Δηλαδή ο 6ος Στόλος που ήταν έξω από την Κύπρο είχε σκοπό να εμποδίσει τούς Τούρκους, όπως ξεκάθαρα το λέει, αλλά και «οποιαδήποτε άλλη εξωτερική δύναμη» – που ήταν οι Σοβιετικοί βέβαια – να εισβάλουν ή απλώς ν’ ανακατευτούν, αν είχαν τέτοια κότσια, κι όχι όπως έγραφε ο «Φιλελεύθερος» και άλλες χρηματοδοτούμενες από τον Μακάριο εφημερίδες, ότι οι Αμερικανοί έρχονταν να εισβάλουν ενώ οι Ρώσοι έρχονταν «έμφορτοι πολεμικού υλικού» για να μας απαλλάξουν από το… ΝΑΤΟ! Η αλήθεια, αντίθετα με όσα τότε πίστευε ο κόσμος κι ακόμα μερικοί πιστεύουν, ήταν ότι οι Αμερικανοί έρχονταν για να προστατεύσουν την Ένωση Ελλάδας- Κύπρου, που θα την κήρυττε η Ελλάδα, ενώ οι Σοβιετικοί γύρευαν να την εμποδίσουν για ν’ ανοίξουν τον δρόμο στην επερχόμενη μέσω πολιτικής Μακαρίου ομοσπονδία.
Συνεχίζει ο Ρασκ:
«H Ελληνική Κυβέρνηση ν’ αναλάβει, μετά την ολοκλήρωση τής Ενώσεως, να διαπραγματευθεί ταχέως και με καλή πίστη την αμοιβαία ακύρωση των Συμφωνιών Εγγυήσεως και Συμμαχίας».
Να ακυρωθεί η Ζυρίχη δηλαδή, που «με το ζόρι», τάχα, υπόγραψε ο Μακάριος, αλλά τώρα δεν είχε καμμία διάθεση να συμβάλει στην κατάργησή της υπέρ τής Ενώσεως!
Και συνεχίζει ο Ρασκ:
«Στη διάρκεια αυτής τής διαπραγμάτευσης, η Ελληνική Κυβέρνηση θα πρέπει ν’ αναλάβει ως ελάχιστη προσφορά στους Τούρκους και ως αντάλλαγμα για την κατάργηση των Συμφωνιών, να διαβεβαιώσει τον Τ/κυπριακό πληθυσμό για τα μειονοτικά του δικαιώματα και να παραχωρήσει στην Τουρκική Κυβέρνηση ένα συμβόλαιο ενοικίασης 50 χρόνων μιας κατάλληλης περιοχής, η οποία αμοιβαίως θα συμφωνηθεί με τη συμβουλή τού Ανωτάτου Αρχηγείου Συμμαχικών Δυνάμεων Ευρώπης. Εφόσον, όμως, η Ελληνική Κυβέρνηση δεν θα είναι πρόθυμη να διαπραγματευθεί αυτές τις παραχωρήσεις ενόψει απουσίας ταυτόχρονης τουρκικής συναίνεσης, μπορούμε να τους υποδείξουμε ότι, χωρίς συνεννόηση με την Τουρκική Κυβέρνηση, μια μετα-ενωσιακή Κύπρος θα έχει να αντιμετωπίσει δύσκολα προβλήματα».
Θα είχαμε, λοιπόν, να αντιμετωπίσουμε – αν κάναμε την Ένωση χωρίς να συζητήσουμε με τους Τούρκους – δύσκολα «μετα-ενωσιακά» προβλήματα!! Αν είναι δυνατό! Πόσο δύσκολα, δηλαδή, αφού η Ένωση θα γινόταν με την προστασία τού 6ου Στόλου; Πόσο; Ερωτώ για να τα σκεφτεί κανείς και να τα συγκρίνει με αυτά που έχουμε σήμερα, που δεν είναι βέβαια «προβλήματα» αλλά κυριολεκτικά «ζωή εν τάφω».
Στη συνέχεια ο Ρασκ απαριθμεί αυτά τα «μετα-ενωσιακά προβλήματα»:
Πρώτον, λέει, δεν θά έφευγε εύκολα η… ΤΟΥΡ.ΔΥ.Κ.! Οπότε; Οπότε, λέει ο ίδιος πάλι, λένε οι ΗΠΑ δηλαδή, θα βοηθούσαν την ελληνική πλευρά περνώντας ένα ψήφισμα στον ΟΗΕ «που να καλεί τούς Τούρκους να εγκαταλείψουν τα δικαιώματά τους και να φύγουν από την Κύπρο», («…the UN General Assembly might pass a resolution calling upon the Turks to relinquish these rights and get out»).
Άκουσατε καλά; Να φύγουν από την Κύπρο! Get out! Με απόφαση του ΟΗΕ!
Δεύτερον, συνεχίζει ο Ρασκ, ο Χέαρ (πρέσβης στη Άγκυρα) να πάει να ’βρει τον Ινονού και να του πει sorry που η Τουρκική Κυβέρνηση δεν δέχθηκε την αμερικανική πρόταση και επίσης να του πει ακόμα ένα sorry που «η Τουρκία πιθανόν δεν θα μπορέσει ποτέ ξανά να εξασφαλίσει μια τέτοια συμφωνία»!!
Κι επανέλαβε ο Ρασκ:
«Η κυβέρνηση των ΗΠΑ, πάντως, δεν είναι διατεθειμένη ν’ αφήσει την Κύπρο να γίνει ακόμα μια Κούβα. Ειδοποιούμε, λοιπόν, την Τουρκική Κυβέρνηση ότι ενθαρρύνουμε την Ελληνική να πραγματοποιήσει την Ένωση και προτιθέμεθα να τούς εγγυηθούμε ότι αυτό θα επιτευχθεί χωρίς εξωτερική επέμβαση από πουθενά. Από την Τουρκική Κυβέρνηση δεν απαιτείται να συμφωνήσει σε τίποτε. Θα τής κοινοποιηθεί απλώς ότι αναμένουμε να αποσυρθεί από την υπόθεση τής Κύπρου και ότι προτιθέμεθα να συγκεντρωθούμε ξανά στα μεγάλα θέματα που συνδέουν την Τουρκία με τη Δυτική Συμμαχία κ.λπ.».
Τρεις μέρες μετά (25 Αυγούστου 1964) οι Άγγλοι επιβεβαίωναν με έγγραφο τού Φόρεϊν Όφφις προς το Στέητ Ντιπάρτμεντ (DEFE 11/456, nο. 10368 – σ. 358-360 μεταφρασμένο και σ. 514-515 πρωτότυπο στο «Κουράγιο Πηνελόπη»), ότι: «Οι Τούρκοι… από τη στιγμή που θα πραγματοποιηθεί η Ένωση με τον τρόπο που σχεδιάζεται τώρα, δεν θα είχαν οποιαδήποτε λογική πιθανότητα να εξασφαλίσουν τις ελάχιστες από τις απαιτήσεις τους σε απευθείας διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα.»
Ούτε καν δικαιώματα των Τ/κυπρίων, δηλαδή, δεν θα μπορούσε πια να εξασφαλίσει η Τουρκία, όχι… έδαφος, με τη μεραρχία εδώ κι Ένωση υπό αμερικανική προστασία για τα συμφέροντα τού ΝΑΤΟ!
Αυτά προς τον ρήτορα των βρισιών καθηγητή κ. Ήφαιστο και προς το αρχείο υλικού του κ. Μπίλλη απαρτιζόμενο από το τι είπε η Μποζκούρτ, η Χαλκίν Σεσί και τέτοια. Ας περάσει, όμως, και τίποτε έγκυρο από τουρκικές εφημερίδες, όπως: Ο γαμπρός του Ινονού, Μετίν Τοκέρ, έγραψε στη Μιλλιέτ, τον Αύγουστο του 64, ότι τυχόν επέμβαση στην Κύπρο τότε “θα αμαύρωνε την αξιοπρέπεια των ενόπλων δυνάμεων της Τουρκίας” (σημείωση 152, σ. 269 της “Πηνελόπης”).
Αναλόγως αντιδράσεων του διδύμου Ήφαιστος-Μπίλλης θα ακολουθήσουν κι άλλα.

Reply
Ματθαίος Πολυκράτης 21 November 2013 at 13:35

Μέ τόν θάνατό τού Γλαύκου Κληρίδη, γίνεται μιά τιτάνια προσπάθεια να περιβληθεί τόν χιτώνα τού ρεαλισμού καί τής ευθύνης, η όλη πολιτική του, ώστε όλα τά νέο οθωμανικά γιοσουφάκια νά κρύψουν τήν δειλία καί ατολμία τους, πίσω από τό πέπλο τού ορθολογισμού, τού ρεαλισμού καί τής επιδίωξης τού εφικτού.
Βαπτίστηκε η υποχωρητικότητα -ευθύνη, η ατολμία- ρεαλισμός, η έλλειψη εθνικού οράματος- τέχνη τού εφικτού. Ηδή στά τηλεοπτικά παράθυρα εμφανίστηκαν, σάν τα σαλιγκάρια μετά τήν βροχή, διάφοροι πολιτικοί ¨ μαϊντανοί¨, σάν τόν Παπαπέτρου, πού οσμίστηκαν ευκαιρία νά αναδυθούν από τήν λήθη καί τήν αφάνεια καί νά ξαναβγούν στόν πολιτικό σκηνικό.
Τό Έθνος δέν έχει ανάγκη από μεταπράτες τού εφικτού. Σ´αυτό είναι καλός καί ένας διαχειριστής μιάς πολυκατοικίας. Έχει ανάγκη από πολιτικούς πού θά μετατρέπουν τό ευκταίον σέ εφικτό.
Ουδέποτε στήν ιστορία του ο Έλληνας δεν ήταν ρεαλιστής. Όλα του τά επιτεύγματα καί όλοι του οι αγώνες χαρακτηρίζονται από τήν υπερβατικότητα.
Ανάγκη αλλαγής γραμμής πλεύσης έχουμε και θα γίνει εφικτό μόνον μέ τήν τοποθέτηση στά κατάλληλα πόστα, ανθρώπων με εθνικό όραμα καί αγάπη, πραγματική ΑΓΑΠΗ γιά τήν Πατρίδα.

Reply
Λέανδρος Παπαδημούλης 21 November 2013 at 15:02

Έτσι για την ιστορία, να πω πως εγώ δεν είμαι ο Επισκέπτης. Ούτε η Μαριάνκα. Ούτε είμαι «μπούλης». Το αναφέρω επειδή διακρίνω από τον καρδιακό μου φίλο μία τάση ταύτισης όλων των επικριτών του. Και επειδή όλους τους αποκαλεί μπούληδες, μάλλον έχει άχτι κάποιον συγκεκριμένο και τον φαντασιώνεται πίσω από κάθε ψευδώνυμο. Να του πω ότι αυτό, κατά τα φαινόμενα, δεν ισχύει, ότι γενικότερα δεν είναι βροχή αυτό που… αισθάνεται, ότι είναι πραγματικά κρίμα σχόλια τέτοιου τύπου να καταστρέφουν σοβαρές αναρτήσεις, και ότι αν είναι η επωνυμία να εδράζεται σε τέτοιο ύφος και ήθος τότε ίσως θα ήταν καλύτερα να γράφει και αυτός ανώνυμα, ειδάλλως, μάλλον άθελά του, υποσκάπτει τον αγώνα του.

Σε κάθε περίπτωση εύχομαι από καρδιάς περαστικά και καλή τύχη στο κυνήγι μαγισσών (που, για λόγους αφηγηματικής δομής, απαραιτήτως πρέπει να είναι υπέρβαρες).

Δεν σκοπεύω να ξαναασχοληθώ. Και άλλοι διαφωνούν, τσακώνονται, ανεβάζουν τους τόνους, κάποιες φορές ξεφεύγουν σε προσωπικές επιθέσεις (συμπεριλαμβανω και τον εαυτό μου), αλλά δεν κάνουν έτσι, δεν απειλούν, δεν χυδαιολογούν, δεν χαλάνε στα σοβαρά τις καρδιές τους. Ομολογώ ότι αυτά πρώτη φορά τα συναντώ σε τέτοιο βαθμό. Και το πρόβλημα είναι ότι τα συναντώ εδώ, στο αντίβαρο. Κρίμα.

Φιλικά,
ΛΠ

Reply
Kyriakos Papadopoulos 21 November 2013 at 16:02

(Ι) Γιὰ τὴν ἱστορία, τόσο ἡ Μαριάνκα, ὅσο καὶ ὁ Ἐπισκέπτης καὶ ὁ νεκραναστημένος
παπαδιαμάντειος Λέανδρος Παπαδημούλης εἶναι συγκεκριμένο γνωστό μου πρόσωπο.
Τὸ γράφω διότι καὶ οἱ τρεῖς στέλνουν ἀπὸ τὸν ἴδιο server, ἀπὸ τὴν ἴδια περιοχή. Ἀπλὰ
ἔχει χάσει τὸν ὕπνο του αὐτὴ τὴν στιγμή, καὶ προσπαθεῖ νὰ ἀποπροσανατολήσει.
(Ἔχει καταντήσει καὶ ἀηδία, κι ἐλπίζω ὁ Admin νὰ ὑιοθετήσει τὴν μέθοδο τοῦ
Σάββα Καλεντερίδη: θὰ κάνει καλὸ στὸ Ἀντίβαρο ἕνα καλύτερο φιλτράρισμα
τῶν ἀνωνύμων).

(ΙΙ) Συνάντησα ἕναν Ἐλδυκάριο. Θέλω νὰ γράψω γι’ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο, ὅπως
καὶ γιὰ τὸν Κων/πολίτη ποὺ εἶχα συναντήσει σὰν Δόκιμος ἀξιωματικός, καὶ γιὰ τὸν
ὁποῖο εἶχα ἀναφέρει κάποια πράγματα σὲ πρόσφατη συζητησούλα ἐδωμέσα. Καὶ
οἱ δύο περιπτώσεις μὲ συγκλόνησαν.

Ὁ Ἐλδυκάριος, Κ.Λ., εἶχε μόλις ἀπολυθεῖ, καὶ ἐπέστρεφε στὴν Ἑλλάδα γιὰ τὸ
χαρτὶ τῆς ἀπόλυσης. Βράδυ χτυπῆσαν οἱ σειρῆνες τοῦ μεταγωγικοῦ, κι ἔκανε
στροφὴ πάλι γιὰ τὴν Κύπρο. Ἐκεῖ καθάρισε τὸ γρασωμένο ὅπλο βραδιάτικα,
καὶ στὸ χάραμα ἔφαγε τὰ πρῶτα χημικὰ καὶ ναπᾶλμ. Μετὰ ἀπὸ σκληρὲς μάχες
καὶ εἰκόνες ποὺ καῖνε τὸ μυαλό, γύρισε σακατεμένος στὴν πατρίδα, ὅπου δὲν
τοῦ ἀναγνώρισαν τίποτα. Ἐμφανίστηκε καὶ ὁ καρκίνος, μετὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ
εἰσέπνευσε, καὶ χρειάστηκε νὰ δώσει νέα μάχη μὲ 39 (!) χημιοθεραπίες.

Αὐτὴ τὴν στιγμὴ ζεῖ, σκελετός, πετσὶ καὶ κόκκαλο ἀπὸ τὸν καρκίνο,
μὲ ἀξιοπρέπεια: ἔχει ἕνα μαγαζάκι καὶ πουλάει
μέλι, στὴν Καλαμαριά, στὴν Σαλονίκη. Ἐκεῖ τὸν “ἀνακάλυψα” κι ἐγώ, καὶ
μοῦ ὑποσχέθηκε ὅτι ὅποτε μπορέσω θὰ πάω πρωὶ γιὰ καφέ, νὰ μοῦ πεῖ
ἕνα σωρὸ πράγματα ποὺ τὰ κόβουν στὰ ΜΜΕ, διότι δὲν εἶναι πολιτικῶς
ὀρθά…

Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος νιώθει προδωμένος μὰ ὅχι ἡττημένος. Νιώθει ΝΙΚΗΤΗΣ
στὸν πόλεμο, νικητὴς στὴν ζωή. Ἔτσι λέει, στὴν Κύπρο νικήσαμε. Ὅπου ὑπῆρξε
ΕΛΔΥΚ δὲν πέρασε κουνοῦπι. Τὸ συγκλονιστικότερο: ἄν χρειαστεῖ νὰ ξαναπολεμήσει
θὰ ξαναπολεμήσει. Τὸ λέει καὶ τὸ ἐννοεῖ, γιατὶ εἶναι παληκάρι. Καὶ ἐπιμένει:
μᾶς ἔχουνε ξαγραμμένους, γι’ αὐτοὺς ἥμασταν ξαγραμμένοι ἀπὸ τὴν στιγμὴ
ποῦ μπήκαμε στὸ Μέτωπο: ὅμως παρὰ τὴν προδωσία, θὰ ξαναπήγενα.

Θὰ τὸν παρακαλέσω νὰ μᾶς χαρίσει μιὰ συνέντευξη γιὰ τὸ Ἀντίβαρο.

Υ.Γ.
Ἡ ρουφιανιά, ἡ σπιουνιά, ὁ δοσιλογισμός, ἡ συκοφαντία, ἡ μάσκα…
ὑπῆρχαν, ὑπάρχουν καὶ θὰ ὑπάρχουν στὴν πατρίδα μας. Κάτι λεβέντες σὰν
τὸν Ἐλδυκάρια αὐτόν, κάτι τέτοια παληκάρια ποὺ ἔχουνε αἵμα στὶς φλέβες
τους, καὶ ὅχι πορτοκαλάδα σὰν κάτι μπούληδες, εἶναι αὐτοὶ ποὺ μᾶς βγάζουν καθαροὺς στὴν
Ἱστορία.

Reply
admin 21 November 2013 at 17:15

Επειδή έγινε αναφορά σε ταυτο-ψευδωνυμο-προσωπεία, να πω ότι μετά από έναν βιαστικό έλεγχο των ip addresses (τις οποίες μόνο διαχειριστής μπορεί να ελέγξει) δεν βρέθηκε χρήση της ίδιας διεύθυνσης πίσω από διαφορετικά ψευδώνυμα. Βρέθηκε μάλλον το αντίστροφο! Δηλαδή χρήση του ίδιου ψευδωνύμου από διαφορετικές ip διευθύνσεις, το οποίο είναι φυσιολογικό για ορισμένες περιπτώσεις. Ενθαρρύνω τους σχολιαστές να εγγράφονται στον ιστοχώρο, ώστε να «δεσμεύεται» το ψευδώνυμό τους για δική τους μόνο χρήση ώστε να αποφεύγονται οι παρεξηγήσεις.

Επαναλαμβάνω και εδώ ότι τον σχολιασμό ούτε καν τον διαβάζω. Είναι ελεύθερος. Εκτός του στόχου να φτάσει σε ένα σημείο αυτο-οργάνωσης η κοινότητα των σχολιαστών, είναι και το ζήτημα του λιγοστού χρόνου που περιορίζει τις δυνατότητες παρεμβάσεων και ελέγχων ούτως ή άλλως.

Συνεχίστε τη συζήτηση και μείνετε σ’ αυτήν.

Ανδρέας.

Reply
Kyriakos Papadopoulos 21 November 2013 at 17:23

Ἤ χρησιμοποιεῖ στικάκι ἤ ἀναβοσβήνει τὸ modem. Γράφουν
καὶ οἱ τρεῖς ἀκριβῶς ἀπὸ τὸν ἴδιο σέρβερ.

Σοῦ πρότεινα σὲ email τὴν λύση γιὰ νὰ εἶναι τὰ πάντα διάφανα: google-account.

Τόσο δύσκολο εἶναι;

Reply
Ευρής Μπίλλης 21 November 2013 at 21:49

Είναι αξιοπερίεργο που ο κ. Ροδίτης αδυνατεί να αντιληφθεί τι θα συνέβαινε αν οι Τούρκοι κατείχαν υπό τον απόλυτο έλεγχο τους μίαν περιοχή της Κύπρου.

Θά είχαμε την Αλεξανδρεττοποίηση που από το 1950 ανέφερε ο Κιουτσούκ. Ελπίζω να γνωρίζει ο κ. Ροδίτης τι είναι η Αλεξανδρεττοποίηση.

Είναι περίεργο επίσης το ότι ο κ. Ροδίτης δείχνει να εμπιστεύεται τυχόν συμφωνίες που υπογράφουν οι τούρκοι. Όπως ήθελε να τους εμπιστευθεί και το 2004 με το σχέδιο Ανάν του.

Για το διαβόητο σχέδιο Άτσεσον, το “Ευαγγέλιο” του κ. Ροδίτη, έχουν γραφεί πολλά τότε που αυτό συνέβη και που μάλλον τότε ο κ. Ροδίτης φορούσε πολύ κοντά πανταλόνια.

Έτσι στα εξ’ ίσου μεγάλα αρχεία μου με του Καθηγητή Ήφαιστου, δεν γνωρίζω τι του συμβαίνει του κ. Ροδίτη με τον Καθηγητή Ήφαιστο, έχω αντιγράψει τα περί σχεδίου Άτσεσον του Κώστα Χατζηαργύρη από το εξαιρετικό παλαιό βιβλίο “Ο Μακάριος και οι Σύμμαχοι του¨.

Δυστυχώς όμως επειδή η αντιγραφή έγινε με “σάρωση” ως φωτογραφία είναι αδύνατο να επισυναφθεί στο παρόν σχόλιο.

Όποιος όμως θέλει να γνωρίσει τι ήταν πραγματικά το διαβόητο σχέδιο Άτσεσον μπορεί να μου ζητήσει να του στείλει το ανωτέρω κείμενο, στο email ecb123gr@gmail.com

Ενδιαφέροντα παλαιότερα επίσης στοιχεία για αυτούς που θαυμάζει ο κ. Ροδίτης υπάρχουν στο βιβλίο του Χρηστίδη “Κυπριακό και Ελληνοτουρκικά”.

Στο θαυμάσιο επίσης βιβλίο “Το Κυπριακό και οι συνωμότες του”, εκδόσεων Γκούντεμπεργκ θα βρει ο κ. Ροδίτης εξαιρετικά διαφωτιστικά στοιχεία.

Όπως θα βρει και στον Τόμο ΙΙ του βιβλίου του Παύλου Τζερμιά “Γλυκείας Χώρας ιστόρηση, Η ΚΥΠΡΟΣ” από τη σελίδα 610 και μετά.

Βέβαια τα αναφερόμενα στα εξαιρετικά αυτά βιβλία για το σχέδιο Άτσεσον ουδεμία σχέση έχουν με τα φανατικά γραφόμενα του κ. Ροδίτη.

Τα γνωρίζετε αυτά κ. Ροδίτη και τα έχετε διαβάσει ή αρκείστε στο τι έγραψε κάποιος Αμερικανός υπαλληλίσκος που ίσως πίστευε αυτά έγραφε;

Ένα βιβλίο κ. Ροδίτη γράφεται μετά από μελέτη κάθε σχετικού που υπάρχει. Που δυστυχώς για σας πέραν των παιδαριωδών σας εξυπνάδων για copies κτλ δείχνετε να αγνοείτε πλήρως

Reply
Επισκέπτης 21 November 2013 at 22:26

ΧΑΧΑΧΑΧΑ θεικό, θε*ι*κό! Δεν ξέρω για άλλους, εγώ πάντως δεν αφήνω τους κακούς ανθρώπους να γράφουν με το σέρβερ μου, οπότε ή ψεύδετε συνειδητά το αγαπητό full time τρολ νομίζοντας ότι θα τα χάψουν οι άλλοι ή είναι τελείως delusional και δεν τα λέει μόνο, τα πιστεύει κιόλας.

Προκαλώ το τρολ να αποδείξει τους ισχυρισμούς του, με σέρβερ, φωτάκια και τον ίδιο τον Αι-Βασίλη άμα λάχει. Το λέω σοβαρά, ας τους αποδείξει. Εδώ. Το προκαλώ. Εγώ ως και το ΙΡ μου δημοσιεύω για του λόγου το αληθές, χωρίς τα 4-5 κεντρικά ψηφία. Μόνο και μόνο για το ξεμπρόστιασμα. Θα δημοσιεύσει το τρολ τις τρολιές περί σέρβερ; Ή μάλλον δεν υπάρχουν καν;

And here we come, again, to my main point: το πόσο one of a kind ήτανε που στις [21 November 2013 at 00:38], το επαγγελματικό τρολ μιλούσε για τα… ερασιτεχνικά. Πάει, την κατέστρεψε τη συζήτηση για την Κύπρο, αποκλείεται να την ξαναπιάσουν! Θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι τον θάνατο του επόμενου Κύπριου ηγέτη. Γτ υπάρχουνε τα ερασιτεχνικά τρολ, π διαλύουν ένα μέρος της συζήτησης. Αλλά τα επαγγελματικά, όπως ο ΚΠ, την καίνε από τη ρίζα, δε μένει τίποτα. Το ότι διαβάζει ακόμα κόσμος το Αντίβαρο μετά από την πολύμηνη επέλαση της μισότρελης τρολοακρίδας δείχνει πολλά για την αντοχή του πατριωτικού χώρου.

Reply
ifestos1 22 November 2013 at 00:04

Νομίζω ότι η προηγούμενη ανάρτησή μου ifestos1 20 November 2013 at 19:53 Διαδίκτυο, τρέλα, αλητεία και δεοντολογία (από δημοσίευση στο facebook https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos), όπως την αντέγραψα από το facebook απαντά επαρκώς στους εκτροχιασμούς και στις αλματώδεις χυδαιολογίες-θεωρίες περί … “διδύμων”. Ξέρετε, υπάρχει και το γνωστό σοφό ρηθέν, άμα αναμιχθείς με τα πίτουρα σε τρώνε οι κότες. Μερικές φορές κάνουμε και τέτοια λάθη που δεν σημαίνουν ότι μας τρώνε οι κότες αλλά ότι χάνουμε πολύ καιρό με φαντασιόπληκτους αργόσχολους. Τον περασμένο Ιούλιο με αφορμή κάποιο μήνυμα δημοσιοποίησα την παρέμβαση που ακολουθεί με τίτλο “Αντίσταση στα θανατηφόρα εμφυλιακά σύνδρομα και στα σύνδρομα ενοχής” που είναι αναρτημένη και στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/112CySympligades.htm. Θα προσέξετε ότι περιέχει μια παράγραφο εντός εισαγωγικών χωρίς να αναφέρομαι στο όνομα του δράστη που την έγραψε. Επειδή πρόσεξα ότι την έχει παραθέσει και άλλο σχόλιο πιο πάνω (του κ Μπίλη), απλά σημειώνω ότι ανήκει σε μήνυμα που απευθύνθηκε σε δεκάδες αποδέκτες ενώ στην συνέχεια στο αρχείο μου βρίσκω δεκάδες άλλες προωθήσεις του ίδιου μηνύματος. Ο κόσμος δηλαδή το έχει βούκινο και κάποιοι κρυφό καμάρι Εδώ λοιπόν επαρκεί να αναπαράγω το σχόλιό μου της 7ης Ιουλίου 2013.

” Η ιστορία της Κύπρου όταν γραφτεί σωστά, θα καταδείξει ότι όσον αφορά το εσωτερικό μέτωπο, διακρίνονται κάποιοι σταθμοί οι οποίοι λίγο πολύ συνδέονται γραμμικά. Η ιστορία θα γραφτεί ή πρέπει να γραφτεί για να αναιρεθούν, αν μη τι άλλο, οι απλουστεύσεις όσων Ανανιστών κάθε εποχής, οι οποίοι την στιγμή που η Κύπρος και η Ελλάδα βρίσκονται στην άκρη του γκρεμού, ανερυθρίαστα με λόγια και με πράξεις και συνειδητά ή ανεπίγνωστα, δημιουργούν «κατάλληλη» ατμόσφαιρα για επαναφορά ενός νέου ακόμη χειρότερου φασιστικού, ανελεύθερου και γενοκτονικού σχεδίου Αναν.
«Κάποιος» πριν μερικούς μήνες έγραψε: [δεν βλέπουν] «… οι κήρυκες της απόλυτης ορθότητας του ΟΧΙ [του Σχεδίου Αναν] είναι ότι η τουρκική κατάκτηση μεγάλου μέρους της Κύπρου θέτει (έθεσε κι έθετε από τότε) τέρμα στους εθνικούς ενωτικούς αγώνες της Κύπρου για τα επόμενα 100 χρόνια, κι αν αυτό ήταν σοκ σε πολλαπλά πεδία (εθνικό, ψυχολογικό, ιστορικό κ.λπ.), κανένας δεν δικαιολογείται να λέει «εγώ θέλω να αγνοώ το τάδε πεδίο διότι όταν το σκέφτομαι με αρρωσταίνει». … να συνειδητοποιούσαμε ότι τερματίστηκαν άδοξα, συντριπτικά και τελειωτικά πια οι εθνικοί μας αγώνες, οπότε ας βάλουμε προσωρινά πίσω στα μπαούλα τα σύμβολα και τα οράματα κι ας δούμε τι μπορούμε να περισώσουμε ως απλοί «πολίτες» μιας ιδιότυπης «Δημοκρατίας», που για την ώρα σκέφτονται μόνο τη βιολογική τους επιβίωση εν ειρήνη. Τεράστιας ευθύνης απόφαση. Μεγάλου κινδύνου απόφαση, αληθινά ζωής ή θανάτου απόφαση, με τον θάνατο να έχει τις συντριπτικά περισσότερες πιθανότητες ..».
Το ποιος έγραψε αυτή την βαθύτατων προεκτάσεων «ιστορική» φράση δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία. Σημασία έχει ότι υποδηλώνει μια αντίληψη που υποβόσκει στα θεμέλια πολλών δραστών της συμφοράς των Ελλήνων από το 1945 μέχρι σήμερα. Σήμερα, στο μεταίχμιο, όταν αμφότερα τα κράτη τα κυβερνούν τρόικες και όταν στήνονται νέες κλίνες Προκρούστη στρατηγικών παιγνίων, δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια πολιτικού και πνευματικού ανορθολογισμού.
Άμα βάλουμε τις σημαίες μας στα μπαούλα η Πηνελόπη δεν θα συναντήσει τον Οδυσσέα. Είτε θα την βιάσουν είτε απεγνωσμένη θα εκπορνευτεί. Δυστυχώς η επιπολαιότητά μας και η ενθάρρυνση των εμφυλιακών συνδρόμων προς τα εκεί οδηγεί την Κύπρο (πολύ πιθανό και την Ελλάδα). Είναι θλιβερό, πάντως, το γεγονός ότι ακόμη και καλοπροαίρετοι συμπατριώτες μας δεν βλέπουν αυτή την εξόφθαλμη αλήθεια.
Οι αντί-κομμουνιστές τραμπούκοι της περιόδου αμέσως μετά την ανεξαρτησία περιόδου (1960-67) γαλουχήθηκαν όχι για να δράσουν υπέρ των σκοπών της ανεξαρτησίας και ελευθερίας των κυπρίων. Πολλοί μπορεί αυτό να νόμιζαν αλλά η αλήθεια είναι άλλη. Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου πολλοί κύπριοι προσχώρησαν στην προπαγάνδα της μιας πλευράς των αντιπάλων του Ψυχρού Πολέμου (οι αντίθετοί τους, βέβαια, στην προπαγάνδα της άλλης πλευράς). Όσοι ζούσαν τότε και ζουν και σήμερα θυμούνται τις μαύρες λιμουζίνες γεμάτες ψιλοκουρεμένους αμερικανούς να καταφθάνουν ακόμη και στο τελευταίο χωριό και να γαλουχούν τα «παλληκάρια» με αλλότρια δόγματα. Τα δογμάτιζαν με ζητήματα άσχετα με την επιβίωση των Ελλήνων και τα ετοίμαζαν, όπως τελικά αποδείχθηκε, για κάθε μελλοντική «χρήση». Οι συνέπειες είναι πασίγνωστες, φρικτές και πολλές ανεπίστροφες. Έστησαν στρατούς αναρίθμητων οι οποίοι συνειδητά ή ανεπίγνωστα μέχρι και σήμερα πανέτοιμα και ετοιμοπόλεμα υπηρετούν το ένα ή άλλο στρατηγικό σχέδιο. Το ίδιο αποκρουστικό σκηνικό πολλών άλλων ιθαγενών πολλών άλλων κρατών της μετά-αποικιακής εποχής που σήμερα βλέπουμε που καταλήγουν. Διευκρινίζεται ότι δεν μιλάμε για καμιά συνομωσία. Μιλάμε για πασίγνωστα σε κάθε καλό διεθνολόγο στρατηγικά σχέδια της ανελέητης σύγκρουσης μεταξύ των ηγεμονικών δυνάμεων. Δεν βλέπουν φίλους και εχθρούς. Βλέπουν μόνο πιόνια των εκατέρωθεν στρατηγικών παιγνίων. Μικρότερα κράτη όπως τα δικά μας αντί να διαφυλάξουν την συνοχή τους, αντί να συσπειρωθούν γύρω από έσχατες λογικές ελευθερίας και ανεξαρτησίας και αντί να αποφεύγουν τις συμπληγάδες, συχνά σέρνονται και συνθλίβονται.
Στην Αθήνα περίπου την ίδια περίοδο (αρχές της δεκαετίας του 1960) το σκηνικό της αδυναμίας, της εμφύλιας διαίρεσης και της εξάρτησης ήταν κάτι περισσότερο από πασίδηλο. Δημαγωγοί, πράκτορες, εθνοσωτήρες, βασιλιάδες και βασιλόπουλα και εξεγερμένοι κομμουνιστές της μετά-εμφυλιακής εποχής κατά των «νικητών» του εμφυλίου πολέμου των οποίων ο κίβδηλος πατριωτισμός αποκαλύφθηκε από την θέρμη με την οποία υποστήριξαν την ξενόβαλτη χούντα. Ούτως ή άλλως, κατ’ ουσία, ελληνικό κράτος δεν υπήρχε. Οι υπηρεσίες, ο στρατός και η αστυνομία ελέγχονταν εξωτερικά και οι δημαγωγοί –με κορυφαίο των «Γέρο»– επιδιδόταν σε ρεσιτάλ πολιτικής ανευθυνότητας.
«Γέρος»: Καθισμένος πάνω σε 5-6 εκκολαπτόμενα ενδό-Ελλαδικά πραξικοπήματα, πέραν πολλών άλλων απίστευτων ερασιτεχνικών κινήσεων υπόσχονταν στους ξένους πραξικόπημα κατά της εκλεγμένης ηγεσίας στην Κύπρο. Βέβαια οι γεμάτοι εμφυλιακά σύνδρομα συγκαιρινοί ιστορικοί εισαγγελείς, ούτε που τους ενδιαφέρει η εγκληματική πρόθεση του «Γέρου» να κάνει πραξικόπημα. Τέσσερεις δεκαετίες μετά το αντί-μακαριακό μένος και τα εμφύλια σύνδρομα ενώνονται για να εθελοτυφλούν μπροστά σε τέτοιες εγκληματικές προθέσεις και υποσχέσεις. Η πολιτική ανευθυνότητα του «Γέρου» ήταν μνημειώδης. Εάν κάτι πολύ σημαντικό αποκαλύπτουν τα αμερικανικά και βρετανικά έγγραφα που έρχονται στο φως της δημοσιότητας, είναι ακριβώς τέτοιες πτυχές, καθότι οι άλλες που αφορούν την στρατηγική αντιπαράθεση και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι λίγο πολύ γνωστές. Στην διελκυστίνδα των αμερικανικών σχεδίων της περιόδου 1964-65 (συχνά ακούνε και στο όνομα «σχέδια Άτσεσον) και ενώ οι Τούρκοι ως συνήθως ποτέ δεν δέχθηκαν οτιδήποτε παρά μόνο συνομιλούσαν ανεβάζοντας διαρκώς τον πήχη των αξιώσεων, η Άγκυρα ολοφάνερα ανέμενε να διαπράξουμε το μοιραίο λάθος (που τελικά αποφεύχθηκε λόγω ελιγμών του Μακαρίου αλλά που δυστυχώς δεν αποφύγαμε το 1974).
Αν κάτι σημαντικό, επιπλέον, μπορεί να συναχθεί από τα αμερικανικά και βρετανικά έγγραφα για να φωτίσει σημαντικές σκοτεινές πτυχές των σχεδίων Άτσεσον, είναι ότι οι αμερικανοί στο πιο υψηλό επίπεδο της χάραξης και εφαρμογής στρατηγικής έλεγαν ότι εάν άρχιζε στην Κύπρο κατιτί δεν υπήρχε περίπτωση να μην ευνοηθεί η Τουρκία (αυτά είναι τα ουσιώδη της ανάγνωσης των αρχείων και όχι η επιλεκτική ανάγνωση ασήμαντων πτυχών που δικαιολογούν πραξικοπήματα, σύνδρομα ενοχών και σημερινή υποστήριξη του ενός ή άλλου επερχόμενου σχεδίου Αναν).
Εάν σταθούμε στον «Γέρο», με ανευθυνότητα ακραίων διαστάσεων την ίδια στιγμή που υποσχόταν πραξικόπημα στην Κύπρο συναινούσε στην για πρώτη φορά έλευση της Τουρκίας στην Καρπασία και στην παραχώρηση του Καστελορίζου (για λόγους ελέγχου των προσβάσεων!!). Κυρίως, όμως, συνομιλούσε με ξένους για προέλαση των Τούρκων με θολούς και αδιευκρίνιστους όρους και σε θολά προσδιορισμένες περιοχές. Η σταθεροποίηση των ορίων θα συντελούνταν δυναμικά και αφού η Κύπρος θα είχε μπει ανυπεράσπιστη στην κλίνη του Προκρούστη των στρατηγικών παιγνίων του Ψυχρού Πολέμου. Καθ’ όλη την διάρκεια των «συνομιλιών» η αντιμετώπιση «τυχόν συγκρούσεων» που θα άρχιζαν μεταξύ «θερμόαιμων ελλήνων» αποτελούσε πάντοτε ένα ρευστό ζήτημα. Η έκβαση των συγκρούσεων όπως είναι λογικό και όπως συμβαίνει με κάθε διεθνή σύγκρουση συναρτάται με την πολιτικοστρατιωτική οργάνωση των εμπλεκομένων, τα εναλλακτικά σενάρια εκπλήρωσης των σκοπών, την ισχύ των δρώντων, τις πραγματικές δυνατότητες των εμπλεκομένων και κυρίως από τα συμπλεκόμενα στρατηγικά συμφέροντα του Ψυχρού Πολέμου (ποιος θα τις άρχιζε, ποιος θα τις ήλεγχε, ποιος θα τις ποδογετούσε τις δικές μας εμφύλιες συγκρούσεις, ποιοι θα επωφελούνταν, που θα κατέληγε κτλ – όλα αυτά μας τα εξηγεί ο αρχηγός του Αμερικανικού επιτελείου ο οποίος έκανε σαφές ότι η Τουρκία ήταν υπέρτατος σύμμαχος και τα συμφέροντά της και οι επιλογές της μη αμφισβητήσιμες). Την ίδια στιγμή, βέβαια και εν μέσω κρίσεως, τίποτα δες εγγυόταν ότι στην Αθήνα δεν θα γινόταν ένα από τα πολλά ετοιμαζόμενα πραξικοπήματα (ένα από αυτά έγινε λίγα χρόνια μετά το 1967). Ο «Γέρος» καθισμένος πάνω σε κινούμενες κοινωνικοπολιτικές πλάκες και εν μέσω σχεδίων πραξικοπημάτων δημαγωγούσε ακατάσχετα. Αγόταν και φερόταν. Ολοφάνερα, κατάφερε να φέρει την Κύπρο στο χείλος της αβύσσου. Ακόμη και οι αμερικανοί έφριξαν με την ανευθυνότητά του και το έλεγαν στις συναντήσεις τους και στις επιστολές τους (κύριο μέλημα των αμερικανών βέβαια, ήταν να εκδιωχθεί ή και δολοφονηθεί ο Μακάριος για να προχωρήσουν τα σχέδιά τους, και την (τελική) δειλία του Παπανδρέου στηλίτευαν επειδή φοβήθηκε και δεν τήρησε τις υποσχέσεις του).
Τουτέστιν, εάν χρειάζεται να κάνουμε υποθέσεις το 1964-5 προδιαγραφόταν α) εμφύλιες συγκρούσεις στην Κύπρο, β) προέλαση των Τούρκων στην οποία οι Αμερικανοί δήλωναν προγραμματικά αμέτοχοι (δηλαδή, δεν θα τους εμπόδιζαν, όπως δήλωναν απερίφραστα, στην εκπλήρωση των σκοπών τους!!!), γ) πραξικοπήματα στην Ελλάδα και δ) η Ελλάδα και την Κύπρο αδύναμες και διαιρεμένες να κατακομματιάζονται πάνω στο τραπέζι της προαναφερθείσης κλίνης του Προκρούστη των στρατηγικών παιγνίων.
Οι ερασιστεχνισμοί της Αθήνας, το Λονδίνο που καιροφυλαχτούσε και ποτέ δεν έδειξε πλήρως τα χαρτιά του, οι στρατηγικές ισορροπίες της εποχής εκείνης στο επίπεδο ΗΠΑ-ΕΣΣΔ, οι λεπτές ισορροπίες στην Ανατολική Μεσόγειο, η σημασία της Τουρκίας για αυτές, οι ΗΠΑ που λειτουργούσαν ως ελέφαντες εν υαλοπωλείο και οι σχεδόν σίγουρες (και σίγουρα υποκινημένες από οποιονδήποτε θα είχε συμφέρον) συγκρούσεις στην Κύπρο θα είχαν ένα αναπόδραστο υπό τις περιστάσεις αποτέλεσμα: Η Κύπρος και η Ελλάδα θα έμπαιναν στο τραπέζι των στρατηγικών παιγνίων υπό τις δυσμενέστερες γι’ αυτή συνθήκες (χειρότερες συνθήκες συγκρινόμενες ακόμη και με αυτές του 1974 και του 2004 ή τις σημερινές).
Προφήτης του παρελθόντος κανείς δεν μπορεί να γίνει. Το ότι μερικοί προσυπογράφουν ιστορικές ανεκδοτολογίες και γραμμικές ιστορικές ασυναρτησίες είναι δηλωτικό της πνευματικής και πολιτικής παρακμής των Ελλήνων. Εν τέλει, όμως, πρέπει να τονιστεί ότι είναι πολιτικά άκρως επικίνδυνο να γίνονται ανεκδοτολογικού χαρακτήρα εξιστορήσεις για τόσο σοβαρά πράγματα. Ακόμη πιο επικίνδυνο είναι για τους Έλληνες ότι με τόσο αλματώδη τρόπο συνδέονται τα τότε γεγονότα με την σημερινή κατάσταση για να προδιαγράψουν την οριστική καταστροφή. Την οριστική και αμετάκλητη, δηλαδή, ένταξη του Ελληνισμού της Κύπρου στον χώρο επιρροής των εχθρών. Βρικολακιάζει ο χειρότερος εαυτό μας της περιόδου 1960-1974 και ακυρώνεται έτσι κάθε αξίωση πολιτικού και στρατηγικού ορθολογισμού. Θα επικρατήσουν οι ίδιοι άκρως επικίνδυνοι παραλογισμοί και πολύ χειρότεροι.
Αυτοί δηλαδή –οι παραλογισμοί– οι οποίοι από το 1960 μέχρι το 1967 μετέτρεψαν την Κύπρο πεδίο συγκρουόμενων τραμπούκων του υποκόσμου και αυτοί που προκάλεσαν συνοδοιπορία πολλών με την Χούντα, την Ουάσινγκτον και την Μόσχα (οι συγκλίνουσες περί το σχέδιο Αναν συμπεριφορές σε ένα ευρύ ιδεολογικό φάσμα δεν είναι τυχαίες – το ζήτημα δεν είναι η μια ή άλλη ιδεολογία γιατί όλες οι ιδεολογίες του Ψυχρού Πολέμου ήταν και συνεχίζουν να είναι ξενόδουλες και εξυπηρετικές ξένων στρατηγικών σχεδίων – το ότι συγκλίνουν στα ουσιώδη δεν είναι τυχαίο).
Είναι οι ίδιοι παραλογισμοί όσων ξεσηκώθηκαν να κάνουν … την ένωση από το 1970 μέχρι το 1974. Αναμενόμενα οδήγησαν σε πλήρη σύμπραξη πολλών «παλληκαριών της φακής» με το πραξικόπημα. Όσων (παραλογισμών) στην συνέχεια έκαναν πολλούς να γονατίσουν μπροστά στους εχθρούς, όσων έκαναν πολλούς να αναπτύξουν σύνδρομα υποτέλειας και ετοιμότητα να υποδουλωθούν ακόμη και … για εκατό χρόνια, να βάλουν τις σημαίες στα μπαούλα και να δεχθούν την ιδέα ένταξης της Κύπρου στο νέο-Οθωμανικό σφαγείο. Όσων γεμάτοι σύνδρομα και ενοχές για το αμαρτωλό πολιτικό παρελθόν τους ψάχνουν για δικαίωση παραδίδοντάς μας χειροπόδαρα δεμένους ως δήθεν «πολίτες» μιας δήθεν «ιδιότυπης «Δημοκρατίας», που για την ώρα, δήθεν, θα πρέπει να σκέφτονται μόνο τη βιολογική τους επιβίωση.
Πρέπει να τονιστεί ότι είναι αξιοπερίεργο το γεγονός ότι τόσοι πολλοί καλοπροαίρετοι –και συχνά πολύ μορφωμένοι και επί άλλων σημαντικών περιόδων ιστορικά καταρτισμένοι– δεν μπορούν να διαβάσουν το ιστορικό Α,Β,Γ ή να διακρίνουν το ιστορικό μαύρο από το ιστορικό άσπρο. Γιατί παρασύρονται από ανεκδοτολογίες και από αυθαίρετες αλματώδεις ασυναρτησίες! Στον Μακάριο, για παράδειγμα, μπορούν να καταλογιστούν πάρα, πάρα, πάρα πολλά!!. Κυρίως ότι δεν φρόντισε να θωρακίσει και περιφρουρήσει πλήρως!! και ασυμβίβαστα!! το κυπριακό κράτος κατά των ξενόβαλτων, ξενόδουλων, ξενοκρατούμενων και άκρως ανεύθυνων εξουσιαστών των Αθηνών. Πιστώνεται όμως, ο Μακάριος, με το γεγονός ότι το 1963-64 εν μέσω εξόφθαλμα ακραία και εγκληματικά ανεύθυνων κινήσεων της Αθήνας και περνώντας μέσα από πολλές συμπληγάδες μιας επικίνδυνης ιστορικής ψυχροπολεμικής στιγμής, κατόρθωσε να διασώσει, έστω και προσωρινά, την Κύπρο. Είναι αποκρουστικό να δεχόμαστε να αντιστρέφουμε τόσο ωμά και αυθαίρετα αυτή την πασίδηλη και διυποκειμενικά γνωστή αλήθεια. Το να κατηγορείται ο Μακάριος για κάποιου είδους ανθελληνισμό, λόγω αυτού του γεγονότος, εξάλλου, αποτελεί ύβρη κατά της λογικής και κατά της ιστορίας. Η ύβρις ως γνωστό, ποτέ δεν είναι χωρίς συνέπειες για όσους την εκτόξευαν.
Βέβαια, το 1964-65 ο Μακάριος διέσωσε την Κύπρο μόνο προσωρινά. Τα ίδια μυαλά και οι ίδιοι περίπου δράστες επανήλθαν και επανέρχονται. Με μια διαφορά: Ότι σήμερα η κυριαρχία των ίδιων εξαρτημένων, ξενόδουλων και εμφυλιακών νοοτροπιών θα σήμαινε ότι Ελλάδα και Κύπρος θα δεχθούν την χαριστική βολή. Συνομιλώντας σήμερα το πρωί με συνάδελφο μου είπε ότι ίσως και να μας αξίζει. Διαφωνώ!! Όσο και να διαφωνεί κάποιος, όμως, μπροστά στο τζουνάμι ανορθολογισμού οι επιλογές λιγοστεύουν και το μοιραίο επέρχεται. Οι λίγοι θα βάλουν την σημαία στο μπαούλο και ως συνήθως συμβαίνει ιστορικά θα συμβιβαστούν για να υπηρετήσουν τον κατακτητή και οι λίγοι θα υποφέρουν.
Η Πηνελόπη όμως τι φταίει. Ενώ η Πηνελόπη υπομονετικά περίμενε τον πολυμήχανο Οδυσσέα, στις μέρες μας, στο όνομα αμφοτέρων, κάποιοι επικαλούνται την ιδιότητα του φορέα της ελληνικότητας (αχθοφόροι, κατά βάση) για να συνεισφέρουν στο σημερινό ρεκόρ πολιτικού ανορθολογισμού και διπλωματικής ασυναρτησίας. Γιατί το κάνουν; Γιατί τους αφήνουμε και κυρίως γιατί καλοπροαίρετοι άνθρωποι τόσο εύκολα παρασύρονται και τόσο εύκολα συνηγορούν;
Υπό τις περιστάσεις είναι αναγκαίο να γνωρίζουμε όλοι ότι ενώ τα ηλίθια επιχειρήματα στις καφενειακές διαμάχες είναι αήττητα, όταν επικρατήσουν στο πολιτικό πεδίο είναι θανατηφόρα.

Συναφή http://www.ifestosedu.gr/112CyprusProkroustis.htm και http://www.ifestosedu.gr/112CySympligades.htm

Υστερόγραφο. Σε κάθε καλοπροαίρετο πατριώτη θα συνιστούσα προσοχή στις ανεκδοτολογίες πολεμικού και εμφυλιακού χαρακτήρα. Η αντιμετώπιση των σημερινών προκλήσεων περνάει όχι μέσα από δικαιολόγηση συνδρόμων αλλά με πολιτικό ορθολογισμό και κατανόηση της σημασίας της εξάρτησης, του ρόλου των εμφύλιων συνδρόμων και της κατανόησης του τρόπου που τα παρελθόντα φρικτά λάθη (συμπεριλαμβανομένων των συνωμοσιών των εγκληματικά ανεύθυνων εξουσιαστών της Αθήνας κατά του Μακαρίου το 1964-65) μας οδήγησαν στο σημερινό τέλμα. Οι ουσίες, τα νοήματα, η ελευθερία και τα σύμβολα των Ελλήνων απαιτείται να εγερθούν και όχι να κρυφτούν στα ανανικά μπαούλα. Αυτό διευκολύνει την νέο-Οθωμανική λαίλαπα εκτός και εάν πολλοί πλέον την θέλουν.

Reply
Άντης Ροδίτης 22 November 2013 at 08:52

Να μην καταλαβαίνετε κ. Μπίλλη και κ. Ήφαιστε ελληνικά το αντιλαμβάνομαι, αφού έγινε η γλώσσα της ασυνεννοησίας και του τυφλού “πολιτικού” πάθους και μίσους. Έλα, όμως, που σας τα έγραψα και εγγλέζικα. Οι Τούρκοι λέει θα είχαν “χάσει το λεωφορείο” αν ο Παπανδρέου κλωτσοκοπούσε το ΑΚΕΛ και τον προστατευόμενό τους Μακάριο έξω από τη μέση. Πάσει θυσία δεν έπρεπε να γίνει Κούβα της Μεσογείου η Κύπρος, έστω κι αν αυτό σήμαινε να μην πάρουν τίποτε (ούτε έδαφος, ούτε κυρίαρχο ούτε επί ενοικίω) οι Τούρκοι, κι αυτό το επιβεβαιώνουν κι οι Εγγλέζοι αμέσως μετά, στις 25/8/64 με το έγγραφο του Φόρεϊν Όφφις DEFE 11/456, nο. 10368 – σ. 358-360 μεταφρασμένο και σ. 514-515 πρωτότυπο στο «Κουράγιο Πηνελόπη».
Οπότε γίνεται πλέον φανερό ότι επιμένετε ν’ απευθύνεστε μόνο σε φανατικούς, σε παράλογους και σε αναξιοπαθούντες νοητικά. Μόνο αυτούς μπορείτε να έχετε. Πάρτε τους, δεν είναι και λίγοι, όπως έχει καταντήσει σήμερα η Ελλάς.
Παρ’ όλ’ αυτά δεν θα σταματήσω να σας απαντώ.
Λέει ο κ. Μπίλης: “Είναι περίεργο επίσης το ότι ο κ. Ροδίτης δείχνει να εμπιστεύεται τυχόν συμφωνίες που υπογράφουν οι τούρκοι”.
Στο έγγραφο 479 secret, Department of State, Central Files, POL 27 CYP, N.A.R.A., 23rd August 1964, που αναφέρω και πιο πάνω ο Υπ.Εξ. των ΗΠΑ, λέει ρητά: ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΨΟΥΝ ΤΙΠΟΤΕ. Επρόκειτο για ΑΠΟΦΑΣΗ του ΝΑΤΟ, κύριε Μπίλλη μου, ειδικά σε αυτή την περίπτωση, κι όχι για συμφωνία. ΑΠΟΦΑΣΗ για χωρίς όρους (unconditional) Ένωση.
Όσον αφορά τα κοντά μου παντελόνια το 1964. Τον προτρέπω ξανά να… διαβάσει τουλάχιστο το βιβλίο που απορρίπτει!! Εκεί θα μάθει – ανάμεσα σ’ αάλλα – και πόσο κοντά ήταν τα παντελόνια μου τότε.
Παραδέχεται στη συνέχεια, άσκεφτα και επιπόλαια, ότι μόνο παλαιά βιβλία έχει διαβάσει, δηλαδή ένα του Χατζηαργύρη, το “Ο Μακάριος και οι σύμμαχοί του”, του 1974! Ε, ας διαβάσει και τίποτε νεότερο! Ως γνωστό η “Πηνελόπη” περιέχει έγγραφα που δόθηκαν στη δημοσιότητα μετά το 2000!
Γνωστή επίσης είναι και η περίπτωση Χρηστίδη ή Δαμωνίδη, που αναφέρει ως “αυθεντία” ο κ. Μπίλλης. Ο Χρηστίδης-Δαμωνίδης ξεκίνησε αντι-μακαριακός και… διαμορφώθηκε σε μακαριακό ελέω οικοπέδων Κύκκου. Το θέμα του ρόλου που έπαιξαν τα οικόπεδα του Κύκκου στην εξέλιξη του Κυπριακού εν γένει, είναι κεφάλαιο από μόνο του, αν και μερικά τινά θα βρει ο ενδιαφερόμενος στο “Δέκα χιλιάδες μέλισσες”!
Ο Παύλος Τζερμιάς, τον οποίο επικαλείται ο κ. Μπίλλης, είναι επίσης γνωστός λόγω της αριστεράς και κατά συνέπεια ανθενωτικής του ιδεολογίας, που τον οδηγεί κατ’ ευθείαν στη στήριξη της “πολιτικής” Μακαρίου!! Εκτενέστερα περί Τζερμιά δέστε στο “Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες”, Εστία 2006.
Όταν ο κ. Μπίλης αναφέρεται στα “φανατικά γραφόμενα του κ. Ροδίτη”, εννοεί τα έγγραφα του Στέητ Ντιπάρτμεντ και του Φόρεϊν Όφφις που δημοσιεύω στην “Πηνελόπη”!! Είστε κι εσείς κ. Μπίλλη καθηγητής σε ελληνικά πανεπιστήμια; Τώρα εξηγούνται πολλά. Και κατανοηρτό γιατί πηγαίνετε όλοι εσείς χέρι-χέρι!
Ακολουθεί η… κορωνίδα της “ευρυμάθειας” και της “σοφίας” Μπίλλη, που τη συστήνει και σε άλλους: Αποκαλεί “υπαλληλίσκους”, τον πρέσβη στην Αθήνα Χένρυ Λαμπουίς, τον πρέσβη Ρέϋμοντ Χέαρ στην Άγκυρα, τον πρέσβη Τέυλορ Μπέλτσερ στη Λευκωσία. Ανθρώπους μεγάλης μόρφωσης και καλλιέργειας, που υποστήριξαν σθεναρά την Ένωση. Αλλά είναι Αμερικανοί και άρα (κατά την ανδρεοπαπανδρεϊκή κληρονομιά)… “υπαλληλίσκοι” αμφίβολης εντιμότητας, αν όχι και… παλιάνθρωποι!!
Κούνια που σε κούναγε κύριε Μπίλλη μου. Πάρε μια ασπιρίνη και πήγαινε να ξαπλώσεις. Σ’ άσκημο μπελά έμπλεξες. Τι κρίμα που δεν άκουσες συμβουλές άλλων κι άκουσες τον κ. Ήφαιστο.
Γράψε μου μια διεύθυνση να σου στείλω την “Πηνελόπη” δωρεάν. Τότε θα καταλάβεις, ίσως, πόσο έξω πέφτεις. Να σου στείλω, επίσης, το βίντεο παρουσίασης της “Πηνελόπης” (το οποίο υπό την επήρεια Ήφαιστου καθυστερεί το Αντίβαρο να αναρτήσει) για να ακούσεις τούς Γιώργο Χατζηκωστή, πρώην διευθυντή του Παγκυπρίου Γυμνασίου να μιλά για την “Πηνελόπη”, τη φιλόλογο Κίκα Ολυμπίου (διάβασε την ομιλία της στην ιστοσελίδα της “αναγνώστρια”), τον αρχιτέκτονα Δρ Χάρη Φεραίο, τον βουλευτή Πρόδρομο Προδρόμου και τον αγωνιστή της ΕΟΚΑ Λουκή Καρανίκκη να αφηγείται πώς παρακολουθούσε με εντολές του Μακαρίου την ελληνική πρεσβεία και τις… προδοσίες της!!

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 22 November 2013 at 08:54

Τί κρῖμα, λοιπόν, ποὺ ὁ Μακάριος δὲν κατόρθωσε νὰ καταστήσει τὴν Κύπρο Κούβα τῆς Μεσογείου ! Καὶ ποὺ δὲν ἔδειρε οὔτε βασάνισε ἀρκετούς ὥστε νὰ ἐπιτύχει τὴν πολυπόθητη ἐθνική ἑνότητα. Πάντως, τὴν χειμαρρώδη φλυαρία περὶ ἀσχέτων πρὸς θέμα πραγμάτων,κατὰ τὸ ὑπόδειγμα Κάστρο, κατόρθωσε νὰ τὴν ἐμπνέει στοὺς ὑποστηρικτές του. Κρίνοντας μὲ βάση ὅσα ξέρουμε σήμερα, δὲν μποροῦμε νὰ ψέξουμε τὸν Μακάριο ἐπειδή ἐπεχείρησε νὰ ἰσορροπήσει μεταξὺ τῶν ὑπερδυνάμεων, ἀφοῦ ἡ γύμνια τῆς ἑτέρας τῶν τότε ὑπερδυνάμεων ἀπεκρύπτετο (καὶ ἀπό τὴν ἄλλη!) . Ὅμως, καὶ ἂν γινόταν ἡ Κύπρος Κούβα τῆς Μεσογείου, τὸ Γκουαντάναμό της θὰ τὸ εἶχε (ἀνάγνωθι κυρίαρχες Βρεταννικὲς βάσεις) ὁπότε τὰ περὶ ἀντι-ιμπεριαλισμοῦ ἀποδεικνύονται κενολογίες. Ἁπλῶς, τὰ καμπαρὲ στὴν Ἑλλάδα θὰ διαφήμιζαν «προσεχῶς Κύπριες Ἀφροδίτες». Δὲν λέω, θὰ ἦταν κι αὐτὸς ἕνας τρόπος νὰ συσφιγθοῦν οἱ σχέσεις μεταξὺ τῶν δύο τμημάτων τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Reply
Ευρής Μπίλλης 22 November 2013 at 09:35

«Είναι αξιοπερίεργο που ο κ. Ροδίτης αδυνατεί να αντιληφθεί τι θα συνέβαινε αν οι Τούρκοι κατείχαν υπό τον απόλυτο έλεγχο τους μίαν περιοχή της Κύπρου.
Θά είχαμε την Αλεξανδρεττοποίηση που από το 1950 ανέφερε ο Κιουτσούκ. Ελπίζω να γνωρίζει ο κ. Ροδίτης τι είναι η Αλεξανδρεττοποίηση.
Είναι περίεργο επίσης το ότι ο κ. Ροδίτης δείχνει να εμπιστεύεται τυχόν συμφωνίες που υπογράφουν οι τούρκοι. Όπως ήθελε να τους εμπιστευθεί και το 2004 με το σχέδιο Ανάν του.
Για το διαβόητο σχέδιο Άτσεσον, το “Ευαγγέλιο” του κ. Ροδίτη, έχουν γραφεί πολλά τότε που αυτό συνέβη και που μάλλον τότε ο κ. Ροδίτης φορούσε πολύ κοντά πανταλόνια.
Έτσι στα εξ’ ίσου μεγάλα αρχεία μου με του Καθηγητή Ήφαιστου, δεν γνωρίζω τι του συμβαίνει του κ. Ροδίτη με τον Καθηγητή Ήφαιστο, έχω αντιγράψει τα περί σχεδίου Άτσεσον του Κώστα Χατζηαργύρη από το εξαιρετικό παλαιό βιβλίο “Ο Μακάριος και οι Σύμμαχοι του¨.
Δυστυχώς όμως επειδή η αντιγραφή έγινε με “σάρωση” ως φωτογραφία είναι αδύνατο να επισυναφθεί στο παρόν σχόλιο.
Όποιος όμως θέλει να γνωρίσει τι ήταν πραγματικά το διαβόητο σχέδιο Άτσεσον μπορεί να μου ζητήσει να του στείλει το ανωτέρω κείμενο, στο email ecb123gr@gmail.com
Ενδιαφέροντα παλαιότερα επίσης στοιχεία για αυτούς που θαυμάζει ο κ. Ροδίτης υπάρχουν στο βιβλίο του Χρηστίδη “Κυπριακό και Ελληνοτουρκικά”.
Στο θαυμάσιο επίσης βιβλίο “Το Κυπριακό και οι συνωμότες του”, εκδόσεων Γκούντεμπεργκ θα βρει ο κ. Ροδίτης εξαιρετικά διαφωτιστικά στοιχεία.
Όπως θα βρει και στον Τόμο ΙΙ του βιβλίου του Παύλου Τζερμιά “Γλυκείας Χώρας ιστόρηση, Η ΚΥΠΡΟΣ” από τη σελίδα 610 και μετά.
Βέβαια τα αναφερόμενα στα εξαιρετικά αυτά βιβλία για το σχέδιο Άτσεσον ουδεμία σχέση έχουν με τα φανατικά γραφόμενα του κ. Ροδίτη.
Τα γνωρίζετε αυτά κ. Ροδίτη και τα έχετε διαβάσει ή αρκείστε στο τι έγραψε κάποιος Αμερικανός υπαλληλίσκος που ίσως πίστευε αυτά έγραφε;
Ένα βιβλίο κ. Ροδίτη γράφεται μετά από μελέτη κάθε σχετικού που υπάρχει. Που δυστυχώς για σας πέραν των παιδαριωδών σας εξυπνάδων για copies κτλ δείχνετε να αγνοείτε πλήρως».

Reply
Άντης Ροδίτης 22 November 2013 at 10:07

Ενώπιον Θεόδωρου Ι. Ζιάκα, Γιάννη Δ. Ιωαννίδη, Λάκη Προγκίδη, Γιώργου Σαλεμή, Βαγγέλη Κοροβίνη, Χάρη Φεραίου, Απόστολου Δόλγερα και εμού, ο κ. Ήφαιστος υποσχέθηκε να παρουσιάσει (εδώ και πολλόυς μήνες) τα πορίσματα έρευνας ομάδας ερευνητών-επιστημόνων (υπό την στρατηγία του) που θα κονιορτοποιούσαν τις απόψεις μου και τα έγγραφα που παρουσιάζω ως αποδεικτικά της ευκαιρίας να πραγματοποιηθεί άνευ όρων η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, τουλάχιστο τον Αύγουστο του 1964.
Ουδέν προς αυτή την κατεύθυνση έπραξε. Αντίθετα αποχώρησε κακήν κακώς από την ως άνω αναφερόμενη ομάδα και τον περιμένουμε – επί ματαίω – να επανακάμψει με το… πόρισμα!
Αντ’ αυτού εμφανίζεται εδώ κι εκεί υβρίζων, συμπαρασύροντας ενίοτε κι έναν κύριο Μπίλλη.
Παραθέτοντας πιο πάνω ο κ. Ήφαιστος αποσπάσματα απο δικά μου γραφτά κι αποφεύγοντας να πει το όνομά μου, ως “στρατήγημα” υπόδειξης τρομερού σφάλματος εκ μέρους μου ή ενοχοποίησης των γραφομένων μου, δείχνει απλώς μια μειομένη δική του αντίληψη ή ανικανότητα ευρύτητας και βάθους σκέψης και δεύτερον, δείχνει ροπή προς φασιστικές νοοτροπίες απαγόρευσης της ελεύθερης σκέψης ως ανατρεπτικής και κατά συνέπεια… προδοτικής!
Αυτές τις νοοτροπίες τις ζήσαμε επί πολύ στην Κύπρο, έσουραν πολλά και στον Γλαύκο Κληρίδη για την ικανότητά του να σκέφτεται και να εκφράζεται, και τώρα οι ίδιοι (κόμματα κολλημένα εδώ και μισό αιώνα στο 8% και στο 15% – στα οποία δηλώνει πίστη φυσιολογικά και ο κ.Ήφαιστος) έρχονται τώρα να εκθιάσουν το ήθος Κληρίδη.
Έτσι ο σημερινός Προκρούστης, πάει να μας βγει και πολέμιος του… Προκρούστη! Πόσους φοιτητές ξεγελά με αυτό τον τρόπο μόνο ο ίδιος ξέρει. Του υπενθυμίζω δε πως όποια ποιοτική λογοτεχνία παρήχθη στον τόπο, έστω ελάχιστη, πόρρω απέχει από το να είναι “μακαριακή”. Αντίθετα. Και ξέρει καλά αν είναι η όχι η λογοτεχνία που γράφει την ιστορία και την αληθινή ταυτότητα των ανθρώπων ενός τόπου.
Όσον αφορά τα υπόλοιπα που γράφει:
Η δική μας, η Κυπρία Πηνελόπη είχε για πολλούς αιώνες τη σημαία κρυμμένη στα μπαούλα. Κι όταν αποφάσισε να τη βγάλει έπεσε πάνω σ’ ένα σωρό προδότες. Γι’ αυτό και οι Άγγλοι σε καμιά περίπτωση δεν εντόπισαν αντάρτη χωρίς προδοσία. Στο τέλος μας βγήκε κι ο αρχηγός τουλάχιστο αναποφάσιστος, αν όχι και τοιούτος. Γι’ αυτό, ναι, δεν θα βγάλει τώρα, στο εγγύς μέλλον σημαίες, εν μέσω πλήρους τουρκοκρατίας, η Πηνελόπη, εκτός κι αν από κάπου ξεμεθλυσει ο Οδυσσέας και στείλει μήνυμα “Αγάπηηη Έρχομαι”! Δεν θα ζητήσει, για την ώρα, η Πηνελόπη να σφαχτεί για ν’ αγιάσει. Ας αγιάσει ο Ήφαιστος και ο Μπίλλης. Δεν θ’ αγιάσει μαζί τους – σφαγμένη – η Κύπρος. Όχι. Αυτό είναι το αληθινό όχι κι αν δεν είναι αυτό, τον ερωτώ εδώ και τώρα: Τι έγινε με τα σκουφιά που θα “ανεβαίναμε” τον Πενταδάχτυλο; Προφανώς κάποιος κατάλαβε πως δεν είναι ο καιρός τους. Τότε για ποιο πράγμα φωνάζει ο Ήφαιστος; Να σας πω αμέσως. Για μόστρα φωνάζει. Δωρεάν φωνάζει. Δάφνες αναίμακτες εισπράσσει. Και όποιος του φωνάξει “αλτ” το ρίχνει στον πατριωτισμό. Εγώ ρε και εγώ ρε! Ότι εκείνος είναι πατριώτης κι οι άλλοι όχι.
Κι είναι γνωστή η αξία των λόγων σε αντιπαράθεση με εκείνη των πράξεων της υπομονής και του μαρτυρίου.
Και ρίχνοντας όσο καπνό μπορεί μπας και θολώσει εντελώς το τοπίο και δεν βλέπει κανείς τη μύτη του πλέον, ομιλέι και για… “διελκυστίνδα εγγράφων”!! Ποια διελκυστίνδα κύριε; Που είναι τα “άλλα” έγγραφα που τραβούν από την άλλη; Οι νουν έχοντες και γράμματα γνωρίζοντες βλέπουν καθαρά ότι δεν υπάρχουν έγγραφα από την άλλη που να διαψεύδουν εκείνα που δείχνουν ότι ήταν δυνατή η άνευ όρων Ένωση το 1964.
Ο Ήφαιστός φαντάζεται μιαν ανύπαρκτη διελκυστίνδα ελπίζοντας πώς έτσι θα γλιτώσει την αποκάλυψη της ιστορικής αλήθειας, η οποία δεν τον συμφέρει. Άλλα στήριζε και υποστήριζε, κι αυτά τα άλλα στηρίζοντας έγινε αυτό που είναι, αν είναι οτιδήποτε!
Τελειώνοντας, θέλω δύο πράγματα να πω:
1. Ο ανθελληνισμός που ενδιαφέρει την καταστροφή της Κύπρου, δεν είναι ο προσωπικός του Μακαρίου. Ας τον είχε κι ας πήγαινε μαζί του, μόνος του στην κόλαση. Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει τι κατάβάθος ή τι αληθινά ήταν ο Μακάριος. Όμως έζησα τον ανθελληνισμό των οπαδών του και ζω ακόμα τις μαρτυρίες του ανθελληνισμού των οπαδών του, που είναι ακόμα εντοιχισμένες και μέσα στο ίδιο το Παγκύπριο Γυμνάσιο, που ιδρυσε ο απαγχονισθείς από τους Τούρκους ιδρυτής του Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός. Οι οπαδοί του Μακαρίου εκδήλωναν και διαδήλωναν παντοιοτρόπως και το κάνουν και σήμερα τον ανθελληνισμό τους. Γι’ αυτό είνα κταδικαστέος ο Μακάριος. Σ’ αυτό είναι που οφείλεται η καταστροφή της Κύπρου.
2. Αρχίζοντας αυτό τον αγώνα ήξερα τι θα αντιμετωπίσω κι είμαι έτοιμος από καιρό. Γι’ αυτό μιλώ με τεκμήρια κι όχι μ’ ό,τι κατά καιρούς και κατά στιγμές “κόψει ο νους μου”, όπως καλή ώρα οι “αντίπαλοί” μου.
Ας κάνουν, λοιπόν, καλά τους υπολογισμούς τους. Γιατί δεν είναι μόνο τα έγγραφα που μιλούν. Τα έγγραφα απλώς επιβεβαιώνουν αυτά που ζήσαμε. Και τη ζήσαμε στο πετσί και στη ψυχή μας την προδοσία.

Reply
ifestos1 22 November 2013 at 11:57

Είπα να μην απαντώ σε παρακρούσεις και ασυναρτησίες αλλά το αντιδεοντολογικό μένος και ιδιαίτερα η βαθύτατα αντιδεοντολογική αναφορά και ανάμειξη σοβαρών ανθρώπων που τον τίμησαν να συνομιλούν μαζί του, καθώς επίσης και ο ολοφάνερος εκτροχιασμός σ’ ένα ασυνάρτητο παραλήρημα περί διδύμων και αθετήσεως υποσχέσεων (αίσχος) κάποιου, υποχρεώνει σε μονολεκτική έστω παρατήρηση, κυρίως για τους ανυποψίαστους επισκέπτες της σελίδας. Ο Κύριος αυτός, αγαπητοί συνάδελφοι αναφέρεται σε ιδιωτικές συζητήσεις όπου έκανα το φρικτό λάθος (άνθρωποι είμαστε να του απαντώ παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις ότι αυτό είναι αδιέξοδο (και άλλοι το δοκίμασαν διαπράττοντας το ίδιο λάθος και με προειδοποιούσαν). Φαύλος κύκλος αλμάτων, υπονοούμενα, δίκες προθέσεων ιστορικών προσώπων, ακατάσχετη ιστορική ανεκδοτολογία, ανέμισμα κάποιων εγγράφων ως δήθεν μέσο ιστορικών ερμηνειών απέραντα σύνθετων και πολύπλοκων στρατηγικών-ιστορικών υποθέσεων, γραμμικές και διϋποκειμενικά αναληθείς αναφορές στην κατάσταση του εσωτερικού μετώπου της Κύπρου, μονοσήμαντες και αποσπασματικές ερμηνείες πολύπλοκων ιστορικών εποχών ή και στιγμών το βάθος των οποίων παραμένει ακόμη άγνωστο κτλ. Σε μια από αυτές τις συζητήσεις, λοιπόν, ανέφερα ότι ομάδα επιστημόνων μελετά τα ζητήματα της περιόδου 1945-1974 μες πολυσύνθετο και επιστημονικά / επιστημολογικά βάσιμο τρόπο. Μεταξύ άλλων, πέραν της τήρησης των αναγκαίων επιστημολογικών προϋποθέσεων σύνδεσης ιστορικών πληροφοριών, διϋποκειμενικών γεγονότων, εκλεκτικής και σωστής χρήσης των αρχείων κτλ, και κυρίως την σύνδεσή τους με το μείζον. Το μείζον δεν είναι η άβυσσος της ψυχής του Μακαρίου, τού Γρίβα, του Παπανδρέου ή του Άτσεσον αλλά η στρατηγική δομή, οι στρατηγικές και τα εναλλασσόμενα στρατηγικά σχέδια των μεγάλων δυνάμεων στις κύριες φάσεις της περιόδου 1945-1974, αστάθμητοι παράγοντες και πως τελικά εκδηλώθηκαν, το εσωτερικό μέτωπο της Ελλάδας και πως επηρέαζε την κρατική της ισχύ, τον ρόλο της, την θέση της και τις στρατηγικές των μεγάλων δυνάμεων απέναντί της, το αντίστοιχο με την Τουρκία, το αντίστοιχο με την Κύπρο και το αντίστοιχο με κάθε άλλο κρατικό ή συμμαχικό δρώντα, περιφερειακό ή στρατηγικό. Αυτό συμπεριλαμβάνει επίσης ανάλυση άκρως εξειδικευμένη για την διαχείριση κρίσεων εκ μέρους των μεγάλων δυνάμεων και κυρίως για εμάς των ΗΠΑ όπου τα γνωστά contigency plans ανά πάσα στιγμή και ανεξαρτήτως τι λέγεται προς τα έξω [συχνά παραπληροφόρηση που συχνά επεκτείνεται στα εσωτερικά τμήματα λήψεως αποφάσεων μιας υπερδύναμης όταν συγκρούονται ή όταν μια κεντρική υπηρεσία πχ το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας ή ακόμη βαθύτερα τμήματα του Πενταγώνου που ακούνε τις διαταγές μόνο 2-3 της κορυφής χρησιμοποιούν διαπραγματευτές ή και υπουργούς τους ως φερέφωνα κράχτες που εξωθούν τα πράγματα προς αποφάσεις “ελεγχόμενου ρίσκου]. Η διαχείριση κρίσεων και οι αποτρεπτικοί μηχανισμοί εκπλήρωσης εναλλακτικών σεναρίων δράσης είναι μια τόσο σύνθετη κατάσταση που προκαλούν δέος και επιφυλακτικότητα σε κάθε σοβαρό αναλυτή της ιστορίας των διεθνών σχέσεων και της στρατηγικής. Δεν μπορεί να αποτελεί αντικείμενο ιστοριογραφικής τσαρλατανιάς (και το γεγονός ότι ακόμη και μορφωμένοι άνθρωποι μπορεί να εντυπωσιαστούν από τσαρλατανιές καταμαρτυρεί και το έλλειμμα γνώσης των Ελλήνων για την διεθνή πολιτική, την κυριαρχία συναισθηματισμών, το περίσσευμα ιδιωτείας στην (παρα)πληροφόρηση και την ρύπανση των συζητήσεων στην δημόσια σφαίρα επειδή εισρέει ανορθολογισμός και επειδή επισκιάζονται σοβαρές αναλύσεις που υπάρχουν ή επέρχονται.

Τώρα όλα αυτά τα γελοία και παιδαριώδη περί … αθέτησης συγγραφικών υποσχέσεων. Καταλάβατε; Θα προσαρμόσουν οι ειδικοί επιστήμονες την έρευνά τους και την ολοκλήρωσή τους σύμφωνα με τα κέφια και τις ιδιοτροπίες του καθενός που κραυγάζει στα μπλοκ και κάνει ιστοριογραφικά πανηγύρια με φίλους τους. Η απάντηση είναι 100 χρόνια για να προλάβουμε να καταγραφεί και ερμηνευτεί τι θα συμβεί τώρα που οι δράστες της καταστροφής της Κύπρου μετά το 1960 θα βάλουν τις σημαίες στα μπαούλα τους και θα γίνουν υποτελείς των νεο-Οθωμανών. Ενδιαφέρον πάντως δεν έχουν οι ιστοριογραφικές τσαρλατανιές αλλά τι κάνει ο πρόεδρος του ΝΑΙ στο φασιστικό σχέδιο Αναν. Γι’ αυτό αγωνιούμε και προσευχόμαστε να γίνει κανένα θαύμα και να κάνει στροφή κατά 180. Αν κάνει μια τέτοια στροφή δεν θα διστάσουμε να τον στηρίξουμε χωρίς εμπάθεια και ξεχνώντας το αμαρτωλό πολιτικό παρελθόν του όταν υποστήριξε το πολιτικοανθρωπολογικά γενοκτόνο, ανελεύθερο και αντιδημοκρατικό φασιστικό σχέδιο Αναν. (βλ. τι κάνουν κάποιοι όταν κάποιοι άλλοι κουνάνε σημαίες του νεο-Οθωμανισμού: http://www.ifestosedu.gr/32RuleofLaw.htm )

Δεν είναι τυχαίο που παθαίνουμε τόσες ζημιές και που θα πάθουμε ακόμη περισσότερες. Ας μην μου ζητηθεί να επανέλθω επί αηδιαστικών υπαινιγμών, περί διδύμων, υποσχέσεων και άλλων γελοίων, προπετών και ασυνάρτητων. Έχουμε πιο σοβαρό έργο να επιτελέσουμε, καμιά εκατοστή επιστημονικές μελέτες που τρέχουν και λογαριασμό δεν δίνουμε στους αργόσχολους των μπλοκ.

Reply
Άντης Ροδίτης 22 November 2013 at 12:40

Θα φέρεις το “πόρισμα” ή δεν θα το φέρεις; Αυτό είναι το ερώτημα!
Άσε που “κάποιοι”, το παραδέχεσαι τώρα, σε προειδοποιούσαν να μην λαλείς πελλάρες. Ποιοι άλλοι; Μα ο Μάριος Ευρυβιάδης, ας πούμε, που αυτόν επικαλείσο ως “ομάδα επιστημόνων-ερευνητών”; Που είναι, λοιπόν; Ας βγεί αυτός. Τον Ευρήν επήραν τον. Σειρά του Ευρυβιάδη τώρα. Κι αν τον επήραν από τον “Φιλελεύθερο”, ας τον πάρουν κι από το Αντίβαρο. Βγαίνει; Δεν βγαίνει. Και με το δίκιο του ο άνθρωπος, διότι προσωπικά δεν έχω με κανένα. Έγγραφα φέρνω στους επιστήμονες και οι επιστήμονες στρίβουν στη γωνία ή ψάλλουν άλλα αντ’ άλλων! Αυτή η σημερινή Ελλάς.

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 22 November 2013 at 12:54

Διερωτῶμαι μήπως ἀδικεῖ ὁ κύριος Ροδίτης τὸν κύριο Ἤφαιστο καὶ τὸν κύριο Μπίλλη. Ὅπως ὁ Κληρίδης ἔπρεπε νὰ προστατεύσει τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὴν «βαριὰ σκιὰ τοῦ Μακαρίου», ἔτσι θὰ συνέβη ἀναμφισβητήτως καὶ σὲ πολλοὺς νεωτέρους του. Μάλιστα, ὁ Κληρίδης, μὲ τὸ βιογραφικό του, μποροῦσε νὰ ἀποστομώνει ὅσους τὸν κατηγοροῦσαν γιὰ «φασίστα» ἢ «πατριδοκάπηλο». Καὶ εἶχε καὶ τὸ χιοῦμορ καὶ τὴν εὐγλωττία νὰ ἀποκρούει πολλὲς ἀκόμη ἐπιθέσεις. Σκεφθεῖτε ὅμως, κάποιον πού εἶχε τὰ προσόντα καὶ ἤθελε νὰ καταλάβει καθηγητικὴ ἕδρα στὸ Πάντειο Πανεπιστήμιο (κατὰ μία ἐπιπολαία ἐκδοχὴ ὀνομάζεται «Πάντειον» διότι ἔχει μία ἕδρα διὰ τοὺς πάντας !) τὸν καιρὸ τῆς παντοδυναμίας Μακαρίου καὶ ἐπιγόνων. Ἦταν εὔκολο νὰ πᾶς κόντρα στὸ ρεῦμα τότε ; Ὑπῆρχαν τὰ τεκμήρια γιὰ τὸ τὶ ἔγινε τὸ 1964 ; Ὄχι βέβαια. Ὅπως φαίνεται καὶ στὸ παρὸν νῆμα, οἱ κύριοι Ἤφαιστος καὶ Μπίλλης δὲν προβάλλουν ἄξιες λόγου ἀντιρρήσεις στὴν ἑρμηνεία τοῦ κυρίου Ροδίτη, ἂν καὶ τὸ μποροῦν. Λογικῶς, λοιπόν, δὲν τὸ θέλουν. Ἀποδέχονται, σιωπηρῶς ἢ μὲ ἄσχετες μὲ τὸ θέμα ἀπεραντολογίες, ἀλλὰ ἀποδέχονται, τὴν ἀκραία, κατ’ ἐμέ, ἑρμηνεία περὶ προδοσίας, τὴν ὁποία ὑποστηρίζει ὁ κύριος Ροδίτης. Εἶναι, ὅμως, πολύ σκληρὸ νὰ τοὺς ζητᾶ κανεὶς νὰ ἀποκηρύξουν δημοσίᾳ προηγούμενες θέσεις τους, οἱ ὁποῖες, τότε πού τὶς προέβαλαν, ἦταν αἰτιολογημένες. Ἀφοῦ δὲν τὸ ἔκανε ὁλόκληρος Κληρίδης καὶ θαυμάζουμε τὴν διπλωματικότητα καὶ τὴν εὐελιξία του, γιατί τοὺς ζητᾶμε νὰ τὸ κάνουν αὐτοί ;
ΥΓ Μὴν ἀκούσω ὅτι εἶναι «ἀκαδημαϊκοὶ» καὶ πρέπει νὰ θυσιάζουν τήν φήμη καὶ τὴν καρριέρα τους στὴν ἀλήθεια. Τὴν θυσία τὴν ἔκαναν, δὲν χρειάζεται ἡ ταπείνωση καί, μάλιστα, βλάπτει.

Reply
Evris Billis 22 November 2013 at 14:00

Αγαπητέ κύριε Ροδίτη. Γιατί αποφεύγεις όμως να απαντάς στα σαφή ερωτήματα:

1. Είπες ή όχι να παραδώσουμε τα όπλα να παραδοθούμε στους τούρκους καινα τουρκέψουνε;; Είπες ή όχι:;

«να συνειδητοποιούσαμε». λέει, «ότι τερματίστηκαν άδοξα, συντριπτικά και τελειωτικά πια οι εθνικοί μας αγώνες, οπότε ας βάλουμε προσωρινά πίσω στα μπαούλα τα σύμβολα και τα οράματα κι ας δούμε τι μπορούμε να περισώσουμε

ως απλοί «πολίτες» μιας ιδιότυπης «Δημοκρατίας», που για την ώρα σκέφτονται μόνο τη βιολογική τους επιβίωση εν ειρήνη. … θέτει (έθεσε κι έθετε από τότε) τέρμα στους εθνικούς ενωτικούς αγώνες της Κύπρου για τα επόμενα 100 χρόνια, κι αν αυτό ήταν σοκ σε πολλαπλά πεδία (εθνικό, ψυχολογικό, ιστορικό κ.λπ.), κανένας δεν δικαιολογείται να λέει «εγώ θέλω να αγνοώ το τάδε πεδίο διότι όταν το σκέφτομαι με αρρωσταίνει».

2. Το σχέδιο Άτσεσον αποτελεί πλέον ιστοτρία.

Μπορείς να μας πεις τι σε έκανε να ασχοληθείς με αυτό, να παραποιείς την ουσίαν του που ήταν ο εκτουρκισμός της Κύπρου και να το εκθειάζεις;;

Μήπως η προλείανση του δρόμου, με κατηγορίες των πάντων ως προδοτών, Μακάριος, Τάσσος κτλ, για το νέο σχέδιο Ανάν σου που έρχεται;; ‘
Εγραψες ή όχι κύριε Ανανιακέ ότι «Το ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν ήταν πολύ πιο εύκολο από το ΝΑΙ. Το ΟΧΙ ήταν σχεδόν ανεύθυνο, γιατί συνεπαγόταν μόνο δάφνες αναίμακτου «ηρωισμού»!

3. Είσαι ή όχι Ανανιακός;;

4. Έχεις ή όχι αντιληφθεί ότι η παραχώρηση στην τουρκία δια του σχεδίου σου Άτσεσον της Πηνελόπης σου μιας δικής της περιοχής (και όχι μόνον) θα Αλεξενδρεττοποιούσε την Κύπρο;; Δηλαδή θα οδηγούσε σε σίγουρο εκτουρκισμό της;;

Και πιστεύεις ότι θα μας έσωζε το ΝΑΤΟ και οι Λαμπουίδες σου που μετά μας έφεραν το σχέδιο Ανάν και τώρα δεν ξέρω αν μας ετοιμάζουν αυτό που υπονοείς με λέγοντας «να συνειδητοποιούσαμε ότι τερματίστηκαν άδοξα, συντριπτικά και τελειωτικά πια οι εθνικοί μας αγώνες, οπότε ας βάλουμε προσωρινά πίσω στα μπαούλα τα σύμβολα και τα οράματα κι ας δούμε τι μπορούμε να περισώσουμε»

5. Και επειδή αποκλείεται να μην μην τα αντιολαμβάνεσαι τότε ΓΙΑΤΙ αγασπητέ μου;;

Ο κ. Ροδίτης που εμπιστεύεται λέει το ΝΑΤΟ, τον Λαμπουίς του, το σχέδιο Αννάν κτλ μας έκανε όλους σκόνη. Παλιούς και νέρους.

Μπροστά του και στην Πηνέληπη του του Άτσεσον, όλοι είναι «άχρηστοι».

Μόνον πράκτορες δεν τους είπε. Άλλοι είναι παλιοί, άλλοι δεν ξέρω τι.
Χατζηαργύρης, Ξύδης, Λιναρδάτος, Τζερμιάς, ‘Ηφαισατος, η ταπεινότητα μου που λέει ότι διέλυσα την Παιδεία. Ο Τάασος, ο Μακάριος κτλ

Βέβαια δεν φτάνει στο google να βρει κανείς το ψευδώνυμο του Κωνσταντινουπολίτη διπλωμάτη και εξαίρετου Έλληνα Χρήστου Χρηστίδη:

“ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΑ”. ΠΟΡΕΙΑ ΜΙΑΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑΣ.
1953-1967
ΑΘΗΝΑ 1967.
Σελίδες 528
Του Χρήστου Χρηστίδη

Σε βάζω στον κόπο να ψάξεις σε βιβλιοθήκες και αν βρεις το βιβλίο του να μας πεις σε τι αναφέρεται η σελίδα 435 του βιβλίου του.

Η ποιότητα των γραφομένων σου αγαπητέ μου δείχνει προφανώς και την ποιότητα και τον σκοπό του βιβλίου σου. Γι’ αυτό σε ευχαριστώ αλλά δεν μπορώ να δεχθώ το δώρο του βιβλίου σου.

Reply
Ανδρέας Μιχαήλ 22 November 2013 at 15:35

Διάβασα με προσοχή τα πιο πάνω σχόλια και διερωτούμαι αν μετά από αυτά που γράφτηκαν υπάρχει κάποιος που συνεχίζει να παίρνει στα σοβαρά τον κύριο Ήφαιστο και τον κύριο Μπίλλη. Το αποκορύφωμα της παράκρουσης. Πάντως εμένα μου προκαλεί τον γέλωτα. Με ακαταλαβίστικα σχόλια προσπαθούν να ενδυθούν το μανδύα του διανοουμένου. Το καρναβάλι αργεί ακόμη κύριοι.

Reply
Άντης Ροδίτης 22 November 2013 at 15:54

Πολύ εύστοχες οι “απεραντολογίες” κύριε Γεωργάνα δια τον “λόγο” που αρθρώνει το δίδυμο Μπίλλης-Ήφαιστος, συγχαρητήρια, αλλά ξεχνάτε ότι εγώ δεν προκάλεσα κανέναν. Μόνοι τους, όπως φαίνεται από τα πιο πάνω, βγήκαν… στον αέρα κι επιδόθηκαν (και συνεχίζουν) τις ακατάσχετες, θα έλεγα, απεραντολογίες.
Ας επικεντρωθούμε, όμως, στον Evris που επανέκαμψε… δριμύτερος.
Αν είπα, λέει, να παραδώσουμε τα όπλα! Όχι, δεν είπα. Αυτό θα ήθελαν να είχα πει κι επειδή δεν το είπα, ούτε το λέω, διαστρεβλώνουν αυτά που έγραψα για να πουν ότι το είπα. Ψοφούν για ένα τέτοιο “επιχείρημα”, έστω και φανταστικό, αφού δεν έχουν ν’ απαντήσουν στα έγγραφα.
Τα υπόλοιπα που επαναλαμβάνει ο Evris ήδη τα απάντησα. Και τα επαναλαμβάνει για να επιβεβαιώσει ότι δεν καταλαβαίνει ελληνικά. Το ξέρουμε, το εμπεδώσαμε ότι δεν καταλαβαίνει και ότι διαστρεβλώνει κιόλας για να έχει κάτι να πει, έστω και άσχετο με το θέμα που συζητούμε. Τρόπος του λέγειν “συζητούμε”, βέβαια, διότι στο Πάντειο δεν φάινεται να συζητούν. Είστε σίγουρος κύριε Γεωργάνα ότι όλους εκεί τους διόρισε ο Μακάριος; Πολλά θα εξηγούνταν τότε.
Είμαι, δυστυχώς, αναγκασμένος να συζητώ με μειωμένης αντίληψης εγκεφάλους. Με ερωτά γιατί ασχολούμαι με το σχέδιο Άτσεσον! Άραγε… απαγορεύεται; Άραγε τον αρκεί να απαντήσω για τον ίδιο λόγο που άλλοι άλλοι ασχολούνται με τη μάχη του Μαραθώνος, του Ματζικέρτ, τη πτώση της Πόλεως και πάει λέγοντας; Μ’ αρέσει η έρευνα Evris μου, μ’ αρέσει η έρευνα. Ενοχλεί η έρευνα το Πάντειον;
Η απάντηση μου στην ερώτηση υπ’ αρ. 3 απαντά και σε όλες τις προηγούμενες “απορίες” του Evris: Ο μόνος που είχε σοβαρό κι επακριβώς μετρημένο όφελος από το σχέδιο του Ανάν ήταν ο Τάσσος. Το όχι του τού εξασφάλισε μια πενταετία στην προεδρία της ζυριχικής, μισής τώρα Κύπρου. Το είπε και στις 12.1.2005, ότι πίστευε στη Ζυρίχη κι όχι στην Ένωση. Γι’ αυτό ακριβώς, με τον ανθενωτικό του αγώνα δίπλα στον Μακάριο, μαζί με την κολλητή του Μακαρίου δίδα Ουρανία Κοκκίνου (που ζήτησε και την κατάργηση της ελληνικής σημαίας εν Κύπρω, ως σύμβολο… σοβινισμού!!) και άλλους, κατόρθωσαν να φέρουν στο τέλος το τρισκατάρατο σχέδιο του Ανάν και να συνεχίσουν να υποδύονται τους ήρωες λέγοντας… όχι στα δικά τους έργα! Ο ανθελληνισμός στην Κύπρο έφερε το σχέδιο του Ανάν κι έχουν το θράσος να το λεν “αγαπητό” σε μένα, κι αν είμαι… ανανιακός!! Όχι δεν είμαι.Εσείς, όμως, είστε. Γιατί χάρη σε αυτό έχετε, νομίζετε, την ευκαιρία να παριστάνετε, αναίμακτα μάλιστα του ήρωες!!
Στη συνέχεια μόνο λύπηση έχω για τον Evris! Επαναλαμβάνει τα ίδια και τα αυτά που ήδη απαντήθηκαν με τα έγγραφα πιο πάνω.
Μα κύριε Ανδρέα (admin) δενυπάρχει κανονισμός που να κόβει αυτόματα τις ανιαρές επαναλήψεις; Απαντώ στους κυρίους με έγγραφα. Είδατε σεις ν’ απαντούν με άλλα έγγραφα που διαψεύδουν τα δικά μου; Τίποτε απολύτως. Ύβρεις και αυθαίρετα συμπεράσματα.

Reply
admin 22 November 2013 at 17:07

Ο κ. Ευρ. Μπίλλης με παρακάλεσε να αναρτήσω στην παρούσα συζήτηση ένα pdf αρχείο, το οποίο περιλαμβάνει ορισμένες σελίδες από ένα βιβλίο.

Το αρχείο βρίσκεται εδώ: http://www.antibaro.gr/wp-content/uploads/2013/11/atseson.pdf

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 22 November 2013 at 17:17

Γιὰ τὴν σχέση Μακαρίου-Παντείου διαβάστε τὰ σχόλιά μου στὸ νῆμα αὐτό : http://www.antibaro.gr/article/8798
Νομίζω θὰ σᾶς ἐνδιαφέρει.

Reply
Γραικοβλάχος 22 November 2013 at 18:41

Αγαπητοί, το συμπέρασμά μου είναι απλούστατο.
Κάθε γενιά κληρονομεί καταστάσεις οι οποίες προέκυψαν από «λάθος αναλύσεις και ένα σωρό ψευδαισθήσεις». Δεν ακούτε και τον Θουκυ. που μας το λέει; Μόνο όπως μας συμφέρει τον διαβάζουμε;
Ελεύθερη Κύπρο θα είχαμε αν υπήρχε η δύναμη για κάτι τέτοιο. Όποιος πει πως τότε οι Κύπριοι είχανε την δύναμη, ταπεινά φρονώ πως δεν τα λέει καλά! Εκτός κι αν εννοεί πως έπρεπε να αλλάξει ο ηγεμόνας και από Εγγλέζο να φέρνανε κάποιον άλλον!
Τι μένει λοιπόν, «καλή ανάλυση δίχως ψευδαισθήσεις»!
Τουλάχιστον να φρόντιζαν να έδιωχναν ό,τι είχε μείνει από τον προηγούμενο κατακτητή! Δεν έκαναν ούτε αυτό!
Τι μιλάτε και αναλύετε και αναλύετε ακόμη και τις λεπτομέρειες;
Το Κυπριακό είναι συσσώρευση λαθών από την επομένη της μεταβίβασης της ηγεμονίας από τους Τούρκους στους Άγγλους! Ποτέ δεν επικράτησε η σωστή ανάλυση άνευ ψευδαισθήσεων.
-Δεν έδιωξαν έως και τον τελευταίο τούρκο από το νησί, όπως έκαναν οι Ελλαδίτες!
-Ξεκίνησαν ένοπλο αγώνα και πάλι καλά ήταν τυχεροί και δεν είχαν την τύχη των Μηλίων!
-Αυτές οι λάθος κινήσεις φυσικά άνοιξαν τον δρόμο για την ενδυνάμωση του τουρκικού στοιχείου στο νησί! Δεν ήταν χαζοί οι Άγγλοι…
Η κατάσταση δυσκόλεψε πολύ και το μόνο που έμεινε είναι το εμφυλιοπολεμικό κλίμα από μια χούφτα ανθρώπους. Δείτε κι εδώ στο ποστ τι κλίμα επικρατεί!
Αγαπητοί, αν οι Κύπριοι είχαν υπόψιν τους τον Θουκυ. τώρα θα ήταν …άρχοντες!

Εκτός αυτού, θα ήθελα να πω πως ο κ. Ροδίτης είπε το καλύτερο:
«το Δίκιο του Ανθρώπου σε αντιδιαστολή με εκείνο του Θεού, δεν είναι αυτοδύναμο. Δεν επιβιώνει, χωρίς στήριξη από τον Σατανά.»
Πόσο δίκιο έχει! Μόνο που έπρεπε να μείνει σταθερός στις αξίες των Ελλήνων Χριστιανών και να μην κάνει πίσω και δεχθεί ως καταλληλότερη κίνηση, το αντάρτικο!
Αν μη τι άλλο δεν έπρεπε να ασκηθεί καμία βία απέναντι στους Άγγλους παρά μόνο με καλή ανάλυση να προχωρούν βήμα βήμα! Όποιος υποστηρίξει κάτι άλλο απλώς δεν τα λέει καλά!
Φυσικά, αν κάποιοι δεν έχουν καμιά σχέση με την Ορθοδοξία θα τα διαβάζουν αυτά και θα φωνασκούν για προδοσίες κι άλλα τέτοια ‘χαριτωμένα’ αλλά, δυστυχώς γι’αυτούς, όλα αυτά προσκρούουν στην οικτρή σημερινή κατάσταση για την οποία, φυσικά και έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης!

Κάποια στιγμή οι Έλληνες, για να σωθούμε,θα πρέπει να ενεργήσουμε ως χριστιανοί ειδάλλως θυμηθείτε το:
“ὑμεῖς ἐστε τὸ ἅλας τῆς γῆς• ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῇ ἐν τίνι ἁλισθήσεται; εἰς οὐδὲν ἰσχύει ἔτι εἰ μὴ βληθὲν ἔξω καταπατεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων.”

Reply
ifestos1 22 November 2013 at 19:07

Πάντειος, διορισμοί, πότε θα βγει το πόρισμα και τα λοιπά και τα λοιπά. Εξυπνάδες, πονηριές, αφορισμοί και τα λοιπά και τα λοιπά. Κάτι ήξερα και πιο πάνω έγραψα (ifestos1 22 November 2013 at 00:04 Περισσότερα: http://www.antibaro.gr/article/9461, Ἀντίβαρο):
“… Υπάρχουν βέβαια και πολύ ακραίες περιπτώσεις ανθρώπων για τους οποίους δεν χρειάζονται «αστυνόμοι» αλλά ειδικοί ψυχολόγοι για να τους βοηθήσουν να μην καταλήξουν στο Δαφνί. Τα κράτη θα μπορούσαν να υιοθετήσουν προσωρινά μέτρα για όσους οι οποίοι ενδεχομένως δεν είναι τελείως τρελοί αλλά λόγω πίεσης και ενοχών εκτονώνονται επιτιθέμενοι μανιασμένα χωρίς το παραμικρό επιχείρημα παρά μόνο αρλούμπες επιπέδου νηπιαγωγείου. Επειδή δεν συνάδουν με συμπεριφορά πολιτισμένων ανθρώπων να επιστρατεύσουν ειδικούς ψυχολόγους που θα συνομιλούν δωρεάν με τους εκτροχιασμένους και να τους κατευνάζουν την ψυχή. Ακραίες περιπτώσεις βέβαια που προσποιούνται ότι είναι ο Μεγάλος Ναπολέων ή ο Μέγας Αλέξανδρος ή ακόμη και καλύτεροι ειδικοί από τον Θουκυδίδη, δεν υπάρχει δυνατότητα να τύχουν μέριμνας. Θέλουν ψυχίατρο για να τους βοηθήσει πιο δραστικά …”
Ακούγεται πάντως ότι στο Δαφνί υπάρχουν πολλοί κενοί θάλαμοι! Πόσο προβλεπτικό ήταν αυτό που γράψαμε, επίσης, ifestos 20 November 2013 at 18:28 http://www.antibaro.gr/article/9461, Ἀντίβαρο Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι!!

Reply
Γρέγος Ακρίτας 22 November 2013 at 21:03

Κε Καθηγητά η αντιπαράθεση τουλάχιστον απο μέρους μου αφορά τις θέσεις σας και μόνο αυτές.Δεν υπεισέρχεται κανένα αλλο στοιχείο το οποίο και να την παραμορφώνει.Μας παρέδωσαν την διαλεκτική, την σύνθεση, την Λογική και την Κριτική ως νοητικά εργαλεία δεν δύναμαι να χρησιμοποιήσω κάτι άλλο. Η Ιστορική αλήθεια ως μας παραδόθηκε απο τον Θουκυδίδη συναρτάται απο τον χρόνο και απο τις παραγόμενες εξελίξεις. Δέν ήταν ούτε και θα είναι μονοσήμαντη.Κατά συνέπεια ή όποια εξέλιξη της συζήτησης η οποία δεν χρησιμοποιεί ως άξονες τα ερωτήματα κα ιτους προβληματισμούς τους οποίους αναπτύσσεται δεν με αφορά. Επειδή δε δεν είμαστε και νιόφερτοι δεν υπάρχει λόγος να δίνουμε προσοχή σε ότι δεν αξίζει.Δεν είμαστε εδώ για να μας καταλάβουν όσοι έχουν αναγάγει την ηλιθιότητα σε στάση ζωής, ούτε και να τους καταλάβουμε , γνωρίζεται καλύτερα απ οτον καθένα τα όρια της φυσικής ηλιθιότητας.Αν σας έθιξαν τα όσα κατέθεσα ειλικρινά κα ιταπεινά συγνώμη.Για μια ακόμη φορά θέλω νας πώ πως αποτελείται κόσμημα για την Ελληνική πολιτική σκέψη η παρουσία σας και η αντιπαράθεση μαζί σας οτι πιο γόνιμο .

Reply
ifestos1 22 November 2013 at 22:17

Αγαπητέ κ Ακρίτα, ανέτρεξα στο κείμενό σας πιο πάνω. Δεν με έχετε θίξει. Συγνώμη μόνο γιατί δεν απάντησα λόγω φόρτου αλλά και «συμφόρησης» της σελίδας με αυτά που βλέπετε πιο πάνω. Για τα δύο ζητήματα που θέτετε το σχόλιό μου είναι ως εξής.
Πρώτον, ο Κληρίδης είναι κομμάτι της κυπριακής ιστορίας, είτε το θέλουμε είτε όχι. Ήδη εγώ το 1973 στην εφημερίδα Αγων (φοιτητής τότε) αρθρογραφούσα επικρίνοντάς τον γιατί έλεγε «δεν πρέπει να φέρουμε προσκόμματα στις σχέσεις με την εθνική κυβέρνηση». Παρακολούθησα όλη την πορεία του. Πάντα θεωρούσα ότι ήταν ένας ήπιος άνθρωπος πλην πολιτικός δεύτερης τάξης. Μίλησα πολλές φορές μαζί του, κυρίως το 1989 προσπαθώντας, μαζί με άλλους, να τον πείσω να υποστηρίξει την υποβολή αίτησης ένταξης στην ΕΕ. Πείστηκε αλλά δεν ήταν αποφασιστικός. Δεν θέλω, εδώ, να μπω σε αυτονόητα όπως η εξασθένιση της σύζευξης Κύπρου – Ελλάδας και στην συνέχεια της φρικτής απάθειάς του που έφερε το σχέδιο Αναν. Στο άρθρο μου πιο πάνω για τον θάνατό του υπονοώ τι γνωρίζω στην προτελευταία παράγραφο. Τώρα, δεν θα έκανα παρέμβαση για τον θάνατό του εάν δεν θα την συνέδεα με κεντρικά ζητήματα του κράτους και του κυπριακού. Αυτό έκανα αφήνοντας την κριτική για άλλες στιγμές.
Δεύτερον, σχετικά με τον Ντε Γκολ λέτε: «οι Εθνικές στρατηγικές και τα Δόγματα στρατηγικών αποτελούν προϊόν βαθιάς ιστορικής διεργασίας για το κάθε Έθνος. Για τον Ελληνισμό σε Ελλάδα και Κύπρο κάτι τέτοιο δεν έλαβε χώρα σε κανένα επίπεδο της Κοινωνίας». Δεν θα συμφωνούσα πλήρως με την διατύπωση. Πρέπει νομίζω να διαχωρίσουμε το κράτος, το έθνος και την στρατηγική του εκάστοτε κράτος. Σίγουρα ένα πνευματικά πλούσιο έθνος έχει στο οπλοστάσιό του πολλά εργαλεία για να κάνει τόσο κράτος όσο και εθνική στρατηγική εκπλήρωσης των εθνικών συμφερόντων. Αυτό δεν συμβαίνει πάντοτε και όταν συμβεί δεν είναι αιώνιο. Οι κοσμοθεωρίες και η πνευματική ευρωστία χρησιμεύουν ως θεμέλιο των κρατικών εποικοδομημάτων και ως το πολιτικό τους αίμα. Ιδεατά ισχυρό έθνος, ισχυρό κράτος και αποτελεσματική εθνική στρατηγική πάνε μαζί. Το Ισραήλ είναι ίσως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτής της σύμμειξης και μέθεξης. Το νεοελληνικό κράτος όμως είναι άλλη περίπτωση. Ενώ η ελληνικότητα είναι ο ισχυρότερος πολιτικός πολιτισμός –βασικά ο άξονας του ιστορικού γίγνεσθαι– εξαρχής δεν αποτέλεσε φορέα του ούτε δύο αιώνες μετά την επανάσταση οι νεοέλληνες κατόρθωσαν να τον ενσαρκώσουν την ελληνικότητα. Πολλοί Έλληνες, βασικά οι περισσότεροι, είναι φορείς. Πλην λόγω εξάρτησης μετά το 1826 το κράτος δεν ήταν και δεν είναι (ολοφάνερα σήμερα) πλήρως δικό τους. Κατάφεραν πολλά ως οικογένειες και ως άτομα αλλά όχι ως κοινωνική οντότητα. Η αναλαμπή «η Ελλάς στους Έλληνες» αποδείχθηκε κίβδηλη και επίπλαστη και τελικά με δεδομένο τι την διαδέχθηκε καταστροφική γιατί μια όχι και τόσο αστραφτερή πολιτική όπως του 1974-81 θα ήταν λιγότερο κακή. Σημασία έχει ότι το κράτος δεν υπάρχει, σκοποί (εθνικά συμφέροντα) δεν υπάρχουν και ως εκ τούτου στρατηγική δεν υπάρχει. Δεν θα ήταν υπερβολή εάν πούμε ότι η μόνη περίπτωση ιχνών μιας συγκροτημένης στρατηγικής ήταν η τριπλή στρατηγική (http://www.ifestosedu.gr/63GreekStrategy.htm και http://www.ifestosedu.gr/42memoriamkranidioti.htm) που κάποιοι εισηγηθήκαμε την δεκαετία του 1990 και που τελικά κατέληξε στο φασιστικό σχέδιο Αναν. Το επίπεδο ορισμένων αναρτήσεων πιο πάνω καταμαρτυρούν και τα αίτια αυτής της άδοξης κατάληξης.
Αυτών λεχθέντων ερχόμαστε τώρα στον Ντε Γκολ.
Γαλλικό κράτος: συγκροτήθηκε αρχικά μαζί με τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη ως διοικητικός μηχανισμός διακυβέρνησης επί των δουλοπαροίκων. Διανοούμενοι και μετά-Μεσαιωνικοί δουλοπάροικοι έκαναν την Επανάσταση αλλά το κράτος παρέμεινε. Οι θρίαμβοι του Ναπολέοντα εξάλλου ταυτόχρονα και η ενδυνάμωση του κράτους λόγω αποικιοκρατικής επέκτασης ενίσχυσαν ακόμη περισσότερο το κράτος-διοικητικό μηχανισμό.
Έθνος: σμιλεύτηκε μέσα από την έλευση της λαϊκής κυριαρχίας, την ανθρωπολογική εξέλιξη των μετά-Μεσαιωνικών πληθυσμών. Τον 20 αιώνα η Γαλλία διέθετε ήδη τόσο ισχυρό κράτος όσο και μια εθνική υπόσταση.
Στρατηγική. Το θέμα ήταν πως η μετά-αποικιακή Γαλλία θα είχε νέους σκοπούς και νέα στρατηγική. Πλέον όπως είπαμε διέθετε εθνική και κρατική υπόσταση. Ο Ντε Γκολ έφερε την στρατηγική. Μετά την αποχώρησή του το 1948 είχαμε 17 κυβερνήσεις μέχρι το 1958 όταν επανήλθε. Στο βιβλίο μου «Διπλωματία και στρατηγική των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων» (http://www.ifestosedu.gr/75ifestosbiblio.htm) σε τομέα του κεφ. 3 για την Γαλλία εξηγώ ότι αυτές οι κυβερνήσεις δεν απομακρύνθηκαν από κεντρικούς στρατηγικούς άξονες, ιδιαίτερα όσον αφορά τα πυρηνικά όπλα και την ευρωπαϊκή πολιτική. Στην συνέχεια η θυελλώδης δεκαετία του Ντε Γκολ εφάρμοσε μια σιδερένια στρατηγική πάνω στο τρίπτυχο α) εθνική ανεξαρτησία, β) Ευρώπη των πατρίδων, γ) διεθνές δίκαιο και αντί-ηγεμονική στάση κατά της διπολικής σύγκρουσης. Οι προϋποθέσεις ήταν εκεί και κάποιος τις ανέδειξε με ιδιοφυή τρόπο.
Τελειώνοντας, συντομογραφικά όπως έγραψα πιο πάνω σίγουρα παρέκαμψα πολλά ή μίλησα γραμμικά για να δώσω τα κύρια. Ο Ντε Γκολ, για παράδειγμα, αντί-ηγεμονιστής έγινε όταν οι αγγλοσάξονες αρνήθηκαν το διευθυντήριο που πρότεινε αμέσως μετά τον πόλεμο. Επίσης, η αποχώρηση από την Βόρειο Αφρική και άλλες αποικίες δεν ήταν το ευκολότερο πράγμα. Για να μην μιλήσουμε για τον Μάιο του 1968 όταν κάποιοι ήθελαν να κάνουν την Γαλλία … Εξάρχεια και να ανεβάσουν στην εξουσία την …ουτοπία. Η αποφασιστική απάντηση του Ντε Γκολ όπως ξέρουμε ήταν «Η Γαλλία είναι η Ελευθερία των Γάλλων» και περικυκλώνοντας το Παρίσι με τανκ περιφρούρησε την πολιτειακή νομιμότητα, την δημοκρατία και την Ελευθερία των Γάλλων.

Reply
Ελευθέριος 22 November 2013 at 23:11

Σημεία των καιρών∙ o Θουκυδίκης γίνεται Θούκυ – γιατί όχι και Λούκυ; – η Πηνελόπη γίνεται Πόπη, ο Γκραικοβλάχος γίνεται γραιγολεβάντες και νουθετεί τώρα μετά τους Ελλαδίτες του 21 με το «σφάξε με πασά μου ν’αγιάσω» και τους Κύπριους ότι έπρεπε να κάτσουν λέει στ’αυγά τους κι αντί για όπλα να σηκώνουν αγιαστούρες και να λιβανίζουν τους αποικιοκράτες και μακελάρηδες των λαών Εγγλέζους . Γιατί τι κατάλαβαν οι Κύπριοι με τον αγώνα τους; Πάλι υπόδουλοι κατάντησαν και πάλι τους φορτώνουν.
Μα στα ξεκάρφωτα τσιτάτα του ευαγγελίου που ξαμολάει όπως τον βολεύουν, παρευθύς του απαντάμε∙ “αν δεν κλωτσήσει ο γάϊδαρος δεν τον ξεφορτώνουν”

Reply
Άντης Ροδίτης 23 November 2013 at 08:41

Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος.
Κύριε Ανδρέα (admin), δεν σας απασχολεί ότι μπορεί να εκληφθεί ότι μεροληπτείτε υπέρ Μπίλη-Ήφαιστου αν δημοσιεύετε ό,τι εκείνοι σας ζητήσουν αλλά δεν αναρτάτε το βίντεο παρουσίασης της “Πηνελόπης”, πράγμα που σας ζήτησα πολύ πριν αρχίσει αυτή η συζήτηση;

Κύριε Γραικοβλάχε (παρόλο που δεν επιλέγω να απαντώ σε ψευδώνυμα) η δύναμη των Κυπρίων επιδείχτηκε στην τετραετία 55-59 μετά από αιώνων συσσώρευσή της και νίκησε κατά την παραδοχή ειδικών τη Βρετανική Αυτοκρατορία – δεν υπάρχουν πολλές ήττες στην ιστορία της τελευταίας. Από τη στιγμή που εκείνη η νίκη πέρασε στη διαχείριση των πολιτικών ηγετών, τη μετέτρεψαν σε επονείδιστη ήττα. Οπότε διερωτώμαι γιατί ομιλέιτε γενικώς περί “Κυπρίων” και διστάζετε να μιλήσετε για τη συγκεκριμένη ηγεσία τους.
Εν κατακλείδι, όταν συνειδητοποιήσετε ότι κάνετε σοβαρό λάθος διαχωρίζοντας Κυπρίους και Ελλαδίτες, θα καταλάβετε, ίσως, καλύτερα το Κυπριακό. Όσον αφορά την ορθόδοξη προσέγγιση, είστε από τους λίγους που κατάλαβαν τι ήθελα να πω με το πρώτο περί Κληρίδη σχόλιό μου.

Όσον αφορά στη συνέχεια τις κεκρυμμένες αλλά εμφανείς ολοκληρωτικές διαθέσεις του κ. Ήφαιστου
(περί Δαφνίου και ποιοι κατά τη γνώμη του “πρέπει” να κλειστούν “μέσα”), ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του!
Θα συνεχίσω αργότερα.

Reply
ifestos1 23 November 2013 at 09:28

Χωρίς πλέον καμιά διάθεση να ασχολούμαι με παρακρούσεις που αποτελούν όπως είπα υπόθεση ψυχολόγου [ούτως ή άλλως αυτάρεσκους μονολόγους βλέπω και τρελές διασυνδέσεις όπως τι έκανε το Πάντειο το 1977 όταν εγώ εκλέχθηκα πανηγυρικά από δεκάδες ακαδημαϊκούς το … 1990 μετά από μια νομίζω αντικειμενικά ισχυρή διεθνή επιστημονική παρουσία – σκεφτείτε εάν αυτά είναι ή δεν είναι υπόθεση ψυχιάτρού] και αφού στο ίδιο πνεύμα διασκεδάζοντας τις παρακρούσεις έγραψα ήδη ότι τα περίφημα πορίσματα: “Τώρα όλα αυτά τα γελοία και παιδαριώδη περί … αθέτησης συγγραφικών υποσχέσεων. Καταλάβατε; Θα προσαρμόσουν οι ειδικοί επιστήμονες την έρευνά τους και την ολοκλήρωσή τους σύμφωνα με τα κέφια και τις ιδιοτροπίες του καθενός που κραυγάζει στα μπλοκ και κάνει ιστοριογραφικά πανηγύρια με φίλους τους. Η απάντηση είναι 100 χρόνια για να προλάβουμε να καταγραφεί και ερμηνευτεί τι θα συμβεί τώρα που οι δράστες της καταστροφής της Κύπρου μετά το 1960 θα βάλουν τις σημαίες στα μπαούλα τους και θα γίνουν υποτελείς των νεο-Οθωμανών” παραθέτω ωραίο άρθρο που μόλις διάβασα. Για να προσέξουν οι κύπριοι και να μην παρασυρθούν από αντί-Μακαριακή ρητορεία απόρροια ενοχικών συνδρόμων για να δεχθούν να βάλουν την σημαία στα μπαούλα και να ζήσουν κάτω από νεο-Οθωμανικό ζυγό. Οι μονολογούντες να είναι σίγουροι ότι συζήτηση μαζί τους δεν έχει πια. Να απολαύσουν τον κόσμο τους και να γράψουν στο βιογραφικό τους, για να παραφράσω τον Κονδύλη, ότι έτυχε να συνομιλήσουν μαζί μου σε κάποιες λίστες διαδικτυακών συζητήσεων. Ιδού το άρθρο που μόλις διάβασα.

http://www.istorikathemata.com/2013/11/The-government-philosophy-in-Ottoman-empire-according-to-Neoklis-Sarris.html

Τα διοικητικά θεμέλια και φιλοσοφία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σύμφωνα με τον Νεοκλή Σαρρή

Η Οθωμανική εξουσία, όπως αυτή διαρθρώθηκε κατά την μακραίωνη χρονική περίοδο από τον 15ο αιώνα ως τον 19ο, είχε ως θεμελιώδες χαρακτηριστικό τον φόβο του αρχούμενου προς τον άρχοντα.Το άτομο στο Οθωμανικό κράτος όφειλε να υποταχθεί στην εξουσία, χωρίς να την εγκρίνει η να την επιλέγει η να την αμφισβητεί. Ο δεσποτισμός του Οθωμανικού κράτους επιβαλλόταν με ένα εκπληκτικό δίκτυο σπιούνων και ρουφιάνων που περιέσφιγγε το σύνολο των υπηκόων χωρίς εξαιρέσεις. Γινόταν μια συστηματική προσπάθεια να ελεγχθεί το σύνολο του πληθυσμού της υπαίθρου, είτε με την επίδειξη στρατιωτικής ισχύος, είτε με μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών, πρακτική που υπήρξε ιδιαίτερα διαδεδομένη στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Ο φόβος, η καχυποψία, η κρυψίνοια, η κατάδοση καλλιεργήθηκαν συστηματικά, ενώ τα ανηλεή βασανιστήρια θεσπίστηκαν για την απόσπαση πληροφοριών και ομολογιών. Η δια του τρόμου υποταγή είναι ο υπέρτατος κανόνας του Οθωμανικού συστήματος. Σύμφωνα με την πολιτική φιλοσοφία των Οθωμανών η επιβίωση του Οθωμανικού συστήματος εξαρτάται από την δυνατότητα του εκάστοτε Σουλτάνου να τιμωρεί η να επιβραβεύει τους υπηκόους του ανά πάσα στιγμή, ώστε οι υπήκοοι να ζουν μεταξύ φόβου και ελπίδας. Τα στοιχεία αυτά οικοδομούσαν ανθρώπους με αυταρχική προσωπικότητα που στελέχωναν όλες τις βαθμίδες της Οθωμανικής Διοίκησης.

Το αυταρχικό άτομο είναι πειθήνιο και χαμερπές έναντι των ανωτέρων του και τυραννικό έναντι όσων εξουσιάζει. Ο αυταρχισμός αυτός αναμφίβολα χαρακτηρίζει όλο τον μεσαίωνα και την φεουδαρχία που επικρατούσε στην Δυτική Ευρώπη, αλλά ακόμη περισσότερο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία η σκληρότητα και η αυθαιρεσία ζευγάρωναν με τον ολοκληρωτισμό και καταδίκαζαν τον βίο του απλού πολίτη σε μια ατέρμονη παραμονή στο σκοτάδι. Ακόμη και η περίφημη ανοχή στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε φυλής μέσω του συστήματος των milliet (Θρησκευτικών κοινοτήτων εντός της Αυτοκρατορίας), είχε μια βαθιά ρατσιστική και διχαστική έμπνευση. Και αυτό γιατί οι θρησκευτικές κοινότητες δεν ήταν ίσες μεταξύ τους, ούτε είχαν την ίδια μεταχείριση από την πολιτική εξουσία. Ουσιαστικά κάθε θρησκευτική κοινότητα -πλην των Μουσουλμάνων που ηγούνταν- λάμβανε μια αξιολόγηση και έμπαινε σε μια κλίμακα διαβάθμισης σύμφωνα με την οποία της απονέμονταν διάφορα προνόμια. Όλα όμως τα millet ήσαν κατώτερα από τους Μουσουλμάνους και ουσιαστικά υπόκεινταν στην διάκριση τους – στο έλεος τους μάλλον. Σύμφωνα με την ρατσιστική αυτή λογική ο πρώτος μορφωμένος Φαναριώτης της Βλαχίας ήταν κατώτερος από τον τελευταίο Μουσουλμάνο.

Επίσης ο διαχωρισμός των Milliet είχε ως κίνητρο την λογική του “διαίρει και βασίλευε”. Ουσιαστικά η κεντρική εξουσία διατηρούσε μια σειρά από διαχωρισμούς ώστε να διαιωνίζεται ευκολότερα η ισχύ της και σε καμία περίπτωση δεν προσπάθησε να δημιουργήσει ένα ιδανικό γύρω από το οποίο θα συνασπίζονταν οι κατακτημένοι λαοί. Κάθε άλλη αυτοκρατορία που δημιουργήθηκε και διατηρήθηκε, προσπάθησε να συνδέσει τους λαούς επί των οποίων ήρχε με ένα ιδανικό. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία χρησιμοποίησε την χριστιανική θρησκεία, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη κτλ. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία στεγανοποίησε και γκετοποίησε όλους τους λαούς της σε τέτοιο βαθμό, ώστε όταν στα μέσα του 19ου αιώνα προσπάθησε να δημιουργήσει μια Οθωμανική πολιτική ταυτότητα, η προσπάθεια αυτή άφησε παγερά αδιάφορους τους μη ισλαμικούς λαούς. Ουσιαστικά το Ισλάμ απέτυχε να επικρατήσει σε εδάφη και σε λαούς που κατείχε επί αιώνες γιατί δεν πρόσφερε τίποτε πλέον του φόβου, της κρατικής βίας, της κρατικής τρομοκρατίας και του αυταρχισμού.

(για την συναρμολόγηση) Ι. Β. Δ.

Πηγή
(το μνημειώδες έργο το οποίο σας συστήνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε)
Νεοκλής Σαρρής, Οσμανική Πραγματικότητα (τόμοι Ι, ΙΙ) , εκδόσεις Αρσενίδη

Επίμετρον

Δεν χωρεί καμιά αμφιβολία ότι η προβληματική των ελληνοτουρκικών σχέσεων, που συγκροτούν ένα στρατηγικής σημασίας ζήτημα συνυφασμένο με την πολιτική και πολιτιστική ύπαρξη του ελληνισμού, εκτείνεται πολύ πέρα από τα γνωστά θέματα, όπως είναι το Κυπριακό και οι βλέψεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και τη Δυτική Θράκη. Για κάποιον που αγνοεί το ιστορικό και κοινωνικό περιεχόμενο της ελληνοτουρκικής αντιμαχίας, είναι αδύνατο να γίνει κατανοητό το πρόβλημα και η ιδιαιτερότητα που παρουσιάζει.

Στο έργο του αυτό, ο Νεοκλής Σαρρής, καθηγητής του τμήματος Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου και από τους πιο εμβριθείς μελετητές των ελληνοτουρκικών σχέσεων, αναλύει σε βάθος τους θεσμούς και τις δομές της κοινωνίας και του κράτους των Οσμανών- Τούρκων και τη θέση του Ελληνισμού μέσα σ’ αυτά. Κατάπληκτος ο αναγνώστης θα διαπιστώσει ότι η διάταξη των σχέσεων Ελλήνων και Τούρκων παραμένει αναλλοίωτη για αιώνες μέχρι τις μέρες μας. Ο συγγραφέας έχει χρησιμοποιήσει άφθονο βιβλιογραφικό και αρχειακό υλικό, με τρόπο ώστε να παρέχεται μια σφαιρική και ολοκληρωμένη εικόνα του αντικειμένου, και προσδίδει νόημα και περιεχόμενο στην τουρκική αντιμαχία, δίχως μισαλλοδοξία και πάθος, αλλά με τη νηφαλιότητα και τη σιγουριά που παρέχει η βαθιά και στέρεη γνώση.

Reply
Ελευθέριος 23 November 2013 at 10:00

@Γρέγο Ακρίτα
Αγαπητέ, με όλον τον σεβασμό. Εντρυφήσατε στην διαλεκτική, την σύνθεση, την Λογική και την Κριτική! Δεν μάθατε εντούτοις ότι ο πληθυντικός αριθμός της ενεργητικής και παθητικής φωνής στο α και β’ πρόσωπο (εμείς, εσείς) γράφεται με -ε; Λέμε εσείς γνωρίζετε, αποτελείτε, χτενίζεστε, χαριεντίζεστε, εν αντιθέσει με τη γραφή στο τρίτο ενικό της παθητικής φωνής που γράφεται με -αι, π.χ. η ιστορία συναρτάται, αυτή η γκόμενα βλέπεται, καλή η μπουγάτσα τρώγεται κ.λ.π.

Βλέπετε, άλλο ο προφορικός κι άλλο ο γραπτός λόγος, με τον τελευταίο να γίνεται ακατανόητος όταν δεν ορθογραφείται (ο λόγος) σωστά. Άλλο Γρέγος (εσείς), άλλο Γραίγος (ο βορειανατολικός άνεμος) κι άλλο Γραικοβλάχος (ο αγαπητός νεο-ορθόδοξος συνσχολιαστής)

Reply
Ευρής Μπίλλης εκ Τακτακαλά Ενορίας Χρυσαλινιωτίσσης Λευκωσίας 23 November 2013 at 10:20

Επανέρχομαι στα γραφέντα κ. Ροδίτη που ανικατέστησε το αστειάκι του για copy με το EVRIS.

Υπενθυμίζω τα σαφή ερωτήματα που του έθεσα και επισυνάπτω τις απαντήσεις του που έδωσε ή δεν έδωσε.

Αφού τονίσω ότι αποφεύγει ως ο δίαολος το λιβάνι να απαντήσει στην ερώτηση περί Αλεξανδρεττοποίησης της Κύπρου μας αν οι τούρκοι είχαν μία υπό τον απόλυτο έλεγχο τους μίαν περιοχή. Που είναι και η ουσία απόρριψης του σχεδίου Άτσεσον εκτουρκισμού της Κύπτρου μας.

Υπενθυμίζω κατωτέρω τα τεθέντα ερωτήματα στον κ. Ροδίτη και επισυνάπτω τις απαντήσεις που έδωσε:

Αγαπητέ κύριε Ροδίτη. Γιατί αποφεύγεις όμως να απαντάς στα σαφή ερωτήματα:

1. Είπες ή όχι να παραδώσουμε τα όπλα να παραδοθούμε στους τούρκους καινα τουρκέψουνε;; Είπες ή όχι:;
«να συνειδητοποιούσαμε». λέει, «ότι τερματίστηκαν άδοξα, συντριπτικά και τελειωτικά πια οι εθνικοί μας αγώνες, οπότε ας βάλουμε προσωρινά πίσω στα μπαούλα τα σύμβολα και τα οράματα κι ας δούμε τι μπορούμε να περισώσουμε
ως απλοί «πολίτες» μιας ιδιότυπης «Δημοκρατίας», που για την ώρα σκέφτονται μόνο τη βιολογική τους επιβίωση εν ειρήνη. … θέτει (έθεσε κι έθετε από τότε) τέρμα στους εθνικούς ενωτικούς αγώνες της Κύπρου για τα επόμενα 100 χρόνια, κι αν αυτό ήταν σοκ σε πολλαπλά πεδία (εθνικό, ψυχολογικό, ιστορικό κ.λπ.), κανένας δεν δικαιολογείται να λέει «εγώ θέλω να αγνοώ το τάδε πεδίο διότι όταν το σκέφτομαι με αρρωσταίνει».

Απάντηση κ. Ροδίτη στην κρίση όλων:

Αν είπα, λέει, να παραδώσουμε τα όπλα! Όχι, δεν είπα. Αυτό θα ήθελαν να είχα πει κι επειδή δεν το είπα, ούτε το λέω, διαστρεβλώνουν αυτά που έγραψα για να πουν ότι το είπα. Ψοφούν για ένα τέτοιο “επιχείρημα”, έστω και φανταστικό, αφού δεν έχουν ν’ απαντήσουν στα έγγραφα. Διαστρεβλώνουν αυτά που έγραψα για να πουν ότι το είπα. Ψοφούν για ένα τέτοιο “επιχείρημα”, έστω και φανταστικό, αφού δεν έχουν ν’ απαντήσουν στα έγγραφα.

2. Το σχέδιο Άτσεσον αποτελεί πλέον ιστορία.

Μπορείς να μας πεις τι σε έκανε να ασχοληθείς με αυτό, να παραποιείς την ουσίαν του που ήταν ο εκτουρκισμός της Κύπρου και να το εκθειάζεις;; Μήπως η προλείανση του δρόμου, με κατηγορίες των πάντων ως προδοτών, Μακάριος, Τάσσος κτλ, για το νέο σχέδιο Ανάν σου που έρχεται;;
Εγραψες ή όχι κύριε Ανανιακέ ότι «Το ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν ήταν πολύ πιο εύκολο από το ΝΑΙ. Το ΟΧΙ ήταν σχεδόν ανεύθυνο, γιατί συνεπαγόταν μόνο δάφνες αναίμακτου «ηρωισμού»!

Απάντηση κ. Ροδίτη στην κρίση όλων στο άτομο μου μειωμένης αντίληψης ως γράφει, αφού πω ότι δεν έχω σχέση με το Πάντειον αλλά με το Μετσόβιο Πολυτεχνείο που το διέλυσα κατά τον κ. Ροδίτη:

Είμαι, δυστυχώς, αναγκασμένος να συζητώ με μειωμένης αντίληψης εγκεφάλους. Με ερωτά γιατί ασχολούμαι με το σχέδιο Άτσεσον! Άραγε… απαγορεύεται; Άραγε τον αρκεί να απαντήσω για τον ίδιο λόγο που άλλοι άλλοι ασχολούνται με τη μάχη του Μαραθώνος, του Ματζικέρτ, τη πτώση της Πόλεως και πάει λέγοντας; Μ’ αρέσει η έρευνα Evris μου, μ’ αρέσει η έρευνα. Ενοχλεί η έρευνα το Πάντειον;

1. Είσαι ή όχι Ανανιακός;;

Απάντηση του κ. Ροδίτη στην κρίση όλων αφού πρώτα του θυμίσω λεχθέντα του που τα «ξεχνά»:

«Το ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν ήταν πολύ πιο εύκολο από το ΝΑΙ. Το ΟΧΙ ήταν σχεδόν ανεύθυνο, γιατί συνεπαγόταν μόνο δάφνες αναίμακτου «ηρωισμού»! Μόνο μακροχρόνια θα αποκαλύπτονταν τα αρνητικά του. Το άμεσο κέρδος του ήταν ότι κράτησε τη δική μας πλευρά «καθαρή» εθνικά, ελληνική, στον κόσμο και στις ψευδαισθήσεις της, εκτός της πραγματικότητας της τουρκικής κατοχής του μισού νησιού, μιας βαριά στρατιωτικής κατοχής που συνεπάγεται άμεσο καθημερινό κίνδυνο εξαφάνισης του «καθαρού ελληνισμού» στο ελεύθερο μισό νησί. Το δεδομένο που αρνούνται να δουν οι κήρυκες της απόλυτης ορθότητας του ΟΧΙ είναι ότι η τουρκική κατάκτηση μεγάλου μέρους της Κύπρου θέτει (έθεσε κι έθετε από τότε) τέρμα στους εθνικούς ενωτικούς αγώνες της Κύπρου για τα επόμενα 100 χρόνια, κι αν αυτό ήταν σοκ σε πολλαπλά πεδία (εθνικό, ψυχολογικό, ιστορικό κ.λπ.), κανένας δεν δικαιολογείται να λέει «εγώ θέλω να αγνοώ το τάδε πεδίο διότι όταν το σκέφτομαι με αρρωσταίνει. Η αποφυγή οποιασδήποτε διάστασης της πραγματικότητας δεν αποτελεί φάρμακο».

Και έτσι μάθαμε επίσης από τον κ. Ροδίτη, πέραν του ότι το σχέδιο Άτσεσον θα έφερνε την ένωση (!!!!), ότι ο Τάσσος έφερε το σχέδιο Ανναν που πριν αλέκτωρ φωνήσει τρις το απαρνείται ο κ. Ροδίτης εισηγούμενος (όρα ανωτέρω) κατάθεση των όπλων για 100 χρόνια και μετατροπή ρου Αρχιερπισκόπου σε Ιμάμη. Άφεριμ!!

Απάντηση ήξεις αφίξεις του κ. Ροδίτη:

Ο μόνος που είχε σοβαρό κι επακριβώς μετρημένο όφελος από το σχέδιο του Ανάν ήταν ο Τάσσος. Το όχι του τού εξασφάλισε μια πενταετία στην προεδρία της ζυριχικής, μισής τώρα Κύπρου. Το είπε και στις 12.1.2005, ότι πίστευε στη Ζυρίχη κι όχι στην Ένωση. Γι’ αυτό ακριβώς, με τον ανθενωτικό του αγώνα δίπλα στον Μακάριο, μαζί με την κολλητή του Μακαρίου δίδα Ουρανία Κοκκίνου (που ζήτησε και την κατάργηση της ελληνικής σημαίας εν Κύπρω, ως σύμβολο… σοβινισμού!!) και άλλους, κατόρθωσαν να φέρουν στο τέλος το τρισκατάρατο σχέδιο του Ανάν και να συνεχίσουν να υποδύονται τους ήρωες λέγοντας… όχι στα δικά τους έργα! Ο ανθελληνισμός στην Κύπρο έφερε το σχέδιο του Ανάν κι έχουν το θράσος να το λεν “αγαπητό” σε μένα, κι αν είμαι… ανανιακός!! Όχι δεν είμαι.Εσείς, όμως, είστε. Γιατί χάρη σε αυτό έχετε, νομίζετε, την ευκαιρία να παριστάνετε, αναίμακτα μάλιστα του ήρωες!! Γι’ αυτό ακριβώς, με τον ανθενωτικό του αγώνα δίπλα στον Μακάριο, μαζί με την κολλητή του Μακαρίου δίδα Ουρανία Κοκκίνου (που ζήτησε και την κατάργηση της ελληνικής σημαίας εν Κύπρω, ως σύμβολο… σοβινισμού!!) και άλλους, κατόρθωσαν να φέρουν στο τέλος το τρισκατάρατο σχέδιο του Ανάν και να συνεχίσουν να υποδύονται τους ήρωες λέγοντας… όχι στα δικά τους έργα! Ο ανθελληνισμός στην Κύπρο έφερε το σχέδιο του Ανάν κι έχουν το θράσος να το λεν “αγαπητό” σε μένα, κι αν είμαι… ανανιακός!! Όχι δεν είμαι.Εσείς, όμως, είστε. Γιατί χάρη σε αυτό έχετε, νομίζετε, την ευκαιρία να παριστάνετε, αναίμακτα μάλιστα του ήρωες!!

4. Έχεις ή όχι αντιληφθεί ότι η παραχώρηση στην τουρκία δια του σχεδίου σου Άτσεσον της Πηνελόπης σου μιας δικής της περιοχής (και όχι μόνον) θα Αλεξενδρεττοποιούσε την Κύπρο;; Δηλαδή θα οδηγούσε σε σίγουρο εκτουρκισμό της;;

Και πιστεύεις ότι θα μας έσωζε το ΝΑΤΟ και οι Λαμπουίδες σου που μετά μας έφεραν το σχέδιο Ανάν και τώρα δεν ξέρω αν μας ετοιμάζουν αυτό που υπονοείς με λέγοντας «να συνειδητοποιούσαμε ότι τερματίστηκαν άδοξα, συντριπτικά και τελειωτικά πια οι εθνικοί μας αγώνες, οπότε ας βάλουμε προσωρινά πίσω στα μπαούλα τα σύμβολα και τα οράματα κι ας δούμε τι μπορούμε να περισώσουμε»

Απάντηση μη απάντηση κ. Ροδίτη στην κρίση όλών. Ζητά από τον κ. Ανδρέα Σταλίδη και την λογοκρισία μου:
Στη συνέχεια μόνο λύπηση έχω για τον Evris! Επαναλαμβάνει τα ίδια και τα αυτά που ήδη απαντήθηκαν με τα έγγραφα πιο πάνω.
Μα κύριε Ανδρέα (admin) δενυπάρχει κανονισμός που να κόβει αυτόματα τις ανιαρές επαναλήψεις; Απαντώ στους κυρίους με έγγραφα. Είδατε σεις ν’ απαντούν με άλλα έγγραφα που διαψεύδουν τα δικά μου; Τίποτε απολύτως. Ύβρεις και αυθαίρετα συμπεράσματα.

5. Και επειδή αποκλείεται να μην μην τα αντιλαμβάνεσαι τότε ΓΙΑΤΙ αγαπητέ μου;;
Ο κ. Ροδίτης που εμπιστεύεται λέει το ΝΑΤΟ, τον Λαμπουίς του, το σχέδιο Αννάν κτλ μας έκανε όλους σκόνη. Παλιούς και νέους.

Μπροστά του και στην Πηνέληπη του του Άτσεσον, όλοι είναι «άχρηστοι».
Μόνον πράκτορες δεν τους είπε. Άλλοι είναι παλιοί, άλλοι δεν ξέρω τι.
Χατζηαργύρης, Ξύδης, Λιναρδάτος, Τζερμιάς, ‘Ηφαισατος, η ταπεινότητα μου που λέει ότι διέλυσα την Παιδεία. Ο Τάασος, ο Μακάριος κτλ
Βέβαια δεν φτάνει στο google να βρει κανείς το ψευδώνυμο του Κωνσταντινουπολίτη διπλωμάτη και εξαίρετου Έλληνα Χρήστου Χρηστίδη:
“ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΑ”. ΠΟΡΕΙΑ ΜΙΑΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑΣ.
1953-1967
ΑΘΗΝΑ 1967.
Σελίδες 528
Του Χρήστου Χρηστίδη
Σε βάζω στον κόπο να ψάξεις σε βιβλιοθήκες και αν βρεις το βιβλίο του να μας πεις σε τι αναφέρεται η σελίδα 435 του βιβλίου του.
Η ποιότητα των γραφομένων σου αγαπητέ μου δείχνει προφανώς και την ποιότητα και τον σκοπό του βιβλίου σου. Γι’ αυτό σε ευχαριστώ αλλά δεν μπορώ να δεχθώ το δώρο του βιβλίου σου.

Απάντηση κ. Ροδίτη:
Ουδεμία

Reply
Γραικοβλάχος 23 November 2013 at 11:19

Αγαπητέ κ. Ροδίτη αν αναφερόμουν στους Έλληνες της Κρήτης θα τους έλεγα Κρητικούς, άλλους Ηπειρώτες κοκ. Μην έχετε πρόβλημα, λοιπόν, με το ‘Κύπριοι’.
Το μόνο που κατάφερε η ‘νίκη’ των Κυπρίων επί των Άγγλων ήταν να ενισχύσει τους αγαρηνούς του Νησιού και φυσικά όταν οι αγαρηνοί αποκτούν δύναμη κάνουν όποια κακουργία τους έρθει στο κεφάλι. Κι αν οι ‘Μήλιοι-Κύπριοι’ την γλίτωσαν από τους Εγγλέζους και δεν αφανίστηκαν μην είστε σίγουροι πως θα τη γλιτώσουν κι από τους νέο-αγαρηνούς! Ό,τι άλλο και να μου πείτε δεν πείθομαι!

Κύριε καθηγητά, Π. Ήφαιστε, με όλον τον σεβασμό, τόσο μεγάλο το τελευταίο σχόλιό σας για να μας πείτε, τι;! Ότι οι Οθωμανοί ήταν κακούργοι;
Και γιατί δεν τους έδιωξαν από το νησί; Υπήρχαν συμφέροντα ή από ανάλυση οι Κύπριοι από την αρχή έως και τώρα δεν τα πάνε καθόλου καλά . Το σκεφτήκατε ποτέ ή μήπως αυτό δεν μπήκε στην ανάλυσή σας γιατί εκεί υπάρχει χώρος μόνο για στρατιωτική ισχύ και αντάρτικα;
Και ποιος σας είπε πως βασιζόμενοι στην Θουκυδίδεια Υποδειγματική ανάλυση θα έπρεπε να καταφύγουν σε αντάρτικο; Εσείς βγάζετε τέτοιο συμπέρασμα και φυσικά, ταπεινά φρονώ, πως κάνετε λάθος. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι διευθέτησης τέτοιων σοβαρών ζητημάτων.

Κι εκείνο το ‘Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι’ εμείς οι Ορθόδοξοι, θαρρώ, το ερμηνεύουμε έχοντας υπόψιν το εξής χωρίον:
«…ἐπαχύνθη γὰρ ἡ καρδία τοῦ λαοῦ τούτου, καὶ τοῖς ὠσὶν βαρέως ἤκουσαν καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν ἐκάμμυσαν, μήποτε ἴδωσιν τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ τοῖς ὠσὶν ἀκούσωσιν καὶ τῇ καρδίᾳ συνῶσιν καὶ ἐπιστρέψωσιν καὶ ἰάσομαι αὐτούς…».
Γι’αυτόν και μόνο τον λόγον καλόν θα ήταν να μην το πολυχρησιμοποιείτε γιατί όπως θα καταλάβατε δεν ταιριάζει μόνο σε όσους το απευθύνετε…

Reply
Άντης Ροδίτης 23 November 2013 at 14:15

Η κωμωδία συνεχίζεται:
Ο κ. Ήφαιστος μεταφέρει τώρα τη “συζήτηση” από το Δαφνί, με το οποίο απειλεί όποιον του ζητά να παρουσιάσει επιτέλους το πόρισμα που ο ίδιος υποσχέθηκε, στην… οθωμανική αυτοκρατορία, στη φεουδαρχία, στον μεσαίωνα και στα… βιβλία που μας συστήνει να διαβάσουμε!!
Κύριε, το πόρισμα, και, κύριε, έχεις να πεις κάτι για την ελληνική σημαία της οποίας την κατάργηση στην Κύπρο ζήτησε η κολλητή του Αρχιεπισκόπου (και μαθήτριά του περί τα εθνικά ιδεώδη) Ουρανία Κοκκίνου; Έχεις, κύριε, κάτι να πεις για την απόπειρα παρουσίασης του ως άνω Αρχιεπισκόπου ως… κοσμοπολίτη/διεθνιστή αμερικανοσοβιετικού νεωτερικού τύπου, μέσα στο ίδιο το Παγκύπριο Γυμνάσιο; Κι άσε τις παραινέσεις τι να διαβάσουμε από σένα που ταδιάβασες όλα και νομίζεις ότι ο κόσμος όλος εξαρτάται από τους βαθμούς που θα του δώσεις αναλόγως γλυψίματος.
Όσον αφορά τον Evris εκ Τακτακαλά, που νομίζει ότι θα με πάρει αλλού από το θέμα (γι’ αυτό και copy του Ήφαιστου στις τακτικές), τι μου τσαμπουνάς κύριε, περι Αλεξανδρέττας ΑΝ είχαν οι Τούρκοι αυτόνομη δική τους περιοχή στην Κύπρο; Ποτέ δεν θα είχαν αν ο Μακάριος συνεργαζόταν με τον Γέρο της Δημοκρατίας, αντί να τον διαβάλλει. Αυτό ακριβώς δείχνουν τα έγγραφα της “Πηνελόπης”, ότι το 1964 οι Τούρκοι δεν θα έπαιρναν καμιά, επαναλαμβάνω “καμιά” περιοχή της Κύπρου, ούτε μονίμως ούτε επι ενοικίω για να κάνουν νέα Αλεξανδρέττα. Άνοιξε επιτέλους την Πηνελόπη να διαβάσεις τα έγγραφα ή απλώς καταδέξου να τα διαβάσεις πιο πάνω, όπως παραθέτω το περιεχόμενό τους. Είναι πραγματικά άξιον απορίας γιατί δεν διαβάζετε τα τεκμήρια αλλά ούτε και φέρνετε δικά σας! Είναι νέες πανεπιστημιακές τακτικές αυτές;
Πάντως ευχαριστώ που επαναλαμβάνετε τα γραφόμενά μου. Να τα αντιγράψετε 100 φορές μήπως και μάθετε κάτι τελικά.
Και η φράση δεν είναι “πριν αλέκτωρ φωνήσει τρις”, αλλά τρεις φορές θα με απαρνηθείς πριν αλέκτωρ φωνήσαι.

