«Θεέ μου, ἀπόψε σοῦ
ζητάω κάτι ποὺ τὸ θέλω πάρα πολύ. Θέλω νὰ μὲ κάνεις τηλεόραση! Θέλω νὰ
πάρω τὴ θέση τῆς τηλεόρασης ποὺ εἶναι στὸ σπίτι μου. Νὰ ἔχω τὸ δικό μου
χῶρο. Νὰ ἔχω τὴν οἰκογένειά μου γύρω ἀπὸ ἐμένα. Νὰ μὲ παίρνουν στὰ
σοβαρὰ ὅταν μιλάω. Θέλω νὰ εἶμαι τὸ κέντρο τῆς προσοχῆς καὶ νὰ μὲ ἀκοῦνε
οἱ ἄλλοι χωρὶς διακοπὲς ἢ ἐρωτήσεις. Θέλω νὰ ἔχω τὴν ἴδια φροντίδα ποὺ
ἔχει ἡ τηλεόραση ὅταν δὲν λειτουργεῖ. Ὅταν εἶμαι τηλεόραση, θἄχω τὴν
παρέα τοῦ πατέρα μου ὅταν ἔρχεται σπίτι ἀπὸ τὴ δουλειά, ἀκόμα κι ἂν
εἶναι κουρασμένος. Καὶ θέλω τὴ μαμά μου νὰ μὲ θέλει ὅταν εἶναι λυπημένη
καὶ στενοχωρημένη, ἀντί νὰ μὲ ἀγνοεῖ… Θέλω τ΄ ἀδέλφια μου νὰ μαλώνουν
γιὰ τὸ ποιὸς θὰ περνάει ὧρες μαζί μου. Θέλω νὰ νοιώθω ὅτι ἡ οἰκογένειά
μου ἀφήνει τὰ πάντα στὴν ἄκρη, πότε – πότε, μόνο γιὰ νὰ περάσει λίγο
χρόνο μὲ μένα. Καὶ τὸ τελευταῖο, κάνε με ἔτσι ὥστε νὰ τοὺς κάνω ὅλους
εὐτυχισμένους καὶ χαρούμενους.
ζητάω κάτι ποὺ τὸ θέλω πάρα πολύ. Θέλω νὰ μὲ κάνεις τηλεόραση! Θέλω νὰ
πάρω τὴ θέση τῆς τηλεόρασης ποὺ εἶναι στὸ σπίτι μου. Νὰ ἔχω τὸ δικό μου
χῶρο. Νὰ ἔχω τὴν οἰκογένειά μου γύρω ἀπὸ ἐμένα. Νὰ μὲ παίρνουν στὰ
σοβαρὰ ὅταν μιλάω. Θέλω νὰ εἶμαι τὸ κέντρο τῆς προσοχῆς καὶ νὰ μὲ ἀκοῦνε
οἱ ἄλλοι χωρὶς διακοπὲς ἢ ἐρωτήσεις. Θέλω νὰ ἔχω τὴν ἴδια φροντίδα ποὺ
ἔχει ἡ τηλεόραση ὅταν δὲν λειτουργεῖ. Ὅταν εἶμαι τηλεόραση, θἄχω τὴν
παρέα τοῦ πατέρα μου ὅταν ἔρχεται σπίτι ἀπὸ τὴ δουλειά, ἀκόμα κι ἂν
εἶναι κουρασμένος. Καὶ θέλω τὴ μαμά μου νὰ μὲ θέλει ὅταν εἶναι λυπημένη
καὶ στενοχωρημένη, ἀντί νὰ μὲ ἀγνοεῖ… Θέλω τ΄ ἀδέλφια μου νὰ μαλώνουν
γιὰ τὸ ποιὸς θὰ περνάει ὧρες μαζί μου. Θέλω νὰ νοιώθω ὅτι ἡ οἰκογένειά
μου ἀφήνει τὰ πάντα στὴν ἄκρη, πότε – πότε, μόνο γιὰ νὰ περάσει λίγο
χρόνο μὲ μένα. Καὶ τὸ τελευταῖο, κάνε με ἔτσι ὥστε νὰ τοὺς κάνω ὅλους
εὐτυχισμένους καὶ χαρούμενους.
