Αν και ο νεο-οθωμανός σουλτάνος εγγράφει αυτόν τον καιρό κατά συρροήν αποτυχίες, αστοχίες και στραπατσαρίσματα στα μεγαλομανή εγχειρήματά του, το βουλιμικό του σύνδρομο έναντι του Ελληνισμού, ελλαδικού και κυπριακού βρίσκεται σε μόνιμη υπερδιέγερση. Εκβιάζει για μη καθορισμό της ελληνικής ΑΟΖ, και εισβάλλει, άνευ αντιστάσεως φυσικά, στις θαλάσσιες ζώνες μας. Στην Κύπρο προωθεί τα τετελεσμένα του Αττίλα με μεθοδεύσεις επιβολής «λύσης» αγγλοαμερικανοτουρκικής έμπνευσης κατ’ εικόνα και ομοίωση του απορριφθέντος σατανικού σχεδίου Ανάν. Ωστόσο από τη Μεγαλόνησο έχουμε ελπιδοφόρο ανάχωμα την εκλογή στην ηγεσία του ΔΗΚΟ του Νικόλα Τάσσου Παπαδόπουλου.
Όσο όμως οι ελλαδοκυπριακές ελίτ, πολιτικές και μη, θα διακατέχονται από το φθοροποιό φοβικό σύνδρομο, που τις στιγματίζει, η Άγκυρα θα ματαιώνει την άσκηση των νομίμων κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.
Η επίσπευση των διαδικασιών για την ΑΟΖ με την Αίγυπτο – καθώς εδραιώνεται η ρήξη της με την Τουρκία, είναι τεράστιας σημασίας, γιατί ξεκαθαρίζει το τοπίο της ΑΟΖ του νησιωτικού συμπλέγματος Καστελορίζου και ενιαιοποιεί de facto και de jure την ΑΟΖ Ελλάδας – Κύπρου ανοίγοντας τον δρόμο για τον υποθαλάσσιο αγωγό μεταφοράς φυσικού αερίου Ισραήλ, Κύπρου, Ελλάδας στην Ευρώπη. Είναι εν τούτοις ανεξήγητη η εκ νέου τελμάτωση της οριοθέτησης με την Αλβανία όταν η Ελλάδα έχει πολλαπλά ατού να πιέσει ασφυκτικά τον βόρειο γείτονα. Αλλά αφήνει να τον χειραγωγεί η Άγκυρα.
Η ακρωτηριασμένη και σχεδόν ανοχύρωτη Κύπρος με την αφοβία του Τάσσου έδειξε το δρόμο. Τολμήστε!
Πρέπει ο λαός μας να ξαναβρεί τη χαμένη αυτοπεποίθησή του. Οι δειλοί και άβουλοι στους οποίους εμπιστεύθηκε να τον διοικήσουν είναι εξ’ ορισμού ανήμποροι να τον βγάλουν από το τέλμα, αφού οι ίδιοι τον έριξαν σ’ αυτό. Το ειρωνικό σχόλιο του Αριστοφάνη στους “Βατράχους” για τον Αλκιβιάδη «ποθεί μεν, εχθαίρει δε, βούλεται δ’ έχειν»(στ.1425) δηλαδή , «τον αγαπά μεν, τον μισεί δε, αλλά θέλει να τον έχει» δυστυχώς ισχύει ακόμη δια τους καθ’ ημάς.
Πέραν της χαμηλής αυτοπεποίθησης διανύουμε μία φάση αποδόμησης των εθνικών μας δυνατοτήτων και αντιστάσεων. Επιλέξαμε τις κερκίδες αντί του γηπέδου. Χρέος μας να είμαστε γεωστρατηγικοί παίκτες, αλλά καταντήσαμε θεατές. Η χώρα στερείται ενός αυστηρά συγκροτημένου στρατηγικού σχεδιασμού. Οι κυβερνήσεις μας (δι)έρχονται και παρέρχονται αυτοσχεδιάζοντας την εξωτερική πολιτική. Δυστυχώς έχει δίκαιο ο ακαδημαϊκός Β. Μαρκεζίνης διαπιστώνοντας ότι «κληρονόμοι της περίφημης βυζαντινής – λαϊκής και εκκλησιαστικής – διπλωματικής αριστείας δεν είναι οι Νεοέλληνες, αλλά οι Τούρκοι»!(Η Ελλάδα στον κατήφορο, σ.335).
Μία σοβαρή εξωτερική πολιτική και δη κράτους βαλλόμενου από εποφθαλμιούντες γείτονες οφείλει να είναι αποτρεπτική και πολυδιάστατη. Δεν είμαστε οι πτωχοί συγγενείς της Μέρκελ. Ο γεωστρατηγικός μας τόπος και τα φυσικά μας αποθέματα δικαιούνται να «λοιδορούν» τους δανειστές μας διεθνείς τοκογλύφους.
Οι υδρογονάνθρακες του ελλαδικού και κυπριακού χώρου είναι ευλογία και μάνα εξ Ουρανού. Η πολιτική διαχείριση αυτής της δυνάμει ισχύος προαπαιτεί υψηλή στρατηγική. Ο Τούρκος όταν του κλεισθεί μία πόρτα φτιάχνει άλλη. Ανήσυχος για την στρατηγική ενεργειακή συμφωνία Ελλάδος-Κύπρου-Ισραήλ ερωτοτροπεί ξανά με το Ισραήλ εκμεταλλευόμενος τη δυσαρέσκεια του τελευταίου από τις πρόσφατες αμερικανικές πρωτοβουλίες (συμφωνία των “5” με το Ιράν).
Το αφελές ελληνικό δόγμα «δεν διεκδικούμε τίποτε» απευθυνόμενο σε κείνους που διεκδικούν από μας τα πάντα είναι εξωφρενικό.
Τρία δείγματα της αήττητης βλακείας μας:
α. Ο ασήμαντος Γκρουέφσκυ μας κάθισε στο ειδώλιο του Διεθνούς Δικαστηρίου και μας καταδίκασε για παραβίαση της Ενδιάμεσης, ενώ αυτός την κατακουρέλιασε. Εμείς ούτε τον εναγάγαμε, ούτε καταγγείλαμε την πολλαπλώς επιβλαβή Ενδιάμεση.
β. Ενώ η Συνθήκη της Λωζάνης επιβάλλει η διδασκαλία στα μουσουλμανικά σχολεία της Θράκης να γίνεται στη γλώσσα των διαφόρων ομάδων, το ακριβοπληρωμένο Πρόγραμμα Δραγώνα-Φραγκουδάκη (27.245.000€) όρισε μοναδική μειονοτική γλώσσα την τουρκική. Έτσι εκτουρκίζει γλωσσικά, κατ΄ επέκταση εθνοτικά, τις πολιαριθμότερες ομάδες Πομάκων – Ρομά.
γ. Οι Τούρκοι μετατρέπουν σε τζαμιά ιστορικούς Βυζαντινούς Ναούς. Καραδοκούν και για την Αγία Σοφία, ενώ οι εταίροι τους στη Μέση Ανατολή κατασφάζουν Χριστιανούς. Στην Αθήνα ο υπουργός Υποδομών δηλώνει ότι νιώθει «πιο Έλληνας με την ανέγερση του τεμένους»(sic!). Ζήτημα αισθητικής, ή κοινός παραλογισμός;
Απορρίπτουμε το success story τραπεζιτών – μιντιαρχών. «Πρέπει να υπολογίσουμε πόσο πρέπει να αντέξει η Ελλάδα»(Σόιμπλε).Δεν πρόκειται να το υπολογίσουν αυτοί. Πρέπει όμως να το υπολογίσουμε επιτέλους εμείς. Και να αντι-δράσουμε!
17 comments
Κύριε Παπαθεμελή,
Ο Νικόλας Τάσσου ανεμίζει τις ίδιες χαντζάρες που ανέμιζε κι ο Μακάριος, οι οποίες αντί να κόψουν Τούρκους έκοψαν στο τέλος εμάς. Ο λόγος είναι απλός: Οι χαντζάρες είχαν πίσω τους πρωτίστως προσωπικά οφέλη. Αυτά είναι που ξέρει καλά ο “νεο-οθωμανός Σουλτάνος” και γρυλλίζει απειλητικά. Κι όσο εσείς οι Ελλαδίτες πατριώτες δεν μελετάτε εις βάθος και σε έκταση το Κυπριακό (που αποτελεί τεράστιο μέρος της Ελλάδος ασχέτως γεωγραφικών ή πληθυσμιακών όρων) ο νεο-Σουλτάνος θα έχει πολύ καλές πιθανότητες να δαγκώσει ξανά και να πάρει ένα γερό κομμάτι στη φωλιά του να το κατασπαράξει με την ησυχία του.
Παραθέτω επίκαιρο άρθρο:
Αναφέρομαι σε άρθρο του καθηγητή του Παντείου κυρίου Μάριου Ευρυβιάδη που δημοσιεύτηκε ανήμερα της κηδείας του Μαντέλα, στον «Φιλελεύθερο» και στην ειδησεο-αρθρογραφική ιστοσελίδα του κ. Μιχαήλ Ιγνατίου. Ο δεύτερος λογοκρίνει και κόβει ανελλιπώς κάθε σχόλιο με το οποίο διαφωνεί στην ιστοσελίδα του, όπως και ο «Φ» αυθαίρετα και ετσιθελικά δεν δημοσιεύει άρθρα στα οποία δεν θα μπορούσε να αντιτάξει επιχειρήματα αν παρίστατο ανάγκη. Η εποχή, όμως, της απόλυτης εξουσίας και ασυδοσίας των εκδοτών έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Το διαδίκτυο δεν είναι μόνο αρνητική εξέλιξη.