Reply
ifestos1 23 November 2013 at 15:05

Μοναδική δική μου έγνοια, και πιστέψτε με πολύ … σοβαρά, είναι όσοι φωνάζουν ότι είναι Ναπολέοντες κάθε είδους, να τύχουν … ψυχολογικής στήριξης. Γιατί έχω “ολοκληρωτικές διαθέσεις”! Η … ιατρική επιστήμη θα αποφασίσει για την αγωγή, όχι εγώ. Εάν προσέξετε το έγραψα όχι εδώ αλλά στο fqcebook και δεν αφορούσε κατ’ ανάγκη για την παρούσα συζήτηση.
Ποιο σοβαρά, τώρα, λίγη ντροπή δεν βλάπτει. Ολοκληρωτικές διαθέσεις είχαν όσοι παίζοντας το παιχνίδι των εκάστοτε θηριωδών ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος πχ, το 1964-5 θα έκαναν πραξικόπημα κατά της εκλεγμένης πολιτικής ηγεσίας της Κύπρου. Μετά στράφηκαν κατά του θεσμού ελευθερίας της Ελλάδας και της Κύπρου με πραξικοπήματα, με συνωμοσίες, ξανά με πραξικοπήματα και πάει λέγοντας. Στο τέλος αποκαλύφτηκαν και φωτίστηκαν: Ανανιστές του φασιστικού και ολοκληρωτικού σχεδίου γενοκτονίας κατά των κυπρίων. Οι αδιόρθωτοι επίσης που τις ίδιες θέσεις εκφράζουν και σήμερα. Αδιάντροπα. Και για αυτά φταίει ο … Μακάριος!!!!

Reply
Άντης Ροδίτης 23 November 2013 at 18:49

Αρνείται τώρα ο κ.Ήφαιστος ότι εδώ έγραψε για το Δαφνί και τα ρίχνει στο… facebook. Ας είναι και στο facebook λοιπόν. Παραπέμπει ή δεν παραπέμπει όσους διαφωνούν μαζί του στο Δαφνί, επικαλείται ή όχι τώρα και την ιατρική επιστήμη εις βάρος όσων εκλαμβάνει ως “εχθρούς” του;
Το πόρισμα, κύριε Ήφαιστε, το πόρισμα που υπεσχέθης, πού είναι;
Κι επανέρχομαι: 1. Εξέδωσε ή όχι εγκύκλιο η λάτρις και φίλη του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ, μακαριστή θεολόγος Ουρανία Κοκκίνου, υπέρ της κατάργησης της ελληνικής σημαίας ως σοβινιστικού συμβόλου, ναι ή ού;
Και: 2. Λογοκρίθηκαν και αφαιρέθηκαν ή όχι από το Υπουργείο Παιδείας της Κύπρου στίχοι που εγχαράχτηκαν σε ανάγλυφο του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου μέσα στον προθάλαμο του Παγκυπρίου Γυμνασίου στη Λευκωσία (είναι εκεί και αυτή τη στιγμή), οι οποίοι απαλείφουν την ελληνική ταυτότητα του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου;
Ναι ή όχι. Είναι έτοιμη και φωτογραφία αν θέλει ο admin του Αντιβάρου να την φιλοξενήσει!
Αλλά φαίνεται είναι τόσο ανατρεπτικά αυτά που ισχυρίζομαι και τεκμηριώνω ώστε δυσκολεύονται πρώτοι να τα δεχτούν και να τα παραδεχτούν οι επί δεκαετίες αυτοπαρουσιαζόμενοι ως πολέμιοι της χούντας ενώ το μόνο πράγμα που πολέμησαν ήταν την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, τυφλά υποστηρίζοντας τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Μ’ αυτούς πρέπει, ίσως, ν’ ασχοληθεί η ιατρική επιστήμη. Ας ανοίξουν επιτέλους τα μάτια τους. Ο Γεώργιος Παπανδρέου το 1964 δεν ήταν χούντα, ούτε η ελληνική μεραρχία τότε ήταν χουντική. Τότε μπορούσε να γίνει η Ένωση χωρίς καμμία παραχώρηση στην Τουρκία φτάνει να μην συκοφαντούσε την Ελλάδα η επίσημη Κύπρος αλλά να συνεργαζόταν μαζί της. Αυτό λένε τα έγγραφα. Κι όλα τα έγγραφα είναι στην “Πηνελόπη”. Το βιβλίο δεν μπορεί να “αναρτηθεί”. Μπορεί, όμως, να αναρτηθεί το βίντεο της παρουσίασης του βιβλίου, που δείχνει μερικά έγγραφα, αλλά παρουσιάζει κι άλλες μαρτυρίες περί κατασκοπίας της Κύπρου σε βάρος της “εχθρικής”, του Γεωργίου Παπανδρέου, Ελλάδος.

Reply
Ευρής Μπίλλης 23 November 2013 at 19:05

Τελικά ο κ. Ροδίτης “κατάργησε” και το σχέδιο Άτσεσον.

Απλά οι Αμερικανοί λέει μας έδιναν την Ένωση, χωρίς βάση στους τούρκους χωρίς τίποτε.

“Καλοσύνη” των τούρκων και χουβαρντοσύνη τους και ο “άθλιος” Μακάριος μας λέει δεν δέχτηκε.

Κύριε Ροδίτη αφού είστε τόσον άσχετος ή κάνετε δεν ξέρω γιατί τον άσχετο σας συστήνω να διαβάσετε πρώτα-πρώτα “Το Κυπριακό και οι συνωμότες του του Χρηστίδη”.

Αφού σας αρέσει η “έρευνα” όπως είπατε, που δεν γίνεται όπως είπατε στο Πάντειο (ελπίζω να ξέρετε τον αείμνηστο Νεοκλή Σαρρή, αν και στο Πάντειο γίνεται και έρευνα παρόμοια με τη δική σας) και γι΄αυτό ασχολείστε όπως είπατε με το σχέδιο Άτσεσον

και όχι γιατί προετοιμάζεται η “εκκολαπτόμενη” Ανανιακή λύση του Κυπριακού με την οποίαν όπως έγραψες για 100 χρόνια πρέπει να φκάλουμε τη “φάουσα” κύριε Ανανιακέ,

εκτός από το “Κυπριακό και οι συνωμότες του” να διαβάσεις και “το Μνημόσυνο για τον Ντην Άτσεσον” του ίδιου του Χρηστίδη, έκδοση 1972, που σίγουρα επειδή τότε ήσουν μιτσίς δεν θα το ξέρεις.

Και άμα αντικρούσεις αυτά που γράφει ο καταπέλτης Χρηστίδης και τον κάνεις και αυτόν σκόνη όπως εμάς, δηλαδή τον Καθηγητή Ήφαιστο και εμένα το copy του (τιμή μου γιατί εκτιμώ πολύ τον κ. Ήφαιστο) και επιμένεις στα αστεία που λες τότε συνεχίζουμε τη συζήτηση.

Εκτός αν ζητήσεις πάλιν από τον κ. Σταλίδη να με “κόψει”!!!!

Συγχώρεσε με κ. Ροδίτη αλλά ως Καθηγήτής έστω και αν διέλυσα το ΕΜΠ έπρεπε να κάνω και εγώ μάθημα.

Και επειδή επικαλέστηκες κάποια ονόματα θα σου συστηνα στο μέλλον να επικαλείσαι κυρίως τον αείμνηστο συμμαθητή μου Ανδρέα Χριστοφίδη.

Reply
Ευρής Μπίλλης 23 November 2013 at 19:40

“Το Κυπριακό και οι Συνωμότες του” του Τζελέπη,
και όχι ως εκ παραδρομής εγράφη του Χρηστίδη. Εκδόσεις Θεμέλιο.
Εξαιρετικό βιβλίο.

Reply
ifestos1 23 November 2013 at 19:47

Μπορεί κάποιος να με πληροφορήσει ποια ήταν η Ουρανία Κοκκίνου γιατί ούτε την ξέρω ούτε την γνωρίζω ούτε και θα μπορούσα να είμαι δικηγόρος της ή δικηγόρος οποιουδήποτε άλλου ή δικαστής,0 ιδιαίτερα δικαστής των … προθέσεων του. Ανάγλυφα του Μακαρίου κτλ κτλ. Νομίζω όλοι καταλάβαμε. Κάτι δεν πάει καλά.
Το ζήτημα αγαπητοί επισκέπτες της σελίδας είναι ότι τα δέκα τελευταία χρόνια εγχώριοι επιχειρούν να δώσουν στην Κύπρο δηλητήριο έξωθεν κατασκευασμένο. Το σχέδιο Αναν και οτιδήποτε παραπλήσιο ή και χειρότερο το οποίο επέρχεται. Αντί λοιπόν να σηκωθούμε όρθιοι και να το αντικρούσουμε, οι ίδιοι που το υποστηρίζουν προτρέποντάς μας να βάλουμε τις σημαίες στα μπαούλα και να γίνουμε υπήκοοι των νεο-Οθωμανών κάνουν κυνήγι μαγισσών ιστορικών προσώπων, θυμούνται τι έκανε κάποια γιαγιά σε πανηγύρια και γενικώς μιλούν μπερδεμένα, ένοχα και ακατανόητα. Έρχονται δύσκολα και προτείνω να εστιαστεί η προσοχή μας στο πως θα αντισταθούμε στον φασισμό και στον ολοκληρωτισμό των σχεδίων Αναν και να συνεκτιμήσουμε σωστά τα στρατηγικά σχέδια εχθρών και φίλων. Εδώ νομίζω όλοι καταλάβαμε τι λέει ο καθείς. Η έρευνα και η συγγραφική κειμένων που τόσο αγωνιωδώς περιμένουν κάποιοι -γιατί άραγε;- θα έλθει στην ώρα της και όχι επειδή αγωνιούν. Επιπλέον, καμιά επιστημονική έρευνα δεν στέκεται σε στιγμές ή σε αποσπασματικά ανεμίσματα εγγράφων αλλά στην στάθμιση και εκτίμηση πλήθους παραγόντων και κριτηρίων που αφορούν τα πολλά επίπεδα ανάλυσης, την συμπλοκή τους και τα αποτελέσματά τους.

Reply
Γρέγος Ακρίτας 23 November 2013 at 20:02

Κε Καθηγητά σας ζητώ συγνώμη για τα τυχόν γραμματικά λάθη ελπίζω να έκαναν την γραφή μου κατανοητή .Θα μπορούσα να αντιτάξω ότι απέναντι στα όποια λάθη γραμματικά τα λάθη της ζωής μετρούν περισσότερο και επίσης και η σχέση με τα όποια πολιτιστικά στοιχεία φέρει η κάθε κοινωνία αλλά το θεωρώ μάταιο. Κάποιοι εγκλωβίζονται σε σχήματα φαιδρά για να κρύψουν άλλου είδους λογικές , στάσεις και συμπεριφορές, γνωστό το φαινόμενο στο διαδίκτυο

Αναφορικά με τον Κληρίδη πράγματι αποτέλεσε σημαντικό κεφαλαίο της πολιτικής ζωής και υπήρξαν χρονικές περίοδοι όπου η παρουσία του ήταν καταλυτική. Απέναντι στην ιστορία και στην ιστορική μνήμη πρέπει να είμαστε δίκαιοι αποφεύγοντας προκρούστιες λογικές στο όνομα των όποιων διαχωριστικών γραμμών.Οφείλουμε να διδαχθούμαι απο πολλά γιατί όπως και ο Θουκυδίδης ανέφερε πολλά ιστορικά γεγονότα επαναλαμβάνονται με τρόπο πανομοιότυπο ή παραπλήσιο εξαιτίας των δομικών στοιχείων της προσωπικότητας του ανθρώπου.

Ορθά επαναδιατυπώνεται το σχήμα ισχυρό έθνος, ισχυρό κράτος και αποτελεσματική εθνική στρατηγική είναι το πλέον αξιόπιστο και αποτελεσματικό σχήμα.Τα βασικά στοιχεία του δόγματος του Ισραήλ με την κατάλληλη αναγωγή τους έχουν να προσφέρουν τα μέγιστα στην Ελληνική Πολιτική σκέψη σε όλα τα επίπεδα της. Όπως και τα βασικά στοιχεία του δόγματος της Γερμανίας. Σε σχέση με τον Ντε Γκολ θεώρησα προτιμότερο να ασχοληθώ με τον Ουίνστον Τσώρτσιλ ο οποίος βρέθηκε ταυτόχρονα τόσο απέναντι στο πλέον σκληρό πρόσωπο του γερμανικού ηγεμονισμού όσο και στην ηττοπαθή στάση αντιμετώπισης της από τον πολιτικό κόσμο και τη κοινωνία της Μεγάλης Βρετανίας

Εκ των δομικών στοιχείων της καχεκτικότητας του Ελληνικού κράτους είναι ο φατριασμός , το λεγόμενο ” μωραΐτικο σύστημα με τις ανάλογες γεωγραφικές προσαρμογές του στον χρόνο. Στην συνέχεια αυτό πυροδοτεί όλες τις διαδικασίες προκειμένου αυτο να καθίσταται και αφερέγγυο και δυσλειτουργικό.Αλλωστε το κράτος στην Ελλάδα σε πολλές χρονικές περιόδους έφερε και την ιδιότητα του παρακράτους. Η Ανεξαρτησία της Ελλάδος αποτέλεσε προϊόν σύζευξης γεωστρατηγικών και γεωπολιτικών συμφερόντων γιατί απουσίαζε παντελώς απο τον Ελλαδικό χώρο ό όρος Αστική Τάξη με Εθνική Συνείδηση.Το γεγονός αυτός καθόρισε και τον χαρακτήρα του Ελληνικού κράτους ως προτεκτοράτο και την υπανάπτυξη του αποκορύφωμα της οποίας αποτέλεσε ένα μοντέλο ανάπτυξης παρωχημένο.Η δε γραφειοκρατεία σε όλα τα επίπεδα της δεν διέθετε ίχνος εθνικής συνείδησης. Η Βασιλεία αποτέλεσε προϊόν ξένης παρέμβασης ως θεσμός σε μια προσπάθεια να ελεγχθούν οι εξελίξεις. Το παλάτι πάντα λειτουργούσε σε βάρος της εσωτερικής δημοκρατίας και πάντα ταυτίζονταν με ξένες παρεμβάσεις.

Το Ελληνικό Εθνος μπόρεσε να αποτινάξει τα κατάλοιπα των όσων παρήγαγαν τα 400 χρόνια της Τουρκοκρατίας με την διατύπωση της Μεγάλης Ιδέας ως απόρροια του Βενιζελισμού, Ο συνδυασμός των δύο αυτών στοιχείων η διαπλοκή τους και η σύζευξη τους αποτέλεσαν ιστορική απάντηση στις προκλήσεις της τότε εποχής .Η Περίοδος εκείνη άσκησε μαγνητική έλξη σε ιστορικές προσωπικότητες του Ελληνικού Πολιτικού Κόσμου. Δυστυχώς η σχέση συγκυρίας και αριστοτελικής άποψης της πολιτικής όπως και στην περίπτωση του Ελευθέριου Βενιζέλου έμελλε να αποτελέσει την μήτρα παραγωγής πλείστων των δεινών για τον Ελληνικό χώρο.

Το Εθνος μας έχει σμιλευτεί μέσα απο μια συγκρουσιακή κατάσταση μεταξύ του Ελληνα της Δύσης του Ελληνα της Ανατολής και του Ελληνα της Αρχαίας Ελλάδας. Η ιστορική σύζευξη των τριών αυτών μορφών αδύναμη εξαιτίας πρώτιστα των νοητικών εργαλείων που χρησιμοποιεί ο καθείς μας. Για αυτο και μίλησα για την αναγκαιότητα της διαλεκτικής και της σύνθεσης , της λογικής και της κριτικής .

Κρατώ τα όσα αναφέρετε για τον Ντε Γκόλ και την στρατηγική του ως και την παραπομπή στο βιβλίο σας.Θα το μελετήσω και θα επανέλθω.Σας ευχαριστώ για την απάντηση σας και σας ζητώ και πάλι συγνώμη για τα όποια γραμματικά μου λάθη σας έφεραν σε δύσκολη θέση. Φορές που το αυτονόητο για κάποιους αποτελεί επικό για άλλους όμως όταν τα πράγματα ζορίζουν μόνο οι ζόρικοι συνεχίζουν

Reply
Άντης Ροδίτης 23 November 2013 at 20:26

Μπίλλη ‘που τον Τακτακαλάν, δεν είναι ο Ροδίτης που λέει. Τα έγγραφα λένε. Τα έγγραφα το λένε. Τι συμβαίνει μαζί σου και δεν το χωρά ο νους σου;
Το “Το Κυπριακό και οι συνωμότες του”, του Τζελέπη, εδώ το έχω. Είναι του 1965 και το άλλο, όπως εσύ λες, του…72! Γράφτηκαν με τη συνδρομή του Μακαρίου. Διάβασε και τίποτε νεότερο. Κανένα έγγραφο, ας πούμε, που είδε το φως μετά το 2000 κι άσε στη μπάντα τους χαρακτηρισμούς! Ίσως να περνούν στο Πάντειο. Εδώ όχι. Κι είπαμε ποιος έφερε το σχέδιο του Ανάν: Εκείνοι που πολέμησαν την Ένωση, ΠΡΙΝ τη χούντα, τη χούντρα, που είναι η δικαιολογία σας.
Εγώ δεν ζήτησα από τον Σταλίδη να σε “κόψει” αλλά να αναρτήσει το βίντεο για να δεις και κανένα έγγραφο. Γιατί δεν του το ζητάς κι εσύ, εσένα σου κάνει τα χατίρια! Κι αν πρέπει να “κόψει” κάτι είναι κάποιους που κάνουν πως δεν “κόβει” ο νους τους, ελλείψει επιχειρημάτων και, κυρίως, ελλείψει εγγράφων!
Ποιον Ανδρέα Χριστοφίδη, λες, τον δάσκαλό μου στο Παγκύπριο Γυμνάσιο, που έγινε, σαν όλους σας, από ενωτικός μακαριακός, που είπε είπε πως ο Μακάριος έψαχνε το… καλύτερο από την Ένωση; Άνοιξε λίγο την Πηνελόπη και θα το βρεις, με το νι και με το σίγμα. Παράρτημα 5 , σελίς 390.

Παιδιά, κρατηθείτε, άρχισαν τα μεγάλα, μα τα πολύ μεγάλα fireworks!! Ο κ. Ήφαιστος δεν ξέρει την Ουρανία Κοκκίνου!! Δεν υπάρχει ούτε μισός Κυπραίος της ηφαιστειακής ηλικίας που δεν ξέρει ποια είναι η Ουρανία. Πρόκειται, λέει, για “κάποια γιαγιά σε πανηγύρια”. Σίγουρα, πανηγύρια σαν αυτό των Χριστουγέννων του 1967, που για πρώτη φορά φωταγωγήθηκε η Λευκωσία, τάχα για τα Χριστούγεννα των Ελλήνων, στ’ αλήθεια χαρές και πανηγύρια που χέρι-χέρι Μακάριος και χούντα έδιωξαν τη μεραρχία των Ελλήνων.
Κατά τα άλλα, “κάποιοι” μάς προτρέπουν να βάλουμε τις σημαίες στα μπαούλα! Όχι, Ήφαιστε, να τις πάρεις εσύ τις σημαίες που εσείς βαλατε στα μπαούλα ζητώντας την κατάργησή τους ως “σοβινιστικών συμβόλων” και να επιτεθείς στον Πενταδάχτυλο, αν σου βαστά, και να αφήσεις τις πατριωτικές κορόνες. Όλοι ξέρουν πια ποιων καταφύγιο είναι ο “πατριωτισμός” των μπαρούφων.

Reply
ifestos1 23 November 2013 at 21:10

Αγαπητέ κ Ακρίτα, εγώ τουλάχιστον δεν έκανα και δεν θα κάνω κάποιο αρνητικό σχόλιο για ορθογραφικά ή εκφραστικά λάθη. Είναι στην φύση των διαδικτυακών παρεμβάσεων οι οποίες γίνονται συνήθως βιαστικά και οι περισσότεροι α) δεν κοιτάμε ξανά τα κείμενα γιατί δεν έχουμε χρόνο και β) εστιάζουμε περισσότερο στο σύντομο χρόνο που διαθέτουμε να πούμε το επιχείρημα και όχι να επιδείξουμε φιλολογικό ταλέντο.

Reply
ifestos1 23 November 2013 at 21:34

Σήμερα ήμουν σε μεγάλη συνάντηση για την κρίση σε Ελλάδα και Κύπρο. Πολύ σοβαρός κόσμος. Στο διάλειμμα εκεί που έγραφα με τον φορητό το σχόλιο στις 1505 πιο πάνω, με ρώτησε φίλος τι κάνω. Δυστυχώς όταν του απάντησα τι κάνω με άκουσαν και άλλοι. Μόνο γιαούρτια δεν ρίχτηκαν. Γιατί άραγε κάποια πράγματα να είναι γνωστά σε τόσους πολλούς και να αντιδρούν με αηδία; Ζήτησα συγνώμη και επιστρέφοντας πάλι αμαρτία έκανα. Πως να το κάνουμε πιστεύω στο διαδίκτυο και παρασύρομαι.

Τώρα, πολύ σοβαρά. Αφού ζητήσω συγνώμη από τον Θεό γιατί δεν γνωρίζω την Κοκκίνου όπως και πολλούς άλλους κύπριους αμαρτωλούς -μιας και έφυγα από την Κύπρο 16 χρονών-, διερωτώμαι κατά πόσο αξίζει να να συγκροτήσω εκστρατευτικό σώμα για ανακατάληψη του Πενταδάκτυλου. Αυτό τον Πενταδάκτυλο που τον έδωσαν στους εχθρούς της Κύπρου όσοι άφρονες και κουφιοκεφαλάκηδες αφού απέτυχαν να κάνουν πραξικοπήματα την δεκαετία του 1960 τα έκαναν μια δεκαετία μετά. Γιατί ξέρετε, εάν πάρουμε την Κύπρο ως παράδειγμα, υπάρχουν δύο ειδών πατριωτισμοί. Οι κίβδηλοι οι οποίοι κραύγαζαν για ενώσεις και πράσινα άλογα μερικά χρόνια μετά την Ζυρίχη που επιβλήθηκε κατά των Κυπρίων από τους Άγγλους και την εξαρτημένη Αθήνα (αντιστάθηκαν αλλά ανεπιτυχώς οι Μακάριος, Λυσσαρίδης και Παπαδόπουλος, εάν δεν κάνω λάθος). Οι πραγματικοί, οι οποίοι από την στιγμή που πλέον η ΚΔ έγινε ο θεσμός συλλογικής ελευθερίας των Κυπρίων κινήθηκαν πιο προσεκτικά. Δεν λέω πως οι τελευταίοι δεν έκαναν λάθη. Πολλά μάλιστα και θα τα βρει κανείς σε αναρίθμητες δημοσιεύσεις μου. Λέω μόνο ότι ο πατριωτισμός των πρώτων δύσκολα μπορεί να διαπιστωθεί (πως να το κάνουμε, μόνο “ειδικοί ιστορικοί της πλάκας και της φάρσας” μπορούν να κάνουν δίκες αγνώστων προθέσεων επειδή κατέχουν το κλειδί της ψυχής των ανθρώπων και μάλιστα των νεκρών). Ο πατριωτισμός των δεύτερων -ακόμη και εάν αναγνωρίσουμε ότι έκαναν ανθρώπινα λάθη λόγω ανθρώπινων αδυναμιών και αφροσύνης-, είναι κίβδηλος πέρα για πέρα εάν σήμερα συμπαρατάσσονται με τα συμφέροντα των εχθρών, δηλαδή την επικυριαρχία της Τουρκίας επί των Κυπρίων με το σχέδιο Αναν ή το νέο σχέδιο Αναν που όπως φαίνεται επέρχεται. Εκείνα δηλαδή τα παλληκάρια της φακής τα οποία αφού έφεραν τον εχθρό μέσα στην πόλη τώρα θέλουν να του υπογράψουν και τίτλους ιδιοκτησίας καλώντας μας να ζήσουμε υποτελείς και “ιδεοτύπως” υπό Οθωμανικό δίκαιο. Την “βιολογία μας εν ειρήνη”, δηλαδή, το τομάρι μας και τίποτα άλλο. Επειδή έτσι τους αρέσει. Το δυστύχημα, βέβαια, είναι ότι μετά τον Φεβρουάριο του 2013 όλα αυτά δυνάμωσαν και το κακό κοντεύει.

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 23 November 2013 at 22:31

Ὼς πρὸς τὸ θεμιτὸν ἢ ὄχι τῶν πραξικοπημάτων, ὑπάρχει τὸ προηγούμενο τῆς Κρήτης τοῦ Σεπτεμβρίου τοῦ 1908, ὁπότε ὁ λαός, παρακινούμενος κυρίως άπὸ τὰ κόμματα τῆς μειοψηφίας (Ἐλευθερίου Βενιζέλου καὶ Λογιάδη), ἀνέτρεψαν τὸ καθεστὼς τῆς Ἁρμοστίας, ἐνῶ ὁ Ὕπατος Ἁρμοστής, Ἡγεμὼν Ἀλέξανδρος Ζαΐμης, πού ἔλειπε στὴν Ἑλλάδα γιὰ διακοπές, παρέμεινε ἐκεῖ, μὲ τὴν συμφωνία τῆς τότε Ἑλληνικῆς κυβερνήσεως, ἐνισχύοντας, μὲ τὸν τρόπο αὐτό, τοὺς «πραξικοπηματίες». Αὐτοὶ συνεκάλεσαν τὶς δικές τους κοινοβουλευτικὲς ὁμάδες μὲ τὸ φῶς τῶν κεριῶν, διεκήρυξαν ὅτι συνεχίζουν τὴν προηγουμένη συνεδρίαση τῆς προσωρινῆς συνελεύσεως, ἐξέλεξαν προσωρινὴ οἰκουμενικὴ κυβέρνηση (μὲ μέλη καὶ ἀπὸ τὴν συμπολίτευση πού δὲν ἦταν παρόντα γιὰ νὰ μάθουν τὴν ἐκλογή τους) καὶ κήρυξαν, γιὰ πολλοστὴ φορά, ποὺ ὅμως ἦταν καὶ ἡ τελευταία, τὴν Ἕνωση.
Βέβαια, γιὰ νὰ πετύχουν αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὰ πραξικοπήματα, χρειάζονται Ἐλευθέριοι Βενιζέλοι καὶ ἀντιστοίχου πίστεως λαός. Στὴν Κύπρο τὸ 1964, δὲν εὑρέθησαν. Στὴν Ἑλλάδα, τόσο ὁ Θεοτόκης τὸ 1908, ὅσο καὶ ὁ Γεώργιος Παπανδρέου τὸ 1964, παρὰ τὴν φήμη τους ὡς «ἐλαφρῶν», μᾶλλον καλύτερα διαχειρίσθηκαν τὰ θέματα.

Reply
Ελευθέριος 24 November 2013 at 02:20

«Οφείλουμε να διδαχθούμαι απο πολλά γιατί όπως και ο Θουκυδίδης ανέφερε πολλά ιστορικά γεγονότα επαναλαμβάνονται με τρόπο πανομοιότυπο ή παραπλήσιο εξαιτίας των δομικών στοιχείων της προσωπικότητας του ανθρώπου.»

Πολύ σωστά τα λέει ο Θουκυδίδης αγαπητέ, όμως εσείς που μας καλείτε να διδαχθούμε απ’ τα γραπτά του, παρά την φιλότιμη προσπάθεια, επαναλαμβάνετε το λάθος γράφοντας δύο διαδοχικά ομοιοκατάληκτα ρήματα, το ένα με –ε και το άλλο με –αι. Και ζητάτε δίς συγνώμη από τον κύριο καθηγητή, ο οποίος δεν έκανε κάν την παρατήρηση κι απο πάνω σας δικαιολογεί, εστιάζοντας λέει στο επιχείρημα. Μα δυστυχώς από την όλη συζήτηση μόνο επιχειρήματα δεν αποκόμισα εκατέρωθεν∙ μόνο ατέρμονα κουτσομπολιά κι έξαψη επικρίσεων και χαρακτηρισμών.

Τώρα θα μου πείτε είμαι από αυτούς που “εγκλωβίζονται σε σχήματα φαιδρά για να κρύψω άλλα” κ.λ.π. Ωραία! στην επόμενη παρέμβασή σας δώστε μας κάτι κι από Φρόυντ, ή και ολίγος Προύστ στο «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» δεν θα μας έβλαπτε.
Όμως βλέπω, η προτίμησή σας κλίνει σε λιγότερο στοχαστικές προσωπικότητες, όπως τον αρχιμάγειρα της πολιτικής βρωμιάς και μαḯστορα του ωμού ρεαλισμού, σερ Ουίνστων Τσώρτσιλ!

Reply
Άντης Ροδίτης 24 November 2013 at 07:45

Ένας μεγάλος, βέβαια, μόνο σε συναντήσεις μεγάλων πάει, ασχέτως αν κι εκεί υπάρχουν πλήθη με γιαούρτια που θέλουν να τα ρίξουν αρμοδίως, αλλά ένας, ο πιο μεγάλος αναμεσό τους, τα συγκρατεί!
Και μόνος στη σκήτη του ο μεγάλος, μονολογεί: “Γιατί άραγε κάποια πράγματα να είναι γνωστά σε τόσους πολλούς και να αντιδρούν με αηδία;”
Βεβαίως σε τόσου βάθους διαλογισμούς και διερωτήματα οι απαντήσεις είναι απλούστατες: “Έλα ντε!”
Όσον αφορά τους “κουφιοκεφαλάκηδες” που αναφέρει στη συνέχεια ο μεγάλος, που “απέτυχαν να κάνουν πραξικοπήματα την δεκαετία του 1960” και “το έκαναν μια δεκαετία μετά”, εννοεί τον Γεώργιο Παπανδρέου, που είχε τη βλακώδη ιδέα (κατά τον Μακάριο) να κουβαλήσει ολόκληρη μεραρχία στην Κύπρο δύναμης Σώματος στρατού για να κάνει, λέει, την Ένωση!! Πού να ξερε εκείνος ο “ελαφρύς” τι ντούρος, ηρωικός και ακλόνητος, αντιστασιακός παπάς στεκόταν εκεί με την ασπίδα του, πάνω της να συντρίψει δέκα, όχι μόνο μια ελληνική μεραρχία; Συντριβείσης, λοιπόν, της μεραρχίας τοιουτοτρόπως, ο Παπανδρέου δεν άντεξε την ήττα κι επανήλθε διαπράττοντας πραξικόπημα μια δεκαετία μετά!
Τώρα, εφόσον δείχνει να επήλθε μια σχετική αμπώτιδα στην ορμή των διαλογισμών, των χαρακτηρισμών και των επικλίσεων βιβλίων του 65 και του 72 προς διάψευση εγγράφων του 2000 και του 2013, λέω ν’ αποσυρθώ κι εγώ κι ας βγάλει ο καθένας μόνος πλέον τα συμπεράσματά του. Αν μη τι άλλο αποδείχτηκε, μετά από 70 τόσα σημειώματα που αλληλοεκτοξέυθηκαν (μερικά στο γάμο του Καραγκιόζη), πόσο λίγο ρόλο παίζει η λογική, ιδιαίτερα στους τρόπους που σκέφτονται οι “μεγάλοι”, και ιδίως ορισμένοι πανεπιστημιακοί “μεγάλοι”.
Κι ότι, βεβαίως, δεν σώζεται με τίποτε η Ελλάς, τόσο λόγω δυσλειτουργίας της λογικής των Ελλήνων της όσο και λόγω της απίστευτης μικρότητάς τους, έγινε νομίζω φανερόν σε όσους ακόμα βλέπουν.

Reply
ifestos1 24 November 2013 at 08:11

Για την μικρότητα της ψυχής σίγουρα δεν υπάρχει τρόπος στάθμισης και εκτίμησης. Υπάρχει όμως λεπτή κρίση του κοινού νου όταν η στάση κάποιου σε μια συζήτηση κατεβαίνει σε επίπεδο πεζοδρομίου με καταδίκες προθέσεων, αυτάρεσκη ανάδειξη του ιδίου σε καίσαρα της ιστορίας, διαρκή παραγνώριση των επιχειρημάτων των άλλων, καταφυγή σε ιδιωτικές συζητήσεις (που και αυτές διαστρεβλώνονται) με ανθρώπους που δεν εμπλέκονται, αβάσιμες ειρωνείες και γραμμικές ερμηνείες των πάντων. Υπάρχει επίσης στέρεα γνώση για το ποιος σχεδίαζε τα πραξικοπήματα την δεκαετία του 1960, πόσοι στην Κύπρο συνέπραξαν και ποιοι υπαναχώρησαν και μαρτυρίες εγγράφων του Αρχηγού του Αμερικανικού Επιτελείου Στρατού για το τι στάση θα κρατούσαν οι αμερικανοί στις συγκρούσεις που θα άρχιζαν οι θερμόαιμοι [τα έγραφα βασικά σε τέτοια χρησιμεύουν όχι για να αναδείξουν δηλώσεις προθέσεων, ιδιαίτερα από παραγκωνισμένους υπεξ που στις ΗΠΑ είναι γνωστό ότι είναι οι τελευταίοι τροχοί της άμαξας. Δηλώσεις οι οποίες εμπράγματα επηρεάζονται από μύριους ρευστούς παράγοντες που διαχειρίζεται το ΣΕΑ υπό το πρίσμα μύριων σκοπιμοτήτων – Κέννετυ προς Μακάριο το 1962 όταν επιδίωκε στήριξη νομίζοντας ότι θα μας «εξυπηρετούσε»: «“ Σε μια στιγμή ευφορίας, περί το τέλος του προγεύματος, ο Μακάριος, με το σύνηθες φιλοπαίγμον ύφος του, απευθυνόμενος προς τον Κέννεντυ είπε: «Κύριε πρόεδρε, αν ήξερα οτι θα εξελέγεσθο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, δεν θα υπέγραφα το 1959 τις Συμφωνίες. Με τη δική σας παρέμβαση, τα πράγματα θα ημπορούσαν να είναι πολύ καλύτερα». Ο Κέννεντυ, που μέχρι τη στιγμή εκείνη ήταν φιλομειδής και ευχάριστος, πήρε απότομα σοβαρό ύφος και απάντησε: «Όχι Μακαριότατε, πολύ καλά κάνατε και τις υπογράψατε. Κάτω απο τις συνθήκες που δημιουργήθηκαν, ήταν το καλύτερο που μπορούσατε να επιτύχετε. Άλλωστε, πρέπει να ξέρετε οτι πολλά μεσολαβούν μεταξύ των χειλέων του προέδρου και των εντεταλμένων σ΄αυτές τις περιπτώσεις οργάνων της Πολιτείας”.»]. Υπάρχει επίσης στέρεα αλλά και διϋποκειμενική γνώση των πιο άνω και άλλων όπως για παράδειγμα το πώς άνθρωποι και ομάδες συνδέονται με φιλοχουντισμό, με διαδοχικές υπονομεύσεις και πραξικοπήματα κατά κρατών στην Ελλάδα και Κύπρο και τέλος αλλά όχι το τελευταίο ποια παλληκάρια της φακής και ποιες ασθενείς ενοχικές ψυχές αποδείχθηκαν βασιλικότεροι του Βασιλέως στην επιχείρηση ολικής και οριστικής άλωσης της πατρίδας με ανανισμούς και άλλους φασισμούς. Το παιχνίδι είναι μεγάλο και οι νεροκουβαλητές των ηγεμονικών αξιώσεων συνήθως μικροί. Φαινόμενο διαχρονικά επαναλαμβανόμενο στην ιστορία των ανθρώπων, δηλαδή ακόμη μια διϋποκειμενική γνώση που ερμηνεύει πολλά.

Reply
Ευρής Μπίλλης 24 November 2013 at 11:28

Γράφει ο αγαπητός Ροδίτης αφού έβγαλε άχρηστους ή πράκτορες του Μακαρίου, τον Κώστα Χατζηγεωργίου (μάθε την ιστορίαν του νεαρέ μου), τον Χρηστίδη, τον Τζελέπη, τον αείμνηστο συμμαθητή μου Ανδρέα Χριστοφίδη που δεν τον σεβάστηκε ούτε ως δάσκαλον του, που είχε στριμώξει κάποτε έναν Αμερικανό, δεν θυμάμαι το όνομα του και τον έκανε ο Ανδρέας Χριστοφίδης να του πει ότι οφείλει να κοιτάζει τα συμφέροντα των ΗΠΑ, προφανώς τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Σπυριδάκη, τον Πετρίδη, την ταπεινότητα μου και όλους τους αγνούς πατριώτες.

– Λέει ότι ότι ότι γράφει το κάνει για «έρευνα».

– Αρνείται ότι είναι Ανανιακός ενώ δηλώσεις του δείχνουν το αντίθετο.

– Έμμεσα και άμεσα, ότι ανακρίβειες γράφει για το σχέδιο Άτσεσον, η λάσπη που ρίχνει Μακάριο και στον Τάσσο που τον κατηγορεί «παράξενα» και ψευδώς ότι έφερε το σχέδιο Ανάν σαφώς έναν σκοπό εξυπηρετούν. Είτε το θέλει είτε όχι.

– Την υποστήριξη του κ. Αναστασιάδη (των καμπάνων μας που θα κτυπούσαν με το σχέδιο Ανάν κτλ), για την λύση που ετοιμάζει με την οποίαν κατά τον αγαπητό κ. Ροδίτη θα πρέπει να φκάλουμε τη φάουσα για 100 χρόνια και να ή τουρκέψουμε ή να φύγουμε από την Κύπρο.

Και επειδή αφ’ ενός εμπιστεύεται λέει τον Λαμπουίς και τους Αμερικάνους δηλαδή τον Κίσσινγκερ,

που το 1974 μαζί με τον Καραμανλή και δεν ξέρω ποιους άλλους και δικούς μας, παγίδεψαν τον αφελή Ιωαννίδη και μετά όλοι μαζί άφησαν τους τούρκους να αποβιβαστούν ελεύθερα στην Κύπρο για τους δώσουν την περιοχή του Αττίλα 1 για να κάνουν την «Ένωση»,

που δεν κατάφεραν να κάνουν με το σχέδιο εκτουρκισμού της Κύπρου Άτσεσον που θα «πέταγαν» τους τούρκους από την Κύπρο και θα μας έδιναν την «Ένωση» και που μετά μας «πρόσφεραν» το σχέδιο Ανάν πιέζοντας και τον Περδίκη να το δεχθεί,
γι’ αυτό θα βοηθήσω τον αγαπητό κ. Ροδίτη εγώ το copy ή ο Evris (διάλεξε αγαπητέ κ. Ροδίτη) την έρευνα του, επειδή είναι σχετικά μιτσίς και δεν γνωρίζεις τα παλιά και αγνοεί ακόμα και τη συνομιλία Καραμανλή-Κίσσινγκερ όπως έγραψε, από τα αρχεία του Στέιτ Ντιππάρτμεντ,

και επειδή εκτός από τον Λαμπουίς του εμπιστεύεται τα αρχεία του «εθνάρχη» Καραμανλή, τον Ανάν, τον Μπαν Κι Μουν του ίσως κτλ,

θα τον βοηθήσω στην εκτός Παντείου έρευνα του (πάλιν ξέχασες ότι είμαι του Πολυτεχνείου που το «διέλυσα» όπως είπες).

Έτσι του συστήνω να διαβάσει τα κατωτέρω και αν θέλει να γράψει άλλο βιβλίο.

1. Υπόθεση Μέρτεν. Καραμανλής και κατοχή
http://www.flickr.com/photos/85915004@N03/11023092095/

Η υπόθεση Μέρτεν – Μυστικός πόλεμος ή προδοσία
http://www.youtube.com/watch?v=1Z_aRjoYGJs

2. Ποιος έβαλε το 1955 τους Τούρκους στο Κυπριακό
http://www.istorikathemata.com/2011/10/1955-5-1955.html
Η Ελληνική συμμετοχή εκεί νομιμοποίησε την Τουρκία για πρώτη φορά ως συνομιλητή στο Κυπριακό, ενώ η συνδιάσκεψη συνέπεσε και με το καταστροφικό πογκρόμ εις βάρος των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης (“Σεπτεμβριανά”), το οποίο ο Στεφανόπουλος απέτυχε να αναδείξει.

3. ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΝΑ «ΛΥΣΕΙ» ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ
Στις 21 Δεκεμβρίου 1958, η εφημερίδα «Νεολόγος Πατρών» έχει ένα πρωτοσέλιδο, το οποίο έμελλε να ταράξει γιακαιρό την πολιτική ζωή της Ελλάδας. Ο κεντρικός τίτλος είναι «Πώς ανήλθε ο Καραμανλής εις την Εξουσίαν».
http://www.koutipandoras.gr/28933

4. Πρέσβης Α. Βλάχος. Όταν ο αγώνας των Ελλήνων Κυπρίων βρισκόταν στην κρισιμότερη φάση του, ερευνούσε στην Κύπρο για να βρει κατάλληλο τμήμα του νησιού ώστε να αποδοθεί στην Τουρκία ως στρατιωτική βάση!
Είχε επιλέξει την περιοχή Κορμακίτη, επειδή ήταν αραιοκατοικημένη και θα μετακινούνταν μόνο 4 χωριά!

Στο βιβλίο του Σπ. Παπαγεωργίου Καραμανλής καί Κυπριακόν (έκδοση “Νέα Θέσις”, Αθήνα, 1988) αποκαλύπτονται συγκλονιστικά στοιχεία ενοχής της κυβέρνησης Καραμανλή ως προς το Κυπριακό. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι από το 1957, όταν ο αγώνας των Ελλήνων Κυπρίων βρισκόταν στην κρισιμότερη φάση του, εκπρόσωπος του Καραμανλή, ο πρόξενος Α. Βλάχος, ερευνούσε στην Κύπρο για να βρει κατάλληλο τμήμα του νησιού ώστε να αποδοθεί στην Τουρκία ως στρατιωτική βάση! Ο άνθρωπος αυτός ομολογεί στα απομνημονεύματά του (Α. Βλάχου, Μιά φορά κι ένα καιρό ένας διπλωμάτης. . . , τόμος Δ’), ότι είχε επιλέξει την περιοχή Κορμακίτη, επειδή ήταν αραιοκατοικημένη και θα μετακινούνταν μόνο 4 χωριά! Ομολογεί επίσης ο Βλάχος ότι είχε διοριστεί πρόξενος στην Κύπρο από τον Καραμανλή με βασικό σκοπό να τορπιλίσει τον αγώνα της ΕΟΚΑ.

5. Επιστολή Τ. Παπαδόπουλου προς Γ. Γρίβα
http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2009/07/blog-post_3905.html

6. Πενήντα χρόνια από Ζυρίχη – Λονδίνο
Μαρτυρία του MIXAHΛ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ
Πώς ο Μακάριος εξαναγκάσθηκε να υπογράψει τη μοιραία συμφωνία για την ολέθρια «λύση»
http://www.paron.gr/v3/new.php?id=38407&colid=&catid=48&dt=2009-02-22%200:0:0

7. Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΤΟ 1974

α) Για το θέμα της συμφωνίας να αποβιβαστούν ελεύθερα οι Τούρκοι στην Κύπρο και να καταλάβουν ένα μικρό μέρος βορειοδυτικά της Κερύνειας, για να “επιλύσει” ο Καραμανλής το Κυπριακό, γράφει μεταξύ άλλων ο πρέσβης επί τιμή Θέμος Στοφορόπουλος στο άρθρο του “Η Θράκη άλλη Κύπρος”.

Ο Στοφορόπουλος που μαζί με τον άλλον σπουδαίο Έλληνα πρέσβη, τον αείμνηστο Μιχάλη Δούντα, παραιτήθηκαν και εγκατέλειψαν μία λαμπρά διπλωματική σταδιοδρομία μετά τα το mea culpa του Ανδρέα Παπανδρέου και τη συμφωνία του με τον Τούρκο πρωθυπουργό Οζάλ. Με την οποία ο Ανδρέας Παπανδρέου έδινε συγχωροχάρτι για την Κύπρο στους Τούρκους και απεμπολούσε δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο.

Γράφει ο Θέμος Στοφορόπουλος επιβεβαιώνοντας τη συμφωνία για ελεύθερη απόβαση- εκδρομή των Τούρκων στην Κύπρο στις 23 Ιουλίου 1974:

“Είχε προηγηθεί η προδοσία του Ιουλίου 1974, από εκείνους που ίσως πίστεψαν (λέω “ίσως”, διότι η Δίκη της Κύπρου ματαιώθηκε για ανεξήγητους “λόγους ύψιστης εθνικής σκοπιμότητας”) από εκείνους, λοιπόν, που ίσως πίστεψαν, βλακωδώς, ότι “δίνοντας” (σαν να ήταν χωράφι του πατέρα τους) την μικρότερη περιοχή που κατέλαβε ο “Αττίλας Ένα”, θα ένωναν την υπόλοιπη Κύπρο με την Ελλάδα».

β) Η ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ, ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΓΡΑΦΟΝΤΑ,
ΠΟΥ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΤΟΝ ΕΠΙΛΕΓΟΜΕΝΟΝ ΚΑΙ ΕΘΝΑΡΧΗΝ.

ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ (TELCON)
Μεταξύ του υπουργού Κίσιγκερ και του πρωθυπουργού Καραμανλή
Παρασκευή 26 Ιουλίου 1974
1:25 μ.μ. (ώρα ανατολικής ακτής), 8:25 μ.μ. ώρα Αθήνας

Κίσινγκερ: Κύριε πρωθυπουργέ.
Καραμανλής: Εμπρός…
Κίσινγκερ: Κύριε πρωθυπουργέ
Καραμανλής: Εμπρός, εμπρός…
Κίσινγκερ: Κύριε Καραμανλή, εδώ Χένρι Κίσιγκερ. Είμαι ο υπουργός Εξωτερικών Κίσιγκερ.
Καραμανλής: Α, τί κάνεις;
Κίσινγκερ: Τί κάνετε;
Καραμανλής: Είμαι καλά, αλλά έχω πολλές, πολλές δυσκολίες αυτή την στιγμή.
Κίσινγκερ: Το ξέρω. Τηλεφώνησα για να σας πω, πρώτα απ’ όλα, ότι θυμάμαι με μεγάλο ενθουσιασμό το δείπνο που είχαμε την περασμένη χρονιά (1973). Στο σπίτι του Σάϊρους Σουλτζμπέργκερ (ιδιοκτήτης της εφημερίδας “New York Times”). (Το δείπνο δόθηκε προς τιμή του κ. Καραμανλή, παρουσία του Αρχιεπισκόπου Βορείου και Νοτίου Αμερικής κ. Ιακώβου, στο Παρίσι).
Καραμανλής: Ο πρώην φίλος μας. (σ.σ.: εννοεί ο φίλος από τα παλιά).

Κίσινγκερ: Και δεύτερον, θέλω να γνωρίζετε ότι υποστηρίζουμε με σθένος τις προσπάθειές σας. Θα κάνουμε ότι περνά από το χέρι μας για να βοηθήσουμε την κυβέρνηση σας.
Καραμανλής: Σε ευχαριστώ γι’ αυτό, αλλά πρέπει να προχωρήσεις και να κάνεις περισσότερα.
Κίσινγκερ: Συγγνώμη;
Καραμανλής: Το ξέρεις ότι οι Τούρκοι παραβιάζουν το ψήφισμα της… (σ.σ.: εννοεί ότι οι Τούρκοι παραβιάζουν τις πρόνοιες του ψηφίσματος των Ην. Εθνών, που αφορά την εκεχειρία, η οποία συμφωνήθηκε μεταξύ της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Κύπρου στις 22 Ιουλίου 1974). Είναι….. (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ).

Κίσινγκερ: Είμαι σε επαφή με την τουρκική κυβέρνηση αυτή τη στιγμή.
Καραμανλής: (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ)… Για πέντε ημέρες παραβιάζουν το ψήφισμα και (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ). Λένε ότι είναι πολύ επικίνδυνοι… (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ).
Κίσινγκερ: Καλά, θα κάνω ότι περνά από το χέρι μου. Εργαζόμαστε αθόρυβα με τους Τούρκους αυτή τη στιγμή.
Καραμανλής: (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ) αλλά νομίζω ότι πρέπει να τους πείσεις για…
Κίσινγκερ: Κάνουμε ότι μπορούμε.
Καραμανλής: Αχ, κ. Κίσινγκερ. Νομίζω ότι οι ευχές (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ) δεν είναι αρκετές. Πρέπει να κάνεις κάτι για να εμποδίσεις (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ).
Κίσινγκερ: Γράφω ένα… (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ). Θα κάνουμε τα αδύνατα δυνατά
Καραμανλής: Θα το κάνεις; Οι Τούρκοι θα παραβιάσουν… (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ). Παρατήρηση: Εννοεί κάποια συμφωνία αφού λέει θα. Δεν εννοεί την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας που ήδη παραβίαζαν
Κίσινγκερ: Το καταλαβαίνω. Κύριε πρωθυπουργέ, σας στέλλω επιστολή στην οποία σας εξηγώ τί κάνουμε.
Καραμανλής: Ευχαριστώ. Η κοινή γνώμη εδώ. Ο στρατός είναι… (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ). Είναι ανήσυχοι, στενοχωρημένοι και πολύ επικίνδυνοι.
Κίσινγκερ: Το καταλαβαίνω.
Καραμανλής: Οπως ξέρεις, είμαι ένας γέρος άνθρωπος. Και επιθυμώ μία ειρηνική λύση, αλλά… (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ). Αυτή είναι προβοκάτσια… (;;;;;, τα ερωτηματικά του γράφοντα)

Κίσινγκερ: Θα κάνω τα αδύνατα δυνατά εδώ και τώρα.
Καραμανλής: Εν πάση περιπτώσει, σε παρακαλώ προσπάθησε να τους ελέγξεις (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ). Να σταματήσει αυτή η παρανομία.

Κίσινγκερ: Θα το κάνω αμέσως.
Καραμανλής: Διαφορετικά, εάν δεν το πράξεις εσύ, έχω υποχρέωση να το κάνω εγώ.
Κίσινγκερ: Οχι, θα… (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ). Μπορείς να συγκρατηθείς για μία ημέρα; Είμαι αυτή τη στιγμή σε επαφή με τον πρωθυπουργό της Τουρκίας. Αυτή την στιγμή… (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ).
Καραμανλής: Νομίζω ότι ξέρεις τί είναι… (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ).
Παρατήρηση: εννοεί μάλλον η συμφωνία (γι αυτό είναι διαγραμμένο)

Κίσινγκερ: Ναι, τους τηλεφωνώ τώρα.
Καραμανλής: Συνεχίζουν να παραβιάζουν (την εκεχειρία) και να επεκτείνουν τον έλεγχο (εδαφών) στην Κύπρο. Τέλος πάντων, πίεσε τους να σταματήσουν.
Κίσινγκερ: Θα τους πιέσουμε.
Καραμανλής: Αλλά εάν δεν το κάνεις, έχω υποχρέωση να το κάνω από μόνος μου.
Κίσινγκερ: Οχι, όχι. Θα τους πιέσουμε. Θα κάνουμε ότι προτείνατε εσείς.
Καραμανλής: Ευχαριστώ.
Κίσινγκερ: Θα κάνω ότι περνά από το χέρι μου.
Καραμανλής: Θα περιμένω να ακούσω τα νέα που θα μου φέρεις.
Κίσινγκερ: Καλά, χάρηκα που σας μίλησα κύριε πρωθυπουργέ.
Καραμανλής. Ναι. Καλά.
Κίσινγκερ: Θα είμαι σε επαφή μαζί σας.
Καραμανλής: Ευχαριστώ.
Κίσινγκερ: Γειά σας.

γ) Γράφει επίσης και ο αείμνηστος Νεοκλής Σαρρής μεταξύ άλλων στο άρθρο του, “Αναζητώντας Διάλογο με την Τουρκία” στην εφημερίδα ΠΑΡΟΝ της Αθήνας της 7/2/2010:

“Ο Τριανταφυλλίδης ήταν προσωπικός φίλος του Καραμανλή, άλλωστε με το όνομα του ο τελευταίος ταξίδεψε για το Παρίσι (Σημ. το 1963 όταν έχασε τις εκλογές), ο οποίος μετά τη Μεταπολίτευση παρέμεινε στο περιθώριο εξομολογούμενος σε φίλους “ότι γνώριζε με ποιες δεσμεύσεις ήλθε ο Καραμανλής”, υπονοώντας ότι είχε αποδεχτεί να μην αντιδράσει στον Αττίλα”.

8. Προδοσια Σχεδίου Αναν

Διάβασε αγαπητέ μουθ που μας είπες ότι ο Τάσσος το έφερε:

α) ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΠΑΖΑΡΙ, εκδόσεις Λιβάνη
β) Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ, εκδόσεις Λιβάνη

9. Του υπενθυμίζω επίσης άλλη μια φορά να βρει και να διαβάσει:

α) Το Βιβλίο του Χρηστίδη, Κυπριακό και Ελληνοτουρκικά (που ακόμα περιμένω να μου πει τι γράφει η σελίδα που τον ρώτησα).

γ) Το βιβλίο «Το Κυπριακό και οι συνωμότες του» του Τζελέπη.

δ) Το «Ο Μακάριος και οι σύμμαχοι του»

ε) Το τρίτομο «Κύπρος» του Παύλου Τζερμιά.

στ)Το «Μνημόσυνο για τον Ντην Άτσεσον 1972» του Χρηστίδη, που «ανεστησε» για τους ανωτέρω λόγους ο αγαπητός κ. Ροδίτης.

Και όταν τα διαβάσει όλα αυτά αν θέλει μπορώ να του δώσω και άλλα.

Όλα βέβαια για το καλό και τη σωτηρία του Ελληνισμού της Κύπρου μας και όχι για να φκάλει τη φάουσα για 100 χρόνια.

Και για να αντιληφθεί ότι η Πηνελόπη του απατά τον Οδυσσέα της (την Κύπρο μας).

Τέλος επειδή διέβλεψα από τα γραφόμενα του αγαπητού κ. Ροδίτη ότι θέλει να σταματήσω να γράφω (είναι ανακριβές αυτό έγραψε ότι δεν ζήτησε από τον κ. Σταλίδη τη λογοκρίσία μου, περίπου κατά λέξη ζήτησε κάποιο «φίλτρο» για να μην δημοσιευνται όπως είπε ορισμένα…),

νομίζω ότι εξαντλήθηκε το θέμα και με αυτό που ανέφερε ο κ. Ροδίτης λέγοντας:
«Εγώ το λέω».

Reply
Άντης Ροδίτης 24 November 2013 at 12:06

“Για την μικρότητα της ψυχής σίγουρα υπάρχει τρόπος στάθμισης και εκτίμησης”, είναι η δική μου εκτίμηση, επειδή ακριβώς υπάρχει η “λεπτή κρίση του κοινού νου”.
Γι’ αυτό, άλλωστε, ο πατριωτισμός δεν είναι τα παχειά λόγια αλλά έχει πολλά να κάμει και με τον “κοινό νου”, που αν δεν τον έχεις και λειτουργείς μόνο με το συναίσθημα, που πιο εύκολα στοιχιματίζουν μερικοί ότι κερδίζει ψήφους, μόνο κακό θα φέρεις στο τέλος της πατρίδας. Τέτοιο παιχνίδι συναισθηματικού αντιδυτικισμού και κατ’ επέκταση αντιαμερικανισμού έπαιξε ο Μακάριος και πίσω του ο πολύς Ανδρέας, με αποτέλεσμα αυτά που ζούμε όλοι σήμερα σε Κύπρο και Ελλάδα στο πετσί μας.
Οπότε, κ.Ήφαιστε, άσε μας κάτω με τα “πραξικοπήματα” που σχεδίαζε ο Γεώργιος Παπανδρέου. Σίγουρα τα σχεδίαζε. Δεν τα έκαμε, όμως, κι αν επιμένεις, όπως το έκαμες πιο πάνω, ότι απαγορεύονται και οι σκέψεις πλέον, δικαιώνεις απλώς όσους μυρίστηκαν τις δικές σου ολοκληρωτικές διαθέσεις.
Και μην αρχίσεις πάλι τους “μύριους ρευστούς παράγοντες” για να δικαιολογήσεις όσα άφησες κι αφήνεις αναπάντητα αναφορικά με την αποδεδειγμένη πλέον ανθενωτική και ανθελληνική “πολιτική” του Μακαρίου. Ήσουν οπαδός του όπως και τόσοι άλλοι με το αζημίωτο, ωραία. Δεν είμαστε εμείς υπόχρεοι να υπηρετούμε αναδρομικά τις δικές σας, των μακαριακών και αναγκαστικά ανθενωτικών, ανάγκες και φιλοδοξίες.
Και τί ήθελε δηλαδή ο “φιλοπαίγμων” Μακάριος να παρασύρει στα επίορκα ψεύδη του και τον Κέννεντυ; Αυτά να τα λέτε, κύριε, στις διαλέξεις σας ή στις μεγάλες, με μεγάλους (έτοιμους με τα γιαούρτια) συνεδριάσεις σας!!
Τα υπόλοιπα, μας τα ξανάπες. Δεν θα πάρουμε. Το μόνο που περιμένουμε από σένα είναι το πόρισμα της έρευνας που μας διαβεβαιώσες ότι διεξάγεται εδώ και μήνες αλλά μάταια, φαίνεται, περιμένουμε.

Reply
Ευρής Μπίλλης 24 November 2013 at 12:33

Τον Κώστα Χατζηαργύρη και όχι Κώστα Χατζηγεωργίου ώς από παραδρομή εγράφη.

Ο Κώστας Χατζηαργύρης συνδέθηκε στενά επαγγελματικά και φιλικά με τον δολοφονηθέντα την εποχή του εμφυλίου πολέμου Αμερικανό δημοσιογράφο Πολκ που δημοσιογραφώντας τότε από την Ελλάδα, επέκρινε την τότε Αμερικανική πολιτική έναντι της Ελλάδας.
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=361448

Ο Κώστας Χατζηαργύρης, στο βιβλίο του “Η υπόθεση Πολκ”, αναφέρεται σε τέσσερις βασικές φάσεις της ανάκρισης.

Συγκεκριμένα: “Υπήρξε η ελληνική ανακριτική φάση στη Θεσσαλονίκη, που κάλυψε το δεύτερο μισό του μήνα Μάη. Ακολούθησε η ελληνική ανακριτική φάση στην Αθήνα, που κράτησε τον Ιούνη. Άρχισε παράλληλα κι αποκορυφώθηκε τον Ιούλη η φάση της αμερικανικής επέμβασης με κεντρικό μοτίβο την απαίτηση να βρεθεί και να συλληφθεί οπωσδήποτε ένας κάποιος ένοχος, για το φόνο. Και κλιμακώθηκε η όλη διαδικασία τον Αύγουστο του 1948, με τη σύλληψη και τις “ομολογίες” του Γρηγόρη Στακτόπουλου”.
http://www.politiko-kafeneio.gr/dse/dse52.htm

Reply
Ελευθέριος 24 November 2013 at 15:15

Αγαπητέ κύριε Μπίλλη,

οι πληροφορίες που αποκαλύπτετε στα τελευταία σας σχόλια είναι συγκλονιστικές, οι οποίες αν και γνωστές στις παλαιότερες γενιές, προσωπικώς μου ήταν άγνωστες καθώς δεν έχω και τηλεόραση και δεν παρακολουθώ κάποιες διαφωτιστικές εκπομπές όπως αυτή της υπόθεσης Μέρτεν ή σχετικώς με το Κυπριακό.

Αυτά και τα βιβλία που παραπέμπετε, όπως κι άλλα που προτείνει ο κος Ήφαιστος είναι μια θετική συνεισφορά για μας τους υπόλοιπους που παρακολουθήσαμε σε αυτή τη ροή ως επί τω πλείστον ανούσιους προσωπικούς διαξιφισμούς, για ένα θέμα στην πραγματικότητα ανύπαρκτο, αφού η ιστορία δεν ακολούθησε εκείνο το μονοπάτι για να ξέρουμε τι θα επακολουθούσε, για τα οποία εμφανίζονται τόσον βέβαιοι ο Ροδίτης και όσοι έχουν παρόμοια ιδέα περί “της χρυσής ευκαιρίας που χάθηκε”.

Κύριε Ροδίτη, η άποψή σας δεν μπορεί να γίνει πιστευτή, γιατί ο απανταχού Ελληνισμός έχει βιώσει μέσα στην ιστορική του διαδρομή οδυνηρές καταστροφές από τους διάφορους αυτόκλητους σωτήρες του, ιδιαίτερα όταν αυτοί είναι οι μεγάλοι παίκτες που αποφασίζουν για τις τύχες μιας μικρής χώρας σύμφωνα πάντα με τα δικά τους συμφέροντα, τα οποία όσο γνωρίζω ποτέ δεν συνέπεσαν με τα δικά μας.

Το σχέδιο Άτσεσον, που αναγάγετε σε ύψιστης σπουδαιότητας ευκαιρία, έμεινε απλώς ένα σχέδιο που απέριψαν τότε και οι δύο κυβερνήσεις Παπανδρέου και Ινονού και γυρίζοντας ο προξενητής Λίντον Τζόνσον στο τέλος της κατ’ ιδίαν συνάντησης στον δικό μας του λέει:
«Ακούστε με, κύριε Παπανδρέου, μόλις τις προάλλες σταμάτησα μια τουρκική εισβολή στην Κύπρο, είναι καλύτερα να συνομιλείς πριν παρά ύστερα από μια εισβολή». Ο νοών νοείτω…

Reply
ifestos1 24 November 2013 at 16:21

Μακαριακός, ανθενωτικός, ολοκληρωτικών διαθέσεων, έρευνες επιστημόνων που θα πρέπει να προσαρμοστούν στον αργόσχολο περίγυρο γνωστών και αγνώστων του Λευκωσιάτικου περίγυρου αντιπατριωτικά παχιά λόγια και τα λοιπά. Τι εκτροχιασμός μπροστά σε επιχειρήματα. Ας μην θεωρηθώ πάλι θιασώτης ολοκληρωτικών ιδεών εάν ξαναπώ όπως είπα πριν λίγες μέρες στο facebook ότι το διαδίκτυο χρειάζεται όχι αστυνόμους αλλά ένα σύστημα ψυχολογικής ερμηνείας απολίτιστων και εκτροχιασμένων γνωμών. Ρητορικά πάντως τα είπαμε και το αντιλαμβάνονται όσοι έχουν κουκούτσι μυαλό ή δεν παγιδεύονται στα πάθη τους και στα ενοχικά τους σύνδρομα. Διαλέξτε και πάρτε. Πάντως, “άσχετο” με τη συζήτησή μας, άνθρωποι είμαστε και κάνουμε λάθη. Εάν είχα υποστηρίξει το φασιστικό και γενοκτόνο σχέδιο Αναν θα είχα ζητήσει συγνώμη ή θα είχα μείνει σπίτι μου χωρίς να έχω μούτρα να μιλώ δημόσια και μάλιστα επιθετικά.

Τα περί εσχάτης προδοσίας και στάσεων που ενδείκνυνται βλ. -10.1.2005 Εννοιολογικός προσδιορισμός φράσεων όπως «ένοχοι», «δράστες», «εσχάτη προδοσία» κτλ, υπό το πρίσμα της πολιτικής επιστήμης. http://www.ifestosedu.gr/23AkadimaikaZitimata.htm.

Ξέρω, θίγω με αυτά, αλλά τι να κάνουμε, από άποψη πολιτικής θεωρίας τα λέμε όλα αυτά και επειδή στην Ελλάδα και στην Κύπρο υπάρχει κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Από μια κλωστή κρεμόμαστε στο χείλος της αβύσσου. Εμείς το χαβά μας, Μακάριος, Γρίβας, κτλ, και καταδύσεις στα άδυτα της ψυχής τους και των προθέσεών τους. Γιατί αραγε;

Reply
Άντης Ροδίτης 24 November 2013 at 17:40

Πρόσεξε κ. Μπίλλη, γιατί αν νομίζεις ότι μπορείς να με αποκαλείς “νεαρό” θα σε λέω γέρο.
Αυτούς που λες ότι έβγαλα “άχρηστους” δεν είναι άχρηστους αλλά μακαριακούς που τους έβγαλα, που είναι χειρόπτερο. Και πρόσεξε τη σύνταξη της πρώτης σου παραγράφου γιατί δεν βγάζει νόημα.
Ο Χριστοφίδης δεν στρίμωξε κανέναν Αμερικανό, αντίθετα ο Αμερικανός ήταν ο Κλίφφορντ και στρίμωξε τον Χριστοφίδη, όταν του είπε ότι εμείς οι Αμερικανοί κοιτάζουμε τα συμφέροντά μας και καλά κάνετε κι εσείς οι Έλληνες να συνάξετε τον νου σας και να κοιτάζετε τα δικά σας. Όλα στρεβλωνένα τα θυμάσαι, αλλά τι περιμένεις με τους συγγραφείς του 60 και το 70 που διαβαζεις;
Εγώ δεν “γράφω” για το σχέδιο Άτσεσον καλή ώρα εσύ και το copy σου, εγώ φέρνω έγγραφα για το Άτσεσον κι εσείς γράφετε τα ίδια και τα ίδια, χαρακτηρισμούς και αστήριχτα συμπεράσματα, χωρίς έγγραφα. Παρόλο που υποσχεθήκατε έγγραφα, αλλά έγγραφα δεν βλέπουμε. Εξ ου και μας παραπέμπετε σε “απόψεις” του ενός και του άλλου που γράφτηκαν κατά παραγγελία του Μακαρίου στις δεκαετίες 60 και 70! Για τα έγγραφα του 2000 και 2013 που δημοσιεύω, του Στέητ Ντιπάρτμεντ, δεν έχετε να αντιτάξετε ΤΙΠΟΤΕ.
Και κομμένο το “αγαπητός”. Δεν είμαι αγαπητός σου ούτε εσένα ούτε του Ήφαιστου. Πιάσε να δεις το βίντεο, ήδη θα σου το έστειλε ο admin, που σας κάνει τα χατίρια, κι εκεί θα δεις και τον Καρανίκκη που κατασκόπευε την Ελλάδα με οδηγίες του ινδάλματός σας και θα καταλάβεις και για μένα κάτι παραπάνω κι ότι δεν είμαι “αγαπητός” σας.
Κι άσε τα κόλπα με τις παραπομπές σε ηλεκτρονικές διευθύνσεις και… δημοσιογραφικά ρεπορτάζ (!!) ότι τάχα δίνουν απαντήσεις στα έγγραφα που δημοσιεύω. Άκου politiko/kafeneio!! Κι από την άλλη γνωστό και παλιό το κόλπο των παραπομπών από τον Ήφαιστο, των πρωταθλητή των παραπομπών, κυρίως στον… εαυτό του!
Και, κύριε admin, πώς γίνεται να υπάρχει ένθετο, νεότερο κείμενο Μπίλλη σε άμεση απάντηση που έδωσα στον Ήφαιστο;
Κι όσο για το σχέδιο του Ανάν, δεν είπα ότι το έφερε ο Τάσσος. Ο Τάσσος το καβαλλίκεψε για την πενταετία. Άλλος το έφερε με την “πολιτική” του και ήδη παρέπεμψα στον ανθελληνισμό του με αποδείξεις που δεν τολμάτε βεβαια να αμφισβητήσετε αφού είναι αληθινές.

Reply
ifestos1 24 November 2013 at 18:25

copy paste, copy paste ή επανάληψη μήτηρ μαθήσεως

«Κάποιος» πριν μερικούς μήνες έγραψε: [δεν βλέπουν] «… οι κήρυκες της απόλυτης ορθότητας του ΟΧΙ [του Σχεδίου Αναν] είναι ότι η τουρκική κατάκτηση μεγάλου μέρους της Κύπρου θέτει (έθεσε κι έθετε από τότε) τέρμα στους εθνικούς ενωτικούς αγώνες της Κύπρου για τα επόμενα 100 χρόνια, … … να συνειδητοποιούσαμε ότι τερματίστηκαν άδοξα, συντριπτικά και τελειωτικά πια οι εθνικοί μας αγώνες, οπότε ας βάλουμε προσωρινά πίσω στα μπαούλα τα σύμβολα και τα οράματα κι ας δούμε τι μπορούμε να περισώσουμε ως απλοί «πολίτες» μιας ιδιότυπης «Δημοκρατίας», που για την ώρα σκέφτονται μόνο τη βιολογική τους επιβίωση εν ειρήνη. Τεράστιας ευθύνης απόφαση. Μεγάλου κινδύνου απόφαση, αληθινά ζωής ή θανάτου απόφαση, με τον θάνατο να έχει τις συντριπτικά περισσότερες πιθανότητες ..».

Βέβαια, δεν θα βάλουμε τις σημαίες στα μπαούλα γιατί κάποιοι έτσι το θέλουν. Τώρα, γιατί συνεχίζω να απαντώ; Εκτός του ότι είμαι γνωστός λάτρης του διαδικτύου ως μέσο δημοκρατικών συζητήσεων, υπάρχει κάτι πολύ σοβαρό: Αυτή η επιλεκτική και αλματώδης δίκη ιστορικών προσώπων -με τα οποία mea culpa αλλά οπαδός ήμουν και για τα οποία συχνά άσκησα κριτική, ενώ είμαι πανταχόθεν “κατηγορούμενος” ότι είμαι ενωτικός με τις σωστές όμως προϋποθέσεις, μόνο σε αυτή την συζήτηση κατηγορήθηκα για το αντίθετο- σχετίζεται με την προσπάθεια των δέκα τελευταίων ετών να μας επιβληθεί μια φασιστική και εθνικά εξοντωτική διευθέτηση που θα καταργεί το μέσο επιβίωσής μας το οποίο δεν είναι άλλο από την ΚΔ. Υπάρχει βέβαια και το εξής. Κάποιος πιο πάνω με κατηγόρησε ότι παραπέμπω στα δικά μου κείμενα. Εκτός του ότι είναι ψέμα γιατί παραπέμπω σε πολλά άλλα και στις δημοσιεύσεις μου σε δεκάδες χιλιάδες άλλα, υπάρχει και το εξής “πρόβλημα”: Έχω δημοσιεύσεις πολλών δεκάδων βιβλίων και εκατοντάδων επιστημονικών άρθρων ενώ στην ιστοσελίδα μου επισκέπτονται δεκάδες χιλιάδες κάθε μήνα κάποιος υπολόγισε ότι έχω αναρτήσει το ισοδύναμο περίπου διακοσίων βιβλίων. Να μην τα παραπέμπω; Μεγάλη χάρη ζητά κάποιος πιο πάνω και δεν θα του την κάνω. Για του λόγου το αληθές ιδού μια ανάλυση μερικών αιτίων: http://www.ifestosedu.gr/63GreekStrategy.htm Ελληνική Εθνική Στρατηγική: η περίπτωση της
ευρωπαϊκής προοπτικής της Κύπρου: η “τριπλή στρατηγική” και οι εχθροί της. Και ακόμη μια για το γούρι: http://www.ifestosedu.gr/74Cy.htm Κύπρος, Προεδρικές Εκλογές Φεβρ. 2008 όπου έχει και ένα χιλιοδιαβασμένο άρθρο με τίτλο “ο επερχόμενος ανανάνθρωπος”. Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτό το έγραψα μετά την εκλογή του Χριστόφια (που αποδεικνύει για να μην ψάχνουμε την ψυχή μου ότι μάλλον δεν είμαι με το Ακέλ, ή μήπως είμαι και δεν το … ξέρω! μιας και με κάποιες λογικές το Ακελ ψήφισε τον Μακάριο, εγώ λέω δεν ξέρω εάν η ψυχή του Μακαρίου ήταν εγκληματικά ανθελληνική, άρα εγώ είμαι ανθέλληνας άρα γωνία ράβδος πολύ βρέχει ανθέλληνες ….) Τέλος, το “επερχόμενος ανανάνθρωπος το έγραψα για τον Χριστόφια το 2008. Φαντάσου τι έπρεπε να γράψω για κάποιο θαυμαστό παιδί που γυρνούσε στην Άγκυρα και με μιλούσε ενώ πίσω του ταμπέλες που έγραφαν “όλα στους Τούρκους”. Το “ιδιότυπη δημοκρατία” έχει ιστορία, δεν είναι; Κατά τα άλλα ήταν ο Μακάριος ανθέλληνας, έτσι; Τι είναι τότε οι “Άλλοι”; Εγώ λέω λοιπόν τελειώνοντας ότι κανείς δεν είναι ανθέλληνας ή τουλάχιστον θα ήταν πολύ παράδοξο να ισχύει κάτι τέτοιο. Από αρχαιοτάτων χρόνων και σε όλες τις κοινωνίες δεν είναι όλοι “ήρωες”. Μάλιστα, όσοι το παίζουν “ήρωες” σέρνοντας την πατρίδα τους σε περιπέτειες είναι συνήθως παλληκάρια της φακής, όπως λένε στην Κύπρο. Η ιστορία διδάσκει ότι στην πορεία πολλοί λυγίζουν, πολλοί το βάζουν στα πόδια, πολλοί δέχονται να ζήσουν υποτελείς (αντιστρέφουν δηλαδή το γνωστό “καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή …..”), μερικοί δειλιάζουν επειδή φοβούνται, άλλοι το παίζουν πάπιες επειδή είναι στην φύση τους, κάποιοι σέρνονται και υπηρετούν τον κατακτητή ή τον μελλοντικό κατακτητή (αυτοί ειδικεύονται στο “φωνάζει ο κλέφτης για να ακούσει ο νοικοκύρης), οι περισσότεροι υποφέρουν, υπομένουν και περιμένουν και κάποιοι άλλοι είναι http://www.youtube.com/watch?v=KzFRXoovEbc&NR=1. Διαλέξτε και πάρτε.

Reply
Ελευθέριος 24 November 2013 at 18:28

Άντε πάλι απ’ την αρχή! Στου κουφού την πόρτα… Έγγραφα για τί πράμα “αναγαπητέ” κύριε Ροδίτη; Για πράγματα που έγιναν ή υποτίθεται ότι θα γίνονταν;
Έτσι αν δεν κάναμε την Επανάσταση θα αλώμανε την οθωμανική αυτοκρατορία εκ των ένδον, αν δεν μπουκάραμε στην Ανατολία θα κρατούσαμε τα παράλια, αν ο Ελλάς χυμούσε στους Εγγλέζους θα τους πετούσε στη θάλασσα, αν δεν γινόταν η εξέγερση του Πολυτεχνείου μπορεί να μην ανατρέπονταν ο δικτάτορας Παπαδόπουλος που είχε απαγκιστρωθεί από την ιδέα του πραξικοπήματος κατά Μακαρίου, οπότε δεν θ’αναλάμβανε να το διεκπεραιώσει κείνος ο “τετραπέρατος” Ιωαννίδης κι έτσι η Τουρκική εισβολή θα απεφεύγετο, κι αν η γιαγιά μου είχε καρούλια θα γινότανε πατίνι…

Reply
ifestos1 24 November 2013 at 20:04

Πολύ ορθολογιστικά αυτά Ελευθέριε. Αυτά λέω από καιρό.
Δεν μπορεί να γίνονται προφητείες του παρελθόντος και αυτό δεν αποτελεί ιστορική ανάλυση αλλά φαρσοκωμωδία
Δεν μπορούν να κρίνονται μεμονωμένα γεγονότα μιας εξαιρετικά σύνθετης και πολύπλοκης ιστορικής εποχής και να καταλήγουμε σε αφοριστικά συμπεράσματα και καταδίκες προθέσεων.
Δεν μπορεί παρά να γίνεται συνδυαστική ανάλυση των διαφόρων επιπέδων και πάλι όχι για να καταλήξει σε προφητείες του παρελθόντος αλλά σε εκτιμήσεις υψηλότερου και χαμηλότερου ρίσκου (και αυτές πολύ επιφυλακτικά και υπό προϋποθέσεις)
Δεν μπορεί να εμπιστευόμαστε έγγραφα παρά μόνο υπό ορισμένες συγκεκριμένες προϋποθέσεις γιατί δεν αποτελούν παρά μόνο σταγόνα στον ωκεανό μιας σύνθετης στρατηγικής κατάστασης όπου μια μεγάλη δύναμη εισέρχεται στο παιχνίδι με αμέτρητα εναλλακτικά σενάρια τα οποία δεν σε θεωρούν φίλο ή εχθρό αλλά δρώντα αναλώσιμο ή πελατειακά συναλλασσόμενο σε ένα αδιάκοπο ανταγωνισμό για την κατανομή ισχύος και τον έλεγχο του παγκόσμιου πλούτου.
Και τα λοιπά για τα οποία η σωστή και επιστημολογικά-μεθοδολογικά έρευνα και συγγραφή θα βάζει σε μια τάξη.

Τώρα, κάτι ακόμη. Για τον ενδιαφερόμενο γνωρίζω ότι έχει μεταφραστεί στα Ελληνικά το εμβληματικό βιβλίο του E.H.Carr What’s history? (στα ελληνικά Τι είναι η ιστορία;) το οποίο μεταξύ άλλων αναφέρεται στο θέμα της χρήσης των εγγράφων και τις προϋποθέσεις συνεκτίμησής τους. Προτρέπω όποιον θέλει να κατανοήσει πόσο σύνθετη είναι κάθε ιστορική στιγμή και πόσο επιφυλακτικός πρέπει να είναι, να το αναζητήσει και μελετήσει. Υπάρχουν βέβαια και πολλά άλλα κείμενα αντίστοιχα και ανάλογα που κινούνται στην βάση της ίδιας προβληματικής.

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 24 November 2013 at 22:31

Καλὸ εἶναι νὰ σημειώσουμε ὅτι ὁ Ἄντης Ροδίτης δὲν ἔχει γνωρίσει τὴν ἀτμόσφαιρα καὶ τὶς μεθόδους τῆς ἀπεραντολόγου ἀσχετολογίας τῶν φοιτητικῶν ἀμφιθεάτρων, αὐτὲς πού δίνουν τὸν τόνο σ’ αὐτὸ πού ὀνομάζουμε δημόσιο διάλογο στὴν Ἐλλάδα. Ἐκεῖνο πού πιστοποιεῖ ἡ ἀνταλλαγὴ ἀπόψεων στὸ νῆμα αὐτὸ εἶναι ὅτι τὸ «Ἀντίβαρο», στὴν προσπάθειά του νὰ ἀντιπαραταχθεῖ στὴν ἄθεη καὶ διεθνιστικὴ νεωτερικότητα, δίνει βῆμα σὲ ὅποιον αὐτοχρίεται ὡς «πατριώτης», ἀκόμα καὶ ὅταν ἡ ὅλη πολιτεία του βεβαιώνει τὸ ἀντίθετο. Ἀλλοίμονο, ἡ ἄθεη καὶ διεθνιστικὴ νεωτερικότητα,ὄχι μόνον δὲν πολεμᾶται μὲ τὰ ἴδια αὐτῆς μέσα, ἀλλά, τελικῶς, ἐνθαρρύνεται στὸν ἀφανιστικὸ μηδενισμό της. Χρειάζεται ἄλλος τρόπος.
Πάντως, φαντάζομαι ἡ «πατριωτικὴ» καὶ «δημοκρατικὴ», «ἀντι-ἰμπεριαλιστικὴ» μπουρδολογία τελικῶς τείνει νὰ δικαιώσει ἀπολύτως ὅσους πολέμησαν τὴν Ἕνωση, ἀπὸ τοὺς Ἄγγλους ὡς τὸν Μακάριο. Κέρδος ἀπὸ τὴν σύνδεση μὲ ἀνθρώπους πού, ὄχι μόνον δὲν σκέπτονται, ἀλλὰ θέλουν νὰ ἀναγκάσουν καὶ τοὺς ἄλλους νὰ μὴν σκέπτονται, δὲν ἐπρόκειτο νὰ ἔχει ἡ Κύπρος.

Reply
Ελευθέριος 25 November 2013 at 01:08

O Άντης Ροδίτης μια χαρά έχει το σθένος να υπερασπίζεται την άποψή του – ανεξαρτήτως της ασκούμενης κριτικής – ώστε να μην χρειάζεται την συνηγορία αμετανόητων νοσταλγών δικτατόρων βασανιστών, που νομίζουν ότι είναι σε θέση ακόμη σήμερα να υπαγορεύουν πλαίσιο διαλόγου, τον οποίο εξάλλου βαθύτατα περιφρονούν.
Και είναι απείρως προτιμότερος ένας άθεος έντιμος άνθρωπος, από ένα “ένθεο φίδι” που ο θεός του το καταδίκασε να σέρνεται στον αιώνα τον άπαντα.
Zητώ συγγνώμη από τα πραγματικά φίδια.

Reply
Ευρής Μπίλλης 25 November 2013 at 01:46

Σε αποκάλεσα νεαρό γιατί ήσουν μαθητής του συμμαθητή μου πατριώτη άξιου Έλληνα Ανδρέα Χριστοφίδη που δυστυχώς δεν τον σεβάστηκες.

Δεν έχεις δίκαιο να θυμώνεις που σε είπα αγαπητέ που δεν είναι κακό τη στιγμή που copy με ανέδαζες και EVRIS με κατέβαζες. Να το λες όμως. Εμένα δεν πειράζει ότι και να πεις εσύ. Και το γέρος δεν είναι κακό. Εξαρτάται τι εσύ αισθάνεσαι και τι δείχνεις με αυτά που γράφεις

Η πρώτη παράγραφος είναι σωστή αλλά φαίνεται δεν ήσουν νηφάλιος όταν την διάβαζες.

Αν κατάλαβα καλά βγάζεις χειρότερο από άχρηστους, υπονοείς προδότες όλους που αντιτάχθηκαν στο Εθνικό Κέντρο που είναι υπεύθυνο και τη διχόνοια του λαού μας και για όλα και που εκμεταλλεύθηκε αγνούς πατριώτες για να επιβάλει με τη διχόνοια του και τις ψευτιές του τα διχοτομικά του σχέδια εκτουρκισμού της Κύπρου.

Με αποκορύφωμα πρώτα την εισβολή των τούρκων του Καραμανλή σου και μετά το σχέδιο Ανάν του Ανανστασιάδη σου που μας τα μπλέκεις με όσα παραπλανητικά και όχι καθαρά γράφεις για τον Τάσσο.

Βγάζεις δηλαδή άχρηστους ή χειρότερο όπως γράφεις εσύ ο πολύ μικρός μπροστά στους γίγαντες αυτούς, τον Καθηγητή σου τον Χριστοφίδη, τον Σπυριδάκη, τον Φρίξο τον Πετρίδη κτλ.

Εμένα που είμαι και Γριβικός και Μακαριακός δεν ξέρω τι θα με βγάλεις.

Ναι τον Κλίφορντ είχε φέρει σε δύσκολη θέσει ο αείμνηστος Ανδρέας και τον είχε υποχρεώσει να απολογηθεί. Ακόμα και αυτό το διαστρέβλωσες Αμερικάνικα ή Ατσεσονικά. Δεν ξέρω τι να υποθέσω μαζί σου.

Ακόμα και αυτό το παραποίησες όπως παραποιείς και το σχέδιο Άτσεσον.

Ζήτησες “μονομαχία” και την είχες.

Δεν θα είχα ασχολήθεί βέβαια μαζί σου για τη “μονομαχία” που τη θεωρώ χαντή αλλά και γιατί για άγνωστους λόγους είσαι ανεπίδεκτος σε μάθημα, μάλλον όχι για άγνωστους λόγους αλλά για υποτιθέμενους Ανανστασιαδικούς λόγους που βρήκες ευκαιρία την αποδημία του Κληρίδη για να μας τους σερβίρεις χωρίς να φαίνεται (περιμένω αν θέλει να τον απαρνηθείς τον Ανανστασιάδη οπότε θα σου ζητήσω δυγνώμην).

Ασχολήθηκα για να πληροφορήσω συμπατριώτες μας που δεν γνωρίζουν ώστε να μην γίνονται “θύματα” της παραπληροφόρησης σου.

Θέλω να πιστέψεις ότι δεν υπάρχει τίποτε προσωπικό και να μου επιτρέψεις να σε ευχαριστήσω για την σε μάλλον πολιτισμένο επίπεδο (αν εξαιρέσουμε τα παιδιάστικα σου copy και EVRIS που επειδή είσαι “μιτσίς” σου τα συγχωρώ. ).

Tέλος στη δ/νση http://it.scribd.com/doc/15284378/Spiros-Papageorgiou-Karamanlis-Kai-Kypriako, διάβασαι για τον Καραμανλή σου το “Καραμανλής Και Κυπριακό” του Σπύρου Παπαγεωργίου.

Αν το διάβασες δεν συγχωρκέσε να εκτιμάς τα αρχεία του Καραμανλή.

Σε χαιρετώ τώρα και να δούμε όλοι τη σωτηρία της Κύπρου μας με σχέδια όχι παραλλαγές του σχεδίου Άτσεσον, δηλαδή τη Αννανιακή Αναναστασιαδική ΔΔΟ.

Τέλος γιατί συνεχώς πιέζεις τον κ. Σταλίδη να με λογοκρίνει επειδή δεν τα φκάλλεις πέρα γράφοντας “Και, κύριε admin, πώς γίνεται να υπάρχει ένθετο, νεότερο κείμενο Μπίλλη σε άμεση απάντηση που έδωσα στον Ήφαιστο;”

Σε χαιρετώ και καλή συνέχεια. Εγώ ότι είχα να πω το είπα.

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 25 November 2013 at 07:32

´Α,ξέχασα, ἕνα ἀκόμη πρόβλημα ὅλων τῶν ἱστοτόπων συζητήσεων καὶ ὄχι ἀποκλειστικῶς τοῦ «Ἀντιβάρου» εἶναι ἡ ὐπὸ ψευδώνυμο δημοσία ἐξομολόγησις ὅλων τῶν παθῶν ποὺ ταλανίζουν πολλοὺς καὶ τὰ ὁποῖα δὲν θὰ τολμοῦσαν ποτὲ νὰ ὁμολογήσουν γραπτῶς καὶ ἐνυπογράφως. Ἡ δική μου ἐμπειρία εἶναι ὅτι τὰ κυριώτερα άπὸ τὰ πάθη αὐτὰ εἶναι ὁ φθόνος καὶ ἡ μειονεξία. Ἅπαξ καὶ ἔγραψαν μία μπαρούφα, τὴν ὁποία κάποιος ἀποδείξει ὅτι εἶναι λογικῶς ἀσυνεπής, ἀρχίζουν ἀγῶνα ὥστε, μὲ τὴν ἀπεραντολόγο φλυαρία, νὰ «ξεχασθεῖ», ὅσο γίνεται ἡ μπαρούφα πού ἔγραψαν. Στὶς περιπτώσεις αὐτές, ἡ ἀγανάκτηση εἶναι ἡ παγίδα στὴν ὁποία κινδυνεύει νὰ πέσει ὅποιος προσπαθεῖ νὰ συζητήσει σοβαρά. Ἐνῶ μπορεῖ, κάλλιστα, νά ἀπολαύσει τὸ θέαμα ἀνθρώπων, οἱ ὀποῖοι γελοιοποιοῦν ἑαυτούς. Καὶ ὅταν ἔχει φιλοσοφικώτερη διάθεση, μπορεῖ νὰ διερωτηθεῖ πόσο σοβαρὰ λάθη μπορεῖ νὰ κάνει μιὰ κοινωνικὴ ὁμάδα στὴν ὀποία ἄνθρωποι μὲ τέτοια πάθη ἔχουν ψῆφο. Καὶ τότε, θὰ συγχωρήσει πολλὰ στὸν Μακάριο.

ΥΓ Τήν ἀναπόφευκτη φθορὰ τῆς κοινῆς προσπαθείας ἀπὸ τὰ ἰδιοτελῆ πάθη ἔχει περιγράψει ὀ Γιανναρᾶς στὸ «Καταφύγιο Ἰδεῶν».

Reply
Άντης Ροδίτης 25 November 2013 at 08:08

“…μάλλον δεν είμαι με το Ακέλ, ή μήπως είμαι και δεν το … ξέρω”
“…είμαι και Γριβικός και Μακαριακός δεν ξέρω τι θα με βγάλεις” κι άλλα όμοια και παρόμοια της σημερινής ελληνικής… επιστήμης του κ. Ήφαιστου και του κ. Μπίλλη και παρεμβάσεις από “ανώνυμους”, τάχα, φοιτητές που ψάχνουν βαθμό από τους καθηγητές τους (!), αλλά κατηγορούν άλλους για συνήγορους… Ξέρω πολύ καλά κύριε Γεωργάνα το επίπεδο των ελλαδικών συζητήσεων. Τα λέει κι ο Γιανναράς πιο πάνω, τα είπε κι ο Δημητριάδης από το 78! Δεν υπάρχει, ίσως, αυτή τη στιγμή καλύτερο σημείο στο διαδίχτυο για να δει κανείς πώς ψοφολογά η Ελλάδα.
Αλλά δεν θα κλείσω ακόμα αυτό, το τελευταίο μου σημείωμα, αφήνοντας την τελευταία λέξη στους πλέον αρμόδιους, τους εκτελεστές της.
Η θέση μου είναι ότι ο Μακάριος με την “πολιτική” και τη νοοτροπία του υπήρξε η κύρια και πρώτη υπεύθυνη προσωπικότητα για τις καταστροφές που υπέστη ο ελληνισμός από το Ζυρίχη (1959) και μετά. Είναι ο πρώτος υπεύθυνος για όλα όσα ακολούθησαν. Οι ενέργειές του και τα αποτελέσματά τους έφεραν και το σχέδιο Ανάν, έστω κι αν δεν μπορούν, με το λίγο μυαλό που διαθέτουν, πολλοί να το δούν αυτό.
Τι πιο σίγουρο είναι ότι ο ανθελληνισμός των Ελλήνων θα έφερνε την αυτοκαταστροφή. Μόνο αυτός ο απλός συλλογισμός είναι αρκετός για να πάρει από το χέρι και τον πιο βλάκα για να τον βάλει στην οδό όπου όλα γίνονται φανερά.
Ότι ο Μακάριος είχε εγκαταλείψει τον στόχο της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα, μόνο αφελείς και αδιάβαστοι δεν το ξέρουν. Αυτό, ίσως, που θα πρέπει κάποτε κάποιος να ερευνήσει είναι το πότε ακριβώς έγινε αυτό, και να ερευνήσει επίσης και την πιθανότητα να μην υπήρξε ποτέ “ενωτικός” αλλά απλός επιβήτορας της ιδεολογίας για να κρατηθεί στην εξουσία.
Μια προσπάθεια φαίνεται να κάνει η γνωστή Σία Αναγνωστοπούλου με το άρθρο (κεφάλαιο;) Archbishop Makarios: Ethnarch or the identification of religious and Lay Authority? Η πρώτη μου εντύπωση είναι ότι άλλες “προοδευτικόφρονές” της ιδεολογίες (όπως θα έλεγε και ο Ιωάννης Τσεγκος) την εμποδίζουν από το να διατυπώσει ξεκάθαρα συμπεράσματα. Άλλη αδυναμία κι αυτή της σύγχρονης “ελληνικής” επιστήμης.
Ο ίδιος ο αρχιμακαριακός Ανδρέας Παπανδρέου, που σήκωσε από τον Μακάριο τη συνταγή της επιτυχίας (αντιαμερικανισμός και apres moi le deluge), δηλώνει ξεκάθαρα ότι “ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος πάντα μιλούσε για Ένωση αλλά πάντα οι ενέργειές του απέβλεπαν στην ανεξαρτησία” (“Η Δημοκρατία στο απόσπασμα”, Λιβάνης 2006, σ.223). Με μια φράση ένας από τους μεγαλύτερους θαυμαστές του Μακαρίου αποκαλύπτει πόσο απατεώνας ήταν ο άνθρωπος, που μέχρι τον Μάιο του 74 (προσωπική μου εμπειρία) μιλούσε για Ένωση!!
Δεν θα αναφέρω εδώ τις απειράριθμες μαρτυρίες-αποδείξεις για τον ανθελληνισμό και τον ανθενωτισμό του Αρχιεπισκόπου μας! Τις είπαμε και τις γράψαμε 100 φορές.
Θα αρκεστώ στην πιο… θαυμαστή, ίσως και την πιο ερωτική και γι΄αυτό ίσως και την πιο αδιαμφισβήτητα πειστική, που προσωπικά μένω ξερός κάθε φορά που τη φέρνω στο νου μου: Εκείνη της εγκυκλίου της θεολόγου, φανατικής φίλης και ακολούθου του Αρχιεπισκόπου, Ουρανίας Κοκκίνου (μόνο ο κ. Ήφαιστος από όλη την Κύπρο δεν την ξέρει – γιατί να την ξέρει, όμως, για να του χαλά τα “ελληνικά” του επιχειρήματα;), ήτις ζήτησε δι’ εγκυκλίου την κατάργηση εν Κύπρω της ελληνικής σημαίας, διαμιάς και δια παντός, ως “σοβινιστικού συμβόλου”!!
Η προσωπική μαρτυρία γι’ αυτό βρίσκεται στη σελίδα 373 του βιβλίου “Ταξίδι στη μνήμη” (2009) του διευθυντή του Παγκυπρίου Γυμνασίου Γιώργου Χατζηκωστή, τον οποίο μπορείτε να γνωρίσετε και στο βίντεο παρουσίασης τού “Κουράγιο Πηνελόπη”, που για κάποιο “μυστήριο” ή καθόλου μυστήριο λόγο δεν θέλει να κάνει ο admin του Αντιβάρου.
Θα τελειώσω με την αδιαμφισβήτητη μαρτυρία του Αναστάση Πεπονή (ενός έντιμου ανθρώπου) για την ανεντιμότητα Μακαρίου:
«Ο Μακάριος με δέχθηκε νωρίς το πρωί της 29ης ή της 30ής Οκτωβρίου (1964)στο μέγαρο τής Αρχιεπισκοπής. Φορούσε το αντερί. Ξεκίνησα με αναφορά στη συνεργασία Ε.Ι.Ρ. – Ρ.Ι.Κ., για να καταλήξω στην πρόταση μιας άμεσης σύνδεσης για ορισμένες εκπομπές. Τόνισα τη συμβολική σημασία αυτής τής σύνδεσης, έχοντας πάντα στο μυαλό μου ως δεδομένη μια κοινή πολιτική με αίτημα το δικαίωμα αυτοδιάθεσης, που με την άσκησή του, όπως όλοι πιστεύαμε στην Ελλάδα, η πλειοψηφία του λαού τής Κύπρου θα επέλεγε την ένωση. Η συζήτηση μεταφέρθηκε εκεί. Ο Μακάριος μού είπε απερίφραστα ότι αποδεχόταν την Ένωση υπό την προϋπόθεση ότι η Κύπρος δεν θα εντασσόταν, δε θα υπαγόταν, στο ΝΑΤΟ. Ξαφνιάστηκα. Δεν ήξερα αν αυτή τη θέση του την είχε ήδη γνωστοποιήσει στην ελληνική κυβέρνηση, δεν ήμουν προετοιμασμένος για το θέμα, πολύ περισσότερο να ακούσω από τον Μακάριο μια τοποθέτηση με την οποία ουσιαστικά απέκλειε την ένωση. Παρατήρησα ότι η ένταξη τής Ελλάδας στο ΝΑΤΟ ήταν δεδομένη από το 1952. Για την ένωση με αυτή την Ελλάδα είχε πρωτοστατήσει ο ίδιος και, πάντως, με αυτό το δεδομένο έγινε ο πρώτος απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ. Θυμάμαι περίπου τα λόγια του: Η Ελλάδα είναι μέλος του ΝΑΤΟ, η Κύπρος να μην υπάγεται. Επέμενα, το ύφος μου και η προσεκτική διατύπωση επιβεβαίωναν το σεβασμό και την αναγνώριση, όμως θα του έγινα δυσάρεστος. Του θύμισα τις βρετανικές βάσεις στο κυπριακό έδαφος και τη συμμετοχή της Μεγάλης Βρετανίας στο ΝΑΤΟ. Τον ρώτησα αν πίστευε πως σε περίπτωση σύγκρουσης των δύο συνασπισμών η Μεγάλη Βρετανία θα εξαιρούσε αυτές τις βάσεις από την υπαγωγή στο ΝΑΤΟ. Δεν απάντησε.
»Έφυγα ξέροντας ότι δεν είχα πετύχει την αποκατάσταση κάποιας απευθείας σύνδεσης με την οποία απέβλεπα να ολοκληρωθεί η συνεργασία Ε.Ι.Ρ και Ρ.Ι.Κ., και με συγκεχυμένα συμπεράσματα για την πολιτική του Μακαρίου.»
Ο Πεπονής, όμως, τελειώνει το συγκεκριμένο κεφάλαιο στο βιβλίο του με την περιγραφή ενός δείπνου στο οποίο προσκλήθηκε από τον Σοβιετικό πρέσβη στην Αθήνα. Παρόντες, λέει ο Πεπονής, ήταν κι άλλοι Έλληνες επίσημοι: Ο Υφυπουργός Τύπου Γιώργος Μυλωνάς και ο Γενικός Διευθυντής του ιδίου Υπουργείου Γιώργος Καβουνίδης. Γράφει ο Πεπονής: «Στο τραπέζι ο πρεσβευτής φανέρωσε αμέσως το ζήτημα για το οποίο έκανε εκείνο το γεύμα. Χωρίς περιστροφές, μίλησε κατά της προοπτικής τής ένωσης, την τοποθέτησε ως κίνηση για την ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ. Μιλούσε αρκετά έντονα, απευθυνόταν κυρίως σε μένα. Θυμάμαι τη βασική μου απάντηση: ‘Το γεγονός ότι εσείς οι μεγάλοι δεν καταφέρνετε να εξασφαλίσετε την ειρήνη και να ξεπεράσετε την πόλωση μεταξύ των δύο στρατιωτικών συνασπισμών δεν μπορεί να στερήσει από έναν λαό το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης.’ Ο διάλογος κράτησε αρκετά. Έφυγα πρώτος.»
Αναστάση Πεπονή «1961-1981, Τα γεγονότα και τα πρόσωπα», Λιβάνης 2002, σ. 86-90.

Η Σοβιετική Ένωση, το ΑΚΕΛ, όλοι οι (ανθενωτικοί) σύμμαχοι του Μακαρίου, ο κ. Ήφαιστος, ο κ. Μπίλλης… δεν θα τους ρωτήσω τίποτε άλλο. Ξέρω ότι θα απαντήσουν άλλ’ αντ’ άλλων. Αυτή είναι η σημερινή Ελλάς, ανέντιμη και μικρή, χαμένη και νεκρή Ελλάς. Ζήτω η Ελλάς. Η εκτός πραγματικότητας πραγματική Ελλάς.

Reply
Ελευθέριος 25 November 2013 at 08:30

“Είπεν ο γάϊδαρος τον πετεινό κεφάλα και γύρισεν ο πετεινός και τούριξε ροχάλα”
Πάει να βγει κι από πάνω ο αργόσχολος αυτόκλητος “μπουρδολόγος”, που άλλη δουλειά δεν κάνει απ’ το να γυρίζει από ιστότοπο σε ιστότοπο και να παρεμβάλλεται ταυτόχρονα σε παράλληλες ροές, για να λέει πράγματα άσχετα με το υπό συζήτηση θέμα, μόνο και μόνο για να αποπροσανατολίζει και υπονομεύει την όποια κριτική ασκείται στην κατεστημένη πολιτική τάξη, την οποία ως ορντινάτσα έχει ταχθεί να υπηρετεί.
Ακόμη και ο φίδης, προτού τον τιμωρήσει ο θεός, πορπάταγε όρθιος!

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 25 November 2013 at 08:57

Πάντως, ἐπὶ 190 χρόνια ἔτσι «ψοφολογᾶ» ἡ Ἑλλάδα, ὁπότε δὲν ἀπελπιζόμαστε. Ὅσο λίγοι, πάντοτε λίγοι, δημιουργοῦν «τὰ ὡραῖα καὶ μεγάλα ἔργα», δὲν ψοφᾶμε. Νὰ μὴν σᾶς ‘πῶ ὅτι καὶ ἡ μειονεξία καὶ ἡ μικρότητα, τελικῶς, ἀνεδεικνύουν καὶ αὐτὲς τὴν ἀλήθεια, καί, πρῶτα, πρῶτα, μέσα στὴν ψυχὴ τῶν μειονεκτικῶν καὶ τῶν μικρῶν. Καὶ ἡ ἀμηχανία τους γίνεται δήλη ἀπὸ τὴν σύγχυση στὴν λογική καὶ στὴν ἐκφορὰ τῶν γνωμῶν τους.
Σχετικῶς μὲ τὸν Μακάριο, δὲν ἀρκεῖ νὰ ἀποδείξει κανεὶς ὅτι εἶναι ὁ κύριος ὑπεύθυνος γιὰ τὴν πορεία ποὺ ἔλαβε τὸ ζήτημα τῆς Κύπρου. Αὐτὸ τὸ ἀποδείξατε γιὰ τὴν περίπτωση τῆς προτάσεως γιὰ τὴν Ἕνωση τὸ 1964. Τὸ κρίσιμο ἐρώτημα εἶναι ἐὰν ὁποιοσδήποτε ἄλλος πολιτικὸς ἡγέτης θὰ μποροῦσε νὰ κάνει τὴν μεταστροφὴ πού ζητᾶτε νὰ εἶχε κάνει ὁ Μακάριος τὸ 1964. Φαντάζομαι θὰ δεχθεῖτε ὅτι κανένας ἄλλος δὲν θὰ τὸ μποροῦσε.
Ἴσως ἐπειδὴ ἦταν καὶ ἐκκλησιαστικὸς ἠγέτης, θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ ἔχει ὑψηλότερες ἀπαιτήσεις ἀπὸ τὸν Μακάριο. Ἀλλὰ μήπως εἶναι πολλοὶ οἱ σύγχρονοι ἐκκλησιαστικοὶ ἡγέτες πού ἔχουν δείξει θυσιαστικὴ αὐταπάρνηση ; Στὸ ἐπίπεδο τοῦ Μακαρίου, ἀπ` ὅσο γνωρίζω τὴν σύγχρονη ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία τῆς Ἐλληνοφώνου Ἐκκλησίας, κανείς. Ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους, πιθανῶς ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως καὶ Κριμαίας Λουκᾶς (+1961), ἀπὸ τοὺς Ρωμαιοκαθολικούς ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ρομέρο (+ 1980). Διαβάστε ἐδῶ :
http://www.fullbooks.com/Father-Damien.html
ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ φημσμένα κείμενα πολεμικῆς στὴν Ἀγγλικὴ γλῶσσα (ἀξεπέραστο καὶ απὸ φιλολογικῆς ἀπόψεως) γιὰ νὰ ‘δεῖτε ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ ἀπαιτοῦμε ὑπεράνθρωπη αὐταπάρνηση οὔτε ἀπὸ τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες. Οἱ Ἅγιοι εἶναι ἅγιοι διότι εἶναι καὶ ὀλιγάριθμοι.

Reply
ifestos1 25 November 2013 at 12:36

Τελικά έχει ενδιαφέρον αυτή η συζήτηση. Δείχνει ότι το διαδίκτυο όντως εξελίσσεται σε μεγάλη αρένα κωφαλάλων. Σε μεγάλο επίσης δικαστήριο των προθέσεων, των μύχιων επιθυμιών, των ισοπεδώσεων και των γραμμικών ερμηνειών σύμφωνα με τις γνώμες, τις ενοχές και στα σύνδρομα μιας ταραχώδους διαδρομής. Οι θύτες της καταστροφής της Κύπρου και της Ελλάδας, τελικά, επιχειρούν να μετατραπούν και σε θύματα. Στο μεγάλο αυτό δικαστήριο του διαδικτύου, επίσης, κρίνεται η επιστημονική κοινότητα σύμφωνα και με αυτά που ανέφερα μόλις. Τέλος, η φαντασία οργιάζει και οι προφητείες του παρελθόντος αποκτούν παγκόσμια πρωτοτυπία. Γιατί τόσο οργιώδη και αλματώδη φαντασία και τέτοια σοφιστική παραγνώριση της ουσίας σίγουρα δεν υπήρξε πριν και αποτελεί ακόμη ένα νεοελληνικό και κυπριακό φαινόμενο. Συγχαρητήρια.

Υπογραφή: Ένας κριθείς κομμένος των αμφιθεάτρων, ένοχος για πολλά πράγματα, μεταξύ των οποίων κορυφαίο έγκλημα να μην γνωρίζω την Ουρανία Κοκκίνου.

Υστερόγραφο. Πώς να μην θυμηθώ εκείνο το ρηθέν για τα πίτουρα και τις κότες. Δεν πειράζει. Δεν θα αφήσουμε το διαδίκτυο επειδή υπάρχουν καμικάζι της παρακρούσεων και ανορθολογισμού. Για τα πιο πάνω ισχύει η πάγια προειδοποίηση scripta manent και η συμβουλή «να μιλάς αλλά να μην εκτίθεσαι».

Reply
NF 25 November 2013 at 14:12

Αγαπητε κυριε Ροδιτη

Εμεις οι “καλαμαραδες” τους Κυπριους Ενωτικους τους αγαπαμε ΠΟΛΥ, διοτι ειναι οι ΑΡΙΣΤΟΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ. Δεχθειτε το σεβασμο μου.Ολα τα κειμενα σας που εχω διαβασει στο Διαδικτυο ειναι συγκλονιστικα. Συντομα θα αγορασω το “Κουράγιο Πηνελόπη”.

Υπαρχουν πλεον αποδειξεις οτι οι Αμερικανοι μας προσεφεραν στο πιατο την Ενωση το 1964-1966 και την τορπιλισαν ο Μακαριος και οι ανθενωτικοι. Οι κ. Ηφαιστος και Ευρυβιαδης δεν ειναι καθολου πειστικοι.

Ωστοσο κ. Ροδιτη, αν καταλαβα καλα, ειχατε υποστηριξει το σχεδιο Α(υ)νάν το 2004. Θα πρεπει να παραδεχθειτε οτι ηταν τεραστιο λαθος σας. Ειναι σωστο και ειλικρινες να πειτε Mea Culpa, αντι να δικαιολογειστε. Ολοι κανουμε λαθη, ανθρωπινο ειναι, μονο ο…… Παπας της Ρωμης ειναι αλανθαστος.

Reply
Γραικοβλάχος 25 November 2013 at 15:27

Χαχα, μου άρεσε, ‘οι ΑΡΙΣΤΟΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ’.
Οι άριστοι των Ελλήνων φίλτατε ήταν εκείνοι οι Έλληνες, στην εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που έγιναν χριστιανοί και σιγά σιγά έγιναν ‘άρχοντες’ στον τόπο τους χωρίς αντάρτικα κι αλλά τέτοια.
Όποιος δεν μπορεί να κάνει το ίδιο και μένει στα επαναστατικά του σιγά-σιγά θα χαθεί, θα εκβαρβαρωθεί!
Όλα τα άλλα είναι για να έχουν να ασχολούνται οι πανεπιστημιακοί με τις έρευνές τους κτλ και οι μη έχοντες άλλη δουλειά από το να σπέρνουν διαβάλματα…

Reply
Ευρής Μπίλλης 26 November 2013 at 11:22

Κατωτέρω μπορείτε να δείτε για πληροφόρηση σας πολλά σχετικά με το σχέδιο Άτσεσον. Δεν αναγράφονται τα του Καθηγητή Παναγιώτη Ήφαιστου επειδή τα ανέλυσε ο ίδιος προσωπικά:

1. Κουράγιο Πηνελόπη, Άντης Ροδίτης, Εκδόσεις Αρμός,
Μαυροκορδάτου 11, 106 78, Αθήνα, τηλ. 210 3830604, fax. 2103819439

2. Εκδόσεις «Τετράδια Πολιτικού διαλόγου Έρευνας και Κριτικής».Τεσσαρακοστό έβδομο τετραδίου σελίδα σελίδα 81.
Ανάλυση του Καθηγητή Μάριου Ευρυβιάδη με τίτλο, «Άτσεσον Σωσίδης και «χαμένες» ευκαιρίες: Η ιδεολογική παραγωγή και η χρήση ενός μύθου.

3. Του : Μάριου Ευρυβιάδη, Ο Ρόλος της Ελλάδας και ειδικά του Σαμαρά για την Αποτροπή Τουρκοποίησης της Κύπρου

4. 17/05/2009. Τουρκία: Τα επόμενα βήματα. Του ΝΙΚΟΥ ΚΟΥΡΗ, τ. Υφυπουργού Εθνικής Άμυνας και Επίτιμου Αρχηγού Γ.Ε.Α. και Γ.Ε.ΕΘ.Α

5. Μνήμη Μακαρίου (31 χρόνια μετά). Δρ Ευστάθιος Αβρααμίδης.

6. Χωριστές κυριαρχίες και πηγές εξουσίας| 27/09/2009 | ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ* http://www.sigmalive.com/simerini/politics/195586

7. Η δήλωση του Daniel Fried (πρώην υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ)

8. Σχέδιο Άτσεσον (συνοπτικά)

9. Το Σχέδιο Ατσεσον και η Ρόδος . Π. ΣΤΑΥΡΟΥ | Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2002

10. Η ΑΙΜΑΤΗΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ (BLOODY TRUTH). http://cyprusactionnetwork.org/yahoo_site_admin/assets/docs/BLOODY_TRUTH__The_Book.266130049.pdf

1. Κουράγιο Πηνελόπη, Άντης Ροδίτης, Εκδόσεις Αρμός,
Μαυροκορδάτου 11, 106 78, Αθήνα, τηλ. 210 3830604, fax. 2103819439

2. Εκδόσεις «Τετράδια Πολιτικού διαλόγου Έρευνας και Κριτικής».Τεσσαρακοστό έβδομο τετραδίου σελίδα σελίδα 81.
Ανάλυση του Καθηγητή Μάριου Ευρυβιάδη με τίτλο, «Άτσεσον Σωσίδης και «χαμένες» ευκαιρίες: Η ιδεολογική παραγωγή και η χρήση ενός μύθου.

3. Του : Μάριου Ευρυβιάδη, Ο Ρόλος της Ελλάδας και ειδικά του Σαμαρά για την Αποτροπή Τουρκοποίησης της Κύπρου

Η παρουσία κυρίως, του Έλληνα Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά στην κηδεία του τ.Προέδρου Γλαύκου Κληρίδη, όπως και τα λόγια του, ότι “για την Ελλάδα, η Κύπρος ήταν και παραμένει χρέος και ευθύνη”, φέρνουν επιτακτικά στο προσκήνιο το ρόλο που μια δημοκρατική Ελλάδα διαδραματίζει, αλλά κυρίως μπορεί να διαδραματίσει, ώστε να “ευτυχίσει” μελλοντικά, κατά τον Πρωθυπουργό, ο κυπριακός λαός.

Κανένας λαός δεν μπορεί να “ευτυχίσει” πολιτικά–διότι περί πολιτικής μιλούμε–εάν δεν είναι σε θέση να διαφεντεύει δημοκρατικά τον εαυτό του μέσα σε μια ευνομούμενη πολιτεία. Οι πολίτες, θα πρέπει να λειτουργούν και να εκφράζονται στο πλαίσιο ενός πολιτεύματος ευθυνοδοσίας και διαφάνειας, παράγωγο του οποίου καταλήγει να είναι μια δημοκρατική ειρήνη.

“Χρέος και ευθύνη”της Ελλάδας νοηματοδοτούνται μόνο με τα παραπάνω, και όχι με τις χουντοφασιστικές νοοτροπίες που χαρακτήριζαν τις σχέσεις Αθηνών -Λευκωσίας την δεκαετία 1964-1974.

Αναντίρρητα, μέγιστη υπήρξε η συμβολή της Ελλάδας στην επιτυχημένη ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας -Κ.Δ.-( και όχι του Αννανικού μορφώματος ) στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μπορεί σε πολιτικό επίπεδο οι προσδοκίες του κυπριακού λαού να μην ευοδώθηκαν. Ωστόσο, η ένταξη έδωσε στη Κύπρο για πρώτη φορά από το 1960 θεσμικά όπλα και δύναμη έναντι στην Τουρκία και όχι μόνο. Ανεξάρτητα από την επιμέρους αξιολόγηση της κυπριακής παρουσίας στην Ε.Ε. ( και των κατά καιρούς απίστευτων πολιτικών λαθών και γκαφών των διπλωματών της), η θεσμική παρουσία και συμμετοχή της Κύπρου στον κορυφαίο ευρωπαϊκό διακρατικό οργανισμό, λειτούργησε και λειτουργεί ως τροχοπέδη, έναντι αυτών που επιβουλεύονται τα συλλογικά και ατομικά δικαιώματα των πολιτών της Κύπρου. Και σε πολλές περιπτώσεις όπου παρουσιάζονται αυθαίρετες συμπεριφορές των Βρυξελλών, μεγάλο μέρος της ευθύνης εντοπίζεται και στη Λευκωσία –στις αβελτηρίες και πολιτικές της αστοχίες.

Εάν απομονώσουμε μια και μόνο πράξη της Αθήνας που εξασφάλισε την κυπριακή ένταξη, αυτή υπήρξε η συλλογική απόφαση του Ελληνικού Κοινοβουλίου ότι η προγραμματιζόμενη διεύρυνση της Ε.Ε. του 2004, με τις δέκα υποψήφιες χώρες, θα προσέκρουε στη άρνηση της Ελλάδας εάν για τους γνωστούς πολιτικούς λόγους απεκλείετο η Κύπρος. Το μήνυμα ελήφθη, κυρίως απο τη Γερμανία, που για δικούς της γεωπολιτικούς λόγους ήθελε την ένταξη της Πολωνίας πάση θυσία. Έτσι, με Γερμανική πρωτοβουλία, η ομάδα των δέκα υποψηφίων έλαβε χαρακτήρα πακέτου–όλοι μέσα ή κανείς.

Η εξέλιξη αυτή, μαζί με το ΟΧΙ του 2004 κάθε άλλο παρά χαροποίησε Άγγλο-αμερικανούς , Τούρκους και όσους άλλους επιβουλεύοντο τις συλλογικές ελευθερίες του κυπριακού λαού, που εκφράζοντο μέσα από τη διεθνή υπόσταση της Κ.Δ., χώρας πλέον μέλους και της Ε.Ε..

Η καινούρια πρόκληση για την Ελληνική κυβέρνηση, πιθανότατα με ηγέτη τον Σαμαρά, βρίσκεται πρό των πυλών. Και “χρέος και ευθύνη”της Αθήνας, είναι να την εξουδετερώσει όπως ακριβώς έπραξε το 2004. Όπως και τότε, η κυπριακή πλευρά αδυνατεί θεσμικά να βοηθήσει αποτελεσματικά τον εαυτό της και να προστατεύσει τα ζωτικά της συμφέροντα.

Αναφέρομαι στην υπό εξέλιξη προσπάθεια για “επανέναρξη”των διαπραγματεύσεων που διεξάγονται, κατ´επίφαση, μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Αλλά που όλοι γνωρίζουμε ότι είναι εν δυνάμει διαπραγματεύσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας και όπου η τελευταία έχει το καταλυτικό πλεονέκτημα της στρατιωτικής κατοχής στην Κύπρο.

Ακριβώς λόγω αυτής της ανισορροπίας ισχύος μεταξύ των δύο, η όλη δυναμική της διεθνούς πολιτικής ευνοεί την εφαρμογή στην Κύπρο μιας”τουρκικής ειρήνης”. Κάτι τέτοιο όμως, συνεπάγεται την νομιμοποίηση των εδαφικών τετελεσμένων της εισβολής αλλά και κάτι ακόμη χειρότερο. Την νομιμοποίηση και ενός μη τετελεσμένου του 1974 το οποίο ομως σηματοδοτεί, μέχρι και σήμερα, την παταγώδη αποτυχία της τουρκικής στρατηγικής . Αυτό είναι η κατάλυση της Κ.Δ..

Αυτός υπήρξε ο στρατηγικός στόχος της Τουρκίας και των πατρόνων της από το 1964 μέχρι σήμερα. Προσπάθησαν και απέτυχαν το 1964 με το “διπλοενωσιτικό” (double enosis) Σχέδιο Ατσεσον ( ατόφια σίγουρα, διπλή όμως ένωση και, μαζί και το Καστελόριζο ως baksheesh για τη μεγαλοψυχία των Τούρκων να αποδεχθούν ατόφια μισή ένωση.) Ξαναπροσπάθησαν με τη βία το 1974 ( και αφού τους έστρωσαν τον δρόμο κάποια παλικαράκια της φακής σε Αθήνα και Λευκωσία) αλλά και πάλι απέτυχαν. Και ξαναπροσπάθησαν το 2004, με το κρατόκτονο Σχέδιο Αννάν. Και συνεχίζουν…

Η Ελλάδα, αν και φαινομενικά σε αδυναμία, μπορεί να αποτρέψει την επιβολή μιας τουρκικής ειρήνης στη Κύπρο . Μπορεί, εφόσον αρνηθεί να λειτουργήσει ως κομπάρσος στις υπό εξέλιξη διαπραγματεύσεις . Εγγλέζοι, Αμερικάνοι, Τούρκοι και Γραμματεία του ΟΗΕ, εκφραζόμενη από τον γνωστό μας Ντάουνερ , θεωρούν την Ελλάδα δεδομένη. Την καταφρονούν. Την θεωρούν κομπάρσο των εξελίξεων λόγω της στρατιωτικής ανισορροπίας στη Κύπρο. Αλλά και χειρότερα, επειδή φαίνεται να πιστεύουν οτι η Αθήνα δεν διαθέτει την πολιτική βούληση να λειτουργήσει, σε συλλογικό επίπεδο, όπως και το 2004 με τη Ε.Ε.

Όμως, όπως και το 2004, η Ελλάδα διαθέτει πολιτικό “βέτο”σε περίπτωση προσπάθειας επιβολής “τουρκικής ειρήνης” . Αρκεί μόνο να εκφράσει τη βούληση της δια στόματος Πρωθυπουργού ( Σαμαρά) ή μέσω της Βουλής των Ελλήνων, ότι αν χρειασθεί θα το χρησιμοποιήσει.

Χρέος και ευθύνη της Ελλάδας είναι, να υπάρχει και να λειτουργεί εσαεί στη Κύπρο ευνομούμενη πολιτεία με δημοκρατικό πολίτευμα , χωρίς ξένους εγγυητές , ξένους στρατούς και ξένους μπάστακες. Μόνο έτσι μπορεί να ευτυχίσει πολιτικά και να ευδαιμονήσει οικονομικά ο κυπριακός λαός. Συνεπώς η Ελλάδα, εκφραζόμενη από τον πρωθυπουργό και ιδεωδώς και μέσω της Ελληνικής Βουλής, θα πρέπει να δηλώσει επίσημα, ότι δεν προτίθεται να προσφέρει, δίκην κομπάρσου, φύλο συκής συμμετέχοντας με τη δική της στρατιωτική παρουσία στην οποιαδήποτε μελλοντική “εγγυητική”παρουσία ξένων στην Κύπρο.

Αυτό που πρωτίστως πρέπει να συνειδητοποιηθεί και να εμπεδωθεί σε Αθήνα και Λευκωσία , διότι οι ξένοι το γνωρίζουν και το φοβούνται, είναι οτι χωρίς την ενεργή συμμετοχή της Ελλάδας δεν μπορεί να οικοδομηθεί και να νομιμοποιηθεί διεθνώς κανένα σύστημα διευρυμένων εγγυήσεων πάνω στην Κύπρο. Τελεία και παύλα.

Ως δημοκρατική χώρα, ως μέλος του Ο.Η.Ε., του Συμβουλίου της Ευρώπης και της Ε.Ε., η Ελλάδα δεν νομιμοποιείται να λειτουργεί ως “Εγγυήτρια Δύναμη” ξένου κράτους. Η Ελλάδα μπορεί να συμμετέχει σε συμμαχίες με αμοιβαίο όφελος με όλες τις χώρες συμπεριλαμβανομένης και της Κύπρου. Εγγυήτρια δεν μπορεί να είναι καμίας.

Όσοι γνωρίζουν πως λειτουργεί το διακρατικό σύστημα, κατανοούν πλήρως τι θα σήμαινε μια τέτοια τοποθέτηση της Ελλάδας. Θα ανέτρεπε όλους τους κακόβουλους σχεδιασμούς κατά της Κύπρου. Τηρουμένων των αναλογιών, θα αντιστοιχούσε με εκείνη του 2004 αναφορικά με τη διεύρυνση της Ε.Ε. χωρίς την Κύπρο.

Η Αθήνα μπορεί και πρέπει, να αρνηθεί τον ρόλο που της επιφυλάσσεται στην Κύπρο, που είναι ρόλος κομπάρσου. Εάν η Αθήνα αρνηθεί να λειτουργήσει ως φορέας νομικού φύλλου συκής για την επιβολή και “νομιμοποίηση”πάνω στη Κύπρο ενός νέο-αποικιακού και καθόλα ιμπεριαλιστικού καθεστώτος εγγυήσεων, τότε μπορεί με την πράξη της αυτή να αλλάξει το διαπραγματευτικό ισοζύγιο στην ανατολική Μεσόγειο . Αλλιώς, το ισοζύγιο αυτό μόνο χειρότερο μπορεί να γίνει. Και ο κυπριακός λαός θα δυστυχεί πολιτικά στο διηνεκές .

4 . 17/05/2009. Τουρκία: Τα επόμενα βήματα. Του ΝΙΚΟΥ ΚΟΥΡΗ, τ. Υφυπουργού Εθνικής Άμυνας και Επίτιμου Αρχηγού Γ.Ε.Α. και Γ.Ε.ΕΘ.Α
«Μετά από 10 περίπου χρόνια και ενώ η στρατιωτική πίεση της Άγκυρας εντείνεται, οι Τούρκοι εισβάλλουν στην Κύπρο εκμεταλλευόμενοι το προδοτικό πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και καταλαμβάνουν το 40% της Μεγαλονήσου».

Τον Φεβρουάριο του 1964 η ελληνική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Γ. Παπανδρέου (τον πρεσβύτερο) απέστειλε το παρακάτω σήμα στο ΝΑΤΟ:
«… δεδομένης της μεγάλης σημασίας που αποδίδει η Ελλάδα στην προστασία του εθνικού της χώρου σάς πληροφορούμε ότι από της 6ης Γκρίνουιτς της 21ης Φεβρουαρίου 1964 η προστασία του εθνικού μας χώρου, που ορίζεται από το FIR Αθηνών, θα αναληφθεί από την Ελληνική Αεροπορία».

Με την «κοφτή» αυτή διατύπωση η κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου ενημερώνει το ΝΑΤΟ ότι στο εξής τα όρια του FIR Αθηνών θα συμπίπτουν με την περιοχή αεράμυνας του ΝΑΤΟ 41 (Air Defense Area 41). Μέχρι τότε τμήμα της ελληνικής επικράτειας βρισκόταν στην περιοχή αεράμυνας της Τουρκίας.

Η ενέργεια αυτή του έλληνα πρωθυπουργού δεν ήταν πράξη ρουτίνας. Με την αποφασιστική αντίδρασή του σηματοδοτούσε την καθιέρωση μιας πολιτικής για την ανάσχεση της τουρκικής επιθετικότητας που είχε αρχίσει να διαγράφεται από τις αρχές της δεκαετίας του ʼ60.

Εγκαινιάστηκε έτσι μια πολιτική η οποία κωδικοποιήθηκε επί υπουργίας Ευ. Αβέρωφ και κατέστη ακρογωνιαίος λίθος της εθνικής μας πολιτικής επί πρωθυπουργίας Ανδρέα Παπανδρέου.

Η αντίδραση της ελληνικής πλευράς ήταν απάντηση στις μαζικές παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου στην περιοχή της Δωδεκανήσου από την τουρκική Αεροπορία στις αρχές του 1964 και έτσι εγκαινιάζεται η έναρξη του «εναέριου πολέμου» που διαρκεί μέχρι τις μέρες μας. Με αυτόν τον τρόπο οι Τούρκοι μεταφέρουν τη στρατιωτική τους πίεση και στον ελλαδικό χώρο. Είναι η εποχή που ο Μακάριος επιχειρεί να αναθεωρήσει το Κυπριακό Σύνταγμα. Ένα άθλιο κατασκεύασμα των Βρετανών.

Μετά από 10 περίπου χρόνια και ενώ η στρατιωτική πίεση της Άγκυρας εντείνεται, οι Τούρκοι εισβάλλουν στην Κύπρο εκμεταλλευόμενοι το προδοτικό πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και καταλαμβάνουν το 40% της Μεγαλονήσου.

Υλοποιούν έτσι έναν στρατηγικό τους στόχο και πραγματοποιούν τη διχοτόμηση της Κύπρου, όπως προέβλεπε το γνωστό Σχέδιο Άτσεσον, με τη βοήθεια πάντα των Αγγλοαμερικανών.

Οι Τούρκοι προωθούν έτσι με βηματιστική τακτική τα σχέδιά τους. Εκμεταλλευόμενοι το φιάσκο της αποχώρησης των Ενόπλων μας Δυνάμεων από την ενοποιημένη δομή του ΝΑΤΟ και στη συνέχεια την αίτησή μας να επανέλθουν, οι «φίλοι» μας αξιώνουν την επαναδιαπραγμάτευση του καθεστώτος διοικήσεως και ελέγχου στο Αιγαίο. Στην πραγματικότητα επιδιώκουν την επιχειρησιακή διχοτόμησή του με τη δημιουργία μιας «ζώνης ασφαλείας» δυτικά της Ανατολίας.

Ένα τουρκικό Lebensraum!

Μια τέτοια ρύθμιση θα ανέτρεπε τις πρόνοιες της Συνθήκης της Λωζάννης και θα δημιουργούσε νέο καθεστώς στο Αιγαίο.

Η γνωστή Συμφωνία Rogers είναι ένα δεύτερο βήμα της Άγκυρας προς την κατεύθυνση υλοποίησης των στόχων της. Δεν επιλύει όμως το πρόβλημα διοικήσεως και ελέγχου στο Αιγαίο. Η ελληνική πλευρά, στηριζόμενη στο γράμμα της Συμφωνίας, αξιώνει να καθοριστούν πρώτα τα όρια ευθύνης των ελλήνων (ΝΑΤΟϊκών) διοικητών και στη συνέχεια να ενεργοποιηθούν τα συμμαχικά στρατηγεία στη χώρα μας. Τούρκοι και Αμερικανοί επιμένουν να ενεργοποιηθούν τα στρατηγεία και μετά να προσδιοριστούν οι περιοχές ευθύνης.

Η πρόταση αυτή ήταν εθνικά επικίνδυνη γιατί αν τη δεχόμαστε θα έπρεπε να εμπλακούμε σε συζητήσεις για τα λεγόμενα «προβλήματα» του Αιγαίου, αναγνωρίζοντας έτσι την ύπαρξή τους. Δημιουργεί πολλά ερωτηματικά το γεγονός ότι θέση παρόμοια με τη ΝΑΤΟϊκή υποστήριζαν και κύκλοι του υπουργείου Εξωτερικών. Αυτό προκάλεσε την εποχή εκείνη την αντίδραση του αείμνηστου Ευ. Αβέρωφ που έστειλε μια οργισμένη επιστολή στον πολιτικό προϊστάμενο του ΥΠΕΞ.

Η διαμάχη για την υλοποίηση της Συμφωνίας Rogers κράτησε πολλά χρόνια στη διάρκεια των οποίων η Ελλάδα ακολουθούσε με συνέπεια την εθνική πολιτική που είχε καθιερώσει πρώτος ο Γ. Παπανδρέου το 1964 και ακολούθησαν μεγάλοι έλληνες πολιτικοί ηγέτες όπως ο Κ. Καραμανλής, ο Γ. Ράλλης, ο Ευ. Αβέρωφ και είχε υιοθετήσει ο Ανδρέας Παπανδρέου ως πρωθυπουργός και υπουργός Άμυνας. Τον Δεκέμβριο του 1992 στη Διάσκεψη της Επιτροπής Αμυντικού Σχεδιασμού (DPC) της Συμμαχίας η ελληνική αντιπροσωπεία χωρίς να υπάρξει ιδιαίτερη πίεση αποδέχεται πρόταση για την κατάργηση των ορίων περιοχών ευθύνης στη νότιο περιοχή…

Αυτό ήταν κεραυνός εν αιθρία και μια επικίνδυνη εξέλιξη για τα εθνικά μας θέματα.

Παρά ταύτα, οι δικοί μας συμφώνησαν με την πρόταση αυτή που όπως φάνηκε στη συνέχεια ήταν καταστροφική για την υπόθεση του Αιγαίου όπως εμείς την υποστηρίζαμε από πολλά χρόνια.

Ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης (Ανδρέα Παπανδρέου) καυτηρίασε την υποχώρησή μας αυτή με άρθρο του στα «Νέα» της 8ης Ιουνίου 1993 γιατί βρισκόταν σε ευθεία αντίθεση με την εθνική μας πολιτική.

Για να έχουμε πλήρη εικόνα παραθέτουμε το κείμενο της σχετικής παραγράφου:

«… Η Στρατιωτική Επιτροπή ζητά όπως οι ΝΑΤΟϊκοί διοικητές συντονίζουν τις δραστηριότητές τους, ως απαιτείται, ώστε να μην παραβλέπονται τα δικαιώματα και οι ευθύνες των χωρών σε σχέση με τις νόμιμες απαιτήσεις τους για προστασία της εθνικής κυριαρχίας και της ασφαλείας τους…».

Η διατύπωση είναι πραγματικά περίτεχνη αλλά δεν αναφέρει ευθέως το μέγα ζήτημα των ορίων. Την πραγματική ερμηνεία της έδωσε ο τότε γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Β. Κλάες σε επιστολή του προς τον έλληνα υπουργό Εξωτερικών όπου με ελαφρά δόση χιούμορ αναφέρει: «Αναγνωρίζω ότι ζητάμε περισσότερα από την Ελλάδα από ό,τι από την Τουρκία, γιατί εκτός από την αποδοχή της μη υπάρξεως ορίων επιχειρησιακής ευθύνης, που δεν είναι η λύση που προτιμάτε, θα αποδεχθείτε και την πρακτική εφαρμογή της…».
Αυτό ήταν ένα μέγα πολιτικό σκάνδαλο. Εν τούτοις πέρασε σχεδόν απαρατήρητο. Αν σήμερα γίνεται τόσος θόρυβος, και σωστά, για τις μίζες, τι έπρεπε να γίνει για μια πολιτική πράξη που στην ουσία παραδίδει την άμυνα ελληνικού εναέριου χώρου σε ξένους;

Υπάρχει όμως και συνέχεια, οι γείτονές μας έκαναν ακόμη ένα άλμα προς την κατεύθυνση των στόχων τους. Πράγματι στις 8 Ιουλίου 1992 στη Μαδρίτη κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ ο Πρόεδρος της Τουρκίας και ο έλληνας πρωθυπουργός (Κ. Σημίτης) συμφώνησαν όπως οι σχέσεις των δύο χωρών βασίζονται στις παρακάτω αρχές:

«… Σεβασμό στα νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο που έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική της κυριαρχία…».

Η διατύπωση της Διακήρυξης της Μαδρίτης είναι πανομοιότυπος με την πρόταση της DPC της 11-12-92. Είναι φανερό ποιος είναι ο υποβολέας τους.

Με τις δύο αυτές αποφάσεις στην ουσία τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας της Ελλάδας δεσμεύονται πολιτικά να ακολουθήσουν την οδό των διαπραγματεύσεων για την επίλυση των «προβλημάτων» του Αιγαίου. Ό,τι δηλαδή επιδιώκουν οι Τούρκοι.

Είναι χαρακτηριστικά όσα αναφέρει ο τούρκος αρχηγός του Γενικού Επιτελείου σε επιστολή του προς τα μέλη της Στρατιωτικής Επιτροπής του ΝΑΤΟ:

«… Με τη Διακήρυξη της Μαδρίτης επιβεβαιώθηκε από την Ελλάδα ότι είχε και η Τουρκία ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο…».

Με την απόφαση του ΝΑΤΟ της 11-12-92 και τη Διακήρυξη της Μαδρίτης η Άγκυρα έκανε ένα διπλό άλμα προς την κατεύθυνση που επιθυμεί και αυτό χωρίς να δώσει ανταλλάγματα. Εμείς διαπράξαμε ένα «αβίαστο σφάλμα». Η εθνική μας ζημία είναι ανεπανόρθωτη και σήμερα βλέπουμε τα αποτελέσματα.

Ο έλληνας αρχηγός του ΑΤΑ δεν έχει περιοχή ευθύνης στα πλαίσια του ΝΑΤΟ. Είναι ένας απλός διευθυντής του Κέντρου Συνδυασμένων Αεροπορικών Επιχειρήσεων (Combined Air Operation Centre). Υφιστάμενος του αμερικανού πτεράρχου διοικητού των Αεροπορικών Δυνάμεων Νότιας Περιοχής που εδρεύει στη Σμύρνη και έχει επιτελάρχη Τούρκο!

Η κατάσταση στο Αιγαίο είναι δραματική. Με βάση τη νέα οργάνωση στον Νότιο Τομέα οι Τούρκοι αλωνίζουν «νόμιμα» στο Αρχιπέλαγος και αναχαιτίζουν ελληνικά αεροσκάφη και ελικόπτερα πάνω από ελληνικό έδαφος!

Οι δικές μας αντιδράσεις είναι ήπιας μορφής και πολλές φορές αποσιωπούνται θρασύτατες παραβατικές ενέργειες των Τούρκων. Οι τελευταίοι, πέρα από την «αρμοδιότητα» που απέκτησαν για την αεράμυνα στο Αιγαίο, πάνω και από ελληνικά εδάφη, προωθούν τώρα και τη διχοτόμηση του Αιγαίου στις επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης.

Σε ημερήσια εφημερίδα των Αθηνών δημοσιεύθηκε πρόσφατα η πληροφορία ότι ο Πρόεδρος Γκιουλ και ο πρωθυπουργός Ερντογάν θα παρακολουθήσουν τουρκικές ασκήσεις στο Αιγαίο και μια επίδειξη έρευνας και διάσωσης ανάμεσα στα ελληνικά νησιά. Είναι και αυτό ένας από τους στόχους της Άγκυρας, η ανάθεση δηλαδή στην Τουρκία αποστολής έρευνας και διάσωσης στο Αιγαίο.

Εμείς, εν τω μεταξύ, περί άλλα τυρβάζουμε και προσπαθούμε να φαινόμαστε ψύχραιμοι. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε πρόσφατες ομιλίες τους ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που μίλησαν στη Θεσσαλονίκη και την Κοζάνη, από κείμενα συνολικώς 30 πυκνοδακτυλογραφημένων σελίδων διέθεσαν και οι δύο τους 14 μόνο αράδες για τα εθνικά μας θέματα (και αυτές μόνο για το Σκοπιανό).

Για την τουρκική απειλή, για την οποία, εκτός των άλλων, δαπανούμε τεράστια ποσά για εξοπλισμούς, που αποτελούν βαρίδι για την οικονομία μας, δεν αναφέρθηκε τίποτα!

Να ανακεφαλαιώσουμε.

Είναι φανερό ότι η εθνική μας πολιτική διαμορφώνεται από δύο «ρεύματα». Εκείνο της ήπιας αντίδρασης στην επιθετική πολιτική της Άγκυρας που πιστεύει ότι με ανώδυνες παραχωρήσεις θα γίνουμε καλοί γείτονες με τους Τούρκους, οι οποίοι θα πάψουν να είναι επιθετικοί και θα επικρατήσει ειρήνη στην περιοχή, και ένα άλλο που πιστεύει ότι οι Τούρκοι, υπό το παρόν καθεστώς, είναι αδιόρθωτοι και πρέπει να αντιμετωπίζονται με αποφασιστικότητα.

Παραδείγματα αποφασιστικής πολιτικής έχουμε στην αντιμετώπιση των τουρκικών προκλήσεων το 1964 από τον αείμνηστο Γεώργιο Παπανδρέου και της ελληνικής αντίδρασης στην προσπάθεια των Τούρκων να παραβιάσουν την ελληνική υφαλοκρηπίδα το 1987, όταν μπροστά στην ελληνική αποφασιστικότητα και την ετοιμότητα των Ενόπλων μας Δυνάμεων η Άγκυρα αναδιπλώθηκε.

Υπάρχει ανάγκη εκσυγχρονισμού της εθνικής μας πολιτικής και στρατιωτικής στρατηγικής που πρέπει να απαλλαγεί από τα σύνδρομα του παρελθόντος. Για τον σκοπό αυτό απαιτείται εκτίμηση για τα μελλοντικά βήματα της Τουρκίας σε σχέση με τη χώρα μας.

Επί του παρόντος φαίνεται απίθανο να επιχειρήσουν οι Τούρκοι μια μεγάλης κλίμακας επίθεση κατά της Ελλάδας ώστε να επιτύχουν τους στόχους τους με ένα «χτύπημα». Παρά τον όγκο τους οι τουρκικές δυνάμεις έχουν χτυπητές αδυναμίες. Εξάλλου το διεθνές κλίμα στην περιοχή και ευρύτερα δεν ευνοεί τέτοιο εγχείρημα. Τυχόν αποτυχία μιας τέτοιας μεγάλης εκστρατείας θα έθετε σε δοκιμασία το εσωτερικό μέτωπο της Τουρκίας. Γιʼ αυτό οι τούρκοι στρατηγοί είναι πολύ προσεκτικοί…

Το πιθανότερο σενάριο είναι αυτό που ακολουθούν μέχρι σήμερα, της σταδιακής, με βηματιστική στρατηγική, προσέγγισης του στόχου τους. Η δημιουργία δηλαδή εντάσεων (βλέπε Ύμια) και ενδεχομένως θερμών επεισοδίων που θα δημιουργήσουν αναταραχή στην περιοχή και κίνδυνο αποσταθεροποίησης που θα προκαλέσει την επέμβαση εξωτερικών δυνάμεων (π.χ. ΗΠΑ) που θα οδηγήσουν τις δύο χώρες στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για την επίλυση των «προβλημάτων» που έχει κατασκευάσει η Τουρκία…
Αυτό θα έχει κατά πάσα πιθανότητα δυσμενή αποτελέσματα για τη χώρα μας. Είναι κάτι που επιδιώκει από καιρό η Τουρκία, την αναθεώρηση δηλαδή της Συνθήκης της Λωζάννης.

Στη μάχη των επομένων βημάτων της πολιτικής της Τουρκίας θα αντιμετωπίσουμε για μία ακόμη φορά την τουρκική διπλωματία. Αυτή, έχοντας ρίζες στην αυτοκρατορική παράδοση της γείτονος, είναι πιθανόν πιο επικίνδυνη από τον τουρκικό Στρατό.

Η εθνική μας πολιτική πρέπει να είναι προετοιμασμένη γιʼ αυτό το ενδεχόμενο.

Εν τω μεταξύ οι Τούρκοι μπορεί να επιχειρήσουν να αρπάξουν κανένα ελληνικό νησάκι στο Αιγαίο. Πρέπει να τους κόψουμε αμέσως το χέρι!

5. Μνήμη Μακαρίου (31 χρόνια μετά. Δρ Ευστάθιος Αβρααμίδης.

«Ο Μακάριος αντιστάθηκε στις προσπάθειες ντόπιων και ξένων δυνάμεων, για επιβολή λύσης που οδηγούσε στη τουρκοποίηση του νησιού. Μια λύση, δηλαδή, διπλής ένωσης – διχοτόμησης, που οι εχθροί της Κύπρου προσπάθησαν να επιβάλουν πρώτα με το σχέδιο Ατσεσον»

Αν πρέπει να αναζητήσουμε ομοιότητες ανάμεσα στον Μακάριο και κάποιο άλλο μεγάλο έλληνα πολιτικό, αυτός είναι ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Οι ομοιότητες είναι πολλές και προκαλούν μελαγχολία, αφού δείχνουν ότι, επαναλαμβάνουμε τους κακούς εαυτούς μας, δίνοντας σε όσους επιβουλεύονται την εθνική μας ανεξαρτησία, την ευκαιρία να βρεθούν απροσδόκητα σε πλεονεκτική θέση. Αυτό θα συμβαίνει όσο ξεχνάμε τις θλιβερές στιγμές της ιστορίας μας ή όσο επιτρέπουμε στους ενόχους αυτών των στιγμών να παραχαράσσουν την ιστορία. Ο Βενιζέλος και ο Μακάριος, υποστήριξαν με πάθος και ευφυΐα τα συμφέροντα των λαών τους και έδωσαν στις χώρες τους μια ακτινοβολία πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που θα δικαιολογούσε το μέγεθος τους. Υπήρξαν και οι δύο στόχος φανατικών και υπέστησαν και οι δύο δολοφονικές απόπειρες. Μόλις έχασαν την εξουσία, ο Βενιζέλος με εκλογές και ο Μακάριος με πραξικόπημα, οι χώρες τους καταστράφηκαν, η μητροπολιτική Ελλάδα το 1922 και η Κύπρος το 1974.
Ο Μακάριος αντιστάθηκε στις προσπάθειες ντόπιων και ξένων δυνάμεων, για επιβολή λύσης που οδηγούσε στη τουρκοποίηση του νησιού. Μια λύση, δηλαδή, διπλής ένωσης – διχοτόμησης, που οι εχθροί της Κύπρου προσπάθησαν να επιβάλουν πρώτα με το σχέδιο Ατσεσον και, μετά, με το πραξικόπημα, αφού βρήκαν πρόθυμους συνεργάτες(Χούντα, ΕΟΚΑ Β). Ο Μακάριος κατηγορήθηκε από τους εχθρούς του ότι δεν ήθελε την ένωση. Αποδείχτηκε ότι εκείνοι, όπως επανειλημμένα τους προειδοποίησε, ενταφίασαν την ένωση και παρέδωσαν τη Κύπρο στις τουρκικές ορδές. Αυτός διαφύλαξε την ενότητα του νησιού, ως τη στιγμή που ο φασισμός τον ανέτρεψε. Η Κυπριακή Δημοκρατία παρέμεινε διεθνώς αναγνωρισμένη χάρις σ’ εκείνον, παρά τις προσπάθειες των εχθρών της Κύπρου το 64, το 67 και το 74. Είναι αυτή η Κυπριακή Δημοκρατία, το μεγάλο ανάχωμά μας, που υπήρξε στόχος του σχεδίου Αναν το 2004 και παραλίγο να διαλυθεί αν ο λαός και ο Τάσσος Παπαδόπουλος δεν πρόβαλλαν αντίσταση. Ο Μακάριος όμως κατηγορείται και για το αντίθετο από τους εκπροσώπους της σχολής του «ρεαλισμού». Είπαν ότι ήταν μαξιμαλιστής και απορριπτικός, επειδή δεν έλεγε «ναι» στην παράδοσή μας, αλλά μιλούσε για μακροχρόνιο αγώνα. Οι νεοταξικοί αμπελοφιλόσοφοι σε Κύπρο και Ελλάδα συχνά τον κατηγορούν ακόμα και σήμερα για την αξιοπρέπεια του που αυτοί ονομάζουν «αδιαλλαξία» ή «ακρότητα». Τα ίδια έλεγαν και για τον συνεχιστή της πολιτικής του φιλοσοφίας, τον Τάσσο Παπαδόπουλο, ο οποίος αφού παρέδωσε μαθήματα αξιοπρέπειας και πολιτικής σκέψης, θεωρήθηκε εχθρικός για τα συμφέροντα των ξένων γι αυτό και, όπως ο Μακάριος(και ο Γεώργιος Παπανδρέου), απομακρύνθηκε από την εξουσία, με την ανίερη συμμαχία ΔΗΣΥ – ΑΚΕΛ. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Όποιος δεν είναι αρεστός στους ξένους εκδιώκεται – βρίσκουν αυτοί τρόπους. Προσπαθούν οι προπαγανδιστές της Νέας Τάξης Πραγμάτων να μας πείσουν ότι οι συμφωνίες Μακαρίου – Ντεκτάς μας δείχνουν τον δρόμο για συμβιβασμό. Σωστά. Για συμβιβασμό – όχι για συνθηκολόγηση(οι συμφωνίες του 77 δεν έχουν καμία σχέση με το σχέδιο Αναν).
Ο Μακάριος, ήταν ένας αγωνιστής – είδος που σήμερα σπανίζει. Γι αυτό και αξίζει να τον θυμόμαστε, ενθυμούμενοι ταυτόχρονα την αξιοπρεπή στάση του, όταν υπερασπιζόταν τα συμφέροντα του κυπριακού ελληνισμού, όρθιος πάνω στα ερείπια της προδοσίας. Και να τον συγκρίνουμε με κάποιους σημερινούς γονατιστούς πολιτικούς του χρεοκοπημένου πολιτικού μας συστήματος, που χειροκροτούμενοι από τους ξένους μας οδηγούν σε μια τριχοτομική «επανένωση» τύπου Αναν που μετατρέπει την Κύπρο σε επαρχία της Τουρκίας.