Θεέ μου,
δε ζητάω πολλά. Θέλω μόνο νὰ γίνω σὰν μιὰ τηλεόραση!»
δε ζητάω πολλά. Θέλω μόνο νὰ γίνω σὰν μιὰ τηλεόραση!»
Τὴ δασκάλα ποὺ τὴν διάβασε (καθὼς
βαθμολογοῦσε) τὴν ἔκανε νὰ κλάψει. Ὁ σύζυγός της ποὺ μόλις εἶχε μπεῖ στὸ
σπίτι, τὴ ρώτησε: «τὶ συμβαίνει;» Αὐτὴ ἀπάντησε: «Διάβασε αὐτὴ τὴν
ἔκθεση, τὴν ἔχει γράψει ἕνας μαθητής μου». Ὁ σύζυγος εἶπε: «Τὸ καημένο
τὸ παιδί. Τὶ ἀδιάφοροι γονεῖς εἶναι αὐτοί!» Τότε αὐτὴ τὸν κοίταξε καὶ
εἶπε: «Αὐτὴ ἡ ἔκθεση εἶναι τοῦ γιοῦ μας!..»
http://anatolikiattikinews.blogspot.com/2010/06/blog-post_7038.html
.
5 comments
Μου αρέσει που γράφει στο μονοτονικό ο μαθητής δημοτικού!!!!!
Είναι εύλογο στις δύσκολες στιγμές που διανύει το έθνος μας και η ανθρωπότητα να ζητάμε
την συμπαράσταση και τη βοήθεια του Θεού.`Οπως είναι πανίσχυρος πιστεύουμε οτι θα
κάνει τη μαγική του κίνηση να μας βολέψει κάπου.
`Οπως όμως μάθαμε από την κλασική γραμματεία ο θεός επεμβαίνει εκεί όπου υπάρχει η
ψυχική διάθεση και η τόλμη του ανθρώπου να αγωνιστεί για να κάνει καλύτερη την
καθημερινότητα του.`Οπως μας δίδαξαν η Βίβλος και οι μύθοι του Αισώπου ο θεός μας
έδωσε το μυαλό για να κρίνουμε ποιό είναι το σωστό και το λάθος,ποιά η παγίδα και
ποιά η αρετή.
Επομένως δεν χρειάζεται μεσσιανισμός και μοιρολατρεία,μα αυτομόρφωση για να βρούμε
τη γνώση και το θάρρος να απαλλαγούμε από το ψεύτικο και με γοργά βήματα να προχωρήσουμε
πρός την κάθαρση,την υλική πρόοδο και την πνευματική εξέλιξη της χώρας μας.
Νεκτάριος Κατσιλιώτης
Ιστορικός-Εκδότης
Αλήθεια,πόσοι ξέρουμε τα παιδιά μας και τους ανθρώπους που ζουν μαζί μας;Πόσοι ενδιαφερόμαστε πραγματικά να τους ακούσουμε , να τους καταλάβουμε και να τους σεβαστούμε;
Ο σεβασμός είναι κάτι … ξεπερασμένο. Ανοίξτε λίγο την τηλεόραση και θα καταλάβετε. Εξ άλλου για να γνωρίσουμε τους άλλους θα πρέπει να γνωρίσουμε πρώτα τον εαυτό μας. Στους άλλους φερόμαστε όπως φερόμαστε στον εαυτό μας. Ξέρετε κάποιον που να σέβεται τον εαυτό του και να μην σέβεται τους άλλους; Αλλά βλέπετε δεν έχουμε χρόνο για κάτι τέτοιο. Είμαστε όλοι πολύ απασχολημένοι. Με τί; Με το να κυνηγάμε τον χρόνο.
Με αφορμή τα προηγούμενα σχόλια.
Οπου υπάρχει μητέρα η οικογένεια είναι παράδεισος.
Οι άντρες έχουν τάση προς το κλαψούρισμα.