Διεθνής διασυρμός. Η
Ελλάδα λοιδορείται με πρωτοφανή τρόπο από τους ξένους «εταίρους» και
«συμμάχους». Μετά τους Γερμανούς πολιτικούς του κεντροδεξιού
κυβερνητικού συνασπισμού, που είχαν ζητήσει δημοσίως να πουλήσει η
Ελλάδα κάνα δυο νησιά της για να ξεχρεώσει και τον γερμανικό Τύπο που
μας χλεύαζε καλώντας μας να εκχωρήσουμε μέχρι και τον… Παρθενώνα, στο
χορό μπήκαν αυτή την εβδομάδα και αμερικανικές και βρετανικές
εφημερίδες. Οι μεν μας προτείνουν να νοικιάσουμε ελληνικά εδάφη σε
ξένους, οι δε «αποκαλύπτουν» ότι έχει δήθεν αρχίσει η διαδικασία
εκποίησης και ελληνικά νησιά έχουν ήδη βγει στο σφυρί!
Πιο επιθετικοί οι Αγγλοι. «Μια θέση στον ήλιο: η Ελλάδα βγάζει προς
πώληση τα νησιά της για να σώσει την οικονομία» ανέφερε ο δηλητηριώδης
τίτλος στην πρώτη σελίδα του «Γκάρντιαν». Μιας εφημερίδας της Βρετανίας,
που είναι υποτίθεται και σοσιαλιστική – δηλαδή ιδεολογικά συγγενής προς
τον Ελληνα πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου (άλλο θέμα βεβαίως πόσο
«σοσιαλιστική» είναι η ακραία αντεργατική πολιτική του τελευταίου).
Στάζει φαρμάκι το «ρεπορτάζ» της εφημερίδας: «Γερμανοί πολιτικοί
κάλεσαν την Ελλάδα να αρχίσει να πουλάει νησιά, ιστορικά κτίρια και έργα
τέχνης. Τώρα φαίνεται ότι η ελληνική κυβέρνηση έλαβε υπόψη της τις
απαιτήσεις τους» γράφει σαρκαστικά και με κάθε σοβαροφάνεια. «Η Ελλάδα
ετοιμάζεται τώρα να πουλήσει ή να προσφέρει για μακροχρόνια μίσθωση
μερικά από τα 6.000 ηλιόλουστα νησιά της σε μια απελπισμένη προσπάθεια
να ξεπληρώσει τα βουνά από χρέη της» προσθέτει, ξεκινώντας από κάποια
προσπάθεια πώλησης κρατικής γης στη Μύκονο.
Προηγήθηκαν οι Αμερικανοί. Οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» δημοσίευσαν την
Τρίτη άρθρο Γερμανού καθηγητή Γεωπολιτικής που διδάσκει στο Παρίσι, ο
οποίος πρότεινε να αρχίσει η Ελλάδα να εκχωρεί τμήματα του εδάφους της
σε ξένους έναντι ενοικίου. «Αριστο τρόπο» μείωσης του δημόσιου χρέους
χαρακτηρίζει ο αρθρογράφος της αμερικανικής εφημερίδας «την ιδέα μιας
οικονομικής δουλείας (!) επί ελληνικού εδάφους», προβάλλοντας ως
υποδείγματα τη… Διώρυγα του Παναμά, το Γκουαντάναμο και το Χονγκ
Κονγκ!
Το πολιτικό θράσος όλων αυτών δεν είναι, δυστυχώς, ανεξήγητο. Τι
διεθνές κύρος να έχει μια χώρα που υπήχθη οικειοθελώς σε καθεστώς
υποτέλειας προς το ΔΝΤ; Ποιος να τη σεβαστεί και γιατί; Πόσω μάλλον όταν
έχει υπογράψει αυτούς τους εφιαλτικούς όρους που έχει υπογράψει η
κυβέρνηση Παπανδρέου στο αποτρόπαιο Μνημόνιο με το ΔΝΤ, το οποίο
αποτελεί… μνημόσυνο για την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας. Φρίκη
αισθάνεται όποιος διαβάζει όσα ανακαλύπτουν στο Μνημόνιο καθηγητές
πανεπιστημίου.