Μερικά μοτίβα «δημοκρατίας», «αντίστασης» και «επαναστατικότητας», που στην ουσία υπηρετούν τους εχθρούς μιας αληθινής δημοκρατίας κι ελευθερίας του λόγου, παίζονται εδώ και δεκαετίες από βολεμένους παίχτες, που έχουν παραδοθεί αμαχητί στον χωρισμό τής πραγματικότητας σε δύο δήθεν ξεχωριστά στρατόπεδα, των καλών από τη μια και των κακών από την άλλη, όπου οι «παίχτες» επιλέγουν μόνοι τους και ανεξέλεγκτα να φορέσουν τη στολή ή το καπέλο των «καλών»!
Πώς ακριβώς επιτυγχάνεται αυτό δεν είναι εύκολο να καταδειχθεί, αν και μια έγκυρη ένδειξη είναι η καταφυγή τους μόλις τα βρουν σκούρα στη λογοκρισία.
Στο άρθρο του στον «Φ» και στην ιστοσελίδα Ιγνατίου, ο κ. Ευρυβιάδης παρουσιάζεται ως ο «πονηρεμένος» που ειδοποιεί τους «ιθαγενείς» που κοιμούνται ότι: «Τα αδύναμα κράτη και λαοί έπρεπε να είχαν προ πολλού πονηρευτεί από το ιστορικό της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού, των οποίων εγγενές στοιχείο και απαραίτητο εργαλείο υπήρξαν ο ρατσισμός και η ανελευθερία».
Οι ιθαγενείς, βέβαια, όντως κοιμούνται αλλά μόνο στο μέτρο που δέχονται τον ίδιο τον καθηγητή Ευρυβιάδη ως τον «ξύπνιο», που απλώς επαναλαμβάνει όσα ήδη από καιρό οι ίδιοι όχι μόνο γνωρίζουν αλλά έχουν ζήσει και υποστεί στο πετσί τους, σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις από εκείνους που υπερασπίζεται ο κ. Ευρυβιάδης. «Ξυπνώντας» τους, τάχα τώρα, γι’ αυτά που ήδη γνωρίζουν απλώς επαναλαμβάνει το γνωστό «πατριωτικό», λαϊκίστικο μοτίβο που τον διατηρεί στη θέση του δήθεν αφυπνιστή των άλλων, του «πονηρεμένου» και του «αντιστασιακού», στην πραγματικότητα, όμως, του επίδοξου εξουσιαστή τους. Από το εκτός πολιτικής εξουσίας σημείο όπου βρίσκεται (για την ώρα) αποσκοπεί απλώς στην κατάκτησή της από την πολιτική παράταξη στην οποία ανήκει ή τοποθετεί εαυτόν. Ότι η «δημοκρατία» την οποία ευαγγελίζεται είναι η ίδια με εκείνην που κατηγορεί δεν είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό από έναν σκεπτόμενο, κριτικό νου (αν άφησαν κανέναν τα τηλεοπτικά κανάλια και οι λογοκριτικές ιστοσελίδες τύπου Ιγνατίου), που θα διαβάσει προσεκτικά το άρθρο του.
Αφού τα βάζει με τις ΗΠΑ ότι «διατυμπανίζουν» μεν κάποιες «οικουμενικές αξίες» χωρίς, όμως, να τις εφαρμόζουν, παραδέχεται τελικά ότι «το Κογκρέσο επέβαλε αποτελεσματικές κυρώσεις κατά (του ρατσιστικού καθεστώτος) της Νοτίου Αφρικής»! Αλλά, προσέξτε, το Κογκρέσο συμπεριφέρθηκε έτσι, λέει, μόνο από ανάγκη κι όχι από αρετή! Η αρετή ήταν με την πλευρά της… Κούβας, που συμπαραστάθηκε «στις δεκαετίες 1970 και 1980 προς τα αφρικανικά επαναστατικά κινήματα» κι εξανάγκασε το Κογκρέσο να συμπεριφερθεί δημοκρατικά! Ο αγώνας του Μαντέλα, λέει, ο Ευρυβιάδης, ήταν «υπέρ της δημοκρατικής και οικουμενικής αρχής “ένας άνθρωπος, μια ψήφος”», ενώ των ΗΠΑ, για παράδειγμα, δεν είναι.
Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι ούτε του καπιταλισμού ούτε του κομμουνισμού (όπου εφαρμόζεται ακόμα) αποτελεί απαραβίαστη «αρχή» – έστω κι αν ο ένας καταφέρνει να κρύβεται καλύτερα ή να είναι περισσότερο τρυπημένος από τον άλλο υπέρ της αληθινής δημοκρατίας!
Αυτό, όμως, αποκαλύπτει τον κ. καθηγητή ως υπερασπιστή ή απλώς ως άνθρωπο-πολίτη που ανάμεσα στα δυο συστήματα «δημοκρατίας» έχει, τάχα, κάνει την επιλογή του, ενάντια στην υπαρκτή, ψεύτικη «δημοκρατία» της Δύσης και υπέρ τής αληθινότερης δημοκρατίας της «αριστεράς», που ανάγκασε τελικά εκείνη τής δεξιάς να στηρίξει με πράξεις τις αρχές Μαντέλα!
Ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι δεν μπορεί να υπάρξει καλύτερη δημοκρατία από την υπάρχουσα δυτικού τύπου (εκτός κι αν αλλάξει η φύση των ανθρώπων) κι ότι ακόμα κι ο ίδιος ο Μαντέλα προς μια δυτικού τύπου «δημοκρατία» αποσκοπούσε με τους αγώνες του. Τα προβλήματα του πλανήτη, για τον πραγματικά ενημερωμένο πολίτη, είναι πολύ μεγαλύτερα από την «έλλειψη δημοκρατίας» σε χώρες όπως ήταν η Νότιος Αφρική πριν τον Μαντέλα. Άρα, η «επίθεση» που επιχειρεί ο κ. Ευρυβιάδης κ.α. εναντίον της Δύσης με παντιέρα μια «καλύτερη δημοκρατία» από την υπάρχουσα δεν είναι παρά κούφια συνθήματα, εφόσον δεν έχει ακόμα προβληθεί από κανέναν πουθενά η νέα, λεπτομερής συνταγή της… ανώτερης και αποτελεσματικότερης δημοκρατίας!
Η πλάκα, για να μην πω κοροϊδία εκ μέρους του κ. Ευρυβιάδη και της παρέας του, είναι ότι επεκτείνουν την «επίθεση αφύπνισης» εναντίον των Κυπρίων «ιθαγενών» (εννοώντας τους νυν κυβερνώντες και τους ψηφοφόρους τους), που είναι έτοιμοι να αποδεχτούν, τάχα, αρχές δημοκρατίας λιγότερες από εκείνες του Μαντέλα, ενώ αν ήταν η δική τους παράταξη στην εξουσία (π.χ. ο πρώην βουλευτής του κομμουνιστικού ΑΚΕΛ Γιώργος Λιλλήκας) θα μπορούσαν να χειριστούν το θέμα… πατριωτικότερα και να εφαρμόσουν «αρχές δημοκρατίας» καλύτερες από τις παγκοσμίως υπάρχουσες!
Για να αποδείξει δε, πόσο ανώτερη είναι η δημοκρατία των οραμάτων Μαντέλα-Ευρυβιάδη-Ιγνατίου-και βάλε, και πόσο εφαρμόσιμη θα ήταν αν αυτοί κυβερνούσαν, στηρίζεται στην απόρριψη εκ μέρους του Μαντέλα του βραβείου Ατατούρκ για την Ειρήνη και στο γεγονός ότι γι’ αυτό δεν θα παν στην κηδεία του μεγαλόσχημοι Τουρκαλάδες! Ξεχνά (ξεχνά;) πόσοι διεθνείς οργανισμοί και δημοκρατικές κυβερνήσεις που διακηρύττουν τα ίδια ακριβώς («δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερία από την καταπίεση») δέχονται, υποδέχονται και κανακεύουν αδιάκοπα και ανελλιπώς μεγαλόσχημους Τουρκαλάδες! Νομίζει, άραγε, πως θα μπορούσε να ξεγελάσει τους πάντες ότι αν ο ίδιος, ο Μαντέλα ή ο Λιλλήκας εκλέγονταν πρόεδροι της Αμερικής θα εφάρμοζαν μια καλύτερη δημοκρατία;
Η αλήθεια πίσω από την αρθρογραφία του, όπως και άλλες του ιδίου διαμετρήματος, δεν είναι άλλη από το κυνήγι της εξουσίας. Αυτό που στην ουσία τον απασχολεί είναι ποιος κατέχει την εξουσία και γιατί να μην την κατέχει ο ίδιος ή οι φίλοι του.
Άντης Ροδίτης
Περαιτέρω, κύριε Παπαθεμελή, το προκλητικό (επιτρέψτε μου να χρησιμοποιήσω τον όρο) με όσους εξ Ελλάδος λαμβάνουν θέση απέναντι στην κυπριακή τραγωδία έχει δυστυχώς περισσότερες από μία όψεις. Έχει δύο. Η μια είναι ο εύκολος πατριωτισμός των λόγων – π.χ. δυο βρισιές σε βάρος του σχεδίου Ανάν και ξοφλήσαμε – κι η άλλη είναι η τακτική της απόλυτης σιωπής εκ μέρους των Ελαδιτών όταν οι έννοιες όχι μόνο αρχίζουν να γίνονται λεπτότερες και να σηκώνουν πολλή συζήτηση, αλλά και όταν νεότερες “ειδήσεις” που φτάνουν στ’ αυτιά των Ελλαδιτών ανατρέπουν κατεστημένα συνθήματα και δεδομένα που δεν αμφισβητήθηκε ως τώρα ο “πατριωτισμός” τους. Τότε ο καθένας κοιτάζει πώς να φυλάξει καλύτερα τα ρούχα του. Θα μείνω ως εδώ και δεν θα πω άλλα εκτός αν εσείς ή οιοσδήποτε άλλος δεν καταλάβατε καλά και ζητήσετε διευκρινίσεις.