6. Χωριστές κυριαρχίες και πηγές εξουσίας
http://www.sigmalive.com/simerini/politics/195586
| 27/09/2009 | ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ*

«Διότι το ζητούμενο δεν είναι μόνο πώς θα εφαρμόζεται η εκ περιτροπής Προεδρία, αλλά ποια θα είναι η πηγή εξουσίας και εκλογής της. Εάν δηλαδή θα είναι μία και ενιαία ή χωριστή και διχοτομημένη, όπως η τουρκική πλευρά επιδιώκει μέσω της πρότασής της. Όπως, άλλωστε, ήθελε πάντοτε, από τη δεκαετία του ’60, όταν είχε προταθεί το σχέδιο Άτσεσον και η παραχώρηση στην Τουρκία ως ανταλλάγματος για την Ένωση μιας τουρκικής Κυρίαρχης Βάσης»

Η τουρκική πλευρά επανήλθε με εναλλακτική πρόταση στο θέμα της εκτελεστικής εξουσίας, που θα προκύψει από τη λύση του Κυπριακού. Συνιστά στην ουσία αντιπρόταση σε εκείνην του Προέδρου Χριστόφια για εκλογή εναλλασσόμενου Προέδρου και Αντιπροέδρου από τα δυο συνιστώντα κράτη σε κοινό ψηφοδέλτιο από το σύνολο του λαού.
Η τουρκική πρόταση μετακινείται από την αρχική της θέση για Προεδρικό Συμβούλιο και εκ περιτροπής Προεδρία, μεταξύ των μελών του, όπως προνοούσε στο σχέδιο Ανάν, στηριζόμενο στο ελβετικό μοντέλο της κυβερνώσας Βουλής, σε εκλογή με κοινό ψηφοδέλτιο. Όμως, αντί η εκλογή να γίνεται από το σύνολο του λαού, να γίνεται από τη Γερουσία.
Χωριστές
πλειοψηφίες
Προτού απορριφθεί ή γίνει δεκτή η τουρκική πρόταση πρέπει να τύχει ενδελεχούς εξέτασης. Για να συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει να δούμε τι ακριβώς περιλαμβάνει: Πρώτο, εκλογή Προέδρου και Αντιπροέδρου από κοινό ψηφοδέλτιο. Οι νικητές θα μπορούν να εναλλάσσονται στην Προεδρία. Η εκλογή θα γίνεται στη βάση χωριστών πλειοψηφιών από τη Γερουσία. Δηλαδή, το νικητήριο ψηφοδέλτιο θα πρέπει να συγκεντρώσει την πλειοψηφία και των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων Γερουσιαστών. Δεύτερο, εάν δεν εκλεγεί στην πρώτη ψηφοφορία κάποιος συνδυασμός, εάν δηλαδή δεν συγκεντρώσει χωριστές πλειοψηφίες, τότε θα μπορούν να υποβληθούν ενώπιον του Σώματος υποψηφιότητες νέων συνδυασμών Προέδρων και Αντιπροέδρων. Τρίτο, εάν ούτε στη δεύτερη ψηφοφορία κάποιος από τους συνδυασμούς σχηματίσει πλειοψηφία, τότε θα υπάρξει τρίτος γύρος. Και εάν στον τρίτο γύρο δεν υπάρξει νικητής, τότε θα γίνει συνασπισμός των δυο μεγαλύτερων κομμάτων της Γερουσίας ή και άλλων για να κυβερνήσουν εκ περιτροπής για έναν περίπου χρόνο μέχρι να διαλυθεί η Γερουσία και να διεξαχθούν εκλογές. Τέταρτο, οι υπουργοί θα διορίζονται από τον Πρόεδρο και τον Αντιπρόεδρο και θα είναι μέλη της Γερουσίας.
Αστάθεια
και συμμαχίες
Επί των ανωτέρω μπορούν να παρατηρηθούν τα εξής: 1) Θεωρητικώς γίνεται προσπάθεια συμμαχιών μεταξύ ε/κ και τ/κ κομμάτων για τη δημιουργία κοινής πολιτικής συνείδησης και κοινής κοινωνίας οικονομικών και άλλων συμφερόντων. Από την άλλη, όμως, γεννάται το εξής ερώτημα: Πώς θα μπορέσουν να κυβερνήσουν μετά από τρεις αποτυχημένους γύρους εκλογής Προέδρου και Αντιπροέδρου δυο μεγάλα κόμματα ή και άλλα όταν δεν κατάφεραν να το πράξουν με συμβιβασμούς κατά τη διάρκεια των προηγούμενων ψηφοφοριών; Τι σόι μεταβατική διακυβέρνηση θα είναι αυτή; Πώς θα κυβερνήσει; Και με τι πρόγραμμα και νομιμοποιητική ισχύ όταν η Γερουσία θα είναι υπό διάλυση; 2) Πώς θα συνεργαστεί π.χ. το πλειοψηφούν κόμμα του ΄Ερογλου με εκείνο του ΑΚΕΛ σε μια μεταβατική περίοδο; Μήπως, τελικώς δικαίως θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι η προταθείσα φόρμουλα γίνεται εκ του πονηρού, καθότι θα δίδει την ευκαιρία σε συνεχή συγκατοίκηση των αριστερών ιδεολογικών σχημάτων του ΑΚΕΛ με το Ρεπουπλικανικό Κόμμα του κ. Ταλάτ, διότι μόνο έτσι θα υπάρχει υποτυπώδης περιστασιακή έξοδος από το αδιέξοδο. Μια τέτοια, όμως, συμμαχία εκτός του ότι θα είναι επισφαλής και μεταβατική θα πάσχει από νομικό έλλειμμα εφόσον δεν θα τυγχάνει ισχυρής πολιτικής νομιμοποίησης.
Τα προβλήματα σε τέτοιες μορφές περιστασιακής-μεταβατικής διακυβέρνησης δεν θα είναι μόνο πολιτικά, αλλά και ιδεολογικά και εθνικά έως και εθνικιστικά. Λογικό είναι τα δυο αριστερά κόμματα του ΑΚΕΛ και του Ρεπουπλικανικού Κόμματος να έχουν περισσότερες πιθανότητες συμμαχίας απ’ ό,τι ο ΔΗΣΥ με το Ρεπουπλικανικό Κόμμα, ή ο ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ με το κόμμα των εποίκων ή του Έρογλου.
Χωριστή
λειτουργία
κρατών
Η ΦΟΡΜΟΥΛΑ της τουρκικής πλευράς για την εκλογή εναλλασσόμενου Προέδρου και Αντιπροέδρου από τη Γερουσία, οδηγεί σε κατάσταση πολιτικής, πολιτειακής ακόμη και συνταγματικής αστάθειας. Ταυτοχρόνως, θα ενισχύσει τις Κυβερνήσεις και τις εξουσίες των δυο συνιστώντων κρατών και τις διχοτομικές πρακτικές δράσεις αντί της μίας κοινής διακυβέρνησης, ανεξαρτήτως εάν η εξουσία την οποία θα έχει θα είναι ισχυρή ή αδύναμη. Επιπροσθέτως, καθόλου τυχαία δεν είναι η πρόταση για εκλογή από τη Γερουσία. Γιατί; Διότι, η Γερουσία σε ένα ομοσπονδιακού ή συνομοσπονδιακού χαρακτήρα πολιτειακό σύστημα συμβολίζει την πολιτική, νομική και θεσμική ισότητα και ισοτιμία μεταξύ των πολιτειών ή των κρατιδίων. Γι’ αυτό, κάθε συνιστών κράτος ανεξαρτήτως του πληθυσμού του έχει ίσο αριθμό γερουσιαστών. Στη δική μας περίπτωση υπολογίζεται ότι κάθε συνιστών κράτος θα διαθέτει 24 γερουσιαστές. Μάλιστα, το σχέδιο Ανάν έδιδε την πλειοψηφία στους Τ/κ, καθότι για το ελληνοκυπριακό συνιστών κράτος προέβλεπε 21 Ε/κ γερουσιαστές, ένα Μαρωνίτη, ένα Αρμένιο και ένα Λατίνο. Συνεπώς, η εκλογή του Προέδρου και του Αντιπροέδρου από τη Γερουσία με χωριστές πλειοψηφίες αντί από το σύνολο του λαού, που συμβολίζει θεωρητικά και πρακτικά την ενότητα του σύνθετου πολιτειακού συστήματος, τη μία πηγή εξουσίας και κυριαρχίας, παραπέμπει σε δυο χωριστές πηγές εξουσίας και κυριαρχίες. Έτσι, λοιπόν, η τουρκική πρόταση σε περίπτωση πολιτικής και πολιτειακής αστάθειας αναδεικνύει τα δυο συνιστώντα κρατίδια και τις εθνικές ετερότητες σε βάρος της κεντρικής εξουσίας και της κοινής πολιτειακής συνείδησης. Όσο, μάλιστα, πιο έντονο και οξύ είναι το πολιτικό, οικονομικό και πολιτειακό πρόβλημα τόσο πιο έντονη και εμφανής θα είναι η πλήρης αυτονόμηση και χωριστή λειτουργία των δυο συνιστώντων κρατών. Και, μάλιστα, κατά το δοκούν στη βάση της καλής γειτονίας και… της απειλής εθνικιστικών τάσεων.
Κάλπικη μετακίνηση και συνομοσπονδία
Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ πρόταση για εκλογή Προέδρου και Αντιπροέδρου, στη λογική και την πρακτική της εκ περιτροπής Προεδρίας, από τη Γερουσία γίνεται εκ του πονηρού και στόχο έχει να κατοχυρώσει μέσω της εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας τη συνταγματική συνομοσπονδιακή αντίληψη των δυο πηγών εξουσίας και των χωριστών κυριαρχιών, όπως αυτές αποτυπώνονται στο θεσμό της Γερουσίας που συμβολίζει την ισοτιμία των κρατιδίων καθώς και όπως αυτές απεικονίζονται επί της διαδικασίας των χωριστών πλειοψηφιών, που βαίνουν εις βάρος, στην ουσία ανατρέπουν, την ενιαία εξουσία και λαϊκή κυριαρχία. Οι χωριστές πλειοψηφίες παραπέμπουν στις χωριστές λαϊκές κυριαρχίες, που είναι ιδιαιτέρως έντονες και εμφανείς στην περίπτωση της Κύπρου, όπου το σύνθετο πολιτειακό σύστημα θα αποτελείται από δυο και μόνο συνιστώντα κράτη αποτελούμενα από δυο εθνότητες, οι οποίες χωριστά θα εκλέγουν την κοινή εκτελεστική εξουσία. Ακόμη, λοιπόν, και αν η λύση ονομαστεί ως ομοσπονδία η φιλοσοφία και η πρακτική λειτουργική της δομή θα παραπέμπει σε συνομοσπονδιακό σύστημα.
Κυριαρχίες
Το ερώτημα, λοιπόν, που εγείρεται είναι πώς ο Πρόεδρος θεώρησε ως θετική εξέλιξη τη μετακίνηση των τουρκικών θέσεων; Στην ουσία, η τουρκική πλευρά προβαίνει σε μια μετακίνηση κάλπικη, καθότι όχι μόνο δεν εγκαταλείπει την εκ περιτροπής Προεδρία, αλλά ταυτοχρόνως μέσω της διαδικασίας, την οποία εισηγείται, εξουδετερώνει την πολιτική λογική του Προέδρου Χριστόφια για εκλογή από το σύνολο του λαού στην πρακτική μιας κυριαρχίας. Είναι πρόδηλο ότι η τουρκική πλευρά προωθεί τη συνταγματική κατοχύρωση της χωριστής πηγής εξουσιών και κυριαρχιών.
Το χειρότερο
Η μετακίνηση της τουρκικής πλευράς είναι προς το χειρότερο και όχι προς το καλύτερο. Διότι το ζητούμενο δεν είναι μόνο πώς θα εφαρμόζεται η εκ περιτροπής Προεδρία, αλλά ποια θα είναι η πηγή εξουσίας και εκλογής της. Εάν δηλαδή θα είναι μία και ενιαία ή χωριστή και διχοτομημένη, όπως η τουρκική πλευρά επιδιώκει μέσω της πρότασής της. Όπως, άλλωστε, ήθελε πάντοτε, από τη δεκαετία του ’60, όταν είχε προταθεί το σχέδιο Άτσεσον και η παραχώρηση στην Τουρκία ως ανταλλάγματος για την Ένωση μιας τουρκικής Κυρίαρχης Βάσης. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, η τουρκική πρόταση για εκλογή Προέδρου και Αντιπροέδρου από κοινό ψηφοδέλτιο μέσω της Γερουσίας αποτελεί συνέχεια της παραδοσιακής διχοτομικής πολιτικής, αποδεικνύοντας ότι η Άγκυρα εκτός από συνέχεια έχει και συνέπεια στο στόχο της, ο οποίος αλλάζει μεν μορφές, χωρίς, όμως, να παίρνει διαζύγιο από τη διχοτομική του ουσία και τη νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής. Μια νομιμοποίηση, την οποία αυτή τη φορά η τουρκική πλευρά προσδοκά να την κατοχυρώσει με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο: Διά της εκλογής Προέδρου και Αντιπροέδρου, στη βάση της εκ περιτροπής Προεδρίας και των χωριστών πλειοψηφιών, πηγών εξουσίας και κυριαρχιών! Ερώτημα: Αυτές είναι οι αρχές και οι γενικοί άξονες λύσης που αποφάσισε το Εθνικό Συμβούλιο; Θα είναι τόσο οδυνηρός ο συμβιβασμός μας, που όχι μόνο θα μας αυτό-αναιρεί πολιτικά, αλλά ταυτοχρόνως θα μας διαλύει πολιτειακά, επιτρέποντας στην Τουρκία να επιβάλλει του όρους και τις αρχές του στρατοκρατικού της συστήματος αντί εκείνους της ΕΕ. Αυτοί είναι οι στόχοι μας;
*Δρ Διεθνών Σχέσεων

7. Η δήλωση του Daniel Fried (πρώην υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ)

“When we were trying to persuade Turkey to allow the passage of our troops through its territory into Northern Iraq, we offered Turkey two incentives, several billion dollars in grants and loans and Cyprus in the form of the Annan Plan”.

State Department Regular Briefing: Richard Boucher, State Department Spokesman.
Location: State Department Briefing Room, Washington D.C. Time: 12:45 pm EDT, Date Wednesday May 26, 2004.

Timothy Noah: “in securing agreement to move US troops through Turkey for an Iraqi invasion, the US government has agreed to pay a bribe of up to $30 billion and has made certain bargains (with Ankara) it isn’t eager to spell out” (The Slate, March 3, 2003).

Ποια υπήρξαν τα άλλα «certain bargains» τα οποία η Ουάσινγκτον δεν ήθελε να αποκαλύψει;

8. Σχέδιο Άτσεσον (συνοπτικά)
Το 1964, μεσουσών των ταραχών μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Λύντον Τζόνσον αναθέτει στον πρώην Υπουργό Εξωτερικών Ντην Άτσεσον να μεσολαβήσει για την εξεύρεση λύσης. Ο Άτσεσον καταστρώνει δύο σχέδια[25], τα οποία όμως τελικά απορρίπτονται από τα εμπλεκόμενα μέρη. Βάση και των δύο σχεδίων ήταν η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα έναντι ανταλλαγμάτων προς την Τουρκία. Το πρώτο σχέδιο προέβλεπε παραχώρηση στην Τουρκία της χερσονήσου της Καρπασίας για τη δημιουργία κυρίαρχης στρατιωτικής βάσης. Με τον τρόπο αυτόν εξασφαλιζόταν ότι δε θα χρησιμοποιηθεί η Κύπρος ως εφαλτήριο για επίθεση εναντίον της από τους Έλληνες. Παράλληλα θα παραχωρούνταν προνόμια αυτοδιοίκησης σε ορισμένες περιοχές στους Τουρκοκύπριους. Το σχέδιο αυτό απέρριψε ο Μακάριος, θεωρώντας το διχοτόμηση και εμμένοντας στην ανευ όρων Ένωση[26], ενώ ο Γεώργιος Παπανδρέου ήταν πρόθυμος να το συζητήσει[27]. Το δεύτερο σχέδιο προέβλεπε απλή εκμίσθωση της Καρπασίας στην Τουρκία και παραχώρηση του Καστελλόριζου από την Ελλάδα στην Τουρκία. Και αυτό το σχέδιο το απέρριψε ο Μακάριος, ενώ στη συνέχεια το απέρριψε και η Τουρκία, η οποία συζητούσε μόνο παραχώρηση κυρίαρχης βάσης ως αντάλλαγμα[28][29]. Το Σχέδιο Άτσεσον έμεινε έτσι στην ιστορία για άλλους ως μεγάλη χαμένη ευκαιρία για το Κυπριακό, ενώ για άλλους ως πρώτη αποτυχημένη απόπειρα διχοτόμησης της Κύπρου.

9. Το Σχέδιο Ατσεσον και η Ρόδος
Π. ΣΤΑΥΡΟΥ | Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2002
Αφορμή για τη συγγραφή του άρθρου αυτού μου έδωσαν δύο γεγονότα: η προδημοσίευση πριν από λίγες ημέρες (16.12.2001) στο «Βήμα» αποσπασμάτων από το βιβλίο του κ. Αναστασίου Πεπονή 1961-1981. Τα γεγονότα και τα πρόσωπα που αφορούν το περιβόητο Σχέδιο Ατσεσον, για το οποίο έχει δημιουργηθεί η απατηλή εντύπωση ότι τάχατες ήταν ενωτικό• το δεύτερο είναι η αξίωση της Τουρκίας, όπως επισή

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 26 November 2013 at 16:46

Ἂς ἀλλάξει κάποιος τὸν τίτλο τοῦ νήματος σέ «Τί γνωρίζω γιὰ ὅλες τὶς πτυχὲς τοῦ Κυπριακοῦ πλήν τοῦ 1964» … Λίγος σεβασμὸς στὸν ἑαυτό μας εἶναι ὡραῖο πρᾶγμα.

Reply
Ευρής Μπίλλης 27 November 2013 at 16:25

Επίλογος.

Ισχυρίζονται ότι μετά το ναυάγιο του σχεδίου Άτσεσον, μας πρόσφεραν οι Αμερικανοί την Ένωση στο πιάτο και ο Μακάριος την απέρριψε.

Ερώτημα:
Γνωρίζει κανείς καμμιά δήλωση τότε Έλληνα επισήμου και δη του Γεωργίου Παπανδρέου που να το καταγγέλλει αυτό;

Όχι βέβαια τη δήλωση του που ήθελε έλεγε να δώσει το ρετιρέ της πολυκατοικίας (Κύπρου) στους τούρκους!!!! Δήλωση ότι δεν θα έδινε τίποτε και θα γινόταν η ένωση και το σαμποτάρισε ο Μακάριος.

Η πραγματικότητα είναι ότι οι αμερικάνοι συζήτησαν την “ιδέα” Γαρουφαλιά για άμεση Ένωση, instant enosis, ως contingency planning και ως μερος σχεδίου όπου η Ελλάδα θα δεσμευόταν εκ των προτέρων να παραχωρήσει βάση στην Τουρκία.

Τίποτα δεν προέκυψε. Και αν μελετηθούν προσεκτικά τα έγραφα βγαίνει οτι οι αμερικάνοι συνωμοτούσαν με τους τούρκους να κηρύξουν instant enosis οι έλληνες και να εισβάλουν ταυτόχρονα οι Τούρκοι.

Υπάρχουν τέτοια αμερικάνικα έγραφα που όποιος γνωρίζει καλά αγγλικά τα καταλαβαίνει.

Όπως παραδέχεται και ο George Ball, ειδικά για instant enosis, this was an act of desperation that went nowhere.

Ανεξάρτητα το ερώτημα ειναι ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΚΑΤΙ αφού ολοι συμφωνούσαν και μαζί η Ελλαδα;

Δεν εγινε διοτι κυρίως οι τούρκοι δεν συμφώνησαν και οι αμερικάνοι έλεγαν σε όλους οτι πρεπει να συμφωνούν και οι τούρκοι.

Όποιος λέει ότι το σαμπόταρε Μακάριος είναι εκτός κάθε πραγματικότητας.

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 27 November 2013 at 23:42

Ἐπὶ τέλους, μετά ἀπὸ ἀτελείωτες δολιχοδρομίες, ὁ ἕτερος τῶν ὑποστηρικτῶν τοῦ Μακαρίου ἐδέησε νὰ σηκώσει τὸ γάντι.ομίες, ὁ ἕτερος τῶν ὑποστηρικτῶν τοῦ Μακαρίου ἐδέησε νὰ σηκώσει τὸ γάντι.
Πρῶτα ἡ προσωπική μου ἐμπειρία:
Τὸ ἀπίστευτα χυδαῖο βρισίδι στὴν Κύπρο κατὰ τῶν Ἑλλαδιτῶν, τῶν «καλαμαράδων», μήπως τὸ φαντασθήκαμε» ; Ἐπὶ παντοδυναμίας
Μακαρίου, τότε ποὺ οἱ ἀντιφρονοῦντες ξυλοκοποῦνταν, ἤκμασε ἡ συγκεκριμένη μορφὴ τέχνης.
Δεύτερον, ἀπὸ πότε ἡ διπλωματία ἔγινε συμβολαιογραφική ; Καὶ μάλιστα στὴν γειτονιά μας ; Φαντάζομαι ἡ «ἐπίσημη δήλωση» Παπανδρέου θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχει καὶ χαρτόσημο !
Τριτον, συμφωνῶ ὅτι ἡ πρόταση γιὰ ἄμεση ἕνωση μπορεῖ νᾱ μὴν εἶχε τύχη, ἀλλά, ἰδίως τότε, δὲν μποροῦσε Ἕλληνας ἱεράρχης νὰ τὴν ἀπορρίψει. Ἂς ἄφηνε τὴν βρωμοδουλειὰ σὲ ἄλλους …

Reply
ifestos1 28 November 2013 at 00:17

Αγαπητέ κ Μπίλη, κατ΄αρχάς συγνώμη που έγινα η αιτία να σε ειρωνευτούν προπετώς και τραμπουκίστικα ως copy κτλ. Μην βασανίζεσαι άλλο γιατί ότι ήταν να ειπωθεί ειπώθηκε και ο καθείς κρίνει. Εν πολλοίς δεν ήταν συζήτηση αλλά διάλογος κωφαλάλων. Παραμιλητά περί Μακαριακών κα γριβικών κτλ, από ανθρώπους που δεν έχουν επιχειρήματα παρά μόνο εμμονές, ενοχές και σύνδρομα που μπορούν να εκτονώσουν μόνο με ύβρεις, αυθαίρετα άλματα και δολοφονικά υπονοούμενα.
Τα συμπεράσματα του άγνωστού μου «Ελευθέριου» πιο πάνω είναι πολύ εύστοχα και ιστοριογραφικά βάσιμα: Ελευθέριος 24 November 2013 at 18:28 Άντε πάλι απ’ την αρχή! Στου κουφού την πόρτα… Έγγραφα για τί πράμα “αναγαπητέ” κύριε Ροδίτη; Για πράγματα που έγιναν ή υποτίθεται ότι θα γίνονταν; Έτσι αν δεν κάναμε την Επανάσταση θα αλώμανε την οθωμανική αυτοκρατορία εκ των ένδον, αν δεν μπουκάραμε στην Ανατολία θα κρατούσαμε τα παράλια, αν ο Ελλάς χυμούσε στους Εγγλέζους θα τους πετούσε στη θάλασσα, αν δεν γινόταν η εξέγερση του Πολυτεχνείου μπορεί να μην ανατρέπονταν ο δικτάτορας Παπαδόπουλος που είχε απαγκιστρωθεί από την ιδέα του πραξικοπήματος κατά Μακαρίου, οπότε δεν θ’αναλάμβανε να το διεκπεραιώσει κείνος ο “τετραπέρατος” Ιωαννίδης κι έτσι η Τουρκική εισβολή θα απεφεύγετο, κι αν η γιαγιά μου είχε καρούλια θα γινότανε πατίνι…»

Τώρα, όπως είπαμε πολύ σοβαροί αναλυτές χωρίς βία και ιδεολογικοπολιτικές εξαρτήσεις εξετάζουν την περίοδο 1945-1974 για να εμπλουτίσουν την ήδη υπάρχουσα επιστημονική βιβλιογραφία. Η ιδιαιτερότητα είναι ότι πρόκειται κυρίως για διεθνολόγους οι οποίοι βλέπουν πολλά ταυτόχρονα επίπεδα και συναρτημένα και με μεθοδολογικά τον δέοντα τρόπο. Τα γεγονότα γύρω από το σχέδιο Άτσεσον είναι μόνο ένας κρίκος μιας αλυσίδας. Οι κρίκοι αυτής της αλυσίδας ιδιαίτερα μετά το 1960 έχουν εντυπωσιακές ομοιότητες. Σε συνεδρία σήμερα για προσωρινές εκτιμήσεις για την πορεία της έρευνας και την συνεργασία των εμπλεκομένων φαίνεται ότι ήδη υπάρχουν ασφαλείς συνδέσεις μεταξύ των μεθοδεύσεων των contingency plans του 1964-65 και 1974: «Να βγουν στην καρπασία και να καταλάβουν ένα κομμάτι για να μπορέσουμε να κάνουμε διαπραγματεύσεις». Ενώ θα προχωρούν τα τουρκικά στρατεύματα θα υπάρχουν ελεγχόμενες συγκρούσεις με αμφίπλευρες διατυπώσεις για την στάση των αμερικανών και με ασταθές αναφορές για το τελικό έδαφος που θα ελέγχεται και ενόψει αβεβαιοτήτων «ξέρουμε πως γίνονται αυτά τα πράγματα» (Άτσεσον) και τα λοιπά και τα λοιπά. Το 1974 υπάρχει σχεδόν ακριβής αντιστοιχία και διασταυρώνεται με πολλούς τρόπους: Να πάρουν ένα κομμάτι για να κάνουμε διαπραγματεύσεις, αρχίζουν οι ελεγχόμενες συγκρούσεις που τελικά εξελίσσονται μέχρι εκεί που είναι σήμερα (και αναμένουμε να δούμε που θα είναι μετά τις τελευταίες εξελίξεις που δρομολογήθηκαν με την συνάντηση του ανανικού Αναστασιάδη με τον Έρογλου).

Για εμένα πλέον υπάρχει ακόμη ένα κεφάλαιο που απαιτεί διερεύνηση πλην ενώ είναι διϋποκειμενικά γνωστό απαιτεί θεμελίωση. Θεμελίωση μάλιστα με ονόματα: Ποιοι ήταν οι εμπλεκόμενοι το 1964-65, ποιο στην συνέχεια συμμετείχαν, συνέπραξαν ή υποστήριξαν κάτι «μέτωπα» πατριωτισμού που οδηγήθηκε στην ανταρσία κατά του κράτους στην οποία ενέπλεξαν και τον Γρίβα σπιλώνοντας την υστεροφημία του, ποιοι συμμετείχαν στο πραξικόπημα ως πλέον ενεργοί τραμπούκοι και εκτελεστές, ποιοι στην συνέχεια πρωτοστάτησαν στον κατευνασμό, ποιοι υποστήριξαν το κυπροκτόνο σχέδιο Αναν, ποιοι σήμερα επεξεργάζονται ένα ακόμη χειρότερο σχέδιο Αναν και πως ανιχνεύεις όλη αυτή την εθελοδουλία στην μεταπολεμική διαχρονία. Τι θέλουν όλοι αυτοί και επιμένουν με τόσο πείσμα, με τόσο θυμό και εμμονή και με τόση πνευματική αυθαιρεσία; Οθωμανικό δίκαιο θέλουν. Προς τα εκεί πάντως τους οδηγεί ο αρχηγός τους και θα το δοκιμάσουν. Οι αθώοι και ανυποψίαστοι, όμως, τι φταίνε!

Reply
Άντης Ροδίτης 28 November 2013 at 06:54

H “πολιτική” και η νοοτροπία Μακαρίου υπήρξε το μοναδικό αίτιο των καταστροφών που υπέστη ο ελληνισμός από το 1959 και μετά. Ο Μακάριος είναι ο πρώτος υπεύθυνος για όλα τα δεινά που ακολουθούν τον ελληνισμό από τότε. Οι ενέργειές του και τα αποτελέσματά τους έφεραν και το σχέδιο Ανάν, έστω κι αν πολλοί δεν μπορούν, με το λίγο μυαλό που διαθέτουν, να το δούν αυτό.
Η μέχρι ανθελληνισμού αρχομανία έφερε στους Έλληνες την αυτοκαταστροφή. Μας τα είπε ένα χεράκι και ο πρόξενος των ΗΠΑ στη Σμύρνη, Τζωρτζ Χόρτον.
Ότι ο Μακάριος είχε εγκαταλείψει τον στόχο της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα, μόνο αφελείς και αδιάβαστοι δεν το ξέρουν. Αυτό, ίσως, που θα πρέπει κάποτε κάποιος να ερευνήσει είναι το πότε ακριβώς έγινε αυτό, και να ερευνήσει επίσης και την πιθανότητα να μην υπήρξε ποτέ “ενωτικός” αλλά απλός επιβήτορας του ενωτικού αγώνα για χατίρι της πάντα σατανικής εξουσίας.
Μια προσπάθεια φαίνεται να κάνει η γνωστή Σία Αναγνωστοπούλου με το άρθρο (κεφάλαιο;) Archbishop Makarios: Ethnarch or the identification of religious and Lay Authority? Διαβάζοντάς το η πρώτη εντύπωση που σχηματίζει κανείς είναι ότι άλλες “προοδευτικόφρονές” της αντιλήψεις (όπως θα τις έλεγε και ο Ιωάννης Τσεγκος) την εμποδίζουν από το να διατυπώσει ξεκάθαρα συμπεράσματα. Άλλη αδυναμία κι αυτή της σύγχρονης “ελληνικής” επιστήμης.
Ο ίδιος ο αρχιμακαριακός Ανδρέας Παπανδρέου, που σήκωσε από τον Μακάριο τη συνταγή της επιτυχίας (αντιαμερικανισμός και apres moi le deluge), δηλώνει ξεκάθαρα ότι “ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος πάντα μιλούσε για Ένωση αλλά πάντα οι ενέργειές του απέβλεπαν στην ανεξαρτησία” (“Η Δημοκρατία στο απόσπασμα”, Λιβάνης 2006, σ. 223). Με μια φράση ένας από τους μεγαλύτερους θαυμαστές του Μακαρίου αποκαλύπτει πόσο απατεώνας ήταν ο άνθρωπος που μέχρι τον Μάιο του 74 μιλούσε για Ένωση!!
Οι απειράριθμες μαρτυρίες-αποδείξεις για τον ανθελληνισμό και τον ανθενωτισμό του Αρχιεπισκόπου παρουσιάστηκαν ξανά και ξανά. Όποιος έχει την ικανότητα διαβάζει και καταλαβαίνει.
Η πιο… θαυμαστή μαρτυρία, ίσως και η πιο ερωτική και γι΄αυτό ίσως και η πιο αδιαμφισβήτητα πειστική, είναι εκείνη της εγκυκλίου της θεολόγου, φανατικής φίλης και ακολούθου του Αρχιεπισκόπου, Ουρανίας Κοκκίνου (μόνο ο κ. Ήφαιστος από όλη την Κύπρο δεν την ξέρει – αλλά γιατί να την ξέρει αφού του χαλά τα επιχειρήματα;), η οποία ζήτησε δι’ εγκυκλίου την κατάργηση εν Κύπρω της ελληνικής σημαίας, διαμιάς και δια παντός, ως… “σοβινιστικού συμβόλου”!! Ποιος της ενέπνευσε άραγε την ιδέα;
Η πηγή γι’ αυτό βρίσκεται στη σελίδα 373 του βιβλίου “Ταξίδι στη μνήμη” (2009) του διευθυντή του Παγκυπρίου Γυμνασίου Γιώργου Χατζηκωστή, τον οποίο μπορείτε να γνωρίσετε και στο βίντεο παρουσίασης τού “Κουράγιο Πηνελόπη”, που για κάποιο “μυστήριο” ή καθόλου μυστήριο λόγο δεν ανεβαίνει στο Αντίβαρο.
Είναι, ανάμεσα στις πολλές, και η αδιαμφισβήτητη μαρτυρία του Αναστάση Πεπονή (ενός έντιμου ανθρώπου) για την ανεντιμότητα Μακαρίου:
«Ο Μακάριος με δέχθηκε νωρίς το πρωί της 29ης ή της 30ής Οκτωβρίου 1964… Φορούσε το αντερί. Ξεκίνησα με τη συνεργασία Ε.Ι.Ρ. – Ρ.Ι.Κ., για να καταλήξω στην πρόταση μιας άμεσης σύνδεσης για ορισμένες εκπομπές. Τόνισα τη συμβολική σημασία αυτής τής σύνδεσης, έχοντας πάντα στο μυαλό μου ως δεδομένη μια κοινή πολιτική με αίτημα το δικαίωμα αυτοδιάθεσης, που με την άσκησή του, όπως όλοι πιστεύαμε στην Ελλάδα, η πλειοψηφία του λαού τής Κύπρου θα επέλεγε την ένωση… Ο Μακάριος μού είπε απερίφραστα ότι αποδεχόταν την Ένωση υπό την προϋπόθεση ότι η Κύπρος δεν θα εντασσόταν, δε θα υπαγόταν, στο ΝΑΤΟ. Ξαφνιάστηκα. Δεν ήξερα αν αυτή τη θέση του την είχε ήδη γνωστοποιήσει στην ελληνική κυβέρνηση, δεν ήμουν προετοιμασμένος για το θέμα, πολύ περισσότερο να ακούσω από τον Μακάριο μια τοποθέτηση με την οποία ουσιαστικά απέκλειε την ένωση. Παρατήρησα ότι η ένταξη τής Ελλάδας στο ΝΑΤΟ ήταν δεδομένη από το 1952. Για την ένωση με αυτή την Ελλάδα είχε πρωτοστατήσει ο ίδιος και, πάντως, με αυτό το δεδομένο έγινε ο απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ… Τον ρώτησα αν πίστευε πως σε περίπτωση σύγκρουσης των δύο συνασπισμών η Μεγάλη Βρετανία θα εξαιρούσε τις βάσεις της από την υπαγωγή στο ΝΑΤΟ. Δεν απάντησε.
»Έφυγα ξέροντας ότι δεν είχα πετύχει την αποκατάσταση κάποιας απευθείας σύνδεσης με την οποία απέβλεπα να ολοκληρωθεί η συνεργασία Ε.Ι.Ρ και Ρ.Ι.Κ., και με συγκεχυμένα συμπεράσματα για την πολιτική του Μακαρίου.»
Ο Πεπονής, όμως, τελειώνει το συγκεκριμένο κεφάλαιο στο βιβλίο του με την περιγραφή ενός δείπνου στο οποίο προσκλήθηκε από τον Σοβιετικό πρέσβη στην Αθήνα. Παρόντες, λέει ο Πεπονής, ήταν κι άλλοι Έλληνες επίσημοι: Ο Υφυπουργός Τύπου Γιώργος Μυλωνάς και ο Γενικός Διευθυντής του ιδίου Υπουργείου Γιώργος Καβουνίδης. Γράφει ο Πεπονής: «Στο τραπέζι ο πρεσβευτής φανέρωσε αμέσως το ζήτημα για το οποίο έκανε εκείνο το γεύμα. Χωρίς περιστροφές, μίλησε κατά της προοπτικής τής ένωσης, την τοποθέτησε ως κίνηση για την ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ. Μιλούσε αρκετά έντονα, απευθυνόταν κυρίως σε μένα. Θυμάμαι τη βασική μου απάντηση: ‘Το γεγονός ότι εσείς οι μεγάλοι δεν καταφέρνετε να εξασφαλίσετε την ειρήνη και να ξεπεράσετε την πόλωση μεταξύ των δύο στρατιωτικών συνασπισμών δεν μπορεί να στερήσει από έναν λαό το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης.’ Ο διάλογος κράτησε αρκετά. Έφυγα πρώτος.»
Αναστάση Πεπονή «1961-1981, Τα γεγονότα και τα πρόσωπα», Λιβάνης 2002, σ. 86-90.

Η Σοβιετική Ένωση, το κομμουνιστικό κόμμα Κύπρου ΑΚΕΛ, όλοι οι αριστεροί και οι δεξιοί ανθέλληνες και ανθενωτικοί ήταν οι σύμμαχοι του Μακαρίου. Με ποια λογική σήμερα οι κ.κ. Ήφαιστος και Μπίλλης υποστηρίζουν εκείνη την καταστροφική πολιτική; Τους ρωτήσαμε ξανά. Η απάντησή τους αποτελείται από άλλ’ αντ’ άλλων. Ο καθένας μπορεί να συμπεράνει ότι τα άλλ’ αντ’ άλλων “επιχειρήματά” τους μόνο προσωπικά συμφέροντα αποπειρώνται μάταια να προστατέψουν. Αλλά αυτή είναι η σημερινή Ελλάς, ανέντιμη και μικρή, χαμένη και νεκρή Ελλάς. Ζήτω η Ελλάς. Η εκτός πραγματικότητας πραγματική Ελλάς.

Reply
ifestos1 28 November 2013 at 08:41

Δεν συζητώ -κάποτε έκανα τέτοια λάθη αλλά τώρα όχι πλέον- με όσους εκτοξεύουν ασυνάρτητα και αυθαίρετα προσωπικές γνώμες. Η προσπάθεια να δικαιωθούν λανθασμένες στάσεις των ατόμων με το να κάνουν δίκη προθέσεων ιστορικών προσώπων είναι πρωτοφανές κυπριακό φαινόμενο (ούτε καν … ελλαδικό). Ο αντικειμενικός αναγνώστης να καλείται να δει, εάν αντέχει να διατρέξει τον διάλογο κωφαλάλων, τι γράφτηκε πιο πιάνω και να σκεφτεί την διαφορά μεταξύ της ταπεινής προσπάθειας περιγραφής και ερμηνείας των ιστορικών γεγονότων και την δίκη προθέσεων, τις προφητείες του παρελθόντος και την κατάδυση στην ψυχή των πολιτικών παρελθουσών εποχών για να αντληθούν κάθε είδους δικαιολογίες για σημερινές θανατηφόρες στάσεις και συμπεριφορές μεταξύ των οποίων και η υποστήριξη του σχεδίου Αναν. Καλείται επίσης ο αναγνώστης να διερωτηθεί τους λόγους για τους οποίους πολλές δεκαετίες μετά ένα άτομο θρέφει τόσο μίσος για το ένα ή άλλο ιστορικό πρόσωπο σε μια εποχή μάλιστα που αν μπορεί να σταθεροποιηθεί μια αλήθεια ήταν η ακραία αστάθεια στην Αθήνα (πολλά πραξικοπήματα που εκδηλώθηκαν πριν και τα οποία για να εκκινήσουν το πραξικόπημα ως συνήθως περίμεναν κάποια μητροπολιτική εντολή ανάλογα με την εξέλιξη των contigency plans) και το υπό αυτές τις περιστάσεις εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου το άκρως ανεύθυνο ακόμη και ως σκέψη να γίνει πραξικόπημα σε μια δημοκρατία του δεύτερου ελληνικού κράτους στην βάθη ασταθών και καθόλα ρευστών υποσχέσεων, στρατηγικών παιγνίων και κυρίως ρευστών στρατηγικών στο επίπεδο των μεγάλων δυνάμεων και άλλων περιφερειακών δυνάμεων. Εμείς λοιπόν δεν μιλάμε γραμμικά, δεν προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε κάποια στάση μας όταν ήμασταν νήπια, δεν ξέρουμε τις προθέσεις κανενός παρά μόνο τις πράξεις και κυρίως τα αποτελέσματα και δεν βγάζουμε συμπεράσματα εάν δεν σταθμίσουμε και εκτιμήσουμε πλήθος ανεξάρτητων και εξαρτημένων μεταβλητών. Και πάλιν, τα συμπεράσματα ή πορίσματα είναι (πάντοτε) δοκιμαστικά και επιφυλακτικά, καθότι, επαναλαμβάνουμε, προφητείες του παρελθόντος δεν κάνουμε. Και για να τελειώσουμε με χιούμορ, ο Θεός κάποιων άλλων (ιστορικά αντιπάλων) είπε κάτι τι είναι οι προφήτες του μέλλοντος σκεφτείτε τι θα έλεγε για τους προφήτες του παρελθόντος.

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 28 November 2013 at 09:41

Συενεπῶς, οἱ κύριοι Ἥφαιστος καὶ Ροδίτης συμφωνοῦν ὡς πρὸς τὸ τὶ ἀκριβῶς συνέβη τὸ 1964. Προσεφέρθη, ἔστω καὶ ἐπιπολαίως ἡ Ἕνωσις ἀπὸ τοὺς Ἀμερικανούς καὶ τὴν ἀπέρριψε ὁ Μακάριος. Ἡ διαφωνία τους ἀρχίζει ἀπὸ τὸ πῶς ἀποτιμοῦν τὶς συνέπειες τῶν ἐπιλογῶν, τῶν πράξεων τοῦ Μακαρίου τὸ 1964. Πράγματι, δὲν εἶναι λογικὸ νὰ καταγγέλλουμε τὸν Μακάριο γιὰ ὅλες τὶς ἐπακολουθήσασες συμφορές. Εἷναι δέ, ἀδιαμφισβήτητο ὅτι καὶ στὴν κεντρικὴ ἀπόφασή του νὰ μὴν συνεργασθεῖ μὲ τὶς ἑλλαδικὲς κυβερνήσεις ὅλων τῶν ἀποχρώσεων οὔτε μὲ τὶς συμμαχικὲς κυβερνήσεις κατόρθωσε νὰ ἔχει τὴν ἔγκριση τῆς πλειοψηφίας τοῦ Κυπριακοῦ λαοῦ. Κατά τὴν γνώμη μου, ἀκόμη καὶ ἂν τὰ τεκμήρια πού παρουσιάζει στὸ βιβλίο του ὁ κύριος Ροδίτης εἶχαν δημοσιευθεῖ καὶ γίνει γνωστὰ τὸ 1964, ἡ πλειοψηφία τοῦ λαοῦ θὰ εἶχε άπορρίψει τὴν Ἕνωση, ὄχι γιὰ τὴν διαδικασία της μόνο, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν οὐσία της. Διότι, πέραν τοῦ ἐθνικοῦ αἰσθήματος, μεγάλη μερίδα τοῦ λαοῦ, κυρίως οἱ κομμουνιστὲς καὶ ἡ ἀνωτέρα οἰκονομικῶς τάξη, εἶχε συμφέρον νὰ στηρίξει τὴν ἀνεξαρτησία. Ἴσως, ἂν ὁ Μακάριος ἐξεδηλοῦτο ὑπὲρ τῆς Ἑνώσεως, νὰ παρέσυρε κάποιους νὰ ψηφίσουν ἐναντίον τῶν συμφερόντων τους. Ἀλλὰ καὶ τὸτε ἡ Ἕνωσις θὰ ἦταν κίβδηλη. Ὁ Μακάριος, λοιπόν, διερμήνευσε ὀρθῶς τὶς ἐπιλογὲς τῆς πλειοψηφίας τοῦ λαοῦ.
Ἡ ἀξία τῆς ἰστορίας ἔγκειται στὰ διδάγματά της γιὰ τὸ παρόν. Καὶ κατὰ τοῦτο ἡ Κυπριακὴ τραγωδία ἀποδεικνύει πόσο λανθασμένη εἶναι ἡ ἐπιλογὴ τῆς ἀπομονώσεως ἀπὸ δυνητικοὺς συμμάχους χάριν νέων, άποδειιγμένων ἰστορικῶς ὡς ἀναξιοπίστων, καθὼς καὶ τῆς φιμώσεως τῶν άντιλεγουσῶν φωνῶν. Πιθανῶς ἡ κοντινώτερη ἱστορικὴ φυσιογνωμία πρὸς τὸν Μακάριο νὰ εἶναι ὁ Νίκος Ζαχαριάδης. Στοιχημάτισαν πολλὰ στὸ «ξανθὸ γένος» καὶ ἔχασαν. Πόσο λίγο γνώριζαν τὴν ἱστορία τῶν σχέσεων τῶν Ἑλλήνων μὲ τὴν Ρωσσία …. Ὅ,τι ζημία, πάντως, ἔκαναν, τὴν ἔκαναν. Τὸ ζήτημα εἶναι νὰ μὴν ξαναπέσουμε, Ἑλλαδίτες καὶ Κύπριοι, σὲ τέτοια τυφλὴ προσωπολατρεία, οὔτε καὶ στὸ ἀντίθετό της τὸ ὁποῖο ἡ προσωπολατρεία πού συνεπιφέρει καὶ εἶναι ἡ δαιμονοποίηση. Καὶ νὰ ἀξιώσουμε θεσμοὺς οἱ ὁποῖοι θὰ ἐπιβάλλουν τὴν διαρκῆ λογοδοσία τῆς ἡγεσίας. Διότι σὲ αὐτὸ ὑστεροῦμε πολύ καὶ σήμερα ἀκόμη.

Reply
Άντης Ροδίτης 28 November 2013 at 09:53

Δεν κάνει συζήτηση ο κ. Ήφαιστος αλλά… κάνει!
Κι επανέρχομαι: 1. Εξέδωσε ή όχι εγκύκλιο η λάτρις και φίλη του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ, μακαριστή θεολόγος Ουρανία Κοκκίνου, υπέρ της κατάργησης της ελληνικής σημαίας στην Κύπρο ως σοβινιστικού συμβόλου, ναι ή ού;
Και: 2. Λογοκρίθηκαν και αφαιρέθηκαν ή όχι από το Υπουργείο Παιδείας της Κύπρου στίχοι που εγχαράχτηκαν σε ανάγλυφο του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου μέσα στον προθάλαμο του Παγκυπρίου Γυμνασίου στη Λευκωσία (είναι εκεί και αυτή τη στιγμή), οι οποίοι απαλείφουν την ελληνική και τη βυζαντινή ταυτότητα του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου;
Ναι ή όχι. Είναι έτοιμη και φωτογραφία αν θέλει ο admin του Αντιβάρου να την φιλοξενήσει!
Και πού είναι το “πόρισμα” ομάδας επιστημόνων που θα διέψευδαν με άλλα έγγραφα εκείνα του “Κουράγιο Πηνελόπη”; Μήνες και μήνες το περιμένουμε τώρα!
Και δες κι αυτό: http://andreaskandreou.blogspot.com/2013/11/blog-post_7584.html

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 28 November 2013 at 10:11

Ἐμ δὲν μᾶς δίδαξε ἡ τραγωδία τῆς Κύπρου ὅτι ἡ ἀπομόνωση τοῦ ἄλλου διὰ τῆς ἐμμονῆς στὴν ταπείνωσή του δὲν εἶναι καλὴ ἰδέα ; Μακαριακοὶ θὰ γίνουμε ; Γιὰ τὸ 1964, τὸ ζήτημα ἐκκαθαρίσθηκε πλήρως. Ἂν θεωροῦμε ὅτι, ὅσοι στὴν Κύπρο ἀκολούθησαν, ἀπὸ καιροσκοπισμό, συμφέρον ἢ γνησία πεποίθηση τὴν ἀνθενωτικὴ γραμμή, πρέπει νὰ ἐκτελεσθοῦν, καλὸν εἶναι νὰ τὸ λέμε εὐθέως. Ἀλλὰ τὸ θέμα εἶναι ἀπλῶς νὰ πεισθοῦν, μέσα τους καὶ γνησίως, καὶ μέχρι ἐκεῖ. Ἂν, δέ, ἰσχυριζόμεθα ὅτι ποτὲ δὲν θὰ πεισθοῦν οὔτε θὰ μπορέσουν νὰ ‘δοῦν τὴν άλήθεια, καὶ πάλι πρέπει νὰ προτείνουμε ὄχι μόνον διχοτόμηση, ἀλλὰ ἐπιστροφὴ στὴν ἐποχὴ ποὺ «ἡ Ἑλλὰς ἐσιδηροφόρει». Πάντως, ὅσοι ἔχουμε τέτοια πεποίθηση, τοὐλάχιστον δὲν πρέπει νὰ λέμε, οὔτε νὰ γράφουμε τίποτε, ἀφοῦ, κατ’ ἰδίαν ἠμῶν ὁμολογίαν, εἶναι χάσιμο χρόνου.

Reply
Άντης Ροδίτης 28 November 2013 at 11:05

Κύριε Γεωργάνα,
Κανείς δεν ζήτησε κανενός την ταπείνωση, και πολύ λιγότερο την εκτέλεση!!
Αλλα όταν ακαδημαϊκοί επιμένουν στην ιστορική συσκότιση παρά τα νεότερα τεκμήρια-έγγραφα που επιτέλους απελευθερώνουν οι μεγάλες δυνάμεις, τότε άλλοι θα έπρεπε να είχαν μιλήσει πριν τους λογοτέχνες για να βάλουν τα πράματα στη θέση τους. Πού είναι αυτοί; Μπορείς να μου υποδείξεις μιαν έστω ελλαδική εφημερίδα ή περιοδικό που πρόσεξε καν τη δημοσίευση αυτών των εγγράφων; Κι αυτό είναι ακόμα ένα σύμπτωμα της ελλαδικής παρακμής, βοηθητικό του “έργου” της συνεχιζόμενης εξ ακαδημαϊκών συσκότισης.
Κι από την άλλη αν έχουν – όπως υπολογίζετε – πεισθεί “μέσα τους και γνησίως”, αυτοί στους οποίους αναφερόμαστε, γιατί δεν υιοθετούν μια γλώσσα ή μια προσέγγιση που να διατηρεί τουλάχιστο την αξιοπρέπειά τους, αντί να εντείνουν τη διασπορά της σύγχυσης βυθιζόμενοι όλο και βαθύτερα στην αναξιοπιστία;

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 28 November 2013 at 11:56

«Ἐλλαδικὸ» δέν εἶναι τὸ «Ἀντίβαρο», ἀλλὰ ἔχει μία βαρύτητα καὶ σοβαρότητα. Καὶ τὰ γεγονότα τοῦ 1897, στὴν ἐποχή τους μόνον ἡ «Νέα Ἡμέρα» τῆς Τεργέστης τὰ ἔγραψε σωστά. Καὶ σήμερα, μόνον οἱ ἐπαΐοντες τὰ γνωρίζουν. Ὁμοίως καὶ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Αὐτὴ εἶναι ἡ φυσικὴ κατάσταση τῶν πραγμάτων καὶ αὐτὴ ἧταν πάντοτε. Ὁ Θουκυδίδης ὁ ἴδιος ἀρκέσθηκε στοὺς ὀλίγους ποὺ γνησίως θέλουν νὰ μάθουν τὶ ἔγινε. Δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ ζητᾶ γιὰ τὸ ἔργο του περισσότερα άπὸ τὸν Θουκυδίδη ! Νὰ εἶσθε βέβαιος ὅτι πολλοὶ θὰ ἤθελαν νὰ ἔχουν γράψει τὴν τριλογία σας μὲ τὸν τρόπο πού τὴν γράψατε ἐσεῖς, ἀλλά, βέβαια, δὲν θὰ τὸ μποροῦσαν.
Τώρα, ἡ θέση πολλῶν πού βρέθηκαν, γιὰ πολλοὺς λόγους, στὴν λάθος πλευρὰ μιᾶς συζητήσεως εἶναι ἀρκετὰ δύσκολη ἀπὸ μόνη της. Δὲν πρόκειται νὰ άλλάξει ἀπότομα ἢ με δηλώσεις μεταστροφῆς καὶ μετανοίας. Ἀφοῦ σιωποῦν στὸ συγκεκριμένο θέμα, ἔκαναν αὐτὸ ποὺ μποροῦσαν. Πῶς ξέρουμε ὅτι, σωφρονισμένοι απὸ τὰ παλαιὰ παθήματα, δὲν θὰ συμβουλεύσουν καλύτερα στὸ μέλλον γιὰ ἄλλα θέματα, τόσον τοὺς φοιτητές τους, ὅσον καὶ τὸ κοινό. Δὲν μποροῦμε νὰ τοὺς κρίνουμε μὲ αὐτὰ πού κάνουν ὅταν εἶναι στριμωγμένοι. Μήπως τοὺς λείπουν οἱ γνώσεις ἢ ἡ κρίση ; Ὄχι βέβαια, ἀλλὰ λαθεύουν σὲ μερικά, ὅπως ὅλοι μας. Ἀφῆστε πού μποροῦν ἀκόμη νὰ ἐλπίζουν ὅτι θὰ ἐμφανισθεῖ αντέγραφον, τὸ ὁποῖον θὰ ἀποδεικνύει ὅτι μόνον ὁ Μακάριος ἤθελε γνησίως τὴν Ἕνωση !

Reply
ifestos1 28 November 2013 at 13:34

Με αρκεί να επαναλάβω την έξοχη διατύπωση του άγνωστου σε εμένα Ελευθέριου του οποίου στο μάθημα επιστημολογίας-μεθοδολογίας θα έβαζα δέκα με θαυμαστικό: Ελευθέριος 24 November 2013 at 18:28 Άντε πάλι απ’ την αρχή! Στου κουφού την πόρτα… Έγγραφα για τί πράμα “αναγαπητέ” κύριε Ροδίτη; Για πράγματα που έγιναν ή υποτίθεται ότι θα γίνονταν; Έτσι αν δεν κάναμε την Επανάσταση θα αλώμανε την οθωμανική αυτοκρατορία εκ των ένδον, αν δεν μπουκάραμε στην Ανατολία θα κρατούσαμε τα παράλια, αν ο Ελλάς χυμούσε στους Εγγλέζους θα τους πετούσε στη θάλασσα, αν δεν γινόταν η εξέγερση του Πολυτεχνείου μπορεί να μην ανατρέπονταν ο δικτάτορας Παπαδόπουλος που είχε απαγκιστρωθεί από την ιδέα του πραξικοπήματος κατά Μακαρίου, οπότε δεν θ’αναλάμβανε να το διεκπεραιώσει κείνος ο “τετραπέρατος” Ιωαννίδης κι έτσι η Τουρκική εισβολή θα απεφεύγετο, κι αν η γιαγιά μου είχε καρούλια θα γινότανε πατίνι…»

Τώρα, κάποιοι αντί να γυρνούν τα μπλοκ και τις αναρτήσεις και να ξεφουρνίζουν γελοία δολοφονικά υπονοούμενα καλά κάνουν, για δικό τους καλό μιας και κάνουν τέτοια μεγάλη προσπάθεια, να λένε και κάποιο επιχείρημα.

Reply
Άντης Ροδίτης 28 November 2013 at 15:24

Συγχαρητήρια “Ελευθέριε”, το τύλιξες το δεκάρι. Άντε, και σε καλή μεριά!
Από την άλλη, εύχομαι να μην είσαι κανένα ψευδώνυμο του κ. Ήφαιστου, γατί κι αυτός με γιαγιάδες, καρούλια και τέτοια ασχολείται.
Να μου επιτρέψεις, λοιπόν, να μείνω στα έγγραφα, που μόνο με «αντέγγραφα” απαντώνται, όπως λέει και ο κ. Γεωργάνας, κι όχι με καρούλια!
Να, λοιπόν, ακόμα ένα έγγραφο, ημερομηνίας 23 Αυγούστου 1964, αριθμός 462, σ. 344 της “Πηνελόπης” και με το πρωτότυπο στα αγγλικά στις σ. 495-498. Λέει ο ίδιος ο Ντην Άτσεσον: «…when Greeks were ready to produce Enosis, they could say it was unconditional, as it would indeed be since the Turks would have missed the bus»!
Indeed, λοιπόν, θα ήταν unconditional η Ένωσις, χωρίς όρους, δηλαδή, όπως λέει ο ίδιος ο Άτσεσον, φτάνει να μπορούσαν να την κηρύξουν οι Έλληνες. Και γιατί δεν το μπορούσαν οι Έλληνες με μια ολόκληρη μεραρχία που έφεραν στην Κύπρο, δύναμης Σώματος στρατού, ειδικά γι’ αυτό τον σκοπό; Τη στιγμή, ακόμα, που δεν διέθετε αποβατικό στόλο η Τουρκία; Τη στιγμή που η επίσημη απόφαση του ΝΑΤΟ ήταν παρεμπόδιση οποιασδήποτε άλλης ανάμιξης, τουρκικής ή σοβιετικής;
Η απάντηση είναι απλή: Δεν την ήθελε ο Μακάριος, που στρίγγλιζε σε όλους τους τόνους προς τον «λαό» ότι επρόκειτο για διχοτόμηση! Κι αν δοκίμαζε ο Παπανδρέου να επιβάλει την Ένωση; Μα τότε θα είχαμε από το 64 τον εμφύλιο του 74. Άμεση σύγκρουση Ελληνικού Στρατού και Εθνικής Φρουράς από τη μια, με τον «λαό» του ΑΚΕΛ και την ανθενωτική δεξιά του Μακαρίου από την άλλη.
Σοφά, λοιπόν, αποφασίζοντας δεν δοκίμασε να επιβάλει την Ένωση με το ζόρι ο Γεώργιος Παπανδρέου. Με αποτέλεσμα να τον κατηγορεί σήμερα ο κ. Ήφαιστος ότι ήταν… πραξικοπηματίας! Αυτή η λογική!! Γι’ αυτό, μόνο, κύριε Γεωργάνα μου, μόνο για την αποκατάσταση της τιμής ενός άξιου πρωθυπουργού της Ελλάδας, άξιζε να έδειχνε ένα… άλφα ενδιαφέρον η σημερινή Ελλάς, πέραν του Αντιβάρου. Ειδικά τη στιγμή που το δούλεμα σε βάρος της Ιστορίας των Ελλήνων διαρκεί εδώ και μισό αιώνα. Κι επιπλέον τα αποτελέσματα του δουλέματος τα ζούμε ακόμα, μέχρι αυτή τη στιγμή στην Κύπρο, στο πετσί μας. Κι ίσως κι εσείς εκεί, με την οικονομική κρίση και με τη λειψή ΑΟΖ, που θα ήταν η μεγαλύτερη της Μεσογείου, και θα ήταν στην παραγωγή ίσως και πριν 30 χρόνια από σήμερα.
Δεν είναι καιρός, λοιπόν, να πάψει πια το δούλεμα, μπας και μπούμε σε μια πορεία εθνικής αυτογνωσίας, απαραίτητης για έξοδο από το τέλμα της παρακμής;

Reply
ifestos1 28 November 2013 at 16:42

Ελευθέριε, με τους χαιρετισμούς μου. Εκφράζω την συμπάθειά μου αλλά και τα συγχαρητήρια μου για τον τίτλο τιμής να σε λοιδορούν προφήτες του παρελθόντος. Τώρα, Ελευθέριες, αν και δεν έχω ιδέα ποιος είστε, κρίνω ότι -έστω και εάν αυτά που διατυπώσατε ως θέση είναι απλή λογική που πρέπει να αγγίζει κάθε κοινό νου- είστε μεθοδολογικά υποψιασμένος, θα έχετε ίσως υπόψη κείμενα όπως τον Edward H. Carr, “τι είναι η ιστορία” που ανέφερα ποιο πάνω και ο οποίος εξηγεί άπλετα τι είναι τα αρχεία. Αρχεία τα οποία εάν δεν ενταχθούν στο πολιτικό και στρατηγικό πλαίσιο που ανήκουν οδηγούν σε τσαρλατανιές και φαρσοκωμωδίες για νηπιαγωγεία. Το πρόβλημα όμως δεν είναι αυτό γιατί τέτοια μεθοδολογικά ζητήματα τα ξέρουν και πρωτοετής φοιτητές ακόμη και η νοικοκυρά γειτόνισσά μου που διαθέτει λογική και εάν ερωτηθεί θα απαντήσει βάσιμα. Τώρα, μπορούμε να γράψουμε ένα ακόμη βιβλίο σε αναφορά με κυπριακές φαρσοκωμωδίες που κάνουν προφητείες του παρελθόντος. Πιθανός τίτλος: “Τι φταίει η ιστορία επειδή κάποιοι ψάχνουν για αυτοδικαίωση”. Ως γνωστό, αυτό δεν είναι άγνωστο πρόβλημα. Συνήθως και καλοί επιστήμονες που μπήκαν στην πολιτική ή πολιτικά πρόσωπα γράφουν απομνημονεύματα και προσπαθούν να δικαιολογηθούν με άλματα και θαύματα. Για όλους, εν τέλει, θα ήταν πιο τίμιο όταν έτσι διολισθαίνουν, θα ήταν πιο σωστό αντί ιστορικές φαρσοκωμωδίες να έγραφαν τα απομνημονεύματά τους. Για παράδειγμα, τι έκαναν στην “εποχή των τραμπούκων” την δεκαετία του 1960, τι έκαναν την εποχή “μετώπων” πατριωτισμού και άλλα, τι έκαναν κατά την διάρκεια της ανταρσίας της δεκαετίας του 1970, τι έκαναν στο πραξικόπημα, τι έκαναν μετά και τι έκαναν όταν εμφανίστηκε το φασιστικό σχέδιο Αναν.

Το πρόβλημα είναι αυτό που ανέφερα στις τελευταίες γραμμές της παρέμβασής μου πιο πάνω που επαναλαμβάνω γιατί είπαμε, επανάληψη μήτηρ μαθήσεως: ¨Για εμένα πλέον υπάρχει ακόμη ένα κεφάλαιο που απαιτεί διερεύνηση πλην ενώ είναι διϋποκειμενικά γνωστό απαιτεί θεμελίωση. Θεμελίωση μάλιστα με ονόματα: Ποιοι ήταν οι εμπλεκόμενοι το 1964-65, ποιο στην συνέχεια συμμετείχαν, συνέπραξαν ή υποστήριξαν κάτι «μέτωπα» πατριωτισμού που οδηγήθηκε στην ανταρσία κατά του κράτους στην οποία ενέπλεξαν και τον Γρίβα σπιλώνοντας την υστεροφημία του, ποιοι συμμετείχαν στο πραξικόπημα ως πλέον ενεργοί τραμπούκοι και εκτελεστές, ποιοι στην συνέχεια πρωτοστάτησαν στον κατευνασμό, ποιοι υποστήριξαν το κυπροκτόνο σχέδιο Αναν, ποιοι σήμερα επεξεργάζονται ένα ακόμη χειρότερο σχέδιο Αναν και πως ανιχνεύεις όλη αυτή την εθελοδουλία στην μεταπολεμική διαχρονία. Τι θέλουν όλοι αυτοί και επιμένουν με τόσο πείσμα, με τόσο θυμό και εμμονή και με τόση πνευματική αυθαιρεσία; Οθωμανικό δίκαιο θέλουν. Προς τα εκεί πάντως τους οδηγεί ο αρχηγός τους και θα το δοκιμάσουν. Οι αθώοι και ανυποψίαστοι, όμως, τι φταίνε!

Reply
Άντης Ροδίτητς 28 November 2013 at 17:13

Ωραία, αλλά τι γίνεται με το “πόρισμα” ομάδας επιστημόνων-ερευνητών που ανέλαβε εδώ και μήνες να τις ανατρέψει, έχοντας πάρει πολύ στα σοβαρά, τις “τσαρλατανιές”, τις “φαρσοκωμωδίες” και τις “προφητείες του παρελθόντος”; Μήπως έγιναν τέτοιες ΜΕΤΑ που κατέστη αδύνατον να ανατραπούν; Ε ρε κακόμοιρη Ελλάς, πού σε κατάντησαν. Σίγουρα η απτυχίωτη οικοκυρά της γειτονιάς κάτι μπορεί βάσιμα να απαντήσει επί του προκειμένου. Εσείς όμως;
Κι επειδή αντιλαμβάνομαι την αγωνία του κυρίου να έχει την τελευταία λέξη, του την χαρίζω. Ξέρουν καλά οι νουν έχοντες ποια είναι. Ήδη την εγνώρισαν καλά.

Reply
Ελευθέριος 28 November 2013 at 19:42

Προς κάθε ενδιαφερόμενο:

Το όνομά μου είναι Ελευθέριος και δεν είναι ψευδώνυμο κανενός. Αν υποθέσουμε ότι η κβαντική θεωρία των πολλαπλών συμπάντων αληθεύει, είναι πολύ πιθανό σε κάποια από αυτά να τυγχάνω μαθητής του καθηγητή Ήφαιστου, στο μάθημα του οποίου και να αποσπώ με τις επιδόσεις μου δεκάρια. Γιατί όχι; Εκείνο πάντως που δεν με φαντάζομαι να κάνω, σε τούτο ή σε κάποιο άλλο σύμπαν είναι να ψάχνω τη γωνία στο δεκάρικο ή το δεκάρικο στη γωνία, όπως με υπερβάλλοντα ζήλο δείχνει ο αναν-αγαπητός Άντης -«άντε αφήστε μας κάτω»- με τα έγγραφα του σχεδίου Άτσεσον που ψυχανεμίζει προς πάσα κατεύθυνσι. Μάλιστα για να του παρασταθώ – έ μια οικογένεια είμαστε τώρα πια εδώ στο Αντίβαρο – λέω να επικοινωνήσω μέσα από τις χωροχρονικές σκουληκότρυπες με τα άλλα “copy” μου σε γειτονικά σύμπαντα, μήπως και σε κάποιο από αυτά ανακαλύψω, αν το περιώνυμο πλέον – χάρη στις εργώδεις προσπάθειες του Άντη και των πάντα προθύμων Η.Π.Α – σχέδιο ευοδώθηκε. Θα μπορέσουμε τότε να διαπιστώσουμε σε κείνο το αδελφό αλλά με διαφορετική τροπή των γεγονότων σύμπαν, την παρούσα πολιτειακή κατάσταση της περιπόθητης Νήσου. Κι αφού δεν του αρέσουν τα καρούλια, θα τον προέτρεπα να εξασκηθεί κάπως περισσότερο με τις ποντικοπαγίδες, καθώς βλέπει το τυρί αλλά δεν βλέπει τη φάκα.
Στο μεταξύ Κύπρος και Ελλάδα έχασαν τον εαυτό τους και καλούνται να τον ξαναβρούν σε συνθήκες μιας άλλης κατοχής.

Με φιλικούς χαιρετισμούς
Ελευθέριος

Reply
ifestos1 28 November 2013 at 20:09

Αγαπητέ κ Ροδίτη, επειδή κόλλησε η βελόνα στο “πόρισμα” είναι μια ακόμη απόδειξη των ιστοριογραφικών σας ελλειμμάτων. Δεν υπάρχει κάποια ανάκριση που βγάζει εισαγγελικά πορίσματα αλλά περιγραφή και ερμηνεία και εκτιμήσεις (πάντοτε)
υψηλού ρίσκου όχι βέβαια για τις προθέσεις του καθενός και το είδος της ψυχής του αλλά για το πως συναρτώνται και συμπλέκονται τα διάφορα επίπεδα ανάλυσης όπως ρέει η ιστορία. Μια έρευνα κρατά πολλά χρόνια και δεν στέκεται σε μια θέση, ένα βιβλίο ή ένα αρχείο που βολεύει και οριστικοποιείται όταν εξαντληθεί η διερεύνηση των πολλών πηγών και όταν γίνουν όλες οι περιγραφές και ερμηνείες που συναρτούν και συνδέουν γεγονότα, εποχές και θεωρία. Τώρα, περιμένετε όσο θέλετε γιατί πόρισμα όπως το κατανοείτε εσείς δεν θα υπάρξει. Όταν λοιπόν ολοκληρωθεί θα δημοσιευτεί με κριτήριο όχι την αγωνία σας για το κατά πόσο θα σαρωθούν μονοσήμαντες γνώμες, άλματα και προφητείες. Κανένα “πόρισμα” εξάλλου ή περιγραφή ή ερμηνεία δεν μπορεί να αφορά την ψυχή και τα φρονήματα του καθενός ή τις προθέσεις του. Απλά κανείς δεν τα ξέρει. Μόνο φαντασιόπληκτοι που θέλουν να δικαιολογήσουν κάτι.

Reply
Ευρής Μπίλλης 28 November 2013 at 23:42

Είπα αγαπητέ Άντη, συγχώρα μου το αγαπητέ, να σταματήσω αλλά δεν υποφέρεσαι και ίσως επειδή ήσουν μιτσίς είσαι τελείως άσχετος και πρέπει να σε ενημερώσω.

Το πρόβλημα, δεν ήταν ούτε ο Μακάριος, ούτε ο Γεώργιος Γρίβας Διγενής. Που και οι δύο για τον Ελληνισμό της Κύπρου αγωνίστηκαν, ο καθένας όπως πίστευε καλύτερα.

Το πρόβλημα άσχετε μιστί ήταν πάντα το «εθνικό» κέντρο που δεν έθετε υπεράνω όλων τα συμφέροντα του Ελληνισμού αλλά αλλότρια συμφέροντα. Των Αμερικανών σου.

Και προσπαθούσε με κάθε τρόπο να διχάσει τον Ελληνισμό της Κύπρου για να τα επιβάλει.

Δηλαδή να επιβάλει τη διχοτόμηση- εκτουρκισμό της Κύπρου

Με αποκορύφωμα την συμφωνημένη από τον «εθνάρχη» Καραμανλή σου και δεν ξέρω ποιους άλλους, ελεύθερη εισβολή των τούρκων στην Κύπρο το 1974 (που είπες ότι αγνοείς και δεν θέλεις μάλλον ούτε να τα βλέπεις τα σχετικά αρχεία των Αμερικανών για τον Καραμανλή σου) για να τους «δώσει» την περιοχή του Αττίλα 1 και να κάνει την «ένωση» που δεν κατάφερε να κάνει ο Άτσεσον.

Που ο «εθνάρχης» Καραμανλής σου ευθύνεται και για την προδοσία των συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου που τις πληρώνει ακόμα όλος ο Ελληνισμός.

Και μετά για να γίνουν τετελεσμένα τα γεγονότα της εισβολής και να εκτουρκιστεί η Κύπρος, το «εθνικό» κέντρο, δια των Σημίτη σου, ΓΑΠ σου, της «σοσιαλιστικής», της «ανανεωτικής» και μη «αριστεράς» σου, της «οικολογικής» αριστεράς σου και όχι προς τιμήν του του ΚΚΕ και πολλών πραγματικών Ελλήνων, σέρβιρε το σχέδιο Ανάν σου.

Δήλωση του Daniel Fried, πρώην υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ,

“When we were trying to persuade Turkey to allow the passage of our troops through its territory into Northern Iraq, we offered Turkey two incentives, several billion dollars in grants and loans and Cyprus in the form of the Annan Plan”,

Ή την επονομαζόμενη τώρα Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία σου που την υποστηρίζεις πονηρά κτυπώντας Τάσσο και Μακάριο και ανυψώνοντας τον Ανανστασιάδη σου.

Και τέλος το «εθνικό» κέντρο υποδούλωσε και την ίδια την Ελλάδα.

Να τους χαίρεσαι αγαπητέ μου.

Reply
Άντης Ροδίτης 29 November 2013 at 07:53

Η ιστορία του Μακαρίου είναι χειρότερη από του άσωτου υιού.
Εκείνος απαίτησε την “περιουσία” του κι έφυγε. Ο Μακάριος βλέποντας τούς γονιούς του να ασθενούν (εξάρτηση της Ελλάδος) το θεώρησε ευκαιρία να τους μαχαιρώσει πισώπλατα, ν’ αρπάξει το “κομμάτι του” (κανείς δεν του είπε ότι είναι “δικό” του) και να φύγει, βρίζοντας μάλιστα τους γονιούς του, ως ανίκανους!! Έφαγε το μισό στα ξένα και πέθανε. Μόνο που άφησε και κακοδασκαλεμένα παιδιά πίσω του. “Αποφασίστε εσείς” τούς λένε τώρα με το δίκιο τους τ’ άλλα αδέλφια τους, “από μας μόνο συμπαράσταση μπορείτε να έχετε”.
Ίσως τώρα, οι καθηγητές και τα μαθητούδια του δέκα με τόνο (δηλαδή τα κακοδασκαλεμένα παιδιά), καταλάβουν πού είναι η παλιανθρωπιά – πράμα δύσκολο, βέβαια, αν και ο Γεωργάνας λέει: Το νιώθουν, το νιώθουν, άσε τους λίγο ήσυχους, όμως, να το χωνέψουν.

Reply
Ελευθέριος 29 November 2013 at 09:07

αφιερωμένο εξαιρετικά στον Άντη με αγάπη…

http://www.youtube.com/watch?v=YeYz_G8IUKc

Reply
Άντης Ροδίτης 29 November 2013 at 11:49

Μπράβο Λευτεράκι, έχεις κι από μένα δέκα με τόνο! Πολύ μερακλίτικο το τραγούδι.
Ποιος είναι ο τύπος με το τσιγάρο και την κιθάρα; Μ’ αυτά ασχολείσαι;

Reply
Ελευθέριος 30 November 2013 at 02:14

Ποιος να μου τόλεε τώρα πιά που το πρωϊνό το θάμπος μου έχει δύσει, θα βρισκόταν ένας Άντης μ’ένα δεκάρι την πίκρα μου να σβήσει!

Για τον Καζαντζίδη Άντη μου, που όλη η μετανάστρια Κύπρος πίνει νερό στο όνομά του, κάμεις τον αδιάφορο, τη γκομενίτσα όμως του Μακάριου έβαλεν στόχο το πάθος το παράφορο.

Κι ο μεν αοιδός τραγούδησεν: «όσο υπάρχεις θα υπάρχω», σύ δε το σχέδιόν του Άτσεσον έκαμες κανόνα σου και μάθος.
Και με αυτό λησμόνησες της φίλης πατρίδoς σου το πάθος.

Reply
ifestos1 30 November 2013 at 09:22

Φοβερό Ελευθέριε (άγνωστός μου στα επιχειρήματα του οποίου αντιτάσσεται, χαρακτηριστικά, το σκωπτικό “Λευτεράκης”, αυτό εννοώ όταν λέων δολοφονίες χαρακτήρων αντί επιχειρήματα)

Βέβαια, υπάρχει ακόμη ένα τραγούδι που σπάει κόκαλα όσων “λησμονούν της πατρίδος τους το πάθος”. Είναι μια μελωδική απόδοση μιας (ποιητικής) φιλοσοφικής κορύφωσης του μεγάλου μας πολιτικού φιλοσόφου του ιστορικού γίγνεσθαι γνωστού και ως Αλεξανδρινός ποιητής. http://www.youtube.com/watch?v=KzFRXoovEbc&NR=1

Η ζωή συνεχίζεται, δυστυχώς κατηφορικά, μιας και μερικοί ενδίδουν στο εμφύλιο πάθος αντί να προσκολλώνται και να παλεύουν στις Θερμοπύλες. Στην εποχή μας οι εισβολές ονομάζονται “soft power” το “μπήκαν οι εχθροί μέσα στο μυαλό μας” κατ’ αντιστοιχία του “μπήκαν οι οχτροί στη Πόλη”. Γιατί αν κατάλαβες καλά όλος αυτός ο καυγάς έχει βάθος: Γιατί αυτό που πάνε να κάνουνε οι ανανιστές -δηλαδή η Κύπρος να καταλυθεί, να κατεδαφιστεί και να δοθεί στα ηγεμονικά και περιφερειακά αρπακτικά θηρία-, να μην είχε γίνει το 1964 και το 1974 όταν οι Τούρκοι “θα καταλάβουν ολίγον έδαφος” το οποίοι “αφού υπάρχουν θερμόαιμοι που παλεύουν στις Θερμοπύλες για να μην δοθεί η πατρίδα τους στους Βαρβάρους” θα πρέπει να τους κατηγορούν ότι δεν βλέπουν την αλήθεια. Την ιστορική δηλαδή αλήθεια ότι όποτε μια κοινωνία χάσει την ελευθερία της και κατακτηθεί (το ολίγον έδαφος και ολίγες βάσεις είναι η μεθόδευση και η εξαπάτηση) δρομολογείται το τέλος.

Reply
Ελευθέριος 30 November 2013 at 20:30

Αγαπητέ Ήφαιστε,

Σας ευχαριστώ για την όλη συνεισφορά σας με τις θέσεις που εκφράσατε σε αυτό το νήμα και για την ηθική στήριξη.

Θα υπερθεματίσω ότι η Ποίηση, είναι ίσως η μόνη που είναι σε θέση να διατηρήσει άσβεστη τη φλόγα της ελευθερίας μέσα στην ανθρώπινη καρδιά και την αξιοπρέπεια της ανθρώπινης ύπαρξης σ’ένα αυτοκαταστροφικό και καταρρέοντα κόσμο.
Ένας που δεν έχει ίχνος Ποίησης μέσα του, είναι καταδικασμένος να διοχετεύει όλη του την ενέργεια και το πάθος στην εμφυλιοπολεμική σύγκρουση, διευκολύνοντας έτσι τον εχθρό να μπεί μέσα στα τείχη της Πόλεως.

Σε ανταπόδοση σας αφιερώνω με τη σειρά μου λίγα λόγια που είχα γράψει σε αυτόν ακριβώς τον ιστότοπο για τον μεγάλο μας Αλεξανδρινό Ποιητή:
http://www.antibaro.gr/article/6553#comment-9555

Με φιλικούς χαιρετισμούς,
ο άγνωστός σας Ελευθέριος

Reply
Άντης Ροδίτης 1 December 2013 at 06:52

Μα Ελευθέριε, δεν καταλαβαίνω γιατί ευχαριστείς τον κ. Ήφαιστο “για την όλη συνεισφορά, τη στήριξη και τέτοια”!! Νόμισες, φαίνεται, ότι όλα θα τέλειωναν με μια νύχτα στα μπουζούκια! Αντιθέτως. Τώρα αρχίζουν.
Επειδή η δική σας επιστημονική-ερευνητική ομάδα δεν παρήγαγε το αναμενόμενο αποτέλεσμα που υπεσχέθη ο κ. Ήφαιστος, δεν θα ήταν ανώφελο να σας παρουσίαζα εδώ – εφόσον υπάρχει και το προηγούμενο δημοσίευσης άρθρων και αποσπασμάτων άρθρων και βιβλίων άλλων εκ μέρους των κ.κ. Ηφαίστου και Μπίλλη – σύντομα άρθρα και ομιλίες (ή αποσπάσματα, αναλόγως μεγέθους) επιστημόνων-ερευνητών που αφορούν στο βιβλίο “Κουράγιο Πηνελόπη”.
Άμεση επιβεβαίωση των στοιχείων αυτών των μελετητών, αν δεν τους γνωρίζει ήδη, μπορεί να έχει ο admin μόλις τα ζητήσει, ενώ ταυτόχρονα θα στέλνω στην ιδιωτική του διεύθυνση ολόκληρό το άρθρο ή την ομιλία σε περίπτωση που εδώ θα χρησιμοποιείτε μόνο απόσπασμα. Θα στέλνω επίσης στοιχεία για το πού και πότε έγινε ή δημοσιεύθηκε, αν ζητηθούν.
Αρχίζοντας χρονολογικά παραθέτω απόσπασμα από άρθρο της γνωστής ερευνήτριας και συγγραφέως, Κυπρίας από την Κερύνεια, κατοίκου Λονδίνου, κας Φανούλας Αργυρού. Δημοσιεύθηκε στις κυπριακές εφημερίδες Λονδίνου, στη λευκωσιάτικη “Σημερινή” και στο διαδίκτυο. Η κυρία Αργυρού είναι πολύ γνωστή για τη μεγάλη προσφορά της στην ιστορική έρευνα, για το Κυπριακό, που συνεχίζεται. Μέχρι στιγμής έχει δημοσιεύσει εκατοντάδες έγγραφα από τα επίσημα αγγλικά αρχεία.
Λέει, λοιπόν, η κα Αργυρού:

“Κουράγιο Πηνελόπη»
« Η αλήθεια δεν έχει ειδικό χρόνο δικό της, η ώρα της αλήθειας είναι τώρα-πάντα» Άλμπερτ Σβάιτσερ

Διάβασα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το νέο βιβλίο του συμπατριώτη μας λογοτέχνη κ. Άντη Ροδίτη «Κουράγιο Πηνελόπη» και τον συγχαίρω πραγματικά για την απόφασή του να ερευνήσει τα αμερικανικά αρχεία και να εκδώσει, καλύπτοντας την πλέον σημαντική θα έλεγα περίοδο της Κυπριακής Ιστορίας – 1964 – μετά την ζυριχική ανεξαρτησία του 1960, το τόσο σημαντικό αυτό βιβλίο. Πάντοτε υποστήριζα ότι τα αμερικανικά έγγραφα πρέπει να μελετώνται σε συνδυασμό με τα βρετανικά. Και η εργασία του κ. Ροδίτη έκανε ακριβώς το απαιτούμενο και παρέδωσε μια ιστορική πλέον παρακαταθήκη που οφείλουν οι ιστορικοί, ακαδημαικοί, φοιτητές και πολιτικοί να αξιολογήσουν. Να μελετήσουν, όμως απελευθερωμένοι από τυχόν κομματικές παρωπίδες, και να αναθεωρήσουν, να διορθώσουν ιστορικές ανακρίβειες στη πρόσφατη Κυπριακή Ιστορία για την συγκεκριμένη περίοδο.
Μια περίοδο όπου η αλήθεια των γεγονότων αφέθηκε εγκληματικά να παραμένει φυλακισμένη με μαύρο φερετζέ, λόγω κομματικο-πολιτικών συμφερόντων δικών μας και ξένων. Με αποτέλεσμα να περνούν ανενόχλητες η τουρκική εκδοχή, η εκδοχή κάποιων επιτήδειων Βρετανών και εκείνη που συνέφερε στο ΑΚΕΛ και τη Μόσχα, άνευ τεκμηρίωσης αλλά της μετρητοίς, δίχως κανένα επίσημο αντίλογο. (Ακριβώς όπως γίνεται δυστυχώς και με τα γεγονότα του 1974…).

Καταποντίζεται ένα ψέμα 49 χρόνων!

Το 1964 μετά την τουρκική απόπειρα πραξικοπήματος με σκοπό την διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την εγκαθίδρυση δύο ξεχωριστών ομόσπονδων κρατών, ξεσπάθωσαν οι «πατριωτικές δυνάμεις» στο νησί ότι τάχα το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί είχαν σχέδιο Νατοποίησης της Κύπρου και θα κατέβαζαν μια δύναμη των 10,000 στρατιωτών! Μια λανθασμένη και καθόλου τεκμηριωμένη «ιστορική» θέση, που ποτέ δεν αλήθευε.
Στην πραγματικότητα, οι Αμερικανοί κανένα ενδιαφέρον δεν είχαν για ανάμιξη στο Κυπριακό. Οι Βρετανοί ήσαν εκείνοι που τους προσέγγισαν και τους πίεσαν να εμπλακούν για να μην φαίνονται οι ίδιοι και τα φιλοτουρκικά τους σχέδια.
Την πραγματικότητα αυτή μας την φανέρωσαν τα βρετανικά έγγραφα (κάλυψα το θέμα στο βιβλίο μου «Διζωνική Εκτέλεση της Κυπριακής Δημοκρατίας 1955-2011»). ΄Ομως, ο κ. Άντης Ροδίτης προχώρησε με την δική του έρευνα μέσω των αμερικανικών αποδεσμευμένων εγγράφων και επιβεβαίωσε την ιστορική αυτή αλήθεια και όχι μόνο. Εμβάθυνε στο θέμα με στοιχεία αδιαμφισβήτητα γιατί τα έγγραφα που χρησιμοποίησε είναι πρωτογενή όπως και τα βρετανικά και όχι από τη τάδε πηγή ή την άλλη.
Επισημαίνω την ιστορική, διαχρονικής σημασίας δήλωση, του Άγγλου πρωθυπουργού Σερ ΄Αλεκ Χιούμ – σελίδες 69/70 «Κουράγιο Πηνελόπη» – σε αγγλοαμερικανική σύσκεψη που έγινε στο Λευκό Οίκο στις 14 Φεβρουαρίου 1964, (ως βέβαια γνώστης των διχοτομικών σχεδίων από πρώτο χέρι) : «Ο Σερ ΄Αλεκ είπε πως αν ο τουρκικός στρατός εισέβαλλε στο νησί, η Βρετανία θα τον καλούσε να σταματήσει σε μιά ορισμένη γραμμή, αλλά οι δυνάμεις της δεν θα πολεμούσαν εναντίον ενός νατοικού συμμάχου…». ( Η υπογράμμιση δική μου). Ο ίδιος ήταν που τον Δεκέμβριο του 1963 έστειλε οδηγία στον υπουργό Κοινοπολιτείας που βρισκόταν στη Λευκωσία να έχει υπόψη του ότι «δεν έχουμε πρόθεση να χρησιμοποιήσουμε τις δυνάμεις μας έστω και αν οι Τούρκοι εισβάλουν…».
΄Οπως ακριβώς κατά γράμμα έκαναν το 1974. Η γραμμή δε που εννοούσε, δεν ήταν άλλη από την γραμμή Αττίλα του 1974. Την επιβεβαιώνουν χάρτες στα βρετανικά αρχεία… (Η ίδια γραμμή σε χάρτη «Κίσσιγκερ» του 1974 – έρευνα συνάδελφου Μιχάλη Ιγνατίου).

Το βιβλίο «Κουράγιο Πηνελόπη» ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου για την ιστορική αλήθεια των διαπραγματεύσεων το 1964 με την ανάμιξη των Αμερικανών στο Κυπριακό και κυρίως το έντονο παρασκήνιο πάρε-δώσε μεταξύ 20-25 Αυγούστου 1964. Όταν κορυφώθηκαν οι αμερικανικές προσπάθειες (με τους φόβους των περί κουβανοποίησης της Κύπρου λόγω των αυξανόμενων δοσοληψιών της κυπριακής κυβέρνησης με την Μόσχα) και αποφάσισαν πλέον ότι η μόνη σωστή λύση για το Κυπριακό, με τη βοήθεια του Γεώργιου Παπανδρέου, ήταν η ‘΄Ενωση δίχως όρους’. Αγνοώντας τις πιθανές τουρκικές αντιδράσεις. Θα άφηναν την διαπραγμάτευση των ωφελημάτων προς την Τουρκία για συζήτηση και ολοκλήρωση μετά την επιβολή της Ένωσης.
Δυστυχώς, όμως, οι Βρετανοί που παρακολουθούσαν στενά την όλη διαδικασία, με στήριγμα τη γνώση τους ότι ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ΔΕΝ ήθελε την Ένωση με την Ελλάδα, τους τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια την τελευταία στιγμή…Το βιβλίο εξηγεί με λεπτομέρειες τα γεγονότα των ημερών εκείνων και τεκμηριώνει με πληθώρα επισήμων εγγράφων.
Σίγουρα τα πράγμα θα ήσαν πολύ πιο εύκολα για την ελληνική κυβέρνηση και την Ουάσινγκτον να επιβάλουν την Ένωση δίχως όρους. Το πως θα ξεμπέρδευαν βέβαια με τους Βρετανούς και Τούρκους, αυτό θα ήταν δικό τους θέμα να αντιμετωπίσουν εφόσον η Ελλάδα θα αποχωρούσε πια από τις Συμφωνίες Ζυρίχης κτλ. ΄Ομως στην περίπτωση ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος είναι σίγουρο ότι ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ την Ένωση. Και οι Βρετανοί χρησιμοποίησαν εκείνο το στοιχείο στην αντιμετώπιση των αμερικανικών ενεργειών υπέρ των Τούρκων εφόσον είχαν υπόψη και τις μυστικές συμφωνίες που είχαν ήδη κάνει με την Τουρκία…
Κλείνω με ένα απόσπασμα από έκθεση του Σερ Ντέιβιντ Χάντ, Βρετανού Υπ. Αρμοστού στην Κύπρο μεταξύ 1965-1967, ο οποίος υποστήριζε την ΄Ενωση και το έλεγε στους ανώτερούς του στο Φόρειν ΄Οφις διαφωνώντας με τη πολιτική τους:
«… Επιπρόσθετα με τη θέση που διατηρώ ότι ο Μακάριος είναι εναντίον της Ενώσεως, δηλώνω επίσης ελεύθερα ότι η Ένωση είναι καλό πράγμα για τη Βρετανία… Εξάλλου έχει εξηγηθεί και από τον προκάτοχό μου… Εν συντομία θα ήθελα να πω ότι εμείς δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα, αντιθέτως θα κερδίσουμε. Αυτό είναι το κύριο αντικείμενο των συζητήσεων για την Ένωση με την πραγματική της έννοια (ατόφια Ένωση). ΄Ότι, δηλαδή, είναι η μόνη σταθερή λύση εφόσον όλες οι άλλες κινδυνεύουν να τορπιλιστούν από τους υποστηρικτές της Ένωσης…».
Αλίμονο όμως, κτυπούσε στου κουφού την πόρτα και το γνώριζε…

Φανούλα Αργυρού
Ερευνήτρια/συγγραφέας
Λονδίνο 4.8.2013

Reply
ifestos1 1 December 2013 at 09:18

Τώρα είπα να μην μπω σε διάλογο με φάρσες και φαρσοκωμωδία. Mea culpa αλλά θα πω έμμεσα κάποια πράγματα.

Πρώτον, το “πανίσχυρο” επιχείρημα περί “πορίσματος” το οποίο αναφέρθηκε πιο πάνω πολλές φορές. Λες κάτι ότι δεν νοιάζει ένα επιστήμονα η ιστορική ανεκδοτολογία που επισείει ένα έγγραφο, ούτε εξαρτάται χρονικά η επιστημονική έρευνα από τον χαβαλέ τον ιστοριογραφικών καφενείων, αλλά αυτός τον χαβά του: “που είναι το πόρισμα”. Μπορεί να επαναληφτεί εκατό φορές αυτό το ερώτημα για να δείξει εκατό φορές την ανασφάλεια αυτού που το επαναλαμβάνει. Μια έρευνα όμως που εξετάζει την περίοδο 1945 – 1974 και αναλύει και συνδυάζει χιλιάδες πράματα ιδιαίτερα στο επίπεδο της στρατηγικής, η έκβασή της δεν θα εξαρτηθεί από τον χαβαλέ του καθενός που εξετάζει μια στιγμή και επισείει μερικά κακο-μεταφρασμένα έγγραφα. Ας μην ανησυχούν κάποιοι. Δεν θα ασχοληθεί κανείς μαζί του με κριτήριο ότι δεν αξίζει τον κόπο.

Δεύτερον, για την ερευνήτρια αρχείων κ Αργυρού (το νέο σωσίβιο εκτάκτου ανάγκης κάποιων που αισθάνονται ότι βυθίζονται μέσα στην άβυσσο της ιστορικής ανεκδοτολογίας λογοτεχνών που εκφράζονται εμπαθώς για πολιτικά πρόσωπα του περασμένου αιώνα τα οποία αγωνιωδώς περιμένουν τα … πορίσματα) της οποίας την προγενέστερη θέση (για το σχέδιο Άτσεσον) τυγχάνω να ξέρω πολύ καλά! –ιδιαίτερα για την αγγλική πολιτική ως προς αυτό το σχέδιο, και νομίζω πως δεν συμφέρουν όποιον θέλει να το εμφανίσει ως εθνοσωτήριο–, είναι μια συστηματική και εκ του αποτελέσματος ερευνήτρια αρχείων. Ενίοτε η σύνθεση που επιχειρεί είναι φιλότιμη και πολύτιμη. Για αυτήν, για εμένα και για όλους, όμως, ισχύει ότι η αξιοποίηση αρχείων είναι ένα άκρως αμφιλεγόμενο ζήτημα και βρίσκω τους επαίνους στο κείμενο πιο πάνω ευγενικά και συνήθη πλην ατυχή. Μου προκάλεσε μεγάλη απορία γιατί έγραψε το πιο πάνω (τοπ οποίο τώρα διάβασα προσεκτικά). Δική της η ευθύνη για ότι γράφει. Οφείλω με όλο τον σεβασμό, πάντως, να επισημάνω ότι βρίσκω εξαιρετικά προβληματικές και επιστημονικά άκρως απαράδεκτες τις κρίσεις για τις προθέσεις του Μακαρίου, στηριγμένες μάλιστα στις γνώμες ενός Βρετανού αποικιοκράτη. Είτε είναι ο Γρίβας είτε ο Μακάριος είτε οποιοσδήποτε άλλος κανείς δεν μπορεί να κρίνει τις προθέσεις ενός ιστορικού προσώπου, ιδιαίτερα όταν οι θέσεις του και αποφάσεις του επηρεάζονται και εξελίσσονται υπό συνθήκες πολύ ρευστές και αστάθμητες. Για να είμαι ειλικρινής, όπως εξάλλου έγραψα ξανά, είναι πραγματικά εκπληκτική η αντί-Μακαριακή ή αντί-Γριβική μανία κάποιων οι οποίοι μισό αιώνα μετά θυμήθηκαν τις … προθέσεις του. Εκπληκτικός και άκρως περίεργος (με πολλά ερωτηματικά στην κρίσιμη στιγμή που διανύουμε) είναι ο τρόπος που χρησιμοποιούνται τώρα για να πολώσουν και διχάσουν τους Κύπριους. Θα τα ονόμαζα τεράστια διχαστικά άλματα. Άμα «αφορμολοούμαστε» όλο και κάτι θα βρίσκεται αλλά δεν σημαίνει ότι αυτό είναι επιστημονικά βασισμένο, ότι ωφελεί και ότι οι άλλοι πρέπει να χάνουν τον χρόνο τους σχολιάζοντάς το (όπως δυστυχώς αναγκάστηκα εγώ να κάνω εδώ και πιο πάνω). Τώρα, βέβαια, για την «παρακαταθήκη» με νόημα λέω «ουδέν σχόλιο».

Τρίτον, ποιος είπε ότι εάν ο Μακάριος εκείνη την στιγμή δεν επιδίωκε την Ένωση (ας κάνουμε αυτή την υπόθεση χάριν συζήτησης) ήταν λάθος! Τα είπαμε χίλιες φορές αλλά στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις κτύπα. Μεταξύ πολλών άλλων:
Μόλις επιβλήθηκε η Ζυρίχη από τη Αθήνα και την Βρετανία.
Η Αθήνα ήταν εμφύλιο καζάνι που έβραζε και ο Μακάριος ήξερε καλύτερα από όλους τι γινόταν εκεί. Η Ελλάδα βρισκόταν στα πρόθυρα ενός νέου εμφυλίου και αποδείχθηκε πόσο εύκολα επικράτησαν τα πραξικοπήματα.
Η Αθήνα ήταν εξαρτημένη όσο ποτέ άλλοτε και βρισκόταν υπό πλήρη έλεγχο. Εάν αντί αποσπασματικών και κακομεταφρασμένων κειμένων που χάνουν την ιδιοφυία των διπλωματικών διατυπώσεων, κάποιοι καλά θα κάνουν να ξεχάσουν για λίγο το μίσος κατά ιστορικών προσώπων και να μετρήσουν (μέσα από τα αρχεία εάν τα έχουν γιατί μερικές φορές ιστοριογράφοι της πλάκας και της φάρσας έχουν μόνο αυτά που βολεύει τον ιδεολογικοπολιτικό σκοπό και τα σύνδρομά τους) πόσα πραξικοπήματα εκκολάπτονταν κάτω από τα πόδια του Παπανδρέου. Τελικά εκδηλώθηκε μιας από τις πολλές ομάδες, όπως βόλευε τα contingency plans της στιγμής (και όπως ρέει η ιστορία για κάθε άλλη στιγμή υπάρχουν πολλά άλλα)
Ο Παπανδρέου ήταν ένας ακραία επικίνδυνος ερασιτέχνης της διπλωματίας αλλά και της εσωτερικής πολιτικής όσο κανείς άλλος και αυτό καταμαρτυρεί η σοβαρή έρευνα αλλά και αυτά που έλεγαν οι συνομιλητές του οι οποίοι δεν τον έπαιρναν στα σοβαρά: ««our weakness was Papandreou weakness. A garrulous senile, windbag without power of decision or resolution», το ίδιο εδάφιο στον Παπαχελάς μεταφρασμένο: «η αδυναμία του Παπανδρέου ενός φλύαρου ξεμωραμένου κουφού ρήτορα που δεν έχει την δύναμη να αποφασίσει ή να λύσει οτιδήποτε. Φρόντισε, την πιο κρίσιμη στιγμή, να διαρρεύσουν τα σχέδιά μας στον Μακάριο»»
Δεν συνεκτιμάται ότι ο Παπανδρέου πρόσφερε ελληνική γη και το Καστελλόριζο («για να ελέγχονται οι προσβάσεις!!» της Ελλάδας προς την Κύπρο, γιατί άραγε!)
Δεν συνεκτιμάται η κατάσταση στην Κύπρο, οι διαιρέσεις, οι διαβρώσεις, οι βαθύτατες διαφορές των διαφόρων κέντρων εξουσίας και οι διασυνδέσεις τους με την Αθήνα αλλά και με άλλους; [Χάος: Ας διαβάσουν κάποιοι πιο προσεκτικά τα … «αρχεία» αλλά κυρίως και πολλά δημοσιευμένα και αξιόλογα βιβλία που τα περιγράφουν όλα αυτά]
Δεν συνεκτιμούνται τα Βρετανικά σχέδια 3 χρόνια μετά τη ανεξαρτησία. Έτσι, οι Βρετανοί θα άφηναν το σημαντικότερο στρατηγικό έρεισμά τους να εξανεμιστεί [δεν έδειξαν τα χαρτιά τους παρά μόνο παρακολουθούσαν έχοντας πολλά εναλλακτικά σενάρια]
Δεν συνεκτιμάται το στρατηγικό περιβάλλον και οι συμπλοκές των μεγάλων δυνάμεων
Και τα λοιπά που θα χρειαζόταν χίλιες σελίδες για να καταδείξουν ότι από το 1945 μέχρι το 1974 και μέχρι σήμερα υπήρχαν και υπάρχουν εναλλακτικά σενάρια δράσης. Την λικνιζόμενη, αδύναμη, διαιρεμένη και πλήρως έξωθεν ελεγχόμενη Αθήνα ο «Γέρος» θα άνοιγε την «πόρτα του φρενοκομείου» για να βάλει όλους τους Έλληνες μέσα και την Κύπρο θα την παρέδιδε στα σκυλιά. Ελλάδα και Κύπρος με απίστευτους ερασιτεχνισμούς θα έμπαιναν για καλά στην κλίνη του Προκρούστη των θηριωδών και απρόσωπων

Τρίτον, στην κριτική της ΦΑ αφού κάνω σαφές ότι βρίσκω άκρως προβληματικό και περίεργο να πετάει και αυτή μερικές φράσεις για να βγάλει κοσμοϊστορικά πορίσματα αλλά και να κάνει αυθαίρετα άλματα για τις προθέσεις, διαβάζουμε: «Ο Σερ ΄Αλεκ είπε πως αν ο τουρκικός στρατός εισέβαλλε στο νησί, η Βρετανία θα τον καλούσε να σταματήσει σε μιά ορισμένη γραμμή, αλλά οι δυνάμεις της δεν θα πολεμούσαν εναντίον ενός νατοικού συμμάχου…». Ο ίδιος ήταν που τον Δεκέμβριο του 1963 έστειλε οδηγία στον υπουργό Κοινοπολιτείας που βρισκόταν στη Λευκωσία να έχει υπόψη του ότι «δεν έχουμε πρόθεση να χρησιμοποιήσουμε τις δυνάμεις μας έστω και αν οι Τούρκοι εισβάλουν…». ΄Οπως ακριβώς κατά γράμμα έκαναν το 1974. Η γραμμή δε που εννοούσε, δεν ήταν άλλη από την γραμμή Αττίλα του 1974. Την επιβεβαιώνουν χάρτες στα βρετανικά αρχεία… (Η ίδια γραμμή σε χάρτη «Κίσσιγκερ» του 1974 – έρευνα συνάδελφου Μιχάλη Ιγνατίου). Αυτό δεν αντιφάσκει με τα προηγούμενα! Πρέπει να ξέρει εξάλλου ότι σε σύσκεψη στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας ενώπιον του προέδρου (δεν θυμάμαι εάν ήταν ο συνήθως παραγκωνισμένος Ράσκ – και τα νήπια ξέρουν ότι ο ΥΠΕΞ στις ΗΠΑ είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης και ότι συχνά τον χρησιμοποιεί το πανίσχυρο Πεντάγωνο και το ΣΕΑ ως προπομπό παραπληροφόρησης ή εξιχνίασης των σκοπών– ο αρχηγός του Αμερικανικού Γενικού Επιτελείου δήλωσε το ίδιο. Ότι δηλαδή όταν άρχιζε η απόβαση και προέλαση των τούρκων [κατά τη διάρκεια της οποίας «θερμόαιμοι» θα προκαλούσαν συγκρούσεις], δεν θα παρενέβαιναν οι Αμερικανοί κατά των τουρκικών στρατευμάτων [και να μην το έλεγε ο ΑΓΕΕΘΑ τους ήταν σίγουρο λόγω στρατηγικής σημασίας της Τουρκίας που η Άγκυρα ήξερε παίζοντας όλους στα δάκτυλα και αναμένοντας την κατάλληλη στιγμή να καβαλικέψει την Κύπρο με τον καλύτερο γι’ αυτή τρόπο και να αφού αρπάξει «ολίγη γη» να προωθηθεί καταλλήλως όπως έγινε το 1974] [Άτσεσον: «Έτσι γίνονται αυτά τα πράγματα» – όποιος έχει καλά και πλήρη αρχεία ας τα ψάξει καλύτερα]. [στο κείμενο της ΦΑ πιο πάνω με ακραία αντιφατικό τρόπο γράφει: «Στην πραγματικότητα, οι Αμερικανοί κανένα ενδιαφέρον δεν είχαν για ανάμιξη στο Κυπριακό. Οι Βρετανοί ήσαν εκείνοι που τους προσέγγισαν και τους πίεσαν να εμπλακούν για να μην φαίνονται οι ίδιοι και τα φιλοτουρκικά τους σχέδια. Την πραγματικότητα αυτή μας την φανέρωσαν τα βρετανικά έγγραφα». Τι άλματα, τι ασύνδετες φράσεις]

Τώρα, για να τελειώνουμε αυτή τη φαρσοκωμωδία-συζήτηση στα μπλοκ από αργόσχολους των ιστοριογραφικών καφενείων [αυτή είναι η τελευταία παρέμβασή μου!!!!, δεν υπάρχει χρόνος να επανέρχομαι σε αποβλακωτικά επαναλαμβανόμενα ερωτήματα απελπισμένων ειδικών της ιστοριογραφικής φάρσας] τα πιο πάνω και πολλά άλλα τίθενται υπό την αίρεση μύριων ρευστών και αστάθμητων παραγόντων. Παραγόντων οι οποίοι είθισται να διερευνώνται με μετριοπάθεια, χωρίς σύνδρομα αυτό-δικαιολόγησης ή εμπάθεια κατά ιστορικών προσώπων, με επιστημολογικά βάσιμο τρόπο, με σωστή σύνδεση κριτηρίων και παραγόντων των πολλών επιπέδων που συμπλέκονται και με σεβασμό στην απροσμέτρητη ποικιλομορφία των βαθύτερων διαμορφωτικών δυνάμεων που επηρεάζουν την διεθνή πολιτική [μεταξύ άλλων, της κατανομής ισχύος, της στρατηγικής των μεγάλων δυνάμεων, της εκ των υστέρων γνώσης του πως εξελίχθηκαν τα contingency plans υπό το πρίσμα πιο μακρόχρονων στρατηγικών, της θέσης των λιγότερο ισχυρών δρώντων, την πολιτική στο δικό τους επίπεδο και τις ανακατανομές ισχύος που επηρεάζουν τα πάντα και ανά πάσα στιγμή για τους θεόστραβους ας δουν λίγο τι έγινε στην Συρία τους τελευταίους μήνες] και με αστάθμητο και απρόβλεπτο συχνά τρόπο διαμορφώνουν το ιστορικό γίγνεσθαι. Συχνά, εν τέλει, ηγέτες και ιστοριογράφοι-ανεκδοτολόγοι που διαβάζουν κανένα αρχείο και βρίσκουν εκεί σωσίβιο των συνδρόμων τους, βαδίζουν μέσα σε διεθνές ναρκοπέδιο και δεν το ξέρουν. Τώρα, για παράδειγμα, όσοι θέλουν!! ένα σχέδιο Αναν για να εξασφαλίσουν την «βιολογική τους επιβίωση εν ειρήνη»!

Αφού εκφράσω στον εαυτό μου την λύπη μου για τον χρόνο, μισή ώρα, που έχασα για να γράψω το πιο πάνω, κάνω σαφές ότι με αστειότητες δεν ασχολούμαι ξανά. Ξανά και ξανά το ίδιο λάθος όχι ξανά, πλέον, το ίδιο λάθος.

Reply
Άντης Ροδίτης 1 December 2013 at 12:25

Η “ανασφάλειά” μου είναι και της κας Αργυρού “ανασφάλεια”, και του Δρ Χάρη Φεραίου “ανασφάλεια”, πιο κάτω. Του Παναγιώτη Ήφαιστου, όμως, ποια είναι και τί είναι;
Δεν μπορώ τώρα να παραβλέψω το γεγονός ότι ο κ. Ήφαιστος με τόσα που έχει να καταμαρτυρήσει εναντίον των εγγράφων που επικαλούμαι, επικαλείται κι ο ίδιος φράσεις από αυτά τα ίδια για να τις εκσφενδονίσει εναντίον του Γεωργίου Παπανδρέου (παρ’ όλο που ο ίδιος λέει: “κανείς δεν μπορεί να κρίνει τις προθέσεις ενός ιστορικού προσώπου”), τον οποίον ύβριζαν οι Αμερικανοί επειδή δεν τους έκανε τα διχοτομικά τους, αρχικά, χατίρια! Κατά τα άλλα ήταν, κατά τον κ.Ήφαιστο, πραξικοπηματίας!!
Είναι καιρός ο κ. Ήφαιστος να διαλέξει επιτέλους… άποψη!
Στον Δρ. Φεραίο, όμως:
“Εκείνο που είναι αδύνατο να κατανοήσει όποιος διαβάσει στις 116 καταχωρήσεις αυτού του ιστότοπου, τις χιλιάδες χιλιάδων λέξεις, όσων επιτίθενται στον Α. Ροδίτη για το βιβλίο του «Κουράγιο Πηνελόπη» (κυρίως Ήφαιστος και Μπίλλης) είναι ποιο ακριβώς είναι το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου, ή τι ακριβώς ιστορεί. Διότι φυσικά ο καταιγιστικός χαρακτηρισμός με ατέλειωτα απαξιωτικά επίθετα και μόνο, δεν συνιστούν βεβαίως περιγραφή του περιεχομένου ενός βιβλίου. Έκτος των ως άνω κοσμητικών όλα τα υπόλοιπα αποτελούν μια κλασική σύνοψη της συνθηματολογικής μυθολογίας, περί μεγαλοφυούς μεν, πλην αθώου Μακαρίου Γ’, («αθώου», κατά το ότι περιβαλλόμενος, μηδενός εξαιρουμένου, από «ψοφοδεείς», «ασπόνδυλους», «ξενόδουλους», «αργυρώνητους» και ποικίλους άλλους Έλληνες, αλλά και ξένους, «δαίμονες», δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει την, που διακαώς ποθούσε, Ένωση!). Ακμάζουσα μυθολογία, ας σημειωθεί, από την οποία μαστιζόμενος για 53 τώρα χρόνια ο τόπος, ξυλάρμενος πελαγοδρομεί, αδυνατώντας να βρει οδό σωτηρίας.
Και αν εγώ παρεμβαίνω μετά από το πλήθος αυτό των καταχωρήσεων δεν το κάνω για να υποστηρίξω τάχα την οποιαδήποτε θέση έχει ίσως διατυπώσει στο βιβλίο του ο Ροδίτης. Διότι, εγώ λέω, ότι εκείνο που έχει ο Ροδίτης δεν είναι κάποια θέση. Εκείνο που έχει, και είναι καταλυτικό, πώς αλήθεια δεν το είδανε οι κύριοι Ήφαιστος και Μπίλλης, είναι εκατόν ογδόντα δύο (αριθμός 182) συντριπτικά έγγραφα για την Κύπρο, σχεδόν όλα του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, έγγραφα μάλιστα που δεν απευθύνονται σε τρίτους, αλλά αποτελούν τη μεταξύ τους (εσωτερική) διπλωματική αλληλογραφία, Αμερικανών πρεσβευτών (Λευκωσίας, Αθήνας, Άγκυρας κυρίως) με τους προϊσταμένους τους (κυρίως Υπουργό και Υφυπουργό Εξωτερικών) και αντιστρόφως, ή Υπουργών και Αμερικανού Προέδρου. Εγγραφα «συντριπτικά» κατά το ότι είναι και ανατρεπτικά των ιδεοληψιών που «έτρεφαν» την ευφυή Κυπριακή Διπλωματία, κατά συρροή και εξακολούθηση, και φαίνεται ότι την τρέφουν ακόμα και εκείνην και την σύνολη πολιτικά μας διανόηση. Εκατόν ογδόντα δύο έγγραφα, των διακοσίων δέκα ημερών του μοιραίου έτους 1964. Από το τέλος Ιανουαρίου μέχρι το τέλος Αυγούστου, τον μήνα συντριβής του ονείρου! (Παρένθεση: Η ημέρα συντριβής βρήκε τον γράφοντα να υπηρετεί ως έφεδρος αξιωματικός στην 183 μοίρα πυροβολικού, όπου ως εθελοντής, εγκαταλείποντας τις σπουδές του στο Μετσόβιο έτρεξε να καταταγεί. Την ημέρα εκείνη που απογοητευμένος και ο Διοικητής του είπε: Γύρισε παιδί μου στο Πολυτεχνείο σου, μη χάσεις ακόμα ένα χρόνο… Τέλος της παρένθεσης)
Περίεργο πάντως πράγμα: Στα έγγραφα εκείνα τόσο οι καλλιεργημένοι (ας πούμε και “διανοούμενοι”) Αμερικανοί πρέσβεις, όσο και οι ψυχροί (ας πούμε “πραγματιστές”) υπουργοί, κατέληγαν στο ίδιο συμπέρασμα, από διαφορετικούς όμως δρόμους. Οι μεν, ότι τα «Αμερικανικά ιδεώδη», και οι άλλοι ότι τα “Αμερικανικά στρατηγικά συμφέροντα” είναι που επιβάλλουν την Ένωση ως ενδεδειγμένη λύση! Άραγε δεν είναι στοιχειώδες αλήθεια;
Ποια υπερδύναμη δεν θα προτιμούσε να έχει στην περιοχή της Μέσης Ανατολής δυο «εναλλακτικούς» συμμάχους, παρά έναν και μοναδικό, που γι’ αυτό να έχει και τη δυνατότητα να την εκβιάζει; Ή χρειαζόμαστε τον Μάζη για να μας πει ότι με την Κύπρο επαρχία της Ελλάδας, παύει η γεωστρατηγική μοναδικότητα της Τουρκίας στην περιοχή; Ή χρειάζεται να υπενθυμίσω εγώ ότι η περιβόητη βάση Ιντσιρλίκ, από όπου εκκινούν τα Αμερικανικά στρατιωτικά αεροπλάνα, δεν είναι στα βάθη της Τουρκίας! Απέναντι από την Κερύνεια είναι…
Αυτά λοιπόν τα έγγραφα, που αγέροχα παρελαύνουν ειρωνικά, τα πιο κρίσιμα και σε φωτοαντίγραφα, στο βιβλίο του Άντη Ροδίτη, (αυτά που όντως αποτελούν την «θέση» του βιβλίου) τα είδαν άραγε οι κ. Ήφαιστος και Μπίλλης; Και αν τα είδαν, το ερώτημα είναι, ποιο συμπέρασμα έβγαλαν οι ίδιοι από την ανάγνωσή τους, και όχι ποια «θέση» έχει ο Ροδίτης. Ο γράφων τα διάβασε ανατριχιάζοντας, αν επιτρέπεται η έκφραση, και ιδού τι πορίστηκε:
Το κύριο, και όντως ανατρεπτικό συμπέρασμα από τα 182 εκείνα έγγραφα, είναι ότι ποτέ δεν υπήρξε «Σχέδιο Άτσεσον»! Με την έννοια, τουλάχιστο, που υπήρξε «Σχέδιο Χαρτινγκ», «Σχέδιο Ζυρίχης», ή «Σχέδιο Ανάν». Γι’ αυτό και δεν υπάρχει ούτε σχετικό «Έγγραφο». Εξ ου και το πλήθος οι εκδοχές του, ακόμα και οι εξωφρενικές, που κατά καιρούς και «τόπους» δίνονται, από τους κατά καιρούς και τόπους άρχοντες απίστευτης πολιτικής δολιχοδρόμησης. Εκείνο που όντως υπήρξε τότε, είναι απλώς μια «ΜΕΘΟΔΟΣ»: Η μέθοδος Άτσεσον»! Η οποία, σε συνδυασμό και με την «μεθόδευση» Γεώργιου Παπανδρέου, οδηγούσε στην Ένωση!
Η «μέθοδος» συνίστατο σε διατύπωση διαδοχικών εναλλακτικών «προτάσεων» από τον Άτσεσον, (βασιζόμενων σε παραχώρηση, ιδιόκτητης στην αρχή, με ενοίκιο τελικά, στρατιωτικής βάσης στην Τουρκία). Προτάσεις, που θα παρουσιάζονταν με τέτοια μεθοδική αλληλουχία, ώστε ενώ στην αρχή να τις υποστηρίζει, στην εξέλιξη αναγκαστικά να τις απορρίψει η Τουρκία! Οπότε, απορρίπτοντας εκείνη «αμερικανική» πρόταση, που θα είχε επιπροσθέτως και τη σφραγίδα του ΟΗΕ, (το πρόσεξαν αυτό οι κύριοι Η. Και Μπ.;) να έχει πια το ελεύθερο η Ελλάδα, (με τη Μεραρχία που έστειλε στην Κύπρο εν γνώσει των ΗΠΑ) να κηρύξει μονομερώς την Ένωση!
Σημείωση: Ετίθετο μια μόνη προϋπόθεση, να δεσμευτεί (η Ελλάδα) ότι μετά την ανακήρυξη της Ένωσης, θα προσέλθει (εκ των υστέρων, αν αυτό σηματοδοτεί κάτι!) σε συνομιλίες με την Τουρκία, βάσει των «σκέψεων» Άτσεσον, για το θέμα ασφάλειας της Τουρκοκυπριακής «μειονότητας». Επανάληψη, «μειονότητας» (sic)!
Αλήθεια ποιος είπε ποτέ, ή πού, όπως ισχυρίζεται ο Ροδίτης, ότι οι Αμερικάνοι πρόσφεραν στην Ελλάδα την Κύπρο «άνευ όρων»; Εκείνο που φρόντισαν να διασφαλίσουν οι Αμερικάνοι, είναι άλλο και σημαντικό: Σε περίπτωση σύρραξης μετά την μονομερή ανακήρυξη της Ένωσης, νικητές στον «πόλεμο» να είναι οι Έλληνες. Ήδη, με έγκρισή τους, ήταν στην Κύπρο ελληνικός στρατός, Μεραρχία με δύναμη πυρός Σώματος στρατού. (Αρχιστράτηγος ήταν εκείνος που πέντε μόλις χρόνια πριν, εισήγαγε την κυπριακή νεολαία στο ηρωικό πνεύμα της θυσιαστικής προσφοράς στην πατρίδα, η οποία και σ’ αυτό αρίστευσε! Εχέγγυο ότι θα αρίστευε και πάλι…) Αυτά δε, όταν ελάχιστα αποβατικά σκάφη επέτρεψε η Αμερική να έχει τότε η Τουρκία. Εκείνα που ο Ντεμιρέλ τα αποκαλούσε μάλιστα «μαούνες»…
Αυτά το 1964. Εντελώς αντίστροφα εννοείται έγιναν το 1974. Έγιναν όμως από την Τουρκία! Την οποία στο μεταξύ εφοδίασε με εκατό και πλέον πρόσθετα αποβατικά σκάφη! Με μια προϋπόθεση: Μετά την εισβολή, εκείνη τώρα να προσέλθει σε συνομιλίες με τους Έλληνες τώρα! Και όντως, κατά τα «υπεσχημένα» προσήλθε: «Συνομιλεί» μαζί μας για 40 σχεδόν χρόνια…
Ακούει όμως κάνεις; Διότι είναι βέβαιο ότι οι κ. Η. και Μπ. δεν ακούνε… Ίσως διότι επιμένουν να ψάχνουν για «ους ο Κύριος βούλεται απολέσαι»!

Χάρης Φεραίος
Αρχιτέκτων
Διδάκτωρ του ΕΜΠ

Reply
Ελευθέριος 1 December 2013 at 15:02

Άντη Ροδίτη,

βλέπω παραμερίζεις προς στιγμήν τις σκωπτικές προσφωνήσεις (copy, μαθητούδι, ψευδώνυμο, Λευτεράκη), μόλο που δεν αντιλαμβάνεσαι την ανάλαφρη ειρωνική διάθεση του συνομιλητή, όταν αυτός στις άστοχες παραβολές σου περί «ασώτου υιού, συνετών γονέων, κακοδασκαλεμένων παιδιών κ.λ.π.» σου αφιερώνει το ομότιτλο τραγούδι του λαϊκού βάρδου του οποίου δεν τυγχάνει θαυμαστής και που η ποιότητα και το ύφος της μουσικής του , αναλογεί στο επίπεδο των επιχειρημάτων σου!
Διότι η ουσία των «επιχειρημάτων» αυτών, αναλώνεται σε μια ατέλειωτη κλάψα, γιατί ο μισητός “πρώην βοσκός Παφίτης καλόγερος” να μην αποδεχθεί το 1964 το περιβόητο πλην ανύπαρκτο εν τοις πράγμασι σχέδιο Άτσεσον, που άν εφαρμόζονταν, η προσφιλής και πoλύπαθος Κόρη θα περιείρχετο εις τας αγκάλας της μητρός Πατρίδος και με αυτό όλη η μακρόχρονη ιστορία των δεινών της θα ελάμβανε αίσιον τέλος. Και μετά θα ζούσαν αυτές καλά κι εμείς καλύτερα.

Επέτρεψέ μας ωστόσο αναν-αγαπητέ Άντη, να έχουμε τη γνώμη, ότι αυτά μπορεί να διαλαμβάνονται στα παραμύθια ή στη θεωρητική σφαίρα των παράλληλων συμπάντων, όμως δεν έχουν καμιά λογική βασιμότητα κάτω από τον ανηλεή ανταγωνισμό ισχύος και υποταγής των πάντων στον βωμό συμφερόντων των ισχυρών του πλανήτη αυτού.
Δεν θα μπω στην διαδικασία να επαναλάβω αναρίθμητα ιστορικά παραδείγματα εκ των οποίων απορρέει το παραπάνω συμπέρασμα, – αρκετά έχουν ήδη πει και παραπέμψει παραπάνω οι Ήφαιστος και Μπίλλης – θα παρατηρήσω μόνο ότι υπάρχει μεγάλη απόστασι στον τρόπο που εκλαμβάνουμε ή διερμηνεύουμε τα πράγματα. Η απόστασι που χωρίζει ήδη προθέσεις από συμβάντα για θέματα τόσο σύνθετα όπως το Κυπριακό πρόβλημα στο πλαίσιο της διεθνούς γεωστρατηγικής σκακιέρας είναι μεγάλη, όμως και όταν κάποιες από αυτές τις προθέσεις φαίνεται να υλοποιούνται οδηγούν σε διαφορετικές ως προς τις ιδιαιτερότητές τους λύσεις, οι οποίες απαιτούν χρόνια, επίμοχθη και από πολλαπλές κατευθύνσεις επιστημονική έρευνα για να αναλυθούν και εκτιμηθούν οι συνέπειες και τα αποτελέσματα στη ζωή των εμπλεκομένων.

Από την δική μου οπτική χωρίς να έχω τα εφόδια να κατέχω ή να διεκδικώ θέση στην έρευνα αυτή, επιλέγω να συμμερίζομαι ή να πείθομαι από τις ανολοκλήρωτες έστω θέσεις, τα επιχειρήματα και τις πολιτικές ιδέες που εκφράζει εν προκειμένω ο κ. Ήφαιστος παρά από τις δικές σας, τις οποίες θα χαρακτήριζα επιεικώς αφελείς αν όχι καταχρηστικές και επικίνδυνες. Ελπίζω να μπορείτε να ζήσετε με το γεγονός ότι οι άλλοι διατηρούν για τον εαυτό τους το δικαίωμα να επιλέγουν την πλευρά με την οποία συντάσσονται.

Τα παραπάνω αφορούν τη μεθοδολογία της προσέγγισης και όχι την ουσία του Κυπριακού ζητήματος, επί του οποίου η θέση μου διαμορφώνεται βάσει μιας κάποιας γνώσης που έχω στο μεταξύ συσσωρεύσει από την ανάγνωση των γνωστών ιστορικών δεδομένων, και του γενικού προσανατολισμού μου προς την κατεύθυνση της ανεξαρτησίας και όχι της εθελοδουλίας.

Reply
Ελευθέριος 1 December 2013 at 15:43

ΥΓ
Ως μικρή συνεισφορά σε όλους τους συμμετέχοντες ως γράφοντες ή αναγνώστες στον παραπάνω διάλογο.

1. Μία παράγραφος από το βιβλίο του Αχμέτ Νταβούτογλου, Το Στρατηγικό Βάθος – Η Διεθνής Θέση της Τουρκίας.

«Οι δύο σημαντικοί βραχυπρόθεσμοι και μεσοπρόθεσμοι στόχοι της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας στα Βαλκάνια είναι η ισχυροποίηση της Βοσνίας και της Αλβανίας […] και η δημιουργία ενός διεθνούς νομικού πλαισίου που θα θέσει υπό την προστασία του τις εθνικές μειονότητες της περιοχής. Στο νομικό αυτό πλαίσιο η Τουρκία πρέπει να επιδιώκει συνεχώς την εξασφάλιση εγγυήσεων που θα της παρέχουν το δικαίωμα παρέμβασης στα ζητήματα που αφορούν τις μουσουλμανικές μειονότητες των Βαλκανίων. Η νομιμότητα της επέμβασης στην Κύπρο, που αποτελεί ένα εντυπωσιακό παράδειγμα στη σύγχρονη εποχή, κατέστη δυνατή εντός ενός τέτοιου νομικού πλασίου.»

Με δυό λόγια Άντη Ροδίτη, “αν δεν πιάνεις πουλιά στον αέρα”: Δώστε μας ένα νομικό καθεστώς που θα μας επιτρέπει να επεμβαίνουμε στα Βαλκάνια όποτε το απαιτεί το συμφέρον της Τουρκίας ως «προστάτιδας» δύναμης.

2. Ένα άρθρο του Παναγιώτη Κονδύλη που αποτελεί το επίμετρο του βιβλίου του “θεωρία Πολέμου”, εκδόσεις Θεμέλιο, 1997

http://www.ereisma.edu.gr/images/stories/ereisma/Kondylhs_1.pdf 


 






 
 
  
 




Reply
Άντης Ροδίτης 1 December 2013 at 17:15

Μετά την κυρία Φανούλα Αργυρού και μετά τον κύριο Χάρη Φεραίο, γράφει για το βιβλίο “Κουράγιο Πηνελόπη” ο ποιητής Γιώργος Πετούσης.
(Σημειώστε ότι εφόσον ο ίδιος ο κ. Ήφαιστος ή μαθητές του τού δέκα με τόνο ή χωρίς τόνο στέλνουν σχόλια είτε τραγουδια είτε κιθάρες είτε μπουζούκια, θα συνεχίσω να αποστέλλω άρθρα με θέμα το βιβλίο “Κουράγιο Πηνελόπη”. Όταν τελειώσουν τα άρθρα αυτά θα συνεχίσω με εκείνα μεταξύ εμού και του κ. Χάρη Φεραίου από τη μια και του κ. Μάριου Ευρυβιάδη στον “Φιλελεύθερο” από την άλλη, όπου μετά που ο κ. Ευρυβιάδης ισχυρίστηκε – ως γνήιος μακαριακός – ότι “ενωτικοί δεν υπάρχουν πια” επειδή τούς “πάτησε το τραίνο”, εγκατέλειψε τη συζήτηση).
Ο κ.Πετούσης:
“Ο Άντης Ροδίτης με το καινούργιο βιβλίο του «Κουράγιο Πηνελόπη», αυτή τη φορά, δεν έγραψε ένα μυθιστόρημα «αληθινών γεγονότων» όπως είναι το μυθιστόρημά του «Δέκα Χιλιάδες Μέλισσες», εκδόσεις Αρμός, βιβλίο που κυκλοφόρησε το 2010 και δικαίως απόσπασε το πρώτο κρατικό βραβείο μυθιστορήματος. Τώρα με το «Κουράγιο Πηνελόπη», κουράγιο πατρίδα μου Κύπρος ίσως θα ήθελε να πει, επανέρχεται για να μας δώσει συνέχεια στα όσα σημαντικά δεν πρόφτασε να μας πει στο ακριβώς προηγούμενό του βιβλίο. Με μια όμως διαφορά. Παρόλο που στις σελίδες του νέου βιβλίου του παρεμβάλλει αρκετά δικά του αφηγηματικά κείμενα με προσωπικές του μαρτυρίες άμεσα συνδεδεμένες με τα γεγονότα, που δίνουν ανάσα στον αναγνώστη, αυτό που τώρα καταθέτει, είναι ένα σημαντικό, σημαντικότατο υλικό σύγχρονης Ιστορίας του νεότερου Ελληνισμού.

Τα σημαντικά έγγραφα που μεταφράζει και σχολιάζει – μερικά τα παραθέτει αυτούσια – αφορούν άλλα υπάρχοντα ιστορικά στοιχεία που έχουν άμεσα σχέση με την ιστορική μας περίοδο της Τουρκοανταρσίας του 1963 και του 1964 και αφορούν γεγονότα που ζήσαμε οι παλαιότεροι και τα οποία αγνοούν οι νεότεροι, και τα οποία όμως καθόρισαν (οριστικά;) και σφράγισαν την ιστορική μας μοίρα. Πώς ανακόπηκε η προσχεδιασμένη επιτελικά προσπάθεια της Άγκυρας να αφανίσει, με γενοκτονία, τον Κυπριακό Ελληνισμό τα Χριστούγεννα του 1963 και σταδιακά να ανακαταλάβει την Κύπρο; Πώς, Φεβρουάριο του 1964, με την άνοδο στην εξουσία του Γεώργιου Παπανδρέου, και σε χρόνο μηδέν, η αποστολή της Ελληνικής Μεραρχίας ανάκοψε, προσώρας, τα ύπουλα σχέδια των Τούρκων; Ποιες υπήρξαν και σε τι αποσκοπούσαν οι συμφωνίες Παπανδρέου και Μακαρίου στην Αθήνα με τα δέκα σημεία; Ποιός από τους δυο συνεχώς παρασπονδούσε και ξέφευγε, επικίνδυνα, από τη συμφωνημένη γραμμή;

Είναι φανερό, το βιβλίο γράφτηκε με μεγάλο ερευνητικό μόχθο και μας παρέχει αρκετά και αδιάσειστα πια ιστορικά στοιχεία – ντοκουμέντα, τα οποία, ανατρέπουν άρδην όλα όσα μέχρι σήμερα, η ακριβά πληρωμένη προπαγάνδα, για δεκαετίες, συγκαλυμμένα μας παραμύθιαζε και σκόπιμα μας παραπλανούσε λέγοντας μας όχι όλη την αλήθεια αλλά, παραπλανητικά, τη μισή.
Με το καινούργιο βιβλίο του ο Α. Ρ., κατορθώνει, με αδιάσειστα ιστορικά στοιχεία, να μας δώσει βήμα προς βήμα και μέρα παρά μέρα και στιγμή προς στιγμή, όλες εκείνες τις αγωνιώδεις μέρες αλλά και τις τόσο κρίσιμες ώρες.
Ο επαρκής αναγνώστης και μελετητής μπορεί, μέσα από τις κινήσεις και την τακτική του κάθε ηγέτη, υπουργού ή υφυπουργού ή πρεσβευτή, δικού μας ή ξένου, να ζήσει τα γεγονότα και αβίαστα να βγάλει, ανάλογα, τα δικά του σαφή συμπεράσματα. Όντως πρόκειται για ένα αξιόλογο και ξεχωριστό πόνημα, που διαφέρει ουσιωδώς από άλλες προσπάθειες πάνω στο ίδιο θέμα. Πρόκειται για ένα πραγματικό κατόρθωμα του συγγραφέα του μυθιστορήματος των “Δέκα χιλιάδων μελισσών”, έναν ερευνητικό και ταυτόχρονα συγγραφικό άθλο, το περιεχόμενο του οποίου, προσωπικά, ομολογώ, με εντυπωσίασε με μοναδικό τρόπο και ξεκαθάρισε μέσα μου, πιστεύω άπαξ και διαπαντός, αμφιβολίες και ασυμπλήρωτες γνώσεις που είχα.

Όταν ζούσε ο μ. Κώστας Παπαδήμας, ο τόσο ευπαίδευτος πρέσβυς μας, – απώλεια για τον τόπο ο αδόκητος θάνατός του -, σε μια αξιοσημείωτη Κυριακάτικη αρθρογραφία του, έθετε ρητορικά ένα σοβαρό ερώτημα: «Θα μπορούσε η Κύπρος, μετά την Ανεξαρτησία της, να ενωθεί με τη Μητέρα Ελλάδα;» Με κύριο επιχείρημα την έλευση και την ισχυρή παρουσία της Ελληνικής Μεραρχίας, απαντούσε θετικά. Ο αναγνώστης, στις σελίδες του βιβλίου, ψηλαφεί αυτές τις μεγάλες και καυτές αλήθειες που καίνε πρόσωπα – σύμβολα και μέχρι σήμερα αδιαμφισβήτητους εθνικούς ηγέτες.

Με την άνοδο, το Φεβρουάριο του 1964, του Γ. Παπανδρέου, ο έμπειρος ηγέτης, γνήσιο και άξιο τέκνο ενός Ελευθέριου Βενιζέλου, με τις πρώτες διπλωματικές επαφές του και συνεννοήσεις με τον Αρχιεπίσκοπο, κατάφερε και έπεισε τους Αμερικανούς ώστε να επιζητούν λύση η οποία να εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους αλλά και να διορθώνει προς όφελος του Ελληνισμού της Κύπρου, τις άδικες πρόνοιες των συμφωνιών της Ζυρίχης – Λονδίνου. Άδικες και απαράδεκτες συμφωνίες, οι οποίες κοντά σε όλα τα άλλα, παρείχαν άδικα στην Τουρκία και το δικαίωμα της μονομερούς επέμβασης, πράγμα, που με τους βομβαρδισμούς το 1964, επιχείρησαν για πρώτη φορά.
Ο συγγραφέας του πεντακόσιων είκοσι μιάς σελίδων τεκμηριωμένου βιβλίου, «Κουράγιο Πηνελόπη», μας παραθέτει, μέσα από ένα πλήθος έγκυρων εγγράφων, όλα όσα συνέβηκαν στην κρίσιμη αυτή αιματηρή και τόσο σημαντική περίοδο. Με κορύφωμα, ασφαλώς, τις κρίσιμες μέρες του Αυγούστου του 1964. Όταν ακριβώς οι Αμερικανοί, ύστερα από τους έμπειρους χειρισμούς του Έλληνα Πρωθυπουργού και εξαναγκασμένοι από τα τρέχοντα και πιεστικά γεγονότα και την αδήριτη ανάγκη να μην έρθουν σε πολεμική σύγκρουση οι δυο τους πολύτιμοι νατοϊκοί σύμμαχοί, Τουρκία και Ελλάδα, και να μην γίνει η Κύπρος «Κούβα της Μεσογείου», πρόσφεραν, «σε ασημένιο δίσκο», αυτό που για αιώνες πολλούς περίμενε η δουλωμένη μας Κύπρος. Την άμεσα και χωρίς εδαφικό ανταλλάγμα Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
Στο βιβλίο, προσωπικά μας έκαμε ιδιαίτερη εντύπωση, και μια σοβαρή και αξιόλογη πρόταση του τότε Αμερικανού πρεσβευτή στη Λευκωσία. Ο Τέυλορ Μπέλτσερ, σε απόρρητο τηλεγράφημά του από τη Λευκωσία, εισηγείτο “Ένα αδιαίρετο κράτος, κυβερνημένο από τους Έλληνες, στενά συνδεδεμένο με την Ελλάδα, η οποία να έχει, ίσως, την ευθύνη της άμυνας, των εξωτερικών υποθέσεων, και των εγγυήσεων για τα δικαιώματα της μειονότητας”, για να συμπληρώσει ότι αυτό “θα εξασφάλιζε απτά πλεονεκτήματα ( σελ. 169).
Εισήγηση που θυμίζει, το 1956, το περιβόητο σχέδιο Χάρτινγκ. Σχέδιο που μιλούσε για Αυτοδιοίκηση περιορισμένης χρονικής διάρκειας 7-10 χρόνων και με την παρέλευσή αυτής ακριβώς της χρονικής περιόδου, η αποικιακή Βρετανία, μας παρείχε, ρητά και ενυπογράφως, το αναφαίρετο δικαίωμα της Αυτοδιάθεσης – Ένωσης. Ένα σχέδιο που στην ιστορική τους συνάντηση, στον Κύκκο, Μακάριος και Αρχηγός Διγενής, μετά μεγάλης χαράς το αποδέχθηκαν και σύμφωνα με τις μαρτυρίες, του Αρχηγού Διγενή “γελούσαν και τα μουστάκια του”. Μετά τη συνάντηση το ενέκρινε και η σύσκεψη των “τετρακοσίων εθνικών παραγόντων”, μια σύσκεψη την οποία συγκάλεσε, στη Λευκωσία, ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος. Με τους απρόβλεπτους και ανεξήγητους χειρισμούς του πολιτικού μας ηγέτη, μια άλλη πρώτη χαμένη και μέσα από τα χέρια μας “χρυσή ευκαιρία” κυριολεκτικά κάηκε στη συνάντηση Μακαρίου – Κρανιδιώτη – Χάρτινγκ και Λένοξ Μπόιντ όταν, επινόηση του Αρχιεπισκόπου, δόθηκε από το προηγούμενο βράδυ και όπως αποδείχτηκε, ρητή εντολή, σε συγκεκριμένο μέλος του εκτελεστικού της Λευκωσίας να τοποθετηθούν οι καταραμένες εκείνες βόμβες!! Μια αψυχολόγητη και εντελώς λάθος ενέργεια, την οποία μετά από χρόνια, ομολόγησε στον ίδιο τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο ως το μεγαλύτερο πολιτικό του λάθος.
Τέλος, με το βιβλίο του ο Α. Ρ., μας αποδεικνύει περίτρανα και κάτι άλλο, κατά τη γνώμη μου, πολύ σημαντικό. Ότι στους εθνικούς απελευθερωτικούς αγώνες, του κάθε λαού, υπάρχουν, ασφαλώς, οι δύσκολες περίοδοι. Όπου όλα φαντάζουν πως χάνονται. Υπάρχουν όμως και παρουσιάζονται οι ελάχιστες, οι μοναδικές και ανεπανάληπτες στιγμές, «οι χρυσές στιγμές», όπου με μια κατάφαση, οι πολύμοχθοι αιματηροί αγώνες καταξιώνονται. Όπως θα μπορούσε να γίνει με το σχέδιο Χάρντιγκ, το 1956.

Τον Αύγουστο όμως του 1964, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, με τις σοβαρές παρασπονδίες του σε όσα συμφώνησε αρχικά με τον Πρωθυπουργό Παπανδρέου, ξεγελούσε και εξέθετε συνεχώς, τον Πρωθυπουργό στους Αμερικανούς. Ήταν αδιανόητο και πού να το φανταστεί ο Πρωθυπουργός πως ο άνθρωπος που ξεσήκωσε ένα λαό υπόδουλο “για την ένωσή του με τη Μητέρα Ελλάδα”, με την άνοδο του στον προεδρικό θώκο, άλλαξε ρότα και πρόβαλε ένα απίστευτο αίτημα, αν φυσικά αληθεύει αυτό που αναφέρει ο Γαρουφαλιάς, πως προκειμένου να αποδεχτεί την Ένωση, ζητούσε να γίνει Αντιβασιλεύς! Τότε ήταν που οι Έλληνες χάσαμε τη δεύτερη, τη μεγάλη και ανεπανάληπτη ευκαιρία. Οι Αμερικανοί, αφού είδαν και αποείδαν μαζί με τους Έλληνες, και για να μην γίνει η Κύπρος Κούβα της Μεσογείου, μη έχοντας άλλο δρόμο, ωμά πια, στράφηκαν προς την Τουρκία. Από τότε ξεκίνησε η μεγάλη κακοδαιμονία και έφτασε η Ελλάδα στη δικτατορία. Να ποιά γεγονότα μας οδήγησαν, το 1967, στη φυγή του Ελληνικού στρατού και μετά στον αχρείαστο εμφύλιο διχασμό, στο όντως προδοτικό πραξικόπημα και στην έναρξη της τούρκικης εισβολής.
Σ΄ αυτό ακριβώς το σημείο είναι που κρίνουμε ότι πρέπει να στηθεί το μεγάλο δικαστήριο της Ιστορίας. Από εδώ είναι που πρέπει ν’ ανοίξει ο φάκελος του αίσχους και της μεγάλης εθνικής προδοσίας και κατρακύλας, για να βρούμε την πραγματική άκρη.
Η ατόφια Ένωση, όπως μας προσφέρθηκε, θα ανέκοπτε την πορεία και τα όνειρα της Άγκυρας. Από την ίδρυσή του το κυπριακό κράτος είχε θανάσιμες και εκδικητικές παγιδεύσεις από τους Άγγλους οι οποίοι, έτσι όπως το έφτιαξαν, έδιναν στο νέο κράτος μόνο τρία χρόνια ζωής. Όσα από το 1956 επιδιώκουν οι Τούρκοι, με το υπάρχον μυστικό τους “Σχέδιο Νιχάτ Ερίμ”, όραμα Τουργούτ Οζάλ αλλά και οι νεότεροι σχεδιασμοί Αχμέτ Νταβούτογλου, δεν μας αφήνουν περιθώρια. Όλα αυτά θα μπορούσαν να είχαν ανατραπεί από τις 20 Αυγούστου του 1964, με μια μόνο κατάφαση του Αρχιεπισκόπου. Όλα όσα οδυνηρά επακολούθησαν, δεν ήσαν τίποτε άλλο παρά απότοκα, τολμούμε με θάρρος να αναφέρουμε, επικίνδυνων ακροβατισμών και άκρως επικίνδυνων επιλογών.

Το βιβλίο «Κουράγιο Πηνελόπη» αποτελεί πρόκληση για περαιτέρω ιστορική έρευνα και είναι μια σαφής πρόκληση προς τους ιστορικούς μας επιστήμονες και δασκάλους των πανεπιστημίων μας για να το αξιολογήσουν ανάλογα. Ιδού η ρόδος. Εμείς, στο μεταξύ, θερμότατα συγχαίρουμε τον συγγραφέα. Στο σπουδαίο και αξιόλογο και περισπούδαστο έργο του, όσο κι αν πονούν οι αλήθειες που περιέχει, κυρίαρχο είναι το ελεύθερο και ανήσυχο πνεύμα και φανερός ο μόχθος του, με παράθεση στοιχείων, και χωρίς εμπάθεια, να βρει και να μας αποκαλύψει την καυτή ιστορική αλήθεια”.

(Το πιο πάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες της Λευκωσίας “Καθημερινή” στις 18.8.2013 και “Σημερινή” στις 25.8.2013).

• Ο Γιώργος Πετούσης είναι λογοτέχνης, ιδρυτικό μέλος και επί δεκαετία πρόεδρος της ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΛΕΜΕΣΟΥ «Βασίλης Μιχαηλίδης»

Reply
ifestos1 1 December 2013 at 17:20

Αγαπητέ Ελευθέριε και επισκέπτες της σελίδας. Στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/112CySympligades.htm με τον τίτλο «Οκτωβριος 2003 – Μερικές επισημάνσεις για την ιστορία και την ιστορική ανεκδοτολογία». Δεν πρόκειται για κείμενο με αναφορές αλλά προκαταρτικά σχόλια και εκτιμήσεις. Επειδή είναι πάνω από 50 σελίδες παραθέτω μερικά μόνο και ο ενδιαφερόμενος μπορεί να ανατρέξει. Τέλος κάνω σαφές όπως εξήγησα στο προηγούμενο μήνυμα δεν υπάρχει το λάθος να εισέλθω σε συζήτηση με ιστορικά ανέκδοτα των καφενείων της Λευκωσίας όσων -και είναι πολλοί οι αμαρτωλοί- αναζητούν δικαιολόγηση για το αμαρτωλό παρελθόν των μετώπων, των αντί-Πολιτειακών στάσεων και του φασιστικού σχεδίου Αναν που οι πράξεις τους έφεραν. Αργά ή γρήγορα θα υπάρξει παραγωγή επιστημονικών έργων. Το ζήτημα είναι κατά πόσο μέχρι τότε η Κύπρος θα υπάρχει. Σήμερα πάντως πήρα και το εξής μήνυμα: “μην διαφημίζεται ανανοεμπνευσμένες φαρσοκωμωδίες. Κάνετε λάθος να συζητάτε”. Του απάντησα: “Δεν συζητώ. Κάποτε με παρέσυραν κάποιοι καλοί ελλαδίτες που δεν ξέρουν και τόσο καλά το κυπριακό και συζητούσα. Τώρα ποτέ πλέον.” Εξάλλου, εντάξει μας αρέσει το διαδίκτυο και το θεωρούμε Δήμο, αλλά υπάρχουν και όρια όταν αργόσχολοι περιφέρονται και βυσσοδομούν αυτό-διαφημιζόμενοι ή εκτονώνοντας τα ενοχικά τους σύνδρομα.