Εφιαλτικός ο όρος της «Γνωμοδότησης» του Μνημονίου που καθορίζει την
κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα μετά την υπαγωγή της στο
καθεστώς του ΔΝΤ: «Ούτε ο δανειολήπτης ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία
έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας… σε σχέση με οποιαδήποτε ενέργεια
ή διαδικασία σχετικά με τη σύμβαση». Σε απλά ελληνικά, αυτό σημαίνει
ότι αν δεν πληρώσουμε κάποια δόση του δανείου, όχι μόνο το ΔΝΤ ή η ΕΕ
συνολικά, αλλά οποιαδήποτε μεμονωμένη χώρα που μας έχει δανείσει αποκτά
το νομικό δικαίωμα να… κατασχέσει ακόμη και το κτίριο της ελληνικής
Βουλής – για να μην πούμε ακόμη και τον Παρθενώνα!!!
Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ κατάλαβαν τι ακριβώς ψήφισαν, όταν ενέκριναν
το Μνημόνιο; Και δεν επαναστάτησε η όποια συνείδηση τους έχει απομείνει;
Θεώρησαν δηλαδή ότι το να συνδέσουν επισήμως και για πάντα το όνομά
τους με μια τέτοια επαίσχυντη διάταξη νομικής εκχώρησης της εθνικής
κυριαρχίας, αλλά και του εδάφους της πατρίδας μας στους ξένους, είναι
σύμφωνο με τηνθεμελιώδη διακήρυξη του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Παπανδρέου
«Η Ελλάδα στους Ελληνες»; Αν είχε υπογράψει τέτοιο όρο η Δεξιά, θα την
είχαν στήσει στον τοίχο από πολιτική σκοπιά – και δικαίως. Οι ίδιοι όμως
γιατί υπέγραψαν;
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=17588980
.
21 comments
Να τα νοικιάσουν θέλουν.
Δεν ζήτησαν αλλαγή συνόρων.
Οταν οι κατασκευαστές γεφυρών και εθνικών οδών έχουν την εκμετάλλευση για 30 και 50 χρόνια είναι διαφορετικό;
Αυτές τις ευθιξίες από πότε τις έχουμε;
Απο τότε που σταμάτησε το φαγοπότι;
Αν κάποτε στο μέλλον το Ελληνικό Δημόσιο πάψει να είναι η ελεεινή και απεχθής “δημόσια”… που είναι τώρα, (και μάλλον κάτι φαίνεται να έχει ξεκινήσει προς αυτήν την κατεύθυνση), θα το οφείλουμε αποκλειστικά στο Δ.Ν.Τ. και στους εξευτελιστικούς όρους του!!!
Αν τη συγκεκριμένη στιγμή ο ΜΟΝΟΣ τρόπος να σωθεί η ελληνική οικονομία ήταν (και μάλλον φαίνεται πως ήταν….) η νομική “εκχώρηση” και εθνικής κυριαρχίας, καλώς εγένετο η “εκχώρηση” αυτή. Σάμπως είναι η πρώτη μας φορά; Δεν έχει προηγηθεί π.χ το Αιγαίο [Βέρνη-Νταβός-Μαδρίτη];…..
Ποια είναι η αξιόπιστη και ρεαλιστική εναλλακτική πρόταση του κ. Δελαστίκ και όλων των άλλων που αναθεματίζουν την Κυβέρνηση για την επιλογή της να προσφύγει ΚΑΙ στο “επάρατο” Δ.Ν.Τ.;
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
Άντε να την πάρει κάποιος άξιος γιατί αλλιώς δεν έχει προκοπή!!
Αυτή η παράγκα που φτιάξαμε καταρρέει και τα δοκάρια πέφτουν στα κεφάλια μας.
Μοιραίον.
Ομως το οικόπεδο – κάποτε ήταν “χώμα δροσισμένο με νυχτιάς αγέρι” – έχει μεγάλη αξία.
Παιδιά, είμαστε πλούσιοι !!
O tempora o mores.
Η κατάσταση έγινε τραγική από τη στιγμή που δεν βρέθηκε κανένας πολιτικός με επιρροή να
κάνει κάθαρση και να φέρει πίσω τα κλεμμένα και να μην έχουμε ανάγκη τα δανεικά είτε
της Ευρώπης είτε του ΔΝΤ.
