Ορος-προϋπόθεση της αντιπροσωπευτικής – κοινοβουλευτικής δημοκρατίας
είναι να υπάρχουν κόμματα. Ποιος θέτει τους όρους για να λειτουργήσει η
δημοκρατία; Τους θέτει το σύνταγμα. Αρα το σύνταγμα, ως θεσμικό δεδομένο
(γενεσιουργός της δημοκρατίας σύμβαση – συμφωνία – έκφραση του λαϊκού
σώματος), είναι υπέρτερο των κομμάτων. Δεν προηγούνται τα κόμματα για να
καθορίσουν την οργάνωση και λειτουργία της δημοκρατίας, προηγείται το
σύνταγμα που επιβάλλει τους όρους ύπαρξης και λειτουργίας κομμάτων. Το
σύνταγμα το συντάσσει Συντακτική Εθνοσυνέλευση με εντολοδόχους του λαού
εκλεγμένους γι’ αυτόν ειδικά τον σκοπό.
Στην Ελλάδα την
αυτοπροστασία του το σύνταγμα (την επαγρύπνηση και τον έλεγχο για τη
συνεπή τήρηση των διατάξεών του) την ταυτίζει με τον «πατριωτισμό των
Ελλήνων», δεν την εμπιστεύεται στον «πατριωτισμό των κομμάτων» (που
είναι σχήμα οξύμωρο, αφού τα κόμματα εκφράζουν συμφέροντα ταξικά,
συντεχνιακά, επαγγελματικές επιδιώξεις εξουσίας). Αν ένα κόμμα
παραβιάζει ή αθετεί αρχές ή διατάξεις του συντάγματος, το σύνταγμα
επιτάσσει να αντιδράσει ο πατριωτισμός του λαού για να προστατεύσει τη
δημοκρατία.
Να αντιδράσει πώς ο λαός; Στις κοινοβουλευτικές
δημοκρατίες προβλέπεται Συνταγματικό Δικαστήριο, στο οποίο μπορεί να
προσφύγει ο κάθε πολίτης καταγγέλλοντας παραβιάσεις του συντάγματος από
κάποιο κόμμα. Το Συνταγματικό Δικαστήριο προστατεύει το σύνταγμα από τις
αυθαιρεσίες και την ιδιοτέλεια των κομμάτων είτε μετά από καταγγελία
είτε και αυτεπαγγέλτως. Στην Ελλάδα αυτόν τον ρόλο του Συνταγματικού
Δικαστηρίου τον αναλάμβαναν κάποτε, αυτόκλητοι, κάποιοι εύτολμοι ή
ολίγον ψυχοπαθείς αξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων. Γι’ αυτό και τα
κόμματα φρόντισαν, ώστε «κατάλυση της δημοκρατίας» να θεωρείται
(θεσμικά) η παραβίαση άρθρων του συντάγματος από οποιονδήποτε άλλον
εκτός από τα κόμματα. Εχουν επιβάλει (θεσμικά) την ψευδαίσθηση ότι η
δημοκρατία απειλείται μόνο από εξωκομματικούς παράγοντες, ποτέ από κόμμα
ή κόμματα.
Το σύνταγμα στην κοινοβουλευτική δημοκρατία προβλέπει
και «φύλακες» της νομιμότητας, ένοπλους κοινωνικούς λειτουργούς
(αστυνομία, στρατό) επιφορτισμένους επαγγελματικά με το χρέος να
επιβάλλουν την τήρηση του συντάγματος και των νόμων. Για να αποφεύγεται η
παράχρηση αυτού του λειτουργήματος (οι ιδιοτελείς εξουσιαστικές
παρεκτροπές των ενόπλων κοινωνικών λειτουργών), το σύνταγμα απαιτεί τον
απόλυτο έλεγχο των «φυλάκων» της νομιμότητας από την εκάστοτε εκλεγμένη
(κομματική) κυβέρνηση.