……………..
Κατά δεύτερον, μια γρήγορη η ανάγνωση μερικών κειμένων που κατέφθασαν βεβαιώνει την εκτίμηση ότι η περίοδος 1960-1964 ήταν ένα επεισόδιο της νεότερης ελληνικής ιστορίας το οποίο επειδή συνέβηκε σε μια κομβική στιγμή ενδέχεται ενταγμένο υπό ευρύτερο πρίσμα να είναι διδακτικό. Επαληθεύεται, επίσης, ότι το κυπριακό αποτελεί την σημαντικότερη αχίλλειο πτέρνα του νεοελληνικού κράτους στην μεταπολεμική και μεταψυχροπολεμική εποχή. Πιο σημαντικό, για ένα οποιοδήποτε πολιτικό επιστήμονα του διεθνούς συστήματος καθίσταται ακαριαία ολοφάνερο ότι στην στρατηγική των εμπλεκομένων με τις ελληνικές διεθνείς σχέσεις και ιδιαίτερα των μεγάλων δυνάμεων και της Τουρκίας υπάρχει μακροχρόνιος στρατηγικός σχεδιασμός γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής υφής που αφορά ευθέως μια αλυσίδα από αλληλένδετα ζητήματα της νεότερης ελληνικής ιστορίας.
Ζητήματα που βλέπει κανείς να ξεδιπλώνονται μέσα από αρχειακό υλικό που ήδη κατέφθασε, άλλο που αναμένεται και πολύ περισσότερο που δεν έχει ακόμη αποδεσμευτεί αλλά ερευνητές έχουν ήδη πολλά στοιχεία. Ορίστε, μεταξύ άλλων, μερικά ζητήματα που φωτίζονται με αρχειακό υλικό που ήδη διαθέτουμε και με άλλες αξιόπιστες πληροφορίες που έχουμε ή αναμένουμε:
• Εμφύλιος πόλεμος, τριμερής Διάσκεψη και εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας 1955-59.
• Βασικές ιδιότητες του εξαρτημένου μετά-εμφυλιακού ελληνικού κράτους, εσωτερικές διαιρέσεις, εσωτερικές αδυναμίες, πλαίσιο συνηγορίας με το εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των κυπρίων, στάσεις, αποφάσεις και συμπεριφορές.
• Κωνσταντινούπολη 1955 υπό το πρίσμα τουρκικών στρατηγικών σχεδιασμών.
• Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των κυπρίων και τα κύρια χαρακτηριστικά του.
• Ζυρίχη 1959-60 και ο τρόπος που επιβλήθηκε, οι δρώντες και οι αιτιολογήσεις τους.
• Το πολιτικό σκηνικό και οι εναλλακτικές επιλογές των δρώντων μερικά χρόνια μετά επιβολή της συμφωνίας της Ζυρίχης από το Λονδίνο και την Αθήνα.
• Η εμφυλιακή, μετά-εμφυλιακή, διδακτορική και μετά-διδακτορική εμπειρία, τα δεδομένα, οι δομές, η εξέλιξη των πολιτικών επιλογών των πολλών τάσεων, η πολιτειακή συνοχή του Ελλαδικού κράτους, τα εκκολαπτόμενα πραξικοπήματα, ο διπλωματικός ορθολογισμός των πολιτικών ηγετών και οι κοινωνικές τάσεις.
• Αίτια για κατά τα άλλα πασίδηλα σχιζοφρενή πολιτικά και πολιτειακά χαρακτηριστικά του κυπριακού κράτους και του Ελλαδικού κράτους.
• Κυπριακές προτάσεις αλλαγής της Συντάγματος αμέσως μετά από αγγλική ενθάρρυνση.
• Έναρξη τουρκοκυπριακών αρνησικυριών και ανταρσία του 1963.
• Τουρκική επιθετικότητα και απελπισμένη αν όχι απονενοημένη κυπριακή προσέγγιση της ΕΣΣΔ
• Αλματώδης άνοδος της γεωπολιτικής σημασίας της Τουρκίας λόγω εξελίξεων στον Ψυχρό Πόλεμο.
• Στρατηγικός σχεδιασμός και επανασχεδιασμός των μεγάλων δυνάμεων και άλλων κρατών.
• Ταραχώδης ελληνική πολιτική ζωή από το 1960 μέχρι το 67 (οι αμερικανοί την χαρακτηρίζουν «δημαγωγική» με επιθετικούς προσδιορισμούς κατά του Γεωργίου Παπανδρέου).
• Σχέδιο Άτσεσον και όλα τα συμπαρομαρτούντα στρατηγικά παρασκήνια, εναλλακτικά σενάρια δράσης (contingency plans) και χαρακτηριστικές μεθοδεύσεις που προσδιορίζουν τις συμπεριφορές στο άναρχο διεθνές σύστημα.
• Συμπεριφορές και στάσεις που προσδιορίζουν τον ρόλο της ισχύος στην εξέλιξη των διακρατικών σχέσεων και εκτιμήσεις για την κάθε συγκυρία της περιόδου 1945-1974.
• Συμπεριφορές και στάσεις που προσδιορίζουν με μαθηματική ακρίβεια την έννοια «ηθική» στην διεθνή πολιτική.
• Συμπεριφορές και στάσεις που προσδιορίζουν τον τρόπο που τίθενται ζητήματα όπως η αυτοσυντήρηση και η επιβίωση.
• Οι επανειλημμένες υποσχέσεις του Γεωργίου Παπανδρέου (και ασφαλώς πολλών άλλων που είχαν εμπλακεί) να εκτελέσει πραξικόπημα στην Κύπρο κατά του εκλεγμένου Προέδρου αρχές της δεκαετίας του 1960 και ανάλυση των δεδομένων στον Ελλαδικό και κυπριακό πολιτικό χώρο (υπάρχουν άφθονα πρωτογενή στοιχεία και αναρίθμητες δευτερογενείς αναλύσεις που πρέπει να συνεκτιμηθούν).
• Εκκόλαψη και διαρκώς μετεξέλιξη των εναλλακτικών στρατηγικών σχεδίων αμερικανοτουρκικής νομής του κυπριακού χώρου και οι στρατηγικές επιλογές της Βρετανίας.
• Η σημασία της ύπαρξης ισχυρών κομμουνιστικών ρευμάτων στην Ελλάδα και Κύπρο και χαρακτηριστικές ανεύθυνες στάσεις όπως του τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου ο οποίος εκτός από πραξικοπήματα δεν έχανε ευκαιρία να τροφοδοτεί τον αμερικανικό αντί-κομμουνιστικό οίστρο.
• Η μετάβαση από τη μετά-εμφυλιακή φάση στην φάση της δεκαετίας του 1960 και οι παραστάσεις των ηγεμονικών δυνάμεων.
• Διαδηλώσεις στην Αθήνα και δημαγωγίες από τα μπαλκόνια που εκτιμούμενα λεπτομερέστερα προσδιορίζουν με ακρίβεια το επίπεδο της ελληνικής πολιτικής συνοχής ενόψει εμπλοκής σε στρατηγικά σχέδια που αφορούν ζητήματα ζωής και θανάτου.
• Αποστασίες στην Ελλάδα, Παύλος, Φρειδερίκη, Διάδοχος, 4-5 τουλάχιστον υπό εκκόλαψη πραξικοπήματα στην Αθήνα και ολοφάνερες μέσα από τα αρχεία διασυνδέσεις των αμερικανικών υπηρεσιών με πολλούς.
• Κάθοδος της ελληνικής επαρχίας στην Κύπρο που ενώ υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να αποτελέσει τρόπο επίλυσης του κυπριακού και σταθεροποίησης όλων των περιφερειακών σχέσεων διολίσθησε στο να είναι εργαλείο των αμερικανών για πραξικόπημα στην Κύπρο. Εξέταση του ζητήματος αυτού όσο το δυνατό πιο βαθιά καθώς επίσης κα εξέταση του κυπριακού και ελλαδικού πολιτικού περιβάλλοντος ενόψει σεναρίων έναρξης περιπετειών στην Κύπρο με αποβίβαση, για πρώτη φορά, τουρκικών στρατευμάτων πάνω στο νησί υπό ασταθείς συνθήκες (η Τουρδύκ είναι άλλη περίπτωση άκρως αμφιλεγόμενη ως προς την νομιμότητά της όσο και οι «εγγυήσεις» και ενταγμένες σε ένα άλλο νομικοπολιτικό πλαίσιο). Στάσεις και εξέλιξη αυτών των στάσεων στο επίπεδο των ηγεμονικών δρώντων.
• Εξέταση των εναλλακτικών θέσεων και στάσεων στα βαθιά κέντρα λήψης απόφασης του αμερικανικού πενταγώνου και του foreign office και η εξέλιξη αυτών των θέσεων ή σχεδίων ανάλογα με το πώς άλλαζαν οι στάσεις των εμπλεκομένων, ιδιαίτερα της Άγκυρας, της Αθήνας, της Βρετανίας και των υπερδυνάμεων.
• Διευκόλυνση μιας εν δυνάμει και για πρώτη φορά τουρκικής στρατιωτικής εισβολής στην Κύπρο (την ίδια στιγμή που ο ίδιος ο Έλληνας πρωθυπουργός θολά, παραπονιάρικα και αδύναμα υπενθύμιζε την Συνθήκη της Λοζάνης.
• Αρχές της δεκαετίας του 1960, διολίσθηση για παραχώρηση ελληνικής γης ως «αντάλλαγμα» για να εισέλθουμε μέσα σε ένα τέτοιο ασταθές ναρκοπέδιο.
• Υπόγειες δραστηριότητες του αεικίνητου Υπουργού Εθνικής Άμυνας Γαρουφαλιά τον οποίο οι αμερικανοί θεωρούσαν τον «ισχυρό άνδρα» με τον οποίο η CIA θα μπορούσε με την πρώτη ευκαιρία να συνεννοηθεί για να εκτελεστεί αδίστακτα (σε αντίθεση με τον «ανίκανο» Παπανδρέου, όπως τον χαρακτήριζαν οι αμερικανοί) ένα ελλαδικό πραξικόπημα κατά του Μακαρίου για να για να διευκολυνθεί η «ελεγχόμενη» τουρκική εισβολή στην Κύπρο που θα μετάτρεπε το νησί σε αμερικανική βάση (συν βέβαια Βρετανική και τουρκική παρουσία οπότε το ερώτημα που θα ζούσαν οι αυτόχθονες κάτοικοι).
• Έλληνες πρέσβεις να εισηγούνται στους Αμερικανούς (αυτοί που διαπραγματευόντουσαν υποσχόμενοι λαγούς και πετραχήλια) την κατάληψη της Καρπασίας από τους Τούρκους.
• Στρατηγικά σημαίνουσες συναλλαγές ΗΠΑ και Τουρκίας και Τουρκίας-ΕΣΣΔ.
• Διαρκή τουρκική άρνηση και απόρριψη των πάντων από την Τουρκία με ολοφάνερο σκοπό να διευρύνει τις δυνατότητές της σε μια ευνοϊκή στιγμή για αυτή (που δεν άργησε να έλθει το 1974).
• Διαρκείς επαφές των Τούρκων με όλους συμπεριλαμβανομένης της Σοβιετικής Ένωσης. Είδος, τακτικού ή στρατηγικού χαρακτήρα, μπλόφα και αποτελέσματα.
• Δραστήρια Βρετανικά ενεργήματα στο παρασκήνιο των εξελίξεων.
• Το Αμερικανικό σκεπτικό στο πιο υψηλό επίπεδο που δείχνει ότι γνώριζαν ότι η Σοβιετική κάθοδος στην Κύπρο είναι απίθανη κατιτί που υποδηλώνει τον προσχηματικό χαρακτήρα πολλών δηλώσεων στο διπλωματικό πεδίο και τον δημόσιο λόγο.
• Ρητές και άρρητες διασυνδέσεις του παρακράτους πολλών ειδών και αποχρώσεων της Ελλάδας και της Κύπρου και όλων μαζί με ξένες δυνάμεις.
• Τον τρόπο που συνδεόταν το ασταθές κοινωνικοπολιτικό πεδίο στην Αθήνα με το εξίσου ασταθές πολιτικό πεδίο της Κύπρου.
• Τα γεγονότα που αυτά οδήγησαν στο πραξικόπημα του 1967
• Οι σχέσεις Αθήνας – Λευκωσίας κατά την διάρκεια της διδακτορίας
• Οι διπλωματικές επιλογές της Αθήνας και της Λευκωσίας μετά το 1967
• Οι εξεγέρσεις κατά του κυπριακού κράτους αρχές του 1970, ρόλος όλων των πιο πάνω εμπλεκομένων
• Πραξικόπημα σε όλες τους διασυνδέσεις με τα πιο πάνω και όλους τους εμπλεκόμενους
• Εισβολή με όλες τις διασυνδέσεις του με τα πιο πάνω και όλους τους εμπλεκόμενους
• Εκτιμήσεις για τη πορεία της Ελλάδας και της Κύπρου υπό το πρίσμα εναλλακτικών διλημμάτων και αποφάσεων. Εκτιμήσεις υψηλότερου ρίσκου αναφορικά με αυτές τις αποφάσεις και τις δυνατότητες, στρατηγικές και σκοπούς των δρώντων.

Τα πιο πάνω είναι μερικά ζητήματα που εκτυλίσσονται μέσα από το αρχειακό υλικό που ήδη διαθέτουμε και του οποίου η επεξεργασία άρχισε πριν μερικούς μήνες. Αυτά και πολλά άλλα μπορούν να συνεκτιμηθούν με τον σωστό τρόπο σε αναφορά με την στρατηγική δίνη της εποχής εκείνης όπως εξελίχθηκε την δεκαετία του 1960 στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης του Ψυχρού Πολέμου. Αντιπαράθεση η οποία δημιουργούσε ένα πολύ ρευστό, ασταθές και δυναμικά κινούμενο ενδοκρατικό και διεθνές περιβάλλον. Υπό αυτό το πρίσμα οι παράγοντες που υπεισέρχονται σε κάθε ζήτημα διεθνούς πολιτικής όπως το επεισόδιο του σχεδίου Αναν είναι αναρίθμητοι και οι μεταξύ τους συνδυασμοί αμέτρητοι.
Γι’ αυτό και αποτελεί παρακμή η συναγωγή προφητειών του παρελθόντος για το πώς θα εξελίσσονταν τα πράγματα μιας και η ιστορία διδάσκει ότι όλα μαζί θα εισέλθουν μέσα στην δυναμική κινούμενη δίνη της διεθνούς πολιτικής ….

Έτσι, για παράδειγμα, εξετάζοντας συγκριτικά την Ελλάδα και την Τουρκία ή άλλα κράτη με αφορμή το επεισόδιο των σχεδίων Άτσεσον την δεκαετία του 1990 διερευνούμε ζητήματα όπως τα εξής που προσδιορίζουν το ρίσκο, τις πιθανότητες επιτυχίας και τα διδάγματα για το παρόν και το μέλλον:
• Ποια είναι η κοινωνικοπολιτική συνοχή.
• Ποια δέσμευση της κοινωνίας στα εθνικά συμφέροντα επιβίωσης ενός κράτους.
• Ποια είναι η ποιότητα του στρατηγικού προβληματισμού στο επίπεδο της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας και των επιστημονικών συζητήσεων.
• Ποια είναι η σχέση δυνατοτήτων-σκοπών που τίθενται όταν ένα κράτος χαράσσει –εάν χαράσσει– μακροχρόνιους, μεσοπρόθεσμους και βραχυχρόνιους σκοπούς και όταν σχεδιάζει-εφαρμόζει στρατηγικές εκπλήρωσής τους.
• Ποια είναι η ικανότητα των πολιτικών ηγετών να κατανοήσουν τον χαρακτήρα και τις λειτουργίες του διεθνούς συστήματος.
• Ποια είναι η ποιότητα της διπλωματίας.
• Ποιες είναι οι ποιοτικές βαθμίδες του επιστημονικού έργου που παράγεται σε εξειδικευμένους θεσμούς του κράτους ή στα πανεπιστήμια όσον αφορά την διεθνή πολιτική και την στρατηγική των άλλων κρατών.
• Ποια είναι η σύνδεση αυτού του επιστημονικού έργου (το οποίο όταν εκπορεύεται πανεπιστημιακά δεσμεύει γιγαντιαίους σπάνιους πόρους) με τα πολιτικά δρώμενα.
• Ποια η σχέση πολιτικής, στρατιωτικής και πνευματικής ηγεσίας.
• Ποια είναι η πολιτική συναίνεση μεταξύ των πολιτικών παρατάξεων μιας χώρας γύρω από το έσχατο και υπέρτατο εθνικό συμφέρον της επιβίωσης.
• Ποιος είναι ο βαθμός διάβρωσης της πολιτικής και πνευματικής ζωής (και των Ενόπλων Δυνάμεων) από ξένα συμφέροντα και από διεθνικούς δρώντες,
• και τα λοιπά.

Πάντα υπό αυτό το πρίσμα, λοιπόν, και με δεδομένο ότι το μέχρι στιγμής (2013) το υλικό που καταφθάνει αφορά κυρίως την δεκαετία τις δεκαετίες του 1950 και 1960, ενώ υπάρχει περισσότερο αν όχι άφθονο για όλες τις περιόδους μέχρι και σήμερα, κανείς μπορεί να επιχειρήσει μια λογική διασύνδεση της στρατηγικής και των σκοπών των εμπλεκομένων γεγονότων παρελθουσών εποχών για να αντλήσει διδάγματα για το σήμερα ή το αύριο. Για παράδειγμα πως στοιχειοθετείται μια αλληλουχία αλληλένδετων γεγονότων και πως αυτό σχετίζεται με την συγκαιρινή συγκυρία. Μεταξύ άλλων:

• Η δικτατορία στην Ελλάδα.
• Το παρακράτος στην Ελλάδα και στην Κύπρο την δεκαετία του 1960.
• Η ΕΟΚΑ Β στην Κύπρο.
• Το πραξικόπημα του 1974 στην Κύπρο.
• Το πώς εξελίχθηκε η τουρκική εισβολή και ποιες οι ομοιότητες με στρατηγικές περιγραφές πχ του επεισοδίου των σχεδίων Άτσεσον ή και προγενέστερων περιπτώσεων.
• Πώς μεθοδεύτηκε διπλωματικά (και από τα ίδια μάλιστα πρόσωπα, πχ τον Μπώλλ) η διολίσθηση των ελλήνων σε διαπραγματεύσεις για δικοινοτική ομοσπονδία, στην συνέχεια σε διζωνική και λίγα χρόνια μετά στην αποκρυσταλλωμένη μορφή του σχεδίου Αναν που σήμαινε κατάλυση του κυπριακού κράτους, διασκορπισμό του πλούτου του και υποδούλωση της κοινωνίας του.
• Το ίδιο το σχέδιο Αναν ως μια καταγεγραμμένη αποτύπωση στρατηγικών σκοπών που βλέπουμε να επιχειρείται να εκπληρωθούν ήδη από τις δεκαετίες του 1950, του 1960 και 1970.
• Τον εξαρτημένο ή ανεξάρτητο ρόλο των διεθνών θεσμών και τα διδάγματα.
• Την εξέλιξη της Ελλάδας και της Κύπρου στην μεταψυχροπολεμική εποχή υπό το φως πιο μακροχρόνιων τάσεων και ιδιαίτερα της στρατηγικής των μεγάλων δυνάμεων στις υπερπόντιες εξισορροπήσεις και ανταγωνισμούς.
…..

Σκοπός. Σκοπός στις γραμμές που ακολουθούν δεν είναι να αναλυθεί το σχέδιο Άτσεσον καθότι δεν είναι παρά μόνο ένα επεισόδιο της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής της περιόδου 1945-1974. Λόγω φλύαρων δημόσιων παρεμβάσεων που θολώνουν το τοπίο της δημόσιας συζήτησης θα κάνουμε μερικές μόνο αναφορές.
Θα δούμε λοιπόν συνοπτικά το τι θα μπορούσε και τι θα έπρεπε, μεταξύ άλλων και στοιχειωδώς, να συνεκτιμήσει κανείς πριν σταθμίσει και αποφανθεί για το σχέδιο Άτσεσον. Ενδεικτικά και αλληλένδετα θα αναφερθώ σε πέντε ζητήματα τα οποία στο πλαίσιο που αναφέρθηκε πιο πάνω επιβάλλεται να εξεταστούν περαιτέρω.
Πρώτον, την πολιτική δομή στην Ελλάδα και στην Κύπρο η οποία αν και διϋποκειμενικά γνωστή και αληθής είναι υπό την αίρεση βαθύτερων διερευνήσεων.
Δεύτερον, τις στρατηγικές ή την ανυπαρξία στρατηγικών των εμπλεκομένων.
Τρίτον, στοιχειώδεις αναφορές της στρατηγικής συγκυρίας της περιόδου 1955-1967 που αναβάθμισαν αλματωδώς την γεωπολιτική σημασία της Τουρκίας στην ιεραρχία των αμερικανικών μεθοδεύσεων.
Τέταρτον, στις στρατηγικές των μεγάλων εμπλεκομένων δυνάμεων και κυρίως στα τυπολογικά χαρακτηριστικά στην χάραξη, σχεδιασμό και εφαρμογή της αμερικανικής υψηλής στρατηγικής, καθώς επίσης και σε παγιωμένες ιεραρχίες σκοπών και μεθοδεύσεων.
Πέμπτον, εκλεκτικές παραθέσεις μερικών μόνο ενδεικτικών αποσπασμάτων οι οποίες από μόνες τους ανατρέπουν πλήρως τις γραμμικές ερμηνείες και τις προφητείες του παρελθόντος. Διαδοχικά, ο οξυδερκής αναγνώστης θα παρατηρήσει ολοφάνερα το γεγονός ότι η τύχη της Κύπρου και της Ελλάδας παίχτηκε στην κόψη του ξυραφιού και ότι σχεδόν συμπτωματικά διασώθηκαν προσωρινά εκ συμπτώσεως ή συγκυριών που θα φωτιστούν και αυτές δοκιμαστικά.
Επαναλαμβάνω ότι ανεξαρτήτως της ευκολίας με την οποία κανείς καταλήγει σε εύλογες εκτιμήσεις για τα γεγονότα και την σημασία τους, α) προφητείες του παρελθόντος δεν μπορούν να γίνουν, β) βαθύτερη γνώση θα απαιτήσει μια συγκροτημένη έρευνα, αξιολόγηση των διαφόρων επιπέδων ανάλυσης και κυρίως συνάρτησής τους με μετέπειτα γεγονότα που καταμαρτυρούν την αλληλουχία στρατηγικών σκοπών και μεθοδεύσεων.

Σκιαγράφηση της συγκυρίας των αρχών του 1960. Αρχές της δεκαετίας του 1960 διαφαίνεται τόσο ο εύθραυστος χαρακτήρας των διευθετήσεων της Ζυρίχης όσο και οι τουρκικές μεθοδεύσεις να λησμονήσει τελείως την Συνθήκη της Λοζάνης και να κτίσει πάνω στα «εγγυητικά δικαιώματα» (κατά πολλούς αντίθετα στο διεθνές δίκαιο).
Στο πεδίο της ελλαδικής πολιτικής το λιγότερο που θα μπορούσε να πει κανείς είναι ότι όλοι εισήλθαν σε μια αστάθμητη δίνη κάτω από την οποία εκκολάπτονταν πολλά σχέδια πραξικοπημάτων από πολλούς σχεδόν πάντοτε συνδεδεμένων με στρατηγικές ξένων κρατών και τις μυστικές τους υπηρεσίες (εδώ τα αρχεία μπορούν να φανούν χρήσιμα καθότι μας πληροφορούν για σχέδια όχι και τόσο γνωστά).
Στο στρατηγικό πεδίο, έχουμε την κορύφωση της έντασης του Ψυχρού Πολέμου. Μετά την κρίση της Κούβας οι ΗΠΑ στην βάση πάγιων γεωπολιτικών κριτηρίων και σε αναφορά με το δόγμα της ανάσχεσης στην περίμετρο της Ευρασίας πίεζε την Σοβιετική Ένωση να συγκρατηθεί στην γεωπολιτική ενδοχώρα ενώ η τελευταία χωρίς να φθάνει στα άκρα πίεζε αντίστροφα.
Η ζώνη που κάλυπτε το CENTO βρισκόταν στον πυρήνα αυτής της στρατηγικής και η Τουρκία αναβαθμίστηκε στις ιεραρχίες των Δυτικών στρατηγικών ως υψίστης σημασίας κράτος. Στο πεδίο της ισχύος και των συμμαχιών η πλάστιγγα έγερνε υπέρ της Τουρκίας και εις βάρος της Ελλάδας. Με δεδομένη την ιστορική συγκυρία και στα δύο επίπεδα ανάλυσης (κράτη και στρατηγικό) η μόνη στρατηγική συμβουλή που θα μπορούσε να δώσει κανείς είναι η Ελλάδα και η Κύπρος ευφυώς να αποφύγουν να εισέλθουν στις συμπληγάδες του ηγεμονικού ανταγωνισμού γιατί θα βρίσκονταν σε άκρως μειονεκτική θέση.
Επίσης, ότι στην βάση πάγιων στάσεων και συμπεριφορών το ηγεμονικό κράτος όταν δύο περιφερειακά κράτη συγκρούονται επιλέγει ενεργήματα που οδηγούν σε κατανομή ισχύος που ωφελούν τον γι’ αυτό το ηγεμονικό κράτος γεωπολιτικά σημαντικότερο σύμμαχο. Εξίσου χρήσιμη συμβουλή είναι να μην εμπιστεύεται κανείς οποιονδήποτε και να συνομιλεί –πάντοτε με επιφύλαξη και αξιόπιστα– με τους ιεραρχικά σημαντικότερους συντελεστές του συστήματος λήψης αποφάσεων (στις ΗΠΑ με συντελεστές του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας και κατ’ ευθείαν με τον Πρόεδρο, ο ρόλος του Υπουργού Εξωτερικών εξαρτάται από το πρόσωπο και είναι κατά κύριο λόγο βοηθητικός και ενίοτε δεύτερης ή και τρίτης τάξης).
Την περίοδο 1960-63 η Τουρκία διαρκώς απειλούσε την Κύπρο, συνωμοτούσε ακατάπαυστα και στην Ελλαδική και Κυπριακή πλευρά αντί συντεταγμένης συνεννόησης πάρθηκαν αποφάσεις χωρίς να υπάρχει το αναγκαίο υπόστρωμα πολιτικής συνοχής, στρατηγικής οργάνωσης και εφαρμογής στρατηγικής σε όλα τα πιθανά επίπεδα.
Έτσι, η αποστολή της Ελληνικής Μεραρχίας στην Κύπρο (λογική κατά τα άλλα απόφαση και στο κλίμα της εποχής και των αντιπαλοτήτων γύρω από την Κύπρο – όπως είπαμε όπως και όλα τα άλλα διερευνάται επιστημονικά αρμοδίως) αντί μέσο διεξόδου κατάντησε να είναι πιόνι έξωθεν υποκινούμενων σχεδίων ενδό-ελληνικού πραξικοπήματος και διολίσθησης στο κενό ή καλύτερα στα χέρια των αντίπαλων κρατών.
Τέλος αλλά όχι το τελευταίο που θα μπορούσε να αναφερθεί για την τότε συγκυρία, ενώ οι παίχτες απέναντι στην Ελλάδα και στην Κύπρο λειτουργούσαν με σιδερένια συνοχή, οργάνωση και πειθαρχία η εικόνα στα δύο ελληνικά κράτη υποδήλωνε διάλυση, ασυνεννοησία, διλήμματα ασφαλείας!, αντιπάθειες, αποδιοργάνωση, παντελή άγνοια των στρατηγικών σκοπών και ιεραρχιών, διάβρωση από ξένες υπηρεσίες, καταστάσεις παρακράτους που και αυτές βρίσκονταν υπό ξένη επήρεια και αποδυναμωτική σπασμωδικότητα και νευρικότητα.

Σχέδια Άτσεσον τον Αύγουστο και Σεπτέμβριο 1964.

Η ανάγνωση του υλικού που έχουμε μέχρι στιγμής στην διάθεσή μας καθιστά σαφές ότι το σχέδιο Άτσεσον αποτελούσε μια αμερικανική στρατηγική ελέγχου της Κύπρου με σκοπούς η ιεραρχία των οποίων αναμενόμενα θα άλλαζε (και έτσι έγινε) ανάλογα με την ισχύ, την στρατηγική και τους ελιγμούς των εμπλεκομένων. Μια τέτοια στρατηγική εμπλοκή για τις ΗΠΑ σήμαινε πολλές στρατηγικά ιεραρχημένες αποχρώσεις. Έτσι είναι πάντα στο πλαίσιο των εναλλακτικών σχεδίων δράσης ανάλογα με την συγκυρία και την εξέλιξη της κατανομής ισχύος, συμφερόντων και στρατηγικών. Όποιος πει ότι ανά πάσα στιγμή μια θέση θεωρείται δεδομένη είναι λάθος και στις πολιτικές της προεκτάσεις άκρως επικίνδυνη για την κοινωνία που απορροφά άκριτα τέτοιες τσαρλατανιές. Άλλη είναι η λογική λειτουργίας των μεγάλων δυνάμεων και εάν δεν την ξέρεις μένεις στην άβυσσο της άγνοιας και των επικίνδυνων απλουστεύσεων. Οι πασίδηλοι σκοποί λοιπόν που διερευνώνται περαιτέρω ήταν οι εξής:
α) Να καταστεί η Κύπρος ορμητήριο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην αντιπαράθεση Ανατολής-Δύσης (και ασφαλώς να μην περιπέσει η Κύπρος στην Σοβιετική Σφαίρα, κατιτί που όπως και θα ειπωθεί από τον Μπωλλ στον Πρόεδρο στην κρίσιμη σύσκεψη της 8ης Σεπτεμβρίου δεν ήταν κάτι το αναμενόμενο).
β) Προσπάθεια μεν να εκπληρωθεί αυτός ο στόχος χωρίς όμως κατά προτίμηση να συγκρουστούν Ελλάδα και Τουρκία (αυτό ακαριαία και άκαμπτα οριοθετούσε το εγχείρημα και τα εναλλακτικά σχέδια των ΗΠΑ εκτός και αν κανείς έχει ένδειξη ότι η Τουρκία θα δεχόταν οτιδήποτε άλλο εκτός από μια εδραία και μόνιμη παρουσία στην Κύπρο ως αφετηρία του επόμενου βήματος στο πλαίσιο της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης που ποτέ δεν σταμάτησε – και που αποτελούσε συστημικού χαρακτήρα διένεξη, όπως τα γεγονότα καταμαρτυρούν διαχρονικά).
γ) Εάν η Τουρκία δεν συναινέσει σε μια περιορισμένη (σύμφωνα με τα αμερικανικά κριτήρια) κατάκτηση στρατιωτικού προγεφυρώματος στην Κύπρο (κατά την εκτίμησή μου ενοίκιο ή μόνιμη είναι δευτερεύον εκτός και αν τερματιζόταν για πάντα η ελληνοτουρκική αντιπαράθεση κατιτί που όπως γνωρίζουμε δεν ισχύει) τότε εξώθηση σε «ελεγχόμενη κρίση που θα έφερνε την Τουρκία σε διαπραγματευτική ισχυρή θέση» (βλ. στα έγγραφα πιο κάτω) και επιβολή των προδιαγεγραμμένων σκοπών.
δ) Οι Αμερικανοί με συγκλονιστικό για την Ελλάδα τρόπο –αλλά και καθοριστικό για την έκβαση της κρίσης αν άρχιζε κατιτί με σπασμωδικές ανακηρύξεις εν μέσω ελληνικού εμφυλίου– θεωρούσαν δύο πράγματα δεδομένα: Αφενός ο Έλληνας πρωθυπουργός ήταν αναλώσιμο υποχείριό τους απαξιώνοντάς τον διαρκώς ως δημαγωγό, ανίκανο κτλ. Αφετέρου, ότι ανά πάσα στιγμή ήλεγχαν πλήρως το ελλαδικό πολιτικοστρατιωτικό πεδίο με προεξάρχοντα βέβαια «άνθρωπό τους» τον Υπουργό Άμυνας Γαρουφαλιά. Είναι εξίσου συγκλονιστική, επιπλέον, προσδοκία των ΗΠΑ και ο θυμός τους αργότερα όταν δεν εκπληρώθηκε, ότι έλληνες θα εκτελούσαν ενδό-ελληνικά στρατιωτικά πραξικοπήματα τα οποία αυτοί στην συνέχεια θα ενέτασσαν στα γνωστά εναλλακτικά σενάρια δράσης (contingency plans μερικά από τα οποία αναδύονται εδώ και εκεί μέσα από όσες πληροφορίες διέτρεξα μέχρι στιγμής.
ε) Οι Τούρκοι απέρριπταν πάντοτε όλες τις προτάσεις αναμένοντας καλύτερη ευκαιρία που ήλθε το 1974. Τελεσιδίκως απέρριψαν το σχέδιο Αναν με την αποστολή της επιστολής Ερκίν ενώ η Τουρκία την ίδια στιγμή είχε δίαυλους επικοινωνίας με την Σοβιετική Ένωση για το θέμα της «ομοσπονδίας» (που ευνοούσε την περαιτέρω ενδό-Νατοϊκή διχόνοια που κατά βάση ήθελε η ΕΣΣΔ). Ο πασίδηλος σκοπός της Άγκυρας ήταν να συρθούν όλοι στο πεδίο στρατιωτικών παιγνίων όπου η γεωπολιτική της σημασία θα μετρούσε εξαιρετικά. Τρόπος να γίνει διαφορετικά ότι εκδουλεύσεις και να προσέφεραν οι ελλαδίτες συνομιλητές τους δεν υπήρχε γιατί η Τουρκία χαρακτηριστικά είπε αν ανακηρυχθεί η ένωση θα εισβάλει «ακόμη και εάν όλος ο κόσμος θα στραφεί εναντίον της». Εξαιρετικά σημαντικό και συναφές, πολλά κείμενα που έχουμε ήδη στην διάθεσή μας οι αμερικανοί καθιστούν ξανά και ξανά σαφές (μεταξύ τους και σε συνομιλίες με Έλληνες) αφενός ότι ποτέ δεν θα πολεμήσουν τον τουρκικό στρατό και αφετέρου ότι ποτέ δεν θα παρεμβληθούν μεταξύ τουρκικού στρατού και Κύπρου. Μόνο και μόνο αυτή η ανέλπιστα ξεκάθαρη θέση (γιατί είναι ανέλπιστο να υπάρχει έστω και μια σταθερή θέση, πλην αυτή δικαιολογείται από την στρατηγική συγκυρία) δείχνει τους κινδύνους που διέτρεξαν οι Έλληνες εάν σύρονταν στην κλίνη του Προκρούστη των στρατηγιών παιγνίων.
στ) Το πώς θα εξελίσσονταν τα εναλλακτικά σενάρια δράσης κανείς δεν μπορεί να ξέρει γιατί έχουν όπως θα εξηγήσουμε πιο κάτω την δική τους δυναμική πάντοτε αρνητική για τον λιγότερο ισχυρό.

Μια πρώτη εκτίμηση είναι ότι το πραξικόπημα που ο πρωθυπουργός της Ελλάδας σχεδίαζε, υποσχέθηκε και τελικά δεν έκανε συνωμοτώντας με ξένες δυνάμεις θα έβαζε Ελλάδα και Κύπρο σε ναρκοπέδιο τελικού θανάτου. Για τι επιτυχία να μιλάμε όταν θα διατρέχαμε ένα κίνδυνο ενδο-ελληνικού εμφυλίου και ταυτόχρονης πολυμέτωπης στρατιωτικής σύγκρουσης. Κάτι σημαντικό που δεν μπόρεσα να δω μέχρι στιγμής είναι το κατά πόσο είχε εμπλακεί και η σοβιετική ένωση, με την οποία η Άγκυρα βρισκόταν σε επικοινωνία. Ότι διάβασα μέχρι στιγμής επιβεβαιώνουν αυτές τις πρώτες εκτιμήσεις και επιφυλάσσομαι.
…………..
Η ιεράρχηση τω σημασιών αποτυπώνει μια αναπόφευκτη και αναγκαία βάσανο των σοβαρών ερευνητών όταν κολυμπώντας μέσα σε ένα ωκεανό «εγγράφων», εκθέσεων και δηλώσεων ή αναλύσεων που τα αξιολογούν «ιστορικά» προσπαθούν να μιλούν γήινα και όχι προπαγανδιστικά η με όρους πολιτικής θεολογίας ή αυθαίρετων αλμάτων συλλογισμών που εξυπηρετούν γούστα και ιδιοτροπίες.
Τα έγγραφα και άλλες αποτυπωμένες πληροφορίες σχεδόν πάντα τα γράφουν διαφορετικά άτομα ή ομάδες και σε χρονικά κα πολιτικά διαφορετικές περιόδους και περιστάσεις. Για το ζήτημα αυτό, βέβαια, υπάρχου έξοχα κείμενα ιστορικής μεθοδολογίας τα οποία κανείς μπορεί να αναζητήσει.
Τα «έγγραφα» λογικό είναι συχνά να αποτυπώνουν την στιγμή και συχνά την προσωπική γνώμη ή εκτίμηση χωρίς την παραμικρή αξία. Λογικό είναι επίσης είναι ακόμη και αν αξίζουν κάτι να πρέπει να αξιολογηθούν μέσα σε ένα μεγάλο ιστορικό χείμαρρο που τα παρασέρνει ή μέσα σε μια δυναμική δίνη ενδοκρατικών και διακρατικών επιλογών οι οποίες σχεδόν πάντοτε ακόμη και εάν είναι συμμαχικές (η ακόμη και να συγκρούονται για ενδοκρατικούς λόγους ή και ενδο-κυβερνητικούς λόγους). Αυτά όλα και πολλά άλλα «αξιολογούνται». Δηλαδή: «τρέχα γύρευε». Γι’ αυτό και με τα έγγραφα κανείς θα πρέπει να είναι επιφυλακτικός εάν δεν συνδέονται με αποτελέσματα και διϋποκειμενική εμπειρία όπως η ιστορία ρέει.
Το κάθε τι από αυτά είναι καραβάκι μέσα στην τρικυμισμένη θάλασσα της ενδοκρατικής και διεθνούς πολιτικής, για να μην μιλήσω για τα τυχαία γεγονότα. Επίσης, τις σκόπιμες ή μη παρανοήσεις ή παραπληροφορήσεις επί μιας υπόθεσης της εξωτερικής πολιτικής η οποία την «στιγμή» της πολιτικής πράξης για τα σοβαρά κράτη είναι μέσα σε «κλειστό και αδιαφανές διπλωματικό κουτί» όπου χαράσσεται, σχεδιάζεται και εφαρμόζεται η στρατηγική της οποίας μερικοί σκοποί είναι γνωστοί και σκόπιμα διακηρυγμένοι και άλλοι άγνωστοι συχνά ακόμη και στους ίδιους τους εργαλειακά κινούμενους αντιπροσώπους και διαπραγματευτές στην βάση ρητών οδηγιών που διαρκώς αλλάζουν.
Αυτός είναι εξάλλου ο ρόλος των διπλωματών και συχνά και των υπουργών εξωτερικών οι οποίοι συχνά κινούνται με τις παρωπίδες που τους φορούν τα «γεράκια» που σχεδιάζουν, χαράσσουν και συνεχώς επαναπροσδιορίζουν την στρατηγική. Θα τόνιζα ότι ο καλός διπλωμάτης και ο καλός υπουργός εξωτερικών εάν κατ’ εξαίρεση δεν είναι ο ίδιος που χαράσσει και εφαρμόζει την στρατηγική όπως η περίπτωση ενός Κίζιγκερ, πρέπει να φορά αυτές τις παρωπίδες αδιαμαρτύρητα για να αφήνει τους «κεντρικούς» να ενώνουν τα νήματα και να επαναπροσανατολίζουν.
Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο διαβάζουμε δηλώσεις η θέσεις ενός Υπέξ και ο γνώστης διερωτάται γόνιμα για να βοηθήσει ή αν συνοψίζει ότι ξέρει για να δείξει ότι υπάρχει ή για να εκμαιεύσει πληροφορίες, οδηγίες ή και εντολές. Συχνά οι διπλωμάτες και μερικές φορές οι ίδιοι οι υπουργοί εξωτερικών είναι άβουλοι και εργαλειακοί μεταδότες λανθασμένων μηνυμάτων προς του υπόλοιπους δρώντες. Στις ΗΠΑ πχ είναι γνωστός ο παραγκωνισμός των υπουργών εξωτερικών οι οποίοι είθισται να είναι αγγελιαφόροι ή και κράχτες παραπληροφόρησης, εξ ου και υπάρχουν παράπονα και παραιτήσεις.
Αν νομίσουμε ότι μια «άποψη» ή κάποια άλλη που είδαμε μετά από 100 χρόνια είναι «μπάμπ και κάτω» ερμηνεία πολύ πιθανό σφάλλουμε φρικτά. Και την στιγμή της πολιτικής πράξης αν κανείς κάνει τέτοια λάθη είτε παθαίνει μεγάλες ζημιές είτε πεθαίνει. Για τις ΗΠΑ θα επανέλθω πιο κάτω γιατί η δομή και τρόπος λήψης αποφάσεων και οι ιεραρχίες των συντελεστών αν δεν είναι γνωστές δυνατό να οδηγήσουν σε αναπόδραστα και ιλαροτραγικά λάθη μοιραίων προεκτάσεων.

Τα έγγραφα λοιπόν, οι εκθέσεις και κάθε άλλο που σήμερα είναι μπροστά μας ή και κατά εκατομμύρια αναρτημένες πληροφορίες στο διαδίκτυο, απαιτούν βασανιστική αξιολόγηση και ιεράρχηση. Αυτό είναι προϋπόθεση για να ξεπεταχθούν τα δευτερεύοντα ή αποπροσανατολιστικά και να κρατηθούν τα ενδεχομένως σημαντικά τα οποία στην συνέχεια είναι νόμος πως πρέπει να αναλυθούν και αξιολογηθούν «in context». Με επιφύλαξη, επίσης, του γεγονότος ότι είναι μια σταγόνα του ωκεανού ή και μια παραπληροφόρηση της στιγμής ή μια διατύπωση γνώμης σε ένα μεγάλο σύστημα λήψης αποφάσεων.
Διόλου τυχαία πολλοί διεθνολόγοι, και πολύ σωστά κάνουν, στέκονται στα μακροϊκονομικά γεγονότα και μόνο όταν αυτά έχουν τελείως και πασιφανώς εμπεδωθεί ως πραγματικότητα. Κρατούν έτσι τον ρόλο, κατά το δυνατό, του αξιολογικά ελεύθερου αναλυτή που σταθμίζει, εκτιμά και αντλεί σωστά μαθήματα αφήνοντας την εμπράγματη στρατηγική και πολιτική τέχνη στους πολιτικούς δρώντες οι οποίοι ανά πάσα στιγμή είναι επιτυχείς και αποτελεσματικοί μόνο εάν εκπληρώσουν προδιαγεγραμμένους και ιεραρχημένους σκοπούς.
…………..
Θα σταθώ τώρα, ενδεικτικά και στο πλαίσιο του πνεύματος και του γράμματος του παρόντος όπως το προδιάγραψα για να αναφερθώ σε κάποια ζητήματα της περιόδου Αύγουστος 1964 – Δεκέμβριος 1964 Κάποιες πρώτες εκτιμήσεις που θα εξεταστούν ξανά. Ότι ακολουθεί λοιπόν είναι προγραμματικές «εκτιμήσεις». Βέβαια, εκτιμώ ότι βρίσκονται σε πολύ καλή κατεύθυνση (κάτι είναι και αυτό από το να κινείσαι προς την αντίθετη κατεύθυνση).
Στη δε περίπτωση του σχεδίου Άτσεσον είχαμε μεταξύ άλλων ασταθή εσωτερικά μέτωπα στην δική μας πλευρά, στρατηγική ρευστότητα, ένα έξυπνα κινούμενο αντίπαλο στην Άγκυρα και ένα πρωθυπουργό του οποίου οι κινήσεις ήταν κλασικά σπασμωδικές και ανεύθυνες και η αποστασία και η διδακτορία μετά δείχνει το πόσο ανορθολογικός ήταν όταν διαχειριζόταν την μετά-εμφυλιακή Ελλάδα. Τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα γιατί είχαμε όπως θα εξηγήσω πιο κάτω ένα ανεύθυνο πραξικοπηματία πρωθυπουργό στην Αθήνα που συνωμοτούσε με ξένους, που σχεδίαζε κατά μιας εκλεγμένης ελληνικής κυβέρνησης και που θα έδινε ελληνική γη αφήνοντας ταυτόχρονα την Τουρκία για πρώτη φορά να καβαλικέψει την Μεγαλόνησο επίσημα και συντεταγμένα με βάση.
Για όποιον στοιχειωδώς το αλφαβητάριο της χάραξης, σχεδιασμού και εφαρμογής στρατηγικής των μεγάλων δυνάμεων (για τις ΗΠΑ είναι τα περίφημα «contingency plans») εκτιμά ότι Ελλάδα και Κύπρος θα έμπαιναν στο τραπέζι του Προκρούστη των στρατηγικών παιγνίων από το οποίο αν και διπλωματικά άσχετος και απαίδευτος «αυτός ο καλόγερος» (ο Μακάριος) μας έσωσε συμπτωματικά (Από πείσμα; Από ένστικτο; Οι αποφάσεις και η αιτιολόγησή τους διερευνώνται).
Σταδιακά βέβαια διαπιστώνω μας έσωσαν (τότε, τώρα μάλλον με τίποτα) και άλλα γεγονότα όπως ο «πατριωτισμός των τούρκων». Επίσης διατρέχοντας κάποια κείμενα, διακρίνω μια αγωνία των Αμερικανών πως μια ταυτόχρονη στρατιωτική εμπλοκή Ελλάδας και Τουρκίας συνδυασμένη με πραξικοπήματα και εμφύλια ενδο-ελληνική σύρραξη δεν θα μπορούσε να ελεγχθεί κατιτί που υπό τις τότε συνθήκες για τους αμερικανούς ήταν εκτός συζητήσεως.
Για να καταλάβουμε τι συμβαίνει όταν το χτένι φτάνει στον κόμπο, όμως, χρειάζεται να έχουμε το μάτι στο «στρατηγικό» που κατά τα άλλα σε γενικές γραμμές γνωρίζουμε πιο ήταν όπως και πως ιεραρχούν τις ενέργειές τους: Geneva, August 22, 1964, 6 p.m.: From Acheson. «USG would deeply regret any development which might lead either ally to believe that its interests had not been sufficiently safeguarded but it must be guided by the interest and purposes of the Alliance as a whole». Αυτό δεν είναι κάτι που μαθαίνουμε από το «έγγραφο». Το λένε και άλλα «έγγραφα». Όποιος γνωρίζει στοιχειωδώς την τότε συγκυρία γνωρίζει τις στρατηγικές προτεραιότητες των ΗΠΑ και τον τρόπου που το Λονδίνο καιροφυλακτούσε. Μια μικρή επιβεβαίωση είναι και δεν θα αρκούσε, ιδιαίτερα εάν αντίβαινε στο διϋποκειμενικά γνωστό για τις στρατηγικές ιεραρχίες.
Αν πχ όπως διαβάζουμε σε όσα έχουμε μπροστά μας μπαίναμε στις συμπληγάδες ασαφών και θολών πραξικοπημάτων, ελεγχόμενων εισβολών, κτλ, το συμφέρον της Ατλαντικής Συμμαχίας στο σύνολό της ήταν η διαφύλαξη της Τουρκίας ως μείζονος γεωπολιτικής σημασίας. Αυτή είναι μια εκτίμηση με μεγάλες πιθανότητες να είναι σωστή και σε αναφορά με άλλες φάσεις της περιόδου αυτής. Τώρα, να δούμε και καμιά Σειρήνα να φωνάζει … αντικομουνιστικά, κάτι που επίσης αποτελεί μικρή επιβεβαίωση γνωστών γεγονότων.
Σε ένα τηλεγράφημα από τις ΗΠΑ προς τον Πρέσβη στην Αθήνα λένε να φωνάξουν το Γρίβα και αφού ανεμίζει καμπόσες αντικομουνιστικές σημαίες καταλήγει: «What must be gotten across to General Grivas is that what the American proposal offers is an opportunity for him to fulfill his Dighenis role and thus reclaim Cyprus for Hellenism and save it from Communism to which Makarios is leading it. He would also secure for the people of Cyprus the chance to make their Island blossom like a rose». Τριανταφυλλένια ζωή λοιπόν μετά από το εγχείρημα πραξικοπήματος που τότε ακόμη προσπαθούσαν να πείσουν τον Γρίβα, κάτι που μετά (δεκαετία του 1970) πέτυχε. Οι Τούρκοι, βέβαια, με πολύ αυτοπεποίθηση τον χαβά τους. Μιλούσαν, διαρκώς απέρριπταν, τελικά απέρριψαν τελεσίδικα αλλά … συνέχισαν να συνομιλούν για μήνες. Που παραπέμπει αυτό; Μα λογικά στην αναμονή ακόμη πιο ευνοϊκής στιγμής όταν αφού θα είχαν πειστεί αμετάκλητα οι Παπανδρέου και Γρίβας θα άρχιζε ο πραξικοπηματικός εμφύλιος πόλεμος σε Ελλάδα και Κύπρο. Λογικά όλα αυτά και δείχνουν πόσο υψηλού ρίσκου είναι κάθε εκτίμηση για μεμονωμένα γεγονότα. Μέσα στη ναρκοθετημένη διαδρομή των επόμενων ημερών κάποιες «νάρκες» θα ανατινάζονταν «τυχαία» και η στρατηγικά και διπλωματικά συντεταγμένη Άγκυρα θα άδραχνε την ευκαιρία να επιτύχει το μείζον ή το όλον που παρ’ ολίγο να επιτύχει το 1974 με το σχέδιο Αναν: Τον ολικό έλεγχο της Κύπρου. Εκτιμήσεις κάνουμε ή καλύτερα αποτίμηση των μεγάλων στρατηγικών στόχων των τότε δυνάμεων και της Τουρκίας όπως εξάλλου επιβεβαιώθηκαν στην συνέχεια.
Πάντοτε στο πλαίσιο εύλογων προκαταρτικών εκτιμήσεων χωρίς άλματα και στην βάση πάγιων γνώσεων για την αμερικανική στρατηγική, μπροστά τους στο Πεντάγωνο και ειδικά στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας (ΣΕΑ) πρέπει να είχαν καμιά εκατοστή «contingency plans» όπου κάθε πρωτοετής φοιτητής ξέρει ότι δεν ξέρουν «φίλους» και «εχθρούς» αλλά εναλλασσόμενα και μετακινούμενα πιόνια στην σκακιέρα την τύχη των οποίων συνδέουν με τους σκοπούς τους. Στην βάση πάγιων χαρακτηριστικών της αμερικανικής στρατηγικής οι σκοποί ιεραρχικά είναι οι εξής:
Α) Μακροπρόθεσμοι σκοποί (ευνοϊκή κατανομή ισχύος πλανητικά, περιφερειακά και τοπικά βαθειά μέσα το μέλλον πχ σε πενήντα χρόνια στην βάση δεικτών ισχύος και εκτιμήσεων για το ποιος είναι αναλώσιμος πχ Ελλάδα, Κύπρος, Λιβύη, Ιράκ, Συρία και ποιος ανθεκτικός και αξιόπιστος συνομιλητής για «συναλλαγές», πχ Ισραήλ, Τουρκία).
Β) Μεσοπρόθεσμοι σκοποί που εξυπηρετούν αντίστοιχα, ανάλογα και ρευστά τους στρατηγικούς μακροπρόθεσμους σκοπούς.
Γ) Βραχυχρόνιους-τακτικούς σκοπούς που αλλάζουν ανά πάσα στιγμή αφήνοντας στα κρύα του λουτρού τους αφελείς και όσους ανεπίγνωστα ή από απελπισία ή απόγνωση, όπως υπαινίχθηκε σαρκαστικά ο Μπωλλ για τον Παπανδρέου σε ένα briefing του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας [στο Παπαχελάς όπου και πολλά άλλα «έγγραφα» και πληροφορίες].
Ένας μακροχρόνιος σκοπός μιας μεγάλης δύναμης είναι να έχει υπό έλεγχο ή κατάσταση επικυριαρχίας όσες περισσότερες μικρότερες χώρες. Ο έλεγχος διευκολύνεται από κατακερματισμό και διασπορά της χώρας-στόχου και της κοινωνίας της. «Κατά προτίμηση» ο έλεγχος πρέπει να είναι πλήρης και ανελέητος (εάν βέβαια είναι εφικτό γιατί κάποια σφριγηλά και οργανωμένα κράτη κατά καιρούς στο ταξί

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 1 December 2013 at 22:47

Ἀποτίμηση τῆς ζωῆς τοῦ Κληρίδη ἀπὸ ἐδῶ :
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_01/12/2013_541709

« … Στην αποτίμηση του αγώνα της μεγαλονήσου για την ανεξαρτησία της από το βρετανικό αποικιακό καθεστώς, ο Κληρίδης καταλήγει στο πικρό συμπέρασμα μιας αλυσίδας «χαμένων ευκαιριών». Η σκέψη του συνοψίζεται εύστοχα στο πιο πρόσφατο βιβλίο του.** Υποστηρίζει συνετά ότι
«…πρέπει να υπάρχει αντιστοιχία στόχων και ικανοτήτων». Και αναρωτιέται, χωρίς δονκιχωτικές φαντασιώσεις, «αν… είμαστε… σε θέση να εξασφαλίσουμε λύση όπως εμείς, με τα δικά μας κριτήρια, την θέλουμε χωρίς διεθνή υποστήριξη και σε αντιπαράθεση με το πνεύμα της συναίνεσης που επιδιώκει ο διεθνής παράγοντας; Οι εμπειρίες μου, από τη συμμετοχή μου στους κατά καιρούς χειρισμούς του Κυπριακού ή από την παρακολούθηση αυτών των χειρισμών τα τελευταία πενήντα χρόνια, με έχουν πείσει ότι η απάντηση είναι αρνητική. Προσθέτω, δε, ότι όσες φορές η δική μας πλευρά προσπάθησε να πετύχει, χωρίς συμβιβασμούς, τους δικούς της στόχους με τις δικές της δυνάμεις –δηλαδή το ευκταίο και όχι το εφικτό– απέτυχε, με τραγικά για την Κύπρο και τον λαό της αποτελέσματα».

Δύσκολα μπορεῖ νὰ διαφωνήσει κανένας μὲ τὸ συμπέρασμα τοῦ Κληρίδη, τὸ ὁποῖον δὲν ἰσχύει μόνον γιὰ τὴν Κύπρο, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν Ἑλλάδα, σ’ ὅλην τὴν νεωτέρα ἱστορία της. Θλιβερὸ εἶναι ὅτι οἱ ἀπολύτως τεκμηριωμένες αὐτὲς ἀπόψεις θάβονται τόσο συχνὰ κάτω ἀπὸ τὶς κραυγὲς τῶν καὶ τάχα «πατριωτῶν», «ἀνενδότων», «ἐθνικὰ ἀνεξάρτητων» καὶ «ἀδούλωτων», οἱ ὁποῖοι, κυριολεκτικῶς, μνημονεύουν μὲ ξένα κόλλυβα.

Reply
ifestos1 1 December 2013 at 23:03

“Στην διεθνή πολιτική όταν ένα κράτος χαράζει και εφαρμόζει την εθνική του στρατηγική αντιμετωπίσαμε ένα κατά τα άλλα γνωστό ζήτημα, την αντιθετική σχέση μεταξύ κατευνασμού και αποτροπής. Στην μια πλευρά είναι η πεπατημένη του κατευνασμού και στην άλλη είναι η επιδίωξη του μόνου εφικτού σκοπού, δηλαδή μιας βιώσιμης λύσης του κυπριακού με γρανιτένια προσκόλληση στις υψηλές αρχές της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας που τις ενσαρκώνει.

Το ζήτημα στην εξωτερική πολιτική δεν είναι το κατά πόσο σε κάθε ιστορική συγκυρία θα περιπίπτουμε σε μοιρολατρία για παρελθούσες δήθεν «χαμένες ευκαιρίες» αλλά το κατά πόσο στην εκάστοτε ιστορική συγκυρία θα επιτυγχάνεται το βέλτιστο εφικτό με σωστή διαχείριση όλων των μέσων που διαθέτουμε χωρίς ποτέ να επιτρέπεται να δρασκελίσουμε κόκκινες γραμμές. Τα ιδεολογήματα και θεωρήματα περί χαμένων ευκαιριών, συνιστούν, βασικά, μομφή για το γεγονός ότι την μια ή άλλη ιστορική στιγμή δεν δρασκελίσαμε την κόκκινη γραμμή προκαλώντας στους εαυτούς μας πρόωρο θάνατο.
Σε κάθε ιστορική στιγμή το ζητούμενο είναι η εκπλήρωση του μέγιστου εφικτού εθνικού συμφέροντος χρησιμοποιώντας την βέλτιστη υψηλή στρατηγική. Όταν αυτό δεν συμβαίνει μεμφόμαστε την λανθασμένη στρατηγική και όχι τον μέγιστο εφικτό σκοπό που λόγω λαθών και παραλείψεών μας δεν εκπληρώθηκε. Υπό το πρίσμα κάθε περίπτωσης, επίσης, διατυπώνουμε πορίσματα για το πώς δεν θα επαναληφθούν τα λάθη και οι παραλήψεις που δεν εκπλήρωσαν τον σκοπό.”

(απόσπασμα από συνέδριο τώρα δημοσιευμένο, το πλήρες κείμενο αναρτημένο στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/109omiliatassospapadeoka.htm)

Να μην ξεχνούμε ότι χαμένη ευκαιρία, για κάποιους, ίσως και για τον αείμνηστο Κληρίδη, ήταν και το φασιστικό, ανελεύθερο και αντιδημοκρατικό σχέδιο Αναν

Η πιο πάνω εισήγηση συνεχίζει ως εξής:
¨Ένας στοιχειώδης ιστορικοπολιτικός απολογισμός της περιόδου 1945 μέχρι 1974 αλλά πανομοιότυπα και από το 1974 μέχρι σήμερα οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αίτια, αιτιώδεις σχέσεις και αιτιατά συμπλέκονται με ένα τρόπο που δεν είναι καθόλου τυχαίος:
• Δεν είναι τυχαίο ότι έγινε ο εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα.
• Δεν είναι τυχαίο ότι άβουλα, αμελέτητα, απονενοημένα και προς μεγάλη έκπληξη των Άγγλων, όπως έγραψε ο Μακμίλλαν προσήλθαμε στην τριμερή διάσκεψη το 1955.
• Δεν είναι τυχαίο ότι η κυπριακή αριστερά διαιρέθηκε στον αγώνα ελευθερίας των κυπρίων.
• Δεν είναι τυχαίο ότι ετοιμαζόμενοι για ένα μεγάλο αγώνα ελευθερίας δεν συνεκτιμήσαμε δεόντως τις παραμέτρους του Ψυχρού Πολέμου αλλά και των παραμέτρων της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής της δεκαετίας του 1950 και 1960.
• Δεν είναι τυχαίο ότι αλλοπρόσαλλα την ίδια στιγμή που η Κύπρος ήταν κατειλημμένη από δυνάμεις του ΝΑΤΟ αρχές της δεκαετίας του 1960 στραφήκαμε προς την Σοβιετική Ένωση.
• Δεν είναι τυχαίο ότι εύκολα οι αμερικανικές υπηρεσίες διείσδυσαν σε όλο το πολιτικό φάσμα πριν και μετά την ξενόφερτη χούντα του 1967.
• Δεν είναι τυχαίο το ότι στο πλαίσιο μιας αχρείαστα υπερβολικής ταύτισης με τους αδέσμευτους δόθηκε δυσανάλογη σημασία στην ΓΣ του ΟΗΕ και όχι στο Συμβούλιο Ασφαλείας.
• Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί τάχθηκαν υπέρ των καταχρηστικών ηγεμονικών επεμβάσεων μετά το 1990 συμβάλλοντας στην αναστάτωση της περιφέρειάς μας και δημιουργώντας προϋποθέσεις διείσδυσης στις δικές μας υποθέσεις, συνάμα αναβαθμίζοντας στρατηγικά την Τουρκία.
• Δεν είναι τυχαίο ότι χάσαμε το τραίνο της ΕΕ επειδή την είδαμε διεθνιστικά και όχι όπως είναι συγκροτημένη, δηλαδή εθνοκρατοκεντρικά.
• Δεν είναι τυχαίο ότι ουκ ολίγοι ακούοντας την έννοια «έθνος» παθαίνουν πνευματική και πολιτική αλλεργία και με τρόπο που ακυρώνει τα πνευματικά, πολιτικά, πολιτισμικά και στρατηγικά μας ερείσματα.
• Δεν είναι τυχαίο ότι μη κυβερνητικές διεθνικές οργανώσεις καλλιέργησαν την εικόνα ενός ανθόσπαρτου πλανήτη προσανατολίζοντας την Ελλάδα προς τον κρημνό, καταπολεμώντας την πορεία της Κύπρου προς την ΕΕ, αντικρούοντας ή και καταπολεμώντας την πολιτική αξιόπιστης εθνικής αποτρεπτικής στρατηγικής στο Αιγαίο και στην Κύπρο.
• Δεν είναι τυχαίο ότι πείστηκαν οι κυβερνούσες πολιτικές ηγεσίες πως με κατευνασμό και δη στηριζόμενο σε αισθητικές και διαπροσωπικές φιλικές σχέσεις θα αντιμετωπιστεί η τουρκική απειλή.
• Δεν είναι τυχαίο ότι η εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος επιβίωσης με μια υπεύθυνη αξιόπιστη εθνική στρατηγική συχνά εξυβρίστηκε ως δήθεν εθνικιστική θέση.
• Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί τελικά θεωρήθηκε φυσιολογικό να μιλάνε για νομιμοποίηση των τετελεσμένων στην Κύπρο και απάρνηση άσκησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων που προσφέρει η διεθνής νομιμότητα στο Αιγαίο και στην Λεβαντίνη.
• Δεν είναι τυχαίο ότι η ίδια γραμμή σκέψης υποστήριξε πως το 1955-59 οι άγγλοι αποικιοκράτες εφάρμοζαν πολιτική προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
• Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και σήμερα ουκ ολίγοι είναι έτοιμοι να κάνουν άλμα στο κενό με την κατάργηση της ΚΔ και την κατασκευή μιας πολιτειακής διαστροφής άνευ προηγουμένου που αναιρεί κεκτημένα πέντε χιλιάδων χρόνων διαδρομής του πολιτικού πολιτισμού των ανθρώπων.
Επειδή όπως είπαν οι Ρωμαίοι scripta manent πολλοί εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα. Αντί όμως να δηλώσουν ένα τίμιο ουρανομήκη mea culpa επειδή για παράδειγμα συμπράττοντας με τους εχθρούς της ελευθερίας και της Ελλάδας εκθείασαν το παράνομο και καταχρηστικό σχέδιο Αναν, τώρα ζητούν και τα ρέστα.

Καταληκτικά, για το κυπριακό θα μπορούσε να τονιστεί η εξής κύρια πτυχή: Ο μόνος λογικός και σωστός σκοπός πριν και μετά το 1974 μέχρι και σήμερα ήταν και συνεχίζει να είναι η αυτοδιάθεση στην βάση της αρχής της πλειοψηφίας. Αυτό στις μέρες μια στο επερχόμενο μέλλον ισχύει πολύ περισσότερο: Η Κυπριακή Δημοκρατία μπορεί να επιβιώσει ως κράτος μόνο αν είναι δημοκρατικά δομημένο. Μόνο έτσι δεν θα καταστεί εστία συγκρούσεων και θανάτου λόγω εσωτερικών διαιρέσεων σε εθνική-ρατσιστική βάση που επεξεργάζονται όσοι επιβουλεύονται γεωπολιτικά τον κυπριακό πολιτικό χώρο[21].
Νομικοπολιτικά, εξάλλου, αν η αυτοδιάθεση στην βάση του «one man one vote» ήταν βασική αρχή της από-αποικιοποίησης, ισχύει πλήρως στο εσωτερικό ενός κράτους δικαίου και της αναγκαίας και μη εξαιρετέας δημοκρατικής νομιμότητας. Ποτέ δεν προσφερόταν ως βιώσιμη λύση και ποτέ δεν θα αποτελέσει βιώσιμη επιλογή η συγκρότηση ενός διεστραμμένου πολιτειακού γάμου που θα διαιρέσει την κοινωνία σε ρατσιστική και φυλετική βάση. Είναι άλμα στο κενό, ιδιαίτερα αν ληφθούν υπόψη οι ολοένα και πιο έντονες νέο-Οθωμανικές τάσεις των ισλαμιστών νεοτούρκων[22].
Στην Κύπρο ο σκοπός είναι και σήμερα και ο ίδιος θα συνεχίσει να είναι μελλοντικά: Η αυτοδιάθεση του κυπριακού λαού. Οτιδήποτε πιο κάτω είναι αναπόδραστα καταστροφικό καθότι καταστέλλει τις ασυμβίβαστες έσχατες αρχές της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Αυτό τον σκοπό επιδιώξαμε το 1955 και ο ίδιος σκοπός παραμένει και σήμερα. Όταν την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμεθα ας μην σφάλλουμε μετατρέποντάς την σε δήθεν αμάχητο επιχείρημα υπέρ αυτοχειριασμού¨

Reply
Άντης Ροδίτης 2 December 2013 at 06:33

Μετά και τη νέα ακατάσχετη “απεραντολογία” του καθηγητή Ήφαιστου (για να χρησιμοποιήσω τον επιτυχή όρο του κ. Γεωργάνα), σκέφτηκα μην είναι καιρός και για ανθρωπιστικούς λόγους πια να τερματίσω αυτή τη συζήτηση σε όποιο σημείο γουστάρει ο κ. Ήφαιστος, όπως το ξαναδοκίμασα.
Τώρα με ανακόπτει ο Δρ Χάρης Φεραίος με ένα σύντομο με πολλά μηνύματα σημείωμά του. Νά το:

“Φίλε Άντη,
Στην ερώτησή σου περί άποψής μου για την τελευταία μακροσκελή (λες για «να σταθούν σαν από θαυμασμό κατάπληκτοι οι πλανήτες», που λέει και ο Άμλετ – Πράξη Ε’, Σκηνή 1η) καταχώρηση του Καθηγητή Ήφαιστου (5.20 μ.μ), δυο σχόλια έχω:

Σχόλιο πρώτο: Stupete gentes!

Σχόλιο δεύτερο: Στον «Έμπορο της Βενετιάς» του Σαίξπηρ πάλι, λέει ο Σάηλοκ στον νεαρό φίλο του Γενάρου (στην μνημειώδη μετάφραση του Αλέξανδρου Πάλλη): «Όσο δεν ξεπεργελάσεις απ’ το ομόλογο τη βούλα, μόνο τα πλεμόνια σου χαλάς με τα σκουξίματά σου» (Πράξη Δ’, Σκηνή 1η). Συνεπώς η μακρηγορίες δεν με συγκινούν, ούτε βέβαια η από μακρού αναγγελλόμενη εν εξελίξει «επεξεργασία αρχειακού υλικού», όσο ο κ. Ήφαιστος δεν «ξεπεργελάει» εκείνα τα 182 «έγγραφά» σου. Γι’ αυτό όταν, είτε αποδείξει πως είναι «πλαστά», είτε πως υπάρχουν άλλα τόσα έγγραφα που να τα διαψεύδουν εκείνα, ή έστω να τα ανατρέπουν, τότε ενημέρωσέ με να σου πω την άποψή μου. Γιατί άλλωστε «να χαλάμε» είτε εκείνος είτε εμείς «τα πλεμόνια μας», είτε με μακροσκελείς σοφίες, είτε με «σκουξίματα»…

Χάρης Φεραίος

Reply
Άντης Ροδίτης 2 December 2013 at 07:09

Πάντως, θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι επιτέλους ο καθηγητής Ήφαιστος παραδέχτηκε στην προηγούμενη ακατάσχετη απεραντολογία του ότι, τουλάχιστο, δεν υπήρχε ένα συγκεκριμένο, αποκλειστικά διχοτομικό “Σχέδιο Άτσεσον”, αφού τώρα μιλά για “σχέδια Άτσεσον”.
Παραδέχεται, δηλαδή, όπως το ξεκαθαρίζει και ο καθηγητής Β. Κουφουδάκης και άλλοι ξένοι μελετητές (αν θέλει ο κ. Ήφαιστος μπορεί να εντοπίσει τις λεπτομερείς παραπομπές στο “Κουράγιο Πηνελόπη”), ότι δεν υπήρχε σταθερή αμερικανική εξωτερική πολιτική ή συγκεκριμένες αποφάσεις των Αμερικανών, όσον αφορά στο Κυπριακό, το 1964. Οι αποφάσεις τους εξαρτιόνταν εν πολλοίς από τις δικές μας ικανότητες πειθούς κι επιμονής σε συγκεκριμένους στόχους, για τους οποίους μπορούσαν να συναινέσουν (όπως και συναίνεσαν) αν εμείς, όπως λέει και ο Κληρίδης (δες Γεωργάνας πιο πάνω) ξέραμε τι θέλαμε. Εμείς – δηλαδή ο Μακάριος – κατά την ομολογία του μαθητή του Μακαρίου στην ειδικότητα “αντιαμερικανισμός” Ανδρέα Παπανδρέου, μιλούσαμε για Ένωση (που συνέφερε στους Αμερικανούς) αλλά επιδιώκαμε (εκείνα που δεν τους συνέφεραν) την ανεξαρτησία.
Αυτά τα απλά μάχεται ν’ αποκρύψει απεραντολογώντας και δολιχοδρομώντας ο κ. Ήφαιστος.
Κρατώ στη συνέχεια την υπόσχεσή μου. Επόμενος για το βιβλίο “Κουράγιο Πηνελόπη”, μετά τους Φανούλα Αργυρού, Χάρη Φεραίο και Γιώργο Πετούση, παίρνει σειρά ο πρώην διευθυντής του Παγκυπρίου Γυμνασίου και συγγραφέας, Γεώργιος Χατζηκωστής:

“Όταν, διαβάζοντας τη τελευταία σελίδα του, τελειώνεις το πρόσφατο αυτό βιβλίο (Απρίλιος 2013) του Άντη Ροδίτη με τον μυθιστορηματικό απατηλό τίτλο του – αφού πρόκειται για βιβλίο Ιστορίας με δραματικό-τραγικό περιεχόμενο – νιώθεις από τη μια βαθύτατη πίκρα για τα οικεία κακά που μας θυμίζει, αλλά και μιαν ικανοποίηση γιατί, επιτέλους, όλα αυτά που όλοι οι κύπριοι της γενιάς μου – και πριν απ’ αυτήν και λίγο μετά απ’ αυτήν – γνωρίζαμε, τα είχαμε ζήσει μέσα σε χρόνια σκληρά, επί τέλους τεκμηριώνονται αναντίλεκτα και καταλύουν τις επικαλύψεις και τις παραποιήσεις της αλήθειας που για δεκαετίες επιπολάζουν στον τόπο μας.

Το βιβλίο, σε τρία μέρη (σελίδες 376), έξι Παραρτήματα (σελίδες 26), Ευρετήριο ονομάτων και Πηγές (σελίδες 16) και φωτοτυπίες 31 επίσημων εγγράφων του υπουργείου Εξωτερικών (State Department) των ΗΠΑ (σελίδες 103) – από τα 180 περίπου έγγραφα που ο συγγραφέας μελέτησε – (σύνολο σελίδων 521), καλύπτει τη δραματική και μοιραία περίοδο της Ιστορίας της Κύπρου από την αρχή της Τουρκανταρσίας (Δεκέμβριος 1963) ως τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου 1964, περίοδο που καθόρισε την έκτοτε περιπετειώδη πορεία του τόπου μας. Την περίοδο, κατά την οποία η διαχρονική – και δια θυσιών πολλών – επιδίωξη του κυπριακού Ελληνισμού, η ένωση του νησιού με την Ελλάδα, έφθασε να γίνει πραγματικότητα. Όταν προσφέρθηκε από την ηγέτιδα δύναμη του τότε Δυτικού κόσμου – με πλήρεις εγγυήσεις και ασφάλεια – προς τον Ελληνισμό, αλλά και απροσδόκητα κατέρρευσε με την άρνηση της αποδοχής της από τον τότε πρόεδρο Μακάριο και τους συν αυτώ.

Ο συγγραφέας, αρχίζοντας από τις πρώτες μέρες της τουρκανταρσίας, καταγράφει μέρα με τη μέρα όλα τα γεγονότα, τις προσπάθειες και τις αγωνίες, ως την απίστευτη αυτοχειρία, την αυτοματαίωση όπως την ονόμασε ο Γαβριήλ Μηνάς, του κυπριακού Ελληνισμού – δια της τότε ηγεσίας του – και προπάντων προβάλλει την επίμονη προσπάθεια – επική θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί – των Ηνωμένων Πολιτειών να πραγματοποιήσουν την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

Με την αποτελεσματική πολιτική του Γεωργίου Παπανδρέου – ο οποίος ευφυώς αξιοποίησε το κλίμα του ψυχρού πολέμου της εποχής – η αμερικανική ηγεσία είχε κατανοήσει και είχε πεισθεί ότι η μόνη ρεαλιστική, μόνιμη κι επωφελής – ακόμα και για την Τουρκία – λύση του κυπριακού προβλήματος ήταν η ένωση του νησιού με την Ελλάδα. Όλοι οι τότε παράγοντες των ΗΠΑ, ο ίδιος ο πρόεδρος Τζόνσον, ο οποίος σε μακρές συσκέψεις αναζητούσε τρόπους για επίσπευση της ένωσης, ο υπουργός Εξωτερικών Ντην Ρασκ, ο υπουργός Άμυνας Ρόμπερτ Μακναμάρα, ο απεσταλμένος διαπραγματευτής Ντην Άτσεσον – ο οποίος συνεχώς αναδιαμόρφωνε το Σχέδιο του μειώνοντας κάθε φορά τις τουρκικές αντιρρήσεις και απαιτήσεις – οι αμερικανοί πρέσβεις στην Αθήνα, την Άγκυρα και τη Λευκωσία (Λαμπουίς, Χέαρ και Μπέλτσερ), όλοι, σε όλα τα έγγραφά τους, τόνιζαν, και μάλιστα στο κλίμα του επείγοντος, πως έπρεπε να υπάρξει άμεση ένωση, χωρίς προδεσμεύσεις με την Τουρκία, και ότι μετά την πραγματοποίησή της η Ελλάδα θα συζητούσε με την Τουρκία κάποιες παραχωρήσεις: την προσφορά μειονοτικών εξασφαλίσεων προς τους τουρκοκύπριους – όμοιες με εκείνες των μουσουλμάνων της Θράκης – και μια επί ενοικίω βάση για 50 χρόνια (ως το 2014) με έκταση όχι μεγαλύτερη εκείνης των βρετανικών βάσεων. Όμως, ακόμα και η επί ενοικίω βάση θα μπορούσε να μην είχε καθόλου παραχωρηθεί, όπως παραδέχεται άλλο επίσημο αγγλικό έγγραφο.

Είναι πολύ οδυνηρό να διαβάζει κανείς για τις αγωνιώδεις προσπάθειες των ΗΠΑ και της Ελλάδας για την επίτευξη της Ένωσης και την άρνηση του προέδρου Μακαρίου να συμβάλει σ’ αυτήν με ένα μόνο νεύμα του. Κι ακόμα οδυνηρότερο να σκέφτεται κάποιος πώς θα μπορούσε να ήταν η έκτοτε πενηνταετής ιστορία μας, με μια Ελλάδα που θα ήλεγχε τη μισή Μεσόγειο, από το Ιόνιο ως τη θάλασσα της Συρίας, που πιθανότατα δεν θα βίωνε τη Δικτατορία του 1967 και την ταπεινωτική υποχώρηση των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων από το νησί, και η Κύπρος δεν θα υφίστατο το Πραξικόπημα του 1974 και την τουρκική Εισβολή και Κατοχή.

Οδύνη όταν διαβάζεις το βιβλίο, αλλά και μια αναγκαία και χρήσιμη αυτογνωσία και δίδαγμα, ότι για την επωφελή αντιμετώπιση των εθνικών μας θεμάτων στις κρίσιμες φάσεις τους είναι απαραίτητη η υπευθυνότητα, η σοβαρότητα και η σωφροσύνη, σύμφωνα και με την προτροπή του Χορού των γερόντων στην Αντιγόνη του Σοφοκλή: Φρονήσεως δεῑ, παῑ Μενοικέως, Κρέον.

Το βιβλίο Κουράγιο Πηνελόπη πρέπει να διαβαστεί από κάθε έλληνα κύπριο ενήλικα ως εκδήλωση φιλοπατρίας, αν στο πλάτος της έννοιας φιλοπατρία εμπεριέχεται και η υποχρέωση να γνωρίζομε τα όσα συνέβησαν στον τόπο μας. Προ πάντων όμως πρέπει να μελετηθεί από τους πολυπράγμονες, περισπασμένους σε αλληλοκατηγορίες, υποσκάψεις και άφατο λαϊκό κομματισμό πολιτικοκομματικούς παράγοντες που, εξ όλων αυτών, δεν τους μένει χρόνος, αλλά και αν τους μένει δεν θεωρούν ότι χρειάζεται να διαβάζουν, να μαθαίνουν, να στοχάζονται και να διδάσκονται.

Ο Άντης Ροδίτης, με πολύ μόχθο, πολύ χρόνο, σοβαρότητα και νηφαλιότητα μπροστά στα γεγονότα που παρουσιάζει και σχολιάζει, μας προσφέρει με το βιβλίο του αυτό ένα πολύτιμο ιστορικό έργο – μαρτυρία, ευανάγνωστο και συναρπαστικό, με γλαφυρή αφήγηση και ένταξη προσωπικών του εμπειριών από την υπό εξέταση ιστορική περίοδο, που κρατεί αμείωτο το ενδιαφέρον, παρ’ όλο τον εθνικό πόνο – και κάποτε αγανάκτηση – που προκαλεί ή μάλλον τα ίδια τα εκτιθέμενα συμβάντα προκαλούν. Σημειώνω ακόμα, με ικανοποίηση, την εκδοτική αρτιότητα του βιβλίου και τη χαρά να διαβάζει κανείς τη γραπτή γλώσσα μας απερίτμητη από το νυστέρι του άφρονος μονοτονικού”.

Το πιο πάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στις 10.7.2013 στην εφημερίδα “Σημερινή”

Reply
ifestos1 2 December 2013 at 11:35

Πολλά λέχθηκαν στα πέραν των 100 σχολίων αυτής της ανάρτησης. Αφού διευκρινίσω ότι κανένα προσωπικό πρόβλημα δεν έχω με κάποιο και ότι δεν αμφισβητώ τις προθέσεις κανενός (ανθρώπινα πάθη, επιθυμίες και ψυχόρμητα έχουν όλοι οι άνθρωποι και αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη μεμπτό) θα ήθελα, από σεβασμό στους συνομιλητές μου ακόμη και εάν είναι μονομερής, να κάνω σύντομες επισημάνσεις που βάζουν, από τη δική μου πλευρά, τα πράγματα σε μια τάξη.
Πρώτον, κανείς και ποτέ δεν μπορεί να είναι προφήτης του παρελθόντος και γνώστης των ενδότερων της ψυχής του καθενός. Γνώμες μπορεί να εκφράζει αλλά δεν μπορεί, σε αυτή την περίπτωση, να αξιώνει περιωπή επιστημοσύνης.
Δεύτερον, το ζήτημα της χρήσης των αρχείων στην ιστορική έρευνα έχει από πολλού σταθεροποιηθεί και όποιος αξιώνει να «γράψει ιστορία» θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον υποψιασμένος. Διάλογο κωφαλάλων έχουμε όταν η μια πλευρά είναι υποψιασμένη και η άλλη δεν είναι.
Τρίτον, ιστορική αλήθεια με την έννοια του προσδιορισμού αντικειμενικών προβλέψεων για το πώς θα είχαν τα εξελιχθεί τα πράγματα ενός ιστορικού ζητήματος (η θέση του Ελευθέριου πιο πάνω είναι μεθοδολογικά πολύ σωστή) όταν αναρίθμητοι παράγοντες, η ετερογονία των σκοπών, μικρά και μεγάλα ιστορικά κύματα που συμπλέκονται αστάθμητα και απρόβλεπτα και η κινούμενη άμμος της διεθνούς πολιτικής δημιουργούν ένα χάος, δεν είναι εφικτή. Μόνο εκτιμήσεις πολύ υψηλού ρίσκου υπάρχουν και αυτές δεν ενδείκνυνται σε σοβαρά επιστημονικά κείμενα.,
Τέταρτον, όταν έτσι έχουν τα πράγματα ισχύει η ανελέητη και αμείλικτη ρήση του Θουκυδίδη «δίκαιο έχει όποιος έχει ίση δύναμη και ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί» ή και συντρίβεται και εκμηδενίζεται.
Πέμπτον, η συγκυρία πολλών στιγμών της νεότερης ελληνικής ιστορίας (τώρα είπαμε, συστηματικά εις βάθος και εις πλάτος μελετάται συμπληρωματικά με άλλους πολιτικούς επιστήμονες η περίοδος 1945-74) δείχνει εξάρτηση, αδυναμία, γνώση της διεθνούς πολιτικής επιπέδου νηπίου και ανευθυνότητα και ανορθολογισμό άνευ ορίου. Διαβάστε πιο πάνω, αντί αχρείαστων ειρωνειών περί απεραντοσύνης που δεν τιμούν όσους εκτοξεύουν τέτοιες ειρωνείες, στοιχειώδεις διϋποκειμενικά γνωστές (που θα θεμελιωθούν επαρκώς) αδυναμίες στην Ελλάδα και στην Κύπρο εν μέσω ενός από τις πιο σκληρές συμπληγάδες του Ψυχρού Πολέμου. Μάλιστα, μόνο 3 χρόνια μετά την ανεξαρτησία άρχισαν οι απύθμενης ανευθυνότητας παλληκαρισμοί και υπέρ-εξαπλώσεις ενώ αμφότερες οι πλευρές των ελληνικών κρατών συνομιλούσαν με μεγάλες δυνάμεις νομίζοντας ότι μιλούσαν με τον καλό τους γείτονα. Λάθη, εξόφθαλμα μάλιστα, έγιναν από όλες τις πλευρές των τότε Ελλήνων. Τα μέχρι στιγμής στοιχεία που έχουμε ή γνωρίζουμε ούτως ή άλλως, επαρκούν για να πούμε ότι η διαίρεση στην Αθήνα, η αδυναμία της, ο ακραίος ερασιτεχνισμός και το εν γένει αλαλούμ, μπορούν να οδηγήσουν με ασφάλεια στο συμπέρασμα ότι κινούμασταν σε ναρκοπέδιο χωρίς να το γνωρίζουμε. Για να παραφράσω, δεν γνωρίζω από κανένα στρατηγικό κείμενο υπεύθυνο πολιτικό να έχει πει ότι «θα ανοίξει πόρτα φρενοκομείου» στην διπλωματία του. Πάντα ορθολογικά και προσεκτικά κινείσαι, στο πλαίσιο των δυνατοτήτων σου, χωρίς να ενδίδεις ούτε κατ’ ελάχιστο αλλά και χωρίς να εισέρχεσαι σε ναρκοπέδια αχρείαστα και κυριολεκτικά τρελά. Το να πει κανείς ότι τότε έτσι κινούμενοι «χάσαμε ευκαιρίες» είναι ακραία ανορθολογικό. Τώρα, μέσα σε όλο τον ανορθολογισμό, φαίνεται ότι ο τότε Πρόεδρος της Κύπρου και ο ευτυχώς όπως φαίνεται και ο Γρίβας, κατάλαβαν τους κινδύνους και κινήθηκαν πιο προσεκτικά, δεν άφησαν δηλαδή να ανοιχθεί κάποια πόρτα φρενοκομείου. Γιατί με πολλές τέτοιες πόρτες φλέρταρε η Αθήνα τότε. Μια Αθήνα αδύναμη, υπό πλήρη ξένο έλεγχο και διαβρωμένη εν μέσω εμφύλιων καταστάσεων και με 5-6 ξενοκινούμενα πραξικοπήματα εγχώριων αχρείων και άθλιων να εκκολάπτονται (και όλοι μαζί να σκέφτονται πραξικόπημα στην Κύπρο και γένεση μιας κλίνης Προκρούστη στρατηγικών παιγνίων πάνω στην οποία θα ξάπλωνε αναπόδραστα όχι μόνο η Κύπρος αλλά και η Ελλάδα – λίγο θα προελάσουμε, θα επέμβουμε λίγο ή δεν επέμβουμε καθόλου, κτλ, κτλ, δηλαδή παιδική χαρά). Ο καθείς μπορεί να κάνει προβλέψεις και προφητείες του παρελθόντος λοιπόν. Να προβλέψει δηλαδή ότι θα περνούσαμε το προαναφερθέν ναρκοπέδιο χωρίς να ανατιναχθούμε. Να κάνει τις προβλέψεις του. Να μην αξιώνει και μάλιστα επιθετικά και πεισματικά την γνώση της αλήθειας γι’ αυτό.
Τέλος, είναι η στρατηγική των μεγάλων δυνάμεων. Για να μην επεκτείνομαι ή παραπέμπω σε βιβλία σε μια τελευταία παρέμβασή μου για την Συρία δίνω κάποια πάγια χαρακτηριστικά για να καταλάβει ο ενδιαφερόμενος πως κινούνται τα στρατηγικά σχέδια των μεγάλων δυνάμεων ανά πάσα στιγμή!! Τώρα, δεν μπορείς να κάνεις ανάλυση μεγάλων ιστορικών στιγμών εάν δεν ξέρεις αυτή την πτυχή και εάν δεν γνωρίζεις και άλλα ζωτικά ζητήματα, πχ τα εναλλακτικά σχέδια δράσης των μεγάλων δυνάμεων που θεωρούν τα λιγότερο ισχυρά κράτη ποντίκια και τους εαυτούς τους γάτους (ανελέητα, απρόσωπα και αμείλικτα για τους απρόσεκτους).

Τώρα, να ανεμίζονται έγγραφα του ενός ή άλλου είδους είναι άσκοπο. Δεν συνιστούν βάσιμη επιστήμη. Έρευνα και παράθεση στοιχείων-αρχείων δεν είναι κακό. Κακό είναι όταν ο ερευνητής/ερευνήτρια νομίσει ότι έχει απευθείας επικοινωνία με τον Θεό και με το δείχνει ένα έγγραφο γνωρίζει τις προθέσεις, τα σχέδια, τους αναρίθμητους παράγοντες της διεθνούς πολιτικής, κτλ, και μιλά απόλυτα, υποκειμενικά, με αλαζονεία, Δονκιχωτικά και εχθρικά ανάλογα με τις προτιμήσεις του/της προς ιστορικά πρόσωπα. Ο ερευνητής / ερευνήτρια πρέπει να είναι προσεκτικοί για να μην γελοιοποιούνται και υπονομεύουν την υστεροφημία τους. Κανένας σοβαρός πολιτικός επιστήμονας του διεθνούς συστήματος δεν κάνει κάτι τέτοιο και ο ερευνητής / ερευνήτρια για το καλό του / καλό της καλά θα κάνουν να μην καβαλικεύουν καλάμια.

Reply
Άντης Ροδίτης 2 December 2013 at 15:44

Οι απεραντολογίες, οι δολιχοδρομίες και τα καπνογόνα του κ. Ήφαιστου συνεχίζονται ανάμικτες τώρα και με ταχυδακτυλουργίες, ότι τάχα βάζει νερό στο κρασί του για να παρουσιαστεί και ως… συγκαταβατικός, αλλά ταυτόχρονα κατηγορώντας εξίσου παθιασμένα όσους έχουν δι’ εγγράφων τεκμηριωμένα διαφορετική άποψη από τη δική του ως “ανεύθυνους και ανορθολογιστές”!!
Έχει αφήσει πια την ομάδα επιστημόνων-ερευνητών που θα διέψευδε με έγγραφα (εφόσον δεν υπάρχουν) εκείνα της “Πηνελόπης”, και το έχει ρίξει τώρα σε νέα αοριστολογία τού τύπου “μελετάται συμπληρωματικά με άλλους πολιτικούς επιστήμονες η περίοδος 1945-74”!! Και πότε θα έχουμε αυτών το νέο “πόρισμα”; Μα ποτέ. Το θέμα είναι να συνεχίσει η μυθολογία που καθιέρωσαν ο Μακάριος και οι οπαδοί του (καλή ώρα και ο κ. Ήφαιστος), ότι για τα δεινά του ελληνισμού φταίνε αποκλειστικά οι ξένοι. Και βλέποντας ότι αυτή η θεωρία άρχισε να ξεφτά πλέον, ομιλεί τώρα και λίγο περί λαθών “από όλες τις πλευρές των τότε Ελλήνων”, αορίστως, αλλά κυρίως εκ μέρους των εν Ελλάδι ηγετών!!
Κι ο Ανδρέας Παπανδρέου που ευθέως κατηγορεί τον Μακάριο για τσαρλατανισμό (μια κατηγορία που εκτοξεύει ο κ. Ήφαιστος σε όσους πειρώνται την αποκάλυψή του τσαρλατανισμού), λέγοντας στο βιβλίο του “Η Δημοκρατία στο απόσπασμα” ότι ο Μακάριος μιλούσε για Ένωση αλλά ενεργούσε για “ανεξαρτησία”, που πάει;
Υπάρχει στην παγκόσμια πολιτική ιστορία πιο ξεκάθαρη κατηγορία για τσαρλατανισμό;
Αφήνει, επίσης, κατά μέρος ο κ. Ήφαιστος τα έγγραφα που δείχνουν τον Άτσεσον να παραδέχεται ότι αν η Ελλάδα κήρυττε την Ένωση τον Αύγουστο του 1964 θα ήταν Ένωση ανευ όρων, “unconditional”, και πετάγεται στον Ανάν και στην ανάγκη που επέβαλε η πολιτική Μακαρίου για συμβιβασμό με τους Τούρκους, και προσπερνά το γεγονός ότι στην Κύπρο ζητήθηκε από τους στενότερους συνεργάτες του Μακαρίου η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ της ελληνικής σημαίας!
Υπάρχει, λοιπόν, θέμα τσαρλατανισμού κι επειδή υπάρχει στην Κύπρο, ειδικώς ψηφισθείς νόμος περί προστασίας μνήμης τεθνεώτος, γιατί δεν τον επικαλείται για να μας κάτσει όλους μέσα, τους “ανεμίζοντες τα έγγραφα” που αποδεικνύουν τον τσαρλατανισμό; Εκείνους, δηλαδή, που διαφωνούν μαζί του και βλέπουν πια καθαρά την καταστροφική ανθενωτική και ανθελληνική “πολιτική” που ακολούθησε ο Μακάριος;
Οπότε όταν εμείς όλοι καταδικαστούμε κι ετοιμαστούν οι νέες φυλακές για να μας χωρέσουν, ας έρθει ο ίδιος ως αρχιδεσμοφύλαξ να επιτηρεί το κτίσιμό μας μαζί με τα έγγραφα μέσα σε τοίχους. Έτσι κι αλλιώς η ανερμάτιστη “επιχειρηματολογία” του το μόνο που καταδεικνύει είναι τις ολοκληρωτικές του διαθέσεις κατά παντός διαφωνούντος με τις έωλες, πελαγοδρομούσες και αλλοπρόσαλλες θεωρίες του.
Σε επόμενη δημοσίευση θα ακολουθήσει άρθρο άλλης υποψήφιας για φυλάκιση αρθρογράφου, μαζί με τους Αργυρού, Φεραίο, Πετούση, Χατζηκωστή, Ροδίτη κ.α.

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 2 December 2013 at 17:06

Πάντως, γιὰ νὰ εἴμαστε εἰλικρινεῖς, ἡ διπλωματία καὶ ἡ πολιτικὴ ἐπιτάσσει πολλὲς φορὲς νὰ κλείνει κανεὶς ἑρμητικὰ τὰ μάτια στὰ ἴδια σφάλματα καὶ ἀτοπήματα. Τὸ ἴδιο καὶ τὸ ἐμπόριο. Πιθανῶς ἡ πρακτικὴ ἐκπαίδευση πού προσφέρει ὁ καθηγητὴς Ἥφαιστος στοὺς φοιτητές του διὰ τῆς διαλεκτικῆς μεθόδου του νὰ εἶναι πολύτιμη. Δὲν θὰ χρειασθεῖ νὰ φθάσουν στὰ χρόνια μου γιὰ νὰ καταλάβουν ὅτι ἡ ἐπιστημονικὴ ἀναζήτηση τῆς ἀληθείας σὲ θέματα διπλωματίας καὶ πολιτικῆς ἀπαιτεῖ, πρὶν ἀπ’ ὅλα, τὴν ἀναγνώριση ὅτι ὁ δρόμος πρὸς αὐτὴν δὲν θὰ εἶναι ποτὲ εὐθύς καὶ ὅτι φθάνει κανεὶς ἐκεῖ μόνος του καὶ χωρὶς βοήθεια. Μάλιστα, τὸ καλύτερο εἶναι ἴσως ἡ βοήθεια νὰ λείπει !
Καὶ μία παρατήρηση ἐπὶ τῆς μεθόδου. Ἡ ἰστοριογραφία εἶναι κλάδος τῆς λογοτεχνίας. Ἡ «ἐπιστημονικὴ μέθοδος» στὴν μελέτη τῆς ἰστορίας παράγει τεκμηρίωση, ὄχι ἱστορία. Τὸ «Κουράγιο Πηνελόπη» εἶναι ἱστορία μόνον στὰ σχετικῶς ὀλιγάριθμα σημεῖα ὅπου ὁ συγγραφέας καλεῖ (πολύ ἐλλειπτικά μάλιστα) τὸν ἀναγνώστη νὰ μοιρασθεῖ τὰ συναισθήματά του, ἐκείνης τῆς ἐποχῆς καὶ τὰ σημερινά. Ἐδῶ, ὅμως, ἑστιάσαμε στὸ μέρος τοῦ βιβλίου πού ἀφορᾶ τὴν τεκμηρίωση, ἡ ὁποία δέχεται καὶ ἄλλες ἑρμηνεῖες ἀπὸ αὐτὴν πού τῆς δίδει ὁ συγγραφέας. Ἄλλο ὅτι δὲν βρέθηκε ἀκόμη συγγραφέας νὰ μᾶς δώσει τὴν συναισθηματικὴ ὄψη τῆς ἄλλης ἑρμηνείας. Ἴσως διότι οἱ ὑπέρμαχοι τῆς ἀνεξαρτησίας δὲν τὴν πίστεψαν μὲ τὴν καρδιά τους, ὅπως μερικοὶ ὑποστηρικτὲς τῆς Ἑνώσεως, άλλὰ μόνον μὲ τὸν νοῦ τους …

Reply
Άντης Ροδίτης 2 December 2013 at 17:59

Όχι με την καρδιά τους, λέτε κ. Γεωργάνα, αλλά μόνον με τον νου τους. Εγώ λέω, κ. Γεωργάνα, θα ήταν και με την καρδιά τους αν ήταν με τον νου τους. Αλλά “με τον νου τους” εδώ εσείς εννοείτε, πιστεύω, “με το προσωπικό τους συμφέρον”. Και το προσωπικό συμφέρον είναι πάντα έτοιμο να μεταμφιεσθεί με πολλούς τρόπους, ακόμα και με την αμφίεση του “νου”.
Αλλά και πάλι δεν σας λέει τίποτε το γεγονός ότι οι οπαδοί της “ανεξαρτησίας” δεν θα έχουν ποτέ τίποτε να πουν με την ΚΑΡΔΙΑ τους;
Από την άλλη πόσο σίγουρος είστε ότι ο κ Ήφαιστος καταδέχηκε να μελετήσει όσο χρειάζεται το βιβλίο εναντίον του οποίου με τόσο πάθος επιτίθεται;

Reply
ifestos1 2 December 2013 at 19:32

Κύριε Γεωργάνα, μαζί σας ευχαρίστως να συνομιλήσω γιατί είπατε κάτι σοβαρό και δεν διαβάζετε όπως άλλοι κάνουν ανάποδα αυτά που γράφω. Δεν φοράτε παρωπίδες απ’ ότι βλέπω και δεν έχετε κολλήματα που θα σας εμπόδιζαν να δείτε πως αυτό που έγραψα δεν είναι νερωμένο κρασί αλλά … ζιβανία γύρω στους 90 βαθμούς. Όπως θέλει να αυτοδικαιωθεί με άλματα αυτά κάνει και πολλοί τα κάνουν, δυστυχώς, όχι μόνο στην παρούσα συζήτηση. Λέτε λοιπόν, «Ἡ ἰστοριογραφία εἶναι κλάδος τῆς λογοτεχνίας. Ἡ «ἐπιστημονικὴ μέθοδος» στὴν μελέτη τῆς ἰστορίας παράγει τεκμηρίωση, ὄχι ἱστορία.» Ιστορία κανείς δεν παράγει. Παράγουν οι κοινωνίες. Η διαφωνία μας ενδέχεται να είναι στις αποχρώσεις. Πέραν των φαντασιόπληκτων και συχνά χρήσιμων λογοτεχνημάτων (όχι πάντοτε όμως όταν προάγουν το μίσος και τα εμφύλια πάθη), υπάρχει και επιστημονική ιστοριογραφία. Τεκμηριώνει και αναδεικνύει όχι την αλήθεια των στιγμών (κάτι απολύτως αδύνατο όσο και εάν πεισμώνουν κάποιοι από εγωισμό) αλλά τα αίτια των ιστορικών αποτελεσμάτων. Διδακτική είναι ως προς τα αίτια που προκαλούν φαινόμενα. Αναζητεί πάγια χαρακτηριστικά των συμπεριφορών, αναδεικνύει τις λειτουργίες της (αθέσμιστης στις διεθνείς σχέσεις) ισχύος και, μεταξύ πολλών άλλων, επιχειρεί να δει τις πηγές της ισχύος και της νομιμοποίησής της. Ιστορία κανείς δεν μπορεί να παράγει και πολύ περισσότερο δεν μπορεί εκ των υστέρων να γίνει προφήτης του παρελθόντος ή δικαστής των προθέσεων ιστορικών προσωπικοτήτων, κάνοντας μάλιστα εξόφθαλμα άλματα και σφάλματα. Προσθέτω, όπως έγραψα και πιο πάνω, ότι κάθε στιγμή του ιστορικού γίγνεσθαι είναι άγνωστη άβυσσος συμπλοκής αναρίθμητων παραγόντων και κριτηρίων, πολλών εξ αυτών αστάθμητων και απρόβλεπτων. Δεν είναι τυχαίο ότι τα καλύτερα έργα της επιστημονικής ιστοριογραφίας (που συνδέονται άμεσα με την επιστήμη που μελετά τις διεθνείς σχέσεις και την πολιτική θεωρία) δεν στέκονται σε στιγμές ή και εποχές αλλά σε μακροϊστορικά φαινόμενα και κυρίως στα αποτελέσματα και στα αίτια που τα προκαλούν. Αυτά μπορούν να τεκμηριωθούν τα άλλα σχεδόν ποτέ.

Τώρα, πιο πάνω μίλησα για διάλογο κωφαλάλων και για ένα άλλο λόγο. Είναι επειδή για την χρήση των αρχείων έχει γίνει μεγάλη συζήτηση τις τελευταίες δεκαετίες και από πολύ σοβαρούς επιστήμονες. Είναι γιγαντιαίο σφάλμα να θεωρηθεί κάτι που γράφεται σε ένα έγγραφο ή μια έκθεση ως το σωστό και το προβλεπτικό (του τι θα είχε συμβεί) μιας και επιδέχεται τις επιρροές και επιδράσεις που προαναφέραμε συντομογραφικά. Ιδιαίτερα για τις μεγάλες δυνάμεις οι οποίες ανά πάσα στιγμή διαχειρίζονται πλανητικά, τοπικά και περιφερειακά την κατανομή ισχύος στο πλαίσιο ενός ανελέητου ανταγωνισμού. Στην προηγούμενη ανάρτηση ξέχασα τον σύνδεσμο μιας παρέμβασης για την Συρία, είναι: http://www.ifestosedu.gr/130MearsheimerSyria.htm. Το κείμενο που παραπέμπω εκεί και η σύνοψη που κάνω δίνει μια ιδέα τι σημαίνουν όλα αυτά που συζητάμε. Προσθέτω ότι το έργο αυτό θεωρείται το σημαντικότερο της διεθνούς βιβλιογραφίας (θεωρείται ότι επηρέασε την πολιτική σκέψη για την διεθνή πολιτική όσο κανένα άλλο) και εξετάζει τις σχέσεις ισχύος μεταξύ των ηγεμονικών δυνάμεων από τους Ναπολεόντιους πολέμους μέχρι σήμερα. Επί τη ευκαιρία, αυτό είναι και ένα κορυφαίο έργο συνδυασμού της ιστορικής γνώσης και της επιστήμης που μελετά την διεθνή πολιτική και η μεθοδολογία του φωτίζει μερικά από αυτά που έγραψα πιο πάνω. Τι δηλαδή πρέπει να ξέρει κάποιος, και πως προσεγγίζει μεθοδολογικά και επιστημολογικά τα ζητήματα που ερμηνεύουν διεθνή φαινόμενα. Θα μπορούσα να σας προτείνω πολλά άλλα όπως για παράδειγμα του Edward H. Carr, «Η εικοσαετής κρίση», ενός κορυφαίου ιστορικού που έγραψε το πρώτο και εμβληματικό βιβλίο της σύγχρονης εποχής (1939 και έκτοτε θεωρείται η βάση πολλών άλλων). Για τους πιο πάνω αλλά και για πολλούς άλλους λόγους υπάρχει διάκριση μεταξύ ερευνητών που αναζητούν (και βασικά σωρεύουν) αρχεία τα οποία ενδέχεται να τύχουν μιας δυναμικής χρησιμοποίησης από πολιτικούς επιστήμονες (πάντοτε πολύ προσεκτικά και σε αναφορά με μακροϊστορικές προϋποθέσεις και στρατηγικές των δρώντων). Οι τελευταίοι, απαιτείται να έχουν ειδική εκπαίδευση για να κάνουν ένα τέτοιο έργο. Εάν είναι καλοί επιστήμονες, βασικά συνδυάζουν την μακροϊστορική γνώση και την πολιτική θεωρία συμπεριλαμβανομένων όλων των συμπαρομαρτούντων, όπως οικονομία και πολιτικές παραδόσεις. Σταματώ γιατί επεκτάθηκα και προσπαθώντας να περιγράψω μεγάλα επιστημολογικά και μεθοδολογικά ζητήματα υπάρχει κίνδυνος να υπάρξουν περαιτέρω παρανοήσεις. Πάντως, υπάρχει πολλή και πολύ σπουδαία βιβλιογραφία για αυτά τα ζητήματα και κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να την μελετήσει. Τέλος, όταν μπαίνουν μεγάλες ιδέες μέσα σε μικρά μυαλά (εννοώ όλων μας γιατί όλοι έχουμε μικρά κεφάλια που δεν μπορεί να χωρέσει τόνους μυαλό) αυτό που έχουμε είναι πνευματική και στοχαστική ρύπανση που στρεβλώνει τα αίτια των προβλημάτων μας και αποπροσανατολίζει όσον αφορά τις αποφάσεις μας. Με ασυναρτησίες, εμφύλια σύνδρομα, διχαστικές νοοτροπίες και αυτοκτονικές τάσεις όπως η αποδοχή του σχεδίου Αναν επειδή δήθεν δεν υπάρχει διέξοδος ή επειδή δήθεν φταίει (για το σχέδιο Αναν!!!) ο ένας ή άλλος πολιτικός ηγέτης που έζησε πριν 100 ή 1000 χρόνια.

Reply
Τάσος 2 December 2013 at 23:11

Καλησπέρα σας αξιότιμοι κύριοι.

Προσπάθησα, ανεπιτυχώς ομολογώ, να διαβάσω όλα τα σχόλια στην αρχική τοποθέτηση του κ. Ήφαιστου.
Εις μάτην, καθότι διαπίστωσα για άλλη μία φορά ότι οι Έλληνες (ως έθνος και όχι ως κράτος) πάσχουμε από μία σημαντική ασθένεια: έλλειψη διαλόγου και σεβασμού.

Είναι αδύνατον να διαβάσεις μακροσκελέστατα κείμενα τα οποία επαναλαμβάνουν σε πολλές περιπτώσεις τα ίδια και τα ίδια.

Το Λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν… αλλά για τους άλλους….

… Και ύστερα λέμε ότι φτάινε οι άλλοι για την κατάντια μας… όταν εν έτοι 2013 “ξεκατινιαζόμαστε” για το ποιος φταίει για το 1964 – 1965 (Κύπρος – Έλλαδα)…

… Εμείς δεν φταίμε πουθενά (λέω τώρα)…

Αιδώς κύριοι….

Καληνύχτα και καλή τύχη….

Τάσος

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 3 December 2013 at 00:00

Θὰ μοῦ ἐπιτρέψει ὁ κύριος Ἥφαιστος νὰ ἐπισημάνω κάτι ποὺ διαβάζω ὡς ἀντίφαση στὰ ἄρτι γραφέντα ὑπ’ αὐτοῦ. Έὰν, πράγματι, ἡ ἀποτίμηση τῶν ἱστορικῶν γεγονότων εἶναι ὀρθώτερο νὰ εἶναι «μακροϊστορική», τότε τὰ λιγότερα άπὸ 10 χρόνια πού ἔχουν περάσει άπὸ τὴν ἀπόρριψη άπὸ τοὺς ψηφοφόρους τοῦ Σχεδίου Ἀνάν καθόλου δὲν ἐπιτρέπουν τὴν σχετικῶς ἀσφαλῆ ἀποτίμησή του σήμερα. Μὲ τὴν συλλογιστικὴ τοῦ κυρίου Ἡφαίστου, πολύ ἀσφαλέστερα εἶναι τὰ ὅποια σημερινὰ συμπεράσματα γιὰ τὸ 1964, ἀπ’ ὅτι γιὰ τὸ 2004.
Ἐλᾶτε, ὅμως, πού ἡ ἡ συλλογιστικὴ τοῦ κυρίου Ἡφαίστου δὲν εἶναι ἡ δικὴ μου συλλογιστική. Ἡ προσωπικὴ θέση μου γιὰ τὴν ἀξία τῆς ἱστορικῆς γνώσεων πλησιάζει περισσότερο τὶς σχετικὲς (ἐπιπόλαιες κατὰ πολλούς) ἀντιλήψεις τῶν περισσοτέρων ἀπὸ αὐτοὺς πού δροῦν στὴν πολιτικὴ κονίστρα. Ἡ μελέτη τῆς ἱστορίας ἔχει ἀξία ὡς ὁδηγὸς γιὰ τὰ διλήμματα τοῦ παρόντος. Συνεπῶς, ἡ ἑρμηνεία τοῦ ἑνὸς ἢ τοῦ ἄλλου ἱστορικοῦ γεγονότος ὑποχρεωτικῶς θὰ ἀλλάζει κατὰ τὴν ἔκταση πού ἑκάστοτε θὰ ἀπαιτοῦν τὰ τρέχοντα πολιτικὰ προβλήματα.
Εἶναι γνωστὴ ἡ ἀποστροφὴ τοῦ Κινέζου πρωθυπουργοῦ τῆς Κίνας τοῦ Μάο, τοῦ Τσοὺ Ἒν Λάι, ὁ ὁποῖος, ἐρωτηθεὶς γιὰ τὴν σημασία τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως, ἀπεφάνθη ὅτι ἦταν πολύ νωρὶς γιὰ νὰ ἐκφέρει γνώμη ! Δὲν μὲ πείθει καὶ γιὰ τὸν ἐπιπρόσθετο πρακτικὸ λόγο ὅτι, ὅποιος δὲν σχηματίζει γνώμη μετὰ ἀπὸ 150 χρόνια, πιθανώτατα δὲν θὰ ἔχει σχηματίσει γνώμη οὔτε σὲ 1500.
Ἐπὶ πλέον, ἡ σχέση τοῦ τυχαίου μὲ τὸ συστηματικὸ στὴν ἱστορία εἶναι πού τὴν ἀπομακρύνει, κατὰ τὴν γνώμη μου ὁριστικῶς, άπὸ τὸ πεδίο τῆς ἐπιστήμης, ὅπως ἡ τελευταία νοεῖται σήμερα. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ θεωρῶ ὅτι ἔργα ὅπως ἡ τριλογία τοῦ Ἄντη Ροδίτη εἶναι γνήσιο ἔργο ἱστοριογραφίας, χωρὶς νὰ χρειάζεται νὰ συμφωνῶ μὲ τὴν ἐρμηνεία πού δίδει σὲ κάθε ἕνα γεγονὸς πού παρουσιάζει. Πιστεύω, θὰ συμφωνήσει καὶ ὁ κύριος Ἥφαιστος ὅτι ὁ Θουκυδίδης δέν εἶναι ὁ μέγιστος ἱστορικὸς ἐπειδὴ χάνει τὴν ὑπομονή του καὶ ἀποφαίνεται, χωρὶς τεκμηρίωση, ὅτι ἡ «ἀληθεστάτη πρόφασις» γιὰ τὸν Πελοποννησιακὸ πόλεμο ἦταν ὁ φόβος τῶν Λακεδαιμονίων γιὰ τὴν ἄνοδο τῆς δυνάμεως τῶν Ἀθηνῶν, άλλὰ ὅταν περιγράφει τὰ ἰδιωτικὰ μίση πίσω ἀπὸ τὶς ὠμότητες τοῦ ὄχλου κατὰ τὰ Κερκυραϊκά, ὅταν περιγράφει τὴν ἔκλειψη σελήνης πού καθυστέρησε τὴν ἔγκαιρη ἀποχώρηση τῶν Ἀθηναίων ἀπὸ τὴν πολιορκία τῶν Συρακουσῶν, ὅταν ἐκπλήσσεται ἀπὸ τὴν ἀπροσδόκητη εὐγλωττία καὶ διπλωματικότητα τοῦ Λακεδαιμονίου Βρασίδα.

Reply
ifestos1 3 December 2013 at 00:20

Κύριε Γεωργανά, το διέτρεξα και δεν έχω χρόνο να απαντήσω λόγω φόρτου και αναχώρησης εκτός για Αθηνών για ημερίδα. Θα επανέλθω

Reply
Άντης Ροδίτης 3 December 2013 at 06:24

Α, όχι, μας έλεγαν ως τώρα, δεν μπορούν να εξάγονται συμπεράσματα για την Ιστορία όταν ο ερευνητής ή ο λογοτέχνης είναι πολύ κοντά στα γεγονότα. Πρέπει να περάσουν δεκαετίες! Να αποστασιοποιηθεί!
Όταν, όμως, δεν συμφέρει προσωπικά σε μερικούς-μερικούς αυτή η θεωρία, σκαρφίζονται στα γρήγορα μιαν καινούρια, εντελώς αντίθετη, με το (όπως παραδέχονται) μικρό μυαλουδάκι τους: Τι, λέει τώρα ο κ. Ηφ., θα κοιτάζουμε τι έγινε πριν 50 χρόνια, για να καταλάβουμε το σήμερα;
Κι αυτά όχι γιατί νοιάζεται για την αλήθεια, αλλά γιατί νοιάζεται να μείνει ανεξερεύνητη μια ιστορική περίοδος, η οποία καλά πέρασε στην Ιστορία, ισχυρίζεται, γεμάτη ψέματα, παραπλανήσεις και διαστρεβλώσεις. Βόλευαν αυτές, τότε, την παραμονή μερικών στην εξουσία και βολεύουν σήμερα άλλους “μερικούς” οι οποίοι νέμονται ακόμα τα σχετικά οφέλη. Κάνουν, λοιπόν, το παν να μας αποτρέψουν από το να ερευνούμε “τα εγινίκασιν”!!
Λάθος του Θουκυδίδη, λοιπόν, που έγραψε Ιστορία, λάθος του Λεόντιου Μαχαιρά που έκατσε ν’ αφηγηθεί ένα χρονικό του τόπου του, λάθος και του Ροδίτη που το 2013 επισείει έγγραφα του 1964! Αλλά ο Ροδίτης δεν κάθεται μόνο στα έγγραφα, όπως θέλει να τον παρουσιάζει ο κ. Ήφαιστος που ούτε καν διάβασε το βιβλίο. Αναμεταδίδει και το πνεύμα της εποχής περιγράφοντας τις τότε προσωπικές του εμεπειρίες από την άμεση ανάμιξή του στα γεγονότα.
Κι έτσι, περιφερόμενος από αντίφαση σε αντίφαση και χωμένος στην πολυλογία και τις απεραντολογικές παραπομπές σε δικά του κυρίως γραπτά ο κ. Ήφαιστος, μας συμβουλεύει τώρα να ασχοληθούμε με τους… “Ναπολεόντιους” πολέμους, αλλά προς Θεού όχι με τον Μακάριο ή το Κυπριακό! Αυτό είναι και πολύ κοντά… αλλά και πολύ μακριά!! – αναλόγως εκάστοτε “επιχειρήματος”!!
Κοιτάξτε αφορισμούς: “Ιστορία κανείς δεν παράγει. Παράγουν οι κοινωνίες”.
“Ιστορία κανείς δεν μπορεί να παράγει και πολύ περισσότερο δεν μπορεί εκ των υστέρων να γίνει δικαστής των προθέσεων ιστορικών προσωπικοτήτων, κάνοντας μάλιστα εξόφθαλμα άλματα και σφάλματα”.
Δηλαδή, άστε τις ιστορικές προσωπικότητες στη θέση τους, μην τις αγγίζετε, καλά είναι εκεί που είναι, ειδικά αν ήταν ψεύτες και απατεώνες όπως μαρτυρούν άλλοι “μεγάλοι” της εποχής τους και της αυλής τους (Ανδρέας Παπανδρέου)! Και γιατί αυτό; Μα επειδή ο μέγας ιεροεξεταστής του Παντείου κρίνει ότι εκείνος είναι αναμάρτητος κι εμείς κάνουμε σφάλματα! Μας βαθμολογεί. Όσους συμφωνούν μαζί του με δέκα με τόνο κι όσους διαφωνούν με δέκα υπό το μηδέν. Του το λέω ξανά. Οι ολοκληρωτικές του τάσεις είναι εξόφθλαμες. Το μόνο που του μένει είναι να επικαλεστεί τον νόμο περί προσβολής μνήμης τεθνεώτος με στόχο να μας κάτσει όλους μέσα και να γίνει ο επιτηρητής μας!!
Το ύστατο, επαναλαμβανόμενο ως προπέτασμα καπνού επιχείρημά του: “Κάθε στιγμή του ιστορικού γίγνεσθαι είναι άγνωστη άβυσσος συμπλοκής αναρίθμητων παραγόντων και κριτηρίων”!! Άστε την άβυσσο ήσυχη. Μη την του Ήφαιστου άβυσσο ταράττετε – είναι καλά βολεμένος με την άβυσσό του ο Ήφαιστός μας.
Γιατί δεν προικίζει κι άλλες χώρες με Ήφαιστους ο Δίας; Ακόμα κι οι θεοί της τα έχουν βάλει μαζί της; Τι διάολο τους έχεις κάνει Ελλάς;
Και – η τελευταία “ηρωική” έπαλξή του κ.Ήφαιστου, ηρωικότατη και ανετότατη και πολύ προσοδοφόρα, όπως κι εκείνη με τον Μακάριο: Τί λέει, θα φορτώσουμε το σχέδιο Ανάν στον Μακάριο; Ε, ναι, κύριε, θα το φορτώσουμε στον Μακάριο, ο οποίος μπορούσε να κάνει την Ένωση με την Ελλάδα αλλά δεν την έκανε κι όταν η πολιτική του μας έφερε τον εμφύλιο και την τουρκική εισβολή, ποια άλλη παρακαταθήκη μπορούσε να μας αφήσει από την ομοσπονδία; Δεν υπάρχει, κύριε, άλλος να διεκδικεί την ευθύνη για τον σπόρο του σκέδιου του Ανάν, που με όσο “μαραθωνομάχο”πάθος το απορρίπτεις τόσο νομίζεις ότι απαλλάττεις τον Μακάριο και τους υποστηρικτές του από την ευθύνη τους γι’ αυτό.
Απατεώνες τέλος. Μόνο έτσι μπορεί να βγει από την παρακμή και ν’ αναγεννηθεί η Ελλάς.
Το επόμενο άρθρο (μετά τους φυλακιστέους Φανούλα Αργυρού, Χάρη Φεραίο, Γιώργο Πετούση, Γιώργο Χατζηκωστή) της κας Κίκας Ολυμπίου για την “Πηνελόπη”, στην επόμενη καταχώρηση σχολίου, αν και για όσους βιάζονται υπάρχει στην ιστοσελίδα της “Αναγνώστρια”.

Reply
Ελευθέριος 3 December 2013 at 08:49

Ας μου επιτρέψει ο σχολιαστής Τάσος παραπάνω, χωρίς να συμμερίζομαι τη θέση του ότι η μακροσκελής ανάλυση όταν είναι σοβαρή και ουσιώδης είναι και βλαπτική (κωπιώδης και πολύμοχθη ναί), να σταθώ για λίγο ερωτηματικά, – διότι δεν κατανόησα επαρκώς και επιπλέον δεν τυγχάνω ιστορικός άρα εκφράζω προσωπικές σκέψεις και προτιμήσεις,- στα τελευταία δύο αλληλοσυγκρουόμενα σχόλια του Γεωργάνα που επιχειρεί με τρόπο διλημματικό – αυτός ένας τσαρλατάνος προπαγανδιστής της κυρίαρχης πολιτικής τάξης – να αποφανθεί για το τι είναι ιστορία και επιστήμη και τι δεν είναι! Προφανώς γιατί οι μέντορες και προϊστάμενοί του, έχουν υπαγορέψει και ο ίδιος σαν πιστό σκυλί ασπάζεται και ακολουθεί την άποψη, ότι η ιστορία – όπως ο ίδιος ομολογεί, – είναι ένας προνομιακός χώρος διαμόρφωσης συνειδήσεων, επομένως εκείνο για το οποίο αξίζει να γράφεται και να ξαναγράφεται, είναι για να υπηρετήσει όχι την επιστημονική έρευνα με απώτερο θεωρητικό στόχο να διδαχθεί η σύγχρονη κοινωνία και ο ανθρωπολογικός της τύπος από τα ριζωμένα λάθη τις κακοτοπιές και αγκυλώσεις του παρελθόντος μπας και προαχθεί ένα πολιτισμικό σκαλί πιο πάνω, αλλά τις εκάστοτε πολιτικές σκοπιμότητες και συμφέροντα επαγγελματιών της πολιτικής και οικονομικής ισχύος.

Διερωτώμαι λοιπόν πότε ακολουθεί την «επιστημονική μέθοδο» ο Άντης Ροδίτης∙ όταν αναδεικνύει και διερμηνεύει έγγραφα από δημοσιευθέντα αρχεία του State Department, τα οποία αφορούσαν εναλλακτικά σχέδια που δεν εφαρμόστηκαν ποτέ της τότε αμερικανικής διπλωματίας για την Κύπρο, ή όταν προφητεύει με τρόπο κατηγορηματικό το πώς θα εξελίσσονταν τα πράγματα αν τα σχέδια αυτά υποτεθείστω ότι γίνονταν αποδεκτά από τις τότε κυβερνήσεις των εμπλεκομένων μερών (Κύπρος, Ελλάδα, Τουρκία, Αγγλία);

Ο Γεωργάνας, όπως οι περισσότεροι τσαρλτάνοι της πολιτικής κονίστρας, ισχυρίζεται με τρόπο διφορούμενο, κονταροκτυπούμενο και ομιχλώδη, στο μεν προτελευταίο του σχόλιο ότι ο Ροδίτης κάνει «επιστήμη» με το να εστιάζεται και αναδεικνύει έγγραφα (στερούμενα γεγονότων –σημείωση δική μου) κι ότι με τον τρόπο αυτό παράγει «τεκμηρίωση» και όχι ιστορία, στο δε τελευταίο του σχόλιο, ανακατεύοντας ρήσεις του κινέζου Τσού Εν Λάι με αυθαίρετες δικές του κρίσεις κι εκτιμήσεις περί του σχεδίου Ανάν ή της ιστοριογραφικής μεθόδου και της αξίας ενός Θουκυδίδη, αποφαίνεται ότι «η τριλογία του Άντη Ροδίτη είναι γνήσιο έργο ιστοριογραφίας”!!!

Επιτέλους κύριε Ήφαιστε σας συμβουλεύω , σταματήστε να ασχολείστε με πολιτικούς απατεώνες, μαϊντανούς και φτηνούς κουτσομπόληδες του διαδικτύου και αφοσιωθείτε σοβαρά στην έρευνά σας με τους συνεργάτες σας, γνωστοποιώντας εν καιρώ (όσο κι αν απαιτηθεί χωρίς να δίνετε λογαριασμό σε κακόβουλους “ανταγωνιστές” και πολιτικοιδεολογικούς αντιπάλους) και σε μας τους αδαείς τα αποτελέματά της.

Με φιλικούς προς τον αρθρογράφο και όλους τους καλοπροαίρετους επισκέπτες της παρούσας ανάρτησης χαιρετισμούς,

Ελευθέριος Ελευθεριάδης

Reply
Άντης Ροδίτης 3 December 2013 at 09:33

Μετά τους τους φυλακιστέους (κατά την Ηφαιστειακή άποψη) ερευνήτρια-συγγραφέα Φανούλα Αργυρού, αρχιτέκτονα-συγγραφέα Χάρη Φεραίο, ποιητή Γιώργο Πετούση, φιλόλογο-συγγραφέα Γιώργο Χατζηκωστή, σειρά παίρνει το σύντομο άρθρο της κυρίας Κίκας Ολυμπίου, φιλολόγου-συγγραφέως (θα ακολουθήσουν αποσπάσματα από γραπτά κείμενα των Κώστα Βασιλείου, φιλόλογου ποιητή, Μενέλαου Χριστοδούλου, γλωσσολόγου, κ.α. με περισσότερες λεπτομέρειες και πληροφορίες. Επίσης θα ακολουθήσουν σχετικοί στίχοι των μεγάλων για την Κύπρο και σημαντικότατων για τον ελληνισμό ποιητών, Παντελή Μηχανικού και Κώστα Μόντη, που διεκτραγωδούν την μακαριακή διακυβέρνηση και τα “επιτεύγματά” της, την οποία διακυβέρνηση (του 96%!!) ο κ. Ήφαιστος επιθυμεί να προστατέψει αναδρομικά, πάσει θυσία, μην… εκπέσωμε σε “προφητείες του παρελθόντος”!
Η συμβουλή για τον κ. Ελευθέριο είναι να επιστρέψει στα μπουζούκια, εκτός κι αν δηλώσει “σφάλμα”, οπότε θα τον πάρουμε στα σοβαρά.
Το κείμενο της κυρίας Ολυμπίου:
«Οι μεγάλες προσπάθειες που κατέβαλε ο Γεώργιος Παπανδρέου και η Ελληνική Κυβέρνηση, μετά την ευκαιρία που δόθηκε από την Αμερικανική, για να πραγματοποιηθεί η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα το 1964 και η αντίδραση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, που οδήγησε στη ματαίωσή της και στις μετέπειτα καταστροφικές εξελίξεις για τον Ελληνισμό».
Στις ελάχιστες αυτές γραμμές που τίθενται ως προμετωπίδα του βιβλίου του Άντη Ροδίτη «Κουράγιο Πηνελόπη», συνοψίζεται και προβάλλεται η κεντρική ιδέα του βιβλίου, όπως αυτή εκτίθεται, αναλύεται, τεκμηριώνεται στις 521 σελίδες του.
Γιατί «Πηνελόπη» η Κύπρος; Τον όρο «Πηνελοπισμός» χρησιμοποίησε, όπως αναφέρει ο Ροδίτης (σ. 398), παραπέμποντας στο βιβλίο του Παναγιώτη Περσιάνη «Τα πολιτικά της εκπαίδευσης στην Κύπρο»(εκδ. Πανεπιστημίου Λευκωσίας, 2010), ο γνωστός φιλόλογος, Γυμνασιάρχης του Παγκυπρίου Γυμνασίου και αργότερα Υπουργός Παιδείας, Φρίξος Πετρίδης. Σε ομιλία του επί τη λήξει των μαθημάτων του έτους 1967-1968, ο Φρίξος Πετρίδης ανέφερε: «Η επιμονή στην πλήρη ταύτιση με την Ελλάδα αποτελεί «πηνελοπισμό» που δεν εξυπηρετεί ούτε την Κύπρο ούτε την Ελλάδα» (Περσιάνη, σ. 65). Η Πηνελόπη δηλαδή δεν έπρεπε να περιμένει τον Οδυσσέα, αλλά να επιλέξει … μνηστήρα το συντομότερο.
Το πολυσέλιδο βιβλίο του Άντη Ροδίτη έρχεται ως μια απάντηση στον «πηνελοπισμό». Ναι, Πηνελόπη η Κύπρος, δεν έπαψε και δεν θα πάψει να περιμένει τον Οδυσσέα, μην υποκύπτοντας στα δελεαστικά καλέσματα των κάθε λογής μνηστήρων. Κουράγιο.
Στο σύντομο εισαγωγικό του σημείωμα ο συγγραφέας μας πληροφορεί: «Το βιβλίο αυτό επικεντρώνεται στην περίοδο Δεκεμβρίου 1963-Αυγούστου 1964, όταν η θύρα για την Ένωση άνοιξε διάπλατα και η («επίσημη») Κύπρος έκλεισε τα μάτια».
Στηριγμένο στη μελέτη δεκάδων εγγράφων αντλημένων από αμερικανικά, βρετανικά ή ελληνικά αρχεία (οι πηγές των οποίων αναφέρονται εισαγωγικά), πλείστα από τα οποία έγγραφα παρατίθενται αυτούσια, φωτοτυπημένα στο τελευταίο τμήμα του βιβλίου, ο συγγραφέας καταγράφει μέρα με τη μέρα, λεπτό με λεπτό, θα έλεγα, όλα τα γεγονότα του τραγικού εκείνου οκταμήνου που προδιέγραψε και καθόρισε τη μελλοντική μας πορεία και την τραγική μας μοίρα μέχρι σήμερα.
Για όλους εμάς που ζήσαμε τότε τα γεγονότα στην εξωτερική τους διάσταση, παρουσιασμένα όπως η τότε ηγεσία ήθελε, μοιάζουμε με τους θεατές ενός θεατρικού έργου που το βλέπαμε να παίζεται στη σκηνή και τώρα, με το βιβλίο του Ροδίτη, εισχωρούμε στα παρασκήνια, τα κοστούμια βγαίνουν, το μακιγιάζ αφαιρείται, οι πρωταγωνιστές δεν είναι πια άρχοντες και βασιλιάδες, γίνονται οι πραγματικοί εαυτοί τους. Πώς και γιατί οι Αμερικανοί αναμίχθηκαν στο Κυπριακό, η ανάθεση της εξεύρεσης λύσης στον Υφυπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ Μπωλ, η συνάντηση Μπωλ-Μακαρίου, η ενεργός ανάμιξη του νεοεκλεγέντος Γεωργίου Παπανδρέου, πώς και γιατί ελήφθη η απόφαση για αποστολή της Μεραρχίας στην Κύπρο, πώς ετέθη το θέμα της Ένωσης, οι απειλές των Τούρκων, οι φόβοι για πιθανή κομμουνιστικοποίηση της Κύπρου, πρακτικά συσκέψεων, τηλεγραφήματα, τηλεφωνικές συνδιαλέξεις, ανταποκρίσεις των πρέσβεων, οι θέσεις και οι προτάσεις Μακαρίου, το Συμβούλιο Ασφαλείας, όλο το παρασκήνιο της δραματικής εκείνης χρονιάς αποκαλύπτεται με κάθε λεπτομέρεια και με αδιαμφισβήτητα ντοκουμέντα. Ναι, υποστηρίζει ο συγγραφέας. Οι Αμερικανοί, για δικούς τους λόγους, πρόσφεραν την Κύπρο στην Ελλάδα, με εγγυήσεις και ασφάλεια, αλλά απορρίφθηκε από τον Μακάριο. Είναι τόσα και τέτοια τα στοιχεία που παρατίθενται ώστε κανείς δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει τον συγγραφέα για επιλεκτική παράθεση στοιχείων. (Ίσως γι’ αυτό, ως τώρα τουλάχιστον, αλλά φοβάμαι και στο μέλλον, δεν υπάρχει καμιά κριτική του βιβλίου που να εδράζεται σε ντοκουμέντα, κανένα αντεπιχείρημα στα όσα ο Ροδίτης αποκαλύπτει. Όσες κριτικές ή σχόλια έτυχε να διαβάσω αναλίσκονται σε γενικόλογα και επαναλαμβάνουν απλώς τις θέσεις του Μακαρίου. Ο οποίος Μακάριος, τονίζει ο Ροδίτης, δεν άφησε κανένα γραπτό, τίποτα που να αναλύει τις σκέψεις, τους προβληματισμούς του, το γιατί πήρε τη μια θέση ή την άλλη).
Ανάμεσα στα έγγραφα και τα σχόλια ο συγγραφέας παρεμβάλλει προσωπικές αφηγήσεις. Για παράδειγμα, αναμνήσεις από τη δική του συμμετοχή στις ομάδες που σχηματίστηκαν στο τέλος του ’63 για απόκρουση της τουρκικής ανταρσίας ή θύμησες από μια καλοκαιρινή μέρα του 1964 στο Πέντε-μίλι, την ίδια μέρα που το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ συνεδρίαζε για τις τύχες μας. Με αυτά τα παρέμβλητα λογοτεχνικά κομμάτια, δηλώνει ο συγγραφέας, «επιδιώκει να καταδείξει την αβυσσαλέα απόσταση που χωρίζει το επίπεδο των αποφάσεων που κρίνουν τις εθνικές μας τύχες από την ατομική μας καθημερινότητα, ακόμα κι όταν, ή ιδιαίτερα όταν κυριαρχεί η ψευδαίσθηση ότι η συμμετοχή μας είναι καίρια. Το δέος που μας καταλαμβάνει από τη συνειδητοποίηση εκείνης της απόστασης, ίσως συμβάλει στη σύσταση τρόπων αληθινά ενεργούς συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων που αφορούν το μέλλον και την επιβίωσή μας».
Πόσο δίκαιο έχει ο συγγραφέας! Εμείς συνεχίζαμε την καθημερινότητά μας «ανίδεοι και χορτάτοι», ενώ για τις τύχες μας άλλοι αποφάσιζαν. Καθοριστικό και καίριο ρόλο αποδίδει στον Μακάριο. Εκείνος πήρε την απόφαση για ανεξαρτησία αντί της Ένωσης ήδη από το 1956 στις Σεϋχέλλες, εκείνος, ο περίγυρός του και το κομμουνιστικό κόμμα την προωθούσαν, εκείνος σταδιακά απομακρυνόταν από το εθνικό κέντρο. Είναι πολύ χαρακτηριστική η επιστολή που του απεύθυνε στις 25 Φεβρουαρίου 1964 ο νεοεκλεγείς Παπανδρέου. Γράφει ανάμεσα σ’ άλλα: «… το έθνος της, ο ελληνισμός, αποτελεί ενιαίον σύνολον. Η Κύπρος αποτελεί αξιόλογον τμήμα του Έθνους. Και φρονώ ότι αι αρχαί αι οποίαι θα πρέπει να διέπουν τας σχέσεις των μερών της προς το σύνολον θα πρέπει να είναι σχέσεις αμοιβαίας ενημερώσεως, συνεργασίας, αλληλεγγύης…» (σ.80), για να παραπονεθεί στη συνέχεια ότι δεν ενημερώνεται και να ζητάει συνεχή επαφή και συνεννόηση, ενώ ταυτόχρονα δήλωνε στον Αμερικανό πρέσβυ στην Ελλάδα Λαμπουίς πως «ήταν απαράδεκτο να αποφασίζει ο Μακάριος για το μέλλον της Ελλάδος» (σ. 82).
Η παρουσίαση ενός βιβλίου όπως το «Κουράγιο Πηνελόπη» είναι έργο δυσχερέστατο. Είναι τόσα τα ντοκουμέντα, τόσα τα αποδεικτικά στοιχεία για τη χαμένη ευκαιρία της Ένωσης, που μόνο διαβάζοντάς το κανείς μπορεί να έχει την ακριβή εικόνα των γεγονότων, όσο κι αν αυτά γεμίζουν την ψυχή μας με πόνο και θλίψη. Δεν ξέρω αν μπορεί να μας μεταδώσει κάποια αισιοδοξία ο συγγραφέας όταν γράφει ότι «επειδή η όρεξη της Τουρκίας φαίνεται να άνοιξε και όχι να έκλεισε με την εισβολή, και εφόσον η Κύπρος παραμένει κράτος και δεν υπογράφει τίποτε που να της στερεί το ελληνικό της μέλλον, το θέμα παραμένει ανοικτό». Κουράγιο Πηνελόπη!

Σημ. Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό των καθηγητών «Αλλαγή», στο τεύχ. Οκτωβρίου 2013. Υπάρχει επίσης δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα “Αναγνώστρια”.

Reply
ifestos1 3 December 2013 at 21:16

Αγαπητέ κ Γεωργανά, όπως υποσχέθηκα επανέρχομαι επιγραμματικά. Πρώτον, δεν ξέρω τι εννοούσε ο Μάο γιατί δεν γνωρίζω την δήλωση και τα συμφραζόμενα. Ενδέχεται να εννοούσε τις προεκτάσεις πλην και αυτές είναι αποτυπωμένες και μάλιστα χωρίς να χρειάζονται και πολλά για να τις ξέρουμε. Δεύτερον, το σχέδιο Αναν, τώρα, είναι αποτέλεσμα γραπτό, λεπτομερές και δεδηλωμένο. Ο συγγραφέας του Χάνευ ομολόγησε ότι αυτός το εμπνεύστηκα αλλά και να μην το ομολογούσε όποιος το διαβάσει ξέρει ότι αποσκοπούσε στην επικυριαρχία της Βρετανίας και της Τουρκίας. Δεν χρειάζεται συγγραφή ιστορίας για αυτό το γεγονός. Εάν με ρωτούσατε ποια ήταν τα αίτια που οδήγησαν εκεί αλλάζει. Θα προσέξετε όμως εγώ δεν αναφέρθηκα σε αυτά. Από την δική μου σκοπιά, βέβαια, εάν διαβάσετε το δοκίμιο In memoriam Γιάννου Κρανιδιώτη έχω αναφορές σε ένα τουλάχιστον από τα πολλά πιθανά αίτια, και αυτό είναι το έλλειμμα κρατικής οργάνωσης και εθνικής στρατηγικής στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Και αυτό είναι όμως ευδιάκριτο αποτέλεσμα. Ενώ ο σκοπός ήταν όταν η Κύπρος είναι μέλος η Λευκωσία και η Αθήνα όντας πλέον σε ισχυρότερη θέση να υποβάλουν σχέδιο συμβατό με την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα, παρέλειψε να το κάνουν. Αυτό το αποτέλεσμα είναι αποτυπωμένο ως παράλειψη αλλά μην που πείτε να βασιστώ σε κάποιο αρχείο ή ακόμη και σε προσωπική εμπειρία για να πω τα αίτια γιατί είναι αναρίθμητα. Αφορούν ένα μέγιστο ζήτημα στην επιστημολογία των διεθνών σχέσεων, την πρόβλεψη ή ακόμη χειρότερο προφητεία για το ποια θα ήταν η έκβαση αναρίθμητων κριτηρίων και παραγόντων που συμπλέκονται δυναμικά. Σταματώ όμως εδώ γιατί ο καθείς είναι ελεύθερος να μελετήσει πολύ σοβαρά κείμενα για τα θέματα αυτά μερικά από τα οποία ανέφερα πιο πάνω.

Όσον αφορά άλλες αναρτήσεις εδώ, συμφωνώ μαζί σου Ελευθέριε, δεν αξίζει ποια να κάνω άλλη παρέμβαση. Το επίπεδο πλέον κάποιων εκτροχιασμένων παρεμβάσεων είναι πολύ χαμηλού επιπέδου και δεν ενδείκνυται να συνεχίσω. Η θέση μου για το διαδίκτυο είναι ότι αποτελεί πολύ σημαντικό μέσο για να συμβάλλω -χάνοντας μάλιστα πολύ χρόνο- στην υποβάθμιση των συζητήσεων με άλματα, παλλικαρισμούς και αυτάρεσκες αυτοδικαιώσεις που βιάζουν την λογική. Δεν θα επανέλθω λοιπόν γιατί το ζήτημα εξαντλήθηκε

Reply
Άντης Ροδίτης 4 December 2013 at 06:40

Ο συγγραφέας του σχεδίου Ανάν ήταν ο λόρδος Χάνευ βέβαια, αλλά και ο βοηθός συγγραφέας των 13 σημείων του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου – μια από τις πρώτες πυροδοτήσεις που θα κατέληγαν στο σχέδιο του Ανάν – ήταν ο Σερ Άρθουρ Κλαρκ, βέβαια. Την ανάμιξη κι άλλων Άγγλων, συνεργατών του Μακαρίου, επιλέγει να την αποσιωπά ο κ. Ήφαιστος. Πρόκειται για ένα από τα “αναρίθμητα κριτήρια και παράγοντες που συμπλέκονται δυναμικά” μεν, πλην όμως δεν βοηθούν τις απόψεις του κ.Ήφαιστου και ως εκ τούτου αρμοδίως τις παραλείπει.
Και βέβαια δεν αξίζει πια (όχι “ποια”) να κάνει άλλη παρέμβαση. Κατά συρροή και κατ΄επανάληψη βίασε ο ίδιος κάθε λογική, αποκαλώντας και “εκτροχιασμένες παρεμβάσεις” και “χαμηλού επιπέδου” τις απόψεις καταξιωμένων ανθρώπων για το βιβλίο “Κουράγιο Πηνελόπη”.
Να τι λέει για το βιβλίο ένας από τους πιο σημαντικούς ποιητές της Κύπρου, ο Κώστας Βασιλείου:
“Αγαπητέ Άντη,
Διάβασα με εκτίμηση και αγάπη το νέο σου βιβλίο και δεν θα μπορούσα να μη σου γράψω λίγα λόγια, έστω και πρόχειρα, πρώτα για να σ’ ευχαριστήσω που μου το έστειλες κι ύστερα για να σου πω την ταπεινή μου γνώμη. Που δεν μπορεί να είναι διαφορετική από τη γνώμη μου για δύο προηγούμενα έργα σου, τις «Πέτρες» και τις «Μέλισσες», που μαζί με την «Πηνελόπη» αποτελούν, θεματικά και μορφολογικά, μια τριλογία, από τα κορυφαία επιτεύγματα της λογοτεχνίας μας. Με αιχμή του δόρατος σίγουρα τις «Μέλισσες», αλλά και με τα δύο άλλα ρωμαλέα στηρίγματα να τη συναρμολογούν και να την αναδεικνύουν… Εδώ μιλάμε για ένα έργο που συνδυάζει ισορροπημένα και ισοδύναμα τούς τρεις κύριους άξονες που σφραγίζουν ένα καθαρόαιμο λογοτέχνημα: Μια δυνατή κεντρική έμπνευση-γεννήτρια, που το φορτίζει και το διαπλέκει σφαιρικά, με τη μέθοδο της αράχνης, μια άρτια δόμηση που οργανώνει τα επί μέρους (ντοκουμέντα, προσωπικά βιώματα ή σχόλια κ.α.) σ’ ένα στιβαρό και σφιχτοδεμένο σύνολο, και μια απίστευτα καλοδουλεμένη γλωσσική έκφραση, που ενώ προϋποθέτει σκληρό μόχθο, σου δίνει την αίσθηση της ευχέρειας με την οποία χειρίζεται το υλικό του το σταθερό και σίγουρο χέρι ενός μάστορα. Πρόκειται δηλαδή, όπως σου το έγραψα και για τις «Μέλισσες», για ένα εργό – χειρο, ένα έργο δια χειρός ή και αχειροποίητο, με την έννοια ότι τελειώθηκε τόσο αβίαστα, που λες και δεν έγινε από ανθρώπινα χέρια, με καιρό και κόπο, αλλά δόθηκε έτοιμο ως δωρεά.
Δεν ξέρω σε ποιο λογοτεχνικό είδος θα κατατάξει η κριτική, ποια κριτική, την «Πηνελόπη» σου, αν θα την κατατάξει στο μυθιστόρημα ή στο χρονικό, αφού κι εσύ αποφεύγεις να το προσδιορίσεις. Βέβαια δεν έχουν καμιά σημασία αυτές οι ταμπέλες, επειδή η λογοτεχνική δύναμη του έργου, όπως υπερβαίνει την ιδεολογική αγκύλωση, υπερβαίνει και κάθε τεχνική τυπικότητα. Με τον ίδιο τρόπο που βλέπουμε να συμβαίνει σε ανάλογα έργα, από την «Ξυγγραφή» του Θουκυδίδη ως τα «Απομνημονεύματα» του Μακρυγιάννη, που ενώ τυπικά εντάσσονται στο ιστορικό είδος, η καλλιτεχνική τους αξία τα απογειώνει. Είναι αλήθεια ωστόσο ότι το έργο διαβάζεται όπως ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα, αφού τα ιστορικά δεδομένα του αναπλάθονται και προσαρμόζονται στους ιστούς ενός γοητευτικού μύθου κ.λπ. …”

Η άποψη του Βασιλείου είναι μακροσκελής, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ‘Ένωσις” στις 31 Αυγούστου 2013 και περιέχει και την αντίθετη “πολιτική” του άποψη. Απάντηση-σχόλιό μου στις γενικές και ειδικές απόψεις Βασιλείου κοινοποιήθηκε διαδικτυακά σε αριθμό ληπτών, προσφέρονται βεβαίως και οι δύο στο Αντίβαρο εάν επιθυμεί να τις δημοσιεύσει ολόκληρες.

Reply
Ελευθέριος 4 December 2013 at 09:01

Ακολουθώντας λοιπόν ενθέρμως τη συμβουλή του φίλτατου Άντη να επιστρέψωμεν στα μπουζούκια, μήποτε και μας πάρει στα σοβαρά το ευφάνταστον λογοτεχνικόν του τάλαντον, του αφιερώνουμε εισέτι με άδολην αγάπην ένα ακόμη άσμα:

http://www.youtube.com/watch?v=KwplhAC0T9A

αναμένοντες εναγωνίως το επόμενο υψηλόν του πόνημα περί του τι θα εγίνετο εαν κατέφθανε ενωρίτερα το παπόρι κι έβλεπε τους ευωχούντας νέους να απολαμβάνουν τες χαρές του έρωτος επί της αμμώδους παραλίας της κακοδαίμονος Νήσου..!

