«Στην πολεμική που δέχεται τα τελευταία χρόνια ο ελληνισμός, από ντόπιους και ξένους εχθρούς, από εθνομηδενιστές και αρνητές της ιστορίας μας, υπάρχει ένα πρόβλημα. Όλοι αυτοί που θέλουν να ξαναγραφτεί η ιστορία και που νοιώθουν άβολα που την γράψαμε εμείς, βλέπουν σκιές…Και οι σκιές είναι οι νεκροί μας και οι νεκροί μας είναι αυστηροί. Για την ακρίβεια, είναι ο εφιάλτης τους. Το πρόβλημα είναι ότι μας ζητάνε να τους ξεχάσουμε. Μα εμείς δεν μπορούμε να ξεχάσουμε γιατί ζήσαμε…[…] Ζήσαμε τον Κυναίγειρο, τον αδελφό του Αισχύλου να κρατά με χέρια και πόδια ένα περσικό πλοίο και όταν του τα έκοψαν να το κρατά με τα δόντια, θυσιάζοντας το κεφάλι του… Ζήσαμε τον βασιλιά των Σπαρτιατών με τους 300 γενναίους του να μαθαίνουν στην ανθρωπότητα πως θυσιάζεται ο Έλληνας για την ελευθερία του, όταν αποφασίζει να επιστρέψει στη μάνα του «επί τας»… […] Για όλα αυτά, γίνεται κατανοητό γιατί δεν μπορούμε και δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Οι μνήμες μας στάζουν αίμα, τα χώματά μας, ξεβράζουν διαρκώς ήρωες και μάρτυρες, στη γη μας φυτρώνουν σταυροί. Αυτές είναι οι αναμνήσεις μας. Σκοπός μας να τις μετατρέψουμε σε όνειρα. Σε όνειρα που θα γίνουν ο χειρότερος εφιάλτης τους!»