Τώρα οι παγκόσμιοι εξουσιαστές μας ζητούν να πουλήσουμε τις βραχονησίδες και να
νοικιάσουμε τα νησιά που οι πρόγονοι μας έδωσαν αίμα για να τα συνδέσουν με την Ελλάδα.
Θέλω να πιστεύω οτι οι ευπατρίδες αυτού του έρημου τόπου θα ενωθούν για να δώσουν το
ποσό που χρωστάμε στο ΔΝΤ και να ξεσκίσουμε τους βλαβερούς όρους του μνημονίου.
Νεκτάριος Κατσιλιώτης
Ιστορικός-Εκδότης
Μήπως όλα αυτά είναι ένα παραμύθι για να φάνε κάποιοι άλλοι πιο επιτήδειοι; Ρωτάω γιατί μου φαίνεται περίεργο να συμβαίνει ακριβώς το ίδιο σε όλες τις χώρες τις Ευρώπης. Ο καινούριος βρετανός πρωθυπουργός είπε ότι η προηγούμενη κυβέρνηση είχε παρουσιάσει ψεύτικους προϋπολογισμούς καθώς επίσης ότι τόσα χρόνια οι βρετανοί ζούσαν επάνω από τις δυνατότητές τους. Μήπως όλα αυτά είναι ένα παραμύθι για να ξεκινήσουν το φαγοπότι κάποιοι άλλοι πιο επιτήδειοι; Μήπως δεν θα έπρεπε να πιστεύουμε τόσο εύκολα στις συμπτώσεις; Μήπως επίσης το πρόβλημα δεν είναι αμιγώς οικονομικό αλλά και πρόβλημα αξιών; Μήπως τελικά είμαστε πολύ προβλέψιμος λαός και πολύ εύπιστος;
κα. Καλούδη,
συγκρίνετε σας παρακαλώ το βιοτικό επίπεδο (και την ακρίβεια) στην Ελλάδα, πριν 30 χρόνια και σήμερα, όπως και επίσης την παραγωγικότητα (πρωτογενής και δευτερογενής τομέας) το ίδιο διάστημα και θα δείτε, ότι η διαπίστωση, σύμφωνα με την οποία, ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας, δεν είναι καθόλου παραμύθι.
Μπορείτε να μου προσδιορίσετε από πότε αρχίσαμε να ζούμε πάνω από τις δυνατότητές μας; Ποιοί είναι οι παράγοντες που μας έκαναν να ζούμε πάνω από τις δυνατότητές μας; Και σε τελική ανάλυση ποιοί είναι αυτοί που έζησαν πάνω από τις δυνατότητές τους; Γιατί δεν έζησαν όλοι πάνω από τις δυνατότητές τους. Κάποιοι διέκριναν τα … σημάδια των καιρών και δεν παρασύρθηκαν. Ίσως επίσης αυτοί που παρασύρθηκαν να μην είναι τόσοι πολλοί όσοι παρουσιάζονται στις… διάφορες στατιστικές που παρουσιάζονται κατά καιρούς. Γι’ αυτό μιλάω για παραμύθια και τεχνητές κρίσεις. Όσο για την ακρίβεια σε τεχνητές, κατά την γνώμη μου, κρίσεις μπορούν να δημιουργηθούν και τεχνητές συνθήκες ακρίβειας. Το θέμα είναι ποιος πληρώνει την ακρίβεια.
Υ.Γ. Κύριε IMAGO, θα ήθελα να κάνω μία παρατήρηση, ελπίζω να έχω καταλάβει καλά ποιος είστε, με κάθε σεβασμό: ο προφορικός σας λόγος είναι πιο κατανοητός από τον γραπτό σας. Γιατί χρησιμοποιείτε άλλο επίπεδο λόγου στα γραπτά; Μερικές φορές μου είναι δύσκολο να καταλάβω τί θέλετε να πείτε. Επαναλαμβάνω ότι αυτό ισχύει εάν έχω καταλάβει καλά ποιος είστε. Αν και δεν συμφωνώ με τις απόψεις σας όσον αφορά το επίπεδο εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας.