Αλλά και να μην συμβεί αυτό δεν αποκλείεται να επανέλθω με άλλη ευκαιρία ή και με καθόλου ευκαιρία και να μιλήσω ξανά με λεπτομέρειες, όπως το έχω ξανακάνει και στο Αντίβαρο (δέστε 155 σχόλια στο άρθρο “Η αποχώρηση του Γλαύκου Κληρίδη από τα εγκόσμια…”, του Παναγιώτη Ήφαιστου).
Η ιστορία με την ελλαδική συμπαράσταση από τη μια να βρίζεται από την ανθελληνική πλευρά της Κύπρου, που για χρόνια περνούσε κι ακόμα αυτοδιαφημίζεται ως “πατριωτική”, και από την άλλη η ίδια η ελλαδική, πατριωτική συμπαράσταση να μην ξέρει πού της παν τα τέσσερα, έχει παρατραβήξει.
Kύριε Ροδίτη,
Πλην του Nelson Madela και του αρθρογράφου, δεν γνωρίζω τα άλλα πρόσωπα που αναφέρετε στα σχόλιά σας, ούτε τις θέσεις, τα κίνητρα και τα οράματά τους. Επομένως δεν μπορώ να σχολιάσω την κριτική σας εναντίον τους η οποία μπορεί ενδεχομένως να είναι βάσιμη και ορθή.
Αναφέρεσθε όμως περαιτέρω σε γενικές έννοιες και πολιτικά καθεστώτα και αντιπαραβάλλετε προκρίνοντας την “δυτικού τύπου δημοκρατία” έναντι επιβεβλημένων στο παρελθόν κομμουνιστικών καθεστώτων, δοκιμασμένων για την ανελευθερία τους, την σκληρότητα της καταπίεσης προς τους πολίτες τους, την αναποτελεσματικότητα των μεθόδων παραγωγής, του οικονομικού τους συστήματος κ.λ.π .
Για τον σύγχρονο άνθρωπο, το παραπάνω δίλημμα είναι αναχρονιστικό και ψευδές, επομένως ανύπαρκτο. Δεν μπαίνει τέτοιο θέμα. Τα καθεστώτα σοβιετικού τύπου έχουν καταρρεύσει, οι λαοί που τα υπέστησαν και κατ’ επέκταση η ανθρωπότητα γνωρίζουν καλά τη φύση τους ως εμπειρία και ως γνώση και δεν επιθυμούν την παλινόρθωσή τους. Μόνο κάποιοι λίγοι εναπομείναντες Μοϊκανοί οραματίζονται ακόμη τέτοιας μορφής καθεστώτα. Αλλά από του σημείου αυτού μέχρι να μας εκθειάζετε τις ισχύουσες δυτικές “δημοκρατίες” πάει πολύ. Διότι τα καθεστώτα αυτά έχουν εξευτελίσει κάθε έννοια δημοκρατίας, κράτους δικαίου κ.λ.π., ούτε καν αντιπροσωπευτικά μπορεί κανείς να τα χαρακτηρίσει. Είναι ηλίου φαεινότερον ότι ολόκληρο το εποικοδόμημα που στηρίζεται πάνω τους είναι υπό κατάρρευση, μόνο ένας τυφλός δεν το βλέπει αυτό. Βιώνουμε την παρακμή ολάκερου του δυτικού πολιτισμού, ο οποίος με καλπάζουσα ταχύτητα οδηγεί είτε στον αφανισμό μας ως είδος είτε στην μετάλλαξή μας..
Και το ζητούμενο για μια μικρή χώρα μέσα στις συμπληγάδες του διεθνούς γεωστρατηγικού παιχνιδιού είναι κατά πόσο θα δυνηθεί να αξιοποιήσει όποιες δυνάμεις διαθέτει ώστε να μην αφομοιωθεί η απαλλοτριωθεί από τους ισχυρούς. Στην προσπάθεια αυτή δεν αρκεί να περιμένει και να συντάσσεται με τα σχέδια πάντα πρόθυμων “σωτήρων” αλλά χρειάζεται και να εφευρίσκει δικούς της όρους ύπαρξης -καμμιά φορά και καινοτόμους- και τρόπους να τους υπερασπιζεται στο πάντα αβέβαιο μέλλον.
Κοίταξε φίλε, αν θέλεις να μιλήσουμε σοβαρά θα πρέπει ν’ αφήσεις στη μπάντα τα Ηφαιστειακού τύπου “επιχειρήματα”. Δείξε, λοιπόν, χρησιμοποιώντας φράσεις μου μέσα σε εισαγωγικά, πού και πώς “εκθειάζω” τις δυτικές, κατ’ όνομα “δημοκρατίες”, και μιλάμε πάλι.
Δεν απευθύνομαι ούτε σκοπεύω ή φιλοδοξώ να παρασύρω με το μέρος μου ανίκανους κριτικής σκέψης ανθρώπους, προσφιλής σήμερα τακτική στην Ελλάδα, που ακόμα και χαζοκούμπαροι Κυπραίοι είναι σε θέση να την αναγνωρίσουν μόλις τη δουν.
Στο μεταξύ, φαίνεται μάταιο ν’ αναμένω ότι ο κ. Παπαθεμελής θα καταδεχόταν να κατεβεί από το οποιοδήποτε βάθρο του και να συνομιλήσει ως ίσος προς ίσον μ’ έναν περιθωριακό συγγραφέα εκ Κύπρου, ο οποίος πιθανόν να είχε να του πει ένα-δυο ενδιαφέροντα πράγματα για να σκέφτεται δυο φορές πριν ρίχνει κουμπουριές στον αέρα επί τη αναδείξει του Νικόλα Τάσσου στην προσεδρία του… ΔΗ.ΚΟ, ενός κόμματος που εδώ και χρόνια ψάχνει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να βρει πού ανήκει. Δικαίως, βέβαια, αφού όλοι οι συνασπισμοί κομμάτων στην Ευρώπη έχουν ιδεολογίες. Δεν υπάρχει, όμως, εκεί συνασπισμός με ιδεολογία τον “πατρωτισμό”, ένεκα εκεί έμαθαν, φαίνεται, επιτέλους ποιων καταφύγιο είναι ο “πατριωτισμός”.
Επιπλέον, ματαίως φαίνεται, αναμένω από τον admin του Αντιβάρου να αναρτήσει ένα βίντεο που θα βοηθούσε πολύ να ακουστεί επιτέλους μια πραγματικά διαφορετική άποψη. Φαίνεται, πάλι, ότι κι αυτή η ανάγκη δεν έχει πλέον θέση στην “Ελλάδα”. Πώς την πάθαμε όσοι καθυστερήσαμε τόσο πολύ να αναγνωρίσουμε πόσο δίκιο είχε ο Γιανναράς όταν έλεγε finis Graeciae.
Δεν υπάρχουν “χατζάρες” και διάφορα τέτοια. Τα κατεχόμενα στην Κύπρο ήταν το “αντάλλαγμα” για την επίτευξη της οριστικής και άμεσης πτώσης της χούντας και την εδραίωση της μεταπολιτευτικής “δημοκρατίας” στην Ελλάδα.
Αγαπητέ Ελευθέριε και αγαπητέ Άντη, ξεκινάτε από δύο διαφορετικά πράγματα την κριτική σας και εντέλει κάνετε παράλληλους μονολόγους. Το πρόβλημα δεν είναι η δυτικού τύπου δημοκρατία, για εμάς τους Ελλαδίτες. Βιώσαμε μια ψευδοδημοκρατία αυτού του τύπου, στην Ελλάδα, που παρουσιάστηκε ως πανάκεια για όλα μας τα προβλήματα από το 1974 και μετά, όμως αυτό που δεν βιώσαμε ήταν η δυνατότητα, μέσα από το πολίτευμα, να γίνεται πράξη η λαϊκή βούληση. Από το Μνημόνιο και μετά η ψευδοδημοκρατία αυτή έχει κλονιστεί σοβαρά. Αν η Χρυσή Αυγή παίρνει σήμερα ένα 10-15% στις δημοσκοπήσεις, αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο στην σιχαμάρα του κόσμου για τα περί “Δυτικής δημοκρατίας” κηρύγματα που χόρτασε από το 1974 και μετά. Πιστεύω ότι υπάρχει μια σιωπηρή πλειοψηφία, η οποία δεν ψηφίζει και δεν θα ψηφίσει Χρυσή Αυγή, που αναζητά εναλλακτική απέναντι στην μεταπολιτευτική ψευδοδημοκρατία, και που παραμένει σε ένα αδιέξοδο απόγνωσης, ως προς την αναζήτησή της. Η λύση είναι περισσότερη, πολύ περισσότερη, και όχι λιγότερη δημοκρατία, αυτό όμως προϋποθέτει α) Υποταγή των ελλαδικών ελίτ στους κανόνες αυτής της περισσότερης δημοκρατίας και β) Ισχυρό κράτος, ισχυρούς θεσμούς, οι οποίοι θα λειτουργούν μέσα σε πλαίσιο ουσιωδώς δημοκρατικού ελέγχου και θα λογοδοτούν στον λαό και στο έθνος, στην λαϊκή και εθνική συνείδηση, χωρίς να παρακωλύονται κατά την άσκηση του κυβερνητικού έργου τους από διαδικαστικές ψευδοδημοκρατικές στρεβλώσεις.
