Friday 29 March 2024
Αντίβαρο

“…Μετά το θάνατο της Ιστορίας στα σχολεία – κι όχι μόνο στα ελληνικά – υπάρχει κίνδυνος να γίνουν “εξίτηλα” (=να εξαλειφθούν) “έργα μεγάλα και θωμαστά”, όπως γράφει ο Ηρόδοτος και να διαμορφώσουμε μία κοινωνία χωρίς μνήμη και κρίση. Πολλά εννοεί και περισσότερα υπονοεί ο Αμερικανός στοχαστής Φράνσις Φουκουγιάμα, όταν ομιλεί για το τέλος της ιστορίας”. […] “Ίσως τα παλαιά βιβλία να καλλιεργούσαν μίαν έπαρση, έναν εθνικό εγωισμό – όχι σωβινισμό. Κυρίως, καλλιεργούσαν φρόνημα. Έκαναν το παιδί υπερήφανο για την πατρίδα και τους προγόνους του. Κι έτσι η ιστορία λειτουργούσε σαν παιδαγωγικός χαλινός: εμπόδιζε το παιδί να πέσει χαμηλά. Του έδινε πρότυπα υψηλά. Κοντολογίς, κι αν τίποτα άλλο δεν μαθαίναμε, τούτο τουλάχιστον μας έμενε: ότι οι σκιές του παρελθόντος και του μέλλοντος βρίσκονται παντού γύρω μας. Πιστεύαμε, λοιπόν, ότι αυτά που έγιναν στο παρελθόν, θα ξαναγίνουν και ότι εμείς, έχοντας άμεση την αίσθησή τους, θα μπορέσουμε, με την ατομική και συλλογική μας προσπάθεια, να τους δώσουμε καλύτερη κατεύθυνση”