Ετσι το τελικό (και πρακτικό) ερώτημα στο
οποίο οδηγεί ο προβληματιμός για την προστασία του συντάγματος και της
δημοκρατίας, είναι: Οταν οι κομματικοί άρχοντες καταλύουν τη
συνταγματική νομιμότητα ή ανέχονται αδρανώς την κατάλυσή της, ποιος θα
δώσει την εντολή στους ένοπλους φύλακες να την προστατεύσουν; Οταν
κάποιο κόμμα ή κάποια κόμματα ή οι συνδικαλιστικές «ειδικές δυνάμεις»
των κομματικών συμφερόντων παραβιάζουν απροσχημάτιστα το σύνταγμα και
τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις λειτουργίας της δημοκρατίας, ενώ η
κυβέρνηση αντιτάσσει λαϊκίστικη ανοχή και μεγαθυμία, ποιος θα δώσει
εντολή στην αστυνομια και στον στρατό να πατάξουν τους βασανιστές του
λαϊκού σώματος; Είναι αυτονόητο να αυτοχειριάζεται η κοινοβουλευτική
δημοκρατία, η ελευθερία μιας κοινωνίας πολιτών, για χάρη της
εξουσιολαγνείας των κομματικών συντεχνιών;
Αν υπήρχε Συνταγματικό
Δικαστήριο, τα αναρίθμητα θύματα της ωμής βίας και των γκανγκστερικών
εκβιασμών του ΠΑΜΕ θα μπορούσαν να προσφύγουν ζητώντας δικαιοσύνη,
λύτρωση από τους νόμους της ζούγκλας. Και αν πραγματικά ο θεσμός
προστάτευε το σύνταγμα, θα επέβαλε αναστολή λειτουργίας, για μήνες ή για
χρόνια, στην αδίστακτη αυτή συντεχνία συμφερόντων. Το ίδιο θα έκανε και
όταν η γραφική θρησκοληψία της κυρίας Παπαρήγα ή το μειρακιώδες
νταϊλίκι του κ. Τσίπρα ναρκισσεύονται ότι μπορούν να καταργούν «στους
δρόμους» τους νόμους που ψηφίζει η δημοκρατία. Δεν απαγορεύει η
δημοκρατία να υπάρχουν ακόμα και κόμματα που θέλουν την κατάργησή της.
Αναστέλλει όμως τη λειτουργία τους, όταν προσπαθούν να επιβάλουν με τη
βία στους πολλούς την προτίμηση των λίγων. Εξ ορισμού η δημοκρατία
ταυτίζεται με την άμυνα της κοινωνίας απέναντι στον φασισμό.
Τα
κόμματα αποφεύγουν τη σύσταση Συνταγματικού Δικαστηρίου, γιατί χωρίς
αυτό «έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι». Για τον ίδιο λόγο έχουν
ευνουχίσει την αστυνομία και ούτε διανοούνται να προστατέψουν το
σύνταγμα κατεβάζοντας στρατό απέναντι στον θρασύτατο φασισμό. Είναι
συντεχνίες συμφερόντων τα κόμματα, πεδία διαπλοκής των οικονομικά
ισχυρών με τους ψυχοπαθολογικά εξουσιολάγνους.
Τα κόμματα
φτιάχνουν το σύνταγμα, με κάθε «αναθεώρηση» μετασχηματίζουν τα
συντεχνιακά τους συμφέροντα σε συνταγματικές επιταγές. Η Συντακτική
Εθνοσυνέλευση μένει θολή ιστορική ανάμνηση, άσαρκη ιδέα, μακρινή, χαμένη
σε βάθος χρόνου. Ρομαντικό παραμύθι η αδιαμεσολάβητη λαϊκή βούληση, το
κράτος-του-δήμου, το σύνταγμα που θεσμοθετεί φραγμούς στην ιδιοτέλεια
των κομμάτων, στα κοινωνικά εγκλήματα των κομμάτων.