Υπάρχουν παραδείγματα δυτικού τύπου δημοκρατίας που προσεγγίζουν αυτές τις στοχεύσεις. Οι ΗΠΑ και η Ελβετία είναι δύο τέτοια παραδείγματα. Στις ΗΠΑ, με υπερενισχυμένο Αρχηγό Κράτους (Πρόεδρο), στην Ελβετία χωρίς καν Αρχηγό Κράτους, με πλήρη και ουσιωδέστατη αποκέντρωση και με τακτικότατη διενέργεια δημοψηφισμάτων. Στις ΗΠΑ δεν γίνονται δημοψηφίσματα, όμως η κυβέρνηση υπακούει πολύ περισσότερο στην λαϊκή βούληση σε σχέση με άλλες χώρες, όπου γίνονται περιστασιακά δημοψηφίσματα. Τα δύο αντίθετα αυτά παραδείγματα δείχνουν ότι η αληθινή δημοκρατία δεν είναι ζήτημα θεσμών, αλλά ζήτημα ελεύθερης προσαρμογής των θεσμών στις ανάγκες και στην ψυχοσύνθεση του κάθε λαού.
Ο Άντης Ροδίτης εντούτοις, ως Κύπριος, έχει διαφορετικό πολιτικό υπόβαθρο: Η Κύπρος εξήλθε μόλις πρόσφατα από ένα άτυπο όσο και ιδιότυπο ολοκληρωτικό καθεστώς, που είχε επιβάλλει ο Μακάριος και οι διάδοχοί του, δηλαδή, οι νικητές του ακήρυκτου εμφυλίου του 1971-1974. Το ολοκληρωτικό αυτό καθεστώς επιβιώνει εν μέρει έως σήμερα υπό την μορφή μιας άτεγκτης πολιτικής ορθότητας, η οποία ακριβώς απαγορεύει την αντίθετη άποψη, όπως αυτή που εκφράζει ο Άντης Ροδίτης. Όχι ως υπεράσπιση της άλλης πλευράς του εμφυλίου του 1971-1974 – όπως ύπουλα και δόλια θέλει να προσποιείται η αντίθετη άποψη – αλλά ως απλή και καθαρή υπεράσπιση της ιστορικής αλήθειας. Η οποία ιστορική αλήθεια, βέβαια, καθόλου δεν συμφέρει τους νικητές του εμφυλίου του 1971-1974, γι’ αυτό και κάνουν ό,τι μπορούν για να την συκοφαντήσουν. Απέναντι σε αυτόν τον ιδιότυπο κεκαλυμμένο ολοκληρωτισμό, ο Άντης Ροδίτης λαχταράει την ελευθερία του λόγου και την ισότητα της άποψης που (θεωρεί ότι) θα του έδινε η Δυτικού τύπου δημοκρατία. Για τα κυπριακά ημιολοκληρωτικά δεδομένα, ο Άντης Ροδίτης έχει ασφαλώς δίκιο. Εντούτοις, η ελλαδική εμπειρία συνηγορεί υπέρ του αντιθέτου. Όμως το ζητούμενο δεν είναι εάν η απάντηση στον λαθροβιούντα κυπριακό ημιολοκληρωτισμό, που ποινικοποιεί ηθικά την ελληνική σημαία και θεωρεί “χουντική” την όποια περιθωριακή επιβίωση του αιτήματος για Ένωση, είναι ή όχι η δυτικού τύπου δημοκρατία: Το ζητούμενο είναι το έλλειμμα ελευθερίας του λόγου, που ακόμη υπάρχει, ακόμη επιβιώνει στην Κύπρο, εν έτει 2013.
Ο κ. Παπαθεμελής ζητά την χαμένη μας αυτοπεποίθηση. Και ο Άντης Ροδίτης του λέει, υποστηρίζοντας τους διαδόχους του Μακαρίου (περιλαμβανομένου και του Τάσσου) καμία εθνική αυτοπεποίθηση δεν αποζητάς. Δίκιο έχει ο Άντης και όχι ο Παπαθεμελής. Γιατί;
Στην Ελλάδα της παρακμής μάθαμε να θεωρούμε ήρωα τον Τάσσο για το Όχι του 2004. Αγωνιστήκαμε σκληρά, κυρίως μέσα από τις επάλξεις αυτής εδώ της διαδικτυακής γωνιάς, για το γενναίο αυτό Όχι. Ο Τάσσος έγινε ίνδαλμα και είδωλο, ήρωας και σύμβολο αυτού εδώ του αγώνα. Κάπου εκεί έρχεται ένας “περιθωριακός Κύπριος συγγραφέας”, που θα έλεγε και ο ίδιος για τον εαυτό του, και φωνάζει στους Ελλαδίτες “μα δεν είναι ήρωας ο Τάσσος, είναι ο πολιτικός κληρονόμος του Μακαρίου”. Για όσους έχουμε μάθει να αντιμετωπίζουμε με μανιχαϊστικό τρόπο την πραγματικότητα περί το κυπριακό (περιλαμβάνω και τον εαυτό μου σε αυτούς), ο Άντης Ροδίτης έλεγε πράγματα, το ελάχιστο, ακατανόητα. Και διήλθα από ατελείωτους διαδικτυακούς καβγάδες μαζί του, υπερασπιζόμενος τον Τάσσο. Ίσως κάποτε πρέπει να εκδώσω σε βιβλίο τα e-mails που ανταλλάξαμε, καθώς νομίζω ότι θα αποτελούν πολύτιμη ιστορική παρακαταθήκη για την νεώτερη γενιά.
Ώσπου τελικώς μετά από χρόνια διαφωνιών, κατάλαβα ότι ο Άντης είχε δίκιο: Δεν είναι ήρωας ο Τάσσος. Ακόμη ένα κάθαρμα είναι, από τα πολλά που ευδοκίμησαν στην μακαριακή και μεταμακαριακή Κύπρο. Και το λέω πλέον αυτό, μετά λόγου γνώσεως. Γιατί αυτό; Πώς τολμώ εγώ ο τιποτένιος να αποκαλώ “κάθαρμα” το είδωλο των απανταχού αντιανανιστών, όντας και εγώ ο ίδιος “σεσημασμένος”, ας το πούμε έτσι, αντιανανιστής;
Ας ξεκινήσουμε από το τέλος: Από την εθνική μας αυτοπεποίθηση, που λέει το άρθρο. Τι σημαίνει εθνική αυτοπεποίθηση στο θέμα της Κύπρου; Να λέμε όχι στα διάφορα σχέδια Ανάν, συντηρώντας παράλληλα το σημερινό status quo ανεξάρτητου κράτους στην εναπομείνασα ελληνική Κύπρο με την ελπίδα μελλοντικής ανατροπής; Προφανώς ναι.
Ανατροπής, όμως, με ποια στόχευση; “Διζωνική-δικοινοτική” ομοσπονδία; Θα αστευόμαστε βέβαια. Ενιαία κράτος τύπου Ζυρίχης; Μα αυτό δημιούργησε μύρια προβλήματα και αποδείχθηκε μη λειτουργικό. Ενιαίο κράτος με κυρίαρχη, τυπικά και ουσιαστικά, την ελληνική πλειοψηφία, όπως περίπου το κράτος που προσπάθησε να φτιάξει ο Μακάριος με τα 13 σημεία του τον Δεκέμβριο του 1963; Πιθανότατα το τελευταίο θα ήταν ο ιδεατός, αν και ίσως ανομολόγητος προς τους ξένους, στόχος για την πλειοψηφία των αντιανανιστών. Διότι, όσα και να δώσει η Τουρκία από αυτά που πήρε με τη εισβολή, ποτέ δεν θα είναι αρκετά για το δίκιο μας.
Και πώς θα φτάσουμε λοιπόν σε μια δυνατότητα να προσεγγίσουμε, έστω έναν τέτοιο στόχο; Πώς θα πείσουμε/ πιέσουμε την Τουρκία να δεχτεί να κάνει παραχωρήσεις;
Η ιστορική εμπειρά απέδειξε ότι δεν υπάρχει τέτοιος πολιτικο-διπλωματικός τρόπος.
Άρα, ποια είναι η πολιτική στόχευση του αντι-ανανικού κινήματος;
Πολύ απλά, δεν υπάρχει. Το σημερινό status quo εξυπηρετεί το κυπριακό κατεστημένο. Έχει το δικό του κράτος, έχει πολιτική σταθερότητα, δεν έχει απεμπολήσει προδοτικώ τω τρόπω τα κατεχόμενα, με την Ελλάδα είναι “μακριά και αγαπημένοι”, ως προς τους ξένους προσποιείται ότι θέλει “λύση του Κυπριακού” για να τα έχει καλά μαζί τους, και είναι όλοι ευχαριστημένοι.
Όλοι; Όχι ακριβώς. Δεν είναι ακριβώς ευχαριστημένοι “οι αγέννητοι και οι νεκροί”. Η συνείδηση του λαού και του έθνους.
Η οποία συνείδηση του λαού και του έθνους δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την κατάκτηση ελληνικού εδάφους από τον εχθρό.