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 4 December 2013 at 11:44

Ἐδῶ ἡ βιβλιοκριτικὴ τοῦ Κώστα Βασιλείου :
http://www.yialousa.org/downloads/Enosis/2013/Enosis_201308.pdf
Καλύτερα νὰ «κατεβάσει» κανεὶς ὅλο τὸ τεῦχος (2,2 MB) γιατὶ online διαβάζεται δύσκολα.
Στὶς σελίδες 18 καὶ 19 εἶναι τὸ κείμενο. Εὔκολα μπορεῖ καὶ νὰ ἀνακτηθεῖ σὲ ψηφιακὴ μορφή.
Κατὰ τὴν γνώμη μου εἶναι πολύ ἐνδιαφέρουσα ἡ ἀνταλλαγὴ ἀπόψεων Βασιλείου-Ροδίτη, ἀκόμη καὶ ἡ σύντομη εἰσαγωγή ἀπὸ τὸν Βάσο Φτωχόπουλο !

Reply
ifestos1 4 December 2013 at 12:03

Αισθητική ανάταση κάθε τραγούδι του Μπιθικώτση

Τέλος-τέλος, στοιχειώδης δεοντολογία επιτάσσει να αναφέρεται το όνομά μου όταν εγώ αναφέρομαι στο όνομα κάποιου άλλου. Η δική μου πρό-τελευταία για το επίπεδο που με υποχρεώνει να σταματήσω τις παρεμβάσεις δεν αφορά κανένα αλλά μια γενική εκτίμηση που αποκομίζω διατρέχοντας σχεδόν 150 παρεμβάσεις που αφορούσαν ένα δικό μου άρθρο ο σχολιασμός του οποίου στην παρούσα ανάρτηση όσον με αφορά ολοκληρώθηκε. Επιφυλάσσω στον εαυτό μου και στους άλλους το δικαίωμα να εκφράζω εκτιμήσεις για το επίπεδο άρθρων και σχολίων δικών ή άλλων. Σε τελευταία ανάλυση, αυτή η εκτίμηση σχετίζεται και με αισθητικά κριτήρια για το πότε και πως ο καθείς αντιλαμβάνεται ότι μια συζήτηση εξαντλήθηκε ή δεν εξαντλήθηκε. Οι ατέρμονες και επαναλαμβανόμενες θέσεις και σχόλια είναι πάντοτε και για όλους διολίσθηση σε χαμηλού επιπέδου επικοινωνία. Εύχομαι όλο επιτυχίες, υγεία και ευτυχία σε όλους. Εύχομαι επίσης να φωτίσει ο Θεός όλους για να καταλάβουν ότι η διατύπωση εκτιμήσεων και διαφορετικών απόψεων για διάφορα πράγματα δεν ενέχει την παραμικρή προσωπική αιχμή και γι’ αυτό οι αντεκδικήσεις ποτέ δεν πρέπει να παίρνουν προσωπικό χαρακτήρα. Όσον με αφορά αυτό τον δεοντολογικό κώδικα των τηρώ πιστά.

Reply
ifestos1 4 December 2013 at 12:04

διορθώνω το ορθογραφικό και συμπληρώνω την τελευταία φράση: “Όσον με αφορά αυτό τον δεοντολογικό κώδικα τον τηρώ πιστά, καλόπιστα και συνειδητά.”

Reply
Άντης Ροδίτης 4 December 2013 at 17:25

Όμως τώρα, κύριε Γεωργάνα, πώς θα στείλετε την εκ 17 σελίδων Α4 απάντηση-σχόλιό μου στον Κ. Βασιλείου στο αναγνωστικό κοινό του Αντιβάρου, εφόσον ο κ. Πτωχόπουλος αρνείται να τη δημοσιεύσει; Εγώ θα την στείλω, βέβαια, στον admin.

Reply
Άντης Ροδίτης 4 December 2013 at 17:38

Στις “αισθητικές ανατάσεις” των μπουζουκιών και των κιθάρων μαθητού και διδασκάλου υπάρχει αρμόδια απάντηση από τον Κώστα Μόντη:

“Μητέρα, εισήλασαν απ’ το μέρος που ξαγρυπνούσαμε με τις κιθάρες.”
Από το “Γ΄Γράμμα στη Μητέρα” (1980)

Reply
Άντης Ροδίτης 4 December 2013 at 22:51

Φρούδες οι ελπίδες του κ. Ήφαιστου και των μαθητών του (με δέκα με τόνο ή χωρίς) ότι αυτή η “συζήτηση” έχει λήξει. Ποτέ δεν θα λήξει. Και η εισήγηση προς τον admin είναι να βάλει το αρχικό “άρθρο” του κυρίου Ήφαιστου ξανά στην πρώτη σελίδα, αν μη τι άλλο γιατί έχει τσακίσει όλα τα προηγούμενα ρεκόρ του Αντιβάρου.
Επειδή, όμως, ο κ. Γεωργάνας ήδη δημοσίευσε την επιστολή Βασιλείου για την “Πηνελόπη” (ή “Πόπη”) στην “Ένωσις”, είμαι υποχρεωμένος να μην αφήσω στα κρύα του λουτρού του ενδιαφερόμενους αναγνώστες του Αντιβάρου.
Αρχίζω, λοιπόν, τη δημοσίεσυή της απάντησής μου στον ποιητή Κώστα Βασιλείου και όσο πάρει, που λεει κι ο Ζουράρις:
“Το παρόν εκτενές σχόλιο, υπό μορφή επιστολής-απάντησης στο κείμενο τού ποιητή Κώστα Βασιλείου με τίτλο «Η ΠΟΛΥΦΕΡΝΗ ΚΥΡΙΑ ΠΟΠΗ», το οποίο, υπό μορφή επιστολής προς τον συγγραφέα, δημοσιεύθηκε και στην εφημερίδα «Ένωσις» τής 31ης Αυγούστου 2013 και ασκεί κριτική στο βιβλίο «Κουράγιο Πηνελόπη», του Άντη Ροδίτη, Αρμός, 2013, αφιερώνεται στον κύριο Νίκο Παττίχη, του οποίου η εφημερίδα «Φιλελεύθερος» αναδημοσίευσε, ανήμερα τής 29ης Αυγούστου 2013, ημέρας που τελείωσε το γράψιμο αυτού τού σχολίου, στην καθημερινή στήλη «Σαν σήμερα», την είδηση τής 29ης Αυγούστου 1964, ότι η Αίγυπτος θα καθιστούσε «απόρθητον φρούριον» την Κύπρο! Τρία χρόνια αργότερα, στον διάσημο πόλεμο των έξι ημερών, η ισραηλινή αεροπορία διέλυσε σε τρεις ώρες την αιγυπτιακή και προκάλεσε ανεπανόρθωτες καταστροφές στις χερσαίες δυνάμεις τής Αιγύπτου και των άλλων συμμάχων της, που ήταν και της Κύπρου σύμμαχοι, δηλαδή του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου σύμμαχοι. Οι στόχοι τής συμμαχίας μας με τον αραβικό και εν γένει τον «αδέσμευτο» κόσμο, που τον στήριζε και τον εξόπλιζε η Σοβιετική Ένωση, ήταν να νικήσουμε την Αμερική και όλη τη Δύση και να βάλουμε… τάξη στον κόσμο! Μια σοβιετική τάξη, ίσως! Γι’ αυτό και ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος στηριζόταν σταθερά από το ΑΚΕΛ, την ΕΔΕΚ αλλά και άλλους όσοι είχαν προσωπικά, κομματικά και οικονομικά συμφέροντα να τον στηρίζουν. Την ίδια εποχή, Αύγουστο 1964, οι ΗΠΑ μάχονταν με πάθος να ενώσουν την Κύπρο με την Ελλάδα, από φόβο μήπως μετατραπεί σε «Κούβα» τής Μεσογείου, αρχικά δίνοντας με ενοίκιο μέρος τής Καρπασίας στην Τουρκία κι ύστερα προσφέροντας όλη την Κύπρο στην Ελλάδα χωρίς όρους και χωρίς εδαφικά ανταλλάγματα για την Τουρκία. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, όμως, επέμενε απτόητος ότι ήταν πιο σημαντικό να βάλει τάξη στον κόσμο μαζί με τους Άραβες και τους Σοβιετικούς ή, όπως το έθεσε γενικότερα, ως έπαινο βέβαια και όχι ως κατηγορία, ένας διανοούμενος και ποιητής οπαδός του, υπουργός Παιδείας και κυβερνητικός Εκπρόσωπος αργότερα στην Κυβέρνηση Σπύρου Κυπριανού, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος «πεθυμούσε για την Κύπρο πιο πολλά απ’ όσα έπρεπε»! Επιστρέφοντας από επίσημη επίσκεψη στην Αίγυπτο, στις 31 Αυγούστου 1964, το αεροπλάνο τού Αρχιεπισκόπου Μακαρίου συνοδεύτηκε από σοβιετικά «μιγκ» τής αιγυπτιακής πολεμικής αεροπορίας, τα ίδια που τρία χρόνια αργότερα θα γίνονταν λιώμα από τα αμερικανικά «φάντομ» τής ισραηλινής αεροπορίας, πριν καν απογειωθούν. Όλ’ αυτά και άλλα περιγράφονται στο «Κουράγιο Πηνελόπη».

Αγαπητέ Κώστα,

Η Κύπρος είναι ο τόπος της σχιζοφρένειας και δεν είναι τυχαίο που είναι διχοτομημένη, γιατί είναι και νοητικά, εγκεφαλικά και πνευματικά διχασμένη. Γεωγραφικά η μισή είναι σίγουρα τούρκικη αυτή τη στιγμή και η άλλη μισή ελληνική (παίζεται, επειδή οι μισοί από τους μισούς πολίτες της, πέραν του ΑΚΕΛ δηλαδή, νομίζουν ότι υπάρχει ακόμα μια «Σοβιετική Ένωση» και συμπεριφέρονται σαν να ανήκουν στη νομενκλατούρα της και όλοι οι άλλοι είναι οι υπόδουλοί τους).
Η Κύπρος έχει μια πάνω αλλά και μια κάτω επιφάνεια, κάτι σαν δικό της πάνω και κάτω κόσμο, με την αποκλειστικά δική της κόλαση. Πάνω είναι η Πέτρα τού Ρωμηού, όπου εγεννήθη η Αφροδίτη, η αγάπη, ενώ κάτω είναι η βορειοανατολική άκρη της με τις Κλείδες, τόπος σκλαβωμένος, πεθαμένος και φοϊτσιάρικος. Εκεί η θάλασσα είναι μαύρη, άσπρο αφρό δεν βγάζει κι από κάτω χάος απύθμενο. Οι βράχοι είναι από σίδερο που μόλις πριν λίγο κόχλαζε και ξαφνικά πάγωσε· είναι μυτεροί και εχθρικοί. Εκεί νιώθεις όλη την Κύπρο σαν ένα άλογο με τα πόδια κολλημένα στον βυθό κι εσύ καβάλα στο σβέρκο του να μη φτάνεις τα καπούλια του με το καμουτσίκι να του δώσεις μια, να πηδήσει έξω, να ξεκολλήσει και να καλπάσει αλλού.
Τέτοια, περίπου, έγραψα και στην «Πηνελόπη», αλλά είχες αλλού τον νου σου, στο πώς ν’ ανατρέψεις την αλήθεια της για να επανεύρεις τη δική σου και να γλιτώσεις από τον εφιάλτη: Τα αποδειχτικά στοιχεία, τα έγγραφα τής «Πηνελόπης», που αποτελούν το 90% τού βιβλίου, τα οποία, όχι λες, δεν το κάμνουν ένα βιβλίο έρευνας αλλά ένα βιβλίο υψηλής (και ανώδυνης) λογοτεχνίας! Κι εγώ, ο λογοτέχνης, συνεχίζεις, έβαλα τον «κιτρινισμό» μου, την «εμπάθεια», τον «φανατισμό» και τον «δογματισμό» μου υλικό μέσα στη μηχανή τού σπουδαίου μου ταλέντου για να φτιάξει μ’ αυτά ένα έργο τέχνης! Το μόνο που μένει, δηλαδή, μ’ αυτή την παραδοσιακά κυπριακή, κουτοπόνηρη και νεοφανή θεωρία σου είναι το… σπουδαίο μου ταλέντο και τίποτε άλλο: Έτο, εν’ έναν έργον τέγνης ολάν, τα έγγραφα δεν παίζουν ρόλον! ’Εν έχουν καμιάν αξίαν. Μάχεσαι, δηλαδή, απεγνωσμένα να διαχωρίσεις απόλυτα το «κορυφαίο» λογοτεχνικό κατόρθωμά μου (κατά τη δική σου, υπερβολική ορολογία και περιγραφή) από τις… σαθρές πολιτικές μου θέσεις αίτινες, ως ισχυρίζεσαι, αποτελούν τα θεμέλιά του!! Σχιζοφρενική, άκρως κυπριακή, μακαριοακελικής κοπής θεωρία.

Η υγιής, πανανθρώπινα αποδεχτή αντίληψη είναι ότι η δύναμη τής λογοτεχνίας είναι ανυπέρβλητη μέχρι του σημείου που δημιουργεί νέους τρόπους σκέψης και ζωής, δηλαδή πολιτισμό, αποκαλύπτει την αλήθεια και διαμορφώνει την πραγματικότητα. Ύψιστο παράδειγμα, ειδικά για σένα που αρέσκεσαι στις αρχαιοελληνικές υπομνήσεις, ο Όμηρος. Απόδιωξε με την αξεπέραστη ποίησή του βάρβαρους τρόπους των Ελλήνων κι άλλους τούς εξευγένισε, διαμόρφωσε τη γλώσσα και τις πεποιθήσεις τους.

Εσύ όχι μόνο προσπαθείς ν’ αντιστρέψεις τα πράγματα αλλά φτάνεις και στο σημείο να παραλληλίσεις τον δικό μου δήθεν «κιτρινισμό», που «οδήγησε σ’ ένα λογοτεχνικό επίτευγμα», τόσο με τον δήθεν «φαρμακερό ενωτισμό» τού Π. Μηχανικού, που οδήγησε κι εκείνος σ’ ένα σημαντικότατό ποιητικό επίτευγμα τής λογοτεχνίας μας, την ‘Κατάθεσή’ του – που αποτελεί και κόλαφο κατά της μακαριακής «πολιτικής» και νεοκυπριακής νοοτροπίας, αλλά αυτό δεν μπορείς να το πεις – όσο και με τον… φασισμό τού Ezra Pound που δημιούργησε τα παγκοσμίως θεωρούμενα αριστουργηματικά ποιήματά του, τα ‘Cantos’»!

Δόλια, ακελικομακαριακή θέση (την οποία υιοθετείς) είναι ότι οι συνεπείς, κατ’ ανάγκην αντι-μακαριακοί ενωτικοί ήσαν και «φασίστες», επειδή την Ελλάδα από το ’67 και μετά κυβέρνησε η δικτατορία! Αυτοί οι «φασίστες» απαλλάσσονταν, βέβαια, από την κατηγορία αν απαρνούνταν την πατρίδα τους Ελλάδα και την Ένωση και γίνονταν κατήγοροί της. Τότε ανακηρύσσονταν αυθωρεί και παραχρήμα σε «δημοκράτες» τού μακαριακού, προσωπολατρικού «πατριωτισμού» (που γύρευε, τάχα, «να βάλει τάξη στον κόσμο» αντί να πραγματοποιήσει την Ένωση) και γλίτωναν από το να καταχωρηθεί το όνομά τους στις λίστες των «αντιφρονούντων»! Τέτοιος «φασίστας», κατά σένα, κι εγώ, λοιπόν! Όμως η ιστορία, κι αυτό έπρεπε να το ξέρεις, έχει τεράστια υπομονή και δεν κάμνει χατίρια σε κανέναν. Είναι αδιανόητο ότι άρπαξε ακόμα κι εσένα ο λαϊκός, εθνο-νεοκυπριακός, αρμοδίως και «σοσιαλιστικός», αληθινός φασισμός της μακαριακής προσωπολατρίας, που κύριο στήριγμά του, θρέμμα και αιμοδότη του έχει τα τελευταία 53 χρόνια το σταλινικό Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζομένου Λαού, το οποίο ουδέποτε υπήρξε ή μπορούσε να υπάρξει (λόγω τής απάτριδος ιδεολογίας του) γνήσια φιλόπατρι και ενωτικό. Είναι αρκετό να ρίξεις μια ματιά μόνο στις κυπριακές εφημερίδες τής 3ης Αυγούστου 2013 (36ης επετείου τού θανάτου τού «μεγάλου ηγέτη») για να διαπιστώσεις ότι μόνον η «Χαραυγή» τον ενθυμείται με ιερή συνέπεια, Εκείνον και τα επιτεύγματά του, από τα οποία κυριότερο των πιο προσφάτων του υπήρξε η μέσω Τάσσου (δεξιού ψηφοφόρου τού ΑΚΕΛ και πρώτιστου υποθηκάριου) ανάδειξη στην Προεδρία τής Κυπριακής Δημοκρατίας τού Δημητρίου Χριστόφια.

Κι ύστερα μου λες δεν θα δημοσίευε η «Χαραυγή» το κείμενό σου για την «Πηνελόπη»! Για δοκίμασε – μπορεί να εκπλαγείς, δυσάρεστα μάλιστα όταν θα σε αναγνωρίσουν ως «δικό» τους και σε δημοσιεύσουν. Το ίδιο και με τον «Φιλελεύθερο». Μέχρι προχθές ακόμα, 23 Αυγούστου 2013, έγραφε πως την αντίστοιχη μέρα τού 1964 ο σοβιετικός στόλος «έπλεε» κοντά στην Κύπρο, «έμφορτος πολεμικού υλικού», έτοιμος να πραγματοποιήσει και την… Ένωση, κατά τη μακαριοακελική προπαγάνδα, τη στιγμή που ξέρουμε καλά και αποδεδειγμένα σήμερα ότι από τότε η σοβιετική πολιτική για την Κύπρο ήταν η ομοσπονδία! Αυτό συζητούσαν τότε οι Σοβιετικοί με τους Τούρκους κι εκπλήττονταν οι Αμερικανοί να το μαθαίνουν από τους Τούρκους, τη στιγμή που οι ίδιοι προωθούσαν την Ένωση. Κι αν δεν θέλεις να παραδεχτείς τα έγγραφα που το αποδεικνύουν, αν θέλεις να συνεχίσεις να εθελοτυφλείς, άνοιξε απλώς τα μάτια τής λογικής σου: Η Ένωση δεν εξυπηρετούσε καθόλου τα συμφέροντα των (φίλων τού Μακαρίου και του ΑΚΕΛ) Ρώσων· εξυπηρετούσε, όμως, τους (εχθρούς για τον Μακάριο και το ΑΚΕΛ) Αμερικανούς.
Μα ήταν διχοτομική η Ένωση που προωθούσαν τότε οι Αμερικανοί, απαντούν τα μακαριοακελικά θύματα κι εσύ μαζί τους, δυστυχώς, τη στιγμή που οι επιστήμονες «μακαριολόγοι», που καταλαβαίνουν καλά την αλήθεια, σιωπούν ξεκαπνίζοντας καμένοι στη γωνία.

Μόλις πριν λίγες εβδομάδες, ένας άλλος ομοϊδεάτης σου, φιλόλογος κι αυτός και συγγραφέας, μου έγραψε να μην τον ενοχλώ και να τον αφαιρέσω από τη λίστα τής ηλεκτρονικής μου αλληλογραφίας γιατί, λέει, στο καφενείο τής γενέτειράς του «Ερυθροτερμινθίας» (Κοκκινοτριμιθιάς), «οι αγροτοποιμένες πάντα ήξεραν ότι το σχέδιο Άτσεσον δεν οδηγούσε στην Ένωση»! Οπότε, δηλαδή, πάσα σοβαρά συζήτηση παυσάτω! Οι αγροτοποιμένες, ο λαός τού καβενέ, έχει τον τελευταίο λόγο! Γι’ αυτό τις τρώμε αδιάκοπα και ακατάπαυστα από τους δυτικούς. Επειδή εκεί, στα περιβόλια που κατοικοεδρεύετε εσείς οι ηρωικοί «απορριπτικοί», υπάρχουν όλα όσα έχετε ανάγκη να ξέρετε, κι αν τύχει να σας προκαλέσει κανένας δείχνοντάς σας κανένα έγγραφο, φωνάζετε τον γειτονικό περιβολάρη και τον ρωτάτε «εσύ κουμπάρε καταλαββαίνεις ’που έγραφα;» «Μα ποια έγραφα κουμπάρε; Μα γελούν μας σιόρ πιον οι Εγγλέζοι;», και πάει λέγοντας. Να σου πω, επί τη ευκαιρία, και την ιστορία που άκουσα μια φορά από τον Πάφιο τον Καραγκιοζοπαίχτη, που πήγε σ’ ένα χωριό και οι εκεί «αναπτυγμένοι» και προοδευτικόφρονες χώρκατοι εκάμαν του τη φοβερή παρατήρηση: Κουμπάρε δαμέ τα σίερα πετούν τζι εσού ακόμα παίζεις Καρακιόζην; Απάντηση τού Πάφιου: Τα σίερα πετούν τα τζείνοι που τα πετούν, εσού είσαι στον Καρακιόζη.
Οπότε, κι εσύ αυτά που μού γράφεις περί του αν έρκουμαι ή όϊ πό ’σσω μου, περί του ότι ήταν αλλά δεν ήταν σωστός ο αγώνας τής ΕΟΚΑ, που «σωστά εγκαταλείψαμε», αν και καλώς αρχίσαμε, που ήσουν ενωτικός αλλά καλά εκάμαμε που επαραιτήσαμεν την Ένωση και πιάσαμε την «ανεξαρτησία» και άλλα πράσινα άλογα περί Καραμανλή, και Μακαρίου που «έπαιζε στα δάχτυλα» τον Γ. Παπανδρέου κ.λπ., να τα ξανασκεφτείς μέσα σε αυτό το πνεύμα και ειδικά το «παίξιμο» τού Παπανδρέου από τον Μακάριο να το μελετήσεις μέσα από τα έγγραφα ξανά, αμερικανικά κι ελληνικά που παραθέτω στην «Πηνελόπη», μπας και καταλάβεις ξαφνικά ποιος εν που επαίχτην μόνος του στο τέλος (και μαζί του όλοι μας), με ποιο τρόπο και γιατί.

Πάρε, όμως, τώρα ξανά, αφού δεν τη βρήκες στην «Πηνελόπη» (μόνο… «φασισμό» και Ezra Pound σού άφησε μάτια το ΑΚΕΛ να βλέπεις), πάρε λίγη… αμερικάνικη λογοτεχνία σε μορφή εγγράφου:
Document 479 secret, Department of State, Central Files, POL 27 CYP, N.A.R.A., 23rd August 1964. Μεταφρασμένο στις σ. 348-351 και το πρωτότυπο φωτοτυπημένο στις σ. 506-510 τού «Κουράγιο Πηνελόπη». Μετά την πλήρη απόρριψη όλων των σχετικών προτάσεων εκ μέρους των Τούρκων στις συνομιλίες τής Γενεύης, ο Υπ. Εξ. των ΗΠΑ Ντην Ρασκ απευθύνεται προς τον μεσολαβητή Ντην Άτσεσον και στους πρέσβεις Χένρυ Λαμπουίς στην Αθήνα, Ρέυμοντ Χέαρ στην Άγκυρα και Νταίηβιντ Μπρους στο Λονδίνο. Τις υπογραμμίσεις να τις βάλεις εσύ όπου νομίζεις, αφού όταν τις βάζω εγώ κρίνεις ότι «εκβιάζω με πρόδηλο κιτρινισμό και εμπάθεια τα δεδομένα για να υποταχτούν στις δικές μου δογματικές a priori τοποθετήσεις». Ίσως ανακαλύψεις έτσι πού είναι ο αληθινός φανατισμός, η προσωπολατρία, η a priori τοποθετήσεις και η επακόλουθη εθελοτυφλία!
(η συνέχεια στο επόμενο )

Reply
Άντης Ροδίτης 4 December 2013 at 22:55

Η συνέχεια:
“Ντην Ρασκ, λοιπόν, Υπ. Εξ. Των ΗΠΑ, στο ως άνω έγγραφο, στις 23.8.1964:
«[…] δεν είμαστε διατεθειμένοι να αφήσουμε τα πράγματα να παρασυρθούν μέχρι τού σημείου όπου η Κύπρος θα μετατραπεί σε ακόμα μια Κούβα, πράγμα που είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα συμβεί αν το καθεστώς Μακαρίου συνεχίσει να ελέγχει μιαν ανεξάρτητη Κύπρο».
Εδώ έχεις κάθε δικαίωμα να αμφισβητήσεις τούς φόβους των Αμερικανών να γίνει η Κύπρος, Κούβα, αλλά δεν μπορείς να αμφισβητήσεις τη σημασία των αποφάσεών τους για μάς. Συνεχίζει ο Ρασκ:
«…η Ελληνική Κυβέρνηση θα πρέπει να προχωρήσει με τα σχέδια της για την πραγματοποίηση τής Ενώσεως, κι εμείς αναλαμβάνουμε την ευθύνη, αν το κατορθώσει μέσα σε λογικά σύντομο χρονικό διάστημα, ώστε ούτε οι Τούρκοι ούτε οποιαδήποτε άλλη εξωτερική δύναμη να επέμβει με στρατιωτική ενέργεια».
Αναλαμβάνουν την ευθύνη, λέει. Δηλαδή ο 6ος Στόλος που ήταν έξω από την Κύπρο είχε σκοπό να εμποδίσει τούς Τούρκους, όπως ξεκάθαρα το λέει, αλλά και «οποιαδήποτε άλλη εξωτερική δύναμη» – που ήταν οι Σοβιετικοί βέβαια – να εισβάλουν ή απλώς ν’ ανακατευτούν, αν είχαν τέτοια κότσια, κι όχι όπως έγραφε ο «Φιλελεύθερος» και άλλες χρηματοδοτούμενες από τον Μακάριο εφημερίδες, ότι οι Αμερικανοί έρχονταν να εισβάλουν ενώ οι Ρώσοι έρχονταν «έμφορτοι πολεμικού υλικού» για να μας απαλλάξουν από το… ΝΑΤΟ! Η αλήθεια, αντίθετα με όσα τότε πίστευες κι ακόμα πιστεύεις, ήταν ότι οι Αμερικανοί έρχονταν για να προστατεύσουν την Ένωση Ελλάδας- Κύπρου, που θα την κήρυττε η Ελλάδα, ενώ οι Σοβιετικοί γύρευαν να την εμποδίσουν για ν’ ανοίξουν τον δρόμο στην επερχόμενη μέσω πολιτικής Μακαρίου ομοσπονδία.
Συνεχίζει ο Ρασκ:
«H Ελληνική Κυβέρνηση ν’ αναλάβει, μετά την ολοκλήρωση τής Ενώσεως, να διαπραγματευθεί ταχέως και με καλή πίστη την αμοιβαία ακύρωση των Συμφωνιών Εγγυήσεως και Συμμαχίας».
Να ακυρωθεί η Ζυρίχη δηλαδή, που «με το ζόρι», τάχα, υπόγραψε ο Μακάριος, αλλά τώρα δεν είχε καμμία διάθεση να συμβάλει στην κατάργησή της υπέρ τής Ενώσεως! Και συνεχίζει ο Ρασκ:
«Στη διάρκεια αυτής τής διαπραγμάτευσης, η Ελληνική Κυβέρνηση θα πρέπει ν’ αναλάβει ως ελάχιστη προσφορά στους Τούρκους και ως αντάλλαγμα για την κατάργηση των Συμφωνιών, να διαβεβαιώσει τον Τ/κυπριακό πληθυσμό για τα μειονοτικά του δικαιώματα και να παραχωρήσει στην Τουρκική Κυβέρνηση ένα συμβόλαιο ενοικίασης 50 χρόνων μιας κατάλληλης περιοχής, η οποία αμοιβαίως θα συμφωνηθεί με τη συμβουλή τού Ανωτάτου Αρχηγείου Συμμαχικών Δυνάμεων Ευρώπης. Εφόσον, όμως, η Ελληνική Κυβέρνηση δεν θα είναι πρόθυμη να διαπραγματευθεί αυτές τις παραχωρήσεις ενόψει απουσίας ταυτόχρονης τουρκικής συναίνεσης, μπορούμε να τους υποδείξουμε ότι, χωρίς συνεννόηση με την Τουρκική Κυβέρνηση, μια μετα-ενωσιακή Κύπρος θα έχει να αντιμετωπίσει δύσκολα προβλήματα».
Θα είχαμε, λοιπόν, φίλε μου να αντιμετωπίσουμε – αν κάναμε την Ένωση χωρίς να συζητήσουμε με τους Τούρκους – δύσκολα «μετα-ενωσιακά» προβλήματα! Αν είναι δυνατό! Πόσο δύσκολα, δηλαδή, αφού η Ένωση θα γινόταν με την προστασία τού 6ου Στόλου; Πόσο; Σε ερωτώ για να τα σκεφτείς και να τα συγκρίνεις με αυτά που έχουμε σήμερα, που δεν είναι βέβαια «προβλήματα» αλλά κυριολεκτικά «ζωή εν τάφω».
Στη συνέχεια ο Ρασκ απαριθμεί αυτά τα «μετα-ενωσιακά προβλήματα»: Πρώτον, λέει, δεν θά έφευγε μ’ έναν κολάιν η… ΤΟΥΡ.ΔΥ.Κ.! Οπότε; Οπότε, λέει ο ίδιος πάλι, λένε οι ΗΠΑ δηλαδή, θα βοηθούσαν την ελληνική πλευρά περνώντας ένα ψήφισμα στον ΟΗΕ «που να καλεί τούς Τούρκους να εγκαταλείψουν τα δικαιώματά τους και να φύγουν από την Κύπρο», («…the UN General Assembly might pass a resolution calling upon the Turks to relinquish these rights and get out»).
Άκουσες καλά; Να φύγουν από την Κύπρο! Get out! Με απόφαση του ΟΗΕ!
Δεύτερον, συνεχίζει ο Ρασκ, ο Χέαρ (πρέσβης στη Άγκυρα) να πάει να ’βρει τον Ινονού και να του πει sorry που η Τουρκική Κυβέρνηση δεν δέχθηκε την αμερικανική πρόταση και επίσης να του πει ακόμα ένα sorry που «η Τουρκία πιθανόν δεν θα μπορέσει ποτέ ξανά να εξασφαλίσει μια τέτοια συμφωνία»!! Κι επανέλαβε ο Ρασκ – που αντί του ρότσου τού Τίτο στην Πλατεία Ελευθερίας θα έπρεπε σήμερα, ενωμένοι με την Ελλάδα κι ελεύθεροι να είχαμε το άγαλμά του εκεί, αν είχαμε τότε αληθινό ηγέτη – «η κυβέρνηση των ΗΠΑ, πάντως, δεν είναι διατεθειμένη ν’ αφήσει την Κύπρο να γίνει ακόμα μια Κούβα. Ειδοποιούμε, λοιπόν, την Τουρκική Κυβέρνηση ότι, ενθαρρύνουμε την Ελληνική να πραγματοποιήσει την Ένωση και προτιθέμεθα να τούς εγγυηθούμε ότι αυτό θα επιτευχθεί χωρίς εξωτερική επέμβαση από πουθενά. Από την Τουρκική Κυβέρνηση δεν απαιτείται να συμφωνήσει σε τίποτε. Θα τής κοινοποιηθεί απλώς ότι αναμένουμε να αποσυρθεί από την υπόθεση τής Κύπρου (αυτό δεν αντέχω, το υπογραμμίζω για σένα) και ότι προτιθέμεθα να συγκεντρωθούμε ξανά στα μεγάλα θέματα που συνδέουν την Τουρκία με τη Δυτική Συμμαχία κ.λπ.».
Τρεις μέρες μετά (25 Αυγούστου 1964) οι Άγγλοι επιβεβαίωναν με έγγραφο τού Φόρεϊν Όφφις προς το Στέητ Ντιπάρτμεντ (DEFE 11/456, nο. 10368 – σ. 358-360 μεταφρασμένο και σ. 514-515 πρωτότυπο στο «Κουράγιο Πηνελόπη»), ότι: «Οι Τούρκοι… από τη στιγμή που θα πραγματοποιηθεί η Ένωση με τον τρόπο που σχεδιάζεται τώρα, δεν θα είχαν οποιαδήποτε λογική πιθανότητα να εξασφαλίσουν τις ελάχιστες από τις απαιτήσεις τους σε απευθείας διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα.»
Ούτε καν δικαιώματα των Τ/κυπρίων, δηλαδή, δεν θα μπορούσε πια να εξασφαλίσει η Τουρκία, όχι… έδαφος, με τη μεραρχία εδώ κι Ένωση υπό αμερικανική προστασία για τα συμφέροντα τού ΝΑΤΟ!
Τι να υπογραμμίσω, λοιπόν, και τι να μην υπογραμμίσω;
Όμως χρωστώ κι άλλα σε σένα και σε άλλους που υπήρξαν… κι εκείνοι σαν εσένα κάποτε ενωτικοί αλλά «άμπλεψαν» με το πλήρωμα τού χρόνου (ή με το πλήρωμα της μακαριοακελικής προπαγάνδας) κι είδαν το «φως» το… αληθινό, το μακαριακό, το ανεξαρτησιακό, το προοδευτικόφρονο και το ακελικό, που κατάληξε σ’ εκείνο που ποτέ δεν θα μπορούσαν να ονειρευτούν οι Τ/κύπριοι κι ούτε στον χειρότερο τους εφιάλτη δεν θα μπορούσαν να δουν ποτέ οι Ε/κύπριοι: Το ελέω αντι-νατοϊκής «πολιτικής» τούρκεμα τής ελληνικής μας, ιδιαίτερης πατρίδας, τη στιγμή που ο μόνος αληθινός μας αγώνας – του οποίου ορκισμένος αρχηγός ήταν ο Μακάριος – ήταν απλώς ενωτικός με την Ελλάδα, τουτέστι και «νατοϊκός»…
Να μην παραλείψω, όμως, πρώτα να σου πω ότι κι ο ίδιος ο («πεζεβεγκομνηστήρας») Άτσεσον στο έγγραφο 462, τής 23ης Αυγούστου, σ. 344 τής «Πηνελόπης» και το πρωτότυπο στις σ. 495-498, λέει ότι οι Τούρκοι έχασαν το λεωφορείο, («…when Greeks were ready to produce Enosis, they could say it was unconditional, as it would indeed be since the Turks would have missed the bus»)!
Unconditional Enosis σημαίνει «Ένωσις χωρίς όρους»!
Φαντάζομαι τώρα καταλαβαίνεις ότι δεν ήταν «μύθος» η Ένωση, όπως μου γράφεις. Μύθος είναι αυτά που εσύ πίστευες κι ακόμα(;) πιστεύεις, διότι δεν έδωσες τη δέουσα προσοχή στην «Πηνελόπη» κι απλώς αντιλαμβανόμενος τον κίνδυνο που συνιστά για το παγιωμένο, εσωτερικό σου οικοδόμημα συμπερασμάτων και πεποιθήσεων, κοίταξες μάνι μάνι να την παραδεχτείς μόνο ως σπουδαίο, ανώδυνο(!) λογοτέχνημα αλλά όχι και ως έρευνα. Κι όμως, πρωτίστως είναι έρευνα, τέτοια έρευνα που δεν έκαμε ποτέ ξανά κανένας κι αυτό όφειλες σαν έντιμος ποιητής να το είχες δει και να το είχες παραδεχτεί. Αντ’ αυτού παρασύρεσαι, και νομίζεις ότι ισχυροποιείς τη θέση σου βρίζοντας τον Άτσεσον «που πίσω από τον ενωτικό του μανδύα έκρυβε το μαχαίρι της διχοτόμησης». Ε, δεν το έκρυβε! Το έβγαλε πρώτο πρώτο το μαχαίρι της διχοτόμησης – θα το ήξερες αν διάβαζες με τη δέουσα προσοχή την «Πηνελόπη» – κι αυτό ακριβώς ήταν που οδήγησε σταδιακά τούς Τούρκους στο ν’ απορρίψουν τα πάντα (αφού οι Αμερικανοί τούς μετέτρεψαν τη «βάση» που τους «έδιναν» από μόνιμη σε νοικιασμένη) και να μείνει ως μόνη επιλογή πια για να μη γίνει η Κύπρος, Κούβα, η unconditional Enosis! Ήταν τόσο μάλιστα απότομη και ωμή κίνηση να προσφέρει ο Άτσεσον στους Τούρκους ευθέως και αμέσως κυριαρχία πάνω σε κομμάτι τής Κύπρου, αφού ήταν σίγουρο ότι κάτι τέτοιο θα απορριπτόταν ασυζητητί από την ελληνική πλευρά, ώστε θα μπορούσε κανείς να αμφισβητήσει την εντιμότητα τού Άτσεσον απέναντι στους Τούρκους και να υποθέσει εύνοια υπέρ των Ελλήνων. Δεν μπορεί να μην ήξερε ο Άτσεσον – μια πολύ μεγάλη αλεπού της αμερικανικής διπλωματίας – ότι από τη στιγμή που δίνεις κόκαλο στον λύκο θα το κρατά στα δόντια ως το τέλος. Λέω (χωρίς να κυνηγώ το θέμα πιο πέρα γιατί όλα τα στοιχεία εξαφανίζονται πλήρως και απότομα) ότι ο Άτσεσον μπορεί και σκόπιμα να παρέσυρε τούς Τούρκους στο «τίποτε». Ο Φίλιπ Ντην (Philip Deane), άλλως Γεράσιμος Τσιγάντες διαβεβαιώνει ότι έκλεισε εκ μέρους τού Παπανδρέου, την Άνοιξη τού ’64, συμφωνία με το δικηγορικό γραφείο Covington & Burling LLP και τον συνέταιρό τους Ντην Άτσεσον να εργάζονται για τα συμφέροντα τής Ελλάδος. Σήμερα οι Covington & Burling αρνούνται (μέσω Ioannides Demetriou LLC) οιανδήποτε, ποτέ, σχέση με την Ελλάδα. Κι άρα μένουμε μόνο με την περιστασιακή μαρτυρία και την εύλογη υποψία.
Περαιτέρω, μέσα από την όλη μακαριακή θυματοποίηση σου έχεις το θράσος, ειλικρινά λυπούμαι που το λέω (και περισσότερο λυπούμαι που τα λέω σε έναν λογοτέχνη αυτά κι όχι σε κανέναν ιστορικό «επιστήμονα», που αυτοί φάνηκαν πιο έξυπνοι από τους λογοτέχνες και πήγαν και κρύφτηκαν «ωσάν τον σκαντζόχερα», όπως θά ’λεγε κι ο Παντελής), έχεις το θράσος, λοιπόν, να μου μιλάς για τα… «γονίδια» της ελληνικής αρετής, το «DNA της διαλεκτικής συνείδησης», που μέσα από «το σχήμα θέση-αντίθεση-σύνθεση έδωσε τούς εξαίσιους καρπούς τής δημοκρατίας, του πλατωνικού διαλόγου, του δράματος, της επιστήμης και τόσα άλλα»! Λοιπόν, εγώ έβγαλα μπροστά, ελληνικά και ξεκάθαρα τις θέσεις μου: Έγγραφα, μαρτυρίες και σχόλια επί των εγγράφων και των μαρτυριών. Πού και ποια είναι τα δικά σου; Δεν βρίσκονται πουθενά. Αραδιάζεις μόνο περσικούς και ανατολίτικους συναισθηματισμούς, συνθήματα και υβρισίες τού τύπου είσαι «εμπαθής», «φανατικός», «ιδεολογικά αγκυλωμένος», «φασίστας», «ζαβολιάρης» και «hypocrite»! Μαστιγώνεις δηλαδή τον πόντο που σού χάλασε τη ζαχαρένια σου τής μέχρι στιγμής απόλυτης βεβαιότητας. Καλά ήσουν εκεί που ήσουν μ’ αυτά που ήξερες, μια ενσάρκωση κι εσύ της μιας και μόνης αλήθειας και αυθεντίας που υπάρχει! Τι ήθελα εγώ να σου (να σας) τα χαλάσω; Έτσι, αυτό που μένει τώρα είναι ότι εσύ είσαι ο «Έλληνας» που «καβλιάζει», όπως λες, τους εχθρούς του, έστω κι αν αυτοί αποδεικνύονται ότι απλώς επιδίωκαν τα συμφέροντά τους κι αν ο «Έλληνας» που προβάλλεις ήταν Οδυσσέας – αν είχε, δηλαδή, το αναγκαίο μυαλό – θα τα εκμεταλλευόταν αυτά τα συμφέροντα – η ιστορία αποδεικνύει ότι ήταν εκμεταλλεύσιμα και υπέρ μας – αλλά εσύ συνεχίζεις να τους «καβλιάζεις», λες, κι ας σε λένε «απορριπτικό»! Πολλά συγχαρητήρια και… γιασασίν πε απορριπτικέ «Έλληνα», που έκατσες έσσω τζαι «καβλιάζεις»! Εγώ, πάντως, δεν άκουσα ποτέ για κανένα Λεωνίδα που έκατσεν έσσω, άνετος πα στο ελληνικό του DNA τζι «εκάβλιαζεν» τούς Πέρσες! Αλλά η ουσία είναι ακριβώς σ’ αυτό το περιβόητο DNA! Αν ήξερες, ίσως, πως κανένας δεν γεννιέται Έλληνας, ότι δεν υπάρχει κανένα τέτοιο DNA, κι ότι Έλληνας είναι μόνο αγώνας να γίνεις Έλληνας, δεν θα μιλούσες έτσι, με βρισιές και αντίστοιχες χειρονομίες και θα καταλάβαινες, ίσως, αυτό που εσύ ο ίδιος έγραψες: Ότι εγώ, ο Άντης, με το γράμμα, «την τελεία και την παύλα μου», είμαι στην πλευρά τής ακρίβειας των εγγράφων και τής αυστηρής λογικής των επιχειρημάτων, κι εσύ στην πλευρά της ενδοστρέφειας, της εθελοτυφλίας, της «κάβλας» σου, όπως εσύ το έγραψες.
Όμως, δεν τέλειωσα ακόμα. Διάβασε πιο κάτω τι πίστευε για τον Μακάριο ο ήρωάς σου, ο Καραμανλής, που «άρπαξε από τα γένια τον Μακάριο και τον χειραγώγησε», λες, για να υπογράψει ως όφειλε τη Ζυρίχη, αφού ήταν… δύσκολη η Ένωση, και το ’74 πάλι «έσωσε» την Κύπρο αποφεύγοντας να κτυπήσει την τουρκική απόβαση, πράγμα που θα έκαμνε, λες πάλι, εκείνος ο ψευτοπατριώτης(!) ο Παπανδρέου το ’64 (δέκα χρόνια πριν με άλλα δεδομένα) και θα μας… κατέστρεφε, αλλά «ευτυχώς» τού αντιστάθηκε ο Μακάριος και… γλιτώσαμε! Δυστυχώς η Ιστορία λέει τ’ αντίθετα κι αποδεικνύει τον Μακάριο να χειραγωγεί ακόμα και τον Καραμανλή. Να τι λέει ο ίδιος ο Καραμανλής:
[… ] Δυστυχώς ο Μακάριος ηκολούθησεν εντελώς αντίθετον πολιτικήν. Αντί να ευθυγραμμισθή με τας Αθήνας, ηκολούθησεν πολιτικήν αδέσμευτον, πράγμα το οποίον και την περαιτέρω ευνοικήν εξέλιξιν τού Κυπριακού εδυσχέρανε, αλλά και εις την Ελλάδα εδημιούργησε προβλήματα σοβαρά.
[…] Πολύ φοβούμαι ότι ο Μακάριος είτε από κακήν εκτίμησιν είτε από
πολυπραγμοσύνην, χειρίζεται το θέμα κατά τρόπον εθνικώς επικίνδυνον,
αλλά και ασύμφορον διά την Κύπρον. Διότι και εάν δεχθώμεν ότι εις την καλλιτέραν δι’ αυτόν περίπτωσιν επιτυγχάνει μίαν βελτίωσιν των συμφωνιών, αυτό θα αποβή εις βάρος τής οριστικής λύσεως, δηλαδή της Ενώσεως. Θα στερηθή του επιχειρήματος τής ατελείας των συμφωνιών, και της δυνατότητος να ανακινήση και πάλιν το θέμα υπό την μορφήν τής Ενώσεως, εις τον κατάλληλον χρόνον […]
Επιστολή Κ. Καραμανλή προς Παναγ. Κανελλόπουλο, 3 Μαρτίου 1964 (Αρχείο Καραμανλή, 6ος τόμος, σ. 127. Εκδ. Ιδρύματος Κ. Καραμανλή).
Ακόμα κι ο Καραμανλής, λοιπόν, πίστευε στην Ένωση ως την τελική λύση του Κυπριακού. Αλλά για το πόσο ενωτικός ήταν ο Μακάριος, αφού δεν πιστεύεις τον Παπασταύρο που τον έζησε και στις Σεϋχέλλες, δες τι γράφει ένας Εγγλέζος ερευνητής, που ως συνήθως ξέρει καλύτερα από μας, τούς DNA Έλληνες, στο βιβλίο του «Η Βρετανία και ο κυπριακός αγώνας», Ποταμός, 2001, σ. 120-121. Αφού παραπέμψει στο έγγραφο Foreign Office 371/117641, RG1081/595, λέει ότι ο Μακάριος στις 27.6.1955 (τρεις μόνο μήνες μετά την έναρξη τού αγώνα) είπε στον Αρχιδιάκονο τής Αγγλικανικής Εκκλησίας τής Κύπρου ότι είχε «πλήρη επίγνωση τού πόσο άγονο είχε καταστεί το σύνθημα ‘Ένωσις και μόνο Ένωσις’» κι ήταν έτοιμος να συζητήσει υποχωρήσεις αν και οι Άγγλοι έκαμναν το ίδιο. Λίγους μήνες αργότερα δεχόταν να συνεργαστεί με τους Άγγλους και τον Χάρτινγκ για ένα μεταβατικό σύνταγμα αυτοκυβέρνησης.
Κι ο Βαγορής, που έπλεκε το σχοινί της κρεμάλας του, για την Ένωση, κι ο Γληόρης που κουβαλούσε το πετρέλαιο τού μαρτυρίου του μέσα στη σπηλιά του, για την Ένωση; Κι οι άγραφοι νόμοι για τον σεβασμό απέναντι στους νεκρούς, που για μάς έδωσαν τη ζωή τους;
Αλλά δεν τέλειωσα ακόμα: Από την ηρωική και απορριπτική DNA ελληνική πολυθρόνα σου, όπου κάθεσαι «καβλιάζοντας» πάσα έναν… Πέρση ή προδότη, κατά την DNA ελληνική σου κρίση, με ρωτάς, «μεταξύ μας, τι υπόγραψες το 2004 και τι θα υπογράψεις το 2014;»
Δηλαδή, ξέρεις, ως εκ γενετής DNA Έλλην και κατ’ ακολουθίαν ως εκ γενετής ήρως και πατριώτης τι ψηφίζουν όλοι οι άλλοι! Και ποια απόδειξη υπάρχει τι ακριβώς εσύ εψήφισες και τι εγώ; Ή ποιους λόγους είχες εσύ να ψηφίσεις ό, τι εψήφισες και ποιους εγώ για να ψηφίσω ό, τι εψήφισα; Ή ποια «ελληνικότητα» σε καθιστά τόσο απόλυτο παντογνώστη και πάνσοφο ος τα πανθ’ ορά, σε διορίζει τον τής δίκης οφθαλμό, που θα δικάσει και θα καταδικάσει την κρίση ή τον πατριωτισμό των άλλων; Είναι, βέβαια, γνωστός ο χαμερπής και χυδαίος, αναίμακτος «ηρωισμός» αυτών που απέρριψαν «μετα βδελυγμίας» το αποτέλεσμα των δικών τους επιλογών (στη δική μου αντίληψη και γνώση η δική μας ανεύθυνη, ανόητη και αήθης «πολιτική» μάς οδήγησε στην παραγωγή τέτοιων «λύσεων», όπως εκείνης τού Ανάν) για να κρύβονται ύστερα πίσω από έναν τέτοιο «ηρωισμό» και να θεωρούν ότι τους δίνει το δικαίωμα να τον εξαργυρώνουν κιόλας με κάθε ευκαιρία και με άλλου είδους κέρδη εκτός από τις «δάφνες»! Ασχέτως τού τι πιστεύω σήμερα, δέκα σχεδόν χρόνια μετά, όταν πολλά πια έχουν ξεκαθαρίσει, η άποψή μου το 2004 είχε δύο σκέλη:
Πρώτον, ότι έπρεπε επιτέλους να αντικρίσουμε με ευθύτητα και τιμιότητα τη νέα πραγματικότητα και να αποδεχτούμε αντρίκια την ήττα μας, ως συνέπεια των δικών μας, όπως ήδη είπα επιλογών, και να δοκιμάσουμε τη συμβίωση με τους Τ/κυπρίους (να φάμε, δηλαδή, και να καταπιούμε με το ζόρι τούς κατάπικρους κι επικίνδυνους καρπούς τής «πολιτικής» και των «οραματισμών» τού «μεγάλου» μας ηγέτη)· και, δεύτερον, ότι σε περίπτωση που εκείνη η «συμβίωση» θα αποτύγχανε και δεν θα τα βρίσκαμε τελεσίδικα με τους Τούρκους, που ήταν ίσως το πιο πιθανό, αφού οι Τούρκοι δεν είναι παρά γενίτσαροι, εξισλαμισμένοι Έλληνες και ποτέ κανείς δεν τα βρίσκει μαζί τους, τότε αργά ή γρήγορα θα ερχόμασταν ξανά στα χέρια μαζί τους και αναγκαστικά θα ξαναμπαίναμε σ’ έναν αληθινό αγώνα επιβίωσης. Χωρίς «ηγέτη» από την Πάνω Παναγιά αυτή τη φορά, θα μπαίναμε σε κατάσταση αληθινής εγρήγορσης κι όχι, mon hypocrite frère, στον ψευτοαγώνα τής κλεψιάς και του πλουτισμού τού ενός σε βάρος τού άλλου, του καθενός σε βάρος τής πατρίδας, της γενικής απάθειας και υποκρισίας που διάγουμε σήμερα.
Αλλά, ακόμα κι έτσι και μέχρι τη στιγμή τής «τενέκκας» δεν ήμουν σίγουρος – όπως και τόσοι άλλοι για άλλους, ίσως, λόγους – αν έπρεπε ή όχι να απορρίψω πλήρως το απτό, πλέον, αποτέλεσμα των ανθελληνικών, ψευδοαντιστασιακών και ανθενωτικών «αγώνων» τού «μεγάλου ηγέτη» και να περάσω, έτσι, στη δική του παράταξη των επιπόλαιων ψευδοαγώνων ή να αποδεχτώ εκείνο το αποτέλεσμα για τους λόγους που ανέφερα πιο πάνω και ν’ αγωνιστώ τον σκληρό αγώνα τής συμβίωσης μέσα στην καινούρια πραγματικότητα.
Κι αν τη μέρα τής ψηφοφορίας αποφάσισα έτσι ή αλλιώς – πολύ πιθανόν αν η ψηφοφορία γινόταν την προηγούμενη ή την επομένη να αποφάσιζα αλλιώς – αυτό δεν παρέχει σε κανέναν το δικαίωμα, ούτε ακόμα και σε DNA Έλληνες, ειδικά σε πρώην ενωτικούς που άστραψε φως και ξαφνικά, αλλά και συμφεροντολογικά «άμπλεψαν» κι αρνήθηκαν την Ένωση, να υποδύονται τώρα τούς σκληροτράχηλους κι ανυποχώρητους «αγωνιστές» και «πατριώτες» ενώ δεν είναι καν σε θέση να δουν τις συνέπειες των δικών τους αποφάσεων και των προς ίδιον συμφέρον επιλογών τους (ποτέ κανένας δεν ζημιώθηκε όταν γύρισε από Ενωτικός σε Μακαριακός), και να ζητούν και τα ρέστα από πάνω από εκείνους που κατέληξαν στη σκληρότερη επιλογή! Κι ας μην ήξεραν τι έκαμναν εκείνοι που απαρνήθηκαν την Ένωση για τα μάτια τού Μακαρίου ή για τούς νεοφανείς του αντιστασιακούς «αγώνες»… επιβολής τάξης επιτέλους στον κόσμο(!) ή απλώς το έκαμναν για την τσέπη τους! Ας μην καταλάβαιναν κι ας μην ήξεραν ότι έτσι ακριβώς ήταν που ανοιγόταν ο δρόμος σε «λύσεις» Ανάν. Όπως ξέρεις «ignorantia legis neminem excusat». Η άγνοια του νόμου δεν αποτελεί δικαιολογία. Κι εδώ «νόμος» είναι ο άγραφος νόμος, εκείνος τής Αντιγόνης, ο ίδιος που παραγνώρισε τούς πεσόντες στις μάχες και τους απαγχονισθέντες, τους εν ψυχρώ εκτελεσθέντες και τους εκπνεύσαντες στα βασανιστήρια νεκρούς τής Ένωσης κι επέλεξε να τους περιφρονήσει, «να τους σύρει του νώμου του» για τα «περισσότερα» που «πεθυμούσε» ο Μακάριος και οι υποτακτικοί του (Παράρτημα V τής «Πηνελόπης»), λαϊκοί είτε ποιητές, αγράμματοι είτε διανοούμενοι. Κι εσύ και άλλοι πνευματικοί άνθρωποι και δάσκαλοι, που τον διαβάσατε καλά τον Σοφοκλή και απομνημονεύσατε, ίσως, κι ένα σωρό στίχους τής «Αντιγόνης», ένα πράμα μάλλον δεν καταλάβατε κι είναι αμφίβολο αν μπορέσατε να διδάξετε στους μαθητές σας. Ότι είναι κομμάτι δύσκολο όταν το έργο δεν παίζεται στη σκηνή να ξεχωρίσεις τούς Κρέοντες από τις Αντιγόνες, τις Αντιγόνες από τους Κρέοντες· γιατί εκεί, στην καθημερινή ζωή, πέφτουν ένα σωρό ομίχλες και σκοτεινιές τού προσωπικού συμφέροντος, της ιδιοτέλειας, της προαγωγής, της εύνοιας τού βασιλιά και τόσα άλλα, που εμποδίζουν την όραση.

Reply
Άντης Ροδίτης 4 December 2013 at 22:59

Η συνέχεια και το τέλος:
“Οπότε, εκεί που κάθεσαι στην αδιάβλητη DNA ελληνική, πατριωτική και «απορριπτική» πολυθρόνα σου και διαβάζεις αυτά, κι ενώ είσαι ο τελευταίος, ίσως, που έπρεπε να τα ακούει, δηλαδή ο πρώτος, επειδή ήταν η μοίρα σου να τα προκαλέσεις και η δική μου να τα γράψω, κι εξακολουθείς, στο μεταξύ, όχι μόνο να «καβλιάζεις» πάσα έναν Πέρση ή προδότη ασυγχύτως, αδιαιρέτως κι αδιακρίτως, αλλά και δεν χάνεις ευκαιρία να του πιείς το αίμα, αφού τού τραβήξεις ένα βέλος πα στη φτέρνα – τώρα που σου ψιθύρισαν το «αδύνατόν του σημείον» – δεν πρέπει επίσης να ξεχνάς ότι οι «αμετανόητοι» ενωτικοί ήταν και… «φασίστες», όπως είπες, που ήθελαν, τάχα, να μην αφήσουν ρουθούνι για ρουθούνι Τ/κύπριου, ενώ η μακαριοακελική, ανθενωτική και «αντιστασιακή» πλευρά, με την οποία συντάχθηκες, προπαγάνδιζε κι οραματιζόταν(!) ειρηνική συμβίωση με τους «αδελφούς» της Τ/κυπρίους, μέσα στο πλαίσιο τής παγκόσμιας ειρήνης που διακήρυττε (υπό την κυριαρχία της) η Σοβιετική Ένωση, το ΑΚΕΛ και οι οπαδοί του, οπαδοί και του αριστερού και προοδευτικόφρονος Μακαρίου! Τι με ρωτάς, λοιπόν, εμένα τι ψήφισα, toi hypocrite, mon semblamble, mon frère; Εσύ τι ψήφισες; Ή, πώς και γιατί δεν ψήφισες, με την αναμενόμενη συνέπεια, τη μοναδική ευκαιρία που παρείχε στη μακαριακή παράταξη το «σκέδιον τού Ανάν» να πραγματοποιήσει τις διεθνιστικές και ειρηνιστικές της διακηρύξεις με τον καλύτερο και τον πιο πειστικό τρόπο μάλιστα, τον τρόπο των Ελλήνων με τους χείριστους εχθρούς κι εξολοθρευτές τους, τους Τούρκους;
Το 2004, λοιπόν, σε μια επιλογή τής στιγμής, που θα μπορούσε να είναι κι η αντίθετή της, εγώ παραδέχτηκα και αποδέχτηκα τη μακαριακή μου μοίρα, όπως μου την κληροδότησε κατακέφαλα η αποδεδειγμένα και τεκμηριωμένα πλέον ανθελληνική και ανθενωτική, αντι-νατοϊκή, «διεθνιστική» και «αντιστασιακή» «πολιτική» τού Αρχιεπισκόπου Μακαρίου! Κι αν εγώ ήμουν ένας ψεύτης, mon semblable, ψηφίζοντας κι αποδεχόμενος, τάχα, την «αναπόφευκτη», μισητή μακαριακή μου μοίρα – πλήρως, δήθεν, ηττημένος – άλλο τόσο ψεύτης ήσουν κι εσύ ψηφίζοντας εναντίον των διακηρύξεων τής παράταξης στην οποία παρέσχες υποστήριξη και ισχύ. Ψηφίζοντας εναντίον εκείνου που πολύ καλά ήξερες ότι εσύ το έφερες, αγνοώντας τούς άγραφους νόμους τής Αντιγόνης. Η ψήφος σου, δηλαδή, όπως και των πλείστων «μακαριακών», δεν ήταν παρά απόπειρα απόκρυψης ενοχών, άρνηση παραδοχής των αληθινών αιτίων και ευθυνών για τα δεινά μας, που επέφεραν στο τέλος κι ένα «Σχέδιο Ανάν».
Αυτό, λοιπόν, είναι το «έσσω» μου από το οποίο έρχομαι. Αλλά και το δικό σου, αν δεν το ήξερες.
Όμως, το θέμα εσύ το ανακίνησες, όχι εγώ. Και προς τι; Για να με καταβάλεις! Και για να με καταβάλεις με ένα φτηνό, επιπόλαιο και ρηχό λόγο, αντίστοιχο τού καθημερινού, «πολιτικού» λόγου με τον οποίο μας φλομώνει η τηλεόραση: Άκου, «εσύ τι ψήφισες;»! Αυτός είναι ο λόγος που μπορούν να εκλάμψουν ενώπιον του λαού οι ποιητές του; Άφεριμ, ναι, κι ό,τι πάθουμε αξίζει μας. Αλλά των παιδιών μας γιατί να τούς αξίζει ή της Κύπρου να τουρκέψει;
Ό,τι και να εψήφισε ο καθένας το 2004, το αδιέξοδο, δέκα χρόνια μετά, είναι το ίδιο για όλους. Ένα αδιέξοδο μέσα στο οποίο σχιζοφρενικά διερωτόμαστε από ποιο ανύπαρκτο παράθυρο ή αόρατη πόρτα θα διαφύγουμε. Αυτό θα έπρεπε να διευκρινίζεις με τον ποιητικό σου λόγο, είναι η γνώμη μου, ανιχνεύοντας τα αίτια της ύπαρξής του, ελπίζοντας πως τη διαφυγή, ίσως, μάς την εξασφαλίσει κάποτε, αν ποτέ την προσεγγίσουμε για να δούμε από απόσταση έστω τη θωριά της, η Αυτογνωσία. Κι ένας από τους τρόπους της είναι η θέση-αντίθεση-σύνθεση που διακηρύττεις, αλλά δεν εφαρμόζεις. Προτιμάς τις βουβές, υβριστικές χειρονομίες και το μαστίγωμα ενός αδιαμφισβήτητου πόντου, που δεν έχει το παραμικρό ενδιαφέρον για το μίσος ή την αγάπη σου ή την «κάβλα» σου.
Αρχίζοντας τώρα από την αρχή και λαμβάνοντας υπόψη όλα όσα ως εδώ σού είπα, καταλαβαίνω τον συγκλονισμό σου από το σοκ, καταλαβαίνω γιατί σε μια τόσο τεράστια «έκρηξη» αποκάλυψης τής αληθινής «πολιτικής» Μακαρίου κλείνουν μόνα τους, αντανακλαστικά, αυτιά και μάτια. Και δεν έχω αμφιβολία ότι θα υπάρξουν αυτιά και μάτια στο μέλλον για τα οποία δεν θα είναι τόσο μεγάλο το σοκ τής αλήθειας και θα μπορούν να την αντικρίζουν. Δεν καταδικάζω, λοιπόν, κανένα πιστό τού Αρχιεπισκόπου Μακαρίου για την επίκτητη ανικανότητα που τους χάρισε να μη μπορούν να δουν την αλήθεια. Η μόνη άμυνα που μπορούσε να είχε κανείς τότε, επί βασιλείας Του, ήταν η ακλόνητη πίστη στην Ελλάδα, την πατρίδα, που εσύ και άλλοι, όσο κι αν καλλιτεχνικώς κι επιστημονικώς αρέσκεστε συχνά να την επικαλείστε, προτιμάτε κιόλας να επιλέγετε πότε θέλετε την ένωση μαζί της και πότε όχι. Πότε είστε σίγουροι ότι «εννά μας πουλήσει ο πρωθυπουργός της» και πότε «αφού εν χούντα τωρά κι εμείς είμαστε… δημοκράτες… δεν ημπορούμεν σιόρ… άσε ύστερα»! Ό, τι και να συμβαίνει, εμένα η υποχρέωσή μου είναι στην κατεύθυνση τής επιτάχυνσης τής έλευσης τής ιστορικής αλήθειας.
Αλλά και κάτι τελευταίο, που όφειλε μόνο και μόνο ως λογοτέχνη-διανοούμενο να σε είχε απασχολήσει (δες ξανά και το Παράρτημα Ι στην «Πηνελόπη»), δεν νομίζεις ότι αυτός ο άνθρωπος, για του οποίου επίσης τις υποθήκες και τις παρακαταθήκες έγινε τόσος λόγος, θα έπρεπε να είχε αφήσει πίσω του τουλάχιστο ένα κείμενο, όποιου μεγέθους, αλλά οπωσδήποτε τέτοιας ποιότητας, ας πούμε κάπου κοντά στην ποιότητα των «Απομνημονευμάτων» ενός Μακρυγιάννη, για τόσο σπουδαίο και τρανό που τον λογαριάζετε; Ας άφηνε ένα απλό «ημερολόγιο», όπως λ.χ. εκείνο τού Διγενή, με απλή καταγραφή τής σκέψης του, των αποφάσεων, τής δράσης του. Το ελάχιστο που θα αναμενόταν, είναι μια απλή, ευθεία αφήγηση για τη μεγάλη περιπέτειά του να έχει ξεκινήσει ως ένα πάμπτωχο βοσκαρέτι από την Πάφο και να καταλήξει ως ο εις και μόνος ηγέτης ενός μικρού αλλά αρχαίου λαού στην πιο κρίσιμη στιγμή τής ιστορίας του, στην επική του απόπειρα να απελευθερωθεί επιτέλους από τα δεσμά των συμφερόντων των εκάστοτε «μεγάλων» τής Ασίας, της Αφρικής και του δυτικού ημισφαιρίου στη νεοτερική εποχή. Ακόμα κι ο δεσμώτης του στις Σεϋχέλλες, ο λοχαγός Φίλιπ Λε Τζετ, υπολόγισε ότι ο Μακάριος έγραφε «απομνημονεύματα» ή έστω ένα ημερολόγιο – τη στιγμή μάλιστα που οι πιο μεγάλες περιπέτειές του δεν είχαν καθόλου τελειώσει αλλά θα ακολουθούσαν! Κι όμως, τίποτε. Ούτε λέξη. Κι αυτό το «τίποτε», δεν σημαίνει τίποτε για την εθελοτυφλία των οπαδών του. Τόσο εκτυφλωτική η λάμψη του!

Έγραψα στις «Μέλισσες» και για την αδυναμία του, που περιέγραψε στην Οριάνα Φαλάτσι (1975), να χειρίζεται τα προβλήματα που αντιμετώπιζε δίκην εκείνου τού επικίνδυνου «παιγνιδιού», όπου ένας άνθρωπος πλησιάζει το χείλος τού γκρεμού μέχρι σημείου που κι ο παραμικρότερος κακός υπολογισμός να σημαίνει την καταστροφή του, οπότε τότε μόνο ν’ αποτραβιέται στην ασφάλεια!
Φαντάσου την έκπληξή μου όταν άκουσα προ μερικών ημερών, από την ποιήτρια κα Βαλεντίνη Αναστασίου, ότι ήταν παρούσα, ως μαθήτρια στην κατασκήνωση Αγίου Νικολάου τής Στέγης, το 1962, όταν επισκέφθηκε τα παιδιά ο Αρχιεπίσκοπος και κάθισε σε μια καρέκλα ανάμεσά τους, γύρω του εκείνα σταυροπόδι και τους αφηγήθηκε, τι άλλο, τον ενθουσιασμό με τον οποίο τον υποδέχονταν «τα πλήθη» σε διάφορες επισκέψεις του στο εξωτερικό! Ως γνήσιος «πολιτικός» της εποχής μας και ειδικά τού τόπου μας, έδινε τεράστια σημασία στη δημοφιλία του και ξηγώντας στα παιδιά πόσο τον θαύμαζαν στο εξωτερικό, τους υπέβαλλε ότι εκείνα είχαν ακόμα μεγαλύτερη υποχρέωση να τον θαυμάζουν απεριόριστα!. Οπότε, σε μια στιγμή, παρασυρμένος ίσως από την κατάνυξη και την παντελή απουσία αιτίας για να κρατήσει μια ελάχιστη αυτοάμυνα, τι νομίζεις ότι έκανε; Αφηγήθηκε στα παιδιά και την αδυναμία του με τους… γκρεμούς! Εν έτει 1962!

Από δω κι εμπρός το αφήνω σε σένα και στους ψυχίατρους ή τους ερευνητές ψυχοπαθητικών καταστάσεων, ειδικά εκείνους που θα ενδιαφερθούν για την περίπτωση όχι απλών ασθενών ανθρώπων, αλλά ηγετών που η παθολογική αδυναμία τους να διακινδυνεύουν τη ζωή τους εμπλέκει και τη διακινδύνευση τής ζωής των λαών τους. Και μόνος σου αυτή τη στιγμή θα πρέπει να σκέφτεσαι ότι η προς Γκιζίκη επιστολή του το 1974 μπορεί άνετα να ερμηνευθεί σαν ακόμα μια επανάληψη μέσα στο ίδιο πλαίσιο εκείνου τού καταραμένου «παιγνιδιού» με τους γκρεμούς στο οποίο επιδιδόταν, χωρίς να λογαριάζει ότι μαζί του έσερνε κι ένα λαό. Τον δικό μας λαό.

Τελειώνω: Δεν υπάρχει πιο δίκαιο και πιο φυσικό αίτημα από την Ένωση τής Κύπρου με την Ελλάδα. Οι τότε σύμμαχοι τού Μακαρίου και του ΑΚΕΛ, οι Σοβιετικοί, την πολεμούσαν γιατί δεν τους συνέφερε. Οι εχθροί τού Μακαρίου και του ΑΚΕΛ, οι Αμερικανοί την επιδίωξαν, επειδή τούς συνέφερε. Κι εκτός από τού Ντην Ρασκ το άγαλμα στην Πλατεία Ελευθερίας, έπρεπε σήμερα, μετά την Ένωση, να είχαμε ίσως και προτομές τού Χένρυ Λαμπουίς και του Τέυλορ Μπέλτσερ, αντίστοιχων πρέσβεων των ΗΠΑ στην Αθήνα και τη Λευκωσία, που επίμονα και με συνέπεια εξηγούσαν στην τότε Κυβέρνησή τους τα πλεονεκτήματα τής Ένωσης για τις ΗΠΑ. Αν στο αρχικό στάδιο αυτών των αναφορών τους δεν παράβλεπαν και το «δικαίωμα» των Τούρκων σε μια εδαφική ή άλλου είδους «αποζημίωση», ήταν γιατί εμείς δώσαμε πρώτοι στους Τούρκους δικαιώματα με τη Ζυρίχη και δεν επρόκειτο εύκολα να τα εγκαταλείψουν.

Αλλά, το πιο σημαντικό: Η Ελλάς, όπως πολλοί ξεχνούσαν, άλλοι σκόπιμα κι άλλοι λόγω φανατισμού, επιπολαιότητας ή σκέτης αμνησίας, δεν είναι, ούτε ήταν ποτέ υπερδύναμη. Δεν έχει αεροπλανοφόρα να διεκδικεί τα δίκαιά της. Έχει μόνον τη διπλωματία. Στο πλαίσιο αυτής είναι που ο Γ. Παπανδρέου έκανε «προσφορές», όπως τού Καστελόριζου (και ο ίδιος ο Διγενής μιας μικρής περιοχής επί ενοικίω στο Κάβο Γκρέκο), «προσφορές» που έδιναν την ευκαιρία στους Αμερικανούς να λένε στους Τούρκους, να, οι Έλληνες δείχνουν κατανόηση και διάθεση συμβιβασμού, αλλά τις «προσφορές» αυτές οι Τούρκοι ήταν αναγκασμένοι να τις απορρίπτουν, λόγω τού φανατισμού τους, της έχθρας και της υπεροψίας τους, αλλά και λόγω τού τι τούς είχε «προσφέρει» στην αρχή ο Άτσεσον. Ναι, διακινδύνευσε εξ ανάγκης κάποια πράγματα ο Γ. Παπανδρέου, ναι δέχτηκε σε κάποια στιγμή ακόμα και την επί ενοικίω βάση για να την αρνηθεί αμέσως, αλλά αν είχε την ειλικρινή βοήθεια και συμπαράσταση τού Μακαρίου – που για να την είχε έπρεπε ο Μακάριος να ήταν ενωτικός – η ατόφια Ένωση σήμερα θα ήταν γεγονός, κι ούτε 21η Απριλίου 1967 θα είχαμε, ούτε 15η Ιουλίου 1974 ούτε τα δεινά τής τουρκικής εισβολής, ίσως ούτε και τα δεινά τής σημερινής οικονομικής κρίσης. Θα είχαμε μια ενιαία, τη μεγαλύτερη ΑΟΖ τής Μεσογείου, μια δυνατή Ελλάδα με την Κύπρο μέρος της να έχει αρχίσει εδώ και δεκαετίες την εκμετάλλευσή της. Κι ίσως ούτε καν ποτέ θα ακούαμε το όνομα αυτού του σιαχουρή, του Νταβούτογλου.

Περαιτέρω και τελεσίδικα, κι αυτό να το βάλεις καλά στο νου σου κι εσύ και οι άλλοι μακαριακοί εταίροι στη συμμαχία με το ΑΚΕΛ, το οποίο ουδέποτε ειλικρινά επεδίωξε την Ένωση παρά μόνο σε κάποια στιγμή που νόμισε, λάθος πάλι, πως θα έπαυε να υπάρχει έθνος και κράτος Ελλάδα, πως θα την κατάπινε το ολοκληρωτικό, σταλινικό παραπέτασμα:
Η Ελλάδα είναι η πατρίδα μας και καμιά άλλη. Αυτή που είναι, με όλες τις αδυναμίες της. Της χρωστούμε τα πάντα. Ζωή και ταυτότητα. Οφείλαμε πίστη κι επιμονή, κι αν αυτό που μπορούσε να μας δώσει η πατρίδα μας δεν ήταν τόσο πλήρες όσο κι εκείνη θα ήθελε, δεν είχαμε κανένα δικαίωμα να την αρνηθούμε ή να επιδιώκουμε άλλα, τάχα «καλύτερα» πράματα, όπως έγραψε προσπαθώντας να «δικαιολογήσει» την απεξαρτησιακή από την Ελλάδα «πολιτική» ο άλλος διανοούμενος, φίλος σου, υποτακτικός τού Μακαρίου (Παράρτημα V στην «Πηνελόπη»). Οφείλαμε να πάρουμε αυτό που η μάνα μας μπορούσε να μας δώσει κι όχι να τη βρίζουμε και να τη διαβάλλουμε για την αδυναμία της. Κι η μάνα Ελλάς ποτέ δεν σχεδίασε κακό για τα παιδιά της. Η ανηθικότης μας, του Μακαρίου δηλαδή και των συμμάχων του, ήταν ότι εκμεταλλεύθηκαν την αδυναμία της για να ακολουθήσουν γενικότερα ανθενωτική γραμμή, γραμμή μερισμού τού ελληνισμού, ενάντια στη μια, ενωμένη ελληνική ισχύ, απαραίτητη για την επιβίωση όλων μας, για την οποία, ναι, πολεμούμε από τον καιρό τού αγαπημένου μου, καθώς με κατηγορείς, Ονήσιλου.

Οπότε, ως επίγειος εξομολογητής σου, μιλώ σου στη γλώσσα τής καλλύτερης σου ποίησης τζαι βάλλω σου κάνονα να ξαναδκιαβάσεις την Πηνελόπην άλλη μια βολάν, τζαι πριν που κάθε κεφάλαιον να λαλείς 27 φορές το Πάτερ Ημών ο εν τοις ουρανοίς… Αν δεις τζι αρκέψει ν’ αλλάσσει ο νους σου, να λλϊάνεις τες προσευχές σε 26, σε 25, σε 24 κ.ο.κ., ώσπου να καταλάβεις ότι εκαθάρισες. Έτσι, καθαρός, να πηαίννεις που τη Δευτεράν κάθε Δευτέραν πρωίν ολόισια στα Φυλακισμένα Μνήματα τζαι να λαλείς που μια φορά συγγνώμη στα τρία σημεία τού ορίζοντα: Ανατολικά τζαμαί που γράφει πα στους σταυρούς «Αυξεντίου» τζαι «Παλληκαρίδης», βόρεια στα τζελλιά των μελλοθανάτων τζαι δυτικά στες κρεμάλλες. Ύστερα να γυρίζεις νότια ’που εν η ελεύθερη Κύπρος τζαι να λαλείς τρεις φορές ευκαριστώ Θεγέ μου τζαι Αγγλοαμερικανοί που δεν τους την εδώκετε ούλην με τον νουν που είχαμεν, τζαι μιαν φοράν να λαλείς ανάθθεμαν τον παπά. Θα γινείς πουλλούιν τζαι θα βρεθούμεν ξανά στον άλλον κόσμον – τζαμαί έννεν ανάγκη να μου πεις τζαι μέναν ευκαριστώ, γιατί τζαμαί εν ούλλα εννοημένα.
Στο μεταξύν υγείαν”.

Άντης Ροδίτης

Reply
Άντης Ροδίτης 8 December 2013 at 11:18

Τέσσερις μέρες μετά την τελευταία δημοσίευση του πιο πάνω σχολίου-απάντησης μου στον Κώστα Βασιλείου, ως απάντηση και σε πολλές ανεξήγητες απορίες άλλων διδασκάλων και μαθητών τους, επίσης πιο πάνω, είναι νομίζω πλέον καιρός να συμπεράνουμε την τελειωτική ήττα των δήθεν διαφωνούντων και ισχυριζομένων ότι η πολιτική Μακαρίου δεν ήταν ανθελληνική και ανθενωτική. Λέω “δήθεν” διαφωνούντων επειδή η σιωπή τους σημαίνει και παραδοχή της αλήθειας που περιέχουν τα δημοσιευθέντα έγγραφα (στο βιβλίο “Κουράγιο Πηνελόπη”) περί της δυνατότητας πραγματοποίησης της χωρίς όρους Ένωσης Κύπρου-Ελλάδος το 1964.
Η σιωπή, όμως, η μη έντιμη παραδοχή της ήττας σημαίνει στο δικό μας κώδικα και ακόμα μια, επιπρόσθετη απόδειξη της δολιότητας της μακαριακής και ανθενωτικής παράταξης. Αυτήν την ένοχη σιωπή υιοθετεί και το έντυπο (εφημερίδα) “Ένωσις” – για να φανεί ίσως έτσι και μια άλλη, επιπρόσθετη διάσταση και απόδειξη της παραπλάνησης και της εκτροπής που υπέστη ο ελληνισμός στο όνομα της λέξης “Ένωσης” – αρνούμενο, το έντυπο, να δημοσιεύσει την απάντηση που έδωσα στην επιστολή Βασιλείου, με τη γελοία, φτηνή και μακαριακή δικαιολογία ότι ο Βασιλείου δεν έχει άλλο μέσο να δημοσιεύει τις απόψεις του, ενώ ο Ροδίτης έχει!! Όμως δεν μπορεί κανείς να περιμένει πολλά από μιαν εφημερίδα που παρουσίασε τον Τάσσο Παπαδόπουλο ως… Λεωνίδα να λέει δήθεν “όχι” στο Ανάν, τη στιγμή που εκείνος και η παρέα του είχαν από καιρού γονιμοποιήσει βίαια τον κυπριακό αγώνα για να γεννήσει τελικά ένα έκτρωμα όπως το Ανάν.
Ποια μεγαλύτερη απόδειξη υπάρχει ότι έτσι έχουν τα πράγματα από το γεγονός ότι ο Τάσσος Παπαδόπουλος υποστήριξε τις Συμφωνίες της Ζυρίχης ως καλύτερες από την Ένωση σε ομιλία του στοις 12.1.2005 στην παρουσίαση του βιβλίου του Δρ Π. Περσιάνη “Η νομιμοποίηση του κυπριακού κράτους”; Επανειλημμένα ζητήσαμε αυτή την ομιλία από το Κέντρο Μελετών Τάσσος Παπαδόπουλος χωρίς ανταπόκριση.
Η παραπλάνηση και η εκτροπή σε βάρος της Ένωσης συνεχίζεται σήμερα από την εφημερίδα “Ένωσις” Λευκωσίας, αρνουμένης να δημοσιεύσει νέο κείμενο-απάντηση του Δρ Χάρη Φεραίου στον Κώστα Βασιλείου. Υπό τη σημαία της αληθινής Ενώσεως δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει φίμωση της ελευθερίας της έκφρασης. Αυτό, όμως, το κάνει η εφημερίδα “Ένωσις” Λευκωσίας. Οπότε όλοι καταλαβαίνουν περί ποιας “ενώσεως” πρόκειται – εκείνης που δεν διαφέρει από εκείνην του Μακαρίου και των ποικίλων συμμάχων του.
Δημοσιεύουμε, λοιπόν, εδώ, στο ελεύθερο Αντίβαρο, το άρθρο Χάρη Φεραίου:

Περί Βασιλείου, προς Βάσον (ιδιοκτήτη εφημερίδας “Ένωσις”) επιστολή.

Αγαπητέ Βάσο,

Είδα, και με προσοχή διάβασα, την, που δημοσίευσες στην «ΕΝΩΣΙΣ», επιστολή – κριτική, του ποιητή Κώστα Βασιλείου, για το οδυνηρά καθαρτικό βιβλίο «Κουράγιο Πηνελόπη», του κοινού, (ή πρώην κοινού) φίλου-μας Άντη Ροδίτη. Επειδή, πρώτο, το βιβλίο εκείνο για μένα υπήρξε κατά κάποιο τρόπο λύση σε ένα υπαρξιακό που είχα πρόβλημα για τα τελευταία 49 χρόνια, ποιανού τάχα επιτήδειου έγινα εγώ στα 24 χρόνια-μου παίγνιο, ώστε να παρατήσω στη μέση τις σπουδές-μου στο Μετσόβιο, να μπω στο αμπάρι κάποιου πλοίου, και να έλθω στην Κύπρο νύχτα με τη Μεραρχία του Παπανδρέου, Ιούλιο μήνα του 1964, ως έφεδρος αξιωματικός Πυροβολικού, για να πολεμήσω για την Ένωση, και ξαφνικά, μόλις πάτησα το πόδι-μου στα χώματα-της, άρχισα εδώ να ακούω ότι γελάστηκα, διότι είναι για να «διχοτομήσω» την πατρίδα-μου που ήλθα! Επειδή, δεύτερο, εναγωνίως πλην αγόνως τόσα χρόνια ερωτούσα, περίλαμπρους διπλωμάτες-μας, περίλαμπρους «ιστορικούς-μας», περίλαμπρους καθηγητές-μας της πολιτικής επιστήμης, και πλήθος άλλους τέτοιους περισπουδάστως περίλαμπρους, για την απάντηση του τι ήλθα εγώ να κάνω στην Κύπρο τότε, αλλά άλλο από συνθηματολογία ή παρασυνθηματολογία δεν άκουγα… Επειδή, τρίτο, το βιβλίο «Κουράγιο Πηνελόπη», τίποτε που δεν ήξερα δεν μου είπε, αλλά απλώς επιβεβαίωσε περίτρανα, και αναντίρρητα πια, όσα από τότε γνώριζα, και συνεπώς μου απέδειξε ότι κανενός «επιτήδειου» δεν είχα τότε γίνει παίγνιο ερχόμενος, αλλά παίγνιο έγινα αφότου ήλθα και μετά, και ας μη συνεχίσω το συμπέρασμά-μου, και δημιουργήσω ταχυπαλμία στους εκ πεποιθήσεως συνθηματοβιούντες αυτού του τόπου… Για όλα αυτά, φίλε Βάσο, τα «επειδή», οφείλω να σου πω, και οφείλεις να ακούσεις, τη γνώμη-μου γι’ αυτή την επιστολή που, ως όφειλες βεβαίως, δημοσίευσες.

Από τι να ξεκινήσω λοιπόν, παρά από την πρώτη εντύπωση που μου προκάλεσε η ανάγνωσή-της; Η πρώτη λοιπόν αυτή εντύπωσή-μου, είναι η εικόνα ενός, που παραβρέθηκε στην εν ψυχρώ τελετουργική εκτέλεση κάποιου συλληφθέντος αιχμαλώτου, και εκείνο που τον εντυπωσίασε απ’ αυτή την τελετουργία της αισχύνης, είναι ο αριστοτεχνικός τρόπος που ο εκτελεστής, ανέσυρε την σπάθα-του, την ύψωσε αργά-αργά, με απαράμιλλη χάρη ψηλά στον ουρανό, αίφνης δε, και διαγράφοντας μιαν άψογη καμπύλη, που θα τη ζήλευε ακόμα και ο Ικτίνος, (ο που χάραξε την πιο συζητημένη στην ιστορία καμπύλη του εχίνου στο Δωρικό κιονόκρανο του Παρθενώνα) αστραπιαία διέσχισε τον ουρανό πρώτα, και ξέσκισε μετά σε δυο ίσα (απόλυτα ίσα!) μεταξύ-τους κομμάτια, το κορμί του αιχμαλώτου, από πάνω ίσαμε κάτω. Όπως θα λέγαμε στη γλώσσα-μας εμείς οι αρχιτέκτονες, μια απλή αισθητική θεώρηση, ενός ηθικού εγκλήματος!

Κατά τα άλλα, και πέρα από την αισθητική, τι περί του «ηθικού» μέρους του βιβλίου «Κουράγιο Πηνελόπη» μπορεί να αναμένει κανείς, από κάποιον που αγνοεί τα στοιχειώδη; Ιδού:

Στοιχειώδες πρώτο: Κανένας Καραμανλής ποτέ «δεν άρπαξε από τα γένια» (έκφραση του κυρίου Βασιλείου) «κανένα Μακάριο για να τον χειραγωγήσει…» στη «Ζυρίχη», καθώς φθέγγεται ο κύριος Βασιλείου. Διότι απλούστατα έξι μήνες πριν, ο ίδιος ο Μακάριος άρπαξε από τα μαλλιά (δεδομένου ότι εκείνη δεν είχε γένια) την κυρία Βαρβάρα Κασλ, και της ξέρασε όλη τη Ζυρίχη, με το νι και με το σίγμα, στο Πετί Παλαί της Μεγάλης Βρετανίας, (τρίτος αν καλά θυμάμαι όροφος) εκεί όπου, εξόριστος, χωρίς τους συνεξόριστούς-του, διέμενε, όσο γινόταν φαντάζομαι «ασκητικά». Και την επόμενη, ή τη μεθεπόμενη, δεν θυμάμαι ακριβώς, άρπαξε από τα αυτιά το πιο φαιδρό τότε πρόσωπο του κυπριακού φοιτητικού κινήματος, άλλως αποκαλούμενου «πιάστε με – πιάστε με», (μπορώ, αν το θέλεις, να εξηγήσω λεπτομερώς την προσωνυμία) και τον εξαπέστειλε με εντολή να ασκήσει το επιτήδευμα της «δολοπλοκίας», μηχανορραφώντας έτσι που να μην «περάσει» το αποβραδίς εγκριθέν (κατά τη διάρκεια της επί τούτου κηρυχθείσας από την ΕΦΕΚ «απεργίας πείνης») σχεδίασμα ψηφίσματός-της. Ψήφισμα ειρήσθω, που δεν ήταν ράπισμα απλώς για την «ανεξαρτησιοπληξία» γενικά, αλλά και για τον ίδιο προσωπικά). Η μηχανορραφία, (μια απίστευτη πλεκτάνη του κυρίου «πιάστε με – πιάστε με») αριστοτεχνική ομολογώ, έπιασε (έξι και τριάντα ώρα πρωινή, όταν, ειδικά η Αθηναϊκή, φύσις ησυχάζει) στον ύπνο, τους εναπομείναντες εξ ημών, (να εξακολουθούν να πεινούν και να απεργούν) νυσταγμένους πρωτοετείς μόλις φοιτητές (ήμασταν δεν ήμασταν δεκαοχτάρηδες…) και άρα άπειρους στις ακμάζουσες, τον τελευταίο χρόνο (1958) γύρω από τη Μεγάλη Βρετανία, εθνικές μηχανορραφίες! (Σημείωση πρώτη: Η μηχανορραφία στέφθηκε με επιτυχία! Σημείωση δεύτερη: Ο μηχανορραφήσας λεγόταν Πάτροκλος Σταύρου. Σημείωση Τρίτη: Εξ ου και αργότερα ανταμειβόμενος στέφθηκε ο ίδιος με πλήθος κρατικοζυριχικές δάφνες! Που όμως του έπεφταν ως τα μάτια, ώστε να αδυνατεί να δει ό,τι γινότανε μπροστά-του…)

Στοιχειώδες δεύτερο: Από τα γένια ο Καραμανλής άρπαξε βέβαια (ως όφειλε) τον Μακάριο στο Λονδίνο, για άλλον όμως λόγο. Όχι για να τον «χειραγωγήσει» οπουδήποτε, αλλά για να του πει τα εξής περίκομψα και φυσικά «ξεκούτσουλα»: «Άκου ρε παπά! (Ούτε καν «βρε παπά». Σκέτο το «ρε», που ήταν και ο «εθνικός-του ύμνος»! Εξ ου και η «ΕΣΤΙΑ» των Αθηνών, ουδέποτε αποκαλούσε το κόμμα του Καραμανλή ΕΡΕ, παρά Έ, ρε!) Άκου (λοιπόν) ρε παπά! Μη μου παριστάνεις εμένα την τάχα αιφνιδιασμένη παρθένα! Όλα τα ήξερες, πριν στα φέρω μετά τη Ζυρίχη στην Αθήνα. Από το Υπουργείο των Εξωτερικών, το Πετί Παλαί-σου στη Μεγάλη Βρετανία, είναι μόλις τρία λεπτά με τα πόδια. Τη διαδρομή αυτή, εκείνος ο καημένος (παιδί τότε) ο Μολυβιάτης, την έκανε, όσο ήμουνα με τον Αβέρωφ στη Ζυρίχη, δέκα φορές την ημέρα, για να σου μεταφέρει άρθρο με άρθρο ό,τι συζητούσα με τον Μεντερές. Και για όλα όχι μόνο συμφωνούσες, αλλά και χοροπήδαγες τρίβοντας τα χέρια απ’ τη χαρά-σου. Και στην Αθήνα όταν ήλθα σκίστηκες να σκορπάς επαίνους και ευχαριστίες για το “κατόρθωμα” της Ζυρίχης. Και εγώ εκεί στην Αθήνα σου το είπα, πως αν έχεις έστω και την παραμικρή αντίρρηση ή και αμφιβολία, εγώ δεν θα πάω στο Λονδίνο. Και εσύ είπες, “αστειευόμαστε τώρα κύριε Πρωθυπουργέ…”. Στο Λονδίνο λοιπόν δεν σε έφερα εγώ. Εσύ με έφερες, και μάλιστα κουβαλητό! Κοίτα λοιπόν μη με ρεζιλέψεις εδώ πέρα που με έφερες, διότι αλλιώτικα θα σου πάρει ο …. τον ….». Για να μην του πάρει λοιπόν ο …. τον …., άρπαξε εκείνος το ερυθρόμορφο στυλό, κι έτρεξε φαρδιά πλατιά να υπογράψει! Είχε μάλιστα το σθένος κοροϊδευτικά να πει μετά στον Καραμανλή: «Μα πίστεψες αλήθεια Κώστα-μου, πως δεν επρόκειτο να υπογράψω»; Και όταν ο Κώστας-του έκπληκτος τον ερώτησε, γιατί τότε την έπαιξε τέτοια μασκαράτα, απάντησε εκείνος πως «είχε το λόγο-του»! Και ο «λόγος» ήταν όντως αυτό που διθυραμβικά ονόμασε και ο κύριος Βασιλείου: «Το αλάθητο ένστικτό-του»! Το αλάθητο εκείνο ένστικτο, ότι έτσι θα καθιερωθεί τελικά εκείνος σαν ήρωας, ενώ ο Καραμανλής θα περάσει σαν «προδότης»! (Κατά έκφραση εννοείται, πάλι του κυρίου Βασιλείου…) Ερώτημα: Σάμπως τα ίδια δεν έκανε και του 1974, σ’ εκείνη τη διήμερη κοινή σύσκεψη ελλαδικής και κυπριακής πολιτικής ηγεσίας στο ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, παραμονή της επιστροφής του στην Κύπρο, με σκοπό να ληφθούν οριστικές αποφάσεις για την πολιτική που θα ακολουθήσουν στο Κυπριακό; Όπου όλοι, και ο ίδιος, (πλην σκιωδώς του Σπύρου) μιλούσαν για Ομοσπονδία, και διζωνική και δικοινοτική, και το μόνο που πρόσθετε ο Μακάριος, είναι απλώς πως αυτό δεν πρέπει να το λέμε «φωναχτά»! Για να λέει μετά πως είτε τον ξεγέλασε ο Κλίφορντ, είτε τον παγίδευσε ο (προς τούτο εξοστρακισθείς) Κληρίδης… Εκείνο δηλ το «αλάθητο του ένστικτο». (Ήδη τη γνησιότητα των «πρακτικών» εκείνης της σύσκεψης, δημοσιευμένων σε βιβλιαράκι από τις εκδόσεις «το μώλυ» το 1991, επιβεβαίωσε πρόσφατα και δημοσίως ως αυθεντικά, με την εγκυρότητα που τον χαρακτηρίζει, ο διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών.
Στοιχειώδες τρίτο: Και καλά, τα προηγούμενα στοιχειώδη μπορούσε και να μη τα ξέρει, ίσως λόγω ηλικίας (δεν γνωρίζω) ο κύριος Βασιλείου. Αλλά εκείνο το τρισχαριτωμένο, ότι ο διαβόητος Ανδρέας, ο γιος του Γεώργιου Παπανδρέου, ήταν (κατά που ο κύριος Βασιλείου εξάγγειλε) «ο στενότερος και ο πιο έμπιστος (sic) συνεργάτης-του», πραγματικά βγάζει μάτι. Και βέβαια, αν φυσικά, όπως είπα πριν, δεν έχει και τη σχετική ηλικία ο κύριος Βασιλείου, πιθανότατα να μη γνωρίζει ποιος ορυμαγδός ξεσηκώθηκε στις Αθηναϊκές εφημερίδες τότε, λίγο μετά που ο πατέρας-του συνειδητοποίησε την τρικλοποδιά που του έστησε ο ίδιος ο γιος-του, πισώπλατα καρφώνοντάς-τον στον Μακάριο από πριν, ώστε να είναι έτοιμος εκείνος να οργανώσει την εξουδετέρωση της «πρότασής-του» (που δεν ήταν δική-του μοναχά, αλλά και του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Παναγιώτη Κανελλόπουλου και του νεαρού τότε Βασιλιά Κωνσταντίνου) εκείνη που του μετάφερε στην Κύπρο ο Γαρουφαλιάς! Εννοώ όταν ο «ξεπουληθείς» Πρωθυπουργός, αφυπνισθείς συνειδητοποίησε ότι ο ξεπουλήσας ήτανε ο ίδιος ο γιος-του, εξαπέστειλε τον «ξεπουλήσαντα» από την Κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου, χωρίς και να τολμήσει (πώς αλήθεια!) να πει στον ανοιχτό αέρα τους λόγους αυτού του, εκ πρώτης όψεως, ανερμήνευτου κλωτσοκοπήματος. Εξ ου και ο προαναφερθείς εκείνος ορυμαγδός στις Αθηναϊκές εφημερίδες. (Παρένθεση: Είχε και ο Ανδρέας, όπως και ο ως άνω «σύμμαχός-του» είχε, την αρετή του «αλάθητου ενστίκτου»: Γνώριζε πως αν διέλυε εκείνη την ώρα, όχι τον πατέρα-του, αλλά την Ένωση Κέντρου, θα ερχόταν μια τέτοια καταστροφή, από την οποία θα έβγαινε στο τέλος εκείνος κερδισμένος. Και πράγματι, δέκα χρόνια (καταστροφής) αργότερα, έγινε ο ίδιος, όχι βέβαια εθνάρχης, (όπως ο Καραμανλής) αλλά έγινε «γενάρχης»! Γενάρχης, εννοείται, νεοελλαδικού αμοραλισμού… Τέλος της Παρένθεσης.) Ίσως και να μη γνωρίζει επίσης ο κύριος Βασιλείου, τι ο Γεώργιος Παπανδρέου, τρία μόλις χρόνια αργότερα, δέσμιος στη φυλακή της Χούντας, διηγιόταν στον συγκρατούμενό-του Δημήτρη Πουρνάρα, για την μηχανορραφία εκείνη, «συμπαιγνίας Ανδρέα – Μακαρίου, για ματαίωση της Ένωσης» (sic). Εκείνο όμως που δεν έχει ούτε την ελάχιστη δικαιολογία να μη γνωρίζει, είναι την πρόσφατη συγκλονιστική συνέντευξη του Λεωνίδα Κύρκου, που (με δική-του επιθυμία) μεταδόθηκε μεταθανατίως! Συνέντευξη, όπου με θλίψη ο Κύρκος διηγείται, το που, πικραμένος ο Γεώργιος Παπανδρέου, του εξομολογήθηκε τότε, όταν συγχαίροντάς-τον για τις αρετές των δικών-του παιδιών, πρόσθεσε μετά για τον Ανδρέα-του, ότι «ο δικός μου Λεωνίδα δεν πιστεύει τίποτε»! Συγκλονιστική βεβαίως συνέντευξη, που συγκλόνισε ίσως τους νεότερους. Όχι όμως όσους από εμάς, της τότε νεολαίας της Ένωσης Κέντρου, (του 114) που κάπως βρεθήκαμε κοντά-του, νεαροί τότε φοιτητές, τους οποίους, ο γηραιός εκείνος άνδρας, (ένα σπάνιο είδος πολιτικού, που ήταν μαζί και πατριώτης) συμβούλευε αναστενάζοντας: «Προσέχετε από τον Ανδρέα»! Και όμως αυτό τον Ανδρέα χρησιμοποιεί ως «καταπελτικό» επιχείρημα για να διατυπώσει το περισπούδαστο, ότι «αφού και αυτός ο Ανδρέας, συμφωνεί με την πολιτική του Μακάριου, τότε ο Γεώργιος Παπανδρέου, έλεγε περίπου χαζομάρες για την Ένωση», και άλλα θνητά παρόμοια…

Γι’ αυτό λέω εγώ φίλε Βάσο, πως μια είναι η άποψή-μου για την περίπτωση. Να στείλει κάποιος στον κύριο Βασιλείου (τον οποίο δεν έχω την τιμή να γνωρίζω προσωπικά, παρότι με βεβαίωσε ο ίδιος ο συγγράψας την «Πηνελόπη», πως πρόκειται για δόκιμο ποιητή) αντίγραφα και μόνο των 182 εγγράφων που περιέχει το βιβλίο εκείνο, χωρίς κανένα σχόλιο. Αν τα διαβάσει αυτά τα έγγραφα, και αν παρόλα αυτά, εξακολουθήσει να τα πιστεύει, όσα διανθίζουν την επιστολή-του, τότε η σύστασή-μου είναι να σταματήσει κάθε προσπάθεια. Όπως το λέει και η Γραφή δια στόματος Απόστολου Παύλου, «Άνθρωπον αιρετικόν, μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παρετού». Και, πρόσεξε, όχι διότι έχω τίποτε εναντίον των αιρετικών. Απλώς διότι γνωρίζω ότι στον «αιρετικό» κυρίαρχη είναι η «π ε π ο ί θ η σ η»! Όχι η γνώση. Αλλά γνωρίζω επίσης το που ο Φρειδερίκος Νίτσε είπε: Ότι «Η πεποίθηση είναι η χειρότερη φυλακή»…

Φιλικά,
πλην όμως με θλίψη περισσή,
Χ ά ρ η ς Φ ε ρ α ί ο ς.
Τρόοδος 31/8/13

Reply
Άντης Ροδίτης 14 December 2013 at 09:03

Θα θυμάστε και μπορείτε πιο πάνω να βρείτε τις απέλπιδες προσπάθειες του κυρίου Π.Η. (δεν αναφέρω ολόκληρο το όνομα επειδή η διαμάχη δεν είναι μεταξύ προσώπων, αλλά νοοτροπιών, σκοταδισμού από τη μια με πρωταγωνιστές πανεπιστημιακούς και προσπάθειας απαλλαγής από διαστρεβλώσεις της ιστορίας εκ μέρους της λογοτεχνίας από την άλλη) να μειώσει στο μηδέν τη σημασία εγγράφων που πρόσφατα ήλθαν στο φως (βιβλίο “Κουράγιο Πηνελόπη”) για να κρατηθεί ζωντανός ο μύθος της “αντίστασης” του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου κατά της αμερικανικής “συνωμοσίας” η οποία επεδίωξε το 1964 την Ένωση Κύπρου-Ελλάδας.
Η αποδεδειγμένη θέση σήμερα είναι ότι η Κυβέρνηση Μακαρίου παρουσίαζε τότε στον κυπριακό λαό διαστρεβλωμένη την αμερικανική προσπάθεια για να επιτύχει τον δικό της στόχο, που ήταν η ακύρωση της ήδη de facto Ένωσης. Ο κ. Π.Η. επιχειρηματολόγησε μέχρι παραλογισμού για να μας πείσει ότι άλλοι, εκατοντάδες “παράγοντες” είναι πολύ πιο σημαντικοί από οποιαδήποτε έγγραφα που αποκαλύπτουν ολοκάθαρα την ιστορική αλήθεια!
Στην ιστοσελίδα του, όμως, συγκεκριμένα http://ifestosedu.gr/58epikaira2007.htm# σχετικά με μια δικαστική απόφαση (1491/04) με θέμα το σχέδιο Άτσεσον που δικαίωνε τον ίδιο, τους δημοσιογράφους Κώστα Βενιζέλο και Μιχάλη Ιγνατίου (ο Ιγνατίου ανελλιπώς λογοκρίνει και αφαιρεί κάθε σχόλιο του υποφαινομένου στην ειδησεογραφική ιστοσελίδα του), όπως και τον πανεπιστημιακό Μάριο Ευρυβιάδη, γράφει:
“Στην ιστορικής σημασίας δίκη που έγινε στην Κύπρο (για το σχέδιο Άτσεσον), αυτός – ο Μάριος Ευρυβιάδης – και ο δημοσιογράφος Μιχάλης Ιγνατίου κατέθεσαν σημαντικά αδημοσίευτα κείμενα που καταδεικνύουν τις συνομωσίες στο τρίγωνο Ουάσιγκτον, Λευκωσία και εξαρτημένη Αθήνα. Παραθέτω το κείμενο της δικαστικής απόφασης αι ταυτόχρονα συμβούλευσα τον Μάριο Ευρυβιάδη να δημοσιεύσει τα σημαντικά έγγραφα που κατέθεσε στο δικαστήριο”!!
Εδώ, όπως βλέπετε, αποδίδει την πρέπουσα σημασία στα έγγραφα, εφόσον “αποδεικνύουν” (νομίζει, πριν την αποκάλυψη των νεώτερων εγγράφων) τις θέσεις του. Όσον, όμως, αφορά νεότερα έγγραφα που τώρα έρχονται στη δημοσιότητα και καταρίπτουν άρδην όχι μόνο τους ανιστόρητους ισχυρισμούς του αλλά και τον “πατριωτισμό” μιας ολόκληρης “πολιτικής” (αντιαμερικανισμός Μακαρίου και Ανδρέα Παπανδρέου) που επεσώρευσε μεγέθους νεότερης μικρασιατικής καταστροφής δεινά για τον ελληνισμό, θεωρεί τα έγγραφα… άχρηστα!!
Χαρακτηριστική επίσης της συμμαχίας (συνωμοσίας) πανεπιστημιακών και δημοσιογράφων που προστατεύουν κοινά προσωπικά συμφέροντα είναι η σιωπή των Βενιζέλου, Ευρυβιαδη, η λογοκρισία που ασκεί στη στήλη του ο Ιγνατίου και η απόσυρση του Π.Η. από αυτή την ανταλλαγή απόψεων επί του θέματος στο Αντίβαρο.
Στη δική μας αντίληψη η περίπτωση συνιστά εξόφθαλμη μαρτυρία της σύγχυσης και της παρακμής που κυριαρχεί σήμερα στην ελληνική διανόηση (σε πανεπιστημιακούς και δημοσιογραφικούς κύκλους).
Σε μια πρόσφατη προσπάθειά του (24/11 στον “Φιλελεύθερο”) να αγνοήσει τα νεότερα έγγραφα και να στηρίξει την καταρρέουσα άποψη περί του αποκλειστικά “διχοτομικού” σχεδίου Άτσεσον, ο κ. Ευρυβιάδης “έσπασε τη σιωπή” του για να υποστηρίξει μια νεότερη ερμηνεία (και παλαιότερη αλλά εγκαταλελειμμένη) περί του σχεδίου Άτσεσον, ως σχεδίου “double enosis”, διπλής Ενώσεως!!
Του απαντά σήμερα (14/12/13) ο Δρ Χάρης Φεραίος, στον “Φιλελεύθερο”:
Τίτλος: Περί διπλωματικής «γκάφας» πανεπιστημιακή διατριβή.
Και βεβαίως δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει (τουλάχιστον στο 90%) κανείς με τη διαπίστωση που κάνει σε άρθρο-του (Φιλελεύθερο 24 Νοεμβρίου), ο Καθηγητής Μάριος Ευρυβιάδης, όταν λέει πως εκείνο που χαρακτηρίζει την διπλωματία-μας, είναι τα «απίστευτα πολιτικά λάθη και οι γκάφες που έχει κάνει κατά καιρούς». (Στο 90%, διότι φυσικά ο γράφων αμφισβητεί αν υπάρχει καν «κυπριακή διπλωματία»!)
Ιδού και απόδειξη της ορθότητας του ρήματος Ευρυβιάδη: Βρισκόμαστε στις αρχές Απριλίου του 1964, τέσσερις σχεδόν μήνες μετά την τουρκανταρσία, (εκείνην που ούτε καν οσμίστηκε η διπλωματία-μας), δυόμιση μήνες μετά που ο Μπολ, έπεισε τον Τζόνσον τελικά να αναμιχθεί στο Κυπριακό (καταβάλλοντας και το κόστος της ΟΥΝΦΙΚΥΠ!) και δυο μήνες αφότου η έξυπνη διπλωματία-μας, σε ανταπόδοση, έβαζε δυο βόμβες στην Αμερικανική Πρεσβεία! Τότε λοιπόν, ο Αμερικανός υπουργός εξωτερικών Ντιν Ρασκ, ζήτησε από τους Αμερικανούς πρεσβευτές, Λευκωσίας, Αθήνας και Άγκυρας κυρίως, να διατυπώσουν την άποψή-τους για τρόπο επίλυσης του Κυπριακού.
Ο (άρτι διορισθείς) πρέσβης στην Κύπρο Τέιλορ Μπέλτσερ, έστειλε την έκθεσή-του στις 7 Απριλίου. Στην εμπεριστατωμένη εκείνη έκθεση (πραγματικό κόλαφο για την πολιτική-μας διανόηση) ο Μπέλτσερ εκ προοιμίου τόνιζε, ότι τη πρότασή-του είναι «ωφέλιμη για τα συμφέροντα της Αμερικής, αλλά και την ασφάλεια της ίδιας της Τουρκίας»!(sic). Και τι άραγε ήταν αυτό το «ωφέλιμο για τα αμερικανικά συμφέροντα»; Ιδού τα λόγια του Μπέλτσερ: «Η Κύπρος να δεθεί (προσοχή στο ρήμα) με την Ελλάδα με την Ένωση, ή με άλλο νομικό καθεστώς…»1* Αυτά, ο Αμερικανός πρέσβης, εξήντα μόλις ημέρες αφότου εμείς βάλαμε βόμβες στην πρεσβεία-του. (Για χάρη της ιστορίας αναφέρω, ότι παρόμοια προτείνουν στις αντίστοιχες αναφορές-τους προς τον Ρασκ, και οι άλλοι Αμερικανοί πρέσβεις, υπερβαλλόντως ο Λαμπουΐς στην Αθήνα, ηπιότερα ο Χέαρ, στην Άγκυρα.)
Και βέβαια, αν η (ανύπαρκτη) διπλωματία-μας δεν πήρε είδηση μια πρεσβευτική έκθεση, μικρό το κακό. Πλην όμως, παρόμοιες εκθέσεις στο Υπουργείο-του, έστειλε οκτώ, σε διάστημα δυο μηνών, ο Μπέλτσερ. Δηλ. κατά μέσον όρο μια κάθε εβδομάδα! Τούτο σημαίνει ότι στην Αμερικάνικη πρεσβεία της Λευκωσίας γινόταν τότε κοσμογονία περί Ενώσεως. Τέσσερις μήνες, κράτησε η «κοσμογονία» δίπλα-μας. Και όμως, η διπλωματική-μας υπηρεσία ουδέν οσμίστηκε! Επισημαίνω το προφανές: Τις εκθέσεις αυτές, τις δακτυλογραφούσε κάποιος του προσωπικού της πρεσβείας, έκανε αντίγραφα κάποιος άλλος, τις απέστελλε με τον τηλέγραφο κάποιος τρίτος, και ίσως κάποιος τέταρτος τις αρχειοθετούσε. Δηλ. ένα πλήθος υπαλλήλων της πρεσβείας τις γνώριζε. Με κανέναν απ’ αυτούς δεν έτυχε να σχετιστεί η διπλωματία-μας; Με ποιους αλήθεια ξένους διπλωμάτες έπινε το ουίσκι-της στο μπαρ του Λήδρα-Πάλας; Μόνο την «Ύπατη Αρμοστεία» του κυρίου Κλαρκ γνώριζε, για άντληση (χαλκευμένων φυσικά) «πληροφοριών»; Την αμερικανική πρεσβεία την ήξερε μόνο ως πεδίο (χαλκευμένου) βομβισμού;
Χειρότερη όμως (καταπελτική) για την κυπριακή διπλωματία (και τις «γκάφες-της») είναι η δεύτερη διαπίστωση του κ. Ευρυβιάδη: Ότι το ομώνυμο σχέδιο που (τέσσερις μήνες μετά την πρόταση Μπέλτσερ) έφερε (εξ Αμερικής φαντάζομαι) ο κύριος Άτσεσον ήταν κατά τον κ. Ευρυβιάδη «διπλοενωτικό (double enosis) Σχέδιο Άτσεσον, ατόφιας σίγουρα2*, διπλής όμως ένωσης»!
Ο κόλαφος προκύπτει προφανής: Ότι οι «γκαφατζήδες» (Ευρυβιάδεια έκφραση) διπλωμάτες-μας ουδέν κατόρθωσαν να πράξουν ώστε να ενισχύσουν διπλωματικά τις ενέργειες του Μπέλτσερ, (εκτός από το να βάζουν βόμβες στην πρεσβεία-του) με αποτέλεσμα ένας άνθρωπος, ο Άτσεσον, πηγαίνοντας στη Γενεύη, να προτείνει τα ακριβώς αντίθετα, από όσα επί μήνες πρότειναν, τρεις Αμερικανοί πρέσβεις, Αμερικανοί Υπουργός και Υφυπουργός εξωτερικών, και αποδεχόταν ο Αμερικανός Πρόεδρος! Πραγματικός θρίαμβος της κυπριακής διπλωματίας…
Ή μήπως κάνομε (αμφότεροι) λάθος εκτίμηση; Μήπως δηλ. η πραγματική γκάφα είναι άλλη: Ότι η ευφυής διπλωματία-μας (και όχι μόνο εκείνη…) δεν πήρε (ακόμα) είδηση ότι το «Σχέδιο», που έχει το όνομα Άτσεσον, είναι την «unconditional enosis» (χωρίς όρους Ένωση)3* και όχι την «double enosis» που μεθόδευε;
Οπότε; Αιόλου ασκός εν όψει;
Χάρης Φεραίος.

1*Το έγγραφο δημοσιεύει στο βιβλίο-του «Κουράγιο Πηνελόπη» ο Ροδίτης. Όποιος έχει αλλεργία στο όνομα, ας το αναζητήσει στην L.B.J. Library, N.S.F., Country File, Cyprus,Vol.6, 1078 secret, FRUS σελ.58-60
2*Σημειολογική φυσικά έκφραση…
3* Αυτούσιο το έγγραφο 462 secret, D. S., C.F., POL 27 CYP στις σελίδες 495-498 στο “Κουράγιο Πηνελόπη”».

Reply
Άντης Ροδίτης 15 December 2013 at 07:59

Ο κ. Φεραίος μού έστειλε το πιο κάτω σύντομο μήνυμα για δημοσίευση στο παρόν πεδίο.
Επί τη ευκαιρία διερωτώμαι πώς έχουν εγκαταλείψει έτσι ανέντιμα τον κ. Π.Η. οι φίλοι του και συναγωνιστές στην υπεράσπιση της ανθελληνικής και ανθενωτικής “αντιστασιακής”, δήθεν, “πολιτικής”, τάχα, του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Εννοώ τους Μάριο Ευρυβιάδη, Μιχάλη Ιγνατίου (λογοκριτή μου στη ιστοσελίδα του) και άλλους που πέρασαν μια ζωή νομίζοντας ότι πατριωτισμός = λαϊκισμός κι ότι μπορούν επ’ αόριστον να κοροϊδεύουν τον λαό και τους εαυτούς τους ότι το δίκιο είναι με τους αυλικούς, τους παρακοιμώμενους και διαφόρων ειδών ανεύθυνα πλήθη.

Το κείμενο Φεραίου:

“Φίλε Άντη,
Αν καλά καταλαβαίνω, αυτή η ηλεκτρονική αντιλογία των 151 καταχωρήσεων στο «Αντίβαρο», και δεδομένου ότι στις πρώτες 17 ημέρες υπήρξε το πλήθος των 145 καταχωρήσεων λόγου και αντίλογου, ενώ στις τελευταίες 10, (εκτός από τον «αντίλογο») κανένας «λόγος» δεν εμφανίστηκε, μάλλον πρέπει να έχει λήξει. Εν τοιαύτη περιπτώσει φαίνεται ότι η αντιλογία τέλειωσε ακριβώς όπως άρχισε. Αν καλά θυμάμαι, η πρώτη φράση με την οποία άρχισε ο λόγος, ήταν η φράση «το αμείλικτο βιολογικό τέλος όλων και οι ιστοριογραφικές φαρσοκωμωδίες», από τον Καθηγητή Ήφαιστο.
Υπάρχουν λοιπόν ερωτήματα:
Δεδομένου ότι ο «λόγος» έληξε στην προ δεκαημέρου 145η καταχώρηση, (και έκτοτε δεν επανεμφανίστηκε) να συμπεράνομε ότι εκείνη υπήρξε και το «αμείλικτο βιολογικό τέλος όλων»;
Οπότε προκύπτει δεύτερο δισκελές ερώτημα. Σκέλος πρώτο, ποιες είναι εκείνες οι «ιστοριογραφικές φαρσοκωμωδίες» (κομψότατη έκφραση ομολογώ), και σκέλος δεύτερο, μαζί του τέλειωσαν και οι «ιστορικές φαρσοκωμωδίες»; Διότι αν κι αυτές τέλειωσαν μαζί του, έχει καλώς. Αν όμως όχι, και δεδομένου ότι τα κείμενα που ακολούθησαν το τέλος του, μέχρι την 151η καταχώρηση, είναι μόνο δικά σου και της αφεντιάς μου, τότε να συμπεράνω ότι αυτά είναι και οι πανηγυρικά προαγγελθείσες εκείνες «ιστοριογραφικές φαρσοκωμωδίες»; Αβρότητες!
Χάρης Φεραίος
14/12/13”

Reply
Ελευθέριος 15 December 2013 at 11:37

“Errare humanum est”.

οι μεν θεωρούν ανυπόστατους ισχυρισμούς και προβλέψεις για γεγονότα που δεν συνέβησαν ποτέ, οι δε επιζητούν με το στανιό να αποσπάσουν αναγνώριση σφάλματος των άλλων και ομολογία πίστεως σε εικασίες.
Οι τελευταίοι, με παθολογική εμμονή, ακατάσχετη και ατελέσφορη λογοδιάρροια ερμηνεύουν τη σιωπή ως αναγνώριση ήττας και δεν αντιλαμβάνονται μέσα στην κούφια κομπορρημοσύνη τους, ότι όλα αυτά a posteriori δεν έχουν καμμιά βαρύνουσα σημασία ενώπιον της διαιωνιζόμενης de facto κατάστασης, την οποία εχθροί και κάθε λογής άσπονδοι φίλοι απεργάζονται να παγιώσουν και de iure. Εκτός αν το ίδιο απεργάζονται και οι ίδιοι.

Reply
Άντης Ροδίτης 15 December 2013 at 12:29

Οι μεν επιδιώκουν εδραίωση και διαιώνιση της διαστρέβλωσης της Ιστορίας επειδή από τη διαστρέβλωση έμαθαν να προσπορίζονται παντοειδή οφέλη, μεταξύ των οποίων τίτλους “πατριωτισμού” και “αντίστασης”, οι δεν επιδιώκουν μέσω αδιαμφισβήτητων γραπτών πηγών αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας. Πέραν τούτου ουδέν.

Reply
Άντης Ροδίτης 15 December 2013 at 15:08

Σε συνέχεια προηγουμένων λεχθέντων αναφέρομαι σε σημερινό άρθρο του καθηγητή του Παντείου κυρίου Μάριου Ευρυβιάδη που δημοσιεύεται στον «Φιλελεύθερο» και, επίσης σήμερα, μέρα κηδείας του Μαντέλα, στην ειδησεο-αρθρογραφική ιστοσελίδα του κ. Μιχαήλ Ιγνατίου. Ο τελευταίος λογοκρίνει και κόβει ανελλιπώς κάθε σχόλιο με το οποίο διαφωνεί στην ιστοσελίδα του, όπως και ο «Φ» αυθαίρετα και ετσιθελικά δεν δημοσιεύει άρθρα στα οποία δεν θα μπορούσε να αντιτάξει επιχειρήματα αν παρίστατο ανάγκη. Η εποχή, όμως, της απόλυτης εξουσίας και ασυδοσίας των εκδοτών έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Το διαδίκτυο δεν είναι μόνο αρνητική εξέλιξη. Δημοσιεύω λοιπόν, αυτό το κείμενο στο Αντίβαρο, ως σχόλιο, και το στέλνω διαδικτυακώς σε όσους έχω τις διευθύνσεις και υπολογίζω ότι έχουν ένα ενδιαφέρον για το θέμα.
Μερικά μοτίβα «δημοκρατίας», «αντίστασης» και «επαναστατικότητας», που στην ουσία υπηρετούν τους εχθρούς μιας αληθινής δημοκρατίας κι ελευθερίας του λόγου, παίζονται εδώ και δεκαετίες από βολεμένους παίχτες, που έχουν παραδοθεί αμαχητί στον χωρισμό τής πραγματικότητας σε δύο δήθεν ξεχωριστά στρατόπεδα, των καλών από τη μια και των κακών από την άλλη, όπου οι «παίχτες» επιλέγουν μόνοι τους και ανεξέλεγκτα να φορέσουν τη στολή ή το καπέλο των «καλών»!
Πώς ακριβώς επιτυγχάνεται αυτό δεν είναι εύκολο να καταδειχθεί, αν και μια έγκυρη ένδειξη είναι η καταφυγή τους μόλις τα βρουν σκούρα στη λογοκρισία. Ή στη σιωπή, όπως καλή ώρα εδώ, όπου έχουν αφήσει ακάλυπτο τον φίλο τους Π.Η. στον μάταιο αγώνα του να αποδείξει «αντίσταση» εκ μέρους του μακαριακού καθεστώτος κατά της «αμερικανικής διχοτομικής συνωμοσίας», τη στιγμή που το μόνο που εμπόδισε την Ένωση ήταν ο ανθελληνισμός και ο ανθενωτισμός του Αρχιεπισκόπου, της αυλής του και του πλήθους των εξαρτωμένων τους.
Στο άρθρο του στον «Φ» και στην ιστοσελίδα Ιγνατίου, ο κ. Ευρυβιάδης παρουσιάζεται ως ο «πονηρεμένος» που ειδοποιεί τους «ιθαγενείς» που κοιμούνται ότι: «Τα αδύναμα κράτη και λαοί έπρεπε να είχαν προ πολλού πονηρευτεί από το ιστορικό της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού, των οποίων εγγενές στοιχείο και απαραίτητο εργαλείο υπήρξαν ο ρατσισμός και η ανελευθερία».
Οι ιθαγενείς, βέβαια, όντως κοιμούνται αλλά μόνο στο μέτρο που δέχονται τον ίδιο τον καθηγητή Ευρυβιάδη ως τον «ξύπνιο», που απλώς επαναλαμβάνει όσα ήδη από καιρό οι ίδιοι όχι μόνο γνωρίζουν αλλά έχουν ζήσει και στο πετσί τους, σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις από εκείνους που υπερασπίζεται ο κ. Ευρυβιάδης. «Ξυπνώντας» τους, τάχα τώρα, γι’ αυτά που ήδη γνωρίζουν απλώς επαναλαμβάνει το γνωστό «πατριωτικό», λαϊκίστικο μοτίβο που τον διατηρεί στη θέση του δήθεν αφυπνιστή των άλλων, του «πονηρεμένου» και του «αντιστασιακού», στην πραγματικότητα, όμως, του επίδοξου εξουσιαστή τους. Από το εκτός πολιτικής εξουσίας σημείο όπου βρίσκεται (για την ώρα) αποσκοπεί απλώς στην κατάκτησή της από την πολιτική παράταξη στην οποία ανήκει ή τοποθετεί εαυτόν. Ότι η «δημοκρατία» την οποία ευαγγελίζεται είναι η ίδια με εκείνην που κατηγορεί δεν είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό από έναν σκεπτόμενο, κριτικό νου (αν άφησαν κανέναν τα τηλεοπτικά κανάλια και οι λογοκριτικές ιστοσελίδες τύπου Ιγνατίου), που θα διαβάσει προσεκτικά το άρθρο του.
Αφού τα βάζει με τις ΗΠΑ ότι «διατυμπανίζουν» μεν κάποιες «οικουμενικές αξίες» χωρίς, όμως, να τις εφαρμόζουν – στην Κύπρο της δεκαετίας του ’60 αποφάσισαν να τις εφαρμόσουν αν εμείς δεν τους εμποδίζαμε – παραδέχεται τελικά ότι «το Κογκρέσο επέβαλε αποτελεσματικές κυρώσεις κατά (του ρατσιστικού καθεστώτος) της Νοτίου Αφρικής»! Αλλά, προσέξτε, το Κογκρέσο συμπεριφέρθηκε έτσι, λέει, μόνο από ανάγκη κι όχι από αρετή! Η αρετή ήταν με την πλευρά της… Κούβας, που συμπαραστάθηκε «στις δεκαετίες 1970 και 1980 προς τα αφρικανικά επαναστατικά κινήματα» κι εξανάγκασε το Κογκρέσο να συμπεριφερθεί δημοκρατικά! Ο αγώνας του Μαντέλα, λέει, ο Ευρυβιάδης, ήταν «υπέρ της δημοκρατικής και οικουμενικής αρχής “ένας άνθρωπος, μια ψήφος”», ενώ των ΗΠΑ, για παράδειγμα, δεν είναι.
Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι ούτε του καπιταλισμού ούτε του κομμουνισμού (όπου εφαρμόζεται ακόμα) αποτελεί απαραβίαστη «αρχή» – έστω κι αν ο ένας καταφέρνει να κρύβεται καλύτερα ή να είναι περισσότερο τρυπημένος από τον άλλο υπέρ της αληθινής δημοκρατίας!
Αυτό, όμως, αποκαλύπτει τον κ. καθηγητή ως υπερασπιστή ή απλώς ως άνθρωπο-πολίτη που ανάμεσα στα δυο συστήματα «δημοκρατίας» έχει, τάχα, κάνει την επιλογή του, ενάντια στην υπαρκτή, ψεύτικη «δημοκρατία» της Δύσης και υπέρ τής αληθινότερης δημοκρατίας της «αριστεράς», που ανάγκασε τελικά εκείνη τής δεξιάς να στηρίξει με πράξεις τις αρχές Μαντέλα!
Ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι δεν μπορεί να υπάρξει καλύτερη δημοκρατία από την υπάρχουσα δυτικού τύπου (εκτός κι αν αλλάξει η φύση των ανθρώπων) κι ότι ακόμα κι ο ίδιος ο Μαντέλα προς μια δυτικού τύπου «δημοκρατία» αποσκοπούσε με τους αγώνες του. Τα προβλήματα του πλανήτη, για τον πραγματικά ενημερωμένο πολίτη, είναι πολύ μεγαλύτερα από την «έλλειψη δημοκρατίας» σε χώρες όπως ήταν η Νότιος Αφρική πριν τον Μαντέλα. Άρα, η «επίθεση» που επιχειρεί ο κ. Ευρυβιάδης κ.α. εναντίον της Δύσης με παντιέρα μια «καλύτερη δημοκρατία» από την υπάρχουσα δεν είναι παρά κούφια συνθήματα, εφόσον δεν έχει ακόμα προβληθεί από κανέναν πουθενά η νέα, λεπτομερής συνταγή της… ανώτερης και αποτελεσματικότερης δημοκρατίας!
Η πλάκα, για να μην πω κοροϊδία εκ μέρους του κ. Ευρυβιάδη και της παρέας του, είναι ότι επεκτείνουν την «επίθεση αφύπνισης» εναντίον των Κυπρίων «ιθαγενών» (εννοώντας τους νυν κυβερνώντες και τους ψηφοφόρους τους), που είναι έτοιμοι να αποδεχτούν, τάχα, αρχές δημοκρατίας λιγότερες από εκείνες του Μαντέλα, ενώ αν ήταν η δική τους παράταξη στην εξουσία (π.χ. ο πρώην βουλευτής του κομμουνιστικού ΑΚΕΛ Γιώργος Λιλλήκας) θα μπορούσαν να χειριστούν το θέμα… πατριωτικότερα και να εφαρμόσουν «αρχές δημοκρατίας» καλύτερες από τις παγκοσμίως υπάρχουσες!
Για να αποδείξει δε, πόσο ανώτερη είναι η δημοκρατία των οραμάτων Μαντέλα-Ευρυβιάδη-Ιγνατίου-και βάλε, και πόσο εφαρμόσιμη θα ήταν αν αυτοί κυβερνούσαν, στηρίζεται στην απόρριψη εκ μέρους του Μαντέλα του βραβείου Ατατούρκ για την Ειρήνη και στο γεγονός ότι γι’ αυτό δεν θα παν στην κηδεία του μεγαλόσχημοι Τουρκαλάδες! Ξεχνά (ξεχνά;) πόσοι διεθνείς οργανισμοί και δημοκρατικές κυβερνήσεις που διακηρύττουν τα ίδια ακριβώς («δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερία από την καταπίεση») δέχονται, υποδέχονται και κανακεύουν αδιάκοπα και ανελλιπώς μεγαλόσχημους Τουρκαλάδες! Νομίζει, άραγε, πως θα μπορούσε να ξεγελάσει τους πάντες ότι αν ο ίδιος, ο Μαντέλα ή ο Λιλλήκας εκλέγονταν πρόεδροι της Αμερικής θα εφάρμοζαν μια καλύτερη δημοκρατία;
Η αλήθεια πίσω από την αρθρογραφία του, όπως και άλλες του ιδίου διαμετρήματος, δεν είναι άλλη από το κυνήγι της εξουσίας. Αυτό που στην ουσία τον απασχολεί είναι ποιος κατέχει την εξουσία και γιατί να μην την κατέχει ο ίδιος ή οι φίλοι του.

Reply
Γιώργος Μάτσος 21 December 2013 at 10:57

Αν και σε κάποιο βαθμό ξεκίνησα ο ίδιος την αντιπαράθεση των 155 σχολίων, ωστόσο συνειδητά απείχα στην συνέχεια, για λόγους προσωπικού φόρτου εργασίας. Μετά από μια οργισμένη ιδιωτική παρέμβαση του Π. Ήφαιστου με e-mail, την οποία απείλησα να δημοσιεύσω εδώ αυτούσια – πράγμα που τον έκανε να αλλάξει αμέσως στάση και να ξανααρχίσει (ιδιωτικά πάντοτε) την ψευδοεπιστημονική επιχειρηματολογία του. Διότι αυτή είναι πάντοτε η στάση του, να το γνωρίζετε και οι υπόλοιποι: Επιχειρεί, σε ιδιωτικό επιπεδο, να ματαιώσει την δημοσιοποίηση ανατρεπτικών των δικών του θέσεων επιχειρημάτων, παραβιάζοντας την βασική αρχή που έθεσε εξαρχής ως προμετωπίδα του το Αντίβαρο: “Καθ’ ο,τι αν κοινωνήσωμεν αληθεύομεν, α δε αν ιδιάσωμεν ψευδόμεθα”.

Και αν λέω “ψευδοεπιστημονικώς”, είναι διότι καταχράται τον τίτλο του καθηγητή Πανεπιστημίου, για να δώσει ψευδοεπιστημονική και κύρος υπόσταση στα λεγόμενά του, χωρίς αυτά όμως να έχουν την παραμικρή επιστημολογική θεμελίωση και υπόσταση. Έτσι, στα τεκμηριωνόμενα υπό του Άντη Ροδίτη για τον Αύγουστο του 1964, η απάντηση δεν είναι “έχεις άδικο, αυτά κι αυτά αποδεικνύουν τα αντίθετα”, αλλά “έχεις άδικο, διότι ο Παπανδρέου ετοίμαζε πραξικόπημα” ή “έχεις άδικο διότι η Αμερικανική στάση θα μπορούσε να αλλάξει μετά” (όπως και όντως άλλαξε! αλλά ακριβώς επειδή αφήσαμε την ευκαιρία να πάει χαμένη). Δηλαδή, αφήνει την ουσία της αντιπαράθεσης (που είναι: υπονόμευσε ή όχι ο Μακάριος την ευκαιρία ατόφιας Ένωσης, που προσέφεραν οι Αμερικανοί;) και πιάνει αλλότρια επιχειρήματα που, όταν δεν είναι ψευδή (όπως τα περί “πραξικοπηματία” Παπανδρέου), είναι είτε άσχετα, είτε έχουν σαφώς – όσο και εσκεμμένα – εσφαλμένη λογική δόμηση.

Τότε λοιπόν υποσχέθηκα στον κ. Ήφαιστο δημοσιοποίηση της αλληλογραφίας μας, πράγμα που τελικά δεν έπραξα, διότι, σωφρώνως, όπως τελικά απεδείχθη, αντιλήφθηκα ότι το πράγμα θα οδηγούσε σε επαγγελματική και ακαδημαϊκή καταστροφή μου, καθώς ή έκταση της αντιπαράθεσης θα με ανάγκαζε να δαπανήσω πολύτιμο χρόνο. Ούτε καν λοιπόν ανέγνωσα, έκτοτε, την όντως ενδιαφέρουσα αντιπαράθεση. Ήρθε η ώρα όμως και να τα διαβάσω και να πω κι εγώ ως σχολιαστής την άποψή μου για τα διαμειφθέντα.

Καταρχάς, να απαντήσω στα περί “δολοφονίας χαρακτήρα” που λέγονται από τον κ. Ήφαιστο. Καθόλου δεν υπάρχει δολοφονία χαρακτήρα. Ακριβώς το αντίθετο υπάρχει. Ο κ. Ήφαιστος προσπαθεί από το πουθενά να δώσει επιστημονικό κύρος στα όσα λέει, ανεπαισθήτως επικαλούμενος την πανεπιστημιακή του ιδιότητα (βλ. π.χ. το “δεκάρι” που έδωσε στον σχολιαστή Ελευθέριο – αυτό τον βάζει αυτομάτως στην θέση του βαθμολογητή και “κριτή” των άλλων από καθέδρας). Ο στόχος ο δικός μου είναι, να επανέλθει η συζήτηση στην ουσία, χωρίς να νοθεύεται από την όποια εκ του μη όντος επιρροή μπορεί να ασκεί η καθηγητική ιδιότητα του Π. Ήφαιστου. Και υπάρχει και κάτι άλλο. Πολλοί σχολιαστές ή αναγνώστες μπορεί να κολακεύονται από την προσοχή που τους δίδει “ολόκληρος καθηγητής” και να θέτουν την δική τους αυτοδύναμη άποψη σε μειονεκτική, ηθικά, θέση έναντι αυτής “του καθηγητή”. Δεν είναι έτσι. Ας μην το κάνουν. Η δική τους άποψη είναι ισότιμη με του κάθε καθηγητή και η ορθότητά της ή όχι κρίνεται από τα επιχειρήματα.

Άλλωστε, ως πανεπιστημιακός και εγώ ο ίδιος, έχω ιδία εμπειρία από ότι οι καλύτερες θέσεις-αντιθέσεις προέρχονται συχνά από ερωτήσεις φοιτητών που οι ίδιοι διστάζουν να εκφέρουν διότι τις θεωρούν “χαζές”. Όμως στην πραγματικότητα είναι απλώς ανόθευτες από επιρροές του ήδη διαμορφωμένου τρόπου σκέψης μας, και γι’ αυτό ακριβώς μπορούν να μας δείξουν κάτι άλλο.

Αν κάτι λοιπόν πρέπει όντως να “δολοφονηθεί” στον Π. Ήφαιστο, αυτό είναι η καθηγητική αυθεντία με την οποία προσπαθεί άνευ ετέρου (άνευ δηλαδή επιχειρημάτων) να μας επιβάλει την άποψή του ως “καλύτερη” από τις άλλες. Αυτό σκοτώνει την συζήτηση και τα επιχειρήματα και πρέπει να “σκοτωθεί” και αυτό. Τίποτε άλλο. Ασφαλώς και τον ενοχλεί, καθότι δεν έχει κάτι άλλο να αντιτάξει πέρα από το “μα είμαι καθηγητής” που λέει εμμέσως, αλλά τι να κάνουμε κύριε Ήφαιστε, αυτά έχει η ζωή, κάποτε ξεσκεπαζόμαστε και ήρθε η ώρα να ξεσκεπαστείς κι εσύ.

Ουδέν σχόλιο χρειάζεται δε για την άλλη ατάκα του καθηγητή Ήφαιστου, στην απόλυτη αδυναμία του να βρει ιστορικά επιχειρήμτα απέναντι στον λογοτέχνη Ροδίτη, ότι “θα τα ανατρέψω όλα στο μέλλον”. Εντάξει. Να περιμένουμε πάλι κάποια ανούσια απεραντολογία, στην οποία θα κάνει σύνοψη όλων ψευδοεπιχειρημάτων που έχει πει μέχρι σήμερα και μετά θα καμαρώνει και θα λέει “να, τα είπα τα υπεσχημένα”. Η ουσία είναι, όπως καθαρά προκύπτει από την όλη στάση του, ότι δεν υπάρχει ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΕ ως επιχείρημα κατά των όσων εισέφερε και προσωπικό κόπο και γενναιότητα στην ιστορικη έρευνα περι το Κυπριακό ο Άντης Ροδίτης.

Πάμε τώρα στον κ. Μπίλλη, τις απόψεις του οποίου πάντοτε παρακολουθούσα με σεβασμό και ενδιαφέρον. Ο Άντης Ροδίτης, κ. Μπίλλη, εισφέρει ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ στοιχεία στην ιστορική έρευνα, τα οποία όταν γεννήθηκε η – ας την πούμε έτσι – κατεστημένη γνώση περί το Κυπριακό (ιδίως περί τα σχέδια Άτσεσον) ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΓΝΩΣΤΗ. Άρα, δεν μπορεί να κρίνεται η νέα αυτή γνώση επί τη βάσει παλαιότερων κρίσεων, αλλά σε ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟ με παλαιόθεν γνωστά γεγονότα. Και ο συσχετισμός αυτός, θα πρέπει να το ομολογήσετε και εσείς, αποβαίνει συντριπτικά υπέρ των απόψεων Ροδίτη.

Πάμε τώρα στις θέσεις του κ. Ροδίτη με το σχέδιο Ανάν. Στην εξαντλητική ιδιωτική αλληλογραφία μου με τον κ. Ροδίτη “βγήκα από τα ρούχα μου” ακριβώς όσο και ο κ. Μπίλλης, όταν διαπίστωσα ιδίοις όμμασι αυτό που τότε αποκαλούσα “κρυπτοανανισμό” του Άντη Ροδίτη. Εγινα έξαλλος. Κόντεψα να τον διαγράψω από υπόσταση. Τελικά άλλαξα γνώμη. Γιατί; Πού έγκειται αυτό που ένας “καθωσπρέπει” αντιανανιστής (όπως θεωρούσα, ας πούμε, εγώ τον εαυτό μου) είναι “κρυπτοανανισμός”, ενώ τελικά δεν είναι;

Πολύ απλά στο ότι ο κ. Ροδίτης είχε από τότε, από το σχέδιο Ανάν (ενώ εγώ δεν είχα) ολική οπτική για το Κυπριακό πρόβλημα. Και προς το σχέδιο Ανάν ποτέ δεν προσέφερε υποστήριξη. Οι μόνες θέσεις του που μπορούν να αποκληθούν φιλοανανικές (ενώ δεν είναι) είναι α) ότι η πολιτική υποστήριξη του Τάσσου στην ουσία αποτελεί υποστήριξη στο σχέδιο Ανάν, ενώ είναι ακριβώς η πολιτική του Τάσσου και των λοιπών μακαριακών, που έφερε το σχέδιο Ανάν και β) ότι η επαύριο μιας αποδοχής του σχεδίου Ανάν μπορούσε να αποτελέσει απαρχή ιδεολογικών ζυμώσεων στον Ελληνισμό, που θα κατέληγαν στον επανελληνισμό της Κύπρου και δι’ αυτού στην οριστική επίλυση του Κυπριακού υπέρ των ελληνικών θέσεων.

Ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή:

Όταν οι Άγγλοι “ξύπνησαν” και είπαν, στις 25 Αυγούστου 1964 στους Αμερικανούς ότι “βρε σεις, έτσι όπως πάτε θα γίνει η Ένωση και οι Τούρκοι δεν θα πάρουν τίποτα”, ποιο ήταν το επόμενο βήμα του Μακαρίου; Μα να προσέλθει σε συνομιλίες, για να επιλυθεί “πολιτικά” το πρόβλημα. Ε, λοιπόν, μέχρι σήμερα σε “συνομιλίες” είμαστε, με τα γνωστά αποτελέσματα. Αντί να αρπάξει την ευκαιρία να κάνει την Ένωση και να λυθεί, έτσι το Κυπριακό οριστικά, βιώσιμα και δίκαια, έκανε “συνομιλίες” και κατέληξε στο σχέδιο Ανάν. Όπερ έδει δειξαι, θα έλεγαν στα μαθηματικά, δηλαδή, ο στόχος ήταν τελικά αυτός, να μοιραστούμε την εξουσία με τους Τούρκους, προκειμένου να “έχουμε” εξουσία, από το να την πάρει ολόκληρη η Ελλάδα και οι “καλαμαράδες”.

Αυτό είναι το πρώτο τμήμα της δήθεν “φιλοανανικής” θέσης Ροδίτη. Ότι δηλαδή η προδοσία δεν είναι το σχέδιο Ανάν, αλλά η προδοσία ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ στο (προδοτικό και αυτό, ασφαλώς) σχέδιο Ανάν. Και ξεκινάει από αλλού. Το σχέδιο Ανάν δεν ήρθε από το πουθενά.

Πάμε στο δεύτερο και δυσχερέστερο σκέλος: Το προδοτικό σχέδιο Ανάν ως ευκαιρία;;; Μα τι ευκαιρία μπορεί να είναι η “προσφορά της Κύπρου στην Τουρκία υπό την μορφή του σχεδίου Ανάν”, όπως επιγραμματικά την συνόψισε ο κ. Ντάνιελ Φρηντ;

Η συλλογιστική Ροδίτη εδώ ειναι ακριβώς η αντίθετη από την γνωστή και εξαιρετικά δημοφιλή αποστροφή του Τάσσου Παπαδόπουλου ότι “παρέλαβα κράτος και δεν θα παραδώσω κοινότητα σε αναζήτηση κηδεμόνα”. Η συλλογιστική Ροδίτη λέει, ότι τα δεινά της Κύπρου ξεκινούν από το ότι, ακριβώς, επιδιώξαμε κράτος εις βάρος της Ένωσης και αυτό ήταν που τελικά εφερε την εισβολή και την εθνοκάθαρση. Και ότι, εάν αναζητήσουμε κηδεμόνα – ο οποίος πιθανότατα θα είναι εντέλει η Ελλάδα – αύριο θα ξεκινήσει να αίρεται η ψυχολογική απόσταση μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, αυτό θα οδηγήσει σε πολιτικό επανελληνισμό της Κύπρου και, εντέλει, όταν οι ιστορικές συνθήκες το επιτρέψουν, θα διεκδικήσει και θα λάβει ο Ελληνισμός τα όσα δικαιούται στην Κύπρο (δηλαδή, όλο το νησί ως αναπόσπαστο τμήμα του ελληνικού χώρου και του ελληνικού κράτους). Θα φέρει δηλαδή η άθλια κατάσταση που θα δημιουργήσει το Σχέδιο Ανάν την συνειδητοποίηση ότι μόνον με την Ελλάδα θα έλθει η απελευθέρωση, καθώς και, σε βάθος χρόνου, την αναγκαία αγωνιστικότητα για την υπεράσπιση των ελληνικών δικαίων και συμφερόντων στην Κύπρο.

Εξακολουθώ να θεωρώ εσφαλμένο το δεύτερο αυτό σκέλος της συλλογιστικής Ροδίτη περί το σχέδιο Ανάν. Για τους εξής λόγους: α) Όπως σωστά λέει ο κ. Μπίλλης, το σχέδιο Ανάν θα οδηγούσε στην Αλεξανδρεττοποίηση της Κύπρου. Είναι πολύ αμφίβολο εάν ο Ελληνισμός θα είχε την ισχύ και την διάθεση, ακόμη ακόμη, να αποτρέψει την εξέλιξη αυτή, σχεδόν αναπόφευκτη, κατά την γνώμη μου. β) Η ιδεολογική αφύπνιση δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα επερχόταν με μόνη την επιβολή ενός από κάθε άποψη άθλιου και προδοτικού σχεδίου. Αρκετά πιθανόν (για να μην πω, πιθανότερο) είναι να ερχόταν ολική απογοήτευση και παραίτηση από κάθε μορφής αγώνα. Οχι μόνον για τώρα, αλλά και για το μέλλον. γ) Καλυτερη ιδεολογική αφύπνιση μπορεί να επέλθει, ούτως ή άλλως, όχι με την βίαιη επίδειξη στον Ελληνισμό τού “δες που κατάντησες” ως αληθινό κατάντημα, αλλά με την επίγνωση της ιστορικής αλήθειας. Και δεν μπορούσε να υπάρχει καλύτερη αφύπνιση από τα δύο εκπληκτικά συγγράμματα του Άντη, Δέκα Χιλιάδες Μέλισσες και Κουράγιο Πηνελόπη. δ) Το ίδιο το Όχι στο σχέδιο Ανάν μπορεί να μην είχε πολιτική προοπτική επανασύνδεσης του κυπριακού με την πηγή που θα ζωοποιούσε την ελληνική αγωνιστικότητα – ήτοι, το αίτημα για απελευθέρωση-Ένωση – όμως είχε από μόνο του αμυντική αγωνιστικότητα και γι’ αυτό απετέλεσε παράγοντας συσπείρωσης και αγώνα. Μπορεί δηλαδή ο Τάσσος να ενεργουσε με την δολιότητα ληστή που πολεμάει εναντίον άλλων ληστών (Τούρκων) για να κρατήσει τα κλοπιμαία που άρπαξε από τον ιδιοκτήτη (Ελλάδα), αλλά όλοι οι υπόλοιποι που αγωνιστήκαμε κατά του σχεδίου Ανάν δεν είχαμε αυτό κατά νουν, άλλο αν η τασσική δολιότητα μας παράσερνε άθελά μας σε μια τέτοια ατραπό.

Είμαι της γνώμης ότι και ο ίδιος ο Άντης κατάλαβε σήμερα ότι το σχέδιο Άνάν θα οδηγούσε, αντί για αφύπνιση, πιθανότατα σε μια νέα εθνική καταστροφή αντίστοιχη της μικρασιατικής. Όμως σήμερα, διάφοροι, όπως ο κ. Μπιλλης, εξακολουθούν να παρεξηγουν (ελπίζω όχι εσκεμμένα) τις αρχικές εκείνες θέσεις του Άντη Ροδίτη. Τις οποίες προσωπικά κάθε άλλο παρά “κρυπτοανανικές” βρίσκω πλέον, διότι η ουσία τους κάθε άλλο παρά αρνείται την προδοτική και καταστροφική θέση του σχεδιου Ανάν, πλην έβλεπε σε αυτήν την προδοτική και καταστροφική κατάληξη μια ευκαιρία, που οι υπόλοιποι δεν είμαστα σε θέση να αντιληφθούμε. Και θεωρητικώς όντως υπήρχε η ευκαιρία, ιδεολογική πρωτίστως, πλην πρακτικώς νομίζω ότι η καταστροφή που θα ερχόταν θα ήταν τέτοια, που θα ματαίωνε την όποια προοπτική μπορούσε θεωρητικώς να υπάρξει υπέρ μιας Κύπρου ελληνικής.