Ολο και πιο
ασφυκτικά αποκλείεται η δυνατότητα να εκφραστεί ενεργά η λαϊκή βούληση, η
ανάγκη, η ελπίδα. Ακόμα και με τρία εκατομμύρια υπογραφές δεν έχει ο
λαός το δικαίωμα να ζητήσει δημοψήφισμα. Τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον
εκλέγουν τα κόμματα, γυμνωμένον από κάθε αρμοδιότητα, να διακοσμεί την
κομματική αυθαιρεσία. Κάθε κομματική κυβέρνηση εκλέγει δικό της πρόεδρο
της Βουλής, δικούς της προέδρους των Ανώτατων Δικαστηρίων και αρχηγούς
των Ενόπλων Δυνάμεων. Επιβάλλει δεκάδες χιλιάδες κομματικούς εγκαθέτους
στον κρατικό μηχανισμό και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Τα κόμματα
χειραγωγούν την τοπικκή αυτοδιοίκηση (με τον «Καλλικράτη» εξαλείφονται
και οι ελάχιστες εξαιρέσεις). Δημοτικά και νομαρχιακά συμβούλια, γενικές
συνελεύσεις πανεπιστημιακών Τμημάτων, επιστημονικών εταιρειών,
συνδικαλιστικών σωματείων και ομοσπονδιών, όλες απαρέγκλιτα οι μορφές
συλλογικότητας, συγκροτούνται από κομματικούς εκπροσώπους, αποβλέπουν
κατά προτεραιότητα στην προώθηση των κομματικών συμφερόντων.
Μόνο
στον τύπο της μεσαιωνικής «απόλυτης μοναρχίας» θα βρούμε το ιστορικό
ανάλογο του καθεστώτος της κομματοκρατίας που δυναστεύει την Ελλάδα
σήμερα – τέτοιαν απογύμνωση του λαού από πολιτικά δικαιώματα. Μας
επιτρέπουν ακόμα την ψήφο, επειδή μπορούν άνετα να την υποκλέπτουν, να
παραμυθιάζουν τους αφελείς και να μαγειρεύουν τους εκλογικούς νόμους.
Και τώρα επιβάλλουν στην απεγνωσμένη φτωχολογιά και τον εξευτελισμό, τον
πανικό της πείνας, για να πληρώσουν τα θύματα τις τερατώδεις σπατάλες
τριάντα χρόνων κομματοκρατίας.
Στα δέκα εκατομμύρια των Ελλήνων,
δύο μόνο άνθρωποι έχουν σήμερα το απίστευτο προνόμιο να μπορούν, ο
καθένας από μόνος του, να αντιστρέψουν την πορεία του τόπου: να
καταλύσουν την κομματοκρατία, να οδηγήσουν τη χώρα σε Συντακτική
Εθνοσυνέλευση. Ο πρωθυπουργός, συγκροτώντας κυβέρνηση προσωπικοτήτων. ΄Η
ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παζαρεύοντας την παραίτησή του με τον ίδιο
στόχο.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_12/07/2010_1292156
.
9 comments
Τιμισοάρα-Ταργκοβίστε!
Ο μεν Πρωθυπουργος (ο εκαστοτε)δεν διανοειται να αυτοκαταργηθει με την συσταση Συνταγματικου Δικαστηριου ο δε Προεδρος της Ελληνικης Δημοκρατιας ειναι βαρηκουος και δεν ακουει τα βροντοχτυπηματα της Ιστοριας στη θυρα Του Προεδρικου Μεγαρου.
Πρεπει να βρεθει αλλη λυση.
Ο πρωην θεολογος και ελασσων φιλοσοφος τωρα “το παιζει” και συνταγματολογος! και γραφει-“Το σύνταγμα στην κοινοβουλευτική δημοκρατία προβλέπει και «φύλακες» της νομιμότητας, ένοπλους κοινωνικούς λειτουργούς (αστυνομία, στρατό) επιφορτισμένους επαγγελματικά με το χρέος να επιβάλλουν την τήρηση του συντάγματος και των νόμων.”
Προφανως ο κ. Γιανναρας δεν εχει ξεπερασει τη φασιστικη νοοτροπια της οργανωσης “ΖΩΗ” της οποιας υπηρξε επιλεκτο μελος και θελει παλι το στρατο να μας “σωσει και βαλει στο γυψο”. Ποιον αλλον ΠΑΤΑΚΟ “Ζωικο” εχει υπ’οψιν του;
Να μας φυλαει ο Θεος απο τετοιους ησσωνες πολυμαθεις.
“Για να αποφεύγεται η παράχρηση αυτού του λειτουργήματος (οι ιδιοτελείς εξουσιαστικές παρεκτροπές των ενόπλων κοινωνικών λειτουργών), το σύνταγμα απαιτεί τον απόλυτο έλεγχο των «φυλάκων» της νομιμότητας από την εκάστοτε εκλεγμένη (κομματική) κυβέρνηση.”