Όλες τις λύσεις μπορεί να εξετάσει το κυπριακό (και ελλαδικό) κατεστημένο, εκτός από μία: την ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ απελευθέρωση των κατεχομένων. Ουδέποτε την εξέτασε. Ουδέποτε την μελέτησε. Σαν να μην υπήρχε ως εκδοχή καν. Και μια τέτοια λύση είναι τελείως απούσα από το ελληνικό (ελλαδικό και κυπριακό) δημόσιο λόγο. Και ως πολιτική πρόταση θα αντιμετωπιστεί είτε με καχυποψία, είτε με φόβο και τρόμο, είτε με συκοφαντίες και συμπεριφορές του τύπου “όσα δεν φτάνει η αλεπού”.
Γιατί όμως;
Μα πολύ απλά: Διότι στρατιωτική απελευθέρωση δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς την Ελλάδα και στρατιωτική απελευθέρωση, συνεπώς, θα κατέληγε σε de facto ή de jure Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα!
Και, αν κάτι προσέφερε η εισβολή, κατοχή και εθνοκάθαρση του 37% του κυπριακού εδάφους από την Τουρκία, αυτό είναι το “δια παντός” (έτσι νομίζουν) θάψιμο της ιδέας της Ένωσης και η κατοχύρωση (έναντι της Ελλάδας!) της “ανεξαρτησίας” του Κυπριακού κράτους. Πράγμα που αποτελεί (η ανεξαρτησία της Κύπρου, ως κράτους, έναντι της Ελλάδας) και την κεντρική μακαριακή παρακαταθήκη, την κεντρική πολιτική επιλογή του ιδρυτή του κυπριακού κράτους. Και αποτελεί και την κεντρική πολιτική επιλογή των επιγόνων του. Με προεξάρχοντα τον Τάσσο, τον γιο του και όλους του συν αυτοίς.
Τα Τασσικού τύπου, συνεπώς, “όχι” στα Σχέδια Ανάν και τις παραλλαγές τους, δεν έχουν μόνον γενναιότητα (έχουν και από αυτή, αλλά δυστυχώς την ανήθικου τύπου γενναιότητα που δείχνει π.χ. και ένας ληστής που εμπλέκεται σε μάχη για να κρατήσει τα κλοπιμαία του), αλλά εκφράζουν κυρίως την διάθεση προστασίας έναντι όλων της ανεξαρτησίας του Κυπριακού κράτους. Είτε αυτή είναι η Τουρκία, είτε αυτοί είναι οι τρεις ξένοι δικαστές, είτε αυτή είναι (πρώτα και κύρια!) η Ελλάδα!
Και στις παραπάνω εκδοχές που έχουμε διαθέσιμες εμείς οι αντιανανιστές άφησα επίτηδες – αλλά και όχι επίτηδες – απ’ έξω την Ένωση. Ποιος από εμάς είπε “όχι” στο Σχέδιο Ανάν επειδή ως απώτατο στόχο είχε την Ένωση. Κανένας. Και μιλώ ξεκινώντας από τον εαυτό μου. Η Ένωση έχει εξοβελισθεί από το πολιτικό σήμερα του Κυπριακού προβλήματος, αν δεν θεωρείται κιόλας ίσως και “εθνικιστική παράκρουση”.
Όμως, στην πράξη, εάν κάποτε μιλήσουμε σοβαρά για απελευθέρωση – και αυτό είναι μέρος του πολιτικού σήμερα – τότε η (στρατιωτική) απελευθέρωση θα συνεπάγεται και de facto ή de jure Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Αν δηλαδή δεν είναι μέρος του ρεαλιστικού σήμερα η Ένωση, είναι πάντως η απελευθέρωση. Αλλά απελευθέρωση ίσον Ένωση.
Καταλαβαίνεται τώρα φίλοι γιατί δεν τέθηκε ποτέ ζήτημα απελευθέρωσης των κατεχομένων από το κυπριακό πολιτικό κατεστημένο; Καταλαβαίνετε γιατί αναλωνόμαστε σε αυτοκαταστροφικές “διαπραγματεύσεις”; Καταλαβαίνεται γιατί ο Τάσσος ποτέ δεν αξιοποίησε την πολιτική παρακαταθήκη του “όχι”; Και γιατί το μόνο αποτέλεσμα που ήλθε από την διαχείριση του “όχι” ήταν η κυπριακή ΑΟΖ, μια “φραγκάτη” δηλαδή υπόθεση από την οποία το κυπριακό κράτος (το αντιελλαδικό αυτό δημιούργημα του κυπριακού κατεστημένου) θα έβγαζε και θα βγάλει (και μακάρι να βγάλει) ένα σωρό χρήματα; Όλα τα άλλα, που δεν είχαν χρήματα, πήγαν περίπατο. Η Τουρκία είναι “κανονικά” υποψήφιο μέλος της Ε.Ε. και η κατοχή και εθνοκάθαρση και η μίνι γενοκτονία του 1974 δεν δημιουργούν – ούτε θα δημιουργήσουν ποτέ – κανένα πρόβλημα στην Τουρκία, με την υπογραφή του Τάσσου.
Καταλαβαίνετε επίσης γιατί ο Τάσσος, μεταξύ δύο Ανανιστών (Χριστόφια-Κασουλίδη) στήριξε για την Προεδρία τον ανθέλληνα Χριστόφια, τις παραχωρήσεις του οποίου στο Κυπριακό ακόμη θρηνούμε, μαζί με την καταστροφή της κάποτε ακμάζουσας κυπριακής οικονομίας; Πολύ απλά, διότι ο Χριστόφιας ήταν κι αυτός της ανθελλαδικής σχολής του Μακαρίου. “Εγγύηση” ότι ποτέ δεν θα προσεγγίσει η Κύπρος με την Ελλάδα τόσο, ώστε να “κινδυνεύσει” το κυπριακό κράτος από μια τέτοια προσέγγιση.
Εθνική αυτοπεποίθηση, λοιπόν, ναι, αλλά με ποιο στόχο; Η μακαριακή πολιτική παρακαταθήκη έχει νοθεύσει την έννοια της αντίστασης, του πατριωτισμού, της δημοκρατίας. Ονόμασε ως αντίσταση την προδοτική ψευδοαντίσταση κατά της Ελλάδας, δικαιωνόμενος φαινομενικά από την χουντική ελλαδική διακυβέρνηση του 1967-1974, μη δυνάμενος όμως να δικαιωθεί ιστορικά. Ονόμασε ως πατριωτισμό (έως και σήμερα) την υπεράσπιση του Κυπριακού κράτους όχι έναντι της Τουρκίας (όπως συμβαίνει σήμερα), αλλά έναντι της Ελλάδος. Και η σημερινή υπεράσπιση του κυπριακού κράτους έναντι της Τουρκίας, γόνος και σύμπτωμα της υπεράσπισης αυτού του κράτους έναντι της Ελλάδας, δεν μπορεί ποτέ να αποτελεί ανόθευτο πατριωτισμό, όσο στόχος δεν παραμένει η απελευθέρωση των ελληνικών εδαφών της Κύπρου – όμως αυτό το αρνείται ο κυπριώτικος ψευδοπατριωτισμός. Ονόμασε δημοκρατία την επιβολή ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος, ψήγματα του οποίου επιβιώνουν μέχρι σήμερα, ψευδοδικαιωνόμενος και εδώ από την “αντίσταση” έναντι της Χούντας, όπως ονομάτιζε την αντίστασή του έναντι, στην πραγματικότητα, της Ελλάδας.
Όχι, λοιπόν. Δεν μπορούν οι πολιτικοί επίγονοι αυτής της εκτρωματικής κυπριώτικης ιδεολογίας να αντλούν πατριωτική νομιμοποίηση βασισμένοι σε ένα γενναίο μεν, πλην νοθευμένο στην ουσία του “όχι”. Πολύ απλά, δεν γίνεται να έχουμε “εθνική αυτοπεποίθηση”, όταν πίσω από τα “όχι” τύπου Τάσσου Παπαδόπουλου κρύβεται η παραίτηση από τα προαιώνια δικαιώματα του Ελληνισμού επί της γης του.
Χωρίς αυτό βέβαια να συνιστά την παραμικρή δικαίωση των “ναι” τύπου Αναστασιάδη ή Κληρίδη, όπως ίσως σπεύσουν να συκοφαντήσουν οι Ήφαιστοι κάθε είδους. Το δικό μας “όχι” στα Σχέδια Ανάν, όμως, έχει και “ναι” στην απελευθέρωση”. Ένα “ναι” που στου Τάσσου το “όχι”, πολύ απλά, δεν υπάρχει. Όσο και εάν το ψάξουμε.
Το αίτιο της σημερινής κατοχής της Κύπρου ήταν η άρνηση του Παπαδόπουλου να χρησιμοποιήσουν οι Αμερικανοί την Κρήτη για ανεφοδιασμό κατά τον Δ’ αραβοϊσραηλινό πόλεμο.
Η αφορμή ήταν τα γεγονότα του πραξικοπήματος του ’74 κατά του Μακαρίου. Γεγονότα όμως άνευ ουσιαστικής σημασίας αφού και αυτά να μην γίνονταν εύκολα θα βρίσκονταν δεκάδες άλλες αφορμές (οι Τούρκοι μιλάνε για βασανισμούς, καταπιέσεις τουρκοκυπρίων κλπ ιστορίες).
Η παρουσία και μόνον του “τετραπέρατου” Ιωαννίδη στην εξουσία της Ελλάδας ήταν εγγύηση για την επιτυχία της απόβασης από τα 80 χιλιόμετρα ενός στρατού για το ανδρικό μόριο όπως ήταν αυτός των Τούρκων της εποχής εκείνης…
Δεν είπα πουθενά εγώ ότι προσβλέπω προς μια “δυτικού τύπου δημοκρατία” για “περισσότερη ελυθερία λόγου και έκφρασης”.