Αυτά με τον φαινόμενο “κρυπτοανανισμό” Ροδίτη. Οι θέσεις του εκείνες δεν έχουν καμία σχέση με αυτές των διαφόρων πολιτικών, που υποστήριζαν το σχέδιο Ανάν για να κάνουν τον καλό στους ξένους και να διατηρήσουν εις το διηνεκές, προδοτικώ τω τρόπω, την πολιτική τους εξουσία. Ουδέποτε αρνήθηκε την προδοτική φύση του σχεδίου Ανάν, ούτε τις καταστροφικές επιπτώσεις του. Μια πολιτική εκτίμηση διατύπωσε για το πώς θα μπορούσε να αξιοποιηθεί μια τέτοιας έκτασης καταστροφή εντέλει υπέρ του Ελληνισμού. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι ήταν “υποστηρικτής του σχεδίου Ανάν”. Καμία σχέση. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Και το να δει κανείς ευκαιρία σε μια τέτοια καταστροφή απαιτούσε ευφυΐα ανώτερη από των υπολοίπων. Πλην, νομίζω ότι ακόμη και οι ευφυέστεροι εξ ημών κάνουμε σφάλματα, ειδικά μάλιστα σε σκέψεις με καινοτόμα στοιχεία, όπως αυτή του Άντη Ροδίτη περί του σχεδίου Ανάν ως ευκαιρία μέσω της καταστροφής. Είχε ουσία αυτή η σκέψη, ήταν εύστοχη καθαυτή, αλλά τελικώς εσφαλμένη, εντελώς εσφαλμένη, διότι οι περιρρέουσες συνθήκες θα οδηγούσαν όχι σε ανατροπή, αλλά σε ολοκλήρωση της καταστροφής.

Αυτό όμως δεν μας επιτρέπει να τον συκοφαντούμε ως δήθεν ανανιστή. Καμία σχέση. Οφείλουμε να αντιληφθούμε και να κατανοήσουμε το βάθος της σκέψης του.

Τέλος, θέλω να κάνω και μια προσωπική εξομολόγηση. Τον καιρό που ξεκίνησα να επικοινωνώ με τον Άντη Ροδίτη, είχα συχνή και έντονη επικοινωνία με τον γνωστό αγωνιστή δημοσιογράφο της Σημερινής, Σάββα Ιακωβίδη. Αυτό που μου είπε ο κ. Ιακωβίδης όταν του είπα για την επικοινωνία, που είχα με τον Άντη Ροδίτη ήταν, “κύριε Μάτσο, θα βγείτε κερδισμένος από την συνάφεια μαζί του”. Όχι από την επικοινωνία, απλώς. Από την “συνάφεια”. Και έτσι ήταν και είναι. Η ημερομηνία αυτού του e-mail του κ. Ιακωβίδη βλέπω ότι είναι 8 Απριλίου 2009 και τώρα, πέντε χρόνια που επικοινωνώ με τον Άντη Ροδίτη, το επιβεβαιώνω: Ο Άντης, πέρα από αυτά που ερεύνησε και έμαθε, αξίζει πιο πολύ για αυτό που ΕΙΝΑΙ: Ένας γνήσιος, αληθινός Έλληνας της Κύπρου, που ποτέ δεν έπαυσε συνειδητά να είναι αυτό που κάθε γνήσιος Έλληνας (σε κυρίως Ελλάδα και Κύπρο) θα έπρεπε να είναι: αθεράπευτα Ενωτικός. Μόνον τότε κρατάει ο Κύπριος ανόθευτη την εθνική του ταυτότητα και την προσωπικότητά του ολοκληρωμένη και όχι λειψή. Αυτή είναι η αλήθεια και προκαλώ οποιονδήποτε (ειδικά Κύπριο) να το αμφισβητήσει.

Ας δώσουμε λοιπόν όλοι την δέουσα προσοχή σε αυτά που λέει και γράφει ο Άντης Ροδίτης και ας κερδίσουμε όλοι από την “συνάφεια” μαζί του. Τίποτε άλλο δεν έχω να προσθέσω.

Reply
Beriev 21 December 2013 at 13:15

Μερικοί από σας έχετε μια ανάλαφρα ντετερμινιστική ιστοριογραφική προσέγγιση, βρήκα 5.5 έγγραφα που λένε αυτό άρα αυτό είναι έτσι…

Εν πάση περιπτώσει, η συζήτησή σας είναι ενδιαφέρουσα αλλά τραβάει σε μάκρος και είναι αδύνατον κάποιος μη τελείως χασομέρης να παρακολουθήσει. Θα μπορούσατε να βρεθείτε κάπου οι τρεις σας με μια HD κάμερα σε κάποιο δωμάτιο με μονόχρωμο πίσω φόντο (μαύρο, μπλε σκούρο), να μιλήσετε 2-3 ώρες για το θέμα, αντιπαραβάλλοντας επιχειρήματα και απόψεις και στη συνέχεια να το ανεβάσετε στο youtube. Μετά μέσω του Αντίβαρου θα μπορούσαμε να το δούμε οι υπόλοιποι.

Υ.Γ.
Για πείτε μας μια συγκεκριμένη “ψευδοεπιστημονική επιχειρηματολογία” του κ. Ηφαιστου.

Reply
Άντης Ροδίτης 21 December 2013 at 15:46

Κύριε Beriev,
Η γνώμη μου είναι ότι ο κ. Μάτσος είναι ξεκάθαρος στην επιχειρηματολογία του και δεν χρειάζεται να προσκομίσει άλλες “αποδείξεις”.
Περαιτέρω νομίζω είναι χρήσιμο να πω (ξανά) το εξής: Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος στη διάρκεια της άσκησης της εκκλησιατικής και πολιτικής απόλυτης εξουσίας του έπεισε – έχοντας στη διάθεσή του όλα τα ΜΜΕ της εποχής – τον κυπριακό και εν πολλοίς όλο τον ελληνικό λαό ότι η Ένωση ήταν ανέφικτη. Σημαντικά έγγραφα που ήρθαν στο φως μετά το 2000 αποδεικνύουν τις βάσιμες (από διάφορα άλλα στοιχεία) υποψίες των διαφωνούντων μαζί του ότι η Ένωση ήταν εφικτή και ότι όχι μόνο παραπλάνησε σχεδόν τους πάντες αλλά προκάλεσε στο τέλος και μέγιστη καταστροφή για τον ελληνισμό.
Νομίζω δεν μπορεί να εκτεθεί απλούστερα αυτή η θέση. Από εδώ και πέρα επαφίεται στις νοητικές ικανότητες του καθενός να κρίνει αν οι “ανταπαντήσεις” της λεγόμενης “μακαριακής” παράταξης (Ήφαιστος κ.α.) είναι έγκυρες (π.χ. με προσκόμιση νέων εγγράφω που διαψεύδουν αυτά που δημοσίευσα) ή όχι.

Reply
Άντης Ροδίτης 21 December 2013 at 16:18

Πολύ εύστοχα ο κ. Μάτσος έγραψε: “Ο στόχος ήταν τελικά αυτός, να μοιραστούμε την εξουσία με τους Τούρκους, προκειμένου να “έχουμε” εξουσία, από το να την πάρει ολόκληρη η Ελλάδα και οι “καλαμαράδες”. Και: “Η προδοσία δεν είναι το σχέδιο Ανάν, αλλά η προδοσία ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ στο (προδοτικό και αυτό, ασφαλώς) σχέδιο Ανάν. Και ξεκινάει από αλλού. Το σχέδιο Ανάν δεν ήρθε από το πουθενά”.
Περαιτέρω προς τον κ. Beriev:
Υπάρχει βίντεο από την παρουσίαση του “Κουράγιο Πηνελόπη” που απέστειλα εδώ και εβδομάδες στον admin του Αντιβάρου, με εξέχοντες Κυπρίους διανοουμένους να εκθέτουν τη δικήτους άποψη. Αναμένω ότι θα το αναρτήσει. Στο βίντεο, επίσης, υπάρχει μαρτυρία από τον ίδιο τον “δράστη” (αγωνιστή της ΕΟΚΑ, 80 χρονών σήμερα) πώς η Κυπριακή Κυβέρνηση κατασκόιπευε και ηχογραφούσε τηλεφωνήματα από την πρεσβεία της Ελλάδος προς και από την Κυβέρνησή της Ελλάδαςτο 1964.
Το ΚΥΚΕΜ (Κυπριακό Κέντρο Μελετών) που μου έδωσε σε κάποια στιγμή να αντιληφθώ ότι σχεδίαζε να διοργανώσει συζήτηση στρογγυλής τραπέζης για το βιβλίο “Κουράγιο Πηνελόπη” με πανεπιστημιακούς, όπως Ευρυβιάδη, Ήφαιστο κ.α., φαίνεται τελικά να μη θέλει να το κάνει για λόγους που δεν εξηγεί.

Reply
Γιώργος Μάτσος 21 December 2013 at 16:51

Μια που το θέτετε, να σας εξηγήσω τι ακριβώς εννοώ, αν και φαντάζομαι ότι το υποψιάζεστε και από μόνος σας.

Γράφει ο κ. Ήφαιστος στο άρθρο: “[…] χαρακτηρίζονταν ως λάθος οι ορθότατες αποφάσεις του [ενν., του Μακαρίου] κατά των σχεδίων του 1964-65, την πρώτη δηλαδή φάση εφαρμογής ολοφάνερων σχεδίων θανάτωσης και κατακερματισμού της ΚΔ [ενν., Κυπριακής Δημοκρατίας].”.

Πρόκειτια για την ουσία την Ηφαιστειακής ψευδοεπιστημονικότητας: Ο Άντης Ροδίτης τεκμηριώνει (επαρκώς, κατά την γνώμη μου) ένα ιστορικό δεδομένο: ότι τότε υπήρχε ευκαιρία για “unconditional enosis”, για να χρησιμοποιήσουμε την ακριβή ορολογία του ίδιου του Άτσεσον (ποιος “ανάλαφρος ντετερμινισμός”, λοιπόν; Το έγραψε ή δεν το έγραψε;). Ο βασικός ισχυρισμός του κ. Ροδίτη, λοιπόν, είναι, ότι υπήρχε ευκαιρία για καθαρή Ένωση, θα λέγαμε σε ελληνικά (χωρίς όρους, η κατά λέξη μετάφραση του unconditional). Έρχεται τώρα ο κ. Ήφαιστος και λέει “ορθότατη η απόφαση του Μακαρίου να απορρίψει”, τι; την Ένωση; αφού αυτό εισφέρει στην συζήτηση ο κ. Ροδίτης. Όχι! Τα σχέδια “θανάτωσης και κατακερματισμού της Κυπριακής Δημοκρατίας”!

Εδώ ο κ. Ήφαιστος διαπράττει διπλό επιστημολογικό ατόπημα. Καταρχάς χρησιμοποιεί την ηθικά αρνητικά φορτισμένη λέξη “θανάτωση” της Κυπριακής Δημοκρατίας για να περιγράψει κάτι, που λογικά-πραγματολογικά είναι ορθό: Πράγματι, η (καθαρή) Ένωση θα ήταν “θανάτωση της ΚΔ”. Όμως, με μια διαφορά. Δεν θα ήταν αρνητικό, αλλά θετικό αυτό το ενδεχόμενο! Αν είναι δυνατόν να χαρακτηρίζουμε την απροϋπόθετη Ένωση, με αμερικανική προστασία, ως αρνητικό ενδεχόμενο! Εδώ ο κ. Ηφαιστος δεν διαπράττει επιστημολογικό, αλλά ηθικό ατόπημα: Χρησιμοποιεί έναν όρο που είναι μεν καθαυτός ακριβής, αλλά προσδίδει αρνητικό πρόσημο σε κάτι που, από την φύση του, έχει θετικό πρόσημο.

Το επιστημολογικό ατόπημα το διαπράττει στον δεύτερο όρο που χρησιμοποιεί: “κατακερματισμός”. Πώς θα ήταν “κατακερματισμός” η unconditional Enosis; Θα ήταν πλήρης ενσωμάτωση του κυπριακού εδάφους στην Ελληνική Δημοκρατία (ορθότερα, τότε: Βασίλειο της Ελλάδος). Άρα, δεν θα υπήρχε κανένας “κατακερματισμός”. Ενώ δηλαδή το επιχείρημα του συζητητικού αντιπάλου του είναι “μα υπήρχε δυνατότητα για ατόφια Ένωση”, αυτός απαντάει “ορθή η απόφαση του Μακαρίου να απορρίψει τον κατακερματισμό της Κυπριακής Δημοκρατίας”. Μα δεν μιλούμε για αυτό! Φυσικά και ήταν ορθή η (κοινή, Ελλάδας και Κύπρου) απόφαση να απορριφθεί η διχοτόμηση της Κύπρου. Ορθή ήταν και η απόφαση (του Μακαρίου μόνον) να απορρίψει την εκμίσθωση βάσης για 50 χρόνια. Μετά από αυτό όμως, μας λένε τα έγγραφα, οι Αμερικανοί είπαν “κάντε εσείς την Ένωση, υποσχεθείτε στους Τούρκους ότι μετά θα τους δώσετε βάση με ενοίκιο, και αν τυχόν και δεν τηρήσετε το λόγο σας, θα καθαρίσουμε εμείς για εσάς”! Δηλαδή, στην ουσία, μας είπαν, να πούμε στους Τούρκους στα ψέματα ότι θα τους δώσετε (μετά την Ένωση!) βάση με ενοίκιο, ώστε να μην φανούμε εμείς οι κακοί απέναντί τους αλλά εσείς, και για τα άλλα μην ανησυχείτε, έχουμε ολόκληρο τον 6ο στόλο εκεί για να αποτρέψει τίποτε ‘εξυπνάδες’ των Τούρκων”.

Αντί λοιπόν ο κ. Ήφαιστος να κοιτάξει να ανατρέψει τα αναπόφευκτα συμπεράσματα περί καθαρής Ένωσης, που προκύπτουν από την επίσημη αμερικανική αλληλογραφία, έρχεται και λέει “καλά έκανε ο Μακάριος και απέρριψε την διχοτόμηση”. Μα δεν μιλούμε για την διχοτόμηση! Υπήρχε ή δεν υπήρχε το “παράθυρο ευκαιρίας” για πλήρη Ένωση; Αυτό είναι το ερώτημα.

Το κακό, αγαπητέ Beriev, είναι ότι, ενώ το ψέμα λέγεται με ελάχιστες λέξεις, χρειάζεσαι μετά ολόκληρα κατεβατά για να το ανατρέψεις. Θα περίμενα από τον κάθε Έλληνα περισσότερη ενάργεια στην εξεύρευση της συλλογικής μας αυτογνωσίας και όχι μια βαριεστημένη και εξυπναδίστική προσέγγιση του τύπου “βρείτε τα εσείς μεταξύ σας για να μην κουραζόμαστε εμείς”. Έκανα πάνω από ένα μήνα για να διαβάσω αυτόν τον όγκο μηνυμάτων, ακριβώς διότι ούτε κι εγώ είμαι “χασομέρης”. Αλλά αν θεωρείτε την ιστορική αλήθεια για τα γεγονότα που σημάδεψαν το έθνος μας σε αυτήν και την προηγούμενη γενικά, αντικείμενο των “χασομέρηδων”, τότε δεν είναι παράδοξο πώς έχει καταφέρει να επικρατήσει το ψεύδος μέχρι σήμερα.

Reply
Beriev 22 December 2013 at 02:02

“Αλλά αν θεωρείτε την ιστορική αλήθεια για τα γεγονότα που σημάδεψαν το έθνος μας σε αυτήν και την προηγούμενη γενικά, αντικείμενο των “χασομέρηδων””

Ίσως η λέξη “χασομέρης” να μην ήταν η προσήκουσα. Δεν εννοούσα ότι το θέμα είναι αντίκειμενο χασομέρηδων, εννοούσα ότι ο όγκος των μηνυμάτων είχε γίνει τόσο μεγάλος που όσο ενδιαφέρον να είναι το θέμα και αυτά που γράφονται καταντάει αδύνατον, από ένα σημείο και μετά, για κάποιον εργαζόμενο να παρακολουθήσει την ροή τους.

Reply
Άντης Ροδίτης 22 December 2013 at 07:45

Νιώθω ότι πρέπει να επανέλθω, κι ας αυξηθεί ο όγκος των μηνυμάτων. Άλλωστε η αύξηση τους ήταν και σκόπιμη εκ μέρους Ηφαίστου και Μπίλλη για να λειτουργούν ως προπετάσματα καπνού και σύγχυσης (το επιβεβαίωσε η αντίδραση Beriev) για να διαφεύγουν από το ξεκάθαρο πεδίο της σύγκρουσης.
Και οι δύο φίλοι (τους θεωρώ παραπλανημένους, κακής συμπεριφοράς Έλληνες κι όχι “εχθρούς”) μαζί με τον άλλο που προτιμά τον μονόλογο και δεν βγαίνει στη μάχη, εννοώ τον κ. Μάριο Ευρυβιάδη, κρύβονται πίσω από την αδιαμφισβήτητη σήμερα ανάγκη προάσπισης της Κυπριακής Δημοκρατίας, ψευδώς παρουσιάζοντάς την ως διαχρονική! Γι’ αυτό χρειάζεται από καιρού εις καιρό να επαναλαμβάνονται τα αυτονόητα: Ότι ο αγώνας της Κύπρου ήταν και είναι για Ένωση με την Ελλάδα και όχι για τη δημηιουργία ενός δεύτερου μικρού και εξίσου αδυνάτου και ευάλωτου με το πρώτο ελληνικού κράτους.
Ξεχνούν, λοιπόν, οι ανωτέρω επιστήμονες ή κάνουν πως ξεχνούν αυτό το αξεπέραστο για πάντα γεγονός και κυριολεκτικά κοροϊδεύουν τον μέσο, κακώς πληροφορημένο πολίτη ότι στόχος των Αμερικανών το 1964 ήταν απλώς και μόνο η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και τι παράπονο θα είχε μια ενωτική Κύπρος αν διαλυόταν η Κ.Δ. υπέρ της άνευ όρων Ένωσης; Κανένα απολύτως βέβαια, φτάνει να ήταν ειλικρινώς ενωτική. Επειδή, όμως, δεν ήταν, ο Μακάριος παραπλανούσε τότε τον λαό λέγοντάς του ότι επρόκειτο μόνο για διχοτόμηση, ενώ οι οπαδοί της καταστροφικής “πολιτικής” Μακαρίου σήμερα στηρίζουν την αμφισβήτηση των νεότερων εγγράφων που αποδεικνύουν το εφικτό της γνήσιας Ένωσης με πολύ μπλα-μπλα γύρω από άσχετα στην ουσία θέματα.
Στις 23 Αυγούστου 1964 με το έγγραφο 462 secret, D. S., C.F., POL 27 CYP, στις σελίδες 495-498 στο “Κουράγιο Πηνελόπη”», ο Άτσεσον δηλώνει καθαρά: Αν αυτή τη στιγμή η Ελλάδα εφαρμόσει την Ένωση θα είναι unconditional (άνευ όρων) και “οι Τούρκοι θα έχουν χάσει το λεωφορείο”! Δυο μέρες μετά το επιβεβαιώνουν και οι Εγγλέζοι: “Μ’ αυτούς τους όρους δεν θα πάρει τίποτε η Τουρκία” (έγγραφο DEFE 11/456, no 10368, σ.514-515 “Πηνελόπης”)!
Τα υπόλοιπα είναι εκ του πονηρού.
Αλλά ακόμα τραγικότερο είναι ότι εκείνοι που έχουν σήμερα ένα τεράστιο παράπονο για τις αδυναμίες που επιδεικνύει η σημερινή Ελλάς είναι ακριβώς οι ίδιοι που πολέμησαν και πολεμούν την δια της Ενώσεώς της με την Κύπρο ενδυνάμωση και απεξάρτησή της από τις ξένες δυνάμεις. Τα μυστικά και για τους ιδίους κίνητρά τους αποδεικνύονται αυτά που ήσαν πάντα: Κατάληψη της εξουσίας κι όχι ενδυνάμωση της πατρίδας. Το “ουκ οίδασι τι ποιούσι” έχει απολύτη εφαρμογή στην περίπτωσή τους.
Όλ’ αυτά συμβαίνουν, όπως και η καθυστέρηση ν’ αναρτηθεί από το Αντίβαρο το βίντεο με τόσους εξέχοντες τίμιους Κυπρίους να επιβεβαιώνουν το οφθαλμοφανές επειδή, κατά τη γνώμη μου,είναι τόσα χρόνια εδραιωμένη η απάτη που θα χρειασθούν πολύ περισσότερα από 160 τόσα σχόλια στο Αντίβαρο και δυο-τρία βιβλία για ν’ αποκαλυφθεί. Και πάνω απ’ όλα θα χρειασθεί ηρεμία, ειρήνη, εντιμότητα, καθαρή σκέψη. Πράγματα που δεν κυριαρχούν βέβαια σε μια εποχή φθοράς και παρακμής.

Reply
Ελευθέριος 22 December 2013 at 10:48

Άντη, με το πες πες πες στο τέλος θα μας πείσεις όλους – όπως τον πρώην πολέμιο και νυν σύμμαχο Γιώργο Μάτσο – να διαρρήξουμε τα ιμάτιά μας και να σε ακολουθήσουμε στον δρόμο της λύτρωσης από το μόνιμο πλέον σαν το γυμνό μας δέρμα άγχος και τον διαχρονικό “καημό της Ρωμηοσύνης”. Μόνο που δεν ξέρω αν αυτή η λύτρωση θα επέλθει στο απώτερο μέλλον προς την κατεύθυνση της ισχύος δια της Ενώσεως ή στο να πάμε ολοσούμπιτοι κι ομοθυμαδόν να φουντάρουμε στη θάλασσα!..

Reply
Ελευθέριος 22 December 2013 at 11:00

..αυτή την ίδια κοινή θάλασσα, “mare nostrum” που λέγαν κι οι Ρωμαίοι, που μας περιβρέχει κι αναρροφά όλη μας την πίκρα…

Reply
Γιώργος Μάτσος 22 December 2013 at 12:43

Προς Ελευθέριο: Μάλλον παρεξηγήσατε. Ουδέποτε υπήρξα πολέμιος του Άντη Ροδίτη. Ειδικά ως προς τα περί τα γεγονότα του 1964 – στα οποία κατά βάση αναφέρονται και τα προηγούμενα 164 σχόλια. Η διαφωνία υπήρξε ως προς τον Τάσσο – και εκεί είχε δίκιο ο Άντης, όντως με έπεισε – και ως προς το αν το Σχέδιο Ανάν, ως προδοσία και καταστροφή, έδιδε σε βάθος χρόνου μια ευκαιρία αφύπνισης και αναζωογόνησης του Ελληνισμού – και εκεί δεν με έπεισε, αλλά πάντως κατενόησα πλήρως ότι αυτή η θέση κάθε άλλο παρά “φιλοανανική” υπήρξε.

Και δεν είναι με το “πες-πες”. Επιχειρήματα ανταλλάσσαμε και θέλαμε και οι δύο να εξετάζουμε τα πράγματα ακόμη και έξω από τον δικό μας κατεστημένο τρόπο σκέψης. Το “πες-πες” είναι για τους μη σκεπτόμενους. Θέλω να πιστεύω ότι όλοι είμαστε σκεπτόμενοι.

Reply
Άντης Ροδίτης 22 December 2013 at 14:52

“…προς την κατεύθυνση της ισχύος δια της Ενώσεως ή στο να πάμε ολοσούμπιτοι κι ομοθυμαδόν να φουντάρουμε στη θάλασσα!..”!
Δεν θα είναι μεγαλειώδες, Ελευθέριε, και άξιο του να ζει κανείς να συμβεί ένα από τα δυο, οποιοδήποτε από τα δυο;

Αλλά θα ήθελα να κλείσω (αν κλείνει αυτή η “συζήτηση”) με λόγια ενός Κυπρίου ποιητή, του Κώστα Μόντη:

ΚΥΠΡΟΣ 1984

Σήμερα είναι τελείως έρημο το νησί.
Οι τελευταίοι κάτοικοι το εγκατέλειψαν
πριν εικοσιπέντε τόσα χρόνια.

(Κώστα Μόντη «Ως εν κατακλείδι – 1984» Άπαντα Α΄ Τόμος Β΄, σ. 741)

Είναι ο ίδιος που έγραψε:

Ελάχιστοι μας διαβάζουν
ελάχιστοι ξέρουν τη γλώσσα μας
μένουμε αδικαίωτοι κι αχειροκρότητοι
σ’ αυτή τη μακρινή γωνιά
όμως αντισταθμίζει που γράφουμε ελληνικά.

Reply
Ελευθέριος 22 December 2013 at 19:05

Κύριε Μάτσο,

επειδή παρομοίως θέλω να πιστεύω ότι είμαι και απευθύνομαι σε σκεπτόμενους, προβάλλω τα εξής και διορθώστε με αν κάνω λάθος:

Κατ’ αρχάς να λύσουμε μία άλλη παρεξήγηση. Εγώ δεν σας γνωρίζω, όπως δεν γνωρίζω προσωπικά ούτε τον Άντη Ροδίτη, ούτε τον Π. Ήφαιστο και τους άλλους σχολιαστές εδώ. Κάνουμε επομένως μία συζήτηση άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, – ακριβέστερα παράθεση απόψεων, σκέψεων, σχολίων – χωρίς αντίκρυσμα στην πραγματικότητα, αφού δεν έχουμε καμμία δυνατότητα διαμόρφωσης πολιτικής κι ούτε καν επηρεασμού γνώμης, καθ’όσον ελάχιστοι είναι αυτοί που θα είχαν την υπομονή να παρακολουθήσουν πόσο μάλλον να συμμετάσχουν σε αυτή την μικρή γωνιά του διαδικτύου. Θέλω να πιστεύω ότι αυτό που δικαιολογεί τον μακροσκελή αυτόν σχολιασμό από τον αρθρογράφο και τους βασικούς συμμετέχοντες, είναι πρωταρχικά το ειλικρινές ενδιαφέρον, η έγνοια κι ο πόνος του καθενός από την συνεχιζόμενη αιχμαλωσία Κύπρου και Ελλάδας και όχι προσωπικές αξιώσεις, όπως η αυτοπροβολή, η διαφήμιση ή η υπηρέτηση συμφερόντων. Ή τουλάχιστον τα τελευταία αν υπάρχουν να μπαίνουν σε υποδεέστερη προτεραιότητα από τα πρώτα. Αυτός είναι ο λόγος που συμμετέχω μερικώς με ορισμένα σχόλια. Για τα οποία όμως λοιδoρήθηκα από τον Ροδίτη ως μη σοβαρός, μπουζουκόβιος, μαθητούδι του Ηφαίστου, – όχι του κουτσοπόδαρου συζύγου της θεάς του έρωτα – του άλλου εκείνου του μισερού καθηγητή που τολμά να μοιράζει δεκάρια ή να έχει διαφορετική γνώμη ή μή και συμφέρον, και δεν συμμαζεύεται. Αλλά ας πάμε παρακάτω.

Επί της ουσίας η βασική θέση στην οποία εστιάζεστε εδώ εσείς και ο Άντης Ροδίτης – απομονώνοντας μία κρίσιμη πράγματι στιγμή από καμπή των “γεγονότων του ’64” αναφορικά με εναλλακτικά σενάρια δράσης της αμερικανικής διπλωματίας τα οποία αναδεικνύει ο ακαταπόνητος και φιλέρευνος Ροδίτης, μέσω εγγράφων που αποκαλύπτουν προθέσεις της τότε αμερικανικής κυβέρνησης για λύση του Κυπριακού στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, όπου κάποια από αυτές τις εναλλακτικές λύσεις, εικάζεται ότι θα υπηρετούσε τον στόχο της Ένωσης (ακέραιας;) της Κύπρου με την Ελλάδα. Και ότι η λύση αυτή δεν περπάτησε λόγω κυρίως της άρνησης του Μακαρίου να συναινέσει, πράγμα που κατ’ επέκταση υπονόμευσε τυχόν στόχευση του Έλληνα πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου στην κατεύθυνση αυτή. Τα λέω σωστά μέχρι εδώ;

Κάποιος που ακούει για πρώτη φορά τα παραπάνω εξυφαινόμενα αλλά μη εκβαλλόμενα σε γεγονότα πλάνα, δικαίως θα έμενε με το στόμα ανοικτό γιατί ο Μακάριος να αρνηθεί τη λύση της Ένωσης που του πρόσφεραν έτοιμη στο πιάτο οι αμερικάνοι. Μια εξήγηση – απλή και εύλογη αλλά μονομερής, είναι να πούμε, υιοθετώντας την άποψη Ροδίτη, ότι έφταιγε η αρχομανία του και η ανθενωτική του πολιτική. Η άλλη είναι να διερευνηθούν τα πράγματα βαθύτερα, πιο λεπτομερώς και από περισσότερες οπτικές, για να δούμε κατά πόσο αυτή η πρόταση, ανάμεσα σε άλλες αντίθετες προτάσεις που είχαν πριν ή μετά διατυπωθεί, ήταν καταρχήν ειλικρινής απ’ τη μεριά των κομιστών της – γι’ αυτό βάζω σε παρένθεση παραπάνω και με ερωτηματικό το «ακεραίας» – κατά πόσο δηλαδή υπήρχε πράγματι η βούληση της αμερικανικής πλευράς να την υποστηρίξει χωρίς ανταλλάγματα προς την Τουρκία – θεωρώ πράγματι δύσκολο να βρείτε πολλούς Έλληνες που θα δίναν πίστη σε αυτή την άποψη – και δεν αποτελούσε ελιγμό τακτικής προκειμένου να σπάσει την πολιτική της ανεξαρτησίας, του ενιαίου και αλώβητου ακόμη τότε Κυπριακού κράτους, στην οποία ήταν προσηλωμένος πλέον ο αρχιεπίσκοπος και μάλιστα με αυξανόμενη πρωτοβουλία και επιτυχία στα πλαίσια του ΟΗΕ, πράγμα που κατά την θέασή τους υπό το πρίσμα του αντισοβιετικού συνδρόμου, εγκυμονούσε κινδύνους για εναγκαλισμό της Κύπρου από τη Ρωσσία και μετατροπή της σε “Κούβα της Μεσογείου”. Όμως ούτε η Κύπρος είχε αυτή την βλέψη, ούτε η Ρωσσία, όπως πολύ γρήγορα αποδείχτηκε, ήταν αποφασισμένη να εμπλακεί σε πόλεμο χάριν της Κύπρου. Περιοριζόταν απλώς σε δηλώσεις για να κρατά την ισορροπία και το status quo, καθώς την βόλευε περισσότερο μια Κύπρος ανεξάρτητη παρά στην αγκαλιά του ΝΑΤΟ. Αλλά από την άλλη δεν ήθελε να τα χαλάσει και με την Τουρκία με την οποία είχε αμοιβαία συμφέροντα. Τα ίδια αμοιβαία και σε μεγαλύτερο βαθμό – όχι βέβαια αισθήματα αλλά συμφέροντα – είχαν και οι Αμερικάνοι με την Τουρκία, η οποία είναι αυτονόητο ότι θα αντιδρούσε και είχε την διπλωματική δύναμη να παίζει κι αυτή διπλό παιχνίδι με τη Ρωσσία, οπότε η έκβαση των σεναρίων εάν καρποφορούσαν αποβαίνει αμφίβολη. Θα μου αντιτάξετε, σημασία έχει τι κάναμε εμείς και όχι ο αντίπαλος. Σωστά. Γνωρίζετε όμως ότι στην εθνική πολιτική όταν διακυβεύονται ύψιστα δικαιώματα και αυτή η ακεραιότητα της πατρίδας, οφείλεις να παίρνεις υπόψιν πολλούς παράγοντες, συσχετισμό δυνάμεων, κατάσταση των αντίπαλων παικτών προθέσεις αλλά και τι κρύβεται κάτω από τα παχιά τα λόγια και τις μεγαλόπνοες υποσχέσεις, κοινώς μπλόφες προκειμένου να σε μετατοπίσουν από μια προγενέστερη καλύτερη δική σου θέση σε μία χειρότερη για να κερδίσουν αυτοί.

Εν πάσει περιπτώσει, επειδή κι εγώ τυγχάνω απλός εργαζόμενος επί χρόνια στον ιδιωτικό τομέα μέχρι σήμερα (πάλι καλά) και δεν έχω χρόνο ούτε και εφόδια πολιτικής-ιστορικής ανάλυσης, θα παρέπεμπα τον καλόπιστο, ελλιπώς κατατοπισμένο αναγνώστη- σκαπανέα, που θα είχε το κουράγιο και την αντοχή να διαβάσει περαιτέρω, σε εκτενή σχετική βιβλιογραφία για το θέμα από επιστήμονες, πολιτικούς και οικονομικούς αναλυτές.
Δίνοντας εδώ ένα σχετικά ευπρόσιτο δείγμα ανάλυσης για το Κυπριακό με πλούσιες παραπομπές, όπου παρουσιάζονται και θέσεις που απηχεί ο Ροδίτης, – περισσότερο για να αντιληφθεί ο ανυποψίαστος αναγνώστης την έκταση και το βάθος του προβλήματος – παραπέμπω στον παρακάτω σύνδεσμο με ένα κείμενο του Χαρ. Τσαρδανίδη τον οποίο επίσης δεν γνωρίζω προσωπικά, αλλά η ανάλυσή του μου φαίνεται σοβαρή και αντικειμενική. Όποιος επιχειρήσει να φορτώσει το κείμενο και απογοητευτεί από πρώτη ματιά από την έκτασή του, ας διαβάσει τουλάχιστον μόνο το 1ο κεφάλαιο που αφορά την περί ού ο λόγος περίοδο 1960-1964.

idec.gr/iier/new/cyprus%20foreign%20policy%20Tsardanidis.doc

Καλή ανάγνωση και του Χρόνου με Υγείαν.

Υ.Γ.
Τελευταία στιγμή είδα την τελευταία ανάρτηση του Άντη με το ωραίο ελεγειακό ποίημα του Κώστα Μόντη και διερωτήθηκα. Άραγε θα ξανακατοικηθεί ποτέ αυτός ο τόπος, το έρημο νησί; (βάζω και την Ελλάδα μέσα). Αυτό πλέον είναι το ζητούμενο, με την έννοια της κοινωνίας, των σχέσεων, της πατρίδας, γιατί μόνον η γλώσσα δεν νομίζω ότι αρκεί, αυτή και “μέχρι την Βακτριανή την πήγαμε” αλλά τώρα συρρικνώθηκε σ’αυτή τη γωνιά, κρυφή ζεστή μονιά που είθε πάλι κάποτε να θησαυρίσει…

Reply
Γιώργος Μάτσος 22 December 2013 at 21:52

Αγαπητέ Ελευθέριε, όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει. Αναρωτιέστε εξ υπαρχής, εάν ήταν “ακέραιη” η Ένωση. Ειλικρινά, αναρωτιέμαι για ποιο λόγο να γίνεται ο καυγάς. Μα ακριβώς διότι ο ισχυρισμός Ροδίτη είναι περί “ακέραιης” (unconditional) Ένωσης. Εσείς βέβαια, μαζί με αρκετούς άλλους σχολιαστές, αναλωθήκατε υπερβολικά σε άσχετα θέματα, όπως π.χ. εάν ο κ. Ροδίτης υποστήριζε το σχέδιο Ανάν.

Από εκεί και πέρα, θα μπορούσα να εντοπίσω σειρά άλλων μεθοδολογικών λαθών στην σκέψη σας και στην γραφή σας. Π.χ. ότι θεωρείτε εξ υπαρχής ανέντιμη και την πιθανότητα ακόμη τέτοιας πρότασης των Αμερικανών, ενώ θεωρείτε εξ υπαρχής έντιμη την απόρριψη από πλευράς Μακαρίου. Δεν μπορεί, μεθοδολογικώς, η μια πλευρά να θεωρείται a priori έντιμη και η άλλη a priori ανέντιμη. Αντιθέτως, αυτό είναι το ζητούμενο, όχι από την ίδια την έρευνα, αλλά από τα πολιτικά συμπεράσματα της έρευνας. Δεν μπορεί δηλαδή το πολιτικό συμπέρασμα που ενδεχομένως συνάγεται ΜΕΤΑ την έρευνα να τίθεται ως δεδομένο της έρευνας.

Επιτρέψτε μου, επίσης, να θεωρήσω την προσέγγισή σας εν μέρει έως και ιδεοληπτική. Γράφετε: “Θεωρώ πράγματι δύσκολο να βρείτε πολλούς Έλληνες που θα δίναν πίστη σε αυτή την άποψη”. Τι σημαίνει αυτό; Η συλλογική παραπλάνηση, παρούσα σε τόσες και τόσες εκφάνσεις της δημόσιας ζωής (σκεφθείτε μόνον πόσοι Ελλαδίτες και πόσοι Κύπριοι πίστεψαν ότι θα γίνουν ζάπλουτοι από το ΧΑΑ ή το ΧΑΚ, αντίστοιχα) δεν αποτελεί άραγε παράμετρο της ιστορικοπολιτικής έρευνας; Επειδή δηλαδή υπάρχει δυσπιστία, δικαιολογημένη θα έλεγα εγώ λόγω της προπαγάνδας τόσων και τόσων δεκαετιών, σημαίνει ότι είναι και ψέμα;

Με άλλα λόγια, αυτό ΔΕΝ αποτελεί επιχείρημα! Ο λόγος ότι “μα αυτό που πιστεύω εγώ το πιστεύουν και οι άλλοι” δεν σημαίνει απολύτως τίποτα! Το αντιλαμβάνεστε, υποθέτω. Πόσο μάλλον όταν τα στοιχεία Ροδίτη είναι ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ, στοιχεία δηλαδή όχι γνωστά σε αυτούς που επικαλείστε για να θεμελιώσετε την πίστη σας στην κατεστημένη γνώση περί Κυπριακού.

Η έρευνα, αντιθέτως, περί των προθέσεων των ΗΠΑ, Μακαρίου κλπ. πρέπει να εδράζεται σε δεδομένα γεγονότων. Και ποια είναι αυτά;

α) Η αμερικανική πρόταση δεν εξαρτιόταν από αμερικανική δράση. Τι έλεγε δηλαδή η αμερικανική πρόταση; Κάντε εσείς μονομερώς την Ένωση και εμείς θα σας στηρίξουμε. Πού μπορούσε εδώ να υπάρχει η εξαπάτηση; Στο να μην μας στήριζαν εκ των υστέρων. Ε, και λοιπόν;;;! Η μονομερής Ένωση δεν θα άλλαζε την κατάσταση. Ούτε την πολιτική, ούτε την στρατιωτική. Ειδικά την τελευταία, διότι η πάνοπλη Μεραρχία ήταν ικανή να αποκρούσει οποιαδήποτε εισβολή. Η δε επιστολή Τζόνσον προς Ινονού θα πρέπει να πείθει ότι τυχόν μονομερής ανακήρυξη Ένωσης δεν θα συνεπάγετο εισβολή των ΗΠΑ στην Κύπρο για να ανατρέψουν μια τέτοια εξέλιξη.

β) Οι Αμερικανοί, ούτε στην φάση που ευνόησαν τα ελληνικά συμφέροντα (1964), ουτε στην φάση που ευνόησαν τα τουρκικά συμφέροντα (1974) είχαν ευθεία στρατιωτική ανάμιξη. Η ανάμιξή τους ήταν παρασκηνιακή και διπλωματική, στην μεν πρώτη περίπτωση υπέρ των Ελλήνων, στην δε δεύτερη υπέρ των Τούρκων. Άρα, δεν θα μπορούσε κανείς να αναμένει ρεαλιστικά στρατιωτική επέμβαση υπέρ των Τούρκων στην Κύπρο. Μόνον μια ευθεία στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ θα μπορούσε να ανατρέψει μια ήδη τετελεσμένη Ένωση.

γ) Άλλωστε, το ζήτημα για τις ΗΠΑ θα ήταν να επιλυθεί υπέρ του ΝΑΤΟ και κατά της ΕΣΣΔ το ζήτημα της Κύπρου. Ποιο το πρόβλημά τους, εάν η Κύπρος καθίστατο Νατοϊκό έδαφος μέσω της Ελλάδας; Το μόνο πρόβλημά τους θα ήταν η αντίδραση της Τουρκίας. Αλλά εκεί μετά οι Αμερικανοί θα είχαν κάθε συμφέρον να μην αντιδράσει η Τουρκία, ώστε να επιλυθεί το πρόβλημα και όχι να διαιωνισθεί. Ακριβώς δηλαδή όπως “συγκράτησαν” εμάς το 1974, το συμφέρον τους ήταν να “συγκρατήσουν” την Τουρκία το 1964, που είχαμε εμείς την σαφή υπεροπλία και πολιτική υπεροχή.

δ) Εξάλλου, η αμερικανική πρόταση καθαρής Ένωσης δεν ήλθε ως αντίφαση, αλλά ως φυσιολογική μετεξέλιξη των ενεργειών της. Στην αρχή είπαν Ένωση με κυρίαρχη βάση Τούρκων. Όταν εμείς το απορρίψαμε αυτό, είπαν “εντάξει, τότε Ένωση και βάση Τούρκων με ενοίκιο”. Όταν και αυτό το απέρριψε ο Μακάριος, τότε είπαν “εντάξει, κάντε εσείς την Ένωση, αλλά μονομερώς και εμείς θα στηρίξουμε”. Εφόσον δηλαδή η “ελληνική αδιαλλαξία” οδηγούσε τα πράγματα σε μεταβολές των θέσεών τους υπέρ των ελληνικών (και όχι των τουρκικών!) θέσεων, το φυσιολογικό θα ήταν μια ακόμη μεταβολή υπέρ των ελληνικών θέσεων, ώστε να φτάσουν σε επίλυση του προβλήματος. Δεν θα είχαν προβλημα ηθικού τύπου να ρίξουν την Τουρκία, όπως δεν είχαν ηθικό πρόβλημα να ρίξουν εμάς το 1974. Η δουλειά τους να γίνει και τα άλλα είναι λεπτομέρειες.

ε) Παραβλέπεται επίσης το γεγονός ότι οι ΗΠΑ είχαν επιτρέψει την αποστολή της Μεραρχίας στην Κύπρο. Άρα, η εύνοιά τους για τα ελληνικά συμφέροντα ήταν το λιγότερο φανερή και διαρκής, κατ’ εκείνον τον καιρό.

στ) Το κυριότερο όμως είναι το εξής: Έστω ότι η αμερικανική πρόταση εξεταζόταν από τους πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής (Μακάριο) στην πιθανότητα ανεντιμότητάς της. Παρά τούτο, θα έπρεπε η δράση και οι ενέργειες των δυσπίστων να κατευθύνονται στην διακρίβωση της εντιμότητας της πρότασης. Πέραν του ότι αυτή ήταν περιττή (καθότι εμείς θα κάναμε μονομερώς την Ένωση), ο Μακάριος δεν κάθησε καν να ελέγξει την εντιμότητα της πρότασης, αλλά ούτε και έθεσε ζήτημα ανεντιμότητας, όπως π.χ. θέτετε τώρα εσείς. Η απόρριψη της πρότασης, από όλα τα διαθέσιμα στοιχεία, εδραζόταν σε άλλους παράγοντες. Π.χ. ο Γαρουφαλιάς μας λέει ότι αρνήθηκε “για να μην χυθεί αίμα” (!). Λες και όταν ορκιζόταν αρχηγός του αγώνα της ΕΟΚΑ δεν ορκιζόταν κιόλας να χυθεί και όχι να μην χυθεί αίμα στον απελευθερωτικό αγώνα! Ο Πεπονης μας λέει ότι δεν ήθελε η Κύπρος να γίνει και Νατοϊκό έδαφος με την Ένωση. Και λοιπά. Κανένας δεν μας λέει ότι δυσπιστούσε ως προς την εντιμότητα της αμερικανικής πρότασης.

Επιτρέψτε μου να επισημάνω ότι σκέπτεσθε για τις ΗΠΑ μάλλον με όρους μετα-εισβολεϊκούς. Δηλαδή, σκεπτόμαστε έτσι για τον ρόλο των ΗΠΑ μετά το 1974 και το πώς μας την έφεραν. Πριν το 1974 δεν είχε ακόμη διαμορφωθεί μια τετοια δυσπιστία για τις ΗΠΑ. Ειδικά το 1964, όταν οι ΗΠΑ έκαναν την μια κίνηση υπέρ των συμφερόντων του Ελληνισμού μετά την άλλη, δεν υπάρχει πραγματολογικό έρεισμα ικανό να στηρίξει τέτοια δυσπιστία. Γι’ αυτό και δεν το έθεσε ούτε καν ο Μακάριος.

Η ουσία είναι αυτή που και ο ίδιος μας λέτε: Ότι ο Μακάριος επεδίωκε αποκλειςτικώς και μόνον “πολιτική της ανεξαρτησίας, του ενιαίου και αλώβητου ακόμη τότε Κυπριακού κράτους, στην οποία ήταν προσηλωμένος πλέον ο αρχιεπίσκοπος και μάλιστα με αυξανόμενη πρωτοβουλία και επιτυχία”. Ναι. Τέτοια επιτυχία που απεμπόλησε την Ένωση χάριν αυτού του στόχου, με ολέθριες συνέπειες που φάνηκαν το 1974, αλλά και το 2004.

Όλα αυτά που σας γράφω, βέβαια, τα γράφει και ο Άντης Ροδίτης στο βιβλίο του, και σας τα είπε με πολλαπλούς τρόπους. Δεν είμαι καθόλου βέβαιος, λοιπόν, ότι δεν χάνω το χρόνο μου με το να σας τα αναλύω για μια ακόμη φορά το κατ’ εμέ προφανές, ωστόσο το πράττω, καλώς ή κακώς, αν και εξακολουθώ να νομίζω ότι “όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει”.

Reply
Ελευθέριος 23 December 2013 at 02:02

Κύριε Μάτσο,

κανείς δεν σας υποχρεώνει να χάνετε το χρόνο σας για να πείσετε εμένα ή άλλους επισκέπτες της σελίδας αυτής, όπως κι εγώ να κάθομαι τώρα μετά την βραδυνή έξοδο ώρα 12:30 να σας ανταπαντώ. Αλλά δεν το κάνω για να σας μεταπείσω, παρά γιατί εκστομίζετε αρκετές ανακρίβειες και μου αποδίδετε πράγματα που δεν είπα, όπως π.χ. ότι αναλώθηκα σε προηγούμενα σχόλιά μου στο αν ο Ροδίτης υποστήριξε το σχέδιο Ανάν. Που το είδατε αυτό; Μπορείτε να προσκομίσετε μία πρότασή μου που υποστηρίζω αυτό;
Παραπέρα κι επιγραμματικά γιατί αύριο έχουμε και δουλειά.
“όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει” Ξέρετε δεν είμαι εγώ, ούτε και σεις φαντάζομαι αυτός που ζυμώνει και κοσκινίζει για τα τεκταινόμενα.

“Επειδή δηλαδή υπάρχει δυσπιστία, δικαιολογημένη θα έλεγα εγώ λόγω της προπαγάνδας τόσων και τόσων δεκαετιών, σημαίνει ότι είναι και ψέμα;”
Όχι απαντώ, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι είναι ψέμα και δεν το χρησιμοποιώ ως επιχείρημα, δεν είναι η κοινή γνώμη που διαμορφώνει πολιτική, απλώς λέω ότι το “κοινό αισθητήριο” του κόσμου πολλές φορές βγαίνει σωστό. Εσείς έχετε κάθε δικαίωμα να το αμφισβητείτε αυτό και να δίνετε περισσότερο πίστη στην “εντιμότητα” μιας κατ’ εξοχήν τυχοδιωκτικής πολιτικής της πλανητικής υπερδύναμης που δικαιώματα αυθυπαρξίας μιας μικρής χώρας και του λαού της, τα γράφει στα παλιά της τα παπούτσια φτάνει να μη θιγούν τα πλανητικά της συμφέροντα. Όπως λέει και στο κείμενο που παρέπεμψα ο Τσαρδανίδης, η Κύπρος δια της νόμιμης κυβέρνησής της και του εκλεγμένου αρχηγού του κράτους, είχε επιλέξει μια αδέσμευτη εξωτερική πολιτική γιατί πίστευε ότι μια ουδέτερη στάση απέναντι στον ολέθριο ανταγωνισμό των δύο μεγάλων συνασπισμών μπορούσε να προσφέρει μεγαλύτερη ευελιξία κινήσεων στην εξωτερική της πολιτική και κάποια πλεονεκτήματα έναντι της ένταξής της στο ΝΑΤΟ, του οποίου μέλος ήταν και η Τουρκία, διαβλέποντας ότι η συμμετοχή της Κύπρου στην Ατλαντική Συμμαχία θα την απέτρεπε να επιτύχει τους απώτερους σκοπούς της, που ήταν, βραχυπρόθεσμα, η αναθεώρηση του Συντάγματος και μακροπρόθεσμα η αυτοδιάθεση- ένωση (Κρανιδιώτης, Ν., 1985, Τόμος Α’, σελ.22). Παράλληλα η Κύπρος στη διεθνή σκηνή, προσεταιρίστηκε το κίνημα των αδεσμεύτων, επιδίωξε και πέτυχε τη συμμετοχή της σε διεθνείς οργανισμούς, ΟΗΕ, Συμβούλιο της Ευρώπης, έναρξη διαπραγματεύσεων με ΕΟΚ για υπογραφή συμφωνίας σύνδεσης.

Παρ’ όλα αυτά δεν κατάφερε να απομονώσει τις επιθετικές βλέψεις της Τουρκίας, η οποία εκτός από τις όλες προπαρασκευαστικές και υπονομευτικές της ενέργειες πάντα καραδοκούσε για την κατάλληλη ευκαιρία να προκαλέσει την ανοικτή επέμβαση, η οποία της δόθηκε το ’74 με την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας από το πραξικόπημα της χούντας, των χαιδεμένων παιδιών των φίλων σου Αμερικάνων και την απροκάλυπτη υποστήριξη της εισβολής από τον άλλο άσπονδο φίλο μας τον Κίσσινγκερ και το επιτελείο του.
Αυτό όσο και να πολεμάτε δεν σβήνει από τη μνήμη, κι αντί να ζητάτε – εφ’όσον κόπτεσθε για την ιστορική αλήθεια – μαζί με όλον τον Κυπριακό κι Ελλαδικό ελληνισμό να ανοίξει ο φάκελλος της Κύπρου κάθεστε κι αναλώνεσθε σε εναλλακτικά πλάνα του πλανητικού τυχοδιώκτη.

Reply
Γιώργος Μάτσος 23 December 2013 at 08:05

Με αυτά που λέτε, όμως, δεν απαντάτε στο βασικό ερώτημα περί Ενώσεως, δεν απαντάτε στο παραμικρό στα επιχειρήματα που είπα εγώ, αλλά εξακολουθείτε a priori να κάνετε δίκες προθέσεων χωρίς να βασίζεστε στα γεγονότα.

Εδώ τώρα μας φέρντε ως επιχείρημα την… ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ, που ουδέποτε ετέθη ως ερώτημα καν, παρά μόνον δια μέσω της (καθαρής) Ενώσεως με την Ελλάδα. Και μας λέτε ότι θα ήταν, λέει, καλύτερα να μην μπει στο ΝΑΤΟ, διότι ετσι θα επιτύγχανε την… Ένωση! Μα το ζήτημα ΝΑΤΟ ετέθη μόνον όταν ετέθη θέμα Ενώσεως! Δηλαδή, να μην κάνουμε Ένωση για να επιτύχουμε την… Ένωση!

Με αυτά και μ’ αυτά μας λέτε τώρα ότι ήταν “καλύτερα” έναντι της Τουρκίας να μην ήμασταν στο ΝΑΤΟ, διότι αυτό θα διασφάλιζε την… Κυπριακή Δημοκρατία! Το είδαμε, πόσο την διασφάλισε, το 1974. Ή μάλλον, και παλι έχετε δίκιο: Ακριβώς αυτό την διασφάλισε έναντι της… Ελλάδας και του “κινδύνου” της Ενώσεως! Διότι, αν δεν είχε γίνει η εισβολή, πώς θα παγιωνόταν η κρατική μορφή της ΚΔ έναντι της Ελλάδας και πώς θα ματαιωνόταν το αίτημα για Ένωση;

Τελικά, ούτε η πολιτική των ΗΠΑ, ούτε του Μακαρίου μπορεί να αποκληθεί τυχοδιωκτική. Και οι δύο συμφέροντα εξυπηρετούσαν. Οι μεν ΗΠΑ τα δικά τους, ο μεν Μακάριος τα δικά του. Με την διαφορά ότι ο Μακάριος εξυπηρετούσε τα δικά του εις βάρος του έθνους του. Τα πέτυχαν και οι δυο. Οι μεν ΗΠΑ πέτυχαν να εξουδετερώσουν μια σοβιετοποίηση της Κύπρου, ο δε Μακάριος πέτυχε να μην γίνει η Ένωση και να κρατήσει “αδέσμευτο” και δικό του, ολοδικό του, ένα κράτος του οποίου θα ήταν ισόβιος αρχηγός, έστω και κουτσουρεμένο.

Αθέλητά σας και για να αποφύγετε τα επιχειρήματα του συζητητή σας έχετε ομολογησει όλη την πολιτική Μακαρίου, αλλά είστε τόσο διαποτισμένος από την μακαριακή προπαγάνδα, που αδυνατείτε να δείτε αυτό που ο ίδιος περιγράφετε. Γι’ αυτό, όχι δέκα μέρες, αλλά σαράντα εννιά χρόνια και άλλα σαράντα εννιά θα κοσκινίζετε και θα αναρωτιέστε για την κακή τύχη του Κυπριακού.

Reply
Άντης Ροδίτης 23 December 2013 at 08:47

Κύριε Ελευθέριε,
Η γνώμη μου είναι ότι υπάρχει προκατάληψη εκ μέρους σας και άρα δεν μπορεί να γίνει συζήτηση.
Ο κύριος Τσαρδανίδης, στον οποίο μας παραπέμπετε δεν δείχνει (ούτε κι από τη βιβλιογραφία του) να έχει υπόψη τα νεότερα έγγραφα.
Πέρα από το γεγονός ότι προσωπικά θεωρώ την άνοδο της δικτατορίας στην Ελλάδα αποτέλεσμα της ανικανότητάς μας να εκμεταλλευτούμε την αμερικανική εύνοια (επειδή αυτό υπαγόρευε το συμφέρον τους) υπέρ των ελληνικών συμφερόντων, θεωρώ ανάξιο του ελληνισμού το μίσος κατά των ΗΠΑ. Αυτό το μίσος εδράζεται δυστυχώς πάνω σε μια αδικαιολόγητη και γι’ αυτό και κωμική μας απαίτηση ότι βρέξει-χιονίσει οι ΗΠΑ ή και οποιαδήποτε άλλη υπερδύναμη θα πρέπει να δουλεύουν υπέρ των ελληνικών συμφερόντων!!
Είναι ένα πρόβλημα που με απασχολεί εδώ και πολλά χρόνια – κι όχι μόνο εμένα: Το γεγονός ότι μας έχει μπει η ιδέα ότι είμαστε δικαιωματικά οι χαϊδεμένοι της Ευρώπης, αν όχι και της υφηλίου, κι αλίμονό στον που κοιτάζει τα συμφέροντά του πρώτα κι ύστερα τα δικά μας!
Αυτή τη νοοτροπία εκμεταλλέυτηκε τόσο ο Μακάριος όσο και Ανδρέας Παπανδρέου για να εξασφαλίζουν λαϊκές ψήφους με καταστρτοφικά αποτελέσματα για τον ελληνισμό. Κρίνω – κι είμαι έτοιμος να δεχτώ το λάθος μου αν μου το αποδείξετε – ότι αποτελείτε μια τέτοια ψήφο.
Ξέρετε, βέβαια, ότι ως Έλληνες υπήρξαμε κι εμείς υπερδύναμη κι ελάχιστα λιγότερο να μισούμασταν αναμεταξύ μας δεν θα είμασταν σήμερα το κλωτσοσκούφι της Ευρώπης.

Reply
Άντης Ροδίτης 23 December 2013 at 09:45

Πάρτε, για παράδειγμα, Ελευθέριε, το πιο κάτω απόσπασμα από τη σελίδα 28 του κ. Τσαρδανίδη:
“Αντίθετα οι δεσμοί της (της Κύπρου) με τις χώρες του κινήματος των αδέσμευτων ενισχύθηκαν. Η Λευκωσία θεωρούσε τη Δύση ότι δεν ήταν φιλική προς αυτήν και επεδίωκε να στηριχτεί στο κίνημα των αδεσμεύτων. Η Αθήνα δε συνέχισε να επιμένει ότι η επίλυση του Κυπριακού θα έπρεπε να επιτευχθεί εντός των παραμέτρων της Ατλαντικής Συμμαχίας και γενικότερα της Δύσης ( Markides, 1977, p.130).”

Αυτή την ξεκάθαρα τρελή “πολιτική” του Μακαρίου περιγράφει και ο Αναστάσης Πεπονής: Κύριε, είπε στον Μακάριο, δεν είσαι εσύ που έκαμες αγώνα για Ένωση με την Ελλάδα, που ανήκει στη δυτική συμμαχία; Τι μου λες τώρα ότι δεν θέλεις το ΝΑΤΟ;
Κι όμως ο Μακάριος δεν ήθελε το ΝΑΤΟ γιατί το ΝΑΤΟ ήθελε την Ένωση που ο Μακάριος δεν ήθελε πια (ή μήπως δεν ήθελε ποτέ;) Κι επειδή αρχικά το ΝΑΤΟ κοίταξε να ικανοποιήσει και την Τουρκία με μια βάση στην Κύπρο, ο Μακάριος συνέχιζε το βιολί ότι το ΝΑΤΟ ήταν “εχθρικό” ασχέτως αν το ΝΑΤΟ άλλαξε στο μεταξύ γνώμη (όπως δείχνουν τα έγγραφα) και δεχόταν και Ένωση χωρίς να πάρουν κανένα έδαφος οι Τούρκοι μονίμως ή επί ενοικίω.
Αντιλαμβάνεστε ότι είναι πολύ μεγάλη, μα πάρα πολύ μεγάλη η ανατροπή σήμερα, για να τη δεχτεί ένας λαός που για μισό τώρα αιώνα πίστευε ακριβώς τα αντίθετα.
ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΣΟΥΝ ΑΓΑΛΜΑΤΑ, ΝΑ ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΒΙΒΛΙΑ, Ν’ ΑΝΑΘΕΩΡΗΘΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ, ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΟΥΝ ΔΙΟΡΙΣΜΟΙ αναδρομικά κ.λπ. Οπότε είναι κατανοητή και η δική σας δυσκολία και πολλών άλλων, αλλά θα πρέπει να θεωρείτε τον εαυτό σας τυχερό που μέσω αυτής της γωνίτσας του διαδικτύου ευτυχήσατε να γίνετε (απρόθυμος έστω) κοινωνός της αλήθειας.

Reply
Γιώργος Μάτσος 23 December 2013 at 12:08

Κάνετε επίσης ακόμη ένα καίριο λάθος: Η εισβολή και η εθνοκάθαρση της Κύπρου από τον Κίσινγκερ και τους συνεργάτες του ήταν ΑΥΤΗ το εναλλακτικό σχέδιο, το plan B που θα λέγαμε. Όπως απέδειξε ο Άντης Ροδίτης – και κανένας μέχρι σήμερα δεν απέδειξε ότι έχει λάθος – το plan A ήταν η Ένωση, με όρους ή και χωρίς όρους, τελικά. Εμείς δεν το θέλαμε, οπότε οι ΗΠΑ πήγαν στο plan B.

Αυτή είναι ΟΛΗ η ιστορική αλήθεια. Και όταν η ιστορική αλήθεια δεν λέγεται ολόκληρη, τότε είναι ψέμα.

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 23 December 2013 at 18:54

Ἐπειδὴ τυγχάνει νὰ γνωρίζω τὸν κύριο Τσαρδανίδη, ἤδη ἀπὸ 34ετίας, θὰ ἐπιχειρήσω νὰ ζητήσω τὴν ἄποψή του. Θεωρῶ χρήσιμο νὰ τὸ γνωρίσω τώρα στοὺς συζητοῦντας, διότι εἶναι πιθανὸν νὰ θελήσουν νὰ διαβάσουν καὶ αύτοῦ τὴν γνώμη, πρὶν διαμορφώσουν τὴν δική τους. Ἐφ’ ὅσον, φυσικά, θελήσει καὶ μπορέσει νὰ τὴν καταθέσει στὸν παρόντα ἱστοτόπο.

Reply
Ελευθέριος 24 December 2013 at 05:56

Σιγά παίδες, τώρα με κατατροπώσατε! Εσείς θα βαράτε πύρ ομαδόν και κατά ριπάς στου Κουτρούλη το γάμο και γώ θα ρίχνω που και που καμμιά τουφεκιά. O μεν Μάτσος ξεσκολίζοντας τα ιστορικά γεγονότα τα περνάει όλα από την κρισάρα της αμερικανικής διπλωματίας βγάζοντας τελικά από τη σκάφη έναν αποτρόπαιο παπά κι από την άλλη την πλειονότητα Κυπρίων και Ελλαδιτών θύματα της μακαριακής προπαγάνδας, ο δε Άντης πρώτος διδάξας και υπερθεματίζων μας τοποθετεί κιόλας στους ψηφοφόρους εκείνου του βερμπαλιστή κι έτερου καταστροφέα της Ελλάδας Ανδρέα Παπανδρέου και ότι εκείνο που μας διακατέχει είναι το μίσος για τους κακούς Αμερικανούς! Απέναντι σε τέτοια ισοπεδωτική δύναμη “επιχειρημάτων” ψάχνω τρύπα να κρυφτώ!

Σας είπα αγαπητοί κύριοι δεν έχω καμμία διάθεση να σας μεταπείσω και να αναλωθώ σε νέο ατέρμονα γύρο σχολίων. Θεωρώ την άποψή σας μονομερή κι έμφορτη εμπάθειας και μίσους για τον Μακάριο και τις επιλογές της νόμιμης κυβέρνησης της Κ.Δ. Εάν κάποιος ενδιαφέρεται να πληροφορηθεί για την όλη πορεία του Κυπριακού προβλήματος και να βγάλει συμπεράσματα δεν μπορεί να αρκεσθεί σε αυτά εδώ τα σχόλια, τα οποία εστιάζουν και μεγενθύνουν μία μόνο βούλα της καμηλοπαρδάλεως, χρειάζεται να μελετήσει. Υπάρχει εκτός από το βιβλίο του Ροδίτη ευρεία βιβλιογραφία. Πολλά βιβλία παρουσιάζονται και σε αυτό το νήμα από τον αρθρογράφο κ.α. συμμετέχοντες. Μία ευσύνοπτη κι ευπρόσιτη μέσω διαδικτύου αντικειμενική πηγή των ιστορικών περί την Κύπρο γεγονότων μετά τον απελευθερωτικό αγώνα και την εξέλιξή τους με πλήθος τεκμηριώσεων και παραπομπών, παρέθεσα κι εγώ σε προηγούμενο σχόλιό μου. Δεν έχω να προσθέσω, παρά μόνο το εξής: Τιμώ και σέβομαι τον μακροχρόνιο, ένοπλο και ειρηνικό, αγώνα του Κυπριακού λαού για την απελευθέρωσή του πρώτα από τους αποικιοκράτες, έπειτα από τους κάθε λογής “προστάτες” (συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας των χουνταίων πραξικοπηματιών και των υποτελών των μνημονίων).

Υγείαν και Καλά Χριστούγεννα

Reply
Ελευθέριος 24 December 2013 at 11:09

Υ.Γ.

Κλείνοντας το προηγούμενο σχόλιο, μου ήρθε ξανά στο μυαλό εκείνη η παλιά ιστορία των Μηλίων με τους Αθηναίους, τις διαπραγματεύσεις των οποίων παραθέτει ο Θουκυδίδης στο 5ο βιβλίο της Ιστορίας του.
Ποιοι είχαν δίκιο, oι Μήλιοι ή οι Αθηναίοι; Οι Μήλιοι προέταξαν το Δίκαιο και την Ηθική και ότι είχαν το αναφαίρετο δικαίωμα για τους δικούς τους λόγους να μείνουν ανεξάρτητοι εκτός της αθηναϊκής συμμαχίας. Οι Αθηναίοι από την μεριά τους αντέταξαν ότι το Δίκαιο το διαμορφώνουν οι ισχυροί και προχώρησαν στην ολοσχερή καταστροφή του νησιού και την ολοκληρωτική σφαγή των κατοίκων του.
Στη συνέχεια όμως του πελοποννησιακού πολέμου, κατεστράφησαν και οι ίδιοι, όχι από τους καθ’ αυτό αντιπάλους τους Σπαρτιάτες, αλλά προπάντων από την αλαζονική μεγάλη εκστρατεία τους για κατάκτηση της Σικελίας, η οποία απέβη σε ολοκληρωτική πανωλεθρία κι όσοι απομείναν κατέληξαν να δουλεύουν σκλάβοι κάτω από ανηλεείς συνθήκες στα λατομεία.

Από τότε μέχρι τις μέρες μας η ανθρωπότητα, δεν έχει κάνει ούτε ένα βήμα μπροστά!

Reply
Άντης Ροδίτης 24 December 2013 at 11:37

“Τιμώ και σέβομαι”, καταλήγει ο Ελευθέριος, μαθητής τού δέκα με τόνο τού Π.Η., “τον μακροχρόνιο, ένοπλο και ειρηνικό, αγώνα του Κυπριακού λαού για την απελευθέρωσή του πρώτα από τους αποικιοκράτες, έπειτα από τους κάθε λογής “προστάτες” (συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας των χουνταίων πραξικοπηματιών και των υποτελών των μνημονίων).”
Άξιος μαθητής του Π.Η. πήδηξε κανονικά τον παρά τρίχα “πραξικοπηματία” Γεώργιο Παπανδρέου. Κι από αυτόν τον “προστάτη” και από αυτού την Ελλάδα μάς “απελευθέρωσε” τούς Κυπρίους ο Μακάριος!
Έλληνες, όμως, που χρειάζονται ή που αναγνωρίζουν απελευθέρωση από την Ελλάδα είναι οι πρώτοι ένοχοι και υπεύθυνοι για το κατάντημα της Ελλάδας.
Κι επειδή ο admin “παίζει πελλόν”, κατά την κυπριακή έκφραση, αφού υπάκουσε αμέσως στον Evris κι έδωσε διευθύνσεις παραπομπών που τού ζήτησε ο Evris αλλά δεν δημοσιεύει και το βίντεο της παρουσίασης της “Πηνελόπης” που ζήτησα εγώ, δίνω εδώ μια διεύθυνση:
http://www.ant1iwo.com/kypros/2013/10/31/paroysiash-toy-neoy-ninlioy-toy-anth-rod/
Κι ακόμα μια για να ακούσει όποιος ενδιαφέρεται όλους τους ομιλητές, συμπεριλαμβανομένου και του 80χρονου αγωνιστή της ΕΟΚΑ, Λουκή Καρανίκκη, για το πώς η Κύπρος κατασκόπευε την Ελλάδα με την οποία αγωνιζόταν, τάχα, να ενωθεί!! Αλλά και για όσους ενδιαφέρονται να ξέρουν εκτός από την προπαγάνδα και την αλήθεια για το Κυπριακό: http://youtu.be/motZftmEGjs
Μετά από αυτό, το Αντίβαρο μπορεί να με καταργήσει και να συνεχίσει με τον ως τώρα μονόλογο του Παναγιώτη Ήφαιστου, των copies τού Ήφαιστου και των μαθητών τού Ήφαιστου.
Για μένα δεν είναι τίποτε καινούργιο ο αποκλεισμός μου και θα γλιτώσω κι από την τόση επαφή με την εντός πραγματικότητας ψεύτικη Ελλάδα. Η δική μου είναι η εκτός πραγματικότητας πραγματική Ελλάδα, εκείνη που τόσο εύστοχα σκιαγραφεί στα κείμενά του ο Χρήστος Βακαλόπουλος.

Reply
Άντης Ροδίτης 24 December 2013 at 11:47

Όσον αφορά του Μηλίους, άργησε πολύ να τους σκεφτεί ο Ελευθέριος. Μόνο που ούτε ο ίδιος ούτε ο δάσκαλός του, που σκορπά απλόχερα στους θαυμαστές του τα δέκα με τόνο δείχνουν να έμαθαν τίποτε από τον Θουκυδίδη.

Reply
Ελευθέριος 30 December 2013 at 09:01

Άντη Ροδίτη,

έλειψα λίγες μέρες και πάλι υποτροπιάζεις κι επιτίθεσαι με ύφος ανοίκειο “μαθητές και copies του Παναγιώτη Ήφαιστου” κ.λ.π. Έχεις την απαίτηση μετά να σε πάρουμε στα σοβαρά. Μόλις κάποιος εκφράσει διαφορετική άποψη, επιφυλάξεις ή διαφωνία για τον τρόπο που παρουσιάζεις τα πράγματα, τον στολίζεις με σκωπτικούς χαρακτηρισμούς. Υποστηρίζεις κάποιες θέσεις που προσπαθείς να τεκμηριώσεις μέσω εγγράφων κ.λ.π. Περιορίσου σε αυτά κι άσε τους άλλους να κρίνουν. Ακόμη κι αν έχεις δίκιο η στάση σου αυτή απέναντι σε αγνώστους υπονομεύει την ό,ποια αξιοπιστία σου.

Περαιτέρω, μπορείς να ισχυρισθείς ότι γνωρίζεις τα δεδομένα και τις συνιστώσες ενός τόσο πολύπλευρου εθνικού και διεθνούς θέματος όσο το Κυπριακό Πρόβλημα στις διάφορες πτυχές της ιστορίας του, ή έστω για το κρίσιμο εκείνο έτος 1964, ώστε να είσαι τόσο κατηγορηματικός για την ειλικρίνεια προθέσεων και λεγομένων και να αποφαίνεσαι για την ίδια την εξέλιξη των γεγονότων, προφητεύοντας τις αντιδράσεις καθενός εκ των πρωταγωνιστών του δράματος; Αν τα γνωρίζεις τότε παραπλανάς σκόπιμα δια της σιωπής ή της απόκρυψης, αν τα αγνοείς τότε την δική σου μονόπλευρη άποψη, προσπαθείς να πλασάρεις ως αποκλειστική.

Η εικόνα που δίνετε εσύ κι ο Μάτσος μέσα δώ είναι ότι για όλα τα δεινά φταίει αυτός ο δαιμονισμένος παπάς που δεν περιοριζόταν στο ρόλο του αρχηγού της κυπριακής εκκλησίας αλλά η άμετρη φιλοδοξία του τον οδηγούσε στο να αποφασίζει ως αρχηγός κράτους για τις τύχες της χώρας του. Όμως αυτόν είχεν επιλέξει με την ψήφο του ο κυπριακός λαός που σημαίνει ότι στην πλειοψηφία του συναινούσε στην πολιτική του. Κι αν αυτός ο λαός σύρονταν σαν πρόβατα επί σφαγή σε όποια καταστροφική πολιτική τον οδηγούσε ο αρχιποιμένας του, τότε όπως είπε και ο Παπανδρέου στον Μακάριο κλείνοντάς του το τηλέφωνο σ’εκείνη τη συνομιλία τους που μαρτυρεί ο Καρανίκης, ένας τέτοιος λαός είναι άξιος της τύχης του.

Οι Παπανδρέου δεν ενέπνεαν εμπιστοσύνη στον ελληνικό λαό. Του γέρου του είχε κολλήσει το προσωνύμιο «παπατζής». Όταν ο ελληνικός λαός με τον επικό του αγώνα στη διάρκεια της κατοχής είχε πραγματική δύναμη να αποφασίσει για το μέλλον του μετά την απελευθέρωση, ήταν αυτός ο Γ. Παπανδρέου, ο αχυράνθρωπος του Τσώρτσιλ που τουμπάρισε την άπειρη και κατώτερη των περιστάσεων ηγεσία του ΕΑΜ για να αφοπλίσει τον ΕΛΑΣ και να φέρει στα πράγματα την απούσα κυβέρνηση του Καϊρου και τον βασιλιά υπό την κηδεμονία των Άγγλων. Είχεν όμως ρητορική δεινότητα και ήξερε να ελίσσεται. Στην περίπτωση της κατ’ιδίαν συνάντησης το ’64 με τον Τζόνσον, όταν ο τελευταίος προσπάθησε να τον κολλήσει στον τοίχο, λέγοντάς του ότι σε περίπτωση που οι Τούρκοι κινηθούν, ο 6ος Στόλος θα μείνει ουδέτερος και η Ελλάδα θα υποστεί μεγάλες απώλειες, απάντησε στον συνομιλητή του:«Αλλά αυτό σημαίνει τελεσίγραφον. Τοιαύτα τελεσίγραφα έχει λάβει η Ελλάς από τον φασισμόν και τον ναζισμόν. Ουδέποτε ανέμενεν ότι θα ελάμβανε και από συμμάχους και μάλιστα από ηγέτας του Ελευθέρου Κόσμου», μετατοπίζοντας με τον τρόπο αυτόν την ελληνοτουρκική διαφορά για την Κύπρο στο πεδίο ανταγωνισμού Ανατολής- Δύσης.
Πότε όμως λέγαν αλήθεια και πότε μπλόφαραν οι Αμερικανοί; Τον Ιανουάριο του ιδίου χρόνου, όταν στην Ελλάδα επικρατούσε ρευστότης λόγω προεκλογικής περιόδου με υπηρεσιακή κυβέρνηση υπό τον Παρασκευόπουλο, ο Μπολ (ΥΠΕΞ) σε σύσκεψη της ηγεσίας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, του Πενταγώνου και της CΙΑ, ενημέρωνε τους συνομιλητές του ότι η τουρκική εισβολή ήταν ζήτημα δύο- τριών ημερών και το μόνο που είχε πετύχει να εξασφαλίσει από πλευράς Τουρκίας ήταν απλώς να ενημερωθούν νωρίτερα οι ΗΠΑ! Στην περίπτωση αυτή ο πρόεδρος Τζόνσον είχε δεσμευθεί για ανάμειξη σωτηρίας των ΗΠΑ στο νησί μόνο αφού είχε προηγηθεί παρατεταμένο λουτρό αίματος για να μη φανεί αφενός ότι παίρνει το μέρος της μιας ή της άλλης πλευράς και αφετέρου να μη χάσει τις ψήφους της πολυπληθούς ελληνικής ομογένειας, στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές.
(FRUS,Vol ΧVΙ, memorandum 3).

Αυτά ως ένδειξη των «αγαθών» υπερ του ελληνισμού προθέσεων των αμερικανών το 64 και τις επιστημοφανείς εικασίες Ροδίτη και Μάτσου για τις πιθανές τους αντιδράσεις στην βέβαιη τότε ή αργότερα πολεμική δράση της Τουρκίας, σε περίπτωση μονομερούς ανακήρυξης της Ένωσης. Παρ’ όλα αυτά, θα μπορούσε να σταθμιστεί τότε από κοινού από την ελληνική και κυπριακή ηγεσία η δυνατότητα αυτή και η αντιμετώπιση της ΤΟΥΡΔΥΚ και της απειλής εισβολής. Αυτό όμως δεν συνέβη, λόγω της διαφορετικής πολιτικής του Μακαρίου και το να κάνουμε εκ των υστέρων τις Κασσάνδρες, αναρωτιέμαι τι σκοπό εξυπηρετεί. Την ιστορική αλήθεια διατείνεται ο Ροδίτης. Μα ποια είναι η αλήθεια της ιστορίας; αυτό που θα συνέβαινε αν κάναμε ετούτο ή το άλλο ή αυτό που όντως συνέβη; Υπάρχουν άπειρα πράγματα στην Ιστορία – όσα και σύμπαντα επίσης – που θα μπορούσαν να ακολουθούσαν διαφορετική πορεία αν οι επιλογές ήσαν διαφορετικές.

Υ.Γ.
Τελικώς είδα αναρτήθηκε από το Αντίβαρο το video της εκδήλωσης παρουσίασης του βιβλίου του, ελπίζω τώρα ο Ροδιτάκος να μας βγεί με μετριασμένο καυστικό ύφος και πικρόχολη διάθεση.

Reply
Beriev 30 December 2013 at 14:22

“Πότε όμως λέγαν αλήθεια και πότε μπλόφαραν οι Αμερικανοί;”
“Μα ποια είναι η αλήθεια της ιστορίας; αυτό που θα συνέβαινε αν κάναμε ετούτο ή το άλλο ή αυτό που όντως συνέβη;”

Σωστά, ή αλλιώς: όταν γράφουμε ιστορία το πιο δύσκολο πράγμα είναι να αποφύγουμε να καλουπώσουμε αυτό που γράφουμε και τις πηγές σε αυτό που θέλουμε να πιστεύουμε ότι έγινε.

Reply
Άντης Ροδίτης 30 December 2013 at 18:29

Ελευθέριε, δεν έχω καμιά απαίτηση από σένα να πάρεις οτιδήποτε στα σοβαρά, μετά που προσπάθησες να αστειευτείς με την υπόθεση “Ένωσις” ρίχνοντάς το στα μπουζούκια!
Τα “δεδομένα και τις συνιστώσες” της περιόδου Δεκ.1963 έως Αυγούστου 1964 κάθε άλλο παρά απέκρυψα. Αντίθετα προσπαθώ να επιτύχω την κοινοποίησή τους με μόνο στόχο την εθνική μας αυτογνωσία κι εσύ μαζί με άλλους προσπαθείτε να παραπλανήσετε και να θολώσετε το τοπίο επειδή οι ίδιοι εσείς ή άλλοι παραπλήσιοί σας αντλούν προσωπικά κέρδη από τη διατήρηση ενός κλίματος αμφισβήτησης, αβεβαιότητος και αμφιβολίας.
Αυτά τα κόλπα δεν περνούν, όπως και ότι τάχα εγώ μιλώ για έναν “παπά”! Πάντα αναφέρομαι στον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και τα βαριά πολιτικά του λάθη, μη παραλείποντας ποτέ να σημειώσω την εξαιρετική ευφυία με την οποία ήταν προικισμένος.
Φαίνεται ότι ακόμα δεν διάβασες την “Πηνελόπη” για να μου κάνεις μάθημα για το τι είπε ο Γεώργιος Παπανδρέου στον Τζόνσον. Του είπε πολύ χειρότερα από όσα λες ότι ξέρεις και σε εκείνον και στον Μακναμάρα όταν ο τελευταίος δοκίμασε να τον εκβιάσει μέσω τουρκικής αεροπορίας. Δες σελίδα 213 της “Πηνελόπης”, σημ. 121.
Το “FRUS, Vol ΧVΙ, memorandum 3”, που αναφέρεις για να εντυπωσιάσεις, ίσως, κανένα αδαή δεν σημαίνει τίποτε. Υπάρχουν πολλά memoranda στο FRUS ΧVΙ και όχι μόνο ένα, νούμερο 3! Πέραν αυτού το έχω γράψει εκατό φορές και παρέπεμψα και στον Κουφουδάκη, που συμφωνεί: Οι Αμερικανοί δεν είχαν προ-αποφασισμένη, σταθερή πολιτική για το Κυπριακό και η θέση μου είναι ότι για μερικές εβδομάδες είχαν αποφασίσει την Ένωση χωρίς όρους – ΑΝ ΕΙΧΑΜΕ ΤΟ ΝΟΥ ΜΑΣ ΝΑ ΤΗ ΘΕΛΟΥΜΕ. Αλλά ΔΕΝ ΤΗΝ ΗΘΕΛΕ ο Μακάριος. Οι αποδείξεις είναι αναρίθμητες.
Παραδέχεσαι τελικά (χωρίς να το καταλαβαίνεις άραγε;) ότι ναι ο Μακάριος είχε άλλη πολιτική από την της Ελλάδος, που ήταν – χίλιες φορές το ξεκαθάρισε ο Παπανδρέου – η χωρίς όρους αυτοδιάθεση-Ένωση! Και το απέδειξε φέρνοντας στην Κύπρο δέκα χιλιάδες ελληνικού στρατού, με τον Μακάριο να… διαμαρτύρεται ότι η συμφωνία ήταν για μόνο δύο χιλιάδες!!
Ο άνθρωπος δεν ήθελε την Ελλάδα, δεν ήθελε την Ένωση, το μαρτυρά και η προσωπική του γραμματέας, η Νίτσα Χριστοδούλου: Ήθελε μια μικρή, δική του “Ελλάδα” μεταξύ Ανατολής και Δύσης να υπαγορεύει στους πάντες Αμερικανούς και Ρώσους ούτε ο ίδιος δεν ήξετε τι!
Ναι, εγώ ψάχνω την αλήθεια της Ιστορίας κι εσύ με τους φίλους σου κοιτάτε να θολώσετε το τοπίο. Πενήντα χρόνια το κάνατε ανεμπόδιστα. Τώρα, τέλος.
Παραθέτω μήνυμα, που πήρα στις 28/12 από έναν ξεχωριστό άνθρωπο, ιστορικό επιστήμονα και συγγραφέα αναρίθμητων εκδόσεων. Βέβαια δεν θα αναφέρω το όνομά του χωρίς την άδειά του. Από το περιεχόμενο, όμως, κι αν έχεις διαβάσει την “Πηνελόπη” όπως της αξίζει είναι δυνατό να το ανακαλύψεις.
Πρόσεξε ιδιαίτερα το “οὐκ ἀναγνώσονται καὶ εἰ ἀναγνώσονται, οὐ γνώσονται.”

“Ἀγαπητὲ κύριε Ροδίτη,
Τελικὰ ἀξιώθηκα νὰ εὕρω καὶ νὰ διαβάσω τὸ τελευταῖο βιβλίο σας καὶ αἰσθάνομαι τὴν ἀνάγκη νὰ σᾶς συγχαρῶ. Χωρὶς νὰ εἶστε ἐξ ἐπαγγέλματος ἱστορικός, ἐκάματε ἔργο ἱστορικοῦ καὶ μάλιστα ἐξαιρετικό. Περιορίσατε στὸ ἐλάχιστο τὶς συναισθηματικὲς ἐκρήξεις ποὺ βλάπτουν τὴν πειστικότητά σας καὶ ἐκθέσατε τὰ γεγονότα μὲ τὴν ἀπαραίτητη τεκμηρίωση καὶ τὴν ὅσο δυνατὸν μεγαλύτερη ἀντικειμενικότητα. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι συγκλονιστικό. Πράγματα ποὺ ὑποπτευόμαστε ἢ εἴχαμε ἀκούσει ὡς φῆμες χάρις στὸ βιβλίο σας μετουσιώνονται σὲ ἀναμφισβήτητα γεγονότα. Ἀλλὰ δὲν πρέπει νὰ ἔχετε ψευδαισθήσεις, οὐκ ἀναγνώσοντα καὶ εἰ ἀναγνώσονται, οὐ γνώσονται. Διασκέδασα μὲ τὴν παρουσία τοῦ ὀνόματός μου στο βιβλίο σας, ἂν καὶ κρίνω ὑπερβολικὴ τὴν ἄποψή σας ὅτι ἡ μυθοπλασία πρέπει νὰ περιορίζεται σὲ προσωπικὰ βιώματα. Τότε οὔτε ὁ Ὅμηρος θὰ εἶχε γράψει τὴν Ἰλιάδα, ἀφοῦ δὲν εἶχε “ὁ ἴδιος ζήσει τὴν ἐποχή”.”
Τα υπόλοιπα μικρά εκ μέρους σου, Ελευθέριε, τα παραβλέπω. Πολλοί θα με συμβούλευαν ότι είναι ανώφελη αυτή η συζήτηση. Όμως δεν θα τους ακούσω. Για μένα κάθε Έλληνας μετρά και δεν τον εγκαταλείπω.

Reply
Ελευθέριος 30 December 2013 at 22:32

ο Άντης Ροδίτης,
«…εσύ μαζί με άλλους προσπαθείτε να παραπλανήσετε και να θολώσετε το τοπίο επειδή οι ίδιοι εσείς ή άλλοι παραπλήσιοί σας αντλούν προσωπικά κέρδη από τη διατήρηση ενός κλίματος αμφισβήτησης, αβεβαιότητος και αμφιβολίας.
Αυτά τα κόλπα δεν περνούν…»

ο ξεχωριστός άνθρωπος,
«Περιορίσατε στὸ ἐλάχιστο τὶς συναισθηματικὲς ἐκρήξεις ποὺ βλάπτουν τὴν πειστικότητά σας καὶ ἐκθέσατε τὰ γεγονότα μὲ τὴν ἀπαραίτητη τεκμηρίωση καὶ τὴν ὅσο δυνατὸν μεγαλύτερη ἀντικειμενικότητα. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι συγκλονιστικό. Πράγματα ποὺ ὑποπτευόμαστε ἢ εἴχαμε ἀκούσει ὡς φῆμες χάρις στὸ βιβλίο σας μετουσιώνονται σὲ ἀναμφισβήτητα γεγονότα. Ἀλλὰ δὲν πρέπει νὰ ἔχετε ψευδαισθήσεις, οὐκ ἀναγνώσοντα καὶ εἰ ἀναγνώσονται, οὐ γνώσονται..»

ο Κ.Π.Καβάφης
«Τάχατες μας εκμηδένισε
με το «κατέγνων» του, ο γελοιωδέστατος.
Τέτοιες ξυπνάδες όμως πέρασι δεν έχουνε σ’ εμάς
τους Χριστιανούς. «Ανέγνως, αλλ’ ουκ έγνως∙ ει γαρ έγνως,
ουκ αν κατέγνως» απαντήσαμεν αμέσως.»

και ο Ελευθέριος

Στου κωφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα! Άντη Ροδίτη, στο βιβλίο σου μπορεί να περιορίζεις τις συναισθηματικές εκρήξεις που βλάπτουν την πειστικότητά σου, όπως αναγνωρίζει κι “ο ξεχωριστός άνθρωπος”, εδώ όμως του δίνεις και καταλαβαίνει και την πληρώνουμε εμείς. Εγώ το βιβλίο σου δεν το έχω διαβάσει, κρίνω και σχολιάζω από τα γραφόμενά σου εδώ, όπου πρέπει να στα βγάζουμε με το τσιγγέλλι ένα ένα τα φασούλια. Σε ποιο προηγούμενο σχόλιό σου πριν στο επισημάνω εγώ, κάνεις λόγο για τις έμμεσες ή άμεσες απειλές που εκτοξεύει ο Τζόνσον ή ο Μακναμάρα προς τον έλληνα πρωθυπουργό; Εδώ ο φίλος σου ο Μάτσος με άφθαστη πολιτική αφέλεια μας λέει ότι οι Αμερικανοί ήταν καλοί το 64 μετά άλλαξαν και γίνανε κακοί το 74! Εσύ δε διαφοροποιώντας κατά την περίσταση, μας λες ότι ξαφνικά έγιναν καλοί για μερικές εβδομάδες, όταν είχαν αποφασίσει την Ένωση χωρίς όρους, την οποία ένωση απέτρεψε στη συγκεκριμένη φάση η ανένδοτη στάση του Μακαρίου. Μάλιστα αγαπητέ μου εγώ δέχομαι αυτό το τελευταίο ως γεγονός, ανεξαρτήτως των ό,ποιων προθέσεων των Αμερικανών. Ο Μακάριος απέρριψε το σχέδιο της πραξικοπηματικής ανακήρυξης της ένωσης ως επικίνδυνο, και την προοπτική αυτή εγκατέλειψε στη συνέχεια και η ελληνική κυβέρνηση. Αυτή ήταν η επιλογή του Αρχιεπισκόπου τη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, καθώς απέβλεπε όχι σε άμεση στρατιωτική εμπλοκή με την Τουρκία, αλλά μακροπρόθεσμα, μέσω της ενίσχυσης της Κύπρου ως ανεξάρτητου κράτους στη διεθνή σκηνή, στην κατάργηση των συμβατικών δεσμεύσεων που επέτρεπαν στην Ελλάδα, την Τουρκία και τη Μεγάλη Βρετανία να έχουν δικαιώματα ανάμειξης ή επέμβασης στα εσωτερικά του νησιού καθώς και στην πλήρη εφαρμογή της αρχής της αυτοδιάθεσης για την Κύπρο.
Η μεγάλη χώρα της Δημοκρατίας, αλλάζει σχέδια σαν τα πουκάμισα το ένα μετά το άλλο, προκειμένου να φέρει την Κύπρο στα νατοϊκά νερά της, ο δε Μακάριος εμμένει στη γραμμή της ουδετερότητας ένταξης, της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας του νησιού. Έτσι οι πρότερον καλοί μας φίλοι δεν θα διστάσουν δέκα χρόνια αργότερα να θυσιάσουν το μαρτυρικό νησί και τον ανένδοτο αρχηγό του επιφέροντας την de facto διχοτόμηση. Η περίπτωση θυμίζει πολύ περισσότερο τη στάση των Αθηναίων απέναντι στην ανεξάρτητη Μήλο, παρά την ανακήρυξη της Ένωσης της κατεχόμενης κι επαναστατημένης Κρήτης σε μια καταρρέουσα οθωμανική αυτοκρατορία.

Έτσι έχουν τα πράγματα αγαπητέ Ροδίτη, που μας τάχεις κάνει ρόϊδο με την εκτόξευση πανταχόθεν αστήρικτων κι ανεπίτρεπτων χαρακτηρισμών, την μονομερή ως διαφαίνεται τουλάχιστον σε αυτή τη ροή παρουσίαση των γεγονότων και την παντελή έλλειψη χιούμορ, που όταν σ’έπιασε ο λογοτεχνικός σου οίστρος κι άρχισες τις παραβολές περί “ασώτου υιού” κι “ασθενών γονέων” και τους τετριμμένους πλέον χαρακτηρισμούς σου για μαθητούδια του 10 με τόνο κ.λ.π., εμείς (πληθυντικός ευγενείας κι όχι συνομωσίας) σου αφιερώσαμε ακριβώς το ομότιτλο τραγούδι “o άσωτος υιός” και με την ευκαιρία σου αφιερώνουμε ακόμη ένα συμβολικά:

http://www.youtube.com/watch?v=0tQuCmrInVc

Τυχόν συσχέτιση με υπαρκτά πρόσωπα είναι τυχαία, πώς όμως διαβάζοντας τα σχόλιά σου ο νούς μου πήγε στον Ελάϊ Γουάλας;

Reply
Άντης Ροδίτης 31 December 2013 at 08:06

Συζητάς, λοιπόν, και εχθρεύεσαι και επιχειρηματολογείς εναντίον ενός βιβλίου που δεν έχεις διαβάσει!
Εγώ, όμως, δεσμεύτηκα ότι ακόμα και με τέτοιους θα συνεχίσω να συζητώ.
Μόλις στο προηγούμενο μου σχόλιο σού εξήγησα – αναφέροντας και τον Κουφουδάκη – ότι η πολιτική των Αμερικανών στο Κυπριακό ήταν ασταθής. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να μην κατέβει μέσω της Κύπρου η Σοβιετική Ένωση στη Μεσόγειο. Κι αν αυτό θα το κατέφερναν με τη διχοτόμηση ή την Ένωση δεν τους ένοιαζερε και πολύ. Προτιμούσαν, πάντως, την Ένωση.
Μόνο ένα μωρό θα επέμενε στο απλοϊκό “οι Αμερικανοί ήταν καλοί το 64 και κακοί το 74.”
Η επίσημη και συμφωνημένη με τον Παπανδρέου επιλογή του Μακαρίου ήταν η Ένωση, αλλά την απέρριψε όταν η Ελλάδα έφερε δέκαι χιλιάδες στρατό αντί δύο, όταν δηλαδή την έκαμε και ντε φάκτο κι ήταν κι εξασφαλισμένο από τους Αμερικανούς ότι δεν θα επιτρεπόταν επέμβαση της Τουρκίας. Τι επιμένεις ότι ο Μακάριος την απέρριψε επειδή ήταν επικίνδυνη; Το επικίνδυνο ήταν να μη γίνει η Ένωση, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια. Διάβασε, επιτέλους, το βιβλίο. Πήγαινε στον Αρμό και πες τους να σου δώσουν ένα και να μου το χρεώσουν.
Η “Μεγάλη χώρα της Δημοκρατίας”, οι ΗΠΑ που ειρωνεύεσαι, ήταν η Αθήνα στην εποχή της κι έκαμε στη Μήλο ακριβώς τα ίδια που έκαμαν σε μάς οι Αμερικανοί. Αυτό να δεις, και να καταλάβεις το γιατί. “Πολιτική” δεν είναι να κάνεις τον έξυπνο ή τον “ηθικότερο” στους δυνατούς (όταν μάλιστα δεν είσαι – και κατά κανόνα δεν είσαι) αλλά να εκμεταλλεύεσαι τα συμφέροντά τους – αν έχεις μυαλό – για να εξυπηρετήσεις κι εσύ τα δικά σου.
Όσο για τον “Ελάϊ Γουάλας” που ρωτάς εμένα γιατί να πάει εσένα ο νους σου εκεί, είναι δικό σου πρόβλημα. Πάντως, μπουζούκια και ουέστερν δεν είναι μακριά το ένα από το άλλο. Και τα δυο για λαϊκή κατανάλωση είναι. Τάχα ελληνική το ένα, σίγουρα αμερικάνικη το άλλο. Με την “Πηνελόπη” που σου προσφέρω δωρεάν έχεις μια καλή πιθανότητα να ξεκολλήσεις.

Reply
Ελευθέριος 31 December 2013 at 11:19

Που το βρήκες καλέ μου Άντη αυτό; Ότι εχθρεύομαι κι επιχειρηματολογώ εναντίον του βιβλίου σου; Σχολιάζω επί θεμάτων που τίθενται σε αυτό το νήμα, – του οποίου το κύριο άρθρο αν θυμάσαι δεν αναφερόταν στο βιβλίο σου, εσύ επιχείρησες να το μετατρέψεις σε ένα μονόλογο περί αυτού – και για το ότι πολλά πράγματα υπερτονίζονται και άλλα αποσιωπούνται, όπως οι διατυπωθείσες απειλές Τζόνσον προς Παπανδρέου που σου υπενθύμισα και μόνο στο τελευταίο σου σχόλιο αναγκάσθηκες να παραδεχθείς, ή άλλα θέματα που δεν αναφέρθηκαν καν, όπως οι θέσεις Καραμανλή για το Κυπριακό χάριν των οποίων ανήλθε στην εξουσία κατόπιν εντολής σχηματισμού κυβέρνησης από τον βασιλιά Παύλο, όπως κατήγγειλε ανοικτά τότε ο Σοφοκλής Βενιζέλος και υπαινίχθηκε ο Μαρκεζίνης. Ο Καραμανλής με επίσημη διαφοροποίησή του στις 13 Σεπτεμβρίου του 1955, είχε υποστηρίξει ότι η επιθετική και ανένδοτη Ελληνική πολιτική στο ζήτημα ήταν ανεδαφική, θεωρούσε την “αυτοδιάθεση” των Κυπρίων ανέφικτη, υπογράμμιζε ότι η όξυνση του Κυπριακού αποσταθεροποιούσε τη διεθνή θέση της Ελλάδας και πρότεινε σαν βασική θέση η Ελλάδα να επιδιώξει την επέμβαση και ενεργό ανάμειξη της Αμερικής στο ζήτημα αυτό, θέσεις που ως γνωστό οδήγησαν στις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου.

Παραπέρα Άντη δεν έχω ανάγκη να μου χαρίσεις το βιβλίο σου, αν εγώ κρίνω ότι είναι στις προτεραιότητές μου να το διαβάσω θα πάω να το πάρω από μόνος μου, δεν χρειάζεται να μου το επιβάλλεις δια της δωρεάς σου. Και με αυτό ακόμη δείχνεις την αμετροέπεια και την έλλειψη σεβασμού που σε διακρίνει απέναντι στη διαφορετική προσέγγιση.

Λοιπόν είναι αυτό το τελευταίο σχόλιο που κάνω, όχι γιατί το θέμα έχει εξαντληθεί, – τα της Κύπρου όπως και τα της Ελλάδας δεν πρόκειται να εξαντληθούν όσο δεν εξαντλείται η θάλασσα που μας περιβάλλει, – αλλά γιατί δεν σκοπεύω να συνεχίσω μία συζήτηση την οποία εσύ σε κάθε σχόλιό σου με επιθετικούς χαρακτηρισμούς και χλευαστική διάθεση προσπαθείς να μετατρέψεις σε διαπροσωπική διαμάχη. Δεν βγάζουμε άκρη, έτσι σου αφήνω τον τελευταίο λόγο και στρίβω σαν τον Κλιντ Ιστγουντ, αφήνοντάς σε πίσω μου με το πουγγί σου, τα ανεφάρμοστα σχέδια Άτσεσον για τα οποία ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου έλεγε «σου δίνουν μια πολυκατοικία και σου ζητούν μόνο το ρετιρέ». Τζάμπα πράμα!

Reply
Ελευθέριος 31 December 2013 at 13:51

Υ.Γ.
Παράλειψη: Στην άγρια δύση που ζούμε – κι ας με λές κολλημένο με την υποκουλτούρα της – ποιος ζεί ποιος πεθαίνει, αλλά μέχρι τότε να ευχηθώ Υγείαν και Καλή Χρονιά.

Τι κι αν φουντάρουμε ολοσούμπιτοι κι ομοθυμαδόν στον βυθό, άλλωστε όπως λες το θέαμα θα είναι μεγαλειώδες, λες και σύ θα κάθεσαι αγκαλιά με την Πηνελόπη σου πάνω στον Τρόοδο, όπως ο Ξέρξης στον θρόνο του στην κορυφή του Αιγαλέου όρους, και θα απολαμβάνεις την καταστροφή!

Reply
Άντης Ροδίτης 31 December 2013 at 16:27

Αγαπητέ Κλιντ (της “άγριας Δύσης”),
Καλή χρονιά! Μας έχει βαρεθεί και το Αντίβαρο.
Όσο για την καταστροφή, Εκείνος που επέλεξε “τον Τρόοδο” αρμοδίως για να τον θάψουν – αφού θεωρούσε δική του την Κύπρο (“Εγώ είμαι η Κύπρος”, έλεγε) – δεν φαντάζομαι να την απολαμβάνει από κει που βρίσκεται. Εκτός κι αν ούτε από τον άλλο κόσμο δεν κατάλαβε τι έκανε. 27 χρόνια όλα κι όλα κράτησε η δόξα Του και δεν άξιζε να τουρκέψει γι’ αυτήν η μισή Κύπρος. Αλλά ποιος ξέρει τη Δικαιοσύνη του Θεού, από την οποία άρχισε αυτή η “συζήτηση” κι όχι, βέβαια, από την “Πηνελόπη”! Εσύ καθυστερημένα μπήκες με την παροιμειώδη φράση “o Θουκυδίκης γίνεται Θούκυ – γιατί όχι και Λούκυ”, πράγμα που δυστυχώς δεν αποτέλεσε αρκετή προειδοποίηση για μάς ότι με τόσο ουέστερν να σε κυνηγά δεν θα μπορούσε να γίνει και καμιά σοβαρή συζήτηση.

Reply
Ελευθέριος 31 December 2013 at 19:50

Αντούλη, είπαμε να σου παραχωρήσουμε τον τελευταίο λόγο στο πλαίσιο της ευπρέπειας, όμως εσύ για μια ακόμη φορά δείχνεις γκαγκά αντίληψη. Ξέρεις πολύ καλά ότι την παραπάνω φράση μου για τον Θουκυδίδη την έγραψα ακριβώς για να διακωμωδήσω τη σύντμηση από έτερο σχολιαστή του ονόματος του μεγάλου ιστορικού, του οποίου τον διάλογο Μηλίων και Αθηναίων να βαλθείς να γράψεις εκατό φορές μπας και τον αποστηθίσεις και μετά να έρθεις να μας κάνεις μαθήματα.
Μέχρι τότε κι αφού δε σ’αρέσουν τα λαϊκής κατανάλωσης ουέστερν – παρεπιπτόντως πρόκειται για τις πιο διασκεδαστικές και πετυχημένες στο είδος τους ταινίες με συνεργασία δύο κορυφαίων Ιταλών δημιουργών του Σέρτζιο Λεόνε και του Ένιο Μορρικόνε – καβαλίκεψε τουλάχιστο κανένα κυπραίϊκο γομάρι, πάρε και την “Πόπη” σου παρέα και πάνε κατά κεί στου Τρόοδου το μνήμα να ζητήσεις τα ρέστα από τον συγχωρεμένο, γιατί τότε δεν υπέγραψε το λυτρωτικό σχέδιο Άτσεσον. Αμήν! –

Reply
Άντης Ροδίτης 1 January 2014 at 09:14

Απόσπασμα συνέντευξης του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου προς την κυρία Λίντα Μπλάντφορντ, που δημοσιεύτηκε στους “Κυριακάτικους Τάϊμς” στις 10.9.1967:

“…η Κύπρος είναι οικονομικώς ισχυρά και πολιτικώς σταθερά, παρά τα ανωμαλίας, ενώ η Ελλάς δεν είναι. Η Κύπρος έχει το υψηλότερον βιοτικόν επίπεδον εις Μέσην Ανατολήν… Δυνατόν μετά πέντε, δέκα ή δεκαπέντε έτη να μη είναι η Κύπρος ούτε οικονομικώς ισχυρά, ούτε πολιτικώς σταθερά, ενώ η Ελλάς να είναι! Τότε η Ένωσις θα εφαίνετο ως καλόν πράγμα δια την Κύπρον.”!

Καθώς τόνιζε αυτά Ο Μακάριος, σημειώνει η Μπλάντφορντ, “οι οφθαλμοί του απήστραπτον εν θριάμβω”.

Δημοσιεύεται στον Ι Τόμο των “Απάντων Αρχιεπισκόπου Κύπρου Μακαρίου Γ΄”, σ. 411-412, Εκδόσεως Ιδρύματος Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄, Φεβρουάριος 2000.

Reply
Ελευθέριος 1 January 2014 at 15:25

10.9.1967! Τι λόγους είχε τότε να επιδιώξει ο Μακάριος την ένωση με την Ελλάδα, δύο μόλις μήνες μετά την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας και την πλήρη εξάρτησή της από την παγκόσμια προστάτιδα δύναμη, όταν ο ίδιος είχε αποποιηθεί παρόμοιες προσφορές το 1964 επί τη βάσει ανταλλαγμάτων προς την Τουρκία;

Δίνω εδώ δύο συνδέσμους σε χρήσιμα συνοπτικά άρθρα σχετικά με τα υπό συζήτηση γεγονότα και την πορεία του κυπριακού. Διαβάζοντάς τα κανείς μπορεί να σχηματίσει κάποια άποψη.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_745527_24/08/2002_35341

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C_%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%B2%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1#cite_note-97

Σίγουρα ο Μακάριος δεν ήταν αλάνθαστος, αλλά το να ρίχνει κάποιος εκ των υστέρων όλο το βάρος της ευθύνης για την όλη βασανιστική πορεία των γεγονότων και την μοιραία έκβαση σε ένα τόσο σύνθετο διεθνές πρόβλημα και μεταξύ τόσων εμπλεκομένων, σ’ έναν άνθρωπο δείχνει αμβλυωπία και προσωπικό μένος αν όχι προσπορισμό διάκρισης και οφέλους.

Γιατί δεν κάνει το ίδιο για τον Καραμανλή ο οποίος επισήμως από το 1955 θεωρούσε το βασικό αίτημα των Κυπρίων αυτοδιάθεση-ένωση ανέφικτο και χάρι στις θέσεις του αυτές πήρε το χρίσμα για την πρωθυπουργία από τον βασιλιά;

Γιατί δεν μιλά για τις αμφιταλαντεύσεις του Γ. Παπανδρέου;

Γιατί αποσιωπά τις εμπρηστικές επιθέσεις του Γρίβα κατά τουρκοκυπριακών θυλάκων που οδήγησαν στον σφοδρό βομβαρδισμό της Πάφου από τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη τον Αύγουστο του 1964 , όπως και τη μετέπειτα – σε συνεργασία με το «Εθνικό Κέντρο» την ελληνική ξεπουλημένη και προδοτική χούντα – υπονομευτική του δράση με την EOKA B’;

Αυτές είναι μερικές μόνο εύλογες απορίες μεταξύ σωρείας άλλων που μπορεί να θέσει κανείς σε ανθρώπους που φαντάζονται ότι μπορούν να γράψουν ιστορία από έγγραφα που ερμηνεύουν μονομερώς

Reply
Άντης Ροδίτης 1 January 2014 at 17:25

Στις 23 Αυγούστου 1964 (επί απολύτου Δημοκρατίας Γεωργίου Παπανδρέου) με το έγγραφο αριθμός 462 secret, D.S., C.F., POL 27 CYP, φωτοτυπημένο στις σελίδες 495-498 τού βιβλίου “Κουράγιο Πηνελόπη”», ο μεταξύ Ελλάδος-Τουρκίας αμοιβαία συναινέσει διορισθείς μεσολαβητής Ντην Άτσεσον, πρώην Υπ.Εξ. των ΗΠΑ, δηλώνει ξεκάθαρα:
“Αν αυτή τη στιγμή η Ελλάδα εφαρμόσει την Ένωση θα είναι unconditional (άνευ όρων)” και “οι Τούρκοι θα έχουν χάσει το λεωφορείο”.
Δυο μέρες μετά το επιβεβαιώνουν και οι Άγγλοι:
“Μ’ αυτούς τους όρους” (όπως καθορίζονται από τον ίδιο τον Υπ. Εξ. των ΗΠΑ Ντην Ρασκ, στο έγγραφο 479 secret, φωτοτυπημένο στις σ. 506-510 τού “Κουράγιο Πηνελόπη” και στο FRUS XVI σ. 286-288) “δεν θα πάρει τίποτε η Τουρκία” (έγγραφο Foreign Office DEFE 11/456, no 10368, σ.514-515 “Πηνελόπης”).

Reply
Ελευθέριος 1 January 2014 at 19:34

Η απουσία αντίδρασης στους τουρκικούς βομβαρδισμούς στις αρχές Αυγούστου του 1964 στην Τυλληρία με βόμβες ναπάλμ, απογοήτευσε εκ νέου την Κυπριακή Κυβέρνηση. 55 Ελληνοκύπριοι σκοτώθηκαν, εκ των οποίων οι 28 πολίτες. H Ελληνική Κυβέρνηση είχε καταστήσει από την αρχή σαφές, ότι δεν επιθυμούσε σύρραξη με την Τουρκία και ότι στη χάραξη της πολιτικής της όφειλε να λάβει υπ’ όψιν τους ελληνικούς πληθυσμούς στην Τουρκία.

Reply
Άντης Ροδίτης 2 January 2014 at 11:09

Δηλαδή αυτά τα λέει ο “Ελευθέριος”, ο… “ειδήμων” επί του Κυπριακού άξαφνα; Τα πήρε από κάπου ο “Ελευθέριος”, κι από πού; Είθισται, αν δεν είναι γνωστό στην “Ελλάδα”, ν’ αναφέρει κανείς (έστω κι αν κρύβεται πίσω από ανενόπιστα ονόματα, όπως “Ελευθέριος”) τις πηγές του. Ποιος, λοιπόν, κρύβεται πίσω από τη μάσκα “Ελευθέριος” για να υπονομεύει απόψεις που βασίζονται σε έγγραφα, τα οποία ο ίδιος όχι μόνο δεν διάβασε αλλά και υπερηφανεύεται να αρνείται να τα διαβάσει γιατί ΑΥΤΟΣ ξέρει… καλύτερα; Θα πρέπει, βέβαια, να είναι “Έλληνας”, εκείνης της νοοτροπίας ασφαλώς που όλα τα ξέρει και όλα τα κρίνει χωρίς να έχει καμιά ειδική γνώση, εκείνης της νοοτροπίας ασφαλώς που έφερε την “Ελλάδα” στο σημείο να τη βάζουν ακόμα και Έλληνες (εκτός από τους ξένους) μέσα σε εισαγωγικά.
Αλλά όσο κι αν είναι ακτύπητη και ανίκητη η ανοησία, αλίμονο αν σε αυτή μοιρολατρικά θα παραδινόμαστε:

“Λίγο πριν τις αεροπορικές «επιδείξεις» των Τούρκων, το απόγευμα της 7ης Αυγούστου, ο Άτσεσον έγραφε (D.S., C.F., POL 23-8 CYP, 244 secret, FRUS XVI 239-240 και “Κουράγιο Πηνελόπη” σ. 273, 278-279) στο Στέητ Ντιπάρτμεντ: “… Στους Τούρκους θα έλεγα ότι είναι γνωστή η άποψή μας ότι δεν αξίζει να γίνει πόλεμος για την Κύπρο· κι εξακολουθούμε να πιστεύουμε το ίδιο. Όμως, δεν θα δοκιμάζαμε να σταματήσουμε οποιαδήποτε στρατιωτική τους ενέργεια, όπως και ούτε θα τους σώζαμε από τις επιπτώσεις των ενεργειών τους, αν επισυνέβαιναν. Θα ήταν μόνοι τους… Ο λόγος για τον οποίο δεν φτάνουμε σε συμφωνία βρίσκεται πρωτίστως στην Αθήνα κι εκεί, πρωτίστως, στον Παπανδρέου. Δεν μπορώ καθόλου να καταλάβω τον τρόπο που σκέφτεται, αφού ο Νικολαρεΐζης δεν είναι καλωδιωμένος για ήχο.”

Η τουρκική αεροπορία συνέχισε τις επιθέσεις της. Βομβάρδισε χωρίς δισταγμό αμάχους και μαχομένους, ζώα και αυτοκίνητα, γενικά ό,τι διέκριναν οι Τούρκοι πιλότοι να κινείται, μέχρι κι ένα μικρό νοσοκομείο κι ένα νοσοκομειακό αυτοκίνητο. Σκοτώθηκαν ένας γιατρός και τέσσερις άλλοι νοσοκόμοι και τραυματιοφορείς. Σύνολο νεκρών στρατιωτών και αμάχων 57. Πληγωμένοι περισσότεροι από 160.
Προς τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και την υπόλοιπη ηγεσία, ο Παπανδρέου έστειλε μέσω τής Πρεσβείας τής Ελλάδος το ακόλουθο μήνυμα (Σπ. Παπαγεωργίου ‘Μυστικά ντοκουμέντα’, Τόμος Β’, σ. 113): «Εκφράζομεν βαθυτάτην μας λύπην διότι όλαι αι συμφωνίαι μας αποβαίνουν εις μάτην. Άλλα συμφωνούμεν και άλλα πράττετε, επακολουθούν δε δυσμενέσταται συνέπειαι. Τιθέμεθα τοιουτοτρόπως ενώπιον ερωτήματος κατά πόσον και κατά ποίον τρόπον δυνάμεθα να χωρήσωμεν προς το μέλλον.»
Τις αυγινές ώρες τής επομένης, 9 Αυγούστου, επισημάνθηκαν 5 τούρκικα αντιτορπιλικά να κατευθύνονται προς τα Κόκκινα. Στις 2.00 το πρωί ο Γιωρκάτζης, Υπουργός Άμυνας τής Κυπριακής Δημοκρατίας μίλησε με τον Γαρουφαλιά και στις 2.30 ο ίδιος ο Μακάριος. Φοβούνταν ότι επρόκειτο να εκδηλωθεί εισβολή και ζητούσαν αεροπορική βοήθεια. Ο Γαρουφαλιάς τούς είπε ότι ο ίδιος δεν πρόβλεπε να εκδηλωθεί εισβολή, αλλά αν έβλεπαν να πλησιάζουν πλοία για να δοκιμάσουν απόβαση, να τα έπλητταν με πυροβόλα από την ξηρά. «Εσείς», τούς είπε, «το ξεκινήσατε εν αγνοία μας, χωρίς διαβούλευση μαζί μας, που ήταν η συμφωνία και τώρα πρέπει να παύσει κάθε εχθροπραξία». Ο Μακάριος τού απάντησε πως είχε διατάξει κατάπαυση των εχθροπραξιών από το απόγευμα τής προηγουμένης. Κι ο Γαρουφαλιάς: «Σας είπα από το πρωί και δεν σταματήσατε, ούτε μετά το απόγευμα.»
Έτσι συνεννοείτο η Κυπριακή Κυβέρνηση (που αποδεδειγμένα δι’ εγγράφων και άλλων μαρτυριών δεν ήθελε την Ένωση) με την Ελληνική που εξαντλούσε όλων των ειδών τις δυνάμεις της υπέρ της άνευ όρων Ένωσης.

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 2 January 2014 at 15:55

Καλά, μὲ ἔχει ἀποκλείσει ὁ διαχειριστὴς ἀπὸ τὸ νῆμα αὐτό ; Πέντε φορὲς ἔχω ἐπιχειρήσει νὰ δώσω ἕναν σύνδεσμο, πλὴν ματαίως.

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 2 January 2014 at 16:01

Ναί, ἰσχύει ! Οἱ σύνδεσμοι ἀπαγορεύθηκαν ! Μόνον κείμενο γίνεται δεκτό.

Reply
Άντης Ροδίτης 2 January 2014 at 16:39

Κατανοητό γιατί, κ. Γεωργάνα, αφού αν κοιτάξετε τους τελευταίους συνδέσμους στους οποίους μάς παρέπεμψε ο λεγόμενος “Ελευθέριος” αποτελούνται από ανυπόγραφα “άρθρα” στην αναξιόπιστη Βικιπαίδεια και στην “Καθημερινή” γεμάτα δημοσιογραφικούς ψιθύρους, ανεξέλεγκτες πληροφορίες, πληρωμένη προπαγάνδα, χιλιοειπωμένα εν πολλοίς ψέματα. Κι ακόμα προηγουμένως, αν παρακολουθούσατε, ο λεγόμενος “Ελευθέριος” (αλήθεια ποιος είναι;) μας παρέπεμψε σε ταινίες ουέστερν στην προσπάθειά του να βγει από το αδιέξοδο που οδηγήθηκε μόνος του ακολουθώντας κακές συμβουλές πανεπιστημιακών του δασκάλων.
Πιστεύω θα έπρεπε από πολύ πιο πριν να είχε επέμβει ο admin., αν και γνωριζοντας τι σημαίνει η διαχείριση της ιστοσελίδας “Αντίβαρο” δεν μπορώ να πω ότι είναι αδικαιολόγητος.

Reply
Ελευθέριος 3 January 2014 at 02:18

Ρόϊδη Μαϊντανίτη,

Είμαι ένας απλός εργαζόμενος άνθρωπος στον ιδιωτικό τεχνικό τομέα. Το ονομά μου είναι Ελευθέριος. Όσο εσύ δεν το αναγνωρίζεις και το θεωρείς προσωπείο, αντίγραφο ή οτιδήποτε άλλο και προσπαθείς να με πλήξεις με προσωπικές αιχμές, (μαθητούδι, μπουζουκόβιο, γουέστερν, κ.λ.π.), προκειμένου να στηρίξεις απόψεις τις οποίες αν κάποιος δεν ασπασθεί τον μυκτηρίζεις κι εγώ ως ελαχίστη ανταπόδοση σε αναγραμματίζω και σε αποκαλώ εφεξής Ρόϊδη Μαϊντανίτη. Γιατί δεν ξέρω τι γράφεις στο βιβλίο σου που ψεύδεσαι ξεδιάντροπα όταν λες ότι αρνήθηκα να διαβάσω, είπα απλώς ότι δεν δέχομαι την δωρεά σου – κράτα τα λεφτά σου κυρά μου – μα εδώ μέσα τάχεις κάνει ρόϊδο και με την κακομοιριά που σε δέρνει όχι ευτυχισμένες μέρες θα μας φέρουν οι κόκκοι του αλλά όσοι είναι αυτοί τόσες κακοτυχιές ακόμη θα μας βρούνε!

Λοιπόν κύριε Μαϊντανίτη από πού ως που είδες να παριστάνω εγώ τον ειδικό; Γνωρίζω κάποια πράγματα για το Κυπριακό επειδή διαβάζω ιστορία κι ενδιαφέρομαι για τα εθνικά ζητήματα. Τις απόψεις σου τις θεωρώ έωλες γιατί δεν στηρίζονται σε συμβάντα αλλά σε σενάρια. Αυτό υπαγορεύει η απλή λογική μου. Αν εσύ θεωρείς με τα έγγραφα που προσκομίζεις ότι μπορείς να ξαναγράψεις την ιστορία, τότε εγώ ο ταπεινός υποκλίνομαι στο μεγαλείο σου! Ολόκληρη επιστήμη δεν κατάφερε μέχρι τώρα να πάει το χρόνο πίσω θα τον πάει με το ζόρι ο Μαϊντανίτης!

Στην ροή των σχολίων μου παρέπεμψα σε μία ανάλυση του Χαρ. Τσαβδαρίδη την οποία έκρινα ως αντικειμενική παρουσίαση των περί την Κύπρο ιστορικών εξελίξεων από το 1960 και μετά και σε δύο άρθρα αναφορικά με τα σχέδια Άτσεσον της Καθημερινής και της Wikipedia, τα οποία διάβασα ακροθιγώς φέρνοντάς τα ως ένα συνοπτικό βοήθημα-οδηγό για να έχει κάποιος μια ιδέα για τα γεγονότα και να ξέρει για τι πράμα μιλάμε, αν τυχόν ήθελε παρακολουθήσει (τρομάρα του) τα διαμειβόμενα. Το άρθρο της Wikιpedia που εσύ χαρακτηρίζεις γενικώς αναξιόπιστη και του οποίου τον/τους συγγραφείς αγνοώ, θεωρώ ότι είναι αρκετά λεπτομερές με εκτενή βιβλιογραφία και παραπομπές (132). Δεν είδα στα δικά σου γραφόμενα που υπάρχουν ανακρίβειες μέσα σε αυτά. Αντιθέτως αυτά που γράφεις στο προτελευταίο σου σχόλιο επιβεβαιώνουν για πρώτη φορά – άλλο ένα φασούλι που σου βγάζουμε με το τσιγγέλι – ότι οι μεν Τούρκοι ήσαν ένα βήμα πριν την εισβολή τον Αύγουστο του 64 φθάνοντας να βομβαρδίσουν με ναπάλμ την Τηλλυρία, οι δε Αμερικάνοι και η Ελληνική κυβέρνηση δεν ήσαν διατεθειμένοι να τους εμποδίσουν, επομένως οι φόβοι του Μακαρίου για επικίνδυνη για την Κύπρο κατάσταση ήσαν δικαιολογημένοι.

Βεβαίως πλέον δεν έχει νόημα διότι εσύ δεν κάνεις συζήτηση, δεν απαντάς σε ερωτήματα που τίθενται αλλά υπεκφεύγεις με αφορισμούς κι επισείοντας έγγραφα τα οποία με βάση τα όσα εδώ έχεις παρουσιάσει δεν λένε περισσότερα πράγματα από αυτά που ξέρουμε ήδη. Ο Τσαβδαρίδης π.χ. αναφέρεται και στις τρείς παραλλαγές των σχεδίων Άτσεσον. Η ανάλυσή του είναι μεταγενέστερη της δικής σου έρευνας ή προγενέστερη; Γιατί δεν έρχεσαι εσύ ως πιο “ειδικός” ή τουλάχιστον από συναδελφικό ενδιαφέρον σε επαφή μαζί του να διαφωτίσεις κι εμάς;

Η “αναξιόπιστη” Wikipedia στο 3ο κεφάλαιο του σχετικού με το Κυπριακό άρθρου γράφει:
« Όταν η Τουρκία βγήκε στον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο με τις Κεντρικές Δυνάμεις, η Αγγλία προσάρτησε την Κύπρο στη βρετανική επικράτεια το 1914 και την προσέφερε ως αντάλλαγμα στην Ελλάδα στην περίπτωση που λάμβανε μέρος στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ. Η Κυβέρνηση του Αλέξανδρου Ζαΐμη υπό την επιρροή του φιλογερμανού Βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄ όμως προτίμησε να κρατήσει ουδέτερη στάση και να μην απαντήσει»
Ε. Αβέρωφ-Τοσίτσας, Ιστορία χαμένων ευκαιριών (Κυπριακό, 1950-1963), τ. Α΄, 2η έκδ., Αθήνα 1982, σ. 11.

Λοιπόν τι να κάνουμε σ’αυτή την περίπτωση Μαϊντανίτη; Nα πα να συλήσουμε τον τάφο του Ζαΐμη όπως κάναν άλλοι με τον Τ. Παπαδόπουλο ή όπως κάνεις τώρα εσύ σκυλεύοντας τον Μακάριο;

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 3 January 2014 at 08:09

Ἰδοὺ μία καταγραφὴ τῶν γεγονότων τοῦ Αὐγούστου τοῦ 1964 ἀπὸ πηγὴ πολύ ὀλίγον συμπαθῆ στὸν Ἄντη Ροδίτη. Καὶ ὁ Μακάριος Δρουσιώτης, παρ’ ὅτι δὲν εἶχε, ὅταν ἔγραφε, γνώση τῶν Ἀμερικανικῶν καὶ τῶν Βρεταννικῶν ἐγγράφων, καταλήγει καὶ αὐτὸς στὸ συμπέρασμα ὅτι οἱ χειρισμοὶ ἀπὸ Ἑλληνοκυπριακῆς πλευρᾶς ἦταν ἀπὸ ἀδέξιοι ἕως ἐγκληματικοί. Ἐκεῖνο που εἶναι ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι καὶ οἱ ὑπόλοιποι παράγοντες πού συνεργάζονταν, άλλὰ καὶ άνταγωνίζονταν τὸν Μακάριο μέσα στὸ Ἑλληνοκυπριακὸ στρατόπεδο, δηλαδὴ οἱ Γρίβας, Γεωρκάτζης, Τάσσος Παπαδόπουλος, δὲν πείθουν καθόλου ὅτι θὰ τὰ κατάφερναν καλύτερα. Κάπως καλύτερα φαίνεται ὅτι θὰ τὰ κατάφερναν οἱ Ἑλλαδίτες, Παπανδρέου καὶ Γαρουφαλιᾶς. Εἶναι , πάντως, ἀξιοσημείωτο τὸ πῶς ὁ Μακάριος κατάφερε τόσες φορὲς νὰ φορτὼσει ὅλες τὶς εὐθύνες σὲ ἄλλους, ἐνῶ εἶχε ἐκεῖνος τὴν ὑπάτη ἐξουσία καί, συνεπῶς, τὴν κυρία εὐθύνη. Νομίζω ὅτι τὴν πραγματική εὐθύνη γι’ αὐτὸ τὴν ἔχουν ἐκεῖνοι πού τὸν ψήφισαν ἀβασανίστως. Καί, λογικῶς καὶ δικαίως, αὐτοὶ οἱ ἴδιοι ὑφίστανται τὶς συνέπειες τῶν ἀβασανίστων, τότε, ἐπιλογῶν τους.

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΤΟΥ 1964
Τα γεγονότα στην Κύπρο τον Αύγουστο του 1964
Ως αποτέλεσμα της κατάρρευσης των Συμφωνιών της Ζυρίχης και της αποσκίρτησης των Τουρκοκυπρίων από την Κυπριακή Δημοκρατία, το Δεκέμβριο του 1963, ο Μακάριος επανέφερε το στόχο της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα.
Οι ΗΠΑ συνηγορούσαν υπέρ της ένωσης, αλλά με εδαφικά ανταλλάγματα προς την Τουρκία, δηλαδή ένα είδος διπλής ένωσης. Ομως, ο Μακάριος ήθελε την ένωση ατόφια. Στην Αθήνα ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου δεχόταν ασφυκτικές πιέσεις από τις ΗΠΑ να ελέγξει τον Μακάριο, αλλά αδυνατούσε να ανταποκριθεί. Ο Μακάριος ήξερε τον τρόπο να απευθύνεται απευθείας στον ελληνικό λαό και να καθορίζει την ελληνική εξωτερική πολιτική. Ο Παπανδρέου αποδέχτηκε τελικά να συμμετέχει η Ελλάδα μαζί με την Τουρκία σε συνομιλίες στη Γενεύη για την επίλυση του Κυπριακού, στη βάση της ένωσης. Επιδιαιτητής είναι ο πρώην ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, Ντιν Ατσεσον.
Ξεκινούν οι μάχες
Στη μέση αυτής της διαδικασίας, την οποία ο Μακάριος υπονόμευε συστηματικά, ξέσπασαν πολεμικές επιχειρήσεις στην περιοχή του τουρκοκυπριακού θυλάκου Μανσούρας – Κοκκίνων, βορειοδυτικά της Κύπρου. Την αφορμή έδωσε η ενίσχυση από τη θάλασσα των τουρκοκυπριακών δυνάμεων με στρατιωτικό υλικό από την Τουρκία. Τις επιχειρήσεις οργάνωσε, με την έγκριση του Μακάριου, ο Γεώργιος Γρίβας, ο οποίος είχε επιστρέψει στην Κύπρο και ανέλαβε καθήκοντα στρατιωτικού διοικητή. Ταυτόχρονα είχε εγκατασταθεί στην Κύπρο μια ελληνική μεραρχία με κύρια αποστολή να ελέγξει τον Μακάριο και την εσωτερική κατάσταση.
Η ελληνική κυβέρνηση, που δεν ήταν ενήμερη της απόφασης των Μακάριου και Γρίβα να εκκαθαρίσουν τον τουρκοκυπριακό θύλακα, αντέδρασε με διαταγή για τερματισμό των επιχειρήσεων. Το μήνυμα του Παπανδρέου διαβιβάστηκε προς τον Γρίβα, ο οποίος αρνήθηκε να συμμορφωθεί και κλιμάκωσε τις επιχειρήσεις.
Το απόγευμα της 8ης Αυγούστου, η Τουρκία αντέδρασε με σφοδρούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς των ελληνοκυπριακών θέσεων, με αποτέλεσμα την πλήρη αποδιοργάνωσή τους. Υστερα από τους βομβαρδισμούς, ο Γρίβας εγκατέλειψε το μέτωπο του πολέμου, κλειδώθηκε στο σπίτι του και παραιτήθηκε από τα καθήκοντά του, επειδή δεν υπάκουσε στη διαταγή της ελληνικής κυβέρνησης, στην οποία ήταν υπόλογος ως αξιωματικός του ελληνικού Στρατού.
Η νύχτα της 8ης προς την 9η Αυγούστου ήταν αγωνιώδης. Η κυπριακή κυβέρνηση είχε πληροφορίες για κινήσεις τουρκικών πλοίων προς την Κύπρο. Η Εθνική Φρουρά ήταν ακέφαλη και αποδιοργανωμένη. Η κυβέρνηση της Κύπρου αποτάθηκε στην Αθήνα, ζητώντας να κινητοποιήσει την ελληνική μεραρχία. Ομως, ο υπουργός Αμυνας Πέτρος Γαρουφαλιάς ήταν ανένδοτος στη χρησιμοποίηση ελληνικών στρατευμάτων στην Κύπρο. Στις 10.00 το πρωί της 9ης Αυγούστου, η τουρκική αεροπορία επανέλαβε τις αεροπορικές επιδρομές, βομβαρδίζοντας με ναπάλμ τον άμαχο πληθυσμό. Συνολικά σκοτώθηκαν 53 και τραυματίστηκαν 125 άμαχοι.
Σχέδια για αντίποινα
Στο εσωτερικό μέτωπο η κατάσταση ήταν άσχημη και το ηθικό του πληθυσμού καταρρακωμένο. Ο υπουργός Εσωτερικών και Αμυνας Πολύκαρπος Γιωρκάτζης έστειλε στον υπουργό Εθνικής Αμυνας Πέτρο Γαρουφαλιά το ακόλουθο τηλεγράφημα: «Ηθικόν καταπίπτει επικινδύνως, ανάγκη δυναμικής επεμβάσεως Ελλάδος, άλλως καταστροφή ανεπανόρθωτος. Γίνεται σκέψις, εάν βομβαρδισμοί συνεχισθώσι μέχρι 15.30, επιτεθώσιν Ε/Κ εναντίον Τουρκικών χωριών». Την απειλή – προειδοποίηση για επιθέσεις εναντίον των Τουρκοκυπρίων διαβίβασε αυτοπροσώπως, στις 6 Αυγούστου 1964, στον πρέσβη των ΗΠΑ στη Λευκωσία Τέιλορ Μπέλσερ, από το στενό συνεργάτη του Γιωρκάτζη και υπουργό Εργασίας Τάσσο Παπαδόπουλο, ύστερα από πληροφορίες ότι τουρκικά πολεμικά πλοία προσέγγιζαν τις ακτές της Κύπρου.
Σύμφωνα με ενημερωτικό σημείωμα του Μπέλσερ, ο Παπαδόπουλος είπε πως οι Ελληνοκύπριοι είχαν σχέδια για «να τακτοποιήσουν την εσωτερική κατάσταση» σε περίπτωση που οι Τούρκοι έκαναν εισβολή. «Αν ο τουρκικός στόλος εισέλθει εντός των νέων ορίων των 12 μιλίων [των χωρικών υδάτων] θα το θεωρήσουμε ως έναρξη εισβολής. Υπολογίζουμε ότι αυτό θα μας δώσει 75 λεπτά για να καθαρίσουμε τους Τουρκοκυπρίους, ώστε να μπορέσουμε να αμυνθούμε, και έχουμε σχέδια και μέσα για να το πράξουμε».
Το τελεσίγραφο
Στις 9 Αυγούστου, το υπουργικό συμβούλιο αποφάσισε να δοθεί τελεσιγραφική προειδοποίηση προς την Τουρκία ότι, αν δεν σταματούσαν οι βομβαρδισμοί μέχρι τη 1.30, η κυβέρνηση θα διέτασσε γενική επίθεση κατά των τουρκοκυπριακών χωριών.
Οπως αναφέρει ο αρχηγός της Εθνικής Φρουράς Γεώργιος Καραγιάννης, «την απόφασιν ταύτην μοι ανεκοίνωσεν ο υπουργός Γεωρκάτζης όστις και μου εζήτησεν να υποδείξω δύο τουρκικά χωριά άτινα να καταστραφώσιν μετά την εκπνοήν της προθεσμίας». Ο Καραγιάννης αναφέρει ότι αρνήθηκε να αναλάβει καθήκοντα «εκτελεστού ανυπεράσπιστων ανθρώπων».
Η κυπριακή κυβέρνηση διαβίβασε το τελεσίγραφό της στην αμερικανική πρεσβεία στη Λευκωσία και αμέσως ενημερώθηκε ο υφυπουργός Εξωτερικών Τζορτζ Μπολ με το ακόλουθο μήνυμα: «Μου τηλεφώνησε ο Γιωρκάτζης, ο οποίος ξεκαθάρισε με τον πρόεδρο πως, αν οι τουρκικοί βομβαρδισμοί δεν σταματήσουν μέχρι τις 3.30 το απόγευμα, οι Ελληνοκύπριοι θα επιτεθούν σε τουρκοκυπριακά χωριά σε άλλα μέρη του νησιού, χωρίς να γνοιάζονται για τους κατοίκους». Ο Γιωρκάτζης είπε στον πρέσβη των ΗΠΑ πως «η απόφαση που λήφθηκε ήταν αμετάκλητη». Ο Μπολ διαβίβασε το κυπριακό τελεσίγραφο στον πρέσβη των ΗΠΑ στην Αγκυρα Χέαρ, με την οδηγία «Παρακαλώ κάνε ό,τι είναι δυνατόν για να προλάβουμε τη σφαγή», Ο Χέαρ συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό της Τουρκίας Ινονού, ο οποίος απέρριψε το τελεσίγραφο, λέγοντας πως επρόκειτο για εκβιασμό και ότι η εμπειρία είχε αποδείξει πως «το να υποκύπτεις σε τέτοιες απειλές κάνει τον Μακάριο πιο αδιάλλακτο».
Ο Μπολ έδωσε οδηγίες και στον πρέσβη των ΗΠΑ στη Λευκωσία Μπέλσερ να πληροφορήσει την κυπριακή κυβέρνηση ότι οι Αμερικανοί επεδίωκαν κατεπειγόντως τον τερματισμό των τουρκικών αεροπορικών επιδρομών. «Εάν ο Μακάριος διατάξει γενική επίθεση, θα κατηγορηθούν ως δολοφόνοι και η ευρείας κλίμακας εισβολή θα είναι αναπότρεπτη».
Ταυτόχρονα με τους Αμερικανούς κινητοποιήθηκαν και οι Βρετανοί, με σκοπό να αποτρέψουν τον Μακάριο από το να υλοποιήσει το τελεσίγραφό του. Ο ύπατος αρμοστής της Βρετανίας κατέβαλε μια δραματική προσπάθεια να εξασφαλίσει παράταση χρόνου, αλλά ο Μακάριος ήταν αρνητικός. Τελικά, στις 4.30, μία ώρα μετά την εκπνοή του τελεσίγραφου, οι Βρετανοί εξασφάλισαν παράταση μέχρι τις 6.30. Υστερα από δεύτερο διάβημά τους, ο Μακάριος συμφώνησε στις 7.00 το βράδυ να αναβάλει το χρονοδιάγραμμα του τελεσίγραφου, χωρίς να ορίσει νέο χρονικό όριο.
«Ηπατήθην»
Στο μεταξύ, η αμερικανική διπλωματία ήταν εξαιρετικά ανήσυχη από την αδυναμία του Παπανδρέου να ελέγξει τον Μακάριο και τον Γρίβα. Απευθυνόμενος στον Ατσεσον στη Γενεύη, ο Τζορτζ Μπολ τού έγραφε πως ο Παπανδρέου «απέτυχε να φέρει σε πέρας την υποχρέωση να αποτρέψει τους Ελληνοκυπρίους από στρατιωτικές επιχειρήσεις που μπορούσαν να εκτραχύνουν την κατάσταση. Αυτή ήταν η δικαιολογία του για την παρουσία του Γρίβα στο νησί […] και για την εκεί ανάπτυξη ελληνικών στρατευμάτων». Η θέση του Μπολ ήταν πως έπρεπε να γίνει «σκληρή παρατήρηση» στον Παπανδρέου με έκφραση λύπης «για την παρασπονδία», ώστε η ελληνική κυβέρνηση να πάρει το μήνυμα ότι έπρεπε να αφήσει τα λόγια και να έλθει σε συμφωνία για το Κυπριακό στη βάση των εισηγήσεων του Ατσεσον.
Στην Αθήνα ο Παπανδρέου κάλεσε στο γραφείο του τον πρέσβη της Κύπρου Νίκο Κρανιδιώτη και του εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του για την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί και διερωτήθηκε μήπως οι επιχειρήσεις της Μανσούρας είχαν σκοπό να τορπιλίσουν τις συνομιλίες της Γενεύης και σε μια έκρηξη οργής είπε στον Κρανιδιώτη: «Ηπατήθην! Εθεσα εις την διάθεσίν σας τα πάντα. Ηνάλωσα τον εαυτόν μου διά την εξυπηρέτησιν της κοινής εθνικής υποθέσεως. Και εν τούτοις δεν τηρούμαι ενήμερος ακόμη και επί σοβαρών γεγονότων, ως είναι τα γεγονότα της Μανσούρας».
Ο Γρίβας επιμένει
Σύμφωνα με ενημέρωση που έκανε ο Γιωρκάτζης στην αμερικανική πρεσβεία, η κυπριακή κυβέρνηση απέσυρε την απειλή για εκκαθαρίσεις Τουρκοκυπρίων, όταν η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύτηκε να στείλει στην Κύπρο πέντε πολεμικά αεροπλάνα, προς ενίσχυση της άμυνας του νησιού. Τα αεροπλάνα τύπου «Χάρβαρτ» αναμένονταν στην Κύπρο τα μεσάνυχτα της 9ης Αυγούστου. Νωρίτερα το ίδιο βράδυ είχαν εντοπιστεί τέσσερα τουρκικά πλοία να κινούνται προς τα Κόκκινα, ενώ στην περιοχή περιπολούσε ένα αεροπλανοφόρο του Εκτου Στόλου, μαζί με τα πλοία που το συνόδευαν. Ο Γρίβας, ο οποίος στο μεταξύ επέστρεψε στα καθήκοντά του, εκτίμησε ότι θα γινόταν αποβατική ενέργεια και ζήτησε έγκριση από τον Γαρουφαλιά να χρησιμοποιήσει τα πέντε «Χάρβαρτ» για να χτυπήσει τα τουρκικά πλοία. Εγραψε σχετικά στο βασιλιά Κωνσταντίνο: «Εδωσα εντολήν όπως τα αεροσκάφη αφού εφοδιασθούν διά βομβών κ.λπ. προσβάλουν τα τουρκικά σκάφη. Μου ανεφέρθη εντός 1 1/2 ώρας από της προσγειώσεώς των θα είναι έτοιμα διά δράσιν και προς τούτο καθωρίσθησαν αι λεπτομέρειαι προσβολής». Τα αεροσκάφη είχαν αφιχθεί στις 11.30 το βράδυ, αλλά λόγω της πρόθεσης του Γρίβα να διατάξει βομβαρδισμό των τουρκικών πλοίων, έφτασε σχεδόν αμέσως μετά την προσγείωσή τους νεότερη διαταγή του υπουργείου Εθνικής Αμυνας της Ελλάδας να επιστρέψουν στις βάσεις τους, παρά τις εκκλήσεις του Γρίβα «όπως κτυπήσουν τους καθορισθέντας στόχους».
Στη χρησιμοποίηση της Αεροπορίας επέμεινε φορτικά και ο Γιωρκάτζης, ο οποίος προσπάθησε να πείσει τον Γαρουφαλιά λέγοντάς του πως η Τουρκία είχε ανταποκριθεί αμέσως στο αίτημα των Τουρκοκυπρίων για αεροπορική κάλυψη. Ο Γαρουφαλιάς παρέμεινε αμετάπειστος, επικαλούμενος τον κίνδυνο ελληνοτουρκικού πολέμου και επέρριψε τις ευθύνες στην κυπριακή ηγεσία, διότι είχε ενεργήσει χωρίς συνεννόηση με την Αθήνα.
Τα τουρκικά πλοία παρέμειναν τελικά 100 μέτρα μακριά από την ακτή των Κοκκίνων. Με λέμβους αποβιβάστηκαν περίπου 40 άντρες με εφόδια και πολεμικό υλικό και παραλήφθηκαν οι τραυματίες και οι Τούρκοι αξιωματικοί που ήταν συγκεντρωμένοι στα Κόκκινα. Μαζί τους επιβιβάστηκε σε ένα από τα πλοία και ο Ραούφ Ντενκτάς. Ακολούθως, τα τουρκικά πολεμικά απέπλευσαν για την Τουρκία.
Με την αποχώρηση των πλοίων και την τήρηση της συμφωνία κατάπαυσης του πυρός που είχε επιτευχθεί η κρίση αποκλιμακώθηκε. Εάν ο Μακάριος υλοποιούσε το τελεσίγραφό του και διέταζε επιχειρήσεις κατά των αμάχων, η Τουρκία θα απαντούσε με αντίποινα. Ο Τούρκος στρατηγός Τουργούτ Σουνάλπ, αναφερόμενος στον κίνδυνο σφαγής των Τουρκοκυπρίων στην περίπτωση εισβολής, είπε στον Ατσεσον: «Εάν σκοτώσουν Τούρκους, εμείς θα σκοτώσουμε διπλάσιους Ελληνες». Επίσης, εάν εισακουόταν ο Γρίβας και βομβάρδιζε τα τουρκικά πλοία και ενδεχομένως από λάθος το τμήμα του Εκτου Αμερικανικού Στόλου που περιπολούσε στην περιοχή, η τουρκική στρατιωτική επέμβαση θα ήταν αναπόφευκτη και ένας γενικευμένος ελληνοτουρκικός πόλεμος πολύ πιθανός.
ΑΠΟ ΤΟ http://www.makarios.eu/

Reply
Άντης Ροδίτης 3 January 2014 at 08:43

Εσύ, Λευτέρη Μαϊντανίτη, κρύβεσαι πίσω από ένα κοινό όνομα χωρίς να δίνεις επίθετο για να μη ξέρουμε με ποιο μιλούμε. Εσύ επέλεξες να είσαι μασκοφόρος. Εσύ άρπαξες το δέκα με τόνο από τον κύριο καθηγητή, άρα δέχεσαι να είσαι το μαθητούδι του! Εσύ μάς παρέπεμψες στα μπουζούκια και στα ουέστερν για να μας γελοιοποιήσεις. Τι φωνάζεις τώρα ότι σε είπαμε “μαθητούδι”, “μπουζουκόβιο” και “Κλιντ”; Εσύ είσαι που τα είπες πρώτος αυτά για τον εαυτό σου! Πώς βγαίνεις παραπονούμενος για τις δικές σου πράξεις; Εσύ, που ανάγκασες με αυτή σου τη συμπεριφορά και τον διαχειριστή της ιστοσελίδας να απαγορεύσει τις παραπομπές σε αυτή τη “συζήτηση” και να βγαίνει σήμερα απελπισμένος με δικό του άρθρο σε αναζήτηση του “μέτρου”; Τι σκούζεις τώρα σαν το δαρμένο σκυλί; Γιατί βρίζεις σαν τον άνθρωπο που έμεινε από επιχειρήματα και γαυγίζει ανεξέλεγκτα;
Με δέρνει, λες, η κακομοιριά! Αυτό το παραδέχομαι, μα είναι η δική σου η κακομοιριά που με δέρνει, η κακομοιριά του “Έλληνα” που έχασε το μέτρο και βγαίνει σήμερα για σένα ο Σταλίδης στους δρόμους ψάχνοντάς το! Τον συμβουλεύουν δε άλλοι… ποια βιβλία(!) να διαβάσει ή του λεν τι κάνουν οι ίδιοι, οι πιο ψύχραιμοι (για την ώρα), αγνοώντας ότι δεν θα είναι σε θέση να συμβουλεύσουν άλλους όταν έρθει, αν έρθει, η δική τους σειρά.
Άλλο είναι, δυστυχώς, που έχει χαθεί κι όχι απλώς το “μέτρο” και δεν θα το ονομάσω μην κι αυτό το αρνηθείς, μην κι αυτό σου βάλει την ιδέα να το διασύρεις τάχα με κανένα αμερικάνικο ουέστερν – για να το απαλλαγείς! Σε αφήνω, μπας και το βρεις μόνος σου. Μόνο έτσι θα το παραδεχτείς.