Δυστηχώς πρέπει να σας διαψεύσω. Το επίπεδο του προφορικού μου λόγου είναι τουλάχιστο το ίδιο χαμηλό, αν όχι πολύ χαμηλότερο, σε σχέση με εκείνο του γραπτού. Επειδή δυσκολεύομαι να συντονίσω την σκέψη στην άρθρωση του λόγου (στην φυσική θα μιλούσαμε για φάσμα ταλάντωσης το οποίο γίνεται ιδιαίτερα διακριτό στις μεγάλες νοητικές συχνότητες μιας συζήτησης ενώ ατονεί σχεδόν στις μικρές), ο γραπτός λόγος έχει κάποια πλεονεκτήματα για εμένα επειδή μου δίνει την δυνατότητα να επιλέγω καλύτερα τις λέξεις, αλλά και αυτό το πλεονέκτημα χάνεται επειδή συνηθίζω να απαντώ αυθόρμητα. Αν με ακούγατε πιθανόν να μην καταλαβαίνατε τίποτε, σίγουρα όμως θα κουραζόσαστε σύντομα και θα εγκαταλείπατε τον διάλογο, κάτι το οποίο δεν αποκλείω να συμβαίνει και κατά την ανάγνωση των σχολίων μου. Μπορούμε λοιπόν να εξάγουμε το συμπέρασμα ότι δεν είμαι αυτός για τον οποίο με περνάτε.
Τώρα στο ερωτήμά σας:
“Μπορείτε να μου προσδιορίσετε από πότε αρχίσαμε να ζούμε πάνω από τις δυνατότητές μας;”
Βασικά από την ώρα που αποφασίσαμε να κάμουμε την επανάσταση. Είμαστε το μοναδικό κράτος, το οποίο δανείστηκε πριν ακόμη ιδρυθεί, βάζοντας ως ενέχειρο εθνική γή, η οποία εκ των πραγμάτων δεν μας άνηκε (γιατί επίσημα άνηκε στον σουλτάνο εναντίον του οποίου κάμαμε την επανάσταση). Θέλω να μάθω με ποιά λογική οι δανειστές μας δέχθηκαν υς υποθήκη, εδάφη τα οποία δεν μας ανήκανε (ή μήπως γνώριζαν κάτι για την έκβαση του εγχειρήματος;). Στην ουσία όμως με την εγκαθίδρυση κοινωνικού κράτους, απευθείας χρηματοδοτούμενου με δανεικά (και αγύριστα). Μέχρι τότε είχαμε κοινωνικό κράτος στηριγμένο στην ιδιωτική πρωτοβουλία (ένα από τα καλά της τουρκοκρατίας, όταν δεν είχαμε άλλους χρηματοδότες εκτός από τους εαυτούς μας) και στην Εκκλησία. Η πασοκική κοινωνική πολιτική με δανεικά, σε συνδιασμό με την θεσμοποίηση των συντεχνιακών οργάνων (αποκτήσαμε σοσιαλιστές σε μια χώρα η οποία μέχρι τότε ζούσε κατά παράδοση από την ιδιωτική, μικροαστική πρωτοβουλία) αλλά και την νομική κατοχύρωση του ζητιανέματος (“δικαιώματα” σε μια μή παραγωγική κοινωνία οδηγούνε αυτομάτως στην λουμπενοκρατία) ανέβασαν την αγοραστική δύναμη, χωρίς φυσικά να ακολουθεί η αύξηση της παραγωγής, κάτι που μοιραία οδήγησε στις εισαγωγές και στον άκρατο καταναλωτισμό. Σε αυτή την ψεύτικη ευημερία της μηδενικής προσπάθειας, βασίζεται και η σημερινή νοοτροπία των Νεοελλήνων, να ζητάνε και όχι να διεκδικούνε. Όποιος ζητάει, έχει ιστορία, όποιος διεκδικεί, έχει επιπλέον και εθνική ταυτότητα!