Προσβλέπω προς μιαν ελληνικού τύπου (ανθρώπινου-ορθοδόξου χριστιανικού) απόλυτη ισότητα και δημοκρατία ανάμεσα στους ανθρώπους. Δεν μπορεί κανένας να με εκφράσει καλύτερα από τον Θεόδωρο Ι. Ζιάκα στο κεφάλαιο ΣΥΖΗΤΗΣΗ του “Πατριδεγωφάγου” του, σ. 232-250.
Συμπληρωματικά: Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει περιορισμός ελευθερίας του λόγου στην Κύπρο. Υπάρχει, όμως, κάτι χειρότερο: Ο δια της αυτοφίμωσης περιορισμός αυτών που προκαλώ να μιλήσουν, εμποδίζοντας έτσι την πρόσβαση στην ιστορική αλήθεια για τα αίτια της τραγωδίας της Κύπρου. Κάνουν το παν, διάφοροι πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι και άλλοι, να μην μπουν σε διάλογο ελπίζοντας ότι “μπόρα είναι, θα περάσει”.
Εδώ η ίδια η Ακαδημία Αθηνών προωθεί Κυπρίους που όχι μόνο δεν έχουν να πουν απολύτως τίποτε αλλά αποφεύγουν να πουν οτιδήποτε που θα χαλούσε την καθεστηκυία τάξη της Σιωπής και του αλληλολιβανίσματος.
Αυτό που λέει ο Γιώργος Μάτσος είναι μια απόλυτη αλήθεια που οφείλουν να συνειδητοποιήσουν όλοι οι Έλληνες:
“Όσα και να δώσει η Τουρκία από αυτά που πήρε με την εισβολή, ποτέ δεν θα είναι αρκετά για το δίκιο μας”.
Οι αγέννητοι και οι νεκροί είναι, όπως το λέει, το θέμα μας. Όσοι δεν το καταλαβαίνουν αυτό ας μην περιμένουν, τουλάχιστο από μένα, να τους δώσω την ελάχιστη προσοχή. Ή, αντίθετα, ας περιμένουν να είναι μόνιμος στόχος μου.
Σε ένα δεν μπορώ να συμφωνήσω με τον Γιώργο Μάτσο. Η στρατιωτική επιλογή είναι σκέτη κωμωδία και αυτοκατατστροφή αν δεν υπάρχει πολιτικό ήθος. Κι αυτό βρίσκεται εκεί που η παρακμιακή αυτοφίμωση των “πνευματικών” μας ανθρώπων αρνείται να κοιτάξει, μπας και ζημιωθούν τα προσωπικά τους συμφέροντα. Χωρίς αυτό το ξεκαθάρισμα είναι γελοίο να μιλούμε καν για πόλεμο.
Ο ληστής που εμπλέκεται σε μάχη, λέγοντας “όχι” για να κρατήσει τα κλοπιμαία του είναι καταπληκτική παρομοίωση από τον Γ.Μ. κι ας τη λάβει πολύ σοβαρά υπόψη τόσο ο κ. Παπαθεμελής όσο και όσοι άλλοι γυρεύουν μια απλή “πατριωτική” με μόνο λόγια έξοδο από την τρέχουσα τραγωδία του ελληνισμού, το Κυπριακό.
Θα πρέπει να συμπληρώσω τα όσα λέει ο Γ.Μ. για το “όχι” του Τάσσου με το εξής:
Σύνταξη ενός ανυποχώρητου ενωτικού με το τασσικό “όχι” σήμαινε και την προσχώρησή του στην ψευδοαντίσταση του Μακαρίου. Δηλαδή προσχώρηση στο στρατόπεδο όσων πολέμησαν την Ένωση και την Ελλάδα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη καταστροφή που άφησε πίσω του ο Μακάριος, στο όνομα του οποίου ακόμα πίνει νερό όλη, σχεδόν, η “πνευματική” Ελλάς. Τουτέστιν finis Graeciae, αν πρώτα δεν διαλυθεί η τρέχουσα πυκνή ομίχλη.
Προς Beriev: Είστε βαθιά νυχτωμένος, εάν νομίζετε ότι το σχέδιο εισβολής, εθνοκάθαρσης και de facto διχοτόμησης εξυφάνθηκε τον Οκτώβριο-Νοέμβριο του 1973. Πλήθος ιστορικών στοιχείων δείχνουν ότι το σχέδιο αυτό τέθηκε σε εφαρμογή στην ουσία την επομένη της αποτυχίας των Αμερικανών, τον Αύγουστο του 1964, να επιβάλουν την καθαρή (χωρίς παραχωρήσεις προς την Τουρκία) Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Ο πολιτικοποίηση του καθεστώτος της Ελλάδας που έθεσε σε εφαρμογή ο Παπαδόπουλος το 1973, πιθανόν να τους χαλούσε τα σχέδια κατά της Κύπρου, αλλά η άρνηση του Παπαδόπουλου να δώσει τότε την Σούδα επιτάχυνε ίσως την πτώση του καθεστώτος του.
Προς Άντη Ροδίτη. Δεν νομίζω ότι υπάρχει σήμερα πλήρης ελευθερία του λόγου στην Κύπρο. Ούτε στην Ελλάδα υπάρχει πλήρης ελευθερία του λόγου, αλλά στην Κύπρο αυτό έχει εθνική διάσταση. Απόδειξη, η στάση του κυπριακού κατεστημένου απέναντι στα βιβλία σου. Ναι μεν “επετράπη” να τα γράψεις, αλλά στην πορεία ενεργοποιούνται διάφοροι μηχανισμοί σιωπής. Και όταν πια δεν πιάνουν αυτοί οι μηχανισμοί σιωπής, οι εχθροί της αλήθειας προσπαθούν να σε πλήξουν δια της εσκεμμένης αγνοήσεώς σου. Αλλά και αυτό μέρος της πολιτικής έλλειψης ελευθερίας του λόγου είναι.
Σίγουρα, σήμερα υφίστασαι πολύ λιγότερα δεινά από αυτά που υπέστη ο Παντελής Μηχανικός στα πρώτα χρόνια μετά την εισβολή. Όμως η ίδια νοοτροπία δεν έπαυσε να είναι παρούσα. Και το ότι ο Π. Ήφαιστος προσπάθησε π.χ. ανεπιτυχώς να αφήσει υπονοούμενα “χουντικότητας” των θέσεών σου, κι αυτό μέρος της έλλειψης πλήρους ελευθερίας του λόγου. Και το ότι χαρακτηρίζει σήμερα “πραξικοπηματία” τον Γεώργιο Παπανδρέου επειδή οι Αμερικανοί του πρότειναν (και αυτός αρνήθηκε) να ανατρέψει με πραξικόπημα τον Μακάριο, και αυτό υπόλειμμα της πολιτικής καταπίεσης του ελεύθερου λόγου είναι: Δεν έχει επιχειρήματα και βγάζει την συκοφάντηση ως “πραξικοπηματικών” των θέσεων και πράξεων ακόμη και του επονομασθέντος “Γέρου της Δημοκρατίας”. Καλά κάνει όμως. Για να καταλάβουν όλοι γιατί συκοφαντούνται όλες οι καταρρίψεις του μακαριακού μύθου ως δήθεν “χουντικές”.
Ως προς το ζήτημα της στρατιωτικής επιλογής: Δεν αναφερόμουν συγκεκριμένα στο πολιτικό σήμερα (Δεκέμβριος 2013). Η στρατιωτική επιλογή ουδέπουτε υπήρξε επιλογή, ήδη από τις 17 Αυγούστου 1974. Ποτέ και κανένας δεν εξέτασε την πιθανότητα στρατιωτικής ανακατάληψης των κατεχομένων. Ακόμη και κατά την περίοδο του αμερικανικού εμπάργκο κατά της Τουρκίας, έως το 1977, οι κυβερνήσεις σε Αθήνα και Λευκωσία έκαναν “διαπραγματεύσεις” και δέχονταν την διζωνική ομοσπονδία! Να έχουμε υπεροπλία έναντι της Τουρκίας, το ηθικό ακμαιότατο, τις ΗΠΑ αυτοδεσμευμένες από το Κονγκρέσο να μην εξοπλίσουν την Τουρκία, και εμείς, αντί για αντεπίθεση-ανακατάληψη, να υποχωρούμε κι άλλο!
Να σου θυμίσω επίσης το άρθρο σου στην σημερινή το 1982: “Το μόνο πραγματοποιήσιμο θαύμα”. Σε άλλες εποχές βέβαια. Που αναφερόταν ακριβώς στην στρατιωτική επιλογή.
Δηλαδή, η στρατιωτική επιλογή εξοβελίσθηκε εξ υπαρχής από το οπτικό πεδίο του Ελληνισμού. Και δεν ήταν μόνον οι έξωθεν πιέσεις. Το όλο ελληνικό – και κυρίως το κυπριακό! – κατεστημένο παρέκαμπτε εμφανώς και σκανδαλωδώς, θα έλεγε κανείς, την στρατιωτική επιλογή. Ώσπου φτάσαμε στην σημερινή παρακμή, η στρατιωτική επιλογή να φαντάζει, όπως το λες, κωμωδία και αυτοκαταστροφή. Και να μην τίθεται πια καν τέτοιο ζήτημα.
Όμως δεν ήταν πάντοτε έτσι το πράγμα. Και αν η στρατωτική επιλογή αγνοήθηκε τόσο, που στο τέλος απαξιώθηκε κιόλας, αυτό κατά την γνώμη μου έγινε διότι αναπόφευκτα θα έφερνε την Κύπρο πιο κοντά, απείρως πιο κοντά με την Ελλάδα.