Reply
Ελευθέριος 3 January 2014 at 19:54

Άλλο Ροΐδης άλλο Ρόϊδης. Ο πρώτος είχε πνεύμα και χιούμορ, ο δεύτερος στερούμενος τοιούτων χαρισμάτων τόσον ολιγότερο αντιλαμβάνεται ότι γίνεται περίγελως. Σκοπός των αστείων μου παραπομπών Ρόϊδη Μαϊντανίτη εν μέσω τόσων περισπούδαστων σχολίων, δεν ήταν καθόλου να σε μειώσω ή να σε γελοιοποιήσω αλλά να σου θυμίσω πόσο ήδη μειωμένος είσαι με αυτά που υποστηρίζεις. Επειδή του κάθησε του καθηγητή Ήφαιστου λόγω επαγγελματικής ιδιότητας να μοιράζει δεκάρια σημαίνει ότι είμαι μαθητούδι του; Όταν λες σε μια περισπούδαστη αποστροφή σου, ότι “ο Μακάριος ήταν χειρότερος από τον άσωτο υιό γιατί μαχαίρωσε πισώπλατα τους άρρωστους γονιούς του (την εξαρτημένη Ελλάδα)”, σε πείραξε μετά που σου αφιερώσαμε το ομότιτλο τραγούδι “ο άσωτος υιός” του Καζαντζίδη; Αλλά αφού δεν σου αρέσει ο Καζαντζίδης ούτε κι ο Γρηγόρηςς να σου βάλουμε Debissy ή Albinioni δεν έχουμε πρόβλημα, είμαστε και με την πλέμπα είμαστε και με την αριστοκρατία, αλλά σένα κομμάτι χοντροκομμένο σε κόβω για αριστοκράτη. Μοιάζεις πολύ περισσότερο με τον Ελάϊ Γουάλας στο “the Good, the Bad and the Ugly” καθώς όπως εκείνος στο πουγγί με τα δολλάρια μένεις και σύ προσκολλημένος στα έγγραφα του State Department για σχέδια που μείνανε στο ράφι και δεν βλέπεις τη θηλειά που είχαν στήσει από τότε το ’64 οι Τούρκοι που δεν χαμπαριάζουν από τέτοια για να κρεμάσουν την πατρίδα σου και που όλοι οι παληκαράδες από γύρω Παπανδρέου, Γρίβας, Αμερικάνοι τα μάσαγαν και γίνηκαν λαγοί. Άρκεσε ο βομβαρδισμός δύο ημερών για να αποδιοργανώσει πλήρως την περίφημη ελληνική δύναμη αποτροπής και ξέρουμε επίσης από πρώτο χέρι τι είδους προετοιμασία είχε ο ελληνικός στρατός στη φάση του Αττίλα 1 και 2.
Όσο για το μέτρο, έχεις μούτρα εσύ και μιλάς που δεν άφησες κανένα μέσα εδώ έχοντος διαφορετική από τη δική σου προσέγγιση που να μην τον προσβάλλεις και τώρα μιλάς κι εξ’ ονόματος του διαχειριστή; Είναι δικαίωμα του admin να επιτρέπει ή να κόβει τους συνδέσμους, δε θα ρωτήσει σένα την αλεπού που να κλείσει τσι κότες!

Ελευθέριος Ελευθεριάδης

Reply
Άντης Ροδίτης 4 January 2014 at 07:56

Κύριε Γεωργάνα,
Ο Μακάριος Δρουσιώτης είναι επαγγελματικά φίλος μου. Πάνε ίσως 15 χρόνια από τότε που ο Κυριάκος Ιακωβίδης, ιδιοκτήτης και διευθυντής της αρχαιότερης αγγλικής εφημερίδας της Κύπρου, της Cyprus Mail, μου ζήτησε να βοηθήσω τον Μακάριο που ετοίμαζε το πρώτο του βιβλίο, θέτοντας το φωτογραφικό μου αρχείο από τον αγώνα της ΕΟΚΑ στη διάθεσή του. Το αρχείο – που είναι τώρα στην κατοχή του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών της Κ.Δ., – μού είχε δωρίσει ο φωτορεπόρτερ της Visnews, μετά Reuters, Φάνης Παρπαϊρης, εξ Ίσαρη Πελοποννήσου, που έτυχε τότε να είναι παντρεμένος με Κυπρία, την Έλλη από τη Λεμεσό, και να πέσει στη μοίρα του να ζει στη Λευκωσία και να καλύπτει φωτογραφικά τα καθημερινά γεγονότα του 55-59.
Από τότε διατηρώ μια φιλία με τον Μακάριο Δρουσιώτη ασχέτως αν διαφωνούμε σε ουσιαστικά θέματα πολιτικής και ιστορίας του Κυπριακού και παρακολουθούμε ανελλιπώς τα γραπτά ο ένας του άλλου. Στο τελευταίο του βιβλίο “Η Πρώτη διχοτόμηση”, αναφορικά με το “σχέδιο” Άτσεσον (ξέρετε ότι ούτε εγώ ούτε ο Χάρης Φεραίος, ο Γιώργος Χατζηκωστής, η Φανούλα Αργυρού και πολλοί άλλοι μελετητές δεν δεχόμαστε ότι υπήρχε συγκεκριμένο “σχέδιο”), κάνει μνεία δύο εγγράφων στη σελίδα 337 (δεν τα παραθέτει) πάνω στα οποία θα μπορούσε να γίνει συζήτηση για κάποιους ισχυρισμούς του απεσταλμένου στη Γενεύη του Γ. Παπανδρέου, Ι. Σωσσίδη. Ο Μακάριος υποσχέθηκε πως θα ψάξει να βρει αυτά τα έγγραφα και τα περιμένω. Είναι κι ο ίδιος ιδοκτήτης μεγάλου αρχείου εγγράφων που αφορούν στο Κυπριακό. Επίσης έχει άμεση πρόσβαση σε ένα άλλο μεγάλο φωτογραφικό αρχείο, της εφημερίδας “Πολίτης” όπου εργάζεται (δεν ξέρω αν είναι εκεί ακόμα μετά την απόσπασή του στο Προεδρικό) και στο οποίο ανακάλυψα και τη φωτογραφία της μεγάλης “αντιστασιακής” πορείας με Κυπρίους του Οκτωβρίου 1964 (Δες “Δέκα χιλιάδες μέλισσες”) και το περίφημο και γελοίο πανό “Ένωση ΝΑΙ, ΝΑΤΟ όχι”. Αυτή την τάχα ιδέα-πολιτική των “κομμουνιστών” του ΑΚΕΛ και του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, ξεσκέπασε ο Αναστάσης Πεπονής στο βιβλίο του “1961-1984, Τα γεγονότα και τα πρόσωπα”, Λιβάνης 2002, σ. 86-90. Τη φωτογραφία της “διαδήλωσης” του Οκτωβρίου 1964 μπορείτε να τη δείτε και στο Αντίβαρο, στο άρθρο του Δρ Χάρη Φεραίου που δημοσίευσε ο κ. Σταλίδης την 1.8.2013, με τίτλο “Μεγαλοφυία του μάταιου ή ιδιοφυία του χάους;”
Για τα υπόλοιπα που γράφετε και δεν έχω διαβάσει ακόμα θα σας απαντήσω στη συνέχεια.

Reply
Άντης Ροδίτης 4 January 2014 at 09:19

Κύρε Γεωργάνα, (2)
Για τους αδέξιους και εγκληματικούς χειρισμούς της Κυπριακής Κυβέρνησης (Μακαρίου) μίλησε και ο Δρ Χάρης Φεραίος στην παρουσίαση του “Κουράγιο Πηνελόπη” – μπορείτε τώρα να δείτε το βίντεο που δημοσίευσε ο κ. Σταλίδης στις 26 Δεκεμβρίου 2013.
Βέβαια, όπως έχω αποδείξει τώρα με τα έγγραφα στην “Πηνελόπη”, καθόλου ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος “το Δεκέμβριο του 1963 επανέφερε το στόχο της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα”, όπως γράφει ο Δρουσιώτης. Την ιδέα υπέβαλε στους Αμερικανούς ο Γεώργιος Παπανδρέου, επιμένοντας από την αρχή σταθερά και με συνέπεια στο αναφαίρετο δικαίωμα του κυπριακού λαού στην αυτοδιάθεση-Ένωση.
Δυστυχώς στο κομμάτι του Δρουσιώτη που μεταφέρατε εδώ ο Δρουσιώτης (εν αγνοία του εν πολλοίς) ανακατεύει ψέματα κι αλήθειες – εξ ου και η γενικότερη σύγχυση των αναγνωστών που προσπαθούν να ενημερωθούν σωστά.
Για παράδειγμα, λέει ο Δρουσιώτης: “Ο Μακάριος ήθελε την ένωση ατόφια”. ΨΕΜΑ και το αποδείξαμε με τόσες αναφορές και παραπομπές στα λεγόμενα του ιδίου και των στενών συνεργατών του.
Και λέει πάλι ο Δρουσιώτης: “Ο Μακάριος υπονόμευε συστηματικά τη διαδικασία της Γενεύης”. Απόλυτα ΣΩΣΤΟ. Κι αυτό αποδεικνύεται με ένα σωρό δηλώσεις και ενέργειες του ιδίου εκείνες τις μέρες.
Όσον αφορά στους βομβαρδισμούς του Αυγούστου 1964. Ιστορικά σωστό είναι ότι οι Τούρκοι σχεδίαζαν με περαιτέρω ενίσχυση τον παραθαλάσσιου θήλακα Μανσούρας να πάρουν με το “έτσι θέλω” το κομμάτι που είχε αρχικά προτείνει ο Άτσεσον στη Γενεύη για να γίνει η Ένωσις. Ήταν σωστή η απόφαση Μακαρίου-Διγενή να αντιμετωπιστούν επί τόπου οι Τούρκοι με στρατιωτική ενέργεια. Λανθασμένη, όμως, ήταν η σκόπιμη και από κεκτημένη τραχύτητα παράλειψη να ενημερωθεί η Ελλάδα και να συμφωνηθεί το μέγεθος της πολεμικής ενέργειας. Αδιανόητο να ξεκινά μια απρόβλεπτης εξέλιξης πολεμική ενέργεια η Κύπρος χωρίς να το… πει στην Ελλάδα! Από την άλλη ο Παπανδρέου και οι κυβέρνησή του προχωρούσαν μεθοδικά συνδυάζοντας διπλωματία και στρατιωτική ισχύ για να επιτύχουν την Ένωση και όχι με πόλεμο. Η χωρίς πόλεμο εφαρμογή της Ένωσης ήταν ο ενδεδειγμνένος τρόπος. Ο Μακάριος αναλαμβάνοντας κινήσεις “πατριωτικές”, δηλαδή μη ανοχής του στρατιωτικού θράσους ένεκα της υπεροπλίας των Τούρκων, υπονόμευε στην ουσία την ελληνική διπλωματία υπέρ της Ένωσης, αφού δεν μπορούσε μόνος του να νικήσει στρατιωτικά την Τουρκία και να επιβάλει την Ένωση (την οποία δεν ήθελε!). Στην ουσία αποφάσιζε εκ μέρους της Ελλάδας σε βάρος της Ελλάδας και σε βάρος της ‘Ενωσης. Ο Γρίβας, από την άλλη, δεν ήταν πολιτική διάνοια. Ο Γρίβας ήταν απλώς ένας πολύ γενναίος πολεμιστής και τό έλεγε η ψυχή του. Αν του έδειχνες Τούρκους να πυροβολούν η αντίδρασή του ήταν “πυρ” και “απάνω τους”!
Στη συνέχεια η αφήγηση Δρουσιώτη περιέχει λεπτομέρειες στην ουσία άχρηστες επειδή απλώς λογοτεχνικές, όπως για παράδειγμα “ο Γρίβας κλειδώθηκε στο σπίτι του” και άλλα τέτοια, που δείχνουν απλώς προσωπικά συναισθήματα. Λεπτομερή περιγραφή όλων των ουσιωδών ενεργειών και αποφάσεων μέρα με τη μέρα και ώρα με την ώρα παρατίθενται στο “Κουράγιο Πηνελόπη”, στα κεφάλαια 4, 5 και 6 του Γ΄Μέρους (45 σελίδες περίπου).
Αυτά που λέει ο Δρουσιώτης για απειλές αντιποίνων σε βάρος τ/κυπριακών χωριών αν συνέχιζε η τουρκική αεςροπορία να βομβαρδίζει είναι μεν σωστά, έγιναν, αλλά προσωπικά δεν πιστεύω ότι ο Μακάριος θα το έκανε.
Η ουσία βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν υπήρχε συντονισμός Ελλάδας-Κύπρου και το φταίξιμο ήταν μακαριακό-κυπριακό, επειδή ακριβώς η Κύπρος επισήμως άλλα σκόπευε, άλλα έλεγε, άλλα έκανε.
Ο Μακάριος ήταν αρκετά έξυπνος για να δείχνει ότι δρούσε “πατριωτικά” απομακρύνοντας, όμως, την Ένωση και εκθέτοντας την Ελληνική Κυβέρνηση, η οποία επιδίωκε πραγματικά την ατόφια Ένωση.
Η περιγραφή, κύριε Γεωργάνα, του Δρουσιώτη που παραθέτετε είναι πολύ συνοπτική, από κάποιον που δεν έχει μελετήσει σε βάθος εκείνο το ιστορικό γεγονός κι ούτε ήταν ποτέ “ενωτικός”, γνήσιος δηλαδή απέναντι στα ιστορικά οράματα και τις θυσίες των Κυπρίων, ώστε να μπορεί να δει τα πράγματα στις αληθινές τους διαστάσεις.
Τα κεφάλαια που σας ανέφερα από την “Πηνελόπη” καλύπτουν σφαιρικά όλο το γεγονός με πολλές σημειώσεις και αναφορές σε έγγραφα, όπως και παραπομπές σε άλλους που έγραψαν για εκείνη την περίοδο.

Reply
Ελευθέριος 4 January 2014 at 11:36

Οι βομβαρδισμοί στην Τηλλυρία έδειξαν τον πραγματικό συσχετισμό δυνάμεων στην Κύπρο. Η Τουρκία χρησιμοποιώντας ως στρατηγική μειονότητα τους Τουρκοκυπρίους, πρόβαλλε την εικόνα των αδύναμων και απροστάτευτων “poor Turks” όμως είχε τη θέληση, όταν χρειάστηκε, να επέμβει και να αποδείξει ποιος είναι ο κυρίαρχος στρατιωτικά στην περιοχή. Υπό τις συνθήκες αυτές η επιδίωξη ένωσης από την πλευρά της Κύπρου είτε από την ταλαντευόμενη και απρόθυμη να εμπλακεί αποτρεπτικά ελληνική κυβέρνηση με στρατιωτικούς παλληκαράδες στην ελληνική δύναμη όπως οι Ντερτιλής, Ντάβος, Αραπάκης κ.α. πρωταγωνιστές των επεισοδίων και μετέπειτα στελέχη της χούντας κι έναν «Διγενή» να “κρύβεται στο σπίτι του” θα οδηγούσε ενδεχομένως στο να να μιλάμε σήμερα για τον μαύρο Αύγουστο του 1964, αντί για το μαύρο Ιούλιο του 1974.

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 4 January 2014 at 18:38

Παρέθεσα ἀτόφιο τὸ κείμενο τοῦ Δρουσιώτη κυρίως διότι δέν μποροῦσα νὰ δώσω μόνον σύνδεσμο πρὸς αὐτό. Ἐνδιαφέρον ἔχει διότι, πρῶτον, ἐγράφη χωρὶς νὰ ἔχει γνώση ὁ συγγραφεύς του τῶν ἐγγράφων τοῦ «Κουράγιο Πηνελόπη» καί, δεύτερον, ἀκριβῶς διότι περιέχει λογικὰ κενά, τὰ ὁποῖα, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ κατόπιν ἐκδοθέντος βιβλίου, ἑρμηνεύονται μὲ πειστικὸ τρόπο. Ἀσφαλῶς ἐκεῖνος ποὺ εἶχε τὴν μεγαλυτέρα πολιτικὴ ἰσχὺ στὴν Ἑλληνικὴ πλευρὰ ἔχει καὶ τὴν μεγαλυτέρα εὐθύνη γιὰ τὴν κατάληξη τῶν γεγονότων τοῦ 1963-1964.
Ἐπίσης, ὁ Δρουσιώτης φαίνεται νὰ ἀποδίδει μεγάλη σημασία στὸ ὅτι στὴν Κύπρο ἡ κυβέρνηση Παπανδρέου ἔστειλε πολλοὺς ἀξιωματικούς, οἱ ὁποῖοι, μετέπειτα, πρωταγωνίστησαν στὸ πραξικόπημα τῆς 21ης Ἀπριλίου 1967. Ἀθελήτως, δηλαδή, ἀναγνωρίζει ὅτι οἱ συγκεκριμένοι ἦταν, πράγματι, οἱ καταλληλότεροι γιὰ νὰ ἀπομακρύνουν καὶ τὸν Μακάριο καὶ γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν τοὺς Τούρκους, ἐὰν ἐπιχειροῦσαν νὰ εἰσβάλουν. Ὑπάρχει καὶ ἱστορικό προηγούμενο, καθὼς οἱ πρωταγωνιστὲς τοῦ κινήματος στοῦ Γουδῆ τὸ 1909 ἦταν Μακεδονομάχοι καὶ εἶχαν πεῖρα ἀνορθοδόξων μεθόδων.
Ἐπίσης, δὲν μπορεῖ νὰ διέφυγε τῆς προσοχῆς τῶν ὑπηρετησάντων στὴν Κύπρο τότε τὸ γεγονὸς ὅτι, ἐν μέσῳ ἐθνικοῦ ἀγῶνος, οἱ πολιτικοὶ ἄνδρες σὲ Ἑλλάδα καὶ Κύπρο εἶχαν περισσότερο τὸν νοῦ τους στὸ πῶς θὰ κερδίσουν πολιτικὸ πλεονέκτημα. Κατανοεῖ κανεὶς πῶς θὰ αἰσθάνθηκαν ὅταν εἶδαν ὅτι κέρδισε τὴν παρτίδα ἡ συμπόρευση Μακαρίου – Ἀνδρέα Παπανδρέου ἀντὶ γιὰ τοὺς Γεώργιο Παπανδρέου καὶ Πέτρο Γαρουφαλιᾶ. Ἡ μυστικότης στὶς διαπραγματεύσεις, ἀντὶ νὰ προωθεῖ τὴν έθνικὴ ἀσφάλεια, ἐπιβράβευε τὸν καλύτερο ψεύτη. Συνεπῶς, ἡ μόνη ἄμυνα τῶν πολιτῶν εἶναι ἡ καλύτερη καὶ πληρέστερη πληροφόρηση καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ κύριο δίδαγμα άπὸ τὴν ὅλη ἱστορία.

Reply
Ελευθέριος 4 January 2014 at 20:24

Ελευθέριος

Εξετάζοντας το κυπριακό πρόβλημα οι ρίζες του βαθαίνουν και πάμε ολοένα προς τα πίσω. Στο μέτρο της δικής μου εμβέλειας – άλλοι ίσως έχουν μεγαλύτερη – ανάγεται στην Συμφωνία της Γιάλτας και τον διαμοιρασμό του κόσμου σε σφαίρες επιρροής. Έτσι θα ήταν αδιανόητο για τους Άγγλους να αποδεχθούν λύση του κυπριακού όπως και του ελληνικού προβλήματος αμέσως μετά την απελευθέρωση έξω από την κηδεμονία τους. Ηθοποιοί πρόθυμοι να υπηρετήσουν τον σκηνοθετημένο ρόλο πάντοτε βρίσκονται διαθέσιμοι: Γεώργιος Γρίβας, αντισυνταγματάρχης πεζικού, ιδρυτής και αρχηγός στην περίοδο της γερμανικής κατοχής της φιλοναζιστικής οργάνωσης Χ με εθνικιστικό, αντικομμουνιστικό και φιλοβασιλικό προσανατολισμό, Γεώργιος Παπανδρέου – αχυράνθρωπος του Τσώρτσιλ και διεκπεραιωτής εργολάβος σε ρόλο εγκάθετου πρωθυπουργού του εμφυλίου πολέμου…

Reply
Beriev 4 January 2014 at 22:03

“Γεώργιος Γρίβας, αντισυνταγματάρχης πεζικού, ιδρυτής και αρχηγός στην περίοδο της γερμανικής κατοχής της φιλοναζιστικής οργάνωσης Χ”

Ε εντάξει, μας έκανες ρόιδια πλέον.

Ελευθέριε τις ιστορικές ημερομηνίες τις μετράς σε “Προ Χριστού” και “Μετά Χριστόν” ή όπως ο συχωρεμένος “σύντροφος” Κορδάτος σε προ και μετά “της αρχής μετρήσεως του χρόνου”;

Εαν δεν ήταν 2-3 “Γρίβες” αγαπητοί θα ‘χαμε κολλήσει όλοι ψείρες και θα γλυκοκοιτάζαμε ανήλικα σαν το συντρόφι σας τον Άρη.

Φτάνει πια. Λίγη ντροπή και λίγο σεβασμός στη μνήμη πατριωτών δεν κάνει κακό.

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 4 January 2014 at 22:09

Τὸ νὰ τσιμπᾶμε στὶς γενικόλογες ἀερολογίες πού γράφει ὅποιος δὲν ἔχει ἀποδεδειγμένως οὔτε τὴν διάθεση, οὔτε τὴν ἱκανότητα, οὔτε τὶς γνώσεις νὰ συζητήσει ἐντὸς θέματος σημαίνει ὅτι κάνουμε τὸ παιγνίδι του.

Reply
Ελευθέριος 4 January 2014 at 23:34

@ Beriev

Είναι βέβαια αδιανόητο σε όποιον έχει μάθει ιστορία από τον “Μικρό Ηρωα”, να διανοηθεί ότι ο άνθρωπος των Αγγλων του ’44-’45, υπήρξε και άνθρωπος των Γερμανών το ’43-’44.

“Αυτόν τον καιρό (άνοιξη 1943) κάνουν την εμφάνισή τους και οι ‘μπουραντάδες’ αστυνομικοί με τις χαρακτηριστικές κάσκες των SS, οι ‘μαντουβαλαίοι’ στον Πειραιά, τα κοινωνικά αποβράσματα της Ειδικής Ασφάλειας, οι ‘Χίτες’ του Γρίβα, οι εδεσίτες του Παπαγεωργίου και μια σειρά άλλοι εθνοπροδότες με επικεφαλής ‘εθνοσωτήρες της ‘Στρατιωτικής ιεραρχίας’ σαν τους Βεντήρη, Σπηλιωτόπουλο, Ζερβέα, Αντωνόπουλο, Σταθόπουλο, όλοι στην υπηρεσία του Ράλλη και μέσον αυτού των Γερμανών και ταυτόχρονα των Αγγλων.”
Θανάσης Χατζής “Η νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε”, (εκδόσεις “Παπαζήση”, Αθήνα 1977-1979, τ. Α’, σελ. 433)

“Στους δρόμους κάτω από το ναό του Θησείου, οι ένοπλοι της “Χ” αντάλλασσαν πυρά με τα περίπολα του ΕΛΑΣ κι έπαιρναν μέρος σε σημαίνουσες επιχειρήσεις πλάι στα Τάγματα Ασφαλείας. ‘Σήμερα είναι με τους Γερμανούς, αύριο, όταν ξανάρθει ο ευλογημένος ο βασιλιάς, μ’ αυτούς που θα τον φέρουν πίσω’.
Mark Mazower: “Στην Ελλάδα του Χίτλερ”, (εκδόσεις “Αλεξάνδρεια”, Αθήνα 1994, σελ. 378).

“Καθώς μεγάλωνε ο έλεγχος των κομμουνιστών πάνω στον ΕΛΑΣ, η “Χ” γινόταν όλο και περισσότερο μια καθαρά αντί-κομμουνιστική οργάνωση. Λέγεται ότι συνεργάστηκε με τους Γερμανούς, δίνοντάς τους πληροφορίες για τα πιθανά μέρη που βρίσκονται οι κομμουνιστές ηγέτες, και την ίδια στιγμή δεχόταν κάποια όπλα από τις γερμανικές αρχές, με τα οποία διεξήγε κατά καιρούς οδομαχίες κατά των Ελασιτών. Οσο μειωνόταν ο έλεγχος των Γερμανών πάνω στην Αθήνα, αυξάνονταν οι σποραδικές συγκρούσεις μεταξύ ΕΛΑΣ και “Χ”, κι αυτό ήταν σε βάρος της “Χ”.
Lincoln Mac Veagh πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα
(Yiorgos Chouliaras, Dan Georgakas, “Documents: Dispatches of Lincoln Mac Veagh”, στο Journal of the Hellenic Diaspora, Vol. XII/No 1, Spring 1985).

“Είναι φυσικό ο καλύτερος ανταρτοπόλεμος να οργανώνεται και να διεξάγεται από τον καλύτερο αντάρτη. Κι αυτό τον τίτλο, του καλύτερου αντάρτη, τον κατέχει αναμφισβήτητα ο Γεώργιος Γρίβας. Τον κέρδισε στο Θησείο τον Δεκέμβριο του 1944, όπου επικεφαλής 150 μόνο επιλέκτων αντιμετώπισε επιτυχώς επί ημέρας τις επιθέσεις πολλαπλασίων κομμουνιστών, υποχρεώνοντάς τους να αφήσουν στο πεδίο της μάχης πάνω από 200 νεκρούς.”
“Ο άγνωστος πόλεμος της Χ” (εκδόσεις “Μάχη”, 1988).

Μια οργάνωση, για την οποία πολλά έχουν λεχθεί από την εποχή της Κατοχής, με την επωνυμία “Χ”. Αυτή η οργάνωση, που έγινε αργότερα γνωστή σαν όργανο “αμέσου δράσεως” της μοναρχικής Δεξιάς, κάτω από την ηγεσία του συνταγματάρχη Γρίβα, έχει ισχυρισθεί ότι ήταν αντιστασιακό κίνημα κατά την Κατοχή. Αν ο ισχυρισμός αυτός αλήθευε, θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν η μοναδική οργάνωση της Δεξιάς που δρούσε στην Αθήνα. Στην πραγματικότητα, όμως, το όνομά της ήταν άγνωστο, ακόμα και λίγο πριν φύγουν οι Γερμανοί. Αλλά και τότε, πάλι, το όνομα αυτό δεν σήμαινε τίποτα, που να είχε σχέση με Αντίσταση. Μόνο στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια απόκτησε μια ορισμένη σημασία: την απαίσια σημασία μιας Κου Κλουξ Κλαν. Κι αυτή επομένως η οργάνωση δεν έχει θέση σ’ αυτή την παρουσίαση (των αντιστασιακών οργανώσεων).
Κρις Γούντχαουζ “Το μήλο της έριδος”, (εκδόσεις “Εξάντας”, Αθήνα 1976)

«Αν ζήσει κανένας σας να θυμάται τα λόγια αυτά. Οι Εγγλέζοι θα σας σφάξουν όλους σαν αρνιά, εγώ στα χέρια τους δε θα πέσω, γιατί τα βουνά με ξέρουν. Με την πέτρα προσκέφαλο, την ψείρα συντροφιά, την κάπα σκέπασμα δε θα με ιδούνε ζωντανό στα χέρια τους. Αυτό θέλω να το θυμάστε αν κανένας σας ζήσει.»
Άρης Βελουχιώτης απευθυνόμενος σε καπετάνιους του ΕΛΑΣ σε σύσκεψη που συγκάλεσε ο ίδιος στις 17 Νοέμβρη του ’44 στη Λαμία με σκοπό την κάθοδο του ΕΛΑΣ στην Αθήνα για εκπαραθύρωση των Άγγλων, ενέργεια που ματαίωσε οριστικά η παρέμβαση Βαφειάδη με την αναφορά του ότι για την ενέργεια αυτή έπρεπε να ενημερωθεί η ηγεσία του ΚΚΕ.

Κάτσε τώρα εσύ να φαγουρεύεσαι με τις ψείρες!

Reply
Beriev 5 January 2014 at 03:09

Αναφέρεις για πηγές τους:

1) Θανάση Χατζή δηλαδή τον γενικό γραμματέα του ΕΑΜ που μόνος του παραδεχόταν την σχέση του ΚΚΕ με τον ΕΛΑΣ…

2) Τον Μαζάουερ τον αγαπημένο του …Ιού της Ελευθεροτυπίας. Διάβασε π.χ. τι λέει ο Μέρτζος και ο Ταχόπουλος για αυτόν ή διάβασε μόνος σου το “Θεσσαλονίκη, η πόλη των φαντασμάτων” (αν και σε έχω ικανό να θεωρείς ότι είναι σωστά αυτά που γράφει).

3) Όσον αφορά για τα λεγόμενα του Mac Veagh δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτόν.

Οι Γερμανοί το 1944 είχαν αρχίσει να χάνουν τον πόλεμο. Ήταν φανερό ότι θα τον έχαναν. Μέλημα του Γρίβα ήταν να μην πέσει η χώρα στα χέρια των κομμουνιστών. Αυτό ήταν το κύριο μέλημα εκείνη την περίοδο και όχι η “αντίσταση” επί ενός τελειωμένου αντιπάλου.

Όσο για την “αντίσταση” και τη σημασία της στην έκβαση του πολέμου τράβα να διαβάσεις το τι έλεγαν οι ίδιοι οι Άγγλοι (π.χ. για τον Γοργοπόταμο) και οι Γερμανοί στα αρχεία τους. Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση που δεν έχει σχέση με το συγκεκριμένο post.

4) Για τον Γούντχαουζ που αναφέρεις γιατί δεν μας λες ότι έλεγε επίσης ότι στόχος του ΕΛΑΣ ήταν και η κατάληψη της εξουσίας και η εγκαθίδρυση κομμουνιστικού καθεστώτος;

5) Τον Άρη Βελουχιώτη… no further comments…

Αγαπητέ έχεις τις ιστορικές σου αγκυλώσεις, δικαίωμά σου, αλλά μην προσπαθείς “ετσιθελικά” να μας τις “φορέσεις” και να τις πασάρεις μέσα από σχόλια σε post άλλου θέματος.

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 5 January 2014 at 08:08

Ὑπάρχει μαρτυρία ὅτι ἐπὶ Κατοχῆς ὁ Μακάριος συνεργαζόταν μὲ τὸν Γρίβα στὴν ὀργάνωση Χ. Ἀσφαλῶς δέ, εἶναι ἀποδεδειγμένο ὅτι ὁ Μακάριος ἦταν πάντοτε πολιτικῶς κοντὰ στὸν βασιλικὸ οἶκο τῆς Ἑλλάδος. Συνεπῶς, ὅσον ἀφορᾶ τὰ γεγονότα τοῦ 1963-1964 στὴν Κύπρο, οἱ ἀριστεροὶ δὲν ἔχουν κάποια προφανῆ προτίμηση γιὰ τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλον. Μάλιστα, ἡ Κυπριακὴ ἀριστερά ὑποστήριξε σθεναρῶς τὶς ἐπιχειρήσεις Μανσούρας-Κοκκίνων καί, συνεπῶς, φέρει μερίδιο τῆς εὐθύνης γιὰ τὸ ἀποτέλεσμα. Μικρὸ μερίδιο, πάντως, ἀφοῦ δὲν εἶχε ὅλες τὶς πληροφορίες
Εἶναι, ἐπίσης, ἀπολύτως τεκμηριωμένο ὅτι ὁ ΕΛΑΣ συνεργάσθηκε μὲ τὶς Ἰταλικὲς ἀρχὲς κατοχῆς καὶ μὲ τὸν Γερμανικὸ στρατὸ γιὰ νὰ ἐκμηδενίσει τὶς ὀργανώσεις ποὺ τὸν ἀντιπολιτεύονταν, τόσο στὴν Πελοπόννησο, ὅσο καὶ στὴν Ἤπειρο, στὴν Ἀθήνα, στὴν Στερεὰ Ἐλλάδα, στὴν Θεσσαλία καὶ στὴν Μακεδονία.
Ἡ καταφορὰ τοῦ Γρίβα κατὰ τῶν Ἄγγλων ἐξηγεῖται ἀπὸ τὴν στάση τους στὴν διάρκεια τῆς Κατοχῆς, ἀφοῦ στὴν ἀρχὴ ἐξόπλιζαν ἐπιλεκτικῶς τὸν ΕΛΑΣ καὶ μόνον ὅταν αὐτός, μὲ τὰ ὅπλα ποὺ πῆρε μὲ τὴν παράδοση σ’ αὐτὸν τῶν ὅπλων τῆς Ἰταλικῆς μεραρχίας Θεσσαλίας, ξέφυγε ἀπὸ τὸν ἔλεγχό τους, σκέφθηκαν νὰ ἐνισχύσουν καὶ τὶς ἐθνικὲς ὀργανώσεις.
Ἀκριβῶς τέτοια ἐποχὴ πρὶν 70 χρόνια, μὲ προσωπικὴ παρέμβαση τοῦ Τσῶρτσιλ, ἐκκαθαρίσθηκαν οἱ Βρεταννικὲς μυστικὲς ὑπηρεσίες τῆς Μέσης Ἀνατολῆς ἀπὸ συμπαθοῦντες τοῦ ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, οἱ ὁποῖοι ἦταν πολυάριθμοι. Δὲν ἀποκλείεται μάλιστα, τὸ κίνημα στὶς Ἑλληνικὲς ἔνοπλες δυνάμεις στὴν Μέση Ἀνατολὴ λίγο ἀργότερα νὰ ἦταν ἀντίδραση τῶν ἀριστερῶν στὴν ἀπομόνωσή τους ἀπὸ τοὺς Ἄγγλους, οἱ ὁποῖοι, μέχρι τότε, τοὺς ὑποστήριζαν μὲ πολλοὺς τρόπους.

Reply
Ελευθέριος 5 January 2014 at 08:58

@ αμφότερους ιστοριοδιφούντες Beriev & Γεωργάνα:

http://www.youtube.com/watch?v=4M8URAUSwmE

Reply
Ελευθέριος 5 January 2014 at 13:52 Reply
Beriev 5 January 2014 at 18:48

“ἀπολύτως τεκμηριωμένο ὅτι ὁ ΕΛΑΣ συνεργάσθηκε μὲ τὶς Ἰταλικὲς ἀρχὲς κατοχῆς καὶ μὲ τὸν Γερμανικὸ στρατὸ”

Αγαπητέ κ. Γεωργάνα εαν έχετε κάποιες πηγές για το παραπάνω θα ήταν ενδιαφέρουσες (δεν το αμφισβητώ απλώς δεν είχε πέσει στην αντίληψή μου).

Reply
Beriev 5 January 2014 at 18:52

Λευτέρη ωραίο το ντοκυμαντερ του σύντροφου Λαμπρινού και καλή ανάγνωση το καινούργιο βιβλίο του Πανούση.

Άντε και καλά τρολαρίσματα αλλού σύντροφε, καλή χρονιά!

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 5 January 2014 at 19:42

Ἐνδιαφέρουσα μαρτυρία γιὰ τὴν Κατοχὴ εἶναι τὸ «Χρονικὸ τῆς Σκλαβιᾶς» τοῦ Χρήστου Ζαλοκώστα καὶ ἡ εἰσαγωγὴ στὸ «Φωτιὰ καὶ Τσεκούρι» τοῦ Εὐαγγέλου Ἀβέρωφ-Τοσίτσα. Φυσικά, πιὸ πρόσφατα ἔχουν ἐκδοθεῖ πολύ περισσότερα βιβλία γιά τὴν περίοδο ἐκείνη, ἀλλὰ εἶναι ἀξιοσημείωτο ὂτι οἱ ἐκτιμήσεις τῶν παλαιοτέρων φαίνεται νὰ ἔχουν ἀποδειχθεῖ στὴν οὐσία τους ἀκριβεῖς. Ἐπίσης, ἡ ἀριστερὰ ἰστοριογραφία, μπορεῖ νὰ ἀποσιωπᾶ πολλά γεγονότα, ἀλλὰ δὲν τὰ ἀρνεῖται κιόλας. Ἐνδεικτική τῆς καθ’ ὅλου ἀμηχανίας της εἶναι ἡ ἄρνηση τοῦ ΚΚΕ νὰ δώσει πρόσβαση στὸ ἀρχεῖο τους τῆς ἐποχῆς ἐκείνης στοὺς ἱστορικοὺς μελετητές.

Reply
Άντης Ροδίτης 6 January 2014 at 08:47

Αγαπητοί Beriev και Γεωργάνα,
Κακή μεν η εκτροπή της συζήτησης (λόγω της παρέμβασης του “συντρόφου”), αλλά από την άλλη αποκαλύπτει γιατί ο Μακάριος στον ανθενωτικό του αγώνα στηριζόταν κι ακόμα στηρίζεται από τους “κομμουνιστές”. Όπως πιθανόν να έγραψα κι εδώ η μοναδική κυπριακή εφημερίδα που τίμησε την επέτειο γέννησης του Μακαρίου με πρωτοσέλιδους τίτλους στις 13 παρελθόντος Αυγούστου, ήταν η “κομμουνιστική” Χαραυγή! Καμιά από τις άλλες. Θα πρέπει παρενθεσιακώς να σημειώσω ότι τα εισαγωγικά στη λέξη “κομμουνισμός” και στα παράγωγά της αντιστοιχούν με τα εισαγωγικά που οφείλονται στους “χριστιανούς” ιεροεξεταστές και εμπρηστές βιβλίων του μεσαίωνα. Κι εκείνοι ήταν τόσο “χριστιανοί” όσο οι σημερινοί είναι “κομμουνιστές”. Απλώς τσαρλατάνοι, παγιδευτές των λαών, κυνηγοί της εξουσίας είναι – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι τσαρλατάνοι άλλοι κυνηγοί της εξουσίας.
Στην παρούσα εκτροχιασμένη συζήτηση, μετά την υποχώρηση και την αποχώρηση των πανεπιστημιακών καθηγητών, υποστηρικτών της “πολιτικής” Μακαρίου, ο μόνος που προσέτρεξε να συνεχίσει τον μακαριακό… “αγώνα” ήταν ένας “κομμουνιστής”, όπως σιγά-σιγά αποκαλύφθηκε!
Γιατί άραγε τόσο μεγάλο πάθος εκ μέρους των “κομμουνιστών” υπέρ ενός Αρχιεπισκόπου;
Είναι απλό: Επειδή ο αγώνας του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου – έστω κι αν δεν το καταλάβαινε ο ίδιος όπως ήταν περιστοιχισμένος από άνδρες τους οποίους ο ίδιος περιφρονούσε και από γυναίκες χαμηλής αντίληψης που ήταν ερωτευμένες μαζί του χωρίς να βρίσκουν ανταπόκριση – ήταν αντεθνικός.
Η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα θα σήμαινε την ενδυνάμωση του ελληνικού έθνους, δηλαδή την αύξηση των δυνατοτήτων επιβίωσής του μέσα στον νεοτερικό κόσμο. (Δέστε και το σημερινό απόσπασμα που παραθέτει ο admin. από τον Στήβεν Ράνσιμαν για το μίσος της Δύσης κατά της πρωτεύουσας του Ελληνισμού για να θυμηθούμε όλοι σε ποιο εχθρικό κόσμο ζει ο ελληνισμός, ιδιαίτερα από εμφανίσεως των “θαυμαστών” του Λατίνων-Ρωμαίων).
Πολεμώντας την Ένωση ο Μακάριος πολεμούσε την επιβίωση του έθνους και κατά συνέπεια γινόταν αρεστός κι έπειτα έγινε και ήρωας (και είναι ακόμα) των “κομμουνιστών”, που ιδιαίτερα τότε (αλλά και σήμερα από κεκτημένη ταχύτητα) απέβλεπαν στην κατάργηση των εθνών και στη σοβιετοποίηση – ρωσική διακυβέρνηση – της υφηλίου. Μέσα σε αυτό τους το παραλήρημα βρέθηκαν τελικά στην ίδια παράταξη με την αμερικάνικη παγκοσμιοποίηση – ως “προοδευτικόφρονες” προπαγανδιστές της κατάργησης των εθνών και της εδραίωσης του… κοσμοπολιτισμού!
Ο Χάϊντς Α. Ρίχτερ στον δεύτερο (χιλίων+σελίδων) τόμο του της “Ιστορίας της Κύπρου (1950-1959)”, Εστία 2011, καταδεικνύει σαφέστατα ότι οι λόγοι για τους οποίους οι “κομμουνιστές” της Κύπρου εμφανίζονταν κατά καιρούς ως “ενωτικοί” ήταν α) η πίεση πάνω στην Ελλάδα ώστε να πληγεί η αγγλοελληνική φιλία προς όφελος της Σοβιετικής Ένωσης, β) ο προσπορισμός ψήφων εφόσον το ενωτικό ήταν λαϊκό αίτημα.
Η μόνη στιγμή που οι “κομμουνιστές” έθεσαν την Ένωση μέσα στους στόχους τους ήταν μια σύντομη περίοδος όταν (λανθασμένα και πάλι) πρόβλεψαν ότι θα ρουφούσε και την Ελλάδα το ολοκληρωτικό σοβιετικό παραπέτασμα. Εξ ου και το μίσος τους για τον αντι-κομμουνιστή Διγενή, τον οποίο όταν αναχωρούσε από την Κύπρο το 1959 ως νικητής κατά του βρετανικού αυτοκρατορικού στρατού, οι Άγγλοι έστειλαν (όπως αναφέρει ο Άγγλος Ρόμπερτ Χόλλαντ στο βιβλίο του “Η Βρετανία και ο κυπριακός αγώνας”, Ποταμός 2001) στο αεροδρόμιο Λευκωσίας μονόχειρα αξιωματικό για να μη μπορέσει να αποδώσει τιμή χαιρετώντας στρατιωτικά τον Διγενή.
Η πλάκα τελικά, αν υπάρχει και “πλάκα” στην τραγωδία είναι ότι οι σημερινοί “κομμουνιστές” καταφεύγουν σε… Αμερικανούς (Κλιντ Ίστγουντ, Ίλαϊ Γουάλλας κ.α.) για να μπορέσουν ν’ αναπνεύσουν μέσα στο αδιέξοδο που έχουν αυτοεγκλωβιστεί.

Reply
Ελευθέριος 6 January 2014 at 09:30

Στα 1945 δύο ήσαν οι νικητές στην Ελλάδα. Η Άκρα Δεξιά και η γραφεοκρατική ηγετική ομάδα του ΚΚΕ. Οι πρώτοι μετά τη συνεργασία με τους Γερμανούς κατακτητές και στη συνέχεια τους Άγγλους, εξώθησαν με την τρομοκρατία στον εμφύλιο και την πλήρη υποταγή της χώρας στους νέους επικυρίαρχους (ΗΠΑ) με αποκορύφωμα την Απριλιανή δικτατορία και την προδοσία και διχοτόμηση της Κύπρου, οι δεύτεροι μέσω των συμφωνιών Λιβάνου, Καζέρτας, Βάρκιζας στην προδοσία του έπους της Αντίστασης κατά των Γερμανών κατακτητών σύσσωμου του ελληνικού λαού πλην των γερμανοτσολιάδων, ταγματαλητών.

Η ηρωϊκή, εμβληματική μορφή του δημιουργού και αρχηγού του Αγώνα για λευτεριά, ανεξαρτησία, κοινωνική προκοπή, πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη δεν μπορεί να αμαυρωθεί από προδότες κι από τσαρλατάνους παλιούς και νέους.

http://www.youtube.com/watch?v=f5BHTJzN7b4

Reply
Beriev 6 January 2014 at 12:50

Αγαπητέ κ. Ροδίτη, ξαναδιαβάζοντας τα σχόλια του και με πιθανότητα 99%, ο σχολιαστής “Ελευθέριος” είναι troll. Εγώ δεν ξανασχολούμαι μαζί του και σας συστήνω το ίδιο.

Reply
Ελευθέριος 6 January 2014 at 13:58

Αφού οι Τούρκοι “μπορούσαν να χάσουν το λεωφορείο” το ’64 κατά Ροϊδίτη επιβιβάστηκαν στο τρόλλεϋ του (κουκουλοφόρου κατά Ροϊδίτη) Beriev τo ’74 – το πραξικόπημα των επιγόνων της μετακατοχικής στρατιωτικής και πολιτικής ανωμαλίας στην Ελλάδα – και ο λόγος που δεν επιβιβάστηκαν και σε αεροπλάνο το ’74 ήταν η 1η μοίρα καταδρομών των τριακοσίων της Κρήτης με διοικητές τους Γιώργο Παπαμελετίου και Βασίλη Κουντουρά.

Ο “troll”
Ελευθέριος Ελευθεριάδης

Reply
Άντης Ροδίτης 6 January 2014 at 15:15

Κύριε Beriev,
Δεν είναι απλώς troll! Κοιτάξτε τι λέει πάρα κάτω, “κατά Ροδίτη”, λέει, το έγγραφο που υπογράφει ο πρώην Υπ.Εξ. των ΗΠΑ Ντην Άτσεσον στις 23/8/64 και του οποίου τα πλήρη στοιχεία έδωσα πιο πάνω, το αποκαλεί “κατά Ροδίτη”. Και δέστε και τι λέει στη συνέχεια. Άρες μάρες κουκουνάρες. Ο άνθρωπος χρειάζεται περίθαλψη. Το θέμα είναι ανθρωπιστικό κι έχετε δίκιο, ας τον αφήσουμε στην ησυχία του, ίσως αναρρώσει.

Reply
Ελευθέριος 6 January 2014 at 15:48

O υπέρμαχος της ένωσης με την Ελλάδα Ροϊδίτης, απευθυνόμενος στον κατά δική του ομολογία “ανώνυμο κουκουλοφόρο” Βeriev αποκαλώντας τον αυτή τη φορά κύριο, θεωρεί τη μόνη αποστολή που έγινε από την Ελλάδα στην Κύπρο τον Ιούλιο του ’74, – τους 300 ήρωες της Α’ Μοίρας καταδρομών Κρήτης που χάρι στις μάχες που έδωσαν απέτρεψαν την παράδοση του αεροδρομίου της Λευκωσίας στους Τούρκους και απέκοψαν την προέλασή τους στο να καταλάβουν ολόκληρη τη Λευκωσία – “άρες μάρες κουκουνάρες”
Πράγματι χρειάζομαι γιατρό να με βοηθήσει να ξεχάσω εφεξής “πατριώτες” τύπου Ροϊδίτη, Beriev, Γεωργάνα και ΣΙΑ

Mια διόρθωση στο αμέσως προηγούμενο σχόλιό μου: Υποδιοικητής της μοίρας ήταν ο ταγματάρχης Βασίλης Μανουράς και όχι Κουντουράς

Reply
Άντης Ροδίτης 6 January 2014 at 16:07

Ήμουν παρών αναρμοδίως αποκαλούμενε “Ελευθέριε” εκεί που έπεσαν οι καταδρομείς με το Νοράτλας, μεσάνυχτα της 21ης Ιουλίου 1974, υπό τις διαταγές του εξ Θεσσαλονίκης ταγματάρχη Πυροβολικού Σεβασλίδη, και δεν είσαι σε θέση να μου κάνεις κανένα μάθημα σε κανένα πεδίο. Άντε να ξαπλώσεις και βάλε και κανένα ουέστερν με τον Κλιντ ‘Ιστγουντ να ξεδώσεις.

Reply
Άντης Ροδίτης 6 January 2014 at 16:11

εκ Θεσσαλονίκης

Reply
Ελευθέριος 6 January 2014 at 18:10

“Ήμουν παρών αναρμοδίως αποκαλούμενε “Ελευθέριε” εκεί που έπεσαν οι καταδρομείς με το Νοράτλας, μεσάνυχτα της 21ης Ιουλίου 1974, υπό τις διαταγές του εξ Θεσσαλονίκης ταγματάρχη Πυροβολικού Σεβασλίδη”

Υπό ποίαν ιδιότητα ήσουν εκεί αναρμόδιε Ροϊδίτη; Μήπως ήσουν και εξ’ αυτών μεταξύ των δικών μας, που βαρούσαν με τα αντιαεροπορικά και κατέρριψαν ανατινάσσοντας το ένα από τα 15 Noratlas που ξεκίνησαν από το αεροδρόμιο των Χανίων Μάλεμε με τους 27΄καταδρομείς και τα 4 μέλη του πληρώματος νεκρούς; Μπά δεν το νομίζω. Μάλλον Ελάϊ Γουάλας ως “Uggly” αφοπλισμένος επί τω κομπλεξικότερον!

http://www.youtube.com/watch?v=Py1OKj9Kv2Q

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 6 January 2014 at 19:59

Οἱ ἐπιχειρήσεις Μανσούρας-Κοκκίνων τὸ 1963-1964 εἶναι, νομίζω, ἡ πρώτη περίπτωση στὴν ὁποία ἡ Κυπριακὴ άριστερά συνέπλευσε μὲ τὴν μέχρι τότε σφόδρα άντικομμουνιστικὴ κυβέρνηση τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας. Φυσικά, ἡ γραμμὴ μὲ τὴν ὁποία συνέπλευσε ἀπεδείχθη ἐσφαλμένη. Οἱ Τοῦρκοι κατάφεραν, μὲ μετρημένες προκλήσεις, νὰ πανικοβάλουν πρῶτα τὸν Ἐλληνικὸ λαὸ τῆς Κύπρου καί, κατόπιν, τὴν ἡγεσία, ἡ ὁποία, ἐπὶ πλέον, ἦταν διχασμένη. Ἡ ἀριστερά πάντως, ἐπέτυχε νὰ σπάσει τὴν ἀπομόνωση μέσα στὴν ὁποία τὴν ἤθελε, τότε, τὸ σύνολο τῆς πολιτικῆς καὶ στρατιωτικῆς ἡγεσίας Ἐλλάδος καὶ Κύπρου. Ὅπως γνωρίζουμε σήμερα, ἡ σύμπλευση ἀριστερᾶς καὶ τῶν ριζοσπαστῶν μικροαστῶν (κατὰ Θεόδωρον Πάγκαλον τὸν Νεώτερον) ἀπεδείχθη ἡ βάσις τῆς πολιτικῆς ἡγεμονίας τῶν δευτέρων γιὰ τὰ ἑπόμενα πενῆντα χρόνια στὴν Ἐλλάδα καί στὴν Κύπρο. Ὅμως, ἡ δεξιά, ἀντιδρῶντας σπασμωδικῶς, άτάκτως καὶ βιαίως στὴν προοπτικὴ άπωλείας τῆς ἐπικυριαρχίας της, ἔκανε τὰ πράγματα πολύ χειρότερα. Μὲ τὴν ἔννοια αὐτή, τό δίδαγμα γιά σήμερα εἶναι ὅτι εἶναι προτιμώτερο νὰ άνεχόμεθα τὴν πολιτικὴ πού ἐγκρίνει ἡ ἐκάστοτε πλειοψηφία, ὅσο λανθασμένη καὶ νὰ φαίνεται αὐτή. Ἂν μποροῦμε νὰ τὴν ἀλλάξουμε μέσα στὸ πλαίσιο τοῦ ἐλευθέρου διαλόγου, τότε τὴν άλλάζουμε. Ἂν ὄχι, ὑφιστάμεθα τὶς συνέπειες τῆς ἀνοησίας τῆς πλειοψηφίας. Ἂς μὴν τὶς κάνουμε χειρότερες !

Reply
Ελευθέριος 6 January 2014 at 22:04

Πριν πάω να ξαπλώσω παρέα με κανα “ουέστερν” κατά προτροπήν του πολυπράγμονα σκηνοθέτη, ερευνητή, ιστοριοδίφη, λογοτέχνη, πολιτικο-γεωστρατηγικού αναλυτή και συμβούλου, παρ’ ολίγον και αναρμόδιου λοκατζή Άντη Ροδίτη, να ρωτήσω ο άσχετος δυό πραγματάκια:

Η Κύπρος σήμερα παραμένει de facto διχοτομημένη με τουρκική στρατιωτική κατοχή του 38% του νησιού. Ποιά είναι η λύση που προτείνει ο πολιτικός κόσμος της Κύπρου, o σημερινός της Πρόεδρος και τα πολιτικά κόμματα, οι επαΐοντες πολιτικοί αναλυτές; Απασχολεί τον πολιτικό κόσμο της Κύπρου και τους γύρωθεν αναλυτές, σχολιαστές, συμβούλους η απελευθέρωση;

Τι λύση υιοθετεί η πλειοψηφία του Κυπριακού λαού και πώς εκφράζεται;

Καληνύχτα σας
Ελ. Ελ.

Reply
Άντης Ροδίτης 7 January 2014 at 06:52

Έγραψα το πιο κάτω χρονογράφημα για την εφημερίδα “Σημερινή”, που το δημοσίευσε στις 21 Ιουλίου 1981. Σήμερα, μαζί με όσα προηγήθηκαν και όσα ακολούθσαν, περιλαμβάνεται στο βιβλίο “Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες”, Εστία 2006.
Το βιβλίο έτυχε της γνωστής αριστερής, ολοκληρωτικής/φασιστικής μεταχείρισης, αρμονικά συνεργαζομένης με τις επίσημες κυπριακές ανθενωτικές, “ανεξαρτησιακές” αρχές.
Το χρονογράφημα:

20 Ιουλίου 1974

Το πρωί της 20ης Ιουλίου 1974, μετά από πολλές άκαρπες προσπάθειες να βρώ τη μονάδα πυροβολικού στην οποία έπρεπε να παρουσιαστώ, βρήκα τελικά μαζί με πεντέξι άλλους που είχαν το ίδιο πρόβλημα, μια πυροβολαρχία στο δάσος της Αθαλάσσας. Ο ταγματάρχης που τη διοικούσε – αργότερα έμαθα πως ήταν από τη Θεσσαλονίκη – μας ανέθεσε αμέσως καθήκοντα. Η πυροβολαρχία έβαλλε ασταμάτητα.
Γύρω στις εννιά πήραμε διαταγή να προωθηθούμε στην περιοχή του σταδίου που ανεγειρόταν ακόμα τότε, στη Μακεδονίτισσα. Ήταν μια ευχάριστη διαταγή που έδειχνε πως υπήρχε διοίκηση που έδινε διαταγές και γιατί δημιουργούσε κίνηση προς την κατεύθυνση των Τούρκων.
Ακριβώς κάτω από το κέντρο της Μακεδονίτισσας τάξαμε τα πυροβόλα δίπλα σε μερικές ασθενικές, αλλά βολικές ελιές που έδιναν κάποια κάλυψη, ενώ το Κέντρο Διευθύνσεως Πυρός εγκαταστάθηκε καμιά πενηνταριά μέτρα πιό πίσω, στην ανωφέρεια των χωραφιών κάτω από δυό φοινικόδενδρα. Βάλαμε ένα αντιαεροπορικό στα δεξιά της πυροβολαρχίας, ένα πίσω μας κι ένα αριστερά.
Σε λίγο αρχίσαμε να βάλλουμε ακατάπαυστα. Σταματούσαμε μόνο όταν εμφανίζονταν τούρκικα αεροπλάνα που πετούσαν πιο συχνά στ’ αριστερά μας, πάνω από το αεροδρόμιο και το βομβάρδιζαν. Ακινητοποιούμασταν για να μή μας εντοπίσουν κι αφήναμε τ’ αντιαεροπορικά να δράσουν. Αυτά, εκτός από το γεγονός ότι παρουσίαζαν συνέχεια βλάβες, δέν κτύπησαν, ούτε δυσκόλεψαν ποτέ κανένα αεροπλάνο. Θα μπορούσαν να φέρουν αποτέλεσμα άν ήσαν αρκετά για να δημιουργήσουν φράγμα πυρός κι όχι σημαδεύοντας τ’ αεροπλάνα. Βλάβες παρουσίαζαν συνεχώς και τα πυροβόλα. Σε καμιά περίπτωση δέν λειτουργούσαν όλα μαζί.
Μέχρι την Κυριακή το βράδυ δέν σταματήσαμε ούτε λεπτό και πιστεύαμε πως μαζί με όλους τους άλλους εμποδίζαμε αποτελεσματικά την εισβολή. Εξάλλου οι παρατηρητές μας που βρίσκονταν στην περιοχή της ΕΛ.ΔΥ.Κ. ανάφεραν σε δυό τρείς περιπτώσεις, με τον ασύρματο, μεγάλες επιτυχίες. Σε μια περίπτωση μίλησαν ενθουσιασμένοι για μιαν αυτοκινητοπομπή που πετύχαμε και καταστρέψαμε. Στο μεταξύ όμως άρχισαν να φτάνουν κάποιες ανησυχητικές πληροφορίες για κατάληψη της Κερύνειας. Από τις εγκαταστάσεις του σταδίου παίρναμε τηλέφωνο αριθμούς στην Κερύνεια. Τα τηλέφωνα κτυπούσαν αλλά δέν απαντούσε κανείς. Ύστερα σταμάτησαν να κτυπούν.
Σε μια στιγμή ένα αεροπλάνο πλησίασε πολύ την περιοχή μας κι άφησε να πέσει μια βόμβα που κατρακύλησε μεγάλη και γυαλιστερή με άνισες κινήσεις, πρέπει να είχε το μέγεθος βαρελιού, πεντακόσια μέτρα περίπου μπροστά μας. Η έκρηξη ήταν εκκωφαντική και γέμισε την περιοχή καπνό δεξιά και αριστερά, μέχρι εκεί που έφταναν τα μάτια μας. Στη μέση πετάχτηκε μια τεράστια στήλη καπνού που κατέληξε σε μανιτάρι.
Το βράδυ της Κυριακής, γύρω στις έντεκα, σταματήσαμε να βάλλουμε. Αποτόλμησα καθιστός και ακουμπισμένος σε κάποια παράγκα των εργατών του υπό ανέγερση σταδίου, λίγο ύπνο. Γύρω στα μεσάνυχτα ακούσαμε βόμβο μεταγωγικών αεροπλάνων και πανδαιμόνιο αντιαεροπορικών βολών. Από δεξιά μας, από τη μεριά της Λευκωσίας με κατεύθυνση αριστερά, προς το αεροδρόμιο, κινούνταν αργά και χαμηλά δυο τρία μεγάλα αεροπλάνα. Η πρώτη μου σκέψη ήταν πώς ήσαν τούρκικα και σκόπευαν να ρίξουν αλεξιπτωτιστές πίσω από τις γραμμές μας. Δέν είχα κανένα όπλο. Κάτω από την κοιλιά του πρώτου αεροπλάνου πετάγονταν προς τα πίσω μεγάλες φλόγες. Έπρεπε να προλάβουμε να κτυπήσουμε και τα άλλα. Έτρεξα στ’ αντιαεροπορικά. Οι δεκαεφτάχρονοι στρατιώτες που τα επάνδρωναν, κουρασμένοι καθώς ήσαν, κοιμούνταν. Με φωνές προσπάθησα να βάλω τ’ αντιαεροπορικά σε δράση. Εκείνη τη στιγμή το πρώτο αεροπλάνο είχε κτυπήσει το έδαφος, είχε εκραγεί και οι τεράστιες φλόγες που υψώνονταν στον ουρανό φώτιζαν τα άλλα που περνούσαν από πάνω. Αποτελούσαν θαυμάσιο στόχο. Μετρούσα τώρα καμιά δεκαριά. Καθώς γυρίζαμε τ’ αντιαεροπορικά πάνω τους, έτοιμοι πια να βάλουμε, ακούσαμε φωνές: “Να μή βάλει κανείς είναι ελληνικά”. Ελληνικά; Ήρθε επιτέλους ελληνική βοήθεια; Ήρθε, και Έλληνες στρατιώτες είχαν ήδη σκοτωθεί από Έλληνες. Η λύπη και η πίκρα μας έπνιξαν.
Το πρωί της Δευτέρας αρχίσαμε πάλι να βάλλουμε. Ξέραμε όμως, σίγουρα πια, πως κάτι δέν πήγαινε καλά. Κανένα τηλέφωνο στην Κερύνεια δέν κτυπούσε. Τα πυρά μας ήταν αραιότερα, ένα αντιαεροπορικό είχε εντελώς αχρηστευθεί, κι είχαμε μόνο τέσσερα πυροβόλα που λειτουργούσαν.
Γύρω στο μεσημέρι ήρθε η διαταγή. Στις τέσσερις παύσατε πύρ. Εκεχειρία. Πράγματι στις τέσσερις σταματήσαμε εντελώς. Τότε ακριβώς εκδηλώθηκε η μεγαλύτερη τούρκικη αεροπορική επίθεση. Καμιά δεκαριά βομβαρδιστικά πετούσαν σε κυκλικό σχήμα, το ένα πίσω από το άλλο, πάνω από το αεροδρόμιο. Ένα ένα κατέβαιναν με τη σειρά, άφηναν τις βόμβες τους και πήγαιναν πίσω στη θέση τους. Μόνο εμείς τηρούσαμε την εκεχειρία. Εκείνοι συνέχιζαν ανενόχλητοι. Ούτε τ’ αντιαεροπορικά μας δέν έβαλλαν.
Αργότερα ήλθε η διαταγή να επιστρέψουμε στον αρχικό χώρο διασποράς, στην Αθαλάσσα. “Παιδιά” είπε ο ταγματάρχης από τη Θεσσαλονίκη που τρείς μέρες δέν τον είχα δεί να φάει ή να κοιμηθεί παρά μόνο στεκόταν ακουμπισμένος στη φοινικιά κι έδινε διαταγές, “όπως καταλαβαίνετε κι εσείς κάποιο παιγνίδι παίζεται που εμείς τώρα δέν μπορούμε να το ξέρουμε. Δέν μπορούμε παρά να υπακούμε διαταγές”.
Καθώς περνούσαμε μέσα από το Στρόβολο, σέρνοντας τα πυροβόλα μας, ο κόσμο ζητωκραύγαζε και χειροκροτούσε. Δέν ήξεραν ακόμα τίποτε. Άκουαν ραδιόφωνο.

Reply
Ελευθέριος 7 January 2014 at 08:38

Ήσουν λοιπόν Άντη Ροδίτη, τις μαύρες εκείνες μέρες του Ιουλίου του 74 στα όπλα, υπό τις διαταγές του ελλαδίτη τ/χη Σεβασλίδη, διοικητή λόχου της ΕΛΔΥΚ και πολέμησες “μες στον σωρό κι εσύ τον Δάτι και τον Αρταφέρνη”. Εντάξει, αυτό και μόνο αρκεί να πάρω πίσω τυχόν υποτιμητικές και προσβλητικές εκφράσεις σε αυτή τη ροή (παροπλισμένος ugly κ.λ.π.), ζητώ συγνώμη γι’αυτές και δέξου ειλικρινά τα σέβη μου. Με παραπλάνησε εκείνο το “αναρμοδίως” το οποίο εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω.

Πλάϊ στις δύο ερωτήσεις του προηγούμενου σχολίου μου, θέλω να προσθέσω μία τρίτη.

Γιατί μέχρι σήμερα, 40 χρόνια μετά από την εισβολή του Αττίλα καμμιά Ελληνική και Κυπριακή κυβέρνηση δεν άνοιξε τον Φάκελλο της Κύπρου και τις δυνάμεις που πολέμησαν εναντίον των Τούρκων εισβολέων μεταξύ 20 Ιουλίου με 16 Αυγούστου του ’74, τους μαχητές της ΕΛΔΥΚ της Εθνικής Φρουράς και της Α’ μοίρας καταδρομών της επιχείρησης “Νίκη” δεν τους έχει επίσημα αναγνωρίσει, παρά τους άλλαξε ακόμη και τις ταυτότητες και τους θεωρεί πολεμιστές του 1940;

Reply
Άντης Ροδίτης 7 January 2014 at 16:27

Ναι, δέχομαι την παραδοχή σου. Θα ήθελα, όμως, να δεις το πιο σημαντικό από όλα, ότι αν δεν παρέβλεπα τις εκρήξεις σου, τις προσβολές σε βάρος μου, δεν θα φτάναμε σε συμφιλίωση κι ούτε θα άρχιζες ποτέ να βλέπεις τα πράγματα από άλλη γωνία.
Διορθώνω ότι ο ταγματαρχης Σεβασλίδης ήταν αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού που υπηρετούσε στην Εθνική Φρουρά κι όχι στην ΕΛΔΥΚ. Ήταν διοικητής της μεμονωμένης Πυροβολαρχίας Πεδινού Πυροβολικού 184, αν θυμάμαι καλά, στην οποία υπηρέτησα εκείνες τις μέρες. Επίσης δεν είμαι σίγουρος αν τα αεροπλάνα ήταν Νοράτλας ή C-130. Πιθανότερο το δεύτερο.
Ο Σεβασλίδης από ό,τι έμαθα αργότερα σκοτώθηκε από ατύχημα σε άσκηση στην Ελλάδα.
Στην ερώτησή σου δεν έχω απάντηση. Σκέφτομαι μόνο ότι η Ελλάδα είναι μικρή, αδύνατη και εξαρτώμενη χώρα, όσες προσπάθειες έγιναν για ν’ αποκτήσει μια αυτοδύναμη αξιοπρέπεια πολεμήθηκαν μέσα από την Ελλάδα (στον όρο “Ελλάς” συμπεριλαμβάνω και την Κύπρο) και το χειρότερο από όλα είναι ότι την αληθινή της ταυτότητα ένας πολύ μικρός αριθμός Ελλήνων τη γνωρίζει καλά, ενώ παραμένει εξορισμένη και αποδιωγμένη, κρυμμένη κάτω από υπολείμματα κάποιων παραδοσιακών συνηθειών και τυπικοτήτων.
Για τις συμπεριφορές αυτής της Ελλάδας είναι σχετικό και το πιο κάτω απόσπασμα από το “Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες” (το συντομεύω λίγο για να μην πάρει πάρα πολύ χώρο), που προηγείται του χρονογραφήματος “20 Ιουλίου 1974” μέσα στο βιβλίο:

Η Ελλάδα θα ζει με την Κύπρο μαζί

Τον Δεκέμβρη του 1969 επέστρεψα από τις σπουδές μου στην Αγγλία και το Γενάρη του 70 κατατάγηκα στην Εθνική Φρουρά. Τον Μάρτη βρέθηκα στη Σχολή Πυροβολικού στο Μεγάλο Πεύκο για εκπαίδευση. Εκεί έμαθα τόσα μαθηματικά όσα δέν έμαθα ποτέ στο Γυμνάσιο. Αυτό όμως που μου έκαμε εντύπωση ήταν ότι η Κύπρος αποτελούσε το κεντρικό σημείο αναφοράς. Ο ύμνος της Σχολής που χρειάστηκε πάνω από ένας μήνας σκληρής άσκησης και εκπαίδεσης για να μας επιτρέψουν οι παλιοί να τον τραγουδήσουμε, έλεγε ξεκάθαρα:

“ Η Ελλάδα θα ζεί με την Κύπρο μαζί
και θα δείχνει το δρόμο μπροστά.
Παλιά σειρά δώσε φτερά
στη μάχη αυτή που μας καλεί η μοίρα μας.
Τους τούρκους διώχτους απ΄ τη γή
λευτεριά εις την Κύπρο να ζεί.”

Ποιός θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ήταν κι αυτό μέρος της γενικότερης προετοιμασίας ώστε να διευκολυνθεί η παράδοση της Κύπρου στήν Τουρκία; Μόνο ένας τρελός τότε θα φανταζόταν τέτοιο πράγμα, ελάχιστοι σήμερα, υπολείμματα μιας ολόκληρης εποχής που καλλιέργησε – έντεχνα στα φανερά και με το ψίθυρο στα κρυφά – την απιστία και το μίσος για την Ελλάδα. Δικαιολογημένοι όσοι την μίσησαν και αδικαιολόγητοι όσοι τυφλά την αγάπησαν, ούτε οι μεν ούτε οι δε θα μπορούσαν να σώσουν την Κύπρο. Χωρίς να το συνειδητοποιούν οι ηγέτες μας σκέφτονταν πρώτα το δικό τους συμφέρον κι ακόμα χειρότερα είχαν όλοι πρότυπα και ινδάλματα ξένους που θαύμαζαν και υπάκουαν, άλλοι συχνότερα κι άλλοι σπανιότερα. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο· και το αστείο ήταν που οι μόνοι που κατηγορήθηκαν ότι “πληρώνονταν” ήταν οι τυφλοί εραστές της.
Το Γενάρη του 71 υπέβαλα αίτηση πρόσληψης στο Τμήμα Τηλεοράσεως του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου. Μέχρι το Μάϊο που προσλήφθηκα περνούσα τον καιρό μου γεμίζοντας στήλες Προ-πό και γράφοντας διηγήματα. Ένα μιλούσε για τις πολυκατοικίες της Αμμοχώστου που αποστράφηκαν τους ανθρώπους (γιατί εγκατέλειψαν την Ένωση) και ξεκίνησαν να μπαίνουν στη θάλασσα να πνιγούν. Άλλο μιλούσε για τα βασανιστήρια στα οποία υπεβλήθη ένας γάτος (Έλλην) για να γίνει σκύλλος (Κύπριος). Ένα τρίτο περίγραφε πώς μια επαναστατική ομάδα (ΕΟΚΑ) που έσκαβε τουνέλι για να φτάσει κάτω από το ξένο Κυβερνείο και να το ανατινάξει επιτυγχάνοντας την απελευθέρωση του τόπου, συνάντησε στο δρόμο της (τυχαία άραγε;) ένα χρυσό άγαλμα με αποτέλεσμα ν΄ασχοληθεί με το μοίρασμα του και να εγκαταλείψει τον αγώνα. Το τελευταίο διήγημα ήταν γεμάτο μυστηριώδη πτώματα, συνωμοσίες, κατασκόπους, πόρνες, εκβιασμούς, όλα μέρη ενός εφιαλτικού σεναρίου στο οποίο ο συγγραφέας όχι μόνο δέν ξέρει ότι είναι ο πρωταγωνιστής, αλλά καταλήγει κιόλας σ΄ ένα εντγκαραλλανποεκό υπόγειο καταδικασμένος είτε σε θάνατο από πνιγμό είτε σε φάγωμα από αρουραίους ή και τα δυό μαζί.
Το βιβλίο με τα τέσσερα διηγήματα, με το εξώφυλλο σχεδιασμένο από τον Άντη Ιωαννίδη και πρόλογο του Ανδρέα Χριστοφίδη, κυκλοφόρησε το Δεκέμβρη του 72 σε χίλια αντίτυπα. Ο Ανδρέας Χριστοφίδης ήταν ο καθηγητής μας των Ελληνικών στο Παγκύπριο Γυμνάσιο. Έμαθε όσους μπορούσαν να μάθουν από τότε (άλλοι ίσως να έμαθαν από μόνοι τους αργότερα κι άλλοι βέβαια ποτέ) ν΄αγαπούν την ποίηση. Μια μέρα που μας απάγγελλε το “Εν τω μηνί Αθύρ” κι ακούγαμε σαγηνεμένοι πετάχτηκε ο Αντρίκος, γόνος ακελικής οικογένειας, και είπε “αυτά είναι πελλάρες κ.Χριστοφίδη”. Ο Χριστοφίδης σταμάτησε τσαντισμένος και δέν συνέχισε παρ΄ όλα τα παρακάλια μας. Στο διάλειμμα οι εραστές της ποιήσεως επιτεθήκαμε με άγριες διαθέσεις στον Αντρίκο που ήταν γείτονας και χωριανός και γι΄αυτό γλίτωσε το ξύλο, ενώ οι υπόλοιποι πήγαν ήσυχα ήσυχα για σάντουιτς – κόκα κόλα. Όσοι βέβαια είχαν χρήματα. Μιλούμε για τη χρονιά 1962-63. Ήταν η εποχή που η Κύπρος μόλις έβγαινε από τη φτώχεια με κατεύθυνση την καθολική ευμάρεια και την τουρκοποίηση.
Το 72 που κυκλοφόρησαν τα “4 Διηγήματα” στον πρόλογο που μου έγραψε ο Χριστοφίδης για το βιβλίο δέν είδε τίποτε από τα συγκεκριμένα που είχα εγώ υπόψη μου· όπως και δέν είδε τίποτε σ΄αυτά που έγραψε αργότερα για τον Παντελή Μηχανικό, στους στίχους για την ένωση. Έγραψε ανάμεσα σ΄άλλα: “Ανήσυχη και τολμηρή φαντασία βρίσκεται πίσω από τους σκοτεινούς διαλογισμούς του νέου συγγραφέα, μια φαντασία που δέν είναι δυνατό να βολευτεί μέσα σε “κατεστημένα” πλάισια ή να εμποδιστεί από τις συντεταγμένες της (εμφανούς) πραγματικότητος. Εξάλλου μια από τις μεγάλες ασθένειες της εποχής μας (ο κονφορμισμός), όχι μόνο δέν δεσμεύει τον Ροδίτη αλλά αποτελεί και κύριο στόχο του, άμεσο μεν στην ιστορία του γάτου έμμεσο δε στις υπόλοιπες αφηγήσεις”. Κι αφού με επαινούσε για την ικανότητα μου να μεταφέρω τα κυκλώματα των διαλογισμών μου “στον κύκλο της αφηγηματικής πεζογραφίας” και να μεταφράζω τα οράματα μου “σε στιβαρές, πυκνές και ρωμαλέες διηγήσεις”, κατέληγε στη διαπίστωση ότι όχι μόνον όλ΄αυτά “αποτελούν θετικό κέρδος για τη λογοτεχνική δημιουργία του τόπου”, αλλά και ότι, πέραν αυτού, “το είδος των θεμάτων καθώς και η όλη προσέγγιση του συγγραφέα” προσέδιδαν στο βιβλίο “ευρύτερες διαστάσεις”.
Γι’ αυτές τις “ευρύτερες διαστάσεις”, μόλις τώρα, τριάντα σχεδόν χρόνια αργότερα, καταλαβαίνω πόσο πιό τίμιοι, συνετοί και δίκαιοι ήταν όλοι τους πρίν το πραξικόπημα και την εισβολή. Εκτός κι άν αυτό που τους έκαμνε να φαίνονται τέτοιοι ήταν η αβεβαιότητα για τις πεποιθήσεις τους και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Φύλαγαν τα ρούχα τους, μπάς κι έλθουν ανάποδα τα πράγματα. Στο κάτω κάτω ο δάσκαλος μου, στις προεδρικές εκλογές του 68, είχε απροκάλυπτα συνεργήσει (ως διευθυντής του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου) στον αυθαίρετο αποκλεισμό του ανθυποψηφίου του Μακαρίου από τα Μ.Μ.Ε. Αυτή τη συμπεριφορά που δέν ήταν παρά το απάνθισμα ενός γενικότερου και ιδιόμορφου τρόπου διακυβέρνησης του τόπου, κατάγγελλαν τα διηγήματα και τίποτε λιγότερο δέν μπορούσαν να σημαίνουν οι “ευρύτερες διαστάσεις”.
Ότι μάλλον αυτό συνέβαινε φάνηκε καθαρότερα μετά την κυκλοφορία του δεύτερου μου βιβλίου, της “Νουβορδίας”, το 1975. Άνθρωποι οι οποίοι είχαν βγεί με ευνοϊκές κριτικές για τα “4 Διηγήματα”, κριτικές βέβαια που δέν τολμούσαν να διεισδύσουν στις αλληγορίες ή να προχωρήσουν σε απόπειρες εξιχνίασης των συμβολισμών, αλλά απλώς μιλούσαν για την “ωριμότητα της σκέψης”, τη “στιβαρότητα της γραφής” και το πολύ προχωρούσαν να πούν πως ο συγγραφέας “φαίνεται να επηρεάζεται άμεσα από καταστάσεις και γεγονότα της σύγχρονης ζωής του τόπου που δέν επιτρέπουν αισιοδοξία”, έρχονταν τώρα με τη “Νουβορδία”, όταν πια είχε ξεκαθαρίσει το πολιτικό σκηνικό και μπορούσαν χωρίς κανένα κίνδυνο να δείξουν τί ακριβώς σκέφτονταν, να ζητήσουν την κεφαλή μου επί πίνακι. Τώρα η λογοτεχνική αξία της γραφής μου ερχόταν δεύτερη με διαφορά. Τώρα είχε μεγάλη σημασία τί κρύβονταν πίσω από τους συμβολισμούς, τις αλληγορίες και τους αναγραμματισμούς των λέξεων. Και γι΄αυτά που μόλις τώρα τα “ανακάλυπταν”, που δυσκολεύονταν να τα δούν το 72 και τά ΄βλεπαν πεντακάθαρα το 75, έγραφαν πως “το βιβλίο αυτό είναι απ΄αρχής μέχρι τέλους ένας λίβελλος ενάντια στο λαό μας”, ότι πρόκειται για εκείνη την “ιδεολογία που εξέθρεψε το πραξικόπημα και επιζητεί την προβολή της μέσα στο χώρο της τέχνης” και άρα “υπάρχει θέμα κάθαρσης και τιμωρίας”.
Μέχρι και πέντε χρόνια αργότερα, ένας νεόκοπος τότε κριτικός, άρτι αφιχθείς από τις σπουδές του στην Αθήνα και με γεμάτο το κεφάλι από τις θεωρίες που μονοπωλούσαν τότε το ενδιαφέρον των φοιτητών, περί των “μικροαστικών τάξεων ως ραχοκοκκαλιάς του φασισμού”, έκατσε και σκάρωσε ολόκληρο δισέλιδο πόνημα στην εφημερίδα “Σοσιαλιστική Έκφραση” της νεολαίας του Σοσιαλισικού Κόμματος για να συνδέσει το βιβλίο με μια φασιστική “νέα τάξη” (νουόβα όρντινε) στην Κύπρο η οποία εγκολπώθηκε το σύνθημα της Ένωσης και της αυτοδιάθεσης, επειδή ακριβώς η παραδοσιακή αριστερά…απουσίασε από τον απελευθερωτικό αγωνα του 55-59! Σαν τελική απόδειξη της ορθότητας της περί “φασισμού” θεωρίας και χαριστική βολή στον συγγραφέα της “Νουβορδίας” ο κριτικός έκλεινε με τη διαβεβαίωση ότι “το βιβλίο είναι ολότελα αντιερωτικό” και μ΄ένα απόσπασμα από άγνωστο σε μένα συγγραφέα που έλεγε: “Η δομή του σκλάβου είναι ένα μίγμα σεξουαλικής ανικανότητας, αδράνειας, επιθυμίας για ένα Φύρερ, φόβου της εξουσίας, φόβου της ζωής και μυστικισμού. Χαραχτηρίζεται από θεοφοβούμενη νομιμοφροσύνη και ταυτόχρονα στασιασμό”.
Δέν μπορούσα να μήν απαντήσω σ΄αυτές τις βλακείες. Έστειλα ένα αντίγραφο στη “Σημερινή” που το δημοσίευσε με τίτλο “Η Γοητεία της εύκολης Νίκης” κι ένα στη “Σοσιαλιστική Έκφραση”. Η “Σημερινή” είχε ήδη σχολιάσει την κριτική και το ίδιο το βιβλίο και επιζητούσε ανοικτά την άποψη μου. Η “Σοσιαλιστική Έκφραση” δέν τη δημοσίευσε.

Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΕΥΚΟΛΗΣ ΝΙΚΗΣ
Υπάρχει και θα υπάρχει ακόμα για πολλή καιρό ο τρόπος με τον οποίο μπορεί κανείς να επιτύχει μιαν εύκολη νίκη. Εννοώ, σ΄αυτή την περίπτωση, στον τομέα της εκτόξευσης ή της αντεπίθεσης με επιχειρήματα.
Η κατάσταση μας είναι τραγικά απελπιστική. Αυτό το ίδιο το σώμα της πατρίδας μας έχει διαμελιστεί. Άνθρωποι ξεριζωμένοι περπατούν καθημερινά ανάμεσα μας και δέν έχουμε κανένα τρόπο να αισθανθούμε το δράμα τους. Ακόμα και μεταξύ τους συμβαίνει το ίδιο. Για τον καθένα η αγωνία είναι ιδιαίτερη και τόση που όλοι κλείνονται στον εαυτό τους· κανένας δέν θέλει να παραδεχτεί πως ο άλλος είναι δυνατό να πάσχει στον ίδιο βαθμό. Ο καθένας μας θεωρεί την ευαισθησία του μοναδική. Όμως υπάρχουν και οι κοινές εμπειρίες: Η βοήθεια που δέν έρχεται από πουθενά, η καθημερινή απογοήτευση που μας ποτίζουν όσοι κάποτε εμπιστευτήκαμε. Η κρίση είναι διαρκής, για τον καθένα ξεχωριστά και για όλους μας. Τί οφελεί λοιπόν εμένα ή τους γύρω μου μια νίκη σε αγώνα ανταλλαγής επιχειρημάτων; Άν δέν κερδίσουμε όλοι μαζί τον αγώνα της επικοινωνίας, σε τί μπορεί να μου χρησιμεύσει μια πρόσκαιρη κατατρόπωση των επιχειρημάτων κάποιου άλλου; Σίγουρα θα ικανοποιήσω την ματαιοδοξία μου· όμως αυτό θα το πληρώσω το λιγότερο με την αποκοπή της επικοινωνίας μ΄ένα σκεπτόμενο άνθρωπο που αυτή και μόνο η ιδιότητα του, πιστεύω, τον κάμνει ομοϊδεάτη μου. Και πόσο παρατραβηγμένο θα ήταν άν έλεγα πως κάτι τέτοιο ενδυναμώνει καίρια την πιθανότητα να χάσω την πατρίδα μου; Ίσως καθόλου.
Ομολογώ πως όταν διάβασα την κριτική του Σάββα Παύλου στη “Σοσιαλιστική Έκφραση” για το βιβλίο μου “Νουβορδία” η αντίδραση μου ήταν άμεση. Μέσα σε λίγες συνολικά ώρες έφτασα στις δέκα πυκνογραμμένες σελίδες. Προχωρούσα ικανοποιημένος γιατί πίστευα πως παράγραφο με παράγραφο, φράση με φράση, μα και γενικά, έδινα τη “σωστή” απάντηση, “έβαζα τα πράγματα στη θέση τους” και κατατρόπωνα τον αντίπαλο μου. Πλησίαζα πια προς το τέλος της “συντριπτικής” μου απάντησης όταν το βράδυ, τυχαία ή από κάποια ανεπαίσθητη εσωτερική λειτουργία, ξαναθυμήθηκα το Δοκίμιο για τη Φιλοσοφία του Βλάσιου Πασκάλ, τη “Νύχτα της Γεθσημανής” του Λέοντος Σέστοφ. Στο πέμπτο κεφάλαιο σταμάτησα σε φράσεις που δέν είχα σημειώσει σε προηγούμενα μου διαβάσματα, ίσως γιατί δέν είχα τότε ακόμα το αντίκρυσμα τους μέσα μου: “Κανείς εδώ κάτω δέν ενδιαφέρεται για την αλήθεια. Αυτό που γυρεύει κανείς δέν είναι η αλήθεια, μα κρίσεις άνετες που να μπορούν να χρησιμεύουν ή να ταιριάζουν σ’ ένα αριθμό ανθρώπων όσο γίνεται μεγαλύτερο” (ανθρώπων που μπορούν να μας χαρίσουν έτσι την επιδοκιμασία τους και να ικανοποιήσουν την ματαιοδοξία μας). Και παρακάτω: “Οι άνθρωποι δέν σκέφτονται παρά μονάχα για τους άλλους”.
Τί έκαμνα, λοιπόν, εγώ στην απάντηση μου πρός τον Σάββα Παύλου, και τί έκαμνε αυτός στην κριτική του; Μήπως ενδιαφερθήκαμε πραγματικά για την αλήθεια ή μήπως η βασική μας φροντίδα ήταν γι΄ αυτές τις άνετες, λογικές κρίσεις που θα τύγχαιναν της επιδοκιμασίας όσο το δυνατόν περισσότερων ανθρώπων; Τουλάχιστο εγώ πίστευα πάντα πως χρησιμοποιούμε τη λογική μόνο για να δικαιολογούμε τα δικά μας αισθήματα, τις ριζωμένες Κύριος οίδε πού πεποιθήσεις και προτιμήσεις μας, όταν όλων αυτών η εγκυρότης αμφισβητείται από τους γύρω μας. Κι ενώ δέν την εφαρμόζουμε για ν΄ανακαλέσουμε τους εαυτούς μας σε τάξη, την προβάλλουμε συνέχεια σκεπτόμενοι για λογαριασμό των διπλανών μας, με σκοπό να τους ανακαλέσουμε στη δική μας τάξη. Τέτοια είναι η φύση της που μας επιτρέπει παραλήψεις και υπερτονισμούς και μας παρέχει κάθε δυνατότητα για ένα σωρό νίκες, νίκες που τελικά μας στοιχίζουν ό,τι πολυτιμότερο μπορούμε να φτάσουμε: την πραγματική μεταξύ μας επικοινωνία.
Όμως εγώ, σ΄αυτή τουλάχιστον την περίπτωση (για το μέλλον ποιός μπορεί να είναι βέβαιος;) αισθάνομαι ότι το μπορώ και δέν θέλω μια τέτοια νίκη. Μπορεί στη λήψη αυτής της απόφασης κύριο λόγο νά ‘χει η τραγική θέση αυτού του τόπου και νά ‘ναι ο μόνος τρόπος να μετατρέψουμε σε κέρδος μια τόσο φοβερή συμφορά. Δέν πρόκειται λοιπόν ν΄αποδείξω στον Σάββα Παύλου πως πέφτει έξω, πως η ερμηνεία που δίνει στη ”Νουβορδία” έχει να κάμει μ΄ένα σωρό παραλείψεις, γιατί ο μόνος τρόπος για να το κάμω είναι πέφτοντας έξω και παραλείποντας ένα σωρό πράγματα. Θέλω μόνο να τον βεβαιώσω πως είμαι σίγουρος ότι έχουμε ένα τουλάχιστο κοινό σημείο που αντιβαρεί όλες τις διαφωνίες μας: Επιζητούμε την αλήθεια και μιαν άξια λόγου επιβίωση της πατρίδας μας.
Και κάτι ακόμα: Η “Νουβορδία” γράφτηκε από θλίψη για το κατάντημα όλων μας και δέν είχα ποτέ μου αμφιβολία για τις ελλείψεις που παρουσιάζει άσχετα με το ποσοστό σημασίας που αποδίδει στην κάθε μια ο καθένας μας.
12 Σεπτεμβρίου 1980

Η “Σοσιαλιστική Έκφραση”, όπως είπα, δέν δημοσίευσε την απάντηση μου με τη δικαιολογία ότι δημοσιεύτηκε στη “Σημερινή”. Έλεγε όμως στους αναγνώστες της τί “περίπου” έλεγε ο Ροδίτης κι απαντούσε βάσει της δικής της ερμηνείας της επιστολής μου (ότι τάχα επιζητούσα τον τερματισμό της κριτικής και του διαλόγου) χωρίς να δίνει την ευκαρία στους αναγνώστες της να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα. Για ν’ αποδείξουν δε ότι δέν φοβόνταν τον διάλογο τέλειωναν με τη φράση “οι στήλες της Σοσιαλιστικής Έκφρασης είναι ανοιχτές για οποιαδήποτε ουσιαστική απάντηση του Ροδίτη”. Έτσι δέν άργησαν να παραλάβουν και μια “ουσιαστική” μου απάντηση 12 δαχτυλογραφημένων σελίδων. Χρειάστηκε να περάσουν άλλοι επτά μήνες να τη δημοσιεύσουν, σε τρείς συνέχειες αρχίζοντας από τις 30.5.81. Η “Σοσιαλιστική Έκφραση” ήταν δεκαπενθήμερη.
Μέσα σ΄αυτό το κλίμα και προτού καλά καλά αναπνεύσει τον αέρα του, ενδιαφέρθηκε σε κάποια στιγμή ο Γιώργος Σκούρτης να μετατρέψει την ιστορία του γάτου στα “4 Διηγήματα” σε θεατρικό. Του είπαν όμως ότι ήμουν ένας “φασίστας” κι απομακρύνθηκε ταχέως φτύνοντας απανωτά στον κόρφο του. Το ίδιο συνέβη και μ’ έναν εκδοτικό οίκο στην Αθήνα, τον “Κάλβο” άν θυμάμαι καλά, που ενδιαφέρθηκε να εκδόσει τα διηγήματα μου. Για τους καλοθελητές αυτούς που έδιναν τις κατάλληλες πληροφορίες στην κατάλληλη στιγμή, άκουσα από άλλους καλοθελητές. Εμένα δέν μού ‘πε ποτέ κανείς τίποτε. Σε μένα συνέβαιναν άλλα: με κάλεσαν σε μια εκπομπή του ραδιοφώνου όπου λογοτέχνες διάβαζαν αποσπάσματα από τα έργα τους. Ρώτησα άν μπορώ να διαβάσω ό,τι θέλω. Ναί, μου είπαν. Η εκπομπή ηχογραφήθηκε και τη μέρα της μετάδοσης έκοψαν το απόσπασμα από τη “Νουβορδία”. Σε μια άλλη εκπομπή με τίτλο ”Νεώτεροι Κύπριοι Πεζογράφοι” αφού με κατέταξαν τρίτο ανάμεσα στους νεώτερους, διάβασαν αποσπάσματα από το έργο του πρώτου, του δεύτερου και του…τέταρτου. Αυτή η ιστορία κράτησε χρόνια. Σε μια παρουσίαση που έκαμε ο ποιητής Κυριάκος Χαραλαμπίδης της Κυπριακής Λογοτεχνίας στο περιοδικό “Η Λέξη”, δέν καταδέχτηκε να με αναφέρει καν. Το ίδιο κι ένας υπάλληλος των Πολιτιστικών Υπηρεσιών του Υπουργείου Παιδείας της Κύπρου σε άλλο αθηναϊκό περιοδικό. Όταν ρώτησα τον Χαραλαμπίδη (είχα το θάρρος του, τον γνώριζα από κοντά), μου είπε ότι το έκαμε επειδή διαφωνεί με τις πολιτικές μου πεποιθήσεις. Τι πολιτικές πεποιθήσεις μπορεί να έχει ένας αντικονφορμιστής; Το μόνο που με αφορά είναι η ελευθερία και η μόνη “πολιτική” δήλωση που έκαμα ποτέ και δέν θα σταματήσω να την κάμνω όσο ζώ είναι ότι είμαι αμετακίνητα ενωτικός.

(ακολουθεί το χρονογράφημα “20Ιουλίου 1974”)

Reply
Ελευθέριος 8 January 2014 at 01:10

«Την Ελλάδα θέλομεν κι ας τρώγωμεν πέτρες»

Το σύνθημα αυτό συνοψίζει λακωνικά όλη την τραγικότητα και τα πάθη της Κύπρου και του Ελληνισμού γενικότερα, “τον κ α η μ ό τ η ς Ρ ω μ ι ο σ ύ ν η ς” με τα λόγια του Σεφέρη, την πρόσληψη της ανθρώπινης ιστορίας και πιο ειδικά της ελληνικής ιστορίας με όρους τραγωδίας. Ναι, έτσι είναι, από την πλευρά του ποιητή∙ ενός κατ’ εξοχήν πολιτικού-ιστορικού ποιητή όπως και ο Καβάφης αναστρέφοντας στον δεύτερο τη σειρά των προσδιορισμών. Ο πολιτικός Σεφέρης εκφράζεται μέσα στην ποίησή του, δεν κάνει πολιτική, κάνει ποίηση εκφράζοντας πανανθρώπινους, πανελλήνιους καημούς και πόθους με τρόπο τραγικό.

Αλλά ο Σεφέρης δεν είναι πολιτικός, είναι πρώτα ποιητής και ύστερα διπλωμάτης. Και τις τύχες των κρατών τις διαχειρίζονται από την εποχή ακόμη του Περικλή – αρχή της παρακμής – πολιτικοί, ιερείς, βασιλιάδες, στρατοκράτες και άρχοντες, η αφρόκρεμα της ελίτ. Από τον Περικλή ως τις μέρες μας υπάρχει για το ανθρώπινο είδος μια διαρκής υποβάθμιση.

Reply
Ελευθέριος 8 January 2014 at 07:44

Υ.Γ.
Ο θεμέλιος λίθος για την απαράδεκτη γεωπολιτική υποχώρηση του Ελληνισμού από τη ζωτική για τα συμφέροντά του περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, τέθηκε τον Δεκέμβριο του 1967, με την αποχώρηση της Μεραρχίας. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με το χουντικό πραξικόπημα κατά της νόμιμης κυπριακής κυβέρνησης και στην συνέχεια την αποφυγή εμπλοκής των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων για αποτροπή της εισβολής υπό την ηγεσία της θλιβερής χούντας του Ιωαννίδη και της κυβέρνησης εθνικής ενότητας του Καραμανλή – με εξαίρεση την ηρωϊκή μαχητική αντίσταση των τοπικών δυνάμεων ΕΛΔΥΚ και Ε.Φ. και των 300 μαχητών της A’ μοίρας καταδρομών Κρήτης – οδήγησαν στην απόσπαση-κατοχή από τους Τούρκους του 40% της μαρτυρικής Νήσου με τις γνωστές τραγικές συνέπειες. 40 χρόνια μετά χωρίς καμμιά επίσημη διερεύνηση από το Ελληνικό ή Κυπριακό κράτος της Κυπριακής τραγωδίας, η υποχώρηση συνεχίζεται και δυστυχώς φαίνεται ότι θα ολοκληρωθεί μέσω ενός νέου σχεδίου για μια «βιώσιμη» λύση του Κυπριακού, ερήμην του ελλαδικού και κυπριακού ελληνισμού. Μακάρι να βγώ ψεύτης…

Reply
Άντης Ροδίτης 8 January 2014 at 08:37

Αν δεν έγραφες το “Υ.Γ.” θα είχαμε κλείσει αυτή τη συζήτηση ρεκόρ των 230 σχολίων.
“Βιώσιμη” λύση του Κυπριακού δεν υπάρχει, ούτε μπορεί να υπάρξει, όπως δεν υπάρχει “λύση” στο γεγονός του θανάτου. Είναι απροσμέτρητη αδικία για να “λυθεί”. Όπου σκάψεις για να θέσεις θεμέλια “λύσης” βρίσκεις λίμνες δακρύων, που μόνο η Δικαιοσύνη ή η Δικαιοσύνη του Θεού μπορεί να τις μετατρέψει σε στέρεο μάρμαρο. Κι εμείς δεν έχουμε ούτε τη μια ούτε την άλλη. Μη ψάχνεις, λοιπόν, από αυτό το γεγονός να βγάλεις “πολιτικό” κέρδος ή προσωπική δικαίωση “πολιτικών” θέσεων. Η ανθρωπιά μας είναι λίγη, ίσως να ήταν πάντα λίγη κι απλώς δεν συλλαμβάνουμε την αργή, αντιστασιακή έστω, εξαφάνισή μας.
Το λάθος δεν αρχίζει στο τάδε ή στο δείνα χρονικό σημείο με τη “παράνομη” ή “τη νόμιμη κυπριακή κυβέρνηση”, όπως λες. Ο Σοφοκλής, που πέθανε στην εξορία, κάτι μάς διδάσκει με την αθάνατη “Αντιγόνη” του. Οπότε μεταφέρω ένα κομμάτι από καμιά πενηνταριά σχόλια πιο πίσω (προς Κώστα Βασιλείου, φιλόλογο και ποιητή, επιστολή):
“Όπως ξέρεις «ignorantia legis neminem excusat». Η άγνοια του νόμου δεν αποτελεί δικαιολογία. Κι εδώ «νόμος» είναι ο άγραφος νόμος, εκείνος τής Αντιγόνης, ο ίδιος που παραγνώρισε τούς πεσόντες στις μάχες και τους απαγχονισθέντες, τους εν ψυχρώ εκτελεσθέντες και τους εκπνεύσαντες στα βασανιστήρια νεκρούς τής Ένωσης κι επέλεξε να τους περιφρονήσει για τα «περισσότερα»… Κι εσύ και άλλοι πνευματικοί άνθρωποι και δάσκαλοι, που τον διαβάσατε καλά τον Σοφοκλή και απομνημονεύσατε, ίσως, κι ένα σωρό στίχους τής «Αντιγόνης», ένα πράμα μάλλον δεν καταλάβατε κι είναι αμφίβολο αν μπορέσατε να το διδάξετε στους μαθητές σας. Ότι είναι κομμάτι δύσκολο όταν το έργο δεν παίζεται στη σκηνή να ξεχωρίσεις τούς Κρέοντες από τις Αντιγόνες, τις Αντιγόνες από τους Κρέοντες· γιατί εκεί, στην καθημερινή ζωή, πέφτουν ένα σωρό ομίχλες και σκοτεινιές τού προσωπικού συμφέροντος, της ιδιοτέλειας, της προαγωγής, της εύνοιας τού βασιλιά και τόσα άλλα, που εμποδίζουν την όραση”.

Reply
Ελευθέριος 8 January 2014 at 09:45

Άντη Ροδίτη,

αυτό που λες απευθυνόμενος σε μένα: “Μη ψάχνεις, λοιπόν, από αυτό το γεγονός να βγάλεις πολιτικό κέρδος ή προσωπική δικαίωση πολιτικών θέσεων” το θεωρώ ευθεία προσωπική προσβολή και σε παρακαλώ να το ανακαλέσεις και να το απευθύνεις αλλού.
Αν δεν το κάνεις δεν μπορεί να υπάρξει κανενός είδους συμφιλίωση μεταξύ μας.

Reply
Άντης Ροδίτης 8 January 2014 at 11:44

Χαίρομαι που αισθάνεσαι έτσι κι ευχαρίστως ανακαλώ. Χαίρομαι επίσης που αναγνωρίζεις ότι υπάρχει τέτοιο θέμα αφού ζητάς να το απευθύνω “αλλού”.

Reply
Ελευθέριος 8 January 2014 at 23:48

Ασφαλώς και υπάρχει θέμα! Η μισή σχεδόν Κύπρος είναι κατεχόμενη. Για το πολιτικό κατεστημένο σε Ελλάδα και Κύπρο πέρα βρέχει…

“Welcome, Sirs to Cyprus, Goats and monkeys!”

“Hasta la victoria siempre. Patria o muerte.”

Reply
Άντης Ροδίτης 9 January 2014 at 07:23

Το θέμα δεν είναι απλώς η παρούσα, αποκομμένη από τα γενεσιουργά της αίτια κατοχή της μισής Κύπρου, ως μεμονωμένη “εθνική συμφορά”, αλλά οι διαδοχικές εθνικές συμφορές, που προκύπτουν από την έλλειψη πατριωτισμού, άλλως αποκλειστική προσήλωση στην επιδίωξη μικροκομματικών και προσωπικών συμφερόντων, τα οποία στη συνέχεια εκμεταλλεύονται τις εθνικές συμφορές προς ίδιον όφελος συνεχίζοντας, τυφλά, το έργο της καταστροφής του έθνους.

Reply
Ελευθέριος 10 January 2014 at 01:50

Θα προσθέσω αποσυρόμενος, ότι καίρια λάθη οφείλονται επίσης στην άγνοια, στην αδράνεια, σε προκαταλήψεις, στους εγγενείς περιορισμούς της ανθρώπινης αντίληψης, στα «ατελή» στοιχεία της φύσης του ανθρώπου, που τον εμποδίζουν να σταθμίσει σφαιρικά τις καταστάσεις, με συνέπεια να οδηγείται σε κακούς χειρισμούς και εσφαλμένες τακτικές (στρατηγικές), και τελικά στην αποτυχία. Η αλήθεια των πραγμάτων και των προσώπων βρίσκεται μάλλον στην τομή των Λόγων και όχι στο χωράφι ενός και μόνον.

Reply
Άντης Ροδίτης 10 January 2014 at 09:06

Μα εδώ δεν μιλούμε γενικώς για τη “φύση του ανθρώπου” και τα “ατελή” της στοιχεία, αλλά για την τραγωδία και τη διαφαινόμενη αποτυχία του έθνους των Ελλήνων να επιβιώσει, που οφείλεται σε συγκεκριμένες, εντοπισμένες κι επαναλαμβανόμενες ιστορικά συμπεριφορές. Από “άγνοια”, από “αδράνεια”, από “προκαταλήψεις” και “περιορισμούς της ανθρώπινης αντίληψης” πάσχουν όλα τα γνωστά και υπαρκτά σήμερα έθνη. Κανένα από αυτά δεν έχασε δυο φορές εδάφη μεγέθους Μικράς Ασίας και εκατομμύρια πληθυσμούς, γι’ αυτούς απλώς και μόνο τους γενικούς, κοινούς για όλους τους ανθρώπους λόγους.
Αυτά που λες αποσυρόμενος, θυμίζουν – λυπούμαι να παρατηρήσω – τη “θεωρία” Ήφαιστου (την οποία θα βρεις και στο εναρκτήριο άρθρο του αυτής της συζήτησης) ότι δεν μπορεί κανείς, τάχα, να βγάζει συμπεράσματα για τις πολιτικές αποφάσεις συγκεκριμένων ηγετών που κατέληξαν σε αρνητικές εξελίξεις στην ιστορία ενός έθνους, ενώ μια χαρά μπορεί να αφήνει συμπερασματικά υπονοούμενα σε βάρος συμπεριφορών άλλων ηγετών, κατά το δοκούν!
Μόνο έτσι “η αλήθεια των πραγμάτων και των προσώπων βρίσκεται μάλλον στην τομή των Λόγων” η οποία, όμως, καταλήγει να είναι άρνηση να αντικρύσει κανείς την αλήθεια των εγγράφων, των μαρτυριών και των αποτελεσμάτων, κι επιλέγει βολικά να “ψάχνει” τάχα, κι αιωνίως βέβαια, την αλήθεια με πολλά και ανακατωμένα λόγια και χαοτικές παραπομπές, ώστε να τη μεταθέτει συνεχώς στο απώτερο μέλλον μέχρι να εκλείψει η αναγκαιότητα και η χρησιμότητά της! Κι αυτό, βέβαια, δεν είναι επιστήμη.

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 10 January 2014 at 13:19

Νομίζω ἡ γείτων Τουρκία, ὡς διάδοχον κράτος τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, μπορεῖ νὰ ἰσχυρίζεται ὅτι ἔχει χάσει πολλαπλάσια ἐδάφη ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. Τὸ κρίσιμο μέγεθος δὲν εἶναι τὸ ἔδαφος, ἀλλὰ ἡ πνευματικὴ δύναμις, ἤδη πολὺ μειωμένη ἀπὸ τὰ ὕψη τῆς Ἀρχαιότητος καὶ τῶν Μέσων Χρόνων, τὴν ὁποία τὸ νεώτερο Ἑλλαδικὸ κράτος κατεσπατάλησε, ἴσως καὶ ἀναποφεύκτως.

Reply
Άντης Ροδίτης 10 January 2014 at 15:23

Δεν είναι σαφές τι ακριβώς θέλετε να πείτε κ. Γεωργάνα. Ποια είναι τα πολλαπλάσια εδάφη που έχασε η Τουρκία από την Ελλάδα; Και πότε η Ελλάς εκχριστιάνισε μουσουλμανικούς πληθυσμούς εκατομμυρίων; Ακριβώς το αντίθετο, όμως, συνέβη. Δέστε και το “Εξισλαμισμός της Μικρασίας από τον 11ο μέχρι τον 15ο αιώνα” του Σπύρου Βρυώνη. Τα τουλάχιστο 5 εκατομμύρια Χριστιανών της Μικρασίας του Μεσαίωνα εξισλαμίσθησαν και δεν υπάρχει σύγκριση μεταξύ εδαφικών απελευθερώσεων του 1912-13 με τα εδάφη που κέρδισαν σε βάρος του Βυζαντίου οι Οθωμανοί.
Από την άλλη, ασφαλώς δεν συγκρίνουμε “πνευματικές δυνάμεις”. Ήδη έκανε κάποιες σημαντικές επισημάνσεις ο Π. Κονδύλης στο πεδίο αυτό μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας στο καταληκτικό κεφάλαιο της “Θεωρίας του πολέμου”.
Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα της παρούσας συζήτησης, που τείνει συνεχώς να εκτραπεί και να μην τερματίζεται. Το θέμα είναι η πνευματική παρακμή των Ελλήνων όπως εντοπίζεται στη συζήτηση περί των αιτίων της κυπριακής τραγωδίας.
Μέσα σε αυτό πλαίσιο – όπως το καταλαβαίνω – θα μπορούσαν να γίνονται γενικότερες αναφορές στη νεότερη ελληνική παρακμή, που εμφανίζεται με την ίδρυση του νεότερου ελληνικού κράτους, το οποίο δεν εκδηλώνει σε κανένα τομέα μια αληθινά μοναδική και ξεχωριστή, κυρίαρχη πνευματική ταυτότητα. Το μόνο που κατορθώνει μια μικρή πνευματική ελίτ του είναι να εντοπίζει την αληθινά ελληνική ταυτότητα στη σκέψη και τη γραφή Ελλήνων πατέρων της Εκκλησίας και στο τυπικό κάποιων παραδόσεων και συμπεριφορών που επιβιώνουν μέχρι σήμερα ασφυκτικά περικυκλωμένες από ξενους τρόπους.

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 10 January 2014 at 19:18

Ἡ ἐκρηκτικὴ ἄνοδος τοῦ Μωαμεθανισμοῦ στὴν εὐρυτέρα Ἀνατολή, μέσα σὲ ἕναν μόνον αἰῶνα ἀπὸ τὴν ἐμφάνισή του, δὲν ἔχει σχέση, λέτε, μὲ τὴν φορολογικὴ πολιτικὴ τῆς Αὐτοκρατορίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως ; Γιατί ἡ Ἀνατολὴ ἔδινε γιὰ 400 χρόνια αἱρέσεις καὶ πάλι αἱρέσεις, μέχρι πού φάνηκε ἡ μία πού δὲν μπόρεσε νὰ τὴν ἐλέγξει ἡ πρωτεύουσα ; Μὰ διότι τοὺς εἶχαν πεθάνει στὴν φορολογία τοὺς σχετικῶς εὐπόρους ἐκείνους πληθυσμούς ! Δυστυχῶς αὐτὴ εἶναι ἡ πικρὰ ἀλήθεια. Καὶ οἱ στρατιωτικοὶ αὐτοκράτορες νόμιζαν ὅτι οἱ Μωαμεθανοὶ πολεμοῦσαν καλὰ διότι δὲν εἶχαν εικόνες στὰ τεμένη τους ! Οὔτε λόγος νὰ ἐλαφρύνουν τὴν φορολογία. Οἱ Ὀρθόδοξοι ἦταν ἀσφαλέστεροι ὡς ὑπουργοὶ τοῦ Χαλίφη (Ὸ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς καὶ ὁ πατέρας του).

Reply
Ελευθέριος 11 January 2014 at 04:11

Θέλησα απλώς να πώ το αυτόδηλο: αποφάσεις και δράσεις ηγετικών προσώπων δεν οφείλονται μόνο στην εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων, αλλά υπόκεινται επίσης σε ανθρωπολογικούς παράγοντες, που έχουν να κάνουν με την ιδιοσυγκρασία, τον χαρακτήρα, την παιδεία, την οξυδέρκεια ή τη βλακεία, την αναλυτική και συνθετική ικανότητα, τη διορατικότητα, την αλαζονική έπαρση ή την ηθική ακεραιότητα, την ιδεολογία κ.λ.π. του εκάστοτε ηγέτη, κοντολογίς τους εγγενείς περιορισμούς, τα προτερήματα και ελαττώματα της ατελούς του φύσης, που βάζοντάς τα στη ζυγαριά μπορεί να καθορίζουν κρίσιμες στάσεις και συμπεριφορές προς την κατεύθυνση του πατριωτισμού ή της υποτέλειας.
Με αυτό δεν θέλω να δικαιολογήσω λάθη εσκεμμένα ή ασύγγνωστα των ηγετών, αλλά αντιθέτως να τονίσω τη σημασία της «άλλης ματιάς», της «άλλης φωνής», του Άλλου εν γένει, για μια βαθύτερη, οξυδερκέστερη αντίληψη για την αλήθεια των πραγμάτων που θα μας επέτρεπε να αποκτήσουμε συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι του εχθρού που στέκει απέναντι, αλλά κι αυτού που φωλιάζει εντός μας.

Υπό το βλέμμα αυτό, όταν μιλάμε για την ιστορία ενός έθνους, δεν έχουμε να κάνουμε με επιστήμη αλλά την αφομοιωτική ικανότητα, το πάθος-μάθος του ελληνικού εν προκειμένω έθνους, που μέσα από λάθη, αποτυχίες, σκαμπανεβάσματα, μεταπτώσεις και συμφορές, του επέτρεψε μέσα στο χρόνο να ελίσσεται και να επιβιώνει. Όμως σκοπός μας δεν είναι η επιβίωση∙ ο ελληνισμός για να μην αφομοιωθεί ή εξαφανιστεί, έχει ανάγκη να δημιουργεί πάραυτα νέες πολιτισμικές αξίες και όχι να σύρεται στο άρμα των ισχυρών, στη δίνη των καταστροφικών τους παιχνιδιών επικυριαρχίας που οδηγούν στην μαύρη τρύπα του αφανισμού.

Πρέπει επιτέλους κάποτε ν’αρχίσουμε να διδασκόμαστε από την μακράν και πικρή μας πείρα και να μην είμαστε του συρμού στον μεταμοντέρνο κόσμο μας.

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 11 January 2014 at 07:00

Ὁ μόνος πραγματικὸς πατριωτισμός ἦταν καὶ εἶναι αὐτὸς ποὺ εἶναι ὑποτελὴς στὶς Ἑλληνικὲς ἀξίες (ποὺ εἶναι καὶ Χριστιανικές καὶ πανανθρώπινες), στὴν ἐλευθερία, στὸ κάλλος, στὴν δικαιοσύνη καὶ στὴν λογική. Αὐτὸς εἶναι πάντοτε τοῦ συρμοῦ καὶ παραμερίζει τελικῶς τοὺς κατὰ καιροὺς Κάτωνες ποὺ πάντοτε ὑπάρχουν γιὰ νὰ θρηνοῦν καὶ γιὰ νὰ καταστροφολογοῦν.
Θὰ μποροῦσε νὰ ὑποστηρίξει κανεὶς ὅτι ἦταν ὁ ψύχραιμος καὶ ὥριμος πατριωτισμὸς τοῦ Γλαύκου Κληρίδη

Reply
Άντης Ροδίτης 11 January 2014 at 10:15

Δεν είμαι βυζαντινολόγος, κάτι πολύ λίγα διάβασα και δεν έχω λόγο να διαφωνήσω με τον κ. Γεωργάνα για τις πολιτκές της Κων/πολης σε βάρος των αγροτικών πληθυσμών. Το “παλάτι” κατήργησε ολόκληρους στρατούς (από φόβο μην οι στρατηγοί της επαρχίας τούς γυρίσουν εναντίον της Πόλεως) και για να δημιουργήσει κι άλλους φορολογούμενους!
Και πέρα από τις εμφυλιοπολεμικές διαμάχες ή κυνηγητό της εξουσίας (πραγματικός εμφύλιος πόλεμος το 1057), έχουμε το απίστευτο παράδειγμα – αρχή της τελικής πτώσης της Αυτοκρατορίας – του Ρωμανού Διογένη να εκστρατεύει στα ανατολικά πέρατα της Μικράς Ασίας εναντίον της τουρκικής διείσδυσης με στρατό οπλισμένο και με γεωργικά εργαλεία και να αντιμετωπίζει ελληνική προδοσία (προσπάθεια υφαρπαγής της αυτοκρατορικής του εξουσίας) στο ίδιο το πεδίο της μάχης με τους Τούρκους.
Οι καταστροφικοί εμφύλιοι πόλεμοι δεν έλειψαν ποτέ από την ιστορία μας από την π.Χ. εποχή των πόλεων-κρατών με αποκορύφωμα τον Πελοποννησιακό και με τελευταία αυτοκαταστροφική κατάληξη το 1974 μ.Χ., όταν μέχρι και τη γλώσσα μας γυρέψαμε να καταργήσουμε με τη “μεταπολίτευση”!
Το θέμα μας, στην ουσία, είναι ο εμφύλιος πόλεμος. Το πρόβλημά μας είναι ο “εμφύλιος πόλεμος”. Ο εμφύλιος είναι μεν ανθρώπινος και συνεχής, αλλά είναι και άκρως και ιδιαιτέρως ελληνικός! Τα πολεμικά μας “ιστορικά γεγονότα” αξίζει πρωτίστως, νομίζω, να εξετάζονται σαν μια επανερχόμενη, διαρκής εμφυλιοπολεμική “όρεξη” κι ύστερα σαν απλώς πολεμικά, μεμονωμένα γεγονότα.
Οι Τούρκοι συγκριτικά με αυτές μας τις αυτοκαταστροφικές ορέξεις είναι ένα αστείο πρόβλημα, που εμείς μετατρέψαμε σε τεράστιο κίνδυνο αφανισμού μας με αυτή τη συμπεριφορά μας.
Από εδώ θα ήθελα να συνεχίσω – αφού τα ανωτέρω θα τα έλεγα και επ’ ευκαιρία αυτών που γράφει ο Ελευθέριος Ελευθερίου – αρχίζοντας με την καταληκτική του φράση:
“Πρέπει επιτέλους κάποτε ν’αρχίσουμε να διδασκόμαστε από την μακράν και πικρή μας πείρα κ.λπ.”.
Η δική μου αντίληψη της ιστορίας και των συμπεριφορών μας δεν μου επιτρέπει να πιστεύω σε νουθεσίες, ότι δηλαδή κάποτε “θα μάθουμε” ή “θα πρέπει να μάθουμε” κ.λπ.
Στο σημείο αυτό δηλώνω μαθητής του Θεόδωρου Ι. Ζιάκα ο οποίος έχει πλέον αποδείξει ότι ιδιαίτερα στις ελληνικές μας παραδόσεις υπάρχουν οι απαντήσεις που αναζητούμε τόσο εμείς ως Έλληνες όσο και όλο το ανθρώπινο είδος, το οποίο δεν σταματά ποτέ τους πολέμους – που κι αυτοί εμφύλιοι είναι.
Μια προσωπική μου προσέγγιση στο θέμα – την οποία δεν διεκδικώ με καμιά βεβαιότητα – είναι ότι αν εμείς οι Έλληνες έχουμε μια ιδιαίτερη τάση προς τον εμφύλιο είναι επειδή ψάχνουμε με ένα ιδιαίτερο πάθος την ως εν ουρανώ και επί γης Ειρήνη. Αυτό το πάθος αγάπης και ειρήνης είναι που βρίσκεται στις ελληνικές μας, πατερικές παραδόσεις.
Όσον αφορά τον Γλαύκο Κληρίδη (το όνομα με το οποίο άρχισε αυτή η μαραθώνια συζήτηση και αναφέρει καταληκτικά ο κ. Γεωργάνας) έχω να πω ότι αν και ήταν άνθρωπος που σε αντίθεση με τους άλλους πολιτικούς μας ηγέτες επέδειξε ανεξάντλητα αποθέματα ειρηνικής, αγαπητικής και συμφιλιωτικής διάθεσης δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι αντλούσε από τις ελληνικές παραδόσεις ή μελέτη της πατερικής σκέψης, αλλά μάλλον από ιδιοσυγκρασία, ανώτερη ευφυία και θαυμασμό για τις μεθόδους του μεγάλου Ινδού ηγέτη Μαχάτμα Γκάντι.
Περαιτέρω, θα εισηγούμουν στο Αντίβαρο να αναρτήσει το κεφάλαιο ΣΥΖΗΤΗΣΗ από το τελευταίο βιβλίο του Θ.Ι.Ζ. “Πατριδεγωφάγος”, που έτσι κι αλλιώς ξεκίνησε σαν μια διαδικτυακή συζήτηση.

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 11 January 2014 at 11:31

Ἱστορικῶς, ἡ καλυτέρα μέθοδος γιὰ νὰ νὰ μήν ἔχουμε ἐμφυλίους πολέμους ἦταν ἡ ξένη κυριαρχία. Μὲχρι καὶ ξένους διαιτητές εἶχαμε φέρει κάποια περίοδο γιὰ νὰ διευθύνουν ἀγῶνες ποδοσφαίρου στὴν Ἑλλάδα ! Δυστυχῶς τὰ λάθη καὶ τὰ πάθη μας διδάσκουν ὅτι μυαλὸ δὲν βάζουμε. Δὲν ἀποκλείεται δέ, ἡ ἀνωριμότητα αὐτὴ νὰ εἶναι τὸ αναπόφευκτο τίμημα τῆς ὅποιας δημιουργικότητός μας. Εἶναι πασίγνωστη ἡ σύγκριση τοῦ Ὄρσον Οὐέλλες τῆς Ἰταλίας τῶν Βοργία, γεμάτης πολέμους, τρομοκρατία, δολοφονίες και αἱματοχυσίες ἐπὶ τριάντα χρόνια, ἡ ὁποία γέννησε τὸν Μιχαὴλ Ἄγγελο, τὸν Λεονάρντο ντὰ Βίντσι καὶ τὴν Ἀναγέννηση, μὲ τὴν Ἐλβετία τῆς φιλαδελφείας, τῶν πεντακοσίων χρόνων δημοκρατίας καὶ εἰρήνης, πού ἔδωσε στὸν παγκόσμιο πολιτισμὸ τὸ ρολόϊ – κοῦκο (ἀλλὰ κὰι τὸν Ἐρθθρὸ Σταυρό, προσθέτω ἐγώ) !
Ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἐπιρροὴ τοῦ Γκάντι στὶς ἰδέες τοῦ Κληρίδη, πρέπει νὰ άναγνωρίσουμε ὅτι ὁ Γκάντι δὲν θὰ πήγαινε μακριά, ἂν ἔμενε στὶς ἰδέες τῆς Ἰνδικῆς του ἀνατροφῆς καὶ παιδείας. Ἡ ἕλξη πού ἀσκοῦν οἱ ἰδέες του καὶ σήμερα ἀκόμη ὀφείλεται στὴν ζύμωσή του μὲ τὶς ἰδέες (στὴν βάση τους Ἑλληνικὲς) τοῦ Δυτικοῦ πολιτισμοῦ, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν διαστροφική, συχνά, ἐφαρμογή τους στὴν πολιτικὴ πρακτικὴ τῆς ἐποχῆς του. Ἡ οἰκουμενικότητα, ἡ ὁποία εἶναι ἡ κεντρικὴ ἰδέα τοῦ φιλοσοφικοῦ του συστήματος, δὲν εἶναι ἰδέα καθόλου Ἰνδική (παρίες, τάξεις κλπ), ἀλλὰ Ἑλληνική. Καί ἡ «Απολογία» τοῦ Πλάτωνος ἧταν ἕνα ἀπὸ τὰ πέντε βιβλία (κανένα Ἰνδικό) πού εἶχε πάντοτε μαζί του (ἦταν καὶ μεταφραστής της).

Reply
Ελευθέριος 11 January 2014 at 11:47

Επιγραμματικά περί ηγετών και ελληνικού εμφυλίου:
όποιος λιβανίζει τον Μαυροκορδάτο ή τον Κωλλέτη και μυκτηρίζει τον Ρήγα και τον Καραϊσκάκη, θαυμάζει τον Γ. Παπανδρέου ή τον Σιάντο και τον Ζαχαριάδη και βρίζει τον Βελουχιώτη, πίνει νερό στο όνομα του Καραμανλή και θεωρεί απάτριδες έναν Ηλιού ή έναν Λαμπράκη, επικαλείται τον Πλάτωνα και θάβει τον Πρωταγόρα ή τον Γοργία, και πάει λέγοντας, είναι είτε μωρός είτε απατεώνας.

Reply
Άντης Ροδίτης 11 January 2014 at 14:57

Στην αυτοκαταστροφική εμφυλιοπολεμική ταυτότητα του ανθρώπου έχει δώσει επαρκή, κατά την ταπεινή μου άποψη, ερμηνεία ο Ρενέ Ζιράρ.
Οι τόσο περιοριστικοί, αφοριστικοί ορισμοί περί μωρών και απατεώνων δεν με βρίσκουν σύμφωνο.
Τον Ζιράρ έχει σχολιάσει επαρκώς και συμπληρωματικώς, πάλι κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο τόσο άδικα παραγνωρισμένος από τους Έλληνες, Θ.Ι. Ζιάκας.

Reply
Ελευθέριος 12 January 2014 at 09:23

Μια χαρά όμως ορισμένοι, από όλη τη γκάμα των εμπλεκομένων και τη μακρόχρονη, ταραχώδη πορεία του κυπριακού, εστιάζουν άκρως περιοριστικά σε υποθετικά σενάρια μιας στιγμής και αφορίζουν τον Μακάριο ως “αποδιοπομπαίο τράγο” που λέει ο Ζιράρ ή “τραγόπαπα” που λέγαν οι χουντικοί συνωμότες!

Reply
Ifestos 12 January 2014 at 09:31

Λόγω μεγάλου φόρτου δεν επισκέφτηκα το Αντίβαρο τελευταία. Με έκπληξη βλέπω ότι κάτω από μια δική μου παρέμβαση τα σχόλια είναι κοντά 250. Δεν έχω καιρό, δυστυχώς ή ευτυχώς, να τα διαβάσω. Παραθέτω μόνο πιο κάτω προς τέρψη των επισκεπτών μιας τόσο εκτεταμένης συζήτησης το σημερινό άρθρο ενός από τους καλύτερους σύγχρονους γνώστες του Κυπριακού. Όπως και πολλοί άλλοι επιστημονικά, λογικά και ορθολογιστικά στεκόμενοι και σκεπτόμενοι αναλυτές δεν αναζητείται η διατύπωση κάποιας προφητείας του παρελθόντος, καταδίκης προθέσεων, κατευνασμού ενοχών και εκτόνωση μπερδεμένων συνδρόμων κτισμένων στην πολύπαθη διαδρομή των νεοελλήνων. Αυτό που μπορεί να αναζητήσει ένας αναλυτής που δεν είναι μυθιστοριογράφος είναι η διαχρονική κατάσταση των τριών επιπέδων ανάλυσης, η σύνθετη και δυναμική συμπλοκή τους και τα ελλείμματα στρατηγικής ενός σύγχρονου κράτους. Ακριβώς, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι η Κύπρος είναι ένας από τους σημαντικότερους στόχους των γεωστρατηγικών αναμετρήσεων και ότι οι ηγεμονικές δυνάμεις σκοπό είχαν να καταλάβουν τον γεωπολιτικό της χώρο, τον έλεγχο των πόρων και τον διασκορπισμό των ανθρώπων της. Ο διασκορπισμός έχει την έννοια της πνευματικής υποδούλωσης και εξουθένωσης, της εξ αυτού απόφασης μερίδας της κοινωνίας να νοιαστεί μόνο για την βιολογική της επιβίωση, τον ξενιτεμό μιας άλλης μερίδας και της υιοθέτησης ποικιλότροπων μεθόδων αφελληνισμού της. «Τότε» και τώρα. Τώρα που κοντεύει η εκπλήρωση, λοιπόν, τα παραμιλητά, τα μπερδέματα και οι παρακρούσεις θα ενταθούν. Σοβαρή ιστορική έρευνα γίνεται και θα συνεχίσει να γίνεται. Τι να την κάνεις όμως όταν επέλθει η συμφορά. Μια μόνο τελευταία λέξη. Οι διαχρονικές τάσεις που περιγράφει ο Ευρυβιάδης, που εξετάστηκαν σοβαρά και από άλλους και για τις οποίες επέρχονται και άλλα επιστημονικά πορίσματα, ενώνουν σήμερα πολλά νήματα για να παιχτεί τελευταία πράξη του δράματος. Οι παίχτες στον πολιτικό και εξουσιαστικό χώρο και γύρω από αυτόν είναι καλά στημένοι, καλά εκπαιδευμένοι και όπως θα έλεγε ο Καβάφης «έτοιμοι από καιρό». Σε κάθε περίπτωση, είναι μεγάλες οι διαφορές μεταξύ Πολιτικής και κωμικοτραγικού θεάτρου, μεταξύ επιστημονικής ανάλυσης και ψυχολογικής εκτόνωσης με γνώμες και ασυναρτησίες και μεταξύ διαλόγου που εδράζεται σε λογικά επιχειρήματα και μονολόγου διανθισμένου με αυταρέσκειες και χειροκροτήματα φίλων, πολιτικών και άλλων συγγενών και κάθε γενικώς πονεμένου όταν ένα κράτος κατηφορίζει και η κοινωνία του είναι εγκλωβισμένη σε διλήμματα μεταξύ σκλαβωμένης βιολογικής επιβίωσης και “πολιτικών” “ηγετών” έτοιμων από καιρό να την παραδώσουν στον εχθρό χειροπόδαρα δεμένη. Οι εκλογικεύσεις για την τελευταία αυτή πράξη του δράματος δεν λείπουν.

Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας

January 11, 2014 Ελλάδα, ΕΥΡΩΠΗ, Κύπρος, ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ, Τουρκία
http://mignatiou.com/2014/01/o-tourkos-ipourgos-exoterikon-tis-vretanias/

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
Με αφορμή την επικείμενη επίσκεψη του Προέδρου Αναστασιάδη στο Λονδίνο, όπου στις 15 του μηνός προγραμματίζεται συνάντηση του με τον Βρετανό Πρωθυπουργό Κάμερον, θυμήθηκα και ευτυχώς εντόπισα γρήγορα την πηγή στο αρχείο μου, ένα άρθρο του συντηρητικού βουλευτή Randolf S. Churchill, υιού του γνωστού Churchill, που δημοσιεύθηκε στο συντηρητικό περιοδικό The Spectator ( July 13, 1956, σελ. 54). Το άρθρο έφερε τον χαρακτηριστικό τίτλο, “Our Turkish Foreign Secretary”.
O Churchill έγραφε σαρκαστικά και σκωπτικά για την κατάντια της εξωτερικής πολιτικής της χώρας του (ήταν θέμα μηνών να ευνουχισθεί ο Βρετανικός λέων στο Σουέζ) που στο ζήτημα της Κύπρου και όχι μόνο, θεωρούσε ότι βρίσκονταν στο έλεος της Τουρκίας.
“Ποιός ελέγχει τη Βρεττανική εξωτερική πολιτική; Κανείς δεν μπορεί να διανοηθεί ότι ο Υπουργός Εξωτερικών ο κ. Selwyn Loyd έχει την οποιανδήποτε σχέση με αυτή. Και έχει βέβαια καλλιεργηθεί η εντύπωση ότι το γεγονός αυτό, δεν έχει καμία σημασία αφού ο Πρωθυπουργός, ο Sir Anthony Eden, ελέγχει τα πράγματα στον τομέα αυτό. Ωστόσο όλοι βλέπουμε ότι η δευτερεύουσα αυτή ιδέα είναι μια φαντασίωση. Ο άνθρωπος που ελέγχει την Βρετανική εξωτερική πολιτική είναι ένας Τούρκος κύριος (gentleman) o [Πρωθυπουργός] Μεντερές”.
Σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις ο Churchill ήταν πολύ πιο ευθύς άλλα και αθυρόστομος. Ο γνωστότατος τότε δημοσιογράφος των Τhe New York Times και πολυγραφότατος συγγραφέας Arthur Leo Sulzberger, καταγράφει τον Churchill να αναφέρεται ως εξής: “Κανείς δεν διευθύνει το Βρετανικό Υπουργείο Εξωτερικών. Δεν είναι ο μαλάκας (“μαλάκας”, ήταν ο χαρακτηριστικός τρόπος με τον οποίο ο Churchill αλλά και ο ομοϊδεάτης του Julian Amery περιέγραφαν και αποκαλούσαν τον Πρωθυπουργό Eden). Δέν είναι ο Lloyd. Είναι εκείνος ο σκατάς, ο Μεντερές”.(“Nobody runs the Foreign Office here any more. It isn’t the jerk. It isn’t Lloyd. It’s that shit, Menderes”).
Στα λόγια του Churchill και στα επίθετα που χρησιμοποιεί, εντοπίζεται η μέχρι σήμερα πολιτική κακοδαιμονία του κυπριακού. Σε πολιτικό επίπεδο αυτό μεταφράζεται, σηματοδοτεί και σημαίνει ένα και μόνο. Αυτό είναι η παραχώρηση από τότε στην Τουρκία από τους Βρετανούς, “δικαίωμα βέτο” πάνω στην Κύπρο. Από το 1955 μέχρι το 1959 οι Βρετανοί φρόντισαν ώστε το “δικαίωμα” αυτό να εξοπλισθεί με εκείνα τα απαραίτητα εργαλεία– βία, ρατσισμό και περισπούδαστους νομικισμούς, ώστε να λειτουργεί διαχρονικά και αποτελεσματικά.
Τα απομνημονεύματα και των δύο πρωθυπουργών της περιόδου αυτής και μόνο του εξευτελισμένου επιδρομέα του Σουέζ Ήντεν και του διαδόχου του φλεγματικού Μακμίλλαν, επιβεβαιώνουν πανηγυρικά τη διαπίστωση αυτή, όπως επίσης και την απύθμενη εμπάθεια και των δυο κατά της συντριπτικής πλειοψηφίας του κυπριακού λαού. Όπως επίσης επιβεβαιώνεται και επιστημονικά από την εμβληματική μελέτη της περιόδου από τον Βρετανό ιστορικό Robert Holland (Η Βρετανία και ο Κυπριακός Αγώνας, Εκδόσεις Ποταμός, 1999).
“Ουδέποτε”οι Βρετανοί (και αυτό ισχύει μέχρι σήμερα και για τούς “αφέντες” τους, τους Αμερικανούς) ενδιαφέρθηκαν να βρουν λύση για την Κύπρο. Ως καταξιωμένοι αποικιοκράτες και ιμπεριαλιστές εφάρμοσαν από την αρχή στην Κύπρο την δοκιμασμένη “στρατηγική της έντασης” (strategy of tension) που αποσκοπούσε και μόνο να παρουσιάσει στην διεθνή κοινή γνώμη ( βρετανική και αμερικανική, βασικά) την βρετανική θέση (και κατ´επέκταση την Τουρκική) ως “μετριοπαθή” και την ελληνική ως “εξτρεμιστική”. Το όλο βρετανικό εγχείρημα μέχρι το 1957 ήταν ένα καλά σχεδιασμένο εγχείρημα προπαγάνδας με κορυφαία στιγμή την εξορία του Μακάριου που οργανώθηκε έτσι ώστε να ακολουθήσει πόλωση και βία που βόλευε αφάνταστα τους διοργανωτές της όπως και τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών της Βρετανίας.
Τα λεγόμενα και διαφημιζόμενα “σχέδια”λύσης της περιόδου ( Χάρντινγκ κλπ.) ενετάσσοντο σε αυτό το σκεπτικό και μόνο. Είναι το ίδιο σκεπτικό που διαπιστώνεται μέχρι τις μέρες μας με το “κυπριακό” να έχει μετεξελιχθεί σε (αμερικανική) “διαδικασία” (process) με σκοπό και στόχο είτε το κλείσιμο του στη βάση των προδιαγραφών της Άγκυρας είτε την μεταφορά “ευθύνης”σε εμάς τους αδιάλλακτους. Αυτό ήταν το σχέδιο Αννάν του 2004. Ήταν το “βέτο” της Τουρκίας στη πράξη και η περίτρανη “απόδειξη” της δικής μας “αδιαλλαξίας”. Γι’αυτό και δεν θα σταματήσουν ποτέ να πιπιλούν αυτή την καραμέλα με μπροστάρηδες πάντα τους δικούς μας ιδεοληπτικούς Ανανιστές.
Η βαλίτσα πάει πολύ πίσω.
Αυτό το “δικαίωμα βέτο” της Τουρκίας πάνω στη Κύπρο ενισχύθηκε δραματικά και θεαματικά την δεκαετία του 1960 όταν η Ουάσινγκτον, επηρεαζόμενη αρχικά από το Λονδίνο αλλά και για δικούς της λόγους που γρήγορα έγιναν αυτόνομοι και κυρίαρχοι, το υιοθέτησε με τον ίδιο φανατισμό όπως και το Λονδίνο. Η λογική του Churchill για τον Eden, έγινε και η λογική των Αμερικανών, αρχικά για τον Τούρκο Πρωθυπουργό Ινονού και όσους από τότε τον διαδέχθηκαν μέχρι και τον σημερινό ισλαμιστή πρωθυπουργό Ερντογάν.
Αυτή την πραγματικότητα της παραχώρησης βέτο της Τουρκίας επί της Κύπρου από τους αγγλοαμερικανούς δεν τη κατανόησαν ποτέ οι δικοί μας ταγοί σε Αθήνα και Λευκωσία. Την κατανόησε μόνο ο Μακάριος. Όταν το αντιλήφθηκε την δεκαετία του 1950 προσπάθησε να προκαταλάβει τις αγγλοτουρκικές μηχανορραφίες (το επερχόμενο διχοτομικό σχέδιο Μακμίλλαν του 1958 και τις σφαγές αθώων που προηγήθηκαν για την προετοιμασία του με την ενθάρρυνση των Βρετανών) με την πρόταση για την ανεξαρτησία. Και την δεκαετία του 1960 προσπαθώντας σχεδόν μόνος του, αλλά με εργαλείο την έστω και κολοβή κρατική κυριαρχία, να θωρακίσει την κυπριακή ανεξαρτησία έναντι της βουλιμίας της Άγκυρας και των πατρόνων της αλλά και δυστυχώς έναντι των λαγόκαρδων ενεργούμενων τους σε Ελλάδα και Κύπρο που τον κτυπούσαν συνεχώς πισώπλατα.
Λίγα χρόνια μετά, το προδοτικό πραξικόπημα, που άνοιξε την κερκόπορτα για τον Αττίλα, ο κατεξοχήν ιδεολόγος της ενωτικής παράταξης στη Κύπρο, αρχιπραξικοπηματίας και δεξί χέρι του Γρίβα, Σπύρος Παπαγεωργίου, αναλογιζόμενος την καταστροφή, παραδέχθηκε δημόσια και σε βιβλίο του (Μακάριος, 1976 ) ότι “είχε δίκιο ο Μακάριος” όταν αγωνίζετο να θωρακίσει την ανεξαρτησία της Κύπρου έναντι των λογής λογής εχθρών της .
Το “είχε δίκιο ο Μακάριος όταν μας έλεγε “ότι τα προβλήματα στα ελληνοτουρκικά δεν ήταν η Κύπρος άλλα η δομική επιθετικότητα της ´Αγκυρας, παραδέχθηκε και ένας ακόμη όχι τυχαίος επικριτής του, όταν τον Σεπτέμβρη του 2005 προλόγισε στο Ζάππειο βιβλίο για την Πόλη. Αναφέρομαι στον τ.πρέσβη Βύρωνα Θεοδωρόπουλο θεωρούμενο από πολλούς, ως βαθύ γνώστη της Τουρκίας και μέχρι τον θάνατο του ως τον “κήνσορα” της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. (Σχετικό είναι και το “mea culpa”του στο “Βήμα”, (“Διδάγματα από τον Σεπτέμβρη του 1955″, 13/9/2005 όπου όμως και αντίθετα με τη ομιλία του στο Ζάππειο αποφεύγει προσωπική αναφορά στον Μακάριο).
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω σε τί αποσκοπεί η επίσκεψη του Κύπριου Προέδρου στο Λονδίνο και ειδικά η συνάντηση του με τον κ. Κάμερον. Πέραν όμως των συμβατικών φιλοφρονήσεων και μιας ευκαιρίας να καταπολεμηθεί η βαθιά βρετανική κρατική προπαγάνδα κατά της Κύπρου και του λαού της, που αμφιβάλλω αν θα επιχειρηθεί από τον Πρόεδρο ή το επιτελείο του, η Κύπρος δεν πρέπει να αναμένει τίποτα από την Γηραιά Αλβιώνα. Αντίθετα, θα πρέπει ο κ. Αναστασιάδης να φυλάει τα ρούχα του και να φυλάγεται και από τους βρετανικούς κοριούς ακόμη και στην κρεβατοκάμαρα του. Και πρέπει στο επιτελείο του να συνειδητοποιήσουν ότι η βρετανική κακία είναι απύθμενη, ότι η τουρκολαγνεία της βρετανικής άρχουσας τάξης ζει και βασιλεύει, αλλά και -κυρίως- ότι μόνο στην Κύπρο οι Βρετανοί μπορούν να έχουν παραισθήσεις ότι το Σουέζ δεν συνέβηκε ποτέ. Και αυτό τους το εξασφαλίζει το διαχρονικό τουρκικό βέτο και ο “τούρκος – βρετανός υπουργός Εξωτερικών”, τελευταία εκδοχή του οποίου υπήρξε ο περιβόητος Jack Straw με άξιο κλώνο του στη Κύπρο τον Ύπατο Αρμοστή, τον εντιμότατο John Christopher William (Matthew) Kidd.
Τον τελευταίο, τον είδαμε σε λεόντειο παράσταση πρόσφατα στο Πανεπιστήμιο Κύπρου να απειλεί -ο αθεόφοβος- με νέα Τουρκική εισβολή εάν “ενοχληθεί” η Τουρκία όταν αλωνίζει στην κυπριακή ΑΟΖ. Και δεν βρέθηκε κανείς στο ίδρυμα αυτό να τον εξαποστείλει. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο εξίσου σημαντικό ζήτημα που έχει να κάνει με ένα λανθάνοντα καθωπρεπισμό που είναι η άλλη όψη της βρετανικής κληρονομιάς στη Κύπρο, αυτή του Yes-sirερισμού της κυπριακής νομενκλατούρας και αυτών που φιλοδοξούν να την συνεχίσουν.

Read more: http://mignatiou.com/?p=19186#ixzz2qACC1GNc

Reply
Άντης Ροδίτης 12 January 2014 at 11:56

Ο “αποδιοπομπαίος τράγος” του Ζιράρ δεν σχετίζεται με τον “τραγόπαπα” που λέγαν οι χουντικοί συνωμότες, αγαπητέ Λευτέρη!
Πάντως, πριν τη χούντα, ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου που δήλωνε στις 25 Αυγούστου 1964 (έγγραφο 405 secret, L.B.J. Library, N.S.F., Country File, Cyprus, Vol. 14, Box 122) ότι βρισκόταν «σε αγώνα μέχρι θανάτου με τον Μακάριο»! Ο Γεώργιος Παπανδρέου, λοιπόν, κι όχι απλώς η χούντα θεωρούσε εχθρό τον Μακάριο! Και όχι μόνο. Στις 20 του ιδίου μηνός (έγγραφο 362 secret, D.S., C.F., POL 27 CYP) ο Παπανδρέου χαρακτήριζε τον Μακάριο όχι βέβαια επιπόλαια και υβριστικά, αλά χούντα, “τραγόπαπα”, αλλά κάτι πολύ χειρότερο: «Διαβολικό ηγέτη του κυπριακού λαού»!
Περισσότερα στοιχεία γι’ αυτά τα έγγραφα και άλλα σχετικά δες στο άρθρο “Αγώνας μέχρι θανάτου” στο περιοδικό “Άρδην”, τεύχος 94, Αυγούστου-Οκτωβρίου 2013.

Reply
Άντης Ροδίτης 12 January 2014 at 15:48

Δεν γίνεται να μην καλωσορίσουμε την επανάκαμψη του Παναγιώτη Ήφαιστου, τού το εναρκτήριο λάκτισμα δώσαντος αυτής της μαραθώνιας αντιπαράθεσης σχολίων, κι ούτε γίνεται ν’ αμφισβητήσουμε ότι δεν παρακολουθούσε εναγωνίως κι ανελλιπώς την εξέλιξη της αντιπαράθεσης, ό,τι κι αν λέει τώρα.
Ας δούμε, λοιπόν, γιατί ακριβώς έκρινε τη στιγμή κατάλληλη να επανέλθη, για να μας πει τί!
Και παρεμβαίνει όχι τόσο με δικό του λόγο ο κ. Ήφαιστος όσο με άρθρο του κου Μάριου Ευρυβιάδη! Πράγμα αρκετά περίεργο, γιατί αν ο κ. Ήφαιστος χρειάζεται τη συνδρομή και τη σύμπραξη τού κ. Ευρυβιάδη για ν’ αντεπεξέλθη στην παρούσα αντιπαράθεση, πώς και διστάζει ο τελευταίος να κατέβει ο ίδιος μόνος και αυτοπροσώπως στο πεδίο της αντιπαράθεσης και να μας αποστομώσει με ένα ή έστω με σειρά ακαριαίων επιχειρημάτων; Αυτό κι αν είναι ένα από τα “μυστήρια” της νεοελληνικής και ειδικότερα της νεοελληνικής πανεπιστημιακής συμπεριφοράς!
Θα αφήσω ασχολίαστο τον πρόλογο Ήφαιστου στο άρθρο Ευρυβιάδη γιατί γεμάτος όπως είναι με αοριστολογίες, κάποιες ασυνταξίες ανάμικτες με αναφορές στον Καβάφη δεν επιτρέπει εξαγωγή νοημάτων προς σχολιασμό.
Ας μπούμε, λοιπόν, ευθέως στο άρθρο Ευρυβιάδη που, παρεμπιπτόντως, δημοσιεύεται σήμερα και στον κυριακάτικο “Φιλελεύθερο”, όπως και στην ιστοσελίδα Ιγνατίου η οποία, όμως, δεν επιτρέπει (ως γνήσια… μακαριακιά) αντιφρονούντα σχόλια!
Όμως κι εδώ μάς περιμένει παρόμοια απογοήτευση. Αναφέροντας ο κ. Ευρυβιάδης στο άρθρο του κάποιες λεπτομέρειες κι εντυπωσιακές, αντιπολιτευτικές βρισιές του υιού Τσώρτσιλ εναντίον τού τότε (1955-1957) βρετανού πρωθυπουργού Άντονυ Ήντεν, επαναλαμβάνει τα χιλιοειπωμένα ότι για τα δικά τους συμφέροντα οι Βρετανοί παραχώρησαν δικαιώματα στην Τουρκία πάνω στην Κύπρο, για να προσθέσει αμέσως την αποκλειστικά δική του άποψη ότι ο μόνος που το κατάλαβε ήταν ο… Μακάριος!! Κι όχι μόνο το… κατάλαβε μόνος ο Μακάριος (και κανείς άλλος) αλλά και αντέδρασε ακαριαία, ηρωικά και πατρωτικά (όπως κανείς άλλος) εισηγούμενος τη λύση της… “Ανεξαρτησίας” της Κύπρου, την οποία και υπέγραψε χωρίς καθυστέρηση!!
Είναι πραγματικά να απορεί κανείς πως αυτοί οι επιστήμονες τού Παντείου ανακατεύουν ψέματα κι αλήθειες αναμένοντας ότι με τον καιρό θα ξεχαστεί ότι οι Αμερικανοί – που ανάλαβαν με αίτημα των Άγγλων να λύσουν το Κυπριακό το 1964 – κατέληξαν στην Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, χωρίς όρους, αλλά ο Μακάριος έχοντας τον νου του την ακύρωση της Ένωσης όχι μόνο τα έβαλε με τον πρωθυπουργό της Ελλάδος Γεώργιο Παπανδρέου που άδολα την επεδίωκε (δεστε και πιο πάνω σχόλιο προς Ελευθέριο), αλλά ανέχτηκε και μια ανθελληνική προπαγάνδα εκ μέρους των “κομμουνιστών” της Κύπρου και μερικών άλλων (αγγλόφιλων δεξιών) εναντίον της Ελλάδος και του Ελληνικού Στρατού με αποτέλεσμα να προετοιμάσει και να υποθάλψει το μίσος τους εναντίον του, που δέκα χρόναι αργότερα καρποφόρησε με το πραξικόπημα, που αποτέλεσε και τη δικαιολογία της Τουρκίας να εισβάλει.
Τα έγγραφα που τα αποδεικνύουν αυτά είναι σε θέση οι κ.κ. Ήφαιστος και Ευρυβιάδης να τα διαψεύσουν με άλλα έγγραφα ή με μαρτυρίες ότι είναι πλαστά; Αυτό είναι το θέμα, κι αυτό είναι το ερώτημα. Τα υπόλοιπα, το ξανάπαμε, δεν είναι παρά στάχτη στα μάτια όλων όσοι μόλις τώρα γυρεύουν να καταλάβουν τι έγινε με το Κυπριακό.
Στους κυρίους Ήφαιστο και Ευρυβιάδη παραθέτω, επίσης, το πιο κάτω απόσπασμα από άρθρο του Δρ Χάρη Φεραίου που δημοσιεύθηκε μόλις χθες, Σάββατο 11.1.2014, επίσης στον “Φιλελευθερο”:
“…οι καιροί για τον Ελληνισμό (και όχι μόνο της Κύπρου) είναι χαλεποί. Και κατέστησαν χαλεποί αφότου οι Νεοέλληνες εις ουδέν άλλο πλέον ασχολούμαστε, παρά, «χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ», να ανεγείρομε «υψηλό» μπροστά-μας «μεσότοιχον φραγμού», τον οποίο αδυνατώντας να υπερβούμε, λαθροβιούμε απλώς υπό την σκέπη-του. Μεσότοιχο βεβαίως «εθναρχών» (Καραμανλής, Μακάριος) και «γεναρχών» (Ανδρέας).
Λέει λοιπόν ο γράφων ότι ο Νέος Ελληνισμός θα έχει μέλλον, μόνο αν, στους χαλεπούς αυτούς καιρούς, μπορέσει ως λαός να συντρίψει αυτό τον «μεσότοιχον». Και θα μπορέσει να το κάνει, μόνο αν τολμήσει να θέσει υπό τη βάσανο της αμφισβήτησης, και «εθνάρχες» και «γενάρχες», όσους τον συγκροτούν. Και προσοχή: Όχι απλώς αμφισβήτηση από αντι-καραμανλικούς, αντι-ανδρεϊκούς ή αντι-μακαριακούς. Αναβίωση του λαού θα είναι, αν ο Καραμανλής τεθεί υπό την βάσανο της αμφισβήτησης από τους «καραμανλικούς», ο Ανδρέας από «ανδρεϊκούς», και ο Μακάριος από «μακαριακούς». Αυτό θα είναι λαϊκή κατάκτηση. Τα άλλα, περί Φρειδερίκης, CIA, Άγγλων κ.τ.ο., απλώς ματαιοτεχνίες είναι των λαθρόβιων. Εκείνου του «μεσότοιχου»…”

Reply
Ελευθέριος 13 January 2014 at 01:43

Μια εικοσαετία πρίν, στις 17 Μαḯου του ’44, ο Γεώργιος Παπανδρέου ξεκινώντας τον εναρκτήριο λόγο του στο Συνέδριο του Λιβάνου, εξαπολύει έντονη επίθεση κατά της παριστάμενης ηγεσίας του εαμικού κινήματος λέγοντας μεταξύ άλλων “..καθήκον μας είναι να συναγείρωμεν το έθνος και να επικαλεσθώμεν την επικουρίαν και όλων των μεγάλων Συμμάχων μας εις τον διπλούν αγώνα κατά του εξωτερικού εισβολέως και κατά του ε σ ω τ ε ρ ι κ ο ύ ε χ θ ρ ο ύ…”
και στις 22/9/1944, αυτός ο ίδιος τηλεγραφεί στον Τσώρτσιλ: «Μόνον η άμεσος παρουσία εντυπωσιακών βρετανικών δυνάμεων εις την Ελλάδα και ως τας τουρκικάς ακτάς θα ήτο δυνατό να μεταβάλει την κατάστασιν». H γριά αλεπού, ο Τσώρτσιλ του απέκρυψε ότι αυτό είχε ήδη αποφασιστεί.
Ποιός ο λόγος επομένως να καταφύγουμε στον Ζιράρ για να ανακαλύψουμε την εμφυλιοπολεμική μας ταυτότητα; Μας έλειψαν τάχα οι μάστορες και οι κολαούζοι;

Reply
Ελευθέριος 13 January 2014 at 01:48

Μια εικοσαετία πρίν, στις 17 Μαḯου του ’44, ο Γεώργιος Παπανδρέου ξεκινώντας τον εναρκτήριο λόγο του στο Συνέδριο του Λιβάνου, εξαπολύει έντονη επίθεση κατά της παριστάμενης ηγεσίας του εαμικού κινήματος λέγοντας μεταξύ άλλων “..καθήκον μας είναι να συναγείρωμεν το έθνος και να επικαλεσθώμεν την επικουρίαν και όλων των μεγάλων Συμμάχων μας εις τον διπλούν αγώνα κατά του εξωτερικού εισβολέως και κατά του ε σ ω τ ε ρ ι κ ο ύ ε χ θ ρ ο ύ…”
και στις 22/9/1944, αυτός ο ίδιος τηλεγραφεί στον Τσώρτσιλ: «Μόνον η άμεσος παρουσία εντυπωσιακών βρετανικών δυνάμεων εις την Ελλάδα και ως τας τουρκικάς ακτάς θα ήτο δυνατό να μεταβάλει την κατάστασιν». H γριά αλεπού, ο Τσώρτσιλ, του απέκρυψε ότι αυτό είχε ήδη αποφασιστεί.
Ποιός ο λόγος επομένως να καταφύγουμε στον Ζιράρ για να ανακαλύψουμε την εμφυλιοπολεμική μας ταυτότητα; Μας έλειψαν τάχα οι μάστορες και οι κολαούζοι;

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 13 January 2014 at 06:14

ΠΙὸ κοντὰ πέφτει χρονικῶς, 14 Ἀπριλίου 1944 μέσα στὸ Πάσχα, ἡ διάλυση τοῦ 5/42 ἀπὸ τὸν ΕΛΑΣ καὶ ἡ ἐξόντωση μετὰ ἀπὸ βασανιστήρια τοῦ Δημητρίου Ψαρροῦ καὶ ὅσων εἶχαν μείνει μαζί του. Κάπως ἔτσι κατάφερε ὁ Βελουχιώτης νὰ τὸν τρέμουν καὶ νὰ τὸν μισοὗν καὶ οἱ κομμουνιστὲς ἀκόμη, ὅσοι ἦταν σὲ θέση νὰ ξέρουν.