Συμφωνώ απόλυτα με την διαφορά ανάμεσα στο “θέλω” και “διεκδικώ”. Είναι γεγονός ότι δεν είμαστε διεκδικητική κοινωνία και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο έχουμε φθάσει ως εδώ. Θα ήθελα να προσθέσω όμως ότι η “ψεύτικη ευημερία της μηδενικής προσπάθειας” είναι ένα χαρακτηριστικό κατά κόρον των τελευταίων τουλάχιστον 25 – 30 ετών. Σε αυτή την λογική βασίζεται και η εισαγωγή στα πανεπιστήμια ανθρώπων που ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν να ανοίξουν βιβλίο. Όπως καταλαβαίνετε, λοιπόν, η διαδικασία ξεκινάει από το εκπαιδευτικό σύστημα και στην συνέχεια γίνεται τρόπος ζωής από την στιγμή που τα παιδιά συνηθίζουν σε αυτή την νοοτροπία. Άρα νομίζω ότι είναι καιρός να βάλουμε και το εκπαιδευτικό σύστημα στο παιγχνίδι και να μην προσπαθούμε τα λύνουμε τα πάντα με αναφορά σε οικονομικά μεγάθη. Το πρόβλημα πηγάζει από αλλού. Η ρίζα του προβλήματος δεν είναι, τουλάχιστον μόνον, οικονομικής υφής. Το θέμα όμως είναι ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται και δεν μιλάει για το εκπαιδευτικό σύστημα. Φαίνεται ότι κάποιους δεν βολεύει.
Συμφωνώ και εγώ, ότι υπάρχει πρόβλημα στην εκπαίδευση, αλλά το πρόβλημα δεν ξεκινά από εκεί. Η εκπαίδευση και παιδεία αντιστοιχεί στις αξίες της κοινωνίας. Μια κοινωνία στην οποία υπάρχει κατάπτωση ηθών και γενικά η τάση, να αυτοπεριχαρακώνεται από την μία το άτομο με δικαιώματα και από την άλλη να κατοχυρώνονται συμφέροντα, είναι αδύνατον να διαμορφώσει ένα εκπαιδευτικό σύστημα στην βάση της αξίωσης για αξιοκρατία (αυτό σημαίνει “διεκδικώ”, δηλαδή πέρνω αυτό το οποίο αξίζω και όχι αυτό το οποίο θέλω). Διότι το σχολείο δεν λειτουργεί σαν θερμοκήπιο. Ο ίδιος ο πατέρας, ο οποίος διορίστηκε με μέσο και έχει εξασφαλίσει αυτά τα οποία θέλει, χωρίς να χρειαστεί να τα διεκδικήσει, αποκλείεται να αφήσει το παιδί του στην αβεβαιότητα του αξιοκρατικού ανταγωνισμού. Θα προσπαθήσει να ενεργήσει προς την κατεύθυνση της επαγγελματικής αποκατάστασης του παιδιού του, είτε απευθείας με μέσο, είτε προετοιμάζοντάς το, με την αντίστοιχη ανατροφή, να επιβιώσει με τέτοιου είδους μέσα.
Ο στόχος της παιδείας και εκπαίδευσης, είναι η μεταφορά των εμπειριών από τις προηγούμενες γενιές στις επόμενες, για να κερδιθεί χρόνος, να αποφευχθούνε λάθη, να συνεχιστεί ο μεταφυσικός άξονας στην φορά του χρόνου. Η παιδεία και η εκπαίδευση λοιπόν, έχουνε ως στόχο την πρόοδο και εξέλιξη μιας κοινωνίας, όχι την μεταστροφή. Τα συστήματα τα οποία παραέβλεψαν αυτό το νόημα της εκπαίδευσης, λειτουργώντας στην λογική του θερμοκηπίου, ήτανε αποκλειστικά απολυταρχικά, γιατί μόνο τέτοιου είδους συστήματα, προσβλέπουνε απευθείας στο ευκταίο αποτέλεσμα και δεν ενδιαφέρονται για τις πραγματικές προθέσεις, την ταυτότητα, της κοινωνίας και των πολιτών.
Δυστηχώς φίλτατη θα σας απογοητεύσω, το πρόβλημα εξακολουθεί να βρίσκεται σε εμάς και χωρίς να δημιουργηθεί μια κοινωνία αξιών και αληθείας, δεν πρόκειται να βελτιωθεί το εκπαιδευτικό σύστημα.
“Με όποιον δάσκαλο (κοινωνία) καθήσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις”!
Μήπως να κάναμε μερικές λιτανείες ;
(δεν κάνω πλάκα!)