Ωστόσο, η καρδιά των Κυπρίων, όλων των Κυπρίων, χτυπάει για την ώρα και την στιγμή που θα δει τον ελληνικό πολεμικό στόλο να πλέει προς την Κύπρο. Το ξέρουμε, το νιώθουμε, το αισθανόμαστε όλοι. Γι’ αυτό και η στρατιωτική επιλογή ποτέ δεν θα φύγει από τις καρδιές μας, ειδικά τις καρδιές των Κυπριών, και ας λέει το μυαλό αυτή τη στιγμή ότι πρόκειται για “κωμωδία και αυτοκαταστροφή”. Ακόμη και το κυπριακό κατεστημένο δεν θα μπορέσει να αντισταθεί σε μια τέτοια προοπτική. Η Ελλάδα είναι πολύ συκοφαντημένη σήμερα στην Κύπρο, ελέω Μακαρίου και ελέω της δικής της προδοτικής στάσης το 1974. Αλλά το αύριο μπορεί να είναι διαφορετικό, πολύ διαφορετικό. Μέσα από την απόλυτη παρακμή του σήμερα, μπορεί να γεννηθεί ένα καινούργιο αύριο.
“Πλήθος ιστορικών στοιχείων δείχνουν ότι το σχέδιο αυτό τέθηκε σε εφαρμογή στην ουσία την επομένη της αποτυχίας των Αμερικανών, τον Αύγουστο του 1964, να επιβάλουν την καθαρή (χωρίς παραχωρήσεις προς την Τουρκία) Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.”
Όποτε μπορέστε στείλτε μερικές παραπομπές πάνω στο θέμα.
Είναι ενθαρρυντικό ότι ο Beriev δεν μας στέλνει ο ίδιος σε διάφορους “ειδήμονες” του παρελθόντος αλλά ζητά να τον παραπέμψουμε εμείς. Δεν με πειράζει να τον πληροφορήσω εγώ για το βιβλίο μου. Είμαι έτοιμος να υποστώ κι άλλες ταπεινώσεις προκειμένου να ενημερωθεί η κοινή γνώμη και για την άλλη εκδοχή του Κυπριακού, που στη δική μου αντίληψη αποτελεί την αλήθεια. Δέστε, λοιπόν, κύριε Beriev, το βιβλίο μου “Κουράγιο Πηνελόπη”, Αρμός 2013, το οποίο μεταφράζει και σχολιάζει 182 αμερικανικά κυρίως έγγραφα της περιόδου Δεκεμβρίου 1963 έως Αυγούστου 1964, που ήρθαν στο φως μετά το 2000. 30 από αυτά τα έγγραφα περιλαμβάνονται στο βιβλίο στην πρωτότυπη τους μορφή, στα αγγλικά (φωτοτυπημένα – για να ικανοποιηθεί κι ο τελευταίος άπιστος Θωμάς). Και για να μην νομιστεί ότι προσπαθώ να πουλήσω το βιβλίο μου, ότι αποσκοπώ σε… κέρδη, δώστε μου μια διεύθυνση να σας το στείλω δωρεάν, αν πραγματικά σας ενδιαφέρει το θέμα.
Για τον φίλο Γιώργο Μάτσο: Πρέπει και πάλι να παραδεχτώ ότι τα λέει καλύτερα από μένα στο θέμα της ελευθερίας της έκφρασης και της ανέντιμης Σιωπής που εφαρμόζουν στην Κύπρο (αντανακλαστικά και στην Ελλάδα) οι επίσημοι φορείς αλλά και οι ευνοούμενοί τους δημοσιογράφοι, “διανοούμενοι”, καθηγητές πανεπιστημίου και άλλοι, γενικώς. Επί το ειδικότερο, θα αναφέρω πρόσφατο παράδειγμα: Ελλαδίτισσα καθηγήτρια, μετακληθείσα στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, με ειδοποίησε ότι ανακάλυψε ένα από τα πρώτα βιβλία μου, του 1975 (“Νουβορδία”) και άρχισε να το διδάσκει ως αξιόλογο λογοτέχνημα στους φοιτητές της. Εγώ επιδή το θεωρώ μάλλον πρωτόλυο, το είπα, αλλά η καθηγήτρια επέμενε στις αρετές του. Επειδή ήταν εξαντλημένο κάναμε φωτοαντίγραφα για τους φοιτητές. Συνεργάτις αθηναϊκών περιοδικών και εφημερίδων η καθηγήτρια, με πληροφόρησε (δεν ζήτησα καθόλου κάτι τέτοιο) ότι θα έγραφε για το βιβλίο μου “Δέκα χιλιάδες μέλισσες” σε διάφορα αθηναϊκά έντυπα. Και μου τα είπε ποια είναι. Μετά εξαφανίστηκε για κάμποσο καιρό κι όταν αναγκάστηκα να ερωτήσω μα τι συμβαίνει με τις εξαγγελίες της και αργοπορούν, εδέησε να με πληροφορήσει ότι λόγω της (γνωστής) κακής οικονομικής κατάστασης εν Ελλάδι δεν είχε πια τον χρόνο να το κάνει. Στο μεταξύ, όμως, όπως διεφάνη, είχε έλθει σε επαφή με όλο το “λογοτεχνικό” κατεστημένο της Κύπρου το άμεσα συνδεδεμένο και με τις σχετικές κυβερνητικές “υπηρεσίες” και άλλους γνωστούς “παράγοντες”. Κι εκεί που δεν είχε χρόνο να εφαρμόσει τις δικές της επιλογές και εξαγγελίες, βρέθηκε να εκφωνεί ομιλίες στη Λευκωσία για βιβλία τύπου “Χάρρυ Πότερ”, νεοκυπριακής εκτροφής με χολυγουντιανές, σεναριακές φιλοδοξίες!
Η ιστορία της δίωξης των βιβλίων μου στην Κύπρο γράφει βιβλίο από μόνη της. Μερικά γεγονότα περιλαμβάνω στο βιβλίο μου “Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες”, Εστία 2006.
Όσον αφορά τη στρατιωτική επιλογή για την Κύπρο: Πράγματι, θα έλεγα ότι μέχρι και την εποχή της αγοράς των S-300 η πλειονότητα των Κυπρίων τρέφαμε ελπίδες, άλλοι μυστικές κι άλλοι φανερές, ότι θα μπορούσε να επιτευχθεί απελευθέρωση της Κύπρου. Σήμερα, μετά την οικονομική κατάρρευση Ελλάδας και Κύπρου έχει επικρατήσει μια πλήρης για όλους απογοήτευση.
Επιπρόσθετα θέλω να πω ότι γράφοντας το “Κουράγιο Πηνελόπη” κατάλαβα καλά πόσο μακριά είναι η Κύπρος από την Ελλάδα. Ακόμα κι όταν έγινε πραγματικότητα το μέγα κατόρθωμα της θωράκισης της Κύπρου με μια ελληνική μεραρχία, δύναμης Σώματος Στρατού, από τον Γεώργιο Παπανδρέου, την άνοιξη του 1964 και η Κύπρος ήταν de facto ενωμένη με την Ελλάδα, ενώ ο Μακάριος και οι σύμμαχοί του – δεξιοί και αριστεροί – έκαναν το παν να την ακυρώσουν, ο σοφός εκείνος και σπουδαίος διπλωμάτης Γεώργιος Παπανδρέου (που τόσο κατασυκοφαντήθηκε από δικούς και ξένους, ακόμα κι αυτή τη στιγμή από κάποιους πανεπιστημιακούς κιόλας), ήξερε καλά ότι δεν είναι στην πολεμική αμτιπαράθεση και σύγκρουση που σκόπευε αλλά στην απλή στρατιωτική ισότιμη παρουσία της Ελλάδας στην Κύπρο, πράγμα που αποτελούσε σοβαρή απειλή για την Τουρκία ώστε να της επιβληθεί η Ένωση. Δυστυχώς ο Παπανδρέου όχι μόνο δεν βοηθήθηκε από τον Μακάριο, αλλά πολεμήθηκε αδίστακτα.
Όσο ευτύχησε η Κύπρος να έχει αρχηγό της ΕΟΚΑ έναν Διγενή, αληθινά έντιμο, ικανό και συνεπή πολεμιστή, αναγνωρισμένο για τις ικανότητές του από τους ίδιους τούς ηττημένους εχθρούς του, άλλο τόσο ατύχησε να έχει πολιτικό ηγέτη έναν ευφυέστατο χωριάτη, που όταν βρέθηκε στους θρόνους και στα σαλόνια νόμισε ότι δύο μόνο πράγματα είναι υπαρκτά, ο εαυτός του και η εικόνα του εαυτού του!
“Είμαι έτοιμος να υποστώ κι άλλες ταπεινώσεις προκειμένου να ενημερωθεί η κοινή γνώμη”
Δεν καταλαβαίνω που υπάρχει η ταπείνωση στο να μας ενημερώστε για ενα βιβλίο σας που κυκλοφόρησε το 2013. Οφείλουμε να το ξέρουμε;
Εν πάση περιπτώσει, από δικά σας βιβλία στη λίστα με τα βιβλία που ήθελα να πάρω στις γιορτές ήταν το “Δέκα χιλιάδες μέλισσες”, για το οποίο μου είχαν πει καλά λόγια. Τώρα θα προστεθεί και αυτό. Επί τη ευκαιρία να πείτε του Αρμού να επανεξετάσει την τιμολογιακή του πολιτική, δεν είναι τιμές αυτές που έχει. Για τα δυο σας βιβλία θα χρειαστούν πάνω από 40 ευρώ…
Δεν είμαι ειδήμων επί του Κυπριακού γιατί από καιρό τώρα κατάληξα στο συμπέρασμα ότι δεν μπορεί να είναι κανείς ειδήμων επί του θέματος… Πηγές αποσπασματικές, αρχεία κλειστά, υπάρχουσα πληροφορία η οποία μπορεί στο κάτω-κάτω να εξυπηρετεί τους σκοπούς της εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής των εμπλεκομένων κρατών.