Reply
Άντης Ροδίτης 13 January 2014 at 07:46

Η αναφορά μου στην εμφυλιοπολεμική φύση του ανθρώπου, στον Ζιράρ και στον Ζιάκα, κάθε άλλο παρά στοχεύει σε νέο, εμφυλιοπολεμικό εκτροχιασμό της συζήτησης.
Επανέρχομαι στον κ. Ευρυβιάδη και στο κυριακάτικο άρθρο του που δημοσίευσε χθες ο κ.Ήφαιστος εδώ. Ο κ. Ευρυβιάδης αναφέρθηκε και στον καθηγητή-ερευνητή του Κυπριακού Ρόμπερτ Χόλλαντ και στο βιβλίο του «Η Βρετανία και ο κυπριακός αγώνας», Ποταμός, 2001. Όμως ο Χόλλαντ, στις σελίδες 120-121 του βιβλίου του παραπέμπει και στο έγγραφο τού Φόρεϊν Όφφις FO371/117641, RG1081/595, όπου ο Μακάριος στις 27.6.1955 (μόλις τρεις μήνες μετά την έναρξη τού Αγώνα για την Ένωση) δηλώνει στον Αρχιδιάκονο τής Αγγλικανικής Εκκλησίας τής Κύπρου ότι είχε «πλήρη επίγνωση τού πόσο άγονο είχε καταστεί το σύνθημα ‘Ένωσις και μόνο Ένωσις’» και ήταν, κατά το έγγραφο, έτοιμος να συζητήσει υποχωρήσεις.
Μπορεί ο κ. Ευρυβιάδης να το σχολιάσει αυτό; Μήπως ο Μακάριος είχε στο νου του την “ανεξαρτησία” πολύ πριν ξεκινήσει ο αγώνας της ΕΟΚΑ για την Ένωση; Θα τον δεχόταν κανείς για αρχηγό τού αγώνα αν γνωστοποιούσε στον λαό τις μύχιες σκέψεις και προθέσεις του; Και, γιατί άφηνε τον κόσμο να σκοτώνει και να σκοτώνεται για κάτι στο οποίο ο ίδιος δεν πίστευε; Αυτός, ένα ιερωμένος, που απέρριψε την Ένωση τον Αύγουστο του 64 επειδή υπήρχε πιθανότης… να χυθεί αίμα;
Ο δε Κυβερνητικός Εκπρόσωπος του Μακαρίου, ιδρυτικό στέλεχος του “κομμουνιστικού” ΑΚΕΛ, Μιλτιάδης Χριστοδούλου, γράφει στο βιβλίο του «Κύπρος-Ελλάς», Τόμος Β΄, σ. 29:
«Ο Ανδρέας Παπανδρέου στις 8 και 9 Μαΐου (1964) εκτελούσε διαδοχικές επισκέψεις στο βρετανικό Υπουργείο των Εξωτερικών και συναντούσε τον λόρδο Κάρρινγκτον και άλλους αρμοδίους τού υπουργείου και αφού εξέφραζε, εκ μέρους τού πατέρα του ανησυχίες για την κατάσταση στην Κύπρο, ανέφερε ότι η Ένωση πιθανόν να αποδεικνυόταν η καλύτερη λύση… Τη δεύτερη μέρα τής επίσκεψής του μετέφερε μήνυμα τού πατέρα του, που ανέφερε ότι, η Ελληνική Κυβέρνηση θα συνέχιζε να πιέζει για πλήρη ανεξαρτησία τής Κύπρου, αναγνώριζε, όμως, ότι αυτό θα παρέδιδε τη νήσο στην επιρροή των κομμουνιστών. Η καλύτερη λύση ήταν ασφαλώς η Ένωση… Ο Έλληνας πρωθυπουργός υπογράμμιζε την ανάγκη ‘νατοποίησης’ τής Κύπρου… Οι απόψεις αυτές ήταν παρόμοιες με εκείνες, που ο Έλληνας πρωθυπουργός διετύπωσε προς τον Βρετανό πρέσβη στην Αθήνα και τον Αμερικανό Γερουσιαστή Φούλμπραϊτ, που επισκέφθηκε την Αθήνα στις αρχές Μαΐου. (Βλ. βρετανικό μυστικό έγγραφο FO 371/174751 XC23279, 11.5.1964)”
Ο Γεώργιος Παπανδρέου αγωνιζόταν για την Ένωση κι ο Μακάριος για την “ανεξαρτησία”! Το παραδέχεται και ο ίδιος ο πολύς Ανδρέας για να γράφει: «Ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος… πάντα μιλούσε για ένωση – αλλά πάντα οι ενέργειές του απέβλεπαν στην ανεξαρτησία.»! (Ανδρέας Γ. Παπανδρέου «Η Δημοκρατία στο απόσπασμα». Λιβάνης 2006, σ. 223).
Μπορούν να τα σχολιάσουν αυτά οι καθηγητές Ευρυβιάδης και Ήφαιστος, έστω και στον “Φιλελεύθερο” ή την ιστοσελίδα Ιγνατίου, όπου δεν θα μπορώ να απαντήσω αφού τόσο ο “Φ” όσο και ο Ιγνατίου λογοκρίνουν κείμενα που διαψεύδουν τις θέσεις τους (ως γνήσιοι μακαριακοί); Θα απαντήσω εδώ, στο Αντίβαρο, κι ας είναι μόνο ο Ήφαιστος με τον Ευρυβιάδη μαζί με τον Γεωργάνα και τον Ελευθέριο που διαβάζουν αυτά που γράφω.
Κι επίσης να σχολιάσουν οι κύριοι καθηγητές – αν νιώθουν σίγουροι για το δίκιο τους – τον Αναστάση Πεπονή, που έμεινε με ανοικτό το στόμα όταν ο Μακάριος του είπε τον Οκτώβρη του 1964, ναι, θέλω την Ένωση, αλλά η Κύπρος να μην ανήκει στο ΝΑΤΟ!!
Πού ν’ ανήκε, δηλαδή, η ενωμένη με την Ελλάδα, Κύπρος, στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας; Ή δεν είχε διαβάσει Θουκυδίδη ο Μακάριος να ξέρει τι πάει να πει “Μήλος”; Ασφαλώς και δεν είχε διαβάσει, ασφαλώς και δεν είχε ιδέα, αλλά οι σημερινοί καθηγητές μας, ξεσκολισμένοι του Θουκυδίδη και του Καβάφη, ποιους παριπαίζουν;

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 13 January 2014 at 09:01

Ζητῶ συγγνώμην γιὰ τὴν ἐκτροπὴ τῆς συζητήσεως. Δυστυχῶς πρέπει καὶ ἐμεῖς οἱ Ἐλλαδίτες νὰ ἀγωνιζόμεθα συνεχῶς κατὰ παραχαρακτῶν τῶν ἱστορικῶν γεγονότων.
Δυστυχῶς ὁ Μακάριος δὲν φαίνεται νὰ ἤξερε οὔτε τὴν πρόσφατη ἱστορία τῆς Ἑλλάδος, ἐνῶ ὁ Παπανδρέου, ὡς ἐπίγονος καὶ μαθητὴς τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου, ἐπιζητοῦσε πάντοτε νὰ συνδέσει τὰ συμφέροντα τῆς Ἑλλάδος μὲ αὐτὰ τῆς κυριάρχου δυνάμεως στὴν περιοχή. Νομίζω, ἅν μπορούσαμε νὰ ρωτήσουμε τὸν Μακάριο τὶ πίστευε τὸ 1955 ἢ τὸ 1964, θὰ μᾶς ἀπαντοῦσε : «ὅ,τι θέλει ὁ λαός» ἢ «δὲν θὰ δεσμευθοῦμε καὶ θὰ μᾶς κατευθύνουν οἱ περιστάσεις», νοουμένου πάντοτε ὅτι ἐκεῖνος θὰ ἦταν στὴν ἐξουσία ( στὴν ἐκκλησιαστικὴ μονίμως) γιὰ νὰ διερμηνεύσει τὸ θέλημα τοῦ λαοῦ καὶ νὰ κατευθυνθεῖ ἀπὸ τὶς περιστάσεις. Καλὸν εἶναι, ἐπίσης, νὰ θυμόμαστε ὅτι καὶ ἡ πολιτικὴ τοῦ Βενιζέλου (καὶ Παπανδρέου) ἀπεγοήτευσε πολλὲς φορὲς καὶ τοὺς δύο ( ὁ Βενιζέλος τὰ εἶπε ξερὰ στοὺς Γάλλους καὶ ἐξομολογήθηκε τὶς τύψεις του καὶ ἐνώπιον τῆς Βουλῆς) καί. ὅτι καὶ αὐτοὶ εἶχαν τὶς «μακαριακές» τους στιγμές. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἔννοια τῶν ἐπιφυλάξεων τῶν καθηγητῶν, ὅπως τὴν ἀντιλαμβάνομαι : Ναί, πράγματι, τὸ 1964 ὐπῆρξε ἕνα στενὸ παράθυρο εὐκαιρίας, ἀπὸ τὸν ὁποῖον θὰ χωροῦσε, ἴσως, νὰ περάσει ἡ Ἕνωσις, ἀλλὰ μὴν τὸ κάνουμε κανόνα γιὰ τὸ σήμερα. Δέν λέω ὅτι συμφωνῶ μαζί τους, ἁπλῶς προσπαθῶ νὰ τοὺς καταλάβω.
Κάτι γιὰ τὴν άπήχηση τῆς συζητήσεως : Τὰ ἔγγραφα τοῦ «Κουράγιο Πηνελόπη» ἐπιβεβαιώνουν κάτι πού ἧταν κοινὸ μυστικὸ στοὺς Ἑλλαδικοὺς πολιτικοὺς καὶ διπλωματικοὺς κύκλους, τοὐλάχιστον ἀπὸ τὸ 1974 πού ἄρχισα κι ἐγώ, μὲ κοντὰ πανταλόνια ἀκόμη, νὰ προσέχω (καὶ εὐτυχῶς ἠ μνήμη τῶν χρόνων ἐκείνων μένει ἰσχυρή) τὶ λεγόταν γύρω μου. Κατανοητή, λοιπόν, καὶ γι’ αὐτὸν τὸν λόγο, ἡ ἐπιφυλακτικότητα τῶν καθηγητῶν γιὰ κάτι πού, στό περιβάλλον τους, ἦταν δεδικασμένο. Τὸ ζήτημα τῆς Κύπρου, ἐφ’ ὅσον δὲν προσφέρεται γιὰ κομματικὴ ἐκμετάλλευση στὴν Ἐλλάδα, δέν ὑπάρχει περίπτωση νὰ συγκινήσει τὰ πλήθη. Ἀπὸ τὰ ἠχογραφημένα ἀπομνημονεύματα τοῦ Μίκη Θεοδωράκη, προκύπτει σαφῶς ὅτι οἱ κομμουνιστὲς στὴν Ἑλλάδα τὸ ἀνεκίνησαν πρῶτοι μὲ μεγαλειώδη συγκέντρωση στὸ Παναθηναϊκὸ Στάδιο τὸ 1946, τὴν ὁποία δεινῶς πολέμησε ἡ ἀστυνομία καὶ στὴν ὁποία ὁ Θεοδωράκης τραυματίσθηκε σοβαρά, γιὰ νὰ ἀποσείσουν τὴν ρετσινιὰ τοῦ ἐθνοπροδότη (5η ὁλομέλεια – Μακεδονία) καὶ νὰ φέρουν σὲ δύσκολη θέση τοὺς Ἄγγλους ὡς νεοαποικιοκράτες καὶ τὴν Ἑλληνικὴ κυβέρνηση ὡς ξενόδουλη. Τὸ κακὸ εἶναι ὅτι ὁ Παπάγος τσίμπησε !

Reply
Ελευθέριος 13 January 2014 at 09:47

Είναι τέτοιο το μίσος που θρέφουν για τον Άρη, οι νοσταλγοί του Μεταξά και σημερινοί σφογγοκολάριοι αυτών που υποδούλωσαν και πάλι τη χώρα, που δε διστάζουν να παραχαράσσουν τα γεγονότα προκειμένου να του φορτώσουν το φόνο του Ψαρρού τη στιγμή που ο Άρης ήταν απών από τη σκηνή.
Ο ίδιος ο δράστης του εγκλήματος δεν αποπειράθηκε να κρυφτεί: “Tον Ψαρρό τον σκότωσα εγώ όταν τον έπιασα αιχμάλωτο στη μάχη της διάλυσης του 5/42 στο Κλήμα τον Απρίλη του 1944”. Είναι ο ταγματάρχης Ζούλας που ομολογεί το έγκλημα σε συμπληρωματική του έκθεση προς το ΚΚΕ στις 2.3.1951. Την ομολογία Ζούλα την επιβεβαιώνει και ο υπασπιστής του Ψαρρού και αυτόπτης μάρτυρας στο φόνο Κώστας Τσαμαντάνης. Ο ταγματάρχης επίσης τέσσερα χρόνια μετά εν μέσω εμφυλίου, θα περιγράψει στον Λευτεριά τη σκηνή του εγκλήματος: “Τον φέρναν συνοδεία. Σε απόσταση 5-6 μέτρων, μόλις με αντίκρισε, μου είπε: Να ‘μαι ρε Θύμιο! Έγινε το κέφι σου. Αν θέλεις, χτύπα! και μου ‘δειξε το στήθος του. Μόνο εκείνη η στιγμή και τα αισθήματα που κυριάρχησαν εξηγούν πως τράβηξα το πιστόλι μου και τον πυροβόλησα”. (Συνέντευξη Παπαδάκη)
Όταν έρχεται η αναπάντεχη είδηση της δολοφονίας Ψαρρού, στο κατάλυμα του Άρη κοντά του είναι ο πάτερ Ανυπόμονος: “Μαθαίνουμε ότι ο Ψαρρός, που πιάστηκε αιχμάλωτος, σκοτώθηκε από κάποιον. Δεν ξέραμε από ποιον. Μόλις μάθαμε το σκοτωμό του ο Άρης έγινε θηρίο. Κλείστηκε σε μια κάμαρη και βρίζοντας συνέχεια, πηγαινοέρχονταν απ’ τη μια άκρη στην άλλη σαν λιοντάρι στο κλουβί. Δεν δέχονταν κουβέντα από κανένα μας. Δεν τολμούσαμε καν να του μιλήσουμε. Κάπνιζε και συνέχεια μονολογούσε”.
(Μαρτυρία αρχιμανδρίτη Γερμανού -πάτερ Ανυπόμονου-, από το βιβλίο του Σπ. Μπέκιου “Η πικρή γεύση της αλήθειας”)

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 13 January 2014 at 12:06

Πολύ σωστά, διότι ἠ πραγματικὴ καὶ ἀπολύτως ὀρθολογικὴ ἐπιδίωξη τοῦ Ἄρη ἦταν νά τοὺς ὑποτάξει ὅλους ζωντανούς κάτω ἀπὸ τὴν μπότα του. Τὶ νὰ τοὺς κάνει τοὺς πεθαμένους ; Ἐκεῖνο πού δὲν μποροῦσε νὰ ἀνεχθεῖ ἧταν ὅτι τόσοι πολλοὶ ἐπέλεξαν νὰ πεθάνουν μὲ βασανιστήρια μαζὶ μὲ τὸν Ψαρρό, παρὰ νὰ σκουπίζουν τὸν … τοῦ ἐπιδόξου τυράννου. Καὶ ὅλοι αὐτοὶ ἦταν «σοσιαλδημοκράτες», τρομάρα τους, ἀφοῦ οἱ βασιλόφρονες ἤξεραν τὶ τοὺς περίμενε καὶ διέφυγαν. Νὰ σημειώσουμε ότι ἡ ΕΚΚΑ εἶχε, τὸν προηγούμενο χειμῶνα, ὑποστηρίξει τὸν ΕΛΑΣ ἐναντίον τοῦ, ἐπίσης «σοσιαλδημοκρατικοῦ», ΕΔΕΣ. Καὶ ὅτι ὅλοι οἱ «σοσιαλδημοκράτες» πολιτικοὶ καὶ διανοούμενοι, μὲ πρῶτον τὸν Ἀλέξανδρο Σβῶλο, πρόεδρο τῆς ΠΕΕΑ, τῆς κυβερνήσεως τῶν βουνῶν, κατάλαβαν μὲ ποιοὺς εἶχαν μπλέξει. Αὐτὲς οἱ ἀνοησίες, τοῦ Ἄρη στὴν Δωρίδα καὶ τοῦ Σαλλᾶ στὴν Μέση Ἀνατολή, ἀπέδειξαν ὅτι οἱ κομμουνιστές δὲν ἤξεραν τὶ τοὺς γινόταν. Εἶχαν κτηνώδη δύναμη ἀλλὰ ὄχι καὶ μυαλό. Σήμερα, βέβαια, δέν ἔχουν οὔτε τὸ ἕνα, οὔτε τὸ ἄλλο. Κατάφεραν, λοιπόν, στὸν Λίβανο νὰ τοὺς ἀποκηρύξει ἐνυπογράφως καὶ ἡ κυβέρνηση τῶν βουνῶν ὡς «ἄφρονες» πού «διέπραξαν ἔγκλημα κατὰ τῆς πατρίδος». Μετὰ ἀπὸ χρόνια, τὴν ἐκτίμηση αὐτὴ ἐπιβεβαίωσε καὶ ὁ Ζαχαριάδης, μόνο πού εἶπε ὅτι διέπραξαν ἔγκλημα κατὰ τοῦ κόμματος.
Καὶ καλά, ἂς ποῦμε ὅτι δὲν εἶχε σωστὴ πολιτικὴ καθοδήγηση, ὅμως ὐπάρχει καὶ κάτι ἄλλο πού ἐξηγεῖ ὀρθολογικώτατα τὴν ὀργὴ τοῦ Ἄρη : ἡ δολοφονία τοῦ Ψαρροῦ ἀπεδείκνυε σὲ ὅλους ὅτι δὲν μποροῦσε νὰ ἐλέγξει τοὺς κατ’ ὄνομα ὑφισταμένους του. Ὡραῖος στρατιωτικὸς ἀρχηγός ! Νὰ τοῦ λένε οἱ ὑφιστάμενοί του ὅτι ἔκαναν βλακεία καὶ παρέβησαν (λέμε τώρα !) τὶς διαταγές του διότι ἧλθε ἡ «κακιὰ ἡ ὥρα» καὶ νὰ μὴν τολμᾶ νὰ τοὺς πειθαρχήσει, ἀλλὰ νὰ κλείνεται σὲ κάμαρη ! Νὰ σημειώσουμε ὅτι ὁ Ψαρρὸς ἦταν ὁ τελευταῖος μὲ τὸν ὁποῖο θὰ εἶχε ὁ ὁποιοσδήποτε προηγούμενα, τόσο μαλακὴ ψυχὴ εἶχε. Ἐκεῖνο πού πλήρωσε ὁ Ψαρρὸς καὶ οἱ περὶ αὐτὸν εἶναι τὴν ἀποτυχία τῶν Ἐλασιτῶν νὰ πιάσουν τοὺς λίγους βασιλόφρονες πού εἶχε μαζί του ὁ Ψαρρὸς καὶ πού διέφυγαν μαχόμενοι ἐναντίον πολύ περισσοτέρων Ἐλασιτῶν. Ἂς σημειωθεῖ ὅτι ἡ πλειοψηφία τοῦ πληθυσμοῦ στὴν Δωρίδα ἦταν βασιλόφρονες καὶ βοήθησαν τούς βασιλόφρονες ἀντάρτες νά διαφύγουν.

Reply
Άντης Ροδίτης 13 January 2014 at 14:00

Εάν επί τη ευκαιρία της απώλειας της μισής Κύπρου στην Τουρκία – που ισούται με περισσότερο από απώλεια της μισής Ελλάδας – επιθυμείτε να ξιφομαχείτε για τον ελλαδικό εμφύλιο που σήμερα δεν σημαίνει τίποτε ούτε για την Ελλάδα ούτε για την Κύπρο, το μόνο που επιτυγχάνετε είναι να παρέχετε δικαιολογία σε εκείνους που θέλουν να κρατήσουν διαστρεβλωμένα και σκοτεινά τα αίτια της κυπριακής τραγωδίας, τραγωδίας τεράστιας σημασίας για τον ελληνισμό, γιατί όταν πια ολοκληρωθεί θα έχει απωλέσει τελεσίδικα ο ελληνισμός και την τελευταία γεωγραφική του παρουσία στην ανατολή.

“Ναί, πράγματι”, λέει ο κ. Γεωργάνας, “τὸ 1964 ὐπῆρξε ἕνα στενὸ παράθυρο εὐκαιρίας, ἀπὸ τὸν ὁποῖον θὰ χωροῦσε, ἴσως, νὰ περάσει ἡ Ἕνωσις, ἀλλὰ μὴν τὸ κάνουμε κανόνα γιὰ τὸ σήμερα. Δέν λέω ὅτι συμφωνῶ μαζί τους, ἁπλῶς προσπαθῶ νὰ τοὺς καταλάβω.”
Ούτε στενό ήταν το παράθυρο ούτε “ίσως” θα μπορούσε να περάσει μέσα από αυτό η Ένωση. Ο Άτσεσον το δήλωσε ξεκάθαρα στις 23 Αυγούστου 1964 (τα στοιχεία τα έδωσα πολλές φορές): “Αν κηρυχθεί σήμερα η Ένωση θα είναι χωρίς όρους”, και το μόνο εμπόδιο ήταν ο Μακάριος. Άρα τι άλλο προσπαθείτε να καταλάβετε κ. Γεωργάνα; Ούτε υπάρχουν καθόλου “επιφυλάξεις”.
Οι καθηγητές μας αρνούνται καν ότι υπήρξε ποτέ “παράθυρο”, στενό ή όχι και τόσο στενό! Αν το παραδεχτούν θα πρέπει να παραδεχτούν κι ότι τους κοροϊδεψε κι αυτούς ο Μακάριος, θα πρέπει να παραδεχτούν ότι εδώ και μισό αιώνα βρίσκονται σε πλάνη, και το χειρότερο προπαγάνδιζαν και διαιώνιζαν αυτή την πλάνη, αυτοί ως δάσκαλοι του έθνους. Εδώ είναι ο κόμπος.
Γι’ αυτό και η σιωπή του κ. Ευρυβιάδη είναι κατανοητή, όπως και η από καιρού εις καιρό απόπειρά του να εκτρέψει το θέμα αλλού. Γι’ αυτό και είναι βολικές στον ίδιο και στους φίλους του οι περί ελληνικού εμφυλίου ή περί άλλων εκτροπές.

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 13 January 2014 at 14:09

Καί, ὅμως, τόσο ἡ ροπὴ πρὸς τὴν τυραννία, ὅσον καὶ ἡ πολιτικὴ ἀδεξιότης, ὅσον καὶ ἡ μεταθανάτιος ἄκριτος προσωπολατρεία ἐνώνουν τοὺς Βελουχιώτη καὶ Μακάριο. Φαίνεται ὅτι τέτοια πρόσωπα Ἑλκύουν μία μερίδα Ἑλληνοφώνων.

Reply
Φιλανθρωπηνός 13 January 2014 at 16:26

Ο ατέρμονος διάλογος εκκινώντας από τον Κυπριακό διχασμό λογικώς εξετράπη στον Ελλαδικό. Μία απορία προς τους αξιόλογους σχολιαστές : Αλήθεια, πόσα ακόμη χρειάζεται να χαθούν προτού μονοιάσουμε; Από την προηγηθείσα ανταλλαγή απόψεων καθίσταται σαφές ότι η μισή Κύπρος δεν αρκεί. Έχω την εντύπωση ότι ο βασικός αντίπαλος βρίσκεται απέναντι και όχι δίπλα μας. Βέβαια, καθένας επιλέγει πού θα στραφεί αναζητώντας τον, αποκαλύπτοντας συγχρόνως τις προτεραιότητές του.

Reply
Άντης Ροδίτης 13 January 2014 at 17:03

Καλωσορίσατε κ. Φιλανθρωπηνέ.
Όμως η απορία σας μάλλον παρατήρηση είναι και μάλιστα καθόλου πρωτότυπη, και δεν θα έλεγα ότι σας εξαιρεί ως ένα σοφότερο που βλέπει την αλήθεια από ύψος και κάνει παρατηρήσεις στους άλλους, στα χαμηλά, ανυποψίαστους και δυστυχείς. Πρέπει να σκεφτείτε, πιστεύω, πιο ψύχραιμα, να δείτε πιο ακριβώς είναι το θέμα εδώ και τότε σίγουρα θα δεχθείτε πως δεν κομίζετε καμμίαν γλαύκαν… Έχει ήδη λεχθεί εδώ ότι ο ουσιαστικός αντίπαλος μας είναι μέσα μας… Ούτε δίπλα ούτε απέναντι.

Reply
Ελευθέριος 14 January 2014 at 08:36

Άντη Ροδίτη,

Πόσες φορές θα στο πώ; Δεν είμαι φίλος, ούτε γνωρίζω προσωπικά τους Ήφαιστο, Ευρυβιάδη και δεν έχω σχέση με τα ακαδημαϊκά ιδρύματα που διδάσκουν. Επιπλέον δεν είμαι κομμουνιστής και δεν διακατέχομαι από κανένα εμφυλιοπολεμικό σύνδρομο. Τιμώ την Ιστορία και τους Αγώνες αυτού του τόπου και των ανθρώπων του για την ελευθερία της πατρίδας. Είμαι υπέρ της προσέγγισης της ιστορικής αλήθειας, η οποία πρέπει να διασταυρώνεται για να μη λέει καθένας ότι του καπνίσει ή ότι τον βολεύει μεταφέροντας μονομερώς ότι άκουσε από το μισαλλόδοξο περιβάλλον του. Οπωσδήποτε η δολοφονία του συνταγματάρχη Ψαρρού ήταν ολέθριο λάθος και μελανό σημείο στην ιστορία του ΕΛΑΣ και αν και δεν ήταν παρών ευθύνεται και ο Άρης ως δεσπόζουσα στρατιωτική αρχή στην περιοχή. Ενίσχυσε τον αντικομουνισμό και όξυνε ακόμα περισσότερο την πόλωση μεταξύ του ΕΑΜ και των αντιπάλων του. Εδωσε έναν μάρτυρα στο αντιεαμικό στρατόπεδο, συμβάλλοντας έτσι στη συσπείρωσή του και την αποδυνάμωση των μετριοπαθών φωνών μέσα σε αυτό, ενώ έδωσε και ερείσματα νομιμοποίησης στον δωσιλογισμό. Επιπλέον, ήταν και ένα γεγονός που βάρυνε δραματικά στο συνέδριο του Λιβάνου, ένα κομβικό σημείο για την εξέλιξη της εμφύλιας σύγκρουσης, στο οποίο κατά πολλούς φυτεύτηκαν οι σπόροι του ματωμένου Δεκέμβρη. Αλλά αυτό το μελανό σημείο δεν μπορεί να αμαυρώσει ολόκληρο τον Αγώνα. Η μισσαλοδοξία των νοσταλγών της 4ης Αυγούστου και των επιγόνων της δοσίλογης κατοχικής κυβέρνησης Ράλλη, των ταγμάτων ασφαλείας και των μετέπειτα ανώμαλων φασιστοχουντικών και υποτελών φαυλοκρατικών κυβερνήσεων και των παρακρατικών δολοφόνων είναι γνωστή. Τι να μας πουν τώρα αυτοί; Όταν σύσσωμος ο ελληνικός λαός είχε εξεγερθεί κατά των κατακτητών και πολεμούσε με άφθαστο ηρωϊσμό και ανυπολόγιστες θυσίες μέσα από τις τάξεις της πιο μαζικής αντιστασιακής οργάνωσης, του ΕΑΜ, ΕΛΑΣ,- αγώνας που όμοιό του δεν εγνώρισε ολόκληρη η Ευρώπη – οι ομοιδεάτες τους συνεργάζονταν με τους ναζί για να καταδίνουν έλλληνες πατριώτες και να τους παραδίνουν στα κολαστήρια της Gestapo, ενώ στο Κάϊρο η δουλόφρων βασιλική κυβέρνηση του Εμανουήλ Τσουδερού, βιτρίνα της αείποτε διχαστικής βρετανικής πολιτιικής, άβουλη και αποξενωμένη από την ελληνική πραγματικότητα, φρόντιζε με κάθε τρόπο για τη συκοφάντηση ή τη διάλυση του ένοπλου αγώνα στα ελληνικά βουνά∙ με εντολές προς τους βασιλόφρονες αξιωματικούς στην κατεχόμενη Ελλάδα να υποδαυλίσουν την αντιπαλότητα μεταξύ ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ. Σήμερα αντί να αισθάνονται ντροπή για τα αίσχη τους και να σιωπούν, βγαίνουν δημοσίως και καταφεύγουν εκ νέου στη σπίλωση και τη συκοφαντία. Τι να περιμένουμε από αυτούς; Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, πάνω από 100.000 ελασίτες κυνηγήθηκαν, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν και δολοφονήθηκαν∙ οι οικογένειές τους διαλύθηκαν, οι περιουσίες τους καταστράφηκαν. Η τύχη της χώρας και των εκατοντάδων χιλιάδων αγωνιστών θα υπαγορευθεί από τους εκτός Ελλάδας ενδιαφερομένους, τους Άγγλους και στη συνέχεια τους Αμερικάνους.

Μας καταλογίζεις Αντη ότι τάχα εκτρέπουμε τη συζήτηση. Όχι απαντώ. Αυτή είναι Η συζήτηση. Η ανάμιξη των Άγγγλων με ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις θα θεμελίωνε τη μεταπολεμική παρουσία της μοναρχίας και το βρετανικό μέλλον στην ανατολική Λεκάνη της Μεσογείου. Επί σειρά ετών οι Βρετανοί για να καλύψουν τις αυθαιρεσίες τους εις βάρος της μικρής χώρας θα ισχυρίζονται ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο την έσωσαν από την υποδούλωση σε μια ένοπλη κομμουνιστική μειονότητα. Θα ήταν περισσότερο πειστικοί εάν δεν είχαν επιλέξει τόσο απροκάλυπτα στο Κάϊρο τη στανική επαναφορά της μοναρχίας, γνωρίζοντας καλά πως το 95% του ελληνικού λαού ήταν κατά του βασιλέα, αλλά τορπίλισαν τον σχηματισμό αντιπροσωπευτικής κυβέρνησης εθνικής ενότητας που επεδίωκε το ΕΑΜ με σκοπό τη διεξαγωγή ελεύθερων εκλογών, δίχασαν εκ νέου τους Έλληνες και βύθισαν τη χώρα σε εμφύλια σύρραξη∙ οι νεκροί και τα ερείπια για να ανοίξει ο βασιλικός δρόμος της υποδούλωσης δεν λογαριάζονται.
Εσύ λοιπόν θεωρείς κομβικό σημείο για την Κύπρο και τον ελληνισμό το ’64 εγώ σου λέω ότι τα πράγματα είχαν κριθεί το ’44…

Reply
Άντης Ροδίτης 14 January 2014 at 09:29

Μα Ελευθέριε, απαντάς σε μένα για τη δολοφονία του Ψαρρού που ανέφερε ο κ. Γεωργάνας; Δεν παίζω εγώ σε αυτό παιγνίδι και μη μου το φορτώνεις. Εγώ απλώς είπα ότι το θέμα είναι άλλο εδώ και σημαντικότερο. Τίποτε άλλο. Και για να θυμηθείς ποια είναι η συζήτηση δες το πρώτο-πρώτο άρθρο του κ. Ήφαιστου – δεν λέει τίποτε για τον ελλαδικό εμφύλιο. Κι άσε την ανάμιξη των Άγγλων στα εσωτερικά των μικρών χωρών, τα ίδια έκανε κι η Αθήνα όταν ήταν υπερδύναμη. Μη συμπεριφέρεσαι κι εσύ λες κι οι Έλληνες έξουσιαστές είναι καλύτεροι από τους Άγγλους εξουσιαστές. Η εξουσία ή ο Σατανάς είναι ένας και αυτό είναι το φόντο. Πάνω σε αυτό το φόντο παίχτηκε και το θέμα της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα. Ανέφερα ήδη σε ποιο έγγραφο ο Γεώργιος Παπανδρέου αποκάλεσε τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο “διαβολικό ηγέτη”.

Reply
Ελευθέριος 14 January 2014 at 10:51

Κι επειδή δε λέει τίποτε ο Ήφαιστος για την στρατιωτική επέμβαση των Άγγλων στην Ελλάδα διαρκούντος του πολέμου και την εξώθηση στον ελληνικό εμφύλιο, σημαίνει ότι τα παραγράφουμε ή ότι δεν έπαιξαν τον καθοριστικό ρόλο στην γεωπολιτική τους κυριαρχία στην Ανατολική Μεσόγειο;
Δεν σου φορτώνω τίποτε, αλλά οφείλεις να διακρίνεις με τι ανθρώπους συνομιλείς. Και μη μου λές περί Ελλήνων εξουσιαστών, γιατί εγώ ήμουν αυτός που υπογράμμισε το ρόλο των Αθηναίων στην καταστροφή της Μήλου και την εν συνεχεία παρακμιακή τους πορεία στον όλεθρο της Σικελίας.
Δεν έχει νόημα να συνεχίσω να συμμετέχω σε αυτή τη συζήτηση, συνέχισέ τη άμα θες με τον φίλο σου τον Γεωργάνα..

“Patria o mouerte!”

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 14 January 2014 at 11:39

Καλά, ὀ Μακάριος, δηλαδή, δὲν κάλεσε καὶ δὲν χρησιμοποίησε τοὺς ξένους ; Δὲν ἔγραφε ὀ κατευθυνόμενος τύπος του, μέσα στὴν κρίση τοῦ 1963-1964 γιὰ τὴν δῆθεν στήριξη πού θὰ πρόσφεραν στὴν Κύπρο οἱ Αἰγύπτιοι, ὡς Ἀδέσμευτοι, καὶ οἱ Σοβιετικοί ; Καί, τὸ κυριώτερο, ὅταν τὸν στρίμωξαν μὲ τὸ πραξικόπημα τοῦ 1974, δὲν σώθηκε μὲ τὴν βοήθεια τῶν Ἄγγλων ; Ἄν τὄχε πόνο νὰ μὴν ἀναμίξει ξένους, θὰ καθόταν νὰ σκοτωθεῖ μὲ τ’ ὅπλο στὸ χέρι, ὅπως ὁ Ἀλλιέντε. Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν διάσωσή του, μιλῶντας στὰ Ἡνωμένα Ἔθνη, δὲν ἀναγνώρισε ὅτι τὸ πραξικόπημα ἐνδιέφερε καὶ τὴν Τουρκία, καλύπτοντας ἔτσι τὴν εἰσβολή ;
Εἶναι πολύ εὔκολο νὰ ρητορεύουμε περὶ μὴ ἀναμίξεως τῶν ξένων. Στὴν πράξη, χῶρες σὰν τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Κύπρο πάντοτε θὰ πρέπει νὰ συνεκτιμοῦν τὸν διεθνῆ παράγοντα, ἐκτὸς κι ἅν γίνουμε σὰν τὴν Ἀλβανία τοῦ Χότζα, ἢ τὴν Βόρειο Κορέα. Στὴν περίπτωση τῆς Κύπρου τὸ 1963-1964, εἶναι πλέον ἀποδεδειγμένο πανηγυρικῶς ὅτι ἡ κυρίαρχη πολιτικὴ μερίδα σὲ Ἐλλάδα καὶ Κύπρο τἄκανε σαλάτα μὲ τὸν ξένο παράγοντα. Λογάριασε σωστὰ γιὰ τὴν πάρτη της καὶ λάθος γιὰ τὴν πατρίδα της.
Τὸ δὲ γενικώτερο συμπέρασμα, καὶ ἀπὸ τὸν ἐμφύλιο πόλεμο στὴν Ἑλλάδα, εἶναι ὅτι ἡ ἑκάστοτε κυριαρχοῦσα πολιτικὴ μερίδα σὲ Ἑλλάδα καὶ Κύπρο καλὸ θὰ εἶναι νὰ μὴν καθιστᾶ τὴν προσφυγὴ στοὺς ξένους ἀναγκαία γιὰ τοὺς ἀντιπάλους της. Ὅταν κάποιος παραπονεῖται ὅτι ἀπέτυχε διότι δὲν σκότωσε ἀρκετούς («δὲν πεθαίνει τὸ μοσχάρι, ἂν δὲν κολυμπήσει στὸ αἷμά του»), τότε δικαιώνει τὴν ὅποια προσφυγὴ τῶν ἀντιπάλων σὲ ὁποιουσδήποτε ξένους. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ τὸ ΕΑΜ διεκήρυττε πὼς κάποιος ἦταν «προδότης», τὴν μόνη ἐπιλογὴ πού αὐτὸς εἶχε ἦταν νὰ εἶναι ζωντανὸς προδότης ἢ νεκρὸς «προδότης». Τὰ ἀπομνημονεύματα τῶν Ἐλασιτῶν εἶναι ἀσφυκτικῶς γεμᾶτα ἀπὸ «λάθη» αὐτῆς τῆς μορφῆς καὶ καταδικάζουν τήν πολιτική τους μερίδα πολύ πειστικώτερα ἀπὸ τὰ κατηγορητήρια τῶν ἀντιπάλων τους.
Ὅσο δὲ γιὰ τὸν Μακάριο, ὄχι μόνον οἱ κάθε μορφῆς βιαιότητες και τὰ βασανιστήρια κατὰ τῶν ἀντιπάλων του, ἀλλὰ καὶ ἠ διαφθορὰ τῶν καλυτέρων τῆς Ἑλληνοκυπριακῆς κοινωνίας μὲ κάθε εἴδους παροχές, πράγματι τοὺς παρέδωσαν τοὺς λίγους, πάντοτε λίγους, εὐσυνειδήτους, βορὰ σὲ ὅσους καιροφυλακτοῦσαν νὰ πάρουν τὴν τυραννικὴ ἐξουσία γιὰ τὴν πάρτη τους.

Reply
Άντης Ροδίτης 14 January 2014 at 15:00

Ας ανακεφαλαιώσουμε:
Το θέμα μας είναι η δυνατότητα να είχε γίνει η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα το 1964, όπως την εισηγήθηκε ο Γεώργιος Παπανδρέου και την αποδέχτηκε ως συμφέρουσα λύση το ΝΑΤΟ από τη μια και όπως αρνητικά την αντιμετώπισε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος από την άλλη, ο οποίος κακώς και καταστροφικώς επιδίωξε μια πολύ δυσκολότερη “ανεξαρτησία” αντί την Ένωση ερωτοτροπώντας με τη Σοβιετική Ένωση και την τότε σύμμαχό της Αίγυπτο. Αυτό προκάλεσε την οργή της Δύσης, του Ελληνικού πολιτικού κόσμου και του Ελληνικού Στρατού με αποτελέσμα τον διχασμό, την δικτατορία του 67 και την κατατστροφή του 1974.
Η δικαιολογία που πρόβαλλε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος και έπειθε κάποιες μάζες λαού τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο ήταν ότι οι ΗΠΑ είναι τη διχοτόμηση που επεδίωκαν και όχι τη σωστή Ένωση. Όμως, νεότερα έγγραφα που ηλθαν στο φως μετά το 2000 αποδεικνύουν ότι ναι, η πολιτική Παπανδρέου και η αρνητική στάση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου είχαν οδηγήσει τους Αμερικανούς – παρ’ όλον ότι αρχικά είχαν υιοθετήσει την αγγλική διχοτομική πολιτική – στη λύση της άνευ όρων Ένωσης.
Οποιοσδήποτε αμφισβητεί αυτή την ξεκάθαρη, σε γενικές γραμμές αφήγηση μπορώ να τον παραπέμψω ξανά στα νεότερα σχετικά έγγραφα και τις μαρτυρίες. Τελεία και παύλα.
Επί τη ευκαιρία χαίρομαι να παρατηρήσω την εκ μέρους της διοίκησης του Αντιβάρου συχνή χρήση αποσπασμάτων από το έργο του Θεόδωρου Ι. Ζιάκα, που στη δική μου κατανόηση των ειδικών γεγονότων του κόσμου, μικρών και μεγάλων, φωτίζει το γενικό υπόβαθρο.

Reply
Ελευθέριος 14 January 2014 at 19:34

Μια τελευταία παρατήρηση αγαπητέ Άντη, όχι δική μου αλλά του επίσης αγαπητού Θεόδωρου Ζιάκα, η οποία έχει γούστο και πολύ διασκέδασε τότε την θλίψη μου.
Σε μικρή ανταλλαγή που είχα μαζί του, μου είχε πεί: “άρχων του κόσμου τούτου δεν είναι η αγάπη και η δικαιοσύνη αλλά ο Διάβολος. Δηλαδή οι ανισότητες, η αδικία, οι συγκρούσεις, η σφαγή, οι πόλεμοι κάθε είδους” και ότι “το κακό υπάρχει και είναι πολιτικά κυρίαρχο, αλλά δεν είναι αυθύπαρκτο και αυτοδύναμο: παρασιτεί απλώς πάνω στο καλό”.
Συμπέρασμα:
Έχε γεια καημένε κόσμε,
έχε γεια γλυκιά ζωή
Και ’συ δύστυχη πατρίδα
έχε γεια παντοτινή…

http://www.antifono.gr/portal/κατηγορίες/ελλάδα-ιστορία-γεωπολιτική/γραπτός-λόγος/3692-Κώστας-Παπαϊωάννου-Παναγιώτης-Κονδύλης-Παράλληλοι-και-αντίδρομοι.html

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 14 January 2014 at 21:19

Ἂς ἀκούσουμε τὶ εἶπε ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος στόν Σπῦρο Μελᾶ ποὺ τὸν εἶδε νὰ ἔχει χάσει τὸ θάρρος του μπροστὰ σὲ ὅσα ρεαλιστικὰ καὶ ὡμὰ τοῦ εἶχε ‘πεῖ ὀ Βενιζέλος λίγο πρίν :
«- Μά δέν σᾶς τὰ εἶπα ὅλα αὐτὰ γιὰ νὰ λιποψυχήσετε ! Εἴμαστε ἄντρες ! Στὸ χέρι μας εἶναι νὰ μεταβάλλουμε τὴν κατάσταση · φτάνει νά πιστέψουμε · φτάνει νὰ τὸ θελήσουμε μ’ ὅλη μας τὴ δύναμη καὶ τὴν ἐπιμονὴ νὰ ἐργαστοῦμε. Ὀ Θεός δὲ βοηθάει ποτὲ τοὺς ἄτολμους καὶ μοιρολάτρες !»
Αὐτὸ τὸ 1908, λίγο μετὰ τὸ κίνημα τῶν Νεοτούρκων καὶ μὲ τὸν Βενιζέλο στὸ στενό του ἰδιωτικὸ γραφεῖο σὲ μία πάροδο τοῦ κέντρου τῶν Χανίων, ἁπλὸ ἀρχηγὸ τῆς ἀντιπολιτεύσεως στὴν Κρητικὴ Βουλή, ὁ ὀποία, μετὰ άπὸ πάνδημο ἐξέγερση, εἶχε γίνει Κρητικὴ ἐθνοσυνέλευση, εἶχε ἀποκηρύξει τὸ Σύνταγμα τῆς Κρητικῆς αὐτονομίας καὶ εἶχε κηρύξει τὴν Ἕνωση μὲ τὴν Ἑλλάδα (πού, ἐν τούτοις, μόνον τὸ 1912 θὰ γινόταν).
Καλόν, ὅμως, εἶναι νὰ θυμόμαστε ὅτι ὁ Θεὸς ἐπίσης δὲν βοηθᾶ, ἢ μᾶλλον ἀντιμάχεται, τοὺς μεγαλοστόμως κενολόγους, τοὺς ἀμελετήτους, τοὺς ἐπιπολαίους καὶ τοὺς ἀνευθύνους.

Reply
Ελευθέριος 15 January 2014 at 08:04

Στη συνέχεια βέβαια και προς το τέλος της ένδοξης πολιτικής του σταδιοδρομίας, ο επαναστάτης του Θέρισου και θεμελιωτής της Μεγάλης Ιδέας, μετά την παράδοση των Ποντίων στην τύχη τους και τη μικρασιατική καταστροφή για την οποία τεράστιο μέρος της ευθύνης έφερε ο ίδιος, με την επάνοδό του το 1922, θα είναι αυτός που με περισσή ευκολία θα ολοκληρώσει το δράμα, εγκαταλείποντας μια από τις σημαντικότερες ιστορικές εστίες των Ελλήνων την Ανατολική Θράκη, μαζί και τα νησιά Ίμβρο και Τένέδο, θα αγνοήσει πλήρως τους πρόσφυγες στη συνθήκη της Λωζάνης το 1923 με την υποχρεωτική ανταλλαγή των πληθυσμών και των περιουσιών τους, θα αποδεχτεί τη δυνάμει καταστροφική πρόταση δυτικών διαμεσολαβητών για εξαίρεση από τη συμφωνία και παραμονή στην Ελλάδα των μουσουλμάνων της Δυτικής Θράκης, θα ενδώσει στην πίεση της φασιστικής Ιταλίας για παραμονή επίσης των 25.000 περίπου αλβανόφωνων μουσουλμάνων Τσάμηδων στην ελληνική Ήπειρο οι οποίοι δυο δεκαετίες αργότερα θα συνεργαστούν με τους Γερμανούς και Ιταλούς κατακτητές, θα θεσπίσει το 1929 το «ιδιώνυμο» (ειδικό) αδίκημα «περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών» εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων και κυρίως κατά των κομμουνιστών και των προσφύγων, που αντιδρούσαν στο ξεπούλημα των συμφερόντων τους προς όφελος της ελληνοτουρκικής προσέγγισης και οι οποίοι δεν κατηγορήθηκαν για συγκεκριμένες πράξεις, αλλά για την ιδεολογία τους και τη συμμετοχή τους σε συνδικαλιστικές οργανώσεις, κινητοποιήσεις κ.λπ διαλύοντας έτσι προς το τέλος του 1930 τις περισσότερες εργατικές οργανώσεις και χτίζοντας το νέο συνεκτικό πολιτικό μύθο της ελληνικής κοινωνίας πάνω στα συντρίμμια της Μεγάλης Ιδέας. Αργότερα, με μεσολαβητή τον Ιταλό δικτάτορα Μουσολίνι, ο Βενιζέλος θα υπογράψει το 1930 την “Ελληνοτουρκική συνθήκη φιλίας, ουδετερότητος και διαιτησίας” παρά την έντονη αντίδραση των προσφύγων, τους οποίους απείλησε με διώξεις, με το γνωστό Ιδιώνυμο, δηλαδή, με την κατηγορία του εχθρού του κράτους και σα να μην έφταναν αυτά, την ίδια χρονιά υποβάλει πρόταση ως πρωθυπουργός της Ελλάδας προς την Επιτροπή του Νόμπελ για την βράβευση του Μουσταφά Κεμάλ Πασά -που είχε ήδη λάβει το προσωνύμιο Ατατούρκ (Πατέρας των Τούρκων)- με το Νόμπελ Ειρήνης!

Αλλά για να μη μας κατηγορήσει ο Άντης για άλλη μια φορά ότι εκτρέπουμε τη συζήτηση, παραπέμπω για τα πεπραγμένα του Βενιζέλου σε άλλη ανάρτηση εδώ στο Αντίβαρο με συμμετοχή μου στο σχολιασμό, απόψεις τις οποίες ο πολύς Γεωργάνας θα αποφανθεί επίσης “ἀμελετήτους, ἐπιπολαίας καὶ ἀνευθύνους”.

http://www.antibaro.gr/?s=%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82+%CE%93%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B1%CF%81%CE%B7%CF%82%3A+%CE%88%CE%BD%CE%B1%CF%82+%CE%9F%CE%BB%CE%AD%CE%B8%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82+%CE%9B%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82+%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82+%CF%84%CE%BF%CF%85+%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B5%CE%BB%CE%B8%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82+%CE%BC%E2%80%99+%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%B7+%CF%83%CF%84%CE%BF+%CE%A0%CE%B1%CF%81%CF%8C%CE%BD

Reply
Άντης Ροδίτης 15 January 2014 at 08:07

Πολύ σωστά σου απάντησε ο Θ.Ι.Ζ., Ελευθέριε, κι αυτό ακριβώς είναι το περιεχόμενο του πρώτου-πρώτου σχολίου μου σε αυτή τη συζήτηση, και δεν σχετίζεται καθόλου με το “συμπέρασμα” στο οποίο κατέληξες.
Ακριβώς, το σημειώνει και ο κ. Γεωργάνας στη συνέχεια: “Στὸ χέρι μας εἶναι νὰ μεταβάλλουμε τὴν κατάσταση”.

Reply
Ελευθέριος 15 January 2014 at 08:40

Στην Κύπρο, στον Πόντο, στη Μικρασία, στην Ανατολική Θράκη και την Κωνσταντινούπολη, στην Ιμβρο και την Τένεδο, στη Βόρειο Ήπειρο, τη δικαιοσύνη των ανθρώπων και των ταγών τους τη γνωρίσαμε καλά στο πετσί μας, τη δικαιοσύνη του Θεού την περιμένουμε ακόμα και αν πρόκειται αυτή να εκδηλωθεί κατά την Δευτέρα Παρουσία, η όποια ανταμοιβή ή τιμωρία δεν θα έχει νόημα, διότι την Κόλαση την έχουμε ήδη διανύσει!

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 15 January 2014 at 08:45

Φυσικά, θὰ μπορούσαμε νὰ ἀπορρίψουμε ὅλως δι’ ὅλου «τὴν Μεγάλην Ἑλλάδα τοῦ προδότου Βενιζέλου» καὶ νὰ ἀρκεσθοῦμε στὴν «μικρὰν πλὴν τιμίαν Ἑλλάδα τῶν προγόνων μας». Καί, ἐν μέρει, τὸ κάναμε. Εἶναι ἀπολύτως βέβαιον, ὅμως, ὅτι χωρὶς τὴν μελετημένη τόλμη τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου, ἡ σημερινὴ Ἑλλάδα θὰ ἔφθανε τὸ πολὺ στὸν Ἁλιάκμονα. Ὅποιος διαβάσει λεπτομέρειες τῆς ἐκστρατείας τοῦ 1912-1913 τὸ καταλαβαίνει ἀμέσως ὅτι ὁ στρατὸς τόσο μποροῦσε μὲ τὰ τρόφιμα καὶ τὰ ὅπλα πού εἶχε. Καὶ εὐτυχῶς πού οἱ ἀντίπαλοι ἦταν σὲ χειρότερη μοῖρα. Φυσικά, η ὁρμὴ αὐτὴ ὁδηγεῖ ὑποχρεωτικῶς καὶ σὲ λάθη καὶ ζημίες. Ὅπως λένε οἱ Ἀμερικανοί : no guts, no glory. Καὶ οἱ ἐπικρίσεις γιὰ τὴν Λωζάννη εἶναι τελείως κενὲς περιεχομένου ὅταν δὲν εἴχαμε χρήματα οὔτε γιὰ νὰ ἀγοράσουμε πυρομαχικά. Ὁ Θεόδωρος Πάγκαλος πάππος πού τὶς διετύπωνε, ἀπεδείχθη πανηγυρικῶς ὂτι ἔλεγε μπαροῦφες ὅταν κατέλαβε αὐτὸς τὴν ἐξουσία.

Reply
Ελευθέριος 17 January 2014 at 04:35

Ποιός εκτός από σε “τύχης χαλεπής εφήμερον σπέρμα”, ανοικονόμητε και διαστροφικέ διαστροφέα Γεωργάνα, αποκάλεσε τον Βενιζέλο προδότη; Ο Ελευθέριος Βενιζέλος είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας πολιτικός ηγέτης του 20ου αιώνα. Σε πολιτικό επίπεδο, εξέφρασε την προσπάθεια για εθνική ολοκλήρωση, σε αντίθεση με το παλάτι και τη φιλομοναρχική παράταξη που εξέφρασαν τον εθνικό συντηρητισμό της παλαιάς Ελλάδας. Eίναι γνωστή η αποφασιστική συμβολή του Ελ. Βενιζέλου στην πορεία για την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, την ενσωμάτωση των Νέων Χωρών, τη συμμετοχή στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η οποία τοποθέτησε την Ελλάδα στο πλευρό το νικητών και τέλος τη συνθήκη των Σεβρών, η οποία ικανοποιούσε μεγάλο μέρος των αιτημάτων των αλύτρωτων ελλήνων της καθ’ ημάς Ανατολής. Ο Βενιζέλος διπλασίασε την Ελλάδα και δημιούργησε τις συνθήκες για την ενσωμάτωση στο ελεύθερο κράτος της Ανατολικής Θράκης και της Ιωνίας.
Όμως υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά του ανδρός και αυτή θέλησα να δείξω στο προηγούμενο σχόλιο. Ο άλλος Βενιζέλος, ο Βενιζέλος της ήττας, ο οποίος διαχειρίσθηκε ένα σύνολο αποφάσεων και πράξεων που αύξησαν τις προϋποθέσεις της Μικρασιατικής Καταστροφής και οδήγησαν στην εξόντωση και την περιθωριοποίηση των ελληνικών προσφυγικών πληθυσμών και τον οριστικό ξεριζωμό από τις πατρογονικές εστίες τους. Η α’ φάσης της γενοκτονίας κατά των Ελλήνων της Ανατολής (1914-1918), δεν άφηνε περιθώρια διερωτημάτων για τις συνέπειες που θα είχε στη συνέχεια το οποιοδήποτε “λάθος”.
Στο Ποντιακό ζήτημα, παρά τις αμφιταλαντεύσεις του συμπορεύτηκε τελικά με την αρνητική στάση των συμμάχων, υποτιμώντας ένα δυναμικότατο ένοπλο και πολιτικό κίνημα, που θα μπορούσε να αποκόψει τον ανεφοδιασμό του Κεμάλ, αγνοώντας τα αιτήματά τους και υποστηρίζοντας στη Συνδιάσκεψη Ειρήνης στο Παρίσι το Δεκέμβριο του 1918, την ενσωμάτωση του Πόντου στην Αρμενία. Όταν άλλαξε στάση και αποφάσισε να στείλει ελληνικά στρατεύματα στην προσπάθεια καταστολής του αδύναμου έως εκείνη τη στιγμή, κεμαλικού κινήματος ήταν αργά∙ στην Ελλάδα άρχιζε η προεκλογική περίοδος για τις εκλογές του 1920 που προκάλεσε ο ίδιος και τις έχασε, ενώ από την Κωνσταντινική κυβέρνηση του Γούναρη απαγορεύτηκε με νόμο η έξοδος των χριστιανικών πληθυσμών παραδίδοντας έτσι τους Έλληνες και τους Αρμένιους της Μικρά Ασίας στα τουρκικά εθνικιστικά στρατεύματα του Κεμάλ. Την πολιτική αυτή η ελληνική μοναρχική κυβέρνηση θα ακολουθήσει και μετά τη συντριβή του ελληνικού στρατού τον Αύγουστο του ’22, όταν ο Γούναρης θα διατάξει τον Έλληνα αρμοστή Σμύρνης Αρ. Στεργιάδη, να μην επιτρέψει την αναχώρηση του ελληνικού πληθυσμού και “δημιουργηθεί προσφυγικό πρόβλημα στην Ελλάδα”, παραδίδοντας ουσιαστικά τους ελληνικούς πληθυσμούς στον Κεμάλ και στο ολοκαύτωμα της Σμύρνης.
Με το ξέσπασμα της επανάστασης στρατού και στόλου εναντίον της κυβέρνησης Γούναρη με επικεφαλής το συνταγματάρχη Ν. Πλαστήρα το Σεπτέμβριο του 1922, η παρουσία ισχυρού ελληνικού στρατού στην Ανατολική Θράκη δημιούργησε ελπίδες ότι η καταστροφή στο μικρασιατικό μέτωπο δεν θα ήταν πλήρης. Όμως οι μεγάλες δυνάμεις είχαν αποφασίσει την παράδοσή της στους κεμαλικούς. Ο Ελ. Βενιζέλος, τον οποίο οι επαναστάτες κάλεσαν να αναλάβει εκ νέου τη διακυβέρνηση, είχε ήδη αποδεχτεί την άποψη της Αντάντ για την Ανατολική Θράκη. Έτσι, συνέδεσε την επιστροφή του στην κυβέρνηση με την αποδοχή της γαλλοβρετανικής άποψης από τους επαναστάτες προς τους οποίους τηλεγραφούσε: “Η απώλεια της Ανατολικής Θράκης ήταν καταστροφή ανεπανόρθωτος… εφόσον αι Δυνάμεις απεφάσισαν την απόδοσίν της εις την Τουρκία. Η κυβέρνηση είναι ανάγκη τάχιστα να χαράξη την πολιτικήν της. Εάν η πολιτική αύτη περιλαμβάνη την απόφασιν να κρατήσωμεν την Θράκην και εναντίον της γνώμης των πρώην συμμάχων μας, αι θερμαί μου ευχαί θα συνοδεύουν τον αγώνα τούτον του Έθνους, αλλά ευρίσκομαι εν τοιαύτη περιπτώσει εις την θλιβεράν ανάγκην να αρνηθώ την αποδοχήν της τιμητικής εντολής όπως αντιπροσωπεύσω την χώραν εις το εξωτερικόν.” Έτσι με τη συμφωνία των Μουδανιών ο ελληνικός στρατός αποχωρούσε τον Οκτώβριο του 1922 και από την Ανατολική Θράκη, ακολουθούμενος από 300.000 νέους πρόσφυγες. Η Ελλάδα δεν έκανε ούτε το ελάχιστο για να διατηρήσει τον έλεγχό της σ’ αυτή την βασική περιοχή του ελληνισμού, ενώ είναι βέβαιο ότι ούτε τα κεμαλικά στρατεύματα μπορούσαν να διασχίσουν τον Ελλήσποντο και τα Δαρδανέλλια, ούτε η Αντάντ να υποχρεώσει στρατιωτικά την Ελλάδα να αποχωρήσει.
Ετσι η νικήτρια στο πλευρό των συμμάχων της του Α΄ παγκοσμίου πολέμου Ελλάδα, έχοντας δαπανήσει ανυπολόγιστους πόρους σε έμψυχο και υλικό δυναμικό στη διάρκεια συνεχούς δεκαετούς εμπόλεμης αναμέτρησης, – δυναμικό που εν πολλοίς χρησιμοποιήθηκε από τους συμμάχους της για την υπεράσπιση δικών τους συμφερόντων και την ενίσχυση του Κεμάλ,- βρέθηκε στο τέλος της δεκαετίας με διπλάσια εδάφη απ’ότι η “μέχρι τον Αλιάκμονα” παλιά Ελλάδα, αλλά με μια χωρίς προηγούμενο απίστευτη συρρίκνωση του Ελληνισμού της καθ’ ημάς Ανατολής.
Πατρίδα δεν είναι μόνο το έδαφος, είναι και κυρίως οι άνθρωποί της.

Reply
Ελευθέριος 17 January 2014 at 06:09

ΥΓ
Κι από πάνω βγαίνει ο Ροδιτάκος να παραπονιέται ότι εκτρέπουμε τη συζήτηση! Λες και μπορεί κανείς να μονοπωλεί τον πατριωτισμό. Από τα γεγονότα στην Κύπρο το ’64 και τον Αττίλα του ’74, πήγαμε στον ματωμένο Δεκέμβρη στην Αθήνα του ’44 κι από κεί στο ολοκαύτωμα της Σμύρνης το ’22 κι έτσι που το πάμε θα φθάσουμε και “στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη” το 1824 κι αυτός ο αγιάτρευτος καημός “ο καημός της Ρωμηοσύνης” δεν έχει τελειωμό.
Βαράτε πατριώτες, ακόμη αντέχουμε..!

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους τους συμμετέχοντες και επισκέπτες και ιδιαιτέρως στον Άντη με αγάπη..
http://www.youtube.com/watch?v=-MF8LWEBKsM

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 17 January 2014 at 08:11

Τὰ πυρομαχικὰ τοῦ «Ἀβέρωφ» παρελήφθησαν τὸν Νοέμβριο τοῦ 1912, ἀφοῦ ἡ φάση κινήσεων τῶν ἐπιχειρήσεων κατὰ τῶν Τούρκων στὴν ξηρὰ εἶχε τελειώσει. Γιὰ μιὰ χώρα ὅπου τὰ χρήματα θὰ ἔπεφταν ὡς μάννα ἐξ οὐρανοῦ, αὐτὸ θὰ ἦταν προδοσία. Ἐξακολουθεῖ, ὅμως, νά εἶναι γιὰ τοὺς πατριδοκαπήλους θεωρητικοὺς τῆς πολυθρόνας. Στοὺς Βαλκανικοὺς πολέμους, ἡ χώρα δανείσθηκε, μέσα σὲ ἕξι μῆνες ποσὸν ἴσο μὲ πέντε ἐτησίους προϋπολογισμούς. Χάρη στοὺς ξενοδούλους, ποὺ ἔσκυψαν στὴν τρόϊκα τῆς ἐποχῆς, τὰ κατάφερε, ἐνῶ οἱ «πατριῶτες», Τοῦρκοι καὶ Βούλγαροι, πού εἶχαν διώξει τὶς δικές τους τρόϊκες, ξέμειναν ἀπὸ πόρους, μέχρι καὶ ἀπὸ ψωμί, στὴν διάρκεια τῶν πολέμων. Συνεπῶς, στὸν Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ἡ Ἑλλάδα ἔπρεπε νὰ βρεῖ νέους πόρους, σὲ περίοδο ὅπου ὅλα τὰ κράτη ἔκαναν τὸ ἴδιο καὶ πλήρωναν τὰ πάντα πανάκριβα. Φυσικά, ὅ,τι πῆρε τὸ πῆρε μὲ τὴν δεξιότητα τοῦ Βενιζέλου, μὲ ἄπειρες ταπεινώσεις καὶ ταλαιπωρίες. Ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος, ἀντίθετα ἀπὸ τοὺς πλείστους τῶν ἐκάστοτε ἀντιπολιτευομένων αὐτόν, καταλάβαινε ὂτι ἡ χρηματικὴ ἀδυναμία τῆς Ἑλλάδος τὴν ὑπεχρέωνε νὰ μὴν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τοὺς πολύ χειρότερα κατεξαντλημένους Συμμάχους της. Αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ τὴν ἀλληλογραφία του, ἐπίσημη καὶ ἰδιωτική, τῆς ἐποχῆς. Ὁ λαὸς τὰ ἔβλεπε ἀλλιῶς. Εἶχε μισήσει τὸν Βενιζέλο καὶ ἤθελε νὰ ἀκούσει ἄλλους. Ἀλλὰ ἤθελε καὶ τὴν κόκκινη μηλιά. Ὅπως θέλει Τσίπρα καὶ εὐρώ. Ἔλα, ὅμως, πού, ὅπως γράφει ὁ Τσῶρτσιλ : «χάριν τοῦ Βενιζέλου εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ ἀνεχόμαστε πολλά, χάριν τῶν διαδόχων του, λιγώτερο ἀπὸ τίποτε». Αὐτὸ τὸ γραμμάτιο τὸ ξέσχισε ὁ Ἕλληνας ψηφοφόρος μὲ τὰ χέρια του. Ὅ,τι ἀκολούθησε ἦταν φυσική συνέπεια τοῦ συνδυασμοῦ οἰκονομικῆς ἀδυναμίας καὶ διπλωματικῆς ἀπομονώσεως. Καὶ βλακώδους ὑπερεκτιμήσεως τῶν δυνατοτήτων μας καὶ τῶν Συμμάχων μας. Ἀλλὰ ὁ Βενιζέλος αὐτὸ δὲν τὸ ἐνέκρινε. Τὸ πολέμησε, ἀκόμη καὶ ὅταν, μὲ τὴν ψῆφο τοῦ λαοῦ, ἔγινε ἁπλὸς πολίτης καί, μάλιστα, ἐξόριστος. Μέχρι καὶ με τὸν Μεταξᾶ βρέθηκε νὰ ὁμοφωνεῖ ! Τὸ νὰ πιστεύουμε τοὺς λεονταρισμοὺς τοῦ τότε Παγκάλου γιὰ τὴν Ἀνατολικὴ Θράκη εἶναι νὰ παρατείνουμε χρονικῶς τήν παράνοια τῆς Μικρασίας κατὰ λίγους μῆνες, ἐνῶ εἶχαμε ξεμείνει ἀπὸ πόρους ἀπὸ κάτι χρόνια !
Καὶ τέλος, στὴν Λωζάννη, ὅταν εἶδε ὅτι οἱ Σύμμαχοι ἐπρόκειτο νὰ μᾶς ἐξαντλήσουν περαιτέρω διὰ τῆς ἀναμονῆς γιὰ νὰ βγάλουν κι ἄλλα ἀπὸ τοὺς Τούρκους κι ἀπὸ ‘μᾶς, δὲν δίστασε νὰ τοὺς στριμώξει ἐρχόμενος σὲ συνεννόηση μὲ τὸν Κεμάλ (ξέρω, σφαγέα κλπ βδελυρά). Οἱ ἐπικρίσεις τῆς ἐποχῆς κατὰ τοῦ Βενιζέλου τῆς ἤττης ἐξηγοῦνται ἀπὸ τὸ ὅτι καὶ οἱ παλαιοὶ ὑποστηρικτές του τὸν φθονοῦσαν καὶ τὸν μισοῦσαν. Ἀνυπομονοῦσαν νὰ τὸν διαδεχθοῦν, βλέπετε. Αὐτὴ ἡ σπουδαρχία εἶναι ἀνίατο καρκίνωμα τῆς Ἑλληνικῆς ψυχῆς. Καὶ ὅσο ἡ ὑπεροχὴ τοῦ ἄλλου γίνεται καταφανέστερη, τόσο μαυρίζει ἡ ψυχὴ τοῦ μειονεκτικοῦ σπουδαρχίδου. Ἅπαξ καὶ ὁ Βενιζέλος τοὺς ἔβγαλε τὸ φίδι ἀπὸ τὴν τρύπα στήν Λωζάννη (Σεπ. 1923), οἱ μὲν δυσαρεστημένοι ἀπὸ τὸν Πλαστήρα ἔκαναν τζούφιο κίνημα (τέλος Ὀκτ. 1923), ἀλλὰ καὶ οἱ Βενιζελικοί, ξεθαρρεμένοι ἀπὸ τὴν ἀποτυχία τοῦ κινήματος, ἦταν οἱ πρῶτοι ποὺ ξαναξαπόστειλαν τὸν Βενιζέλο στὴν ἐξορία τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1924. Καὶ ἔγιναν μπαίγνιο τῶν κινηματιῶν γιὰ δυόμιση χρόνια. Διότι δὲν ἦταν Βενιζέλοι.
Κατ’ ἀναλογίαν καὶ ὁ κάθε ἀνώνυμος κουκουλοφόρος στὸ διαδίκτυο νομίζει ὅτι δὲν ὑστερεῖ σὲ σύγκριση μέ κάποιον πού ἔχει συγγράψει, ξέρω κι ἐγώ, τρία βιβλία. Κούνια πού τὸν κούναγε … Κάθε μπαρούφα, προϊὸν ἀνατριχιαστικῆς ἡμιμαθείας, πού γράφει δημόσια ἁπλῶς δείχνει καθαρώτερα τὴν, ἔτσι κι ἀλλιῶς ἀγεφύρωτη, ἀπόσταση ἀνάμεσα στὸν πνευματικὸ δημιουργό καὶ τὸν φλύαρο καὶ κενολόγο μειονεκτικὸ ἄνθρωπο. Πού πρέπει νά ‘πεῖ κάτι, μόνον καὶ μόνον γιὰ νὰ πεῖ κάτι.
Τὸ βέβαιον εἶναι, φίλε μου, ὅτι, ὅσο κι ἂν πολεμᾶς νὰ κατεβάσεις ἕναν πού εἶναι ψηλά, ἐσὺ δὲν ἀνεβαίνεις ἐξ αὐτοῦ, ἀλλὰ πέφτεις κι ἄλλο καὶ ἡ ἀπόστασή σας, ἀντὶ νὰ μικραίνει, μεγαλώνει.

Reply
Ελευθέριος 17 January 2014 at 10:22

Προς ύψιστον πνευματικόν και πολιτικόν ανάστημα για “την αρμόζουσα παίδευσι κι αγωγή” Γεώργιον Ιακ. Γεωργάνα:

«Εγώ δε ες ιερόν»
είπεν ο Τυανεύς στο τέλος «παρελθών
πολλώ αν ήδιον εν αυτώ μικρώ
όντι άγαλμα ελέφαντός τε και χρυσού
ίδοιμι ή εν μεγάλω κεραμεούν τε και φαύλον».–
Το «κεραμεούν» και «φαύλον»· το σιχαμερό:
που κιόλας μερικούς (χωρίς προπόνησι αρκετή)
αγυρτικώς εξαπατά. Το κεραμεούν και φαύλον.
K.Π. Καβάφης

Δεν μπορεί να μην το είδαμε τόσα χρόνια που πολεμούσαμε γραμμένο!
Δεν μπορεί να μην καταλάβαμε τι έλεγε!
Κι όμως προσκυνήσαμε το «κεραμεούν και φαύλον», Εξαπατηθήκαμε!
Ηθελημένα; Αθέλητα; η Ιστορία θα πεί αν δεν έχει ήδη αποφανθεί οριστικά, κι όχι ανεμοπτερόεντα κριτικά μεγέθη του αναστήματος του πανταχού παρόντος στο διαδίκτυο λιβελλογράφου Γεωργάνα!

Reply
Άντης Ροδίτης 17 January 2014 at 15:38

Βεβαίως, κύριε Γεωργάνα, στην κακοήθεια ταιριάζει η περιφρόνηση και είναι δεδομένη. Ιδιαίτερα στην κακοήθεια που επιστρατεύεται ελλείψει επιχειρημάτων.
Αντικρίζοντάς την με ψυχραιμία, ακόμα, και διάθεση διερεύνησής της προσεγγίζουμε, ίσως, την ουσία και το θεμελιώδες αίτιο της νεοτερικής, ελληνικής παρακμής.
Η απορία μου είναι μόνο με τη διοίκηση του Αντιβάρου: Επιτρέποντας τη συνέχιση της κακοήθειας, επιτρέπει ουσιαστικά την εκδίωξη τής αντίθετης άποψης σε ένα πεδίο όπου δεν ανέμενε κανείς να υπάρξει ποτέ. Γιατί, όσον αφορά το Κυπριακό τουλάχιστο, δεν ξέρω ποιος άλλος έχει προσκομίσει τόσες έγγραφες αποδείξεις και μαρτυρίες υπέρ της αντίθετης προς την καθεστηκυία άποψης, όσες εγώ. Κι αν η τελική “απάντηση” που εισπράττω είναι μια κακοήθης διαστροφή τού ονόματός μου και παραπομπές σε μπουζούκια και τραγουδάκια, τότε το συμπέρασμα είναι ότι ακόμα και το Αντίβαρο δεν είναι σε θέση να δεχθεί την αντίθετη άποψη εκεί που πραγματικά αλλάζει τα δεδομένα.

Reply
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 17 January 2014 at 19:45

Ἡ ἐλευθερία προέχει καὶ κατισχύει τῆς κακοηθείας, ἂν ὄχι ἀμέσως, πάντως σὲ βάθος χρόνου. Καὶ διὰ τῆς ἐλευθερίας μαθαίνουν καὶ τὴν ἀλήθεια, ὅσοι τὴν μποροῦν καὶ τὴν θέλουν. Τόσα μπόρεσε ὁ Θουκυδίδης. Δὲν μποροῦμε νὰ ζητήσουμε ἀπὸ τὸ «Ἀντίβαρο» περισσότερα.

Reply
Ελευθέριος 17 January 2014 at 21:50

Αγαπητέ Άντη,

Περιφρόνησον μεν, άκουσον δε:
http://www.youtube.com/watch?v=P04mAvY5kT4

αλλά μιας και δεν σου αρέσουν τα μπουζούκια – αυτό πια το εμπεδώσαμε – χατήρια δεν χαλάμε∙ ας με λες κακοήθη, σου αφιερώνω πάραυτα ένα υπέροχο κομμάτι του Tomaso Albinioni κι ελπίζω ειλικρινά για την ψυχική σου ανάταση, να αφήσεις για λίγο κατά μέρος τα “επιχειρήματα” και το μουρτζούφλικο ύφος και να το απολαύσεις!
Δεν θα διατεινόμουν το ίδιο και για τον “ελευθερόφρονα” Γεωργάνα, καθώς η περίπτωσις είναι ανίατος!

Reply
Ελευθέριος 17 January 2014 at 21:54

Από την πολλήν της βιωτής “περίσκεψιν” ξέχασα και το κομμάτι:
http://www.youtube.com/watch?v=p8TkBM5DeHM

Reply
Ifestos 19 January 2014 at 17:24

Πήρα προσωπικό μήνυμα από συμμετέχοντα στην συζήτηση –κοντά τριακόσια σχόλια– και διέτρεξα μερικά σχόλια. Δυστυχώς δεν διαθέτω ούτε λεπτό και το παρόν είναι εις βάρος της εργασίας μου. Κατ’ αρχάς, διατρέχοντας τα τελευταία μηνύματα, θαυμάσω το κουράγιο και την επιμονή του «Ελευθέριου». Λυπήθηκα βέβαια γιατί πρόσεξα και κάτι χαρακτηρισμούς προερχόμενους από όλες τις πλευρές και κυρίως του πρωταγωνιστή και οι οποίοι κατά τα άλλα είναι αναπόφευκτοι όταν κανείς εισέρχεται σε ναρκοπέδια άσκοπων συζητήσεων. Όσον αφορά κάποιες αυτάρεσκες κορώνες που πρόσεξα για αποκαλυπτικά έγγραφα κοσμοϊστορικών διαστάσεων αγγίζει τα όρια του κωμικοτραγικού και αποτελεί, επιπλέον, ιστοριογραφική ιεροσυλία συν βιασμό της λογικής. Λυπάμαι που το λέω γιατί μπορεί και να νοιώθω συμπάθεια με όσους παρά τα φρικτά λάθη τους όταν συνηγορούσαν με το Α ή Β είδος υπονόμευσης του κυπριακού κράτους οι προθέσεις τους ενδέχεται να ήταν γνήσια πατριωτικές αλλά να είχαν παρασυρθεί από τον χείμαρρο των εν πολλοίς έξωθεν υποκινούμενων εμφύλιων διενέξεων. Αυτό είναι ένα πράγμα, όμως, και άλλο να ερχόμαστε πολλές δεκαετίες μετά να μιλάμε αποσπασματικά και να ξεχνάμε μύριους διαμορφωτικούς παράγοντες που συμπλέκονται ανά πάσα στιγμή ορίζοντας ένα θηριώδες πλαίσιο εναλλακτικών στρατηγικών δράσεων των μεγάλων δυνάμεων για να κάνουμε αλματώδες κακοποιητικές της αλήθειας δίκες προθέσεων και καταλήγοντας σε αυθαίρετα συμπεράσματα που ολοφάνερα ως συνήθως ηδονίζουν σύνδρομα (κάθε είδους από σύνδρομα ενοχών μέχρι και τωρινές προτιμήσεις παράδοσης στον εχθρό που οδηγούν στο τέλος της κοινωνικοπολιτικής μας ύπαρξης). Είναι ακραία επικίνδυνες οι φαντασιοπληξίες όποιου έτσι λειτουργώντας οδηγείται σε συμπεράσματα τα οποία είναι κραυγαλέα αυθαίρετα και τα οποία μπορούν να έχουν ως μόνο αποτέλεσμα την άσκοπη καλλιέργεια εμφύλιων διενέξεων σε μια κρίσιμη για τον τόπο στιγμή. Βέβαια, για να λέμε και του κακού το δίκαιο, μπορεί να είναι κωμικοτραγικό αλλά όχι και άγνωστο το φαινόμενο των κατά καιρούς «φωστήρων της ιστορίας». Βρίσκουν μια πληροφορία ή κάποιο έγγραφο και διατείνονται ότι ξέρουν πως θα εξελίσσονταν τα πράγματα εάν γινόταν όπως αυτοί θα ήθελαν. Η διεθνής πολιτική, όμως, δεν ήταν έτσι. Το «επίμαχο ζήτημα» που προκάλεσε τόση αναστάτωση κάτω από μια παρέμβαση επί άλλου ζητήματος, ακόμη και γνώση επιπέδου νηπίων καθιστά αντιληπτό ότι η Ελλάδα αρχές της δεκαετίας του 1960 και 2-3 χρόνια μετά την επιβολή επί Μακαρίου-Γρίβα της Ζυρίχης ήταν, μεταξύ πολλών άλλων οδυνηρά αληθινών καταστάσεων, ένα αναξιόπιστο κράτος με Βασιλιάδες, Φρειδερίκες, κλίμα εμφύλιου πολέμου, αποστασίες, δημαγωγούς, πολλά πραξικοπήματα υπό εκκόλαψη και με μεγάλα κομμάτια της κρατικής μηχανής διαβρωμένα μέχρι το κόκκαλο. Εάν κάτι χρήσιμο βρίσκει κανείς μέσα στα έγγραφα των Αμερικανών και των άγγλων είναι όχι κατιτί που θα πρόσφερε κάποια προφητεία για το ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα της μιας ή άλλης στρατηγικής δίνης αλλά για το πόσο διαβρωμένο ήταν το ελληνικό πολιτικό και στρατιωτικό πεδίο. Τέτοιες μικρές πληροφορίες είναι όντως χρήσιμες. Τίποτα άλλο ουσιαστικό όσον αφορά τα έγγραφα. Ιδιαίτερα όταν κατατίθενται ισχυρισμοί γνωρίζουμε για το πως θα είχαν, δήθεν εξελιχθεί τα πράγματα στο παρελθόν. Τα πολυάριθμα στρατηγικά σχέδια των μεγάλων δυνάμεων (τα οποία δεν είναι σταθερά αλλά επιλέγονται ή μεταλλάσσονται ανά πάσα στιγμή ανάλογα με το που και πως κινείται η δίνη μιας διεθνούς κρίσης) έχουν ιεραρχημένους σκοπούς και κάθε επιλογή δράσης αυτούς εξυπηρετεί. Μετά, η ανάγνωση από την Αγγλική στην Ελληνική συνήθως πηδάει πάνω από ειδοποιούς έννοιες –ιδιαίτερα στο επίπεδο των υποσχέσεων– όπως: «θα μπορούσαμε να κινηθούμε έτσι», «τους είπαμε ότι αυτοί κάνουν έτσι εμείς θα μπορούσαμε να κάνουμε έτσι» κτλ. Καμιά μεγάλη δύναμη όταν αναπτύσσει εναλλακτικά σενάρια δράσης, και ποτέ!!, δεν βλέπει την κάθε Ελλάδα, την κάθε Συρία ή την κάθε Λιβύη με γραμμικό ή προδιαγεγραμμένο τρόπο. Η πρακτική δείχνει, και μάλιστα από αρχαιοτάτων χρόνων, ότι οι μεγάλες δυνάμεις θέλουν κατασταλτικό έλεγχο υπό τους καλύτερους γι’ αυτές όρους και υπό τις χειρότερες για τους «στόχους» όρους. Επειδή ακριβώς μόνο επιστημονική τσαρλατανιά μπορεί να είναι ένας ισχυρισμός ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να εξελιχθούν έτσι ή αλλιώς με κριτήριο κάποια σταγόνα πληροφορίας από τον ωκεανό μιας στρατηγικής κρίσης, ας καταλάβουν οι κατά καιρούς επίδοξοι καβαλάρηδες της πεφωτισμένης ιστοριογραφίας ότι το μόνο που γνωρίζουμε είναι πάγιες τυπολογίες ηγεμονικών στάσεων και συμπεριφορών όχι τα άδυτα της ψυχής του ενός ή άλλου ή την έκβαση των εξελίξεων του παρελθόντος. Και η στρατηγική απέναντι στην Κύπρο όπως η στρατηγική τυπολογία ορίζει και όπως πολύ καλά την περιγράφουν κορυφαίοι γνώστες όπως ο Κουφουδάκης, Ευρυβιάδης κ.α. –και πολλά έπονται όχι ως απάντηση κάποιας απλουστευτικής θέσης– δεν μπορούσε παρά να είναι
έλεγχος του χώρου, έλεγχος των πόρων,
έλεγχος του πληθυσμού («είλωτες» όπως καταμαρτυρούν μύρια παραδείγματα),
έλεγχος των προσβάσεων, έλεγχος των σχέσεων με άλλα κράτη (που σημαίνει με απλά ελληνικά «συμμόρφωση» του πληθυσμού με βολικά για κάποια δύναμη ιδεολογικά πρότυπα),
έλεγχος της οικονομίας
έλεγχος του κοινωνικοπολιτικού συστήματος.
κτλ
Τα υπόλοιπα είναι παραμύθια της Χαλιμάς για αργόσχολους και ευκολόπιστους υποψήφιους για αφανισμό. Ιδιαίτερα όταν μετά από μισό αιώνα κάποιοι έρχονται για να καταδικάσουν αυθαίρετα τις προθέσεις του ενός ή του άλλου και να πιέσουν για αποδοχή συμφωνιών που ακυρώνουν μια κοινωνία υπαρξιακά. Δεν είναι η κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας παιχνιδάκι ψευτο-ιστοριογραφικών γυμνασμάτων αλλά αγώνας ισχύος και αγώνας (για το λιγότερο ισχυρό κράτος) να οδηγήσει το καραβάκι του με προσανατολισμό την Ιθάκη με ασφάλεια και μακριά από κύκλωπες και Σειρήνες. Σταματώ όμως εδώ γιατί πολύ αναλώθηκα με κάτι που δεν αξίζει και το οποίο όταν γίνεται δείχνει ότι μια κοινωνία είναι σε παρακμή οδεύοντας προς τον θάνατο.
Απλά για να τονίσω πόσο άτοποι μπορεί να είναι μερικοί ισχυρισμοί αλλά και για να τονίσω την τυπολογία των στρατηγικών συμπεριφορών (ανέφερα μερικά μόνο στοιχεία) και να υπογραμμίσω πόσο επισφαλείς είναι κάποιοι άλλοι ισχυρισμοί, αναφέρω και τα εξής.
Πρώτον, καμιά σοβαρή εκτίμηση για μια ιστορική εποχή (όχι πρόβλεψη ή προφητεία) δεν μπορεί να παρακάμψει μεταξύ πάμπολλων άλλων, ζητήματα όπως ο συσχετισμός ισχύος, οι στρατηγικές των δρώντων και κυρίως των μεγάλων δυνάμεων, τις προαναφερθείσες τυπολογίες της στρατηγικής θεωρίας για τα μονιμότερα χαρακτηριστικά στάσεων, συμπεριφορών και ενεργειών των μεγάλων δυνάμεων, οι αποτρεπτικές ικανότητες των εμπλεκομένων, τα ερείσματα και η παρουσία των εμπλεκομένων στα ρευστά περιφερειακά πεδία, οι ιεραρχίες των σκοπών των εμπλεκομένων δυνάμεων, οι εκτιμήσεις που είχαν για τους εμπλεκόμενους περιφερειακούς δρώντες, ο βαθμός ελέγχου των εσωτερικών δομών των εμπλεκομένων δυνάμεων (επί του προκειμένου τι βαθμό ελέγχου, πχ, μπορούσαν να ασκήσουν οι αμερικανοί, οι άγγλοι και σοβιετικοί στην Ελλάδα, Τουρκία, Κύπρο), ποιοι και πόσο ευάλωτοι και αναλώσιμοι είναι και πως μια μεγάλη δύναμη θα ήθελε τους συσχετισμούς, την κατανομή ρόλων, την κατανομή δυνατοτήτων, την κατοχή πόρων, την κατοχή προσβάσεων, κτλ, στο βάθος χρόνου που στα στρατηγικά σχέδια των μεγάλων δυνάμεων μπορεί να είναι και σε βάθος αιώνα. Αυτά και άλλα που θα μπορούσαν να αναφερθούν να λέω όχι για να πω ότι μπορεί κανείς να έχει τέτοια γνώση αλλά για το ακριβώς αντίθετο: Κανείς δεν την έχει και είναι τσαρλατάνος όποιος πει το αντίθετο. Αυτό που κάνει η επιστημονική έρευνα είναι μελετώντας περιπτώσεις της διεθνούς εμπειρίες και κυρίως μακροιστορικές διαδρομές και αποτελέσματα είναι μια προσπάθεια να κατανοηθούν καλύτερα διαχρονικές τυπολογίες για στάσεις και συμπεριφορές και όχι για να συναχθούν κοσμοιστορικά συμπεράσματα, προφητείες του παρελθόντος ή δίκες προθέσεων.
Δεύτερον, απλά και μόνο για φωτίσω πόσο ρευστά είναι τα πράγματα αλλά και πόσο σταθερές είναι κάποιες παράμετροι της τυπολογίας των μεγάλων δυνάμεων μπορούμε να κάνουμε κάποιες ενδεικτικές αναφορές. Προκύπτουν από συντρέχουσες έρευνες της ευρύτερης μεταπολεμικής περιόδου και δεν αφορούν μόνο το 1964-65. Χαρακτηριστικά, πάντως, εκείνες τις κρίσιμες μέρες του Αυγούστου-Σεπτεμβρίου 1964 κανείς μπορεί να αποκρυσταλλώσει τυπικές συμπεριφορές των δρώντων. Στις 26 Αυγούστου για παράδειγμα ο Άτσεσον έγραψα χαρακτηριστικά ότι τίποτα που θα μπορούσε να πάθει η Κύπρος δεν είναι αβάστακτο. Μόνο πόλεμος ή μόνιμη αποξένωση της Ελλάδας ή της Τουρκίας από την Δύση είναι καταστροφικό. Τρία μαθήματα που πρέπει να λάβουν υπόψη οι ΗΠΑ. Πρώτον, υπό τις παρούσες συνθήκες μια συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας είναι αδύνατη. Δεύτερον, ο Παπανδρέου είναι φλύαρος, πανούργος αλλά ηλίθιος, κατά συνέπεια διπλοπρόσωπος και αναξιόπιστος. Τρίτον, πολύ πιθανό ο Ινονού δεν μπορεί πλέον να συγκρατήσει τον στρατό σε περίπτωση κακομεταχείρισης των τουρκοκυπρίων.
Τώρα, πως θα μπορούσε «να κακοποιηθεί ο τουρκοκυπριακός πληθυσμός από τους θερμόαιμους»!:
Ως πρώτο βήμα ο ελληνικός στρατός στην Κύπρο και η εθνική φρουρά θα πρέπει να περιέλθουν υπό τον έλεγχο ενός ισχυρού άνδρα όπως ο υπουργός άμυνας Γαρουφαλιάς, με την βοήθεια του Βασιλιά –και ίσως της CIA και του Αμερικανικού στρατού. Μετά, ο αποκλεισμός των τουρκοκυπρίων θα τερματιστεί. [Ο Άτσεσον σκέφτηκε ότι η κατάλληλη στιγμή είναι η αλλαγή του τουρκικού αγήματος Τουρδύκ στην Κύπρο, που οι έλληνες τώρα εμποδίζουν. Εάν αυτό θα χρειαστεί σύγκρουση με τον Μακάριο θα την έχουμε. Ούτως ή άλλως, ο Παπανδρέου ανίκανος να κάνει ένα τέτοιο βήμα. … Όταν αυτά επιτευχθούν με ένα έμμεσο και μυστικό τρόπο, βοηθήστε τον τουρκικό στρατό να αναπτυχθεί, ως και να ήταν δική τους ιδέα, μια νέα στρατηγική σχεδιασμένη να ξεγελάσει τους πάντες … Στην συνέχεια, μετά από ένα πραξικόπημα του Μακαρίου για ανεξαρτησία ή της Ελλάδας για ένωση, ο τουρκικός στρατός θα κινηθεί και θα εισβάλει στην Καρπασία και θα καταλάβει όση περιοχή χρειάζεται. Μετά από κάποιες συμβιβαστικές δηλώσεις διατυπωμένες με τέτοιο τρόπο ούτως ώστε να κάνουν τους έλληνες να μην προχωρήσουν περισσότερο, οι τούρκοι θα διαπραγματευτούν από θέση ισχύος. Αυτά περίπου έλεγαν συζητώντας για την πραγμάτωση της … ένωσης.
Αυτά είναι τόσο γνωστά πράγματα στην χάραξη των “contingency plans» ελέγχου και ποδογέτησης όσο και ο εαυτός μας που βλέπουμε το πρωί στον καθρέφτη. Για όσους βέβαια δεν έχουν παρωπίδες για να βλέπουν μόνο εχθρούς και φίλους μεταξύ των μελών της δικής τους κοινωνίας.
Πάλι χαρακτηριστικά και τυπολογικά, στα εναλλακτικά σχέδια που δόθηκαν στον Πρόεδρο Τζόνσον, ο Μπώλλ και ο Άτσεσον υποστήριξαν στον πρόεδρο, στον Μακναμάρα, τον Μπούντι και στον Ράσκ ότι η μόνη λύση είναι τα τετελεσμένα που θα προκαλέσουν την κατάληψη της Καρπασίας προκαλώντας ανακήρυξη της Ένωσης και την καταστολή του Μακαρίου. Ο Μπούντι μάλιστα ερώτησε τι θα πυροδοτούσε την τουρκική επίθεση, ο Άτσεσον απάντησε οτιδήποτε θα μπορούσε να εξυπηρετήσει αυτό το σκοπό και ξανά πολύ χαρακτηριστικά προσπάθησε να πείσει ότι το πρόβλημα για τις ΗΠΑ θα είναι κατά πόσο θα έχουμε μια χαώδη κατάσταση ή μια ελεγχόμενη και τελικά παραγωγική σύμφωνα με τα σχέδιά. [Εδώ σημειώνεται ότι υπήρχε ακόμη μια ρευστή παράμετρος, αυτή του Λονδίνου, όπου οι Αμερικανοί έκαναν πολλές υποθέσεις πλην χωρείς τους Βρετανούς ξενοδόχους που πάντα κάποιο σενάριο έχουν στα συρτάρια τους … γνωρίζουμε σήμερα πολύ καλά πόσο επιφυλακτικό ήταν το Λονδίνο και πόσο προσεκτικά παρακολουθούσε τις εξελίξεις]. Απερίφραστα και αναμενόμενα, εξάλλου –βλ. και πιο πάνω πως θέλουν να είναι υπό τον έλεγχό τους τα κράτη οι ηγεμονικές δυνάμεις– δήλωναν ότι δεν υπήρχε χώρος για να υπάρξει κυπριακό κράτος (προσθέτω, όπως αποδείχθηκε αργότερα, και ελλαδικό κράτος) που δεν θα αναπτύσσεται σύμφωνα με τα συμφέροντα των ΗΠΑ.
Τρίτον, εν μέσω δεικτικών και περιφρονητικών θέσεων για τον Παπανδρέου που οι αμερικανοί θεωρούσαν τελείως αναξιόπιστο (πως είναι δυνατό να γίνει κάτι ευνοϊκό για την Ελλάδα όταν οι κύριο δρώντες έτσι σκέφτονται για τον έλληνα πρωθυπουργό!), έχουμε και αναμενόμενες και τυπολογικά χαρακτηριστικές πιο ρητές θέσεις στα ανώτατα συμβούλια των ΗΠΑ. Στις αποβάσεις που θα προωθούσαν την … ένωση, όταν θα προωθούνταν οι τούρκοι εν μέσω πιθανών ή στημένων όπως προαναφέρθηκε επεισοδίων που θα δημιουργούσαν οι …. (στημένοι, ως συνήθως;) θερμόαιμοι έλληνες έχουμε την δήλωση καταπέλτη του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου των ΗΠΑ. Πάντα αναμενόμενη, χαρακτηριστική και τυπολογικά πασίγνωστη:
«Η Τουρκία είναι πολύ πιο σημαντική για τα εθνικά συμφέροντα ασφαλείας των Ηνωμένων Πολιτειών σε σύγκριση με την Ελλάδα» Γι’ αυτό, «θα πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη προσοχή στα συμφέροντα εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ που σχετίζονται με την Τουρκία όσον αφορά μια σύντομη διευθέτηση όσον αφορά το κυπριακό ζήτημα. Είναι σημαντικό να κρατήσουμε μια ισχυρή Τουρκία φιλική προς τις Ηνωμένες Πολιτείες ακόμη και εάν σε τελευταία ανάλυση θα διακινδυνεύουμε να αποξενώσουμε και προκαλέσουμε υποχώρηση των ελλήνων συμμάχων».
Αμήν και δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός διεθνών σχέσεων για να καταλάβει τι σημαίνει αυτό. Λογική μόνο χρειάζεται.
Βέβαια, για κάποιον που είναι εξοικειωμένος με την στρατηγική θεωρία αυτή την θέση του Αμερικανού Αρχηγού δεν χρειάζεται να την διαβάσει σε κάποιο έγγραφο. Την θεωρεί ως δεδομένη εάν γνώριζε την στρατηγική άποψη των Αμερικανών για την περιφέρεια (και το ποια contingency plans θα επιστρατεύονταν), εάν γνώριζε την αδυναμία της λικνιζόμενης Αθήνας, εάν γνώριζε ποιοι ήταν αναλώσιμοι και ποιοι όχι στην Ανατολική Μεσόγειο μετά την εποχή της κρίσης της Κούβας και εάν γνώριζε το διακύβευμα του στρατηγικού ανταγωνισμού, καθώς επίσης και το πώς μπορούσε να βλέπουν οι ΗΠΑ την Ελλάδα και την Κύπρο υπό αυτές τις περιστάσεις (αλλά και αυτές που σχεδίαζαν με δεδομένο τον τρόπο που εξελισσόταν ο Ψυχρός Πόλεμος και η αναμέτρηση στην περίμετρο της Ευρασίας). Τώρα, υπό το πρίσμα των πιο πάνω μόνο γέλια μπορεί να προκαλέσουν κάποιες κραυγές για κάποιες παρανοημένες φράσεις του Ράσκ αποσπασματικά παρμένες. Δεν χρειάζεται ακόμη να πει κανείς ότι ο Ράσκ μετά τον θάνατο του Κένεττυ ήταν από τους πιο παραγνωρισμένους υπουργούς εξωτερικών, θεσμός εξάλλου που στις ΗΠΑ είναι γνωστό ότι δεν παίζει και πολύ ρόλο παρά μόνο ως αγγελιαφόρος συχνά και παραπλανητικών μηνυμάτων. Για να μην χάνουμε τον χρόνο μας για όσους δεν το γνωρίζουν την στρατηγική την χαράσσουν τα επιτελεία του Πενταγώνου, δημιουργούνται πλήθος contingency plans πάντα υπό το πρίσμα των σταθερών της στρατηγικής μιας μεγάλης δύναμης, αυτά καταλήγουν στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας και εκεί η διαχείρισή τους λαμβάνει χώρα ανάλογα με το πώς κινείται η δίνη μέσα στην οποία όπως είπαμε ρέουν απροσμέτρητοι παράγοντες όλων των επιπέδων.

Τελικά ο Μακάριος ελίχθηκε, ο Γρίβας αρνήθηκε να συμπράξει με πραξικοπήματα, οι Αθηναίοι επίδοξοι πραξικοπηματίες φοβήθηκαν τόσο αντιδράσεις εντός του Ελληνικού στρατού όσο και την νομιμοφροσύνη της πλειονότητας των κυπρίων στην κυβέρνησή τους. Η ΚΔ πήγε πιο πέρα. Τα contingency plans συνεχίστηκαν στην Αθήνα με αποστασίες και πολλά άλλα μέχρι και το 1967 που έγινε πραξικόπημα που έφερε ελλαδίτες και κύπριους σε φρικτή κατάσταση. Για να έλθουν οι άμυαλοι, μωροί και ευκολόπιστοι αρχές του 1970 να συμπράξουν στην ανατροπή της κυπριακής κυβέρνησης για να κάνουν την … Ένωση. Οι ίδιοι που αμέσως την επομένη δήλωναν υποταγή στα σχέδια των ξένων (σχετικό τεκμηριωμένο άρθρο με ονόματα του Ιγνατίου) και οι ίδιοι περίπου που στήριξαν με φανατισμό τα σχέδια Αναν. Φρικτά όλα αυτά και δηλωτικά των αιτίων της συμφοράς μας. Το ίδιο και το γεγονός ότι έχασα ήδη μισή ώρα να γράψω αυτά εδώ.

Εκφράζω την συμπάθειά μου και τα ειλικρινή φιλικά μου αισθήματα για όσους πασχίζουν «να γράψουν ιστορία» αλλά δυστυχώς όλα αυτά είναι αβάσιμα. Δεν είναι προτεραιότητά μου να συζητώ μαζί τους και κανένα λόγο δεν έχω να τους επιτιμώ για οτιδήποτε. Δεν αμφισβητώ προθέσεις αλλά καλά κάνουν και οι επίδοξοι ιστορικοί να καταλάβουν ότι οι προφητείες του παρελθόντος και οι καταδίκες προθέσεων είναι στην καλύτερη περίπτωση φαιδρά πράγματα. Ας δώσουν την ενέργειά τους στην αποτροπή της άλωσης της Κύπρου από την λαίλαπα του νέο-Οθωμανισμού. Τα υπόλοιπα είναι περιττά και η ιστορία των διεθνών σχέσεων θα γραφτεί όχι για να καταδικάσει κάποιους ή να δικαιώσει κάποιους άλλους αλλά για να αποτυπώσει την σταθερότητα κάποιων διαχρονικών ζητημάτων της διεθνούς πολιτικής όπως η σχέση ισχυρού και αδυνάμου. Ισχύς πάντως είναι και η γνώση των πάγιων χαρακτηριστικών της διεθνούς πολιτικής και κάποιες ιστοριογραφικές αφηγήσεις υποδηλώνουν κραυγαλέα άγνοια, δηλαδή μεγάλη αδυναμία σε παρόντα χρόνο.

Για να μην υπάρχουν αυταπάτες τονίζω και υπογραμμίζω ότι ούτε θα επανέλθω για να απαντήσω κατιτί εδώ ούτε και θα επισκεφτώ ξανά αυτή την σελίδα που νομίζω είναι ενδεικτική των εκτροχιασμών στο διαδίκτυο αλλά και του πόσο εύκολα μπορούν οι συζητήσεις αντί να εστιαστούν στα κύρια και ζωτικά εκτροχιάζονται σε διαπληκτισμούς προσωπικού βασικά χαρακτήρα που συνοδεύονται από άχαρες κραυγές και ψίθυρους. Να είστε όλοι καλά και υγιαίνοντες.

ΝΒ.
1. Ως συνήθως για αυτές τις παρεμβάσεις δεν υπάρχει ούτε ένα δευτερόλεπτο παραπάνω πολύ περισσότερο για να επανέλθω για να διορθώσω φραστικά ή ορθογραφικά λάθη.
2. Παραθέτω το προαναφερθέν άρθρο του Ιγνατίου δηλωτικό της ημέτερης «ανθρωπολογίας” των δεκαετιών εκείνων στις χώρες όπου ζούσαν «Ιθαγενείς υποψήφιοι για σφαγιασμό» (κάτι που όπως ξέρουμε συνεχίζεται). Εντυπωσιακές πάντως είναι οι συνομιλίες των Αμερικανών μετά το πραξικόπημα με κάποιους και δέστε τις αναφορές του Ιγνατίου φροντίζοντας να κάθεστε. Για τέτοια είναι τα έγγραφα όχι για να κρίνουμε την έκβαση ρευστών και αστάθμητων στρατηγικών αναμετρήσεων στις συμπληγάδες των οποίων κάθε φρόνιμο κράτος φροντίζει να μην μπαίνει. Γιατί πρέπει να ξέρουμε τα κύρια αίτια. Τι δηλαδή ευκολόπιστη και εύπλαστη πολιτικοανθρωπολογία οδηγεί αμφότερα τα κράτη σήμερα στην άβυσσο και στην συμφορά

ΠΈΜΠΤΗ, 2 ΙΟΥΛΊΟΥ 2009 http://INFOGNOMONPOLITICS.BLOGSPOT.GR/2009/07/15.HTML#.URFF66VFVFY
Αποκαλύψεις για το ρόλο της ΕΟΚΑ Βʼ στο προδοτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου

«Ο Αρχιεπίσκοπος έδωσε λεπτομέρειες για την χρηματοδότηση», αναφέρει ένα τηλεγράφημα ημερομηνίας 8 Απριλίου 1974, στο οποίο καταγράφονται τα ονόματα του εφοπλιστή Ανδρέα Ποταμιάνου και ενός επιχειρηματία από την Λευκωσία. Σε άλλο τηλεγράφημα, της αμερικανικής πρεσβείας της Αθήνας, ημερομηνίας 9 Απριλίου 1974, περιλαμβάνεται μεν η διάψευση του κ. Ποταμιάνου, αλλά τονίζεται ξανά πως ο Μακάριος «δεν θα εκτόξευε την κατηγορία χωρίς να διαθέτει ισχυρή πληροφόρηση από τις μυστικές υπηρεσίες».
Ουάσιγκτον.- Από Μιχάλη Ιγνατίου
Οι μέρες πριν από το πραξικόπημα ήταν καταθλιπτικές για τα όργανα του Δημήτριου Ιωαννίδη στην Κύπρο. Ο ισχυρός άνδρας της ελληνικής χούντας έβλεπε το ένα μετά το άλλο τα στελέχη της ΕΟΚΑ Βʼ να συλλαμβάνονται, ενώ καλά κρατούσε και ο αγώνας εξόντωσης μεταξύ των ηγετών της οργάνωσης που ίδρυσε ο Γρίβας, τον Σεπτέμβριο του 1971. Μετά από το κάρφωμα και την σύλληψη του Λευτέρη Παπαδόπουλου, στις 11 Ιουλίου 1974, απέμειναν κυρίαρχοι του παιγνιδιού όσοι από τους τομεάρχες είχαν κατευθείαν επαφή με τον Ιωαννίδη, από την ημέρα που πέτυχαν να εκδιώξουν τον Γεώργιο Καρούσο και να τον παραδώσουν στη χούντα. Είναι απόλυτα επιβεβαιωμένο, ότι μία ώρα πριν από την σύλληψη του Παπαδόπουλου, αξιωματικός του Εφεδρικού Σώματος έλαβε μήνυμα από στέλεχος της ΕΟΚΑ Βʼ, ο οποίος του ανακοίνωσε ότι «τα περιστέρια είναι στο ψυγείο».

Λίγα λεπτά μετά την σύλληψη του Παπαδόπουλου και άλλων στελεχών της ΕΟΚΑ Βʼ, ο Μακάριος έλαβε τηλεφώνημα από τον Τάκη Τσαγγάρη, με το οποίο του ανακοίνωνε την μεγάλη επιτυχία του Εφεδρικού Σώματος. Η πρώτη κίνηση που έκανε, ήταν να επικοινωνήσει με την αμερικανική πρεσβεία και να ζητήσει από τον πρέσβη Ρότζερς Ντέϊβις, ο οποίος στις 10 του μήνα είχε υποβάλει τα διαπιστευτήριά του, να τον επισκεφθεί ξανά στο Προεδρικό Μέγαρο. Ενοιωθε, όπως είπε στον Ντέϊβις, ότι η οργάνωση του Γρίβα έφτανε στο τέλος της. Ο Αμερικανός πρέσβης διέκρινε σημάδια αλλαζονείας στον Αρχιεπίσκοπο, αλλά δεν διαφώνησε μαζί του, αντίθετα τον ενθάρρυνε. Και οι δύο τους, λογάριαζαν χωρίς τον Ιωαννίδη, τους αξιωματούχους της CIA, με επικεφαλής τον Γκας Αβρακώτο, οι οποίοι τον είχαν υπό τον έλεγχο τους, και τον Χένρι Κίσιγκερ, που είχε δική του ατζέντα αναφορικά με τον Μακάριο, την Κύπρο και τις «σχέσεις οργής» με τους Σοβιετικούς. Η αμερικανική διπλωματική υπηρεσία, στην Κύπρο και στην Ελλάδα, είχε μεσάνυχτα για τους διαύλους επικοινωνίας της Ουάσιγκτον με τον Ιωαννίδη και την ΕΟΚΑ Βʼ, και είναι χαρακτηριστικό ότι στα διπλωματικά τηλεγραφήματα, διακρινόταν έντονη, μερικές φορές, διάθεση κριτικής στον αρχηγό της ΕΣΑ και στους ανθρώπους του στο νησί.
Η διαφαινόμενη εξάρθρωση της ΕΟΚΑ Βʼ, ανησύχησε τον Ιωαννίδη. Ετσι, έλαβε άμεσα τις αποφάσεις του και προχώρησε στην πραγματοποίηση του πραξικοπήματος εναντίον του Μακαρίου. Στις 15 Ιουλίου 1974, και ενώ ο Αρχιεπίσκοπος φτάνοντας στη Λευκωσία από το Τρόοδος ήταν βέβαιος για τη νίκη του εναντίον της χούντας, τα άρματα μάχης της Εθνικής Φρουράς είχαν περικυκλώσει το Προεδρικό Μέγαρο. Την αναγγελία για την επικράτηση των πραξικοπηματιών, ακολούθησε η κινητοποίηση της πολεμικής μηχανής της Τουρκίας, η οποία –με την βοήθεια των Αμερικανών- εισέβαλε στην Κύπρο…

Το τελευταίο διάστημα, ομάδες ερευνητών και δημοσιογράφων, ανάμεσά τους και ο υποφαινόμενος, κατάφεραν να επιτύχουν την δημοσιοποίηση σειράς εγγράφων για την ΕΟΚΑ Βʼ, τα οποία βρίσκονται στη διάθεση κάθε ενδιαφερομένου, καθώς έχουν τοποθετηθεί σε ειδικές επίσημες ιστοσελίδες της αμερικανικής κυβέρνησης. Τα περισσότερα αναφέρονται στην δράση της οργάνωσης, στον τρόπο αντιμετώπισης της από την κυβέρνηση του Μακάριου και στην χρηματοδότησή της, με αναφορές σε δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου, οι οποίες –και εδώ είναι το περίεργο- δεν αμφισβητούνται από τους Αμερικανούς διπλωμάτες. «Ο Αρχιεπίσκοπος έδωσε λεπτομέρειες για την χρηματοδότηση», αναφέρει ένα τηλεγράφημα ημερομηνίας 8 Απριλίου 1974, στο οποίο καταγράφονται τα ονόματα του εφοπλιστή Ανδρέα Ποταμιάνου και ενός επιχειρηματία από την Λευκωσία. Σε άλλο τηλεγράφημα, της αμερικανικής πρεσβείας της Αθήνας, ημερομηνίας 9 Απριλίου 1974, περιλαμβάνεται μεν η διάψευση του κ. Ποταμιάνου, αλλά τονίζεται ξανά πως ο Μακάριος «δεν θα εκτόξευε την κατηγορία χωρίς να διαθέτει ισχυρή πληροφόρηση από τις μυστικές υπηρεσίες».

Οι Αμερικανοί δείχνουν πρωτόγνωρο ενδιαφέρον για την σύγκρουση του Μακάριου με την ΕΟΚΑ Βʼ, ιδιαίτερα τις ημέρες που προηγήθηκαν και ακολούθησαν την ανακήρυξή της σε παράνομη τρομοκρατική οργάνωση, με αποτέλεσμα να αφήνεται μία παράξενη γεύση στον αναγνώστη των εγγράφων, ότι οι συγγραφείς τους δεν ήταν ενθουσιασμένοι με τις προοπτικές ήττας που διαφαινόταν για τα μέλη της.

Μετά το πραξικόπημα και την εισβολή, η αμερικανική πρεσβεία στην Λευκωσία λαμβάνει εντολή από την Ουάσιγκτον να προσεγγίσει την πολιτική και στρατιωτική πτέρυγα της οργάνωσης. Ο ίδιος ο Αμερικανός πρέσβης, ο οποίος δολοφονείται μετά την δεύτερη εισβολή –μέχρι τώρα επικρατεί η άποψη ότι τον εκτέλεσαν άνδρες της ΕΟΚΑ Βʼ- ξεκινά κύκλο επαφών και μέσα από τα τηλεγραφήματα του προς τον Χένρι Κίσιγκερ, δείχνει να καταλήγει στο συμπέρασμα, ότι για την οργάνωση αποφασίζει ο Κ.Κ., «ο πρώτος μεταξύ ίσων», όπως γράφει χαρακτηριστικά, για τον τομεάρχη της οργάνωσης. Ετσι, διευθετείται συνάντηση μαζί του, τα συμπεράσματα της οποίας καταγράφονται με απόρρητο τηλεγράφημα προς τον τότε υπουργό Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών, το οποίο έχει αποχαρακτηριστεί χωρίς να υποστεί λογοκρισία. Παράλληλα, αποστέλλεται με τον διπλωματικό σάκκο, εμπεριστατωμένο σημείωμα προς τον Κίσιγκερ, το οποίο –παρά τις προσπάθειες των ερευνητών- δεν έχει αποχαρακτηριστεί, άρα, αν και το κατέχουν, υπόκεινται στις συνέπειες του αμερικανικού νόμου εάν το δημοσιεύσουν.

Το αποχαρακτηρισμένο έγγραφο, με ημερομηνία 13 Αυγούστου 1974, δημοσιεύεται σήμερα αυτούσιο. Εντυπωσιάζει το γεγονός ότι ο Ρότζερ Ντέϊβις παρουσιάζει τους ηγέτες της ΕΟΚΑ Βʼ ως «μετριοπαθείς» και «λογικούς», «νόμιμους» και «ρεαλιστές», ενώ προβλέπει ότι θα συμπράξουν πολιτικά με τον Γλαύκο Κληρίδη –αποτελεί επιθυμία και της Ουάσιγκτον- κάτι που συνέβη στη συνέχεια και ισχύει μέχρι σήμερα, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των μελών της οργάνωσης δηλώνουν υποστηρικτές του ΔΗΣΥ. Από το κείμενο, αφαιρέσαμε τα ονόματα των στελεχών της οργάνωσης, τα οποία περιλαμβάνονται στο αμερικανικό έγγραφο, που δημοσιεύεται στη συνέχεια, χωρίς καμία άλλη αλλαγή:

Θέμα: Η Ελληνοκυπριακή Δεξιά – Πρώτες εντυπώσεις

1. Από τα τέλη Ιουλίου έχουμε έρθει σε επαφή με διάφορα νέα πρόσωπα από την Ελληνοκυπριακή Δεξιά, που επανεμφανίστηκαν. Οι περισσότεροι απʼ αυτούς αποσύρθηκαν απο τη πολιτική σκηνή όταν ο Κληρίδης προχώρησε σε ανασχηματισμό (σ.σ.: εννοεί της παράνομης πραξικοπηματικής «κυβέρνησης» του Νίκου Σαμψών). Αναμένουμε όμως οτι θα «ακούσουμε» από αυτούς σύντομα, ιδιαίτερα τώρα που ο σκοπός τους έχει κερδίσει νομιμότητα και πολιτικό σεβασμό. Μερικοί απʼ αυτούς δεν έχουν οπαδούς, απολάμβαναν όμως της πλήρους υποστήριξης της Αθήνας στις 15 Ιουλίου, που αποτελεί μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο, και είναι σχεδόν βέβαιο οτι θα διατηρήσουν αυτή τη στήριξη. Δέχονται μάλιστα, πολύ θετικά την επικοινωνία με τους εκπροσώπους της αμερικανικής κυβέρνησης, και έδειξαν ενδιαφέρον να κρατήσουν ανοικτό το κανάλι (σ.σ.: με την αμερικανική πρεσβεία).

2. Τα στελέχη είναι τα κάτωθι: Π.Δ., Κ.Σ. (ΕΣΕΑ), Γλ. Κ. (ΕΣΕΑ), Κ.Α. (δικηγόρος κρατουμένων της ΕΟΚΑ Βʼ), Γ.Δ. (αρχηγός της ΕΟΚΑ Βʼ στη Πάφο), Α.Χ. (αρχηγός της ΕΟΚΑ Βʼ στη Λευκωσία), Α.Π., Σ.Π., και ο πλέον σημαντικός, ο Κ.Κ., ο «πρώτος μεταξύ ίσων», και ο πιο έμπειρος απο τους αρχηγούς της ΕΟΚΑ Βʼ. (Πλήρεις αναφορές με άκρως ενδιαφέρουσες πληροφορίες θα ακολουθήσουν με τον διπλωματικό σάκκο).

3. Παρά την κάποια διάσταση απόψεων, ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να θαυμάσει την συστηματική συμμόρφωση προς τις επιταγές της λογικής, και την μετριοπάθεια με την οποία τα στελέχη αυτά αντιλαμβάνονται τα πολιτικά δρώμενα της Κύπρου. Ο Α.Χ. είναι ο πλέον φανατικός. Σκοπός αυτού του μηνύματος, είναι να συμπυκνώσουμε και να αναδείξουμε κοινά θέματα εντός περιεχομένου από την παρατεταμένη συζήτηση με τον Κ.Κ. και να αποφύγουμε τις πρώτες εντυπώσεις οι οποίες, τονίζουμε, πρόκειται να αλλάξουν, καθώς θα συνεχίζουμε τις επαφές μέσα στις επόμενες εβδομάδες.

4. Στις 10 Αυγούστου ο Κ.Κ. υπέδειξε τα κάτωθι θέματα ως στόχους της ΕΟΚΑ Βʼ.

Α. Σταθερότητα στο εσωτερικό: (Ο Κ.Κ.) κατέταξε το στόχο αυτό πρώτο για όλους τους εθνικιστές Ελληνοκύπριους. Συμπεριλαμβάνει τον προοδευτικό αφοπλισμό όλων των ομάδων του νησιού και κατʼ αρχάς αυτών του Λυσσαρίδη καθώς και άλλων αριστερών, οι οποίοι, κατά τη κρίση μας είναι επικίνδυνοι, αλλά μπορούμε να τους ελέγξουμε (we view as dangerous, but manageable). Οι άνδρες της ΕΟΚΑ Βʼ θα βοηθήσουν σʼ αυτή την προσπάθεια. Είναι -(εννοεί τα μέλη της ΕΟΚΑ Βʼ)- σε απόλυτη πειθαρχία και εργάζονται ως έκτακτοι στην αστυνομία και την Εθνική Φρουρά. Το θέμα που προκύπτει είναι ότι η κυβέρνηση Κληρίδη γνωρίζει ποιοί απʼ αυτούς ανήκουν στην ΕΟΚΑ Βʼ , τον οπλισμό που διαθέτουν, κ.ο.κ. Παρά ταύτα η κυπριακή κυβέρνηση δεν δίνει αναφορά ούτε ελέγχει όλους αυτούς τους άνδρες, όπως παραδέχθηκε ο Ξ.Κ. στις 12 Αυγούστου.

Β. Μακάριος: Προς το παρόν, οποιαδήποτε αναφορά στο θέμα επιστροφής του Μακάριου, παραμένει πολιτικός δυναμίτης. Αυτό είναι το σημαντικό κριτήριο εκ μέρους του Κ.Κ., δεδομένου του μακροχρόνιου αγώνα της ΕΟΚΑ Βʼ κατά του Μακάριου. Αλλοι δεξιοί είναι ανοιχτά κατά της επιστροφής του και δεν δέχονται συζήτηση.

Γ. Υποστήριξη στον Κληρίδη: Οσο ο Κληρίδης εργάζεται προκειμένου να επιβάλει την σταθερότητα στο εσωτερικό και δεν δίνει καμία ένδειξη οτι σκοπεύει να χρησιμοποιήσει τη κατασταλτική πολιτική του μακαριακού καθεστώτος, οι άνδρες της ΕΟΚΑ Βʼ θα τον στηρίζουν. Ο Κ.Κ. υποστήριξε οτι η προσωπικότητα είναι λιγότερο σημαντική απο τις πράξεις του καθενός. Και για το λόγο αυτό δεν επηρεάζεται απʼ τον ανασχηματισμό του υπουργικού συμβουλίου (σ.σ.: εννοεί την αλλαγή της πραξικοπηματικής «κυβέρνησης» Σαμψών). Υποστήριξε οτι η ΕΟΚΑ Βʼ είχε προτείνει όπως ο Κληρίδης διατηρήσει το υπουργείο Εσωτερικών. Θα ήταν μία ένδειξη καλής θέλησης και ότι δεν προσδοκά σε προσωπικά πολιτικά ωφέλη. Ο Κ.Κ. αρνήθηκε ανοιχτά οτι η ΕΟΚΑ Βʼ είχε απειλήσει τον Κληρίδη ή τους υπουργούς του τις πρώτες ημέρες μετά την 23η Ιουλίου.

Δ. Την εξουδετέρωση των ύποπτων προσώπων: Ο Κ.Κ. είπε οτι η ΕΟΚΑ Βʼ δεν θέλει την εκκαθάριση της αστυνομικής υπηρεσίας, παρά μόνο στις πιο οφθαλμοφανείς περιπτώσεις. (Ο Α.Χ. επιθυμεί την ολοκληρωτική εξουδετέρωση των υπόπτων). Μαζί με άλλους επιμένει στην σχολαστική τήρηση των νομικών διαδικασιών (δίκες και πειθαρχικές ακροάσεις) προκειμένου να διαχειριστούν αυτά τα προβλήματα. Προσπαθούν συνειδητά να διαχωρίσουν τη μέθοδο τους, απʼ αυτή των απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων που έκανε ο Μακάριος, για «λόγους δημοσίου συμφέροντος». Ο Κ.Κ. προτιμάει να αφήσει όλους τους υποστηρικτές του Μακάριου και τους αριστερούς σε ασήμαντες υπηρεσίες υπο άγρυπνη επιτήρηση. Σημείωσε οτι οι άνδρες του εφεδρικού σώματος του Μακάριου και η (μακαριακή) αστυνομική ιεραρχία είναι ακόμα στα πράγματα αν (και το εφεδρικο) έχει διαλυθεί.

Ε. Απόσυρση των τουρκικών δυναμέων: Ο Κ.Κ. ήταν αμετακίνητος σʼαυτό το θέμα, επισημαίνοντας την ολοκληρωτική δέσμευση, στην πίστη και την καρδιά των αγωνιστών της ΕΟΚΑ Βʼ στην «ελληνικότητα» του νησιού. Πιστεύει οτι η λύση του Κυπριακού ζητήματος είναι δυνατή εάν αποσυρθούν οι τουρκικές δυνάμεις. Οταν πιέστηκε να προσδιορίσει (τα λεγόμενά του), παραδέχθηκε οτι η λύση πρέπει να βασίζεται σε ένα «ανεξάρτητο κράτος» χωρίς ωστόσο, να αποκλείεται δια παντώς η ένωση. Εν ολίγοις, η ΕΟΚΑ Βʼ φαίνεται να έχει βάλει στο ράφι προς το παρόν τον αγώνα για την ένωση, και να δίνει προτεραιότητα, πρώτον, στη τουρκική απειλή και δεύτερον, στην εύθραυστη ελληνοκυπριακή πολιτική σκηνή.

Ζ. Εκλογές: Ο Κ.Κ. είπε ότι είναι πολύ νωρίς για να τοποθετηθεί στο θέμα, αλλά εξέφρασε την άποψη οτι η ΕΟΚΑ Βʼ και η ΕΣΕΑ μπορεί να μην παραμείνουν ξεχωριστές οντότητες στη μετά-μακαριακή πολιτική κατάσταση. Οι περισσότεροι δεξιοί προβλέπουν ένωση των εθνικιστικών δυνάμεων γύρω απο τον Κληρίδη, ενδεχόμενο το οποίο ο Κ.Κ. άφησε να εννοηθεί, αλλά αρνήθηκε να σχολιάσει. Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που επιθυμούν εκλογές σύντομα.

Η. Υποψίες για τις ΗΠΑ και την Βρετανία: Ο Κ.Κ. αναφέρθηκε σε ασύστατες φήμες για αμερικανική βοήθεια προς τους Τούρκους, και για κατασκοπεία κατά των Ελλήνων. Άκουσε την αντιπαράθεση των επιχειρημάτων μας και δεν συνέχισε το θέμα. Κατά γενικό κανόνα, η δεξιά παράταξη τρέφει για τη Βρετανία χειρότερα συναισθήματα απʼ ότι για τις ΗΠΑ.

5. Σχόλιο: Οι αξιωματούχοι της πρεσβείας έμειναν κατάπληκτοι από τον γενικό τόνο νομιμότητας, ρεαλισμού και «μετριοπάθειας» που διατύπωσαν ο Κ.Κ. και οι άλλοι. Το τραύμα της τουρκικής εισβολής και κατοχής, μπορεί να είναι η αιτία της στάσης που εξαναγκάστηκε να τηρήσει η ελληνοκυπριακή δεξιά, τουλάχιστον προς το παρόν. Χωρίς αμφιβολία, η ανάληψη πολιτικού ρόλου από το μισητό εχθρό τους, τον Μακάριο, και η απουσία του ευέξαπτου Γρίβα ήταν επίσης ένας σημαντικός παράγοντας που τους επηρεάσε. Η τραγωδία της Κύπρου είναι οτι τα μέλη αυτής της ομάδας φαίνεται να δείχνουν πολύ λίγο ρεαλισμό, (αν και τον δείχνουν) πολύ αργά. Αναρωτηθήκαμε εάν οι προηγούμενες απόψεις μας όσον αφορά στην ΕΟΚΑ Βʼ και την άκρα δεξιά (συνήθως φιλτραρισμένες μέσα από αναφορές των εχθρών τους) ήταν εσφαλμένες, ή αν τώρα, τα μέλη της συγκεκριμένης αυτής ομάδας θεωρούν τους εαυτούς τους ως πιο υπεύθυνο για τους λόγους που σημειώθηκαν.

6. Είμασταν ενημερωμένοι για τα συνεχιζόμενα ρήγματα στην δεξιά. Ο Α.Χ. δεν είναι ο μοναδικός που θέλει την εκκαθάριση συγκεκριμένων «διαφωτιστών» των μαζών πριν τις εκλογές. Χαρακτηριστικά, η διακήρυξη της 8ης Αυγούστου κάποιων δεξιών ομάδων (κυρίως της ΕΟΚΑ, της ΕΣΕΑ, του ΣΑΠΕΛ, της ΣΕΚ) ήταν μια παρωδία πραγματικότητας και φαντασίας, η οποία αργότερα συμπεριέλαβε και την υπόσχεση για αυτοδιάθεση/ένωση και την ανάδευση του εκκλησιαστικού ζητήματος (το οποίο οι περισσότεροι Κύπριοι απʼ τον Κληρίδη και κάτω θέλουν να το αφήσουν να βράσει στο δικό του ζουμί, εξουδετερώνοντας έτσι την εκκλησία της Κύπρου ως πολιτικό όπλο). Ο ηγέτης της ΕΣΕΑ, ο Γλ.Κ., είπε οτι ειλικρινά κάποιες απʼ τις εκφράσεις που χρησιμοποιήθηκαν στην διακήρυξη, ήταν προς εξευμενισμό των εξτρεμιστικών ομάδων. Γενικότερα ωστόσο, η δεξιά πλευρά μιλάει ελάχιστα αυτές τις μέρες για το θέμα της ένωσης.

7. Είναι σημαντικές οι επιπλοκές, απο τα προαναφερθέντα, για τη θέση του Κληρίδη. Αν ο Κ.Κ. τα λέει σωστά, ο Κληρίδης είναι τώρα πιο ασφαλής απʼ ότι πιστεύαμε αρχικά –το πίστευε και ο ίδιος και οι υπουργοί του. Η θέση του είναι ακόμα επισφαλής, αλλά η ΕΟΚΑ Βʼ και άλλες ομάδες, μέχρι τώρα, φαίνεται να δίνουν σʼ αυτόν και στο υπουργικό του συμβούλιο, τον χρόνο για να βάλει μερικά πράγματα στη θέση τους. Όλοι έχουν παραδεχθεί οτι δεν περιμένουν «θαύματα» απʼ τη Γενεύη, παρόλο που είναι δύσκολο να καθορίσουν τα όρια ανεκτικότητας όσον αφορά στην απόσυρση των τουρκικών δυνάμεων.

8. Δύο είναι οι κίνδυνοι που απειλούν τη θέση του Κληρίδη από την Δεξιά:

Α. Η ύστατη ανικανότητα να δεχθούν μια ενισχυμένη τουρκική παρουσία στο νησί. Αν η (σύνοδος της) Γενεύης καταλήξει σε δυσάρεστο διακανονισμό για την ενωτική δεξιά (και όπως όλα δείχνουν, μάλλον εκεί θα καταλήξει), η ΕΟΚΑ Βʼ σίγουρα θα εναντιωθεί με βιαιότητα κατά της κυπριακής κυβέρνησης και των θέσεων των Τούρκων. Εχουμε δει ανάλογους υπανιγμούς στον Τύπο. Δεν αποκλείουμε το ενδεχόμενο, με το χρόνο, να διευρυνθεί ο ρεαλισμός της δεξιάς. Γιʼ αυτό είναι αναγκαία η προσεκτική συνεισφορά του Κληρίδη. Προς το παρόν ωστόσο, ο Κληρίδης φαίνεται να πράττει σωστά και να επιμένει στη δέσμευση για απόσυρση των τουρκικών στρατευμάτων και για την αποφυγή αυστηρών γεωγραφικών προσδιορισμών, ουτως ώστε να κρατήσει ενωμένη την πολιτική του βάση.

Β. Οποιαδήποτε νύξη για προσφυγή σε μέτρα όπως αυτά του Μακάριου (συλλήψεις, ξυλοδαρμούς, παρακρατικούς βομβαρδισμούς) εναντίον πολιτικών αντιπάλων θα προκαλέσουν καταιγισμό αντιδράσεων, ιδιαίτερα απο την ΕΟΚΑ Βʼ. Αυτό συνεπάγεται περαιτέρω κίνδυνο, εάν η αριστερά προχωρήσει σε προβοκάτσιες, για να προκαλέσει τέτοιες αντιδράσεις.

9. Καταλήγοντας, διαφαίνεται αμυδρή ενθάρρυνση για την αμερικανική θέση αναφορικά για την Κύπρο. Για πρώτη φορά, μετά από πολλά χρόνια, ηγετικοί παράγοντες της ακροδεξιάς είναι δεκτικοί και πρόθυμοι να διατηρήσουν επαφή μαζί μας. Σκοπεύουμε να πιέσουμε γι΄αυτό το πλεονέκτημα, δεδομένου οτι τα μέλη αυτής της ομάδας ενδέχεται να αναλάβουν σημαντικό πολιτικό ρόλο στο μέλλον.

(Υπογραφή) Ρότζερ Ντέϊβις

Πηγές:

1. Αποχαρακτηρισμένο εμπιστευτικό τηλεγράφημα της αμερικανικής πρεσβείας της Λευκωσίας προς τον Χένρι Κίσιγκερ, 8 Απριλίου 1974

2. Περιορισμένος αριθμός παραληπτών – Αποχαρακτηρισμένο τηλεγράφημα της αμερικανικής πρεσβείας της Αθήνας προς τον Χένρι Κίσιγκερ, 9 Απριλίου 1974

3. Αποχαρακτηρισμένο απόρρητο τηλεγράφημα της αμερικανικής πρεσβείας της Λευκωσίας προς τον Χένρι Κίσιγκερ, 13 Αυγούστου 1974

4. Περιορισμένος αριθμός παραληπτών – Αποχαρακτηρισμένο τηλεγράφημα της αμερικανικής πρεσβείας της Λευκωσίας προς τον Χένρι Κίσιγκερ, 11 Ιουλίου 1974

5. Περιορισμένος αριθμός παραληπτών – Τηλεγράφημα της αμερικανικής πρεσβείας της Λευκωσίας προς τον Χένρι Κίσιγκερ, 12 Ιουλίου 1974 – Παραμένει απόρρητο.

6. Τα Μυστικά Αρχεία του Κίσιγκερ (Εκδόσεις Λιβάνη)
greeknews

Αποκαλύψεις για το ρόλο της ΕΟΚΑ Βʼ στο προδοτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου
JULY 21, 2008 BY GREEK NEWS LEAVE A COMMENT
5 http://www.greeknewsonline.com/?p=8953
Ουάσιγκτον.- Από Μιχάλη Ιγνατίου
Οι μέρες πριν από το πραξικόπημα ήταν καταθλιπτικές για τα όργανα του Δημήτριου Ιωαννίδη στην Κύπρο. Ο ισχυρός άνδρας της ελληνικής χούντας έβλεπε το ένα μετά το άλλο τα στελέχη της ΕΟΚΑ Βʼ να συλλαμβάνονται, ενώ καλά κρατούσε και ο αγώνας εξόντωσης μεταξύ των ηγετών της οργάνωσης που ίδρυσε ο Γρίβας, τον Σεπτέμβριο του 1971. Μετά από το κάρφωμα και την σύλληψη του Λευτέρη Παπαδόπουλου, στις 11 Ιουλίου 1974, απέμειναν κυρίαρχοι του παιγνιδιού όσοι από τους τομεάρχες είχαν κατευθείαν επαφή με τον Ιωαννίδη, από την ημέρα που πέτυχαν να εκδιώξουν τον Γεώργιο Καρούσο και να τον παραδώσουν στη χούντα. Είναι απόλυτα επιβεβαιωμένο, ότι μία ώρα πριν από την σύλληψη του Παπαδόπουλου, αξιωματικός του Εφεδρικού Σώματος έλαβε μήνυμα από στέλεχος της ΕΟΚΑ Βʼ, ο οποίος του ανακοίνωσε ότι «τα περιστέρια

Reply
Άντης Ροδίτης 20 January 2014 at 10:35

Η βασική θέση τού κ. Παναγιώτη Ήφαιστου σε αυτή την “άσκοπη” συζήτηση – όπως την αποκαλεί – αλλά στην οποία δεν διστάζει να επανέρχεται, είναι ότι μόνο τα δικά του (πεπαλαιωμένα) συμπεράσματα δεν είναι αυθαίρετα. Όλα τα νέα έγγραφα, που ήρθαν στο φως μετά το 2000 (και πολλάκις αναφέραμε τα στοιχεία και το περιεχόμενό τους εδώ), αναφορικά με τις πιθανότητες ελληνικής, τελειωτικής λύσης στο Κυπριακό το 1964, ο κ. Ήφαιστος δεν αναγνωρίζει ότι έχουν οιανδήποτε σημασία! Γιατί; Μα για τον απλούστατο λόγο ότι η παραδοχή της αλήθειας που περιέχουν θέτει σε κίνδυνο τη φήμη του ινδάλματός του, του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Βέβαια το θέμα δεν είναι τόσο απλά συναισθηματικό, ότι δηλαδή θίγεται και απομυθοποιείται ένα πολιτικό “ίνδαλμά” κάποιων! Το θέμα είναι ότι με την κατάρρευσή τού “ινδάλματος” δεν θα έχουν πια οι ίδιοι οι λάτρεις του πού να στηρίξουν τη δική τους φήμη, που είναι με πολλούς τρόπους συνδεδεμένη με τού “ινδάλματος” τη φήμη.
Είναι χαρακτηριστικό του δόλιου και ανοίκειου τρόπου με το οποίο ο κ. Ήφαιστος προσπαθεί να μειώσει την αξία των αναφερθέντων εγγράφων, αποδίδοντάς την παρουσία τους σε τυχαίαν τινά συνάντησή τους με κάποιον που άμα τα βρήκε (στό δρόμο, ας πούμε) αποφάσισε να γίνει… διάσημος επιδεικνύοντάς τα! Αυτή είναι η εικόνα που προσπαθεί να περάσει ο καθηγητής κύριος Ήφαιστος.
Η αλήθεια, όμως, είναι εντελώς διαφορετική. Τα έγγραφα αυτά, μαζί με ένα σωρό άλλες μαρτυρίες και αποδεικτικά στοιχεία, περιέχονται στο βιβλίο “Κουράγιο Πηνελόπη”, 521 σελίδων, εκδόσεως Αρμός 2013, είναι αποτέλεσμα πολύχρονης έρευνας και αποτελούν το τρίτο στη σειρά βιβλίο πάνω στο ίδιο θέμα του ιδίου συγγραφέα. Σημειωτέον ότι το δεύτερο βιβλίο αυτού του συγγραφέα (το “Δέκα χιλιάδες μέλισσες”) απέσπασε το βραβείο πεζογραφίας της Κυπριακής Δημοκρατίας, από μια κυβέρνηση, μάλιστα, που επένδυσε πολλά στην “ηρωική” και “αντιστασιακή” σχέση της με τον Πρόεδρο και Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, αλλά στο σημείο τελειωτικής κρίσης της εντιμότητάς της δεν μπορούσε να εμφανιστεί και σε αυτόν το τομέα, της ιστορικής λογοτεχνίας, ανέντιμη!
Το πιο κωμικό, ίσως, εκ μέρους του κ. Ήφαιστου είναι ότι “προειδοποιεί το λαό” πως δίνοντας προσοχή σε τέτοιες προσπάθειες αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας είναι δυνατό να προκληθεί… εμφύλια διαμάχη, σε καιρούς κρίσιμους για το εθνικό μας μέλλον!! Προσπαθεί, δηλαδή, να εμφανίσει ως περίπου “προδοτική” τη διερεύνηση της ιστορικής αλήθειας, επειδή οι καιροί… δεν το επιτρέπουν! Πρόκειται για μια παλιά τακτική εκείνων που εγκατέλειψαν τον αγώνα του κυπριακού λαού για χάρη της εξουσίας, να “προειδοποιούν” όποιον τους κατηγοτούσε γι’ αυτό ότι… “εξυπηρετούν τους Τούρκους”!
Η ταπεινή μου άποψη επ’ αυτού είναι ότι τέτοιες νοοτροπίες είναι τούρκικες και όχι ελληνικές, κι αυτές είναι που εξυπηρετούν τους Τούρκους.
Η περαιτέρω προσπάθεια του κ. Ήφαιστου είναι να παρουσιάσει την περίπτωση των εγγράφων στο βιβλίο “Κουράγιο Πηνελόπη” ότι δεν εμπίπτει παρά σε μια σειρά εναλλακτικών σκέψεων τής αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής της εποχής κι ότι το μόνο που εγώ προσπαθώ να κάνω είναι να αποδείξω πως υπήρχε τότε μια (μόνο) πιθανότητα ή μια απλή μόνο σκέψη να πραγματοποιηθεί η καθαρή Ένωση και τίποτε περισσότερο. Αυτό, όμως, που αποδεικνύουν τα τρία βιβλία που έγραψα και ιδιαιτέρως το τελευταίο με τα τόσα έγγραφα είναι τη δεδομένη απόφαση (Κύριος οίδε από πότε ειλημμένη εκ μέρους του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου) να αποφύγει πάση θυσία την Ένωση, με αποτέλεσμα όλα τα μετέπειτα δεινά του ελληνισμοιύ κι όχι μόνο της Κύπρου. Αυτό είναι το μέγεθος που εναγωνίως επανέρχεται σε αυτό το “ναρκοπέδιο” ο κ. καθηγητής για να το εξουδετερώσει.
Με τα υπολοιπα που λέει ο κ.Ήφαιστος δεν μπορώ να ασχοληθώ εδώ γιατί ήδη το έκαμα στο βιβλίο “Κουράγιο Πηνελόπη” με λεπτομέρεια, και όποιος ενδιαφέρεται ας κοιτάξει τα ίδια τα έγγραφα και τα σχόλια κι όχι τις διαστρεβλωμένες ερμηνείες που πειράται εδώ ο κ. καθηγητής, χωρίς μάλιστα να μας παραπέμπει σε συγκεκριμένα άλλα δικά του έγγραφα ή/και ημερομηνίες.
Πρέπει, πάντως, να πω ότι αναφέρεται αποσπασματικά μόνο και στην πρόταση Ρασκ για άνευ όρων Ένωση (της 23ης Αυγούστου 1964, έγγραφο D.S., C.F., POL 27 CYP, 479 secret), χωρίς να αναφέρει τα στοιχεία τού εγγράφου, που εγώ δημοσιεύω στην αρχική, αγγλική του έκδοση καθώς και μεταφρασμένο στα ελληνικά στο “Κουράγιο Πηνελόπη”. Αυτό που κάνει ο ίδιος είναι να αναφέρει μόνο επιλεκτικά αποσπάσματα και παραφράσεις του εγγράφου χωρίς να δίνει τα στοιχεία ώστε να μπορεί ο ενδιαφερόμενος να ελέγξει την αλήθεια των λεγομένων του. Διερωτώμαι πραγματικά, ως Κύπριος, αν τέτοιο είναι το επίπεδο στην Ελλάδα ώστε να νομίζει ο κ. Ήφαιστος ότι μπορεί να ξεγελάσει πολλούς με αυτές τις χαμηλού επιπέδου “δημοσιογραφικές” τακτικές.
Μια άλλη ένδειξη της αδυναμίας του κ. Ήφαιστου να αντιμετωπίσει το πρόβλημα που τίθεται τουλάχιστο από το βιβλίο “Κουράγιο Πηνελόπη”, είναι η πράξη απελπισίας του να δημοσιεύει άρθρο τού κατά τα άλλα “λογοκριτή” μου Μιχάλη Ιγναρτίου (δεν μου επιτρέπει ετσιθελικά πρόσβαση στην ιστοσελίδα του) το οποίο ανάμεσα σε άλλα άσχετα αναδημοσιεύει μια έκθεση του Ρότζερ Νταίηβις με διαπιστώσεις για την κατάσταση στην Κύπρο το 1974, με αναφορές σε ονόματα με μόνο τα αρχικά τους, κ.α. άσχετα με το 1964.
Πώς αυτά απαντούν στα απλά ερωτήματα όπως τα εξέθεσα πιο πάνω, δεν είναι βέβαια κανένα μυστήριο αλλά, όπως ήδη είπα, ενδεικτικά της αδυναμίας του κ. Ήφαιστου και των συμπαραστατών του, πλείστοι των οποίων ούτε που τολμούν αυθέως να αντιμετωπίσουν το περιεχόμενο του βιβλίου “Κουράγιο Πηνελόπη”.
Κλείνοντας θα ήθελα να παραπέμψω οιονδήποτε ενδιαφερόμενο στο τελευταίο τεύχος της “Νέας Εστίας”, σε άρθρο μου με τίτλο “Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες”, όπου εκθέτω με στοιχεία και αποδείξεις την από του 1961 αναληφθείσα εκστρατεία απεξάρτησης της Κύπρου από την Ελλάδα, για να φανεί ότι σκόπιμα και συνειδητά καταπολεμήθηκε από την επίσημη Κύπρο η ελληνική και αμερικανική απόφαση για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα το 1964.

Reply

Leave a Comment

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.