Μάλλον κύριε Π.Καστρίτη διαβάζετε και κάνετε copy paste ότι σας συμφέρει……..Δεν είναι σωστό.Καλό είναι να λέμε την γνώμη μας ελεύθερα αλλά να διαβάζουμε σωστά τα γραφόμενα….
Το “πρωην θεολογος και ελασσων φιλοσοφος” (η ελληνική γλώσσα έχει και κάτι τόνους ακόμη), το προσπερνώ ως ανάξιο σχολιασμού και προχωρώ στα συνταγματικά. Πού ακριβώς είναι η ένστασή σας στα λεγόμενα; Δεν μας το ξεκαθαρίζετε.
Όσον αφορά στον Γιανναρά και τις σχέσεις του με την “ΖΩΗ”, όπου ανήκε στα φοιτητικά του χρόνια, είναι γνωστό σε όσους έστω και ελάχιστα τον “γνωρίζουν” ότι είναι κάθετα αντίθετος με την ύπαρξη τέτοιων σωματείων προτεσταντικής εμπνεύσεως.
Συνιστώ το βιβλίο του «Καταφύγιο Ιδεών» (εκδ. Ίκαρος, Αθήνα 2000), για να μην λέμε αρλούμπες.
Να μας φυλαει ο Θεος απο αμαθεις και ξερολες.
Ἐκτὸς πραγματικότητος ὀλωσδιόλου τὸ ἄρθρο. Ἡ Ἑλλὰς, σήμερον, ἀνεπνέει μὲ δύο πνεύμονας : ἕναν τοῦ Διεθνοῦς Νομισματικοῦ Ταμείου καὶ ἕναν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως. Τὸ τελευταῖο ποὺ θέλουν οἱ πνεύμονες αὐτοὶ γιὰ νὰ συνεχίσουν νὰ λειτουργοῦν εἶναι ἡ κρίση πολιτικῶν καὶ πολιτειακῶν θεσμῶν ποὺ προτείνει ὁ σεβαστὸς κύριος Γιανναρᾶς.
Υπάρχει τὸ ἱστορικὸ προηγούμενο τῆς Ζαχαριαδικῆς ἀνταρσίας, ὁπότε οἱ τὸτε πνεύμονες ἐπέβαλαν πρωθυπουργὸ ἐθνικῆς ἑνότητος τὸν Σοφούλη, ἀρχηγὸ κόμματος μὲ 15 βουλευτές. Ἀκόμα ἐμφύλιο πόλεμο θὰ εἴχαμε, ἂν δὲν ἦταν τὸ παλάτι καὶ ὁ στρατός. Γι` αὐτὸ καὶ οἱ Ἀμερικανοὶ κατέληξαν νὰ ἐμπιστεύονται τό παλάτι καὶ τὸν στρατὸ μέχρι τὸ 1974 ! Ἡ πολιτικὴ ἡγεσία ἀντανακλᾶ πιστῶς τὴν ποιότητα τῶν ἐκλογέων. Ὅσο μένει ἡ αὑτή, ἡ διαχείριση τῆς ἐξουσίας δέν πρόκειται νὰ ἀλλάξει ὅσες προσωπικότητες κι ἂν ἐπιστρατευθοῦν. Εὐτυχῶς ἡ τρόϊκα τοῦ 2010 δὲν εἶναι
η Ἀμερικανικὴ Μικτὴ Στρατιωτικὴ Ἀποστολὴ στὴν Ἑλλάδα τοῦ 1947. Κάτι ἔμαθαν ἀπὸ Ἑλλάντα οἱ κουτόφραγκοι ἔκτοτε.
Οι έχοντες …αυξημένες δημοκρατικές ευαισθησίες, έχουν πρόχειρο τον χαρακτηρισμό του “φασίστα”, και τον πετάνε μεταξύ άλλων και σε όποιον πιστεύει ότι, ναι, η αστυνόμευση είναι ανύπαρκτη στην Ελλάδα, ότι η Αστυνομία είναι ανίκανη να επιτελέσει το έργο της (την προστασία του πολίτη από την παρανομία)κι ότι ο στρατός έχει απαξιωθεί πλήρως και κοντεύει να διαλυθεί.
