Το έθνος είναι, κατά κάποιον τρόπο, η “υπόσταση”, ο “φορέας” της πολυσύνθετης “προσωπικότητας” που συγκροτείται από μια ιστορική δομή παραδόσεων. Στη δυναμική-τελολογική του όψη μπορούμε να το συλλάβουμε σαν τον “αστερισμό” των προτύπων αυτών των παραδόσεων. Στην πυρήνα του δηλαδή το έθνος έχει πλουραλιστική δομή. Κεντρικά σ’ αυτή τη δομή είναι τα πρότυπα συλλογικού όπως π.χ. είναι σε μας η Εκκλησία (ορθόδοξη παράδοση), το κράτος δικαίου (δυτική ουμανιστική παράδοση), η κομμουνιστική (κρατικιστική ή αναρχική) κολλεκτίβα (αριστερή παράδοση). Αγαπώ το έθνος μου, γιατί πρωτίστως αγαπώ τον παραδειγματικό εαυτό (ατομικό και συλλογικό) που παρέχουν οι παραδόσεις του, γιατί είναι ο φορέας των δρόμων υποκειμενοποίησης που αυτές ενσαρκώνουν. Η αδιαφορία μου ή η εχθρότητά μου προς το έθνος μου έχει την ίδια ερμηνεία: δεν με εκφράζουν τα πρότυπα των συστατικών του παραδόσεων.