Προσωπική μου άποψη: εαν δεν φύγουν από την ενεργό πολιτική της Ελλάδας οι απόγονοι των πρωταγωνιστών της περιόδου εκείνης, εαν δεν ανοίξει ό,τι τέλος πάντων είναι αυτό το πράγμα που λέγεται ο “φάκελλος της Κύπρου”, εαν δεν ανοίξουν πλήρως όλα τα Βρετανικά και Αμερικανικά αρχεία της περιόδου (τα οποία για να ανοίξουν πρέπει πρώτα να εκλείψουν τα πολιτικά τζάκια που είπα αρχικά) και γενικώς εαν δεν τελειώσει η ιστορία με αυτό που λέγεται “μεταπολίτευση” στην Ελλάδα, ιστορική άκρη με το Κυπριακό δεν βγαίνει. Τονίζω το “ιστορική άκρη” διότι το να γράψει κανείς πραγματική ιστορία για κάτι απαιτεί πλήρη διαφάνεια στις πηγές κάτι που δεν ισχύει αυτή τη στιγμή για το Κυπριακό ζήτημα.
Υ.Γ.
Ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν κάποια documents, μπορεί κάποιος από εσας (κ. Ματσό και κ. Ροδίτη) να εξηγήσει από την πλευρά των Αμερικανών γεωπολιτικά-στρατηγικά γιατί:
“Πλήθος ιστορικών στοιχείων δείχνουν ότι το σχέδιο αυτό (διχοτόμησης) τέθηκε σε εφαρμογή στην ουσία την επομένη της αποτυχίας των Αμερικανών, τον Αύγουστο του 1964, να επιβάλουν την καθαρή (χωρίς παραχωρήσεις προς την Τουρκία) Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.”
Εν ολίγοις, γιατί το plan B των Αμερικανών μετά την Ένωση να ήταν η διχοτόμηση έπειτα από 10 μόλις χρόνια;
Beriev,
“Εν ολίγοις, γιατί το plan B των Αμερικανών μετά την Ένωση να ήταν η διχοτόμηση έπειτα από 10 μόλις χρόνια;”
Χωρίς να είμαι ειδήμων, νομίζω ότι η απάντηση είναι απλή. Οι Αμερικανοί ήθελαν την Κύπρο στο ΝΑΤΟ και όχι με του Ανεξάρτητους. Είτε ενωμένη με την Ελλάδα, είτε διχοτομημένη μεταξύ δύο κρατών-μελών του ΝΑΤΟ (Τουρκία, Ελλάδα), θα το επετύγχαναν. Νομίζω με το ίδιο σκεπτικό πρέπει να κινήθηκαν και το 1974. Η “δουλειά” χάλασε, διότι οι Άγγλοι φρόντισαν να σώσουν τον Μακάριο. Ελπίζω να μην κάνω μεγάλο λάθος.
Κύριε Beriev, είναι ταπείνωση να προωθώ εγώ το βιβλίο μου, τη στιγμή που περιέχει επίσημα έγγραφα για μια πολύ σημαντική περίοδο της ιστορίας του ελληνισμού, τα οποία ανατρέπουν άρδην πράγματα που θεωρούνταν ως τώρα δεδομένα. Για το το βιβλίο αυτό ουδεμία ελληνική εφημερίδα ή περιοδικό δεν έγραψε ούτε λέξη μέχρι στιγμής από τον Ιούνιο που κυκλοφόρησε.
Από το “Κουράγιο Πηνελόπη” θα μάθετε με λεπτομέρειες πώς η προσπάθεια Μακαρίου ν’ αλλάξει το Σύνταγμα της Ζυρίχης τέλη του 63 πυροδότησε την τ/κυπριακή ανταρσία με απειλές εκ μέρους της Τουρκίας να επέμβει και δηλώσεις της Ελλάδας ότι δεν θα έμενε αδρανής. Με τον Μακάριο να καλεί σε βοήθεια τη Σοβιετική Ένωση, οι Άγγλοι που πήγαν στην αρχή να κάνουν τους κυρίους του παιγνιδιού παραδέχτηκαν αμέσως αδυναμία ενώπιον τής πιθανότητος παγκοσμίου πολέμου και ζήτησαν φορτικά από τις ΗΠΑ ν’ αναλάβουν την υπόθεση και την ευθύνη.
Οι Αμερικανοί (Τζόνσον) ύβρισαν τους Άγγλους ως ανίκανους αλλά τι να κάνουν ανέλαβαν την υπόθεση, και μαζί ανέλαβαν και τη διχοτομική πολιτική τους.
Ενώ, όμως, η υπόθεση προχωρούσε, οι Αμερικανοί συνειδητοποίησαν ότι ήταν δίκαιη λύση και πρός το συμφέρον του ΝΑΤΟ να ενωνόταν η Κύπρος με την Ελλάδα. Πρόσφεραν αρχικά με διχοτομικό τρόπο την Ένωση, δηλαδή με παραχώρηση βάσης στους Τούρκους στην Κύπρο. Η ελληνική πλευρά (Ελλάς και Κύπρος) απέρριψαν την ιδέα και – κοντός ψαλμός – οι Αμερικανοί επέτρεψαν άφιξη σημαντικού μέρους ελληνικού στρατού στην Κύπρο. Τα έγγραφα μαρτυρούν και αποδεικνύουν σήμερα ότι αν ήθελε κι η Κύπρος την Ένωση όσο την ήθελε κι η Ελλάδα, θα γινόταν χωρίς να πάρει απολύτως τίποτε η Τουρκία.
Ένα από τα επιχειρήματα των Αμερικανών ήταν ότι η Ένωση σύμφερε και στην Τουρκία.
Οι άκρως ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες βρίσκονται στα συγκεκριμένα έγγραφα-αποδείξεις. Έτσι, αν τα πιστεύετε αυτά εδώ, μην αγοράσετε την “Πηνελόπη”. Πάρτε μόνο τις “Μέλισσες”, που κάνουν απλώς αναφορά στα έγγραφα κι εξηγούν τα υπόλοιπα: Πώς δηλαδή ο αγώνας της ΕΟΚΑ για Ένωση μετατράπηκε για μερικούς σε μεγάλο φαγοπότι με τις γνωστές επιπτώσεις.
Λάβετε υπόψη ότι υπάρχουν σημαντικά και ισχυρά στοιχεία (που δεν τα επιβεβαιώνει δυστυχώς η αμερικανική πλευρά) ότι ο διαπραγματευτής Άτσεσον ήταν και “αγορασμένος” από τον Γεώργιο Παπανδρέου να οδηγήσει τους Τούρκους στην προσφιλή τους αδιαλλαξία, η οποία έκανε την Ένωση άνευ παραχωρήσεων πολύ εύκολη και λόγω του φόβου των Αμερικανών μη γίνει η Κύπρος Κούβα της Μεσογείου.
Όταν, όμως, η ίδια η Κύπρος αντί να κάτσει ήσυχη και να γίνει η πιο μακρινή επαρχία της Ελλάδας (όνειρο για το οποίο σκοτώθηκε πολύς κόσμος, Έλληνες και ξένοι), προτίμησε να το παίξει αστέρας της διεθνούς διπλωματικής σκηνής και δεν αξιοποίησε την ευκαιρία για την Ένωση, ο αμερικανικός παράγοντας συνειδητοποίησε ότι αυτοί (δηλαδή εμείς) μόνο με ξύλο θα φέρουμε τον νου μας και προχώρησε στην αποτροπή της κουβανοποίησης της Κύπρου δια της τουρκοποίησής της.
Θα κλείσω με μια ιστοριούλα που αφηγήθηκα κι αλλού (στο Άρδην): Μέρες μετά την εισβολή το 1974 επισκέφθηκε Ελληνοκύπριους εγκλωβισμένους-αιχμαλώτους στο ξενοδοχείο “Ντόουμ” στην Κερύνεια ένα αμερικανικό συνεργείο ειδήσεων. Οι εγκλωβισμένοι επιτέθηκαν στον επικεφαλής Αμερικανό δημοσιογράφο με τα γνωστά “εσείς φταίτε – εσείς τα κάνετε”. “Ναι” τους είπε ο Αμερικανός, “έχετε δίκιο, αλλά δώσαμε πρώτα σε σάς την ευκαιρία να κάνετε αυτό που υποτίθεται θέλατε”!
Αυτά από αυτόπτες και αυτίκοους μάρτυρες. Τα υπόλοιπα είναι στα έγγραφα.
Ευχαριστώ για την επικοινωνία, θα δω το βιβλίο και αν χρειάζεται θα επανέλθω με ερωτήσεις.
Ευχαρίστως θα απαντήσω σε οποιανδήποτε απορία. Παρέλειψα να αναφέρω στο προηγούμενο ότι πιστεύω να απαντήθηκε και η απορία του “Πατριώτη”, του οποίου οι παρατηρήσεις ήταν μέσα στο σωστό πλαίσιο.
Η απορία ήταν του Beriev. Εγώ προσπάθησα να δώσω μία εξήγηση, που μου φαίνεται εύλογη. Βεβαίως, δεν είμαι ειδήμων, όπως είπα, αλλά χαίρομαι που επιβεβαιώνετε κι εσείς το ορθόν του σκεπτικού μου.
Να είστε καλά και ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ, σ’ εσάς και όλους εδώ.