Αν, λοιπόν,είναι “φασίστας” όποιος τα βλέπει αυτά και ανησυχεί, τότε, όποιος τα βλέπει και δεν ανησυχεί, απλώς δεν είναι Έλληνας.
Υ.Γ. Και μια και θυμηθήκατε τον Πατακό και την παρέα του, ας παραδεχτούμε ότι αυτοί τουλάχιστον δεν…φάγανε, και δεν οδηγήσανε την οικονομία της Ελλάδας στον πάτο!!
(Ξέρω-ξέρω… “τι λέει αυτή η φασίστρια, μάλλον θα είναι και…Ζωική”, ε; )
Ἡ ἀρχὴ τοῦ οἰκονομικοῦ λαϊκισμοῦ συμπίπτει χρονικῶς στὴν Ἑλλάδα μὲ τὴν περίοδο τῆς δικτατορίας 1967-1974. Καὶ ἦταν καταστροφικός, ἀκριβῶς διότι αὐτοὶ ποὺ τὸν εἰσήγαγαν δὲν εἶχαν συναίσθηση τῶν κινδύνων ποὺ ἀνελάμβαναν γιὰ λογαριασμὸ τοῦ ἔθνους. Tό ὅτι «δὲν … φάγανε» δὲν τοὺς ἀπαλλάσσει τῶν εὐθυνῶν. Μακάρι νὰ ἔτρωγαν καὶ νὰ ἔδιναν νά φᾶνε καὶ ἐκεῖνοι ποὺ τοὺς ἀνέτρεψαν τὸν Νοέμβριο τοῦ 1973. Διότι εἶναι βέβαιον ὅτι ἰδίως ἡ ἐσκεμμένη μὴ παρεμβολὴ παρασίτων στὴν συχνότητα τοῦ ραδιοφωνικοῦ σταθμοῦ τοῦ Πολυτεχνείου γιὰ μακρὸ χρόνο ἔγινε ἀπὸ δυσαρεστημένους συνεργάτες τοῦ Γεωργίου Παπαδοπούλου οἱ ὁποῖοι ἔβλεπαν νὰ παραγκωνίζονται (καὶ λόγῳ τῆς ἀνεπαρκείας τους) ἀπὸ τὴν μεταβατικὴ κυβέρνηση Μαρκεζίνη. Δυστυχῶς οἱ «σκληροί καὶ δῆθεν ἀδιάφθοροι» ἐπεκράτησαν. Καὶ τὴν πλήρωσε ἡ Κύπρος καὶ ὅλοι μας μὲ τὶς τρελλές δαπάνες καὶ τὴν συνακόλουθο διαφθορὰ τῶν ἐξοπλισμῶν. Γιὰ νὰ μὴν θυμίσω, μέρες ποὺ εἶναι, τὸ φιάσκο τῆς ὁπερετικῆς ἐπιστρατεύσεως τοῦ θέρους του 1974 ἀπὸ τὴν κυβέρνηση τῶν «ἀδιαφθόρων» καὶ τῶν «σκληρῶν».
Ἡ τραγικὴ κατάληξη τῆς δικτατορίας δείχνει καὶ αὐτὴ πόσο ἐπικίνδυνη εἶναι ἡ πρόταση τοῦ ἀρθρογράφου. Οἱ κυβερνητικὲς λύσεις τύπου μονοδρόμου εἶναι στὴν πραγματικότητα καθαρά ἀδιέξοδα καὶ τίποτε ἄλλο.
@ Ελισάβετ Μ. 14/07/2010 – 23:21.
“Αν, λοιπόν,είναι “φασίστας” όποιος τα βλέπει αυτά και ανησυχεί, τότε, όποιος τα βλέπει και δεν ανησυχεί, απλώς δεν είναι Έλληνας.”
Σοφόν το σαφές. Συμφωνώ με το κείμενό σας.
@ Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας 16/07/2010 – 18:12.
Δεν βγάζω νόημα απ’ αυτά που γράφετε. Απαντάτε στην προλαλήσασα; Τι ακριβώς; Επίσης, όλα αυτά τα περί δικτατορίας τι σχέση έχουν με το άρθρο του Γιανναρά;