Μα εγώ δεν διαφωνώ ότι το πρόβλημα βρίσκεται σε εμάς. Και βρίσκεται σε μας γιατί εμείς είμαστε η κοινωνία, δεν είναι οι άλλοι στους οποίους, αορίστως, πάντα μας αρέσει να ρίχνουμε τις ευθύνες. Ίσα-ίσα που στα διάφορα σχόλια που έχω κάνει έχω θίξει τα σημεία τα οποία θίγετε εσείς. Έχω θίξει το θέμα αυτών που βλέπουν τον χώρο της εκπαίδευσης σαν μέσον εξεύρεσης μία δουλίτσας. Με αυτή την νοοτροπία όμως μπαίνουν στα πανεπιστήμια. Για να βρουν δουλειά μπαίνουν εκεί. Και αυτή η στάση προωθείται από πολλούς εκπαιδευτικούς. Οι οποίοι και αυτοί με την σειρά τους θα σπούδασαν με τέτοιες βλέψεις. Ο άνθρωπος κάπως θα πρέπει να αποκτήσει αξίες. Ποιος θα του τις προσφέρει; Οι γονείς και οι δάσκαλοι είναι δύο από τους φορείς αξιών. Θα πρέπει όμως αυτοί να τις έχουν. Όταν έχουμε αξίες φροντίζουμε να τις διεκδικούμε. Το θέμα είναι να μάθουμε ότι ο πήχυς θα πρέπει να μένει πάντα ψηλά και να προσπαθούμε εμείς να το φθάσουμε. Ουσιαστικά η πρώτη επαφή ενός ανθρώπου με το κοινωνικό σύνολο είναι όταν πηγαίνει στο σχολείο. Εκεί βέβαια μεταφέρει και τις αρχές που έχει πάρει από το σπίτι του. Όταν λοιπόν ο πήχυς είναι χαμηλός σε αξίες στους δύο αυτούς τομείς τότε υπάρχει πρόβλημα. Είναι καλό όλοι να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας.
Εν πάση περιπτώσει για τον έναν ή τον άλλο λόγο έχουμε φθάσει σε αυτή την κατάντια. Ίσως γιατί αυτοί που παρασύρονται πιο εύκολα είναι οι πολλοί και όχι οι λίγοι, και όταν μιλάνε οι λίγοι χαρακτηρίζονται ως γραφικοί. Ίσως γίνει μάθημα για όλους να προσέχουμε περισσότερο στο μέλλον.
Υποψιάζομαι, ότι την ιδέα μου να κάνουμε λιτανεία, δεν την λάβατε σοβαρά υπ’ όψιν.
Εννοείται ότι εγώ την έχω λάβει σοβαρότατα. Να σας πως όμως κάτι κύριε Τσίρο; Πριν αλλάξουν τα βασίλεια θα πρέπει να αλλάξουν οι άνθρωποι. Σε μία κοινωνία που δεν παραδέχεται τα λάθη της και μεταθέτει πάντα τις ευθύνες στους άλλους οι άνθρωποι δεν δείχνουν να αλλάζουν. Σε κάποιο άλλο άρθρο κάποιος κύριος λέει ότι θα πρέπει να βρεθεί κάποιος άνθρωπος άξιος για να ηγηθεί αυτού του τόπου. Θεωρείτε ότι είμαστε μία κοινωνία που δέχεται τους άξιους ανθρώπους. Δεν νομίζω. Τους ανθρώπους που έχουν αξίες και ικανότητες που ξεπερνούν τις δικές μας δεν τους αποδεχόμαστε γιατί τους ζηλεύουμε. Προσπαθούμε να γκρεμίζουμε τους ανθρώπους που έχουν αξία μόνο και μόνο για να αισθανόμαστε ότι είμαστε στο ίδιο επίπεδο με αυτούς αντί να προσπαθούμε να ανέβουμε εμείς όπως θα ήταν το φυσιολογικό. Νομίζετε ότι η λιτανεία θα αλλάξει όλα αυτά τα μυαλά; Ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο να σκέφτεται ελεύθερα. Ιδού τα αποτελέσματα. Αλλά και πάλι δεν το βάζει κάτω η ανθρώπινη φυλή. Ότι καλό κάνει το κάνει μόνη της. Ότι κακό το κάνει ο Θεός. Βλέπετε γιατί δεν μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά; Τώρα σκεφτόμαστε σε ποιον να ρίξουμε τα λάθη. Μην μιλάτε… σκεφτόμαστε.
Τότε να σας πώ κάτι αισιόδοξο.
Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν
οι δε εκζητούντες τον Κύριον
ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού.
“Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν
οι δε εκζητούντες τον Κύριον
ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού.”
Γιατί για να αντιμετωπίσεις την έλλειψη αγαθών, έχεις πάντα δύο τρόπους.
Ο πρώτος είναι να φροντίσεις να τα αποκτήσεις και διατηρήσεις, ο δεύτερος είναι να απελευθερωθείς από την ανάγκη σου να τα ζητάς. Ο πρώτος μεν αβέβαιος και ανασφαλής, ο δεύτερος δε δυσνόητος άνευ κοινωνίας!
Μα εγώ δεν είμαι απαισιόδοξη. Απλά διαπιστώσεις κάνω. Και αυτό γιατί θεωρώ ότι η μεγαλύτερη βοήθεια που μας προσφέρει ο Θεός είναι να μας κάνει να δούμε τα λάθη μας και να γίνουμε καλύτεροι. Είναι οι ευκαιρίες που έχουμε να γινόμαστε καλύτεροι πετόντας στην άκρη τον εγωισμό μας. Θέλετε να σας πω κάτι; Πολλές φορές που κάνω παρατήρηση στους μαθητές μου να διαβάζουν θυμώνουν γιατί δεν δέχονται να τους λέει κάποιος ότι κάτι δεν κάνουν σωστά. Έτσι οι άνθρωποι δεν προχωρούν. Ο Θεός βοηθά την κάθε στιγμή αλλά θα πρέπει να έχουμε τα μάτια μας χωρίς παρωπίδες για να δούμε την βοηθειά του και να την δεχθούμε. Θεωρείτε ότι τα μάτια είναι ανοιχτά; Με αυτή την λογική δεν θα είχαν οι άνθρωποι σταυρώσει τον Χριστό. (Όπως καταλαβένετε αυτό το σχόλιο έχει να κάνει με όσους πιστεύουν στον Θεό, όσοι δεν πιστεύουν να μην το λάβουν υπ’ όψιν τους)(αυτή η παρατήρηση γίνεται για να μην μπούμε σε ανούσια σχόλια)
Λυπάμαι ειλικρινά σαν πολίτης αυτής της χώρας για τις απόψεις των δύο πρώτων αναγνωστών που “βαρβαρίζουν” απέναντι στις απόλυτα αντικειμενικές και πατριωτικές απόψεις του κ.Δελαστίκ που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να παρουσιάζουν ένα θέμα που επανέρχεται με αρκετά δημοσιεύματα στον διεθνή τύπο και εκφράζει την ελάχιστη κόκκινη αυτονόητη γραμμή στοιχειώδών όρων ύπαρξης ενός κράτους.Λυπάμαι για την κατάντια ορισμένων “νεοελλήνων” που στη λογική του κέρδους και της αγοραπωλησίας αφού απ’ ότι φαίνεται προηγουμένως έχουν “πουλήσει” ή μάλλον ενοικιάσει -τους είναι προσφιλέστερη η έκφραση άρα πιό οικεία – την συνείδησή τους σε ξένους “προστάτες” δέχονται την πώληση ή ενοικίαση ελληνικού εδάφους. Αυτό έχουν το δικαίωμα να το κάνουν μόνο για την αποκλειστικά και μόνη και νόμιμη (εάν είναι) δική τους προσωπική ακίνητη περιουσία και για ούτε σπιθαμή παραπάνω.Αίσχος!
Έξεστι ολιγοφρενέσι ασπάλαξι υβρίζειν επωνύμους ανωνύμως…..
και όσους προβληματίζονται για το τι και πώς,
τους παραπέμψω στο εργο με τον Κώστα Τσάκωνα
της δεκαετίας του ’80 με προφητικό τίτλο “Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΦΡΑΞΗ”.
Ολαι αι απαντήσεις εκεί (βίος και πολιτεία).
και μία πρόχειρη για την παρούσα οικονομική κατάσταση,
κλασική περίπτωση απόφραξης.